"Εθνικά πιάτα" χωρών

[Sassenach77]

Πήρα μια φορά αλλά δε μπορώ να πώ ότι μίλησε στην καρδιά μου.

Ουτε στη καρδιά μου, ούτε στο στομάχι μου μίλησε.

 

[Señor_Nada]

Έκανα ένα πέρασμα απ'τις φωτογραφίες μου κι έπεσα πάνω σε μία που μου ξύπνησε εφιάλτες. Έχουμε κάτσει να πιούμε μπύρα στο Wroclaw και μαζί μας φέρνουν κι ένα τοστάκι. Καλή μαγκιά σκέφτομαι και πάω να δαγκώσω με χαρά. Η χαρά μετατράπηκε σε τρόμο όταν συνειδητοποιησα ότι η γέμιση ήταν λαρδί! Το έφτυσα διακριτικά και μετά από μερικά καντήλια συνέχισα να πίνω την μπύρα μου. Ποιο νοσηρό μυαλό σκέφτηκε να κατασκεύασει κάτι τόσο απάνθρωπο;

 

[interted]

Όπως ανέφερα και στην εκπομπή, το φαγητό στην Ινδονησία δεν ήταν άσχημο αλλά δεν θα μου λείψει και πολύ.

Το "εθνικό" τους πιάτο είναι το Νάζι Γκορένγκ. Τηγανητό ρίζι με αυγό, γλυκιά σάλτσα σόγιας και λαχανικά ή κρέας. Εδώ μια σκούρα έκδοσή του που έφαγα στην Τζακάρτα:

Μι Γκορένγκ. Δηλαδή τηγανητά νούντλς. Εδώ μια έκδοση με θαλασσινά που έφαγα την Γιογκιακάρτα, κοντά στους ναούς.

Ρέντανγκ (αν δεν κάνω λάθος γιατί η φωτό δεν φαίνεται καλά). Στιφάδο μοσχαριού με γάλα καρύδας και πολλά μπαχαρικά.

Γκούντεκ. Κρέας και ολόκληρο αυγό με σάλτσα τζάκφρουτ. Σπεσιαλιτέ της Γιογκιακάρτα, με τους Ινδονήσιους εσωτερικούς τουρίστες να συρρέουν στα λίγα μαγαζάκια δίπλα στο παλάτι.

Μπέμπεκ γκορένγκ. Τηγανητή πάπια. Την καλύτερη την φτιάχνουν οι Μαδουράιοι (κάτοικοι του νησιού Μαδούρα, με κακή φήμη).

Κοτόσουπα και σατε. Το σατε είναι διαδεδομένο σουβλάκι, από διάφορα κόκκινα κρέατα/ψάρια/κροκόδειλους κτλ. με σάλτσα. Εδώ κοντά στο Μπρόμο.

Rawon. Μαύρη σούπα από μοσχάρι σπεσιαλιτέ της Σουραμπάγια. Υπάρχει και μια πιο μαύρη έκδοση που λέγεται Rawon του διαβόλου.

Στο Μπαλί, εκτός από γύρο, μεξικάνικο κτλ. έφαγα και πολύ σατε από ψάρι, αρκετά περιποιημένο.

Εκεί που πραγματικά μίσησα τα τηγανητά ήταν στο καράβι για το Κομόντο. Όπως μπαίνανε βγαίνανε βασικά.

Αγιάμ Γκορένγκ. Τηγανιτό κοτόπουλο. Στο Μακάσαρ, στον δρόμο για την Χόγκα.

Στην περιοχή των "τσιγκάνων της θάλασσας" δεν έλλειψε το ψάρι.

Και η ψαρόσουπα... ούτε Ρώμη να ήταν!

Τυπικό καλάθι με σατε και άλλα κρέατα και ρίζια που πουλάνε με το κομμάτι στην Τζακάρτα.

