Ιρλανδία Επιτέλους Δουβλίνο!

[psilos3]

Παράπλευρα του Liffey – Μέρα δεύτερη


Ξεχυθήκαμε στους δρόμους σε νορμάλ ώρα για τα δεδομένα μας, αφού πρώτα ήπιαμε ένα δυνατό καφέ στο σπίτι και τσιμπήσαμε για πρωινό, βλέποντας το μουντό, συννεφιασμένο καιρό του Δουβλίνου:

Ανεβήκαμε στη γέφυρα βγάζοντας τις ίδιες φωτογραφίες με το προηγούμενο βράδυ:

Αυτή τη φορά με διαύγεια φωτός και πνεύματος, απουσίας οινοπνεύματος :

Με ιδιαίτερη θέα προς τη βόρεια όχθη και το ‘’Custom House’’ , νεοκλασικό κτήριο στο οποίο στεγάζονται υπηρεσίες και υπουργεία:

Περάσαμε από την απέναντι πλευρά της πόλης:

Και συνεχίσαμε να προχωράμε στη ξύλινη εξέδρα, μαζί με αρκετό κόσμο που έκανε τη βόλτα του εκεί. Όχι τόσο πολύ βέβαια όσο θα είχε αν ο καιρός ήταν καλύτερος:

Πορευτήκαμε παράλληλα με το δρόμο Ormond Quay Lower

Βλέποντας παράλληλα να περνάνε τα βυτία με το μαύρο θησαυρό, λογικά ενόψει ανεφοδιασμού ή μεταφοράς:

Παρακαλώντας ενδόμυχα για στάση…

Συνεχίσαμε τη πορεία μας δυτικά, σταματώντας συνήθως σε κάθε γέφυρα ή αξιοθέατο για τις απαραίτητες φωτογραφίες:

Γέφυρες που ήταν ουκ ολίγες:

Σταμπάραμε μια παμπ πάνω στο δρόμο η οποία φαινόταν πολύ όμορφη:

Είδαμε τη γέφυρα O’ Donovan Rossa και το ναό του Χριστού ακριβώς από πάνω.

Σταματώντας στο εντυπωσιακό και διάσημο κτίσμα δικαστηρίων ‘’Four Courts’’ που τελούσε υπό ανακαίνιση, τουλάχιστον εξωτερικά:

Τα τέσσερα δικαστήρια είναι η κύρια έδρα του Ανώτατου Δικαστηρίου, του Εφετείου, του Ανώτατου Δικαστηρίου και του Circuit Court του Δουβλίνου

Συνεχίσαμε το δρόμο με κατεύθυνση δυτικά:

Διαπιστώνοντας ότι οι ομορφιές διαδέχονται η μία την άλλη. Η ιδιότροπη εκκλησία ‘’Saint Paul's Church’’ που η αρχιτεκτονική της δε παραπέμπει σε εκκλησία ήταν μπροστά μας:

Τα χρώματα του Δουβλίνου μου έδιναν την ευκαιρία να πειραματιστώ ξανά με τα φίλτρα της φωτογραφικής μηχανής:

Ο καιρός μας ανησυχούσε λίγο αλλά όπως και να ‘χει έπρεπε να συμβιβαστούμε:

Απέναντι μας οι εγκαταστάσεις της Guiness συνέχιζαν αδιάκοπα τη λειτουργία τους:

Προχωρήσαμε λίγο ακόμα περνώντας το δρόμο απέναντι προκειμένου να πλησιάσουμε στο προορισμό μας:

Αντικρύζοντας και το ‘’National Museum of Ireland - Decorative Arts & History’’ στο οποίο δε κάναμε στάση:

Όπως δε κάναμε -προς το παρόν- στάση ούτε στην εξαιρετική μπυραρία που βρέθηκε στο διάβα μας. Είχαμε άλλα σχέδια και πάνω απ’ όλα πρόγραμμα…

I wish I was a fisherman
Tumblin' on the seas
Far away from dry land
And it's bitter memories...

 

[Sassenach77]

Cheers!....

