Ινδονησία Ινδονησία, καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα

[Yorgos]

Πώς το ανακάλυψες;Γιατί για ανακάλυψη πρόκειται...

Eίχε μια παράγραφο στον οδηγό μου.

 

[fotast]

Eίχε μια παράγραφο στον οδηγό μου.

Ποιος είναι;

 

[Yorgos]

Ποιος είναι;

Lonely Planet, τίποτε εξεζητημένο.

 

[Yorgos]

Κεφάλαιο 20: Με μηχανάκι στον παράδεισο​

Το πρωινό ήταν καλό, δεδομένων των συνθηκών: μια ομελέτα με λαχανικά και ρόφημα σοκολάτας για μένα, δεν μπορώ να γκρινιάξω. Κάτσαμε και μιλήσαμε με την Ayu και το χαμογελαστό της σύζυγο, γνωρίσαμε την αδερφή της Στέλλα (με το ομώνυμο, καλύτερο κατάλυμα) και το οκτάχρονο παιδάκι τους. Μένουν στο Langgur, αλλά τα Σαββατοκύριακα έρχονται όλοι να μείνουν στην παραλία. Παρά τις αντίθετες προβλέψεις, ο καιρός ήταν άψογος, οπότε αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ένα μηχανάκι, άλλωστε ο Στέλιος θα έφευγε σήμερα, είχε λιγότερο χρόνο από εμάς.

Δε βιαζόμασταν, άλλωστε το νησί είναι μικρό και αναθέσαμε στην Ayu να μας βρει μηχανάκι, οπότε στο μεταξύ κάναμε τις βόλτες μας, όπου νιώσαμε ολίγον ως ροκ σταρ. Ερχόντουσαν νέα ζευγαράκια, ευγενέστατα, και μας ζητούσαν να βγούμε σέλφι μαζί τους, είναι προφανές πως ο όποιος τουρισμός είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία εγχώριος κι εμείς αποτελούσαμε ένα μίνι αξιοθέατο.

Το μηχανάκι μας κόστισε το αντίστοιχο των 7€. Δεν ήταν βέβαια ανάλογης κατηγορίας με εκείνο που είχα στο Μπάλι, ούτε καν με εκείνο της Nusa Penida και δε διέθετε και ταχύμετρο, αλλά για τη δουλειά που το θέλαμε μια χαρά φαινόταν. Ξεκινήσαμε λοιπόν για την εξερεύνηση του νησιού διαπιστώνοντας πως το οδόστρωμα ήταν πολύ καλό αν έπαιρνες το δρόμο μέσω Langgur. Τα δε χωριουδάκια από όπου περάσαμε μας εντυπωσίασαν για την καθαριότητα, τους περιποιημένους κήπους και την τάξη τους. Αργοί ρυθμοί ζωής, συνεχείς χαιρετούρες “hello mister!” και ευτυχισμένα πρόσωπα ήταν αυτά που αντικρύζαμε, με λιγοστά σύννεφα, που ήταν και ιδανική συνθήκη.

Ο πρώτος μας προορισμός ήταν η Goa Hawang, ένα σπήλαιο για το οποίο είχα διαβάσει σε κάποια ιστοσελίδα πως είχε καταγάλανα νερά. Ομολογώ πως είχα υποτιμήσει το μέγεθος του νησιού, αλλά η διαδρομή ήταν πολύ ευχάριστη κι ας μην υπήρχε σηματοδότηση που ήταν το τέλειο άλλοθι ώστε να πιάσουμε κουβέντα -στο βαθμό που γινόταν- με τους ντόπιους. Φτάνοντας στο σπήλαιο είδαμε πως έχει γίνει δουλίτσα, κάποιες όμορφες χειροποίητες ταμπέλες κι ένα προσεγμένο μονοπατάκι μας οδηγούσαν στο μικρό σπήλαιο, όπου και ήμασταν ολομόναχοι. Κοιτώντας προς τα κάτω είδαμε τα ΓΑΛΑΖΙΑ νερά που προσφέρονταν για μια βουτιά, οπότε βάλαμε τα μαγιό μας και βουτήξαμε. Δροσιστικό το νερό, φανταστικό το χρώμα κι ας είχε συννεφιά.

