zaniko
Member
- Μηνύματα
- 117
- Likes
- 27
- Επόμενο Ταξίδι
- Ντουμπρόβνικ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νοτια Αμερικη-Ανδεις
...........
Τραβήξαμε λοιπόν δυτικά, για την αγαπημένη περιοχή των Φινλανδών, την ακροδυτική περιοχή των λιμνών. Είναι και η πιο «πονεμένη» τους περιοχή, που τη διεκδικούσε πάντα και η Ρωσία, τράβαγαν ο ένας από δω, ο άλλος από κει, την ξέσκισαν τη γή και.. μπήκε το νερό ανάμεσα.. κι έγιναν οι λίμνες.. (δική μου βερσιόν της γεωφυσικής εξέλιξης, διεκδικώ τη μητρότητα!!). Το Κόλι είναι κοντά στα σύνορα Φιν-Ρωσίας.
Hδιαδρομή Τούρκου-Κόλι είναι 500 χλμ. Πρώτος σταθμός έγινε στο Lahti, όμορφη σύγχρονη πόλη, αλλά κυρίως έδρα της άλλης φίλης από τα παλιά, της Merja. Μας δρόσισαν με τον άντρα της στον πλούσιο και δροσερό τους λαχανο-λουλουδόκηπο, με άγριες φράουλες με σαντυγί, καφεδάκι, χαμόγελο… (αχ καλέ μου grigris.. πόσο άδικο έχεις για τα συναισθήματα των φινλανδών…) και ξενάγηση στο «χωριάτικο» σπίτι τους με τις απίθανες συλλογές παγκόσμιας τέχνης.
Δεύτερη στάση στη Savonlina. Να πάτε!! Εντυπωσιακά όμορφη πόλη, στεφανωμένη με το μεσαιωνικό της κάστρο μέσα στη λιμνη, γραφικές γέφυρες, αλέες, μαρίνες, χαριτωμένα παραλίμνια καφέ! Υπέροχη!
Ακολούθησαν άλλα 200 κουραστικά χιλιόμετρα. Η οδήγηση στη θερινή Φ είναι φοβερά μονότονη. Κινείσαι σε ένα λούκι καταπράσινο, πανομοιότυπο, με πανύψηλα δέντρα που σου κρύβουν ότι ενδιαφέρον υπάρχει γύρω… Εβλεπα στο χάρτη οτι κοντά στο δρόμο έχει λίμνη, χωριό, ποταμάκι, όμως όλα ήταν αόρατα πίσω από τα πυκνά πράσινα τείχη…
Φτάσαμε στο συγκρότημά μας 7μμ. Απομονωμένο, μακρυά απ τον κόσμο. Κοντινότερο σούπερ μαρκετ 12 χλμ (στο Kilinporta), κοντινότερη πόλη το Joensu, στα 70 χλμ!!!!.... Μια μικρή καντίνα και ξύλινα βαθυκόκκινα σπιτάκια το συγκρότημα, αραιά σπαρμένα μεσα σε δάσος με πανύψηλα ευθυτενή δέντρα, κοντά μας λίμνη χωρίς όχθες, πνιγμένη στις καλαμιές. Μέσα, καταπληκτικό το σπίτι μας. Οοολο ντυμένο με ξύλο, μαιζονετάκι με εξώστη επάνω, καθιστικό με τζάκι, 2 υπνοδωμάτια, σάουνα (φυσικά!), πλυντήριο, στεγνωτήριο στο μπόϊ μου (!;!).. Με τζαμαρία προς το δάσος, τέλειο, τέλειο, τέλειο!
Καθότι όμως το τέλειον είναι…ο εχθρός του καλού, πισω είχʼ η αχλάδα την ουρά..
Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη Κυριακή και πήραμε από νωρίς τους δασικούς δρόμους. Ενώ το πλείστο της φινλανδικής γής είναι επίπεδο, εδώ η περιοχή ήταν κυματιστή, όλο μικρολοφάκια, με οφιοειδείς χωματόδρομους να διακόπτουν το δάσος που οι μόνες πινελιές στον καμβά του ήταν τα διάσπαρτα εξοχικά κουκλόσπιτα. Βγήκαμε στη δημοσιά και κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Κόλι, 12 χλμ από μας. Εκεί, μας είπαν, χτυπάει η καρδιά της περιοχής!! Το λοιπόν: Ένα (μόνο) αξιολάτρευτο Cafe; με σπιτικές τάρτες, σούπερ μάρκετ, ένα μακρουλό μπεζ κτήριο με κίτρινες κουρτίνες στη σειρά των παραθύρων του (ανακαλύψαμε πως ήταν η εκκλησία!), ..ννναι. Αυτά.. Το χωριό όμως πού ήτανε;;;;;;;;; Τα σπίτια; Οι κάτοικοι; Το σχολείο; Τα δημόσια κτήρια τελοσπάντων;.. Αφαντα! Όλα κρυμμένα μέσα στην πυκνή βλάστηση, σε τεράστιες για τα δικά μας δεδομένα αποστάσεις, 3-5 λεπτά δρόμο το ένα κτήριο απ το άλλο! Δεν υπήρχαν εστιατόρια, σινεμά, κλαμπάκια. Η μετακίνηση γίνεται με ποδήλατα, αυτοκίνητα ή ..σκί, ανάλογα με τον καιρό. Πλούσια κοινωνική ζωή μιλάμε!...
