Αιθιοπία Δύο Faranjiδες στην κοιλάδα του Omo (Αιθιοπία) και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων....

[toumpiotis]

Σ' ευχαριστώ πολύ φίλε toumpiotis γι' αυτή την λίαν κατατοπιστική παράθεση της ιστορίας των Μούρσι. Γνώριζα για την ρατσιστική τους αντιμέτωση και τις διώξεις αλλά αγνοούσα παντελώς τις λεπτομέρειες, και ειδικά όσα μας μαθαίνεις για το ρόλο της African Parks Network. Υπό το πρίσμα όλων αυτών των θλιβερών γεγονότων γίνεται και ευκολότερο να κατανοήσει κανείς τη στάση των Μούρσι απέναντι στους ξένους επισκέπτες που τους βλέπουν αποκλειστικά ως πηγή χρημάτων.

Από την άλλη, αυτή η παντελής αδυναμία ανάπτυξης οποιαδήποτε μορφή σχέσης πέρα από την οικονομική συναλλαγή "φωτό-birr" ομολογώ ότι μου άφησε τότε μια πολύ πικρή γεύση. Η αίσθηση που αποκόμησα ήδη προ τετραετίας είναι ότι ολόκληρη η κοιλάδα του Όμο και ειδικότερα η περιοχή των Μούρσι έτεινε να μετατραπεί σ' ένα ανθρωπολογικό μουσείο με τα ίδια τα "εκθέματα" σε ρόλο εισπράκτορα.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν βλέπω τον τρόπο για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος. Γιατί, κακά τα ψέματα, κι εμείς ως ταξιδιώτες κομμάτι του προβλήματος είμαστε, το ίδιο τους εκμαυλίζουμε κι ας νοιώθουμε ότι πηγαίνουμε εκεί κάπως "ψαγμένοι" και όχι ως χαζοτουρίστες. Χώρια που μιλώντας, γράφοντας κι ενημερώνοντας συμβάλλουμε στο να στείλουμε κι άλλους...

Με κάλυψες απόλυτα.Την ίδια πικρή γεύση πήρα και εγώ και φεύγοντας αισθάνθηκα ότι συνέχισα την προυπάρχουσα τακτική ,απλώς θάθελα να ακούσω μετά άπό μερικά χρόνια ότι διαφοροποιήθηκαν τα πράγματα προς το καλύτερο γιαυτούς (δεν μπορώ να προσδιορίσω τι και πως αλλά μπορώ το γιατί).

 

[toumpiotis]

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Ο παρακάτω διάλογος αφορά συζήτηση μεταξύ του David Turton και τριών Μούρσι για το πώς αισθάνονται σχετικά με την φωτογράφηση τους από τους λευκούς.Δημοσιεύτηκε στο Anthropology Today (ANTHROPOLOGY TODAY VOL 20 NO 2, APRIL 2004)[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]​

[FONT=TimesNewRoman,Italic]"DT(David Turton)

: When the tourists come up and down this road to the
Omo and take photographs, and when we come and film you

like this, what do you say about it, privately?

​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Arinyatuin[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: We say ʽItʼs their thing. They are that sort of
people – people who take photographs. Itʼs the whitesʼ thingʼ.

What do we know about it? You are the ones who know. We

just sit here and they take photographs. Thereʼs one [a Polaroid
photograph] that, as you look at it, you can see your own body
appearing. If itʼs bad, tell us.​

​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]DT[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Iʼm trying to find out what [FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]you think, in your stomachs.​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Arinyatuin[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: In our stomachs? Weʼve no idea. They canʼt
speak our language, so we canʼt ask them why they are doing

it. We can ask you, because you speak Mursi. They come with

Kuchumba(εννοεί τους Αιθίοπες),​

10 who just sit in the cars. When the tourists have taken their photographs, they drive off.
We say, ʽIs it just that they want to know who we are, or

what? They must be people who donʼt know how to behave.ʼ

Even old women come and totter about taking photographs. ʽIs
this how whites normally behave?ʼ Thatʼs what we say.​

​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]DT[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: (Laughing) So thatʼs what you say!​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Bio[FONT=TimesNewRoman,Italic]
-[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]iton-giga: Goloinmeri – why do they do it? Do they
want us to become their children, or what? What do they want

the photographs for?

