Αυστρία Γερμανία Ιταλία Κροατία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβενία Δέκα ταξίδια ... σε ένα!

[Grerena]

Βενετίας ... συνέχεια...
Στη Βενετία εμείς οι ενήλικες της παρέας έχουμε έρθει στο παρελθόν πολλές φορές. Στην τωρινή εκδρομή την έβαλα στο πρόγραμμα για να την δουν τα παιδιά μας, αλλά και επειδή….τη λατρεύω.
Τη Βενετία την έχουμε δει με ήλιο, με συννεφιά, με καταιγίδα, έχουμε δει το καρναβάλι της και τη regatta storica της, την έχουμε περπατήσει πολύ, έχουμε επισκεφτεί τα μουσεία της, έχουμε διασχίσει το μεγάλο κανάλι και τη λιμνοθάλασσα της με βαπορέτο, έχουμε πάει στο Μουράνο, έχουμε βολτάρει στην αμμουδιά του Lido, έχουμε συγκινηθεί ακούγοντας τις μουσικές της πλατείας της και βλέποντας την ομορφιά της. Στη σημερινή μας βόλτα, το σενάριο ήταν να περπατήσουμε χαλαρά και να τη χαρούμε. Είχα όμως στο μυαλό μου να δούμε και δυο τρία πράγματα (που τουλάχιστον εγώ δεν είχα ξαναδεί). Αυτά ήταν να δούμε ένα από τα πολύ χαρακτηριστικά palazzo της Βενετίας (το παλάτι Ca’doro), να μπούμε σε γόνδολα-traghetto δηλ. να περάσουμε κάθετα το μεγάλο κανάλι με γόνδολα – ταξί και να ανεβούμε στην ταράτσα του εμπορικού κέντρου Fondaco Dei Tedeschi, για να δούμε τη θέα του Μεγάλου Καναλιού από ψηλά. Ναυάγησαν και τα … τρία. Το traghetto δεν το προλάβαμε, ούτε και το παλάτι που ήταν από την απέναντι μεριά του traghetto και η ταράτσα (παρόλο που είχα προνοήσει να κλείσω θέσεις) δεν άνοιξε λόγω βροχής. (κλαψ…).

Αφήσαμε το garage του San Marco “κόβοντας δρόμο” μέσα από τους κήπους με το ελληνικό όνομα: Papadopoli gardini. Πρόκειται για 2 στρέμματα πράσινου ανάμεσα στα κανάλια, που κάποτε ανήκαν σε έναν Κερκυραίο ονόματι Παπαδόπουλο.

Πρώτη μας στάση ήταν για πίτσα από μαγαζί δίπλα στην πολύ γνώριμή μας από άλλη φορά Scuola di san Rocco. Η αλήθεια είναι ότι εγώ παρήγγειλα την πίτσα (στους υπόλοιπους) και έφυγα τρέχοντας για να προλάβω ανοιχτή την Santa Maria Gloriosa dei Frari, που δεν είχα ξαναπάει για να δω και λίγο Tiziano, γιατί αυτό το ταξίδι δεν είχε καθόλου τέχνη και έπρεπε να φέρω λίγο την ισορροπία…..
Η βασιλική Santa Maria Gloriosa dei Frari Βρίσκεται στο Campo dei Frari, και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η επιβλητική αυτή εκκλησία είναι χτισμένη στο γοτθικό στυλ της Ιταλίας, έχει το δεύτερο ψηλότερο campanile στην πόλη μετά το San Marco και όπως πολλές βενετσιάνικες εκκλησίες το εξωτερικό της είναι μάλλον απλό. Το εσωτερικό της όμως στεγάζει μια μεγάλη συλλογή από βενετσιάνικους πίνακες ζωγραφικής και γλυπτά, καθώς και τάφους πολλών διάσημων προσωπικοτήτων (επίσκοποι, δόγηδες και άλλοι επιφανείς άνδρες της Βενετίας). Ανάμεσα στους πίνακες βρίσκονται και δύο αριστουργηματικοί, του σημαντικότερου μέλους της βενετσιάνικης σχολής του 16ου αι., του Τιτσιάνο, “The Assumption” (Η Κοίμηση της Θεοτόκου) και η -“Madonna di ca Pesaro”. Ο πρώτος (ένας πίνακας 7x4), βρίσκεται πάνω από την Αγία τράπεζα και παραγγέλθηκε στον Tiziano ειδικά για εδώ.
Μπαίνοντας φουριόζα στην εκκλησία και γεμάτη χαρά που τη βρήκα ανοιχτή (στις 5:30 υποτίθεται ότι έκλεινε και ήταν ήδη 6:00) είδα αμέσως τον τάφο του γλύπτη Antonio Canova. Δίπλα σε αυτόν βρισκόταν και ο επιβλητικότερος τάφος του Τιτσιάνο. Έτσι όπως μπήκα βιαστικά δεν πρόσεξα αν επιτρέπονται οι φωτογραφίες, οπότε γυρνάω πίσω για να ρωτήσω. Δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά βήματα, γιατί ο φύλακας-νεοκόρος ήταν κοντά μου, οπότε κάνοντάς του νόημα δείχνοντάς του τη μηχανή μου… έλαβα σύντομα ένα καταφατικό νεύμα, οπότε προχώρησα ακάθεκτη και “τράβηξα” τα πάντα με και χωρίς φλας. Όχι ότι θα με εμπόδιζε και πολύ η απαγόρευση, απλά τώρα έπαιρνα πιο άνετα πλάνα και χωρίς τύψεις. Αποθανάτισα λοιπόν και τους δύο πίνακες του Τιτσιάνο και έφυγα ευχαριστημένη.

“The Assumption” του Τιτσιάνο...

και η “Madonna di ca Pesaro”

Στον τάφο του Τιτσιάνο υπάρχει ένα γλυπτό με κεντρική μορφή τον ίδιο τον Τιτσιάνο και δεξιά του και αριστερά του παριστάνονται η Παγκόσμια φύση και το τζίνι της γνώσης.

Βγαίνοντας από την εκκλησία πρόσεξα στην είσοδο το σήμα της απαγόρευσης λήψης φωτογραφιών. Περίεργο που εμένα μου επέτρεψαν να φωτογραφήσω! Μπορεί να οφείλεται στο Βενετσιάνικο “αέρα” μου…
Στην έξοδο συναντήθηκα με τους υπόλοιπους, οι οποίοι μόλις είχαν φάει την πίτσα τους. Μου παρέδωσαν και μένα την παραγγελία μου και αφού η εκκλησία τελικά δεν είχε και εισιτήριο (ενώ το διαδίκτυο έλεγε ότι είχε 3€) μπήκαν και εκείνοι μέσα στην εκκλησία για να τη δουν. Εγώ με την κόρη μου και υπό έντονη βροχόπτωση, που είχε στο μεταξύ ξεσπάσει, μείναμε στο υπόστεγο της εισόδου προσπαθώντας να φάμε την πίτσα μας κάτω από μιαν ομπρέλα, που πολύ δυσκολευόμουν να κρατήσω από τον αέρα στριμωγμένες μαζί με ένα άλλο ζευγάρι, που βρήκαν και εκείνοι καταφύγιο εκεί.
Για να μην την πάθουμε όπως στις λίμνες Plitvice, το επόμενό μας μέλημα εδώ ήταν να πάμε να πάρουμε δύο ωραιότατες και τεράστιες ομπρέλες. Από αυτές που χωράει «στρατός» από κάτω, αλλά είναι και λίγο βαριές. Επισκεφτήκαμε το μαγαζί που είναι απέναντι από την Santa Maria dei Frari για να πάρουμε για σουβενίρ … ομπρέλες από τη Βενετία. Λέω ότι είναι σουβενίρ γιατί δεν πολυβλέπω να τις χρησιμοποιώ ξανά. Δεν πειράζει όμως …γιατί θα τις χρησιμοποιώ … στα ταξίδια μου!

Στη συνέχεια η έντονη βροχή ξανάγινε …shower και εμείς προχωρήσαμε με κατεύθυνση την αγορά του Rialto. Κάναμε όμως μια μικρή παράκαμψη στο δρόμο για να “πετύχουμε” την Chiesa Retoriale di San Polo, η οποία γνώριζα πολύ καλά ότι είχε δύο πίνακες του Tintoretto, του άλλου “παιδιού” της Βενετίας. Προφανώς και είχε κλείσει τέτοια ώρα και μέχρι εδώ κράτησε και η τύχη μου ως αναφορά την τέχνη. Όχι τίποτα άλλο, αλλά πήγε “τζάμπα” η προετοιμασία που είχα κάνει για εκκλησιές της Βενετίας.

Στην αγορά του Rialto τα αγόρια μου αναγνώρισαν την …ταράτσα απ’ όπου πηδούσε ο Johnny Depp στην ταινία «ο τουρίστας» , (ουπς! δεν είχε πολλά film locations αυτό το ταξίδι…). Μετά εγώ επιχείρησα με νοήματα να πείσω την απέναντι γόνδολα να έρθει να μας πάρει, η οποία προφανώς (μετά τις 7:00 και με βροχή) με αγνόησε παντελώς, οπότε για να περάσουμε απέναντι αναγκαστήκαμε να διασχίσουμε την αγορά του Rialto και να φτάσουμε ως τη γέφυρα του Rialto, την οποία και περάσαμε για να “σκάσουμε” ακριβώς στην είσοδο του εμπορικού κέντρου Fondaco Dei Tedeschi.

Η αγορά του Ριάλτο...

Και οι γόνδολες απέναντι του traghetto... και το παλάτι Ca 'doro αριστερά... που ΔΕΝ πήγαμε...

Η περίφημη γέφυρα ... όπως φαίνεται από την είσοδο του Fondaco Dei Tedeschi...

Παρόλη την ενημέρωση που είχαμε στο ισόγειο ότι η ταράτσα είναι κλειστή, εμείς καταφέραμε να ανεβούμε σε αυτήν, με το υψοφοβικό ασανσέρ της. Επιστράτευσα ότι αέρα Βενετσιάνικο είχα μαζέψει και από τις προηγούμενες επισκέψεις μου και με την κράτηση στα χέρια μου επιχείρησα να βγω στο terrace. Τον “αέρα” μου τον αγνόησε όμως παντελώς ο φύλακας στην είσοδο, ο οποίος μου είπε ότι πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι … ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΑ!
Πω…πω!! Ούτε traghetto, ούτε παλάτι, ούτε Tedeschi. Τώρα θα αναγκαστούμε να ξαναέρθουμε Βενετία…..δήλωσα στον άνδρα μου!
Τουλάχιστον είδαμε το εμπορικό κέντρο εσωτερικά. Είναι ένα καταπληκτικό κτήριο, το οποίο είναι ολοφάνερο ότι είναι ένα πρώην παλάτι. Και δεν το λέω για να παρηγορηθώ (ότι είδα και ένα παλάτι) … γιατί είδα...ένα παλάτι!

