turms
Member
- Μηνύματα
- 2.158
- Likes
- 3.138
- Επόμενο Ταξίδι
- ΔΝΤ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκι στην Παταγονια
ειναι μακρια απο τις Αλπεις...για αυτο και απορριφτηκε
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.752
- Likes
- 52.201
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Αναχώρηση & Άφιξη - Boys are Back in town
Το βάρβαρο ξύπνημα λίγο μετά τις τέσσερις σε τέτοιες περιπτώσεις δε μας ενοχλεί καθόλου, είναι κάτι που γνωρίζαμε, μιας και το δύο σκελών εισιτήριο μας συμπεριλάμβανε τη πρώτη πρωινή πτήση του δρομολογίου Θεσσαλονίκη – Αθήνα, έτσι αφού πέρασα να πάρω το Γιώργο βρεθήκαμε στον άδειο δρόμο φτάνοντας μετά τις 5:00 στο Αεροδρόμιο Μακεδονία.
Η αναμονή στο Βενιζέλος ήταν επίσης σχετικά μικρή, κάτι για το οποίο συνέβαλλε το γεγονός ότι έπρεπε να ξαναπεράσουμε έλεγχο χειραποσκευών, όπως και διαβατηρίων. Δεν υπάρχει κάποιος ταξιδιωτικός περιορισμός κατά τη πρόσβαση στην Ιρλανδία, όμως είναι εκτός ζώνης Σέγκεν, πράγμα που σημαίνει ξεχωριστός έλεγχος. Η χειρόγραφη (!) παλιά ταυτότητα του Γιώργου έγινε αποδεκτή χωρίς παρατράγουδα και με το χαμόγελο να μας ακολουθεί πιστά παρόλη τη ταλαιπωρία επιβιβαστήκαμε στο αεροσκάφος της Aegean:
Βέβαια κάποιος από τους δύο στάθηκε περισσότερο τυχερός, μιας και με economy εισιτήριο μπήκε στη πρώτη θέση:
Έχω την εντύπωση ότι η πτήση ATH – DUB είναι μία από τις πιο μακρινές πτήσεις εντός ΕΕ, έτσι χρειάστηκε κάτι παραπάνω από τέσσερις ώρες μέχρι να προσγειωθούμε. Χωρίς να χάσουμε χρόνο βγήκαμε έξω παίρνοντας μια γεύση από το παγωμένο καιρό του Δουβλίνου, βγάζοντας παράλληλα εισιτήριο κόστους 6€ για τη μετάβαση μας με λεωφορείο στο κέντρο, προκειμένου να συναντήσουμε τα άλλα δύο (?) παιδιά που είχαν επιστρέψει νωρίτερα απ’ το Μπέλφαστ και την εκδρομή τους στη Β. Ιρλανδία.
Συναντήσαμε αυξημένη κίνηση στη πόλη κι έτσι κάναμε περίπου 45 λεπτά για να καλύψουμε τη διαδρομή των 13 χιλιομέτρων. Είχαμε ραντεβού με το Νίκο κεντρικά προκειμένου να μας βοηθήσει να φτάσουμε εύκολα στο διαμέρισμα, οπότε και κατεβήκαμε λίγο πριν τη γέφυρα ‘’Rosie Hackett’’ παίρνοντας μια πρώτη εικόνα από το κέντρο και το ποταμό Liffey, σημείο αναφοράς της πόλης του Δουβλίνου:
Φτάσαμε λίγο μετά στο πολύ ωραίο διαμέρισμα μας στο οποίο μας περίμεναν δύο εκπλήξεις. Αρχικά η πιο μεγάλη ότι είχε προστεθεί και πέμπτος στη παρέα, ο μικρός χαζός και ανεύθυνος ξάδερφος, γεγονός που μου κρατούσαν κρυφό όλο αυτό τον καιρό οι υπόλοιποι. Αφού χαιρετηθήκαμε θερμά και βριστήκαμε -ως οφείλαμε- τον απείλησα ότι σε περίπτωση που έχουμε τα ίδια με το Βελιγράδι θα τον αφήσουμε εκεί αυτη τη φορά, να βγάλει άκρη μόνος του.