Βγαίνοντας από το σπήλαιο, μια κοπέλα με τη μαμά της μας ζήτησαν διακριτικότητα να πληρώσουμε την είσοδο και ταυτόχρονα μας υπέδειξαν το “σπήλαιο Νο2” και μας συνέστησαν να μην το χάσουμε. Μπα; Υπάρχει και δεύτερο σπήλαιο; “Έχει και στη Θεσσαλονίκη Ακρόπολη;” που ρωτούσε κάποτε κι ο Βέγγος. Είχα σκουπιστεί κι είχα βάλει ήδη τα παπούτσια μου, οπότε σκέφτηκα να πάω να βγάλω απλά μια φωτογραφία σε αυτό το σπήλαιο νο2, αλλά μόλις το αντίκρυσα άλλαξα αμέσως γνώμη και ξαναέβαλα το μαγιό μου: ίδια διαύγεια με το προηγούμενο αλλάσαφώς μγεαλύτερο και στο βυθό του φαινόταν κάποιος να έχει πετάξει ένα βράχο από τα Μετέωρα, συν λίγα ψάρια. Μπήκαμε, ευχαριστηθήκαμε μπάνιο, για άλλη μια φορά ήμασταν μόνοι μας, με εξαίρεση δυο ντόπιους που εμφανίστηκαν αργότερα και φάνηκε να τους ψυχαγωγεί η παρουσία μας.

Η επόμενη στάση μας θα ήταν το Tual, η πρωτεύουσα του Pulau Dullah, του διπλανού, μικρότερου, νησιού με το οποίο το Kei Kecil ενώνεται μέσω μιας μικροσκοπικής γέφυρας. Αφήσαμε το μηχανάκι στη γέφυρα και ψάχναμε για ένα καφέ που αναφερόταν στον οδηγό μας για να διαπιστώσουμε πως επρόκειτο για ένα παράπηγμα από σανίδες πάνω στο νερό με μια κατσίκα στην είσοδο. Οι καρέκλες ήταν πάνω στις σανίδες πάνω στο νερό, ενώ από κάτω μας υπήρχε ένα δίχτυ με κάτι που υποθέτω πως είναι ιχθυοκαλλιέργεια, αν μη τι άλλο το ρουστίκ στιλ ήταν αυθεντικό. Παραγγείλαμε μια λεμονάδα και μια πορτοκαλάδα και κάτσαμε να αγναντεύουμε τα πολύχρωμα τενεκεδένια σπίτια από την απέναντι πλευρά.

Πήγαμε λίγο κι από το άλλο νησί κι επιστρέψαμε στο Kei Kecil για να επισκεφθούμε το χωριουδάκι Οhoidertawun καθώς και την παραλία του, που παρότι όμορφη δεν ενέπνεε για μπάνιο αν τη σύγκρινες με τη δική μας. Αράξαμε λίγο στα υπόστεγα της παραλίας και συνεχίσαμε για το κέντρο της κοινότητας όπου είχαν κάποια θρησκευτική εκδήλωση στο τοπικό τζαμί και ταυτόχρονα λειτουργία στη διπλανή εκκλησία. Γενικώς στο νησί είδαμε μουσουλμάνους και χριστιανούς να συνυπάρχουν ήσυχα ενώ εξεπλάγην όταν μας είπαν ότι δεν είναι ανήκουστοι και οι μικτοί γάμοι.