Όμως, μια διακλάδωση του δρόμου ανέβαινε προς το HotelUkkoKoli! Ένα μεγάλο, θαυμάσιο ξενοδοχείο μας ξάφνιασε μόλις φτάσαμε. Από κει, με τελεφερίκ και σκαλιά ανεβήκαμε στην κορυφή του ψηλού λόφου και …!!… μια εκπληκτική θέα μας έκοψε την ανάσα! Μπροστά και κάτω να απλώνεται η λίμνη Parainen καταγάλανη και μέσα νʼ αρμενίζουν εκατοντάδες βαθυπράσινες φουντίτσες-νησάκια, κάθε σχήματος και μεγέθους! Ένα όνειρο, απίστευτη ομορφιά! Καθήσαμε στα λευκωπά, λεία βράχια της κορυφής και ρουφούσαμε για ώρα πολλή το θαύμα της φύσης, αμίλητοι και εκστασιασμένοι!..
Στο κατέβασμα επισκεφθήκαμε την έκθεση οικοσυστήματος της περιοχής, εμπλουτισμένη με βίντεο, εικόνες και ήχους από όλες τις εποχές του χρόνου.
Την επόμενη μέρα ψιλόβρεχε. Βρήκαμε ενδιαφέρον σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας soapstone για κατασκευή τζακιών, στην κοντινή αδιάφορη πολίτσα Juuka.. Υπόλοιπη μέρα με διάβασμα, μουσική (ευτυχώς έχουμε πάντα μαζί μας) και ψήσιμο makkara (τα ρόδινα λουκάνικα των φοιτητικών μου χρόνων, αχ..) στο τζάκι.
Την επόμενη μέρα ξαναψιλόβρεχε.. Από το λιμανάκι Kolinstalaτης λίμνης πήραμε το φερρυ και με ένα ενδιαφέρον σλάλομ ανάμεσα στα νησάκια φτάσαμε στην απέναντι πόλη, τη Lieksa, πολύ κοντά στα ρωσικά σύνορα.
Είχαμε 2 ώρες καιρό για να χαρούμε υπό ψιλόβροχο τους κήπους της, τα κομψά γεφυράκια, το όμορφο ποτάμι της. Το απόγευμα διάβασμα, μουσική, μάκκαρα..
Την επομένη ξανα-ξαναψιλόβρεχε… Μπουφφ! Τσουλήσαμε ως το Κόλι για να δούμε τη φανταστική θέα και υπό βροχήν, ρουφήξαμε νόστιμη ψαρόσουπα στο (μοναδικό, επαναλαμβάνω) Cafe; Koli και επιστρέψαμε για διάβασμα, κλπ, κλπ. Το απόγευμα, κουκουλωμένοι τα αδιάβροχά μας, περπατήσαμε 10 λεπτά ως το πλαϊνό κάμπινγκ (ευτυχώς το είχαμε σταμπάρει στην πρώτη μας εξερεύνηση του χώρου) και ρίξαμε μερικές παρτίδες μπιλιάρδο. Το βράδυ διάβασμ……
Την επόμενη μέρα (δεν το λέω ότι ματαξανάβρεχε, έτσι
επισκεφθήκαμε το Joensu (του φίλου Grigrisvgl). Ωραία πόλη. Λιμάνι, παλιά γραφική συνοικία με ξύλινα πολύχρωμα σπίτια με ξυλόγλυπτα κεντίδια, σύγχρονος τομέας με αραιές πολυκατοικίες ως 4 ορόφους, φαρδείς δρόμοι και πεζόδρομοι, θαυμάσιο πολιτιστικό κέντρο – πολυχώρο, το Carellicum, στην κεντρική πλατεία. Το βράδυ.. τα ξέρετε.. Να λοιπόν γιατί το τεράστιο στεγνωτήριο.