​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]DT[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: They come because they see you as different and strange
people. They go back home and tell their friends that theyʼve

been on a long trip, to Mursiland. They say: ʽLook, here are the

people we saw.ʼ They do it for entertainment.​

​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Komorakora[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Recently, the Administrator at Hana told us,
ʽBuild a nice big house, with a fence – a big house, well built.

The vets can use it when they treat the cattle and the tourists can

photograph it. The tourists come to enjoy themselves. They can
sleep in the house and go back the next day.ʼ
Thatʼs what he said – whatʼs his name?​

​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Bio-iton-giga[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Dawit Shumbulu.​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Komorakora[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Yes, thatʼs it, Dawit Shumbulu. Thatʼs what he
said. We said to each other, ʽAre we here just for their amusement?ʼ

Now youʼve said the same, so that must be it.

​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Bio-iton-giga[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: If they are going to take photographs, they
should give us a lot of money shouldnʼt they? But they donʼt.​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]DT[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Thatʼs bad. Is that how they behave?
[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Arinyatuin[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Yes, we are always arguing with them. They
cheat us.​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Bio-iton-giga[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Theyʼll take a lot of photographs, give us a
single note, and then get in their cars and drive off.​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]DT[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Donʼt you complain?​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Bio-iton-giga[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Of course we do. But they dive into their cars and escape.​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Arinyatuin[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: They are thieves, arenʼt they? White people are
thieves.​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]DT[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Yes, itʼs bad. What about the Kuchumba – they are different
from the whites, arenʼt they?​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Arinyatuin[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Yes. They donʼt take photographs. They just ask
for food. ʽGive us a goat to eat,ʼ they say.

So we just give them one, When a lot of them come, itʼs for

tax. Donʼt you have tax in your country?​

​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]DT[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Yes, we do.​

[FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic][FONT=TimesNewRoman,Italic]Arinyatuin[FONT=TimesNewRoman,Italic]
: Thereʼs none of this going round taking photographs
with the Kuchumba – they are more like us. This photography

thing comes from your country, [smiling] where the

necklace beads grow. Give us a car and weʼll go and take photographs​

of you."​

​

 

[toumpiotis]

Mursiland

Το επόμενο πρωινό και αφού πήραμε το επισκευασμένο λάστιχο από το τοπικό βουλκανιζατέρ ,το πρώτο μας μέλημα ήταν να βρούμε τοπικό οδηγό. Στην συμβολή του αεροδιαδρόμου και Mursi road καθόταν μερικοί Ari και ο Kabanesa αφού συνομίλησε με μερικούς γύρισε στο τζιπ φέρνοντας μαζί του τον Ababa τον οδηγό μας για τους Μούρσι .Αφού μας συστήθηκε (μιλούσε και Αγγλικά) και μας είπε και το ψευδώνυμό του (Mitiku) συζητήσαμε για το τι ακριβώς θέλαμε να κάνουμε. Κυρίως συζητήσαμε για το μέγεθος του χωριού που θα επισκεπτόμασταν ,τελικά επιλέξαμε να είναι μικρό έως μεσαίου μεγέθους ώστε να μπορούμε να τους χειριστούμε καλύτερα.

Μπαίνοντας στο Mago national parc και αφού πληρώσαμε την είσοδο στο εκεί γραφείο κατευθυνθήκαμε στην Mursiland. Στα 20-25 χιλιόμετρα υπήρχε ένα Checkpoint από όπου θα παίρναμε ένοπλο να μας συνοδεύσει αλλά την συγκεκριμένη στιγμή δεν υπήρχε κανένας διαθέσιμος. Μας ενημέρωσαν πως στα πρώτα χωριά θα βρίσκαμε κάποιον διαθέσιμο ένοπλο.
Οι πρώτοι Μούρσι που συναντήσαμε (έπειτα από περίπου 30 χιλιόμετρα)ήταν στον δρόμο και οι οποίοι γυρνούσαν στο χωριό τους με δοχεία Κατικάλα στο χέρι. Στα αμέσως επόμενα 20 χιλιόμετρα συναντήσαμε στα αριστερά μας και τον πρώτο οικισμό. Ο Mitiku πρότεινε να σταματήσουμε αλλά βλέποντας ότι υπήρχε άλλο τζιπ προτίμησα να προχωρήσουμε για να φθάσουμε στο χωριό που είχαμε προαποφασίσει που δεν ήταν άλλο από το Bile.
Στο μεγάλο άνοιγμα πριν το χωριό ήταν σταθμευμένα 2 τζιπ και από ότι είδαμε ετοιμαζόταν να αναχωρήσουν. Αυτό μου λέει ο Kabanesa είναι πολύ καλό ,διότι οι Μούρσι λογικά έχουν διοχετεύσει όλη την πρωινή ενεργητικότητα τους στους προηγούμενους με αποτέλεσμα τα πράγματα να είναι πιο εύκολα για εμάς.