Και ένα γλυκό για το τέλος, από το οποίο δεν συγκράτισα το όνομα.

 

[Vasileti]

Έκανα ένα πέρασμα απ'τις φωτογραφίες μου κι έπεσα πάνω σε μία που μου ξύπνησε εφιάλτες. Έχουμε κάτσει να πιούμε μπύρα στο Wroclaw και μαζί μας φέρνουν κι ένα τοστάκι. Καλή μαγκιά σκέφτομαι και πάω να δαγκώσω με χαρά. Η χαρά μετατράπηκε σε τρόμο όταν συνειδητοποιησα ότι η γέμιση ήταν λαρδί! Το έφτυσα διακριτικά και μετά από μερικά καντήλια συνέχισα να πίνω την μπύρα μου. Ποιο νοσηρό μυαλό σκέφτηκε να κατασκεύασει κάτι τόσο απάνθρωπο;

View attachment 316229

Σεβαστά τα γούστα αλλά απρεπής η απόδοση "νοσηρό" και "απάνθρωπο" για το salo, ιστορικό διατροφικό στοιχείο ανατολικά και μάλιστα στην καθαρή του μορφή. Δε σου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να είναι και μαγκιά τελικά, όπως στην Ελλάδα που φέρνουν κάτι με τη μπύρα.

Στην προπολεμική βόρεια Ελλάδα, το αποθήκευαν και συντηρούσαν στα κατώγια, μετά τη σφαγή του γουρουνιού, που συντηρούσε κάθε οικογένεια για τις ανάγκες της, τα χριστούγεννα.
Στην Ουκρανία το καταναλώνουν έμμεσα και άμεσα ως έδεσμα, δηλαδή ένα πιάτο τηγανιτό σάλο σε στυλ τηγανιτές πατάτες, με την ίδια συχνότητα που τρωμε εμεις πατάτες, ως συμπληρωματικό πιάτο.

Ολοι μεταξυ των Ουκρανών φίλων μου, νέοι και υπερήλικες, δεν λένε όχι σε ένα πιάτο σάλο, τηγανιτό μάλιστα ή σαν βούτυρο στο ψωμί, ο δε 80χρονος φίλος καθημερινά και όλη του τη ζωή.
Φυσικά παρά την εξαιρετιικά συχνή κατανάλωση λαρδιού κανείς από τους ανωτέρω δεν έχει τριγλυκερίδια, χοληστερίνη, ζάχαρο, πλην εμού, ο οποίος ναι μεν δεν το έβαλε και δεν το βάζει ποτέ στο στόμα του, ακολουθεί εδω και δεκαετίες υγιεινή και προσεγμένη διατροφη, αλλά έχει και τα τρία παραπάνω νοσήματα.

Μη σου πω ότι το πιο αναγνωρίσιμο εθνικό πιάτο της Ουκρανίας ειναι το σάλο, στο οποίο μάλιστα ειναι αφιερωμένο ένα εξαιρετικό μουσείο στο Λβιβ, αντίστοιχο με το άλλο της σοκολάτας. Νομίζω υπάρχει και σε ταξιδιωτική ιστορία, πιθανότατα του hydronetta, αλλά ας με συγχωρήσει ο όποιος συγγραφέας της.

Φίλος βιολόγος μου είχε πει ότι ενδέχετει το dna τους να μην αποθηκεύει σπλαχνικό αλλά υποδόριο λίπος, που είναι λιγότερο επικίνδυνο, δεν έχω ιδέα.

Εάν πάντως θεωρείς ότι το λαρδί είναι νοσηρό και απάνθρωπο, ολοι οι κρεοφάγοι και κυρίως οι κινέζοι, θα έπρεπε απο δεκαετίες να διώκονται για κατά συρροή εγκλήματα κατά του ζωικού βασιλείου αλλά κυρίως κατά της ανθρωπότητας, κατά του πλανήτη δηλαδή, μια και προκάλεσαν θανάτους και όχι απλή αποστροφή, τουλάχιστον εξ'αμελείας, το δε ΚΚΚ πιθανόν και εκ προθέσεως.