 

[psilos3]

Στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης


Το Phoenix Park ξεκινάει από την περιοχή St James

και το 11 χιλιομέτρων τείχος του που περικλείει 1.750 στρέμματα γης, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα (κατά πολλούς το μεγαλύτερο) περίκλειστο πάρκο της Ευρώπης, ευρισκόμενο μάλιστα εντός ευρωπαϊκής πρωτεύουσας:

Μπήκαμε με ανυπομονησία από την είσοδο της οδού Conyngham:

Αντικρύζοντας απέναντι τον οβελίσκο Wellington

Και καταλαβαίνοντας από την αρχή τη τεράστια ομολογουμένως έκταση του:

Το πάρκο φιλοξενεί ζωολογικούς κήπους, κήπους λουλουδιών και πολλά άλλα μνημεία αλλά και χώρους αναψυχής. Χρειάζεται ώρες για να περιηγηθεί κάποιος στο σύνολο του αλλά έχει το καλό ότι είναι ανοικτό σε 24ωρη βάση:

Τα μαγευτικά χρώματα του φθινοπώρου σε συνδυασμό με τη μουντάδα του καιρού μου άρεσαν πάρα πολύ, δίνοντας μου εξαιρετικές λήψεις:

Δε κάναμε στάση για τσάι στα περίφημα tea rooms του πάρκου:

Αλλά συνεχίσαμε προς το τεράστιο χώρο φιλοξενίας των αμέτρητων ελαφιών του phoenix park, που αποτελούν πόλο έλξης για μικρούς και μεγάλους:

Δίνοντας την ευκαιρία για ηλίθιες φωτογραφίες (σε μικρούς και μεγάλους)

Τα πανέμορφα ζώα ήταν απόλυτα εξοικειωμένα με τον κόσμο:

Έκαναν τη βόλτα τους χωρίς να σου απαγορεύουν να τα πλησιάσεις:

Ακόμα κι αν είσαι ελαφρόμυαλος:

Η μεγάλη έκταση φιλοξενίας δίνει την αίσθηση ελευθερίας στα ζώα που έδειχναν να το απολαμβάνουν:

Ήταν πολύ σημαντική η συνύπαρξη με τους ανθρώπους και μου άρεσε πολύ η εικόνα των οικογενειών με τα μικρά παιδιά δίπλα στα Ελάφια:

(στο χώρο υπήρχαν αρκετές ταμπέλες για την αποφυγή τροφοδοσίας των ζώων από το κοινό)

Μετά από τη μεγάλη βόλτα μας επιστρέψαμε προκειμένου να δούμε και το ‘’Wellington Monument’’ που είχαμε συναντήσει στην αρχή:

To wellington testimonial όπως είναι πιο σωστό να αποκαλείται, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του πάρκου κι ο οβελίσκος του έχει ύψος 62 μέτρα, κάτι που τον κάνει τον υψηλότερο στην Ευρώπη:

Τον προσεγγίσαμε διαπιστώνοντας ότι αρκετός κόσμος κάθεται περιμετρικά της βάσης του, παρόλο που δεν ήταν και το πιο εύκολο να ανέβει κανείς λόγω κλίσης:

Το μνημείο ξεκίνησε να χτίζεται το 1817 και μετά από μια μεγάλη διακοπή λόγω κονδυλίων ολοκληρώθηκε τελικώς το 1860. Βρίσκεται εκεί για να τιμήσει τις νίκες του Arthur Wellesley, πρώτου Δούκα του Wellington.

Στη βάση του οβελίσκου μπορεί να δει κανείς τις χάλκινες πλάκες από κανόνια που αρπάχτηκαν από το Waterloo και απεικονίζουν γραφικές παραστάσεις:

Η απόπειρα μιας ακόμα φωτογραφίας με όλο τον οβελίσκο αποδείχτηκε αποτυχημένη:

Μεσημεράκι πλέον και μετά από ώρες περιήγησης στη πόλη και στο πάρκο πήραμε το δρόμο της επιστροφής, βγαίνοντας από τη κεντρική είσοδο:

Ο ήλιος παραδόξως είχε κάνει την εμφάνιση του:

Προχωρώντας προς το σημείο από το οποίο είχαμε ανέβει. Γιατί; Μα ο λόγος ήταν παραπάνω από προφανής, έπρεπε να κάνουμε τη πρώτη στάση της ημέρας.

