zaniko
Member
- Μηνύματα
- 117
- Likes
- 27
- Επόμενο Ταξίδι
- Ντουμπρόβνικ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νοτια Αμερικη-Ανδεις
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο]30 Ιουνίου: αρχίζει η εβδομάδα… διάψευσης του Grigrigsvg (στο «[I]Γενικά δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους τα οποία ειναι μία ευθεία γραμμή και έχουν μεγάλο bubble space, δεν τον αγγιζεις τον φιλανδό ακόμα και αν είναι κολλητός σου!»[/I]) και ταυτόχρονα ..επιβεβαίωσης του (στο [I]«[/I][I]Αν θέλετε να γνωρίσετε τη Φιλανδία πηγαίνεται σε ένα kotage στην εξοχή και επιδοθείτε στις χειμερινές τους δραστηριότητες, γνωρίστε τους φιλανδούς και τις συνηθειές τους.»[/I
Αχ, αχ! Πως με κεντρίσατε με τις ιστορίες σας για τη Φινλανδία κι οι τρεις σας! Ο πάντα «πλούσιος» dimosf, ο νεανικός grigrisvglκαι ο τσαντισμένος άτυχος trelokefalonitis!.. Έπεσε και το φονικό, που τα βαρειά συναισθήματα με φέρανε συνειρμικά σε στιγμές απίστευτης απομόνωσης στο Koli…
Για μένα πάντως η Φινλανδία είναι κάτι σαν τον πρώτο μεγάλο Ερωτα!!
Το Ιούλιο του 1973 την πρωτογνώρισα κι άσβυστη κρυφόκαιγε μέσα μου ως το 2002 που την ξανασυνάντησα και τη χόρτασα. Σαν τον «ερωτα στα χρόνια της χολέρας» ένα πράμα..
Πράξη 1η : 1 -31/7/1973 («..οι Φιλανδοί αγαπούν την Ελλάδα» έφη Dimosf!)
Αργοπεθαίνουσας λοιπόν της Δικτατορίας, Ιούλιο του ’73, παίρνω εγώ φοιτητική ανταλλαγή για το Turku της Φινλαδίας. Μαζευτήκαμε εκεί καμιά 15αριά ξενάκια απ όλο τον κόσμο: 2 από Αγγλία, 2 Ελλάδα, 2 Τσεχία, 1 πολωνέζα, 1 ιάπωνας κλπ. Το πρώτο κιόλας βράδυ, λοιπόν, που φτάνουμε στο φοιτητικό οίκο Iskeri, μας υποδέχονται οι ντόπιοι φοιτητές με wellcomingparty. Καλωσορίσματα, «καναπεδάκια» και χυμοί, «από πού είσαι», «τι έτος είσαι», τέτοια. Μέχρι που νοιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο και βλέπω γυρίζοντας ένα ξανθό κορίτσι που με ρωτάει συνωμοτικά: «απ την Ελλάδα δεν είσαι; Θέλεις να έρθεις εδώ πλάϊ να τα πούμε με ησυχία;». Δεκαέξι λαίμαργα μάτια, σε ένα μικρότερο χώρο της λέσχης, με ανέκριναν αχόρταγα για το πώς είναι η Δικτατορία, πώς αντιδρούμε εμείς, πώς διασκεδάζουμε στην Ελλάδα, πώς τρώμε, πώς ερωτευόμαστε, πώς, πώς,… το κλίμα, ο ήλιος… οι παραλίες, πώς νοιώθουμε με τέτοια αρχαία κληρονομιά, πώς με τέτοια μουσική!........ Κι εκεί σταματήσανε τα πώς και τα γιατί και μίλησε ο θαυμαστός συνδετικός κρίκος μας: ηταν όλοι λάτρεις του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκη! ο καθένας ανέσυρε κι από ένα μουσικό όργανο από τη θήκη του και με χρίσανε σολίστ-φωνή της ελληνοφινλανδικής μυσταγωγίας. Αυτό που λατρέψανε ήταν το Μινόρε της Αυγής, που ούτε θυμάμαι πόσες φορές το ξανάπα, για να του προσαρμόσουνε τα σωστά ακόρντα!..
Αυτή ήταν η αρχή του μήνα της ανταλλαγής μου, μαζί και μιας φιλίας με την Eiraκυρίως (το ξανθό κορίτσι παραπάνω), που κρατάει 35 χρόνια (!!) και πέρασε στα παιδιά μας, με facebookκι έτσι.