...για του λόγου το αληθές…

Τώρα πια ότι ήταν ….να προλάβουμε στο “χαλαρό” σημερινό μας πρόγραμμα…δεν το προλάβαμε, οπότε έφτασε η ώρα για φαγητό. Προχωρήσαμε λοιπόν με κατεύθυνση προς τις … φρέσκιες μακαρονάδες του Dal Moro’s, όπου και εκεί “φάγαμε πόρτα”…. Ήταν κλειστό! Αν είναι δυνατόν! Τίποτα δεν μας “έκατσε” πια;
Απέναντι όμως από το διάσημο Moro’s υπήρχε ένα άλλο Ristorante.
Τελικά φάγαμε μακαρονάδες σε χωνί από το Ristorante “Da Stefano”, οι οποίες ήταν καταπληκτικές (ειδικά η pesto) και αφού καρδαμώσαμε πήγαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου και χαζέψαμε για τις επόμενες ώρες.

Είχε πια σουρουπώσει και η πλατεία δεν είχε τον κόσμο της ημέρας. Ήταν και η βροχή…
Έχω ξαναβρεθεί βράδυ στην πλατεία του Αγίου Μάρκου της Βενετίας. Την ημέρα είναι υπέροχα. Το βράδυ όμως είναι… μ α γ ι κ ά.
Περπατήσαμε σε όλη την πλατεία πάνω κάτω, κάτω από τις καμάρες της, κάτω από το campanile και μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Κατά τη διάρκεια του χαζέματος – χαλαρώματος – βόλτας στην πλατεία, απολαμβάναμε παράλληλα και τις μουσικές της. Μουσικές που ακούγονταν από τα καφέ της πλατείας. Από τις ορχήστρες του Quardi και του Florian ακούγονταν διάσημες ιταλικές και αγαπημένες μελωδίες, από “Con Τe Partiro” μέχρι και “Caruso”…

Η Βενετία τη νύχτα … αποτελεί ένα άλλο … διαφορετικό ταξίδι!!!

Μπήκαμε και σε ένα μαγαζί και ψωνίσαμε κοσμήματα από Μουράνο. Και επειδή πολύ μας άρεσε … ξαναμπήκαμε στο ίδιο μαγαζί για να πάρουμε και άλλα. Και μετά θυμηθήκαμε και κάτι μικροδωράκια που θέλαμε και … ξαναμπήκαμε. Από τις πολλές φορές που μπήκαμε, στο τέλος κάναμε και γνωριμία με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος ήξερε και δυο τρεις λέξεις ελληνικές, που τις είχε μάθει από τη … γυναίκα του που ήταν … Θεσσαλονικιά! Η «κακομοίρα»…. παντρεύτηκε Ιταλό και …. ξενιτεύτηκε! Τώρα είναι αναγκασμένη να ζει στη … Βενετία…για χάρη του…

Ξεφύγαμε για λίγο από την πλατεία προκειμένου να περπατήσουμε λίγο παραλιακά και να δούμε την ιστορική γέφυρα των στεναγμών αλλά και το ξενοδοχείο Danielli.

Το Danieli είναι το ξενοδοχείο που «έπαιξε» στην ταινία: «ο Τουρίστας», το οποίο μέσα είναι αρχιτεκτονικό αριστούργημα.
Είχαν αλλάξει πολλά από την τελευταία φορά που το επισκέφτηκα (το ’12). Τότε θυμάμαι είχα μπει με μεγάλη άνεση μέσα, είχα περιεργαστεί το lobby και είχα κατέβει την περιβόητη σκάλα σαν μιαν άλλη Jolie. Τώρα είχαν βάλει όρια. Ένα σχοινί οριοθετούσε μέχρι ποιο σημείο επιτρεπόταν να προχωρήσεις για να δεις αυτό το «μουσείο». Φαντάζομαι πόσος κόσμος θα έκανε το ίδιο με μας….

Βγαίνοντας από το Danieli...η οπτική της Santa Maria della Salute που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του Μεγάλου Καναλιού είναι ... απλά εκπληκτική.

Επιστρέψαμε στην πλατεία. Σειρά είχε τώρα η Βενετσιάνικη μάσκα. Ψάξαμε και σε δυο τρία μαγαζιά να βρούμε και την ιδανική βενετσιάνικη μάσκα, που ήθελε ο μεγάλος μας. Έπρεπε να είναι στα χρώματα της Βενετίας και με γαμψή μεγάλη μύτη….! Τη βρήκαμε ευτυχώς….

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας τρώγοντας και παγωτά στο χέρι, τα οποία πήραμε από τρεις διαφορετικές gelateria. Όποια μας ΅γυάλιζε΅ , από αυτήν παίρναμε και παγωτό! Μόνο που μας ¨γυάλιζαν¨ πολλές. Και αυτή η πλατεία!!! Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε! Οι μουσικές … σε παρέσερναν έως και να χορέψεις στο κέντρο της βρεγμένης πλατείας, "του ομορφότερου σαλονιού της Ευρώπης", όπως λέγεται.
Μα! όσες φορές και να βρεθώ εδώ…. δεν χορταίνει το μάτι….

Η Βενετία τη νύχτα … αποτελεί ένα άλλο … διαφορετικό ταξίδι!!!

Κατά τις 10:30 πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Άδειοι δρόμοι. Βενετία … βράδυ με ψιλόβροχο και περπατούσαμε μόνοι μας. Άλλη αίσθηση…..

Είναι τόσο ευχάριστο να περπατάς στα στενά της Βενετίας Σε γειτονιές μακριά από τη San Marco, η περιπλάνηση στα στενά σε πάει χρόνια πίσω. Νομίζεις ότι έχεις ταξιδέψει στο παρελθόν και όπου να’ ναι θα δεις τον Καζανόβα στη γωνία.

Έξω από τη βιτρίνα της Prada κάναμε μια μικρή στάση για να παίξει ο “μικρός” μας. Ήθελε να κάνει μονόζυγο…Πολύ σουρεάλ μου φάνηκε η σκηνή…

Συνεχίσαμε επιλέγοντας τη γέφυρα της Accademia για να περάσουμε στην απέναντι πλευρά του μεγάλου καναλιού.

Είχα στο μυαλό μου να περάσουμε και από ένα άλλο film location, αγαπημένο των παιδιών. Και αυτό δεν ήταν άλλο από την εκκλησία του Αγίου Βαρνάβα. Πρόκειται για την εκκλησία που ο Χάρισον Φορντ ως Indiana Jones ανακάλυψε τον τάφο ενός ιππότη και το μυστικό του χαμένου δισκοπότηρου στην ΅Τελευταία σταυροφορία΅ . Όσο και αν ψάξαμε στην πλατεία του Αγίου Βαρνάβα να βρούμε τον υπόνομο απ’ τον οποίο βγήκε κυνηγημένος…o Indi δεν τον … βρήκαμε.
Οι φωτογραφίες στο σημείο βγήκαν πολύ σκοτεινές, οπότε δεν μπορώ να μην παραθέσω τις αντίστοιχες από προηγούμενο ταξίδι μου, γιατί εκτός των παραπάνω, η πλατεία αυτή είναι και πολύ πολύ όμορφη.

Στο δρόμο για το parking πέφτανε στοιχήματα μεταξύ μας, για το πόσο θα πληρώσουμε στην πιο τουριστική πόλη (της Ευρώπης τουλάχιστον). Για 5 ώρες παρκάρισμα άλλος έλεγε 15€, άλλος έλεγε 30€. Τελικά πληρώσαμε 21€. (ενημερωτικά: πληρώσαμε μισή τιμή απ’ ότι αν είχαμε παρκάρει πριν από τις 5:00 το απόγευμα).
Φτάσαμε στο δωμάτιό μας κατά τις 11:30. Ελλείψη κουζίνας σήμερα δεν θα μαγείρευα. Άλλωστε μπροστά στην πίτσα, τις μακαρονάδες και παγωτά που φάγαμε στη Βενετία, οτιδήποτε δικό μου θα ωχριούσε.
Παρόλο που σήμερα είχαμε περπατήσει αρκετά (πολύ περισσότερο απ’ ότι στο Μόναχο), δεν κουραστήκαμε καθόλου.
Η διαδρομή που κάναμε ήταν η:

Ακόμα και αυτή τη βροχερή ημέρα, ακόμα και με πρόγραμμα που "απέτυχε", … αυτή η βόλτα στη Βενετία ήταν από τις ωραιότερες του ταξιδιού μας.
Κοιμηθήκαμε γλυκά.

 

[Grerena]

10η ημέρα - Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο!
Το πρωί φάγαμε το πρωινό του ξενοδοχείου, το οποίο δεν ευχαριστηθήκαμε γιατί ήταν μετριότατο. Πληρώσαμε για τη διανυκτέρευσή μας (93€), χαιρετίσαμε τον τυπικότατο Rοberto και φύγαμε σύντομα με κατεύθυνση νότια.

Θα κάναμε διάφορες στάσεις σε τρεις Ιταλικές πόλεις, για να καταλήξουμε το βράδυ στο ξενοδοχείο μας στην περιοχή Petroro που απείχε μισή ώρα μετά την Perugia.
H πρώτη μας στάση θα γινόταν σύντομα και θα ήταν στην πόλη της Ferrara.

Μόλις φτάσαμε sτη Ferrara, παρκάραμε στο Parcheggio Centro Storico, που βρίσκεται μια “ανάσα” από το κέντρο της πόλης. Σκοπός μας ήταν να κάνουμε μια βόλτα στο ιστορικό της κέντρο που προστατεύεται και από την Unesco.
Ήταν μια μέρα που είχε λαϊκή πάνω στον κεντρικότατο δρόμο Corso Porta Reno, τον οποίο έπρεπε να διασχίσουμε προκειμένου να φτάσουμε στο ιστορικό κέντρο. Τα κιόσκια όμως των μικροπωλητών δεν “χάριζαν” και πολύ στην εικόνα της πόλης. Δεν με δελέαζε και πολύ να βγάλω φωτογραφίες το Castello Estense με φόντο τους πάγκους της λαϊκής.
Τι να πω για αυτό το κάστρο; Ένα κάστρο μέσα σε πόλη! Εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Είναι ένα πανέμορφο κάστρο με μια τάφρο γεμάτο με νερό του ποταμού Po, που χτίστηκε από τον δούκα Este υπό τον φόβο μιας εξέγερσης των πολιτών!

