Ιαπωνία Δεν είναι το Big Brother - Είναι το... Onii Chan!

[hydronetta]

ΥΓ. Ο Κρις θα καθόταν καιρό στο Τόκιο;

Ταξις και ηθική, ταξις και ηθική

 

[Dva Srca]

Κεφάλαιο IV - Κιότο (Part Ι)

Μια νέα ημέρα ξημέρωσε στο Τόκυο και τα μουρλά ξύπνησαν, πλύθηκαν, μπανιαρίστηκαν, για πρώτη ίσως φορά χωρίς να διακόψει τον οίστρο τους κάποια δεσποινίδα που αναζητούσε τον Κρις. Travelina μου, νέα του Κρις δεν έμαθε ποτέ κανείς από τότε, αλλά έμεινε για πάντα στη συνείδηση των ηρώων μας σαν ένας θρυλικός γόης. Οι αποσκευές είχαν μαζευτεί από το προηγούμενο βράδυ και όλοι ήταν έτοιμοι για αναχώρηση. Το ιερό κοτοπουλάκι είχε λάβει τη θέση του στην κορυφή της βαλίτσας του Moe, ο οποίος ήταν ο επίσημος carrier της ημέρας σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα κουβαλητών του ιερού κοτοπουλακίου που είχε συνταχθεί πριν το βραδινό ύπνο. Το Τόκυο φυσικά δε το είχαν δει καθόλου ακόμα, όμως τους περίμενε ηρωικό εξαήμερο comeback στο τέλος του ταξιδιού.

Πρώτη στάση... το δικό μας, το αγαπημένο, το ζεστό, το φιλικό, το οικείο Family Mart. Οι φίλοι μας αναζήτησαν για άλλη μια φορά την καλά κρυμμένη είσοδο του καταστήματος, αγαλλίασαν βλέποντας το χαμόγελο της κοπέλας στο ταμείο και ανακατεύτηκαν βλέποντας τα παγωμένα πιάτα ημέρας - μερικά από τα οποία ήταν καλυμμένα με μια ενιαία σάλτσα που, αν έδινε κανείς κλίση στο πιάτο, κυλούσε όλη προς μία κατεύθυνση, σαν μια χλαπατσένια μάζα με γεύση ντομάτα ή κάτι τέτοιο. Κλασικά ο Dva επιτέθηκε στα onigiri, ο Moe στο γαλατάκι φράουλας και ο Tatsu σε ό,τι τραβούσε την προσοχή και έμοιαζε επαρκώς αηδιαστικό, παραδείγματος χάριν κάτι στρογγυλά ζυμαρένια ψωμάκια που αν τα πίεζες από το πλάι έβγαινε ρευστή σάλτσα φασόλι και άχνιζαν σα τις πύλες της κολάσεως. Τα κορίτσια, από την άλλη, είχαν επιδοθεί σε ένα... εναλλακτικό άθλημα. Την προσοχή τους τράβηξε μια στοίβα από περιοδικά hentai (ιαπωνικά κόμικς - τσόντες για να το λέμε και ελληνιστί), πάνω από την οποία τσακώνονταν για το ποια θα πάρει το περιοδικό με το καλύτερο εξώφυλλο. Η Πανδώρα ζήλεψε και ήθελε κι αυτή να καυγαδίσει, αλλά ο Dva είχε ήδη ανοίξει το πρώτο του onigiri και, υπνωτισμένος σχεδόν, δε της έδινε καμία σημασία.

Και, εκείνη τη στιγμή, έγινε μια αποκάλυψη που απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο ούφο είναι οι παίκτες του Onii-Chan.

Πανδώρα: Παιδιά, κοιτάξτε, το Family Mart έχει και μπροστά πόρτα, που βγαίνει στον κεντρικό δρόμο! Κι εσείς τόσο καιρό ψάχνατε την πίσω πόρτα που ήταν χωμένη στην πιλοτή μιας πολυκατοικίας αχαχαχαχαχαχα καλά ζωάκια είστε!

Όλοι: Αααααααααααα!

Πανδώρα: Άντε, πάρτε βαλίτσες να βγούμε στον κεντρικό!

Moe: Ναι αλλά αξίζει μια φωτογραφία η πίσω είσοδος του δικού μας, του αγαπημένου Family Mart (είπε και σώπασε μέχρι να πέσει η νύχτα)

Όλοι: Ναι, ναι................ Δίκιο *βγαίνουν από την πίσω πόρτα και οπλίζουν μηχανές*

Πανδώρα: Πόσο πιο ούφο μπορεί να είναι αυτά τα παιδιά, επιτέλους; :roll:

Από την Ασάκουσα οι φίλοι μας φτάνουν με το τρένο στο σταθμό Shibuya, όπου ευτυχώς οι αφιλόξενες σκάλες είχαν αντικατασταθεί με φιλόξενα ασανσέρ και το κουβάλημα της βαλίτσας ήταν -για πρώτη φορά από τότε που πάτησαν πόδι στο Τόκυο- παιχνιδάκι. Ο σταθμός είναι ο τέταρτος σε επιβατική κίνηση στην Ιαπωνία και εξυπηρετεί σχεδόν όλες τις βασικές γραμμές του Honshu. Για συχνά δρομολόγια, όπως το Τόκυο-Κιότο (κάθε ένα τέταρτο) η κράτηση εκ των προτέρων δεν είναι απαραίτητη, εκτός αν η μέρα είναι πολύ σημαντική ή αν είναι Σάββατο, οπότε το μόνο πρόβλημα που μπορεί να προκύψει σε μια παρέα είναι να μην κάτσει κοντά το ένα μέλος της με το άλλο. Μικρό το κακό. Πάντως οι φίλοι μας κατάφεραν να εξασφαλίσουν κοντινές θέσεις μεταξύ τους και ήταν έτοιμοι να ζήσουν την εμπειρία των ιαπωνικών τρένων JR.

Τα ιαπωνικά τρένα είναι, χωρίς υπερβολή, μια απόλαυση. Κινούνται αρκετά γρήγορα, ώστε να κάνουν το δρομολόγιο Τόκυο-Κυότο σε 2 και κάτι ώρες, αλλά όχι τόσο γρήγορα, ώστε να προκαλούν ζαλάδες, δυσκολία κίνησης εντός των βαγονιών κλπ στους επιβάτες. Στο δρομολόγιο Τόκιο-Κιότο κάνουν περίπου 6-7 στάσεις πριν το Κιότο, με ανακοινώσεις σε ιαπωνικά και αγγλικά, ενώ σε καμία στάση το τρένο δε στέκεται πάνω από ένα λεπτό. Επίσης, σε όλα τα βαγόνια επιτρέπεται το φαγητό, ενώ συχνά-πυκνά περνάει και υπάλληλος που σερβίρει με κάποιο αντίτιμο σνακς, καφέ και τσάι. Απ' ότι έμαθαν τα nerds, οι υπηρεσίες αυτές είναι αρκετά ακριβότερες απ' ό,τι στα κοινά μαγαζιά, γι' αυτό οι περισσότεροι επιβάτες, Ιάπωνες και μη, ήταν ήδη εξοπλισμένοι με τα δικά τους εφόδια για το ταξίδι. Οι Ιάπωνες λατρεύουν να κάνουν τρία πράγματα στα υπεραστικά τρένα: να τρώνε, να εργάζονται στον υπολογιστή τους και να κοιμούνται, με αυτή ακριβώς τη σειρά. Οι φίλοι μας έφαγαν, χάζεψαν το τοπίο, πολυλόγησαν και, προτού να το καταλάβουν, βρέθηκαν στο Κιότο.

Ο σταθμός του Κιότο επιβλητικός, ένα τεράστιο κατασκεύασμα από μέταλλο και ατσάλι, με τεράστιες μεταλλικές ακτίνες στην οροφή που διακόπτουν το φως του ήλιου και μακριές κυλιόμενες σκάλες, που οδηγούν στα διάφορα επίπεδα. Το υπόγειο του σταθμού είναι γεμάτο μαγαζιά, από φούρνους μέχρι οίκους υψηλής ραπτικής και από τσαγκάρικα μέχρι πιλοποιεία, όπου το κάθε καπέλο κόστιζε από 200 μέχρι 1000 ευρώ Να το ακούς και να μη το πιστεύεις, Aria μου, που σου αρέσουν και τα ψώνια! Εκεί σου κόβεται η όρεξη και τις βιτρίνες να κοιτάξεις!

Με το που βγήκαν ξανά σε ανοιχτό χώρο, το πρώτο πράγμα που είδαν οι φίλοι μας ήταν ο περιβόητος πύργος του Κιότο (Kyoto Tower), ένα παρατηρητήριο ύψους 100 μέτρων, που από τη φάση της κατασκευής του κιόλας προκάλεσε διχογνωμία, επειδή πολλοί τον θεώρησαν "πολύ μοντέρνο" για τα δεδομένα της αρχαίας και εν μέρει παραδοσιακής παλιάς πρωτεύουσας της Ιαπωνίας. Το δεύτερο πράγμα που είδαν ήταν πολλά μικρά παιδάκια, που πήγαιναν σχολική εκδρομή και χτυπούσαν τα πάσα του μετρό στις υπέρυθρες ακτίνες όλο βαρεμάρα (καταραμένη ρουτίνα, μέχρι και τα παιδιά επηρεάζεις! Πού πήγαν οι παλιές καλές μέρες που ΟΥΡΛΙΑΖΕ ο μικρός Dva στους γονείς του "ΕΓΩ ΝΑ ΠΑΤΗΣΩ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΤΟΥ ΑΣΑΝΣΕΡ!!!"....) και το τρίτο πράγμα ήταν ένα σύμπλεγμα δρόμων, διαβάσεων και κτιρίων, που απλώνονταν στο ορίζοντα σα μια τσιμεντούπολη που δε είχε τίποτα να ζηλέψει από την Αθήνα... Αυτό ήταν λοιπόν το Κιότο, η περιβόητη παραδοσιακή πρωτεύουσα της Ιαπωνίας; Αυτό ήταν το κέντρο της ιαπωνικής κουλτούρας; Κάτι δεν πήγαινε καλά...