Ο υπόλοιπος μήνας ήταν μέλι!
Θερμοκρασίες μεταξύ 22 και 32 βαθμών (μόνο 2 μέρες κράτησε ο καύσωνας των 32!). Ηλιόλουστες οι μισές τουλάχιστον μέρες, λευκές οι νύχτες (ένα βαθυ μπλέ, ήπιο σκοτείνιασμα μεταξύ 2 και 4πμ, οπότε ρόδιζε πάλι η καινούργια μέρα). Πλούσια καταπράσινη η φύση γύρω, ξεφάντωμα αρκετά βράδια στη discoτης φοιτητούπολης με άγριο χορό και μπυροποσία (τότε δεν είχε κάνει ακόμα την εισβολή της η βότκα που περιγράφει ο grigrisvgl). Kάθε 2η μέρα είχε sisco-disco που σήμαινε οτι τα κορίτσια σηκώνουν τα αγόρια για χορό! Ουάου! 
Η καλύτερή μου! Χόρευα με τους καλύτερους χορευτές, γιατί με την ευκαιρία, λατρεύω το χορό! Δεν ίσχυαν εκεί περιορισμοί «παρέας» όπως σε μας. Σε σήκωνε ή σήκωνες όποιον έκανες κέφι, απ όλη τη Disco. Κι όσο εγώ ξεσκιζόμουνα σε ρεσιτάλ χορού, τόσο ο Στράτος (ο άλλος Ελληνας των ανταλλαγών) διάλεγε φιδίσια βόρεια κορμιά με χρυσούς καταρράκτες στους ώμους!… Πουσαι ρε Στράτο!..
Τα υπόλοιπα βράδια (τρόπος του λέγειν, με τόσο φώς) είχαν περάσει με εκδρομούλες σε κοντινές λίμνες (έχει 60 000 η Φινλανδία, μην ξεχνιόμαστε!!), σάουνα στα ξύλινα μικρούλια παραλίμνια «καταφύγια», βουτιές όταν καιγόμαστε στα θολά νερά με τους βαλτώδεις πυθμένες και κλείσιμο με φαγοπότι και ζωντανη μουσική (κιθάρα ο Matti, φλάουτο η Eira, βιολί ο Ilka, τραγούδι εγώ και διάφοροι.. gueststars). Μου τρέχουν τα σάλια όταν θυμάμαι τα ρόδινα λουκάνικα (τη makkara) που ψήναμε στη φωτιά στερεωμένα σε μακρυές πηρούνες.
Τα πρωινά «δουλεύαμε» σαν εσωτερικοί βοηθοί στα τμήματα που είχε επιλέξει ο καθένας μας. Εγώ, στο παιδιατρικό χρονίων παθήσεων (ακόμα δεν υπάρχει αντίστοιχο σε μας, ας ελπίσουμε επειδή δεν έχουμε τόσες πολλές χρόνιες παθήσεις σε παιδιά( ή επειδή μετά την οξεία φάση, νοσηλεύονται…κατ’ οίκον). Ολόκληρο το κρατικό νοσοκομείο είχε την άπλα και τη λάμψη του δικού μας Χίλτον. Ειδικά το τμήμα που ανήκα όμως, είχε το χρώμα παιδικού σταθμού. Οι νοσηλεύτριες ήταν περισσότερες από τα παιδάκια, που έμεναν σαν σε κατασκήνωση, χωρίς γονείς κοντά τους. Επίσκεψη γονέων είχαν 3 φορές την εβδομάδα, μερικές ώρες το απόγευμα! Αδιανόητο για μας, 35 χρόνια μετα, ε;;;
Τα φαγητά μας ήταν ψάρι με ψάρι και τάρανδος με ελάφι, σε διάφορες παραλλαγές, ενδιαφέρουσες όμως και πολύπλοκες. Εκεί ας πούμε για πρώτη φορά δοκίμασα πίττα ψαριού με κόκκινα γλυκόξυνα μικροσκοπικά μπαλάκια (είδος βατόμουρου)!
Για τους έρωτες δε θα μιλήσω, μην εισβάλλουν δαιμόνια και στον σύντροφο τώρα στα γερ… τώρα στην ώριμη ηλικία!
