Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[mariath]

Ας είναι καλά ο Βούδας ο τεκνοφανερωτής όπως προείπε και η αγαπητή coccobill

Μεγάλη η χάρη του!

 

[ΕΡΣΗ]

Που ειναι αυτος να του αναψω καμια λαμπαδα! Φανουροπιτες δεχεται;

 

[ioanna karagianni]

Που ειναι αυτος να του αναψω καμια λαμπαδα! Φανουροπιτες δεχεται;

Βουδόπιτες

 

[Pandora]

Μα το Βουδα τον τεκνοφανερωτη!

Θεά

Που ειναι αυτος να του αναψω καμια λαμπαδα! Φανουροπιτες δεχεται;

Φανουρόπιτες ? Έχουμε και μια ειδικότητα... στη διάθεσή σας....

 

[vagantos]

Μετά από καμιά 40ριά μέρες (ανερμήνευτης) αποχής μου από τις ταξιδιωτικές ιστορίες του φόρουμ, απόψε πέρασα ένα τετράωρο (μονορούφι) με το Θιβέτ της Ιωάννας και του Σταύρου.
Δε χρειάζεται να γράψω εντυπώσεις (όλα σας τα ποστ ήταν για επανειλημμένα ευχαριστώ), εξάλλου μας υπολείπεται και μια βδομάδα έτσι; ( έχω και το προγραμμα σας έτσι
Το μόνο που θά θελα να πω αυτη τη στιγμή είναι απλά:

«Τα πλήθη των όντων που περιλαμβάνονται σε όλα τα σύμπαντα είναι αναρίθμητα, αν και κάθε ένα από αυτά έχει την βουδική του φύση μόνο μερικά έχουν καταφέρει να φθάσουν στην αφυπνισμένη κατάσταση ενός Βούδα. Η γραμμή των έξοχων επαναγεννήσεων των λάμα που είναι γνωστοί ως Κάρμαπα ή Οι Λάμα με το μαύρο στέμμα, είναι εκείνοι που κρατούν την γενεαλογία των πολύ βαθιών διδασκαλιών της φώτισης»


Δηλαδή:

Ευτυχής για τη γνωριμία, Βαγγέλης

 

[meli]

Ειναι αληθεια οτι ειναι απο τις ιστοριες εκεινες που μας κομπλαρουνε εμας τους υπολοιπους να μην ξαναγραψουμε λεξη..
Σιγουρα θα ειναι για μενα οδηγος οταν καταφερω να παω κι εγω..:roll:
Και παραδεχομαι οτι ζηλεψα(με την καλη εννοια,ετσι??) πολλες φορες οταν την διαβαζα..
Για τις φοβερες εικονες,για τις τρομερες εμπειριες,για την βαθια σχεση γονιου-παιδιου(αντι για το αλλουφαν παρκ,παμε παιδι μου Θιβετ??),για μια φιλια που κρατει χρονια(αν καταλαβα καλα:roll: Ιωαννα???:roll
Σας ευχομαι απο καρδιας,παντα να ζειτε τετοιες στιγμες ,γιατι τελικα η ευτυχια μια συλλογη στιγμων ειναι??

 

[ioanna karagianni]

Vaganto πολύ χαίρομαι που διάβασες την ιστορία γιατί αναφέρθηκες συχνά σε όλη την διάρκεια και κυρίως στην Κατμαντού ("θέλω να πιω μπύρα εκεί που έβγαλε φωτογραφία ο Vagantos" "από εδώ έχει την ίδια θέα"κτλ. )

Meli σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την ποιητική σου διάθεση. Ναι η φιλία με τον Σταύρο και την γυναίκα του την Κατερίνα κρατάει δεκαετίες.

Τι ωραίο είναι αυτό που έγραψες για την ευτυχία!!!

 

[dim kyr]

Μα φυσικά αφού ξέρεις ότι σου έχω αδυναμία βρε σου χαλάω εγώ χατίρι; να πάρε έναν όλος δικός σου.