Το μοντέρνο Κιότο λοιπόν είναι ένα τερατούργημα, χωρίς υπερβολή. Άχαρο, άσχημο, με απαίσια τσιμεντένια κτίρια και έργα σε κάθε τετράγωνο, με τεράστιες διασταυρώσεις που χάνεις τη διάβαση και το φανάρι που πρέπει να κοιτάς, με ποδήλατα που έρχονται κατά πάνω σου και στρίβουν 1 μέτρο πριν σου πατήσουν το πόδι και τσούρμο εργάτες που περιφέρονται με φαρδιά παντελόνια και βαριοπούλες κρεμασμένες στη ζώνη τους. Μάαααλιστα. Η Πανδώρα ήταν στα πρόθυρα του κλάματος, όμως είπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, κυρίως επειδή ο ήχος από τα ροδάκια 5 διαφορετικών βαλιτσών θα της έκλεβε την παράσταση και δεν είχε πλάκα έτσι.

H Τουτού ακούραστη αρχηγός, ισχυριζόταν ότι πάντα ήξερε πού πήγαιναν επειδή κάθε φορά που χανόταν εμφανιζόταν κάποιο σημάδι μπροστά της που της έδειχνε το σωστό δρόμο. Έχοντας πλέον αποδείξει την αξία της ως θεόσταλτη οδηγός για χαμένους τουρίστες, δε χρειαζόταν καν να ρωτήσει την ομάδα αν ήθελε να ανοίξει χάρτη ή αν την εμπιστευόταν. Και για άλλη μια φορά, ακολουθώντας μια μεγάλη λεωφόρο και μπαίνοντας σε διάφορα μικρά στενά, το γκρουπ βρήκε το hostel χωρίς να σταματήσει να κινείται για να προσανατολιστεί ούτε μερικά δευτερόλεπτα. Στην είσοδο, οι φίλοι μας έβγαλαν τα παπούτσια τους, όπως όριζαν οι κανόνες, απέφυγαν όμως να φορέσουν τα απαίσια κοινόχρηστα παντοφλάκια που προσφέρονταν στην είσοδο. Στην υποδοχή τους ενημέρωσαν ότι το δωμάτιό τους ήταν εξάκλινο, ενώ αυτοί ήταν πέντε (αχ πού να ξεραν...). Το αποτέλεσμα ήταν ότι θα έπρεπε να περιμένουν κάποιον συγκάτοικο κάποια στιγμή μέσα στη μέρα. ο Tatsu έπαθε ένα μικρό πολιτισμικό σοκ μιλώντας με τη ρεσεψιονίστ και συνειδητοποιώντας έντρομος ότι οι άνθρωποι στο Κιότο μιλάνε με εντελώς διαφορετική προφορά, σε σχέση με αυτούς στην πρωτεύουσα...

Κανείς τους δεν έχασε χρόνο: έπιασαν τα καλύτερα κρεβάτια, τους καλύτερους χώρους για τις βαλίτσες τους, κρέμασαν και τα πουκάμισά τους στις κρεμάστρες του δωματίου (η Τουτού μόνο χρειάστηκε τις μισές για τα τρικολόρε πουκάμισά της) και κατέλαβαν με λίγα λόγια σχεδόν όλο το δωμάτιο, αφήνοντας ένα κρεβατάκι σε μια γωνία και ένα τετραγωνικό μέτρο για τα πράγματα του (κατά βάθος ανεπιθύμητου) έκτου συγκατοίκου. Πριν φύγουν, οι ήρωές μας θέλησαν να δοκιμάσουν τις τουαλέτες του χόστελ, επειδή πρόσεξαν με μεγάλη τους ικανοποίηση ότι ήταν από αυτές που είχαν δει στα περιοδικά, με τα δεκάδες κουμπάκια και τις παράξενες δυνατότητες. Υπό κανονικές συνθήκες, η παραγωγή δε μπαίνει σε λεπτομέρειες σχετικά με τις προσωπικές στιγμές των παικτών, ωστόσο, αγαπητοί μου φίλοι, οι ιαπωνικές τουαλέτες αξίζουν λίγο πιο λεπτομερή περιγραφή.

Όσες λοιπόν τουαλέτες έχουν κουμπάκια, διαθέτουν μία ή περισσότερες από τις παρακάτω δυνατότητες:
- Ψεκασμό νερού για καθαρισμό, ανεξαρτήτως φύλου
- Ψεκασμό νερού για τις κυρίες
- Κουμπί μουσικής ή εναλλακτικά ήχουν τρεχούμενου νερού, για δύο λόγους: πρώτον, για έμπνευση, δεύτερον για να καλύπτονται τυχόν θόρυβοι που θα φέρναν σε αμηχανία τον ενθρονισμένο
- Κουμπί αρωματισμού της τουαλέτας
- Κουμπία ρύθμισης της έντασης των προαναφερθεισών λειτουργιών

Όπως καταλαβαίνετε, δε χρειάζεται να είσαι ροζ γουρούνι, όπως λέει ο φίλτατος Hydronetta, για να απολαύσεις τις ιδιαίτερες υπηρεσίες που προσφέρουν οι high-tech ιαπωνικές τουαλέτες. Αλλά αρκετά με τα των ανθρωπίνων αναγκών, η παραγωγή άρχισε να κοκκινίζει.

