Ιρλανδία Επιτέλους Δουβλίνο!

[psilos3]

Για τη δεύτερη τώρα. Εγώ και η παρέα μου εκείνη ακριβώς την εποχή ήμασταν φοιτηταριό και...

Περίπου στην ηλικία που έχουν οι γονείς μου και οι φίλοι τους, από τους οποίους έχω αλλιεύσει όλες τις πληροφορίες για την έντονη και ταραγμένη αυτή εποχή.
Σε ότι αφορά τις συναυλίες, ακόμα και στο σήμερα υπάρχει τοποθέτηση του κόσμου και πολιτικές - κοινωνικές τοποθετήσεις, χωρίς απαραίτητα να δίνει το έναυσμα ο καλλιτέχνης. Είναι σύνηθες φαινόμενο, είναι ο τρόπος έκφρασης μέσω της τέχνης, που πολλές φορές είναι δίπλα σε δίκαιους αγώνες. Μεγάλο κεφάλαιο σίγουρα και πολύ πιο έντονο τη δεκαετία του 80

Ιρλανδία δεν έχω πάει, οπότε η ιστορία και τα σχόλια θα μου φανούν χρήσιμα, όταν έρθει η ώρα.

Μακάρι να έρθει η ώρα σύντομα. Αυτή η ιστορία βέβαια εστιάζει αποκλειστικά στη πρωτεύουσα, ενώ η χώρα είναι πανέμορφη, κάτι που θέλω να δω κι εγώ με τη σειρά μου μόλις είναι εφικτό.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι
(Συγγνώμη για το λίγο off topic @psilos3)

Μακάρι να είναι έτσι τα off topic. Εδώ κινούμαστε σε ρυθμούς Rory!
Ήμουν απόλυτα σίγουρος για τη τοποθέτηση σου.
Ήμουν πεπεισμένος ότι θα είχες γνώση για τη συναυλία που αναφερθήκαμε κι ότι θα χες ίσως πάει.
Δε περίμενα όμως τέτοιο αρχέιο, με άθικτο εισιτήριο και αφίσσα! Καταπληκτικός!!
(Τρέχω να κάνω την αναγωγή στο σήμερα για τις 450 δραχμές )

 

[psilos3]

Κυνηγώντας το μαύρο θησαυρό


Η μέρα έφτανε σχεδόν στο τέλος της αν και ακόμα μεσημέρι κι εμείς συνεχίσαμε τη πορεία μας δυτικά:

Περνώντας από την όμορφη εκκλησία ‘’st catherine's church of ireland’’

Και άλλες ιδιαίτερες γειτονιές του κέντρου του Δουβλίνου:

Δεν αργήσαμε πολύ να φτάσουμε στη περιοχή του St. James's Gate προχωρώντας στα στενάκια του, βρίσκοντας χωρίς δυσκολία το επόμενο αξιοθέατο που είχε το πρόγραμμα της ημέρας:

Το ‘’Guinness Storehouse’’ , τουριστικό αξιοθέατο για τη μπύρα Guinness άνοιξε τις πόρτες του το 2000, έχοντας δεχτεί ήδη πάνω από 20 εκατομμύρια τουρίστες.

Είναι παραπάνω από φανερό στη περιοχή ότι όλα κινούνται στους ρυθμούς του. Αμέτρητος κόσμος πηγαινοέρχονταν γύρω από το τεράστιο οίκημα, άλλοι φεύγοντας και άλλοι περιμένοντας στην ουρά για την είσοδο τους όπως εμείς;

Βγήκαμε την απαραίτητη φωτογραφία βέβαια πρώτα και στη συνέχεια προχωρήσαμε στο χώρο υποδοχής, πληρώνοντας το ακριβό αντίτιμο των 25 ευρώ:

Το Guinness storehouse φιλοξενείται σε ένα επταώροφο κτίσμα κατασκευής του 1902, που λειτουργούσε αρχικά ως εργοστάσιο ζύμωσης για το ζυθοποιείο St. James Gate. Σήμερα ο κάθε όροφος αποτελεί τμήμα του μουσείου της Guinness, με παρουσιάσεις, διαδραστικές δυνατότητες, διαδικασίες εκμάθησης αλλά και μια έκπληξη στο τελευταίο όροφο του:

Η αρχή (και το τέλος) της περιήγησης στο χώρο, έχει σαν σημείο αναφοράς το κατάστημα αναμνηστικών, όπου μπορεί να βρει κανείς πολύ ωραία και αρκετά ποιοτικά αντικείμενα, από αναμνηστικά έως ένδυσης, φούτερ, καπέλα, tshirt, όλα γύρω από τη Guinness:

Ήλπιζα μάταια όπως αποδείχτηκε να ακολουθήσουμε κάποια ξενάγηση, μιας και αυτή δεν ήταν διαθέσιμη. Ο κόσμος πολύς, ο θόρυβος ακόμη περισσότερος, τουλάχιστον όμως υπήρχε μια χαρακτηριστική δομή στη περιήγηση της έκθεσης, ξεκινώντας –τι άλλο- από την εξαιρετικής ποιότητας πρώτη ύλη δημητριακών, που δίνει την ιδιαίτερη σύσταση της ποιοτικής αυτής μπύρας:

Το καλύτερο ιρλανδικό κριθάρι είναι η ψυχή της μπύρας Guinness. Η πλούσια γεύση της και το σκούρο χρώμα της οφείλονται στις καβουρδισμένες βύνες και σε μια ποσότητα καβουρδισμένου αβυνοποίητου κριθαριού.

Σπουδαίο ρόλο όπως καταλάβαμε παίζει και η ποιότητα του νερού, που είχε το χαρακτηριστικό του χώρο στην έκθεση:

Συνεχίσαμε ακολουθώντας τη προδιαγεγραμμένη πορεία:

Βλέποντας παράλληλα ιστορικές πληροφορίες:

Αλλά και αξιόλογες πληροφορίες της παρασκευής σε υψηλούς βαθμούς, στους οποίους άλλωστε οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό και το υπέροχο μαύρο χρώμα:

Όπως κι ένα βίντεο για τη χυλοποίηση των δημητριακών:

Συμφωνώντας παράλληλα ότι είχε φτάσει η ώρα. Tasting Guinness time!

Προχωρήσαμε περνώντας από μια πύλη με βαρέλια στα οποία ήταν αποτυπωμένη η όλη διαδικασία:

Βλέποντας την πρώτη διαδικασία μεταφοράς των υλικών:

Αλλά και τη πολύ σημαντική διαδικασία της ζύμωσης στα τεράστια ξύλινα βαρέλια:

Η περιήγηση είχε συνεχώς ανοδική πορεία, κάτι που έκανε ευκολότερο η παρουσία των αυτομάτων σκαλών:

Μέχρι που φτάσαμε στο χώρο εκμάθησης σερβιρίσματος:

Εκεί βρίσκεται από το 1993 το καμπανάκι του πλοίου ‘’MV Miranda Guinness’’, που πήρε το όνομα του από την ομώνυμη κοντέσα και χρησιμοποιούταν για το δρομολόγιο Δουβλίνο – Λίβερπουλ.

Αμέσως μετά αλλάξαμε όροφο:

Βλέποντας σε προθήκη τη ξύλινη άρπα – σύμβολο της Guinness και φυσικά του έθνους της Ιρλανδίας:

Η άρπα έκανε την εμφάνισή της, σαν σύμβολο, για πρώτη φορά το 1536, επί βασιλείας Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας.

Οι προθήκες που συναντήσαμε πιο δίπλα ήταν γεμάτες από τις συσκευασίες της μπύρας όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και αναμνηστικά είδη και σύμβολα.

Τα ρολόγια όμως έδειχναν ξανά ότι είναι ώρα για μπύρα:

Εκεί υπήρχε η υπεύθυνη εκ μέρους του μουσείου η οποία φρόντιζε να μας καθοδηγήσει.

Λίγα λεπτά πριν είχαμε συμπληρώσει το αντίστοιχο έγγραφο προκειμένου να πάρουμε «πιστοποίηση» γνώσης σερβιρίσματος Guinness, κάτι μάλιστα που θα επιβεβαιώνονταν από σχετικό τίτλο που θα εκτυπώνονταν αμέσως μετά!

Πρώτα δοκίμασαν τα αδέρφια:

Το ποτήρι εξυπακούεται ότι πρέπει να είναι απολύτως καθαρό και κατά προτίμηση βρεμένο. Η ποσότητα της μπύρας πρέπει να φτάσει περίπου μέχρι το σύμβολο που αναγράφεται σ’ αυτό, ώστε το σερβίρισμα να σταματήσει σε πρώτη φάση και να συνεχιστεί μετά από 5 λεπτά, σε μια διαδικασία που επιβάλλεται προκειμένου να αποσυμπιεστεί και να αφομοιωθούν υλικά και αρώματα.

