Ινδονησία Ινδονησία, καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: Ναοί, βροχή, χοροί και το Μπαλί που αγάπησα​

Συννεφιά σήμερα, πιο έντονη από τις προηγούμενες ημέρες, που μια χαρά μας είχε βολέψει, ελπίζουμε οι θεοί του Μπαλί να είναι μαζί μας. Έβαλα βενζίνη σε μια γειτόνισσα, κι άθελά μου πάτησα και μια προσφορά που είχε αφήσει στο πλυντήριο-σερβιετάδικο-βουλκανιζατέρ-βενζινοπωλείο της, με αποτέλεσμα να τα ακούσω από τη J. που ζήτησε οκτώ φορές συγγνώμη από την κυριούλα. Ε τώρα με εκατομμύρια προσφορές σε κάθε γωνιά του νησιού δε νομίζω να είμαι και ο πρώτος που πάτησε μία κατά λάθος, αλλά η J ήταν απαρηγόρητη "που δεν προσέχω πού πατάω, ποιος ξέρει τι θα νομίζουν αυτοί οι καλοί άνθρωποι για μας".

Είπαμε να δοκιμάσουμε πρωινό στο χωριουδάκι μας, δεν είχα και πολλή όρεξη να τρέχω στο Ubud για πρωινό και δοκιμάσαμε το Pubas που είχαμε δει τις προάλλες και που, εκτός από πολύ ωραίο περιβάλλον, είχε και φανταστικό παγωμένο mango smoothie bowl, ευχαριστηθήκαμε υγιεινά πρωινά στο Μπαλί. Έριξε και μια ασθενή βροχή όσο τρώγαμε, ωραία ήταν, μη σας πω και ρομαντικά, αρκεί να μην έριχνε τίποτε ρομαντικά καρεκλοπόδαρα κι αργότερα.

Η πρώτη στάση για σήμερα ήταν στο monkey forest στο Ubud. Έχει αλλάξει πολύ από τότε που ήταν ένα χύμα/ελεύθερο/ζουγκλοειδές-στην-πόλη μέρος, είχε πολύ κόσμο, αλλά η φύση εξακολουθεί να είναι ενδιαφέρουσα, οι μαϊμούδες έχουν την πλάκα τους και κυρίως ο ναοί δένουν τόσο όμορφα με το περιβάλλον, που είναι και το χάιλάιτ της επίσκεψης, κι όχι οι μαϊμούδες με τις οποίες ασχολούνται τα φωτογραφιζόμενα πλήθη, που μόλις έφευγες από τη βασική αρτηρία σχεδόν εξαφανίζονταν.

Σειρά είχαν οι ορυζώνες στο Jatiluwih, βόρεια και πάλι, άλλωστε ό,τι όμορφο έχει το νησί, βόρεια είναι, από το Ubud και κάτω είναι άλλος κόσμος. Δεν έχω λόγια για τη διαδρομή: απλά μαγεία. Από τις πιο όμορφες διαδρομές που έχω κάνει στην Ασία, με το στενό αλλά καλό δρόμο να ανεβοκατεβαίνει λόφους, να διασχίζει χωριά, να χαρίζει θέα σε καλλιέργειες, κηπάκους, περνώντας ανάμεσα από ντόπιους που κουβαλούν πράγματα στο κεφάλι τους και σου χαμογελούν, όπως πριν από 23 χρόνια και μάλλον όπως πριν από 423 χρόνια επίσης. Την καταευχαριστήθηκα τη διαδρομή... και μετά καταευχαριστήθηκα και το Jatiluwih. Δε νομίζω ότι μπορεί να αποτυπωθεί η ομορφιά των ορυζώνων, η αρμονία των εικόνων, οι βιβλικοί αγρότες με τα καπελάκια τους. Αφήσαμε το μηχανάκι και πήγαμε να χαθούμε στους ορυζώνες, χωρίς κούνιες, τουρίστες, ινστα-εγκαταστάσεις και τα λοιπά. Όμορφο περπάτημα σε τοπία ονειρικά με ερημικούς ναούς και μόνο πουλάκια να παρεμβαίνουν στη σιωπή. Εντελώς διαφορετικά από το Tegalalang ή και το Sideman που θα βλέπαμε αργότερα στο ταξίδι.

Το κακό ήταν ότι ο καιρός έγινε απειλητικός, οπότε πρότεινα να ξαναπάρουμε τη μηχανή για να πάμε στον αγαπημένο μου ναό στο Μπαλί, το Pura Luhur Batukaru, αφιερωμένο στο θεό Mahadeva που τον θυμόμουν ως τον πιο ατσμοσφαιρικό από όλους. Βάζοντας όμως στο GPS τον προορισμό μου, ενημερώθηκα πως έκλεινε σε λίγα λεπτά και δε θα τον προλαβαίναμε. Δεν ξέρω πόσο ακριβής ήταν η πληροφορία, αλλά κι ο Γούγλης τα ίδια νέα μου έδωσε: είναι από τους ελάχιστους ναούς στο νησί που κλείνουν στις 12 το μεσημέρι. Απογοητεύτηκα, κυρίως για τη J. που δε θα τον έβλεπε κι επειδή είναι ναός σχεδόν χωρίς επισκεψιμότητα, αλλά γι αυτό είναι οι αναποδιές, για να μένουν εκρεμμότητες που λειτουργούν ως πρόφαση για να επιστρέφουμε σε μέρη που αγαπάμε. Εσείς όμως μπορείτε να πάρετε μια ιδέα εδώ:

Δε σκιαχτήκαμε και προχωρήσαμε με το πλάνο μας, οπότε βάλαμε πλώρη για το Pura Ulun Danu Bratan που, αντιθέτως, είναι από τους ναούς που λόγω της φωτογένειάς του προσελκύει πολύ τουρισμό. Όλο ανεβαίναμε λοιπόν σε υψόμετρο κι όλο και πιο μαύρος γινόταν ο ουρανός, αλλά ταυτόχρονα ομόρφαινε και το τοπίο που γινόταν συνεχώς πιο τροπικό. Δύο χιλιόμετρα πριν φτάσουμε οι ισχνές σταγόνες έγιναν δυνατότερες και ίσα που προλάβαμε να παρκάρουμε τη μηχανή σε ένα φτωχικό μπακάλικο μιας γιαγιάκας σε μια πλαγιά πριν ανοίξουν οι ουρανοί και ρίξει καρέκλες. Μείναμε εκεί να βλέπουμε την ορατότητά μας να εξαφανίζεται, τη μηχανή να γίνεται λούτσα και την κυριούλα να μας χαμογελάει με τα λιγοστά της δόντια. Είδα ότι πουλούσε instant noodles κι ότι πίσω της είχε μια υποτυπώδη κουζίνα και τη ρώτησα αν μπορούσε να μας μαγειρέψει κάτι να φάμε, άλλωστε φαινόταν ότι θα μέναμε αρκετή ώρα μέχρι να σταματήσει η βροχή. Συνεννοηθήκαμε στα φτωχά μου bahasa, για τα οποία πρέπει να σας πω πως απογοητεύτηκα. Καποτε ήταν αρκετά καλά, άλλωστε είναι πανεύκολη γλώσσα, και κακώς δεν ασχολήθηκα πριν το ταξίδι να τα ξεσκονίσω λίγο, γιατί θεώρησα όπως και με άλλες γλώσσες που δεν πολυχρησιμοποιώ, ότι θα μου έρθουν με τη χρήση, το οποίο ίσχυσε σε μικρότερο βαθμό από το αναμενόμενο. Άπειρες λέξεις μου έκαναν κλικ και μου έφεραν αναμνήσεις από άλλες εποχές, μπορούσα να κάνω μια απλή συνεννόηση όπως με τη γιαγιάκα, αλλά με ένα απλό ξεσκόνισμα των δύο μηνών θα τα είχα πάει πολύ καλύτερα, έχει κι η μνήμη όρια και δυο δεκαετίες είναι πολύς χρόνος.

Τέλος πάντων, συνεννοηθήκαμε, φάγαμε τη σουπίτσα μας με τα instant noodles αλλά και τα μπόλικα χορταρικά και μπαχαρικά που επιλέξαμε α λα καρτ, σταμάτησε κι η βροχή και το όμορφο διάλειμμα μετά της επίσκεψης στην κυριούλα ήρθε στο τέλος του. Μας έδωσε και χαρτόνια από κούτες να βάλουμε στο κάθισμα της μηχανής για να μη γίνουμε μούσκεμα (τι καλή!) και σε λίγα λεπτά φτάσαμε στον ποθητό ναό, που είχε πολύ κόσμο, εκ των οποίων πολλοί ντόπιοι, αλλά όχι ακριβώς προσκυνητές στην πλειοψηφία τους, σε ένα σύμπλεγμα που έχει από εστιατόρια μέχρι κούνιες και παιδική χαρά για τους άπειρους Ινδονήσιους επισκέπτες φαίνεται να λειτουργεί ως οικογενειακή εκδρομή. Ο ναός είναι εκπάγλου αρμονίας πάντως ό,τι και να πει κανείς, καθώς δεσπόζει πάνω σε μια ονειρική λίμνη και η ομίχλη με τα βουνά να αχνοφαίνονται τον έκανε ακόμη πιο ατμοσφαιρικό, παρά τους πολλούς -αλλά όχι αβάσταχτα- επισκέπτες.

Για σήμερα λέγαμε να επισκεφθούμε και το Ubud και να δούμε και μια παράσταση με μπαλινέζικους χορούς, οπότε πήραμε το δρόμο προς το νότο. Εύκολη διαδρομή με μια ευθεία, μόνο κατηφόρα, αλλά καμία σχέση με την ομορφιά του δρόμου του πηγαιμού. Ήταν βέβαια ο γρήγορος δρόμος, καμιά φορά τους παίρνεις κι αυτούς, χρήσιμοι είναι. Φυσικά έβρεξε πάλι, οπότε σταματήσαμε σε ένα εντελώς... οικογενειακό warung (όπως λέγονται τα πάσης φύσεως μαγαζάκια, περίπτερα κι εστιατόρια) πάνω στο δρόμο, που δεν του φαινόταν αλλά είχε απίθανη θέα στην καταπράσινη χαράδρα από πίσω και συμπαθητικό εντελώς λοκάλ φαγητό που μας σέρβιραν στα υπερυψωμένα τραπεζάκια που κάθεσαι οκλαδόν. Η ινδονησιακή κουζίνα γενικώς μπορεί να μη διαθέτει ατελείωτη ποικιλία αλλά δεν είναι καθόλου άσχημη, αν και υστερει αισθητά σε σχέση με άλλες της “γειτονιάς”, βλέπε Βιετνάμ και Ταϊλάνδη.