Η δεύτερη όμως έκπληξη είχε να κάνει με το σπίτι και τη θερμοκρασία που επικρατούσε σ’ αυτό. Με όριο τους 18 βαθμούς υπήρχε ρητή εντολή να μη πειραχτεί ο θερμοστάτης, καθώς θα επέφερε επιπλέον χρέωση στη περίπτωση που θέλαμε παραπάνω ζέστη. Δεν είχαμε καμία όρεξη να το ψάξουμε περισσότερο εκείνη τη στιγμή φυσικά κι αφού ετοιμαστήκαμε ξεχυθήκαμε στους φιλόξενους δρόμους του Δουβλίνου και του temple bar:
Guess who just got back today?
Them wild-eyed boys that'd been away
Haven't changed, had much to say
But man, I still think them cats are crazy...
Το βάρβαρο ξύπνημα λίγο μετά τις τέσσερις σε τέτοιες περιπτώσεις δε μας ενοχλεί καθόλου, είναι κάτι που γνωρίζαμε, μιας και το δύο σκελών εισιτήριο μας συμπεριλάμβανε τη πρώτη πρωινή πτήση του δρομολογίου Θεσσαλονίκη – Αθήνα, έτσι αφού πέρασα να πάρω το Γιώργο βρεθήκαμε στον άδειο δρόμο φτάνοντας μετά τις 5:00 στο Αεροδρόμιο Μακεδονία.
Η αναμονή στο Βενιζέλος ήταν επίσης σχετικά μικρή, κάτι για το οποίο συνέβαλλε το γεγονός ότι έπρεπε να ξαναπεράσουμε έλεγχο χειραποσκευών, όπως και διαβατηρίων. Δεν υπάρχει κάποιος ταξιδιωτικός περιορισμός κατά τη πρόσβαση στην Ιρλανδία, όμως είναι εκτός ζώνης Σέγκεν, πράγμα που σημαίνει ξεχωριστός έλεγχος. Η χειρόγραφη (!) παλιά ταυτότητα του Γιώργου έγινε αποδεκτή χωρίς παρατράγουδα και με το χαμόγελο να μας ακολουθεί πιστά παρόλη τη ταλαιπωρία επιβιβαστήκαμε στο αεροσκάφος της Aegean:
Βέβαια κάποιος από τους δύο στάθηκε περισσότερο τυχερός, μιας και με economy εισιτήριο μπήκε στη πρώτη θέση:
Έχω την εντύπωση ότι η πτήση ATH – DUB είναι μία από τις πιο μακρινές πτήσεις εντός ΕΕ, έτσι χρειάστηκε κάτι παραπάνω από τέσσερις ώρες μέχρι να προσγειωθούμε. Χωρίς να χάσουμε χρόνο βγήκαμε έξω παίρνοντας μια γεύση από το παγωμένο καιρό του Δουβλίνου, βγάζοντας παράλληλα εισιτήριο κόστους 6€ για τη μετάβαση μας με λεωφορείο στο κέντρο, προκειμένου να συναντήσουμε τα άλλα δύο (?) παιδιά που είχαν επιστρέψει νωρίτερα απ’ το Μπέλφαστ και την εκδρομή τους στη Β. Ιρλανδία.