Επιστρέψαμε για μια βουτιά στη Ngurbloat και πήγαμε να φάμε σε ένα από τα εστιατοριάκια που μας σύστησε η Ayu, το Viera. Απλό το εστιατόριο, πάνω στην άμμο, είπα να πειραματιστώ και να δοκιμάσω μια κίτρινη ψαρόσουπα. ΩΠΑ! Τι αποκάλυψη ήταν αυτή ωρέ! Παραγγείλαμε και κάτι φοβερά crispy τηγανητά καλαμαράκια, χαλάλι τους που καθυστέρησαν 1ω40λ να μας σερβίρουν (!), αφού ήταν σε ΠΑ-ΝΙ-ΚΟ διότι δίπλα μας είχαν έρθει νωρίτερα πέντε κυριούλες μουσουλμάνες, που μάλιστα την έπεσαν στον Πάνο (@evaT το χάνεις το κορμί) και γελάσαμε αρκετά.

Κάναμε βόλτα στην απίθανη άμμο, βλέποντας παιδάκια να παίζουν μπάλα έχοντας φτιάξει τέρματα από καλάμια με φόντο το ηλιοβασίλεμα, ενώ δε σταματούσαν να μας ζητούν να βγάζουμε σέλφις από ζευγαράκια μέχρι ντροπαλές κοπελίτσες. Σύντομα ο ουρανός έγινε κόκκινος και στο μπαράκι του Viera μαζεύτηκαν κάποιοι νέοι (απροσδιορίστου ηλικίας, αλλά νέοι, δεν έχω ιδέα αν ήταν πιο κοντά στα 14 ή στα 25) και χόρευαν με ένα περίεργο στιλ κουνώντας τις μύτες των ποδιών τους, σαν ποδοσφαιριστές που κάνουν “μυτάκια”. Δεν είχαν καμία άμεση επαφή μεταξύ τους και δεν υπήρχε τίποτε το σεξουαλικό, αλλά μάλλον γι αυτούς το φλερτ είναι πιο ανεπαίσθητο, όλα είναι πιο αθώα στον παράδεισο. Επιστρέφοντας προς το σπίτι (πια “σπίτι” αποκαλούσαμε τις καλύβες μας) είδαμε παιδάκια να φτιάχνουν κάστρα στην άμμο με τα κουβαδάκια τους. Ετοιμάζονταν για αύριο μας είπαν...

 

[Yorgos]

Καλημέρα σας.

Αποχαιρετίσαμε το Στέλιο που έπρεπε να επιστρέψει στη βάση του.

Το τι χαρά έκαναν οι ντόπιοι όταν 'εβγαζαν φωτογραφίες μαζί μας δε λέγεται.

Η σπηλιά Νο1.

Η σπηλιά Νο1 με γοργόνο.

Είσοδος στη σπηλιά και γοργόνος.

Δεν της φαίνεται, αλλά η σπηλιά Νο2 είναι πολύ πιο εντυπωσιακή.

Ο γοργόνος είναι εξίσου εντυπωσιακός πάντως.

Η γεφυρούλα που ενώνει τα δύο νησιά.

Η θέα προς τα τενεκεδένια σπιτάκια.

Και το καφέ μας.

Το οποίο και δυσκολευτήκαμε να βρούμε διότι δε φανταστήκαμε ότι η είσοδός του σηματοδοτείται από μπουγάδα και μια παρκαρισμένη κατσίκα.

Η άλλη παραλία, στα βόρεια του νησιού.

Εκκλησίτσα, ακριβώς δίπλα είχε τζαμί, επίσης εν λειτουργία.

Πεντακάθαρο και νοικοκυρεμένο κι αυτό το χωριό.

ΞΑνά η εκκλησία επειδή έτσι.

Επιστροφή στη δική μας παραλία.

Αποκάλυψη!

Πιο παράδεισος πεθαίνεις.

Ε τόσες σέλφις που μας έβγαλαν, έβγαλα κι ε΄γω μία.

Παιδάκια, κουβαδάκια. Η ζωή πριν τη ψηφιακή επανάσταση.

