Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[meli]

Υπεροχοι και οι 2!!!!!

 

[dim kyr]

Αξιος!!! Αξιος!!!!
Φοβερό και τρομερό!

(Οσο για το "γιατί δεν πλήρωσε κλπ..", χωρίς να θέλω να φαν'ω αγενής και γύφτισα, ακόμη περιμένω τα ρέστα απο το 50ευρω που σου έδωσα να πληρώσεις για το μερτικό μου .....)

 

[ioanna karagianni]

Νόμιζα ότι τα βασανιστήρια εκείνης της βραδιάς θα σταματούσαν με την επιστροφή μας στο δωμάτιο. Ως γνήσιοι τροφοσυλλέκτες στην αυγή της ανθρωπότητας είχαμε παλέψει για να εξασφαλίσουμε την τροφή μας και σε γενικές γραμμές το είχαμε καταφέρει, αν εξαιρέσουμε τις εξωτερικές παρεμβολές. Τις οποίες εξωτερικές παρεμβολές καληνυχτίσαμε και ξεκινήσαμε για τα δωμάτια μας με την Φούλα να προηγείται κατά πολύ. Κρατούσε στην αγκαλιά της την μηχανή και περπατούσε με αυτά τα γρήγορα κοφτά βήματα του στυλ, την-κάνω-με-ελαφρά-πηδηματάκια. Την συνόδευαν οι δολοφονικές μας ματιές.

Μπαίνουμε στο δωμάτιο και χώνουμε την κάρτα μας στην υποδοχή. Η αναμενόμενη αντίδραση είναι να φωτιστεί ο χώρος. Το δωμάτιο παραμένει σκοτεινό. Η Ίριδα βγάζει την κάρτα την εξετάζει προσεχτικά στο σκοτάδι και την ξαναβάζει. Το σκοτάδι είναι ακόμα εκεί. Παίζω με τον διακόπτη αλλά το φως δεν λέει να έρθει. Αποφασίζουμε ότι κάτι πάει στραβά και χρειαζόμαστε βοήθεια. «Πάω να το πω στην ρεσεψιόν» ανακοινώνει αισιόδοξα το περήφανο νιάτο, εγώ την ενθαρρύνω και την επαινώ, ως τιμημένο γηρατιό. Αμελώ να της υπενθυμίσω ότι στην ρεσεψιόν κανείς δεν μιλάει αγγλικά και πως θα συνεννοηθεί η έρημη και την αφήνω να πάει να βρει την άκρη μόνη της. Ψηλαφώντας βρίσκω το κρεβάτι μου και την αράζω. Η ώρα περνά και η Ίριδα δεν γυρίζει, έχω αρχίσει να ανησυχώ και παίζω με την ιδέα να κατέβω για να την ψάξω. Την φαντάζομαι χαμένη στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του ξενοδοχείου να περιπλανιέται επαναλαμβάνοντας, «hello please can you help me? hello anybody». Μετά εμφανίζεται ο Νίκολσον με το βλέμμα του τρελού που είχε στην Λάμψη και την αρχίζει στο κυνηγητό.

Κάπου εκεί ξύπνησα γιατί στο δωμάτιο έμπαινε η Ίριδα και πίσω της ακολουθούσε πια άλλη; Η γνωστή Κινεζούλα μιλώντας ασταμάτητα. Αγνοώντας το συνεχές τιτίβισμα της συνοδούς της, η Ίριδα με πληροφορεί ότι έψαξε σε όλο το ξενοδοχείο να συνεννοηθεί με κάποιον μέχρι που έπεσε πάνω της. Η μικρή είναι πανευτυχής, βάζει την κάρτα στην υποδοχή βλέπει ότι δεν λειτουργεί και ειδοποιεί την ρεσεψιόν. Θα έρθει ένας ηλεκτρολόγος μας πληροφορεί και θρονιάζεται στο κρεβάτι που μόλις είχα εγκαταλείψει. «Παναγία μου εδώ θα μείνει αυτή; Ικανή την έχω να μας κάτσει εδώ όλο το βράδυ, καλύτερα να μέναμε στα σκοτάδια» ανατριχιάζει η Ίριδα. Η μικρά μιλάει και μιλάει και μιλάει χαρούμενη που βρήκε δύο ακροάτριες. Σταματάει απότομα μόνο όταν βλέπει τον Σταύρο να μπαίνει στο δωμάτιο. Αυτός ο χαμένος πάλι παίρνει μια έκφραση θριάμβου. Είναι έτοιμος να πετάξει μια σαρκαστική ατάκα αλλά τον διακόπτω. «Κουμπάρε δεν είναι αυτό που νομίζεις», «Αίσχος αυτό έχω να πω μόνο. Α όχι έχω να ρωτήσω επίσης έχετε να μας δανείσετε λίγο σαμπουάν;». Μαζεύω τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας που μου έχουν απομείνει και σκουντουφλάω προς το μπάνιο, στα μαύρα σκοτάδια βουτάω το πρώτο μπουκαλάκι που πιάνει το χέρι μου το βαφτίζω σαμπουάν και του το δίνω. Ο Χειμώνας θα είναι βαρύς και ατελείωτος, γεμάτος με σαρκαστικά σχόλια.

