Ιαπωνία Δεν είναι το Big Brother - Είναι το... Onii Chan!

[Dva Srca]

H παραγωγή ευχαριστεί θερμά το κοινό για τα θετικά του σχόλια.

Στο επόμενο επεισόδιο του Onii-Chan, τα nerds κάνουν sightseeing στο Κιότο και ανακαλύπτουν καλύτερα τον παλιό αλλά και το σύγχρονο χαρακτήρα της πόλης!

- O Tatsu κολλάει γρίπη στη μέση του ταξιδιού
- Ο Moe αρχίζει να ξεμένει από χρήματα
- Η Τούλα παθαίνει kawaii overdose σε κατάστημα παιχνιδιών
- Η Τουτού οργανώνει πραξικόπημα ενάντια στην επίσκεψη της τουριστικής Νάρα
- Ο Dva αποδεικνύει σε όλους πόσο nerd μπορεί να γίνει
- Η Πανδώρα σκέφτεται να το γυρίσει στο βουδισμό

Μάθετε επίσης:

- Ποιος αγόρασε σχεδόν όλο το μαγαζί σουβενίρ του μουσείου manga του Κιότο;
- Ποιος είναι ο νέος συγκάτοικος των nerds στο χόστελ;
- Πόσο σοβαρή μπορεί να είναι (ή να μην είναι) μια βουδιστική τελετή για έναν δυτικό;
- Πώς είναι το μετρό του Κιότο;
- Ποιο είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης για τους ντόπιους;
- Πώς είναι το εσωτερικό ενός mall στο Κιότο;
- Ποιος έγινε παπαράτσι σε βουδιστικό ναό της πόλης;

Αυτά και άλλα πολλά στο επερχόμενο επεισόδιο του Onii-Chan, έρχεται σύντομα στις οθόνες σας!

 

[Dva Srca]

Υπέροχη η ιστορία σου, έχω ρίξει πολύ γέλιο!

Αγαπητή liz, έχω να κάνω δυο εξομολογήσεις:

1) Η ιστορία σου, Χανάμι στην Ιαπωνία, είναι μια από τις αγαπημένες ιστορίες του Moe

2) O Μoe, αν και δεν είναι μέλος του φόρουμ, ήταν ο πρώτος που ήρθε σε επαφή μαζί του από την παρέα. Μου έδειξε την ιστορία σου 2 και κάτι χρόνια πριν, άρχισα να ψαχουλεύω το site και αποφάσισα τελικά να γίνω μέλος. Με λίγα λόγια, έμμεσα ήσουν ο πρώτος λόγος που σήμερα είμαι μέλος του travelstories.

Δεν είναι reality show, κυρίες και κύριοι, είναι το Onii-Chan! Εκεί όπου η συγκίνηση, τα πάθη, οι έριδες, η αγάπη, τα μυστικά και η απλή καθημερινότητα μπλέκονται σε μια απτή πραγματικότητα, με φόντο τις παγόδες και τα neon signs της Ιαπωνίας! Περισσότερες αποκαλύψεις μας περιμένουν άραγε στο μέλλον;;;;

 

[KLEOPATRA]

Να και τα προσεχως. Βαλε βρε και καμια διαφημιση!
Κι αυτοι οι σπονσορες πρεπει να βγαλουν το ψωμακι τους.

 

[maltakias]

Μα να μην τον αφήσεις να παίξει pachinko.......

 

[Pandora]

Αγαπητή liz, έχω να κάνω δυο εξομολογήσεις:

1) Η ιστορία σου, Χανάμι στην Ιαπωνία, είναι μια από τις αγαπημένες ιστορίες του Moe

2) O Μoe, αν και δεν είναι μέλος του φόρουμ, ήταν ο πρώτος που ήρθε σε επαφή μαζί του από την παρέα. Μου έδειξε την ιστορία σου 2 και κάτι χρόνια πριν, άρχισα να ψαχουλεύω το site και αποφάσισα τελικά να γίνω μέλος. Με λίγα λόγια, έμμεσα ήσουν ο πρώτος λόγος που σήμερα είμαι μέλος του travelstories.

Δεν είναι reality show, κυρίες και κύριοι, είναι το Onii-Chan! Εκεί όπου η συγκίνηση, τα πάθη, οι έριδες, η αγάπη, τα μυστικά και η απλή καθημερινότητα μπλέκονται σε μια απτή πραγματικότητα, με φόντο τις παγόδες και τα neon signs της Ιαπωνίας! Περισσότερες αποκαλύψεις μας περιμένουν άραγε στο μέλλον;;;;

Τελικά η liz ευθύνεται και για άλλα...
Και για την δική μου πόρωση με την Ιαπωνία "φταίει" η ιστορία της με τις απίθανες φωτο και την ευγνωμονώ γι αυτό

Όσο για το Onii-Chan...έτσι συναρπαστικά που εξελίσσεται...μήπως να σκεφτούμε να το γυρίσουμε ταινία ?
(Τώρα που μας έχει πιάσει ο οίστρος με το βιβλίο, να μας προκύψει και μια υπερπαραγωγή ? )

 

[hydronetta]