 

[Señor_Nada]

Σεβαστά τα γούστα αλλά απρεπής η απόδοση "νοσηρό" και "απάνθρωπο" για το salo, ιστορικό διατροφικό στοιχείο ανατολικά και μάλιστα στην καθαρή του μορφή. Δε σου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να είναι και μαγκιά τελικά, όπως στην Ελλάδα που φέρνουν κάτι με τη μπύρα.

Στην προπολεμική βόρεια Ελλάδα, το αποθήκευαν και συντηρούσαν στα κατώγια, μετά τη σφαγή του γουρουνιού, που συντηρούσε κάθε οικογένεια για τις ανάγκες της, τα χριστούγεννα.
Στην Ουκρανία το καταναλώνουν έμμεσα και άμεσα ως έδεσμα, δηλαδή ένα πιάτο τηγανιτό σάλο σε στυλ τηγανιτές πατάτες, με την ίδια συχνότητα που τρωμε εμεις πατάτες, ως συμπληρωματικό πιάτο.

Ολοι μεταξυ των Ουκρανών φίλων μου, νέοι και υπερήλικες, δεν λένε όχι σε ένα πιάτο σάλο, τηγανιτό μάλιστα ή σαν βούτυρο στο ψωμί, ο δε 80χρονος φίλος καθημερινά και όλη του τη ζωή.
Φυσικά παρά την εξαιρετιικά συχνή κατανάλωση λαρδιού κανείς από τους ανωτέρω δεν έχει τριγλυκερίδια, χοληστερίνη, ζάχαρο, πλην εμού, ο οποίος ναι μεν δεν το έβαλε και δεν το βάζει ποτέ στο στόμα του, ακολουθεί εδω και δεκαετίες υγιεινή και προσεγμένη διατροφη, αλλά έχει και τα τρία παραπάνω νοσήματα.

Μη σου πω ότι το πιο αναγνωρίσιμο εθνικό πιάτο της Ουκρανίας ειναι το σάλο, στο οποίο μάλιστα ειναι αφιερωμένο ένα εξαιρετικό μουσείο στο Λβιβ, αντίστοιχο με το άλλο της σοκολάτας. Νομίζω υπάρχει και σε ταξιδιωτική ιστορία, πιθανότατα του hydronetta, αλλά ας με συγχωρήσει ο όποιος συγγραφέας της.

Φίλος βιολόγος μου είχε πει ότι ενδέχετει το dna τους να μην αποθηκεύει σπλαχνικό αλλά υποδόριο λίπος, που είναι λιγότερο επικίνδυνο, δεν έχω ιδέα.

Εάν πάντως θεωρείς ότι το λαρδί είναι νοσηρό και απάνθρωπο, ολοι οι κρεοφάγοι και κυρίως οι κινέζοι, θα έπρεπε απο δεκαετίες να διώκονται για κατά συρροή εγκλήματα κατά του ζωικού βασιλείου αλλά κυρίως κατά της ανθρωπότητας, κατά του πλανήτη δηλαδή, μια και προκάλεσαν θανάτους και όχι απλή αποστροφή, τουλάχιστον εξ'αμελείας, το δε ΚΚΚ πιθανόν και εκ προθέσεως.

Δεν ήξερα την διατροφική αξία του λαρδιου. Τώρα αλλάζει το πράγμα! Δεν μου φαίνεται αηδιαστικο, μου αρέσει!

 

[Vasileti]

Δεν ήξερα την διατροφική αξία του λαρδιου. Τώρα αλλάζει το πράγμα! Δεν μου φαίνεται αηδιαστικο, μου αρέσει!