Πράξη 2η: 14/6 - 5/7/2002 (οι Ελληνες αγαπούν τη Φινλανδία;!)
14 Ιουνίου, υπό βροχή, καβαλάμε με το σύντοφο μου το νοικιασμένο χρυσό Saxo και ξεκινάμε από το αεροδρόμιο του Helsinki για Turku –Parainen.
Το χρονομερίδιό μας (timesharing), την πρώτη εβδομάδα, είναι στο συγκρότημα AiristoClub. Το αγαπήσαμε με την πρώτη!: ξύλινα χαριτωμένα σπιτάκια, φυτεμένα στο χώμα με πασσάλους «αλά χωριό-Ποπάυ», αυτόνομα, σκορπισμένα ημικυκλικά μέσα στο δάσος που ήταν σα συνέχεια της αμμουδιάς ενός μικρού κολπίσκου. Κατά μήκος του ενός μπράτσου του όρμου υπήρχαν προβλήτες με κάθε είδους σκαφάκια, το άλλο μπράτσο ήταν κατάφυτος λοφίσκος γεμάτος ιδιωτικές ξύλινες παραθεριστικές κατοικίες και αθλοπαιδιές του δάσους – σχοινιά αναρρίχησης, τοξοβολίες, βελάκια, περίεργες ξύλινες κατασκευές και μια ..ινδική δερμάτινη σκηνή με κεντρική εστία για μπάρμπεκιου και κουρελούδες γύρω, απίθανη! Στην κεντρική αμμουδιά του κολπίσκου υπήρχε το εστιατόριο και φυσικά.. τι άλλο;.. σάουνες. 3 σάουνες, που λίγες ήταν, έτσι συχνά που τις χρησιμοποιούν. Α! Φυσικά και μέσα στο κάθε σπιτάκι του συγκροτήματος υπήρχε σάουνα!!!
Μπροστά στο Turku, που είναι στο νοτιοδυτικό άκρο της Φ. εκτείνεται το περίφημο Αrchipelago («έχει δύσκολο όνομα», μου έγραφε η φίλη μου η Eira, που λύθηκε στο γέλιο όταν της είπα ότι εμείς ευκολότατα λέμε «αρχιπέλαγος», αφού είναι ελληνική λέξη!). Το Αρχιπέλαγος λοιπόν, περιλαμβάνει άπειρα νησάκια διαφόρων διαστάσεων, κατάφυτα, συνδεόμενα μεταξύ τους με.. σχεδία-φέρρυ, δωρεάν. Είναι σαν πλωτή συνέχεια του δρόμου, δύο τέτοια ferries σε κάθε διαδρομή, που το ένα πάει, το άλλο έρχεται. Ο γύρος του αρχιπελάγους μετράει 250 χλμ, με συνεχείς εναλλαγές δρόμου - γέφυρας – σχεδίας - φέρρυ από νησάκι σε νησάκι. Συνολικά μετρήσαμε 12 γέφυρες και 8 φέρρυς! Ανάμεσα στα νησάκια που κινείται κανείς με το αυτοκίνητο, υπάρχουν πλήθος μικρότερα, φουντωτές πράσινες τούφες με βράχινο δακτύλιο που επιπλέουν. Ο ανοιχτός ορίζοντας, το δικό μας απέραντο γαλάζιο, είναι κάτι παντελώς άγνωστο στους φινλανδούς!
Στα χωριουδάκια των νησιών, τα πολύχρωμα ξύλινα σπιτάκια (σα λυόμενα μοιάζουν για μας) έσπαγαν τη μονοτονία του πράσινου. Στις κεντρικές πλατείες υπήρχαν υπαίθριες αγορές με εκλεκτά, δικής τους παραγωγής ή παρασκευής εδέσματα, κυρίως ψαρικά, ψωμιά, πίττες, φράουλες και φρέσκος αρακάς (τον τρώνε σαν πασατέμπο). Αγοράζαμε θυμάμαι savukalaa (καπνιστά ψάρια) που ήταν μια πρωτόγνωρη για μας, θεσπέσια γευστική απόλαυση!