Έτοιμη η παρέα αποφάσισε να εκδράμει στην πόλη. Είχε ήδη φτάσει το απόγευμα και οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου έκαναν τα κτίρια του σύγχρονου Κιότο να φαίνονται ακόμα πιο άσχημα απ' ό,τι ήταν. Το σκοτάδι τουλάχιστον κρύβει κάτι. Οι φίλοι μας χάθηκαν στα στενά, προσπαθώντας να βγουν στην παλιά πόλη, κάτι που απεδείχθη πολύ εύκολο, καθώς η παλιά πόλη ήταν πολύ κοντά στο χόστελ τους. Τα σπίτια στην παλιά πόλη δεν ακολουθούσαν καθόλου τα πρότυπα της νέας, ήταν όλα σχεδόν μονοκατοικίες, φτιαγμένες παραδοσιακά με συρόμενες ξύλινες πόρτες, πλακόστρωτη είσοδο με μικρά δεντράκια και συχνά με τρεχούμενα νερά για διακόσμηση και εσωτερική γαλήνη του ιδιοκτήτη και ποδήλατα να περιμένουν τους επιβάτες αντί για σειρές παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Μια απόκοσμη ησυχία επικρατούσε σε αυτή τη γωνιά της πόλης, ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν, καθώς το πρώτο σκοτάδι είχε αρχίσει να πέφτει, όμως η ανθρώπινη παρουσία ήταν αισθητή πίσω από τις κουρτίνες που κάλυπταν υποτυπωδώς τις εισόδους των σπιτιών. Ομιλίες, βήματα, ήχοι τσαγιού που κυλούσε μέσα σε κούπες - η Ιαπωνία που όλοι έχουμε δει στις ταινίες είναι αληθινή τελικά.

Και κάπου εκεί, στα σκοτεινά σοκάκια της παλιάς πόλης, μια παράξενη γυναικεία φιγούρα έμελλε να αφήσει το σημάδι της στο μυαλό των παικτών του Onii-Chan. Μια γυναίκα μασκώτ, μια ηρωίδα, μια απίστευτη μορφή από τις λίγες. Επρόκειτο για μια ηλικιωμένη κυρία, γύρω στα 65++ με ύψος στην καλύτερη περίπτωση 1,55 που πουλούσε φρούτα που κουβαλούσε σε καφάσια που έσερνε με το ίδιο της το σώμα σε ένα καρότσι με ξύλινα χερούλια. Στην αρχή, ειδικά τα αγόρια, ένιωσαν την ανάγκη να βοηθήσουν την "κακόμοιρη γριούλα", όμως η πραγματικότητα τους διέψευσε: λες και είχε μπούτια από ατσάλι, η κυριούλα άρχισε να σέρνει το καρότσι με ρώμη μονομάχου στο Κολοσσαίο, προσπερνώντας για πλάκα την παρέα μας και αψηφώντας τους κινδύνους των διερχόμενων ποδηλάτων και, ενίοτε, αυτοκινήτων. Εντυπωσιακή, τόσο που η παραγωγή σκέφτεται να της στήσει ανδριάντα στη λαχαναγορά.

Η παρέα συνέχισε να περπατάει, μέχρι που βγήκε στο κέντρο της παλιάς πόλης, εκεί όπου βρίσκεται ο πλέον τουριστικοποιημένος δρόμος με τις γκέισες. Ο δρόμος είναι αρκετά μακρύς, στενός και έχει αρκετό κόσμο όλο το βράδυ, χωρίς να είναι όμως και αποπνικτικά τα πράγματα. Μικρομάγαζα με σουβενίρ, σπίτια φωτισμένα με δεκάδες φανάρια, σχολές εκπαίδευσης για τουρίστριες που θέλουν να μάθουν την τέχνη της γκέισας shock και άλλα τέτοια κιτς επικρατούσαν σε αυτόν τον δρόμο. Ήταν επίσης ο πρώτος δρόμος, στον οποίο η παρέα συνάντησε κράχτες για τα εστιατόρια (τότε νόμιζαν ότι ήταν παράξενο και ενοχλητικό, όμως σε επόμενο σταθμό του ταξιδιού βιώσαν τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σημαίνει να σε κυνηγάει κράχτης). Και μέσα σε όλον αυτό τον αναβρασμό τουριστών, κραχτών και περαστικών, η αλήθεια έλαμψε. Το ιερό κοτοπουλάκι είχε κάνει τα μαγικά του και βρισκόταν εκεί. Ο στόχος είχε επιτευχθεί, η λατρεία του ιερού κοτοπουλακίου είχε επεκταθεί ΚΑΙ στο Κιότο. Μεγάλη η χάρη του... Η Τούλα, που εντόπισε το θείο φως του, τράβηξε και την ανάλογη αποδεικτική φωτογραφία.

Γκέισες πάντως πουθενά. Ούτε για δείγμα, ούτε για τουριστικούς σκοπούς βρε αδελφέ!