Τουλάχιστον στα χωριά της δυτικής μακεδονίας και στην ήπειρο οι γιαγιάδες μας, δηλ. γυναίκες 70 ετών και άνω, έβαζαν λαρδί, τοπικά καλούμενο "λίγδα", στις γνωστές πεντανόστιμες πίττες που έφτιαχναν στη γάστρα, όπου τις έψηναν σιγά σιγά με τσάκνα και κλαδιά στο καπάκι.
Οταν άπλωναν το φύλλο έβαζαν λίγη λίγδα κατά το δίπλωμα του φύλλου στον λεγόμενο κόθρο, το γύρω γύρω δηλαδή της πίττας.

Επιτύγχαναν μεγαλύτερη διατροφική αξία με κάτι φθηνό και εύκολα διαθέσιμο, προσδίδοντας επίσης ελαστικότητα και εξαιρετική γεύση.
Οι σημερινοί προχωρημένα ηλικιωμένοι των περιοχών αυτών αναπολούν την εποχή που ξετρελαίνονταν σαν παιδιά για μια φέτα αλλειμένη με λίγδα, δηλαδή λαρδί, δηλαδή το ενισχυτικό γεύσης και διατροφής των παιδιών της εποχής, όπως κάναμε εμείς πχ με τη μερέντα.
Πιο αυθεντικά και μόνο μερικές δεκαετίες πριν.

Εάν λοιπόν συλλογισθεί κανείς ότι στην περιοχή της Αττικής υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες εργαστήρια παραγωγής πρόσθετων λιπών, αρωματικών κλπ για τα σουβλακοειδή και τυροπιτοειδή, όπως και την Τουρκία, θα προτιμούσε το φυσικό λαρδί χίλιες φορές, από κάθε είδους ανέλεγκτο και πραγματικά νοσηρό Εi όπου i=100 έως άπειρο.

Αυτά από εμπειρίες και όχι βικιπιντια γιατί εκτιμώ πολύ κάποιες λεπτομέρειες στην παραδοσιακή διεθνή διατροφή, που ειναι άρρηκτα συνδεμένη και ποιοτικά με την κουλτούρα.

Κατά τη γνώμη μου είναι σοβαρός δείκτης και κομμάτι της που προσπαθώ να διεισδύω, για να καταλάβω και τους ανθρώπους και τις διαφορές μας καλύτερα, όχι απλά να ρευτώ στο τέλος. Έτσι το θεωρώ ενδιαφέρον τοπικ και αν γράψω κάτι για εθνικό πιάτο θα προσπαθήσω να αποκωδικοποιήσω και τα υλικά και πώς η σύνθεση του τραπεζιού δειχνει στοιχεία και του εθνικού χαρακτήρα.

 

[Nikos86]

Τουλάχιστον στα χωριά της δυτικής μακεδονίας και στην ήπειρο οι γιαγιάδες μας, δηλ. γυναίκες 70 ετών και άνω, έβαζαν λαρδί, τοπικά καλούμενο "λίγδα", στις γνωστές πεντανόστιμες πίττες που έφτιαχναν στη γάστρα, όπου τις έψηναν σιγά σιγά με τσάκνα και κλαδιά στο καπάκι.
Οταν άπλωναν το φύλλο έβαζαν λίγη λίγδα κατά το δίπλωμα του φύλλου στον λεγόμενο κόθρο, το γύρω γύρω δηλαδή της πίττας.

Επιτύγχαναν μεγαλύτερη διατροφική αξία με κάτι φθηνό και εύκολα διαθέσιμο, προσδίδοντας επίσης ελαστικότητα και εξαιρετική γεύση.
Οι σημερινοί προχωρημένα ηλικιωμένοι των περιοχών αυτών αναπολούν την εποχή που ξετρελαίνονταν σαν παιδιά για μια φέτα αλλειμένη με λίγδα, δηλαδή λαρδί, δηλαδή το ενισχυτικό γεύσης και διατροφής των παιδιών της εποχής, όπως κάναμε εμείς πχ με τη μερέντα.
Πιο αυθεντικά και μόνο μερικές δεκαετίες πριν.