Ποιο καλύτερο σημείο λοιπόν για να γίνει κάτι τέτοιο, από το ιδιαίτερης ομορφιάς ‘’Nancy Hands Bar & Restaurant’’ το οποίο και σταμπάραμε προηγουμένως:

Ο χώρος ήταν ιδιαίτερα όμορφος και ατμοσφαιρικός, προκαλώντας μας αμέσως –όχι ότι θέλαμε και πολύ- να πιούμε το πρώτο Pint του Σαββάτου:

Δοκίμασα για πρώτη φορά τη 5 Lamps, μια πολύ ωραία και δροσιστική ξανθιά μένοντας αρκετά ευχαριστημένος. Σε νορμάλ τιμή (5,30€) για Δουβλίνο.

Βέβαια το ένα φέρνει και δεύτερο, καθώς είχαμε λίγη ώρα μπροστά μας μέχρι την επόμενη περιήγηση. Εξάλλου η Pub ήταν το ιδανικό μέρος για να ξαποστάσουμε…



It is the lovely thing that we have
It is the lovely thing that we
It is the lovely thing
The animal, the animal instinct

 

[Nikos86]

Ψηλε παρα πολυ ωραια ιστορια! Περιμενω καθε φορα για το επομενο κεφαλαιο σου πως και πως!

 

[psilos3]

Ψηλε παρα πολυ ωραια ιστορια! Περιμενω καθε φορα για το επομενο κεφαλαιο σου πως και πως!

Ευχαριστώ πολύ φίλε @Nikos86
Η αλήθεια είναι ότι γράφοντας και φέρνοντα ξανά στο μυαλό το Δουβλίνο, εκτίμησα κι εγώ την εκδρομή αυτή ακόμα περισσότερο.
Χωρίζω δε τα κεφάλαια αρκετά, για να μη γίνονται πολύ κουραστικά, αλλά μια μεγάλη αναποδιά στο κεντρικό μου υπολογιστή με έκανε να τη καθυστερήσω λίγο.
Έρχονται και τα υπόλοιπα!

 

[panpan]

αλλά μια μεγάλη αναποδιά στο κεντρικό μου υπολογιστή με έκανε να τη καθυστερήσω λίγο.

Αχ αυτές οι αναποδιές. Το έπαθα κι εγώ προχθές. Ευτυχώς είχα back up όλα.

 

[psilos3]

Αχ αυτές οι αναποδιές. Το έπαθα κι εγώ προχθές. Ευτυχώς είχα back up όλα.

Μιλάμε για ενός μηνός μηχάνημα και έχουν στραβώσει τα πάντα, με μένα να είμαι άμεσα σχετικός μ΄αυτή τη δουλειά κιόλας. Αστα να πάνε, πάει για αντικατάσταση.

Backup υπάρχει τριπλό σε όλα, αυτό είναι και το πιο βασικό.
Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με φωτογραφίες, δε θέλω ποτέ να βρεθώ προ εκπλήξεως!

 

[psilos3]

Στα άδυτα του Jameson (Sine Metu) - Whiskey in the Jar


Νωρίς το απόγευμα επιστρέφαμε προς το κέντρο του Δουβλίνου και συγκεκριμένα τη νεωτεριστική περιοχή του Smithfield όπου βρισκόταν και το επόμενο αξιοθέατο της λίστας:

Δεν αργήσαμε να δούμε τη πρώτη ταμπέλα και να κατευθυνθούμε προς αυτό:

Τα πέτρινα δρομάκια και το κτίσμα μας προϊδέαζαν για κάτι πολύ ωραίο:

Το ίδιο και οι πόρτες με την αντίστοιχη σήμανση:

Η επισήμανση στην οδό New Church ήταν ξεκάθαρη! 230 ολόκληρα χρόνια στη γειτονιά…

Μια ιδιαίτερη γειτονιά που είχε εν τω μεταξύ καταληφθεί από αρκετά νέα κτήρια:

Το μήνυμα στη γυάλινη προθήκη ήταν ξεκάθαρο. Sine Metu (Γαελικά) που μεταφράζεται Χωρίς Φόβο (without fear). Το συγκεκριμένο απόφθεγμα αποτελεί σύνθημα της οικογένειας του Jameson και βρίσκεται φυσικά πάνω σε κάθε φιάλη. Sine Metu λοιπόν, προχωράμε!