Φεύγει ο Σταύρος και μπαίνει μέσα ένας κοντός ανθρωπάκος, μας κοιτάει αμίλητος και μετά χώνεται ολόκληρος στην ντουλάπα της εισόδου. Ωραία, τώρα έχω μια Κινέζα που μιλάει συνεχώς στο κρεβάτι μου και έναν Κινέζο που δεν βγάζει άχνα στην ντουλάπα μου. Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να μας κυνηγούσε ο Νίκολσον στην Λάμψη;

Όμως να, σε λίγο το φως επανέρχεται, ο ανθρωπάκος βγαίνει από την ντουλάπα μας ξανακοιτάζει και εξαφανίζεται. Προφανώς θα ήταν ο ηλεκτρολόγος που περιμέναμε, το ένα πρόβλημα λύθηκε, το άλλο όμως παρέμενε ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Η Ίριδα έχει περιέλθει σε κατάσταση κατατονίας, κάθεται σε μια καρέκλα ακίνητη με το βλέμμα στο άπειρο, δεν αντιδρά σε κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Καημένο κοριτσάκι, πρέπει να σε προστατέψω. Κατευθύνομαι στην εξώπορτα, την ανοίγω και κοιτάζω στα μάτια την Κινέζα. «Σε ευχαριστούμε πολύ για την βοήθεια σου, να μην σε απασχολούμε άλλο καληνύχτα» της χαμογελάω πλατιά. Επιτέλους ξεκολλάει από την κλίνη μου , αγκαλιάζει εγκάρδια την Ίριδα και μετά εμένα, μας φιλάει σταυρωτά και φεύγει.

Επιτέλους μόνες. Εγώ η Ίριδα και ο Τζακ.

 

[harilander]

παιδιά είσαστε απιστευτοι!
φοβερή ιστορία και φοβερή περιγραφή!!εχω λιώσει στο γέλιο.
τρομερό δίδυμο, ουτε οι Ρέππας-Παπαθανασίου δεν γράφουν τέτοια κωμωδία!!!

 

[NTINA]

Διώξε την Ίριδα όσο είναι καιρός.
Τα καλά, μια φορά χτυπάν την πόρτα μας:xmas_lol:

 

[astral]

Άστα αυτά τώρα....η κινεζούλα στο κρεβάτι, ο κινέζος στην ντουλάπα... τα σόδομα και τα γόμορρα!! :xmas_cheesygrin:


p.s. τέλεια όπως πάντα!!! :xmas_wink:

 

[STAV]

Άστα αυτά τώρα....η κινεζούλα στο κρεβάτι, ο κινέζος στην ντουλάπα... τα σόδομα και τα γόμορρα!! :xmas_cheesygrin:


p.s. τέλεια όπως πάντα!!! :xmas_wink:

Ήταν και κινέζος σε ντουλάπα;
Ήταν και η dim-kyr????
Δηλαδή 5 στο δωμάτιο;;; Αμάν ρε Ιωάννα.:xmas_redface:

 

[ioanna karagianni]

Αχ ναι μερικές φορές ξαφνιάζομαι ακόμα και εγώ με εμένα:xmas_mrgreen:.

 

[Giristroula]

Λοιπόν εγώ μετά ένα μεγάλο διάλειμμα, συνέχισα την ιστορία και ομολογώ πως σε συμπονώ Ιώαννα μου!Μια η πείνα, μια οι γατότριχες, μια τα υπερσύγχρονα μέσα μεταφοράς, μια οι ενοχλητικές Κινεζούλες, μια τα κιτσάτα πορτατίφ και τα κέρατα...δεν είναι ταξίδι παιδί μου αυτό...να μη ξαναπάς σε τέτοια μέρη...
(Καλά μη πολυδιαβάζεις τα παραπάνω, εσύ γράφε τη συνέχεια...από ζήλεια :xmas_evil:τα είπα όλα...)