Εάν λοιπόν συλλογισθεί κανείς ότι στην περιοχή της Αττικής υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες εργαστήρια παραγωγής πρόσθετων λιπών, αρωματικών κλπ για τα σουβλακοειδή και τυροπιτοειδή, όπως και την Τουρκία, θα προτιμούσε το φυσικό λαρδί χίλιες φορές, από κάθε είδους ανέλεγκτο και πραγματικά νοσηρό Εi όπου i=100 έως άπειρο.

Αυτά από εμπειρίες και όχι βικιπιντια γιατί εκτιμώ πολύ κάποιες λεπτομέρειες στην παραδοσιακή διεθνή διατροφή, που ειναι άρρηκτα συνδεμένη και ποιοτικά με την κουλτούρα.

Κατά τη γνώμη μου είναι σοβαρός δείκτης και κομμάτι της που προσπαθώ να διεισδύω, για να καταλάβω και τους ανθρώπους και τις διαφορές μας καλύτερα, όχι απλά να ρευτώ στο τέλος. Έτσι το θεωρώ ενδιαφέρον τοπικ και αν γράψω κάτι για εθνικό πιάτο θα προσπαθήσω να αποκωδικοποιήσω και τα υλικά και πώς η σύνθεση του τραπεζιού δειχνει στοιχεία και του εθνικού χαρακτήρα.

Ασε τις υπεκφυγες και πες μας αν αρεσει σε σενα γευστικα οχι στους ηλικιωμενους της Μακεδονιας, γιατι απ' οτι καταλαβαινω ουτε εσενα σ' αρεσει!

Υ.Γ. Ειπαμε να δοκιμασουμε κανενα καινουριο πιατο οχι να κανουμε και διδακτορικο πανω στο λαρδι οπως εσυ! Περα απο την πλακα, πολυ ενδιαφεροντα παντως αυτα που εγραψες, λαρδι βεβαια δεν με εψησες να δοκιμασω αλλα οκ!

 

[Vasileti]

Ασε τις υπεκφυγες και πες μας αν αρεσει σε σενα γευστικα οχι στους ηλικιωμενους της Μακεδονιας, γιατι απ' οτι καταλαβαινω ουτε εσενα σ' αρεσει!

Υ.Γ. Ειπαμε να δοκιμασουμε κανενα καινουριο πιατο οχι να κανουμε και διδακτορικο πανω στο λαρδι οπως εσυ! Περα απο την πλακα, πολυ ενδιαφεροντα παντως αυτα που εγραψες, λαρδι βεβαια δεν με εψησες να δοκιμασω αλλα οκ!

τοχω φαει τηγανιτό σε μικρές λωρίδες σε σπιτι και ηταν πεντανοστιμο, μόνο που το απεφευγα λόγω φοβιας για τη χοληστερίνη. Στη χοιρινή τηγανιά αν αφαιρέσεις το λίπος δε χαλάς τη νοστιμιά;
Διδακτορικό κάνω γιατί θέλω να ζω τα πράγματα μέχρι ρανίδας και εφόσον δεν μου τρώει χρόνο, οταν είμαι κουικμαιντεντ. Εξάλλου έχω περισσότερο παρελθόν παρά μέλλον που σημαινει και άλλη πείρα αλλά και άλλες ανάγκες.
Θα σε παω στο κόζακς πλέις θαλασσινέ να ξετρελαθείς με το σαλο και τις σερβιτόρες.

