Ινδονησία Ινδονησία, καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Nusa Penida, ο παράδεισος της παραλίας και η κόλαση της "ασφάλτου"​

Αποχαιρετίσαμε το σπίτι του Wayan ολίγον στενοχωρημένοι. Χωρίς υπερβολή παίζει να είναι το καλύτερο κατάλυμα που έχω μείνει ποτέ, ήταν ό,τι είχα ονειρευτεί. Ο θείος του Wayan εμφανίστηκε χαράματα χαμογελαστός για να μας πάει στο λιμάνι Sanur, απ' όπου ξέραμε πως φεύγουν τα πλοία, για ένα εκ των οποίων μας είχε κλείσει εισιτήριο ο Wayan. Στο λιμάνι είχε πάρα πολύ κόσμο, με τους περισσότερους από τους μισούς να είναι Ινδονήσιοι. Τα γραφεία των εταιρειών και των πρακτορείων είναι αρκετά τακτοποιημένα, αλλά υπάρχει σαφής έλλειψη υποδομών στη μαρίνα. Μια αρκετά σοβαρή έλλειψη θα έλεγα πως είναι για παράδειγμα... ότι δεν υπάρχει μαρίνα. Δηλαδή τα σκάφη πλησιάζουν την ακτή, δένουν με κάτι σκοινιά της κακιάς ώρας σε κάτι βράχια και οι επιβάτες πρέπει να επιβιβαστούν μπαίνοντας μέχρι τη μέση στο νερό, με τα κύματα να τους χτυπάνε, άλλωστε στο Μπαλί είμαστε, πάντα υπάρχει κύμα.

Υπήρχαν αρκετά σκάφη και πολλοί εμφανώς daytrippers, υποθέτω πως πήγαιναν στο Lembogan για diving και surfing, αν κρίνω από την ενδυμασία τους. Το οποίο Lembogan είναι το διπλανό νησάκι από τη Nusa Penida, που είναι το μεγαλύτερο από τα δύο αλλά προφανώς πολύ μικρότερο από το Μπαλί, περίπου 25 φορές μικρότερο για την ακρίβεια. Και μιας που πιάσαμε τα “ξέρεις-ξέρεις-ως-προς-το-μέγεθος”, το Μπαλί είναι 10 φορές περίπου την έκταση της Κέρκυρας, ή περίπου στο 60% της Κρήτης για να έχουμε μια τάξη μεγέθους. Ε η Nusa Penida είναι τρεις φορές σαν τη Σαντορίνη.

Τέλος πάντων, εμείς επιλέξαμε Nusa Penida, γιατί κατά τας περιγραφάς είναι “το Μπαλί πριν τον τουρισμό”, ένα νησί με λιγότερο spiritualism αλλά και πιο άγριο σα φύση, με πιο χαλαρούς ρυθμούς. Αφήσαμε τα παπούτσια μας λοιπόν στο... καφάσι που είχαν τοποθετήσει οι υπεύθυνοι στην άμμο, γίναμε μούσκεμα μέχρι τον αφαλό προκειμένου να μπούμε στο καραβάκι και σε περίπου 45 λεπτά και μετά από αρκετό αλλά όχι τραγικό κούνημα φτάσαμε στην ποθητή Nusa Penida.

To παλικάρι που θα μας υποδεχόταν από το κατάλυμα που είχε κλείσει η senorita Χ άργησε, σε βαθμό που ήμασταν οι μόνοι που δεν είχε έρθει κανείς να μας παραλάβει. Όταν εμφανίστηκε όμως τον συγχωρέσαμε, ήταν άλλωστε τόσο χαμογελαστός κι εύκολα ο πιο εμφανίσιμος Ινδονήσιος που έχω δει ποτέ. Μπήκαμε στο όχημά του και ξεκινήσαμε την ανηφορική πορεία προς το κέντρο του νησιού. Η φύση δεν έμοιαζε καθόλου με το Μπαλί, θα την έλεγα πιο ξερή αλλά και πιο απόκρημνη, ο δρόμος ήταν ένας πραγματικός καρόδρομος, αλλά αυτό που με ανησυχούσε περισσότερο ήταν τα κατάμαυρα σύννεφα πάνω από το νησί που προμήνυαν δυνατή βροχή, δυνητικά καταστροφική για το πλάνο μας να πάρουμε μηχανάκι και να ξεκινήσουμε αμέσως την εξερεύνηση του νησιού. Κοιτούσα και την κατάσταση του δρόμου, κάνοντας μια εκτίμηση για το κατά πόσο θα μπορούσα να οδηγήσω σε τέτοιους χωματόδρομους, αφού είχα διαβάσει πως αυτό ήταν το “καλό” κομμάτι του δρόμου και πως άλλα αποτελούνταν από απλές κοτρώνες πάνω στις οποίες έπρεπε να ακροβατούν οι αναβάτες, με μοιραία πολλές φορές αποτελέσματα.