Ξαφνικά το μάτι μου έπεσε σε μια πανέμορφη κόκκινη τσάντα. Η διάθεσή μου άλλαξε αμέσως μόλις συνειδητοποίησα τι πουλούσε η λαϊκή. Είχε καταπληκτικές τσάντες. Δεν συνηθίζω να χάνω χρόνο με ψώνια στα ταξίδια μου, αλλά σήμερα μάλλον δεν μπορούσα να το αποφύγω. Εδώ είχε πάμφθηνες τσάντες και το σημαντικότερο ήταν ότι είχαν όλες εξαιρετικά σχέδια. Αφού στην Ιταλία είμαστε, τα πάντα εδώ έχουν φινέτσα, ακόμα και τα πράγματα της λαϊκής. Πήρα μία τσάντα για μένα, μία για δώρο, μία για την κόρη μου και μία για τη δουλειά του άνδρα μου και τώρα που γύρισα στην Ελλάδα μετάνιωσα που δεν πήρα και άλλες. Φοβερή έμπνευση ήταν … η στάση μας στη Ferrara!

Εντάξει, είδαμε και το Castello με την τάφρο γύρω γύρω του, είδαμε και τα νερά του Po του ποταμού είδαμε και τον καθεδρικό. Βολτάραμε και στις γύρω πλατείες, Piazza Savonarola και Piazza del Castello. Είδαμε και την πολύ όμορφη κλειστή πλατεία Piazza del Municipio. Πήγαμε και μια βόλτα στη …Via Volta, ένα μεσαιωνικό δρομάκι γεμάτο… βόλτα (καμάρες). Πήραμε και κάτι νοστιμότατες πιτούλες από φούρνο για τις οποία ψιλοτσακωθήκαμε κιόλας ποιος θα τις πρωτοφάει….και ψωνίσαμε και υπέροχες….. τσάντες. Πολύ όμορφη ήταν η Ferrara! Μου άρεσε που είδα ένα ακόμα μνημείο της Unesco αλλά και που ψώνισα και …τσάντες!!

Επόμενη στάση και σε πολύ κοντινή απόσταση από τη Ferrara ήταν η Bologna.
Η Bologna είναι σίγουρα μια μεγάλη πόλη η οποία “απαιτεί” κάποιες μέρες για να τη δούμε, αλλά εμάς μας αρκούσαν οι … μακαρονάδες της σε πρώτη φάση.
Παρκάραμε στο κεντρικότατο υπόγειο Parcheggio της πλατείας VIII Agosto και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.
Όλες οι πόλεις της Ιταλίας είναι όμορφες. Έχω πάει σε πολλές. Από ένα σημείο και μετά κάπου μοιάζουν μεταξύ τους και ξέρεις τι περιμένεις να δεις. Μπολόνια δεν είχα ξαναπάει και με …ξάφνιασε. Μου φάνηκε πολύ όμορφη φυσικά αλλά και πολύ διαφορετική (από τις άλλες Ιταλικές πόλεις). Αυτές οι πολλαπλές καμάρες, με τις οποίες είναι γεμάτη όλη η πόλη της δίνουν τόση….αρχοντιά και την κάνουν πολύ αριστοκρατική και ο φοιτητόκοσμος της δίνει τόση ζωή και για το φαγητό τι να πω; Θα πω αργότερα….

Ο καθεδρικός San Pietro της Μπολόνια...

Δεν είναι τυχαίο ότι παρατσούκλι της πόλης είναι: La Graca δηλ. «η χοντρή». Η πόλη είναι γεμάτο με βιτρίνες σαν την παρακάτω...

Η πρώτη μας στάση έγινε στην Piazza Maggiore. Στην πλατεία αυτή δεσπόζει η εκκλησία του Αγίου Πετρονίου. Πρόκειται για μια τεράστια και πολύ επιβλητική εκκλησία, που έχει στο εσωτερικό της 22 παρεκκλήσια. Φιλοδοξούσε κάποτε να γίνει μεγαλύτερη από τον Άγιο Πέτρο της Ρώμης, αλλά … κάποιος πάπας διαφώνησε και σταμάτησαν οι εργασίες. Έτσι, ακόμα και σήμερα είναι ημιτελής.

Η πλατεία Maggiore...

και η εκκλησία του Αγίου Πετρονίου....

Αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες στην πλατεία μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Πετρονίου και κάναμε και μια επίσκεψη στο εσωτερικό της, προχωρήσαμε προς το Archiginnasio προκειμένου να δούμε το αρχαιότερο Πανεπιστήμιο του Δυτικού κόσμου που είναι και εν λειτουργία ακόμα (του 1088).

Το Archiginnasio of Bologna είναι ένα από τα πιο σημαντικά κτίρια της πόλης της Μπολόνια και αποτελεί το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου της Μπολόνια, όπου σήμερα στεγάζει την Δημοτική Βιβλιοθήκη και το “Θέατρο Ανατομίας”.
Το πολύ εντυπωσιακό αυτό κτίριο του 16ου αι. με τις περίτεχνες καμάρες, το αίθριο και τις τοιχογραφίες με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Ειδικά τα οικόσημα που είναι ζωγραφισμένα στους τοίχους, οικόσημα φοιτητών, αλλά και οικόσημα με εκκλησιαστικά σύμβολα κυριαρχούν στο χώρο και φανερώνουν το ότι το κτίριο είναι γεμάτο …ιστορία.

Ο λόγος που ήθελα να το επισκεφτώ είναι γιατί ως το παλαιότερο Πανεπιστήμιο που είναι, εδώ ξεκίνησε παγκοσµίως η διδασκαλία της ανατοµίας!

Η αίθουσα της ανατομίας είναι διαμορφωμένη σαν αμφιθέατρο, με τις θέσεις να είναι περιμετρικά του χώρου και προσανατολισμένες προς το κεντρικό μαρμάρινο τραπέζι, που για χρόνια κείτονταν σώματα προς εξέταση, για το μάθημα της ανατομίας. Είναι κατασκευασμένη πλήρως από ξύλο έλατου και διακοσμημένη με δύο σειρές αγαλμάτων που απεικονίζουν δώδεκα διάσημους γιατρούς. Τα δύο βασικά αγάλματα αντιπροσωπεύουν τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό, τους σημαντικότερους γιατρούς της Ελλάδας και της Ρώμης αντίστοιχα.
Ξεχωρίζει η έδρα του καθηγητή, η οποία υποστηρίζεται από τα πολύ εντυπωσιακά αγάλματα δύο γυμνών και χωρίς δέρμα ανδρών, γνωστών ως "spellati" (των αποφλοιωμένων), που αναπαριστούν το µυϊκό σύστηµα του ανθρώπου.
Μέσα σε όλο αυτό, κάπου υπάρχει και μια θηλυκή φιγούρα καθισμένη. Πρόκειται για την αλληγορία της Ανατομίας…! Μοναδικό…!

Εκτός από το Teatro Anatomico μπορούσαμε να επισκεφτούμε και τη βιβλιοθήκη. Για την ακρίβεια,
μόνο ένα κομμάτι της, που επιτρεπόταν η είσοδος. Το μεγάλο όγκο των βιβλίων και των βιβλιοθηκών απλά τον έβλεπες λίγο από απόσταση. Σου έκοβε την ανάσα το… βάθος της βιβλιοθήκης. Όσο και να έψαχνε το μάτι σου δεν έβρισκε το τέλος του διαδρόμου, που σχημάτιζαν οι βιβλιοθήκες. Η βιβλιοθήκη αυτή του Πανεπιστημίου διαθέτει 850.000 τόμους και φυλλάδια συμπεριλαμβανομένων περίπου 15.000 εκδόσεων του 16ου αι. Το σύνολο αυτού του υλικού είναι υψίστης σημασίας. Αυτό το «υψίστης σημασίας» το κατάλαβα και μόνη μου, όταν σε λίγο το διαπίστωσα και ιδίοις όμμασι….

Το τμήμα που επιτρεπόταν να “χαζέψουμε” ήταν χωρισμένο σε τομείς. Chimica, Fisica, Geologia, Paleontologia, Zoologia, Mineralogia κ.α. Στο τμήμα της Astronomia σε κάποιο ράφι είδα τυχαία βιβλία του… Galileo Galilei… Θέλω να τονίσω το «τυχαία». Πραγματικά έπεσε το μάτι μου τυχαία. Σε αυτή τη χώρα «τυχαία» βλέπεις πολύ σημαντικά πράγματα… Φαντάζομαι τι θα έχει η υπόλοιπη βιβλιοθήκη που δεν επιτρέπεται να πάμε…Που είναι ο Dan Brown να ψάξει και να εμπνευστεί κανένα καινούριο μυθιστόρημα;

Μετά από αυτό το βασικό αξιοθέατο ήρθε και η ώρα να πάμε κάπου για φαγητό και να δοκιμάσουμε την αυθεντική μακαρονάδα Bolognese ή για να είμαι πιο σωστή στις εκφράσεις μου τις «ταλιατέλες ραγού».
Και βρήκαμε ένα ωραίο μαγαζάκι σε έναν πεζόδρομο, την “Osteria del Podesta”, μέσα στην αγορά της πόλης, που ήταν και γεμάτο φοιτητές και καθίσαμε.

Παραγγείλαμε τα τρία παραδοσιακά πιάτα της Μπολόνια. Ταλιατέλες ραγού, λαζάνια και κοτολέτα. Τι να πω; Και τα τρία ήταν υπέροχα.

Δίπλα στο τραπέζι που καθόμασταν υπήρχε στο πάτωμα ένα ‘αστέρι’ Ιταλού τραγουδοποιού, όπως στο Hollywood. Ήταν αυτό του Μπολονέζου Lucio Dalla, που ήταν και θαμώνας στο μαγαζί που φάγαμε!

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να αναφέρω πως το διασημότερο ίσως πιάτο της Μπολόνια “κατάντησε” να λέγεται «μακαρόνια με κιμά».
Η ιστορία λέει ότι: Μετά τον πόλεμο οι Αμερικανοί που γύρισαν στην πατρίδα τους προσπαθώντας να περιγράψουν και να φτιάξουν τα λαζάνια ραγού (όπως είναι η πραγματική ονομασία τους), μη θυμούμενοι το όνομα, τα αποκάλεσαν λαζάνια από την Bologna, και επειδή λαζάνια δεν μπορούσαν να φτιάξουν στην Αμερική, «κατασκεύασαν» το συγκεκριμένο πιάτο με το πιο συγγενές ζυμαρικό, που είναι τα μακαρόνια. Έτσι γεννήθηκαν τα «μακαρόνια με κιμά» ή αλλιώς τα «μακαρόνια αλά μπολονέζ».

Μετά το φαγητό είχαμε κάνει και το δεύτερο “απαραίτητο” που έπρεπε να κάνουμε σε αυτήν την πόλη. Πήραμε το δρόμο για το αυτοκίνητο. Στο γυρισμό μας συναντήσαμε και άλλη λαϊκή, αλλά την προσπεράσαμε γρήγορα γρήγορα… χωρίς άλλες οικονομικές … απώλειες!

Οι τελευταίες εικόνες που είδαμε από την πόλη, ήταν…. αυτές:

Φύγαμε από την Bologna με δυο ευχές στο μυαλό μου. Η μία είναι να ξαναέρθω και η άλλη ευχή είναι: τα 38km των περίφημων αψίδων της, ή porticoes, όπως αλλιώς λέγονται να μπουν στη λίστα της Unesco (τώρα βρίσκονται στην προτεινόμενη), ώστε να μπορέσω και εγώ να τις σβήσω από τη … δική μου λίστα.

Η επόμενη στάση μας ήταν το ανεξάρτητο κρατίδιο του San Marino. Ομολογώ -εκ των υστέρων βέβαια- ότι αυτή η στάση ήταν λάθος μας. Μας έβγαλε εντελώς από την πορεία μας και κινδυνέψαμε να “μείνουμε” στο δρόμο το βράδυ αυτό. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο μακριά ήταν και ότι δεν μας “έβγαινε” ο χρόνος και από την άλλη το Google μου είχε δώσει μια πορεία που ήταν πολύ δύσκολο να τη βρούμε. Επίσης το gps μας έστελνε βόρεια ενώ η πορεία μας (η κατεύθυνσή μας) ήταν προς το νότο. Αυτά όλα για όταν φεύγαμε από τον βράχο του Σαν Μαρίνο.

Φτάνοντας όμως στο κρατίδιο αντιμετωπίσαμε άλλα προβλήματα.
Το San Marino είναι μια καστροπολιτεία χτισμένη πάνω σε έναν βράχο. Και καθώς τον βλέπεις το βράχο πολύ κοντά σου και λες “φτάσαμε”, μέχρι να φτάσεις στην κορυφή του … θα πεις πολλά ακόμη «φτάσαμε». Εμείς, μόλις φτάσαμε στο πρώτο parking … είπαμε: «φτάσαμε»,… αλλά ο δρόμος συνεχίζονταν στην ανηφόρα, οπότε συνεχίσαμε και εμείς, μέχρι που φτάσαμε σε άλλο parking, όπου και είπαμε πάλι: «φτάσαμε», αλλά ο δρόμος πάλι συνεχιζόταν και αφού είπαμε το «φτάσαμε» καμιά 10αριά φορές, φτάσαμε στο τέλος στο τελευταίο parking, που είναι δίπλα ακριβώς στην κεντρική Πύλη του κάστρου και εκεί… δεν βρίσκαμε θέση για να παρκάρουμε! Και περιμέναμε …και περιμέναμε… μέχρι που άδειασε μια θέση κατά τις 8:00 το βράδυ, που φεύγουν όλοι και … παρκάραμε. Τι τύχη!

Πηγαίνοντας προς το κρατίδιο του Αγίου Μαρίνου... μαζί με τους Αγιομαρινιώτες...

Φτάσαμε...

Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Σαν Μαρίνο αποτελεί ανεξάρτητο κράτος, το τρίτο μικρότερο κράτος στην Ευρώπη. Έχει Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και ένα από τα παλαιότερα συντάγματα στον κόσμο.
Μπορεί να μην είναι μια Ιταλική πόλη (όπως ανέφερα στην αρχή), είναι όμως μια … πρώην Ιταλική πόλη και μοιάζει σαν … μιαν ακόμα όμορφη Ιταλική πόλη. Το ότι είναι ανεξάρτητο κρατίδιο «το χρωστάει» στον διάσημο επαναστάτη Jusepe Garibaldi, ο οποίος έκανε αποδεκτή την επιθυμία του Σαν Μαρίνο να μείνει ανεξάρτητο και να μη συμπεριληφθεί στο νέο ιταλικό κράτος, ως ανταπόδοση στην πόλη που τον “έκρυψε” όταν κυνηγημένος βρήκε καταφύγιο στην πόλη του Σαν Μαρίνο.
Αργότερα ο Μ. Ναπολέοντας αρνήθηκε να καταλάβει τη χώρα-λίκνο της δημοκρατίας λέγοντας: «Μα γιατί να την κυριεύσω; Είναι μια πρότυπη Δημοκρατία!»

Μπήκαμε στην πόλη από την εντυπωσιακή μεσαιωνική πύλη του Αγίου Φραγκίσκου.

Κάναμε μια βόλτα σε ένα ψιλοέρημο San Marino. Η Λιλιπούτεια αυτή χώρα έχει και λίγα αξιοθέατα. Το ένα είναι η κεντρική του πλατεία Piazza della Liberta, στην οποία είδαμε και το Palazzo Pubblico, που είναι και Δημαρχείο και έδρα της Κυβέρνησης. Το δεύτερο βρίσκεται πολύ κοντά στην πλατεία και είναι η Βασιλική του Σαν Μαρίνο, η οποία είναι νεοκλασικού στυλ, με πολλούς κίονες κορινθιακού ρυθμού, τόσο στο εξωτερικό της, όσο και στο εσωτερικό της και για αυτό μοιάζει με αρχαιοελληνικό ναό!
Στα στενά της πόλης όμως συναντήσαμε ποικίλλου ύφους κτίσματα από μεσαιωνικού ύφους έως και αναγεννησιακού, αλλά και νεογοτθικού στυλ.
Όλα ήταν ……νυχτερινά και φωταγωγημένα.

Η Piazza della Liberta με το Palazzo Pubblico...

Η "αρχαιοελληνική" Βασιλική του Αγίου Μαρίνου...

και ...τα έρημα στενά δρομάκια...

Το τρίτο σημαντικό αξιοθέατο του Σαν Μαρίνο είναι οι τρεις Πύργοι του, που βρίσκονται στην κορυφή του λόφου και λογικά θα έχουν και καταπληκτική θέα, μπορεί και ως τη θάλασσα, την … ημέρα. Τώρα όμως εμείς βλέπαμε μόνο αυτό:….

Είδαμε και πολλές βιτρίνες με τεράστια ποικιλία από όπλα, αλλά και βιτρίνες με είδη μοντελισμού. Είδαμε και σημαίες και λάβαρα μιας πρωινής εκδήλωσης που είχε σχέση με ……μηχανές….. Γενικά μας φάνηκε ψιλοπλούσιο το μέρος. Δυο μαγαζιά μόνο ήταν ανοιχτά, που καθόλου δεν μας δελέασαν για να καθίσουμε και επειδή όπως πάντα ήταν και αργά (για το ξενοδοχείο μας) είπαμε να φύγουμε.

Εντάξει, νομίζω ότι … “πιάνεται” ότι ήρθαμε και στη χώρα του Σαν Μαρίνο! Μπορεί να μη φάγαμε, ούτε να ήπιαμε, ούτε να κοιμηθήκαμε, αλλά το πόδι μας το πατήσαμε, φωτογραφίες βγάλαμε και επισκεφτήκαμε και την τουαλέτα του (με 0,50€). Δεν πιάνεται;
Το κρατίδιο του Σαν Μαρίνο είναι άλλο ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco που έσβησα από τη λίστα μου!

Μετά από την επίσκεψη αυτή αρχίζει ο γολγοθάς μας. Δεν μπορούσαμε να κατέβουμε από το βράχο. Εμείς προσανατολιστικά θέλαμε να πάμε νότια (μέσω Urbino & Cubbio) και τα gps μας έστελναν είτε βόρεια είτε δυτικά. Και αφού βολοδέρναμε κανένα μισάωρο, τελικά αναγκάστηκα να ακολουθήσω την παλιά κλασική μέθοδο. Σταματήσαμε και ρωτήσαμε έναν ντόπιο που καθόταν σε καφενείο (το μοναδικό ανοιχτό στην περιοχή)! Και εκείνος μας κατατόπισε ευτυχώς. Ο γρηγορότερος δρόμος τελικά ήταν ο βόρειος (που ήταν και μακρύτερος). Έπρεπε να γυρίσουμε πίσω από τον δρόμο που ήρθαμε (την Α-14 προς Bologna δηλ.) για πολλά χιλιόμετρα και στο ύψος της Cesena να κατευθυνθούμε νότια «παίρνοντας την autostrada Ε-35. Έπρεπε δηλ. να κάνουμε έναν πολύ μεγάλο κύκλο…Κοινώς … μεγάλη ήττα! Αν το ήξερα αυτό δεν θα επέλεγα να πάμε Άγιο Μαρίνο. Είναι που επέμεναν πολύ και τα παιδιά. Θέλανε να πάνε σε μια χώρα παραπάνω.
Δεν φτάνανε όλα αυτά, αλλά δεν μπορούσα να επικοινωνήσω και με το ξενοδοχείο. Εδώ και δύο ώρες τους καλούσα στο τηλέφωνο αλλά δεν απαντούσαν. Είχαν αρχίσει και με έζωναν τα φίδια. Τι να έκανα; Είμαστε και τρεις ώρες μακριά απ’ αυτό. Η ώρα του check in είχε μόλις εκπνεύσει και αν παρ’ ελπίδα δεν μας δέχονταν μετά από τρεις ώρες που θα φτάναμε, καλό θα ήταν να το ξέρω και να ψάξουμε κάπου εδώ να κοιμηθούμε, αλλά αυτοί δεν ΑΠΑΝΤΟΥΣΑΝ!

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να πω δυο λόγια για το κατάλυμα που είχα κλείσει για το οποίο έτρεφα μεγάλες προσδοκίες. Το όνομά του είναι Abbazia Ortodossa di San Martino και είναι ή μάλλον ήταν ότι λέει το όνομά του, δηλ. ένα Αβαείο Ορθόδοξο πραγματικά στη μέση του πουθενά. Στις φωτογραφίες του booking φαινόταν σαν ένα μεσαιωνικό μοναστήρι, στην κορυφή ενός λόφου.

Σε φάση που μόλις είχαμε βρει επιτέλους ποιον δρόμο έπρεπε να πάρουμε εδέησαν να σηκώσουν το τηλέφωνο. Όταν πια είπα το γνωστό: «θα αργήσουμε λίγο», ακούω στην άλλη άκρη της γραμμής: “Sorry madam. We can’t wait for you”.
Όοοχι! Δεν σάστισα. Ήμουν ετοιμοπόλεμη. Πριν προλάβω να πω αυτά που είχα στο μυαλό μου, του τύπου «τι σόι Αβαείο είστε, που δεν δέχεστε έναν οδοιπόρο;», ή «γιατί δεν σηκώνατε το τηλέφωνο νωρίτερα να μου το πείτε», πρόλαβα και είπα τα “are you serious”? «Έχω τρία παιδιά», «που να πάω μέσα στη νύχτα;», αμέσως η φωνή διέκοψε το επερχόμενο παραλήρημα μου και μου είπε “ ok. Madam there is a volunteer to wait for you”. «Προσπαθήστε όμως να φτάσετε πριν τη μία το βράδυ».

Και μετά από αυτή τη λαχτάρα “πατήθηκαν τα γκάζια”. Και διαψεύδοντας τα gps που μας έλεγαν ότι θα φτάναμε κατά τη 1:05, τελικά με τιμόνι το σύζυγο και με τη βοήθεια του άδειου δρόμου καταφέραμε και φτάσαμε ακριβώς στις 12:38.
Μας περίμεναν δύο άτομα στη reception. Ακολουθήσαμε τον έναν για να μας δείξει το δωμάτιό μας. Καθώς τον ακολουθούσα και βλέποντας τριγύρω μου το Αβαείο με το ζόρι κρατιόμουν να μη χοροπηδήσω από τη χαρά μου. Αυτό ήταν πιο ωραίο απ’ ότι φαινόταν στο internet. Πω, πω τι θα χάναμε για χάρη του San Marino! Όταν είδαμε πια και το δωμάτιο, νομίζω ότι μπορεί λίγο να ακούστηκε το πνίξιμο στο μικρό ξεφωνητό μου …..
Ευχαρίστησα τον “volunteer” και αφού τακτοποίησα τα παιδιά βγήκα έξω να περιεργαστώ το Αβαείο με την ησυχία μου. Μόνο που παραήταν ήσυχα. Ήταν και 1:00 η ώρα το βράδυ! Και το περιβάλλον ήταν πολύ μεσαιωνικό… Δεν θα πω υπερβολές, αλλά το όλο σκηνικό μου θύμισε το μοναστήρι των Βενεδικτίνων από την ταινία: «Το όνομα του Ρόδου».
Και μπορεί …να μη γίνομαι πιστευτή…γι’ αυτό…
Οι φωτογραφίες θα μιλήσουν…..

Ήταν τόσο ήσυχα που το κλικ από τη φωτογραφική μου ακουγόταν σαν καμπανάκι….Αφού σε κάποια στιγμή αγριεύτηκα. Και για μια στιγμή σκέφτηκα: τώρα θα βγει ο Salvatore από πίσω μου και θα μου “κόψει το αίμα” (από την ταινία) ή ακόμη χειρότερα εκείνος ο τρομαχτικός τυφλός γέρος ο Jorge, με την κουκούλα και το ράσο του. Μπρρρ
Εντάξει αρκετές φωτογραφίες έβγαλα. Αύριο οι υπόλοιπες.

Και ανέβηκα στο δωμάτιό μου μόνη μου, ανεβαίνοντας από αυτή τη σκάλα…

Προσπερνώντας αυτό το σαλόνι…

Και αυτή τη σκάλα…

Περνώντας δίπλα από αυτήν την πανοπλία…

Και επιτέλους έφτασα στο δωμάτιο…ουφ…
Α! το δωμάτιο δεν το περιέγραψα ακόμα. Είχε ένα μεγάααλο σαλόνι με έπιπλα εποχής ……..

Είχε δύο κρεβατοκάμαρες με υπέροχα κρεβάτια και δύο μπάνια παρακαλώ.

Ώρα για ξεκούραση. Βρυκολάκιασα πια…..

Πολλές οι συγκινήσεις της σημερινής ημέρας. Κάτι η υπέροχη τσάντα της Ferrara, κάτι οι μακαρονάδες της Bologna, κάτι ο Γαλιλαίος, κάτι ο “λαβύρινθος” του Αγίου Μαρίνου, κάτι «τα λόγια του παπά»… κάτι ο Umberto Eco… με είχαν ταράξει λίγο και με είχαν … εξαντλήσει…

Η τελευταία εικόνα που είδα πριν κοιμηθώ, ήταν η θέα από το δωμάτιό μου…

και η διαδρομή που κάναμε σήμερα….

Ήταν σίγουρα μια από τις πιο έντονες ημέρες του ταξιδιού....

 

[Dina Z]

Εδώ είχε πάμφθηνες τσάντες και το σημαντικότερο ήταν ότι είχαν όλες εξαιρετικά σχέδια.

Παραγγείλαμε τα τρία παραδοσιακά πιάτα της Μπολόνια. Ταλιατέλες ραγού, λαζάνια και κοτολέτα.

σε κάποιο ράφι είδα τυχαία βιβλία του… Galileo Galilei…

βλέποντας τριγύρω μου το Αβαείο με το ζόρι κρατιόμουν να μη χοροπηδήσω από τη χαρά μου.

Πέραν του ίδιου ταξιδιού αυτοί οι 4 λόγοι είναι ικανοί για να με κάνουν να ... για σένα και μετά να αποσυρθώ για να ... για μένα!

 

[Grerena]

Πέραν του ίδιου ταξιδιού αυτοί οι 4 λόγοι είναι ικανοί για να με κάνουν να ... για σένα και μετά να αποσυρθώ για να ... για μένα!

Και είχα αγωνία αν αγγίζουν κανέναν οι διάφορες λεπτομέρειες που... παρασύρομαι και γράφω.
Ευτυχώς, ησύχασα! Άγγιξα τουλάχιστον ... μία!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Αν είναι να ... όταν διαβάζουμε ιστορίες, τότε με κάτι Νορμανδίες σου και κάτι Σκωτίες σου, θα ... εβδομάδες...

 

[makisg]

όχι απλώς μας αγγίζουν οι λεπτομέρειες που γράφεις αλλά μας κάνουν να ονειρευόμαστε. σ'ευχαριστώ.

 

[Dina Z]

Και είχα αγωνία αν αγγίζουν κανέναν οι διάφορες λεπτομέρειες που... παρασύρομαι και γράφω.

Καλη μου Grerena, γραφεις τοσο αυθεντικα και αυθορμητα, που νοιωθω πως ταξιδευω μαζι σου. Η απογοητευση για το σπιτι που δεν ειχε κουζινα, τα βρεγμενα σας ρουχα, η αγωνια να φθασετε στον προορισμο σας εγκαιρα, ο ενθουσιασμος για οσα πανεμορφα συναντατε δεν ειναι καθολου λεπτομερειες. Ειναι το ιδιο το ταξιδι!
Συνεχισε σε παρακαλω .... να παρασυρεσαι

όχι απλώς μας αγγίζουν οι λεπτομέρειες που γράφεις αλλά μας κάνουν να ονειρευόμαστε

........ αλλα μεσα στο ονειρο τρυπωνει η αμφιβολια που παει χερι-χερι με την μελαγχολια!
Εμεις ομως ... γουσταρουμε γιατι ειμαστε και μαζοχιστες!!!

 

[Grerena]

11η ημέρα - Ρώμη … για άλλη μια φορά!
Όταν κατεβήκαμε για πρωινό στο υπέροχο μοναστηριακό τραπέζι (τι άλλο είμαστε μόνοι μας. Οι άλλοι ένοικοι του Αβαείου όχι μόνο είχαν τελειώσει με το πρωινό τους, αλλά είχαν εκκλησιαστεί κιόλας στην εκκλησάκι του συγκροτήματος (εγώ το ΄χασα αυτό).
Φάγαμε όμως χαλαρά, ήπιαμε και τον macchiato μας ακόμα πιο χαλαρά και έβγαλα και πολλές … ημερήσιες φωτογραφίες.

Σήμερα γενικά είμαστε λίγο πιο άνετοι. Είχαμε μόνο να πάμε στη Ρώμη (που απείχε μόλις μιάμιση ώρα) και θα έπρεπε να είμαστε εκεί κατά τις 12:00, που είχαμε ραντεβού με το επόμενο κατάλυμά μας για το check in.
Τι περίεργο που ακούγεται: «Είχαμε μόνο να πάμε στη Ρώμη»…λες και η Ρώμη είναι λίγο….
Ε! Στην προκειμένη όμως ήταν λίγο, αν σκεφτεί κανείς αυτά που κάναμε τις προηγούμενες ημέρες…

Αφού "παίξαμε λίγο" βγάζοντας πολλές φωτογραφίες...

Πληρώσαμε, ευχαριστήσαμε και φύγαμε.
Αποχαιρετίσαμε το όμορφο μοναστήρι, το οποίο συνέχιζα να φωτογραφίζω καθώς απομακρυνόμασταν...

Για όποιον ενδιαφέρεται το Αβαείο βρίσκεται πάνω στο λόφο πίσω από τη συστάδα αυτή των δέντρων, στο τέλος αυτού του μικρού δρόμου....

Χωρίς απρόοπτα φτάσαμε λίγο μετά τις 12:00 στο κατάλυμά μας, στη Ρώμη.

Μόλις μπήκαμε στη Ρώμη...

Στη γειτονιά μας ... η Βασιλική του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού...

Το κατάλυμά μας...

Αυτό το κατάλυμα δεν ήταν όπως το περίμενα. Είχε καλή θέση, είχε και καλή τιμή (90€ για διαμέρισμα 5 ατόμων στο κέντρο), αλλά δεν ήταν καλό. Ήταν σε ένα εξαιρετικό σημείο, σε καλή γειτονιά, σε ένα στενάκι (Via di Sant’Erasmo) κάθετο στη Via Druso πίσω από τα Λουτρά του Καρακάλλα. Από την άλλη όμως ήταν ημιυπόγειο, μύριζε υγρασία, είχε ένα καναπέ κρεβάτι και ένα ράντζο, τα οποία δεν ήταν καν στρωμένα (που είναι η Γερμανίδα, που μας τα είχε όλα έτοιμα και ένα μικροσκοπικό μπάνιο. Και το μοναδικό προσόν του, που ήταν ότι είχε καλή θέση, εμάς δεν μας χρειάστηκε και πολύ, γιατί τελικά δεν κινηθήκαμε πεζοί, αλλά με το αυτοκίνητο μας.
Στη Ρώμη είχαμε ξαναπάει, εμείς οι ενήλικες αλλά και ο μεγάλος μας γιος. Στο αρχικό πρόγραμμα δεν ήταν “μέσα”. Από τον Άγιο Μαρίνο θα φεύγαμε κατευθείαν για Μπάρι, κάνοντας μόνο μια στάση για ύπνο σε μια μικρή πόλη, στο San Giovanni Rotondo. Μετά όμως σκεφτήκαμε ότι αφού θα “τρώγαμε” που θα “τρώγαμε” όλο τον κορμό της Ιταλίας με τα χιλιόμετρά του και τα διόδιά του, αντί να περάσουμε από άλλα μέρη πιο άσημα, καλύτερα να περνούσαμε από Ρώμη να τη δουν και τα δυο μικρότερα παιδιά. Πάντα υπάρχει ένας λόγος που θα ικανοποιεί τη ρήση… «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη»