Συναντήσαμε αυξημένη κίνηση στη πόλη κι έτσι κάναμε περίπου 45 λεπτά για να καλύψουμε τη διαδρομή των 13 χιλιομέτρων. Είχαμε ραντεβού με το Νίκο κεντρικά προκειμένου να μας βοηθήσει να φτάσουμε εύκολα στο διαμέρισμα, οπότε και κατεβήκαμε λίγο πριν τη γέφυρα ‘’Rosie Hackett’’ παίρνοντας μια πρώτη εικόνα από το κέντρο και το ποταμό Liffey, σημείο αναφοράς της πόλης του Δουβλίνου:
Φτάσαμε λίγο μετά στο πολύ ωραίο διαμέρισμα μας στο οποίο μας περίμεναν δύο εκπλήξεις. Αρχικά η πιο μεγάλη ότι είχε προστεθεί και πέμπτος στη παρέα, ο μικρός χαζός και ανεύθυνος ξάδερφος, γεγονός που μου κρατούσαν κρυφό όλο αυτό τον καιρό οι υπόλοιποι. Αφού χαιρετηθήκαμε θερμά και βριστήκαμε -ως οφείλαμε- τον απείλησα ότι σε περίπτωση που έχουμε τα ίδια με το Βελιγράδι θα τον αφήσουμε εκεί αυτη τη φορά, να βγάλει άκρη μόνος του.
Η δεύτερη όμως έκπληξη είχε να κάνει με το σπίτι και τη θερμοκρασία που επικρατούσε σ’ αυτό. Με όριο τους 18 βαθμούς υπήρχε ρητή εντολή να μη πειραχτεί ο θερμοστάτης, καθώς θα επέφερε επιπλέον χρέωση στη περίπτωση που θέλαμε παραπάνω ζέστη. Δεν είχαμε καμία όρεξη να το ψάξουμε περισσότερο εκείνη τη στιγμή φυσικά κι αφού ετοιμαστήκαμε ξεχυθήκαμε στους φιλόξενους δρόμους του Δουβλίνου και του temple bar:
Guess who just got back today?
Them wild-eyed boys that'd been away
Haven't changed, had much to say
But man, I still think them cats are crazy...
Last edited:
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.752
- Likes
- 52.201
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Οι πρώτες βόλτες Guinness στη πόλη
Καταλάβαμε αμέσως πόσο κομβική επιλογή είχαμε κάνει σε ότι αφορά τη διαμονή, καθώς μόλις λίγα βήματα πιο κάτω βρεθήκαμε στη κεντρική πλατεία ‘’Temple Bar square’’ ,γνωστό σημείο συνάντησης όλες τις ώρες τις ημέρας και της νύχτας, με κάποια 24ωρα φαγάδικα αλλά και mini market, το οποίο θα αποδεικνύονταν ιδιαίτερα χρήσιμο.
Ο ομώνυμος δρόμος μας έφερε ούτε 100 μέτρα πιο κάτω στο ιδίου ονόματος bar – σύμβολο της περιοχής:
Περιοχής όπου μπορεί να βρει κανείς σε αφθονία Pubs & μπαρ:
Συνεχίζοντας τον ίδιο δρόμο που μετατρέπεται σε ‘’Essex str’’ πέσαμε πάνω στο σημείο ‘’Rory Gallagher Corner’’ αφιερωμένο όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό στον τεράστιο αυτό Ιρλανδό μουσικό και παράλληλα έναν από τους πολύ αγαπημένους μου, που έστω κι αν δεν έχει σχέση με το Δουβλίνο (γεννήθηκε στο Ballyshannon και μεγάλωσε στη δεύτερη πόλη της Ιρλανδίαςλ, το Cork) τιμάται αναλόγως:
Η μεταλλική κιθάρα του Rory στο τοίχο του Temple bar:
Ο σπουδαίος Rory άφησε τη τελευταία του πνοή μόλις σε ηλικία 47 ετών το 1995 λόγω αποτυχημένης μεταμόσχευσης και χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ. Ευτυχώς πρόλαβε να μας αφήσει σαν παρακαταθήκη 11 albums αλλά και μερικές σπουδαίες ζωντανές εμφανίσεις, μία εξ αυτών στη χώρα μας, στις 12 Σεπτέμβρη 1981, συναυλία που μνημονεύεται ως και σήμερα!