Συνεχίσαμε λοιπόν, μπήκαμε στο Ubud και το περπατήσαμε για πρώτη φορά και μέρα. Ε δε χρειάζεται να γράψω πόσο έχει αλλάξει από τότε που το πρωτογνώρισα, αυτό έλειπε κιόλας να είχε μείνει στους χωματόδρομους και τα εστιατοριάκια χωρίς ρεύμα. Εξακολουθεί πάντως να έχει μια εσάνς από spirituality, δεν είναι στα χάλια της Kuta, του Seminyak και της Nusa Dua, πρόκειται άλλωστε για μέρος με βάρος και ιστορία και υπάρχει μια σχετική φινέτσα. Βρήκαμε εύκολα να κλείσουμε μια παράσταση Legong και Barong στο τοπικό παλάτι, συνδυάζοντας έτσι δύο χορούς και μας έμενε αρκετός χρόνος και για ένα μασάζ. Ε τόσα μασατζίδικα έχει η πόλη, να μην τιμήσουμε ένα; Πήγαμε στα τυφλά σε ένα σεμνό διώροφο κτίριο, πληρώσαμε το “εξωφρενικό” ποσό των 6,5 € έκαστος για μια ώρα μασάζ και βρεθήκαμε στον παράδεισο: απίστευτη ποιότητα υπηρεσιών, χωρίς καν να λαμβάνω υπόψη τον παράγοντα (χαμηλότατης) τιμής, οι κοπελίτσες έδωσαν ρεσιτάλ σε όλο το σώμα, σε βαθμό που δε θέλαμε να φύγουμε. Εύκολα το καλύτερο μασάζ που έχω κάνει ποτέ, σε όλα τα επίπεδα, η κυρία J. ήταν τόσο ενθουσιασμένη που ήθελε να ξαναπάμε την επομένη.

Μέχρι την παράσταση περίσσευε χρόνος για να επισκεφθούμε, εκτός από το παλάτι του Ubud που είναι τόσο όμορφο όσο παλιά αλλά με άπειρες Ρωσοinstagrammer, και το μουσείο τέχνης Agung Rai, γιατί η κυρία J. αν δε δει και ολίγον από τέχνη είναι σαν να μην πήγε καν στον προορισμό της. Το μουσείο είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά ακόμη φοβερότερο είναι το κτίριο και φοβεροτερότεροι ακόμη είναι οι κήποι, που φιλοξενούν και ξενοδοχείο-όαση στο κέντρο του Ubud. Μπήκα μάλιστα στο booking για να δω πόσο κοστίζει μια βραδιά σε τέτοιο αρχοντικό και η τιμή των 96€ μου φάνηκε πολύ χαμηλή, όπως άλλωστε όλα γενικώς στην Ινδονησία αναλοικά με την ποιότητά τους. Ήταν τόσο όμορφο το περιβάλλον που είπαμε... να ξαναφάμε, οπότε αράξαμε στους ειδυλλιακούς κήπους στο σούρουπο και το φαγητό ήταν πολύ καλό, εξαιρετική η αγαπημένη μου tom ka gai. Κάναμε περεταίρω βόλτα στους φανταστικούς κήπους και γενικώς το μέρος το απολαύσαμε, ξανακάνοντας μια γύρα στα διάφορα κτίρια και τις εκθέσεις τους, λίγο πριν κλείσουν.

Ψιχάλισε και πάλι, το οποίο σήμαινε πως η παράσταση δε θα λάμβανε χώρα στο Ubud Palace, αλλά σε έναν ειδικά διαμορφωμένο σκεπαστό χώρο απέναντι. Το πρόγραμα που μας έδωσαν βοήθησε πολύ στο να κατανοήσουμε τι βλέπαμε, αν και τα βασικά τα ξέραμε: στο legong παρακολουθείς κυρίως αυτές τις απίθανες κινήσεις που κάνουν οι χορευτές με τα δάχτυλά τους αλλά και τα φρύδια και τα μάτια, πάντα στο γενικό πλαίσιο ενός έπους με ιστορίες ρομάντσου, πριγκηπισσών και θεοτήτων που παρεμβαίνουν στην τελική μάχη για το happy end, ενώ στο barong πρωταγωνιστούν μυθικά πλάσματα, το πιο ενδιαφέρον εκ των οποίων ήταν ένα τεράστιο κυνοειδές λιοντάρι, με τέσσερα πόδια, άρα και δύο ηθοποιούς, που απαιτεί εντυπωσιακό συγχρονισμό, με δεδομένο ότι αυτός που “υποδύεται” τα πίσω πόδια και την ουρά δεν έχει ορατότητα. Εντύπωση μου έκανε και η πολυμελής (άνω των 25 ατόμων) ζωντανή ορχήστρα, ο βασικός ερμηνευτής της οποίας φαινόταν άνω των 70, αλλά κι έτσι έβγαζε όλους αυτούς τους ξένους, αλλόκοτους και λίγο μπρουτάλ ήχους που περιγράφουν τα τεκταινόμενα αλλά και τις φωνές των χορευτών (που δεν τραγουδούν ποτέ).

Μείναμε πάρα πολύ ευχαριστημένοι από τη μέρα γενικότερα, χτυπήσαμε κι ένα παγωτάκι και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το χωριουδάκι μας, με τη βροχή να ξεκινάει λίγα δευτερόλεπτα αφότου μπήκαμε στην πανέμορφη καμπίνα μας. Βοήθησαν οι θεοί σήμερα, δεν είχαμε παράπονο.

 

[Yorgos]

Εντάξει, πιθηκάκια έχουμε ξαναδεί όλοι μας νομίζω.

Αλλά ήταν γεφυράκια σαν κι αυτά που έκαναν την εμπειρία του δάσους όμορφη, μακριά από τα πλήθη.

Και οι ναοί που θυμίζουν την ιερότητα του μέρους.

Δεν είχα τη δυνατότητα να σταματάω συχνά για να βγάζω φωτογραφίες, αλλά περάσαμε από πολύ όμορφα χωριά.