 

[tripakias]

Τουλάχιστον στα χωριά της δυτικής μακεδονίας και στην ήπειρο οι γιαγιάδες μας, δηλ. γυναίκες 70 ετών και άνω, έβαζαν λαρδί, τοπικά καλούμενο "λίγδα", στις γνωστές πεντανόστιμες πίττες που έφτιαχναν στη γάστρα, όπου τις έψηναν σιγά σιγά με τσάκνα και κλαδιά στο καπάκι.
Οταν άπλωναν το φύλλο έβαζαν λίγη λίγδα κατά το δίπλωμα του φύλλου στον λεγόμενο κόθρο, το γύρω γύρω δηλαδή της πίττας.

Επιτύγχαναν μεγαλύτερη διατροφική αξία με κάτι φθηνό και εύκολα διαθέσιμο, προσδίδοντας επίσης ελαστικότητα και εξαιρετική γεύση.
Οι σημερινοί προχωρημένα ηλικιωμένοι των περιοχών αυτών αναπολούν την εποχή που ξετρελαίνονταν σαν παιδιά για μια φέτα αλλειμένη με λίγδα, δηλαδή λαρδί, δηλαδή το ενισχυτικό γεύσης και διατροφής των παιδιών της εποχής, όπως κάναμε εμείς πχ με τη μερέντα.
Πιο αυθεντικά και μόνο μερικές δεκαετίες πριν.

Εάν λοιπόν συλλογισθεί κανείς ότι στην περιοχή της Αττικής υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες εργαστήρια παραγωγής πρόσθετων λιπών, αρωματικών κλπ για τα σουβλακοειδή και τυροπιτοειδή, όπως και την Τουρκία, θα προτιμούσε το φυσικό λαρδί χίλιες φορές, από κάθε είδους ανέλεγκτο και πραγματικά νοσηρό Εi όπου i=100 έως άπειρο.

Αυτά από εμπειρίες και όχι βικιπιντια γιατί εκτιμώ πολύ κάποιες λεπτομέρειες στην παραδοσιακή διεθνή διατροφή, που ειναι άρρηκτα συνδεμένη και ποιοτικά με την κουλτούρα.

Κατά τη γνώμη μου είναι σοβαρός δείκτης και κομμάτι της που προσπαθώ να διεισδύω, για να καταλάβω και τους ανθρώπους και τις διαφορές μας καλύτερα, όχι απλά να ρευτώ στο τέλος. Έτσι το θεωρώ ενδιαφέρον τοπικ και αν γράψω κάτι για εθνικό πιάτο θα προσπαθήσω να αποκωδικοποιήσω και τα υλικά και πώς η σύνθεση του τραπεζιού δειχνει στοιχεία και του εθνικού χαρακτήρα.

Ετσι ειναι. Στο χωριο μου θυμαμαι γιαγιαδες που το χρησιμοποιουσαν αντι για βουτυρο. Ακομα θυμαμαι τη μανα μου που το εβαζε στα λουκανικα που εφτιαχνε τα Χριστουγεννα. Σημερα χρησιμοποιειται ακομη στα χωριατικα λουκανικα απ' οσο γνωριζω. Θεωρω πως οι περισσοτεροι εχουν φαει λαρδι καποια στιγμη της ζωης τους.

 

[mourohavlos]

Πατάτες τηγανητές με λίγδα έχετε φάει?

 

[tripakias]

Πατάτες τηγανητές με λίγδα έχετε φάει?

Φυσικα κι εχουμε φαει.

Να σας πω και κατι ακομη για οσους νομιζετε πως δεν σας αρεσει. Η γαλλικη λεξη για το λαρδι ειναι lard. Η ιδια ακριβως λεξη που χρησιμοποιειται και για το μπεικον.

 

[KIKI]

Φυσικα κι εχουμε φαει.

Να σας πω και κατι ακομη για οσους νομιζετε πως δεν σας αρεσει. Η γαλλικη λεξη για το λαρδι ειναι lard. Η ιδια ακριβως λεξη που χρησιμοποιειται και για το μπεικον.

Σωστά . Οταν τρωμε μπεικον τρωμε μεγαλο ποσοστό λαρδιού με λίγο κρέας.