Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.382
- Likes
- 18.953
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
8η ημέρα - Η Ρομαντική οδός και ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας!
Η καταπληκτική σπιτονοικοκυρά μας Annette ήρθε το πρωί στο ραντεβού μας για να της παραδώσουμε τα κλειδιά. Μιλήσαμε και για την Ελλάδα και για τις υπέροχες διακοπές που είχε κάνει στην Κρήτη και πόσο της άρεσε η ρακή και οι Κρητικοί, μιλήσαμε για το μεράκι που έχει για τα παλιά πράγματα και πόσο της αρέσει να τα «αναπαλαιώνει», μιλήσαμε και για το πόσο μας αρέσουν τα ταξίδια, μιλήσαμε και για το Landsberg am Lech και το πόσο όμορφο είναι και εμείς ΔΕΝ το είχαμε δει!!!
Χαιρετηθήκαμε λοιπόν και κατευθυνθήκαμε προς το Landsberg.
Αυτό ήταν το όμορφο σπιτάκι που μας φιλοξένησε τα δύο τελευταία βράδια...
Μια λεπτομέρεια του κήπου...του εξοχικού σπιτιού του χωριού...
Χαιρετίσαμε και το χωριό...
και σε πολύ λίγο φτάσαμε στο Landsberg am Lech, που απείχε μόλις 2,5km από το "εξοχικό μας σπίτι"
LANDSBERG AM LECH
Την πόλη του Landsberg am Lech, τη διαρρέει ο ποταμός … Lech, που στο κέντρο της σχηματίζει έναν αρκετά μεγάλου πλάτους καταρράκτη. Παρκάραμε και απολαύσαμε μια παραποτάμια βόλτα με τον καφέ που μας κέρασε η καφετιέρα της Annette επί χείρας.
Καλά αυτή είναι μια τυχαία πόλη της Βαυαρίας; Και πως γίνεται να μην είναι τουριστική; Είχα αρχίσει να ανησυχώ μήπως … εγώ τα βλέπω όλα όμορφα; Αράξαμε στα παράχθια παγκάκια και απολαύσαμε το καφεδάκι μας και …τη φύση. Τη φύση που ήταν μέσα … στην πόλη, η οποία πόλη δεν είναι και μικρή. Είναι πόλη των 30.000 κατοίκων.
Εκεί θα είμαστε ακόμα αν δεν μας έπιανε η βροχή. Μα τι απότομα που ξεκινάει η βροχή εδώ στα βόρεια. Τρέχοντας μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για τα κάστρα της Βαυαρίας. Φεύγοντας περάσαμε πρώτα και από την κεντρική πλατεία της πόλης για να δούμε τον μεσαιωνικό της πύργο, που κάποτε ήταν μέρος της οχύρωσης της πόλης. “Schmalzturn” είναι το όνομά του, που σημαίνει «Πύργος του λαρδιού». Το αστείο αυτό όνομα προήλθε από την εποχή που οι έμποροι του λαρδιού, προκειμένου να μη λιώσει η πραμάτεια τους από τον ήλιο, στεκόντουσαν κάτω από τον Πύργο για να την προστατεύσουν με τη σκιά του...
Όμως το Landsberg am Lech είναι γνωστό (ή και άγνωστο), επειδή εδώ βρίσκονται οι Βαυαρικές φυλακές. Και είναι φυλακές με ιστορία. Στις φυλακές του Landsberg το 1926 είχε κρατηθεί ο Χίτλερ, καθώς και ο Rudolf Hess, αργότερα μετά τον πόλεμο είχαν κρατηθεί εγκληματίες πολέμου και πολλοί από τους ενόχους της Δίκης της Νυρεμβέργης και κάποιοι από αυτούς είχαν εκτελεστεί σε αυτήν.
Και αναρωτιέμαι…μήπως γι’ αυτό αυτή η πανέμορφη αυτή πόλη που βρίσκεται πάνω στην Romantic Strasse και που είναι τόσο κοντά στο Μόναχο δεν είναι τουριστική;
Αλλά όμως άμα δε “σε θέλει”! Ακόμα και σήμερα που είμαστε μέσα στους χρόνους μας κάτι έγινε και βγήκαμε πάλι από αυτούς. Τι έγινε; Πήραμε λάθος δρόμο. Τo gps έκανε λάθος; Εμείς δώσαμε λάθος οδηγία; Πάντως μας έστειλε προς Μόναχο και η επόμενη αναστροφή ήταν στα 22km. Εμείς θέλαμε να κατευθυνθούμε νότια και μέσω της Romantic Strasse να καταλήξουμε στο κάστρο Neuschwanstein. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά και έτσι κάναμε αναστροφή στα 22km και “χάσαμε” κανένα τριάρι τέταρτα.
WIESKIRCHE
Επόμενη στάση μας ήταν η Wies church.
Η προσκυνηματική εκκλησία Wieskirche εγγράφηκε στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco ως αριστούργημα της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Βρίσκεται στους πρόποδες των Άλπεων , στο δήμο Steingaden, και σε σημείο που αποτελούσε για μας πολύ μικρή παράκαμψη από τη Romantic Strasse που είμαστε, οπότε ήταν ευκαιρία να δούμε ένα ακόμη site της Unesco.
Στρίψαμε λοιπόν στην καφέ ταμπέλα προς “Wieskirche”, που υποδηλώνει ότι κάτι σημαντικό βρίσκεται προς τα εκεί. Με το που στρίψαμε αρχίσαμε να ψάχνουμε να τη δούμε. Μα πως είναι δυνατόν στη μέση του πουθενά να υπάρχει εκκλησία της Unesco; Εδώ είχε μόνο καταπράσινα αλπικά λιβάδια και το μάτι μας έπιασε και κάποιο μικρό χωριό στο βάθος. Και καθώς οδηγούσαμε ξαφνικά βλέπουμε μια μεγάλη λευκή οβάλ σχήματος εκκλησία να εμφανίζεται μπροστά μας. Και ενώ ψάχνεις να τη βρεις από τη μια ….ξαφνιάζεσαι που τη βλέπεις από την άλλη. Και ενώ «δεν έχει καμιά δουλειά» να βρίσκεται εκεί από τη μια,…..είναι και τόσο … ταιριαστή με το όλο περιβάλλον από την άλλη. Και αυτό κάνει πιο εντυπωσιακό το σκηνικό.