Και πού και πού εμφανιζόταν κανένα άνοιγμα που έδινε αναπάντεχη θέα των ορυζώνων.

Οπότε κατεβαίναμε τα σκαλάκια και ξεκινούσαμε...

Περάσαμε πάνω από μιάμιση ώρα στους ορυζώνες αυτούς, χωρίς τουρίστες, αυτοκίνητα, έννοιες.

Και ανάμεσα στις καλλιέργιες, οι απαραίτητοι βωμοί, όπου εμφανίζονταν και ντόπιοι να αφήσουν τις προσφορές τους.

Η καλή γιαγιούλα και το ας το πούμε εστιατόριο όπου κάτσαμε να ζεσταθούμε με τη σουπίτσα της.

Δικαιολογημένα τα πλήθη στο ναό, φοβερή φωτογένεια.

Και οι περιβάλλοντες χώροι πολύ όμορφοι επίσης.

ΠΕρίεργη κατασκευή το πτηνό.

Ο "κρυφός" χώρος με τη θέα στην τροπική χαράδρα του warung στο δρόμο για το Ubud.

Χαριτωμένο ήταν και το παλάτι του Ubud.

Αλλά για μένα την παράσταση την έκλεψε το μουσείο τέχνης Agung Rai.

Διαθέτει φοβερό φωτογραφικό υλικό από άλλες εποχές.

Σύγχρονη τέχνη, εδώ ένας καλλιτέχνης απεικονίζει το αεροπορικό δυστύχημα της Lion και τη διάσωση των επιβατών από τους ψαράδες.

Αλλά πιο πολύ μου άρεσαν αυτά που απεικόνιζαν τη ζωή "παλιά".

Οι πρώτοι Ευρωπαίοι χαρακτήριζαν το νησί παράδεισο, απολύτως δικαιολογημένα.

Αλλά και το ίδιο το κτίριο είναι εξαιρετικό.

Και οι κήποι, τα δωμάτια, το υπάιθριο εστιατόριο, τίποτε δε θυμίζει το χαμό του Ubud λίγα μέτρα παραπέρα.

Πολύ καλό το φαγητό.

Και εικόνες από την παράσταση, εδώ το barong.

Χαχα, φοβερό μακιγιάζ σε αυτά τα ινδουιστικά έπη.

Τέλος παράστασης.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: Ο τουρισμός στην εποχή του Instagram και το “βαθύ” Μπαλί που δε μασάει από τέτοια​

Τελευταία μέρα στο Ubud σήμερα, διότι από αύριο θα έχουμε και Nusa Penida, που διοικητικά νομίζω ανήκει στο Μπαλί. Ο καιρός ήταν πραγματικά άψογος και τον τιμήσαμε τρώγοντας στο αγαπημένο πια Pubas, πριν κινηθούμε ανατολικά, όπως έλεγε το πλάνο.

Από την πολλή καλοκαιρία κάηκαν οι βραχίόνές μου ενώ η διαδρομή, αρχικά τουλάχιστον, δεν είχε την ίδια χάρη με άλλων ημερών: μεγάλος πλατύς δρόμος, χωρίς καμία γραφικότητα στις κοινότητες που περνούσαμε. Εύκολη δηλαδή, αλλά αδιάφορη οδήγηση από πλευράς θεάματος στην αρχή, οπότε για πρώτη και τελευταία φορά πιάσαμε και τα 100χλμ.

Tο σημερινό σχέδιο έλεγε πως θα κινούμασταν ανατολικά και τη βαρετή διαδρομή τη διέκοψε η θέα ενός τεράστιου παραθαλάσσιου συμπλέγματος ναών (αποδείχθηκε ότι ήταν το Pura Goa Lawah), όπου λάμβανε χώρα κάποιου είδους τελετή με εκατοντάδες συμμετέχοντες ντυμένους στα λευκά. Σταματήσαμε, θαυμάσαμε για λίγο τη μαύρη παραλία, πληροφορηθήκαμε πως επρόκειτο περί κηδείας από τους ευγενέστατους παριστάμενους κι αναμειχθήκαμε με το φιλόξενο πλήθος, απολαμβάνοντας τις παραδοσιακές εικόνες που αναρωτήθηκα πόσο να έχουν αλλάξει με το πέρασμα των αιώνων: ένας ιερέας με εντυπωσιακό μουσάκι έψαλλε πάνω σε μια υπερυψωμένη πλατφόρμα, οι συγγενείς και φίλοι έτρωγαν τοπικά σνακ, ένας χαμογελαστός κυριούλης έπαιζε ένα παραδοσιακό τουμπερλέκι, ένας άλλος μου έδειξε όλο περηφάνια το τελετουργικό του μαχαίρι. Επισκεφθήκαμε και το ναό, που είχε εντυπωσιακούς κήπους, παρακολουθήσαμε λίγο και την τελετή και πήγαμε να πιούμε ένα χυμό λίγο παρακάτω, πριν επιστρέψουμε στη μηχανή για να συνεχίσουμε, αφού πρώτα αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά: “κλέφτες κρανών δεν υπάρχουν σε αυτό το νησί;”. Δεν έχω ξαναδεί πουθενά τόσα κράνη (ορισμένα ακριβά) αφημένα όλο το εικοσιτετράωρο αφύλαχτα και να μην τα κλέβει κανείς.