Το κατάλυμα ήταν -για τα ρουστίκ δεδομένα του νησιού- φοβερό. Μέχρι και πισίνα είχε παρόλο το μισκροσκοπικό του μέγεθος και μας έδωσαν και το καλύτερο δωμάτιο από τα 5-6 που διαθέτει όλα κι όλα, υπερυψωμένο με θέα την πισίνα και τους πίσω λόφους και σε σχήμα αβγού. Ήταν ξεκάθαρο πως δεν είχε τις υποδομές ή την προσοχή στη λεπτομέρεια του Wayan, αλλά και πάλι ξεπέρασε τις προσδοκίες, εύγε στη senorita Χ για την επιλογή της, σκίζει σε κάτι τέτοια. Μας καλωσόρισε ο ιδιοκτήτης Kadek, ευγενέστατος αλλά σαφώς πιο χίπης από το Wayan και πολύ λιγότερο παραδοσιακός. Μας είχε φυλάξει το μηχανάκι που του είχαμε ζητήσει και μου το παρέδωσε με λίγη διστακτικότητα αφού είχε δει “αρκετούς Αυστραλούς να σπάνε τα χέρια τους ή και να πέφτουν από τα βράχια” και μου ζήτησε να του κάνω μια επίδειξη των δυνατοτήτων μου, για να βεβαιωθεί πως ξέρω να καβαλάω μηχανάκι. Το οποίο μηχανάκι ήταν ξεχαρβαλωμένο, πράγμα λογικό κοιτώντας την κατάσταση των “δρόμων”, όπου δεν είναι μόνο η σχεδόν παντελής έλλειψη ασφάλτου αλλά και οι πέτρες, τα κλαδιά, οι λακούβες, οι απότομες στροφές και το ότι σε πολλά σημεία δε χωράει και μηχανάκι και αυτοκίνητο (δύο αυτοκίνητα χωράνε σε λίγα σημεία του “οδικού δικτύου” του νησιού έτσι κι αλλιώς).

Δεν πολυκρατιόμασταν, βάλαμε τα μαγιό μας και φύγαμε. Πρώτος στόχος το Kelingking, μάλλον το πιο γνωστό -ως εικόνα τουλάχιστον- από τα αξιοθέατα του νησιού, μια παραλία που στι φωτογραφίες μοιάζει τόσο ψεύτικη που πήγαμε και οι δύο με μικρό καλάθι. Είδαμε κάποια παιδάκια που γύριζαν από το σχολείο με τις στολές τους και περπατούσαν σα παπάκια στη σειρά, αλλά αυτό που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση φτάνοντας στο... parkir ήταν ο αριθμός των οχημάτων. Γενικώς το νησί είχε περισσότερη κίνηση από όση φανταζόμασταν, κυρίως εγχώριου τουρισμού και κυκλοφορούσαν αρκετά -για τους στενούς δρόμους του- οχήματα.

Πάρκαρα, κατεβήκαμε, ρίξαμε μια ματιά στη θέα της παραλίας κάααατω, σε έναν πολύ απόκρημνο βράχο και ανακράξαμε ΓΟΥΑΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ. Δύο ερωτήματα γεννήθηκαν:
α) είναι πραγματικό αυτό που βλέπουμε;
β) πώς διάολο φτάνει κανείς εκεί κάτω;

Εντάξει, το θέαμα κόβει την ανάσα, δεν είμαι και πολύ καλός στις περιγραφές, ας πούμε πως είναι κάτι ανάμεσα στη θέα του Ρίο ντε Τζανέιρο και την παραλία Ναυάγιο στη Ζάκυνθο. Μια απίθανη παραλία ενός κόλπου που προφυλάσσεται από δυο τεράστια βράχια που ξεπροβάλλουν στη μέση του ωκεανού, περίπου 150 μέτρα πιο κάτω. Αρχικά βλέπεις ότι υπάρχει μια σκάλα... η οποία όμως χάνεται κάπου στο υπερπέραν και αυτό που δε βλέπεις είναι πως από κάποιο σημείο κι έπειτα δεν υπάρχουν σκαλιά αλλά βράχια, στα οποία θα πρέπει να κατεβαίνεις χρησιμοποιώντας και τα τέσσερα άκρα ακροβατώντας σε πέτρες για περίπου 30 με 40 λεπτά. Ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε και υποψιαστήκαμε πως η κατάβαση δε θα είναι και τόσο εύκολη όταν είδαμε κάποιους -αρκετούς- να επιστρέφουν κι άλλους να μην επιδιώκουν καν να φτάσουν μέχρι κάτω, παρά να αρκούνται σε φωτογραφίες από ψηλά. Κι απόλυτα δικαιολογημένα γιατί και το τοπίο είναι από τα πιο όμορφα που έχω δει οπουδήποτε σε αυτό τον πλανήτη και η κατάβαση ήταν πιο επίπονη από όσο μπορώ να περιγράψω.

Ακόμη κι έτσι είδαμε μερικούς ήρωες που κατάφεραν να κατέβουν με σαγιονάρες και φυσικά είπαμε να κατέβουμε κι εμείς, που στην τελική φορούσαμε και κλειστά παπούτσια. Κι εδώ θα βρείτε τη χρησιμότερη συμβουλή αυτής της ιστορίας: όπου κι αν πάτε στη Nusa Penida να φοράτε παπούτσια. Αρχίσαμε λοιπόν να κατεβαίνουμε, να κατεβαίνουμε και να κατεβαίνουμε κι άλλο, μέχρι που συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε για να φτάσουμε να κατεβαίνουμε και στο τέλος να διαπιστώσουμε ότι έχει κι άλλο κατέβασμα. Και κατεβήκαμε. Ας έχουν υπόψη τους όσοι δεν έχουν τη στοιχειώδη φυσική κατάσταση ότι μετά... θα πρέπει να το ανέβουν μετά όλο αυτό. Αλλά ας έχουν υπόψη ότι αξίζει κάθε λεπτό κούρασης.