Αυτήν την εκκλησία “στη μέση του πουθενά”, μάλλον την ήξεραν πολλοί, γιατί όταν φτάσαμε με δυσκολία βρήκαμε να παρκάρουμε, ανάμεσα στα πούλμαν και τα Ι.Χ. που ήταν παρκαρισμένα.
Η Wieskirche χτίστηκε από τους αρχιτέκτονες Zimmermann (το 1745), για να στεγάσει το θαυματουργό ξύλινο άγαλμα του Ιησού. Έτσι δημιουργήθηκε το τέλειο δείγμα βαυαρικής αρχιτεκτονικής ροκοκό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι επισκέπτες πια να έρχονται όχι μόνο για θρησκευτικούς λόγους (να προσκυνήσουν τον Ιησού), αλλά και απολαύσουν τη μαγευτική τέχνη του ροκοκό.
Η φωτεινότητα του εσωτερικού της εκκλησίας είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Ο συνδυασμός των γλυπτών, των τοιχογραφιών, των γυψομαρμάρων και των χρωμάτων δίνει ένα αποτέλεσμα τόσο μα τόσο φωτεινό!!! Σαν να εκπέμπει φως το άγαλμα του Χριστού που βρίσκεται στο κέντρο της εκκλησίας! (το αντίθετο δηλαδή από την baroque Asam’s του Μονάχου).
“Πέσαμε” πάνω σε λειτουργία και ήταν πολύ κατανυκτική η όλη ατμόσφαιρα. Για λίγη ώρα ακούσαμε τη λειτουργία και μετά από λίγο διακριτικά αποχωρήσαμε μέσα από τον αρκετό κόσμο που είχε στο μεταξύ μαζευτεί.
Επισήμως απαγορεύονταν οι φωτογραφίες του εσωτερικού της εκκλησίας, με βάση τη σήμανση. Ανεπισήμως όμως, υπήρχε μια ψιλο – ανεκτικότητα στο θέμα, … οπότε:
Στην έξοδο συναντήσαμε ένα μαγαζάκι με λουκουμάδες. Νομίζω ότι κάποιος Θεός άκουσε την σκέψη μου και μου έφερε το λουκουμά… στο δρόμο μου. Kücherl πουλούσε, αλλά εγώ … λουκουμά έφαγα! Ο πολύ χαρωπός και εκδηλωτικός λουκουμαντζής που μας σέρβιρε ήταν και ο μοναδικός σε ολόκληρη την εκδρομή που έδειξε ότι χάρηκε που συνάντησε Έλληνες!
NEUSCWANSTEIN CASTLE
Μετά από αυτό το ευχάριστο οπτικό και γευστικό διάλειμμα συνεχίσαμε για τα κάστρα του Λουδοβίκου. Σε πολύ λίγη ώρα είδαμε από μακριά μέσα από τα δέντρα να ξεπροβάλει η κορυφή του Neuschwanstein. Αυτό το παραμυθένιο κάστρο, διάσημο landmark της Γερμανίας, πηγή έμπνευσης του Walt Disney και καημός δικός μου να το δω από κοντά…ήταν πια μπροστά μου, το πλησίαζα!
Μπορεί να είχαμε φροντίσει να βγάλω εισιτήρια διαδικτυακά για το κάστρο για να γλυτώσω τις ουρές, αλλά δεν φρόντισα να φτάσω την ώρα του ραντεβού στον γκισέ των εισιτηρίων. Γλύτωσα βέβαια την ουρά, αλλά το ραντεβού μας μετατοπίστηκε μιάμιση ώρα μετά. Μικρό το κακό. Από το να περίμενα μιάμιση ώρα στην ουρά καλύτερα να χαζεύω στα σουβενιρομάγαζα ή να ανέβουμε στο κάστρο με τα πόδια και με την ησυχία μας.
Αυτό και κάναμε. Χαζέψαμε στα μαγαζάκια, επισημάναμε τι θα ψωνίσουμε στο γυρισμό και καθίσαμε σε μια καντίνα για να φάμε …επιτέλους λουκάνικα! Φάγαμε currywurst. Εμένα μου φάνηκαν καταπληκτικά. Τώρα φταίει που μου αρέσει πολύ το κάρυ; Φταίει που μου άρεσε πολύ και το περιβάλλον; Φταίει που ικανοποιήθηκα που προλάβαμε να φάμε λουκάνικα στο παραπέντε πριν να φύγουμε από τη Γερμανία; Μπορεί να “φταίει” απλά ότι ήταν … πάρα πολύ νόστιμα. Ας μην ψάχνω άλλο να βρω δικαιολογίες γιατί μου άρεσαν όλα! 
Κάστρο Hohenschwanghau...
Μετά σιγά σιγά πήραμε την ανηφόρα για το κάστρο. Υπήρχαν και άλλοι τρόποι για να προσεγγίσουμε το κάστρο. Θα μπορούσαμε να πάμε είτε με λεωφορείο (που δεν μας άρεσε καθόλου) ή να πάμε με άμαξα. Το τελευταίο το απορρίψαμε γιατί είχε ουρά από κόσμο και για να γλυτώσουμε και κανένα euro, γιατί δεν ήταν και φθηνά τα αλογάκια. Εμείς λοιπόν ποδαράτοι κάναμε μια όμορφη διαδρομή μέσα στο δάσος. Μόνο που ήταν ανηφορική! Μα σε αυτήν την εκδρομή πουθενά δεν γίνεται να φτάσω και να μην είμαι λαχανιασμένη; Μάλλον αυτό είναι το τίμημα όταν πηγαίνεις σε πολύ όμορφα μέρη. Να φτάνεις κουρασμένος.
Βαριά η ανηφοριά...