Για να βγουν σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της περιοχής, οι φιλοι μας έπρεπε να περάσουν από μια γέφυρα-δρόμο που περνούσε πάνω από ένα ποτάμι. Στις όχθες του ποταμού βρίσκονταν δεκάδες μαθητές και φοιτητές, οι περισσότεροι σε ζευγάρια. Η "ακτή των ερωτευμένων" έκανε την καρδιά της Πανδώρας να σκιρτήσει, αλλά κανένας δεν είχε διάθεση να κατέβει στο ποτάμι να ανακατευτεί με το πλήθος. Είχαν πολύ sightseeing να κάνουν ακόμα και δεν είχαν βάλει μπουκιά στο στόμα τους από το μεσημέρι. Η Πανδώρα αναστέναξε, προσπαθώντας να επηρεάσει τον Dva και τη γνώμη του. Τζίφος.

"Άκαρδοι όλοι σας! Έλεος πια αυτή η παραγωγή, ούτε λίγο ρομάντζο δεν ήθελε σε αυτό το ριάλιτι; Τι σόι επιλογή παικτών είναι αυτή, τα ζώα μου αργά όλοι τους!"

Ο Dva δεν άντεξε άλλο την καταπίεση της Πανδώρας, έτσι της αποκάλυψε τη σκοτεινή αλήθεια για το ποτάμια αυτό.

"Στον οδηγό που διάβασα στο ίντερνετ λέει ότι, εκτός από δημοφιλής προορισμός για τα ζευγαράκια, οι συγκεκριμένες όχθες είναι και δημοφιλής τόπος αυτοκτονίας, με πολλούς να πηδούν από τη γέφυρα στο ποτάμι και άλλους να μιμούνται το παράδειγμα της Βιρτζίνια Γουλφ, βουτώντας στο νερό με πέτρες στις τσέπες. Σόρρυ, αλλά τα χρειάστηκες!!"

Στο τέλος της γέφυρας-δρόμου, η κυριούλα με το κάρο (που σταθερά προηγούταν της παρέας) σταμάτησε όχι για να ξαποστάσει, μέχρι και στην Οσάκα φαινόταν έτοιμη άλλωστε να το σύρει το καρότσι αν χρειαζόταν, αλλά για να απλώσει τα αγαθά της προς πώληση. Η παρέα έφτασε στον κεντρικό δρόμο των αμέτρητων μαγαζιών με arcade games (ηλεκτρονικάδικα), των αμέτρητων πολύχρωμων μαγαζιών απροσδιορίστου λόγου ύπαρξης και των αμέτρητων φαγάδικων. Όλα τα φαγάδικα σε αυτή την περιοχή ήταν ακριβά ωστόσο και οι φίλοι μας αποθαρρύνθηκαν. Η μόνη επιλογή ήταν τα Mc Donald's, όμως δεν είχαν έρθει στην Ιαπωνία για να τρώνε burgers.... Η περιοχή αυτή λοιπόν δε θα μπορούσε να ταϊσει τους πεινασμένους της βραδιάς.

Κάπου σε αυτό το δρόμο βρισκόταν το κεντρικό θέατρο/όπερα του Κιότο. Εκεί τα αγόρια της παρέας δε χόρταιναν να κοιτάζουν τις πανέμορφες, καλοντυμένες και καλοχτενισμένες αιθέριες υπάρξεις που συνόδευαν φαινομενικά ισχυρούς κοινωνικά άνδρες με αυστηρό βλέμμα και πανάκριβα κουστούμια. Όλες μία και μία, πιο διαλεχτές και από τα φρούτα που πουλούσε η ηρωίδα του Κιότο. Συνοδοί κυρίων; Απλά πλούσιες γυναίκες που είχαν τρελαθεί στις πλαστικές και στα ακριβά ρούχα; Τυχαία συνύπαρξη όλων των θεοτήτων σε ένα χώρο; Ό,τι και να είχε συμβεί, το αποτέλεσμα ήταν ότι μόνο θέατρο δε θα μπορούσε να παρακολουθήσει κανείς εκεί πέρα...

