Ινδονησία Ινδονησία, καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα

[Yorgos]

Κεφάλαιο 22: Και δυο μέρες στη Τζακάρτα​

Πήγαμε στο αεροδρόμιο με την ησυχία μας, ο Πάνος μάλιστα πρόλαβε να κάνει και το πρωινό του μπανάκι. Το ίδιο μωβ αμάξι ήρθε για να μας πάει στο αεροδρόμιο του Langgur, αλλά αυτή τη φορά ο οδηγός ήταν άλλος. Η πτήση ήταν και πάλι με μετεπιβίβαση στο Ambon και χρειάστηκε και πάλι να αποκτήσουμε κάρτα επιβίβασης εκεί, σε αντίθεση με ό,τι μας είχαν πει στο τσεκ-ιν. Γενικώς πολύ καλά ενημερωμένοι δεν είναι για τις πτήσεις με ανταπόκριση (ή και χωρίς ανταπόκριση!), οπότε θέλει πολλή προσοχή στις εσωτερικές πτήσεις της Ινδονησίας.

Κάτσαμε για λίγο μαζί και στο αεροδρόμιο του Makassar κι ήρθε η ώρα να αποχωριστώ και τον Πάνο που πετούσε για Ντουμπάι μέσω Μπάλι, αν και τελικώς μερικούς μήνες μετά ξαναβρεθήκαμε να ταξιδεύουμε παρέα, αυτή τη φορά σε εντελώς άλλα μήκη και πλάτη. Στην πτήση προς Τζακάρτα είχα και μερικές απίθανες ντόπιες με παραδοσιακή στολή με φτερά στο κεφάλι, που χάρηκαν πολύ όταν τους ζήτησα να τις βγάλω φωτογραφίες. Νομίζω ήταν οι πιο φολκλόρ συνεπιβάτισσες που είχα ποτέ.

Φτάνοντας στη Τζακάρτα παζάρεψα λίγο και πήρα ένα ταξί με 220.000, συμπεριλαμβανομένων των διοδίων, που ήταν πιο ακριβά από την Αττική Οδό. Προφανώς πρόκειται για νέο δρόμο, δεν υπήρχαν τέτοιες υποδομές όταν ήμουν... νέος. Έκλεισα ένα Hotel Cool Living στο κέντρο με 18€ με πρωινό, σε ένα μικρό σοκάκι τύπου hutong, από αυτά που έχουν απομείνει. Γιατί κατά τα άλλα, τρόμαξα να τη γνωρίσω την πόλη! Ειδικά από το roof garden του ξενοδοχείου ένιωσα να πνίγομαι από τους ουρανοξύστες, η αντίθεση ανάμεσα στις λιγοστές αυλές και τα τεράστια κτίρια γύρω-γύρω ήταν έντονη κι ένιωσα κι εγώ ότι γερνάω. Η αλήθεια είναι πως 23 χρόνια είναι πολλά, λογικό όχι απλά να αλλάξει εντελώς μια πόλη αναπτυσσόμενης χώρας, αλλά να είναι και μη αναγνωρίσιμη.

Έκανα ένα ντουσάκι στο μικροσκοπικό αλλά με έξυπνη διαρρύθμιση δωμάτιο και ήρθε ο παλιός μου φίλος Μ να με πάρει για να πάμε βόλτα. Πήγαμε σε ένα roof garden ενός ουρανοξύστη στον... πεντηκοστό όροφο και τα είπαμε για τα παλιά, για τα νέα και γι αυτά που έρχονται, καθώς και για τη νέα ζωή του στη Τζακάρτα, περιτρυγιρισμένοι από την ελίτ της ινδονησιακής νεολαίας σε μια πρωτεύουσα που φαντάζει άλλος πλανήτης σε σχέση με το Kri, το Μanado, το Ngurbloat και τα λοιπά μέρη που επισκέφθηκα σε αυτό το ταξίδι. Αργά το βράδυ πήγαμε και στο Malio, αλλά μάλλον πια έχω γεράσει για τέτοιες εξόδους. Έπεσα σχετικά νωρίς για ύπνο γιατί είχα κοιμηθεί λίγο λόγω της βροχής αλλά και γιατί ήθελα το επόμενο πρωί να περπατήσω την πόλη όσο περισσότερο γινόταν πριν πάω για γεύμα με μια άλλη φίλη από παλιά.