Ο προορισμός μας ήταν το παλάτι Tirta Gangga που, όπως υποδηλώνει και το όνομα, είναι αφιερωμένο στα ύδατα του Γάγγη και είναι γνωστό για τους κήπους του. Ξέραμε ότι θα έχει κόσμο, αλλά και να μην το ξέραμε θα μας προϊδέαζε το παραγεμάτο parkir, τα σουβενιράδικα (λιγότερα από το Tanah Lot πάντως) και οι τύποι με τα φίδια και τις ομολογουμένως τεράστιες νυχτερίδες. Ακόμη κι έτσι, η συμμετρία των κήπων που αντικρύζει κανείς με την είσοδο είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή, όπως και το υδάτινο στοιχείο με τις αμέτρητες πέτρινες πλάκες, πάνω στις οποίες μπορείς να σταθείς και να κάνεις τον κύκλο, αν έχεις την υπομονή να περιμένεις την κάθε ινσταΡωσίδα που πρέπει να πάρει τουλάχιστον οκτώ βλακώδεις στάσεις αδιαφορώντας για το συνωστισμό που προκαλεί. Ούτε οι αρκετά γελοίες πολύχρωμες γόνδολες (!) βοηθούν, αλλά τέλος πάντων είναι αρκετά εύκολο να αποφύγεις και το κιτς και τα πλήθη και να απολαύσεις αυτό το θαύμα αρχιτεκτονικής, κηπουρικής και υδάτινης αρμονίας, τα συγχαρητήριά μου στον τελευταίο raja του Karangasem που έβαλε να του το φτιάξουν και σε όποιον το σχεδίασε. Φάγαμε κι ένα παγωτάκι (αμέ, και τέτοιο πουλάνε, είπαμε δεν είναι ναός, παλάτι είναι, όλα επιτρέπονται), τσακώθηκα και με έναν αγενέστατο Ρώσο, θαυμάσαμε τα αγάλματα που σχετίζονταν με τη χθεσινοβραδινή παράσταση και φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Pura Lempuyang.

H διαδρομή πλέον άλλαξε τελείως, αφού αποχωριστήκαμε τον τεράστιο περιφερειακό και πήραμε εσωτερικές διαδρομές, που στο κάτω-κάτω είναι ο λόγος να πάει κανείς στο Μπάλι. Τα τοπία έγιναν πιο βουκολικά, πιο ανηφορικά και πιο... φανταστικά, μέχρι το θεόρατο parkir του ναού, απ' όπου πρέπει να πάρει κανείς ένα λεωφορειάκι για το ναό, μιας που η κλίση γίνεται τόσο απότομη που το τελευταίο σκέλος είναι δύσκολα προσβάσιμο για μη καμικάζι. Από εκεί που μας άφησε το λεωφορειάκι απέμεναν άλλα πέντε λεπτά ανάβασης, με ακόμη πιο απότομη κλίση, αλλά περνάνε γρήγορα χάρη στη φανταστική θέα του νησιού από ψηλά και στο απέραντο πράσινο. Μας έκανε εντύπωση που σχεδόν όλοι οι επισκέπτες ήταν Ινδοί, δυο εκ των οποίων ρώτησαν τη J αν τα μαλλιά της είναι φυσικά και πόσες ώρες της πήρε να κάνει τα κοτσιδάκια.

Με το που μπήκαμε στο ναό συνέβη το εξής περίεργο: όλα τα πλήθη των Ινδών απομακρύνθηκαν από το ναό και συνωστίστηκαν σε μια θύρα. Ωραία θύρα, από αυτές τις τελετουργικές που δημιουργούνται ανάμεσα σε δυο αυτοτελή σκαλισμένα κομμάτια και προσφέρουν πανοραμική θέα, αλλά μακριά από το ναό. Τελικώς μάθαμε ότι η συγκεκριμένη πύλη είναι... η ποθητότερη φωτογραφία ίνσταγκραμ στο νησί! Και μάλιστα με photoshop! Δηλαδή ενώ η πύλη προσφέρει απλά μια όμορφη θέα της κοιλάδας, οι αθεόφοβοι instagrammer προσθέτουν μέσω επεξεργασίας νερό στο έδαφος, που καθρεπτίζεται στον ουρανό, κι έτσι ο φωτογραφιζόμενος φαίνεται να αιωρείται σε ένα τοπίο που θυμίζει την αλάτινη έρημο του Uyuni μετά από βροχή. Η συγκεκριμένη φωτογραφία έχει γίνει τόσο viral που πλέον οι τουρίστες (κυρίως Ινδοί ξαναλέω την ημέρα που πήγαμε εμείς) με το που μπαίνουν στο χώρο του ναού κατευθύνονται προς την πύλη, όπου παίρνουν σειρά προτεραιότητας από ένα τραπεζάκι και περιμένουν να φωνάξουν το όνομά τους ώστε να φωτογραφηθούν σε ένα τοπίο που όμως δε θα φαίνεται στη φωτογραφία, αφού θα έχει αντικατασταθεί από την ανύπαρκτη δεξαμενή νερού του photoshopά που έχει στήσει γραφείο απέναντι από το ναό, χρυσοπουλώντας τους μια ανάμνηση που δεν είχαν! Το καλύτερο απ' όλα είναι πως η αναμονή είναι από μιάμιση ως τρεις ώρες και υπάρχει και περιορισμένος αριθμός φωτογραφιζομένων.

Όλο αυτό σημαίνει πως με το ναό ασχολούνται ελάχιστοι, χαράς ευαγγέλια για μας. Οι φανταστικά σκαλισμένες σκάλες ήταν εκεί μόνο για μας, όπως και ο κυρίως ναός αλλά και η υπερ-πανοραμική θέα, στην οποία περιλααμβάνονταν και οι φωτογραφιζόμενοι επίδοξοι νεροπερπατητές. Δεν έχω λόγια για τη θέα από την κορυφή της σκάλας, το μέρος είναι πραγματικά εκπληκτικό, είχε και συννεφιά, αχνοφαινόταν το ηφαίστειο απέναντι, σαν τους Δελφούς ήταν: ένα μέρος που το βλέπεις και λες “αν δεν έφτιαχναν ναό εδώ, πού θα τον έφτιαχναν;”.