Όσο για το Onii-Chan...έτσι συναρπαστικά που εξελίσσεται...μήπως να σκεφτούμε να το γυρίσουμε ταινία ? (Τώρα που μας έχει πιάσει ο οίστρος με το βιβλίο, να μας προκύψει και μια υπερπαραγωγή ? )

Bρες μου παραγωγό που θα μας πληρώσει τα έξοδα στην ιαπωνία και σκηνοθέτη έχω κάποιον κατά νου που είναι και τσάμπα... :roll: Αλλά εσυ ως πνεύμα θα πρέπει να μείνεις στην Ελλάδα....
Για το βιβλίο μούγκα στη στρούγκα (εκτός αν έχασα σενάρια)

 

[Pandora]

Bρες μου παραγωγό που θα μας πληρώσει τα έξοδα στην ιαπωνία και σκηνοθέτη έχω κάποιον κατά νου που είναι και τσάμπα... :roll: Αλλά εσυ ως πνεύμα θα πρέπει να μείνεις στην Ελλάδα....
Για το βιβλίο μούγκα στη στρούγκα (εκτός αν έχασα σενάρια)

9000 μέλη είμαστε, ένας που να θέλει να γίνει διάσημος χρηματοδοτώντας αυτήν την υπερπαραγωγή δεν υπάρχει λες ?
Ο σκηνοθέτης είναι δοκιμασμένος στις τελευταίες παραγωγές ή θα ξεκινήσει την καριέρα του μαζί μας ?
Δεν με τρομάζεις με τις εντολές σου, είμαι στο ζέπελιν και ίπταμαι τις ώρες που ο Dva κομάται...ζεσταίνω μηχανές και ψάχνω έμπειρο πιλότο για το υπερατλαντικό...

Για το βιβλίο, μάλλον οι αρμόδιοι βρίσκονται σε συνεννοήσεις με εκδότες (λέω εγώ τώρα...:roll

 

[Dva Srca]

Κεφάλαιο V - Κιότο (Part II)

Φαγώθηκε με τα ρούχα του ο Dva με το που κελάηδησαν τα πουλάκια, μα να μην καταφέρει να δει τη μουράκλα του αχαϊρευτου που του μαγάρισε το κρεβάτι; Αλλά τουλάχιστον είχαν μείνει πάλι οι... 7 τους, στο στενό δωματιάκι τους και απολάμβαναν πάλι φωνάζοντας στα ελληνικά την θέα του απαράδεκτου σύχρονου Κιότο, διερωτόμενοι πώς θα ξεκινούσαν την ξενάγηση εκείνης της μέρας. Η Τουτού ανέλαβε άλλη μια φορά να βγάλει την παρέα από τη λάσπη της στασιμότητας, κρατώντας στα χέρια της έναν χάρτη που τσέπωσε στη ρεσεψιόν και έδειχνε όλους τους ναούς, όλους τους σταθμούς του μετρό και, γενικότερα, όλα όσα θα ήθελε να βρει σε έναν χάρτη ο κάθε επισκέπτης.

Όσο όλοι ντύνονταν και έπλεναν τις μουράκλες τους, για να είναι φρεσκαδούρες στους δρόμους του Κιότο, ο Tatsu είχε εξαφανιστεί κάπου στο εξαόροφο κτίριο του χόστελ. Πριν αναχωρήσει, η παρέα τον βρήκε ντυμένο και έτοιμο να ρουφάει το τσάι του μίζερα σε μια μοναχική καρέκλα στην καφετέρια του ισογείου. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τι έχεις, τι έπαθες και όλα τα σχετικά και τελικά λύγισε, αποκαλύπτοντας σε όλους ότι ήταν άρρωστος και τον πονούσε ο λαιμός, το κεφάλι ΚΑΙ ενίοτε η κοιλιά του. Όοοοομορφα! Με πολύ καλούς οιωνούς ξεκινούσε η επίσκεψη στο Κιότο! Μωρέ να δεις που τον είχαν ματιάσει όλοι αυτοί που του έκαναν κοπλιμέντα στο δρόμο για τα ιαπωνικά του! Παρά τις αντιρρήσεις των υπολοίπων, ο Tatsu επέμενε ότι μπορούσε να το πάει ποδαράτο και ότι αν χρειαζόταν θα επέστρεφε στο χόστελ να ξεκουραστεί.

Ξεχύθηκαν λοιπόν στους δρόμους του Κιότο, με την Τουτού να ορίζει την πορεία και το καρώ πουκάμισό της να ανεμίζει στο ελαφρύ ευχάριστο αεράκι της ηλιόλουστης πόλης. Πρώτη στάση, οι δίδυμοι ναοί του Κιότο. Οι ναοί αυτοί μοιάζουν εξωτερικά με κάστρα και περικλείονται από ψηλά τείχη και τάφρο γεμάτη φύκια και koi, έτσι ώστε τη νύχτα που είχαν ξαναπεράσει από την ίδια περιοχή δεν είχαν καν πάρει χαμπάρι ότι τα συγκεκριμένα κτίρια ήταν ναοί. H παρέα επισκέφθηκε μόνο τον ένα ναό, ονόματι Higashi Hongan-ji, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κτίρια του βουδιστικού κόσμου. Στην είσοδο του ναού, ένας ηλικιωμένος κύριος με αστεία και βαριεστημένη φάτσα πουλούσε τροφή για... περιστέρια διαβάζοντας την εφημερίδα του.

Βλέποντας κόσμο να μπαίνει στο εσωτερικό του ναού, η παρέα μπήκε στα ενδότερα κι εκείνη, βγάζοντας παπούτσια, και κάθισε με διπλωμένα πόδια, όπως όλοι οι άλλοι πιστοί (ανάμεσα στους οποίους και μερικοί δυτικοί βουδιστές που με ευλάβεια ακολουθούσαν όλα τα διαδικαστικά της επίσκεψης σε έναν βουδιστικό ναό και ήταν εξοπλισμένοι με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ) πάνω στο τατάμι. Εκεί η Τούλα, βλέποντας τον φρουρό που στριφογύριζε στο ναό και κοιτούσε κυρίως αν τραβάει κανείς φωτογραφίες στο εσωτερικό του, είχε μια φαεινή ιδέα: ακούμπησε τη μηχανή της πίσω από το σακίδιο πλάτης του Dva (αγαπημένο της αντικείμενο για καμουφλάζ) και σαν καλός παπαράτσι τράβηξε χωρίς φλας φωτογραφίες τους πιστούς να προσεύχονται, να τακτοποιούνται στο τατάμι ανά οικογένειες, αλλά και μια συγκεκριμένη οικογένεια, που όλο ευλάβεια μετέφερε μια υπερήλικη γυναίκα σε ένα αναπηρικό καροτσάκι στο ναό. Όλοι αυτοί οι τελευταίοι, που αποτελούσαν οικογένεια της ηλικιωμένης γυναίκας, κάθισαν σε ένα ξεχωριστό κομμάτι του ναού για κάποιον ακατανόητο λόγο λίγο πιο μπροστά από τους άλλους.

Η τελετή ξεκίνησε και δύο άνδρες προχώρησαν με ειδική στολή στο μπροστά μπροστά μέρος του ναού (το δικό μας ιερό στις χριστιανικές εκκλησίες), το οποίο έμοιαζε περισσότερο με σκηνή θεάτρου, παρά με θρησκευτικό χώρο. Είχε πολλά μικρά δωμάτια, όλα εμφανή στους επισκέπτες, με τραπέζια, φρούτα μέσα σε καλάθια, κεριά και ομοιόματα δράκων και άλλων ιερών συμβόλων της Ιαπωνίας σε διάφορα σημεία, όλα τακτοποιημένα με τρόπο που μόνο τυχαίος δε φαινόταν. Ωστόσο κανένα από αυτά τα αντικείμενα -εκτός από κάτι που έμοιαζε με θυμιατό και το οποίο οι μοναχοί χρησιμοποιούσαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα- δεν χρησίμευε σε κάτι πέρα από τη διακόσμηση. Και τότε άρχισε η τελετή, με τους πιστούς να γονατίζουν και να ακουμπούν το κεφάλι στο τατάμι σε ένδειξη προσευχής και τους μοναχούς να αρχίζουν να ψέλνουν με τον πιο αστείο και απερίγραπτο τρόπο που τα nerds είχαν δει μέχρι εκείνη τη μέρα.

"Νιιιιιααααααααα, νι νι νι νι νιιιιιιιιιααααααααααααααα! Νααααααααααα ναανιιιιιιιιι νι νι νιαααααααα! Νουυυυυυυ να νιιιιιιι", τραγουδούσαν σε διφωνία οι μοναχοί και η Πανδώρα ταξίδευε σαν υπνωτισμένη σε άλλους κόσμους μέσα από το τραγούδι τους, το οποίο στους υπόλοιπους φαινόταν τόσο αστείο... Και πάνω εκεί που είχε έρθει σε έκσταση και σκεφτόταν πως πολύ ζήλευε τον Αμερικάνο μπροστά που το είχε γυρίσει στο βουδισμό και φαινόταν να ξέρει τι κάνει, ο Dva σηκώνεται μαζί με τους άλλους, έτοιμοι να ξεσπάσουν σε γέλια, και τρέχουν έξω από το ναό, πριν όλα τα βλέμματα στραφούν επάνω τους.

"Ααααααα αρκετά! Δε θα μου χαλάτε κάθε φορά εμένα τις φαντασιώσεις μου πάνω στο καλύτερο!" ούρλιαξε η Πανδώρα, προκαλώντας απανωτές αναταραχές στο κεφάλι του Dva.

Στον περίβολο της κεντρικής αίθουσας υπήρχε μια τεράστια γυάλινη βιτρίνα, που μέσα φιλοξενούσε ένα από τα πιο παράξενα εκθέματα: ένα τεράστιο σκοινί, φτιαγμένο αποκλειστικά από γυναικεία.... μαλλιά. Όπως έλεγε η επιγραφή, όταν ο ναός χτίστηκε, δεν υπήρχαν ακόμα συνθετικά σκοινιά, έτσι συχνά οι εργάτες στην Ιαπωνία βασίζονταν στη θέληση πολλών πιστών να βοηθήσουν στο χτίσιμο των ναών με οποιονδήποτε τρόπο. Επειδή λοιπόν οι άνδρες βοηθούσαν στην κατασκευή, οι γυναίκες μάκραιναν τα μαλλιά τους και τα προσέφεραν δίχως κανένα αντάλλαγμα, για την κατασκευή σκοινιών που ήταν αρκετά ανθεκτικά, ώστε να σηκώνουν πάνω από 3-4 εργάτες ταυτόχρονα. Όταν λέμε σκοινί, μη φανταστείτε ένα απλό λάσο. Μιλάμε για ένα τερατούργημα περίπου 10 φορές πιο παχύ και 30 φορές πιο μακρύ από ένα συνηθισμένο σημερινό σκοινί. Πρέπει να χρειάστηκαν οι πλεξούδες τουλάχιστον μερικών χιλιάδων πιστών γυναικών για την κατασκευή του...

Επόμενη στάση: ένας από τους σημαντικότερους ναούς και τα σημαντικότερα σύμβολα του παλιού Κιότο, καθώς και ένα από τα μνημεία στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO - ο ναός Ninna-ji με την όμορφη παγόδα του. Η παγόδα έχει πέντε ορόφους και ξεχωρίζει από μεγάλη απόσταση, έτσι η Τουτού δε χρειάστηκε αυτή τη φορά να μπει στον κόπο να επικαλεστεί τη θεϊκή της δύναμη. Ο ναός περιβάλλεται από ένα από τα πιο σύγχρονα κομμάτια του Κιότο, με μεγάλους δρόμους, πολλά φανάρια και άπειρες υπέργειες διαβάσεις και γέφυρες για να διασχίσει κανείς τις λεωφόρους ακίνδυνα. Και μέσα σε όλο αυτό το χάος αυτή η πανέμορφη άπλα, με τα διάσπαρτα θρησκευτικά κτίρια και την παγόδα, που περιβάλλεται από έναν πανέμορφο μικρό κήπο. Η παγόδα είναι κλειστή για το κοινό, εκτός από ένα της μέρος, που περιλαμβάνει μερικά πολύτιμα επιχρυσωμένα ξύλινα ομοιόματα του Βούδα και άλλων θεοτήτων, που διατηρούνται άθικτα εδώ και αιώνες.

Και επόμενη στάση - το εντυπωσιακό κάστρο Nijo-jo, ένα από τα πιο αξιοσημείωτα στο Κιότο για μερικά από τα μοναδικά χαρακτηριστικά του και εγγεγραμμένο στη λίστα προστατευόμενων μνημείων της UNESCO. Το Nijo-jo είναι ένα πολύπλοκο κάστρο με πλήθος διαδρόμων και δωματίων, τα περισσότερα από τα οποία δεν είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό. Ωστόσο, έχει δημιουργηθεί ένα μονοπάτι που περνάει από το μεγαλύτερο μέρος του κάστρου και βοηθά τους επισκέπτες να περιηγηθούν με τη σειρά στα δωμάτια. Σε διάφορα σημεία των δωματίων υπάρχουν κουμπιά που παρέχουν ξεναγήσεις, συνήθως στα ιαπωνικά μόνο, ωστόσο είναι πιθανό για τον μεμονωμένο επισκέπτη να πέσει πάνω σε κάποιο οργανωμένο γκρουπ και να ακούσει από εκεί την ξενάγηση, καθώς το κάστρο είναι από τα must-see της πόλης. Δύο λοιπόν είναι τα πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Nijo-jo: πρώτον, οι πανέμορφες τοιχογραφίες του, που έχουν διατηρηθεί με μεγάλη επιμέλεια από τις αρχές, διατηρώντας το εσωτερικό του κάστρου σκιερό και δροσερό. Οι τοιχογραφίες αυτές δημιουργήθηκαν από έναν πασίγνωστο καλλιτέχνη της εποχής Edo και απεικονίζουν κυρίως δέντρα και ζώα, ενίοτε δε και σκηνές μάχης ή βασιλικά πρόσωπα, όλα με μοναδική λεπτομέρεια και ζωντανά χρώματα. Το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος είναι τα nightingale flours του κάστρου, με λίγα λόγια πρόκειται για ένα ειδικό σύστημα βιδών και ξύλων που στηρίζουν το πάτωμα, προκαλώντας θορύβους κελαηδίσματος πουλιού με κάθε βήμα. Αυτό εξυπηρετούσε απίστευτα τους αυτοκράτορες και τους τοπικούς ηγεμόνες της περιοχής, που έτσι ήξεραν μέσω ενός συστήματος σωματοφυλάκων, που ήταν στρατηγικά κρυμμένοι σε διάφορα σημεία του κάστρου και παραφύλαγαν για εχθρούς, πότε κάποιος εισβολέας βρισκόταν μέσα στο κάστρο. Συγκεκριμένα, οι σωματοφύλακες είχαν εκπαιδευτεί να πατούν με ειδικό τρόπο στο πάτωμα ή να γνωρίζουν τα σημεία που δεν προκαλούσαν θόρυβο. Ένας άνθρωπος όμως που δεν ήταν κοντά στον αυτοκράτορα δεν μπορούσε να τα ξέρει όλα αυτά, με αποτέλεσμα οι υποψήφιοι δολοφόνοι να πατούν αλλού ντ' αλλού και να σηκώνουν στο πόδι τη σωματοφυλακή, που δεν έδειχνε κανένα έλεος.

Μετά την περιπλάνηση στους κήπους γύρω από το Nijo-jo, είχε πλέον φτάσει μεσημέρι. Η παρέα πεινούσε, όμως είχε έρθει ιδιαίτερα προετοιμασμένη αυτή τη φορά: από το σταθμό του Κιότο είχαν αγοράσει bento boxes, δηλαδή κουτιά φαγητού για ταξίδι, τα οποία αποτελούν πολύ δημοφιλή λύση για τους Ιάπωνες λόγω πρακτικότητας, τιμής και παράδοσης. Τα κουτιά bento περιέχουν συνήθως τουλάχιστον ένα από το καθένα από τα παρακάτω υλικά: ψάρι, κρέας, χορταρικά, φρούτο, γλυκό (από φασόλι, μη χαίρεστε...) και θαλασσινά tempura (κυρίως γαρίδες). Συνοδεύονται από ξυλάκια και υγρό μαντηλάκι, οπότε αποτελούν το τέλειο γεύμα για όποιον ταξιδεύει και δεν θέλει να ψάχνει φαγητό την τελευταία στιγμή. Η τιμή τους είναι περίπου 8-10 ευρώ και είναι διαθέσιμα κυρίως σε σταθμούς και εμπορικά κέντρα σε μεγάλη ποικιλία. Ο Tatsu αρκέστηκε σε μια σούπα soba, την κοντινότερη λύση που βρήκε σε φιδέ, και ρουφούσε το ζουμάκι του όλο μιζέρια που θύμιζε περισσότερο το λιμάνι του Πειραιά την εποχή των μαζικών μεταναστεύσεων, παρά την αυτοκρατορική Ιαπωνία.

Με ένα πολύπλοκο δρομολόγιο με το μετρό του Κιότο, η παρέα σκόπευε να αφήσει για λίγο στην άκρη τους ναούς και τα παλιά, για να δει μια από τις λίγες καλές πλευρές του σύγχρονου Κιότο: το μουσείο manga της πόλης! Το μετρό του Κυότο είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο, αν σκεφτεί κανείς ότι το Κιότο δεν είναι ούτε καν μία από τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Ιαπωνίας και ο πληθυσμός του είναι ο μισός από αυτόν της Αθήνας. Εντούτοις, οι σταθμοί του μετρό είναι περισσότεροι από αυτού της Αθήνας, οι γραμμές είναι πιο πολύπλοκες και η επιφάνεια που καλύπτουν είναι μεγαλύτερη. Ήδη από το πρωί τα μουρλά άνοιξαν τα μάτια τους στην αλήθεια και τους έκοψε να σκεφτούν να αγοράσουν ένα daily pass για το μετρό της πόλης, αξίας 600 γιεν (περίπου 6 ευρώ), που συμφέρει απεριόριστα αν κάποιος κάνει πάνω από 3 διαδρομές σε μία μέρα, καθώς η κάθε διαδρομή κοστίζει κατά μέσο όρο 2 ευρώ.

Πρόλαβαν το μουσείο manga περίπου 1 ώρα πριν το κλείσιμό του. Με την τσουχτερή είσοδο των 500 γιεν (5 ευρώ) ο Moe άρχισε να βλέπει το πορτοφόλι του να αδειάζει γρηγορότερα απ' ό,τι περίμενε. Είχε βλέπετε κάνει το λάθος να αλλάξει ευρώ, αντί να τα βάλει σε κάρτα για ανάληψη από την τράπεζα, με αποτέλεσμα την ώρα εκείνη που είχαν κλείσει οι τράπεζες να μη μπορεί να αλλάξει χρήματα πουθενά. Και προς απογοήτευση όλων, το μουσείο δεν ήταν καν τόσο ενδιαφέρον όσο περίμεναν. Μόνο ένα μικρό μέρος είχε manga στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες (κυρίως γερμανικά) και όλο το υπόλοιπο ήταν αποκλειστικά στα ιαπωνικά, ωστόσο η συλλογή του ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Υπήρχαν διαθέσιμα προς ανάγνωση manga από τη δεκαετία του '60 που αποτελούν πλέον απόλυτα συλλεκτικά κομμάτια. Διαχωρισμένα σε κατηγορίες, όπως shonen manga (για αγόρια κυρίως) και shojo manga (κυρίως για κορίτσια) όλα ήταν διαθέσιμα να τα δανειστεί ο επισκέπτης και να τα διαβάσει στην αυλή του μουσείου, που ήταν στρωμένη με χλοοτάπητα και διέθετε και μια μικρή καφετέρια. Ανάμεσα στα manga, ο Dva και η Τούλα εντόπισαν το μοναδικό, το γεμάτο ίντριγκα και πάθος, το εξωφρενικά ενδιαφέρον manga "Μια νόστιμη σχέση", με μια ηρωίδα που αλλάζει τους άνδρες σα τα πουκάμισα, ωστόσο η όρεξή της τραβάει μόνο έναν άνδρα, αυτόν που έζησε μαζί της την πιο.... νόστιμη σχέση. Τα άλλα έμειναν απλά στη φαντασία τους, καθώς το manga ήταν εξ ολοκλήρου στα ιαπωνικά.

Φεύγοντας από το μουσείο, ο Tatsu που βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης ζητούσε επίμονα να επισκεφθεί το μαγαζί με τα σουβενίρ του μουσείου, στο οποίο ξόδεψε, ούτε λίγο ούτε πολύ, περίπου 100 ευρώ Που για το low budget ταξίδι που οργάνωσε η τσίπικη παραγωγή ήταν μια ολόκληρη περιουσία! Οι κοπέλες στα ταμεία υποκλίθηκαν πολλάκις (αυτό τους έλειπε...) και ο Tatsu για λίγο αναγεννήθηκε, ύστερα όμως έπεσε ξανά στα μαύρα του τα χάλια και η παρέα αποφάσισε γύρω στις 7 να επιστρέψει στο χόστελ για ξεκούραση.

Στο μετρό, η Τουτού έβαλε μπρος όλα τα μεγάλα μέσα, για να πείσει την παρέα για κάτι που σκεφτόταν πολύ καιρό και την προβλημάτιζε. Όλα άρχισαν διπλωματικά:

- Αύριο θα πάμε κάποια εκδρομή εκτός Κιότο, σωστά....;
- Σωστά...
- Σκεφτόμουν......
- Ναι...;
- Σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλή ιδέα να μην πάμε στη Νάρα
- (όλοι) ΓΙΑΤΙ;
- Γιατί είναι γεμάτη ναούς και γεμάτη κόσμο και όλοι πάνε εκεί, ας πάμε κάπου αλλού....

O Dva στη Νάρα ήθελε να χαϊδέψει τα ελεύθερα ελάφια

Ο Moe στη Νάρα ήθελε να πάει απλά για να λέει ότι πήγε στη Νάρα

O Tatsu στη Νάρα ήθελε να πάει γιατί του το είχε πει η δασκάλα των ιαπωνικών του

H Πανδώρα στη Νάρα ήθελε να πάει γιατί είχε διαβάσει τόσα πολλά στο travelstories

Το ιερό κοτοπουλάκι στη Νάρα ήθελε να σκορπίσει το μήνυμα της έλευσής του στη γη

Η Τούλα στη Νάρα δεν καιγόταν να πάει, κυρίως επειδή ήξερε ότι ο Dva θα την τραβούσε στο βούρκο της χαριτωμενιάς των ελαφιών και ναούς δε θα 'βλεπε

Το αποτέλεσμα... Όλως περιέργως εξελίχθηκε υπέρ της Τουτούς. Ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις, που ενώ το αποτέλεσμα φαίνεται να είναι υπέρ των πολλών, τελικά η μειοψηφία κερδίζει με επιχειρήματα και ενδελεχή έρευνα. Η εναλλακτική λύση βρέθηκε και η Νάρα ξεχάστηκε γρήγορα απ' όλους, εκτός από τον Moe, που έγινε ξαφνικά λίγο σκυθρωπός, αλλά δεν είπε κουβέντα, όπως άλλωστε συνηθίζει.

Πίσω στο ξενοδοχείο, η ομάδα τακτοποιήθηκε, ξεκουράστηκε, μίλησε με πικραμένες μανούλες που βρίσκονταν σε απόσταση ίση με τη μισή περίμετρο της γης μακριά και αποφάσισαν να χωριστούν σε δύο ομάδες ή μάλλον... όχι και τόσο ομάδες. Ο Tatsu έπεσε ξερός για ύπνο με το κεφάλι του να σιγοβράζει σαν σπιτική φασολάδα στους 38 βαθμούς και οι άλλοι έφυγαν για shopping, γιατί συνειδητοποίησαν ότι ο Tatsu ήταν ο μόνος που τόσες μέρες είχε ψωνίσει στην Ιαπωνία.

Και να σου που πήραν τους δρόμους, και άρχισαν να ψάχνουν τα mall και να ανεβαίνουν υπέργειες διαβάσεις, να κατεβαίνουν σε σκοτεινά τούνελ παρέα με ποδηλάτες, να σταματούν για τις απαραίτητες φωτογραφίες σε διάφορα σημεία του σύγχρονου Κιότο και ξαφνικά μπροστά τους υψωνόταν επιτέλους ένα Mall. Μπήκαν μέσα σχεδόν τρέχοντας, χάθηκαν στα δεκάδες μαγαζιά ρούχων με τα αστεία ονόματα, στα μαγαζιά με τα χιλιάδες μικρά και μεγάλα γκατζετάκια, στους πάγκους με τα ζαχαρωτά και τα καπέλα και στους διαδρόμους με τα έπιπλα που ακόμα μύριζαν καινούργιο δέρμα. Και τότε, εκείνη την κρίσιμη για το πορτοφόλι και την ψυχική διάθεση του κάθε κοινού θνητού, σαν πειρασμός από τον κήπο της Εδέμ, ξεπετάχτηκε ένα μαγαζί που οδήγησε τα κορίτσια σε έναν μαγικό υπνωτισμό, λες και από το πουθενά άρχισε να παίζει η μαγική φλογέρα του παραμυθιού. Ειδού περί τίνος ο λόγος:

Tα εν λόγω κουκλάκια είναι μινιατούρες ζώων (γατάκια, σκυλάκια, γουρουνάκια, προβατάκια, κατσικάκια και ό,τι άλλο χωράει ο νους) που ονομάζονται Sylvanian Families και στην Ελλάδα έγιναν γνωστά τη δεκαετία του '90, ως δώρο στο παιδικό γεύμα γνωστής αλυσίδας fast food. Ωστόσο μετά η τύχη τους άρχισε να αγνοείται σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, ωστόσο στην Ιαπωνία, απ' όπου κρατάει η σκούφια αυτών των... αντισυμβατικών οικογενειών, η μόδα ακόμα καλά κρατεί. Και σε εκείνο το Mall βρισκόταν, για κακή τύχη όλων στην παραγωγή, η επίσημη μπουτίκ τους στο Κιότο. Τα κορίτσια λιώνανε, όσο ο Dva έκανε σα βλαμμένος το προβατάκι και ο Moe κρυφοκοίταζε τη γλυκούλα ταμία που τους κοίταζε να σεληνιάζονται γελώντας. Τα κορίτσια άρχισαν να ψάχνουν τι θα αγοράσουν, να μετράνε τα ψιλά τους, να σκέφτονται πώς θα μοιράσουν τα ψώνια δίκαια σαν καλές φιλενάδες του δημοτικού και άλλα τέτοια όμορφα. Ο Dva εν τω μεταξύ έπαιζε στο χώρο παιχνιδιού με ένα γιαπωνεζάκι όχι πάνω από 3 ετών Μεγάααααλες στιγμές ζούσε η Πανδώρα, που η κακομοίρα ακόμα έκλαιγε τη Νάρα, για την οποία δε μπορούσε καν να παλέψει.

Kαι λες και τα Sylvanian Families δεν ήταν αρκετά, ο Moe καλεί τον Dva σε ένα μαγαζί με γκατζετάκια και βιντεοπαιχνίδια, με την Πανδώρα να αγαλλιάζει για λίγο. Και με το που πατάει ο Dva το πόδι στο μαγαζί, μπροστά του ξεδιπλώνεται ο παράδεισος. Και μέσα στον παράδεισο της Εδέμ, η μηλιά για εκείνον ήταν μία - είχε μόλις βγει ένας πολυαναμενόμενος τίτλος που περίμενε να αγοράσει πώς και πώς και που στην Ευρώπη δεν επρόκειτο να κυκλοφορήσει παρά έναν χρόνο μετά. Σπάζοντας το φράγμα της γλώσσας, αποφασιστικά ο Dva αγοράζει το παιχνίδι και τριγυρνάει σα νικητής μονομάχος στους δρόμους της Ρώμης, δηλαδή τους διαδρόμους του μαγαζιού, βλέποντας τον άφραγκο Moe να έχει φορτωθεί όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία μουσικά CD και να αναρωτιέται αν πρέπει να τα αγοράσει όλα ή αν πρέπει να τα κάνει δώρο σε φίλους του. Καταναλωτικό όργιο, η παραγωγή έβαλε το Χ του ακατάλληλου. Η συνέχεια καλύφθηκε με σύντομα διαφημιστικά μηνύματα γιατί, μην ξεχνάμε, άλλος την έχει την κρίση και αλλού ψωνίζουν τα εγχώρια ζούδια!

Και φυσικά τι θα έκλεινε καλύτερα αυτό το υπερκαταναλωτικό όργιο; Μια βόλτα στα Mc Donalds. Και να σου τα burgers, και να σου οι τηγανιτές οι πατάτες και ΜΠΑ; Θυμηθήκατε ότι έχετε και τον άλλον ετοιμοθάνατο στο χόστελ; Και του αγοράσατε τσαγάκι; Μα τιιιιι καλοί;

"Το τσάι είναι παγωμένο, δε μπορώ να το πιώ", μονολόγησε ο Tatsu μόλις το δοκίμασε, αφήνοντας κάγκελο τους υπόλοιπους που του το έφεραν ελπίζοντας να του φτιάξουν τη διάθεση.

"Αφήστε τα όμως αυτά, έχουμε νέο συγκάτοικο", τους καθοδηγεί την προσοχή ο Tatsu στο έκτο κρεβάτι, που αυτή τη φορά όχι μόνο ήταν στρωμένο, αλλά φιλοξενούσε και ένα σετ πλυμένων βρακιών και φανελών σε χακί και λευκές αποχρώσεις στο κάγκελο στο προσκεφάλι.

Λυσσάει ξαφνικά η παρέα. Τι, ποιος, πού, πότε, γιατί;

Πριν προλάβει να πει το παραμικρό για να περιγράψει το νέο συγκάτοικο ο άρρωστος της παρέας, ανοίγει η πόρτα. Και μπαίνει μέσα μια φιγούρα που σχεδόν έκανε τον Dva να ουρλιάξει από έκπληξη θες, φόβο θες, πολλά θριλερ στην TV θες;

Ο άνδρας που μπήκε ήταν μετρίου αναστήματος, πάνω από πενήντα, με ελαφρά ρυτιδιασμένο πρόσωπο και ελαφρά ψαρά μαλλιά στους κροτάφους. Το δέρμα του ήταν ασυνήθιστα σκούρο για τα δεδομένα τόσο της Ευρώπης, όσο και της Ιαπωνίας. Φορούσε τις παντόφλες του,κΚρατούσε την οδοντόβουρτσά του, την πετσέτα του, και ένα μπλουζάκι που μόλις είχε πλύνει.

Το μπλουζάκι είχε πάνω του μια στάμπα, μια στάμπα που έγραφε μόνο τέσσερα γράμματα...

P E R U.....

 

[Pandora]

Όντως μεγάλες στιγμές ζω μαζί σας, ακόμα και στο καταναλωτικό όργιο...
Ευγνώμων για όλα

 

[Dva Srca]

Δείτε στο επόμενο επεισόδιο του Onii-Chan:

Τα nerds επισκέπτονται την "πόλη των συνταξιούχων", Kanazawa, θυσιάζοντας μια πιθανή επίσκεψη στην δημοφιλέστερη Nara.

- Ο Tatsu κυκλοφορεί σα το φάντασμα στον κήπο της πόλης βράζοντας στον πυρετό
- Η Τούλα βρίσκει την πόρτα του σπιτιού των ninja κλειστή
- Ο Dva εθίζεται στο καινούργιο βιντεοπαιχνίδι του
- O Moe εντοπίζει για πρώτη φορά το σνακ taiyaki
- H Τουτού προσπαθεί να κρατήσει την Καναζάουα μυστικό για τους λίγους
- Η Πανδώρα εύχεται για πρώτη φορά να μπορούσε να βγει από το κεφάλι του Dva

Μάθετε επίσης:

- Ποιος είναι τελικά ο άνδρας με την περιβόητη μπλούζα Peru;
- Τι χρειάζεται για να γίνει μια νυχτερινή συναυλία κλειστού χώρου;
- Πώς είναι η επίσκεψη σε ένα ιαπωνικό φαρμακείο;
- Πώς είναι η νοοτροπία στις μικρότερες ιαπωνικές επαρχιακές πόλεις;
- Πόσο ενδιαφέρον είναι το παλιότερο τοίχος στην Καναζάουα;
- Ποιο είναι το βασικό μέσο μεταφοράς των τουριστών στην πόλη;
- Πόσο μπορεί να φάει ο Dva όταν είναι πεινασμένος;
- Θα καταφέρει το ιερό κοτοπουλάκι να φέρει το μήνυμά του στην Καναζάουα;

Αυτα και άλλα πολλά στο επόμενο επεισόδιο του Onii-Chan, έρχεται εντός της εβδομάδας!

Onii-Chan: Δεν είναι ριάλιτι. Είναι η ζωή - αλά ιαπωνικά!

 

[PopiTzil]

επιτέλους συνέχεια!!

 

[KLEOPATRA]

Δείτε στο επόμενο επεισόδιο του Onii-Chan:

Τα nerds επισκέπτονται την "πόλη των συνταξιούχων", Kanazawa, θυσιάζοντας μια πιθανή επίσκεψη στην δημοφιλέστερη Nara.

- Ο Tatsu κυκλοφορεί σα το φάντασμα στον κήπο της πόλης βράζοντας στον πυρετό
- Η Τούλα βρίσκει την πόρτα του σπιτιού των ninja κλειστή
- Ο Dva εθίζεται στο καινούργιο βιντεοπαιχνίδι του
- O Moe εντοπίζει για πρώτη φορά το σνακ taiyaki
- H Τουτού προσπαθεί να κρατήσει την Καναζάουα μυστικό για τους λίγους
- Η Πανδώρα εύχεται για πρώτη φορά να μπορούσε να βγει από το κεφάλι του Dva

Μάθετε επίσης:

- Ποιος είναι τελικά ο άνδρας με την περιβόητη μπλούζα Peru;
- Τι χρειάζεται για να γίνει μια νυχτερινή συναυλία κλειστού χώρου;
- Πώς είναι η επίσκεψη σε ένα ιαπωνικό φαρμακείο;
- Πώς είναι η νοοτροπία στις μικρότερες ιαπωνικές επαρχιακές πόλεις;
- Πόσο ενδιαφέρον είναι το παλιότερο τοίχος στην Καναζάουα;
- Ποιο είναι το βασικό μέσο μεταφοράς των τουριστών στην πόλη;
- Πόσο μπορεί να φάει ο Dva όταν είναι πεινασμένος;
- Θα καταφέρει το ιερό κοτοπουλάκι να φέρει το μήνυμά του στην Καναζάουα;

Αυτα και άλλα πολλά στο επόμενο επεισόδιο του Onii-Chan, έρχεται εντός της εβδομάδας!

Onii-Chan: Δεν είναι ριάλιτι. Είναι η ζωή - αλά ιαπωνικά!

Εχουμε δωρα απο την παραγωγη για οσους βρουν τις απαντησεις σε ολα τα ερωτηματα?