Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[ioanna karagianni]

Αυτό το τελευταίο μήνυμά σου Ιωάννα μου, γεμάτο υποσχέσεις είναι...
Αναφέρεται στα γαϊδορουγιάκ, στον Λιόσα κάουμπόι ή στους μοναχούς του νέου μοναστηριού;;;:xmas_cool::xmas_cheesygrin:

πουθενά από όλα αυτά, το γράφω για να δημιουργήσω ενδιαφέρον και να ανέβει η τηλεθέαση:xmas_mrgreen:

 

[Twinkie]

Αυτό το έχεις αποκτήσει έτσι κι αλλιώς. Από τότε που βρέθηκε η λαλίστατη Κινέζα στο κρεβάτι σου, ανέβηκε δραματικά η τηλεθέαση λόγω παραπλάνησης του Σταύρου:xmas_mrgreen:

 

[dim kyr]

Δεδομένου του ότι είμαι οπαδός της τάξης και της ηθικής, θα ήθελα να επισημάνω ότι σε αυτήν την ιστορία γράφονται ΤΑ αισχή!!
Κινέζες ξαπλωμένες σε κρεβάτια, κινέζοι σε ντουλάπες, κάποιοι Marlboro men καβάλα πάνω σε γιακ (και όχι μόνο) , μοναχοί με κοιλιακούς φέτες καλοριφέρ, γενικότερα αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια χαλαρωση ηθών!
Θα παρακαλούσα την δημιουργό του ανήθικου -πλέον- κειμένου να επιστρέψει στην ηθική και να επικεντρωθεί στους μοναχούς (αυστηρά), την προσευχή και την νηστεία.
Λιγη αυτοσυγκέντρωση δεν θα βλάψει!!! Αισχος!!!

 

[ioanna karagianni]

ι σε αυτήν την ιστορία γράφονται ΤΑ αισχή!!!

Ευχαριστώ ευχαριστώ και σε σας εύχομαι τα καλύτερα:xmas_razz:

 

[babaduma]

Σόδομα και Γόμμορα το κάνατε εδώ μέσα! Πφφφ!

Καλή Χρονιά! :xmas_lol:

 

[ΕΡΣΗ]

Δεδομένου του ότι είμαι οπαδός της τάξης και της ηθικής, θα ήθελα να επισημάνω ότι σε αυτήν την ιστορία γράφονται ΤΑ αισχή!!
Κινέζες ξαπλωμένες σε κρεβάτια, κινέζοι σε ντουλάπες, κάποιοι Marlboro men καβάλα πάνω σε γιακ (και όχι μόνο) , μοναχοί με κοιλιακούς φέτες καλοριφέρ, γενικότερα αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια χαλαρωση ηθών!
Θα παρακαλούσα την δημιουργό του ανήθικου -πλέον- κειμένου να επιστρέψει στην ηθική και να επικεντρωθεί στους μοναχούς (αυστηρά), την προσευχή και την νηστεία.
Λιγη αυτοσυγκέντρωση δεν θα βλάψει!!! Αισχος!!!

Ωχωχωχ! Κτυπησε ξανα η πρεσβυτερα!
Πενια, παρθενια, προσευχη, απο εδω και μπρος. (Το πρωτο λογω γενικοτερων συνθηκων το εχουμε ουτως η αλλως εξασφαλισμενο, αυτο το μεσαιο θα με δυσκολεψει λιγουλακι...., οσον αφορα το τελευταιο οτι κανουν οι αλλοι και εμεις μαζι: Οοοομμμμ.... )

 

[ioanna karagianni]

Ωχωχωχ! Κτυπησε ξανα η πρεσβυτερα!
Πενια, παρθενια, προσευχη, απο εδω και μπρος. (Το πρωτο λογω γενικοτερων συνθηκων το εχουμε ουτως η αλλως εξασφαλισμενο, αυτο το μεσαιο θα με δυσκολεψει λιγουλακι...., οσον αφορα το τελευταιο οτι κανουν οι αλλοι και εμεις μαζι: Οοοομμμμ.... )

