Ιαπωνία Δεν είναι το Big Brother - Είναι το... Onii Chan!

[Pandora]

Φοβερό βιντεάκι SkullFlower! Τόσα πολλά δεν είδαμε πουθενά, η αλήθεια είναι. Το πρόσεξα ότι είναι λαίμαργα, αλλά μάλλον κρατάνε όλη τους την ενέργεια στο κολύμπι για την ώρα που θα πέσουν τα ψίχουλα!

Καθυστερημένα προσεχώς, επειδή η παραγωγή τραυμάτισε τα δάχτυλά της κάνοντας πατινάζ το Σ/Κ - σε μερικές ώρες και το αντίστοιχο κεφάλαιο!

Στο επόμενο επεισόδιο, τα nerds επισκέπτονται για ημερήσια εκδρομή την Καμάκουρα!!!

- Ο DvaSrca ποζάρει μαζί με ένα σχολείο με γιαπωνέζες μαθήτριες γυμνασίου
- Ο Tatsu προσπαθεί να μυήσει τους φίλους μας στα γλυκά από φασόλι
- Η Τουτού έχει μια εξαιρετική ιδέα (και ένα χρωστούμενο θεϊκό χάρισμα)
- Ο Μoe θέλει να φάει sushi
- Η Τούλα έχει λιγούρα για McDonald's
- Η Πανδώρα θέλει να σκαρφαλώσει στο εσωτερικό του Βούδα της Καμάκουρα

Επίσης μάθετε:

- Τι είναι το ιερό κοτοπουλάκι;
- Πώς οι φίλοι μας ασπάστηκαν για λίγο τη shinto θρησκεία;
- Τι κάνει μια σειρά από διπλωμένα χαρτάκια πάνω σε σπάγκους;
- Γιατί απαγορεύεται η κατανάλωση κοτόπουλου στη νησίδα;
- Ποιος ντόπιος μίλησε στους φίλους μας στα αγγλικά;
- Γιατί να ονομάσει κάποιος την οικεία του "χαριτωμένη οικεία";
- Υπάρχουν και ύπουλα ψάρια Koi;
- Πώς κατάφερε ο Dva να εξημερώσει τα εν λόγω ψάρια;
- Πώς κατάφεραν οι φίλοι μας να παραγγείλουν σούσι;

Αυτά και άλλα πολλά στο επόμενο επεισόδιο του Onii Chan! Μείνετε συντονισμένοι, έρχεται πολύ σύντομα!

Tέλεια Μάλλον έχω καταλάβει τι με περιμένει...
Περαστικούλια στην παραγωγή
Έχουμε υπομονή, με την ησυχία σας !

 

[Dva Srca]

Κεφάλαιο ΙΙ - Καμάκουρα (Μέρος Α)

Kalspiro μου καλό και χρυσό το Japan Rail Pass, δε λέω, αλλά αν δε το αξιοποιήσεις όσο το έχεις, τότε τι να το κάνεις το τιμημένο; Άσε που ο Maeda-san έκανε τόσο κόπο, έριξε τόσα αντρίκια δάκρυα στο μαξιλάρι του για να τα εκδώσει στην παρέα μας, επιβάλλεται να χρησιμοποιηθούν με σύνεση. Έτσι, μετά από διαβουλεύσεις και συμβούλια της φυλής που η Πανδώρα βρήκε τουλάχιστον βαρετά, η απόφαση ελήφθη: Η παρέα θα έριχνε άκυρο στο ξακουστό Nikko και θα πήγαινε στη μικρή Kamakura.

Η Kamakura είναι γνωστή για δύο πράγματα: Πρώτον, για τον shinto ναό Tsurugaoka Hachiman-gu και δεύτερον για το τεράστιο άγαλμα του Βούδα της Καμάκουρα, ύψους περίπου 13 μέτρων. Η ιδέα ανήκε στην Τουτού και όλοι την ακολούθησαν με ευλάβεια.

Πριν ξεκινήσει το ταξίδι, οι παίκτες θέλησαν να προετοιμαστούν κατάλληλα, παίρνοντας ένα καλό πρωινό. Βγήκαν έτσι στα σοκάκια της γειτονιάς τους, της Ασάκουσα, και έψαξαν να βρουν κάποιο μίνι μάρκετ ή κάτι ανάλογο. Κρυμμένο ανάμεσα σε μια πιλοτή και την είσοδο μιας πολυκατοικίας είδαν έναν καλά κρυμμένο θησαυρό (ή έτσι νόμιζαν εκείνη τη στιγμή). Μια απλή αγγλική επιγραφή που τα έλεγε όλα. Μια νότα ζεστασιάς για όποιον νιώθει ξένος, μια πινελιά από το σπίτι του καθενός στην τόσο ξένη και παράξενη Ιαπωνία - FAMILY MART.

"Έλεος ρε παιδιά, ένα απλό supermarket είναι!!!!"

Κανένας δεν άκουσε την Πανδώρα. Το family mart ήταν ακριβώς αυτό που έψαχναν, είχε κάτι από μαμά, κάτι από γιαγιά, κάτι από πατρίδα για τους εκκεντρικούς φίλους μας. Ξεχύθηκαν στους διαδρόμους του και με αγαλλίαση έπιαναν τα άγνωστα σε αυτούς προϊόντα, τα επεξεργάζονταν, τα μύριζαν, τα φωτογράφιζαν, προκαλώντας το γέλωτα των ταμιών και της Πανδώρας.

Για πρωινό ο DvaSrca αγόρασε onigiri με γέμιση μαγιονέζα και παγωμένο τσάι λεμόνι

Για πρωινό η Toύλα αγόρασε κάτι μικρά στρογγυλά εύπλαστα ψωμάκια σαν πλαστελίνη, τα οποία λυπόταν να φάει επειδή ήταν γλυκούλικα

Για πρωινό ο Moe αγόρασε γάλα με γεύση φράουλα, μια επιλογή που έμελλε να είναι καταλυτική για το υπόλοιπο του ταξιδιού στην Ιαπωνία

Για πρωινό η Τουτού αγόρασε Melon Pan (γλυκό ψωμί με γέμιση σως πεπόνι)

Για πρωινό ο Tatsu αγόρασε δύο σακούλες πράγματα με δυσπρόφερτα ονόματα που η παραγωγή αδυνατεί να θυμηθεί

Για πρωινό η Πανδώρα ήθελε σοκολάτα, αλλά την προσοχή της τράβηξαν κάτι περιοδικά manga και έμεινε νηστική.

Περίπου μία ώρα και κάτι αργότερα, οι παίκτες μας πατούσαν στα πλακάκια του σταθμού της Καμάκουρα. Τα ιαπωνικά τρένα είναι τόσο εξυπηρετικά, τόσο άνετα, γρήγορα και αποτελεσματικά, που κάνουν την κοντινή στο Τόκυο Καμάκουρα να μοιάζει περισσότερο με κάποιο προάστιο της πρωτεύουσας, παρά με μια ξεχωριστή πόλη 170 χιλιάδων κατοίκων. Στο σταθμό, οι φίλοι μας καμάρωσαν ένα τσούρμο κοριτσάκια 5-7 ετών που αποβιβάζονταν με προσοχή, σα μικρές κυρίες, από το σχολικό εκδρομικό λεωφορείο τους και στήνονταν με τόση πειθαρχία σε μια σειρά, ώστε να τις μετρήσει η δασκάλα τους. Τα παιδιά στην Ιαπωνία θα ήταν ο παράδεισος του ξένου εκπαιδευτικού, καθώς δε μιλάνε, δε λαλάνε, δεν τρέχουν ανεξέλεγκτα και υπακούν σε εντολές. Το κερασάκι στην τούρτα... είναι ΤΡΙΣΧΑΡΙΤΩΜΕΝΑ.

Βλέποντας τον γλυκό, ηλιόλουστο, φθινοπωρινό καιρό στην Καμάκουρα, η Τούλα πρότεινε να νοικιάσουν ποδήλατα και να απολαύσουν την πόλη πάνω σε δύο ρόδες. Η ιδέα έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από όλους, εκτός από την Τουτού, που έκρυψε το φόβο και την αμηχανία της λέγοντας ένα διστακτικό "Εντάξει". Την τελευταία φορά που προσπάθησε να κάνει ποδήλατο στο Άμστερνταμ, η πολύχρωμη και κατά τ'άλλα πρακτική Τουτού είδε όλους τους παιδικούς της εφιάλτες να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια της, κάνοντας όλους τους άλλους να επιμένουν ότι χρειαζόταν βοηθητικές ρόδες, για να τα καταφέρει. Τελικά τα ποδήλατα για ενοικίαση πάνω από 1 ώρα ήταν απαγορευτικά ακριβά και, μιας και η παραγωγή δε βάζει το χέρι πολύ βαθιά στην τσέπη, οι συμμετέχοντες αποφάσισαν να το πάνε ποδαράτο.

Βγήκαν σε μία πλατειούλα, πνιγμένη κυριολεκτικά στα φαγάδικα και τα εστιατόρια. Από εκείνο το σημείο ξεκινούσαν περίπου 4 διαφορετικά μονοπάτια που όλα σκαρφάλωναν προς τα επάνω, όμως δεν οδηγούσαν στο ίδιο σημείο. Το ερώτημα ήταν: ποιο έπρεπε να ακολουθήσουν, για να φτάσουν στο ναό, που θα αποτελούσε το πρώτο τους αξιοθέατο στην πόλη;

Και τότε έγινε κάτι μαγικό, κάτι θεόσταλτο: ένα ψυχρό αεράκι φύσηξε, ένα γεράκι πέταξε πάνω από το κεφάλι τους και κάπου μακριά μια μικρή καμπάνα ήχησε από έναν ναό. Η Τουτού έκλεισε τα μάτια, συγκεντρώθηκε και είπε κοφτά και σπαρτιάτικα: "Από εδώ". Όλοι την ακολούθησαν διστακτικά, ενώ η Πανδώρα πάγωσε, μόλις συνειδητοποίησε ότι ένα εικοσιτετράωρο πριν είχε ζήσει ένα αντίστοιχο σκηνικό.

Το δρομάκι που ακολούθησαν ήταν ένας γλυκός πεζόδρομος, με μικρά μαγαζάκια που πουλούσαν εξωτικά λουλούδια, μαγαζάκια με μπιχλιμπίδια και ανούσια σουβενίρ και πάγκους όπου είχαν στοιβαχτεί μαθητές για να αγοράσουν παγωτό και άλλα παράξενα σνακς. Γιαγιούλες έκαναν βόλτα τα εγγονάκια τους με καροτσάκια και μαθήτριες με κοντές φούστες και ψηλές λευκές κάλτσες γελούσαν παίζοντας κάποιο άγνωστο παιχνίδι. Το πιο ενδιαφέρον εύρημα της παρέας σε αυτό το σημείο ήταν ένα σουβενίρ με σχήμα μωρού-μπρελόκ, το οποίο άλλαζε ενδυμασίες. Στη συνέχεια του ταξιδιού, οι φίλοι μας είδαν το μωρό σε κάθε σταθμό τους, αλλά το ιδιαίτερο ήταν ότι στην Καμάκουρα επικρατούσαν τα μωρά με ενδυμασίες Βούδα. Τα περισσότερα σουβενίρ στην Ιαπωνία, εκτός από τα κλασικά βεντάλιες, σπαθιά, αστεράκια νίντζα, ομπρέλες από χαρτόνι και κιμονό απευθύνονται κυρίως στον εσωτερικό τουρισμό, έτσι για έναν ξένο είναι δύσκολο να θεωρηθούν χρήσιμα ή αξιοπρόσεχτα, καθώς τα περισσότερα είναι βασισμένα σε διάσημες μασκότ ή διάσημα αντικείμενα μόνο εντός της χώρας.

Ένα άλλο αντικείμενο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και έμελλε να παίξει καταλυτικό ρόλο στη συνέχεια του ταξιδιού ήταν μια κίτρινη χάρτινη τσάντα με ένα λευκό πτηνό ζωγραφισμένο στο κέντρο της, την οποία κουβαλούσαν οι μισοί περίπου άνθρωποι στην πόλη, εξάπτοντας την φαντασία της μαγικής πεντάδας μας και της πανταχού παρούσης Πανδώρας. Η τσάντα αυτή ήταν ιδιαίτερη όχι μόνο επειδή ήταν τόσο δημοφιλής, αλλά και επειδή υπήρχε σε πολλά διαφορετικά μεγέθη και επειδή πέρα από το πτηνό δεν είχε τίποτα άλλο ζωγραφισμένο πάνω της, ούτε κάποιο ιδεόγραμμα που να επεξηγεί περί τίνος επρόκειτο. Ένας από τους στόχους λοιπόν της ομάδας στην Καμάκουρα ήταν να μάθουν περισσότερα για αυτό στη συνέχεια της επίσκεψης...

Στο δρόμο το δαιμόνιο μάτι του Dva έπιασε κάτι πολύ παράξενο και αστείο. Ένα μοντέρνο σπίτι με όμορφο περιποιημένο κήπο και την επιγραφή "Τhe Kawaii Residence". Ο Dva και η φαν του χαριτωμένου Τούλα άρχισαν να σεληνιάζονται, φτιάχνοντας σενάρια για το τι μπορεί να βρίσκεται μέσα, για το πώς μέσα στο σπίτι ζουν μόνο παιδιά και μωρά ζώα και άλλα πολλά τέτοια. Ο Tatsu πετάχτηκε σα τη φωνή της λογικής και εξήγησε ότι, αν και στα αγγλικά γραφόταν το ίδιο, το ιαπωνικό ιδεόγραμμα δε σχετιζόταν με αυτό της λέξης kawaii που σημαίνει χαριτωμένος. Ήταν λοιπόν πιθανότατα κάποιο επίθετο. Η Τούλα ένιωσε να πέφτει από το μαγικό συννεφάκι της σε μερικά δευτερόλεπτα και ο Dva ξέχασε μια και καλή την επιθυμία του να ερευνήσει περισσότερο το θέμα της περιβόητης οικείας. Μετά από περπάτημα περίπου 10 λεπτών, η παρέα έφτασε σε ένα μονοπάτι που χώριζε τα ρεύματα κυκλοφορίας στη μέση και ήταν στρωμένο με χώμα, έχοντας δεξιά και αριστερά μόνο θάμνους και δέντρα. Όπως διάβασε στον οδηγό της η Τουτού, αυτό το μονοπάτι την άνοιξη είναι γεμάτο με πέταλα από άνθη κερασιάς, καθώς όλα τα γυμνά, εκείνη τη στιγμή, δέντρα ήταν στην πραγματικότητα οι αξιαγάπητες ιαπωνικές κερασιές. Το μονοπάτι οδηγούσε σχεδόν μπροστά στο ναό, που απλωνόταν μπροστά τους εντυπωσιακός, όμορφος και πολλά υποσχόμενος.

Η παρέα σκαρφάλωσε τις σκάλες, έβγαλε τις ακαθέκαστες φωτογραφίες και εισήλθε στο χώρο του ναού. Δίπλα τους περπατούσε μια οικογένεια, η γυναίκα ντυμένη με κιμονό, ο άνδρας με σακάκι και το κοριτσάκι τους, ηλικίας περίπου 8 ετών, ντυμένο με ένα κιμονό-υπερπαραγωγή. Ήταν από την αρχή ολοφάνερο ότι το κοριτσάκι δεν ήθελε να μπει στο ναό, ωστόσο οι γονείς του είχαν άλλα σχέδια. Το τελετουργικό που ακολούθησε είχε ως εξής: οι τρεις τους έριξαν κέρματα σε ένα δοχείο μπροστά τους, αλλά το κέρμα έπρεπε πριν πέσει να κάνει ένα γκελ πάνω στο μέταλλο για κάποιο λόγο. Οι γονείς, πιο εξασκημένοι, το κατάφεραν αμέσως. Το κοριτσάκι έριξε μία, έριξε δύο, το κέρμα όλο έπεφτε στα πόδια του. Και τότε ξέσπασε στο παράπονο. Οι Ιάπωνες είναι καταπιεσμένοι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό, και αυτό ήταν η τρανή απόδειξη. Η Τούλα απαθανάτισε το στιγμιότυπο με επιτυχία, κρυμμένη πίσω από το τεράστιο παραφουσκωμένο σακίδιο πλάτης του Dva.

O ναός απλωνόταν σε μεγάλη έκταση, έτσι οι φίλοι μας πέρασαν διαδοχικά από το σημείο όπου οι Ιάπωνες κάνουν τις ευχές τους: ένα σύστημα από σπάγκους, στο οποίο δένουν ένα χαρτάκι με τη μοίρα τους, έτσι ώστε να πραγματοποιηθούν τα όσα γράφει, αλλά και τα όσα εκείνοι επιθυμούν. Το αποτέλεσμα είναι οι σπάγκοι να κατακλύζονται από δεμένα χαρτάκια δίνοντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Ο επόμενος χώρος ήταν μια γέφυρα, που οδηγούσε σε μια νησίδα στη μέση μιας μικρής λιμνούλας. Στη νησίδα υπήρχε μόνο ένα μικρό μαγαζάκι που πουλούσε τις προαναφερθείσες ευχές και μια σειρά από κάτι που έμοιαζε με λάβαρα, πλαστικές απομιμήσεις καλαμιού μπαμπού που είχαν κρεμασμένες στην κορυφή τους στενόμακρες σημαίες που έγραφαν διαφορετικές λέξεις σε kanji. Ο Tatsu με μια πρόχειρη ματιά δεν κατάφερε να αναγνωρίσει πολλές από τις λέξεις, αλλά διέκρινε ανάμεσά τους τις λέξεις αγάπη και ειρήνη. Ο Dva και ο Moe πλησίασαν λίγο περισσότερο την άκρη της νησίδας, ο Dva έτρωγε μπισκότα κανέλα που είχε φέρει από τη μαμά πατρίδα και, όπως έλεγε χαριτολογώντας, θα τα χρησιμοποιούσε σε περίπτωση που θα αντιμετώπιζαν κάποιο πρόβλημα στο ταξίδι τους για να εξαγοράσει συνειδήσεις, μιας και οι Ιάπωνες δεν τρώνε συχνά αληθινά γλυκά. Εκεί λοιπόν που όλα φάινονταν ήρεμα, ξαφνικά οι δυο τους ακούνε ένα δυνατό πλατσούρισμα στο νερό που τους τάραξε, συνειδητοποιώντας ότι στέκονταν τόση ώρα πολύ κοντά στις όχθες της λίμνης. Τα ψίχουλα από το μπισκότο του Dva που έπεφταν στο νερό είχαν γίνει βορά για μια ομάδα ύπουλων, επιθετικών Koi, τα οποία όμως σε αντίθεση με όλα τα άλλα ήταν κατάμαυρα και διπλάσια σε μέγεθος. Tα Koi στριφογύριζαν γύρω από το ίδιο σημείο νευρικά, ενώ ο Dva έκανε προσπάθειες να τα εξημερώσει, ταίζοντάς τα μπισκότα κανέλας. Η Τουτού χρειάστηκε να τον τραβήξει για να ξεκολλήσει, ενώ η Πανδώρα της ήταν ευγνώμων, καθώς δεν μπήκε στο κεφάλι του για να βλέπει τα ψάρια κάθε λίγο και λιγάκι που ο Dva κόλλαγε.

"Δεν επιτρέπεται η κατανάλωση... κοτόπουλου... στο νησί..." μουρμούρισε ο Tatsu αλλά κανείς δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει. Τους έδειξε μια ταμπέλα γραμμένη στα kanji. Ο Dva και όλοι οι άλλοι παραξενεύτηκαν από το μήνυμα της ταμπέλας, ωστόσο ο πρώτος συνέχισε να τρώει τα εύγευστα μπισκότα του. Και τότε, ακούστηκε μια φωνή από το μαγαζί με τα σουβενίρ. Ένας άνδρας βγήκε έξω από το μαγαζάκι και σχημάτισε με τα χέρια του πολλάκις ένα Χ, το κλασικό Χ του άκυρου ή του απαγορεύεται που χρησιμοποιούν οι Ιάπωνες απέναντι σε όσους ξένους δεν καταλαβαίνουν ιαπωνικά. Και τότε όλα ξεκαθάρισαν: η ταμπέλα έγραφε "απαγορεύεται η κατανάλωση φαγητού στο νησί", αλλά τα σύμβολα των δύο λέξεων ήταν τόσο κοντινά μεταξύ τους, που ο άπειρος Tatsu μπερδεύτηκε. Από τότε, δεν υπήρξε στιγμή που ο Tatsu να προσπαθήσει να διαβάσει ταμπέλα και οι άλλοι να μην τον κοροϊδέψουν, βάζοντας σφήνα τη λέξη κοτόπουλο.

Ο τελευταίος σταθμός στο ναό ήταν ένα μικρό κτίσμα, σαν περίπτερο, που περιτριγυριζόταν από μικρά αγαλματίδια αλεπούδων με ποδιές. Η ιερή κιτσουνέ, μια από τις θεότητες της Shinto θρησκείας, σύμφωνα με την παρέα μας και την οργιώδη φαντασία τους, έκανε την αποκάλυψή της. Σοκαρισμένος για την κατανάλωση σούπας με αλεπού το προηγούμενο βράδυ, ο Dva ζήτησε συγγνώμη από την ιερή κιτσουνέ και υποσχέθηκε ότι δε θα το ξανακάνει. Η παρέα στάθηκε με ευλάβεια μπροστά από το κτίσμα και ένιωσε τη δύναμη της ιερής κιτσουνέ, της πανταχού παρούσας θεότητας που όλα τα βλέπει αλλά κανείς δε την αντιλαμβάνεται. Μεγάλη η χάρη της.

Η περιήγηση του ναού της Καμάκουρα είχε μόλις τελειώσει. Επόμενος σταθμός... ο μεγάλος Βούδας της Καμάκουρα. Ο ήλιος είχε χαμηλώσει λίγο, χωρίς να έχει ακόμα ωστόσο σκοτεινιάσει και όλα φαίνονταν ιδανικά ειδυλλιακά για την επίσκεψη στο εντυπωσιακό άγαλμα. Τα στομάχια γουργούριζαν αλλά το μυαλό ζητούσε να συνεχίσουν την περιήγηση. Είχαν ακόμα πολλά να δουν και ο χρόνος ήταν τόσο λίγος...

"Εεεει! Τι το κλείνεις το κεφάλαιο ρε βάρβαρε; Εγώ δε έφαγα πρωινό! Εεεεεεεϊ με ακούει κανείς;;;;"

Λόγω τεχνικών προβλημάτων η συνέχεια της Καμάκουρα αύριο, με την αποκάλυψη των υπολοίπων προσεχώς

 

[kalspiros]

"Έλεος ρε παιδιά, ένα απλό supermarket είναι!!!!"

Μπράβο Πανδώρα.. Καλά τα λες...

Τα παιδιά στην Ιαπωνία θα ήταν ο παράδεισος του ξένου εκπαιδευτικού, καθώς δε μιλάνε, δε λαλάνε, δεν τρέχουν ανεξέλεγκτα και υπακούν σε εντολές. Το κερασάκι στην τούρτα... είναι ΤΡΙΣΧΑΡΙΤΩΜΕΝΑ.

κλασικά βεντάλιες, σπαθιά, αστεράκια νίντζα, ομπρέλες από χαρτόνι και κιμονό

ά είχε και τα γατάκια που κουνάνε ρυθμικά το πατούχι τους...

σχημάτισε με τα χέρια του πολλάκις ένα Χ, το κλασικό Χ του άκυρου ή του απαγορεύεται που χρησιμοποιούν οι Ιάπωνες απέναντι σε όσους ξένους δεν καταλαβαίνουν ιαπωνικά.

Επίσης, αυτό που μας είπαν εμάς είναι ότι το χρησιμοποιούν και όταν δεν τα καταφέρνουν με τα Αγγλικά! σου τραβάνε εκεί ένα ΑΚΥΡΟ και τρέχα γύρευε εσύ

 

[Dva Srca]

Κεφάλαιο ΙΙΙ - Καμάκουρα (Μέρος Β)

Στη γραφική, την ήρεμη, την ατμοσφαιρική, την φαινομενικά ξεχασμένη από το χρόνο Καμάκουρα, οι φίλοι μας βρίσκονταν ακόμα υπό την έκσταση της κατάνυξης που είχαν βιώσει στο ναό της ιερής κιτσουνέ. Περπατούσαν στο δρόμο με τις μαραμένες κερασιές και σκέφτονταν ανοιξιάτικα δειλινά, με χορούς πάνω σε πέταλα από sakura και συναντήσεις για τσάι με τις κυρίες που εξασκούν ακόμα την παραδοσιακή τέχνη του σερβιρίσματος. Μέσα σε όλο αυτό το όνειρο, ένα όνειρο που δεν περιελάμβανε τίποτα ελληνικό (εκτός από τους ίδιους), τίποτα δυτικό γενικότερα, ακούστηκε μια φάλτσα φωνή, μια παράταιρη επέμβαση από μακριά.

"Hellooooo, my friendssss!" κάποιος τους χαιρέτησε από μακριά στα αγγλικά, με τόσο έντονη ιαπωνική προφορά που θαρρείς ότι πνιγόταν με κάθε λέξη που ξεστόμιζε.

Ένας παππούλης μάλλον γύρω στα εβδομήντα (είναι και δύσκολο να εκτιμήσεις την ηλικία των Ιαπώνων, τρομάρα τους!!) τους πλησίασε με θάρρος και άρχισε την πάρλα στην τελευταία γλώσσα που θα ήθελαν να ακούσουν εκείνη τη στιγμή. Συστήθηκε και όταν έφτασε στον Tatsu εξεπλάγη από την απάντηση που έλαβε στα Ιαπωνικά. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, είχανε γίνει τουλάχιστον δύο φορές πιο ενδιαφέροντες για τον άγνωστο κυριούλη. Όπως όλοι σχεδόν οι Ιάπωνες, έτσι και ο δικός τους το πιθανότερο είναι ότι με το που είδε λευκούς τους πέρασε αυτόματα για Αμερικάνους (Amerika-ji όπως αποκαλούν στερεοτυπικά, σχεδόν, κάθε λευκό). Φαντάσου Aria μου τη γυαλάδα στα μάτια του, όταν άκουσε ότι το τσούρμο που είχε σταματήσει για να χαιρετήσει ήταν από την Ελλάδα. Αχ και τον πιάνει ένας καημός τον παππούλη που δεν έχει πάει ακόμα, αχχχχ και θέλει να δει την Ακρόπολη, αχ και έχει ταξιδέψει σε τόσες χώρες και ακόμα εκεί δεν έχει πάει, αχχχχχχ και βααααχ! Η Πανδώρα για λίγο φοβήθηκε ότι θα τον χάνανε τον κυριούλη, αλλά τι να έκανε η δύσμοιρη για να βοηθήσει που στόμα είχε και σώμα... δεν είχε!

Μόλις έκλεισε το κεφάλαιο "ταξίδια που δεν έκανα και το σκυλομετάνιωσα" (ο κυριούλης θα εκτιμούσε πολύ το συγκεκριμένο thread ομολογουμένως Kleopatra μου), το ενδιαφέρον επέστρεψε στον Tatsu και τις γνώσεις του. Αν και ο Dva δε μιλάει ιαπωνικά ούτε για δείγμα, μπορούσε να νιώσει στον τόνο της φωνής του παππούλη το διθυραμβικό τόνο των συγχαρητηρίων που λάμβανε ο ιαπωνομαθής Tatsu, ο οποίος είχε πάρει την έκφραση "τα παραλέτε κύριε πρέσβη" και το παιζε βαρύ πεπόνι. Ο μπάρμπας τον εμψύχωσε, λέγοντάς μας στα αγγλικά μια δική του ιστορία: δούλευε σε μια εταιρία που συνεργαζόταν με την αμερικανική αγορά για πολλά χρόνια, αλλά ποτέ του δεν αξιώθηκε να μάθει αγγλικά, αν και η εταιρία τους έδινε δωρεάν μαθήματα κατόπιν εκδήλωσης ενδιαφέροντος. Ε, πείσμωσε λοιπόν κι εκείνος και με το που πήρε σύνταξη άρχισε να μαθαίνει. Και πλέον εξασκούσε τα αγγλικά του ως μέλος μιας ομάδας εθελοντών ξεναγών που προσφέρει δωρεάν είτε με ελάχιστο αντίτιμο για τα λειτουργικά της έξοδα ξεναγήσεις στο ναό shinto. Στεναχωρημένος που οι φίλοι μας είχαν ήδη δει το ναό και έφευγαν από την περιοχή, ο κυριούλης τους ευχήθηκε τα καλύτερα, μερικές μάλιστα από τις ευχές τις είπε στα ιαπωνικά για να πιάσουν τόπο και οι δρόμοι τους χώρισαν.

Ο δρόμος για το Βούδα ήταν μακρύς, θα χρειαζόταν να πάρουν τρένο για δυο-τρεις στάσεις. Έτσι κι έγινε. Στο δρόμο είδαν ένα σουρεάλ που μόνο στην Ιαπωνία θα μπορούσε να συναντήσει κανείς: μια Γιαπωνέζα έσερνε το ροζ καρότσι της Πάρις Χίλτον, όλο δαντέλα και κορδέλα, κουβαλώντας μέσα όχι τα παιδιά της, αλλά τα... σκυλιά της! Τρία σκυλιά κάθονταν υπάκουα μέσα στο καρότσι με τα κεφάλια τους κρεμασμένα κοιτώντας το πεζοδρόμιο. Τι να πει κανείς, αυτά μόνο στην Ιαπωνία...

Ο κοντινότερος σταθμός στον Βούδα της Καμάκουρα και η γύρω περιοχή είχαν κάτι το απόκοσμα ήρεμο, κάτι το απίστευτα επαρχιακό. Μικρά σπιτάκια με τσίγγινες ή κεραμιδένιες στέγες, σχεδόν όλα μονοκατοικίες και μερικά με περιποιημένους κήπους χωρίς κανένα άλλο σημάδι ανθρώπινης δραστηριότητας, μικρά μαγαζάκια των οποίων οι ιδιοκτήτες κοιμόντουσαν σε πλαστικές καρέκλες παραδίπλα, ελάχιστα αυτοκίνητα που όλως περιέργως δε σέβονταν τον κώδικα με την ίδια ευλάβεια που τον σέβονταν οι οδηγοί του Τόκυο, όλα κυλούσαν αργά και το μεσημέρι είχε εδραιωθεί για τα καλά πλέον, με το ρολόι να δείχνει τρεις.

H Τουτού για άλλη μια φορά φαινόταν να ξέρει πού πήγαινε. Ηγούταν της ομάδας και τα κουδουνάκια στα πολύχρωμα χαϊμαλιά της ηχούσαν κάθε φορά που τα παρέσυρε μαζί του το ελαφρύ δροσερό αεράκι. Όλοι είχαν αρχίσει να χασμουριούνται από την έντονη επιρροή του μεσημεριού στη μικρή πόλη, εκτός από την Πανδώρα, που πεινούσε, πεινούσε, πεινούσε! Και σα να μην έφτανε αυτό, ο καταραμένος ο Tatsu σταματούσε σε κάθε πάγκο που έβρισκε και προσπαθούσε να διαλέξει κάποιο από τα δεκάδες παράξενα γλυκά με φασόλι που έβλεπε μπροστά του. Τελικά αγόρασε ένα dango, ένα ξυλάκι που σα σουβλάκι είχε περασμένες πάνω του 4 χοντρές χάντρες από αλεσμένο φασόλι και άλλα υλικά, πασπαλισμένες με σάλτσα σόγιας. Η επιλογή του Tatsu έφερε αντικρουόμενες απόψεις στην παρέα, με τους μισούς να εκφράζουν ανοιχτά την αηδία τους και τους άλλους μισούς να ζητούν να δοκιμάσουν. Και τότε, πάνω που το dango φαινόταν να έχει κλέψει τις εντυπώσεις (θετικά ή αρνητικά), μπροστά τους και μερικά μόλις μέτρα απέναντι από το χώρο που βρισκόταν ο Βούδας, οι φίλοι μας είδαν μια οπτασία.

Μπροστά τους υψωνόταν ένα κτίριο που εξωτερικά έμοιαζε με γκαλερί, περιποιημένο, λιτό και μίνιμαλ, όμως μέσα ήταν κάτι σα ζαχαροπλαστείο. Από μόνη της αυτή η αντίθεση δε θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, όμως όταν το τζάμι του εν λόγω κτιρίου διακοσμείται από το ίδιο λευκό πτηνό που κοσμούσε τις κίτρινες σακούλες στο κέντρο της Καμάκουρα, τότε όλα αλλάζουν. Το μυστήριο βρισκόταν πολύ κοντά στη λύση του.

Η Τουτού δεν έχασε καιρό, έριξε την ιδέα στο τραπέζι. Μπαίνουν μέσα, κοιτάνε τι περιέχουν οι κίτρινες σακούλες και, αν είναι αρκετά ενδιαφέρον, το αγοράζουν και γίνονται ένα με το ντόπιο πληθυσμό. Η ιδέα στην αρχή ακουγόταν όχι πολλά υποσχόμενη, αλλά τελικά ήταν μια από τις καλύτερες του ταξιδιού. Η πεντάδα στάθηκε μπροστά από τις βιτρίνες του ζαχαροπλαστείου και συνειδητοποίησε ότι η περιβόητη σακούλα περιελάμβανε κουτιά με μπισκότα σε σχήμα... περιστεριού. Μόνο και μόνο για ενθύμιο, αποφάσισαν να αγοράσουν μία. Και τότε είναι που η παρέα απέκτησε, εκτός από την Πανδώρα, και έβδομο συνταξιδιώτη...

Ιδού το περιβόητο "κοτοπουλάκι". Στην πραγματικότητα, είναι ένα περιστέρι και αποτελεί τη μασκότ της εν λόγω μάρκας μπισκότων, όμως για το τρελοκομείο από την Ελλάδα είναι ένα κοτοπουλάκι που αποτελεί θεότητα της Shinto θρησκείας και φέρνει θεϊκά μηνύματα από τον ουρανό, καθώς είναι το μόνο κοτοπουλάκι που μπορεί να πετάξει. Μπορεί να είναι καλό, μπορεί να γίνει όμως και εξίσου κακό, αν δεν τιμηθεί σωστά και δεν πραγματοποιηθεί η επιθυμία του. Και ποια είναι η επιθυμία του κοτοπουλακίου; (σύμφωνα με τα nerds, παντα) - η επιθυμία του είναι τα nerds να φτιάξουν τη διαφημιστική καμπάνια της εταιρίας μπισκότων, για να προωθήσουν την ύπαρξη του κοτοπουλακίου στον υπόλοιπο κόσμο.

Η είσοδος για το Βούδα της Καμάκουρα ήταν 3 ευρώ. Πίσω από τον φράχτη απλωνόταν ένας μεγάλος χώρος που, εκτός από το Βούδα, περιελάμβανε μικρούς κήπους, έναν μικρό ναό και άλλα κτίρια που πουλούσαν σουβενίρ και αντικείμενα συσχετισμένα με τη θρησκεία. Η Πανδώρα ερωτεύτηκε τον Βούδα των 13 μέτρων και με το που έμαθε ότι ο Βούδας από πίσω είναι κούφιος και μπορεί κανείς να μπει στο εσωτερικό του και να σκαρφαλώσει μέχρι το κεφάλι του, για κάποιον παράξενο λόγο θέλησε να το βιώσει. Πόσες φορές έχει κάποιος στη ζωή του την ευκαιρία να βλέπει μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, ο οποίος με τη σειρά του βλέπει μέσα από τα μάτια ενός αγάλματος του Βούδα;;;

"Όχι", απάντησε κοφτά ο Dva, σκεπτόμενος αποκλειστικά πώς θα ανεβάσει το κοτοπουλάκι στην κορυφή που του άρμοζε. Κοιτούσε τριγύρω του, ψάχνοντας κάτι ξεχωριστό, κάτι που η Ευρώπη αγαπά σχετικά με την Ιαπωνία, αλλά δε το βλέπει συχνά. Και τότε εμφανίστηκε ένα γκρουπ από μαθήτριες Γυμνασίου. Ξέρεις, hydronetta μου, αυτές με τις κοντές φούστες και τις ψηλές κάλτσες, που ποζάρουν κάνοντας το σήμα της νίκης στις φωτογραφίες. Η σχολική τάξη είχε μαζευτεί στα σκαλιά και ετοιμαζόταν για ομαδική σχολική φωτογραφία. Ο Dva δεν έπρεπε να χάσει καιρό. Έδωσε τη μηχανή του στην Τούλα και στήθηκε σχεδόν δίπλα στο σχολείο, χωρίς ωστόσο να χαλάει την ομαδική τους φωτογραφία. Από την οπτική γωνία που διάλεξε η Τούλα, ο Dva φαινόταν σαν να ήταν κομμάτι της αυθεντικής σύνθεσης. Και μέσα στις ομοιόμορφες στολές των μαθητριών, ξεχώριζε μόνο μία χτυπητή διαφορά. Το απόλυτο κίτρινο. Το κίτρινο του κοτοπουλακίου. Μεγάλη η χάρη του, και της ιερής κιτσουνέ μαζί.

Ακολούθησε photoshoot με το κοτοπουλάκι στα γυμνά πόδια μιας Αυστραλέζας τουρίστριας που δεν είχε πάρει χαμπάρι, με το κοτοπουλάκι σε αρχαίες ιαπωνικές επιγραφές, το κοτοπουλάκι κρυμμένο στην άκρη διαφορετικών πλάνων με διαφορετικά σκηνικά και σημεία ενδιαφέροντος. Με λίγα λόγια, ο Βούδας και το κοτοπουλάκι κλήθηκαν για λίγο να συνυπάρξουν, βουδισμός και shinto θρησκεία για λίγο έγιναν ένα. Η Πανδώρα ξέχασε για λίγο την πείνα της και απόλαυσε αυτό το καλλιτεχνικό δημιούργημα χωρίς να ειρωνευτεί ούτε μία φορά.

Η ώρα περασε και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Τα στομάχια των φίλων μας τους πρόδιδαν. Ο Moe επέμενε - έπρεπε επιτέλους να φάνε σούσι και το σούσι μπαρ στην κεντρική πλατεία της Καμάκουρα, μπροστά από το σταθμό, ήταν ότι έπρεπε. Οι φίλοι μας, η Πανδώρα και το κοτοπουλάκι κατευθύνθηκαν προς τα εκεί χωρίς να λοξοδρομήσουν άλλο, κατευθυνόμενοι μόνο από την πείνα τους. Μπήκαν στο εν λόγω σούσι μπαρ και συνειδητοποίησαν ότι δεν ήξεραν πώς να παραγγείλουν σούσι Στον ιμάντα γύριζαν πολλά μικρά πιατάκια, ωστόσο το κάθε πιατάκι είχε πάνω εικόνες διαφορετικών ειδών σούσι, έτσι αν έπαιρναν ένα πιατάκι έπρεπε να απαντήσουν σε ερωτήσεις που ο Tatsu δεν καταλάβαινε. Αμηχανία... Και πείνα...

Με τούτα και με κείνα, ο ιδιοκτήτης κατάλαβε ότι οι δυτικοί ήταν ούφο και τους έστειλε κατ' εξαίρεση σερβιτόρο για να παραγγείλουν. Αμ δε όμως που τα έτοιμα μενού στον κατάλογο ήταν μόνο για takeout! Έπρεπε να παραγγείλουν τα σούσι με τα ιαπωνικά ονόματά τους. Ίδρωσε και ξείδρωσε ο Tatsu, παρήγγειλε στην τύχη μερικά πράγματα και λίγα λεπτά μετά οι φίλοι μας έτρωγαν είδη σούσι που δεν ήταν σίγουροι αν είχαν όντως παραγγείλει. Συνεννόηση μαντολίνο που λέμε.

Ανικανοποίητη από την εμπειρία και με το budget της ημέρας κατεβασμένο, η Τούλα συνειδητοποίησε ότι είχε μόνο μία λύση. Τα Mc Donald's βρίσκονταν σε κολασμένα κοντινή απόσταση. Το κοτοπουλάκι έπρεπε να συγχωρήσει αυτή την ύβρη, αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση. Τούλα και Τουτού τίμησαν το μεγαλύτερο απόβρασμα του δυτικού πολιτισμού δίχως καμία αναστολή και πάθος, ακούγοντας μόνο τους ήχους του στομαχιού τους.

Η νύχτα είχε πλέον έρθει και η βόλτα στην Καμάκουρα είχε φτάσει στο τέλος της, με έναν νέο συνταξιδιώτη και πολλές όμορφες νέες εμπειρίες. Γύρισαν στο Τόκυο μετά τις 9 και ταλαιπωρημένοι αισθάνθηκαν ανακούφιση όταν έβγαλαν τα παπούτσια τους στο δωμάτιο του hostel τους. Ο Κρις για άλλη μια φορά είχε γίνει αντικείμενο αναζήτησης από μια νέα κοπέλα, που χτύπαγε σχεδόν όλες τις πόρτες του ορόφου αλαφιασμένη. Α ρε Κρις, είσαι μεγάλος

Το λούνα παρκ έκλεισε τα φώτα του και ο ήχος του Lambada έπαψε να ακούγεται στο δωμάτιό τους. Τα τελευταία neon signs που απέμειναν ήταν αυτά των ύποπτων ξενοδοχείων στο βάθος της Ασάκουσα. Οι τελευταίοι ήχοι που ακούστηκαν ήταν τα μασουλήματα των 5, καθώς απολάμβαναν τα μπισκότα που τόσο απλόχερα τους προσέφερε ως άρτον επιούσιον το κοτοπουλάκι.

Πριν κοιμηθεί η Τουτού έφτιαξε μια μεγάλη τριχόμπαλα χτενίζοντας τα μαλλιά της

Πριν κοιμηθεί ο Tatsu χλαπάκιασε κι άλλα γλυκά από φασόλι

Πριν κοιμηθεί η Τούλα προσευχήθηκε να μη σηκωθεί μονοκόμματη το επόμενο πρωί

Πριν κοιμηθεί ο Moe ήπιε άλλο ένα γάλα με γεύση φράουλα

Πριν κοιμηθεί ο DvaSrca κατέβηκε στο ισόγειο να μπει στο ίντερνετ

Ο περίεργος μεσήλικος κύριος με την ινδιάνικη φυσιογνωμία ήταν πάλι εκεί. Κοιτούσε τον Dva επίμονα, αλλά δε του έλεγε τίποτα. Ποιος ήταν επιτέλους αυτός ο άνθρωπος και γιατί τον έβλεπαν συνέχεια μπροστά τους; Το μόνο που συγκράτησε έντονα ο DvaSrca ήταν τον logo στην μπλούζα του.