Φτάσαμε βλέποντας τον εξωτερικό χώρο με τα βαρέλια:

Αλλά και την πολύ όμορφη είσοδο στα χρώματα του Jameson:

To Jameson Distillery Bow αποτελεί το χώρο στον οποίο γινόταν η απόσταξη του φημισμένου ουίσκι μέχρι και το 1971. Πλέον αποτελεί προορισμό μόνο για επισκέπτες που θέλουν να μάθουν την ιστορία του ποτού, να κάνουν τουρ και ξεναγήσεις, αλλά και δοκιμές γευσιγνωσίας.

Είχαμε ένα άγχος για τα εισιτήρια και προχωρήσαμε κατευθείαν στα ενδότερα, ωστόσο τα βρήκαμε χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα:

Το μέρος σε κερδίζει με την ομορφιά του από τη πρώτη στιγμή:

Όλα κινούνται σε χρώματα και ρυθμούς Jameson.

Εξίσου εντυπωσιακά είναι και τα δύο μεγάλα μπαρ εκατέρωθεν που μπορείς να δοκιμάσεις διάφορα από τα ποτά που προσφέρονται, σκέτα ή με τη μορφή cocktail:

Εκδώσαμε τα εισιτήρια κόστους 20 ευρώ, μαθαίνοντας με χαρά ότι το τουρ γίνεται με εξειδικευμένο προσωπικό, έχει μάθημα γευσιγνωσίας και προσφέρει και ένα ποτό στη τιμή αυτή! Καμία σχέση με το χθεσινό χυμαδιό της Guinness με λίγα λόγια…

Είχαμε περίπου μισή ώρα μέχρι να ξεκινήσει η περιήγηση, οπότε θεωρήσαμε σωστό να κάνουμε χρήση του κουπονιού με το δωρεάν ποτό.

Σε ένα ξεχωριστό σημείο υπήρχαν έτοιμα σερβιρισμένα ποτά για το λόγο αυτό τα οποία ανανεώνονταν συνεχώς, και ο καθένας λάμβανε το δικό του αφήνοντας το κουπόνι του σε ένα γυάλινο βάζο. Η επιλογή ήταν μεταξύ ενός κλασσικού ποτηριού Jameson κι ενός cocktail το οποίο οι περισσότεροι δοκιμάσαμε χωρίς να ξέρουμε από τι αποτελείται, έτσι για την αλλαγή. Sine Metu λοιπόν!

Περιττό να σας πω ότι ήταν από τα πιο νόστιμα και δροσερά ποτά που έχω πιει στη ζωή μου, εντύπωση που δεν ήταν μόνο δική μου αλλά όλων μας. Επειδή είμαι καλός άνθρωπος (όταν θέλω), θα μοιραστώ μαζί σας αυτή τη συνταγή την οποία σας συστήνω ανεπιφύλακτα:



Classic Gigner Jameson

50 Ml Jameson Whiskey

15 ml χυμό Lime ή λεμονιού, το οποίο έχουμε περάσει από σουρωτήρι δύο φορές

Ginger Ale κατά προτίμηση, ή Ginger beer περίπου στα 100-120 ml

Σερβίρουμε σε μεγάλο ποτήρι (όχι στενό) με πολύ πάγο και μια φέτα λεμόνι

Ήπιαμε με μεγάλη απόλαυση τα ποτά μας, βγήκαμε την απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία και διαβάσαμε μερικές πληροφορίες πριν το τουρ:

Η επιχείρηση γιγαντώθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, φέροντας μάλιστα τη περιγραφή «η πόλη μέσα στη πόλη» καθώς απασχολούσε πολλούς και διαφορετικούς επαγγελματίες, από ζωγράφους μέχρι μηχανικούς και ξυλουργούς μέχρι χαλυβουργούς. Παρήκμασε κατά τις επόμενες δεκαετίες, αφενός από το καθεστώς ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική αλλά και το άτυπο εμπάργκο της Μ. Βρετανίας, μέχρι τελικά να συνάψει συμμαχία με ανταγωνιστικά αποστακτήρια και να μεταφερθεί τελικώς το 1971 στο New Midleton.