Φτάσαμε κάτω και αμέσως νιώσαμε τα πόδια μας να βυθίζονται στην άμμο σα πούδρα σε μια τεράστια παραλία με κάλυψη από δέντρα κι ελάχιστο κόσμο. Ταυτόχρονα βέβαια διαπιστώσαμε πως αυτό που υποπτευόμασταν από ψηλά είναι αλήθεια: ότι το κύμα είναι τέτοιο που δεν μπορείς να κολυμπήσεις, αλλά αυτό δεν έκανε το τοπίο σε τίποτε λιγότερο μαγικό. Αγοράσαμε και δυο αναψυκτικά και σνακ από μια κυριούλα που τα πουλούσε σε ένα φορητό ψυγείο που κάποιος ήρωας πρφανώς θα φορτωνόταν μέχρι την κορυφή το απογευματάκι και κάτσαμε πάνω στα φαρδιά κλαδιά του δέντρου για να ξαποστάσουμε, πριν μπούμε να τσαλαβουτήσουμε -μέχρι το σημείο που γινόταν- σε αυτόν τον παράδεισο. Στο τέλος της παραλίας υπήρχε και μια σπηλιά, αράξαμε εκεί μόνοι μας με τα κύματα να μας επισκέπτονται όποτε το θυμόντουσαν και πλατσουρούσαμε γελώντας. Τι απίθανο μέρος, αξέχαστο θα μας μείνει.

Η επιστροφή ήταν επίπονη, αν και για μένα λιγότερο επικίνδυνη, στην κατάβαση οι πιθανότητες ατυχήματος μου φαίνονταν περισσότερες. Η Χ πάντως εξαντλήθηκε στην ανάβαση, αλλά τα κατάφερε τελικώς και νομίζω δικαιωματικά φάγαμε ένα παγωτάκι σε ένα από τα λίγα παραπήγματα που υπήρχαν δίπλα στο parkir. Α μην το ξεχάσω, και η δεύτερη συμβουλή της ημέρας: αντηλιακό οπωσδήποτε! Τα μαύρα σύννεφα είχαν εξαφανιστεί κι ο ήλιος έκαιγε ανελέητα, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα προφύλαξης κατά την ανάβαση.

Η επόμενή μας στάση λέγαμε να είναι η φυσική δεξαμενή νερού στο Tembeling. Έκανα το λάθος να το βάλω στο googlemaps σε ένα από τα ελάχιστα σημεία που υπήρχε σήμα για τα δεδομένα μου, και το δεύτερο λάθος να πιστέψω -ακράδαντα κιόλας!- ότι αυτό το μαραφέτι ήξερε πού με πήγαινε. Καταλήξαμε μέσα σε κάτι χωράφια κι από εκεί πάνω σε ένα μονοπάτι εύρους περίπου μισού μέτρου πάνω σε ολοστρόγγυλες κοτρώνες. “Είσαι σίγουρος πως είναι από εδώ;” με ρώτησε αλλεπάλληλα η Χ. “Μα κοίτα, το λέει το googlemaps” είπα επανειλλημμένα σε βαθμό αταβισμού. Μέχρι που το μαραφέτι σε κάποια φάση ανάμεσα σε δέντρα μου υπέδειξε να κάνω ημιαναστροφή και να σκαρφαλώσω μια πέτρα ύψους ενός μέτρου, πράγμα αδύνατον για όποιον δεν είναι ο spiderman, οπότε μου ήρθε η θεία επιφοίτηση ότι ΜΑΛΛΟΝ μπούρδες λέει το gps. Επιστρέψαμε στο κοντινότερο αγρόκτημα, όπου πέσαμε κιόλας και το μηχανάκι προσγειώθηκε πάνω στο αριστερό μου πόδι κι είδα κι έπαθα να το σηκώσω. Ο καλός και απορημένος χωρικός μας υπέδειξε πώς επιστρέφαμε στον ας τον πούμε δρόμο και διαπιστώσαμε πως υπάρχει άλλο μονοπάτι, σαφώς πιο προσβάσιμο, οι λακούβες του οποίου μου φάνηκαν όαση σε σχέση με τις προηγούμενες κοτρώνες.