Κοντά στο Turkuο τουριστικός οδηγός μας πρότεινε την πόλη Naantali. Και δεν είχε άδικο. Παραμυθένιο παραθαλάσσιο μέρος, με πανέμορφα, ξύλινα φυσικα.., σπιτάκια, στολισμένα με ξυλόγλυπτα σαν τα Γιαλιά της Κωνσταντινούπολης, γεμάτα λουλούδια και χρώματα! Μια και ψιλόβρεχε, ο περιηγητικός ενθουσιασμός μας εκτονώθηκε με το τουριστικό τραινάκι. Στο απέναντι νησάκι που συνδέεται με πλωτή γέφυρα, ατέλειωτες ορδές πιτσιρικάδων χαιρόταν την παιδούπολη αλα Disneyland.
Toίδιο το Turkuείναι μια σύγχρονη, ψιλοαδιάφορη πόλη, με μερικές ενδιαφέρουσες πινελιές, όπως ο εντυπωσιακός ορθόδοξος ναός και η κλειστή αγορά πλάϊ του. Μας ξενάγησε η Kaisu, η 82χρονη μαμά της Eira, σκέτη καμικάζι ντράϊβερ, που τελικά μας απόθεσε σώους στο ωραιότατο αρχοντικό της σπίτι. Με μοναδική θέα στη θάλασσα, τις μαρίνες και τη γέφυρα του ποταμού Άουρα και με ατμόσφαιρα εγκάρδιας ζεστασιάς..
Το βράδυ μας στο Turku γέμισε – ξεχείλισε πρέπει να πώ – με μια μινι κρουαζιέρα με το ατμόπλοιο Ukkopekka, από τις εκβολές του Άουρα μέχρι ένα κοντινό ακατοίκητο νησάκι του Αρχιπελάγους. Ορεκτικά με ενδιαφέρουσες ψαροκατασκευές, καθώς το πλοίο κυλούσε ήρεμα ανάμεσα στα νησάκια-πλωτά δασάκια μέχρι τον τελικό προορισμό μας, στο παλιό σπίτι του φαροφύλακα. Τώρα το συντηρούσε ο μοναδικός κάτοικος του νησιού, ένας μοναχικός ψαράς, που είχε ετοιμάσει και το δείπνο μας: καπνιστά ψάρια, τι άλλο;;; Διάφορα ψάρια, αλλά και με διάφορους τρόπους καπνίσματος(!!), που είχε γίνει επί τόπου, στους ειδικούς «φούρνους». Φαγοπότι λοιπόν, αραχτοί πάνω στα βραχάκια ή στους ξύλινους πάγκους που ήταν σπαρμένοι εδώ κι εκεί, με υπόκρουση φινλανδική liveμουσική. Στο γυρισμό εκείνης της κρουαζιέρας, κατά τα μεσάνυχτα, απολαύσαμε το πιο πύρινο και διαρκές «ηλιοβασίλεμα» που ποτέ δεν ολοκληρώνεται!!..
22 Ιουνίου. Αρχή της 2ης εβδομάδας timesharing, στο Koli.
.................συνεχίζεται............
Για μένα πάντως η Φινλανδία είναι κάτι σαν τον πρώτο μεγάλο Ερωτα!!
Το Ιούλιο του 1973 την πρωτογνώρισα κι άσβυστη κρυφόκαιγε μέσα μου ως το 2002 που την ξανασυνάντησα και τη χόρτασα. Σαν τον «ερωτα στα χρόνια της χολέρας» ένα πράμα..
Πράξη 1η : 1 -31/7/1973 («..οι Φιλανδοί αγαπούν την Ελλάδα» έφη Dimosf!)