Συνεχίσαμε το περπάτημα στον ίδιο δρόμο.
Η περιοχή στα μάτια μου ήταν τελείως διαφορετικού στυλ με όσες ταξιδιωτικές εικόνες είχα ως τότε, κάτι που σε συνδυασμό με τη καινούρια φωτογραφική μου έδωσε επιπλέον κίνητρο. Αρχικά προς τα ιδιαίτερα στενάκια:
Αλλά και προς την υπόλοιπη παρέα:
Μέσω της οδού ‘’Parliament St’’ και με φόντο το ‘’City Hall’’ :
Βγήκαμε και πάλι δίπλα στο ποταμό Liffey:
Ο καιρός έπαιζε μεταξύ ηλιοφάνειας και μουντάδας, ωστόσο το είχε το κρυάκι του:
Κατευθυνθήκαμε δυτικά, βλέποντας μπροστά μας την εντυπωσιακή εκκλησία ‘’Christ Church Cathedral’’ και το δρόμο να περνάει κυριολεκτικά από κάτω της
Στην οποία ωστόσο θα επανερχόμασταν αργότερα, γι’ αυτό και συνεχίσαμε παράλληλα με το ποτάμι:
Ήμασταν για ώρες στην Ιρλανδία, αλλά πρακτικά δεν είχαμε πατήσει ακόμα το πόδι μας. Το «ντεμπούτο» στο μαύρο θησαυρό του νησιού θα γινόταν με τον πλέον επίσημο τρόπο στο κατάλληλο μέρος, όπου και φτάσαμε λίγο μετά.
Η εντυπωσιακή πετρόχτιστη είσοδος μας περίμενε ορθάνοιχτη:
Όπως και η όμορφη εσωτερική αυλή:
Το περίφημο και ξακουστό Brazen Head είναι η παλαιότερη μπυραρία της Ιρλανδίας, με το συγκεκριμένο κτήριο να υφίσταται από το 1754 ως πανδοχείο. Ωστόσο υπάρχουν αναφορές σε έγγραφα και παλαιότερα, καθώς η λειτουργεία του πανδοχείου χρονολογείται από το 1198!
Μπήκαμε στο μπαρ με το ανάλογο δέος που αρμόζει στη περίσταση, ευρισκόμενοι σε ένα τόσο ιστορικό μαγαζί:
Οι περισσότερες Pub στην Ιρλανδία δε διέθεταν σερβιτόρο, όπως αυτή καλή ώρα, οπότε έπρεπε να κάνουμε μόνοι τα «κουμάντα» μας:
Η πρώτη πεντάδα για τη πεντάδα της εκδρομής ήταν γεγονός:
Βρήκαμε ένα ωραίο σταντ στην εξωτερική αυλή καθώς το κάπνισμα ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τη παρέα, κάτι που στην Ιρλανδία σε εσωτερικούς χώρους απαγορεύεται:
Εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να αρκεστούμε στη μία μπύρα, γι’ αυτό και μπήκαμε σύντομα για ανεφοδιασμό ακούγοντας παράλληλα ωραίες μουσικές:
Φύγαμε λίγο μετά καθώς ήταν πολύ ορατός ο κίνδυνος να βουλιάξουμε, διαβάζοντας παράλληλα πληροφορίες και φωτογραφίες για το χώρο στην έξοδο:
Αφήνοντας (προς το παρόν) πίσω μας αυτό το πολύ όμορφο χώρο:
*Σε περίπτωση που έχετε σκοπό να επισκεφτείτε το Δουβλίνο, οφείλετε να εντάξτε στο πρόγραμμα σας μια βόλτα από το Brazen Head.
Do you read me, well won't you tell me?
If you read me, then please believe me, when I say,
Yes I've been waiting, seems like forever.
I've been waiting, my situation ain't got much better...