Με τα πολλά φτάσαμε -μέσω ενός δρόμου με άσφαλτο! αλήθεια λέω- σε μια διασταύρωση όπου μερικοί ντόπιοι κάθονταν κάτω από ένα παράπηγμα, έχοντας παρκάρει τα μηχανάκια τους και μας ενημέρωσαν ευγενικά πως προσέφεραν υπηρεσίες ταξί μέχρι την ποθητή φυσική δεξαμενή. Απάντησα ευγενικά πως δε χρειάζεται, αφού είχαμε μηχανάκι. “Είστε σίγουροι;” ξαναρώτησαν χωρίς να επιμείνουν. Ε δεν ήμασταν, αλλά κάτσε ρε αδερφέ, από μονοπάτι με πέτρες ανάμεσα στους αγρούς ερχόμασταν, δεν ήμασταν τίποτε τυχαίοι. Πόσο χειρότερα να είναι τα δυόμιση χιλιόμετρα που απέμεναν και μάλιστα κατηφορικά; Απάντηση: τραγικά χειρότερα. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια διαδρομή κι έχω οδηγήσει off road από το Λάος (επί εβδομάδες περικαλώ) μέχρι το Νεπάλ. Απίστευτη κλίση “δρόμου”, με διάσπαρτες λακούβες και πέτρες, κλαδιά, λάσπες και ξαναλέω τέτοια κλίση που λίγο αν πατούσες το φρένο έπεφτες. Αν δεν πατούσες, απλά έφευγες κουτρουβαλώντας. Ενα ταλαίπωρο ζευγάρι Ολλανδών ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση και ο οδηγός μου είπε με τρόμο στα μάτια “το μετάνιωσα φίλε, καλύτερα αφήστε το μηχανάκι και πηγαίνετε πεζοί”. Δεν ήθελα να το αφήσω εκεί, συνέχισα σημειωτόν, ανάγκασα τη Χ να κατέβει τρεις φορές, έπεσα άλλες δύο, στη μία έχασα το κινητό μου κι αναγκάστηκα να επιστρέψω για να το βρω και γενικώς ήταν το μεροκάματο του τρόμου.

Ε, φτάσαμε. Τι είδαμε; Ένα μίνι καταρράκτη να δημιουργεί μια όμορφη μικρή δεξαμενή πεντακάθαρου νερού με θέα τη θάλασσα λίγα μέτρα παρακάτω. Ήταν όμορφα; Ναι, πολύ. Άξιζε τον κόπο; Όχι αν οδηγείς εσύ, έπρεπε πολύ απλά να έχουμε τη μίνιμουμ ευφυία να καταλάβουμε ότι για να υπάρχουν μοτοταξιτζήδες στη μέση του πουθενά και να ζουν από αυτό, μάλλον κάποιος λόγος θα υπάρχει. Αλλά ναι, ήταν πολύ όμορφα και η δεξαμενή και η παραλιούλα παραδίπλα και η πιο άγρια γεμάτη πέτρες παραλία ακόμη παραδίπλα. Και κυρίως, σχεδόν μόνοι μας ήμασταν, πέντε άνθρωποι όλοι κι όλοι είχαν φτάσει μέχρι εκεί να περάσουν μια-δυο ώρες.

Στην επιστροφή παρακάλεσα έναν από τους οδηγούς να πάρει τη Χ κι έναν άλλον να πάρει εμένα με το δικό μας μηχανάκι γιατί δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι θα τα κατάφερνα. Οπότε να και η τρίτη συμβουλή της ημέρας: αν πάτε στο Tembeling επενδύστε 10 ευρώ σε έναν ντόπιο οδηγό να σας πάει και να σας φέρει σε εκείνα τα 2,5 χιλιόμετρα για να μην είναι τα τελευταία της ζωής σας.

Πεινούσαμε. Οπότε σταματήσαμε στο πρώτο warung που βρήκαμε, ένα απλό ανεπητίδευτο φαγάδικο στη μέση του πουθενά. Το φαγητό ήταν απλά υποφερτό, η τιμή εντελώς αστεία για τα 6 πιάτα που πήραμε αλλά αξέχαστος μας έμεινε ο μικροσκοπικός ιδιοκτήτης με τη γυναίκα του που κάθε δύο λεπτά ερχόταν και μας έκανε υπόκλιση σε κάθε terima kasih, σε βαθμό που στο τέλος γελούσαμε κι εμείς κι αυτός, ήταν και λίγο γκούφι, του έπεφταν τα πράγματα, χαχάνιζε η γυναίκα του, γελάσαμε, χορτάσαμε, τους αγαπάμε όλους.

Είχε βραδιάσει πια κι επιστρέψαμε στο κατάλυμά μας πολύ κουρασμένοι, άλλωστε είχαμε ξυπνήσει στις 5. Κάτσαμε για λίγο στο μπαλκονάκι κοιτώντας τα βουνά να εξαφανίζονται και συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε άλλες δυο γεμάτες ημέρες στη χώρα, μετά η Χ θα έφευγε και θα έπαιρναν τη σκυτάλη άλλοι συνταξιδιώτες.

 

[psilos3]

το Μπαλί είναι περίπου στην έκταση της Κέρκυρας,

Έχω την εντύπωση ότι το Μπαλί είναι περίπου όσο η μισή Κρήτη, μου φαίνεται μεγάλο για να ναι μόνο τόσο όσο η Κέρκυρα. Δε θυμάμαι για ποιο λόγο αλλά το είχα ψάξει.

 

[Yorgos]

Έχω την εντύπωση ότι το Μπαλί είναι περίπου όσο η μισή Κρήτη, μου φαίνεται μεγάλο για να ναι μόνο τόσο όσο η Κέρκυρα. Δε θυμάμαι για ποιο λόγο αλλά το είχα ψάξει.