Πριν να αναχωρήσουν τα τζιπ πήραμε τον ένα ένοπλο που διέθεταν και ο οποίος είχε τρία ονόματα .Στα Αιθιοπικά ονομαζόταν Fateka στην γλώσσα των Ari τον λέγαν Adega και στην γλώσσα των Μούρσι Olivise και το όνομα του σημαίνει Πηγή (spring).
Σε όλο τον ανοιχτό χώρο υπήρχαν Μούρσι ανά παρέες σε διάφορα σημεία του. Οι πρώτοι που μας πλησίασαν ήταν κάποιοι άντρες τους οποίους προσπεράσαμε αποφεύγοντας τους και κατευθυνθήκαμε προς στο χωριό. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα άρχισαν να έρχονται προς εμάς και οι υπόλοιπες παρέες και σύντομα βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από καμιά 20αριά Μούρσι οι οποίοι μας ακολουθούσαν στην πορεία προς το χωριό. Με το που φθάσαμε τα πρώτα σπίτια ο αριθμός των Μούρσι μεγάλωσε αλλά μιας και δεν κάναμε καμιά κίνηση να φωτογραφήσουμε περιοριστήκαν μονο στο να μας ζητάνε να τους φωτογραφήσουμε.
Ο Kabanase μου λέει μην βγάζεις φωτογραφίες γιατί αν ξεκινήσεις θα αρχίσουν να πιέζουν ασφυκτικά. Εκεί είχα την φαεινή ιδέα να κρεμάσω την φωτ.μηχανή μου στον λαιμό και να την βάλω να γράφει σε βίντεο την όλη πορεία μέχρι να βγάλω τις πρώτες φωτογραφίες. Έτσι έχω και ένα ολιγόλεπτο βιντεάκι (με ανεβοκατεβάσματα λόγω περπατήματος )με την διαδρομή στο χωριό. Προχωρήσαμε προς το τέρμα του χωριού όπου φάνηκε σε απόσταση 100 μέτρων ο χώρος φύλαξης προμηθειών που είχαν .Κατεβήκαμε το κατηφορικό μονοπάτι και βρεθήκαμε στις αποθήκες τους όπου υπήρχαν 3-4 φρουροί. Από τους Μούρσι που μας τριγυρνούσαν στο χωριό ,μικρός αριθμός τους μας ακολούθησε μέχρι εδώ. Σε αυτό το σημείο ξεκινήσαμε να βγάλουμε τις πρώτες φωτογραφίες. Ξεκίνησα να φωτογραφίζω τις αποθήκες (δεν χρειαζόταν να δώσεις χρήματα γιαυτό)και μου φάνηκε παράξενο που μπαίνοντας μέσα στον χώρο των αποθηκών δεν με ακολούθησε κανένας. Πιθανολογώ πως μάλλον πρέπει να απαγορεύεται να κυκλοφορούν εκεί για να μην παίρνουν ανεξέλεγκτα προμήθειες. Ενώ διέθεσα εκεί μόνο μερικά λεπτά ήταν αρκετός χρόνος για να ηρεμήσω από αυτούς και να προγραμματίσω με ηρεμία τις επόμενες κινήσεις μου .