Αργοπεθαίνουσας λοιπόν της Δικτατορίας, Ιούλιο του ’73, παίρνω εγώ φοιτητική ανταλλαγή για το Turku της Φινλαδίας. Μαζευτήκαμε εκεί καμιά 15αριά ξενάκια απ όλο τον κόσμο: 2 από Αγγλία, 2 Ελλάδα, 2 Τσεχία, 1 πολωνέζα, 1 ιάπωνας κλπ. Το πρώτο κιόλας βράδυ, λοιπόν, που φτάνουμε στο φοιτητικό οίκο Iskeri, μας υποδέχονται οι ντόπιοι φοιτητές με wellcomingparty. Καλωσορίσματα, «καναπεδάκια» και χυμοί, «από πού είσαι», «τι έτος είσαι», τέτοια. Μέχρι που νοιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο και βλέπω γυρίζοντας ένα ξανθό κορίτσι που με ρωτάει συνωμοτικά: «απ την Ελλάδα δεν είσαι; Θέλεις να έρθεις εδώ πλάϊ να τα πούμε με ησυχία;». Δεκαέξι λαίμαργα μάτια, σε ένα μικρότερο χώρο της λέσχης, με ανέκριναν αχόρταγα για το πώς είναι η Δικτατορία, πώς αντιδρούμε εμείς, πώς διασκεδάζουμε στην Ελλάδα, πώς τρώμε, πώς ερωτευόμαστε, πώς, πώς,… το κλίμα, ο ήλιος… οι παραλίες, πώς νοιώθουμε με τέτοια αρχαία κληρονομιά, πώς με τέτοια μουσική!........ Κι εκεί σταματήσανε τα πώς και τα γιατί και μίλησε ο θαυμαστός συνδετικός κρίκος μας: ηταν όλοι λάτρεις του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκη! ο καθένας ανέσυρε κι από ένα μουσικό όργανο από τη θήκη του και με χρίσανε σολίστ-φωνή της ελληνοφινλανδικής μυσταγωγίας. Αυτό που λατρέψανε ήταν το Μινόρε της Αυγής, που ούτε θυμάμαι πόσες φορές το ξανάπα, για να του προσαρμόσουνε τα σωστά ακόρντα!..
Αυτή ήταν η αρχή του μήνα της ανταλλαγής μου, μαζί και μιας φιλίας με την Eiraκυρίως (το ξανθό κορίτσι παραπάνω), που κρατάει 35 χρόνια (!!) και πέρασε στα παιδιά μας, με facebookκι έτσι.
Ο υπόλοιπος μήνας ήταν μέλι!
Θερμοκρασίες μεταξύ 22 και 32 βαθμών (μόνο 2 μέρες κράτησε ο καύσωνας των 32!). Ηλιόλουστες οι μισές τουλάχιστον μέρες, λευκές οι νύχτες (ένα βαθυ μπλέ, ήπιο σκοτείνιασμα μεταξύ 2 και 4πμ, οπότε ρόδιζε πάλι η καινούργια μέρα). Πλούσια καταπράσινη η φύση γύρω, ξεφάντωμα αρκετά βράδια στη discoτης φοιτητούπολης με άγριο χορό και μπυροποσία (τότε δεν είχε κάνει ακόμα την εισβολή της η βότκα που περιγράφει ο grigrisvgl). Kάθε 2η μέρα είχε sisco-disco που σήμαινε οτι τα κορίτσια σηκώνουν τα αγόρια για χορό! Ουάου! Η καλύτερή μου! Χόρευα με τους καλύτερους χορευτές, γιατί με την ευκαιρία, λατρεύω το χορό! Δεν ίσχυαν εκεί περιορισμοί «παρέας» όπως σε μας. Σε σήκωνε ή σήκωνες όποιον έκανες κέφι, απ όλη τη Disco. Κι όσο εγώ ξεσκιζόμουνα σε ρεσιτάλ χορού, τόσο ο Στράτος (ο άλλος Ελληνας των ανταλλαγών) διάλεγε φιδίσια βόρεια κορμιά με χρυσούς καταρράκτες στους ώμους!… Πουσαι ρε Στράτο!..Τα υπόλοιπα βράδια (τρόπος του λέγειν, με τόσο φώς) είχαν περάσει με εκδρομούλες σε κοντινές λίμνες (έχει 60 000 η Φινλανδία, μην ξεχνιόμαστε!!), σάουνα στα ξύλινα μικρούλια παραλίμνια «καταφύγια», βουτιές όταν καιγόμαστε στα θολά νερά με τους βαλτώδεις πυθμένες και κλείσιμο με φαγοπότι και ζωντανη μουσική (κιθάρα ο Matti, φλάουτο η Eira, βιολί ο Ilka, τραγούδι εγώ και διάφοροι.. gueststars). Μου τρέχουν τα σάλια όταν θυμάμαι τα ρόδινα λουκάνικα (τη makkara) που ψήναμε στη φωτιά στερεωμένα σε μακρυές πηρούνες.