Φτάσαμε στην είσοδο του κάστρου και νομίζοντας ότι έχουμε ακόμα χρόνο ξεκινήσαμε για την Μarienbrücke, τη γέφυρα από την οποία φαίνεται το κάστρο όπως το γνωρίζουν όλοι. Από την οπτική που δείχνει πιο …καρτποσταλικό,…πιο παραμυθένιο! Ακόμα και σε ένα παζλ που έχουμε στο σπίτι μας, φαίνεται το κάστρο από την οπτική αυτής της γέφυρας. Παζλ των 1000 κομματιών που δεν έχουμε καταφέρει να το ολοκληρώσουμε. Είναι πολύ δύσκολο να το φτιάξουμε, γιατί είναι τόσα πολλά τα χρώματα των δέντρων που το περιβάλλουν στην εικόνα του παζλ……όπως είναι και στην πραγματικότητα. Τώρα πια μπορώ να το πω με σιγουριά, τώρα που το βλέπω από κοντά…Μα τι φύση είναι αυτή!
Η Marienbrucke από μακριά...
Μόνο που όταν φτάσαμε στα μισά της διαδρομής για τη γέφυρα και συνειδητοποιήσαμε ότι είναι μακριά και δεν θα προλάβουμε το ραντεβού μας στην είσοδο του κάστρου αποφασίσαμε να …γυρίσουμε πίσω. Δεν φτάσαμε στην Marienbrucke. Κρίμα! Και είχα και λουκετάκι να κρεμάσουμε! Είχαμε όμως προλάβει και είχαμε δει αυτήν την καταπληκτική θέα...
της κοιλάδας και των λιμνών που κείτονται χαμηλά. Ακόμα και το πατρικό κάστρο του Λουδοβίκου φαίνεται στο βάθος, το Hohenschwangau...
Πολύ μερακλής αυτός ο βασιλιάς. Καλλιτέχνης και ανήσυχο πνεύμα. Πέρασε στην ιστορία με το τίτλο «ο τρελός βασιλιάς». Εγώ νομίζω ότι είναι πολύ άδικη υστεροφημία αυτή που του έχουνε προσδώσει. Απλά ήταν ένας πολύ εκκεντρικός βασιλιάς, με ιδιαίτερες συνήθειες, που του άρεσαν η αρχιτεκτονική και η μουσική. Και επειδή ασχολιόταν με αυτά και μόνο ενοχλούσε τον περίγυρό του.
Η ιστορία λέει ότι:
Μετά την ίδρυση της ενιαίας Γερμανίας ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας (1864-1886) απομακρύνθηκε από την πολιτική και αφιερώθηκε όλο και περισσότερο σε αυτά που του άρεσαν περισσότερο, δηλ. στη κατασκευή κάστρων και στη μουσική. Κατασκεύασε επιβλητικά κάστρα-πύργους (Neuschwanstein, Herrenkimsee, Linderhof, Schlösschen), με ανάμεικτους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, δύο όπερες κ.α. και μετέτρεψε το εσωτερικό τους σε έναν ερμητικά κλειστό κόσμο πολυτέλειας και υπερβολής. Είχε ακόμα στα σχέδιά του την κατασκευή και άλλων κάστρων καθώς και συναυλιακών χώρων για τη μεγάλη του αδυναμία: τον συνθέτη Richard Wagner.
Όταν οι υπουργοί αμφισβήτησαν την οικονομική του πολιτική, εκείνος προσπάθησε να τους αντικαταστήσει συνεχίζοντας με τις ρομαντικές του φαντασιώσεις. Αυτοί όμως, τον κατηγόρησαν ως παράφρονα και τον οδήγησαν στην εκθρόνισή του με τη βοήθεια ενός ψυχιάτρου, που διέγνωσε ότι ο βασιλιάς είναι παρανοϊκός. Λίγες μέρες μετά την εκθρόνισή του ο Λουδοβίκος και ο ψυχίατρός του βρέθηκαν πνιγμένοι στη λίμνη Starnberg.
Και έτσι τελείωσε το παραμύθι….
Στο κάστρο μπήκαμε ακολουθώντας και παρακολουθώντας ένα συμπαθέστατο μικροσκοπικό Γερμανό-ξεναγό. Το εσωτερικό του κάστρου είναι το ίδιο υπέροχο και εντυπωσιακό όσο και το εξωτερικό του. Αξίζει όποιος φτάσει μέχρι εδώ να μπει και μέσα. Συνδυάζει στοιχεία από τη βυζαντινή και τη γοτθική αρχιτεκτονική. Πολλές τοιχογραφίες απεικονίζουν σκηνές από έργα του Βάγκνερ. Όλα τα δωμάτια που είδαμε είναι καταπληκτικά, αλλά την αίθουσα του θρόνου και το εσωτερικό μπαλκόνι-σπηλιά, που είχε θέα την κοιλάδα…δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Thronsaal (της αίθουσας του θρόνου), είναι η απομίμηση του βυζαντινού μεγαλείου.
Στην αίθουσα του θρόνου μια σειρά κιόνων, που εκτείνονται στη μέση της, τη χωρίζουν σαν εκκλησία στο “μεσαίο ναό” και σε δύο άλλες πλευρές. Η βορινή πλευρά που ανυψώνεται σαν βωμός, με μαρμάρινα σκαλοπάτια, έχει αψιδωτό σχήμα (σαν τον τρούλο των εκκλησιών) και αποτελεί τη θέση του «χρυσελεφάντινου» θρόνου, ο οποίος όμως … λείπει. Δεν πρόλαβε να κατασκευαστεί, γιατί ο “αυτοκράτορας”… έφυγε!
Οι τοιχογραφίες της αψίδας δείχνουν αγγέλους, απόστολους, αγίους και γεγονότα από τη ζωή των ευσεβών βασιλιάδων. Οι απόστολοι έχουν σχεδιαστεί εκατέρωθεν του θρόνου και έτσι ώστε να κατευθύνονται προς αυτόν.
Ο σχεδιασμός της αίθουσας του θρόνου σαν εκκλησία υποδηλώνει την αντίληψη του Λουδοβίκου για το πώς έβλεπε τον εαυτό του. Τον έβλεπε όχι μόνο ως βασιλιά, αλλά και ως μεσολαβητή μεταξύ του Θεού και του κόσμου.
Το αποκορύφωμα ήταν ο πολυέλαιος, που είχε σχήμα στέμματος Βυζαντινού αυτοκράτορα!
Ο Ιουστινιανός είχε κάτι ανάλογο; Δεν είμαι σίγουρη. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτή η αίθουσα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ!
Και δεν πρόλαβε να το χαρεί o Ludwig …, γιατί πέθανε νωρίς……..
Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό το κάστρο έγινε επισκέψιμο για το κοινό μόλις 6 εβδομάδες μετά το θάνατό του. Είναι γνωστή και η σχετική ατάκα «Χτίστηκε για έναν, αλλά το χαίρονται οι πολλοί»!
Η ξενάγηση στο εσωτερικό του κάστρου δεν διήρκησε πολύ. Πολύ λίγα διαμερίσματα μας έδειξαν. Σε μισή ώρα είμαστε πάλι έξω.
Δεν σταματήσαμε καθόλου στα μαγαζάκια του κάστρου. Πήραμε αμέσως την κατηφόρα ακολουθώντας μονοπατάκια που «έκοβαν» δρόμο μέσα από την ‘καρδιά΄ του δάσους αυτή τη φορά.
Μα τι φύση είναι αυτή!
Φτάσαμε στα πρώτα μαγαζάκια της σειράς για να ψωνίσουμε σουβενίρ. Είχαμε εντοπίσει από το πρωί τι ήθελε ο καθένας και τώρα στοχευμένα πήγαμε σε τρία διαφορετικά μαγαζιά και ψωνίσαμε μικρά αναμνηστικά, φιγούρες ιπποτών και μινιατούρες κάστρα.
Ακόμα και το μαγαζάκι με τα σουβενίρ μοιάζει παραμυθένιο...
Σήμερα όλα ήταν υπέροχα. Η εκκλησία – έκπληξη Wieskirche, το παραμυθένιο κάστρο, ο περίπατος στη φύση, ο Λουδοβίκος, τα currywurst, ακόμα και τα σουβενίρ μας ήταν ιδιαίτερα και τα ευχαριστήθηκα.
"Χαλάστηκα" ήταν το τυποποιημένο παγωτό που πήραμε φεύγοντας στο χέρι, που δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου, γιατί ήταν πανάκριβο. Με 15€ τα τέσσερα παγωτά,…ούτε στη Βενετία. “Πουλάει” ο Λουδοβίκος….130 χρόνια μετά το θάνατό του!
Αποχαιρετίσαμε το κάστρο και καθώς απομακρυνόμασταν γυρνούσα και έριχνα κλεφτές ματιές καθώς μίκραινε με την απόσταση. Το σίγουρο είναι, ότι το εντυπωσιακό αυτό κάστρο που κατασκεύασε στη Γερμανία ο ρομαντικός βασιλιάς (δεν μπορώ να πω το «παρανοϊκός»), αποτελεί σήμερα πολύ σημαντικό τουριστικό προορισμό όλης της Ευρώπης., και δικαίως…
Τώρα, άντε πάλι στον αγώνα του να πάμε στην ώρα μας στο ξενοδοχείο. Η καθυστέρηση της μιάμισι ώρας παραπάνω στο κάστρο ήταν η αιτία που χάσαμε το Innsbruck. Τόση ώρα είχα υπόψη μου ότι θα διαθέταμε στην πόλη. Κρίμα…μιαν άλλη φορά.
Χωρίς να πάμε στο Innsbruck θα φτάναμε στην ώρα που είχα δηλώσει στο διαμέρισμά μας και μέσα στα όρια του check in.
Όλα καλά δηλαδή…μέχρι που συναντήσαμε κίνηση (στην 189), μετά η κίνηση έγινε ουρά και μετά η ουρά έγινε “να σβήσω τη μηχανή να μην χαλάμε βενζίνη”. Σε κάποια στιγμή που όλοι κάνανε αναστροφή ακολουθήσαμε και εμείς και με τη βοήθεια του δορυφόρου πήραμε ένα άλλο δρόμο, σαφώς μακρύτερο (επιστρέψαμε πίσω κάποια χιλιόμετρα και βγήκαμε στην Α12 από τον κόμβο του Imst) και μετά από μια ώρα χάσιμο, βγήκαμε τελικά στον αυτοκινητόδρομο Α12 (με συνέχεια στον Α22) με κατεύθυνση πια για την κοιλάδα Funes του Νότιου Τιρόλο, στη Βόρεια και Γερμανόφωνη Ιταλία, που ήταν το επόμενο διαμέρισμά μας.
Για κάποιο λόγο τα gps μας δεν δεχόντουσαν τη διεύθυνση που βάζαμε, ούτε και γειτονικές διευθύνσεις. Μάλλον έχουν λίγο διαφορετικό σύστημα διευθύνσεων στην περιοχή γιατί εκ των υστέρων κατάλαβα ότι αυτά που έβαζα σαν οδό, ήταν ονόματα οικισμών. Κάτι τέτοιο συνέβαινε. Εντελώς προσανατολιστικά καταφέραμε και φτάσαμε στο χωριό ή οικισμό θα έλεγα Santa Margarita, στο οποίο βρισκόταν το σπίτι μας. Ε! ήταν αδύνατο μέσα στη νύχτα, χωρίς να βοηθάει το gps να βρούμε το σπίτι. Τελικά, ύστερα από δεύτερο τηλέφωνο που κάναμε στον ιδιοκτήτη αναγκάσαμε τον άνθρωπο να έρθει να μας πάρει από τον κεντρικό δρόμο.
Το διαμέρισμα ήταν ένα απλό ευρύχωρο για 5 άτομα διαμέρισμα με πολύ καλά εξοπλισμένη κουζίνα. Αυτό που υποψιαζόμουν ήταν ότι θα πρέπει να βρίσκεται σε φοβερό σημείο και να έχει ωραία θέα, αλλά τώρα μέσα στη νύχτα δεν μπορούσα να το διαπιστώσω.
Μαγείρεψα πάλι τα δικά μου και φάγαμε βλέποντας λίγο τηλεόραση. Αυτή τη φορά δεν είχε US open αλλά “έπιανε” ΕΡΤ!
Η κουζινίτσα μας αυτή ήταν η πρώτη που συναντήσαμε που είχε σουρωτήρι για τα μακαρόνια... Είναι φανερό ότι οι Ιταλοί είναι μακαρονάδες....