Το καταφχαριστηθήκαμε το μέρος, αλλά τα καλύτερα έπονταν: ο επόμενος στόχος ήταν το εστιατόριο Bali Asli, για το οποίο είχα διαβάσει στον οδηγό μας, που είναι σε ένα ήσυχο, απομονωμένο μέρος με θέα μερικές από τις πιο πράσινες κι ερημικές κοιλάδες του νησιού. Αυτό που δεν ήξερα ήταν πως η διαδρομή για εκεί θα ήταν τόσο μα τόσο αξέχαστη: μηδέν κίνηση (νομίζω συναντήσαμε μόνο ένα όχημα), φυσικά μηδέν τουρισμός, οργιώδης φύση και μικρά χωριά γεμάτα βωμούς και αγροτικές κοινότητες που δεν τα έχει αγγίξει ο χρόνος. Το δε κτίριο όπου στεγάζεται το εστιατόριο είναι απολύτως φανταστικό,με λιτό αλλά ατμοσφαιρικό χώρο και θέα για να κόβεις φλέβες. Πεινούσαμε σα λύκοι, παραγγείλαμε το μενού των 6 πιάτων παραδοσιακής μπαλινέζικης κουζίνας και απολαύσαμε τη θέα, το χώρο και το φαγητό σε συνθήκες απόλυτης γαλήνης, αφού πέρα από μας υπήρχε μόνο ένα ζευγαράκι περιπατητών που σταμάτησε για να πιει ένα αναψυκτικό. Η αρχική σουπίτσα ήταν απλώς καλή, το mocktail καλωσορίσματος με 6 μπαχαρικά και βάση το λεμόνι και την κανέλα ήταν όμως θεϊκό, το φαγητό πραγματικά καλό, αλλά οι λεπτομέρειες ήταν αυτές που έδιναν μια εσάνς στο μέρος: τα βαριά μαχαιροπήρουνα που θύμιζαν παλάτι μαχαραγιά, το λιτό μενού που στο έδιναν σε πάπυρο, το φύλλο στο οποίο ήταν τυλιγμένο το κυρίως πιάτο, τα παραδοσικά σκεύη, όλα τόσο απλά αλλά σωστά σχεδιασμένα σε τιμή αντίστοιχη των 17€/άτομο, ψίχουλα για τέτοια εμπειρία και σκάσαμε κιόλας.

Ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει κι έπρεπε κι εμείς να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το Aix. Φυσικά θα παίρναμε άλλο δρόμο, φυσικά πάλι από το εσωτερικό του νησιού, φυσικά ήταν απίστευτα. Νομίζω από όλες τις διαδρομές στο νησί, αυτή ήταν η πιο αξέχαστη. Ήταν και ώρα που δεν κυκλοφορεί κανείς, δεν υπάρχουν τουρ, οι ντόπιοι έχουν επιστρέψει από τις όποιες δουλειές τους και, με εξαίρεση το Sidemen με τους όμορφους ορυζώνες όπου υπάρχουν πια μόνο καταλύματα για ξένους, δεν υπήρχε ίχνος “ξένης” παρουσίας σε αυτές τις δυόμιση ώρες μαγικής διαδρομής, όπου το μόνο που ακούγαμε (πέραν της μηχανής μας) ήταν πουλιά να τιτιβίζουν, ποτάμια να ρέουν και παιδάκια να παίζουν. Ελάχιστη προσπάθεια θέλει να βγεις από τις κεντρικές αρτηρίες και το παλιό, καλό, αθάνατο Μπαλί είναι εκεί. Ήταν τόσο μα τόσο όμορφα που δεν ήθελα καν να σταματήσουμε για να βγάλουμε φωτογραφίες, θα χαλούσε τη φυσικότητα της στιγμής.

Η τελευταία μας στάση είχαμε προγραμματίσει να είναι ο ναός Goa Gajah (σπήλαιο του Ελέφαντα), που είναι ανοικτός όλο το 24ωρο, άρα δεν πείραζε που πήγαμε μετά τη δύση του ηλίου. Φυσικά τέτοια ώρα δεν υπήρχε κανείς πλην του φύλακα, οπότε απολαύσαμε τη μοναδικότητα του συμπλέγματος μόνοι μας. Ο ναός είναι στα προάστια του Ubud και- πέρα από το σπήλαιο του οποίου η είσοδος είναι μάλλον το κεφάλι του Ganesh- περιλαμβάνει κι ένα σύμπλεγμα από τα αγάλματα επτά γυναικών που συμβολίζουν τους επτά ιερούς ποταμούς της Ινδίας. Γενικώς μου φάνηκε πολύ ιδιαίτερος ναός και ο ιδανικός τρόπος να κλείσουμε τη μέρα.

Να την κλείσουμε; Όχι δα. Σταματήσαμε στο Ubud ώστε να αγοράσουμε κάποια καλούδια για να τα φάμε στην αυριανή διαδρομή με τη βάρκα μέχρι τη Nusa Penida και με την ευκαιρία μπήκαμε στο πρώτο μασατζίδικο που βρήκαμε μπροστά μας για να ξαναέχουμε την ευκαιρία της ηδονής του μπαλινέζικου μασάζ. Δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα, ειδικά μετά από μια μακρά μέρα πάνω στη μηχανή. Για άλλη μια φορά φτάσαμε “σπίτι” πολύ αργά, υπερβολικά αργά αν σκεφθεί κανείς ότι την επόμενη θα μας έπαιρνε στις 6.30 ο θείος του Wayan για να πάμε στο λιμάνι, απ' όπου θα πηγαίναμε στη Nusa Penida, πρώτο -από τα πολλά- άγνωστο για μένα μέρος στο ταξίδι. Κοιμήθηκα σκεπτόμενος πώς θα είναι αυτό το νησί, που δεν είχα μπορέσει να επισκεφθώ πριν χρόνια, επειδή οι Ινδονήσιοι φίλοι μου επέμεναν πως είναι στοιχειωμένο..