Καταλάβαμε αμέσως πόσο κομβική επιλογή είχαμε κάνει σε ότι αφορά τη διαμονή, καθώς μόλις λίγα βήματα πιο κάτω βρεθήκαμε στη κεντρική πλατεία ‘’Temple Bar square’’ ,γνωστό σημείο συνάντησης όλες τις ώρες τις ημέρας και της νύχτας, με κάποια 24ωρα φαγάδικα αλλά και mini market, το οποίο θα αποδεικνύονταν ιδιαίτερα χρήσιμο.
Ο ομώνυμος δρόμος μας έφερε ούτε 100 μέτρα πιο κάτω στο ιδίου ονόματος bar – σύμβολο της περιοχής:
Περιοχής όπου μπορεί να βρει κανείς σε αφθονία Pubs & μπαρ:
Συνεχίζοντας τον ίδιο δρόμο που μετατρέπεται σε ‘’Essex str’’ πέσαμε πάνω στο σημείο ‘’Rory Gallagher Corner’’ αφιερωμένο όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό στον τεράστιο αυτό Ιρλανδό μουσικό και παράλληλα έναν από τους πολύ αγαπημένους μου, που έστω κι αν δεν έχει σχέση με το Δουβλίνο (γεννήθηκε στο Ballyshannon και μεγάλωσε στη δεύτερη πόλη της Ιρλανδίαςλ, το Cork) τιμάται αναλόγως:
Η μεταλλική κιθάρα του Rory στο τοίχο του Temple bar:
Ο σπουδαίος Rory άφησε τη τελευταία του πνοή μόλις σε ηλικία 47 ετών το 1995 λόγω αποτυχημένης μεταμόσχευσης και χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ. Ευτυχώς πρόλαβε να μας αφήσει σαν παρακαταθήκη 11 albums αλλά και μερικές σπουδαίες ζωντανές εμφανίσεις, μία εξ αυτών στη χώρα μας, στις 12 Σεπτέμβρη 1981, συναυλία που μνημονεύεται ως και σήμερα!
Συνεχίσαμε το περπάτημα στον ίδιο δρόμο.
Η περιοχή στα μάτια μου ήταν τελείως διαφορετικού στυλ με όσες ταξιδιωτικές εικόνες είχα ως τότε, κάτι που σε συνδυασμό με τη καινούρια φωτογραφική μου έδωσε επιπλέον κίνητρο. Αρχικά προς τα ιδιαίτερα στενάκια:
Αλλά και προς την υπόλοιπη παρέα:
Μέσω της οδού ‘’Parliament St’’ και με φόντο το ‘’City Hall’’ :
Βγήκαμε και πάλι δίπλα στο ποταμό Liffey:
Ο καιρός έπαιζε μεταξύ ηλιοφάνειας και μουντάδας, ωστόσο το είχε το κρυάκι του:
Κατευθυνθήκαμε δυτικά, βλέποντας μπροστά μας την εντυπωσιακή εκκλησία ‘’Christ Church Cathedral’’ και το δρόμο να περνάει κυριολεκτικά από κάτω της
Στην οποία ωστόσο θα επανερχόμασταν αργότερα, γι’ αυτό και συνεχίσαμε παράλληλα με το ποτάμι:
Ήμασταν για ώρες στην Ιρλανδία, αλλά πρακτικά δεν είχαμε πατήσει ακόμα το πόδι μας. Το «ντεμπούτο» στο μαύρο θησαυρό του νησιού θα γινόταν με τον πλέον επίσημο τρόπο στο κατάλληλο μέρος, όπου και φτάσαμε λίγο μετά.
Η εντυπωσιακή πετρόχτιστη είσοδος μας περίμενε ορθάνοιχτη:
Όπως και η όμορφη εσωτερική αυλή:
Το περίφημο και ξακουστό Brazen Head είναι η παλαιότερη μπυραρία της Ιρλανδίας, με το συγκεκριμένο κτήριο να υφίσταται από το 1754 ως πανδοχείο. Ωστόσο υπάρχουν αναφορές σε έγγραφα και παλαιότερα, καθώς η λειτουργεία του πανδοχείου χρονολογείται από το 1198!