Ύπνος βαρύς έπεσε………
Η διαδρομή που κάναμε σήμερα ήταν…
Η καταπληκτική σπιτονοικοκυρά μας Annette ήρθε το πρωί στο ραντεβού μας για να της παραδώσουμε τα κλειδιά. Μιλήσαμε και για την Ελλάδα και για τις υπέροχες διακοπές που είχε κάνει στην Κρήτη και πόσο της άρεσε η ρακή και οι Κρητικοί, μιλήσαμε για το μεράκι που έχει για τα παλιά πράγματα και πόσο της αρέσει να τα «αναπαλαιώνει», μιλήσαμε και για το πόσο μας αρέσουν τα ταξίδια, μιλήσαμε και για το Landsberg am Lech και το πόσο όμορφο είναι και εμείς ΔΕΝ το είχαμε δει!!!
Χαιρετηθήκαμε λοιπόν και κατευθυνθήκαμε προς το Landsberg.
Αυτό ήταν το όμορφο σπιτάκι που μας φιλοξένησε τα δύο τελευταία βράδια...
Μια λεπτομέρεια του κήπου...του εξοχικού σπιτιού του χωριού...
Χαιρετίσαμε και το χωριό...
και σε πολύ λίγο φτάσαμε στο Landsberg am Lech, που απείχε μόλις 2,5km από το "εξοχικό μας σπίτι"
LANDSBERG AM LECH
Την πόλη του Landsberg am Lech, τη διαρρέει ο ποταμός … Lech, που στο κέντρο της σχηματίζει έναν αρκετά μεγάλου πλάτους καταρράκτη. Παρκάραμε και απολαύσαμε μια παραποτάμια βόλτα με τον καφέ που μας κέρασε η καφετιέρα της Annette επί χείρας.
Καλά αυτή είναι μια τυχαία πόλη της Βαυαρίας; Και πως γίνεται να μην είναι τουριστική; Είχα αρχίσει να ανησυχώ μήπως … εγώ τα βλέπω όλα όμορφα; Αράξαμε στα παράχθια παγκάκια και απολαύσαμε το καφεδάκι μας και …τη φύση. Τη φύση που ήταν μέσα … στην πόλη, η οποία πόλη δεν είναι και μικρή. Είναι πόλη των 30.000 κατοίκων.
Εκεί θα είμαστε ακόμα αν δεν μας έπιανε η βροχή. Μα τι απότομα που ξεκινάει η βροχή εδώ στα βόρεια. Τρέχοντας μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για τα κάστρα της Βαυαρίας. Φεύγοντας περάσαμε πρώτα και από την κεντρική πλατεία της πόλης για να δούμε τον μεσαιωνικό της πύργο, που κάποτε ήταν μέρος της οχύρωσης της πόλης. “Schmalzturn” είναι το όνομά του, που σημαίνει «Πύργος του λαρδιού». Το αστείο αυτό όνομα προήλθε από την εποχή που οι έμποροι του λαρδιού, προκειμένου να μη λιώσει η πραμάτεια τους από τον ήλιο, στεκόντουσαν κάτω από τον Πύργο για να την προστατεύσουν με τη σκιά του...
Όμως το Landsberg am Lech είναι γνωστό (ή και άγνωστο), επειδή εδώ βρίσκονται οι Βαυαρικές φυλακές. Και είναι φυλακές με ιστορία. Στις φυλακές του Landsberg το 1926 είχε κρατηθεί ο Χίτλερ, καθώς και ο Rudolf Hess, αργότερα μετά τον πόλεμο είχαν κρατηθεί εγκληματίες πολέμου και πολλοί από τους ενόχους της Δίκης της Νυρεμβέργης και κάποιοι από αυτούς είχαν εκτελεστεί σε αυτήν.
Και αναρωτιέμαι…μήπως γι’ αυτό αυτή η πανέμορφη αυτή πόλη που βρίσκεται πάνω στην Romantic Strasse και που είναι τόσο κοντά στο Μόναχο δεν είναι τουριστική;
Αλλά όμως άμα δε “σε θέλει”! Ακόμα και σήμερα που είμαστε μέσα στους χρόνους μας κάτι έγινε και βγήκαμε πάλι από αυτούς. Τι έγινε; Πήραμε λάθος δρόμο. Τo gps έκανε λάθος; Εμείς δώσαμε λάθος οδηγία; Πάντως μας έστειλε προς Μόναχο και η επόμενη αναστροφή ήταν στα 22km. Εμείς θέλαμε να κατευθυνθούμε νότια και μέσω της Romantic Strasse να καταλήξουμε στο κάστρο Neuschwanstein. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά και έτσι κάναμε αναστροφή στα 22km και “χάσαμε” κανένα τριάρι τέταρτα.
WIESKIRCHE
Επόμενη στάση μας ήταν η Wies church.
Η προσκυνηματική εκκλησία Wieskirche εγγράφηκε στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco ως αριστούργημα της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Βρίσκεται στους πρόποδες των Άλπεων , στο δήμο Steingaden, και σε σημείο που αποτελούσε για μας πολύ μικρή παράκαμψη από τη Romantic Strasse που είμαστε, οπότε ήταν ευκαιρία να δούμε ένα ακόμη site της Unesco.
Στρίψαμε λοιπόν στην καφέ ταμπέλα προς “Wieskirche”, που υποδηλώνει ότι κάτι σημαντικό βρίσκεται προς τα εκεί. Με το που στρίψαμε αρχίσαμε να ψάχνουμε να τη δούμε. Μα πως είναι δυνατόν στη μέση του πουθενά να υπάρχει εκκλησία της Unesco; Εδώ είχε μόνο καταπράσινα αλπικά λιβάδια και το μάτι μας έπιασε και κάποιο μικρό χωριό στο βάθος. Και καθώς οδηγούσαμε ξαφνικά βλέπουμε μια μεγάλη λευκή οβάλ σχήματος εκκλησία να εμφανίζεται μπροστά μας. Και ενώ ψάχνεις να τη βρεις από τη μια ….ξαφνιάζεσαι που τη βλέπεις από την άλλη. Και ενώ «δεν έχει καμιά δουλειά» να βρίσκεται εκεί από τη μια,…..είναι και τόσο … ταιριαστή με το όλο περιβάλλον από την άλλη. Και αυτό κάνει πιο εντυπωσιακό το σκηνικό.
Αυτήν την εκκλησία “στη μέση του πουθενά”, μάλλον την ήξεραν πολλοί, γιατί όταν φτάσαμε με δυσκολία βρήκαμε να παρκάρουμε, ανάμεσα στα πούλμαν και τα Ι.Χ. που ήταν παρκαρισμένα.
Η Wieskirche χτίστηκε από τους αρχιτέκτονες Zimmermann (το 1745), για να στεγάσει το θαυματουργό ξύλινο άγαλμα του Ιησού. Έτσι δημιουργήθηκε το τέλειο δείγμα βαυαρικής αρχιτεκτονικής ροκοκό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι επισκέπτες πια να έρχονται όχι μόνο για θρησκευτικούς λόγους (να προσκυνήσουν τον Ιησού), αλλά και απολαύσουν τη μαγευτική τέχνη του ροκοκό.
Η φωτεινότητα του εσωτερικού της εκκλησίας είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Ο συνδυασμός των γλυπτών, των τοιχογραφιών, των γυψομαρμάρων και των χρωμάτων δίνει ένα αποτέλεσμα τόσο μα τόσο φωτεινό!!! Σαν να εκπέμπει φως το άγαλμα του Χριστού που βρίσκεται στο κέντρο της εκκλησίας! (το αντίθετο δηλαδή από την baroque Asam’s του Μονάχου).
“Πέσαμε” πάνω σε λειτουργία και ήταν πολύ κατανυκτική η όλη ατμόσφαιρα. Για λίγη ώρα ακούσαμε τη λειτουργία και μετά από λίγο διακριτικά αποχωρήσαμε μέσα από τον αρκετό κόσμο που είχε στο μεταξύ μαζευτεί.
Επισήμως απαγορεύονταν οι φωτογραφίες του εσωτερικού της εκκλησίας, με βάση τη σήμανση. Ανεπισήμως όμως, υπήρχε μια ψιλο – ανεκτικότητα στο θέμα, … οπότε:
Στην έξοδο συναντήσαμε ένα μαγαζάκι με λουκουμάδες. Νομίζω ότι κάποιος Θεός άκουσε την σκέψη μου και μου έφερε το λουκουμά… στο δρόμο μου. Kücherl πουλούσε, αλλά εγώ … λουκουμά έφαγα! Ο πολύ χαρωπός και εκδηλωτικός λουκουμαντζής που μας σέρβιρε ήταν και ο μοναδικός σε ολόκληρη την εκδρομή που έδειξε ότι χάρηκε που συνάντησε Έλληνες!
NEUSCWANSTEIN CASTLE
Μετά από αυτό το ευχάριστο οπτικό και γευστικό διάλειμμα συνεχίσαμε για τα κάστρα του Λουδοβίκου. Σε πολύ λίγη ώρα είδαμε από μακριά μέσα από τα δέντρα να ξεπροβάλει η κορυφή του Neuschwanstein. Αυτό το παραμυθένιο κάστρο, διάσημο landmark της Γερμανίας, πηγή έμπνευσης του Walt Disney και καημός δικός μου να το δω από κοντά…ήταν πια μπροστά μου, το πλησίαζα!
Μπορεί να είχαμε φροντίσει να βγάλω εισιτήρια διαδικτυακά για το κάστρο για να γλυτώσω τις ουρές, αλλά δεν φρόντισα να φτάσω την ώρα του ραντεβού στον γκισέ των εισιτηρίων. Γλύτωσα βέβαια την ουρά, αλλά το ραντεβού μας μετατοπίστηκε μιάμιση ώρα μετά. Μικρό το κακό. Από το να περίμενα μιάμιση ώρα στην ουρά καλύτερα να χαζεύω στα σουβενιρομάγαζα ή να ανέβουμε στο κάστρο με τα πόδια και με την ησυχία μας.
Αυτό και κάναμε. Χαζέψαμε στα μαγαζάκια, επισημάναμε τι θα ψωνίσουμε στο γυρισμό και καθίσαμε σε μια καντίνα για να φάμε …επιτέλους λουκάνικα!
Φάγαμε currywurst. Εμένα μου φάνηκαν καταπληκτικά. Τώρα φταίει που μου αρέσει πολύ το κάρυ; Φταίει που μου άρεσε πολύ και το περιβάλλον; Φταίει που ικανοποιήθηκα που προλάβαμε να φάμε λουκάνικα στο παραπέντε πριν να φύγουμε από τη Γερμανία; Μπορεί να “φταίει” απλά ότι ήταν … πάρα πολύ νόστιμα. Ας μην ψάχνω άλλο να βρω δικαιολογίες γιατί μου άρεσαν όλα! Κάστρο Hohenschwanghau...
Μετά σιγά σιγά πήραμε την ανηφόρα για το κάστρο. Υπήρχαν και άλλοι τρόποι για να προσεγγίσουμε το κάστρο. Θα μπορούσαμε να πάμε είτε με λεωφορείο (που δεν μας άρεσε καθόλου) ή να πάμε με άμαξα. Το τελευταίο το απορρίψαμε γιατί είχε ουρά από κόσμο και για να γλυτώσουμε και κανένα euro, γιατί δεν ήταν και φθηνά τα αλογάκια. Εμείς λοιπόν ποδαράτοι κάναμε μια όμορφη διαδρομή μέσα στο δάσος. Μόνο που ήταν ανηφορική! Μα σε αυτήν την εκδρομή πουθενά δεν γίνεται να φτάσω και να μην είμαι λαχανιασμένη; Μάλλον αυτό είναι το τίμημα όταν πηγαίνεις σε πολύ όμορφα μέρη. Να φτάνεις κουρασμένος.
Βαριά η ανηφοριά...
Φτάσαμε στην είσοδο του κάστρου και νομίζοντας ότι έχουμε ακόμα χρόνο ξεκινήσαμε για την Μarienbrücke, τη γέφυρα από την οποία φαίνεται το κάστρο όπως το γνωρίζουν όλοι. Από την οπτική που δείχνει πιο …καρτποσταλικό,…πιο παραμυθένιο! Ακόμα και σε ένα παζλ που έχουμε στο σπίτι μας, φαίνεται το κάστρο από την οπτική αυτής της γέφυρας. Παζλ των 1000 κομματιών που δεν έχουμε καταφέρει να το ολοκληρώσουμε. Είναι πολύ δύσκολο να το φτιάξουμε, γιατί είναι τόσα πολλά τα χρώματα των δέντρων που το περιβάλλουν στην εικόνα του παζλ……όπως είναι και στην πραγματικότητα. Τώρα πια μπορώ να το πω με σιγουριά, τώρα που το βλέπω από κοντά…Μα τι φύση είναι αυτή!
Η Marienbrucke από μακριά...
Μόνο που όταν φτάσαμε στα μισά της διαδρομής για τη γέφυρα και συνειδητοποιήσαμε ότι είναι μακριά και δεν θα προλάβουμε το ραντεβού μας στην είσοδο του κάστρου αποφασίσαμε να …γυρίσουμε πίσω. Δεν φτάσαμε στην Marienbrucke. Κρίμα! Και είχα και λουκετάκι να κρεμάσουμε! Είχαμε όμως προλάβει και είχαμε δει αυτήν την καταπληκτική θέα...
της κοιλάδας και των λιμνών που κείτονται χαμηλά. Ακόμα και το πατρικό κάστρο του Λουδοβίκου φαίνεται στο βάθος, το Hohenschwangau...
Πολύ μερακλής αυτός ο βασιλιάς. Καλλιτέχνης και ανήσυχο πνεύμα. Πέρασε στην ιστορία με το τίτλο «ο τρελός βασιλιάς». Εγώ νομίζω ότι είναι πολύ άδικη υστεροφημία αυτή που του έχουνε προσδώσει. Απλά ήταν ένας πολύ εκκεντρικός βασιλιάς, με ιδιαίτερες συνήθειες, που του άρεσαν η αρχιτεκτονική και η μουσική. Και επειδή ασχολιόταν με αυτά και μόνο ενοχλούσε τον περίγυρό του.
Η ιστορία λέει ότι:
Μετά την ίδρυση της ενιαίας Γερμανίας ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας (1864-1886) απομακρύνθηκε από την πολιτική και αφιερώθηκε όλο και περισσότερο σε αυτά που του άρεσαν περισσότερο, δηλ. στη κατασκευή κάστρων και στη μουσική. Κατασκεύασε επιβλητικά κάστρα-πύργους (Neuschwanstein, Herrenkimsee, Linderhof, Schlösschen), με ανάμεικτους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, δύο όπερες κ.α. και μετέτρεψε το εσωτερικό τους σε έναν ερμητικά κλειστό κόσμο πολυτέλειας και υπερβολής. Είχε ακόμα στα σχέδιά του την κατασκευή και άλλων κάστρων καθώς και συναυλιακών χώρων για τη μεγάλη του αδυναμία: τον συνθέτη Richard Wagner.
Όταν οι υπουργοί αμφισβήτησαν την οικονομική του πολιτική, εκείνος προσπάθησε να τους αντικαταστήσει συνεχίζοντας με τις ρομαντικές του φαντασιώσεις. Αυτοί όμως, τον κατηγόρησαν ως παράφρονα και τον οδήγησαν στην εκθρόνισή του με τη βοήθεια ενός ψυχιάτρου, που διέγνωσε ότι ο βασιλιάς είναι παρανοϊκός. Λίγες μέρες μετά την εκθρόνισή του ο Λουδοβίκος και ο ψυχίατρός του βρέθηκαν πνιγμένοι στη λίμνη Starnberg.
Και έτσι τελείωσε το παραμύθι….
Στο κάστρο μπήκαμε ακολουθώντας και παρακολουθώντας ένα συμπαθέστατο μικροσκοπικό Γερμανό-ξεναγό. Το εσωτερικό του κάστρου είναι το ίδιο υπέροχο και εντυπωσιακό όσο και το εξωτερικό του. Αξίζει όποιος φτάσει μέχρι εδώ να μπει και μέσα. Συνδυάζει στοιχεία από τη βυζαντινή και τη γοτθική αρχιτεκτονική. Πολλές τοιχογραφίες απεικονίζουν σκηνές από έργα του Βάγκνερ. Όλα τα δωμάτια που είδαμε είναι καταπληκτικά, αλλά την αίθουσα του θρόνου και το εσωτερικό μπαλκόνι-σπηλιά, που είχε θέα την κοιλάδα…δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Thronsaal (της αίθουσας του θρόνου), είναι η απομίμηση του βυζαντινού μεγαλείου.
Στην αίθουσα του θρόνου μια σειρά κιόνων, που εκτείνονται στη μέση της, τη χωρίζουν σαν εκκλησία στο “μεσαίο ναό” και σε δύο άλλες πλευρές. Η βορινή πλευρά που ανυψώνεται σαν βωμός, με μαρμάρινα σκαλοπάτια, έχει αψιδωτό σχήμα (σαν τον τρούλο των εκκλησιών) και αποτελεί τη θέση του «χρυσελεφάντινου» θρόνου, ο οποίος όμως … λείπει. Δεν πρόλαβε να κατασκευαστεί, γιατί ο “αυτοκράτορας”… έφυγε!
Οι τοιχογραφίες της αψίδας δείχνουν αγγέλους, απόστολους, αγίους και γεγονότα από τη ζωή των ευσεβών βασιλιάδων. Οι απόστολοι έχουν σχεδιαστεί εκατέρωθεν του θρόνου και έτσι ώστε να κατευθύνονται προς αυτόν.
Ο σχεδιασμός της αίθουσας του θρόνου σαν εκκλησία υποδηλώνει την αντίληψη του Λουδοβίκου για το πώς έβλεπε τον εαυτό του. Τον έβλεπε όχι μόνο ως βασιλιά, αλλά και ως μεσολαβητή μεταξύ του Θεού και του κόσμου.
Το αποκορύφωμα ήταν ο πολυέλαιος, που είχε σχήμα στέμματος Βυζαντινού αυτοκράτορα!
Ο Ιουστινιανός είχε κάτι ανάλογο; Δεν είμαι σίγουρη.
Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτή η αίθουσα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ!Και δεν πρόλαβε να το χαρεί o Ludwig …, γιατί πέθανε νωρίς……..
Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό το κάστρο έγινε επισκέψιμο για το κοινό μόλις 6 εβδομάδες μετά το θάνατό του. Είναι γνωστή και η σχετική ατάκα «Χτίστηκε για έναν, αλλά το χαίρονται οι πολλοί»!
Η ξενάγηση στο εσωτερικό του κάστρου δεν διήρκησε πολύ. Πολύ λίγα διαμερίσματα μας έδειξαν. Σε μισή ώρα είμαστε πάλι έξω.
Δεν σταματήσαμε καθόλου στα μαγαζάκια του κάστρου. Πήραμε αμέσως την κατηφόρα ακολουθώντας μονοπατάκια που «έκοβαν» δρόμο μέσα από την ‘καρδιά΄ του δάσους αυτή τη φορά.
Μα τι φύση είναι αυτή!
Φτάσαμε στα πρώτα μαγαζάκια της σειράς για να ψωνίσουμε σουβενίρ. Είχαμε εντοπίσει από το πρωί τι ήθελε ο καθένας και τώρα στοχευμένα πήγαμε σε τρία διαφορετικά μαγαζιά και ψωνίσαμε μικρά αναμνηστικά, φιγούρες ιπποτών και μινιατούρες κάστρα.
Ακόμα και το μαγαζάκι με τα σουβενίρ μοιάζει παραμυθένιο...
Σήμερα όλα ήταν υπέροχα. Η εκκλησία – έκπληξη Wieskirche, το παραμυθένιο κάστρο, ο περίπατος στη φύση, ο Λουδοβίκος, τα currywurst, ακόμα και τα σουβενίρ μας ήταν ιδιαίτερα και τα ευχαριστήθηκα.
"Χαλάστηκα" ήταν το τυποποιημένο παγωτό που πήραμε φεύγοντας στο χέρι, που δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου, γιατί ήταν πανάκριβο. Με 15€ τα τέσσερα παγωτά,…ούτε στη Βενετία. “Πουλάει” ο Λουδοβίκος….130 χρόνια μετά το θάνατό του!
Αποχαιρετίσαμε το κάστρο και καθώς απομακρυνόμασταν γυρνούσα και έριχνα κλεφτές ματιές καθώς μίκραινε με την απόσταση. Το σίγουρο είναι, ότι το εντυπωσιακό αυτό κάστρο που κατασκεύασε στη Γερμανία ο ρομαντικός βασιλιάς (δεν μπορώ να πω το «παρανοϊκός»), αποτελεί σήμερα πολύ σημαντικό τουριστικό προορισμό όλης της Ευρώπης., και δικαίως…
Τώρα, άντε πάλι στον αγώνα του να πάμε στην ώρα μας στο ξενοδοχείο. Η καθυστέρηση της μιάμισι ώρας παραπάνω στο κάστρο ήταν η αιτία που χάσαμε το Innsbruck. Τόση ώρα είχα υπόψη μου ότι θα διαθέταμε στην πόλη. Κρίμα…μιαν άλλη φορά.
Χωρίς να πάμε στο Innsbruck θα φτάναμε στην ώρα που είχα δηλώσει στο διαμέρισμά μας και μέσα στα όρια του check in.
Όλα καλά δηλαδή…μέχρι που συναντήσαμε κίνηση (στην 189), μετά η κίνηση έγινε ουρά και μετά η ουρά έγινε “να σβήσω τη μηχανή να μην χαλάμε βενζίνη”. Σε κάποια στιγμή που όλοι κάνανε αναστροφή ακολουθήσαμε και εμείς και με τη βοήθεια του δορυφόρου πήραμε ένα άλλο δρόμο, σαφώς μακρύτερο (επιστρέψαμε πίσω κάποια χιλιόμετρα και βγήκαμε στην Α12 από τον κόμβο του Imst) και μετά από μια ώρα χάσιμο, βγήκαμε τελικά στον αυτοκινητόδρομο Α12 (με συνέχεια στον Α22) με κατεύθυνση πια για την κοιλάδα Funes του Νότιου Τιρόλο, στη Βόρεια και Γερμανόφωνη Ιταλία, που ήταν το επόμενο διαμέρισμά μας.
Για κάποιο λόγο τα gps μας δεν δεχόντουσαν τη διεύθυνση που βάζαμε, ούτε και γειτονικές διευθύνσεις. Μάλλον έχουν λίγο διαφορετικό σύστημα διευθύνσεων στην περιοχή γιατί εκ των υστέρων κατάλαβα ότι αυτά που έβαζα σαν οδό, ήταν ονόματα οικισμών. Κάτι τέτοιο συνέβαινε. Εντελώς προσανατολιστικά καταφέραμε και φτάσαμε στο χωριό ή οικισμό θα έλεγα Santa Margarita, στο οποίο βρισκόταν το σπίτι μας. Ε! ήταν αδύνατο μέσα στη νύχτα, χωρίς να βοηθάει το gps να βρούμε το σπίτι. Τελικά, ύστερα από δεύτερο τηλέφωνο που κάναμε στον ιδιοκτήτη αναγκάσαμε τον άνθρωπο να έρθει να μας πάρει από τον κεντρικό δρόμο.
Το διαμέρισμα ήταν ένα απλό ευρύχωρο για 5 άτομα διαμέρισμα με πολύ καλά εξοπλισμένη κουζίνα. Αυτό που υποψιαζόμουν ήταν ότι θα πρέπει να βρίσκεται σε φοβερό σημείο και να έχει ωραία θέα, αλλά τώρα μέσα στη νύχτα δεν μπορούσα να το διαπιστώσω.
Μαγείρεψα πάλι τα δικά μου και φάγαμε βλέποντας λίγο τηλεόραση. Αυτή τη φορά δεν είχε US open αλλά “έπιανε” ΕΡΤ!
Η κουζινίτσα μας αυτή ήταν η πρώτη που συναντήσαμε που είχε σουρωτήρι για τα μακαρόνια... Είναι φανερό ότι οι Ιταλοί είναι μακαρονάδες....
Ύπνος βαρύς έπεσε………
Η διαδρομή που κάναμε σήμερα ήταν…