 

[Yorgos]

Τα "περίπτερα" μπροστά από τον παραλιακό ναό.

Κι ο βωμός προς τη θάλασσα

Ο ιερέας με το μούσι έμοιαζε βγαλμένος από άλλη εποχή.

Λιγότερο σπαστικό από τουμπερλέκι το αντίστοιχο ινδονησιακό κι ευχάριστος ο οργανοπαίχτης.

Οι κήποι του ναού.

Και ο κεντρικός βωμός όπου γινόντουσαν και οι προσφορές.

Αγαπάμε μισάνοιχτες πόρτες, αλλά γινόταν κηδεία στα ενδότερα.

Έχει πολύ ωραία μαχαίρια στην Ινδονησία.

Τιτανοτεράστια νυχτερίδα στη σουβενιροπανήγυρη έξω από το Tirta Gangga.

Tο οποίο όμως είναι εντυπωσιακό.

Με φοβερή συμμετρία.

Αλλά και κιτς γόνδολες!

Όμορφα γλυπτά, αλλά για να περπατήσεις ανάμεσά τους πρέπει να υποστείες την κάθε ινφλουένσερ που θέλει λήψη ταϊζοντας τα ψάρια.

Αν έχεις υπομονή με τους ινστα-Ρώσους μπορείς να πηγαίνεις από πετρούλα σε πετρούλα.

Ο εντυπωσιακότερος ναός τη ημέρας πάντως ήταν ψηλά στο βουνό.

Ανεβαίνοντας τις σκάλες έχεις και πανοραμική θέα της κοιλάδας, του ηφαιστείου και των ινστα-αναμενόντων τη λίστα για τη photoshop φωτογραφία.

Σας είπα ότι μας αρέσουν οι μισάνοιχτες πόρτες, ε;

Το πανέμορφο εστιατόριο στη μέση του πουθενά τα είχε όλα:

Πολλά υποσχόμενη είσοδο.

Φανταστική θέα.

Πολύ ωραία διακόσμηση και παρουσίαση του φαγητού.

Και ήταν γευστικό και χορταστικό.

Εντάξει τα γλυκά δεν είναι το φόρτε τους στη χώρα.

Τα τοπία όμως είναι.

Το μονοπάτι προς τη Goa Ganjah.

H είσοδος της σπηλιάς-ναού.

 

[KonstantinosAlyona]

Νυχτιάτικα ρε φίλε, μόνιμα...
Τι ήθελα και μπήκα τέτοια ώρα.

 

[Yorgos]

Για να εξηγήσω τι συμβαίνει στο Pura Lempuyang με το φωτοσοπ.

Η πύλη του ναού (πολύ πιο αδιάφορη από το αυτό καθαυτό το ναό) είναι αυτη:

Μπροστά βλέπετε μάλιστα το... σκηνοθέτη κάτω από την ομπρέλα, ενώ στο διπλανό περίπτερο υπαρχει ομάδα φωτιστων, εκτυπωτών και φωτοσοπερ οι οποίοι φροντίζουν να δίνουν οδηγίες στα ρωσοινδικα ζευγάρια (περίπου ένα δεκάλεπτο το καθένα, εξ ου και οι 2,5 ώρες αναμονής!) προκειμένου να αποκτήσεις το εξής αποτέλεσμα:

Τ

Το ότι στο πραγματικό τοπίο δεν υπάρχει πουθενά νερό, δε σκιαζει κανέναν βέβαια. Να πούμε ότι στο κοντινό χωριό υπαρχει και φωτογράφος που σε βάζει σε νεροφωτογραφια χωρίς καν να πας στο ναό, μην ανεβαίνεις κιόλας χωρίς λόγο, άλλωστε το ζητούμενο είναι να έχεις τη φωτογραφία να τη βάλεις στα σοσιαλ μύδια, όχι να επισκεφθείς το αξιοθέατο. Αλιμονο!

 

[KonstantinosAlyona]

Για να εξηγήσω τι συμβαίνει στο Pura Lempuyang με το φωτοσοπ.

Η πύλη του ναού (πολύ πιο αδιάφορη από το αυτό καθαυτό το ναό) είναι αυτη:
View attachment 418374

Μπροστά βλέπετε μάλιστα το... σκηνοθέτη κάτω από την ομπρέλα, ενώ στο διπλανό περίπτερο υπαρχει ομάδα φωτιστων, εκτυπωτών και φωτοσοπερ οι οποίοι φροντίζουν να δίνουν οδηγίες στα ρωσοινδικα ζευγάρια (περίπου ένα δεκάλεπτο το καθένα, εξ ου και οι 2,5 ώρες αναμονής!) προκειμένου να αποκτήσεις το εξής αποτέλεσμα:

Τ View attachment 418375

Το ότι στο πραγματικό τοπίο δεν υπάρχει πουθενά νερό, δε σκιαζει κανέναν βέβαια. Να πούμε ότι στο κοντινό χωριό υπαρχει και φωτογράφος που σε βάζει σε νεροφωτογραφια χωρίς καν να πας στο ναό, μην ανεβαίνεις κιόλας χωρίς λόγο, άλλωστε το ζητούμενο είναι να έχεις τη φωτογραφία να τη βάλεις στα σοσιαλ μύδια, όχι να επισκεφθείς το αξιοθέατο. Αλιμονο!