Την επόμενη μέρα ΔΕΝ ψιλόβρεχε! Εριχνε καντάρια! Με αυτοκτονικές διαθέσεις το ρίξαμε στο σκράμπλ κλπ. Το απόγευμα, ώ του θαύματος, άνοιξε ο καιρός!! Τρέξαμε περιχαρείς στην καντίνα για να νοικιάσουμε κανα ποδήλατο, όσο προλάβουμε να κουνήσουμε το αγκυλωμένο από την υγρασία κορμί μας. Είχε μόνο κάτι τεράστια αντρικά, χωρίς το γνωστό μου πίσω φρένο. Θα φρενάρεις μου είπανε με ανάστροφο πεντάλ. Ο σύντροφός μου ενθουσιασμένος πηδάει σʼ ενα ποδήλατο και μου χαμογελάει πανευτυχής. Τι να κάνω η γυναίκα, να χαλάσω καρδιές; Σκαρφαλώνω κι εγώ σε ένα άλλο, φτάνουν οι μύτες μου στα πεντάλ, ευτυχώς, και ξεκινάμε να εξερευνήσουμε τα χωμάτινα μονοπάτια του δάσους μας. Στο ίσιωμα θαύμα ήτανε. Ελα μου όμως, που όπως σας είπα η περιοχή ήτανε κυματιστή; Και πώς να κάνω η άτυχη ανάστροφο πεντάλ, που ίσα τοʼφτανα, στην βαραθρώδη κατηφόρα;;.. Εφαγα τα μούτρα μου, το χερι, το γοφί μου, την αξιοπρέπειά μου, την αυτοεκτίμησή μου, τη γυναικεία μου αυταρέσκεια.. άσε τι έφαγα..
Ειρωνία της τύχης,.. φεύγαμε την άλλη μέρα, κι ήταν ηλιόλουστη, χαρά θεού! Γυρίσαμε στο Ελσίνκι με στάση στο Porvoo, τη Βενετία της Φ. Το καλοκαίρι είναι πολύχρωμο, πνιγμένο στο πράσινο, με ελκυστικά cafe σε εξέδρες μέσα στο ποτάμι, κανώ και βαρκάκια να σουλατσάρουν, κόσμο πολύ! (είχε γυρίσει το μάτι μας για λίγο κόσμο, μετά την απομόνωση του Κόλι!) Να μην πόναγα κιόλας..
συνεχίζεται......
Τραβήξαμε λοιπόν δυτικά, για την αγαπημένη περιοχή των Φινλανδών, την ακροδυτική περιοχή των λιμνών. Είναι και η πιο «πονεμένη» τους περιοχή, που τη διεκδικούσε πάντα και η Ρωσία, τράβαγαν ο ένας από δω, ο άλλος από κει, την ξέσκισαν τη γή και.. μπήκε το νερό ανάμεσα.. κι έγιναν οι λίμνες.. (δική μου βερσιόν της γεωφυσικής εξέλιξης, διεκδικώ τη μητρότητα!!). Το Κόλι είναι κοντά στα σύνορα Φιν-Ρωσίας.
Hδιαδρομή Τούρκου-Κόλι είναι 500 χλμ. Πρώτος σταθμός έγινε στο Lahti, όμορφη σύγχρονη πόλη, αλλά κυρίως έδρα της άλλης φίλης από τα παλιά, της Merja. Μας δρόσισαν με τον άντρα της στον πλούσιο και δροσερό τους λαχανο-λουλουδόκηπο, με άγριες φράουλες με σαντυγί, καφεδάκι, χαμόγελο… (αχ καλέ μου grigris.. πόσο άδικο έχεις για τα συναισθήματα των φινλανδών…) και ξενάγηση στο «χωριάτικο» σπίτι τους με τις απίθανες συλλογές παγκόσμιας τέχνης.
Δεύτερη στάση στη Savonlina. Να πάτε!! Εντυπωσιακά όμορφη πόλη, στεφανωμένη με το μεσαιωνικό της κάστρο μέσα στη λιμνη, γραφικές γέφυρες, αλέες, μαρίνες, χαριτωμένα παραλίμνια καφέ! Υπέροχη!