Μετά από πολύ περπάτημα, η παρέα βγήκε σε έναν απομονωμένο δρόμο. Για πρώτη φορά από την ώρα που έφτασαν στο Κιότο, οι φίλοι μας είχαν επίσημα χαθεί. Όχι ότι αυτό ήταν απαραίτητα κακό, ωστόσο... Περιπλανήθηκαν λίγο άσκοπα, ψάχνοντας με σειρά προτίμησης: φαγητό, τουαλέτα, κάτι ενδιαφέρον για το μάτι ή το φωτογραφικό φακό, θεόσταλτα λεφτά για να φάνε κάπου ακριβά και χαλάλι. Τελικά στο δρόμο τους βρέθηκε μόνο το "θεόσταλτο" κομμάτι. Ένας ναός, σκοτεινός και ΓΕΜΑΤΟΣ ασφυκτικά με γάτες και γατάκια στην είσοδό του, φαινόταν να τους περιμένει να τον εξερευνήσουν. Μπήκαν στον προαύλιο χώρο και θαύμασαν το σκοτεινό, λιτό αλλά επιβλητικό κτίριο, χωρίς να μπορούν να μάθουν με κάποιον τρόπο ποιος ναός ήταν αυτός, ίσως επειδή δεν ήταν κάποιος από τους σημαντικούς της πόλης. Λάμπες που τρεμόπαιζαν αγκάλιαζαν το μόνο ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι, που τους οδήγησε σε έναν χώρο ξεκούρασης με παγκάκια (πράγμα ειλικρινά πολύ σπάνιο σε όλη την Ιαπωνία - αν θελήσει να κάτσει κανείς η μόνη επιλογή είναι τα σκαλοπάτια ή το έδαφος). Εκεί τους συνάντησε τυχαία ένας φιλικός Ιάπωνας κύριος με το γλυκήτατο πομεράνιαν σκυλάκι του, το οποίο δε βαρέθηκε να γλύφει τα χέρια των λευκών του φίλων. Ο κύριος έδωσε οδηγίες στον Tatsu για το πώς θα επέστρεφαν πίσω "στον πολιτισμό" και οι δρόμοι τους χώρισαν, με το σκυλάκι να τους κοιτάει απομακρυνόμενο.

Ο δρόμος που τους υπέδειξε ο κύριος στην αρχή κινούταν στα ίδια πλαίσια με εκείνον που τους έκανε να χαθούν - σκοτεινός, με λίγα σπίτια και ένα σωτήριο μηχάνημα πώλησης αναψυκτικών. Η Τουτού έσπευσε. Έβαλε ένα κέρμα, έκανε μια επιλογή και ΓΚΝΤΟΥΠ, είχε ένα μεταλικό κουτάκι με χυμό T******a με εξωτικά φρούτα (μην κάνουμε και διαφήμιση). Πρώτη γουλιά, δεύτερη γουλιά, τα βήματά της ξαφνικά σταμάτησαν να ακούγονται. Πού είναι η Τουτού; Βρε Τουτού; Και να σου πετάγεται ξαφνικά και αρχιζει να ουρλιάζει "ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΜΙΣΩ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΥΜΟ". Το θεϊκό νέκταρ της Τουτούς ήταν όντως εύγευστο, δίχως να είναι κάτι το ιδιαίτερο για τους άλλους, εκτός από τον Dva, που ορκίστηκε στον εαυτό του ότι δε θα πιεί άλλο χυμό όσο θα βρίσκονταν στο Κιότο. Η Τουτού είχε πάθει εγκεφαλική βλάβη από την απόλαυση για το υπόλοιπο της βραδιάς.

Ο δρόμος τους πέρασε από μερικούς από τους πιο δημοφιλείς ναούς του Κιότο, όμως μέσα στο σκοτάδι κανένας δεν ξεχώριζε και δεν τράβαγε την προσοχή. Στο τέλος, βγήκαν πολύ κοντά στη γειτονιά τους και μια έντονη, ηλεκτρονική και επαναλαμβανόμενη μουσική τράβηξε την προσοχή τους.

"Σε κάτι τέτοια μαγαζιά παίζεται το δημοφιλές παιχνίδι Pachinko", εξήγησε ο Tatsu, "πάω λίγο μέσα να δω"

Η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και ένας μουσικός ΠΑΝΙΚΟΣ ξεχύθηκε από τη χαραμάδα της μισάνοιχτης πόρτας. Βλέπεις, φίλτατη Dorotija, τα συγκεκριμένα μαγαζιά βασίζονται στην εξής νοοτροπία: το παιχνίδι ουσιαστικά παίζεται με μπίλιες που ο παίκτης αγοράζει έναντι ανάλογου αντιτίμου στην υποδοχή. Οι οθόνες του παιχνιδιού είναι πολύχρωμες και αναβοσβήνουν στο ρυθμό της techno ή electronica μουσικής που παίζει στη διαπασών μέσα στην αίθουσα, με αποτέλεσμα όλη αυτή η αίσθηση ευφορίας και κλαμπ να χαζεύει τον ανθρώπινο εγκέφαλο και ο παίκτης να ξοδεύει μια περιουσία, αν παρασυρθεί. Οι φίλοι μας το κατάλαβαν με το που βγήκε ο Tatsu, ουρλιάζοντας ότι θέλει να παίξει και χαλάλι το φαί για εκείνο το βράδυ! Οι υπόλοιποι τον τράβηξαν και η Πανδώρα σκέφτηκε ότι αν ήταν στο κεφάλι του Tatsu εκείνη τη στιγμή, θα είχαν περάσει ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ τζογάροντας στα Pachinko. Αλλά αυτός ο μούχλας ο Dva, ούτε να τα πλησιάσει. Έλεος!

Η φώτο είναι από το Google, επειδή γενικά στα Pachinko slots απαγορεύονται οι φωτογραφίες...

Ο Dva, νιώθοντας την πίεση του στομαχιού επί της συνείδησής του μεγαλύτερη από ποτέ, θυμήθηκε ένα μικρό μαγαζάκι κοντά στο χόστελ τους, που διαφήμιζε κάποια combos γευμάτων που του είχαν φανεί αρκετά καλά και οικονομικά. Η Τουτού οδήγησε τους υπολοίπους και βρέθηκαν ξανά μπροστά από αυτό το μικρό εστιατόριο. Όπως απεδείχθη, αυτός είναι ο φθηνότερος, γρηγορότερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος να φάει κανείς χορταστικά στην Ιαπωνία. Η νοοτροπία είναι η εξής (για δυτικούς που δεν ξέρουν ιαπωνικά): Τα καταστήματα αυτά διαφημίζουν κάποια food combos, όπως soba και ένα πιάτο ρύζι, ή κάρρυ και ένα πιάτο νουντλς κ.ο.κ. και τα μενού αυτά έχουν έναν αριθμό. Μέσα στο κατάστημα υπάρχει ένα μηχάνημα που εκδίδει κουπόνια φαγητού. Εκεί διαλέγεις το μενού της επιλογής σου, συγκρατώντας είτε τον αριθμό που του αντιστοιχεί, είτε την εικόνα του. Πατάς το ανάλογο κουμπί, πληρώνεις το αντίτιμο και ΤΣΟΥΠ! Έχεις ένα κουπόνι φαγητού. Παραδίδεις στο μάγειρα, τα φαγητά είναι ήδη έτοιμα τα περισσότερα (τα μάτια δουλεύουν non stop στην κουζίνα) και σε 5 λεπτά έχεις αχνιστό φαστ φουντ σε παραδοσιακό ιαπωνικό στυλ! Τιμή περίπου 5-6 ευρώ ανά γεύμα. Αναζητήστε τα στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς σας! (ουπς, αυτό είναι από άλλου παπά Ευαγγέλιο...)

Χορτάτοι και ευγνώμονες προς τον Dva, οι φίλοι μας επέστρεψαν στο χόστελ, όπου τους περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη... Κάποιος είχε όντως μπει στο δωμάτιο, ως έκτος συγκάτοικος, και για μεσημέρι είχε πάρει έναν υπνάκο στο κρεβάτι του.... Dva!

"Α το ζώον, α το γουρούνι, α που να δεις αμερικάνος θα είναι ο κάφρος, α που κοιμήθηκε στο φρεσκοστρωμμένο κρεβάτι μου, α που του αφήσαμε ολόκληρο κρεβάτι και το ούφο το προσπέρασε, α τον βολεψάκια που βρήκε στρωμένα και έπεσε...." είδε και έπαθε η Πανδώρα να τον συνεφέρει.

Ο Moe, αφού όλοι έπλυναν δόντια, έβαλαν πυτζάμες και τα λοιπά διαδικαστικά, ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει, μια ανάγκη σπάνια για αυτόν αλλά πολύ σημαντική στην παρούσα φάση. Εξήγησε στην παρέα ότι το είχε πάρει απόφαση: θα ίδρυε τη δική του εταιρία σχεδιασμού και παραγωγής κόμικς και θα έφτιαχνε το πρώτο του visual novel σε anime στυλ, προσπαθώντας να γίνει ο πρώτος Έλληνας καλλιτέχνης που κάνει κάτι τέτοιο. Έδειξε στους υπόλοιπους τη συλλογή του από ζωγραφιές anime κοριτσιών, με κοντά φορεματάκια, αθώα πρόσωπα και ζωηρές προσωπικότητες. Ποια από όλες άραγε να ήταν η "εκλεκτή" της καρδιάς του; Κανείς ποτέ δεν έμαθε.

Αφού έπεσαν όλοι, ο Dva παρέμεινε πνευματικά ξύπνιος και για το υπόλοιπο της βραδιάς λαγοκοιμόταν, περιμένοντας να δει τι σόι άνθρωπος ήταν αυτός ο έκτος συγκάτοικος. Αχχχ και να ήξερε με ποιον τα έβαλε, αααχ και θα τα άκουγε για τα καλά το πρωί, αααχ! Και τι ώρα ήταν αυτή; Δύο και δεν είχε γυρίσει στο δωμάτιο, ο σατράπης!

Κάποια στιγμή λίγο πριν τα χαράματα, ο Dva είδε μόνο μια σκιά μέσα στο σκοτάδι, ελαφρά τονισμένη υπό το φως των λαμπτήρων του δρόμου έξω από το παράθυρό τους. Άνδρας, λεπτός, νέος, ψηλός, αχτένιστος, έπεσε στο άστρωτο έκτο κρεβάτι (καλά τα έλεγε ο Dva ότι ήταν τεμπέλης και αχαϊρευτος!!!) και το πρωί, όταν τα nerds ξύπνησαν, είχε ήδη πάρει το backpack του και είχε εξαφανιστεί...

 

[KLEOPATRA]

Αγαπω την Ιαπωνια των γκεισων και της φυσης με τις λιμνουλες και τισ παγοδες.
Δεν αγαπω τη high-tech Ιαπωνια με τους ουρανοξυστες και τις φωτεινες επιγραφες.
1.Δεν κοιμηθηκατε φανταζομαι σε αυτες τις καψουλες -κρεββατια/δωματια?
2.Τα γλυκα φασολιου τι λενε?