Τους πρώτους Μούρσι που φωτογράφησα ήταν οι φρουροί μαζί με 2-3 γυναίκες που βρισκόταν πλάι τους. Ξεκίνησα προς τα πίσω πάλι όπου φθάνοντας το χωριό άρχισα να φωτογραφίζω του ηλικιωμένους και διέκρινα ικανοποίηση στα μάτια τους που ξεκίνησα με αυτούς και όχι με τις γυναίκες ή τα παιδιά. Η πρώτη γυναίκα που φωτογράφησα ήταν μία μητέρα που θήλαζε το παιδί της καθισμένη στο χώμα και που δεν πολύ ενδιαφερόταν για φωτογραφίες. Εντύπωση μου έκαναν τα διογκωμένα γόνατα της.

Η συνέχεια περιλάμβανε σωρεία φωτογραφιών με ότι με κινούσε το ενδιαφέρον. Γυναίκες μετ α πιάτα στα χείλη ,Γυναίκες με χωρίς τα πιάτα ,ηλικιωμένες γυναίκες με κέρατα στο κεφάλι και κάλυκες από σφαίρες στις άκρες των μαλλιών κλπ. Κάθε ένας/μια Μούρσι είχε και κάτι το διαφορετικό .Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν μερικοί δημιουργούν ένα λουκ για να τους φωτογραφίσεις ή αν θα το είχαν και αν δεν ερχόταν επισκέπτες για φωτογραφίες.

Αφού ξοδέψαμε αρκετή ώρα τριγυρνώντας στο χωριό (μετά από κάποια ώρα ο καθένας πήγε στην δουλειά του) πλησίασα μια παρέα νεαρών αντρών και με την βοήθεια του Kabanesa συνενοήθηκα να τους φωτογραφίσω με τα κασκόλ της αγαπημένης μου ομάδος. Μιας και δεν έχουν ιδέα το τι εστί ποδόσφαιρο ο Kabanesa με την βοήθεια του Mitaku τους εξήγησε ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι και τα κασκόλ αποτελούν κάτι σαν λάβαρο. Οι Μουρσι ξετρελάθηκαν. Κόντεψε να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο με κάποιους που δεν βγήκαν φωτογραφία.

Το δύσκολο κομμάτι σε τέτοιου είδους φωτογραφίσεις στους Μούρσι δεν είναι να θελήσουν να φωτογραφηθούν με κασκόλ ή οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο ,αλλά να μπορέσεις να το πάρεις πίσω και να μην στο κρατήσουν. Σε αυτό το θέμα η εξήγηση που τους έδωσε ο Mituku ήταν άκρως πειστική και αποτελεσματική. Τους εξήγησε την αξία που έχει για μένα προσομοιώνοντας το με την αξία που έχουν τα ξύλινα ραβδιά που χρησιμοποιούν για την Dunga .Οι Μούρσι όχι μόνο κατάλαβαν αλλά και έδειξαν θρησκευτική ευλάβεια.
Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο συναισθηματικός κόσμος τους δεν διαφέρει από τους υπόλοιπους .Όπως θα τους φερθείς έτσι θα σου φερθούν ,αν δείξεις στους Μούρσι ότι δεν σου φαίνονται παράξενοι και ότι θα μπορούσες να τους δεχθείς στην δική σου κοινωνική ομάδα θα σε δεχθούν και αυτοί στην δική τους. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με όσα είχα διαβάσει και ακούσει γιαυτούς. Αλλιώς του περίμενα και αλλιώς τους βρήκα .
Θυμάμαι την Αμερικανίδα που είδα στο χωριό την οποία τραβούσε από το μανίκι μία Μούρσι και αυτή της φώναζε «don’t touch me ,don’t touch me” και αμέσως θυμάμαι πως έβγαζα φωτογραφία μαζί τους αγκαλιάζοντας τους ,δίπλα δίπλα και ένας τους δεν με τράβηξε από το μανίκι (ασχέτως που φορούσα μακρυμάνικο πουκάμισο όπως μου είπαν να κάνω για να αποφύγω τις αμυχές).

