Ο Άγιος Γεώργιος και ο Δράκοντας, ζωγραφισμένος από τον Ραφαήλ. Υπάρχει σε δύο εκδοχές. Αν δεν κάνω λάθος αυτή είναι του Λούβρου. Η άλλη βρισκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον.
Τώρα με κάνεις να κοκκινίζω και να ντρέπομαι.
Να πω οτι τον πίνακα αυτό τον θυμάμαι από μια διάλεξη πανεπιστημιακή. Αυτό που μου είχε τραβήξει την προσοχή και έτσι το θυμάμαι τόσα χρόνια τώρα, είναι η επισήμανση του καθηγητή για το σπασμένο ριγέ κοντάρι που κείτεται στο έδαφος. Μας είχε αναφέρει οτι η ύπαρξη της ρίγας στα έργα της εποχής δεν είναι καθόλου τυχαία. Η ρίγα κρύβει, κατά τα πρότυπα της εποχής, το δαίμονα ( ή κάπως έτσι). Ριγέ ρούχα φορούσαν οι κοινές γυναίκες, οι φυλακισμένοι, οι τρελλοί και οι ναύτες (του σχοινιού και του παλουκιού και αυτοί). Το σπασμένο ριγέ δόρυ του Αγίου Γεωργίου συμβολίζει οτι προκειμένου να νικηθεί το τέρας πρέπει πρώτα να σπάσει η αμαρτία που φέρει ο καθένας μαζί του, ακόμη και αν είναι άγιος. Ο άγιος στην περίπτωση αυτή πρέπει να νικήσει τον πειρασμό της όμορφης κόρης. Ο Άγιος το κατορθώνει και επιτίθεται για να σκοτώσει το τέρας τώρα πλέον με το σπαθί του. Στην άλλη εκδοχή του Αγίου Γεωργίου με το δράκοντα, η οποία βρίσκεται στην Ουάσιγκτον, το δόρι του Αγίου είναι μονόχρωμο, ακέραιο και απολύτως κατάλληλο να σκοτώσει το δράκοντα. Όλα αυτά μου φάνηκαν απολύτως εντυπωσιακά και δεν τα ξέχασα από τότε.
Παραθέτω λοιπόν και την εκδοχή της Ουάσιγκτον.