Πήραμε και οι υπόλοιποι σειρά κι απ’ ότι φάνηκε τα καταφέραμε περίφημα. Όχι που θα χάναμε την ευκαιρία…

(μπροστά μου τα δύο ποτήρια που σέρβιραν τα παιδιά προηγουμένως και είναι στην αναμονή)

Αφού καθίσαμε στο διπλανό μπαρ και ολοκληρώσαμε τις διαδικασίες προκειμένου να λάβουμε τις γραπτές πιστοποιήσεις:

Πήραμε τα Pints μας και ανεβήκαμε στο τελευταίο όροφο. Εκεί δεσπόζει το περίφημο ‘’Gravity Bar’’ ένας πολύ όμορφος χώρος στη κορυφή του storehouse, που προσφέρει πανοραμική θέα του Δουβλίνου από το εντυπωσιακό παράθυρο του 360 μοιρών!

Δυστυχώς κι εκεί ο κόσμος ήταν εξωφρενικά πολύς και η βαβούρα τεράστια, κάτι που μας ανάγκασε να πιούμε τις μπυρίτσες μας εντελώς χύμα και στο όρθιο, και να πάρουμε το ασανσέρ της επιστροφής.

Όσο οι δύο έκαναν τα ψώνια τους στα σουβενίρ, οι υπόλοιποι δε χάσαμε την ευκαιρία για μία αναμνηστική:

*Η επίσκεψη στο Storehouse μου άφησε μέτριες εντυπώσεις. Ήταν ένας πολύ καλοστημένος χώρος μεν, ο οποίος εστίαζε στο κέρδος δε, μέσω του τεράστιου αριθμού επισκεπτών. Η απουσία ξενάγησης και πληροφοριών από κάποιον καταρτισμένο και οι ατελείωτη βαβούρα μαζί με τη κούραση λόγω του ταξιδιού έπαιξαν ξεκάθαρα το ρόλο τους σ’ αυτό. Προτιμήστε να το δείτε λοιπόν με όσο το δυνατόν πιο νορμάλ συνθήκες.

Παρ’ όλα αυτά το μέρος είναι υπέροχο και η επίσκεψη εκεί επιβεβλημένη. Η ιστορία της Guinness είναι εντυπωσιακή στο πέρασμα των χρόνων, αποτελώντας μια από τις διασημότερες μπύρες του κόσμου και ένα από τα κορυφαία εξαγώγιμα προϊόντα της Ιρλανδίας

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα δίψασα.



A pint of the black stuff please, όπως θα έλεγαν κι’ οι Ιρλανδοί….

 

[travelbreak]

Κυνηγώντας το μαύρο θησαυρό


Η μέρα έφτανε σχεδόν στο τέλος της αν και ακόμα μεσημέρι κι εμείς συνεχίσαμε τη πορεία μας δυτικά:

View attachment 336256

Περνώντας από την όμορφη εκκλησία ‘’st catherine's church of ireland’’

View attachment 336257

Και άλλες ιδιαίτερες γειτονιές του κέντρου του Δουβλίνου:

View attachment 336258


Δεν αργήσαμε πολύ να φτάσουμε στη περιοχή του St. James's Gate προχωρώντας στα στενάκια του, βρίσκοντας χωρίς δυσκολία το επόμενο αξιοθέατο που είχε το πρόγραμμα της ημέρας:

View attachment 336260

Το ‘’Guinness Storehouse’’ , τουριστικό αξιοθέατο για τη μπύρα Guinness άνοιξε τις πόρτες του το 2000, έχοντας δεχτεί ήδη πάνω από 20 εκατομμύρια τουρίστες.

View attachment 336261 View attachment 336262

Είναι παραπάνω από φανερό στη περιοχή ότι όλα κινούνται στους ρυθμούς του. Αμέτρητος κόσμος πηγαινοέρχονταν γύρω από το τεράστιο οίκημα, άλλοι φεύγοντας και άλλοι περιμένοντας στην ουρά για την είσοδο τους όπως εμείς;

View attachment 336263 View attachment 336264
View attachment 336265

Βγήκαμε την απαραίτητη φωτογραφία βέβαια πρώτα και στη συνέχεια προχωρήσαμε στο χώρο υποδοχής, πληρώνοντας το ακριβό αντίτιμο των 25 ευρώ:

View attachment 336268
View attachment 336267

Το Guinness storehouse φιλοξενείται σε ένα επταώροφο κτίσμα κατασκευής του 1902, που λειτουργούσε αρχικά ως εργοστάσιο ζύμωσης για το ζυθοποιείο St. James Gate. Σήμερα ο κάθε όροφος αποτελεί τμήμα του μουσείου της Guinness, με παρουσιάσεις, διαδραστικές δυνατότητες, διαδικασίες εκμάθησης αλλά και μια έκπληξη στο τελευταίο όροφο του:

View attachment 336266

Η αρχή (και το τέλος) της περιήγησης στο χώρο, έχει σαν σημείο αναφοράς το κατάστημα αναμνηστικών, όπου μπορεί να βρει κανείς πολύ ωραία και αρκετά ποιοτικά αντικείμενα, από αναμνηστικά έως ένδυσης, φούτερ, καπέλα, tshirt, όλα γύρω από τη Guinness:

View attachment 336270
View attachment 336271

Ήλπιζα μάταια όπως αποδείχτηκε να ακολουθήσουμε κάποια ξενάγηση, μιας και αυτή δεν ήταν διαθέσιμη. Ο κόσμος πολύς, ο θόρυβος ακόμη περισσότερος, τουλάχιστον όμως υπήρχε μια χαρακτηριστική δομή στη περιήγηση της έκθεσης, ξεκινώντας –τι άλλο- από την εξαιρετικής ποιότητας πρώτη ύλη δημητριακών, που δίνει την ιδιαίτερη σύσταση της ποιοτικής αυτής μπύρας:

View attachment 336272

Το καλύτερο ιρλανδικό κριθάρι είναι η ψυχή της μπύρας Guinness. Η πλούσια γεύση της και το σκούρο χρώμα της οφείλονται στις καβουρδισμένες βύνες και σε μια ποσότητα καβουρδισμένου αβυνοποίητου κριθαριού.

Σπουδαίο ρόλο όπως καταλάβαμε παίζει και η ποιότητα του νερού, που είχε το χαρακτηριστικό του χώρο στην έκθεση:

View attachment 336273
View attachment 336274

Συνεχίσαμε ακολουθώντας τη προδιαγεγραμμένη πορεία:

View attachment 336275

Βλέποντας παράλληλα ιστορικές πληροφορίες:

View attachment 336276

Αλλά και αξιόλογες πληροφορίες της παρασκευής σε υψηλούς βαθμούς, στους οποίους άλλωστε οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό και το υπέροχο μαύρο χρώμα:

View attachment 336277

Όπως κι ένα βίντεο για τη χυλοποίηση των δημητριακών:

View attachment 336278

Συμφωνώντας παράλληλα ότι είχε φτάσει η ώρα. Tasting Guinness time!

View attachment 336279

Προχωρήσαμε περνώντας από μια πύλη με βαρέλια στα οποία ήταν αποτυπωμένη η όλη διαδικασία:

View attachment 336280
View attachment 336283

Βλέποντας την πρώτη διαδικασία μεταφοράς των υλικών:

View attachment 336284

Αλλά και τη πολύ σημαντική διαδικασία της ζύμωσης στα τεράστια ξύλινα βαρέλια:

View attachment 336285

Η περιήγηση είχε συνεχώς ανοδική πορεία, κάτι που έκανε ευκολότερο η παρουσία των αυτομάτων σκαλών:

View attachment 336286
View attachment 336287

Μέχρι που φτάσαμε στο χώρο εκμάθησης σερβιρίσματος:

View attachment 336288

Εκεί βρίσκεται από το 1993 το καμπανάκι του πλοίου ‘’MV Miranda Guinness’’, που πήρε το όνομα του από την ομώνυμη κοντέσα και χρησιμοποιούταν για το δρομολόγιο Δουβλίνο – Λίβερπουλ.

View attachment 336289

Αμέσως μετά αλλάξαμε όροφο:

View attachment 336290

Βλέποντας σε προθήκη τη ξύλινη άρπα – σύμβολο της Guinness και φυσικά του έθνους της Ιρλανδίας:

View attachment 336291

Η άρπα έκανε την εμφάνισή της, σαν σύμβολο, για πρώτη φορά το 1536, επί βασιλείας Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας.

Οι προθήκες που συναντήσαμε πιο δίπλα ήταν γεμάτες από τις συσκευασίες της μπύρας όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και αναμνηστικά είδη και σύμβολα.

View attachment 336292

Τα ρολόγια όμως έδειχναν ξανά ότι είναι ώρα για μπύρα:

View attachment 336293

Εκεί υπήρχε η υπεύθυνη εκ μέρους του μουσείου η οποία φρόντιζε να μας καθοδηγήσει.