Συνολικά πρέπει να ξοδέψαμε πάνω πό 2-2,5 ώρες στο χωριό και ποσωπικά το χάρηκα πολύ. Ο δρόμος της επιστροφής για την Jinka περιλάμβανε ακόμη 3 στάσεις όπου συναντήσαμε Mursi είτε που πηγαίναν στα χωριά τους ή που καθόταν στην άκρη του δρόμου. Στην Jinka αποχαιρετήσαμε και ευχαριστήσαμε τον Mituku και συνεχίσαμε προς Arba Minch με προοπτική να σταματήσουμε κάπου στον δρόμο για φαγητό……………

 

[_antonis_]

Συγκλονηστικό!!!

 

[pigi_dikaiou]

Ευχαριστω

 

[toumpiotis]

Επιστρέφοντας προς Addis Ababa

Επιστροφή ArbaMinch
Στην επιστροφή μας προς Arba Minch σταματήσαμε για μεσημεριανό στο Keyafer όπου στο συγκεκριμένο εστιατόριο (Zarsi) θα πρέπει να υπήρχαν τουλάχιστον 10 τζιπ ακόμη. Καθίσαμε στην σκιά ενός Mango όπου απολάυσαμε τις St George μπίρες μας (δοκιμάσαμε και μία Bedele που δεν έλεγε και πολλά ).

Δεν μπορώ να ξεχάσω την Hamer που προσπαθούσε να πουλήσει τα ξύλα με τα οποία ήταν φορτωμένη ,στην ιδιοκτήτρια του εστιατορίου και αυτή δεν τα ήθελε.O Kabanesa μου εξήγησε ότι είχε έρθει αργά (και συνήθως τα ξύλα τα αγοράζουν μέχρι τις 12:00-12:30 )και τώρα θα έπρεπε να τα πετάξει και να γυρίσει άπραγη στο χωριό της (το οποίο ήταν 4-5 ώρες περπάτημα από εκεί).Το κόστος των ξύλων ; 10-20 μπιρ δηλαδή 23-45 λεπτά τα οποία είναι και το ημερομίσθιο της. Εκεί ο άνθρωπος ακόμα αγωνίζεται για την καθημερινή του επιβίωση κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.

Πριν φθάσουμε στο Arba Minch σε κάποιον οικισμό στο δρόμο είδαμε μαζεμένους μερικούς ντόπιους. «Κοίταξε» μου λέει ο Kabanesa έχουν μαζευτεί να πιουν Κατικάλα .Εδώ είμαστε του λέω κάνε στάση και πάμε να πιούμε και εμείς . Με το που πλησιάσαμε τους ντόπιους αυτοί σταματήσανε οποιαδήποτε δραστηριότητα και μας κοιτούσαν ψιθυρίζοντας ο ένας στον άλλο «Faranji,Faranji» .Με το που φθάνω στο τραπέζι τους δείχνω το μπουκάλι και κάνω νόημα ότι θέλω να πιώ και εγώ μαζί τους .Αμέσως ένας από αυτούς μου βάζει σε ένα ποτήρι και με το που κατεβάζω το ποτήρι και κάνω μια έκφραση καψίματος από το ποτό αρχίζουν όλοι να χαμογελάνε. Στα επόμενα λεπτά αφού προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί τους με την νοηματική ,έρχεται μια γυναίκα και μου φέρνει ένα ποτήρι με ένα άσπρο υγρό που μέσα έπλεαν κάτι σαν μαύρα σπόρια. Πάω να το πιάσω ώστε να δοκιμάσω και ο Kabanesa αμέσως μου φωνάζει «μην το πιείς» .Τον κοιτάω απορημένα και μου εξηγεί πως το συγκεκριμένο ποτό λέγεται chaka και είναι οργανικό ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν πολυκατάλαβα αλλά ο τόνος της φωνής του ήταν καθοριστικός ώστε να μην το πιώ .Για να μην προσβάλω την γυναίκα της κάνω με νόημα ότι προτιμώ το Κατικάλα και έτσι μου ξαναγέμισαν το ποτήρι .O Kabanesa άρχισε να γελά και γυρνώντας προς εμένα μου λέει «πάμε να φύγουμε γιατί έτσι που το πας σε βλέπω να γυρνάς στουπί (καλά δεν είπε αυτό ,αλλά αυτό εννοούσε) στην Αντις Αμπέμπα».
Το βράδυ στο Arba Minch περπατήσαμε την διαδρομή των 2,5 χιλιομέτρων από το ξενοδοχείο μέχρι τον κεντρικό δρόμο όπου καθίσαμε σε ένα μπαράκι και χαζέψαμε την νεολαία της πόλης υπό Αιθιοπικής ντίσκο μουσικής.
Arba Minch - Addis Ababa