Ακολούθησαν άλλα 200 κουραστικά χιλιόμετρα. Η οδήγηση στη θερινή Φ είναι φοβερά μονότονη. Κινείσαι σε ένα λούκι καταπράσινο, πανομοιότυπο, με πανύψηλα δέντρα που σου κρύβουν ότι ενδιαφέρον υπάρχει γύρω… Εβλεπα στο χάρτη οτι κοντά στο δρόμο έχει λίμνη, χωριό, ποταμάκι, όμως όλα ήταν αόρατα πίσω από τα πυκνά πράσινα τείχη…
Φτάσαμε στο συγκρότημά μας 7μμ. Απομονωμένο, μακρυά απ τον κόσμο. Κοντινότερο σούπερ μαρκετ 12 χλμ (στο Kilinporta), κοντινότερη πόλη το Joensu, στα 70 χλμ!!!!.... Μια μικρή καντίνα και ξύλινα βαθυκόκκινα σπιτάκια το συγκρότημα, αραιά σπαρμένα μεσα σε δάσος με πανύψηλα ευθυτενή δέντρα, κοντά μας λίμνη χωρίς όχθες, πνιγμένη στις καλαμιές. Μέσα, καταπληκτικό το σπίτι μας. Οοολο ντυμένο με ξύλο, μαιζονετάκι με εξώστη επάνω, καθιστικό με τζάκι, 2 υπνοδωμάτια, σάουνα (φυσικά!), πλυντήριο, στεγνωτήριο στο μπόϊ μου (!;!).. Με τζαμαρία προς το δάσος, τέλειο, τέλειο, τέλειο!
Καθότι όμως το τέλειον είναι…ο εχθρός του καλού, πισω είχʼ η αχλάδα την ουρά..
Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη Κυριακή και πήραμε από νωρίς τους δασικούς δρόμους. Ενώ το πλείστο της φινλανδικής γής είναι επίπεδο, εδώ η περιοχή ήταν κυματιστή, όλο μικρολοφάκια, με οφιοειδείς χωματόδρομους να διακόπτουν το δάσος που οι μόνες πινελιές στον καμβά του ήταν τα διάσπαρτα εξοχικά κουκλόσπιτα. Βγήκαμε στη δημοσιά και κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Κόλι, 12 χλμ από μας. Εκεί, μας είπαν, χτυπάει η καρδιά της περιοχής!! Το λοιπόν: Ένα (μόνο) αξιολάτρευτο Cafe; με σπιτικές τάρτες, σούπερ μάρκετ, ένα μακρουλό μπεζ κτήριο με κίτρινες κουρτίνες στη σειρά των παραθύρων του (ανακαλύψαμε πως ήταν η εκκλησία!), ..ννναι. Αυτά.. Το χωριό όμως πού ήτανε;;;;;;;;; Τα σπίτια; Οι κάτοικοι; Το σχολείο; Τα δημόσια κτήρια τελοσπάντων;.. Αφαντα! Όλα κρυμμένα μέσα στην πυκνή βλάστηση, σε τεράστιες για τα δικά μας δεδομένα αποστάσεις, 3-5 λεπτά δρόμο το ένα κτήριο απ το άλλο! Δεν υπήρχαν εστιατόρια, σινεμά, κλαμπάκια. Η μετακίνηση γίνεται με ποδήλατα, αυτοκίνητα ή ..σκί, ανάλογα με τον καιρό. Πλούσια κοινωνική ζωή μιλάμε!...
Όμως, μια διακλάδωση του δρόμου ανέβαινε προς το HotelUkkoKoli! Ένα μεγάλο, θαυμάσιο ξενοδοχείο μας ξάφνιασε μόλις φτάσαμε. Από κει, με τελεφερίκ και σκαλιά ανεβήκαμε στην κορυφή του ψηλού λόφου και …!!… μια εκπληκτική θέα μας έκοψε την ανάσα! Μπροστά και κάτω να απλώνεται η λίμνη Parainen καταγάλανη και μέσα νʼ αρμενίζουν εκατοντάδες βαθυπράσινες φουντίτσες-νησάκια, κάθε σχήματος και μεγέθους! Ένα όνειρο, απίστευτη ομορφιά! Καθήσαμε στα λευκωπά, λεία βράχια της κορυφής και ρουφούσαμε για ώρα πολλή το θαύμα της φύσης, αμίλητοι και εκστασιασμένοι!..
Στο κατέβασμα επισκεφθήκαμε την έκθεση οικοσυστήματος της περιοχής, εμπλουτισμένη με βίντεο, εικόνες και ήχους από όλες τις εποχές του χρόνου.
Την επόμενη μέρα ψιλόβρεχε. Βρήκαμε ενδιαφέρον σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας soapstone για κατασκευή τζακιών, στην κοντινή αδιάφορη πολίτσα Juuka.. Υπόλοιπη μέρα με διάβασμα, μουσική (ευτυχώς έχουμε πάντα μαζί μας) και ψήσιμο makkara (τα ρόδινα λουκάνικα των φοιτητικών μου χρόνων, αχ..) στο τζάκι.