Παραπάνω από τη μισή Κρήτη είναι, δέκα φορές σαν την Κέρκυρα. Προφανώς έχω κάνει λάθος, θα διορθωθεί. Ευχαριστώ, οι κοτσάνες είναι για να διορθώνονται.

 

[Yorgos]

Επιβίβαση-βάπτιση.

Το εσωτερικό του πλοίου, αν είχε κανείς απορία.

Στο οποίο πλοίο υποχρεωτικά είναι όλοι ξιπόλιτοι.

Το κατάλυμά μας στη Nusa Penida.

Πρώτη θέα του Kelingking.

Αρχικά νομίζεις ότι θα έχει σκάλες...

Πάντως καρα-άξιζε τον κόπο η παραλία.

Και φυσικό ίσκιο είχε.

Ελάχιστος κόσμος.

Και ξαφνικά ερχόταν το κύμα και πλαφ!

Πολλή πέτρα, το ανέβασμα πρέπει να μας πήρε πάνω από 45 λεπτά.

Μοναδικό μέρος.

Tebeling, η φυσική δεξαμενή με θέα θάλασσα, μετά από βασανιστική διαδρομή.

Είχε και μια παραλιούλα, ακατάλληλη για μπάνιο αλλά κατάλληλη για στοχασμό.

Η ξεκούραση του πολεμιστή.

Επεράσαμε όμορφα.

Α, είχε κι άλλη παραλία παραπέρα.

 

[Laloa]

Πολύ ωραίες αναμνήσεις ξύπνησε η Nusa Penida. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση(το 2018 βέβαια) ήταν το πόσα καταλύματα ήταν υπό ανέγερση. Η παραλία όντως μοναδική αλλά ακατάλληλη για κολύμπι. Θυμάμαι ένα κοριτσάκι από ντόπια οικογένεια να το παίρνει το κύμα και να βουτάνε 3 άτομα για να το βγάλουν έξω και να τα καταφέρνουν με δυσκολία.

 

[turms]

λιγο κομμενο σε βλεπω στην φωτο...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8: Χαλάρωση, σκάλες και σεισμός στη Nusa Penida​

Δεύτερη και τελευταία μέρα στη Nusa Penida, είχαμε κανονίσει να μας φέρουν floating breakfast (ή “flotating” όπως το έλεγε ο Kadek) στη μικρή πισίνα μπροστά από το δωμάτιο. Το οποίο σήμαινε λουλουδάκια στο αυτί, ένας μεγάλος δίσκος με το πρωινό που επέπλεε πάνω στο νερό της πισίνας και μαγιουδάκι και πισινοκατάσταση. Για μια φορά πλάκα είχε, αλλά παρότι την ιστορία τη γράφω για μένα για να έχω να τη βλέπω, λέω να μη βάλω σχετικές φωτό διότι το κιτσόμετρο θα χτυπήσει κόκκινο και σας λυπάμαι.

Για τη συνέχεια το πρόγραμμα έλεγε ότι θα πηγαίναμε στην παραλία Atuh, με το δρόμο να είναι αρκετά αξιοπρεπής και τη διαδρομή να κρατάει περίπου μια ώρα. Για τη φύση του νησιού θα έλεγα πως είναι σαφώς υποδεέστερη του Μπάλι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη βλάστηση. Υπερτερεί σε παραλίες και θέα, καθώς η Nusa Penida είναι ακόμη πιο απόκρημνη, αλλά στη γενική αξιολόγηση φύσης θα της έβαζα χαμηλότερο βαθμό από το Μπαλί, χωρίς αμφιβολία. Και φυσικά πολύ υποδεέστερη σε αρχιτεκτονική, ιστορία κλπ.

Φτάνοντας στο απίστευτα απόκρημνο σημείο της παραλίας συνειδητοποιήσαμε πως η άλλη παραλία που είχαμε βάλει στο μάτι, η Diamond, βρισκόταν ακριβώς παραδίπλα, ουσιαστικά είναι δίδυμες παραλίες που τις χωρίζει ένας τεράστιος απόκρημνος βράχος. Φαινόταν πάρα πολύ εντυπωσιακή η Diamond, αλλά με δεδομένο ότι η σκάλα θύμιζε τη χτεσινή Kelingking με σκαρφάλωμα στα τέσσερα και ότι μάλλον δε θα μπορούσαμε να κολυμπήσουμε, επιλέξαμε την Atuh, στην οποία η πρόσβαση ήταν μέσω “κανονικών” (αλλά φυσικά πολυάριθμων) σκαλιών και στην οποία όντως κολυμπούσε κόσμος.

Η κατάβαση δεν είναι ιδιαίτερα κουραστική, εκτός κι αν κάποιος έχει πρόβλημα στα γόνατα, οπότε δε συστήνεται. Κατεβαίνοντας καταλάβαμε για ποιο λόγο τα κύματα δεν είναι απαγορευτικά εδώ: υπάρχει ένας τεράστιος βράχος μετωπικά της παραλίας, πάνω στον οποίο “σπάνε” τα κύματα, με αποτέλεσμα να φτάνουν πολύ μετριασμένα στην παραλία. Αυτό το “σπάσιμο” κάθε λίγα δευτερόλεπτα είναι και πολύ εντυπωσιακό.