Την επομένη αφού απολαύσαμε την θέα από το μπαλκόνι του Paradise lodge ,παίρνοντας το πρωινό μας, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής με στόχο να δούμε την λαξευμένη εκκλησία Adadi Maria (για μια μικρή δόση τύπου Lalibela ) καθώς και μια μικρή δόση από Addis Ababa .

Στο Todo κάναμε μια στάση μιας και λάμβανε χώρα υπαίθρια αγορά. Στην αγορά θέλησα να δοκιμάσω κάτι τοπικό και βλέποντας έναν ντορβά με Sambusa (κάτι σαν μπισκότα τηγανιτά)πήγα να πάρω αλλά ευτυχώς ο Kabanesa με πρόλαβε και μου έδειξε το λάδι στο οποίο τα τηγανίζουν . Η εικόνα του μαύρου λαδιού ήταν αποτρεπτική με αποτέλεσμα μου κόπηκε η όρεξη αυτομάτως.

Στην Hosaena σταματήσαμε για μεσημεριανό στο Lema international hotel (πολύ καλό)όπου δοκίμασα και Meta μπίρα (ιδιαίτερη γεύση, δεν μου άρεσε)και ήπια και Buna (καφέ).

Στην διαδρομή είχα μία ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Kabanesa με την οποία έμαθα εκτός από κάποια ιστορικά γεγονότα για την Αιθιοπία και πολλά στοιχεία της ζωής των Αιθιόπων. Η Αιθιοπία έχει 13 μήνες .Για την ακρίβεια 12 μήνες των 30 ημερών και έναν (τον Pagumen)με 6 ημέρες. Έχουν μια διαφορά 7 ετών σε σχέση με το Γρηγοριανό ημερολόγιο δηλαδή αυτήν την στιγμή είναι στο 2004 και θα μπουν στο 2005 στις 12 Σεπτεμβρίου του 2012 (η Πρωτοχρονιά τους είναι στις 11 Σεπτέμβρη αλλά φέτος είναι δίσεκτο το έτος).

Επόμενη στάση στην Adadi Maryam την νοτιότερη λαξευτή εκκλησία της Αιθιοπίας. Χτισμένη τον 14ο αιώνα (ο μύθος λέει ότι κτίστηκε μέσα σε 6 μήνες) λόγω της επίσκεψης του βασιλιά Lalibela στην περιοχή ,καταστράφηκε τον 16ο αιώνα από τους Άραβες και ξεχάστηκε από τον χρόνο μέχρι που την ανακάλυψαν βοσκοί στα τέλη του 19ου αιώνα επί βασιλείας Μενελίκ του 2ου.Μπήκαμε στο εσωτερικό της όπου ο μεταφραστής μας έκανε και μία επίδειξη των τεράστιων τυμπάνων που χρησιμοποιούν οι ιερείς στις εορτές ,είδαμε και εικόνες με ελληνική γραφή καθώς και μία εικόνα ενός μαύρου Αγίου.

Το απόγευμα φθάσαμε στην πρωτεύουσα όπου κάναμε μια περιήγηση σε όλη την πόλη. Ήπιαμε καφέ στο πιο διάσημο καφέ της Αντίς Αμπέμπα τo καφέ Tomoca. Ο καφές που όλοι γνωρίζουμε ,πρώτοανακαλύφθηκε εδώ στην Αιθιοπία και μάλιστα όλα τα είδη Αραβικού καφέ προέρχονται από το είδος που υπήρχε στην περιοχή Kaffa της Αιθιοπίας. Αφού απολαύσαμε το καφεδάκι μας (το τσιγάρο δεν επιτρέπετε μέσα αλλά μόνο έξω στην είσοδο)αγοράσαμε καφέ και για το σπίτι.