Την επόμενη μέρα ξαναψιλόβρεχε.. Από το λιμανάκι Kolinstalaτης λίμνης πήραμε το φερρυ και με ένα ενδιαφέρον σλάλομ ανάμεσα στα νησάκια φτάσαμε στην απέναντι πόλη, τη Lieksa, πολύ κοντά στα ρωσικά σύνορα.
Είχαμε 2 ώρες καιρό για να χαρούμε υπό ψιλόβροχο τους κήπους της, τα κομψά γεφυράκια, το όμορφο ποτάμι της. Το απόγευμα διάβασμα, μουσική, μάκκαρα..
Την επομένη ξανα-ξαναψιλόβρεχε… Μπουφφ! Τσουλήσαμε ως το Κόλι για να δούμε τη φανταστική θέα και υπό βροχήν, ρουφήξαμε νόστιμη ψαρόσουπα στο (μοναδικό, επαναλαμβάνω) Cafe; Koli και επιστρέψαμε για διάβασμα, κλπ, κλπ. Το απόγευμα, κουκουλωμένοι τα αδιάβροχά μας, περπατήσαμε 10 λεπτά ως το πλαϊνό κάμπινγκ (ευτυχώς το είχαμε σταμπάρει στην πρώτη μας εξερεύνηση του χώρου) και ρίξαμε μερικές παρτίδες μπιλιάρδο. Το βράδυ διάβασμ……
Την επόμενη μέρα (δεν το λέω ότι ματαξανάβρεχε, έτσι
επισκεφθήκαμε το Joensu (του φίλου Grigrisvgl). Ωραία πόλη. Λιμάνι, παλιά γραφική συνοικία με ξύλινα πολύχρωμα σπίτια με ξυλόγλυπτα κεντίδια, σύγχρονος τομέας με αραιές πολυκατοικίες ως 4 ορόφους, φαρδείς δρόμοι και πεζόδρομοι, θαυμάσιο πολιτιστικό κέντρο – πολυχώρο, το Carellicum, στην κεντρική πλατεία. Το βράδυ.. τα ξέρετε.. Να λοιπόν γιατί το τεράστιο στεγνωτήριο.Την επόμενη μέρα ΔΕΝ ψιλόβρεχε! Εριχνε καντάρια! Με αυτοκτονικές διαθέσεις το ρίξαμε στο σκράμπλ κλπ. Το απόγευμα, ώ του θαύματος, άνοιξε ο καιρός!! Τρέξαμε περιχαρείς στην καντίνα για να νοικιάσουμε κανα ποδήλατο, όσο προλάβουμε να κουνήσουμε το αγκυλωμένο από την υγρασία κορμί μας. Είχε μόνο κάτι τεράστια αντρικά, χωρίς το γνωστό μου πίσω φρένο. Θα φρενάρεις μου είπανε με ανάστροφο πεντάλ. Ο σύντροφός μου ενθουσιασμένος πηδάει σʼ ενα ποδήλατο και μου χαμογελάει πανευτυχής. Τι να κάνω η γυναίκα, να χαλάσω καρδιές; Σκαρφαλώνω κι εγώ σε ένα άλλο, φτάνουν οι μύτες μου στα πεντάλ, ευτυχώς, και ξεκινάμε να εξερευνήσουμε τα χωμάτινα μονοπάτια του δάσους μας. Στο ίσιωμα θαύμα ήτανε. Ελα μου όμως, που όπως σας είπα η περιοχή ήτανε κυματιστή; Και πώς να κάνω η άτυχη ανάστροφο πεντάλ, που ίσα τοʼφτανα, στην βαραθρώδη κατηφόρα;;.. Εφαγα τα μούτρα μου, το χερι, το γοφί μου, την αξιοπρέπειά μου, την αυτοεκτίμησή μου, τη γυναικεία μου αυταρέσκεια.. άσε τι έφαγα..
Ειρωνία της τύχης,.. φεύγαμε την άλλη μέρα, κι ήταν ηλιόλουστη, χαρά θεού! Γυρίσαμε στο Ελσίνκι με στάση στο Porvoo, τη Βενετία της Φ. Το καλοκαίρι είναι πολύχρωμο, πνιγμένο στο πράσινο, με ελκυστικά cafe σε εξέδρες μέσα στο ποτάμι, κανώ και βαρκάκια να σουλατσάρουν, κόσμο πολύ! (είχε γυρίσει το μάτι μας για λίγο κόσμο, μετά την απομόνωση του Κόλι!) Να μην πόναγα κιόλας..
συνεχίζεται......
Last edited by a moderator:
