Αιθιοπία Δύο Faranjiδες στην κοιλάδα του Omo (Αιθιοπία) και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων....

[toumpiotis]

Πολύ χρήσιμες οι συμβουλές σου για την φωτογράφηση των Ηamer. Aλήθεια για τί ποσά μιλάμε;

Το κόστος κυμαίνεται απο 1-5 μπιρ ανα πρόσωπο (4-20 λεπτά).σε σχέση με τα ποσά που χρειάζονται οι Μασάι είναι πολύ χαμηλές οι τιμές.Σε πολλά χωριά μπορείς να δώσεις ένα συνολικό ποσό (150-200 μπιρ δηλαδή 6-8 ευρο )και να βγάλεις όσες φωτογραφίες θέλεις και με όσα άτομα θέλεις ,αυτό συμφέρει σε μεγάλα χωριά ,αλλά σε αυτό θα αναφερθώ στο επόμενο πόστ .

 

[toumpiotis]

Turmi – Omorate- Jinka

Το επόμενο πρωί μετά το πρωινό πήγαμε στο σχολείο στο Τούρμι όπου είχαμε την δυνατότητα να επισκεφθούμε μία τάξη του σχολείου. Το συγκεκριμένο σχολείο έχει περίπου 1200 μαθητές (πολλά παιδιά περπατάνε 1-2 ή και περισσότερες ώρες για να πάνε σχολείο). Η τάξη αποτελούνταν από 20 περίπου παιδιά ηλικίας 8 χρονών .Ο λόγος της επίσκεψης ήταν να παραδώσουμε τετράδια και στυλό ( χορηγία της φίλης μου από Θεσσαλονίκη) και νομίζω άξιζε τον κόπο. Είδα στα υπάρχοντα τετράδια τους να έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι και το τελευταίο κενό της σελίδας μιας και δεν υπάρχει πολυτέλεια για αγορά τετραδίων. Ο Kabanesa μου εξήγησε πως το συγκεκριμένο σχολείο λειτουργεί κυρίως με δωρεές από ιδρύματα και χορηγίες.
Η διαδρομή από το Τούρμι μέχρι το Ομοράτε είχε αμφότερα του δρόμου φωλιές τερμιτών . Συχνά πυκνά έκαναν την εμφάνιση τους μπαμπουίνοι κατά ομάδες ,μερικοί εκ των οποίων στέκονταν στον δρόμο μέχρι και την τελευταία στιγμή .Επιπλέον είδαμε και μερικά dik dik δηλαδή τις μικρές αντιλόπες οι οποίες χοροπηδούσαν πέρα δώθε μέχρι να βγουν από τον δρόμο.
Φθάνοντας στο Ομοράτε αντικρίσαμε την καινούργια γέφυρα που κατασκευάζεται και η οποία (όπως μας είπε χαριτολογώντας ο Kabanesa ) θα τελειώσει σε 1-2-3-4-5 άντε 10 χρόνια το αργότερο .Η πρώτη στάση έγινε στο φυλάκιο (ουσιαστικά πρόκειται για τα σύνορα )όπου μας κράτησαν τους αριθμούς διαβατηρίων μιας και μετά από εκεί δεν υπάρχει άλλος συνοριακός σταθμός και ο δρόμος οδηγεί στην Κένυα. Από εδώ μπορείς να περάσεις στην Κένυα με αυτόν τον απλό έλεγχο(εφόσον έχεις βίζα Κενυάτικη) αλλά δεν μπορείς να περάσεις το αυτοκίνητο που πρέπει να σφραγιστεί το Carnet de Passage του αυτοκινήτου πράγμα που μπορεί να γίνει στο τελωνείο στην Awasa (το είχα ψάξει μήπως και αλλά δεν …).
Εκατόνπενήντα μέτρα πιο εκεί βρίσκεται το σημείο από όπου θα περνούσαμε τον Όμο ποταμό για να επισκεφθούμε τους Dassanech .Πριν κατεβούμε την όχθη είδαμε έναν ξύλινο κορμό δέντρου που τον είχαν μετατρέψει σε πιρόγα και υποθέσαμε ότι υπήρχε για να δείχνει πως γινόταν το πέρασμα του ποταμού στους προηγούμενους αιώνες. Αμ δε με τον ίδιο τρόπο περάσαμε και εμείς αφού προηγουμένως είχαμε βρει έναν τοπικό οδηγό για τους Dassanech. Ανεβαίνοντας στην πιρόγα το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να προσπαθήσεις να κρατήσεις ισορροπία διότι ο κορμός πηγαίνει πέρα δώθε και όσο και αν προσπαθεί ο βαρκάρης δύσκολα τον κρατάει σταθερό. Ξεπερνώντας τις όποιες δυσκολίες καταφέραμε και περάσαμε απέναντι και κατεβήκαμε στην προβλήτα η οποία δεν ήταν τίποτα άλλο από μια παλιά ρόδα φορτηγού.
Στον δρόμο για το χωριό μας ακολούθησε και μία ντόπια η οποία κουβαλούσε ένα πλαστικό δοχείο στο κεφάλι της. Νομίζοντας ότι κουβαλάει κάποιο ποτό (για την ακρίβεια Κατικάλα) προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της για να μου δώσει να δοκιμάσω αλλά ο Kabanesa μου είπε ότι ήταν κηροζίνη για τον φωτισμό με συνέπεια να σταματήσω την νοηματική μαζί της.
Στους Dassanech τα πράγματα είναι πιο οργανωμένα σε σχέση με τις άλλες φυλές . Πληρώνεις την είσοδο για το χωριό (200 μπιρ-8 ευρό) και δώσαμε επιπλέον 200 μπιρ για να βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλαμε. Ο πληθυσμός των Dassanech (οι γείτονες τους τούς ονομάζουν Μεριλλε ) είναι 48.000 ψυχές και κατοικούν δυτικά του ποταμού Όμο .Έχουν εκδιωχθεί από τις περιοχές που κατείχαν κυρίως στην Κένυα στις ακτές της λίμνης Τουρκάνα καθώς και από το τριεθνές του Ίλεμι που ανήκει στο Νοτ.Σουδάν (αν και διεκδικείτε από την Κένυα).Από τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι πως εφαρμόζουν στις γυναίκες κλειτεριδεκτομή .
Οι φωτογραφίες που βγάλαμε ήταν κυρίως από γυναίκες κάθε ηλικίας και παιδιά.Οι γυναίκες φορούσαν πανέμορφα περιδέρια από πολύχρωμες χάντες. Οι άντρες δεν εμφανίστηκαν καθόλου εκτός από τρείς νεαρούς (πάνω από 1.90 ο καθένας ) που έκαναν την εμφάνιση τους αλλά στην θέα της φωτογραφικής μηχανής εξαφανίστηκαν. Τα παιδιά είχαν στεφάνια στα μαλλιά τους διακοσμημένα με διάφορα εξαρτήματα (κυρίως καπάκια από αναψυκτικά μου ζήτησαν να τους δώσω αλλά δεν είχα).Επιστρέφοντας στο Omorate γευματίσαμε σε ένα εστιατόριο noname όπου και δοκιμάσαμε για πρώτη φορά να φάμε εκεί που τρώνε και οι ντόπιοι.Δοκιμάσαμε tibs mε ιντζίρα και ήπιαμε την μπίρα του Αη Γιώργη ώς συνήθως.
Στον δρόμο για Jinka σταματήσαμε στην Dimeka όπου φωτογραφήσαμε μερικές Hamer .Η άφιξη μας στην Jinka έγινε στις 19:00 στο ξενοδοχείο Jinka resort (χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο είναι ότι καλύτερο διαθέτει η Jinka). Με το που μπήκαμε στο ξενοδοχείο διαπιστώσαμε ότι είχαμε λάστιχο .Ο οδηγός μας(ο Mogash) πήγε να το φτιάξει και εμείς να τακτοποιηθούμε στο δωμάτιο. Το βράδυ βγήκαμε για μια βόλτα στην πόλη και εντύπωση μας έκανε ο αεροδιάδρομος (για έναν μεγάλο χωματόδρομο αναφέρομαι ) ο οποίος κυριολεκτικά περνάει μέσα από την πόλη .Η κίνηση στο αεροδρόμιο της πόλης είναι ελάχιστη έως μη υπαρκτή ,ουσιαστικά μία δύο πτήσεις την εβδομάδα και αυτές αφορούν μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Στον αεροδιάδρομο περιπλανιόταν κόσμος πέρα δώθε καθώς και μερικά ζωντανά έβοσκαν στο χορτάρι του. Όλη η πόλη πνιγμένη κυριολεκτικά στην σκόνη (δεν υπάρχει ασφαλτοστρωμένος δρόμος ) και η περιοχή γύρω από τον αεροδιάδρομο γεμάτη κουνούπια (παραδόξως δεν μας τσίμπησε κανένα ).Δειπνήσαμε στο Besha Gojo απέναντι από το νοσοκομείο και μπορώ να πω πως ήταν από τα καλύτερα γεύματα που είχαμε στην Αιθιοπία.
Το βράδυ πέσαμε νωρίς για ύπνο μιας και την επόμενη θα ξυπνούσαμε (και πάλι )νωρίς για να επισκεφθούμε το Mago national park και τους Μούρσι………..

 

[ELGEO2]

Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us

 

[_antonis_]

Υπέροχο ταξίδι...

 

[ELGEO2]

Τα ματακια τους χαμογελουσαν οταν σταματησαμε στο καλυβακι τους λιγο πριν την τζινγκα ...
η οικονομικη βοηθεια που δεχθηκε η οικογενεια τους --δωρο απο την ευγενικη χορηγια εκ θεσσαλονικης --θα την θυμουνται για πολλλα χρονια .......

η φωτογραφια ειναι αφιερωμενη στην .....χορηγο ...



Uploaded with ImageShack.us

 

[_antonis_]

Τ
η φωτογραφια ειναι αφιερωμενη στην .....χορηγο ...

http://imageshack.us

Ένα μεγάλο μπράβο!!

 

[toumpiotis]

MURSI μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία

Από όλες τις φυλές της κοιλάδας Όμο αυτή που ξεχωρίζει για πολλούς και διάφορους λόγου είναι η φυλή των Μούρσι. Οι Μούρσι μαζί με τους Suri και τους Me’en ανήκουν στην εθνότητα που ονομάζεται Surma.Οι Surma μετανάστευσαν στην συγκεκριμένη περιοχή από τις όχθες του ποταμού Νείλου πριν από 200 περίπου χρόνια. Οι τρείς αυτές φυλές εγκαταστάθηκαν στην συγκεκριμένη περιοχή με τους Suri και τους Me’en δυτικά του ποταμού Όμο καταλαμβάνοντας την περιοχή του Boma (Αιθιοπία και νοτ.Σουδαν) και τους Μούρσι ανατολικά του.
Το Omo national park δημιουργήθηκε το 1966 (το Mago national park το 1978) και σε αυτό κατοικούν 7 φυλές με τα «κακά» παιδιά να είναι οι Nyangatom οι οποίοι λίγο πολύ τα έχουν βάλει με όλους. Οι πόλεμοι μεταξύ των φυλών ήταν στην ημερήσια διάταξη και έτσι κανένας πράκτορας στην Αιθιοπία δεν διοργάνωνε περιηγήσεις στην περιοχή μέχρι και το 1999.

Το 2000 ιδρύθηκε το African Parks Network το οποίο είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που σαν στόχο έχει την διαφύλαξη των Αφρικάνικων πάρκων και ο οποίος ήρθε σε επαφή το 2004 με την Αιθιοπική κυβέρνηση με σκοπό να «αναβαθμίσει» τα δύο πάρκα και κάπως έτσι το 2006 δόθηκε μέσω ενός άλλου οργανισμού (πάντα μη κερδοσκοπικού ) του Walta information center το ποσό του 1.000.000 δολαρίων για την κατασκευή δρόμων στην περιοχή με σκοπό την τουριστική της ανάπτυξη.
Αμφότερους (Αιθιοπική κυβέρνηση και African park network αν και οι δεύτεροι πριοσπάθησαν να βγάλουν την ουρά τους λέγοντας πως η απόφαση είναι της κυβέρνησης) δεν τους πολυβόλευε η ύπαρξη των συγκεκριμένων φυλών με τα προβλήματα τους στην περιοχή του πάρκου και έτσι αποφάσισαν να τους μετακινήσουν σε διπλανές περιοχές που όμως δεν βόλευε τις φυλές (τόσο τους Μούρσι όσο και τους Nyangatom). Έτσι με την βοήθεια της αστυνομίας βάλαν με την βία να υπογράψουν (στην ουσία βάλαν τα αποτυπώματα των χεριών τους) 3 Μούρσι άντρες καθώς και αντίστοιχοι των Nyangatom , σε έγγραφα που οι δύσμοιροι δεν γνώριζαν τι περιείχαν και με τα οποία λίγο πολύ τους καθιστούσαν παράνομους κατόχους της ίδιας τους της γης. Το θέμα πήρε διαστάσεις και υπό την πίεση ενός άλλου οργανισμού (του Refugees International) το 2008 η African parks network αποχώρησε από την περιοχή (αφού προηγουμένως τα θαλάσσωσε και στο Nechisar national park συμβάλλοντας να καούν 463 σπίτια μιας άλλης φυλής των Guji οι οποίοι και αυτοί δεν θελαν να εγκαταλείψουν την περιοχή τους).

Όλα αυτά τα αναφέρω διότι θεωρώ σημαντικό να γνωστοποιηθεί η ιστορία των Μουρσι και το τι έχουν τραβήξει και πως τους αντιμετωπίζουν, πριν τους κρίνει κάποιος άδικα .Τους Μούρσι η Αιθιοπική κυβέρνηση δεν τους πολυσυμπαθεί (σε αντίθεση με τους Ari )γιαυτό και δεν γίνεται καμιά προσπάθεια να τους αναπτύξει με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν τους θωρεί Αιθίοπες ,δεν υπηρετούν στον Αιθιοπικό στρατό ,δεν θα έχουν την δυνατότητα να καταλάβουν οποιοδήποτε αξίωμα στον κρατικό μηχανισμό. Επιπλέον δεν δημιουργεί σχολεία στην περιοχή τους (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις άλλες φυλές).Βρίσκονται σε καθεστώς απομόνωσης και έχω την αίσθηση ότι περιμένουν τον εξαφανισμό τους ( έχουν απομείνει 7000 περίπου Μούρσι). Οι περισσότεροι θάνατοι οφείλονται στις ασθένειες από το νερό και δεν γίνεται ουδεμία προσπάθεια στο να έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό. Ενώ για να μπεί κάποιος στο Μago park πληρώνει είσοδο ,ούτε ένα μπιρ από αυτά δεν πάει στην κοινότητα των Μούρσι.

Οι Μούρσι έγιναν γνωστοί στον κόσμο κυρίως για την συνήθεια των γυναικών τους να βάζουν στα χείλια τους τα γνωστά πιάτα. Αυτή η συνήθεια δεν έχει εξηγηθεί πως ξεκίνησε. Η πιο αποδεκτή εξήγηση είναι η εξής : ξεκίνησε πριν από 150-200 χρόνια την εποχή του δουλεμπορίου ώστε να μην προτιμούνται ως δούλες οι γυναίκες Μούρσι. Αυτή η συνήθεια παραμένει έως σήμερα (αν και μερικές κοπέλες Μούρσι αρχίζουν να μην τρυπούν τα χείλια τους). Η φάση του τρυπήματος ξεκινάει με το που φθάνει η νεαρή στην ηλικία γάμου (14-16 χρονών) και γίνεται ως εξής: κάνουν μια εγκάρσια τομή κάτω από τα χείλια μήκους 2-4 εκατοστά ,βγάζουν και τα δύο ή και τρία κάτω δόντια και περνούν έναν δίσκο (από πηλό) μικρού διαμέτρου ίσα ίσα να τεντωθεί τα κάτω χείλη. Μετά από μερικές ημέρες αρχίζουν να βάζουν μεγαλύτερου διαμέτρου δίσκους και με αυτήν την διαδικασία φθάνουν να τεντωθούν τα χείλη κρατώντας δίσκους διαμέτρου μέχρι και 16 εκατοστά (αναφέρονται και δίσκοι μεγαλύτεροι διαμέτρου).Ιδιαίτερα αποκρουστικό είναι το θέαμα όταν βγάζουν τον δίσκο και κρέμονται τα χείλη ή ακόμη περισσότερο όταν ανοίγουν τότε το στόμα και φαίνεται η λειψή οδοντοστοιχία .