Το πρωινό ήταν αξιοπρεπές στην ταράτσα του ξενοδοχείου μου, που μετά το χτεσινό πεντηκοστό όροφο ντρεπόμουν να την ονομάσω roof garden πια. Είχε ξημερώσει για τα καλά, οπότε η θέα στις περικυκλωμένες από ουρανοξύστες αυλές ήταν πολύ πιο ξεκάθαρη, όσο και το ότι η ανάπτυξη της χώρας δεν έρχεται με τον ίδιο ρυθμό για όλους.

Αφού πλέον ήμουν μόνος κάλεσα GoRide, μοτοτάξι δηλαδή, με σκοπό να πάω στο λιμάνι. Η βόλτα ήταν εξαιρετική σε μια πόλη τόσο άσχημη και χαοτική αλλά και τόσο χαώδη. Μου φάνηκε ότι το GoRide είναι φτηνός και... σωστός τρόπος να δεις το χάος της συσσωρευμένο. Τα παλιά κανάλια της πάλαι ποτέ Batavia εξακολουθούν να είναι πενταβρώμικα και η παλιά ολλανδική πόλη είναι από τα πιο φτωχικά κομμάτια της πόλης, αλλά και από τα πιο αναλλοίωτα. Οι φωνές, η πολυκοσμία και το χάος μου θύμισαν κάτι από το παρελθόν και, μετά από μια βόλτα στην κεντρική πλατεία Fatahillah, χώθηκα στα στενά της Chinatown και το Changra, όπου δε φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά: μικροπωλητές με την πραμάτεια τους στο δάπεδο, στενάκια που χαίρεσαι να χάνεσαι (και να μη χαίρεσαι πάλι χάνεσαι, οπότε καλύτερα να χαρείς κιόλας), όλοι κάτι κουβαλάνε, κάτι μασουλάνε, κάτι πουλάνε, από ημερολόγια για την κινέζικη πρωτοχρονιά μέχρι φρούτα όλων των ειδών, με λίγα λόγια η Ασία που αγαπήσαμε.

Χρειάστηκα χρήματα και ρωτώντας βρήκα ένα ανταλλακτήριο... άλλης εποχής. Έχοντας λεφτά στην τσέπη πλέον πήγα στο Dharma Bakti, τον ιστορικό βουδιστικό ναό με τη “νεότερη” επέκταση επάνω αλλά και το παλαιότερο κομμάτι στο ισόγειο. Πολυάριθμοι οι πιστοί και συγκινητική η ευλάβεια με την οποία άφηναν τις προσφορές τους, κάποια πράγματα φαίνεται πως δεν αλλάζουν.Ξανακάλεσα GoRide και πήγα στο τζαμί Istlqal, τεράστιο και σύγχρονο, αν και μάλλον πιο ενδιαφέρουσα είναι η συνύπραξη με τον καθεδρικό ναό που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Πέρασα κι από τα κλασικά, δηλαδή την πλατεία Merdeka, το μνημείο του Σουκάρνο και το προεδρικό παλάτι, για μια βόλτα καλά είναι. Γενικώς η Τζακάρτα είναι από τα λιγότερο ενδιαφέροντα μέρη της χώρας και ειδικά για τέτοια χώρα με τόοοοσα πράγματα να δεις δε νομίζω πως αξίζει να αφιερώσει κανείς πάνω από ένα βιαστικό stopover.

Μετά από ένα γρήγορο ντουσάκι πήρα άλλο ένα GoRide για το Lara Djonggrang, ένα παραδοσιακό εστιατόριο, όπου θα έτρωγα με μια άλλη παλιά φίλη κι αγαπημένη, μαζί με τον άντρα της. Είπαμε τα της Κούβας , της Ινδονησίας, της Ελλάδας, γελάσαμε, φάγαμε πολύ καλά (σημειώνετε!) σε υπέροχο χώρο κι ήρθε η ώρα να φύγω για το αεροδρόμιο, με Gojek αυτή τη φορά, αφού τα μηχανάκια δεν επιτρέπονται στην υπερταχεία για το αεροδρόμιο. Είχε πολλή κίνηση, αλλά με είχαν προειδοποιήσει, οπότε έφτασα στην ώρα μου στο ομολογουμένως εντυπωσιακό νέο αεροδρόμιο, που μου θύμισε λίγο το ερντογανικό της Κωνσταντινούπολης. Η Scoot έφυγε στην ώρα της, αν και με το που προσγειωθήκαμε στη Σιγκαπούρη το αεροσκάφος έπαθε μπλακάουτ, με αποτέλεσμα η αποβίβαση να γίνει με τη χρήση φακών από τα κινητά των επιβατών, ορισμένοι εκ των οποίων ψιλοπανικοβλήθηκαν, ειδικά όταν είδαν τον πιλότο να διαβάσει...το εγχειρίδιο!