 

[ΕΡΣΗ]

Λοιπον; Θα παμε παρακατω η θα μεινουμε με τον κινεζο στην ντουλαπα;

 

[ioanna karagianni]

γιατί Έρση μου έχεις κλειστοφοβία; Μην ανησυχείς τώρα έρχεται και η συνέχεια.

 

[ioanna karagianni]

Τι νύχτα και αυτή!!!! Μου φύγανε από το δωμάτιο και οι δυό τους ντυμένες και καθαρές, για να μου γυρίσουν μετά από κάτι ώρες, και μπαίνουν στο δωμάτιο και τα φώτα δεν ανοίγουν. Φεύγει η Ίριδα και ξαναγυρίζει μετά από λίγο με τι λέτε; Με μια Κινέζα (φτου), στο δωμάτιο που μένω και εγώ μπήκε ο κατακτητής αίσχος ντροπή και όνειδος. Μετά αυτή κάνει ένα τηλέφωνο και μου έρχεται και άλλος Κινέζος (φτου και ξανά φτου). Τον έρημο τον Σταύρο λυπάμαι που είναι και απίθανος τύπος, ήρθε για να πάρει λίγο σαμπουάν και τα φρύδια του πήγαν να συναντηθούν με τα μαλλιά του από την έκπληξη. Τουλάχιστον ο Κινέζος έφυγε όταν μας έφτιαξε τα φώτα, εκείνη πάλι η άλλη η ομοεθνή του έφυγε αφού τις αγκάλιασε και τις δύο και τις φίλησε σταυρωτά, σαν παλιά φιλενάδα. Πολύ φουρκίστηκα, στο τσακ ήμουν να της πετάξω τα ρούχα έξω και να πάω στην Ντρόγκα. Μετά είπα να δώσω τόπο στην οργή και για να την εκδικηθώ από την επόμενη μέρα έγινα πιο βαρύς για την ταλαιπωρώ περισσότερο και να μάθει αυτή.
Το πρωί να την πάλι η Κινέζα στην ρεσεψιόν να κάνει χαρούλες στην παρέα μόλις τους είδε, ο Κινέζος της ντουλάπας ήταν άφαντος αλλά ένας άλλος κουστουμάτος όλο γλύκες ήταν με την δικιά μου. Και η έρημη η Ντρόγκα κοίταζε λοξά. Σου λέει «τι έχασα μέσα σε ένα βράδυ και ήρθαν τα πάνω κάτω;».

Σήμερα η μέρα είναι ξεχωριστή, θα αφήσουμε τον οδηγό μας και το βανάκι μας και θα πάρουμε δύο τζιπ. Λέει ότι από τώρα και μπρος ο δρόμος θα δυσκολέψει πολύ και καλύτερα να έχουμε τζιπ παρά βαν. Η παρέα πάλι αναρωτιόταν πόσο πιο χάλια μπορεί να γίνει αυτός ο δρόμος που ήδη τους είχε ξεγοφιάσει. Ο Σταύρος κάτι έλεγε για μια αποκόλληση και όλο έπιανε τα μάτια του.

Φτάσαμε πάλι στην περιοχή του αεροδρόμιου που ήταν το ραντεβού μας με τα τζιπ, και όλοι βγήκανε από το βαν για να ξεφορτώσουν τα πράγματα από το ένα όχημα και να το βάλουν στα άλλα δύο . Όλοι εκτός από την δικιά μου που πήγε στην άκρη του δρόμου και άρχισε πάλι τα φάσκελα, ακόμα να το ξεπεράσει που της πήρανε τον οδηγό, αλλά και εμένα μου λείπει το φιλαράκι μου. Και εκεί που λυπόμουν για τον κολλητό μου είδα τον οδηγό μας. Τον Λιόσα!!!! Αν ήμουν άνθρωπος θα ήθελα να ήμουν ο Λιόσα. Ψηλός με μογγολικά χαρακτηριστικά, με τζιν και καουμπόικο καπέλο, φαινόταν σκληρός και περπατημένος. Ο Λιόσα ήταν ο πιο απίθανος από όλους. Και αυτός ήταν που με πήγε και στα πιο απίθανα μέρη, και μας έκανε τις πιο απίθανες διαδρομές. Είναι ο πιο απίθανος από όλους σας λέω.