Δεν τη χόρταινα την παραλία, όλες τις ώρες της ημέρας.

Αλλά ειδικά το σούρουπο τι να πεις για τα χρώματα.

Η ψυχαγωγία είναι απλή, ομαδική και αθώα.

Και τα παιδάκια που προπονούνταν στην κατασκευή κάστρων από άμμο "για αύριο". Τι γίνεται αύριο δηλαδή;

 

[evaT]

μουσουλμάνες, που μάλιστα την έπεσαν στον Πάνο (@evaT το χάνεις το κορμί) και

Δείξε του το βιντεάκι από την ιστορία μου στο Μαρόκο που με ντύνουν μουσουλμάνα κι ας αποφασίσει μόνος του

Τι παραλιάρες είναι αυτές!

 

[Yorgos]

Κεφάλαιο 21: To sandbar και η αθωότητα​

Οι δυσοίωνες μετεωρολογικές προβλέψεις διαψεύστηκαν και πάλι. Ο καιρός ήταν τέλειος, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε την εκδρομή στο sandbar που μας είχε προταθεί, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του Πάνου, που έχει φάει τα sandbars με το κουτάλι. Το δέλεαρ του snorkeling είναι που τον έπεισε. Θα φεύγαμε στις 13:00 λόγω παλίρροιας οπότε είχαμε χρόνο να κάνουμε τις βόλτες μας μετά τη χορταστική ομελέτα και το κίτρινο (!) αλλά νοστιμότατο καρπούζι, το οποίο και βρήκα σαφώς ανώτερο γευστικά από τα κόκκινα.

Κάναμε το μπανάκι μας με το νερό σε υψηλή στάθμη και είχαμε το χρόνο και για μια βόλτα στο χωριό προκειμένου να βρούμε κάποιο σνακ. Οι ντόπιοι ετοιμάζονταν για το απαοχαιρετιστήριο πάρτι του πάστορα, ο οποίος και θα έπαιρνε μετάθεση στο Ambon. Στα πλαίσια του εορτασμού θα υπήρχε και διαγωνισμός κολύμβησης καθώς και κατασκευής κάστρου από άμμο, εξ ου και οι χθεσινές “προπονήσεις” των παιδιών. Είχαν αρχίσει να μαζεύονται παρέες στα πλαστικά τραπεζάκια πάνω στην άμμο και παρήγγελναν αναψυκτικά. Τα μαγαζάκια του χωριού δεν είχαν καν παγωτό οπότε δε βρήκαμε αυτό που ψάχναμε, σε αντίθεση με τους μαθητές του πάστορα που βρήκαν... εμάς, που γίναμε αντικείμενο πολλών φωτογραφιών. Γνωρίσαμε και μια δασκαλίτσα τουριστικής εκπαίδευσης (!) που μιλούσε καλά Αγγλικά, καθώς και μιa μαθήτριά της και πιάσαμε κουβέντα: η δασκάλα είχε 7 αδέρφια ενω η μαθήτρια (από το Tual) έκανε τη συνοδό γκεουπ θρησεκυτικών εκδρομών σε Αίγυπτο και Ισραήλ (!) όπου διάφοροι Ινδονήσιοι πάνε για προσκήνυμα. Δεν παραλείψαμε να την προσκαλέσουμε στο sandbar, άλλωστε ελλείψει άλλων τουριστών θα είχαμε όλη τη βάρκα για μας, 88€ θα πληρώναμε σύνολο, ε ας παίρναμε και την κοπέλα μαζί.

Ο βαρκάρης του longboat δεν είχε καμία αντίρρηση κι έτσι ξεκινήσαμε έχοντας και guest star μαζί. Μου έκανε εντύπωση πως στη μέση της θάλασσας υπήρχαν σκάφη που έμοιαζαν με καταμαράν και που το βράδυ τα βλέπαμε με τα φώτα τους αναμμένα να μένουν αραγμένα στη μέση του πουθενά. Oι βαρκάρηδες μας εξήγησαν πως επρόκειτο για καλλιέργειες φυκιών. Ο ήλιος έκαιγε, οπότε εκτός από το αντηλιακό βάλαμε και τις πετσέτες από πάνω μας για να προστατευτούμε, με τον ουρανό να έχει ελάχιστα σύννεφα.