Τέλος πάντων, όλα καλά πήγαν, επέστρεψα στην Ελλάδα και στην πτήση της επιστροφής έκανα αυτό που θεωρώ το αγαπημένο μου επιστέγασμα: ανασκόπηση του ταξιδιού και φυσικά η απαραίτητη βαθμολογία της χώρας. Ολ δις ιν δε νεξτ εντ λαστ τσάπτερ.

 

[Yorgos]

Εξαντρίκ συνεπιβάτιδες.

Και το Roof Garden στον πεντηκοστό όροφο.

Η θέα από το roof garden του ξενοδοχείου. Οι ουρανοξύστες κερδίζουν τη μάχη ταχέως.

Τα κανάλια.

Έχει φτιαχτεί ένα κομμάτι της παλιάς πόλης.

Υπαίθριοι πωλητές.

Ο ιστορικός βουδιστικός ναός.

Γεια σου ρε Σουκάρνο με τα μνημεία σου.

Εντυπωσιακό το νέο αεροδρόμιο.

 

[poised]

με αποτέλεσμα η αποβίβαση να γίνει με τη χρήση φακών από τα κινητά των επιβατών, ορισμένοι εκ των οποίων ψιλοπανικοβλήθηκαν, ειδικά όταν είδαν τον πιλότο να διαβάσει...το εγχειρίδιο!

Αχ ευκαιρία να κάνω λίγο show off τις άχρηστες γνώσεις μου

Όταν δεν λειτουργούν οι μηχανές, ρεύμα και αέρα παρέχει μία μικρή τουρμπινούλα κρυμμένη μέσα στην ουρά του αεροπλάνου. Συνήθως την σβήνουν αφού πάρουν μπροστά οι μηχανές πριν την απογείωση (σπανίως θα την αφήσουν και για την απογείωση σε δύσκολες συνθήκες) και την ανάβουν πάλι λίγο μετά την προσγείωση. Προφανώς κάποιο πρόβλημα είχε και είτε δεν πήρε μπροστά είτε δεν μπόρεσε το ηλεκτρικό κύκλωμα να κάνει την μετάβαση. Υπάρχει και η πιθανότητα το αεροπλάνο να είχε ρεύμα αλλά να μην ήταν αρκετό και έπεσαν τα κυκλώματα που δεν χρειάζονται (ναι το φως της καμπίνας και οι βραστήρες του καφέ "δεν χρειάζονται" στα πλαίσια της ασφάλειας μίας πτήσης και ας αγχώνουν τους επιβάτες).

Σε αυτές τις περιπτώσεις οι πιλότοι οφείλουν να συμβουλευτούν τις οδηγίες του εγχειριδίου για μη κανονικές καταστάσεις ώστε να εκτελέσουν τα βήματα που αναφέρονται εκεί ένα προς ένα για να σιγουρευτούν ότι εξέτασαν όλες τις εναλλακτικές και να μην ξεχαστεί κάτι ή να γίνει λάθος από το στρες της κατάστασης.

Και για να μην το αφήσω έτσι ξεροσφήρι στην ιστορία σου, ας κάνω και ένα σχόλιο επί του θέματος, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω δώσει καθόλου προσοχή στην Ινδονησία θα πρέπει να διορθωθεί αυτό...

 

[Yorgos]

Κεφάλαιο 23: Σύνοψη, συμπεράσματα, αξιολόγηση κι επεράσαμε όμορφα-όμορφα-όμορφα​

Ας δούμε πρώτα τις προσδοκίες πριν από το ταξίδι.