View attachment 336294

Λίγα λεπτά πριν είχαμε συμπληρώσει το αντίστοιχο έγγραφο προκειμένου να πάρουμε «πιστοποίηση» γνώσης σερβιρίσματος Guinness, κάτι μάλιστα που θα επιβεβαιώνονταν από σχετικό τίτλο που θα εκτυπώνονταν αμέσως μετά!

Πρώτα δοκίμασαν τα αδέρφια:

View attachment 336295

Το ποτήρι εξυπακούεται ότι πρέπει να είναι απολύτως καθαρό και κατά προτίμηση βρεμένο. Η ποσότητα της μπύρας πρέπει να φτάσει περίπου μέχρι το σύμβολο που αναγράφεται σ’ αυτό, ώστε το σερβίρισμα να σταματήσει σε πρώτη φάση και να συνεχιστεί μετά από 5 λεπτά, σε μια διαδικασία που επιβάλλεται προκειμένου να αποσυμπιεστεί και να αφομοιωθούν υλικά και αρώματα.

Πήραμε και οι υπόλοιποι σειρά κι απ’ ότι φάνηκε τα καταφέραμε περίφημα. Όχι που θα χάναμε την ευκαιρία…

View attachment 336296

(μπροστά μου τα δύο ποτήρια που σέρβιραν τα παιδιά προηγουμένως και είναι στην αναμονή)

Αφού καθίσαμε στο διπλανό μπαρ και ολοκληρώσαμε τις διαδικασίες προκειμένου να λάβουμε τις γραπτές πιστοποιήσεις:

View attachment 336297

Πήραμε τα Pints μας και ανεβήκαμε στο τελευταίο όροφο. Εκεί δεσπόζει το περίφημο ‘’Gravity Bar’’ ένας πολύ όμορφος χώρος στη κορυφή του storehouse, που προσφέρει πανοραμική θέα του Δουβλίνου από το εντυπωσιακό παράθυρο του 360 μοιρών!

View attachment 336298

Δυστυχώς κι εκεί ο κόσμος ήταν εξωφρενικά πολύς και η βαβούρα τεράστια, κάτι που μας ανάγκασε να πιούμε τις μπυρίτσες μας εντελώς χύμα και στο όρθιο, και να πάρουμε το ασανσέρ της επιστροφής.

Όσο οι δύο έκαναν τα ψώνια τους στα σουβενίρ, οι υπόλοιποι δε χάσαμε την ευκαιρία για μία αναμνηστική:

View attachment 336299

*Η επίσκεψη στο Storehouse μου άφησε μέτριες εντυπώσεις. Ήταν ένας πολύ καλοστημένος χώρος μεν, ο οποίος εστίαζε στο κέρδος δε, μέσω του τεράστιου αριθμού επισκεπτών. Η απουσία ξενάγησης και πληροφοριών από κάποιον καταρτισμένο και οι ατελείωτη βαβούρα μαζί με τη κούραση λόγω του ταξιδιού έπαιξαν ξεκάθαρα το ρόλο τους σ’ αυτό. Προτιμήστε να το δείτε λοιπόν με όσο το δυνατόν πιο νορμάλ συνθήκες.

Παρ’ όλα αυτά το μέρος είναι υπέροχο και η επίσκεψη εκεί επιβεβλημένη. Η ιστορία της Guinness είναι εντυπωσιακή στο πέρασμα των χρόνων, αποτελώντας μια από τις διασημότερες μπύρες του κόσμου και ένα από τα κορυφαία εξαγώγιμα προϊόντα της Ιρλανδίας

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα δίψασα.



A pint of the black stuff please, όπως θα έλεγαν κι’ οι Ιρλανδοί….

Ξέρεις, επί χρόνια νόμιζα ότι μάλλον το psilos είχε να κάνει με τον ψύλλο. Δεν πίστευα ότι στο άβαταρ σου είχες την μορφή σου.
Τώρα τελευταία πρόσεξα κάποιον που σε αποκάλεσε ψηλό και τώρα είδα και την κορμοστασιά σου.
Καλό είναι να βάζουμε και καμιά φωτογραφία μας γιατί (το έχουν πει κι άλλοι εδώ) γίνονται παρανοήσεις.
Σόρυ, αλλά εγώ στο μουσείο της μπύρας για 25 ευρώ δε θα πήγαινα. Θα προτιμούσα να πιω μερικές μπύρες έξω.