Βουτήξαμε για το snorkeling που ήταν συμπαθητικό, αν και χωρίς πολύ εντόνα χρώματα. Είχε όμως πολλές ανεμόνες και κοράλια. Η δασκαλίτσα και η μαθήτριά της δε βούτηξαν, 45 λεπτά αργότερα όμως βρισκόμασταν στο sandbar, όπου πλησιάζοντας διακρίναμε παραταγμένους τεράστιους πελεκάνους αλλά και κάποια μικρότερα πτηνά. Είχε λίγο κύμα, αλλά το θέαμα ήταν όμορφο, παρότι ακόμη δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε ακόμη όλο το sandbar: ένα μεγάλο κομμάτι του καλυπτόταν ακόμη από την παλίρροια. Κατεβήκαμε και μας έκανε εντύπωση η καταπληκτική άμμος, από τριμμένο κοράλι. Από τη μία πλευρά το νερό βάθαινε απίστευτα απότομα, πράγμα που λατρεύω. Από την άλλη ήταν πολύ πιο ρηχά, αλλά με ρεύμα τόσο δυνατό που σου έκανε ένα φυσικό υδρομασάζ. Μισή ώρα αργότερα άρχισε να εμφανίζεται και το sandbar, πραγματικά εκπληκτικό και κατέληγε σε ένα νησάκι με φανταστικά χρώματα.

Ο βαρκάρης κατέβαλλε 200.000 ρουπίες στο συμπαθή και χαμογελαστό αλλά χωρίς δόντια φύλακα του νησιού, ή στον εισπράκτορα αν θέλετε, αφού δε φαινόταν να υπάρχει κάτι άξιο φύλαξης. Υπάρχει όμως μια πλατφόρμα όπου μπορεί να ανέβει κανείς και να αποκτήσει πανοραμική θέα του sandbar, ενώ η παραλία του νησιού είχε μια άμμο τόσο πουδρένια που το πόδι βυθιζόταν. Μπήκαμε ξανά στη βάρκα κι αυτή τη φορά καταφέραμε να πλησιάσουμε τους πελεκάνους, χωρίς να τρομάξουν.

Ο βαρκάρης μας ήταν σωστός: στην επιστροφή μας έδειξε κι άλλα νησάκια, ενώ μας επέστρεψε σχεδόν μπροστά στο κατάλυμά μας. Αποχαιρετίσαμε τις δυο κοπέλες που είχαν ενθουσιαστεί με το sandbar και πήγαμε στο γνώριμό μας Viera για τη μαγική σουπίτσα με το κίτρινο κάρι, περιμένοντας πάλι... ογδόντα λεπτά να μας σερβίρουν. Οι διαγωνισμοί κάστρων στην άμμο και κολύμβησης μπορεί να είχαν λήξει, μπροστά μας όμως, πάνω στην άμμο, λάμβανε χώρα ένα πάρτι με τα όλα του, στο οποίο κάποιος leader με τα όλα του ξεκινούσε μια χορογραφία, την οποία ακολουθούσαν πιστά όλοι οι νέοι. Μάλιστα συμμετείχε και ο σύζυγος της Ayu, που λίγο νωρίτερα είχε εκτελέσει χρέη κριτή στον κολυμβητικό αγώνα. Κάτσαμε λίγο μαζί του χαζεύοντας τους ντόπιους να ακολουθούν τη χορογραφία γελώντας, πάντα σε μια ατμόσφαιρα ομαδικότητας και αθωότητας, πραγματικά χάρηκα πολύ που το ζήσαμε.