Θα συμφωνήσω με την αγαπητή Έρση, και ερωτώ γιατί μου προσάπτεται ότι μου προσάπτεται; Δεν είχαμε εμείς πενία που τρώγαμε κάθε τρίτη μέρα; δεν είχαμε προσευχή που κάθε φορά που μπαίναμε σε όχημα προσευχόμασταν να καταφέρουμε να ξαναβγούμε ζωντανοί;

 

[astral]

Θα συμφωνήσω με την αγαπητή Έρση, και ερωτώ γιατί μου προσάπτεται ότι μου προσάπτεται; Δεν είχαμε εμείς πενία που τρώγαμε κάθε τρίτη μέρα; δεν είχαμε προσευχή που κάθε φορά που μπαίναμε σε όχημα προσευχόμασταν να καταφέρουμε να ξαναβγούμε ζωντανοί;

Εμ, βέβαια...για το άλλο όμως...ούτε κουβέντα!! :xmas_mrgreen:

 

[ioanna karagianni]

Εμ, βέβαια...για το άλλο όμως...ούτε κουβέντα!! :xmas_mrgreen:

:xmas_redface::xmas_redface:
Δεν είχαμε εμείς πενία που τρώγαμε κάθε τρίτη μέρα;

 

[ioanna karagianni]

Φτάσαμε στο Sangding Monastery μετά από μια διαδρομή 20 περίπου χλμ μέσα από καλλιεργημένες πεδιάδες και μικρά χωριά. Το μοναστήρι ήταν χτισμένο πάνω σε έναν μικρούλη λόφο. Είχε ένα μεγάλο προαύλιο περιτριγυρισμένο από κτίρια, η κουζίνα ήταν μόνη της σε μια άκρη, μετά ξεκινούσαν τα κελιά των μοναχών, από την άλλη πλευρά ορθώνονταν τα σκαλιά που οδηγούσαν στους χώρους της προσευχής.

Ντόπιοι πηγαινοέρχονται και προσκυνούν ή κουβαλούν προμήθειες. Στην βάση της σκάλας στεγνώνουν μικροί αρωματικοί κώνοι. Οι τουρίστες είναι λιγοστοί σε αυτήν την πλευρά της χώρας. Οι περισσότεροι κρατούν την πορεία τους πάνω στον κεντρικό δρόμο. Έτσι προσφέρουμε και εμείς από μόνοι μας ένα αξιοθέατο στους παρευρισκόμενους ντόπιους Ένα κοριτσάκι μας περιεργάζεται από μακριά κολλημένη στην μακριά φούστα της μάνας του. Η γυναίκα μας χαμογελάει απολογητικά. Ο Σταύρος μου δίνει ένα μικρό δώρο για να το μικρό. Πλησιάζοντας το κορίτσι τρυπώνει ακόμα περισσότερο στην φούστα αλλά βγάζει ένα χεράκι δειλά δειλά και γραπώνει το χρωματιστό δώρο. Ένα φευγαλέο χαμόγελο και μετά το μουτράκι ξαναχάνεται στις πτυχές του υφάσματος.

Μου αρέσει αυτό το προαύλιο και έχω μπουχτίσει από αίθουσες με Βούδες, άσε που δεν είμαι διαβασμένη για την σημερινή εξέταση της Ντρόγκα. Θα κάνω κοπάνα. Περιφέρομαι άσκοπα κλέβοντας στιγμιαίες εικόνες από την καθημερινότητα της μικρής κοινότητας.

Κάθομαι στα σκαλιά δίπλα στους κώνους, λιάζομαι και μυρίζω την γλυκιά μυρωδιά που αναδίδουν. Το μικρό πλησιάζει και κάτι μου λέει, δεν καταλαβαίνω, «μιαμ μιαμ» μου λέει και κάνει την χαρακτηριστική κίνηση. Όχι αγάπη μου δεν θα σου δώσω κάτι να φας έχεις πάρει το δώρο σου ήδη.
Η μικρή φεύγει και μένω για λίγο μόνη μου, οι χωρικοί έχουν πάει στην κουζίνα, οι φίλοι μου περιφέρονται στους Βούδες. Ένας μοναχός προφανώς ο μάγειρας έρχεται προς το μέρος μου, μου δείχνει την κουζίνα και με προσκαλεί, «τσα» μου λέει. Θέλει να με κεράσει τσάι με βούτυρο. Να πάω; όχι, ναι, όχι, με κοιτάζει χαμογελώντας περιμένοντας να αποφασίσω. Σηκώνομαι και τον ακολουθώ. Στην κουζίνα είναι σκοτεινά, μόνο ένα παράθυρο κόβει το σκοτάδι με μια τετράγωνη φέτα φωτός. Στο μέσο δεσπόζει μια μασίνα φορτωμένη με κατσαρόλες που βράζουν και ένα μεγάλο τσαγερό. Οι χωρικοί μου χαρίζουν ένα ξεδοντιασμένο χαμόγελο, και συνεχίζουν να ρουφούν το τσάι τους. Βολεύομαι στην άλλη άκρη του σοφά και παίρνω το φλιτζάνι με το γαλακτερό τσάι από τα χέρια του μοναχού. Έχει μια ευγενική και ήρεμη συμπεριφορά, με ρωτά από πού ερχόμαστε και που θα πάμε μετά, προσπαθώ να προφέρω το όνομα της επόμενης πόλης μας και αυτός με διορθώνει. Μετά συνεχίζει την κουβέντα του με τους άλλους. Επανέρχεται σε μένα για να μου γεμίσει το φλιτζάνι. Τους αποχαιρετώ και ξαναβγαίνω στην αυλή.

Βρίσκω τον Σταύρο με την μικρή να του προσφέρει κάτι από ένα πλαστικό σακουλάκι, "δεν θέλω να φάω γλυκιά μου σε ευχαριστώ πολύ" της λέει χαμογελαστά αυτός, μάλιστα λοιπόν αυτό εννοούσε όταν μου έκανε μιαμ μιαμ, να μου προσφέρει ήθελε το κοριτσάκι όχι να μου ζητήσει.
«Που ήσουν εσύ κυρά μου;» με ρωτάει ο κουμπάρος, του εξηγώ τα περί τσαγιού και κουζίνας. Το βλέμμα του αστράφτει «μπράβο κουμπάρα καλά έκανες αυτοί είναι και οι κόκκινοι μοναχοί, αυτοί που παντρεύονται, καλό είναι να κάνεις κονέ μαζί τους.», δεν την γλύτωσα πάλι μου την είπε.
Βγαίνοντας από το μοναστήρι παρατηρώ ότι η επιφάνεια του τζιπ μας δεν είναι πια αστραφτερή και λαμπερή όπως το πρωί της ίδιας μέρας, σκόνη και λάσπη είχε εγκατασταθεί πάνω της. Αποφασίζουμε να κατέβουμε τον λόφο με τα πόδια, οι οδηγοί μας θα φάνε το τζάμπα τους και θα έρθουν να μας βρουν. Μαζί μας κατεβαίνει και η μητέρα με την κόρη. Ένα μικρό χεράκι γλιστράει στην παλάμη μου και το προσωπάκι μου χαμογελάει δειλά. Κατεβήκαμε το μονοπάτι μαζί και στον δρόμο μας αποχαιρέτησαν, αυτές συνέχισαν για το χωριό τους και εμείς συνεχίσαμε έως να μας βρουν τα τζιπ.

 

[ΕΡΣΗ]

Μαλιστα! Παντρευονται οι μοναχοι! Τωρα εξηγειται η τοση πια μανια με τα μοναστηρια... Μου κανει κατι σε γηπεδο την Κυριακη ενα πραγμα, κατι σε επισκεψη σε στρατοπεδο...
Για συνεχισε, για συνεχισε... Ποσους τετοιους κοκκινους εχωσες στην ντουλαπα σου;

 

[dim kyr]

Ιωάννα εκπληκτικές οι φωτογραφίες. Μπράβο.
Και τώρα περιμένω να απαντήσεις στο ερώτημα της Ερσης. Μολόγα! Πόσους???? Πόσα μοναστήρια ξεκλήρισες μαρή? Για αυτό μειώθηκε δραματικά το καλοκαίρι ο αριθμός των βουδιστών-μοναχών στο Θιβετ?