Έγραφα λοιπόν για το Μπαλί:
“Θα το βρω υπερβολικά τουριστικό, οι Μπαλινέζοι πια θα έχουν όλοι από τρία αυτοκίνητα και οκτώ μηχανάκια, θα είναι αδύνατον να αποφύγω μεθυσμένους Αυστραλούς ακόμη και στο βορά του νησιού που θα πηγαίναμε. Η φύση όμως θα είναι απαράλλαχτη, οι ναοί θα είναι εκεί και δε θα δυσκολευτούμε να βρούμε και μερικούς αυθεντικούς, το φαγητό θα είναι πολύ καλύτερο απ' ό,τι δυόμιση δεκαετίες πριν και η Χ θα ξετρελαθεί. “

Η ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι το βόρειο Μπαλί παραμένει ένας πραγματικός παράδεισος. Για το νότιο δεν έχω να πω και πολλά, έχει καταστραφεί πολιτιστικά, κοινωνικά και οικολογικά εδώ και δεκαετίες, δεν είναι κάτι νέο. Οι Αυστραλοί εμετάνθρωποι έχουν αντικατασταθεί από Ρώσους εμετάνθρωπους, αν κι οι αρχές έχουν αρχίζει να κουράζονται από αυτούς Trouble in paradise as Bali loses patience with Russians, Ukrainians fleeing war | CNN και σκέφτονται να υιοθετήσουν διάφορα μέτρα γενικώς Bali Tells Tourists: No More Motorbike Rentals. Η φύση και οι ναοί ήταν απίθανοι, η Nusa Penida καρα-άξιζε τον κόπο και ναι, η Χ τρελάθηκε. “Ήταν ονειρευτικός διακοπός!” μου έγραψε μόλις γύρισε στην Ελλάδα. Όντως, το φαγητό βελτιωμένο. Για μένα το Μπάλι εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο μαγικά μέρη στον πλανήτη, το βάζω στο επίπεδο του Κούσκο, του Νησιού του Πάσχα, της Σαντορίνης (το χειμώνα), της Ανταρκτικής, του Ουγιούνι, του Βαρανάσι. Από αυτά τα μέρη που είναι τοπ, που χάνεις αν δεν πας μια φορά έστω στη ζωή σου, το μέρος δεν παίζεται.

Για το Sulawesi είχα χαμηλά τη μπάλα: Το Makassar θα αποδειχθεί άθλιο, όπως είναι συνήθως οι μεγάλες πόλεις της Ινδονησίας. Παρεμπιπτόντως, η ασχημότερη πόλη που έχω δει ποτέ είναι το Medan στη Σουμάτρα. Στην Tana Toraja θα έχει ενδιαφέρον το θέμα με τους ταφικούς χώρους, θα μας αρέσουν τα τοπία δε θα έχει πολύ τουρισμό, αλλά επειδή είμαστε και εκτός εποχής κηδειών μάλλον δε θα καταφέρουμε να δούμε καμία κηδεία. “

Τελικώς το Makassar είχε το ενδιαφέρον του για μια μέρα, στην Tana Toraja όχι μόνο πετύχαμε κανονικότατα κηδεία αλλά μς εξέπληξε και η φύση ευχάριστα, αλλά και η όλη ατμόσφαιρα και μην ξεχνάμε ότι εν τέλει μας έκατσε και το Manado με τα πέριξ, που ήταν από αυτά τα off-the-beaten-track που προκύπτουν από το πουθενά και συμπληρώνουν το παζλ. Πανέμορφα.

Για το Raja Ampat οι προσδοκίες ήταν αυτές: “ Τα τοπία θα πρέπει να είναι μοναδικά, ειδικά εκείνη η θέα των καταπράσινων βουνών που βγαίνουν από το νερό, σα μια μίξη Μετεώρων και καλντέρας Σαντορίνης (το τερμάτισα). Ο βυθός δε νομίζω να είναι στα επίπεδα του Παλάου (έχω κι εγώ κάτι μέτρα σύγκρισης ρε αδερφέ... τι να κάνω, όσα πιο πολλά δεις τόσο πιο δύσκολα ενθουσιάζεσαι), αλλά θα είναι αξιόλογος, θα με ταλαιπωρήσει ο ήλιος, η άμμος και το αλάτι, δεν το έχω και πολύ με τις παραλίες, βαριέμαι σύντομα. Οι άλλοι δύο πάντως θα ενθουσιαστούν γιατί είναι και παραλιόπληκτοι.”