Αφού τακτοποιηθήκαμε ξεκινήσαμε για τον Άγιο Πέτρο και το Βατικανό. Ουπς! Είχαμε όμως μια εκκρεμότητα που “σερνόταν” από το Μόναχο… Να αγοράσουμε μινιατούρες από αντίστοιχο μαγαζί της Ρώμης. Ευτυχώς το google μας “είπε” ότι ήταν πολύ κοντά μας, οπότε και …. πήγαμε. Μόνο που και εδώ δεν υπήρχαν οι μινιατούρες που θέλαμε, οπότε πια ένα … ταξίδι στον τόπο παραγωγής τους (στην Βρετανία) είναι πλέον αναπόφευκτο…
Στη συνέχεια φύγαμε “καρφί” για την πλατεία του Αγίου Πέτρου, στην οποία φτάσαμε γρήγορα και παρκάραμε εύκολα με χρήση παρκόμετρου πίσω και δυτικά της πλατείας. Το να παρκάρουμε ήταν εύκολο, όχι όμως και να μπούμε μέσα στην εκκλησία. Είχε απίστευτη ουρά από κόσμο. Δεν θα μπορούσαμε να “φάμε” τρεις ώρες εδώ. Θέλω να θυμίσω ότι η Ρώμη είναι πλέον ο πρώτος στόχος για τρομοκρατική επίθεση και το πόσο αστυνομοκρατείτε δεν λέγεται! Όπου μαζευόταν κόσμος (δηλ. παντού) και ειδικότερα στις εισόδους των πλατειών, είχε αστυνομία και στρατό. Και ο έλεγχος για να μπεις στον Άγιο Πέτρο εξονυχιστικός και βέβαια πολύ χρονοβόρος.
Οπότε εμείς … είδαμε την πλατεία, τον οβελίσκο της και τα σημεία που έπαιξαν και στην ταινία “Illuminati” (είμαστε και fans των film locations, να μην ξεχνιόμαστε), κάναμε μια βόλτα με μια πρώτη πίτσα και παγωτό στο χέρι μέχρι το Castelo Sant’ Angelo και τον Τίβερη και γυρίσαμε πίσω στο αυτοκίνητο.

Η πλατεία του Αγίου Πέτρου...

Ο Τίβερης...

Το Castello Sant Angelo...

Επόμενή μας στάση -πάλι με το αυτοκίνητο- ήταν το Κολοσσαίο. Παρκάραμε πίσω από το Κολοσσαίο πάλι με παρκόμετρο και βολτάραμε γύρω του για καμιά ώρα βγάζοντας φωτογραφίες παίρνοντας πόζες.

Η αψίδα του Κωνσταντίνου...

Ο ιππόδρομος...circus maximus...

Τα μοναδικά πεύκα της Ρώμης. O κορμός προχωρά γυμνός και σε μεγάλο ύψος ξεκινά το φύλλωμα που απλώνεται σαν ομπρέλα. Κατακλύζουν την αιώνια πόλη και χαρίζουν στα ερείπια μια... ρομαντική πινελιά!

Το Καπιτώλιο...

Η συνέχεια είχε βόλτα στο κέντρο της Ρώμης.
Δεδομένου ότι αν παρκάραμε κοντά στο διαμέρισμά μας, θα παρκάραμε με παρκόμετρο, αποφασίσαμε να παρκάρουμε κάπου πιο κοντά στο κέντρο της Ρώμης, ώστε να φύγουμε εύκολα μετά την μάλλον πολύωρη βόλτα μας. Έτσι μετά από αρκετή ώρα ομολογώ, γιατί δεν είναι εύκολο πολύ να βρεις θέση, παρκάραμε δίπλα στον Τίβερη, στο ύψος της γέφυρας Ponte Garibaldi κοντά στο νησάκι Τιβερίνα, όπου από εκεί το Πάνθεον ήταν πολύ κοντά μας και συνεχίσαμε τη βόλτα μας πεζοί πια.
Πήραμε τη Via Torre Argentina προκειμένου να φτάσουμε στο Πάνθεον. Κάποια στιγμή προσπεράσαμε μια μικρή πλατεία, την Largo di Torre Argentina, στην οποία βρίσκονται κάποια ερείπια της αρχαίας Ρώμης.
Μόλις την προσπεράσαμε συνειδητοποίησα τι ήταν. Ήταν τα ερείπια του Θεάτρου του Πομπήιου (καθώς και τεσσάρων ναών). Πολλοί είναι αυτοί που περνούν από εκεί βλέποντας απλά, κάποια ακόμα ερείπια της Ρώμης, καθώς προσπαθούν να φτάσουν στα πιο γνωστά αξιοθέατα, όπως στην Πιάτσα Ναβόνα ή στο Πάνθεον που βρίσκονται κοντά. Όπως δηλαδή κάναμε και εμείς……. Πολλοί είναι βέβαια και αυτοί που αγνοούν ότι στο Θέατρο του Πομπήιου κάποτε έγινε η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα!
Και εγώ που το γνώριζα; Πως το προσπέρασα έτσι, χωρίς να δώσω σημασία; Βλέπετε δεν ήταν στο πρόγραμμα γιατί “δεν χωρούσε” και δεν είχα υπολογίσει ότι θα παρκάραμε εκεί κοντά. Οπότε δεν έχω καν φωτογραφικό ντοκουμέντο…
Από αυτό το σημείο της Ρώμης δεν είχα περάσει ποτέ στις προηγούμενες επισκέψεις μου. Και είναι σημείο με …ιστορία!
Η ιστορία λέει ότι:
Οι εντάσεις μεταξύ του Καίσαρα και των μελών της Ρωμαϊκής Συγκλήτου κατά τη διάρκεια της Συνόδου της Γερουσίας, που πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο του Πομπήιου, είχαν σαν αποτέλεσμα τη δολοφονία του με 23 μαχαιριές από τους συγκλητικούς του στις 14 Μαρτίου του 44 π.Χ. Τότε που ο Ιούλιος είπε το «Και εσύ τέκνον μου Βρούτε;», που έμεινε στην ιστορία…..

Πήγαμε όπου άντεχαν τα πόδια μας, κατά μήκος της “τουριστικής οδού”, όπως τη λέω εγώ. Αυτό σημαίνει ότι ξεκινήσαμε από την Piazza Navona, περάσαμε από τις δύο εκκλησίες San Luigi dei Frances & Santa Agostino για να δούμε τον αγαπημένο μου Caravaggio, που έχουν μέσα (αλλά ήταν κλειστές δυστυχώς), συνεχίσαμε με το μοναδικό Πάνθεον, την Piazza di Pietra και τις κολώνες του ναού του Αδριανού, ώσπου φτάσαμε και στη Fontana di Trevi (που κλασικά ασφυκτιούσε από κόσμο) και καταλήξαμε στη Scalinata και τη Via Condotti.

Το Πάνθεον της Ρώμης...

Στην Piazza Navona...

Στη Fontana Di Trevi...

Στη Scalinata...

Βέβαια καθ’ όλον τον περίπατό μας στην τουριστική οδό είχαμε παρέα τα διάφορα happenings του δρόμου. Ζογκλέρ, ζωγράφοι, μουσικοί του δρόμου, ανθρώπινα αγάλματα, ως και σοπράνο με καπέλο «ότι προαιρείστε» συναντήσαμε…. Αν είναι δυνατόν! Μέχρι και αυτό μπορείς να συναντήσεις στην Ιταλία.

Ομολογώ όμως ότι αυτή τη βόλτα ήταν η τέταρτη φορά που την έκανα και μου φάνηκε “overdose”. Αυτή τη φορά δεν την ευχαριστήθηκα. Ακόμα και ο μεγάλος μου γιος που την έχει επίσης ξανακάνει την χαρακτήρισε «πανηγύρι». Ας όψεται η ξενάγηση στα άλλα δύο παιδιά. Έχω πια φωτογραφίες με εμένα με φόντο τη Fontana di Trevi το 2005, το 2008, το 2011 και τώρα θα προσθέσω και το 2017. Η Grerena στο ίδιο σημείο κατά το πέρασμα των ετών! Που να έριχνα και νομίσματα στο συντριβάνι… Παρόλο που δεν έχω ρίξει ποτέ….. όλο εδώ βρίσκομαι…
Διαφορετικά ήθελα να περάσω το Σαββατόβραδο στη Ρώμη. Θα ήταν φοβερά να πηγαίναμε στη μοδάτη Trastevere ή ακόμα στην ανερχόμενη γειτονιά Monti για βόλτα και φαγητό.
Η μικρή μας όμως την καταευχαριστήθηκε τη βόλτα. Τι φωτογραφίες με τον Πινόκιο έβγαλε, τι σουβενίρ αγόρασε, τι φωτογραφίες με τα ανθρώπινα αγάλματα έβγαλε. «Βρε γι’ αυτά σε έφερα εδώ;», της έλεγα και γελούσε. Στη piazza di Pietra πετύχαμε και έναν φοβερό καλλιτέχνη του δρόμου, που έπαιζε με σκιές δίνοντας μια καταπληκτική παράσταση μετατρέποντας την πλατεία σε θέατρο... σκιών. Μου φαίνεται έχει δίκιο ο γιος μου όταν λέει ότι του θυμίζει πανηγύρι.

Πάνω στην τουριστική οδό μεταξύ Scalinata και Trevi καθίσαμε σε μια Hostaria για μακαρονάδες. Η “la scalinata” που καθίσαμε ήταν πολύ τουριστική. Τώρα βέβαια και τι δεν είναι τουριστικό σε αυτή την πόλη; Τα γκαρσόνια ήταν πολύ “επαγγελματίες”, με την παλιά έννοια του όρου. Με αστεία και πειράγματα προσπαθούσαν να σε πείσουν ότι είναι αυθεντικοί όπως οι παλιοί, με ταπεραμέντο και λαλίστατοι, και που υποτίθεται ότι δεν ήξεραν Αγγλικά, αλλά που κατά βάθος ήξεραν και “παίζανε” με την παντομίμα. Αυτό εντάξει ήταν χαριτωμένο. Το πρόβλημα για μένα ήταν ότι δεν μου άρεσε η μακαρονάδα μου. Μία μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα που θα ‘πρεπε να ήταν πικάντικη, αλλά … δεν ήταν. Είχε μια πολύ γνώριμη γεύση σαν σπιτική μεν, αλλά πολύ συνηθισμένη δε. Σαν να μην ήμουνα στην πατρίδα της μακαρονάδας! Δεν φτάνανε δηλαδή όλα τα τουριστικά που μου την “είχανε δώσει” λίγο, δεν ευχαριστήθηκα το φαγητό και ομολογώ ότι με έπιασε ένα παράπονο, που οι υπόλοιποι της παρέας μου, το εκλάβανε ως … γκρίνια. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσαν να με καταλάβουν, γιατί σε εκείνους άρεσαν όλα. Μάλλον εγώ είχα ψηλότερα τον πήχη απ’ ότι οι άλλοι.