Μου φαίνεται είχαμε περάσει από εκεί με τον φίλο μας τον Made, και μας παρότρυνε να μην κατέβουμε από το αμάξι καν.

 

[evaT]

Το ότι στο πραγματικό τοπίο δεν υπάρχει πουθενά νερό, δε σκιαζει κανέναν βέβαια

Από μένα είναι ναι!
Προτείνω μάλιστα να κάνουμε το ίδιο στο Λευκό Πύργο και να χεστούμε στο τάληρο . Θα κάνω πρόταση στον Αντιδήμαρχο

 

[Yorgos]

Μου φαίνεται είχαμε περάσει από εκεί με τον φίλο μας τον Made, και μας παρότρυνε να μην κατέβουμε από το αμάξι καν.

Κι όμως ο ναός είναι φανταστικός, η θέα φοβερή και ο χώρος άδειος, αφού όλοι πάνε.... στην πύλη με το ανύπαρκτο νερό. στο μεταξύ τι νόημα έχει να προσθέσεις στοιχεία σε ένα τοπίο που δεν υπάρχουν? δηλαδή μεθαύριο θα φωτογραφίζεται ο κόσμος μπροστά από τον Παρθενώνα και θα προσθέτει φοίνικες, θα πηγαίνει στη Λάσα και θα βάζει από πίσω μια παραλία, να προσθέτει και το όρος Φουτζι δίπλα στο Κολοσσαιο να γουστάρουμε.

ξαναλέω πάντως η επίσκεψη αξίζει ακριβώς επειδή όλοι πάνε στο άσχετο σημείο με το σκηνοθέτη, οπότε έχεις όλο το ναό για σένα.

 

[KonstantinosAlyona]

Κι όμως ο ναός είναι φανταστικός, η θέα φοβερή και ο χώρος άδειος, αφού όλοι πάνε.... στην πύλη με το ανύπαρκτο νερό. στο μεταξύ τι νόημα έχει να προσθέσεις στοιχεία σε ένα τοπίο που δεν υπάρχουν? δηλαδή μεθαύριο θα φωτογραφίζεται ο κόσμος μπροστά από τον Παρθενώνα και θα προσθέτει φοίνικες, θα πηγαίνει στη Λάσα και θα βάζει από πίσω μια παραλία, να προσθέτει και το όρος Φουτζι δίπλα στο Κολοσσαιο να γουστάρουμε.

ξαναλέω πάντως η επίσκεψη αξίζει ακριβώς επειδή όλοι πάνε στο άσχετο σημείο με το σκηνοθέτη, οπότε έχεις όλο το ναό για σένα.

Έχεις δίκιο, θα πάμε του χρόνου.

 

[GTS]

Για να εξηγήσω τι συμβαίνει στο Pura Lempuyang με το φωτοσοπ.

Η πύλη του ναού (πολύ πιο αδιάφορη από το αυτό καθαυτό το ναό) είναι αυτη:
View attachment 418374

Μπροστά βλέπετε μάλιστα το... σκηνοθέτη κάτω από την ομπρέλα, ενώ στο διπλανό περίπτερο υπαρχει ομάδα φωτιστων, εκτυπωτών και φωτοσοπερ οι οποίοι φροντίζουν να δίνουν οδηγίες στα ρωσοινδικα ζευγάρια (περίπου ένα δεκάλεπτο το καθένα, εξ ου και οι 2,5 ώρες αναμονής!) προκειμένου να αποκτήσεις το εξής αποτέλεσμα:

Τ View attachment 418375

Το ότι στο πραγματικό τοπίο δεν υπάρχει πουθενά νερό, δε σκιαζει κανέναν βέβαια. Να πούμε ότι στο κοντινό χωριό υπαρχει και φωτογράφος που σε βάζει σε νεροφωτογραφια χωρίς καν να πας στο ναό, μην ανεβαίνεις κιόλας χωρίς λόγο, άλλωστε το ζητούμενο είναι να έχεις τη φωτογραφία να τη βάλεις στα σοσιαλ μύδια, όχι να επισκεφθείς το αξιοθέατο. Αλιμονο!

Πρόκειται για πραγματική μάστιγα, αυτά και οι κοπέλες με φλοράρ φορέματα στα χρώματα του μνημείου να τρέχουν μποστά στα μνημεία ώστε να ανεμίζει το φόρεμα. Γέλωτας και θλίψη μαζί.

 

[go2dbeach]

...δηλαδή μεθαύριο θα φωτογραφίζεται ο κόσμος μπροστά από τον Παρθενώνα και θα προσθέτει φοίνικες,

Τι ιδεάρα έδωσες ρε φίλε! Φοίνικες παντού!
Πέρα απ'την πλάκα, θυμάμαι πήγαμε μια εκδρομή σε νησί της Ινδονησίας με το γιο μου και του έλεγα από το καραβάκι ακόμα, να προλάβουμε καμιά αιώρα σε σκια (το νησάκι ήταν πολύ μικρό).
Όταν φτάσαμε εξαφανίστηκαν οι πάντες και ήμασταν ολομόναχοι στο μπαράκι, στις αιώρες, σε όλο το νησί. Είχαν πάει στις τουαλέτες, βάφτηκαν, ντύθηκαν Σαπουντζάκη και πάλευαν όλη μέρα με τα μαρκουτσοσέλφι ποιός θα βγάλει την πιο ανόητη φώτο σε μια καημένη κούνια μέσα στο νερό.