Οι άντρες Μούρσι ντύνονται ελάχιστα και από τα βασικά γνωρίσματα τους είναι τα ξύλινα κοντάρια που κρατούν με τα οποία διεξάγεται και η Donga (ή Saginay).H Donga είναι μια δημοφιλής συνήθεια των Mursi (και των Surma ) ου γίνεται συνήθως κατά την διάρκεια αναζήτησης νύφης. Διεξάγεται ξυλομαχία μεταξύ ατόμων είτε του ίδιου χωριού είτε διπλανών χωριών όπου ισάριθμα άτομα υπό την επίβλεψη κάποιων που παρακολουθούν την σωστή διεξαγωγή ,χτυπιούνται με δύναμη με τα ξύλα .Πολλές φορές κατά την διάρκεια της Donga μαχητές πεθαίνουν από τα κτυπήματα. Ο/οι νικητές έχουν την δυνατότητα να διαλέξουν νύφη .

Το κάθε χωριό των Μούρσι έχει τον φύλαρχο του που ονομάζεται Komaro.Πιστεύουν σε πνεύματα και σε έναν ουράνιο θεό ονόματι Tuma. Υπάρχει σε μεγάλα χωριά άτομο που κατέχει τον ρόλο του βροχοποιού θέση η οποία είναι κληρονομική .Σε περιόδους ξηρασίας ου χρειάζονατι τις υπηρεσίες τους οι άντρες μαζεύουν φύλα από ένα δέντρο τα μασάνε και τα αναμιγνύουν με πηλό δημιουργόντας ένα μείγμα το οποίο αλείφουν στο σώμα του βροχοποιού και περιμένουν να βρέξει ( ?).Επίσης εξέχουσα θέση στην κοινότητα των Μούρσι κατέχει και ο θεραπευτής της φυλής .
Στην ηλικία των 8 ετών τα παιδιά μπαίνουν στην φάση που ονομάζεται Tegay και κατά την οποία αρχίζουν να βοηθούν στις αγροτικές ασχολίες. Η φάση ενηλικίωσης τους ονομάζεται Rora. Τις κρίσιμες αποφάσεις τις παίρνουν οι άντρες του χωριού σε συγκέντρωση στην οποία οι γυναίκες δεν μπορούν να συμμετάσχουν .Οι γυναίκες μπορούν να εκφέρουν την γνώμη τους στις συζητήσεις που προηγούνται αυτών των συγκεντρώσεων.

Τα τελευταία χρόνια οι Μούρσι μπήκαν στην διαδικασία να μαζεύουν χρήματα για δύο κυριότερους λόγους .Ο ένας είναι να αγοράζουν Κατικάλα ένα αλκοολούχο ποτό της ευρύτερης περιοχής (μοιάζει με ελαφρύ τσίπουρο ).Αυτό αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για την επίσκεψη στους Μούρσι διότι μετά το μεσημέρι αρχίζουν και πίνουν και γίνονται ανεξέλεγκτοι. Το πρόβλημα επιδεινώνεται από το γεγονός ότι αρκετοί κατέχουν όπλα καλάσνικοφ (ο άλλος λόγος που χρειάζονται χρήματα είναι για να τα αγοράσουν) τα οποία προμηθεύονται από το νοτ.Σουδάν .Από τον οδηγό μου έμαθα ότι δεν έχουν πάντα σφαίρες (τις ξοδεύουν άσκοπα)αλλά όπως μου είπε «you never know”.
Ο εύκολος τρόπος να μαζέψουν χρήματα είναι από τους επισκέπτες που θέλουν να τους φωτογραφήσουν και αυτό κάνουν.
Έχοντας όλα αυτά υπόψη (κάποια τα είχα βρει στο διαδίκτυο από πριν κάποια τα έμαθα από τον μεταφραστή μας) μου δημιουργήθηκε το ενδιαφέρον να τους επισκεφθώ και η μέρα που θα πραγματοποιούταν η επίσκεψη έφθασε ........