Στο δρόμο της επιστροφής μας όλοι μου κάνανε το χατίρι, να παρακάμψουμε λίγο, προκειμένου να πάμε να δοκιμάσουμε το παγωτό στο διάσημο San Crispino. Εντάξει, μάλλον δεν ήταν η μέρα μου. Και εδώ «χαλάστηκα» λίγο, γιατί και ήταν πανάκριβο και οπτικά δεν το ευχαριστήθηκα, γιατί δεν έβλεπα τις γεύσεις για να διαλέξω, επειδή ήταν καλυμμένες με αδιαφανή καπάκια! Μα η μισή χαρά είναι το να βλέπεις την ποικιλία των χρωμάτων των γεύσεων!

To Πάνθεον τη νύχτα...

Τέλος κάναμε και μια μικρή στάση σε ένα Πακιστανικό γαλακτοπωλείο (για τις προμήθειες του πρωινού μας).
Η επιστροφή μας μέχρι το αυτοκίνητο έγινε με μας να σερνόμαστε από την κούραση. Ούτε φωτογραφίες στο Torre Argentina είχα κουράγια να βγάλω, ούτε στον Τίβερη, ούτε και το αυτοκίνητό μας παρκαρισμένο στη λεωφόρο Lungotevere dei Vallati της Ρώμης, που θα ‘πρεπε … για να θυμόμαστε πόσο μας έβγαλε ασπροπρόσωπους και που μας έφερε!
Με φουσκάλες στα πόδια έφτασα στο αυτοκίνητο και είπα χαλάλι για το χρόνο που “φάγαμε” νωρίτερα να παρκάρουμε εδώ, γιατί με τα πόδια να πήγαινα στο διαμέρισμα; … μάλλον δεν θα την “πάλευα”.
Και μη νομίζει κανείς ότι επειδή γκρίνιαξα λίγο, “μπούχτισα” από Ρώμη και δεν θέλω να ξαναπάω. Όχιιι! Ήδη έχω στο μυαλό μου το σενάριο:
Μαζί με τον καλό μου να νοικιάσουμε μια vespa, αλά Ιταλικά και να γυρίσουμε την αιώνια πόλη … όπως ο Gregory Peck και Audrey Hepburn…..στο παλιό αλλά κλασικό & αγαπημένο «Διακοπές στη Ρώμη».

 

[KostasLia]

Αχ Ρώμη..!!!Αδυναμία..!!!
Αυτό με την ενοικιαση της βέσπας ήταν κάτι που το σκεφτήκαμε και μεις αλλά δυστυχώς δεν το προλάβαμε..και έτσι είπαμε και μεις!!!την επόμενη φορά...που σίγουρα θα υπάρχει..
Δεν ξέρω άν σου ανέφερα ποτέ ότι η Ρώμη είναι η αδυναμία μου αφού και εκεί κάναμε την φωτογράφιση του γάμου μας, ναι κανονικά με νυφικό και επαγγελματία φωτογράφο, καμεραμαν και drone..βέβαια τα παιδιά πολύ φίλοι..είχαμε περάσει ένα τέλειο τριήμερο..και εμένα με φωτογράφιζαν όλοι ιταλοί και τουρίστες..πολύ γελιο..κάποια στιγμή μπορεί να ανεβάσω το βιντεάκι!!
Πλάκα πλάκα αυτό μου θύμησες τώρα..πρέπει να διαλέξω μια καλή να μεγενθύνω για το σαλόνι...
Με έχεις ταξιδέψει, μου έχεις θυμίσει ομορφες στιγμές μου έχεις δώσει ιδέες για μελλοντικά ταξίδια..τι να πω..
ένα Ευχαριστώ είναι πολύ λίγο..

 

[Dina Z]

Και μη νομίζει κανείς ότι επειδή γκρίνιαξα λίγο, “μπούχτισα” από Ρώμη και δεν θέλω να ξαναπάω. Όχιιι!

Αχ Ρώμη..!!!Αδυναμία..!!!

Ααααχ! Πόσο συμφωνώ! Αυτή η πόλη δεν χορταίνεται!
Πέρυσι πήγα πρώτη φορά μόνη μου και τον προηγούμενο μήνα με τον άντρα μου. Ενώ δε ήμασταν ακόμα εκεί, εγώ τον ρωτούσα πότε θα ξανάρθουμε!

 

[Grerena]

12η ημέρα - Ταξίδι επιστροφής!
Τελευταία μας μέρα σήμερα, η οποία θα αποτελούνταν ως επί το πλείστον από …πολλά χιλιόμετρα αλλά και … πολλά ναυτικά μίλια!
Με αναχώρηση στις 8:00 και με τελικό προορισμό το Bari απ’ όπου θα παίρναμε το πλοίο των 18:00, είχαμε ένα περιθώριο για να κάναμε μια μικρή παράκαμψη προκειμένου να δούμε τη Ματέρα.
Αλλά οι γνωστοί αστάθμητοι παράγοντες έκαναν πάλι το θαύμα τους! Και ποιοι ήταν αυτοί; Έκτακτα καιρικά φαινόμενα. Είχαν “ανοίξει η ουρανοί” στη Ρώμη. Δεν έβρεχε το πρωί απλά, αλλά είχε … τον κατακλυσμό του Νώε. Και απ’ ότι κατάλαβα εμείς μάλλον δεν τον υποστήκαμε και πολύ. Τον ψιλοαποφύγαμε τον κακό καιρό, γιατί απ’ ότι μάθαμε αργότερα μόλις φύγαμε γίνανε μέχρι και καταστροφές, σε σημείο που το είπε και η Ελληνική τηλεόραση και μας έπαιρναν και τηλέφωνο συγγενείς για να δουν αν είμαστε καλά!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μέχρι να φορτώσουμε υπό βροχή και να ξεπεράσουμε τα ποτάμια που είχαν σχηματιστεί στην πόλη, φύγαμε κατά τις 9:00. Φάγαμε και λίγο κίνηση στην έξοδο, που σημαίνει ότι δεν είχαμε πια και πολλά περιθώρια για τη Ματέρα. Κρίμα.
Είχαμε όμως για τη…Νάπολη.
Όταν πρότεινα στον καλό μου μια απρογραμμάτιστη στάση στη Νάπολη, η απάντηση ήταν κατηγορηματικά … ΝΑΙ!
Η αλήθεια είναι ότι του είχα “φάει τα αυτιά” για την πίτσα της Νάπολη. Σε παλιότερο ταξίδι που είχα κάνει με τον μεγάλο μου γιο στη Νάπολη, είχαμε φάει και την περίφημη πίτσα της. Μετά από αυτό το ταξίδι έλεγα χαρακτηριστικά ότι η πίτσα της Νάπολη αποτελεί από μόνη της… λόγος ταξιδιού. Οπότε αφού είχαμε τρία τέταρτα με μία ώρα καιρό, γιατί να μη στρίβαμε προς τα εκεί;
Βαθιά μέσα μου βέβαια φοβόμουν την περιβόητη κίνηση και την οδηγική συμπεριφορά των Ναπολιτάνων, αλλά έλα που με “τράβαγε”….
Και πήγαμε….
Ένα θα πω! Εμπειρία!
Μπορώ να το σβήσω από τη λίστα μου. Οδήγησα στη Νάπολη!
Τι … κορναρίσματα, τι … προσπεράσματα από δεξιά, τι … οι δύο λωρίδες κυκλοφορίας που ξαφνικά γίνονταν μία, χωρίς σήμανση φυσικά. Χάος!
Θα περιγράψω μια πολύ χαρακτηριστική φάση: Υπάρχουν δύο λωρίδες κυκλοφορίας. Εμείς κινούμαστε στην εξωτερική. Στην εσωτερική εμφανίζεται εμπόδιο (παρκαρισμένο φορτηγό). Το αυτοκίνητο που κινείται στην εσωτερική λωρίδα λοιπόν αρχίζει να κορνάρει μανιασμένα σε μας για να “κόψουμε” και χωρίς να κομπλάρει καθόλου, βγαίνει από δεξιά σφήνα, γιατί απλά…θέλει να περάσει πρώτο!
Ομολογώ όμως ότι αυτόν τον χαμό τον συναντήσαμε πιο έντονα σε κεντρικές λεωφόρους, που τελούνταν και έργα, στον παραλιακό δρόμο και κοντά στο λιμάνι και επίσης στην είσοδο και στην έξοδο της πόλης.
Στην υπόλοιπη πόλη, όπως στα προάστιά της και σε κάποιες βόρειες γειτονιές ήταν πιο ήπια τα πράγματα. Και ναι! Νιώθω ότι την γυρίσαμε αρκετά με το αυτοκίνητο, γιατί ψάχνοντας να βρούμε τη διάσημη πίτσα του «Da Michele» το gps μας έστειλε σε άλλο «Da Michele» που ήταν …αλλού. Δεν θυμόμουν και εγώ τη διεύθυνση. Ήταν και απρογραμμάτιστο θυμίζω… για να δικαιολογηθώ.

Έτσι, από τη βόλτα μας αυτή αποκομίσαμε αυτές τις εικόνες …

Ύστερα από αρκετή ώρα κυκλοφορίας μέσα στη Νάπολη, τελικά φτάσαμε στο «Da Michele». Αλλά τι απογοήτευση! Ήταν κλειστός. Ήταν Κυριακή μεσημέρι. Τόση ταλαιπωρία, παράκαμψη, κινδυνέψαμε και να τρακάρουμε … και πίτσα δεν θα φάμε;
Πίτσα θα φάμε. Απλά δεν θα φάμε τη διασημότερη της πόλης. Απέναντι από το “Da Michele” υπήρχαν άλλες δύο πιτσαρίες. Επιλέξαμε την “D’ Angeli”. Παραγγείλαμε 5 πίτσες “Μαργαρίτα” και ω! τι έκπληξη! Οι πίτσες που πήραμε ήταν επίσης θεϊκές σαν του Michele. Μου φαίνεται όλοι εδώ στη Νάπολη το ξέρουν το μυστικό. Δεν έχω φάει ισάξια πίτσα σε καμιά άλλη πόλη της Ιταλίας.
Πήραμε λοιπόν μία για τον καθένα και πολύ μετανιώσαμε που δεν πήραμε άλλες πέντε για αργότερα ή ακόμα και για αύριο. Η τιμή τους; 5€ η μία (οικογενειακό μέγεθος).

Η διάσημη πίτσα Μαργαρίτα έχει τα χρώματα της Ιταλικής σημαίας που αντιπροσωπεύονται με την ντομάτα, τη μοτσαρέλα και τον βασιλικό (κόκκινο, άσπρο, πράσινο). Δημιουργήθηκε για χάρη της βασίλισσας Μαργαρίτας και πήρε το όνομά της.