Μπήκαμε στο μπαρ με το ανάλογο δέος που αρμόζει στη περίσταση, ευρισκόμενοι σε ένα τόσο ιστορικό μαγαζί:
Οι περισσότερες Pub στην Ιρλανδία δε διέθεταν σερβιτόρο, όπως αυτή καλή ώρα, οπότε έπρεπε να κάνουμε μόνοι τα «κουμάντα» μας:
Η πρώτη πεντάδα για τη πεντάδα της εκδρομής ήταν γεγονός:
Βρήκαμε ένα ωραίο σταντ στην εξωτερική αυλή καθώς το κάπνισμα ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τη παρέα, κάτι που στην Ιρλανδία σε εσωτερικούς χώρους απαγορεύεται:
Εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να αρκεστούμε στη μία μπύρα, γι’ αυτό και μπήκαμε σύντομα για ανεφοδιασμό ακούγοντας παράλληλα ωραίες μουσικές:
Φύγαμε λίγο μετά καθώς ήταν πολύ ορατός ο κίνδυνος να βουλιάξουμε, διαβάζοντας παράλληλα πληροφορίες και φωτογραφίες για το χώρο στην έξοδο:
Αφήνοντας (προς το παρόν) πίσω μας αυτό το πολύ όμορφο χώρο:
*Σε περίπτωση που έχετε σκοπό να επισκεφτείτε το Δουβλίνο, οφείλετε να εντάξτε στο πρόγραμμα σας μια βόλτα από το Brazen Head.
Do you read me, well won't you tell me?
If you read me, then please believe me, when I say,
Yes I've been waiting, seems like forever.
I've been waiting, my situation ain't got much better...
Last edited:
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.371
- Likes
- 28.794
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Ήμουν μέσα στο γήπεδο της Ν. Φιλαδέλφειας στην ιστορική αλλά και πρωτόγνωρη εκείνη συναυλία! Ο κόσμος ήταν πολύς, πάρα πολύς, αλλά πάρα πολλοί ήταν και οι αστυνομικοί. Στην αρένα που βρισκόμουν επικρατούσε το αδιαχώρητο. Πολλοί προσπαθούσαν να ανέβουν στη σκηνή για να αγγίξουν το "είδωλο" και οι εξαγριωμένοι αστυνομικοί, μη μπορώντας να διαχειριστούν την κατάσταση, άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα. Κοντέψαμε να πεθάνουμε σε εκείνη τη συναυλία. Ξύλο, δακρυγόνα και κυνηγητό συνεχίστηκαν και έξω από το γήπεδο, στους δρόμους της Ν. Φιλαδέλφειας. Χάος παντού! Ευτυχώς γυρίσαμε σώοι στα σπίτια μας. Πολύ αργότερα διάβασα, ότι ο ίδιος ο Gallagher δήλωσε: «στην Αθήνα ήταν η μοναδική φορά που φοβήθηκα για τη ζωή μου».
Συγχαρητήρια για την ιστορία. Keep going!
gkalla
Member
- Μηνύματα
- 1.550
- Likes
- 8.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ????
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κούβα, Περού, Ν. Ζηλανδία
Με "έφτιαξες". Πάω να τα ακούσω και τα 11 τώρα.
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.752
- Likes
- 52.201
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Έχω διαβάσει πάρα πολύ κι έχω δει και ρεπορταζ για το συγκεκριμένο Live.
Ηταν μια εποχή που -απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω- υπήρχαν και εκφράζονταν και κοινωνικοπολιτικές τοποθετήσεις με αφορμή μια συναυλία. Λογικό ως ένα σημείο, λίγο μετά τη μεταπολίτευση και με όσα γίνονταν στη χώρα...
Νομίζω αντίστοιχα γεγονότα είχαμε και σε μια συναυλία των Clash, των Stranglers, μέχρι και στην «εποχή μας», το 2000 στους Rage against the machine.
Όπως και να 'χει οφείλω να σου πω ότι σε ζηλεύω για αυτή την εμπειρία.
Last edited:
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.752
- Likes
- 52.201
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
gkalla
Member
- Μηνύματα
- 1.550
- Likes
- 8.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ????
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κούβα, Περού, Ν. Ζηλανδία
Διάλεξε μάρκα, διάλεξε δίσκο, γράψε μήνυμα 4 για βοήθεια αναξιοπαθούντων και έλα.
Εγώ θα βάλω μια Herradoura για μένα.
STKF
Member
- Μηνύματα
- 1.227
- Likes
- 6.289
Ήταν επίσης μιά εποχή στην οποία, σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιοτέρων, επειδή οι εμφανίσεις μεγάλων ξένων καλλιτεχνών στην χώρα δεν ήταν κάτι σύνηθες, πήγαιναν όλοι στις συναυλίες τους. Ακόμη και άτομα που δεν άκουγαν το είδος της μουσικής που εκπροσωπούσε ο καλλιτέχνης.
Τα πολιτικά πάθη ήταν όντως πολύ έντονα μόλις επτά χρόνια από την πτώση της χούντας. Από κοινωνικής άποψης και σε ότι αφορά την νεολαία, έχουν εμφανιστεί οι πρώτοι πάνκηδες και οι γνωστές Θύρες έχουν ήδη μία μάζα οπαδών οι οποίοι πληρούν τον όρο <<χούλιγκανς>>.
Επίσης η χρήση βίας από την πλευρά της αστυνομίας γινόταν πολύ πιο εύκολα από ότι τώρα που προτιμάει την χρήση χημικών.
Υ.Γ Συγγνώμη για το off topic, προσπάθησα να συμπληρώσω κάπως την εικόνα.
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.752
- Likes
- 52.201
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Καθόλου off topic φίλε @STKF .
Ακριβώς τα ίδια σκεφτόμουν κι εγώ και προσπαθησα να το περιγράψω πιο πάνω, εσύ τα είπες πολύ πιο αναλυτικά.
Ήταν πολύ έντονα και διαφορετικά χρόνια. Στις συναυλίες πολλές φορές υπήρχε η έκφραση (όχι μόνο μέσω της μουσικής) ενός καταπιεσμένου πολλές φορές λαού.
Ακριβώς τα ίδια σκεφτόμουν κι εγώ και προσπαθησα να το περιγράψω πιο πάνω, εσύ τα είπες πολύ πιο αναλυτικά.
Ήταν πολύ έντονα και διαφορετικά χρόνια. Στις συναυλίες πολλές φορές υπήρχε η έκφραση (όχι μόνο μέσω της μουσικής) ενός καταπιεσμένου πολλές φορές λαού.
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.901
- Likes
- 16.525
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Στην πρώτη πρόταση θα συμφωνήσω.
Για τη δεύτερη τώρα. Εγώ και η παρέα μου εκείνη ακριβώς την εποχή ήμασταν φοιτηταριό και πηγαίναμε σε όλες τις προσιτές επάλξεις. Όχι σε τέτοιες συναυλίες. Ξέραμε όλους αυτούς τους ξένους καλλιτέχνες, αλλά δεν ξέρω γιατί πηγαίναμε μόνο στους Έλληνες. Ίσως ήταν ακριβά τα εισιτήρια. Και στο Λυκαβηττό από τα κάγκελα μπαίναμε.
Πάντως διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον όσα γράφονται στο θέμα μας. Ιρλανδία δεν έχω πάει, οπότε η ιστορία και τα σχόλια θα μου φανούν χρήσιμα, όταν έρθει η ώρα.
Εκπομπές Travelstories