 

[_antonis_]

Ωραίες πληροφορίες!!
Κρίμα αυτό που συμβαίνει για τους Μούρσι, μακάρι να αλλάξουν μερικά πράγματα να ζήσουν κι αυτοί κάπως καλύτερα...

 

[soudianos]

απίθανες ινφος

και ταξίδι που έχει απ όλα. τέλεια

 

[toumpiotis]

Ωραίες πληροφορίες!!
Κρίμα αυτό που συμβαίνει για τους Μούρσι, μακάρι να αλλάξουν μερικά πράγματα να ζήσουν κι αυτοί κάπως καλύτερα...

Το ζητούμενο είναι σε τι μοντέλο ανάπτυξης να κινηθούν ,σε τύπου "Μασάι"ως τουριστικό αξιοθέατο, σε εκμοντερνισμο τους ; να τους αφήσουν απομονωμένους ;.Η άποψη μου ειναι να τους βοηθήσουν να βελτιώσουν συνθήκες υγιηνής και καλιέργειας της γης τους αφήνωντας τους να διαφυλάξουν τις παραδόσεις τους ώστε να έξελιχθούν σταδιακά.

 

[_antonis_]

Το ζητούμενο είναι σε τι μοντέλο ανάπτυξης να κινηθούν ,σε τύπου "Μασάι"ως τουριστικό αξιοθέατο, σε εκμοντερνισμο τους ; να τους αφήσουν απομονωμένους ;.Η άποψη μου ειναι να τους βοηθήσουν να βελτιώσουν συνθήκες υγιηνής και καλιέργειας της γης τους αφήνωντας τους να διαφυλάξουν τις παραδόσεις τους ώστε να έξελιχθούν σταδιακά.

Νομίζω πως οποιαδήποτε αλλαγή, θα τους κάνει τελικά τουριστικό αξιοθέατο.
Ακόμη και η βελτίωση μόνο των συνθηκών υγιεινής και καλλιέργειας της γής, θα επιφέρουν αναπόφευκτα αλλαγές ''εκμοντερνισμού''. Βέβαια, ίσως έτσι οι όποιες αλλαγές έρθουν βραχυπρόθεσμα. Κάτι είναι και αυτό...

 

[isabelle]

Σ' ευχαριστώ πολύ φίλε toumpiotis γι' αυτή την λίαν κατατοπιστική παράθεση της ιστορίας των Μούρσι. Γνώριζα για την ρατσιστική τους αντιμέτωση και τις διώξεις αλλά αγνοούσα παντελώς τις λεπτομέρειες, και ειδικά όσα μας μαθαίνεις για το ρόλο της African Parks Network. Υπό το πρίσμα όλων αυτών των θλιβερών γεγονότων γίνεται και ευκολότερο να κατανοήσει κανείς τη στάση των Μούρσι απέναντι στους ξένους επισκέπτες που τους βλέπουν αποκλειστικά ως πηγή χρημάτων.

Από την άλλη, αυτή η παντελής αδυναμία ανάπτυξης οποιαδήποτε μορφή σχέσης πέρα από την οικονομική συναλλαγή "φωτό-birr" ομολογώ ότι μου άφησε τότε μια πολύ πικρή γεύση. Η αίσθηση που αποκόμησα ήδη προ τετραετίας είναι ότι ολόκληρη η κοιλάδα του Όμο και ειδικότερα η περιοχή των Μούρσι έτεινε να μετατραπεί σ' ένα ανθρωπολογικό μουσείο με τα ίδια τα "εκθέματα" σε ρόλο εισπράκτορα.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν βλέπω τον τρόπο για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος. Γιατί, κακά τα ψέματα, κι εμείς ως ταξιδιώτες κομμάτι του προβλήματος είμαστε, το ίδιο τους εκμαυλίζουμε κι ας νοιώθουμε ότι πηγαίνουμε εκεί κάπως "ψαγμένοι" και όχι ως χαζοτουρίστες. Χώρια που μιλώντας, γράφοντας κι ενημερώνοντας συμβάλλουμε στο να στείλουμε κι άλλους...