Έχουν ειπωθεί πολλά για την πίτσα της Νάπολη..... Εγώ θα πω μόνο ότι... δεν είναι τυχαίο!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πήραμε και λίγο μάτι τη Νάπολη. Πάλι θα το ξαναπώ: όλες οι Ιταλικές πόλεις είναι όμορφες. Μπορεί να είχα ξαναέρθει Νάπολη, αλλά τώρα που κυκλοφορήσαμε λίγο με το αυτοκίνητο και ψιλοχαθήκαμε κιόλας στις βόρειες γειτονιές και είδα κομμάτια της πόλης εκτός κέντρου, που δεν είχα δει προφανώς την προηγούμενη φορά, σχημάτισα καλύτερη άποψη για την πόλη και για μιαν ακόμη φορά θα πω ότι και η Νάπολη είναι πανέμορφη και μου φάνηκε επίσης και πολύ αρχοντική!

Με παρέα τις πίτσες κάναμε τα υπόλοιπα χιλιόμετρα μέχρι το Bari. Δεν τα πολυκαταλάβαμε τα χιλιόμετρα, γιατί εκτός από τις πίτσες, παίζαμε και με τα σουβενίρ μας, χαζεύαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε και έναν υπνάκο (οι οδηγοί εναλλάξ ).

Και έτσι φτάσαμε στο Bari.

Όσο και αν είχα ψάξει στο forum για να μάθω χρηστικές πληροφορίες σχετικές με το ταξίδι αυτό Ιταλία – Ελλάδα, δεν είχα βρει τίποτα. Όσες ερωτήσεις και αν είχα κάνει, δεν είχα πάρει καμιά απάντηση. Τώρα λοιπόν θα τα μάθαινα όλα από πρώτο χέρι.
Πολύ καιρό πριν το ταξίδι έκανα έρευνα για τα ακτοπλοϊκά. Από Αγκόνα, Πρίντεζι ή Μπάρι για Ηγουμενίτσα ή Πάτρα. Δεν με ενδιέφερε το λιμάνι, ούτε και η εταιρεία. Με ενδιέφεραν τα οικονομικά εισιτήρια. Και τα βρήκα!
Τα εισιτήρια τελικά τα “έκλεισα” εκμεταλλευόμενη μια εξαιρετική προσφορά της “Βεντούρης” early booking, που ήταν ότι έλεγε το όνομά του, δηλ. “αγόρασέ τα νωρίς και φθηνά”. Το νωρίς δεν ήταν και πολύ νωρίς. Ήταν κάπου στα μέσα Ιουλίου (για τις 10 του Σεπτέμβρη). Όταν τα είδα στο internet γεμάτη χαρά τα έκλεισα προς 30€ το κεφάλι περίπου (μαζί με το αυτοκίνητο 176€) για τη διαδρομή Μπάρι - Ηγουμενίτσα και εννοείτε ότι ήταν θέσεις καταστρώματος. Υπήρχε δηλ. μια έκπτωση της τάξεως των 100€!
Τώρα αυτό το κατάστρωμα με είχε αγχώσει λίγο. Θα είχε θέσεις για να μη μας φάει το αγιάζι; Θα μπορούσαμε να στρώσουμε κάτω τα sleeping bag μας; Ή μήπως οι γραμμές της Αδριατικής είναι πιο κυριλέ από αυτές του Αιγαίου, που τόσο καλά ήξερα; Με παρηγορούσε λίγο βέβαια η εταιρεία Βεντούρης, που μου θύμιζε τα φοιτητικά μου χρόνια. Έχω κοιμηθεί σε sleeping bag στα πλοία του Βεντούρη … ατέλειωτες ώρες. Τι θα πείραζε άλλη μια φορά και αντί για Αιγαίο να είναι Αδριατική;
Η χαρά μου για τα οικονομικά εισιτήρια μετριάστηκε λίγο όταν συνειδητοποίησα την παλαιότητα και το μέγεθος του πλοίου. Που πάω η τρελή; Ο άνδρας μου με καθησύχαζε λέγοντάς μου ότι αυτά τα πλοία είναι δοκιμασμένα και να μην αγχώνομαι…..

Φτάσαμε στο λιμάνι γύρω στις 4:00. Ακολουθήσαμε τις ταμπέλες προς Grecia και βρεθήκαμε στην είσοδο του λιμανιού, που ήταν όμως η λάθος είσοδος …. Η σήμανση δηλ. σε ένα τόσο σημαντικό λιμάνι ήταν λανθασμένη. Έπρεπε να πάμε πίσω 3κμ. να μπούμε στο λιμάνι από άλλη πύλη, για να ξαναβρεθούμε στο ίδιο σημείο που μας έστελνε και η ταμπέλα “Grecia”. Αυτά τα καταλάβαμε με το ζόρι γιατί ο φύλακας δεν γνώριζε…γρι Αγγλικά. Καλώς ήρθατε στον Ιταλικό Νότο δηλ.

Φτάσαμε στην είσοδο και μπήκαμε στο λιμάνι και κάναμε μια στάση για να εφοδιαστούμε με νερά για το πλοίο και εκεί μαθαίνουμε από τον “περιπτερά” ότι εδώ θα έπρεπε να κάνουμε και check in. Ευτυχώς. Πάλι θα προχωρούσαμε και μετά θα γυρνούσαμε πίσω. Έτσι, κάναμε και check in. Στη συνέχεια περάσαμε και τον έλεγχο και λίγο πριν μπούμε μέσα, έκπληκτη αντίκρισα απέναντι απ’ το πλοίο μας αραγμένο το πλοίο – φάντασμα «Norman Atlantic», που πριν μερικά χρόνια είχε πάρει φωτιά εν τω μέσω της Αδριατικής. Τώρα για καλό το είδαμε αυτό; Γιατί να το έχουν εδώ; Για να ταράζομαι; Δεν φτάνουν οι αρνητικές σκέψεις που είχα; Τουλάχιστον το πλοίο αυτό ήταν άλλης εταιρείας….

Το φορτηγό μοιάζει να 'ναι μεγαλύτερο από το πλοίο. Θα χωρέσει;

Και μπήκαμε στο πλοίο. Και παρκάραμε άνετα στο ψιλοάδειο γκαράζ. Και ανεβήκαμε στα άδεια σαλόνια. Και αράξαμε στις αεροπορικές που ήταν … άδειες. Δηλαδή, όλο το πλοίο ήταν άδειο. Μόνο ένα group Άγγλων είχε μόνο, το οποίο είχε και καμπίνες. Συνεπώς το πλοίο ήταν όλο … για πάρτυ μας και πεντακάθαρο. Ας είναι καλά ο Σεπτέμβρης. Σε αυτόν οφείλεται αυτή η …ησυχία. Εννοείται ότι ήταν παλιό το καράβι, αλλά ήταν ανακαινισμένο και το αποτέλεσμα ήταν ολίγον… ρετρό! Άσε που είχε νερό πιο φθηνό απ’ ότι το αγοράσαμε απ’ έξω και φανταστικό παγωτό μηχανής. Ο καιρός επίσης ήταν υπέροχος, οπότε και εμένα μου έφυγε το όποιο άγχος είχα και χαλάρωσα.

Ανοίξαμε και τα sleeping bag μας, άλλοι στο πάτωμα και άλλοι στα καθίσματα και κάναμε έναν ήσυχο ύπνο έως τις 7:30 το πρωί που φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα.

13η ημέρα…Στα πάτρια εδάφη
Τη Δευτέρα λοιπόν το πρωί στις 11 Σεπτεμβρίου πατήσαμε το πόδι μας στη 10η χώρα του tour, στην Ελλάδα!
Μη γνωρίζοντας ακριβώς ότι για να πάρουμε την ταχύτατη πλέον Ιονία οδό θα έπρεπε να πάμε αρχικά προς Ιωάννινα, πήραμε την κατεύθυνση προς Πάργα. Θέλαμε όμως να δούμε και την πανέμορφη Πάργα. Φτάσαμε λοιπόν και πήραμε ένα ωραιότατο πρωινό σε έναν παραδοσιακό φούρνο. Ήταν και τα νερά της θάλασσας υπέροχα, αλλά τα παιδιά ήταν ελαφρώς “κουδούνια” από το πλοίο και από το ταξίδι γενικά, που μπάνιο στις 8:00 το πρωί δεν….

Η επόμενη στάση έγινε για καφέ στο Αγρίνιο, σε φίλους, μετά για φαγητό στο Ξυλόκαστρο, σε συγγενείς και τέλος στις 7:00 το απόγευμα μας είδε και το σπίτι μας….
Γυρίσαμε αισίως με τα χιλιόμετρα στο κοντέρ του αυτοκινήτου να έχουν φτάσει στα 5.400.
Άντε και σ’ ανώτερα!!! (είπα από μέσα μου). Γιατί αν με άκουγαν οι υπόλοιποι…..

Συνεχίζεται με τον επίλογο….

 

[Grerena]

@KostasLia
Πραγματικά είναι πάρα πολύ γλυκό, ενθαρρυντικό και ευχάριστο το ότι σου θύμισα τόσο ευχάριστα πράγματα. Αυτός δεν είναι άλλωστε και ένας από τους λόγους που γράφουμε ταξιδιωτικές ιστορίες; Για να αναπολούμε τις όμορφες στιγμές και να ταξιδεύουμε ξανά και ξανά;
Γράφοντας αυτή την ιστορία εδώ και 2,5 μήνες που γύρισα, νιώθω ότι το ξαναζώ πάλι και ότι ταξιδεύω ξανά.
Χαίρομαι πολύ που και άλλοι αγαπημένοι ... ταξίδεψαν μαζί μου.

Λία μου, τι ρομαντικό να κάνεις φωτογράφηση γάμου στη Ρώμη...
Αν γυρνούσα το χρόνο μου πίσω ... εγώ θα έκανα γάμο στη Βενετία! Η δική μου αδυναμία.

 

[KostasLia]

Λία μου, τι ρομαντικό να κάνεις φωτογράφηση γάμου στη Ρώμη...
Αν γυρνούσα το χρόνο μου πίσω ... εγώ θα έκανα γάμο στη Βενετία! Η δική μου αδυναμία.

Υπάρχει και η λεγόμενη ανανέωση όρκων!!!!ποτέ δεν είναι αργά..
Όταν οι παππούδες μου κλείσαν 50χρόνια γάμου η Βενετία ήταν το ταξίδι δώρο από την μαμά και την θεία μου..
οπότε ίσως σε πολλά..χρονάκια τα παιδιά σου να σας κάνουν δωράκι ένα τέτοιο ταξιδάκι!!!

Χαίρομαι πολύ που και άλλοι αγαπημένοι ... ταξίδεψαν μαζί μου.

Ταξιδεύουμε, ονειρευόμαστε και περιμένουμε να περάσει ο καιρός να επανέλθουμε ταξιδιωτικά και μεις, αφου παιρνουμε και πολλές πολλές ιδέες!!!Ευχαριστώ!!