Και μάλλον τις ξεπέρασε, κατά πολύ μάλιστα, παρότι δεν πήγαμε καν στο πιο iconic σημείο του, το οποίο αποτελεί κίνητρο για επιστροφή σε μια ούτως η άλλως ανεξάντλητη χώρα. Φανταστικά περάσαμε, εξαιρετικός ο βυθός, φοβερό το Kri, πρωτόγονος τουρισμός, μέχρι και το φαγητό ήταν καλό, αν και τα τοπία είναι αυτά που θα θυμάμαι περισσότερο. Κάτσαμε όσο έπρεπε, δεν βαρέθηκα καθόλου.

Ε, για τη Δυτική Παπούα κάτι ήξερα: “Πολιτιστικά θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, περιμένω ελάχιστες υποδομές κι ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε να δούμε τους φαλαινοκαρχαρίες (το φεγγάρι δεν είναι ιδανικό τις μέρες που πάμε), το ότι θα πάμε σε μέρη τόσο λίγο πατημένα θα μου αρέσει. Ειλικρινά, δεν περιμένω ότι θα είμαστε τόσο τυχεροί ώστε να κολυμπήσουμε με αυτά τα θηρία.”

Πλην του αναμενόμενα αδιάφορου Sorong, δεν καταφέραμε καν να φτάσουμε στη Δυτική Παπούα, πόσο μάλλον να δούμε και τους φαλαινοκαρχαρίες. Λογικό σε ταξίδι σε τέτοια χώρα να γίνουν και στραβες, τη συγκεκριμένη θεωρώ πως τη χειριστήκαμε πολύ καλά. Φυσικά παραμένει το Nabire στη λίστα των απωθημένων, ή ας πούμε των “εκκρεμμοτήτων”. Μάλλον θα γίνει μαζί με την Παπούα Νέα Γουινέα, δε με ανησυχεί, καλά να είμαστε. Και τα Banda Islands κατά κει είναι (που επίσης είναι στα μεσοπρόθεσμα προσεχώς) και άλλες εκκρεμμότητες που έχουμε στην περιοχή.

Και τέλος, υπήρχαν και οι Νότιες Μολούκες με το Kai Kecil: “ Δεν ξέρω τι να περιμένω. Οι πληροφορίες είναι ελάχιστες, το μέρος είναι απάτητο, που από μόνο του το κάνει ενδιαφέρον, ε η παραλία δε γίνεται να είναι κακή, κόσμο δε θα έχει, πόσο άσχημα να είναι; “

Ε ήταν φανταστικά. Όχι μόνο η παραλιάρα, αλλά όλο το σκηνικό με τους ντόπιους, τη γιορτή, τα ηλιοβασιλέματα, φανταστικό απάτητο μέρος, να πάτε πριν το πάρουν χαμπάρι κι άλλοι. Τρελή επιτυχία ως επιλογή.

Και τώρα η στιγμή που όλοι (δηλαδή εγώ!) περίμενα: Η συνολική βαθμολογία της χώρας, όχι μόνο από αυτή την επίσκεψη βέβαια, έχοντας αρκετά πιο ολοκληρωμένη εικόνα του τι μπορεί να προσφέρει στον ταξιδιώτη/τουρίστα/όπως θέλετε πείτε τον. Θυμίσω πως στη Yorgειο κλίμακα η βαθμολογία είναι από το 1 ως το 10 σε κάθε κατηγορία και μόνο αν η χώρα είναι παγκοσμίως η καλύτερη σε κάποια κατηγορία παίρνει και 12άρι, ως μπόνους, Γιουροβίζιον στάιλ. Πάμε λοιπόν:

Φύση: Ξερά, αντικειμενικά, χωρίς δεύτερες σκέψεις 10. Κι έχω αμφιταλαντευτεί πολλές φορές να της δώσω και το 12άρι του Περού, αλλά τι να κάνω που είμαι βουνάκιας κι όχι παραλιάκιας. Δεν υπάρχει η χώρα, από τους ουρακοτάγκους της Σουμάτρας, το ομορφότερο ηφαίστειο που έχω δει (Bromo) κι άλλα πολλά για όλα τα γούστα, το Komodo, το βυθό, τις παραλιάρες, το Μπάλι που είναι οργασμός στα μάτια, οι λίμνες, η χώρα είναι κορυφή και μου λείπουν ακόμη και πράγματα να δω. 10 και ίσως την αδίκησα κιόλας, ξεκίνησε δυναμικά.