 

[Dva Srca]

Αγαπω την Ιαπωνια των γκεισων και της φυσης με τις λιμνουλες και τισ παγοδες.
Δεν αγαπω τη high-tech Ιαπωνια με τους ουρανοξυστες και τις φωτεινες επιγραφες.
1.Δεν κοιμηθηκατε φανταζομαι σε αυτες τις καψουλες -κρεββατια/δωματια?
2.Τα γλυκα φασολιου τι λενε?

1. Ήθελα αλλά είχαμε ήδη κλείσει σε όλους μας τους προορισμούς, επίσης είχαμε και θεματάκια π.χ. τη μέση της Τούλας, οπότε έπρεπε να κοιμηθούμε σε κρεβάτια κανονικά

2. Μεγάλο δράμα........... Όταν επιστρέψουμε στο Τόκυο θα διαβάσεις και αναλυτικά την πονεμένη ιστορία μου με αυτά...

 

[mariath]

2. Μεγάλο δράμα........... Όταν επιστρέψουμε στο Τόκυο θα διαβάσεις και αναλυτικά την πονεμένη ιστορία μου με αυτά...

Έλα βρε Dva δεν ήταν και τόοοοοοοσο χάλια. Εγώ την πρώτη φορά τα έφαγα χωρίς να ξέρω τι είναι και δεν με χάλασαν καθόλου. Μετά ήταν πιο πολύ η ιδέα ότι τρως φασόλι που δεν σε άφηνε να το απολαύσεις πολύ. Το (πολύ) κακό ήταν ότι δεν έβρισκες σχεδόν τίποτα άλλο σε γλυκό για να φας...

 

[Dva Srca]

Το (πολύ) κακό ήταν ότι δεν έβρισκες σχεδόν τίποτα άλλο σε γλυκό για να φας...

Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Αλλιώς καλή καταβόθρα είμαι, όλα τα τρώω. Στην αρχή κι εμένα μου "άρεσαν" (τα συμπάθησα έστω) αλλά η έλλειψη χτύπησε κόκκινο μετά από 8-9 μέρες αποχής από οτιδήποτε άλλο γλυκό.... Στις 14 δε που γυρίσαμε ήμουν σε κατάσταση εκτάκτου, σε όλο το ταξίδι μόνο δύο σοκολάτες έφαγα, κι αυτές ήταν πανάκριβες (και μη φανταστείς τίποτα σπέσιαλ, νομίζω Snickers ήταν...)

 

[pattyyy]

Η περιγραφή σου με ταξιδεύει ευχάριστα σε μέρη μακρινά! Παρακολουθώ με ενδιαφέρον το κάθε επεισόδιο!

 

[nenena]

Την διάβασα με την μία, την ιστορία σου! Μιλάμε έχω κολλήσει! Μπράβο σου!

 

[hydronetta]

Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Αλλιώς καλή καταβόθρα είμαι, όλα τα τρώω. Στην αρχή κι εμένα μου "άρεσαν" (τα συμπάθησα έστω) αλλά η έλλειψη χτύπησε κόκκινο μετά από 8-9 μέρες αποχής από οτιδήποτε άλλο γλυκό.... Στις 14 δε που γυρίσαμε ήμουν σε κατάσταση εκτάκτου, σε όλο το ταξίδι μόνο δύο σοκολάτες έφαγα, κι αυτές ήταν πανάκριβες (και μη φανταστείς τίποτα σπέσιαλ, νομίζω Snickers ήταν...)

Πω πω μου φαίνεται στην Ιαπωνία μαζί με δυο πακέτα σοκολατάκια Τζοκόντα στη βαλίτσα θα πάω

 

[Aria_C]

Να το ακούς και να μη το πιστεύεις, Aria μου, που σου αρέσουν και τα ψώνια! Εκεί σου κόβεται η όρεξη και τις βιτρίνες να κοιτάξεις!

Πές μου πώς το κάνεις το μαγικό;
και γράφεις (με ταχύτατους ρυθμούς κι εκπληκτικά, επιπλέον)
και διαβάζεις τα γραφόμενα των άλλων
και θυμάσαι ακόμη και μικρά μηνυματάκια χωρίς βαρύτητα από άτομα που δεν έχουν γράψει καν ιστορία!
Υποκλίνομαι!!!

 

[liz]

"ΕΓΩ ΝΑ ΠΑΤΗΣΩ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΤΟΥ ΑΣΑΝΣΕΡ!!!"....

Πωπω τί μου θύμισες!
Υπέροχη η ιστορία σου, έχω ρίξει πολύ γέλιο!

 

[Pandora]

Μετά το σοκ της πρώτης μέρας στο Κυότο, παρά το ξενέρωμα στη ρομαντική μου διάθεση και με τον αχαϊρευτο να κοιμάται στο κρεββάτι πάλι καλά !
Ελπίζω από αύριο να στρώσει η κατάσταση στην πόλη και να δω αυτά που ονειρεύομαι τόσον καιρό...:roll:
Λουφάζω στην άκρη του μυαλού σου και σχεδιάζω πόσα τζελάκια και σοκολατάκια (υγείας ) θα κρύψω μελλοντικά στη βαλίτσα...