Χριστός και Απόστολος!!!! Αυτόν βρήκες να μου αφερώσεις βρε Ιωάννα? Πω πω! Δεν έχω λόγια. Τέτοια ομορφιά, τέτοια λεβεντια.. νιάτα, άστο, δεν μου αξίζει. Κράτα τον για σένα. Ούτως ή άλλως ταιριάζεται και ηλικιακά.
Γράψε τώρα για Λάσα -εκτενή παρακαλώ- περιγραφή, γιατί μας έχει αφήσει και ξεροσταλιάζουμε και η Αστραλ καραδοκεί.

 

[meli]

Κατω τα χερια σου@ τον μπανισα πρωτη..
Αυτος ειναι δικος μου..
Αντε βρε την συνεχεια!!

 

[ioanna karagianni]

υπομονή λίγο για την συνέχεια. Είχαμε ένα ευχάριστο διάλειμμα όσο καιρό δεν έχει τηλέφωνο και ίντερνετ ο Σταύρος. Τώρα πρέπει να περιμένουμε
- Να συνδεθεί ξανά με τον πολιτισμό
- Να δει ότι έχω μετατρέψει την κατανυκτική ατμόσφαιρα της ιστορίας σε πασαρέλα
- Να φρίξει και να μου τα χώσει για την ασέβεια μου.
- Να γράψει την συνέχεια.
Όλα αυτά όχι απαραίτητα με αυτήν την σειρά, προσμένω ότι θα γίνουν το Σαββατοκύριακο.

 

[STAV]

ΙΩΑΝΝΑ
Στην πρώτη μας αναχώρηση από Λάσα αισθανόμασταν ότι δεν την είχαμε χορτάσει σαν πόλη. Είχαμε δει τα βασικά αξιοθέατα που κάθε τουρίστας, που σέβεται τον εαυτό του έπρεπε να είχε επισκεφθεί, αλλά δεν είχαμε χαρεί καθόλου το άραγμα στην πόλη. Έτσι υπολογίζαμε ότι την δεύτερη φορά που θα βρισκόμασταν εκεί θα είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την Lasa by night. Όμως στην Λάσα φτάσαμε νωρίς το βράδυ , κουρασμένοι, βρώμικοι και πολύ πεινασμένοι. Η Ίριδα φλέρταρε ακόμα με την ιδέα να βγει βόλτα στα μπαράκια της πόλης με την Ντρόγκα. Εγώ είχα μια εκτενή συζήτηση με τον αλητάμπουρα που ήθελε να πάει μαζί τους. Ο Σταύρος με την Ισαβέλλα δεν ασχολήθηκαν καν με αυτήν την προοπτική, θα πήγαιναν προς αγορά παπουτσιών. Η Φούλα και ο Δημήτρης θα ασχολιόντουσαν με το σαφάρι των σουβενίρ. Από κοντά και εγώ με την Ίριδα.
Ο κοινός παρανομαστής όλων μας ήταν ο ευπρεπισμός. Μετά από ένα καυτό μπάνιο συναντηθήκαμε πάλι όλοι στην είσοδο του ξενοδοχείου. Ήμασταν όλοι ντυμένοι και στολισμένοι και λάμπαμε από καθαριότητα, σχεδόν δεν γνωριζόμασταν.