Λίγα λεπτά μετά ξεκίνησε η προγραμματισμένη ξενάγηση, αφού πρώτα οργανωθήκαμε σε μικρά γκρουπ προκειμένου να υπάρχει εξυπηρέτηση και ευελιξία. Ο ξεναγός μας ήταν πολύ συμπαθητικός και μιλούσε τόσο όσο, προκειμένου να μας διαφωτίσει εκεί που υπήρχαν απορίες. Είδαμε πρώτα μια φωτογραφική έκθεση:

Αλλά και πορτρέτα ζωγραφικής με τους ιδρυτές του Jameson:

(Να επισημάνω ότι δεν υπάρχουν πάρα πολλές φωτογραφίες για λόγους απαγόρευσης φλας)

Είδαμε προθήκες με συσκευασίες, κιβώτια και κλασσικά πλέον μπουκάλια από τις πρώτες εποχές του Jameson:

Όλα αυτά περιμετρικά του πρώτου ορόφου, βλέποντας τον κόσμο κάτω να απολαμβάνει τα ποτά του στο μπαρ:

Ξεναγηθήκαμε ανάμεσα σε πρώτη ύλη (δημητριακά) στην οποία η εταιρεία δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα όπως μας ενημέρωσαν. Η διαδικασία παρασκευής μέχρι το στάδιο της ζύμωσης όπως μάθαμε δε διαφέρει σε τίποτα από αυτήν της μπύρας. Ο διαχωρισμός αρχίζει και γίνεται κατά το στάδιο της απόσταξης στα τεράστια δοχεία/καζάνια που βλέπαμε μπροστά μας. Η απόσταξη μάλιστα στο Jameson είναι τριπλή, κάτι που εξηγεί τη διαφορά του σε σχέση με αμερικάνικα μπέρμπον και σκωτσέζικα ουίσκι, τα οποία παράγονται (συνήθως) από μονή και διπλή απόσταξη αντίστοιχα.

Αφού ψεκαστήκαμε με «άρωμα» ουίσκι, προϊόν πρώτης απόσταξης και είδαμε το χώρο με τα καζάνια, φτάσαμε στο καλύτερο σημείο της περιήγησης, το μάθημα δηλαδή της γευσιγνωσίας:

Στο καθένα μας αναλογούσε μια θέση, ένα ποτήρι νερό για το ξέπλυμα του στόματος κι από ένα ποτηράκι με διαφορετικού τύπου ουίσκι, Αμερικανικό bourbon, Σκωτσέζικο Whisky και φυσικά Jameson, το αυθεντικό Ιρλανδέζικο Whiskey.

Πήραμε τις θέσεις μας και ετοιμαστήκαμε. Μας εξήγησαν αρχικά τον τρόπο διαφοράς παρασκευής για το bourbon πριν το δοκιμάσουμε. Μονή βράση και κύριο συστατικό το καλαμπόκι. Ξεπλύναμε και ετοιμαστήκαμε για το σκωτσέζικο whisky. Δημητριακά και διπλής απόσταξης στο συγκεκριμένο, με καπνιστό άρωμα και πικάντικη γεύση:

Το μάθημα ολοκληρώνονταν με δοκιμή του Jameson (όχι μόνο της απλής έκδοσης) δίνοντας έμφαση στο χρώμα του και τα αρώματα του. Ελαφριά αρώματα ανθέων και επίγευση καραμέλας όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν. Μας παρακίνησαν μάλιστα πριν πιούμε το ποτό να δοκιμάσουμε να ανακινήσουμε το ποτήρι κυκλικά για να δούμε το «δάκρυ» που αφήνει το ουίσκι πάνω του, χαρακτηριστικό γνώρισμα όχι μόνο του Jameson αλλά όλων τον Ιρλανδικών:

Το τουρ ολοκληρώθηκε με ακόμα μια δόση Jameson και τις απαραίτητες ερωτήσεις προς το ξεναγό μας. Ιδιαίτερη μνεία έγινε στα βαρέλια και τη χρησιμότητα τους στη παλαίωση, κάτι που ήδη ξέραμε εγώ κι ο Νίκος από το αντίστοιχο τουρ στο μουσείο της Αβάνας, το νερό που προέρχονταν από πηγάδια της περιοχής αλλά και τη φύλαξη των βαρελιών σε υπόγεια που ήταν σκαμμένα κάτω και γύρω από το αποστακτήριο.