Η παραλία είναι οργανωμένη, αλλά... όσο πρέπει. Λίγος κόσμος, μερικές ξαπλώστρες κι από πίσω 3-4 ψάθινα παραπήγματα με αντίστοιχες οικογένειες που πωλούν παγωμένη καρύδα και κάποια σνακ. Επιτέλους μια παραλία που μπορείς να κάνεις μπάνιο, με ωραία θερμοκρασία αλλά και -κλασικά- αρκετά θολά νερά. Κάτσαμε μιάμιση ωρίτσα, ανεβήκαμε τα κουραστικά σκαλιά και... πεινάσαμε, οπότε λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω σταματήσαμε σε ένα οικογενειακό warung. To φαγητό ήταν μέτριο, τα χαμόγελα και η συζήτηση (στα φτωχά μου Bahasa) όχι. Γενικώς πάντως οι επιλογές για κάτι ποιοτικό στο νησί δε συγκρίνονται με εκείνες του Μπάλι, η συντριπτική πλειοψηφία σερβίρει αυτά τα 4-5 απλά παραδοσιακά πιάτα, σε τιμές εξαιρετικά χαμηλές.

Ο σκοπός μας ήταν να κατευθυνθούμε προς το Teletubbies, ένα τοπίο με πράσινους λόφους που φαινόταν ενδιαφέρον, αλλά μας σταμάτησε ο στρατός. Ναι ο στρατός, τον οποίο είχαμε δει να κάνει απόβαση (με στρατιωτικά οχήματα και δεκάδες στρατιώτες) την προηγουμένη στο λιμάνι, είχε σήμερα άσκηση σε “ελεύθερο πεδίο βολής” κι ως εκ τούτου είχε αποκλειστεί ένα κεντρικό κομμάτι του νησιού, συμπεριλαμβανομένου του Teletubbies, ακούγονταν άλλωστε ξεκάθαρα. Ε, ρώτησα πώς πάνε στον επόμενο προορισμό μας, τον καταρράκτη Guyangan, μάλλον δεν το πρόφερα και πολύ σωστά γιατί τρελάθηκαν στο γέλιο οι φαντάροι, αλλά το βρήκαμε το δρόμο κι ήταν κι αξιοπρεπής. Γενικώς αυτός ο άξονας προς τα ανατολικά είχε καλύτερο οδόστρωμα.

Ε φτάσαμε στο πολύ ήσυχο parkir του καταρράκτη, όπου για πρώτη φορά στο ταξίδι τα sarong ήταν προς ενοικίαση κι όχι δωρεάν (καλά, για 1€ μιλάμε) και πριν ξεκινήσουμε την κατάβαση ρώτησα πόσα σκαλιά είναι συνολικά. “Περίπου 700” μου είπε στα σοβαρά ο sarongοϋπεύθυνος και δεν τον πήρα τοις μετρητοίς. Κακώς! Ακριβώς τόσα ήταν, αλλά αυτή τη φορά ήταν κανονικά σκαλιά κι όχι βράχια τουλάχιστον. Η κατάβαση στην αρχή ήταν υπό σκιά, αλλά μετά δεν το γλιτώσαμε τον ήλιο, ήταν όμως όμορφα που δεν υπήρχε σχεδόν κανείς πλην 4 τουριστών σαν κι εμάς και κάποιων ντόπιων που κατέβαιναν για να αφήσουν τις προσφορές τους και να προσευχηθούν. Όταν φτάσαμε στο ναό κάτω μάλιστα μου έκανε εντύπωση πώς οι ντόπιοι συνέχιζαν τις προσευχές τους, χωρίς να τους αποσπούν την προσοχή οι λίγοι αλλοδαποί που γδύνονταν δίπλα τους, κατευθυνόμενοι λίγο παρακάτω, εκεί όπου βρίσκονται οι δεξαμενές του νερού από τον καταρράκτη.

Όσο κατέβαινε κανείς γινόταν και καλύτερη η θέα και παρότι ο καταρράκτης ως τέτοιος δεν είναι και τίποτε το ανεπανάληπτο (μάλλον εντελώς forgettable είναι) οι “πισίνες” που σχηματίζονται κάτω του είναι απολαυστικές, τουλάχιστον για μας που τις πετύχαμε χωρίς κόσμο απογευματιάτικα. Μυοχαλαρωτικό να αράζεις στο νερό κοιτώντας τα κύματα παρακάτω δε λέω, αλλά ήταν και απαραίτητο γιατί ακολουθούσε ανάβαση 700 σκαλιών για γερούς τετρακέφαλους.

Γυρίσαμε στο κατάλυμά μας και είπαμε, στα πλαίσια της χαλαρωτικής ημέρας, να κάνουμε και βραδινό μπάνιο στην πισίνα, θεϊκά ήταν με τα αστέρια από πάνω μας. Μετά πεινάσαμε και πήγαμε παραδίπλα στο εστιατόριο Jembalan που φαινόταν να έχει κάπως πιο ενδιαφέρον μενού από τα συνηθισμένα. Ε, ας πούμε ότι τρωγόταν η σαλάτα του Καίσαρα και τα dumplings, την crème brulee δε θα τη σύστηνα ούτε σε πεινασμένο. Ακολούθησε μια ωραία διακοπή ρεύματος, ό,τι έπρεπε για να ξαναπολαύσουμε τα αστέρια και να πέσουμε για ύπνο για να ξυπνήσουμε ξημερώματα λόγω ενός υποθαλάσσιου ισχυρότατου σεισμού που συντάραξε το νησί, ευτυχώς χωρίς θύματα.

 

[Yorgos]

Εσείς το ξέρατε ότι ο Τσε είχε ασιατικά χαρακτηριστικά;

Η παραλία Diamond.

Και ακριβώς παραδίπλα η Atuh.

Aράξαμε, πήραμε παγωμένες καρύδες, χαλαρώσαμε.

Μερικά από τα 700 σκαλιά.

Η θέα προς τα δεξιά...

κι η θέα προς τα αριστερά

κομμάτι του ναού

Και η δεξαμενή παρακάτω.

Γοργόνος.

Δείχνει πολύ καλύτερο από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα, αλλά η αλήθεια είναι πως τουλάχιστον ήταν διαφορετικό από τα συνηθισμένα ινδονησιακά πιάτα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9: Denpasar, Kuta κι άλλα μέρη που πάμε μόνο αν είμαστε υποχρεωμένοι​

Κατά την αναχώρησή μας από το Μπαλί το transfer έγινε χωρίς πρόβλημα. Φτάνοντας στο “λιμάνι” μάθαμε πως το πλοίο μας είχε ακυρωθεί λόγω υπερβολικά λίγων επιβατών, αλλά μας έβαλαν σε άλλο, με την ίδια μέθοδο: μπήκαμε μέσα στο νερό, αλλά αυτή τη φορά μας έφτανε μόνο μέχρι το γόνατο, αφού δεν είχε κύμα.

Φτάσαμε στο Sanur, ήταν πια Κυριακή και μας είχαν τελειώσει οι ρουπίες. Πουθενά στο λιμάνι δεν υπήρχε ανοιχτό ανταλλακτήριο, αλλά ο γούγλης μου αποκάλυψε πως υπήρχε ένα περίπου 15 λεπτά μακριά το οποίο και ήταν ανοιχτό. Πόσο πιο εύκολο είναι το ταξίδι πια με την παραμικρή πληροφορία στο κινητό σου σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ναι, έχει λιγότερα απρόοπτα και περιπέτεια από παλιά, αλλά νομίζω υποτιμάμε το πόσο χρόνο γλιτώνουμε, πόσο πιο εύκολα βρίσκουμε νέα, πιο ανεξερεύνητα μέρη για να πάμε (και το πώς να φτάσουμε εκεί).

Με λίγο παζάρι συμφωνήσαμε μια δίκαια τιμή μέχρι το Denpsasar, τη χαοτική πρωτεύουσα του Μπάλι, και συγκεκριμένα μέχρι το Bali Museum. To κτίριο, ή μάλλον το σύμπλεγμα κτιρίων, είναι πανέμορφο, όπως και οι εξωτερικοί αν και τα εκθέματα δε λένε και πολλά πράγματα και η παρουσίαση είναι λίγο παλιακή.

Ο καιρός ήταν πολύ καλός, αλλά μάλλον παραήταν γιατί αρχίσαμε να ιδρώνουμε και να κολλάμε, αλλά τι να κάνουμε, ως καλοί τουρίστες είχαμε υποχρεώσεις και κατευθυνθήκαμε προς το τεράστιο μνημείο Bajra Sandhi, αφιερωμένο στους αγώνες των Μπαλινέζων για την ανεξαρτησία, που απέξω μοιάζει πολύ με το Borobudur. Ο καλός κύριος στα εισιτήρια δέχθηκε να κρατήσει τις αποσκευές μας ώστε να επισκεφθούμε το μουσείο που στεγάζεται στο εσωτερικό του μνημείου και που ήταν γεμάτο μαθητές. Το διόραμα που απεικόνιζε την ιστορία των κινημάτων ανεξαρτησίας του Μπαλί (και της Ινδονησίας γενικότερα) ήταν πιο ενδιαφέρον απ' ό,τι περιμέναμε. Παραδίπλα είχε κι ένα wannabe πολιτιστικό κέντρο με ολίγα από μαγαζάκια με εναλλακτικά μπλουζάκια κλπ, δεν ενθουσιαστήκαμε από αυτό.

Είχε πάρα πολλή ζέστη, κουβαλούσαμε και τις αποσκευές μας και πεινούσαμε. Έψαξα να βρω κάποιο μέρος να φάμε καλά, το οποίο δεν αποδείχθηκε δύσκολο, άλλωστε το μουσείο είναι στη Renon, τη γειτονιά με τα κυβερνητικά γραφεία, τις πρεσβείες και τις φαρδείς καταπράσινες λεωφόρους, που δε θυμίζουν σε τίποτε το υπόλοιπο Denpasar, οπότε εύκολα βρήκαμε στο γούγλη (τον βρίσκω απείρως πιο έγκυρο για εστιατόρια σε σχέση με το tripadvisor) το The Brass. Πολύ ωραίος χώροςε, εξαιρετικά mocktails και πραγματικά υψηλού επιπέδου φαγητό σε ό,τι κι αν πήραμε, από την αποδομημένη wellington και το ψαράκι tom yam μέχρι το ηφαίστειο σοκολάτας.