 

[psilos3]

επί χρόνια νόμιζα ότι μάλλον το psilos είχε να κάνει με τον ψύλλο

να σαι καλά, γέλασα.

Καλό είναι να βάζουμε και καμιά φωτογραφία μας

Σε κάθε ιστορία έχω φωτογραφία μου, δεν έχω πρόβλημα, ωστόσο σέβομαι απόλυτα και όσους δε θέλουν. Όχι ότι απο τη φωτογραφία καταλαβαίνεις το ύψος βέβαια, αλλά φαίνεται σε σύγκριση με τους άλλους.

Σόρυ, αλλά εγώ στο μουσείο της μπύρας για 25 ευρώ δε θα πήγαινα. Θα προτιμούσα να πιω μερικές μπύρες έξω.

Σωστός, όπως βλέπεις στον επίλογο μου κι εγώ αυτό γράφω, θεωρώ ότι εν τέλει δεν είχαν αντίκρυσμα και ήταν αναλογικά υψηλό το κόστος για όσα είδαμε και κάναμε. Ήταν μια εμπειρία ακόμα όμως.

 

[Dr Snoopy]

Δε περίμενα όμως τέτοιο αρχέιο, με άθικτο εισιτήριο και αφίσσα! Καταπληκτικός!!

Αχ καλέ μου @psilos3,μακάρι να ήταν δικά μου

Τρέχω να κάνω την αναγωγή στο σήμερα για τις 450 δραχμές )

Νομίζω ότι την εποχή εκείνη το βασικό ημερομίσθιο πρέπει να ήταν στις 650 δραχμές περίπου (με επιφύλαξη το λέω)

 

[travelbreak]

Νομίζω ότι την εποχή εκείνη το βασικό ημερομίσθιο πρέπει να ήταν στις 650 δραχμές περίπου (με επιφύλαξη το λέω)

Καλά το λες. Τόσο ήταν. Ο μισθός ενός νεοδιόριστου δημόσιου υπάλληλου ήταν στα 15.000 δραχμές και λίγους μήνες αργότερα με την αλλαγή του Ανδρέα πέρασε τα 20 χιλιάρικα. Το 1991 που διορίστηκα είχε φτάσει τα 100. Ο πληθωρισμός βέβαια ήταν περί το 20%. Αγόραζες ομόλογα σήμερα και σε τρία χρόνια και κάτι τα λεφτά σου ήταν τα διπλά.

 

[psilos3]

Νομίζω ότι την εποχή εκείνη το βασικό ημερομίσθιο πρέπει να ήταν στις 650 δραχμές περίπου (με επιφύλαξη το λέω)

Καλά το λες. Τόσο ήταν.

Μάλιστα, σα να λέμε σημερινά περίπου 30 ευρώ δηλαδή.
Δε τα λες πολλά, έχοντας υπόψιν τα τωρινά δεδομένα...

 

[STKF]

σα να λέμε σημερινά περίπου 30 ευρώ δηλαδή

Οι 650 δραχμές είναι κάτι λιγότερο από 2 ευρώ....

 

[psilos3]

Οι 650 δραχμές είναι κάτι λιγότερο από 2 ευρώ....

Ναι το γνωρίζω, βάσει πληθωρισμού το έγραψα, όχι σαν απλή μετατροπή νομίσματος.

 

[psilos3]

Νύχ(σ)τα είναι, θα περάσει…


Μπορεί τυπικά να ήταν ακόμα απόγευμα, ωστόσο ο ήλιος είχε δύσει εδώ και ώρα στο Δουβλίνο και το κρύο έκανε την εμφάνιση του, κάτι που καταλάβαμε αμέσως μόλις βγήκαμε από το storehouse:

Η περιέργεια μου να παίζω με τα φίλτρα της καινούριας μηχανής και συγκεκριμένα με τη νυχτερινή λήψη, έδωσε μια νότα ρετρό στις επόμενες (λίγες) φωτογραφίες:

Είχαμε πάρει το δρόμο της επιστροφής:

Με κατεύθυνση το κέντρο και το σπίτι μας, καθώς η ξεκούραση ήταν παραπάνω από επιβεβλημένη:

Δε μπορούσαμε όμως να μη κάνουμε μια στάση για να θαυμάσουμε από πιο κοντινή απόσταση αυτή τη φορά το καθεδρικό ναό εκκλησιών Χριστού, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αξιοθέατα της πόλης:

Ο καθεδρικός ναός ηνωμένων επισκόπων του Δουβλίνου ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα και ανακατασκευάστηκε από πέτρα στα τέλη του 12ου και τις αρχές του 13ου αιώνα. Μια μερική κατάρρευση όμως οδήγησε στην ανακατασκευή του, παίρνοντας τελικά τη σημερινή του μορφή κατά το 19ο αιώνα, μαζί με το πύργο αλλά και τη διάσημη καλυμμένη πεζογέφυρα, που -κακώς- δε περάσαμε!

Κάπου εκεί βρήκα επιτέλους και τη ρύθμιση που έψαχνα ώστε τα χρώματα να επανέλθουν στο φυσιολογικό. Είπαμε, ακόμα ήμουν σε διαδικασία εκμάθησης…

Δεν ήταν παρά λίγο πριν τις έξι όταν και προσεγγίσαμε το temple bar. Όσο κι αν μας τραβούσαν οι Pub σαν μαγνήτης η κούραση υπερίσχυε, έτσι πήραμε το δρόμο για το σπίτι, αφού σταματήσαμε στο διπλανό σούπερ μάρκετ για εφοδιασμό.

Να αναφέρω ότι το αλκοόλ στο Δουβλίνο (εκτός Pub/bar κι αυτά μετά τις 12:00 το πρωί) δε πωλείται όλες τις ώρες οπότε είναι απαραίτητο να κάνεις τα ψώνια σου εγκαίρως. Επίσης τα super market με τα έτοιμα ψημένα φαγητά είναι μια καλή περίπτωση για οικονομικότατο γεύμα.

Φτάνοντας σπίτι διαπίστωσα με εκνευρισμό πόσο κρύο είχε, αφού ήταν αδύνατο να καθίσεις χαλαρός έστω και ντυμένος με χοντρά ρούχα, πόσο μάλλον μετά από μπάνιο… Χωρίς να το πολυσκεφτώ σκεπάστηκα με το τεράστιο πάπλωμα και βυθίστηκα σε ύπνο. Όχι μόνο εγώ βέβαια.

Το στοίχημα ήταν να καταφέρουμε να βγούμε το πρώτο βράδυ και να μη βουλιάξουμε, κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ και σε καμία εκδρομή φυσικά, γιατί πάνω απ’ όλα ζούμε για μια υπόληψη. Εννοείται για εμάς που είχαμε το Γολγοθά του ταξιδιού από Θεσσαλονίκη ήταν πιο ζόρικο, γι’ αυτό και οι άλλοι μας αφήσανε χωρίς να μας ενοχλήσουν. Γύρω στις δέκα άνοιξα με το ζόρι τα μάτια μου και γύρω στις έντεκα άρχισα να μαζεύω τα κομμάτια μου για να πάω να τους συναντήσω. Ο Γιώργος δεν έδειξε την ίδια θέρμη και άλλαξε πλευρό.

Κατηφόρισα στο Temple square και πήρα τηλέφωνο να δω που είναι μπεκροπίνουν τα καμάρια μου, κάτι που δε περίμεναν και στοιχημάτιζαν επ’ αυτού ότι δε θα τα καταφέρω. Τα ταλαιπωρημένα μούτρα μου, η κατάσταση ύπνου – ξύπνιου και ο «χαιρετισμός» μου προς απάντηση τους.

Aμέσως χωθήκαμε στη πρώτη παμπ που βρήκαμε μπροστά μας, παίρνοντας αμέσως γεύση από τη διασκέδαση της πόλης.

Μια μουσική για τ’ ανάθεμα, αρκετός κόσμος όλων των ηλικιών από 16 μέχρι 70 στο ίδιο μαγαζί (μικροί μεγάλοι στα καφενεία που λένε και στο χωριό μου) να διασκεδάζει σε καταστάσεις σουρεάλ. Κακή εντύπωση μου έκανε επίσης η τιμή της βαρελίσιας Guinness, με κόστος στα 7 ευρώ παρακαλώ, όταν στη Θεσσαλονίκη τη πίνουμε με 5,5 και 6 ευρώ… Τι να πεις.