*Κάπου εδώ να γράψω κάποιες ακόμη πληροφορίες για τα Ιρλανδέζικα Whiskey. Οι κύριες διαφορές τους όπως αναφέρω και πιο πάνω, είναι τη τριπλή απόσταξη και η πιο ήπια γεύση, δίνοντας στο αποτέλεσμα μια γλυκιά – φρουτώδη αίσθηση. Η διαδικασία παραγωγής σε κάθε χώρα είναι πανομοιότυπη, με το νερό και τη πρώτη ύλη (κυρίως κριθάρι κ.α.), αλλά η Ιρλανδία είναι αυτή που υπερηφανεύεται για τα πρωτεία, καθώς εκεί συναντάμε τα παλαιότερα αποστακτήρια του κόσμου, ηλικίας άνω των 400 ετών καμιά φορά!

Κατεβήκαμε πολύ ενθουσιασμένοι απ’ όσα είδαμε και από την εμπειρία δοκιμών ουίσκι. Ναι μεν κάποια πράγματα ήταν σχετικά γνωστά, αλλά απόκτησαν μεγαλύτερη σημασία εξηγώντας τα κάποιος καταρτισμένος.

Χωρίς να το σκεφτώ εκμεταλλεύτηκα τη παρουσία αρκετών Αμερικανών τουριστών και εκατοντάδων ποτηριών με το Cocktail Ginger στο πάγκο του χώρου υποδοχής, τσιμπώντας ακόμα ένα απλώνοντας το χέρι μου μαεστρικά, εισπράττοντας το χλευασμό όλων των φίλων μου, όχι γιατί πήρα επιπλέον αλλά γιατί πήρα μόνο ένα…

Κι επειδή δε μπορούσαμε να διαχειριστούμε τον ενθουσιασμό μας, είπαμε να πεταχτούμε ξανά για μια μπυρίτσα μέχρι το Brazen Head που ήταν παραδίπλα.

Μετά τις έξι πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι. Η πείνα με είχε κόψει και σταμάτησα να πάρω πακέτο ένα τύπου Philadelphia σάντουιτς με κρέας, το οποίο μετάνιωσα επιτόπου μόλις ήρθε η ώρα να πληρώσω τα περίπου 8.5€, ακόμα ένα δείγμα ακρίβειας σ’ αυτή τη πόλη…



Musha rain dum a doo, dum a da
Whack for my daddy, oh
Whack for my daddy, oh
There's whiskey in the jar, oh

(Έψαξα, άκουσα, βρήκα παραδοσιακές εκδοχές, τσέκαρα ξανά αυτή των Metallica, αλλά διάολε η συγκεκριμένη εκτέλεση των Thin Lizzy είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει για το τραγούδι αυτό)

 

[gkalla]

αλλά διάολε η συγκεκριμένη εκτέλεση των Thin Lizzy είναι ότι καλύτερο υπάρχει για το τραγούδι αυτό

Εννοείτε πως είναι η καλύτερη... Δεν έπρεπε καν να το ψάξεις.

 

[travelbreak]

τσέκαρα ξανά αυτή των Metallica

Είναι και ακατάλληλο το βίντεο!

 

[psilos3]

Εννοείτε πως είναι η καλύτερη... Δεν έπρεπε καν να το ψάξεις.

Είπα να μη ...μονωπωλήσω τους Thin Lizzy στα τραγούδια της ιστορίας, ωστόσο σε μερικά κεφάλαια είναι αναπόφευγκτο. Μακράν η καλύτερη εκτέλεση, συμφωνώ!

Είναι και ακατάλληλο το βίντεο!

Σαν ελαφριά Αμερικάνικη ταινία με φοιτητικό πάρτυ.

 

[chrisbd]

Aυτά τα βαρέλια που χρησιμοποιούνται ως τραπέζια πολύ τα γουστάρω ...
Πολύ ωραία μπαρότσαρκα.. ζηλεύω..


Ας πάμε και σε λίγο πιο φολκλορ .. Donal Lunny και ιρλανδεζικο μπουζουκι..