STAV
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στη πλατεία Barkhor. Φτάσαμε τρέχοντας σχεδόν στο κέντρο της πλατείας, μπροστά μας το Jokhang, το πνευματικό κέντρο του Θιβέτ, ο ιερός τόπος, ο αέναος προορισμός χιλιάδων πιστών και μη, που φιλοξενεί ένα άγαλμα του Βούδα 2500 χρόνων το οποίο φημολογείται ότι το έχει ευλογήσει ο ίδιος ο Βούδας. Αν θέλουμε το πιστεύουμε. Ο ναός πάντως άρχισε να κτίζεται τον 7ο μ.Χ. αιώνα και από τότε επεκτάθηκε τουλάχιστον οκτώ φορές ως σήμερα. Σύμφωνα με τον μύθο, ο βασιλιάς της εποχής, ο Songtsen Ganpo, το 608 μ.Χ. πετάει το δαχτυλίδι του στον αέρα υποσχόμενος να χτίσει έναν ναό όπου αυτό θα αγγίξει τη γη. Το δαχτυλίδι έπεσε σε μια μεγάλη υπόγεια λίμνη, μέσα στην οποία έβλεπαν οράματα που αφορούσαν το μέλλον και αμέσως μια στούπα εμφανίστηκε. Θεϊκό σημάδι από το δακτυλιδόστουπο. Χτίστες από το Νεπάλ, την Κίνα, την Ινδία και το Κασμίρ έχτισαν τον ναό μέσα στη λίμνη, που σήμερα μικρό μέρος της απομένει στην αυλή του. Αυτός ο βασιλιάς ένωσε το Θιβέτ, έκανε πρωτεύουσα τη Λάσα, νυμφεύθηκε μια βασιλοπούλα από την Κίνα, μιαν άλλη από το Νεπάλ. Πίστευε ότι έτσι τα σύνορα της χώρας του ήταν πιο σίγουρα. Κάθε φορά που γίνονταν αψιμαχίες με μια από τις δύο χώρες , ο βασιλιάς άνοιγε τις πόρτες της κρεβατοκάμαράς του για την αντίστοιχη σύζυγο. Χαζές δεν ήταν οι κυρίες όλο σπιουνιές στους πατεράδες τους έβαζαν για να ανοίξουν οι πόρτες, από αψιμαχία σε αψιμαχία πήγαινε το πράγμα. Αυτές όμως τον προσηλύτισαν στον βουδισμό και η παλιά θρησκεία του Bon, γεμάτη μάγισσες και δαίμονες, άρχισε να χάνεται. Αφού είδε και απόειδε παντρεύτηκε μια Θιβετιανή στο τέλος.
Ήταν απόγευμα, στο προαύλιο του ναού πιστοί ξαπλωμένοι μπρούμυτα, να προσεύχονται με τα πόδια δεμένα μ' ένα ζωνάρι. «Μετρούν τον δρόμο» με τις αποστάσεις του σώματός τους. Δεν μας πρόσεχαν. Από παντού ακούγαμε το μάνδρα "OM MANI PADME HUM". Τα θυμιατά και το σιγομουρμούρισμα σε υποβάλλουν, θες δε θες.
Αυτές οι λίγες συλλαβές περικλείουν το απόσταγμα της θιβετανικής βουδιστικής διδασκαλίας. Γι' αυτό άλλωστε είναι και μια φράση - "σήμα κατατεθέν", που οδηγεί τη σκέψη και τη φαντασία μας στις χιονισμένες θιβετιανές κορφές. Για τους Θιβετιανούς συμβολίζουν το πέρασμα του βέβηλου σώματος, μέσω της ομιλίας και το νου αυτού που το προφέρει, στο αγνό σώμα, στην ομιλία και τον εξυψωμένο νου – πνεύμα – του Βούδα. Αν και η επιδρομή των Κινέζων ποδοπάτησε τη Λάσα, αυτό το πετράδι της πνευματικής κληρονομιάς, το Θιβέτ δεν έχει πάψει να υπάρχει. Γιατί δεν περιορίζεται σε φυσικά και γεωγραφικά όρια...

Αρχίσαμε να τριγυρνάμε στα στενά σοκάκια γύρω από το ναό για να νοιώσουμε, να αναπνεύσουμε την Θιβετιανή ατμόσφαιρα. Τα καλντερίμια, τα σπίτια, οι άνθρωποι και οι μυρωδιές… πωλητές σε μικρομάγαζα σε προσκαλούσαν να αγοράσεις φιστίκια, αποξηραμένα φρούτα, κομμάτια κρέατος γιακ, μύλους προσευχής και ιερές ζωγραφιστές πέτρες. Οι υπαίθριες αγορές που τα μάζευαν σιγά-σιγά, προσκυνητές μπροστά σε ναούς…..

ΙΩΑΝΝΑ
Όλα καλά πνευματικώς δεν λέω. Πρακτικώς όμως αντιμετωπίζαμε ένα μείζον θέμα. Τα σκουπίδια. Άνετοι με τα καλά μας ρούχα και τα κομψά μας σακίδια να περιφερόμαστε κρατώντας στα χέρια χάρτινες συσκευασίες και άδεια κουτάκια. Που τα πετάμε αυτά; Καλάθια απορριμμάτων δεν υπήρχαν πουθενά. Όμως και οι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι. Δεν έχουν σκουπίδια σε αυτήν την χώρα;
Ένας άλλος ήχος αρχίζει να μπερδεύεται με τα γλυκά μουρμουρητά των προσκυνητών, είναι εντελώς παράταιρος, σχεδόν γελοίος, τι μας θυμίζει;
-Απίστευτο φωνάζει η Ισαβέλλα, ακούω το Happy birthday to you η έχω παραισθήσεις;
Δεν είχε παραισθήσεις, στο άκουσμα του μηχανικού ήχου οι ντόπιοι βγαίνουν από τα σπίτια τους κρατώντας σακούλες με σκουπίδια, καθώς ο ήχος πλησιάζει όλο και πιο κοντά μας βλέπουμε το σκουπιδιάρικο να εμφανίζεται. Μάλιστα έτσι εξηγείται, εμείς όταν ακούμε το γνωστό χαζό τραγουδάκι περιμένουμε να δούμε την τούρτα να έρχεται και κρατάμε δώρα. Αυτοί πάλι όταν ακούνε το happy birthday περιμένουν να δουν την σκουπιδιάρα και κρατάνε σακούλες απορριμμάτων.

STAV
Ήρθε η ώρα να δώσαμε στους ιθαγενείς το τελευταίο μας χρυσάφι για να πάρουμε πολύχρωμες χάντρες και καθρεφτάκια. Η Φούλα με την Ιωάννα αποφάσισαν να ξεκινήσουν την επιχείρηση πασμίνα, διότι επέμεναν, το είχαν βάλει πείσμα ότι από εδώ δεν φεύγουνε χωρίς πασμίνες. Μπαίνουμε στο πρώτο κατάστημα, η Φούλα ρωτάει την τιμή και αλλάζει 50 χρώματα. Από το δεύτερο βγαίνει χλωμήμε τον ιδρώτα να στάζει και την αγανάκτηση στα ύψη και λόγω υψομέτρου. Άκου 1.800Υ, μα τρελάθηκαν. Ακολούθησε τρίτο, τέταρτο μαγαζί αλλά οι τιμές ανέβαιναν λόγω του υψομέτρου αντί να κατεβαίνουν.
Τι λυσσάξατε με τις πασμίνες, λέει η ίριδα; Μα κορίτσι μου η πασμίνα, γνωστή στη Δύση ως κασμίρ, είναι το πιο απαλό, ζεστό και πολυτελές μαλλί του κόσμου απάντησαν οι μεγαλοκοπέλες. Το μαλλί προέρχεται από την κατσίκα chyangra που ζει στις ψηλές περιοχές των Ιμαλαίων, στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του Θιβέτ και του Νεπάλ, σε υψόμετρο άνω των 4.000 - 5.500 μ. και σε θερμοκρασία που αγγίζει το χειμώνα τους -40ο C. Αυτή η κατσίκα είναι ευλογημένη από τη φύση της μ’ ένα πολύ λεπτό στρώμα τρίχας, το οποίο θεωρείται η καλύτερη μόνωση κι αυτή η εσωτερική επίστρωση είναι η πασμίνα ή κασμίρ. Αυτό το εσωτερικό λεπτό μαλλί, που είναι το 1/6 της ανθρώπινης τρίχας, προστατεύεται από ένα παχύ στρώμα σκληρών και μακριών τριχών, οι οποίες χρησιμεύουν για τη διατήρηση των πολύτιμων λεπτών τριχών που υπάρχουν στο υπόστρωμα. Μία Θιβετιανή κατσίκα παράγει 80-100 γραμμάρια μαλλί κασμίρ το χρόνο και για την ύφανση μιας μέτριας πασμίνας απαιτείται μαλλί από τρία ζώα. Άρα το 100% καθαρό μαλλί pashmine είναι ένα είδος πολυτελείας και οι θιβετιανές κατσικούλες είδος υπό εξαφάνιση, καθότι οι περιοχές που βοσκούσαν περιορίζονται χρόνο με τον χρόνο. Για να πέσει η τιμή, η πασμίνα αναμιγνύεται με μετάξι και βαμβάκι. Το τι καυτές παρατηρήσεις έγιναν περί συμβολής στην εξαφάνιση των ειδών δε λέγεται αλλά η Φούλα ακάθεκτη αποφασίζει να το ψάξει μόνη της, μετά από ένα τρέξιμο, μια αναποφασιστικότητα και 2000 παζάρια επιστρέφει περιχαρής με 5 πασμίνες των 24 Υ εκάστη. Ορίστε αυτή είναι τιμή φώναξε περιχαρής. Μερικές φορές δεν αξίζει τον κόπο να απομυθοποιεί κανένας τις μικροχαρές του ταξιδιού, έτσι κανένας δε μίλησε , δε φώναξε, δεν γέλασε με τις μπασμίνες γιατί πασμίνες δεν ήταν.
ΙΩΑΝΝΑ
Ναι εσένα περίμενε η Φούλα, φυσικά και δεν ήταν πασμίνες. Από την στιγμή όμως που τα πολύχρωμα αυτά πανιά περιείχαν ταμπελάκι που πιστοποιούσε πως ήταν 100% πασμίνα πληρούσαν μια χαρά τις απαιτήσεις μας. Οι κατσικούλες του Θιβέτ δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από τις καταναλωτικές μας αδυναμίες.
STAV
Από μία γωνία εμφανίζεται τρέχοντας η Ίριδα. Παιδιά το αποφάσισα θα το πάρω. Κουτί, θιβετιανό, καλλιτεχνικά ζωγραφισμένο έξωθεν. Θέλω τη βοήθειά σας όμως. Πάμε και μεις νομίζοντας ότι θέλει τη γνώμη μας περί τεχνών και τι να δούμε. Μια κασέλα 1,5Χ1Χ0,50, ωραία δε λέμε αλλά την κάσα πως θα τη κουβαλούσαμε; Άρχισε μια ατέρμονη συζήτηση του αν θα μας αφήσουν οι κινέζοι να την πάρουμε, αν η Ντρόγκα θα δεχτεί να την κουβαλάμε σαν κάσα πάνω στο τζιπ, αν θα ταιριάζει με το σπίτι της, ποιος θα το κουβαλήσει. Η Ιωάννα να ουρλιάζει «μανάρι μου σε κάθε δωμάτιο θα παίρνουμε και την ντιβανοκασέλα μέσα, τρελάθηκες, εγώ δεν το βάζω αυτό στα δωμάτια μας;», « Να πάρω μια ποιο μικρή;» προβληματίζεται η Ίριδα αλλά την προσοχή της Ιωάννας την έχει ήδη προσελκύσει ήδη άλλο ερέθισμα.
Ααααααααα φωνάζει. Νομίζαμε ότι έπαθε κάτι. «Καλέ κοιτάξτε!!» Γυρνάμε και τι να δούμε, ο James Dean του Θιβέτ μπροστά μας. Γυαλί, μαλλί και παντελόνι Lee. «Ούτε εγώ τον βάζω αυτόν στο δωμάτιο μας» μουρμουρίζει πεισμωμένη η Ίριδα.

[φ
Αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα του χωρισμού. Ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον καλή τύχη και σύραμε τα πόδια μας στην εκπλήρωση των στόχων μας. Θα συναντιόμασταν αργότερα για το βραδινό φαγητό.

Με την Ισαβέλλα μπαίνουμε στην Κινέζικη πλευρά της Λάσα γνωστής και σαν Chinatown. Beijing road με τρεις λουρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, ταξί, φορτηγά κονβόι από στρατιωτικά οχήματα, supermarkets, karaokes bar και restaurants,μεγάλα κυβερνητικά κτήρια, πολυκαταστήματα και πολυτελή ξενοδοχεία, όλα με κινέζικες πινακίδες και ταμπέλες και παντού στρατός, Κινέζικος κι αυτός ήταν η πρώτη εικόνα..
Μαγαζιά χαμηλού κόστους , αποφασίζουμε να αγοράσουμε αθλητικά. Χαζολογούσαμε τις βιτρίνες , στο τρίτο μπαίνουμε μέσα. Κάτι μας είπε η πωλήτρια, κάτι είπαμε και εμείς δεν κατάλαβε κανένας και της δείχνω την Ισαβέλλα και το παπούτσι που είχαμε διαλέξει στην βιτρίνα. Αυτή χωρίς δεύτερη κουβέντα σηκώνει το αριστερό πόδι της Ισαβέλλας, μετράει το μέγεθος του πετάλου και φέρνει ένα παπούτσι που γούσταρε. Βρε όχι το άλλο θέλουμε, τίποτε αυτή. Βρε το άλλο θέλουμε, με μια κίνηση μας δείχνει την έξοδο. Φεύγουμε, μπαίνουμε στο δεύτερο ακολουθεί η ίδια διαδικασία πέταλο, παπούτσι, ασυνεννοησία , η Ισαβέλλα βάζει τα μεγάλα μέσα:
Θέλω αυτό =nga di gaw, Έχεις …. =….doogay?, Πόσο κοστίζει..;=katso re
Δεν απαντούσε κανένας διότι παντού ήταν κινέζοι, οι οποίοι δεν μιλούσαν, δεν απαντούσαν, δεν ήθελαν να ξέρουν αυτή τη γλώσσα από πώς την είπαμε τη χώρα;;; Θιβέτ…μπα δεν υπάρχει τέτοια χώρα κυρία μου το κατάλαβες! Μόνο Κινέζικα αλλιώς προσπαθείς να επιβιώσεις μόνο με τη γνωστή ταξιδιωτική γλώσσα των χεριών. Αν τα καταφέρεις εδώ. Στο έκτο κατάστημα επιτέλους βρέθηκε η συνταγή, ταίριαζε το πέταλο, η επιλογή και η τιμή, άσε που υπήρχε και ένας Τζακινγκς Χαν με κομπιουτεράκι για τη συννενόηση, τα βρήκαμε και στην τιμή που άρχισε από 300 και έφτασε στα 120Υ, αλλά ας το χαμώ επιτέλους τα καταφέραμε.
Χαζεύαμε τα υπόλοιπα καταστήματα γεμάτα με έξωμα t-shirts, χαμηλοκάβαλα παντελόνια, τσάντες σούπερ μοντέρνες, γόβες στιλέτο, μαγαζιά με μουσική στο διαπασών για καραόκε. Όχι αυτό δεν το αντέξαμε. Αλλάξαμε δρόμο, μπήκαμε σε κάτι παράλληλους δρόμους, χαθήκαμε αλλά βρεθήκαμε στο δρόμο με τα φανάρια ψηλά, τις αίθουσες μασάζ, με τις κινέζες να σε καλούν για ποτό, τη Κινέζικη μαφία , μπαράκια υπόγεια, δεκάδες κινέζους εργάτες που δούλευαν στα ορυχεία γύρω από τη Λάσα, θιβετιανά discoμάγαζα, undergroung rock cafe. Βγήκαμε από ένα παρόδρομο προσπαθώντας να εξηγήσω τα ανεξήγητα στην Ισαβέλλα. Αυτό δεν ήταν η Λάσα που ονειρευόμαστε, η Λάσα των παραμυθιών μας, η Λάσα του πνευματισμού, ήταν η Λάσα που έφτιαξαν οι Κινέζοι για να εξαφανίσουν κάθε πολιτιστικό δεδομένο από τη χώρα που δεν υπάρχει.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής , αφού μπανίσαμε δύο καλά φαγάδικα δύο ροκ μπαράκια υπέργεια κλπ. Βλέπουμε την Ιωάννα μπροστά από ένα κατάστημα με είδη δώρων μαζί με τον James, καθότι ιδιοκτήτης του εν λόγω καταστήματος παρακαλώ ο κύριος. Προσπαθούσε να πείσει την ημετέρα φίλη μας να αγοράσει σουβενίρ από το κατάστημα του. Η Ιωάννα που δεν ήθελε να του χαλάσει χατίρι ρώτησε την γνώμη μας ποιο να πάρω από όλα. Ξεροί κάτω, είχαμε πεθάνει στα γέλια διότι το κατάστημα πουλούσε

Καλά με ποιους πάμε ταξίδι, αυτοί είναι τρελοί!! Η Ισαβέλλα ξερή στα γέλια της διαλέγει το αριστερό με το χρυσαφί κορδελάκι στο μετωπικό και το ασημένιο στα δύο ζυγωματικά.
Ιωάννα
Καλέ δεν τα ήθελα για μένα, για μερικούς φίλους από το travelstories τα σκεφτόμουν. Αυτό το πάνω δεξιά ήταν ότι έπρεπε για την Dim Kyr, θα μπορούσε να το φορέσει ως καπέλο στις διακοπές της, θα ταίριαζε με το περιβάλλον. Στην Έρση θα έπαιρνα αυτό το μεγάλο στο κέντρο, για να δει ο αφέντης πως δεν ήταν ο μόνος παλαβός που κουβάλαγε τεράστια κεντήματα από την άκρη του κόσμου. Στον hydronetta το ακριανό αριστερά, στην Rosa το τρίτο από το τέλος της τελευταίας σειράς, στον babaduma, στην Πανδώρα…, στην Astral θα έβρισκα κάποιο μαστίγιο στο μέλλον. Όμως από αυτήν την ατελείωτη επιλογή με απέσπασε η πληροφορία του Σταύρου. «Παιδιά στον πίσω δρόμο έχει ένα σωρό εστιατόρια, μερικά είναι πολύ ωραία.». Φαί!!!! Οι φίλοι συμφορουμίτες μπορούν να επιβιώσουν και χωρίς κέρατα. Τρέχουμε όλοι κουβαλώντας από κοντά τις τσάντες μας. Ο Σταύρος είχε διαλέξει για φαγητό έναν πολύ ευχάριστο χώρο. Ήταν ένα εστιατόριο-καφέ-μπαρ-γκαλερί σε τέσσερα πατώματα, Anglamedo λεγόταν. Εκεί μέσα μπορούσαμε να φάμε, να πιούμε, να παίξουμε ένα από τα επιτραπέζια που διέθετε, να διαβάσουμε τον ημερήσιο τύπο. Οι αίθουσες ήταν φίσκα στους τουρίστες, ανεβήκαμε στο τελευταίο όροφο, από την σκάλα της εσωτερικής αυλής, σε μια αίθουσα φτιαγμένη από τζαμαρίες, επιτέλους θα τρώγαμε.
Αν και οι σερβιτόροι έπρεπε να ανεβούν 4 σκάλες για να μας φτάσουν το σέρβις ήταν γρήγορο και αποτελεσματικό ακόμα και όταν άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς έξω. Κάποια κοπέλα καθάριζε συνεχώς τις σκάλες που οδηγούσαν στην τουαλέτα, για να μην γλιστρήσουμε στα νερά.
Ξεκινήσαμε για τα δωμάτια μας κάτω από τις ομπρέλες μας. Τα στομάχια μας ήταν και πάλι γεμάτα και στις φλέβες μας έρεε η μπύρα Everest. Αύριο θα εγκαταλείπαμε για τα καλά αυτήν την πόλη που μας θύμωσε αλλά και μας συγκλόνισε τόσο πολύ. Την ημέρα,

αλλά και την νύχτα

 

[meli]

Επιτελους η συνεχεια!!!
Σευχαριστουμε που μοιραστηκες ολα αυτα μαζι μας!!!
Υ.Γ1 Σου εσβησα το μηνυμα,καταλαθος μαλλον τοβαλες διπλο..
Υ.Γ 2 Θεικος ο Θιβετιανος ροκας!!!