Το φαγητό καθυστέρησε τόσο που χάσαμε την τελευταία μας ευκαιρία για ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα στην προβλήτα, αλλά ήταν αδύνατον να θυμώσει κανείς στη συμπαθέστατη όσο και Γκούφι σερβιτόρα. Είχε δύσει πια όταν μας σέρβιραν, αλλά ακόμη κι έτσι πήγαμε στην προβλήτα για έναν αποχαιρετιστήριο χυμό και τη θέα του παραδείσου. Φανταστικά περάσαμε αυτές τις τρεις μέρες, το χορτάσαμε το μέρος.

Πέσαμε για ύπνο αλλά εγώ τουλάχιστον ξύπνησα αρκετές φορές μέσα στη νύχτα λόγω της απίστευτα δυνατής βροχής, μιλάμε για τρομερό όγκο νερού. Κοιμήθηκα λίγο, αλλά ευτυχώς η επόμενη μέρα δεν είχε τόσο πρωινό ξύπνημα και αναμενόταν χαλαρή. Θα χωριζόμουν με τον Πάνο και θα πήγαινα να διανυκτερεύσω σε μια παλιά μου γνωστή πόλη: Τζακάρτα.

 

[Yorgos]

To νοστιμότατο κίτρινο καρπούζι, το λέω εγώ που δεν τα πάω και πολύ καλά με τα κόκκινα.

Καλημερούδια.

Είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος.

Και το χωριό είχε βάλει τα γιορτινά του.

Ξεκίνησαν και οι ετοιμασίες για το διαγωνισμό στην άμμο.

Μας λες και δημοφιλείς στο νησί.

Έφτασε και η βάρκα μας.

Eίχαμε και τις δύο guest stars.

Αυτά τα σπιτάκια/καταμαράν με τις καλλιέργειες φυκιών.

Ο καιρός ήταν ό,τι έπρεπε.

Οι πελεκάνοι.

Το sanbar άρχισε να αχνοφαίνεται.

Από αυτή την πλευρά είχε απότομο βάθος η παραλία, απόλαυση.

Το νησάκι δίπλα στο sandbar.

H θέα από την πλατφόρμα.

Βούλιαζε το πόδι.

Επιτέλους ποζάρισαν.

Είδαμε κι άλλα νησάκια.

Επιστροφή στις καλύβες μας.

Το καταδιασκέδαζαν οι ντόπιοι, κρίαμ που δεν μπορώ να βάλω βίντεο.

Αποχαιρετιστήρια θέα στην παραλία και την προβλήτα μας.

 

[evaT]

Εν τω μεταξύ sandbar είναι μπητσόμπαρο;;

 

[turms]

Εν τω μεταξύ sandbar είναι μπητσόμπαρο;;

σε γενικες γραμμες ξερω οτι ειναι μια λωριδα αμμου...οπως φαινεται στις φωτο
εδω που μενω εγω ομως ειναι αυτο που λες
βρισκουμε μια ταρατσα με θεα, πεταμε αμμο , ομπρελες, καρεκλες, ξαπλωστρες, ενα μπαρακι και βγαζουμε ΤΑ ΛΕΦΤΑ

 

[evaT]

σε γενικες γραμμες ξερω οτι ειναι μια λωριδα αμμου...οπως φαινεται στις φωτο
εδω που μενω εγω ομως ειναι αυτο που λες

Εμ που να πάει ο νους μου της Σαλονικιάς που έχει πήξει στην ξαπλώστρα της Χαλκιδικής!!! 'Οχι τίποτα αλλά sandbar λέει και μπαρ δε βλέπω, αγχώθηκα

 

[Yorgos]

Εν τω μεταξύ sandbar είναι μπητσόμπαρο;;

Kάποιοι τα λένε και sandbank.
Aλλά κι έτσι να το έγραφα όλο και κάποιος θα έψαχνε την τράπεζα στις φωτογραφίες.