Είχε έρθει πια η ώρα να πάμε στην Kuta και να συναντήσουμε το Laurent και τον Πάνο, με τους οποίους θα συνέχιζα το ταξίδι, ενώ η X θα έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα. Το ραντεβού μας ήταν στο Yello Hotel όπου ο Στέλιος μου είχε κλείσει δωμάτιο. Έφτασα λίγο νωρίς, άφησα τα πράγματα στο δωμάτιο και βγήκαμε με τη X να δούμε λίγο την Kuta και να ψάξουμε για αυτό που ήθελε να κάνει πριν φύγει οριστικά από το Μπάλι: μασάζ. Το ξενοδοχείο είναι λίγο... κάπως (έντονα κίτρινο καταρχήν και αχρείαστα hi-tec για μένα), αλλά το σοκ ήταν η Kuta: εμπορικά κέντρα το ένα πάνω στο άλλο, σουβενιράδικα χειρότερα κι από το Seminyak, μπαράκια με σαγιοναράδες και μπυροκρατούσες Αγγλίδες, ντόπιοι που σε παρενοχλούσαν σε κάθε τετράγωνο, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι γίνεται στο υπόλοιπο νησί. Βρήκαμε ένα μασατζίδικο από τα πολλά, μπήκαμε, μας έκαναν μασάζ... και ήταν χάλια, καμία σχέση με το Ubud κι ας ήταν και λίγο ακριβότερα.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο απογοητευμένοι από το μασάζ αλλά και από το θέαμα στους δρόμους. Μα είναι Μπαλί αυτό; Από την άλλη εκτιμήσαμε τα όσα είδαμε τις προηγούμενες ημέρες. Βρεθήκαμε με το Laurent και τον Πάνο που γνώριζαν τη Χ, τα είπαμε για λίγο και ήρθε η ώρα να αναχωρήσει με το ταξί μέσω της εφαρμογής gojek που καλέσαμε. Πολύ πρακτική, πάμφθηνη κι εύχρηστη η εφαρμογή, θα αποτελούσε σημαντικό εργαλείο για το υπόλοιπο ταξίδι, που πρακτικά ξεκινούσε την επομένη.

Αφού αποχαιρετίσαμε τη Χ λοιπόν, πήγαμε στην παραλία της Kuta για να τα πούμε, να πιουν μια μπυρίτσα τα παιδιά, να κανονίσουμε τα του ταξιδιού και να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Αυτό ήταν πολύ όμορφο, η παραλία από την άλλη ήταν μέτρια, όπως και η όλη περιοχή Legion, που θύμιζε υποβαθμισμένη μπαροπεριοχή του Leeds. Ακόμη και στο μνημείο της βομβιστικής ενέργειας υπήρχαν cringy φωτισμένα δεντράκια και παρότι περπατήσαμε λίγα χιλιόμετρα δεν είδα μια γωνιά της Kuta που να μη με κάνει να θέλω να το βάω στα πόδια. Τέλος πάντων, τσιμπήσαμε σε ένα καλούτσικο βιετναμέζικο, κάτσαμε για λίγο σε ένα άθλιο live ροκάδικο όπου ένας δυστυχής παράφωνος Ινδονήσιος προσπαθούσε να ψυχαγωγήσει Αγγλάρες κατακρεουργώντας τη μισή ιστορία της ροκ κι επιστρέψαμε στο Yello για να κοιμηθούμε λίγες ώρες. Από την επόμενη ξεκινούσε το άγνωστο για μένα κομμάτι του ταξιδιού, με αρχή το Sulawesi, δηλαδή το νησί που στο σχολείο μάθαμε ως Κελέβη.

 

[Yorgos]

Πανέμορφο το Μουσείο του Μπάλι ως κτίρια.

Εντάξει, τα εκθέματα μέτρια.

Κι εδώ το Bajra Sandhi.

H θέα μέσα από το μνημείο.

Δεν ήταν κακή η παρουσίαση μέσα.

Φάγαμε πολύ καλά στο The Brass.

H παραλία της Kuta, μέτρια και ρηχή.

Αλλά το ηλιοβασίλεμα ήταν όμορφο.

Μνημείο "στην τραγωδία" με φωτάκια και δεντράκια.

 

[KonstantinosAlyona]

Ρε συ, την θυμάμαι την εφαρμογή αυτή (Gojek) στο Μπαλί.
Είναι μόνο για Ινδονησία,ξέρεις; ή και για άλλες χώρες τριγύρω;

 

[Yorgos]

Ρε συ, την θυμάμαι την εφαρμογή αυτή (Gojek) στο Μπαλί.
Είναι μόνο για Ινδονησία,ξέρεις; ή και για άλλες χώρες τριγύρω;

και Σιγκαπούρη και βιετναμ από ο,τι διαβάζω