"Peru"...........

 

[Twinkie]

Δεν χορταίνω να σε διαβάζω αγαπητέ μου. Τελικά αυτή η παρέα πολύ μου αρέσει. Ο καθένας τόσο διαφορετικός, αλλά τόσο "ίδιος" με τον άλλο για να γίνει αυτό το ταξίδι

 

[Pandora]

Και τελικά δεν ανέβηκα στον Βούδα... Ας είναι, ήταν πολύ ενδιαφέροντα όλα τα υπόλοιπα, ακόμα και το φασουλογλυκό Ο παππούς με ενθουσίασε, δεν ήθελα να φύγω...αλλά όπως είδες ακολούθησα αδιαμαρτύρητα Σακουλίτσα θέλω μαζί με μπισκότα όμως !

Ερώτηση : Αξίζει η Καμάκουρα ημερήσια επίσκεψη ή παραείναι τουριστική ? και...
το Τόκιο ανεβάζει τη libido ή ο Kρις είναι ζωηρός ?

 

[Dva Srca]

Ερώτηση : Αξίζει η Καμάκουρα ημερήσια επίσκεψη ή παραείναι τουριστική ? και...
το Τόκιο ανεβάζει τη libido ή ο Kρις είναι ζωηρός ?

Eμάς μας άρεσε αλλά, όπως προείπα και στην αφήγηση, δεν πήγαμε καθόλου Νikko, όπου πάνε πολλοί τουρίστες και ισως να έχει κάτι αξιοσημείωτο. Γενικά όταν πήγαμε στην Καμάκουρα είδαμε πολύ περισσότερο εσωτερικό τουρισμό, παρά εξωτερικό, κυρίως σχολεία. Επίσης δεν είδαμε κανένα μεγάλο οργανωμένο γκρουπ, σε αντίθεση με το Κυότο που ήταν η χαρά του ναυλωμένου πούλμαν (αλλά αυτό ήταν αναμενώμενο).

Ειλικρινά κανείς δεν έμαθε ποτέ τι παίζει με τον Κρις, τον είδα μια φορά όλη-όλη στο βούρτσισμα των δοντιών και μετά έβλεπα μόνο διαφορετικές κοπέλες να τον αναζητούν Φαντάζομαι το Τόκυο ανεβάζει τη libido, αλλά στα μουχλοδωμάτια του χόστελ μας κομματάκι δύσκολο...

 

[Dva Srca]

Στο επόμενο επεισόδιο του Onii Chan που έρχεται αύριο:

Τα nerds επισκέπτονται το κέντρο της ιαπωνικής κουλτούρας, Κιότο!!!

- Η Τουτού ανακαλύπτει τον αγαπημένο της χυμό στον πλανήτη σε ένα μηχάνημα στο δρόμο
- Ο Dva ανακαλύπτει τον φθηνότερο δυνατό τρόπο για να φάει κανείς χορταστικά στην Ιαπωνία
- Ο Moe ανακοινώνει τα μελλοντικά σχέδιά του στην παρέα
- Η Τούλα εντοπίζει το ιερό κοτοπουλάκι στο δρόμο με τις γκέισες
- Ο Tatsu γοητεύεται από το τυχερό παιχνίδι Πατσίνκο
- Η Πανδώρα νιώθει ρομαντικά βλέποντας την "ακτή των ερωτευμένων"

Επίσης μάθετε:

- Με ποιον μοιράστηκαν για πρώτη φορά δωμάτιο οι παίκτες μας και πώς κατάφερε να εξοργίσει τον Dva;
- Υπάρχουν γκέισες στο Κιότο;
- Πού βρίσκονται οι ωραιότερες και πλουσιότερες γυναίκες στην πόλη;
- Ποια ντόπια ανακυρήχθηκε ηρωίδα για την παρέα μας;
- Θα καταφέρουν τα nerds να φέρουν το μήνυμα του ιερού κοτοπουλακίου στο Κιότο;
- Είναι τελικά εμπειρία οι ιαπωνικές τουαλέτες;
- Πόσο άνετα είναι τα τρένα JR για μεγάλες αποστάσεις;
- Μιλάνε οι άνθρωποι στο Κιότο διαφορετικά από αυτούς στο Τόκυο;
- Πού χάθηκαν τα nerds στη μέση της νύχτας και ποιον συνάντησαν στο δρόμο;

Αυτά και άλλα πολλά, στο επόμενο επεισόδιο του Onii-Chan!!! Έρχεται αύριο!

 

[ΕΡΣΗ]

Περιμενω με ανυπομονησια!

 

[Pandora]

Γλυκιά προσμονή...και πολλά υποσχόμενη !

 

[hydronetta]

- Ο Dva ανακαλύπτει τον φθηνότερο δυνατό τρόπο για να φάει κανείς χορταστικά στην Ιαπωνία
- Πόσο άνετα είναι τα τρένα JR για μεγάλες αποστάσεις;

Με μάτια ορθάνοιχτα αναμένουμε...

 

[travelina]

- Ο Tatsu γοητεύεται από το τυχερό παιχνίδι Πατσίνκο
- Η Πανδώρα νιώθει ρομαντικά βλέποντας την "ακτή των ερωτευμένων"
- Πού βρίσκονται οι ωραιότερες και πλουσιότερες γυναίκες στην πόλη;
- Είναι τελικά εμπειρία οι ιαπωνικές τουαλέτες;
- Μιλάνε οι άνθρωποι στο Κιότο διαφορετικά από αυτούς στο Τόκυο;
- Πού χάθηκαν τα nerds στη μέση της νύχτας και ποιον συνάντησαν στο δρόμο;

και με φρεσκοκαθαρισμένες οθόνες...


ΥΓ. Ο Κρις θα καθόταν καιρό στο Τόκιο;