Η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε, τα παιδιά (Mogash και Kabanesa)μας άφησαν στο αεροδρόμιο και αφού ανταλλάξαμε τηλέφωνα και e-mail αποχαιρετιστήκαμε………..

 

[_antonis_]

Πολύ στεναχωρήθηκα για την γυναίκα με τα ξύλα...

Ευχαριστούμε φίλε toumpiotis για την ιστορία! Να'σαι καλά, να συνεχίσεις να θερίζεις τον κόσμο!!

 

[toumpiotis]

Μερικές ακόμη φωτογραφίες :


Σαν τον παλιό καλό (και δύσκολο) καιρό


Bedele vs St.George


Meta vs St.George


Tomoca Cafe Αντις Αμπέμπας


Kayafer Zarsi restaurant

 

[deka]

Πολύ ωραίο το ταξίδι σας! Πάντα τέτοια!

 

[264George]

Ευχαριστούμε που μοιραστήκατε
τις εμπειρίες σας.
Καλά ταξίδια!

 

[toumpiotis]

Η επιστροφή

Η επιστροφή έγινε μέσω Καίρου όπου και είχαμε ένα μεγάλο στοπ-όβερ (8 ώρες).Στο Κάιρο μας περίμενε ό Αιγύπτιος ξεναγός μας ο Γκαμάλ μαζί με τον οδηγό για μια νυχτερινή περιήγηση .


Ξεκινήσαμε με καφεδάκι και Ναργιλέ και συνεχίσαμε με βόλτα με φελούκα στον Νείλο αφού προηγουμένως αγοράσαμε και τοπική μπίρα Sakara. Τόσο ο ξεναγός όσο και ο βαρκάρης τον οποίο ξυπνήσαμε στις 03:30 τα ξημερώματα ,πρώτη φορά τους τύχαινε βαρκάδα τέτοια ώρα .Ήταν απόλαυση. Τόσο το Κάιρο όσο και ο Νείλος άδεια από κόσμο και φελούκες . Τα μεγάλα κτίρια κατά μήκος του ποταμού φωταγωγημένα έδιναν μια πολύ όμορφη εικόνα .



Το επόμενο καφεδάκι (το χρειαζόμασταν μιας και ξενύχτηδες)το ήπιαμε στην αγορά του Αλ χαλίλη που εκείνη την ώρα και αυτή ήταν άδεια με ελάχιστα μαγαζάκια ανοικτά .

Συνεχίσαμε με επίσκεψη στο τέμενος Amr ibn El As το παλαιότερο τέμενος της Αφρικής κτισμένο το 642μχ με τις 150 κολώνες εκ των οποίων μόνο δύο είναι από την κτίση του .Παρακολουθήσαμε τους πιστούς για λίγο που προσεύχονταν και αναχωρήσαμε για την Γκίζα.



Το πλάνο μας ήταν να φάμε πρωινό αγναντεύοντας την ανατολή στις Πυραμίδες. Δυστυχώς ο χώρος άνοιγε στις 8 και δεν προλαβαίναμε να μπούμε μέσα. Αρκεστήκαμε να ρίξουμε μια ματιά από έξω απτήν είσοδο και μιας και ο καιρός δεν βοηθούσε (ήταν θολό ο τοπίο) αρκεστήκαμε να πιούμε το τρίτο μας καφεδάκι σε διπλανό καφέ όπου και φάγαμε Tamiya (Αιγυπτιακό ψωμί με γέμιση φασόλια και άλλα απροσδιόριστα υλικά).



Οι Αιγυπτιακές αερογραμμές ξεκίνησαν στην ώρα τους και αφού είχαμε μια σύντομη στάση στο Ελ.Βενιζέλος φθάσαμε τελικά στην Θεσσαλονίκη. Η ώρα ήταν 5 το απόγευμα και το ημερολόγιο έγραφε 31 Δεκεμβρίου . Μετά από 10 μέρες αθλητική εφημερίδα της Βορ.Ελλάδος είχε πρωτοσέλιδο την φωτογραφία μου με τους Μούρσι καθώς και του Kabanesa...
........................................................................................................................

 

[KLEOPATRA]

Παντα τετοια ταξιδια ευχομαι και ακομα πιο συναρπαστικα και ιδιαιτερα .
Να σαι καλα!