Συνεχίσαμε περίπου 300 μέτρα πιο κάτω στο Badass ένα πιο νεανικού τύπου μπαρ, αρκετά μεγάλο και όμορφο, με ζωντανή μουσική, πίνοντας άλλες δυο μπυρίτσες, ξανθές αυτή τη φορά:

Επιστρέψαμε από τον ίδιο δρόμο, περνώντας από το temple bar στο οποίο γινόταν ο κακός χαμός μέσα-έξω. Το στολισμένο bar προκαλούσε όλο το κόσμο για φωτογραφία:

Και ακολουθήσαμε το δρόμο πάνω από το ποτάμι μέσω της ‘’Ha'penny Bridge’’ όπου σταμάτησα για να φωτογραφίσω το νυχτερινό Δουβλίνο και από τη μία:

Αλλά και από την άλλη πλευρά του ποταμού:

Προχωρήσαμε μέσω της O’ Connel street προκειμένου να φτάσουμε στο μαγαζί που αναζητούσα, αφού κάναμε στάση για να θαυμάσουμε το εντυπωσιακό 120 μέτρων μνημείο του φωτός, οβελίσκο Spire of Dublin, που έχει τη μορφή γιγάντιας βελόνας.

(Επισυνάπτω μια φωτό από το internet γιατί οι δικές μου ήταν για τα σκυλιά…)

Κάναμε κοντά στο 1,5 χιλιόμετρο για να βρούμε το ‘’Fibber Magees’’ ένα ροκ μπαρ για το οποίο είχα συστάσεις. Φτάνοντας είδαμε κόσμο να μπαίνει και να βγαίνει από τη μικρή του πόρτα, αλλά διαπιστώσαμε επίσης ότι ακουγόντουσαν και δυνατές μουσικές κάθε φορά που αυτή άνοιγόκλεινε, κάτι που μας χαροποίησε ιδιαίτερα, κάνοντας μας να πιάσουμε θέση στο άδειο σχετικά μπαρ σχεδόν αμέσως:

Μα που πήγε όλος αυτός ο κόσμος αναρωτηθήκαμε; Όλοι αυτοί που βγαίνουν από πού έρχονται; Η απάντηση στις εύλογες απορίες μας δόθηκε λίγα λεπτά αργότερα ψάχνοντας τη τουαλέτα. Το bar διέθετε μια εξαιρετική πίσω αυλή με ένα αυτοσχέδιο μπαράκι σε παλιό Volkswagen για σερβίρισμα,

ακόμα πιο δυνατή μουσική, μπιλιάρδο, διάφορες περίεργες μυρωδιές και πολύ κόσμο… Ωραία πράγματα, που έγιναν ακόμα καλύτερα με τους ήχους των rammstein και των metallica.

Ήπιαμε τις μπύρες μας πριν πάρουμε αρκετά πιο αργά το δρόμο της επιστροφής, βλέποντας αριστερά –δεξιά πολλούς πιτσιρικάδες αρκετά έως εντελώς σουρωμένους να κάνουν ότι τους κατέβει στο κεφάλι, να πέφτουν από ποδήλατα, να τρέχουν και να φωνάζουν, σε μια εικόνα που φέρνει σε μικρό βαθμό και δικές μας ανάλογες εικόνες βραδιών Παρασκευής.

Η αναζήτηση φαγητού αποδείχτηκε ανώφελη, καθώς δεν υπήρχε τίποτα αξιόλογο στο δρόμο, κάτι που μας επιβεβαίωσε και ο Γιώργος που εν τω μεταξύ είχε ξυπνήσει και είχε βγει για φαγητό, πληρώνοντας ένα κομμάτι μπαγιάτικη ξεροκαμένη πίτσα 4,5 ευρώ.

Έτσι αρκεστήκαμε στις προμήθειες που είχαμε ψωνίσει νωρίτερα, πίνοντας τις μπύρες μας καθισμένοι στο σαλόνι με τα μπουφάν (γρρρρ) και κάνοντας πλάνα (μπορεί και όχι) για την επομένη.

Ιρλανδικές μπάντες μια φορά δεν είχαμε ακούσει ακόμα…

 

[chrisbd]

Α ρε ναταν τα νιατα 2 φορες...

Αυτό το νημα είναι "τα μπαρ του Δουβλίνου" θά έλεγα ... εντάξει έχει και κάτι εκκλησίες, δρομάκια, ποταμάκια καμουφλάζ δε λέω..

 

[psilos3]

Αυτό το νημα είναι "τα μπαρ του Δουβλίνου" θά έλεγα ... εντάξει έχει και κάτι εκκλησίες, δρομάκια, ποταμάκια καμουφλάζ δε λέω..

Έτσι είναι το Δουβλίνο φίλε @chrisbd
Οι pub και τα bar είναι στη κουλτούρα τους. Ποιοι είμαστε εμείς να πάμε κόντρα σ' αυτό;
Αναγκαστικά ακολουθήσαμε το ρεύμα...

Ν' ακούγαμε και λίγο παραπάνω Rory τι καλά που θα 'τανε.