Αρχαιολογία: Σε αυτό το ταξίδι δεν πήγα, αλλά η χώρα έχει από σημεία ανθρωποθυσιών στη Σούμάτρα μέχρι Borobudur, Prambanan (φανταστικά και τα δύο), τους ναούς των Dieng, το Ratu Boko, το γιαγαντιαίο Muara Takus, τα μεγαλιθικά του Gunung Padang, μέχρι και το Sumung Gumuling, η χώρα έχει πράγμα. Για την έκταση και την ιστορία της (ειδικά η Ιάβα και η Σουμάτρα) θα μπορούσε να διαθέτει και περισσότερα, αλλά θα της δώσω ένα αξιοπρεπέστατο 7. (Το 12 ανήκει στο Περού)

Αρχιτεκτονική: Το πρώτο που πρέπει να πει κανείς είναι ότι οι πόλεις της χώρας είναι σχεδόν χωρίς εξαιρέσεις κακάσχημες. Ζωντανές, αυθεντικές ναι, όμορφες αρχιτεκτονικά δεν είναι, για να μην πω πως η χώρα διαθέτει και την πιο άσχημη μεγαλούπολη που έχω δει ποτέ (Medan). Διαθέτει βέβαια τους ναούς στο Μπάλι, μερικούς (ελάχιστους) οικισμούς, κάποια πολύ όμορφα τζαμιά και το ψιλοσώζουν τα σπίτια των Minangabau και άλλων μειονοτήτων. Δεν πας στην Ινδονησία για να πάθεις πλάκα με την αρχιτεκτονική της, αυτό είναι το μόνο βέβαιο, αλλά ένα 5 θα της το δώσω.

Άνθρωποι: Καταρχήν είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, βιολογικά, ιστορικά, θρησκευτικά κι αυτό από μόνο του έχει τρομερό ενδιαφέρον. Αλλά δε γίνεται να τους αντιπαθήσεις κιόλας τους μπαγάσες, τόσο χαμογελαστοί, ευγενικοί, επικοινωνιακοί, ωραίοι τύποι. Θα ήμουν πολύ άδικος αν τους έβαζα οτιδήποτε κάτω από 10. (το 12 έχει πάει στο Ιράν)

Κόστος: Η χώρα είναι πάρα πολύ φτηνή. Ακόμη και σε προορισμούς με ένα σχετικό κορεσμό, όπως το Μπάλι, μπορείς να κοιμηθείς, να φας, να μεταφερθείς κυριολεκτικά πάμφθηνα. Για ένα backpacker η χώρα ήταν και είναι παράδεισος, ειδικά αν συνυπολογίσεις το πόσα διαφορετικά πράγματα μπορείς να δεις και να κάνεις. Θα μπορούσαν να είναι φτηνότερες οι εσωτερικές πτήσεις, αλλά η χώρα εξακολουθεί να είναι πάμφθηνη. Μπορεί να είμαι λίγο υπερβολικός, αλλά διατηρεί το 12άρι της, με το σκεπτικό ότι κάνεις τεράστιες αποστάσεις και βλέπεις περισσότερα απ' ό,τι σε άλλους πάμφθηνους προορισμούς πχ Λάος, Γουατεμάλα, Ιράν.

Ασφάλεια: Την είχα στο 9 και θα το κρατήσει. Η μόνη μου ένσταση πριν από χρόνια ήταν κάτι beach boys στη Σουμάτρα που έπιαναν ξένοςυ από το σβέρκο και τους υποχρέωναν να “κεράσουν” τους πάντες, όπως και μια “ένωση ξεναγών” στο Bromo που χαράματα περίμενε τους ξεναγούς που μας πήγαν για πεζοπορία κι απείλησαν να τους αφήσουν παράνομα. Α ναι, και κάτι επαγγελματίες κλέφτες στα λεωφορεία μεγάλων αποστάσεων, είχα γνωρίσει ένα Νορβηγό που του έκλεψαν την τσάντα σε ένα τέτοιο λεωφορείο, πήγε ξαναγόρασε εισιτήριο, ξαναέκανε τη διαδρομή 36 ωρών, πέτυχε τους κλέφτες στο ίδιο λεωοφρείο, τους σάπισε στο ξύλο και πήρε και την τσάντα του πίσω! Αν όχι τίποτε άλλο, η χώρα είναι πιο ασφαλής από παλιά, ο τουρισμός της έχει σοβαρευτεί, οι αντάρτες άφησαν τη Σουμάτρα σχεδόν ήσυχη, τώρα που το σκέφτομαι αναβαθμίζεται σε 10. Χώρα του αναπτυσσόμενου κόσμου με μεγάλες πόλεις και να ταξιδεύεις τόσο άνετα δε βρίσκεις εύκολα. Δέκα.

Μοναδικότητα: Δε μοιάζει ούτε με τις γειτονικές ούτε με κάποια άλλη. Μοιράζεται την ίδια γλώσσα με τη Μαλαισία, που πάντως είναι μια χώρα χωρίς τόσο ισχυρή πολιτιστική ταυτότητα (η Μαλαισία είναι μια μίξη Σιγκαπούρης, Ινδονησίας και Ταϊλάνδης με Κίνα χωρίς να είναι τίποτε από όλα αυτά), αλλά κάπου εκεί σταματάνε οι ομοιότητες: Μοναδικά ηφαίστεια, παγκόσμιες αποκλειστικότητες τύπου Komodo, το αμίμητο Μπάλι και διαφέρει πολύ από την Ωκεανία επίσης. 10 με το σπαθί της, αυτά που θα δεις εδώ δεν υπάρχουν αλλού.

Αυθεντικότητα: Ατελείωτη, αυθεντικότατη χώρα με ελάχιστο τουρισμό, αμέτρητα κυριολεκτικά νησιά σε πολλά εκ των οποίων δεν έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής, δε νιώθεις ότι κάτι από αυτά που βλέπεις φτιάχτηκε για να τα δουν οι επισκέπτες, είναι ο ορισμός του αντίθετου της τουριστικής παγίδας. Αντιθέτως, δε χρειάζεται καν να ψάξεις πολύ για να βρεις μέρη φανταστικά, τουριστικώς απάτητα κι είναι τόσα που θες δυο ζωές για να ξύσεις την επιφάνεια σε περιοχές που δε βλέπεις τουρίστα για δεκάδες χιλιόμετρα. Δέκα και πάλι δέκα (το 12άρι το έχει η Βόρειος Κορέα βεβαίως-βεβαίως)

Φαγητό: Βελτιωμένο, αλλά σαφώς υποδεέστερο από άλλους προορισμούς, συμπεριλαμβανομένων μερικών γειτονικών. Όχι απλά δεν είναι στα επίπεδα της Ταϊλάνδης ή έστω της Μαλαισίας, αλλά είναι και σαφώς κάτω του παγκόσμιου μέσου όρου. Having said that, βρίσκεις να φας από υποφερτά έως ευχάριστα, δεν μπορώ να πως ότι υπέφερα πουθενά. Παίρνει ένα τίμιο 6.

Ποικιλία: Ε 10 ρε παιδιά. Θες βουνά; Πάρτα. Θες θάλασσες, παραλιάρες, βυθό; Check. Περιπέτειες, φυλές, ζούγκλες, δράκους; Διαθέτει. Μουσουλμάνους, Χριστιανούς, ανιμιστές, Ινδουϊστές, μέσα κι αυτά. Αρχαία, μεγαλουπόλεις, χωριά ξεχασμένα, να κάνεις το Ροβινσώνα Κρούσο; Κι από αυτό έχουμε. Τι άλλο να κάνει, σπαθιά να καταπιεί η Ινδονησία; Χάνει το 12άρι μόνο από το Περού που έχει από κουρφαία αρχαία και οάσεις μέχρι παγετώνες και Αμαζόνιο, όλους τους άλλους τους πατάει κάτω.

ΣΥΝΟΛΟΝ: Έλαβον 90 και τη δεύτερη θέση σε 120 χώρες. Ανεξάντλητη, μοναδική, ΜΑΓΙΚΗ Ινδονησία, ακόμη και 20 χρόνια μετά δεν απογοητεύει, ιδανική για να πας με τη σύντροφό σου, για να κάνεις backpacking μόνος, για να πας με τους κολλητούς σου, να σκαρφαλώσεις σε ηφαίστεια, να αράξεις σε παραλίες, να μείνεις μουγγαφόν μπροστά σε ναούς, να ανακαλύψεις αρχαία, να δεις ουρακοτάγκους, komodo, φαλαινοκαρχαρίες, γοργόνες, να δεις ιθαγενείς, έθιμα, γιορτές, κηδείες, χορούς και να μη χορταίνεις. Η δεύτερη πιο εντυπωσιακή χώρα στον κόσμο, θα πάμε και θα ξαναπάμε, μόνο στην αρχή είμαστε. Terima Kasih και θα σας ξανάρθουμε γιατί το αξίζετε.

Κι ένα μπόνους. “Έχω 2 εβδομάδες στην Ινδονησία, πού να πρωτοπάω;”. Έλα ντε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι “κάνε τις έστω τρεις”. Με πόνο καρδιάς αν έπρεπε να κατανείμω κάπως 21 μέρες θα έκανα τα εξής, αφήνοντας απέξω άλλα κι άλλα:

Ιάβα 5: Το απόλυτο μίνιμουμ είναι Yogyakarta με Prambanan και Borobudur και φυσικά ανάβαση το εξωπραγματικό Bromo.
Σουμάτρα 4: Τουλάχιστον 2 μέρες τρεκ στη ζούγκλα με τους ουρακοτάγκους (φοβερή αίσθηση), λίμνη Toba χρειάζεται και μια μέρα για τις μεταφορές
Gili-Komodo-Flores 7: Χαμός. Παραλιάρες, περιπέτειες, τρομερή φύση, τρεκ, από τα πιο συγκλονιστικά μέρη στον κόσμο.
Μπάλι 5: Τι να προλάβεις να δεις σε 5 μέρες στο Μπάλι; Προλαβαίνεις να πάρεις μια καλή τζούρα της πνευματικότητας και της φύσης του βορά.

Αυτά και καλά ταξίδια, πάμε γι' άλλα τώρα. Υγεία σε όλους.

 

[fotast]

Πολύ ωραία.

Η ενημερωμένη λίστα θα δημοσιευθεί;Πρέπει να κάνουμε κάτι από την μεριά μας για να την δούμε;Αίτηση;Πληρωμή παραβόλου/λιστόσημου;

 

[Yorgos]

Πολύ ωραία.

Η ενημερωμένη λίστα θα δημοσιευθεί;Πρέπει να κάνουμε κάτι από την μεριά μας για να την δούμε;Αίτηση;Πληρωμή παραβόλου/λιστόσημου;

Δεν ξέρω να βάζω εξελάκια εδώ. Την άλλη φορά χώσαμε το Δευκαλίωνα. Θα δοκιμάσω να τη βγάλω φωτογραφία και να τη βάλω ως εικόνα, για να δούμε, μέχρι εκεί φτάνουν οι τρομερές χακερικές μου ικανότητες.

 

[fotast]

Κάτι είδαμε αλλά μάλλον πρέπει να βρεθεί τρόπος να μπεί το Excel.Βλέπουμε μόνον μέχρι το Νο.24 Κροατία.Φαντάζομαι θα υπάρχουν και άλλες γιατί ένα παλιό Excel που έχω έχει 82 χώρες.

 

[Yorgos]

Τέλος ιστορίας παρακαλώ να μεταφερθεί στις ολοκληρωμενες, ευχαριστώ πολύ τους πάντες.

 

[Smaragda53]

Russian tourists στη Χαλκιδική έχεις δοκιμασει? Μπρρρ!!!!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία

 

[ANASTAPAP]

Από τις πιο ωραίες ιστορίες του forum.Τη διάβασα μονομιάς,φοβερή περιγραφή,γλώσσα,ύφος.Μου κέντρισαν το ενδιαφέρον τα σαρκαστικά σχόλια,ταυτόχρονα με μια αίσθηση εκλεπτυσμού,που φανερώνει ανθρώπους πολυ/καλοταξιδεμένους και χορτάτους,μακριά από υπερφίαλα σχόλια και αναφορές,πολλώ δε μάλλον ανταγωνιστική διάθεση,η οποία διακρίνει άλλους.Μέσα από την απλότητα των περιγραφών σου,ταξίδεψα και εγώ νοερά!και εις άλλα με υγεία αγαπητέ @Yorgos !!

 

[katkats]

Κάτι είδαμε αλλά μάλλον πρέπει να βρεθεί τρόπος να μπεί το Excel.Βλέπουμε μόνον μέχρι το Νο.24 Κροατία.Φαντάζομαι θα υπάρχουν και άλλες γιατί ένα παλιό Excel που έχω έχει 82 χώρες.

Ολόκληρη η λίστα εδώ Αξιολόγηση χωρών