Τα πρωινά «δουλεύαμε» σαν εσωτερικοί βοηθοί στα τμήματα που είχε επιλέξει ο καθένας μας. Εγώ, στο παιδιατρικό χρονίων παθήσεων (ακόμα δεν υπάρχει αντίστοιχο σε μας, ας ελπίσουμε επειδή δεν έχουμε τόσες πολλές χρόνιες παθήσεις σε παιδιά(
ή επειδή μετά την οξεία φάση, νοσηλεύονται…κατ’ οίκον). Ολόκληρο το κρατικό νοσοκομείο είχε την άπλα και τη λάμψη του δικού μας Χίλτον. Ειδικά το τμήμα που ανήκα όμως, είχε το χρώμα παιδικού σταθμού. Οι νοσηλεύτριες ήταν περισσότερες από τα παιδάκια, που έμεναν σαν σε κατασκήνωση, χωρίς γονείς κοντά τους. Επίσκεψη γονέων είχαν 3 φορές την εβδομάδα, μερικές ώρες το απόγευμα! Αδιανόητο για μας, 35 χρόνια μετα, ε;;;Τα φαγητά μας ήταν ψάρι με ψάρι και τάρανδος με ελάφι, σε διάφορες παραλλαγές, ενδιαφέρουσες όμως και πολύπλοκες. Εκεί ας πούμε για πρώτη φορά δοκίμασα πίττα ψαριού με κόκκινα γλυκόξυνα μικροσκοπικά μπαλάκια (είδος βατόμουρου)!
Για τους έρωτες δε θα μιλήσω, μην εισβάλλουν δαιμόνια και στον σύντροφο τώρα στα γερ… τώρα στην ώριμη ηλικία!
Πράξη 2η: 14/6 - 5/7/2002 (οι Ελληνες αγαπούν τη Φινλανδία;!)
14 Ιουνίου, υπό βροχή, καβαλάμε με το σύντοφο μου το νοικιασμένο χρυσό Saxo και ξεκινάμε από το αεροδρόμιο του Helsinki για Turku –Parainen.
Το χρονομερίδιό μας (timesharing), την πρώτη εβδομάδα, είναι στο συγκρότημα AiristoClub. Το αγαπήσαμε με την πρώτη!: ξύλινα χαριτωμένα σπιτάκια, φυτεμένα στο χώμα με πασσάλους «αλά χωριό-Ποπάυ», αυτόνομα, σκορπισμένα ημικυκλικά μέσα στο δάσος που ήταν σα συνέχεια της αμμουδιάς ενός μικρού κολπίσκου. Κατά μήκος του ενός μπράτσου του όρμου υπήρχαν προβλήτες με κάθε είδους σκαφάκια, το άλλο μπράτσο ήταν κατάφυτος λοφίσκος γεμάτος ιδιωτικές ξύλινες παραθεριστικές κατοικίες και αθλοπαιδιές του δάσους – σχοινιά αναρρίχησης, τοξοβολίες, βελάκια, περίεργες ξύλινες κατασκευές και μια ..ινδική δερμάτινη σκηνή με κεντρική εστία για μπάρμπεκιου και κουρελούδες γύρω, απίθανη! Στην κεντρική αμμουδιά του κολπίσκου υπήρχε το εστιατόριο και φυσικά.. τι άλλο;.. σάουνες. 3 σάουνες, που λίγες ήταν, έτσι συχνά που τις χρησιμοποιούν. Α! Φυσικά και μέσα στο κάθε σπιτάκι του συγκροτήματος υπήρχε σάουνα!!!
Μπροστά στο Turku, που είναι στο νοτιοδυτικό άκρο της Φ. εκτείνεται το περίφημο Αrchipelago («έχει δύσκολο όνομα», μου έγραφε η φίλη μου η Eira, που λύθηκε στο γέλιο όταν της είπα ότι εμείς ευκολότατα λέμε «αρχιπέλαγος», αφού είναι ελληνική λέξη!). Το Αρχιπέλαγος λοιπόν, περιλαμβάνει άπειρα νησάκια διαφόρων διαστάσεων, κατάφυτα, συνδεόμενα μεταξύ τους με.. σχεδία-φέρρυ, δωρεάν. Είναι σαν πλωτή συνέχεια του δρόμου, δύο τέτοια ferries σε κάθε διαδρομή, που το ένα πάει, το άλλο έρχεται. Ο γύρος του αρχιπελάγους μετράει 250 χλμ, με συνεχείς εναλλαγές δρόμου - γέφυρας – σχεδίας - φέρρυ από νησάκι σε νησάκι. Συνολικά μετρήσαμε 12 γέφυρες και 8 φέρρυς! Ανάμεσα στα νησάκια που κινείται κανείς με το αυτοκίνητο, υπάρχουν πλήθος μικρότερα, φουντωτές πράσινες τούφες με βράχινο δακτύλιο που επιπλέουν. Ο ανοιχτός ορίζοντας, το δικό μας απέραντο γαλάζιο, είναι κάτι παντελώς άγνωστο στους φινλανδούς!
Στα χωριουδάκια των νησιών, τα πολύχρωμα ξύλινα σπιτάκια (σα λυόμενα μοιάζουν για μας) έσπαγαν τη μονοτονία του πράσινου. Στις κεντρικές πλατείες υπήρχαν υπαίθριες αγορές με εκλεκτά, δικής τους παραγωγής ή παρασκευής εδέσματα, κυρίως ψαρικά, ψωμιά, πίττες, φράουλες και φρέσκος αρακάς (τον τρώνε σαν πασατέμπο). Αγοράζαμε θυμάμαι savukalaa (καπνιστά ψάρια) που ήταν μια πρωτόγνωρη για μας, θεσπέσια γευστική απόλαυση!
Κοντά στο Turkuο τουριστικός οδηγός μας πρότεινε την πόλη Naantali. Και δεν είχε άδικο. Παραμυθένιο παραθαλάσσιο μέρος, με πανέμορφα, ξύλινα φυσικα.., σπιτάκια, στολισμένα με ξυλόγλυπτα σαν τα Γιαλιά της Κωνσταντινούπολης, γεμάτα λουλούδια και χρώματα! Μια και ψιλόβρεχε, ο περιηγητικός ενθουσιασμός μας εκτονώθηκε με το τουριστικό τραινάκι. Στο απέναντι νησάκι που συνδέεται με πλωτή γέφυρα, ατέλειωτες ορδές πιτσιρικάδων χαιρόταν την παιδούπολη αλα Disneyland.
Toίδιο το Turkuείναι μια σύγχρονη, ψιλοαδιάφορη πόλη, με μερικές ενδιαφέρουσες πινελιές, όπως ο εντυπωσιακός ορθόδοξος ναός και η κλειστή αγορά πλάϊ του. Μας ξενάγησε η Kaisu, η 82χρονη μαμά της Eira, σκέτη καμικάζι ντράϊβερ, που τελικά μας απόθεσε σώους στο ωραιότατο αρχοντικό της σπίτι. Με μοναδική θέα στη θάλασσα, τις μαρίνες και τη γέφυρα του ποταμού Άουρα και με ατμόσφαιρα εγκάρδιας ζεστασιάς..
Το βράδυ μας στο Turku γέμισε – ξεχείλισε πρέπει να πώ – με μια μινι κρουαζιέρα με το ατμόπλοιο Ukkopekka, από τις εκβολές του Άουρα μέχρι ένα κοντινό ακατοίκητο νησάκι του Αρχιπελάγους. Ορεκτικά με ενδιαφέρουσες ψαροκατασκευές, καθώς το πλοίο κυλούσε ήρεμα ανάμεσα στα νησάκια-πλωτά δασάκια μέχρι τον τελικό προορισμό μας, στο παλιό σπίτι του φαροφύλακα. Τώρα το συντηρούσε ο μοναδικός κάτοικος του νησιού, ένας μοναχικός ψαράς, που είχε ετοιμάσει και το δείπνο μας: καπνιστά ψάρια, τι άλλο;;; Διάφορα ψάρια, αλλά και με διάφορους τρόπους καπνίσματος(!!), που είχε γίνει επί τόπου, στους ειδικούς «φούρνους». Φαγοπότι λοιπόν, αραχτοί πάνω στα βραχάκια ή στους ξύλινους πάγκους που ήταν σπαρμένοι εδώ κι εκεί, με υπόκρουση φινλανδική liveμουσική. Στο γυρισμό εκείνης της κρουαζιέρας, κατά τα μεσάνυχτα, απολαύσαμε το πιο πύρινο και διαρκές «ηλιοβασίλεμα» που ποτέ δεν ολοκληρώνεται!!..
22 Ιουνίου. Αρχή της 2ης εβδομάδας timesharing, στο Koli.
.................συνεχίζεται............
Attachments
Last edited by a moderator:
