Αυστρία Γερμανία Ιταλία Κροατία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβενία Δέκα ταξίδια ... σε ένα!

[Βαγγω]

Χαίρομαι πολύ που σου άρεσαν αυτά τα δύο μας road trips και σε ευχαριστώ.
Το πρώτο μας έγινε ΅αναγκαστικά ΅ road trip γιατί δεν έβρισκα οικονομικότερο τρόπο για να πάμε στα game of thrones locations και κυρίως στο Dubrovnic και οι πέντε μας. Το δεύτερο έγινε γιατί μας άρεσε πολύ το πρώτο και θέλαμε να το ξαναζήσουμε. Τα επόμενα θα γίνουν επειδή εθιστήκαμε στα road trips.
Πάντως θα μπορούσες να κάνεις έναν mini συνδιασμό των δύο παραπάνω ταξιδιών. Θα τολμήσω να προτείνω το εξής σενάριο: να πας μέχρι τη Βενετία παραλιακά (Αλβανία, Μαυροβούνιο, Δαλματικές) και να επιστρέψεις πίσω μέσω Σλοβενίας, Κροατίας, Σερβίας, και μάλιστα με αυτή την κατεύθυνση αν είναι Αύγουστος, για να γλυτώσεις την κίνηση του "ανέβα" της Σερβίας.
Μην το σκέφτεσαι. Σε συνδυασμό με μπάνια, θα περάσετε τέλεια!

Σε ευχαριστώ, είναι όντως ωραίος συνδυασμός, περσι κάναμε ενα ιταλικό road trip και φέτος θα ψαχτούμε για κατι διαφορετικό. .. Εεεε αν ειναι και σε συνδυασμό με καμια βουτιά δεν θα πουμε οχι.!!!!!.

 

[Elena2508]

Πολύ ωραία ιδέα για οικογενειακό οδικό ταξίδι μας δίνει η ιστορία σου!!! Μέχρι τώρα επέλεγα να πάω αεροπορικώς σε έναν προορισμό και να νοικιάσω αυτοκίνητο για να κάνω οδικό ταξίδι στη χώρα και να αποφύγω έτσι τα πολλά χιλιόμετρα. Μετά όμως την ανάγνωση της ιστορίας σου νομίζω ότι πρέπει να το τολμήσω το οδικό μέχρι τη Σλοβενία και την Κροατία, γιατί φαίνεται ότι είναι η καλύτερη επιλογή για να δεις αυτές τις χώρες χώρες.
Σε θαύμασα που επέλεξες να δεις τις λίμνες Plitvička με τέτοιες συνθήκες!! Μάλλον δε θα τολμούσα καν να το προτείνω...
Εύχομαι να κάνετε πολλά τέτοια όμορφα οικογενειακά ταξίδια και να γεμίζετε όμορφες αναμνήσεις!

 

[Grerena]

Σλοβενίας συνέχεια...

FRANJA PARTIZAN HOSPITAL
Το νοσοκομείο Franja Partisan ήταν ένα μυστικό νοσοκομείο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Χτίστηκε σε δύσκολο και τραχύ έδαφος στο απομακρυσμένο φαράγγι Pasica της Σλοβενίας και αποτελείται από 14 ξύλινες καμπίνες και αρκετές βοηθητικές εγκαταστάσεις, οι οποίες “συμπιέστηκαν” στον πυθμένα ενός κοιλώματος παράλληλα με το ρεύμα του ποταμού Čerinščica. Η είσοδος του νοσοκομείου ήταν κρυμμένη στο δάσος και στο νοσοκομείο μπορούσε να φτάσει κανείς μόνο με γέφυρες. Τα πολλά δέντρα και τα καμουφλαρισμένα κτήρια παρείχαν προστασία κατά της αναγνώρισης από τον αέρα. Προκειμένου να διατηρηθεί η μυστικότητα που ήταν απαραίτητη για τη λειτουργία ενός παράνομου νοσοκομείου, καλύπτονταν τα μάτια των ασθενών κατά τη μεταφορά τους στην εγκατάσταση, ώστε μετά την αποθεραπεία τους να μην μπορούν να προδώσουν…
Το νοσοκομείο που λειτούργησε από το Δεκέμβριο του 1943 έως το Μάιο του 1945, πήρε το όνομά του από τον Franja Bojc Bidovec, έναν παρτιζάνο γιατρό, που το διαχειρίστηκε για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του αντιμετώπισε 578 σοβαρά τραυματίες.

Μεγάλη ειρωνεία είναι το ότι ενώ το νοσοκομείο ήταν τοποθετημένο στο Cerkno της δυτικής Σλοβενίας δηλ. στην καρδιά της κατεχόμενης Ευρώπη, λίγες μόνο ώρες από την Αυστρία και τα κεντρικά τμήματα του Τρίτου Ράιχ και παρόλο που η γερμανική στρατιωτική δραστηριότητα ήταν συχνή στην περιοχή καθ’ όλη τη διάρκεια λειτουργίας του νοσοκομείου και οι δυνάμεις Wehrmacht έκαναν πολλές προσπάθειες να βρουν το νοσοκομείο….. δεν το ανακάλυψαν ποτέ.

Μετά από μία καταστροφική πλημμύρα τον Σεπτέμβριο του 2007, το νοσοκομείο-μνημείο ανακατασκευάστηκε σχεδόν στο σύνολό του και σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο.
Το Franja Partisan είναι ένα πολιτιστικό μνημείο εθνικής σημασίας και προτεινόμενο για να εγγραφεί στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Είναι αδύνατον να περνάμε τόσο κοντά από ένα τέτοιο μνημείο και να μην πάμε να το επισκεφτούμε!!

Φτάσαμε λοιπόν όσο γινόταν πιο κοντά στο φαράγγι, παρκάραμε το αυτοκίνητο και πήραμε το μονοπάτι που οδηγούσε στο νοσοκομείο. Και προχωρήσαμε και προχωρήσαμε και προσπεράσαμε πλαγιές και βράχια και σκαρφαλώσαμε και σε αυτοσχέδιες σκάλες και περάσαμε και πάνω και δίπλα απ’ το ποταμάκι που έρεε μέσα στο φαράγγι και γεφύρια διασχίσαμε και νοσοκομείο δεν βλέπαμε. Μα που είναι κρυμμένο; Υπάρχει σίγουρα εδώ μέσα νοσοκομείο; Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως από εδώ που εμείς τώρα περπατούσαμε, έχουν περάσει τόσοι και τόσοι τραυματίες με καλυμμένα μάτια , πάνω σε φορεία και τόσο προσωπικό του νοσοκομείου, γιατροί και νοσοκόμοι και αισθάνεσαι το μεγαλείο αυτού του τόπου…… Και ύστερα από κανένα τέταρτο περπάτημα και ψιλολαχανιασμένοι, φτάσαμε στην είσοδο.

Πράγματι, το νοσοκομείο ήταν ένα σύνολο από ξύλινα σπιτάκια σφηνωμένα στα βράχια του φαραγγιού, πάνω σε πασσάλους μέσα στο νερό του ποταμού και γενικότερα σε σημείο που τα βράχια του φαραγγιού όσο ανέβαιναν σύγκλιναν κιόλας με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ορατότητα από πουθενά και κυρίως από αέρος. Λογικό το βρίσκω που δεν μπορούσαν να το βρουν οι Γερμανοί!

Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα ανάμεσα στα δωμάτια ανάρρωσης των στρατιωτών, των αξιωματικών, στο χειρουργείο, στα μαγειρεία, στις αποθήκες, στα δωμάτια των νοσηλευτών, ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες, περνώντας γεφυράκια και σκαρφαλώνοντας σε ανηφοριές.
Υπήρχε ακόμα και δωμάτιο απομόνωσης, ανθρακαποθήκη, μονάδα ακτίνων Χ, πλυσταριό, δεξαμενή νερού. Τα δωμάτια των βαθμοφόρων μάλιστα ήταν πιο περιποιημένα. Ήταν σε πιο ψηλούς ορόφους, με πιο ωραία και άνετα κρεβάτια και με παράθυρα που έβλεπαν τα δέντρα και τα βράχια του φαραγγιού.
Μπορεί τα κτίσματα να ήταν, ως επί το πλείστον ανακατασκευασμένα, αλλά τα διάφορα έπιπλα και εξαρτήματα ιατρικά και μη ήταν φανερό ότι ήταν της εποχής εκείνης (70 χρόνων πια). Από τις “πάπιες” των ασθενών και τα στηθοσκόπια, μέχρι τη σκούπα, τα καζάνια φαγητού και τα κουρτινάκια στα παράθυρα….

Τι ασυνήθιστο αξιοθέατο! Μπορεί να είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα τις συνθήκες που επικρατούσαν σε ένα νοσοκομείο πολέμου, αλλά αν βρεθείς εδώ, παρόλο που τα περισσότερα είναι ανακατασκευές, μπορείς άνετα να “μεταφερθείς” στην εποχή και να αντιληφθείς τις συνθήκες που επικρατούσαν. Ρίγος….!

ΛΙΜΝΗ BLED
Φύγαμε κατά τις 6:00. Είχαμε μιάμιση ώρα δρόμο μέχρι τη λίμνη Bled. Οριακά θα την προλαβαίναμε με φως ημέρας. Σήμερα ο ήλιος έδυε στις 7:48.
Σε μια διασταύρωση τα δύο gps που είχαμε (αυτοκινήτου και κινητού) διαφώνησαν. Το ένα έλεγε να πάμε δεξιά και το άλλο έλεγε αριστερά. Τον ίδιο χρόνο έδιναν και τα δύο. Διαλέξαμε να πάμε αριστερά. Και διαλέξαμε … λάθος! Δηλ. όχι ακριβώς λάθος, αλλά διαλέξαμε το δρόμο που ήταν πιο “στριμμένος” και φτάσαμε 15’ πιο αργά. Ήταν όμως 15 πολύτιμα λεπτά που θα μας επέτρεπαν να δούμε τη λίμνη με το φως της ημέρας. Φτάσαμε στη λίμνη στις 7:50. Δύο φωτογραφίες πρόλαβα και αυτές από τη δυτική πλευρά της, δηλ. κοντά στο νησάκι μεν, αλλά μακριά από το κάστρο. Ε! Δεν μπορώ να τα έχω και όλα.

Ήταν ώρα πια να αράξουμε. Κάπου έπρεπε να καθίσουμε για φαγητό. Ήξερα (από συμφορουμίτη) ότι τα φαγάδικα από την ανατολική πλευρά της λίμνης, που ήταν κοντά στο καζίνο και στο Park Hotel, ήταν λίγο ακριβά και σκέφτηκα ότι μία οικονομική λύση θα ήταν να πάμε για φαγητό στο camping. Πήγαμε λίγο “κουμπωμένοι”, γιατί … camping είναι αυτό. Μόνο που ήταν camping της Σλοβενίας και όχι κάποιου ελληνικού νησιού της δεκαετίας του ‘90 (τότε που τα γύρναγα εγώ).

Το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Παραγγείλαμε μία γαριδομακαρονάδα (που είχε πιο πολλές γαρίδες μέσα από μακαρόνια), ένα mix grill (χοιρινό & κοτόπουλο), ένα ψάρι ψητό (τεράστια μερίδα), μία σούπα goulas και μια πατάτες και ήταν όλα νοστιμότατα.

Ναι! ομολογώ ότι τις παραπάνω φωτογραφίες όταν τις ΅τράβηξα΅ σκεφτόμουν το forum...

Αυτό που με ανησύχησε για λίγο ήταν ότι δεν έβλεπα στον κατάλογο το παραδοσιακό γλυκό της λίμνης Bled.
Πρόκειται για ένα γλυκό που οπτικά μοιάζει με το «δικό μας» μιλφέιγ, αλλά είναι πιο κρεμώδες, με μια τραγανή φλούδα από ζύμη βουτύρου από πάνω να το καλύπτει. Ξεκίνησε από το ζαχαροπλαστείο του Park Hotel της λίμνης και έγινε διάσημο. Το γλυκό αυτό, που φτιάχνεται στα ζαχαροπλαστεία της λίμνης Bled έχει κερδίσει την προστατευόμενη ονομασία προέλευσης.
Μετά το φαγητό μας λοιπόν η επόμενη σκηνή που “έπαιξε” ήταν εγώ να περιγράφω στον σερβιτόρο, (όπως ο Γ. Κωνσταντίνου στην ελληνική ταινία) το περίφημο γλυκό και μόνον όταν έπεσε η λέξη traditional έγινα κατανοητή και σε 3 λεπτά είχαμε μπροστά μας 2 πιάτα με αυτό:

Το οποίο ήταν ένα αριστούργημα (και οικονομικότατο παρακαλώ, με μόλις 1,80€)

Η φήμη του Bled cake είναι τόσο μεγάλη που ξεπερνάει και τον … κατάλογο…..Τι να το γράφουν τώρα … αφού εννοείτε…… Πρόκειται για το σύμβολο της λίμνης (μαζί με το νησάκι της).
Ψάχνοντας αργότερα να μάθω το όνομα αυτού του γλυκού (αφού δεν το είχε ο κατάλογος, δεν έμαθα τότε το όνομά του), ανακάλυψα ότι οι ρίζες της συνταγής του βρίσκονται στον 18ο αι. και στην Αυστροουγγρική αυτοκρατορία, ότι ήταν το αγαπημένο γλυκό του Τίτο (του οποίου η μητέρα ήταν Σλοβένα), ο οποίος ερχόταν συχνά για διακοπές στην Bled και ότι το περίφημο γλυκό λέγεται Kremma rezina).

Πήραμε “στο καπάκι” και ένα θερμιδοφόρο milkshake με φράουλες και σαντιγύ και αφού ήρθαμε στα ίσα μας φύγαμε όλοι ευχαριστημένοι.

Φεύγοντας κάναμε μια στάση στον παραλιακό δρόμο για να δούμε από κοντά τις " pletna". Πρόκειται για τις παραδοσιακές βάρκες της λίμνης.

Είδαμε και το κάστρο της... νυχτερινό και φωταγωγημένο...

Τι παράξενη μέρα η σημερινή!
Περάσαμε μια πολύ όμορφη ημέρα στη Σλοβενία, γεμάτη ωραίες και ασυνήθιστες εικόνες, γεμάτο γεύσεις και Unesco sites και χωρίς ουσιαστικά να δούμε το “βαρύ πυροβολικό” της που είναι η Ljubljana και η λίμνη Bled! Μόνο μυρωδιά πήραμε από τα δύο τελευταία. Αφού το ένα το είδαμε υπό βροχή και το άλλο νύχτα. Ίσως έπρεπε να αφιέρωνα άλλη μια μέρα στη Σλοβενία, όμως παρόλο που μου έμεινε και λίγο απωθημένο αυτό το Αλπικό roller coaster που δεν κάναμε, νομίζω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη. Άλλωστε τώρα που πήρα φόρα με τα οδικά ταξίδια σίγουρα κάπου αλλού θα το πετύχουμε ξανά…

Η διαδρομή που κάναμε σήμερα ως επί το πλείστον δεν είχε κεντρικές αρτηρίες. Σχεδόν δεν χρειαζόταν και η βινιέτα, αλλά ποιος το ρισκάρει; Η διαδρομή που κάναμε από το ύψος της Postojna και μέχρι την Bled, ήταν μια ορεινή, επαρχιακή διαδρομή. Περάσαμε μέσα από πανέμορφα φυσικά τοπία, ωραία χωριουδάκια και αν κρίνω και από τα lifts που συναντήσαμε, η περιοχή θα πρέπει να αποτελεί και χειμερινό θέρετρο για τους Σλοβένους.

Πιο συγκεκριμένα η διαδρομή μας ήταν αυτή:

Όπως φαίνεται και στο χάρτη, μετά το φαγητό μας στη λίμνη, είχαμε ακόμα μερικά χιλιομετράκια να κάνουμε, μέχρι το κατάλυμά μας επί Αυστριακού εδάφους. Στα παιδιά φαινόταν πολύ συναρπαστικό όλο αυτό. Δηλαδή…το ότι …τώρα είμαστε Σλοβενία και τρώμε…αλλά σε λίγο ..μέσα στη νύχτα θα περάσουμε σύνορα και θα πάμε να κοιμηθούμε στην …Αυστρία!
Ήρθε όμως η ώρα που εγώ έπρεπε πάλι να κάνω το …κλασικό! Να πάρω δηλ. τηλέφωνο στο κατάλυμα και να ενημερώσω ότι ερχόμαστε, αλλά θα … αργήσουμε λίγο. Είχα όμως άγχος για αυτό το τηλεφώνημα, γιατί είχα την υποψία ότι οι οικοδεσπότες δεν γνώριζαν Αγγλικά. Μου είχαν στείλει ένα e-mail επιβεβαίωσης της κράτησης σε άπταιστα Γερμανικά, οπότε μάλλον θα είχαμε πρόβλημα.
Που να φανταζόμουν ότι εκείνα τα μαθήματα Γερμανικών που έκανα “προ αμνημονεύτων” θα μου χρησίμευαν. Στο τηλέφωνο λοιπόν που πήρα ξεκίνησα με Αγγλικά και επειδή η προσπάθεια έπεσε στο κενό συνέχισα με μία πρόταση του τύπου “Ich komme elf uhr”. Δεν θέλω γέλια από τους γνωρίζοντας…
Εγώ πάντως συνεννοήθηκα. “Kein problem” μου απάντησαν και έτσι ησύχασα.
Μόνο που φτάσαμε στις 11:30 το βράδυ. Μας υποδέχτηκε ένας ηλικιωμένος, ξενυχτισμένος και Αυστριακός κύριος (που σημαίνει ότι αν δεν ήμασταν εμείς… θα κοιμόταν με τις κότες). Πραγματικά όμως δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Ούτε τη λέξη “euro” δεν καταλάβαινε. Προσπάθησα να του μιλήσω μέσω του google translate αλλά …το Wifi του ήταν… κλειστό, οπότε κατοχυρώνεται σαν το δυσκολότερο “αλισβερίσι” που είχαμε. Τελικά με τα πολλά, τον πληρώσαμε και πήγε για ύπνο.

Το διαμέρισμα ήταν στη σοφίτα της μονοκατοικίας του. Πολύ παραδοσιακό, όλο ξύλινο και γεμάτο φεγγίτες και παράθυρα. Είχαμε όμως ένα “θεματάκι” με τα δοκάρια της οροφής, στα οποία “έβρισκαν” συνέχεια τα κεφάλια των δύο ψηλών της οικογένειας, αλλά εμένα πολύ μου άρεσε… το διαμέρισμα … εννοώ.
Παρόλο το πολύ ωραίο γεύμα που είχαμε στη Σλοβενία, εγώ αφού βρήκα κουζίνα είπα να φτιάξω μια μακαρονάδα έτσι να υπάρχει. Μόνο που δεν υπήρχε για πολύ ώρα. Εξαφανίστηκε στο πι και φι. Φαίνεται ότι τα βουνά της Σλοβενίας μας άνοιξαν την όρεξη. Στεγνώσαμε και τα προχθεσινά βρεγμένα μας στη θερμάστρα του παππού και κουρασμένοι (2 φαράγγια και ένα υπόγειο ορυχείο περπατήσαμε σήμερα), αλλά και ευχαριστημένοι πήγαμε για ύπνο.

Η σημερινή ημέρα στέφθηκε με επιτυχία. Η Σλοβενία μας είχε χαρίσει μια πολύ ωραία ημέρα. Αλλά και εμείς δεν πήγαμε πίσω…… Σήμερα η εθνική ομάδα της Ελλάδας είχε χάσει στο Eurobasket από την εθνική της Σλοβενίας η οποία, λίγο αργότερα το Σεπτέμβρη, το …σήκωσε κιόλας…(το κύπελο)!

 

[Grerena]

@Dina Z περίμενα να ολοκληρώσω με τη Σλοβενία μου για να σου πω ότι έχω καλά νέα:….η Σλοβενίτιδα θεραπεύεται.

Νομίζω όμως ότι χαίρομαι που σε παρασέρνω…. γιατί έτσι πρέπει!!!

Περίμενε όμως και την Αυστρία μου, γιατί αν πάθεις και Αυστρια-τίτιδα, …νας πας μια και καλή στο γιατρό…



@Elena2508 συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τις δύο αυτές χώρες. Αν θέλει κάποιος να δει τη Σλοβενία και την Κροατία, η καλύτερη επιλογή είναι να πάει οδικώς. Οι ομορφιές τους δεν επικεντρώνονται μόνο στις μεγάλες τους πόλεις, αλλά απλώνονται σε ολόκληρη τη χώρα. Θα πρέπει να έχεις τη δυνατότητα ευελιξίας ώστε να μπορείς να επισκεφτείς αυτές τις ομορφιές. Και είναι πολλές. Και ύστερα από τα δύο οδικά ταξίδια που έκανα τελευταία, πραγματικά πιστεύω ότι …δεν είναι και μακριά!!! Αρκεί να υπάρχουν δύο οδηγοί και 8-10 ημέρες.

Σε ευχαριστώ πολύ και για τις ευχές σου. Εύχομαι και σε σένα να κάνεις ένα όμορφο οδικό…

 

[giannismits]

Εγώ εξακολουθώ να θεωρώ κρίμα που είδατε επιφανειακά τόσο όμορφα και σημαντικά μέρη. Γιατί π.χ να μην δεις και να απολαύσεις την Λιουμπλιάνα και να επιλέξεις να πάτε στο φαράγγι Franja Partisan. Απλή απορία.
Τελικά δεν θα ήταν καλύτερα να βάζατε στο road trip λιγότερα μέρη? Νομίζω θα απολαμβάνατε περισσότερο αυτές τις περιοχές και δεν θα ήσασταν συνέχεια στο τρέξιμο. Με άγχωσες κάποιες στιγμές
Εφόσον είστε φαν των οδικών ταξιδιών, νομίζω πως το επόμενο πρέπει να το οργανώσεις καλύτερα και να δώσεις περισσότερο χρόνο στα μέρη που επισκέπτεστε.

 

[Grerena]

Εγώ εξακολουθώ να θεωρώ κρίμα που είδατε επιφανειακά τόσο όμορφα και σημαντικά μέρη. Γιατί π.χ να μην δεις και να απολαύσεις την Λιουμπλιάνα και να επιλέξεις να πάτε στο φαράγγι Franja Partisan. Απλή απορία.

@giannismits Είναι γεγονός ότι η Σλοβενία έχει πάρα πολλά μέρη που να αξίζουν να αφιερώσει χρόνο ένας τουρίστας.
Εμείς στη δεδομένη φάση ακολουθώντας και λίγο τα γούστα των παιδιών μας, προτιμήσαμε η εκδρομή μας να έχει προσανατολισμό πιο πολύ προς τη φύση (φαράγγια, σπήλαια) και γιατί όχι και σε κάποιες δραστηριότητες, παρά να ακολουθούσαμε τις κλασικές επιλογές. Τώρα που είχαμε ευελιξία με το αυτοκίνητο προτιμήσαμε να μη "χάσουμε" τη Σλοβένικη φύση και να ρισκάρουμε ενδεχομένως τις πιο εύκολα πραγματοποιήσιμες στο μέλλον Λιουμπλιάνα και Bled.

Τελικά δεν θα ήταν καλύτερα να βάζατε στο road trip λιγότερα μέρη? Νομίζω θα απολαμβάνατε περισσότερο αυτές τις περιοχές και δεν θα ήσασταν συνέχεια στο τρέξιμο.

Πίστεψέ με ότι τώρα που γύρισα πίσω και αναπολώ αυτά που έζησα..δεν θυμάμαι το τρέξιμο. Θυμάμαι όμως τις εικόνες. Και ήταν πάρα, πάρα, πάρα πολλές.

Εφόσον είστε φαν των οδικών ταξιδιών, νομίζω πως το επόμενο πρέπει να το οργανώσεις καλύτερα και να δώσεις περισσότερο χρόνο στα μέρη που επισκέπτεστε.

Κάθε ταξίδι που κάνουμε μας γεμίζει εμπειρίες. Σαν ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι που είμαστε εμείς οι ταξιδευτές θα πρέπει τις εμπειρίες των προηγούμενων ταξιδιών μας, να τις χρησιμοποιούμε για να βελτιώνουμε τα επόμενα.

 

[chris7]

Καταπληκτικές οι περιοχές που επισκεφτήκατε. Μερικές από αυτές ούτε που τις γνώριζα.

 

[Grerena]

6η ημέρα - Στα έγκατα των … Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg!
Ανανεωμένη και με ανασυνταγμένες τις δυνάμεις μου ξύπνησα κατά τις 7:30 και με αδημονία έτρεξα στο παράθυρο για να δω που βρίσκομαι. Και είδα αυτό……

Το χωριό που μέναμε λέγεται Rennweg am Katschberg και είναι πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο Α-10. Συγκεκριμένα βρίσκεται πολύ κοντά στην αρχή του τεράστιου τούνελ Katschberg του αυτοκινητόδρομου A-10. Το επέλεξα γιατί βρισκόταν σε σημείο που δεν παρέκκλινε από την πορεία μας, αλλά και γιατί ήταν πολύ κοντά στον παγετώνα Eisriesenwelt που θα επισκεπτόμαστε σήμερα το πρωί. Δεν φανταζόμουν όμως ότι το Rennweg θα ήταν τόσο όμορφο!
Περιχαρής αποφάσισα να βγω και να πάω για ψώνια. Έτσι βγήκα στο δρόμο…και συνάντησα αυτό…

Και μετά συνέχισα…πέρασα και ένα ποταμάκι και μετά συνάντησα αυτό….

και αυτό …

Ψώνισα λοιπόν στο Super Market όλα τα απαραίτητα για το πρωινό μας και στο γυρισμό συνάντησα και αυτό...

Μα που ζουν αυτοί οι άνθρωποι;

Αφού ετοιμάσαμε το πρωινό μας στην ωραία κουζινίτσα μας και το φάγαμε στην μεγάλη, ξύλινη Γερμανικού στυλ τραπεζαρία μας, ήπιαμε τον καφέ μας στον κήπο, αυτόν τον κήπο….

χαιρετήσαμε τον Herr & τη Frau Lackner και αναχωρήσαμε για τον παγετώνα Eisriesenwelt.

O παγετώνας Eisriesenwelt είναι ο μεγαλύτερος της Ευρώπης και βρίσκεται κυριολεκτικά … μέσα στο βουνό Hochkogel, των Άλπεων. Ο Eisriesenwelt (που στα Γερμανικά μεταφράζεται σαν "Κόσμος των παγωμένων γιγάντων") είναι ένα σπήλαιο πάγου, δηλ. ένα είδος φυσικού σπηλαίου, που περιέχει σημαντική ποσότητα πολυετών πάγων.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε το 1879 από τον Anton Posselt, έναν Αυστριακό επιστήμονα, ο οποίος εξερεύνησε μόνο τα πρώτα 200 μέτρα του. Ήταν γνωστό στους ντόπιους (και πριν απ’ τον Posset), οι οποίοι πίστευαν ότι ήταν η πύλη της κολάσεως και αρνούνταν να το εξερευνήσουν!!

Το βουνό Hochkogel είναι ορατό από τον αυτοκινητόδρομο Α-10...

Σε λιγότερο από μία ώρα από την αναχώρησή μας από τους Lackner έπρεπε να αφήσουμε την Α-10 και να στρίψουμε για τον παγετώνα. “Χάσαμε” όμως τη διασταύρωση. Υπάρχει μια καφέ ταμπέλα που λέει προς “Eisriesenwelt”, την οποία όμως δεν προσέξαμε. Και αναγκαστήκαμε και κάναμε αναστροφή μετά από μερικά χιλιόμετρα. Υπάρχει και ένα μεγάλο σημάδι για την ταμπέλα, που δεν είναι άλλο, από ένα μεγάλο κάστρο, που βρίσκεται απέναντι.

Κάστρο και Hochkogel στο ίδιο πλάνο...

Το κάστρο Hohenwerfen, που αν και είναι πολύ παλιό (του 1075) είναι πολύ καλά διατηρημένο, στέκεται στην κορυφή ενός λόφου ύψους 600μ. και έχει αποτελέσει σκηνικό για πάρα πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Έχει γίνει από ρομαντικό ξενοδοχείο, έως μοναστήρι και στρατηγείο των Γερμανών σε ταινίες με θέμα τον Β’ Παγκόσμιο. Θέλω να πω ότι είναι τόσο όμορφο και σε πολύ επιβλητικό σημείο, που είναι αδύνατον να μην το προσέξεις και αποτελεί συγχρόνως σημάδι ότι έφτασες και στον παγετώνα.
Για να φτάσουμε στο parking του παγετώνα και μπροστά από τα εκδοτήρια ανεβήκαμε σε υψόμετρο περίπου 900μ Είχα ακούσει για απίστευτες ουρές στα εκδοτήρια, αλλά απ΄ ότι φαίνεται αυτές είναι μόνο …καλοκαιρινές. Τώρα ήταν Σεπτέμβριος. . Τα εισιτήρια και για τους 5 μας ήταν 91€ (24€ για τον κάθε ενήλικο, 18€ για το κάθε αγόρι και 7€ για τη μικρή). Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκαν τσιμπημένα, αλλά ύστερα από την επίσκεψή μας αυτή αναθεώρησα την άποψή μου.

Βέβαια το να φτάσεις στον παγετώνα δεν ήταν ακριβώς και πολύ εύκολη υπόθεση. Οι διάφορες ταμπέλες προσπαθούν να σε προετοιμάσουν ψυχολογικά, με μηνύματα του τύπου:
• Η είσοδος επιτρέπεται μόνο με επίσημο ξεναγό.
• Όλοι οι επισκέπτες πρέπει να φοράνε σκληρά παπούτσια και ζεστά ρούχα.
• Στην είσοδο μοιράζονται λάμπες.
• Όσοι αποφασίσουν να επισκεφτούν το μέρος, να έχουν υπ’ όψη τους ότι θα χρειαστεί να ανεβούν περίπου 134μ. Έτσι, δεν προτείνεται σε ανθρώπους με καρδιοπάθεια ή κινητικά και αναπνευστικά προβλήματα.
• Τα παιδιά είναι εξ’ ολοκλήρου ευθύνη των γονιών τους να κρίνουν αν μπορούν να αντέξουν να είναι κλεισμένα σε έναν τέτοιου είδους χώρο για τα 75’ που διαρκεί το tour.
Είχα ήδη ενημερωθεί για τα παραπάνω από το site του παγετώνα και είχα οργανωθεί με χοντρά ρούχα για όλους, σκουφιά, γάντια κ.α. και είχαμε φροντίσει να φτάσουμε και νωρίς για να έχουμε το χρόνο να ανεβούμε.

Μετά τα εκδοτήρια λοιπόν ανηφορίσαμε περίπου κανένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε στο τελεφερίκ. Περιττό να αναφέρω ότι, καθ’ όλη τη διαδρομή είχαμε καταπληκτική θέα και το σκηνικό όλο των γύρω πλαγιών πολύ απλά… έκοβε την ανάσα..…..

Από τα εκδοτήρια... ξεκίνησε η ανηφορική βόλτα μας...

Βρισκόμασταν ήδη σε ένα υψόμετρο των 1100μ περίπου. Η διαδρομή με το τελεφερίκ ήταν απολαυστική. Ανεβήκαμε στα 1700μ. με αυτό, φτάνοντας σε ένα καταπληκτικό σαλέ, στο οποίο δεν καθίσαμε δυστυχώς, γιατί είχαμε ακόμα αρκετή διαδρομή να κάνουμε και μάλιστα ανηφορική.
Η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι την είσοδο της σπηλιάς ήταν πιο κουραστική και σαφώς μακρύτερη από το πρώτο κομμάτι (πριν το τελεφερίκ), αλλά πρόσφερε και πολύ πιο ωραίες εικόνες. Η θέα ήταν μ α γ ι κ ή! Από εδώ πια έβλεπες και κάτω την κοιλάδα Salzach, τα χωριά της, τον αυτοκινητόδρομο που είμαστε πριν λίγο, αλλά έβλεπες και πολλές κορυφές των Άλπεων και μάλιστα χιονισμένες. Εδώ πια καταλαβαίνεις ότι είσαι στις Άλπεις ή μάλλον… στην καρδιά των Άλπεων. Δεν χόρταινε το μάτι σου να βλέπει. Με στάσεις, χάζεμα και φωτογραφίες κάναμε περί τα τρία τέταρτα να ανεβούμε τα 1500μ. που υπολείπονταν μέχρι την είσοδο του σπηλαίου, την οποία και βλέπαμε καθώς πλησιάζαμε. Ήταν μια τρύπα στο βουνό.

Και μόλις φτάσαμε ψιλολαχανιασμένοι, με χαρά είδαμε ότι προλαβαίνουμε το Αγγλόφωνο group που μόλις έμπαινε μέσα, αλλά ο υπεύθυνος ξεναγός είχε διαφορετική άποψη. «Θα περιμένετε το επόμενο group», μας είπε αυστηρά.
Φυσικά για αυτήν την αναμονή που προέκυψε, ποιος έφταιγε; Κατά την οικογένεια έφταιγε … η μαμά. Πάντα η μαμά φταίει! Εγώ λοιπόν έφταιγα γιατί σταματούσα συχνά στη διαδρομή για να βγάλω φωτογραφίες! Κι όλο στάσεις έκανα για να βγάλουμε φωτογραφίες με όλες τις βουνοκορφές για φόντο. Και ενώ βλέπαμε από μακριά τον κόσμο στην είσοδο του σπηλαίου, που περίμενε κι άλλους για να σχηματίσουν group, εμείς δεν κάναμε γρήγορα … εξ’ αιτίας μου. Βγάζαμε φωτογραφίες! Αυτή είναι η ετυμηγορία! Τώρα ποιος ξέρει πόση ώρα θα περιμένουμε να μαζευτεί πάλι ικανός αριθμός για σχηματιστεί group…..
Για μένα βέβαια έφταιγε ο αυστηρός Αυστριακός, που το μόνο που τον νοιάζει, να τηρήσει τους τύπους. “Τόσοι ακριβώς” πρέπει να είναι στο group και ούτε ένας παραπάνω (ή πέντε πάνω – κάτω).
Ένα τέταρτο πέρασε κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι μας λέγαμε τα δικά μας, του τύπου «μα γιατί;», «αφού προλάβαμε», «γιατί να περιμένουμε να μαζευτεί κόσμος;», ώσπου ο ξεναγός μας, μας φώναξε για να μπούμε μέσα.
Μόλις μπήκαμε, αμέσως καταλάβαμε γιατί τελικά ο ξεναγός μας δεν μας άφησε να μπούμε μέσα με το προηγούμενο group, ενώ το είχαμε προλάβει. Το καταλάβαμε όταν μας είπε το χαρακτηριστικό “αστείο”: «Σας έχω καλά και κακά νέα. Τα κακά είναι ότι μέσα στο σπήλαιο έχει 0 βαθμούς Κελσίου. Τα καλά είναι ότι έχει τόσες σκάλες να ανεβείτε που δεν θα κρυώνετε………!!!
Γι’ αυτό … δεν μας άφησε να μπούμε με το προηγούμενο group. Ήθελε ο άνθρωπος να ξεκουραστούμε από την ανηφοριά για να αντέξουμε τις σκάλες του σπηλαίου. Συγκεκριμένα τα 700 σκαλοπάτια ……τα οποία κάναμε σχεδόν μονοκοπανιά……που μεταφράζεται σε 130μ. ακόμα καθ’ ύψος!!!

Και έφτασε η ώρα…και μαζευτήκαμε… και οι Γερμανόφωνοι…και οι Αγγλόφωνοι. Θα μπαίναμε στο σπήλαιο συγχρόνως και η ξενάγηση θα γινόταν και στις δύο γλώσσες διαδοχικά. Και πήραμε πυρσούς στα χέρια (ένας ανά 3-4 άτομα) και μπήκαμε. Και ακολουθούσαμε τον ξεναγό μας στα μονοπάτια και στις σκάλες κάνοντας κάποιες στάσεις, στις οποίες μας εξηγούσε διάφορα για τους γεωλογικούς σχηματισμούς που βλέπαμε, αλλά εγώ νομίζω ότι το έκανε για να πάρουμε μιαν ανάσα, γιατί τα σκαλοπάτια ήταν … βαριά. Πόσο δίκιο είχε… Δεν τους καταλάβαινες τους 0 βαθμούς. Τα μπουφάν τα βάλαμε στη μέση και τα κασκόλ στη τσέπη. Τα 15 λεπτά της αναμονής έξω από το σπήλαιο τελικά ήταν λίγα. Κούρα χρειαζόμασταν πριν μπούμε για να τα βγάλουμε πέρα!

Κρίμα που δεν επιτρεπόταν όμως οι φωτογραφίες. Παραδέχομαι βέβαια ότι θα ήταν δύσκολο (να βγάζουμε φωτογραφίες), γιατί ήταν και σκοτεινά, αλλά και γιατί θα δυσκόλευε τη “ροή” του group.

Ήταν σίγουρα πάρα πολύ εντυπωσιακοί όλοι αυτοί οι σχηματισμοί του πάγου που βλέπαμε. Όταν πια σταμάτησαν οι ανηφόρες και φτάσαμε στο “ίσιωμα”, μπορώ να πω ότι άρχισα και εγώ να απολαμβάνω αυτά που έβλεπα γύρω μου. Έβλεπα τεράστιους σταλαγμίτες από πάγο, κολώνες πάγου, σχήματα που έμοιαζαν με μορφές από πάγο, λίμνες από πάγο, καταρράκτες από πάγο! Είδα έναν τεράστιο τοίχο από πάγο, στον οποίο φαινόντουσαν ευκρινώς οι διάφορες έγχρωμες στρωματώσεις (κάθε έτος και άλλου χρώματος στρώση πάγου).
Σε κάποια σημεία ο πάγος είχε τέτοιο σχήμα που θύμιζε ‘κάτι’ με αποτέλεσμα να έχουν δοθεί ονόματα,
όπως ο “Πύργος Posselt”, ένας τεράστιος σχηματισμός με το όνομα «Great Ice Embankment» ύψους 25 μέτρων, αλλά και το «Κάστρο του Hymir» (ενός γίγαντα της σκανδιναβικής μυθολογίας), μέσα στο οποίο σταλακτίτες έχουν σχηματίσει το «Frigga's Veil» ή «Όργανο Πάγου» και ο «Καθεδρικός Ναός Alexander von Mörk» και το «Παγωμένο Παλάτι». Ήταν όλα πανέμορφα και μοναδικά.

Στην κατηφόρα της επιστροφής πια παραξεθάρρεψα. Καθώς περνούσαμε μέσα από ένα τούνελ πάγου και ενώ ήμουν από τις τελευταίες στη σειρά, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να βγάλω μια μικρή «φωτογραφιούλα». Κρίμα ήταν να βλέπω τέτοια πράγματα και να μην μπορώ να τα αποθανατίσω; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα με τίποτα να αντισταθώ! Μια δύναμη υπεράνω με έσπρωχνε… ! «Αθόρυβα θα γίνει, ο οδηγός είναι πολύ μπροστά, δεν θα βάλω φλας άλλωστε, ούτε που θα με καταλάβουν», σκεφτόμουν. Και βγάζω τη φωτογραφική από την τσέπη και τραβάω…και …φωτίστηκε ο τόπος…και όλοι με καταλάβανε… «Αχ! Δεν ήθελα φλας, πως μπήκε; Κατά λάθος τραβήχτηκε». Ο δε μπροστινός μου γύρισε και με κοίταξε με ένα ύφος περίεργο, που δεν το πολυκατάλαβα. Ήταν ύφος «πως τολμάς ενώ απαγορεύεται;» ή ήταν ύφος “γιατί πρόλαβες εσύ και όχι εγώ; Τώρα … καρφωθήκαμε”. Τώρα πάει είχε γίνει. Αφού την έκανα που την έκανα την αμαρτία, ας την κάνω και σωστά. Και τράβηξα και άλλη μία. Αλλά ατύχησε και αυτή γιατί την τράβηξα την ώρα που έσβησε ο πυρσός και ήταν σκοτάδια και δεν θα φαινόταν τίποτα. Και ναι! το τόλμησα τελικά και για τρίτη φορά.
Η στιγμή λοιπόν που με τόσο κόπο και αγωνία αποθανάτισα ήταν αυτή…..

Λίγο πριν την έξοδο ο ξεναγός μας έκανε και άλλο αστειάκι. Ενώ είχαμε σβήσει όλοι τους πυρσούς για να νιώσουμε το απόλυτο σκοτάδι του σπηλαίου, όπως το ένιωσαν οι πρώτοι εξερευνητές, μας είπε το εξής: “Τα λέμε στην έξοδο”.
Τάδε έφη ο ξεναγός στο απόλυτο σκοτάδι…
Γι’ αυτό υπήρχε και πινακίδα που έλεγε να μην εισέρχονται οι καρδιοπαθείς… Χα! Χα! Γελάσαμε…
Το ωραίο ήταν ότι με τη δίγλωσση ξενάγηση, εμείς οι Αγγλόφωνοι που τα ακούγαμε δεύτεροι, καταλαβαίναμε πότε έρχεται το αστείο, γιατί προηγούνταν το μειδίαμα ή και το γέλιο των Γερμανόφωνων που το άκουγαν πρώτοι. Τελικά μια χαρά ήταν ο ξεναγός μας … Και ανεβαίνει και τόσες σκάλες κάθε μέρα….

Και συνεχίστηκε η κατηφορική μας πια βόλτα μέσα στη σπηλιά του παγετώνα έως ότου μετά από συνολικά 70’ βγήκαμε έξω. Στην έξοδο του σπηλαίου μείναμε για λίγο να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε για μιαν ακόμη φορά αυτή τη θέα…..

Αποθανατίσαμε και λίγο ... από τον παγετώνα...

Κατηφορίσαμε πλήρως ικανοποιημένοι, όλοι μας. Δεν ήταν μόνο η σπηλιά και ο παγετώνας, ήταν και η θέα, ήταν και το περπάτημα σε αυτό το υπέροχο φυσικό τοπίο, ήταν και το τελεφερίκ, ήταν και το υψόμετρο ήταν όλα μαζί. Ήταν μια πολύ όμορφη εκδρομή στις Άλπεις!
Κάναμε μια στάση στο μαγαζί των εκδοτηρίων για καφέ, σουβενίρ και λίγο internet (απαραίτητο για την ενημέρωσή μας) και στη συνέχεια φύγαμε με κατεύθυνση το Salzburg.

Στην πόλη του Salzburg φτάσαμε, μετά από 40’. Παρκάραμε (στο κεντρικότατο Tiefgaraza Barmherzige Bruder) και αρχίσαμε τη βόλτα μας σε αυτήν την τόσο καλοδιατηρημένη παλιά πόλη (Altstadt) που περιλαμβάνεται και στον κατάλογο με τα Μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Salzburg σημαίνει "κάστρο του αλατιού". Ονομάστηκε έτσι κατά τα ρωμαϊκά χρόνια, εποχή που η πόλη είχε φήμη και πλούτη εξ’ αιτίας του ορυκτού αλατιού, στην εξόρυξη του οποίου βασιζόταν η οικονομία της. Σήμερα υπάρχουν τρία επισκέψιμα ορυχεία ορυκτού αλατιού στην περιοχή γύρω απ΄ το Salzburg. Το ένα από αυτά ήταν το plan B μας (αν δεν καταφέρναμε για κάποιο λόγο να πάμε στον παγετώνα).
Το Salzburg επίσης είναι και η γενέτειρα του Μότσαρτ. Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο διάχυτη η παρουσία του Mozart στην πόλη, που και “αδιάβαστος” να είναι κάποιος, είναι αδύνατον να μη καταλάβει τη σχέση του Μότσαρτ με αυτήν. Συναντάς το σπίτι που γεννήθηκε, το σπίτι που μεγάλωσε, το σπίτι που έδινε συναυλίες, ένα άγαλμά του, μια πλατεία με το όνομά του, μια γέφυρα με το όνομά του, ως και σοκολατάκια με το όνομά του. Μπορώ να φανταστώ και το όνομα του αεροδρομίου. Ναι! Είναι W. A. Mozart!!!

Η βόλτα μας ξεκίνησε από τη Mozartplatz. Βγάλαμε φωτογραφίες στο άγαλμα του Μότσαρτ, αλλά και στο σήμα της Unesco, που βρίσκεται στο κέντρο της ομώνυμης πλατείας, περπατήσαμε στον πεζόδρομο Judengasse χαζεύοντας βιτρίνες (ειδικά αυτές με τα σοκολατάκια ήταν χάρμα) και περάσαμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού Salzach, από τη γραφική γέφυρα Makartsteg. Από τη γέφυρα αυτή έχει κανείς καταπληκτική ορατότητα της πόλης και προς τα δυτικά του ποταμού (στην παλιά πόλη) και προς τα ανατολικά του, αλλά και προς το κάστρο του Salzburg. Χαζολογήσαμε λίγη ώρα πάνω στη γέφυρα, μελετώντας τα διάφορα λουκετάκια αγάπης που είναι κλειδωμένα πάνω στο στηθαίο της. Στην ουσία αυτά διαμορφώνουν το στηθαίο της και μόνο. Πολλά από αυτά ήταν πολύ ευφάνταστα και σε σχήμα και σε αφιερώματα. Η μικρή μας έκανε πολύ μεγάλη χαρά όταν αφήσαμε και εμείς το δικό μας, το οποίο είχαμε αγοράσει από το Μοναστηράκι μας παρακαλώ για αυτό το σκοπό. Και μάλιστα το δικό μας ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα. Είναι ένα μικρό μπλε ανάμεσα στα πάμπολλα κόκκινα (αγορασμένα από το διπλανό στη γέφυρα μαγαζάκι) και στα αρκετά χρυσά. Έτσι, …«σφραγίσαμε» και εμείς το πέρασμά μας από την πόλη! Αν περάσουμε ξανά στο μέλλον από το Salzburg, θα δούμε το λουκετάκι μας, όσο και να γεμίσει η γέφυρα, γιατί … το δικό μας ξεχωρίζει.

Προχωρώντας και τρώγοντας οι μισοί από ένα πανάκριβο παγωτό στο χέρι (3,10€ η μπάλα) και οι άλλοι μισοί από μια πίτα, προσπεράσαμε το σπίτι που έζησε ο Μότσαρτ και καταλήξαμε στους κήπους Mirabell του ομώνυμου παλατιού, με σκοπό να χαλαρώσουμε λίγο στα παγκάκια του.
Το παλάτι Mirabell είναι ένα ιστορικό κτήριο, που μαζί με τους κήπους του είναι διατηρητέα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Το όνομα Mirabell προκύπτει από τις λέξεις mirabile (δηλ. "θαυμαστή") και bella (δηλ. "όμορφη"). Στο παλάτι αυτό, το 1815 γεννήθηκε ο Όθωνας, ο βασιλιάς της Ελλάδας.
Χτίστηκε το 1606 από έναν πρίγκιπα, για την αγαπημένη του και σήμερα χρησιμεύει κυρίως ως φόντο για … ρομαντικούς γάμους. Παρεπιπτόντως εδώ είναι και το γραφείο του … Δημάρχου του Σάλτζμπουργκ!

Αξιοσημείωτο είναι ότι, η γεωμετρική μορφή που έχουν οι κήποι (χαρακτηριστική του μπαρόκ), έχει διατηρηθεί διαμέσου των χρόνων (από το 1730). Εκτός από τα λουλούδια, τους κήπους στολίζουν και αγάλματα μυθολογικών προσώπων, που είναι συμμετρικά τοποθετημένα γύρω από ένα μεγάλο κεντρικό συντριβάνι. Ένα «συν» για τους κήπους αποτελεί και ο οπτικός προσανατολισμός τους προς το φρούριο του Salzburg. Όπου και να σταθείς μέσα στους κήπους έχεις ωραία και απρόσκοπτη θέα του κάστρου.
Οι κήποι Mirabell έγιναν παγκοσμίως γνωστοί γιατί αποτελούν τόπο γυρισμάτων του μιούζικαλ "The Sound of Music". Είναι πολύ χαρακτηριστική η σκηνή που η Julie Andrews χορεύει και τραγουδά γύρω από τη μεγάλη κρήνη, αλλά και μέσα στον κήπο με τις τριανταφυλλιές, μπροστά από το παλάτι.

Το σούρουπο μας θύμισε ότι έφτασε η ώρα για να φύγουμε.
Βγαίνοντας από τους κήπους προχωρήσαμε παραποτάμια από την ανατολική πλευρά της όχθης του Salzach, περνώντας μπροστά από το ξενοδοχείο Sacher. Είναι πολύ όμορφο και αριστοκρατικό κτήριο, με καταπληκτική διακόσμηση και πανέμορφη αυλή, στην οποία πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να καθίσουμε για να φάμε το αγαπημένο γλυκό της Αυτοκράτειρας Σίσυ, την Sachertorte. Αν έκανα όμως τέτοια πρόταση στην παρέα, μάλλον θα … προκαλούσα την τύχη μου, γιατί τους έβλεπα όλους να “σέρνονται” λίγο. Εκτός βέβαια από τη μικρή, η οποία ειδικά αν είναι για γλυκό, πετάει τη σκούφια της. Δεν πειράζει όμως. Θα το αναβάλουμε το γλυκό για όταν θα πάμε στη Βιέννη, που θα είναι και το original.

Κατά την επιστροφή μας προς την παλιά πόλη, περάσαμε πάλι πάνω από το ποτάμι, από τη γέφυρα Staatsbrücke και καθώς διασχίζαμε στη συνέχεια τον πεζόδρομο Judengasse σκεφτήκαμε σοβαρά να καθίσουμε για φαγητό σε ένα από τα μαγαζιά του, τα οποία μας ξάφνιασαν με τις τιμές τους! Παραδόξως δεν ήταν τόσο ακριβά, όσο φοβόμουν ότι θα ήταν, αλλά όπως… πάντα θυμηθήκαμε ότι έπρεπε πρώτα να ενημερώσουμε το κατάλυμά μας για την αργοπορία μας. Το κατάλυμα όμως δεν απαντούσε και έτσι αγχωθήκαμε και φύγαμε γρήγορα χωρίς να μείνουμε για φαγητό.
Με το που πήραμε το αυτοκίνητό μας από το parking έληξε και η μικρή όμορφη βόλτα μας στο Salzburg. Η διαδρομή που είχαμε κάνει στο κέντρο της πόλης ήταν αυτή:

Το επόμενο κατάλυμά μας το είχαμε “κλείσει” στην πόλη Landsberg am Lech. Είναι μια πόλη δυτικά του Μονάχου. Οι λόγοι που έκλεισα το συγκεκριμένο κατάλυμα είναι γιατί ήταν αρκετά οικονομικό, σε σχέση με αυτά που έβρισκα στο Μόναχο, γιατί ήταν πολύ όμορφο (το καλύτερο όλης της εκδρομής), βρισκόταν σε μια από τις όμορφες πόλης της Ρομαντικής οδού (που ήθελα να πάω) και βρισκόταν επίσης, σε ικανοποιητική απόσταση και από το Μόναχο, αλλά και από τα κάστρα του Λουδοβίκου που θα πηγαίναμε τη μεθεπόμενη ημέρα.

Αντιμετωπίσαμε όμως μεγάλο πρόβλημα στο να επικοινωνήσουμε με τη σπιτονοικοκυρά μας. Η συνεννόηση που είχαμε κάνει ήταν, να την καλέσουμε πριν φτάσουμε, για να έρθει να μας ανοίξει το σπίτι. Στο κινητό της όμως απαντούσε ένας αυτόματος τηλεφωνητής στα Γερμανικά (που φυσικά δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε) και το σταθερό (από το booking) δεν απαντούσε καθόλου. Ύστερα από πολλές προσπάθειες και αρκετό άγχος μπορώ να πω, κάποιος εδέησε να απαντήσει στο σταθερό και έτσι άφησα μήνυμα στην σπιτονοικοκυρά, για το … αργά της υπόθεσης, η οποία και μου έστειλε πίσω μήνυμα ότι θα με περιμένει με το κλειδί στο χέρι. Ουφ!
Όλα αυτά δεν θα τα “τραβάγαμε” αν ξεκινούσαμε στην ώρα μας το πρωί. Αυτό το άγχος που περνάω με τα καταλύματα και το check in οφείλεται στο αργό πρωινό ξύπνημα!
Συναντήσαμε αδικαιολόγητη κίνηση στα σύνορα, που εμείς όταν τα φτάσαμε τα περάσαμε “αέρα”. Τελικά φτάσαμε στο κατάλυμά μας λίγο πριν τις 12:00 το βράδυ!

Η Γερμανίδα οικοδέσποινά μας, η Annette, μας υποδέχτηκε σαν να ήταν η φίλη μας από το χωριό, που μας πεθύμησε, γιατί είχε καιρό να μας δει! Ήταν μια κοπέλα πολύ φιλόξενη, πολύ ευγενική και πολύ οικεία, με ένα πανέμορφο σπιτικό! Τέτοιο καλωσόρισμα στις 12:00 το βράδυ, ούτε η μαμά μου δεν μου έχει κάνει! Το σπίτι που μας φιλοξένησε, στο booking έχει τον τίτλο: «Idyllisches Häuschen auf dem Dorf», που σημαίνει «Εξοχική κατοικία στο χωριό» και ήταν όνομα και πράγμα. Ήταν ένα υπέροχο σπίτι 200 ετών, ανακαινισμένο, το οποίο όμως είχε κρατήσει πολλά παλιά στοιχεία, που ήταν πλήρως εναρμονισμένα με άλλα σύγχρονα, δυόροφο, με τα υπνοδωμάτια στον επάνω όροφο και το σαλόνι και την κουζίνα στον κάτω.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι η σόμπα του σαλονιού μας περίμενε αναμμένη (όχι επειδή έκανε κρύο, αλλά έτσι για θαλπωρή, όπως μας είπε η Annette) και στα μαξιλάρια μας είχε από ένα σοκολατάκι!

Που να το ξέρω ότι θα συναντούσα κάτι τέτοιο; Το σπίτι ήταν καταπληκτικό!!! Θα μπορούσαμε να μέναμε 3-4 ημέρες εδώ, να το είχαμε σαν ορμητήριο για να επισκεπτόμασταν όλα τα γύρω – γύρω. Θα κάναμε ημερήσιες στο Augsburg, στη Legoland και στην Ulm. Ακόμα και στη Νυρεμβέργη και στη Στουτγκάρδη θα μπορούσαμε να πάμε άνετα, με τέτοιους δρόμους που έχει η Γερμανία και μάλιστα χωρίς διόδια.

Τι να πω πάλι; Την επόμενη φορά; Μου φαίνεται άλλη “τρύπα” άνοιξα….
Μαγείρεψα, κλασικά μια μακαρονάδα, την οποία και φάγαμε βλέποντας πάλι US open. Κοιμηθήκαμε πάλι αργά.

 

[Grerena]

Μεγάλη μου παράλειψη το ότι στο προηγούμενο post μου, δεν πρόσθεσα τις φωτογραφίες των καρτ - ποστάλ του παγετώνα, που αγόρασα.
Όμως,...Κάλιο αργά παρά ποτέ.

 

[vasiliss]

6η ημέρα - Στα έγκατα των … Άλπεων μαζί με λίγο Salzbourg!
Ανανεωμένη και με ανασυνταγμένες τις δυνάμεις μου ξύπνησα κατά τις 7:30 και με αδημονία έτρεξα στο παράθυρο για να δω που βρίσκομαι. Και είδα αυτό……
View attachment 218971

View attachment 218972

View attachment 218973

View attachment 218974

Το χωριό που μέναμε λέγεται Rennweg am Katschberg και είναι πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο Α-10. Συγκεκριμένα βρίσκεται πολύ κοντά στην αρχή του τεράστιου τούνελ Katschberg του αυτοκινητόδρομου A-10. Το επέλεξα γιατί βρισκόταν σε σημείο που δεν παρέκκλινε από την πορεία μας, αλλά και γιατί ήταν πολύ κοντά στον παγετώνα Eisriesenwelt που θα επισκεπτόμαστε σήμερα το πρωί. Δεν φανταζόμουν όμως ότι το Rennweg θα ήταν τόσο όμορφο!
Περιχαρής αποφάσισα να βγω και να πάω για ψώνια. Έτσι βγήκα στο δρόμο…και συνάντησα αυτό…
View attachment 218978


View attachment 218976
Και μετά συνέχισα…πέρασα και ένα ποταμάκι και μετά συνάντησα αυτό….
View attachment 218982

και αυτό …
View attachment 218983

Ψώνισα λοιπόν στο Super Market όλα τα απαραίτητα για το πρωινό μας και στο γυρισμό συνάντησα και αυτό...
View attachment 218977

Μα που ζουν αυτοί οι άνθρωποι;

Αφού ετοιμάσαμε το πρωινό μας στην ωραία κουζινίτσα μας και το φάγαμε στην μεγάλη, ξύλινη Γερμανικού στυλ τραπεζαρία μας, ήπιαμε τον καφέ μας στον κήπο, αυτόν τον κήπο….
View attachment 218979

View attachment 218975

View attachment 218981
χαιρετήσαμε τον Herr & τη Frau Lackner και αναχωρήσαμε για τον παγετώνα Eisriesenwelt.

O παγετώνας Eisriesenwelt είναι ο μεγαλύτερος της Ευρώπης και βρίσκεται κυριολεκτικά … μέσα στο βουνό Hochkogel, των Άλπεων. Ο Eisriesenwelt (που στα Γερμανικά μεταφράζεται σαν "Κόσμος των παγωμένων γιγάντων") είναι ένα σπήλαιο πάγου, δηλ. ένα είδος φυσικού σπηλαίου, που περιέχει σημαντική ποσότητα πολυετών πάγων.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε το 1879 από τον Anton Posselt, έναν Αυστριακό επιστήμονα, ο οποίος εξερεύνησε μόνο τα πρώτα 200 μέτρα του. Ήταν γνωστό στους ντόπιους (και πριν απ’ τον Posset), οι οποίοι πίστευαν ότι ήταν η πύλη της κολάσεως και αρνούνταν να το εξερευνήσουν!!

Το βουνό Hochkogel είναι ορατό από τον αυτοκινητόδρομο Α-10...
View attachment 218985

Σε λιγότερο από μία ώρα από την αναχώρησή μας από τους Lackner έπρεπε να αφήσουμε την Α-10 και να στρίψουμε για τον παγετώνα. “Χάσαμε” όμως τη διασταύρωση. Υπάρχει μια καφέ ταμπέλα που λέει προς “Eisriesenwelt”, την οποία όμως δεν προσέξαμε. Και αναγκαστήκαμε και κάναμε αναστροφή μετά από μερικά χιλιόμετρα. Υπάρχει και ένα μεγάλο σημάδι για την ταμπέλα, που δεν είναι άλλο, από ένα μεγάλο κάστρο, που βρίσκεται απέναντι.

View attachment 218984

Κάστρο και Hochkogel στο ίδιο πλάνο...
View attachment 219008

View attachment 219033

Το κάστρο Hohenwerfen, που αν και είναι πολύ παλιό (του 1075) είναι πολύ καλά διατηρημένο, στέκεται στην κορυφή ενός λόφου ύψους 600μ. και έχει αποτελέσει σκηνικό για πάρα πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Έχει γίνει από ρομαντικό ξενοδοχείο, έως μοναστήρι και στρατηγείο των Γερμανών σε ταινίες με θέμα τον Β’ Παγκόσμιο. Θέλω να πω ότι είναι τόσο όμορφο και σε πολύ επιβλητικό σημείο, που είναι αδύνατον να μην το προσέξεις και αποτελεί συγχρόνως σημάδι ότι έφτασες και στον παγετώνα.
Για να φτάσουμε στο parking του παγετώνα και μπροστά από τα εκδοτήρια ανεβήκαμε σε υψόμετρο περίπου 900μ Είχα ακούσει για απίστευτες ουρές στα εκδοτήρια, αλλά απ΄ ότι φαίνεται αυτές είναι μόνο …καλοκαιρινές. Τώρα ήταν Σεπτέμβριος. . Τα εισιτήρια και για τους 5 μας ήταν 91€ (24€ για τον κάθε ενήλικο, 18€ για το κάθε αγόρι και 7€ για τη μικρή). Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκαν τσιμπημένα, αλλά ύστερα από την επίσκεψή μας αυτή αναθεώρησα την άποψή μου.

Βέβαια το να φτάσεις στον παγετώνα δεν ήταν ακριβώς και πολύ εύκολη υπόθεση. Οι διάφορες ταμπέλες προσπαθούν να σε προετοιμάσουν ψυχολογικά, με μηνύματα του τύπου:
• Η είσοδος επιτρέπεται μόνο με επίσημο ξεναγό.
• Όλοι οι επισκέπτες πρέπει να φοράνε σκληρά παπούτσια και ζεστά ρούχα.
• Στην είσοδο μοιράζονται λάμπες.
• Όσοι αποφασίσουν να επισκεφτούν το μέρος, να έχουν υπ’ όψη τους ότι θα χρειαστεί να ανεβούν περίπου 134μ. Έτσι, δεν προτείνεται σε ανθρώπους με καρδιοπάθεια ή κινητικά και αναπνευστικά προβλήματα.
• Τα παιδιά είναι εξ’ ολοκλήρου ευθύνη των γονιών τους να κρίνουν αν μπορούν να αντέξουν να είναι κλεισμένα σε έναν τέτοιου είδους χώρο για τα 75’ που διαρκεί το tour.
Είχα ήδη ενημερωθεί για τα παραπάνω από το site του παγετώνα και είχα οργανωθεί με χοντρά ρούχα για όλους, σκουφιά, γάντια κ.α. και είχαμε φροντίσει να φτάσουμε και νωρίς για να έχουμε το χρόνο να ανεβούμε.

Μετά τα εκδοτήρια λοιπόν ανηφορίσαμε περίπου κανένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε στο τελεφερίκ. Περιττό να αναφέρω ότι, καθ’ όλη τη διαδρομή είχαμε καταπληκτική θέα και το σκηνικό όλο των γύρω πλαγιών πολύ απλά… έκοβε την ανάσα..…..

Από τα εκδοτήρια... ξεκίνησε η ανηφορική βόλτα μας...
View attachment 218986

View attachment 218987

View attachment 218988

View attachment 218989

Βρισκόμασταν ήδη σε ένα υψόμετρο των 1100μ περίπου. Η διαδρομή με το τελεφερίκ ήταν απολαυστική. Ανεβήκαμε στα 1700μ. με αυτό, φτάνοντας σε ένα καταπληκτικό σαλέ, στο οποίο δεν καθίσαμε δυστυχώς, γιατί είχαμε ακόμα αρκετή διαδρομή να κάνουμε και μάλιστα ανηφορική.
Η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι την είσοδο της σπηλιάς ήταν πιο κουραστική και σαφώς μακρύτερη από το πρώτο κομμάτι (πριν το τελεφερίκ), αλλά πρόσφερε και πολύ πιο ωραίες εικόνες. Η θέα ήταν μ α γ ι κ ή! Από εδώ πια έβλεπες και κάτω την κοιλάδα Salzach, τα χωριά της, τον αυτοκινητόδρομο που είμαστε πριν λίγο, αλλά έβλεπες και πολλές κορυφές των Άλπεων και μάλιστα χιονισμένες. Εδώ πια καταλαβαίνεις ότι είσαι στις Άλπεις ή μάλλον… στην καρδιά των Άλπεων. Δεν χόρταινε το μάτι σου να βλέπει. Με στάσεις, χάζεμα και φωτογραφίες κάναμε περί τα τρία τέταρτα να ανεβούμε τα 1500μ. που υπολείπονταν μέχρι την είσοδο του σπηλαίου, την οποία και βλέπαμε καθώς πλησιάζαμε. Ήταν μια τρύπα στο βουνό.

View attachment 218990


View attachment 218991

View attachment 218992

View attachment 218993

View attachment 218994

View attachment 218995

View attachment 219029


View attachment 218996

View attachment 218997

View attachment 218998

View attachment 218999


View attachment 219000

Και μόλις φτάσαμε ψιλολαχανιασμένοι, με χαρά είδαμε ότι προλαβαίνουμε το Αγγλόφωνο group που μόλις έμπαινε μέσα, αλλά ο υπεύθυνος ξεναγός είχε διαφορετική άποψη. «Θα περιμένετε το επόμενο group», μας είπε αυστηρά.
Φυσικά για αυτήν την αναμονή που προέκυψε, ποιος έφταιγε; Κατά την οικογένεια έφταιγε … η μαμά. Πάντα η μαμά φταίει! Εγώ λοιπόν έφταιγα γιατί σταματούσα συχνά στη διαδρομή για να βγάλω φωτογραφίες! Κι όλο στάσεις έκανα για να βγάλουμε φωτογραφίες με όλες τις βουνοκορφές για φόντο. Και ενώ βλέπαμε από μακριά τον κόσμο στην είσοδο του σπηλαίου, που περίμενε κι άλλους για να σχηματίσουν group, εμείς δεν κάναμε γρήγορα … εξ’ αιτίας μου. Βγάζαμε φωτογραφίες! Αυτή είναι η ετυμηγορία! Τώρα ποιος ξέρει πόση ώρα θα περιμένουμε να μαζευτεί πάλι ικανός αριθμός για σχηματιστεί group…..
Για μένα βέβαια έφταιγε ο αυστηρός Αυστριακός, που το μόνο που τον νοιάζει, να τηρήσει τους τύπους. “Τόσοι ακριβώς” πρέπει να είναι στο group και ούτε ένας παραπάνω (ή πέντε πάνω – κάτω).
Ένα τέταρτο πέρασε κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι μας λέγαμε τα δικά μας, του τύπου «μα γιατί;», «αφού προλάβαμε», «γιατί να περιμένουμε να μαζευτεί κόσμος;», ώσπου ο ξεναγός μας, μας φώναξε για να μπούμε μέσα.
Μόλις μπήκαμε, αμέσως καταλάβαμε γιατί τελικά ο ξεναγός μας δεν μας άφησε να μπούμε μέσα με το προηγούμενο group, ενώ το είχαμε προλάβει. Το καταλάβαμε όταν μας είπε το χαρακτηριστικό “αστείο”: «Σας έχω καλά και κακά νέα. Τα κακά είναι ότι μέσα στο σπήλαιο έχει 0 βαθμούς Κελσίου. Τα καλά είναι ότι έχει τόσες σκάλες να ανεβείτε που δεν θα κρυώνετε………!!!
Γι’ αυτό … δεν μας άφησε να μπούμε με το προηγούμενο group. Ήθελε ο άνθρωπος να ξεκουραστούμε από την ανηφοριά για να αντέξουμε τις σκάλες του σπηλαίου. Συγκεκριμένα τα 700 σκαλοπάτια ……τα οποία κάναμε σχεδόν μονοκοπανιά……που μεταφράζεται σε 130μ. ακόμα καθ’ ύψος!!!

Και έφτασε η ώρα…και μαζευτήκαμε… και οι Γερμανόφωνοι…και οι Αγγλόφωνοι. Θα μπαίναμε στο σπήλαιο συγχρόνως και η ξενάγηση θα γινόταν και στις δύο γλώσσες διαδοχικά. Και πήραμε πυρσούς στα χέρια (ένας ανά 3-4 άτομα) και μπήκαμε. Και ακολουθούσαμε τον ξεναγό μας στα μονοπάτια και στις σκάλες κάνοντας κάποιες στάσεις, στις οποίες μας εξηγούσε διάφορα για τους γεωλογικούς σχηματισμούς που βλέπαμε, αλλά εγώ νομίζω ότι το έκανε για να πάρουμε μιαν ανάσα, γιατί τα σκαλοπάτια ήταν … βαριά. Πόσο δίκιο είχε… Δεν τους καταλάβαινες τους 0 βαθμούς. Τα μπουφάν τα βάλαμε στη μέση και τα κασκόλ στη τσέπη. Τα 15 λεπτά της αναμονής έξω από το σπήλαιο τελικά ήταν λίγα. Κούρα χρειαζόμασταν πριν μπούμε για να τα βγάλουμε πέρα!

Κρίμα που δεν επιτρεπόταν όμως οι φωτογραφίες. Παραδέχομαι βέβαια ότι θα ήταν δύσκολο (να βγάζουμε φωτογραφίες), γιατί ήταν και σκοτεινά, αλλά και γιατί θα δυσκόλευε τη “ροή” του group.

Ήταν σίγουρα πάρα πολύ εντυπωσιακοί όλοι αυτοί οι σχηματισμοί του πάγου που βλέπαμε. Όταν πια σταμάτησαν οι ανηφόρες και φτάσαμε στο “ίσιωμα”, μπορώ να πω ότι άρχισα και εγώ να απολαμβάνω αυτά που έβλεπα γύρω μου. Έβλεπα τεράστιους σταλαγμίτες από πάγο, κολώνες πάγου, σχήματα που έμοιαζαν με μορφές από πάγο, λίμνες από πάγο, καταρράκτες από πάγο! Είδα έναν τεράστιο τοίχο από πάγο, στον οποίο φαινόντουσαν ευκρινώς οι διάφορες έγχρωμες στρωματώσεις (κάθε έτος και άλλου χρώματος στρώση πάγου).
Σε κάποια σημεία ο πάγος είχε τέτοιο σχήμα που θύμιζε ‘κάτι’ με αποτέλεσμα να έχουν δοθεί ονόματα,
όπως ο “Πύργος Posselt”, ένας τεράστιος σχηματισμός με το όνομα «Great Ice Embankment» ύψους 25 μέτρων, αλλά και το «Κάστρο του Hymir» (ενός γίγαντα της σκανδιναβικής μυθολογίας), μέσα στο οποίο σταλακτίτες έχουν σχηματίσει το «Frigga's Veil» ή «Όργανο Πάγου» και ο «Καθεδρικός Ναός Alexander von Mörk» και το «Παγωμένο Παλάτι». Ήταν όλα πανέμορφα και μοναδικά.

Στην κατηφόρα της επιστροφής πια παραξεθάρρεψα. Καθώς περνούσαμε μέσα από ένα τούνελ πάγου και ενώ ήμουν από τις τελευταίες στη σειρά, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να βγάλω μια μικρή «φωτογραφιούλα». Κρίμα ήταν να βλέπω τέτοια πράγματα και να μην μπορώ να τα αποθανατίσω; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα με τίποτα να αντισταθώ! Μια δύναμη υπεράνω με έσπρωχνε… ! «Αθόρυβα θα γίνει, ο οδηγός είναι πολύ μπροστά, δεν θα βάλω φλας άλλωστε, ούτε που θα με καταλάβουν», σκεφτόμουν. Και βγάζω τη φωτογραφική από την τσέπη και τραβάω…και …φωτίστηκε ο τόπος…και όλοι με καταλάβανε… «Αχ! Δεν ήθελα φλας, πως μπήκε; Κατά λάθος τραβήχτηκε». Ο δε μπροστινός μου γύρισε και με κοίταξε με ένα ύφος περίεργο, που δεν το πολυκατάλαβα. Ήταν ύφος «πως τολμάς ενώ απαγορεύεται;» ή ήταν ύφος “γιατί πρόλαβες εσύ και όχι εγώ; Τώρα … καρφωθήκαμε”. Τώρα πάει είχε γίνει. Αφού την έκανα που την έκανα την αμαρτία, ας την κάνω και σωστά. Και τράβηξα και άλλη μία. Αλλά ατύχησε και αυτή γιατί την τράβηξα την ώρα που έσβησε ο πυρσός και ήταν σκοτάδια και δεν θα φαινόταν τίποτα. Και ναι! το τόλμησα τελικά και για τρίτη φορά.
Η στιγμή λοιπόν που με τόσο κόπο και αγωνία αποθανάτισα ήταν αυτή…..

View attachment 219004

View attachment 219005

Λίγο πριν την έξοδο ο ξεναγός μας έκανε και άλλο αστειάκι. Ενώ είχαμε σβήσει όλοι τους πυρσούς για να νιώσουμε το απόλυτο σκοτάδι του σπηλαίου, όπως το ένιωσαν οι πρώτοι εξερευνητές, μας είπε το εξής: “Τα λέμε στην έξοδο”.
Τάδε έφη ο ξεναγός στο απόλυτο σκοτάδι…
Γι’ αυτό υπήρχε και πινακίδα που έλεγε να μην εισέρχονται οι καρδιοπαθείς… Χα! Χα! Γελάσαμε…
Το ωραίο ήταν ότι με τη δίγλωσση ξενάγηση, εμείς οι Αγγλόφωνοι που τα ακούγαμε δεύτεροι, καταλαβαίναμε πότε έρχεται το αστείο, γιατί προηγούνταν το μειδίαμα ή και το γέλιο των Γερμανόφωνων που το άκουγαν πρώτοι. Τελικά μια χαρά ήταν ο ξεναγός μας … Και ανεβαίνει και τόσες σκάλες κάθε μέρα….

Και συνεχίστηκε η κατηφορική μας πια βόλτα μέσα στη σπηλιά του παγετώνα έως ότου μετά από συνολικά 70’ βγήκαμε έξω. Στην έξοδο του σπηλαίου μείναμε για λίγο να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε για μιαν ακόμη φορά αυτή τη θέα…..

View attachment 219001
View attachment 219030


View attachment 219031


View attachment 219002

View attachment 219007


View attachment 219003
Αποθανατίσαμε και λίγο ... από τον παγετώνα...
View attachment 219006

Κατηφορίσαμε πλήρως ικανοποιημένοι, όλοι μας. Δεν ήταν μόνο η σπηλιά και ο παγετώνας, ήταν και η θέα, ήταν και το περπάτημα σε αυτό το υπέροχο φυσικό τοπίο, ήταν και το τελεφερίκ, ήταν και το υψόμετρο ήταν όλα μαζί. Ήταν μια πολύ όμορφη εκδρομή στις Άλπεις!
Κάναμε μια στάση στο μαγαζί των εκδοτηρίων για καφέ, σουβενίρ και λίγο internet (απαραίτητο για την ενημέρωσή μας) και στη συνέχεια φύγαμε με κατεύθυνση το Salzburg.

Στην πόλη του Salzburg φτάσαμε, μετά από 40’. Παρκάραμε (στο κεντρικότατο Tiefgaraza Barmherzige Bruder) και αρχίσαμε τη βόλτα μας σε αυτήν την τόσο καλοδιατηρημένη παλιά πόλη (Altstadt) που περιλαμβάνεται και στον κατάλογο με τα Μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Salzburg σημαίνει "κάστρο του αλατιού". Ονομάστηκε έτσι κατά τα ρωμαϊκά χρόνια, εποχή που η πόλη είχε φήμη και πλούτη εξ’ αιτίας του ορυκτού αλατιού, στην εξόρυξη του οποίου βασιζόταν η οικονομία της. Σήμερα υπάρχουν τρία επισκέψιμα ορυχεία ορυκτού αλατιού στην περιοχή γύρω απ΄ το Salzburg. Το ένα από αυτά ήταν το plan B μας (αν δεν καταφέρναμε για κάποιο λόγο να πάμε στον παγετώνα).
Το Salzburg επίσης είναι και η γενέτειρα του Μότσαρτ. Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο διάχυτη η παρουσία του Mozart στην πόλη, που και “αδιάβαστος” να είναι κάποιος, είναι αδύνατον να μη καταλάβει τη σχέση του Μότσαρτ με αυτήν. Συναντάς το σπίτι που γεννήθηκε, το σπίτι που μεγάλωσε, το σπίτι που έδινε συναυλίες, ένα άγαλμά του, μια πλατεία με το όνομά του, μια γέφυρα με το όνομά του, ως και σοκολατάκια με το όνομά του. Μπορώ να φανταστώ και το όνομα του αεροδρομίου. Ναι! Είναι W. A. Mozart!!!

View attachment 219009

View attachment 219036

Η βόλτα μας ξεκίνησε από τη Mozartplatz. Βγάλαμε φωτογραφίες στο άγαλμα του Μότσαρτ, αλλά και στο σήμα της Unesco, που βρίσκεται στο κέντρο της ομώνυμης πλατείας, περπατήσαμε στον πεζόδρομο Judengasse χαζεύοντας βιτρίνες (ειδικά αυτές με τα σοκολατάκια ήταν χάρμα) και περάσαμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού Salzach, από τη γραφική γέφυρα Makartsteg. Από τη γέφυρα αυτή έχει κανείς καταπληκτική ορατότητα της πόλης και προς τα δυτικά του ποταμού (στην παλιά πόλη) και προς τα ανατολικά του, αλλά και προς το κάστρο του Salzburg. Χαζολογήσαμε λίγη ώρα πάνω στη γέφυρα, μελετώντας τα διάφορα λουκετάκια αγάπης που είναι κλειδωμένα πάνω στο στηθαίο της. Στην ουσία αυτά διαμορφώνουν το στηθαίο της και μόνο. Πολλά από αυτά ήταν πολύ ευφάνταστα και σε σχήμα και σε αφιερώματα. Η μικρή μας έκανε πολύ μεγάλη χαρά όταν αφήσαμε και εμείς το δικό μας, το οποίο είχαμε αγοράσει από το Μοναστηράκι μας παρακαλώ για αυτό το σκοπό. Και μάλιστα το δικό μας ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα. Είναι ένα μικρό μπλε ανάμεσα στα πάμπολλα κόκκινα (αγορασμένα από το διπλανό στη γέφυρα μαγαζάκι) και στα αρκετά χρυσά. Έτσι, …«σφραγίσαμε» και εμείς το πέρασμά μας από την πόλη! Αν περάσουμε ξανά στο μέλλον από το Salzburg, θα δούμε το λουκετάκι μας, όσο και να γεμίσει η γέφυρα, γιατί … το δικό μας ξεχωρίζει.

View attachment 219011

View attachment 219012

View attachment 219010

View attachment 219013
View attachment 219034


View attachment 219018

View attachment 219019

Προχωρώντας και τρώγοντας οι μισοί από ένα πανάκριβο παγωτό στο χέρι (3,10€ η μπάλα) και οι άλλοι μισοί από μια πίτα, προσπεράσαμε το σπίτι που έζησε ο Μότσαρτ και καταλήξαμε στους κήπους Mirabell του ομώνυμου παλατιού, με σκοπό να χαλαρώσουμε λίγο στα παγκάκια του.
Το παλάτι Mirabell είναι ένα ιστορικό κτήριο, που μαζί με τους κήπους του είναι διατηρητέα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Το όνομα Mirabell προκύπτει από τις λέξεις mirabile (δηλ. "θαυμαστή") και bella (δηλ. "όμορφη"). Στο παλάτι αυτό, το 1815 γεννήθηκε ο Όθωνας, ο βασιλιάς της Ελλάδας.
Χτίστηκε το 1606 από έναν πρίγκιπα, για την αγαπημένη του και σήμερα χρησιμεύει κυρίως ως φόντο για … ρομαντικούς γάμους. Παρεπιπτόντως εδώ είναι και το γραφείο του … Δημάρχου του Σάλτζμπουργκ!

Αξιοσημείωτο είναι ότι, η γεωμετρική μορφή που έχουν οι κήποι (χαρακτηριστική του μπαρόκ), έχει διατηρηθεί διαμέσου των χρόνων (από το 1730). Εκτός από τα λουλούδια, τους κήπους στολίζουν και αγάλματα μυθολογικών προσώπων, που είναι συμμετρικά τοποθετημένα γύρω από ένα μεγάλο κεντρικό συντριβάνι. Ένα «συν» για τους κήπους αποτελεί και ο οπτικός προσανατολισμός τους προς το φρούριο του Salzburg. Όπου και να σταθείς μέσα στους κήπους έχεις ωραία και απρόσκοπτη θέα του κάστρου.
Οι κήποι Mirabell έγιναν παγκοσμίως γνωστοί γιατί αποτελούν τόπο γυρισμάτων του μιούζικαλ "The Sound of Music". Είναι πολύ χαρακτηριστική η σκηνή που η Julie Andrews χορεύει και τραγουδά γύρω από τη μεγάλη κρήνη, αλλά και μέσα στον κήπο με τις τριανταφυλλιές, μπροστά από το παλάτι.

View attachment 219014

View attachment 219015

Το σούρουπο μας θύμισε ότι έφτασε η ώρα για να φύγουμε.
Βγαίνοντας από τους κήπους προχωρήσαμε παραποτάμια από την ανατολική πλευρά της όχθης του Salzach, περνώντας μπροστά από το ξενοδοχείο Sacher. Είναι πολύ όμορφο και αριστοκρατικό κτήριο, με καταπληκτική διακόσμηση και πανέμορφη αυλή, στην οποία πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να καθίσουμε για να φάμε το αγαπημένο γλυκό της Αυτοκράτειρας Σίσυ, την Sachertorte. Αν έκανα όμως τέτοια πρόταση στην παρέα, μάλλον θα … προκαλούσα την τύχη μου, γιατί τους έβλεπα όλους να “σέρνονται” λίγο. Εκτός βέβαια από τη μικρή, η οποία ειδικά αν είναι για γλυκό, πετάει τη σκούφια της. Δεν πειράζει όμως. Θα το αναβάλουμε το γλυκό για όταν θα πάμε στη Βιέννη, που θα είναι και το original.

View attachment 219016

View attachment 219017

View attachment 219039

Κατά την επιστροφή μας προς την παλιά πόλη, περάσαμε πάλι πάνω από το ποτάμι, από τη γέφυρα Staatsbrücke και καθώς διασχίζαμε στη συνέχεια τον πεζόδρομο Judengasse σκεφτήκαμε σοβαρά να καθίσουμε για φαγητό σε ένα από τα μαγαζιά του, τα οποία μας ξάφνιασαν με τις τιμές τους! Παραδόξως δεν ήταν τόσο ακριβά, όσο φοβόμουν ότι θα ήταν, αλλά όπως… πάντα θυμηθήκαμε ότι έπρεπε πρώτα να ενημερώσουμε το κατάλυμά μας για την αργοπορία μας. Το κατάλυμα όμως δεν απαντούσε και έτσι αγχωθήκαμε και φύγαμε γρήγορα χωρίς να μείνουμε για φαγητό.
Με το που πήραμε το αυτοκίνητό μας από το parking έληξε και η μικρή όμορφη βόλτα μας στο Salzburg. Η διαδρομή που είχαμε κάνει στο κέντρο της πόλης ήταν αυτή:

View attachment 219038

Το επόμενο κατάλυμά μας το είχαμε “κλείσει” στην πόλη Landsberg am Lech. Είναι μια πόλη δυτικά του Μονάχου. Οι λόγοι που έκλεισα το συγκεκριμένο κατάλυμα είναι γιατί ήταν αρκετά οικονομικό, σε σχέση με αυτά που έβρισκα στο Μόναχο, γιατί ήταν πολύ όμορφο (το καλύτερο όλης της εκδρομής), βρισκόταν σε μια από τις όμορφες πόλης της Ρομαντικής οδού (που ήθελα να πάω) και βρισκόταν επίσης, σε ικανοποιητική απόσταση και από το Μόναχο, αλλά και από τα κάστρα του Λουδοβίκου που θα πηγαίναμε τη μεθεπόμενη ημέρα.

Αντιμετωπίσαμε όμως μεγάλο πρόβλημα στο να επικοινωνήσουμε με τη σπιτονοικοκυρά μας. Η συνεννόηση που είχαμε κάνει ήταν, να την καλέσουμε πριν φτάσουμε, για να έρθει να μας ανοίξει το σπίτι. Στο κινητό της όμως απαντούσε ένας αυτόματος τηλεφωνητής στα Γερμανικά (που φυσικά δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε) και το σταθερό (από το booking) δεν απαντούσε καθόλου. Ύστερα από πολλές προσπάθειες και αρκετό άγχος μπορώ να πω, κάποιος εδέησε να απαντήσει στο σταθερό και έτσι άφησα μήνυμα στην σπιτονοικοκυρά, για το … αργά της υπόθεσης, η οποία και μου έστειλε πίσω μήνυμα ότι θα με περιμένει με το κλειδί στο χέρι. Ουφ!
Όλα αυτά δεν θα τα “τραβάγαμε” αν ξεκινούσαμε στην ώρα μας το πρωί. Αυτό το άγχος που περνάω με τα καταλύματα και το check in οφείλεται στο αργό πρωινό ξύπνημα!
Συναντήσαμε αδικαιολόγητη κίνηση στα σύνορα, που εμείς όταν τα φτάσαμε τα περάσαμε “αέρα”. Τελικά φτάσαμε στο κατάλυμά μας λίγο πριν τις 12:00 το βράδυ!

Η Γερμανίδα οικοδέσποινά μας, η Annette, μας υποδέχτηκε σαν να ήταν η φίλη μας από το χωριό, που μας πεθύμησε, γιατί είχε καιρό να μας δει! Ήταν μια κοπέλα πολύ φιλόξενη, πολύ ευγενική και πολύ οικεία, με ένα πανέμορφο σπιτικό! Τέτοιο καλωσόρισμα στις 12:00 το βράδυ, ούτε η μαμά μου δεν μου έχει κάνει! Το σπίτι που μας φιλοξένησε, στο booking έχει τον τίτλο: «Idyllisches Häuschen auf dem Dorf», που σημαίνει «Εξοχική κατοικία στο χωριό» και ήταν όνομα και πράγμα. Ήταν ένα υπέροχο σπίτι 200 ετών, ανακαινισμένο, το οποίο όμως είχε κρατήσει πολλά παλιά στοιχεία, που ήταν πλήρως εναρμονισμένα με άλλα σύγχρονα, δυόροφο, με τα υπνοδωμάτια στον επάνω όροφο και το σαλόνι και την κουζίνα στον κάτω.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι η σόμπα του σαλονιού μας περίμενε αναμμένη (όχι επειδή έκανε κρύο, αλλά έτσι για θαλπωρή, όπως μας είπε η Annette) και στα μαξιλάρια μας είχε από ένα σοκολατάκι!

View attachment 219020

View attachment 219021

View attachment 219022

View attachment 219023

View attachment 219024

View attachment 219025

Που να το ξέρω ότι θα συναντούσα κάτι τέτοιο; Το σπίτι ήταν καταπληκτικό!!! Θα μπορούσαμε να μέναμε 3-4 ημέρες εδώ, να το είχαμε σαν ορμητήριο για να επισκεπτόμασταν όλα τα γύρω – γύρω. Θα κάναμε ημερήσιες στο Augsburg, στη Legoland και στην Ulm. Ακόμα και στη Νυρεμβέργη και στη Στουτγκάρδη θα μπορούσαμε να πάμε άνετα, με τέτοιους δρόμους που έχει η Γερμανία και μάλιστα χωρίς διόδια.

Τι να πω πάλι; Την επόμενη φορά; Μου φαίνεται άλλη “τρύπα” άνοιξα….
Μαγείρεψα, κλασικά μια μακαρονάδα, την οποία και φάγαμε βλέποντας πάλι US open. Κοιμηθήκαμε πάλι αργά.

Μπράβο Grerena, πολύ όμορφη και η σημερινή σας ημέρα.

 

[Grerena]

Μπράβο Grerena, πολύ όμορφη και η σημερινή σας ημέρα.

Αχ! ναι. Ομολογώ ότι οι δύο αυτές ημέρες, της Σλοβενίας και της Αυστρίας, που είχαν πολύ φύση, ήταν πολύ όμορφες. Θα ακολουθήσει και άλλη μία (αυτή της Βαυαρίας). Ήταν και αρκετά κουραστικές, αλλά αυτό ήταν στιγμιαίο. Τώρα που τις αναπολώ καθώς τις καταγράφω είναι σαν να τις ξαναζώ, κάτι που μου αρέσει πολύ!
Και να φανταστείς ότι μπήκαν στο πρόγραμμα πιο πολύ για να ευχαριστηθούν τα παιδιά. Και το καταευχαριστήθηκαν.
Μόνο που τώρα "ανέβηκε ο πήχης" και δεν ξέρω τι θα μπορεί να περιμένουν στο επόμενο...

 

[Grerena]

7η ημέρα - Μόναχο & πέριξ!

Σήμερα παραείχαμε πρωινό ξύπνημα. Στις 7:00 είμαστε στο πόδι. Ακόμα και τα παιδιά είχαν καταλάβει ότι σήμερα αν δεν ξυπνούσαν πρωί θα έχαναν κάτι πολύ σημαντικό.
Τα καταφέραμε λοιπόν και φύγαμε στην ώρα μας.

Πρώτη μας στάση ήταν το στρατόπεδο συγκέντρωσης στην πόλη του Dachau. Πρόκειται για το στρατόπεδο συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Σήμανση μέσα στην πόλη του Dachau που να οδηγεί στο στρατόπεδο δεν υπήρχε!
Όμως, υπάρχει δεν υπάρχει σήμανση, όπως και να το κάνεις, κάτι τέτοιο … δεν κρύβεται.
Με το που είδαμε τα τείχη του στρατοπέδου απ’ έξω μας ‘πιάστηκε’ η ψυχή μας. Δεν είναι ευχάριστο μέρος. Δεν γινόταν να το παραλείψουμε όμως. Και την προηγούμενη φορά που είχα έρθει στο Μόναχο είχα αποφύγει να πάω να δω το Dachau, αλλά δεν μπορούσα και πάλι να το αποφύγω. Τώρα είχα και τα παιδιά μαζί μου και έπρεπε…

Ανοίξαμε τη μεταλλική πόρτα με την επιγραφή … «Arbeit macht frei» και μπήκαμε στον προαύλιο χώρο. Απέραντος και ψυχρός!

Εικόνα της ιστορικής εισόδου σήμερα.....

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων Νταχάου δημιουργήθηκε το Μάρτιο του 1933. Αυτός ο καταυλισμός χρησίμευσε ως πρότυπο για όλα τα μεταγενέστερα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ως «σχολή βίας» για τους άντρες των SS, υπό την εντολή του οποίου βρισκόταν. Μέσα στα δώδεκα χρόνια της ύπαρξής του “πέρασαν” πάνω από 200.000 άτομα από όλη την Ευρώπη. Τα 41.500 από αυτά δολοφονήθηκαν. Στις 29 Απριλίου 1945, αμερικανικά στρατεύματα απελευθέρωσαν τους επιζώντες.

Ξεκινήσαμε με το κτίριο της διοίκησης του στρατοπέδου, που τώρα είναι μουσειακός χώρος. Το μουσείο εκθέτει φωτογραφίες, υλικό εποχής, μακέτα του στρατοπέδου, ιστορικά στοιχεία για το στρατόπεδο, βιογραφικά ανθρώπων που πέρασαν από εδώ και πληροφορίες για τις αγριότητες που διεπράχθησαν στο χώρο.

Στο χώρο επίσης, υπάρχουν πολλά παρεκκλήσια και θρησκευτικά μνημεία από διάφορες θρησκευτικές ομάδες. Κάποια από αυτά ανεγέρθηκαν από πρώην κρατουμένους που επέζησαν από το στρατόπεδο. Το Πολωνικό παρεκκλήσι, η μονή Καρμελιτών, η Προτεσταντική εκκλησία της συμφιλίωσης, το Ρωσικό παρεκκλήσι και βέβαια το Εβραϊκό μνημείο.

Παρεκκλήσι του θρησκευτικού αγώνα...

Παρεκκλήσι των Καρμελιτών...

Περιεργαστήκαμε αρκετά το χώρο, το μουσείο, τους κοιτώνες, τα παρεκκλήσια μέχρι που φτάσαμε στα κρεματώρια και στους θαλάμους αερίων. Αυτήν την επίσκεψη πολύ τη φοβόμουνα. Και συγκινηθήκαμε πολύ, ειδικά οι ενήλικες. Εγώ μάλιστα όταν εξηγούσα στη μικρή μου κάποια πράγματα και θυμήθηκα και τη καταπληκτική ταινία «Η ζωή είναι ωραία» του Μπενίνι, η συγκίνησή μου κορυφώθηκε…

Το κρεματώριο...

Οι θάλαμοι αερίων...

Ύστερα από αυτό, χρειαζόμαστε άπαντες κάτι πολύ “ανεβαστικό”. Οπότε η δεύτερη επίσκεψή μας για σήμερα ήταν το BMW WELT.

Το κτιριακό συγκρότημα της BMW είναι ορατό από μακριά. Ειδικά το Welt έχει τόσο εντυπωσιακή και διαστημική εμφάνιση, που δεν θα μπορούσες να μην το προσέξεις. Είναι ένα γυάλινο κτίριο, που μοιάζει σαν να … “στρίβει” προσπαθώντας να ενωθεί με τον ουρανοξύστη των γραφείων της εταιρείας, που βρίσκεται στην απέναντι μεριά της λεωφόρου Lerchenauer Strasse, με μια πολύ φουτουριστική γέφυρα.

Στο κλειστό parking του BMW WELT, το σεμνό μας Opel πάρκαρε ανάμεσα στα πολυτελή ΒΜW αυτοκίνητα! Ανεβήκαμε στην έκθεση, η οποία είναι ένας χώρος με πολύ …glamour. Καθίσαμε στη θέση του οδηγού και του συνοδηγού σε αυτοκίνητα ΒΜW, σε mini και σε Rolls Royce, καβαλήσαμε και μοτοσυκλέτα και βγάλαμε τις άπειρες φωτογραφίες σε αυτόν τον υπέροχο χώρο. Ζορίστηκαμε λίγο να φύγουμε από το μαγαζί με τα ρούχα και τα αξεσουάρ της BΜW, το οποίο είχε υπέροχα πράγματα. Πάντως, δεν είναι δύσκολο να περάσεις πολύ χρόνο σε αυτό το χώρο χωρίς να το καταλάβεις. Το περίεργο βέβαια είναι ότι αυτός ο χώρος είναι μια… αντιπροσωπεία αυτοκινήτων!

Η επόμενη στάση ήταν μια πολύ γρήγορη στάση στο παλαιοντολογικό μουσείο του Μονάχου. Ε! είναι νομίζω φανερό ότι κάποιος από την παρέα μας είχε αδυναμία στους δεινόσαυρους. Αυτή ήταν επίσκεψη ψιλοαστραπή, γιατί ήταν πολύ μικρό το μουσείο, αλλά ευτυχώς ήταν και ωραίο.
Αυτό το μικρό μουσείο είναι τμήμα του Πανεπιστημίου του Μονάχου, στεγάζεται σε ένα όμορφο κτίριο, στην οδό Richard-Wagner-Strasse και ομολογώ ότι επειδή είναι και λίγο κρυμμένο, αν δεν είχαμε αυτοκίνητο (με το gps εύκολα φτάσαμε και παρκάραμε απ’ έξω) δεν θα πηγαίναμε.

Ψάχνοντας περάσαμε και από την μπυραρία της Löwenbräu...

Και από την πλατεία του βασιλιά...

Το μουσείο έχει μια μεγάλη συλλογή από απολιθώματα ζώων και φυτών. Κύρια στοιχεία της συλλογής είναι το πρώιμο πουλί Archeopteryx, ένας πλαταιόσαυρος, ένας βραδύσαυρος, κρανία από τρικεράτοπα και αλόσαυρο, κάποια θηλαστικά όπως ένα γιγαντιαίο ελάφι και ένας σμιλόδοντας. Το σημαντικότερο όμως έκθεμα του μουσείου είναι ο εντυπωσιακός σκελετός του αρχέγονου ελέφαντα, που είναι και το επίκεντρο του μουσείου και αποτελεί ένα από τα πιο αξιοσημείωτα και εντυπωσιακά απολιθωμένα ευρήματα παγκοσμίως.

Τώρα πια έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο κάπου και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Παρκάραμε λοιπόν στο κεντρικότατο garage του εμπορικού κέντρου Stachus και ποδαράτοι πια με ένα pretzel στο χέρι που πολύ το λιγουρευτήκαμε, πήραμε κατεύθυνση προς το νησί του Deutches museum. Στο δρόμο μας συναντήσαμε “εντελώς τυχαία” την Asam’s Kirche και μπήκαμε να ρίξουμε μια ματιά. Το λέω το “εντελώς τυχαία” γιατί όλοι βιαζόντουσαν για το Deutches museum, αλλά εγώ δεύτερη φορά στο Μόναχο, να μην περάσω από την Asam’s δεν μου ερχόταν καλά. Πάντως η εκκλησία ήταν όντως στο δρόμο μας και δεν καθυστερήσαμε καθόλου για να τη δούμε. Κυριολεκτικά μπήκαμε, εκστασιαστήκαμε στιγμιαία με αυτό που είδαμε, βγάλαμε δυο φωτογραφίες και βγήκαμε. Συνολικός χρόνος: 4’ . Και τι ήταν αυτό που είδαμε;

Είδαμε την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Νέπομουκ, την οποία κανένας δεν την γνωρίζει με αυτό το όνομα, αλλά με το όνομα των αρχιτεκτόνων της. Πήρε το όνομά της από τους αδελφούς Asam, που την κατασκεύασαν και τη διακόσμησαν. Αυτό από μόνο του φανερώνει το πόσο εντυπωσιακή είναι η εκκλησία αυτή αρχιτεκτονικά.

Είδαμε μια εκκλησία που δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Δεν περιμένεις σε ένα πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο και στριμωγμένο ανάμεσα σε άλλα κτίρια να βρεις ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα της αρχιτεκτονικής μπαρόκ σε ολόκληρη την Ευρώπη!

Εσωτερικά είναι πολύ εντυπωσιακή, λόγω της υπερβολικής διακόσμησής της. Είναι μια μικρή εκκλησία, και λίγο σκοτεινή, με γυψοτεχνήματα και νωπογραφίες υψηλής τεχνικής, με το φως να προσθέτει ιδιαίτερη διάσταση στα διακοσμητικά στοιχεία, αλλά είναι και τόσο παραφορτωμένη, που σε “μπερδεύει” και μπορεί στιγμιαία να νιώσεις ότι σε πλακώνει. Το σίγουρο είναι ότι, με το που μπαίνεις στο χώρο, σου βγαίνει ασυναίσθητα ένα … ααα!!!! Εμένα μου βγαίνει ακόμη και τώρα όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες!

Κι όμως έμελε να κάνουμε και άλλη στάση πριν να φτάσουμε στο Deutches museum. Αυτή ήταν μια στάση σε ένα μαγαζί που πουλούσε … μινιατούρες.

Ναι, νομίζω ότι αυτό το ταξίδι είχε τεράστια ποικιλία αξιοθεάτων, λόγω ποικίλλων …ενδιαφερόντων της παρέας. Είμαστε 5 άνθρωποι, διαφορετικοί μεταξύ μας, που ο καθένας έχει διαφορετικές ανάγκες, επιθυμίες και ιδιαιτερότητες. Σε άλλον αρέσουν οι … δεινόσαυροι, σε άλλον το … τένις, σε άλλον τα …ψώνια, σε άλλον οι … μινιατούρες, και σε άλλον τα … ταξίδια. Θα πρέπει να τα συνδυάσουμε όλα, για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Εδώ στο παρελθόν, οργανώσαμε (και κάναμε) ταξίδι με κύριο σκοπό …να ψωνίσουμε μινιατούρες! Εδώ τώρα ήταν απλά μια …στάση στο δρόμο μας……

Τελικά, αυτό που “θέλαμε” δεν υπήρχε στο κατάστημα, όπως δεν υπήρχε και στο αντίστοιχο κατάστημα στην Αθήνα. Δεν πειράζει. Θα δοκιμάσουμε και στη Ρώμη αργότερα, μήπως και το βρούμε.

Η επόμενη μεγάλη στάση μας ήταν το «Γερμανικό Μουσείο των Αριστουργημάτων των Φυσικών Επιστημών και της Τεχνολογίας» του Μονάχου! Δύο ώρες είχαμε περιθώριο για να το δούμε. Για το μουσείο αυτό έχω αναφερθεί εκτενέστατα σε προηγούμενη ιστορία μου.

Είναι ένα “must” όχι μόνο για το Μόναχο, αλλά για τη Γερμανία ολόκληρη. Είναι η μια «εικόνα» της βαριάς Βιομηχανίας, που τόσο χαρακτηρίζει τη χώρα.

Η είσοδος του μουσείου...

Ολόκληρα εργοστάσια «εκθέτονται» εδώ. Υπάρχουν ολόκληρες αναπαραστάσεις, με ανθρώπινα ομοιώματα, που εντελώς ρεαλιστικά και σε φυσικό μέγεθος, αναβιώνουν και “αφηγούνται” την ιστορία και την εξέλιξη της τεχνολογίας κατά τη διάρκεια των ετών, ταξιδεύοντάς σε, στο βιομηχανικό παρελθόν της Γερμανίας.

Πρόκειται για μια έκθεση Επιστήμης, Τεχνολογίας και Παραγωγής μαζί. Και αυτό το μουσείο περιλαμβάνει όλο το Γερμανικό μοντέλο των παραπάνω.

Εντυπωσιακή είναι η «γραμμή παραγωγής» ολόκληρων εργοστασίων παρουσιασμένα σε μακέτες, με ‘ανατριχιαστικές’ λεπτομέρειες. Κλίβανοι, χυτήρια, μηχανολογικός εξοπλισμός σε φυσικό μέγεθος, διαστημόπλοια, καράβια, ολόκληρο υποβρύχιο που μπορείς να περιεργαστείς με κάθε λεπτομέρεια, συλλογές από πλεούμενα και αεροπλάνα διαφορετικών εποχών και λαών, μέχρι και αναπαράσταση ενός υπόγειου μεταλλείου σε φυσικό μέγεθος εκθέτεται σε έναν ολόκληρο όροφο.

Στα παιδιά μου άρεσε πάρα πολύ αν και στεναχωρήθηκα που είχαμε λίγο χρόνο και κάποια πράγματα δεν τα προλάβαμε και αυτά που είδαμε τα είδαμε λίγο τρέχοντας. Ομολογώ όμως ότι είχε αλλάξει αρκετά από την τελευταία φορά που το είχα επισκεφτεί. Έχει επεκταθεί με καινούριες πτέρυγες και τα εκθέματα έχουν χωριστεί και μεταφερθεί, σε άλλα κτίρια. Εμείς προλάβαμε και είδαμε τα ορυχεία, τις μηχανές, τα καράβια, αλλά δεν είδαμε (και θα ‘πρεπε) τα διαστημικά.

Μετά όμως και από αυτή μας την επίσκεψη καταλάβαμε ότι οι αντοχές όλων είχαν πέσει πολύ πολύ χαμηλά. Το πρωινό ξύπνημα και αυτός ο αγώνας να τα προλάβουμε όλα μας είχαν ξεκάνει. Το κακό είναι ότι όταν φτιάχνω πρόγραμμα εκδρομής δεν υπολογίζω ποτέ τον παράγοντα κούραση …των άλλων.

Καταφέραμε όμως και φτάσαμε μέχρι την Victual Markt, όπου εκεί πήραμε λίγο δυνάμεις. Καθίσαμε και εμείς στους πάγκους της αγοράς, ανάμεσα στους Βαυαρούς και φάγαμε …όχι λουκάνικα… αλλά θαλασσινά. Ο μπαμπάς της οικογένειας έχει μια αδυναμία στα ζώα της … θάλασσας, οπότε αφού τα “πετύχαμε” και στο Μόναχο νιώσαμε λίγο τυχεροί. Όμως οι Βαυαροί μάλλον “το ‘χουν” με τα λουκάνικα και όχι με τα θαλασσινά. Το φαγητό μας τα είχε όλα μπόλικα, εκτός από το κυρίως πιάτο. Είχε μπόλικο κουρκούτι, είχε μπόλικη σόδα, είχε μπόλικες πατάτες….. Καλά να πάθουμε! Μα! Γαρίδες και καλαμαράκια στη Βαυαρία;

Παρόλα αυτά, μια mini ανασύνταξη δυνάμεων είχε γίνει. Οπότε συνεχίσαμε τη βόλτα μας ώσπου φτάσαμε μέχρι την πλατεία Marienplatz. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη πλατεία ήταν.

Ενα ανθρώπινο άγαλμα στο κέντρο της πλατείας...

Ο Αγγλικός κήπος μάλλον έβγαινε οριστικά από το πλάνο, η Theatine kirche επίσης, αλλά αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν ένα κουράγιο ακόμα για να επισκεφτούμε την μπυραρία Hofbräuhaus. Εγώ την γνώριζα, την είχα ξαναδεί και είχα καθίσει και είχα πιει και μπύρες. Έπρεπε όμως να τη επισκεφτούν και οι υπόλοιποι.

Η μπυραρία Hofbräuhaus στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτίριο και πολύ όμορφα διακοσμημένο. Είναι ένας τεράστιος χώρος, ψηλοτάβανος, με θολωτά ζωγραφιστά ταβάνια, με μια ορχήστρα που παίζει μουσική, με γκαρσόνες που φορούν παραδοσιακές Βαυαρικές φορεσιές, με πολύ κόσμο, οχλαγωγία και μπύρα … πολύ μπύρα!
Η παρέα μου που την είδε για πρώτη φορά, μπορώ να πω ότι σα να διέκρινα μια έκπληξη στο βλέμμα της. Μάλλον κάτι άλλο είχαν στο μυαλό τους που να ερμηνεύει τη λέξη «μπυραρία».

Πρόκειται για πολύ χαρακτηριστική, παραδοσιακή, Βαυαρική μπυραρία και ενδεχομένως και η διασημότερη παγκοσμίως. Με λίγα λόγια είναι ένα βασικό αξιοθέατο του Μονάχου, γιατί αποτελεί ένα μικρό … Octoberfest . Μπορεί δηλ. κάποιος να “πάρει μια ιδέα” για το πως είναι το μεγάλο αυτό πανηγύρι μπύρας … εκτός εποχής!

Επιστρέψαμε, διασχίζοντας τον πεζόδρομο Kaufingerstraße, ψάχνοντας καμιά καντίνα για λουκάνικα.
Είμαστε από χθες το βράδυ στη Γερμανία και ακόμη δεν είχαμε φάει λουκάνικα!

Λουκάνικα δεν βρήκαμε…βρήκαμε όμως παγωτά. Επιχειρήσαμε να πάρουμε φρούτα από κιόσκι του πεζόδρομου… αλλά είδαμε τις τιμές και μας κόπηκε η όρεξη και απλά το….. αναβάλαμε για την Ελλάδα.

Για του λόγου το αληθές…..

Μα! κεράσια με 25€ το κιλό και… φρέσκα τούρκικα σύκα με 2€… τα τρία ή 0,80€ το ένα!!!
Στην Ελλάδα τα κεράσια “βαριά” μπορεί να τα βρίσκαμε μέχρι 4,5€ το κιλό το καλοκαίρι. Τεράστια η διαφορά 25€ με 4,5€!!!

Στο τέλος του πεζόδρομου, στην πλατεία Karlplatz εκείνη τη στιγμή λάμβανε χώρα μια συγκέντρωση από το… αραβικό στοιχείο του Μονάχου. Και ήταν μεγάλη! Το έντονο αραβικό στοιχείο τουλάχιστον όταν πήγαμε εμείς στο Μόναχο δεν μπορούσες να μην το προσέξεις. Το ίδιο ισχύει και για το Salzburg. Είναι διάχυτη η παρουσία του. Το αναφέρω, γιατί μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

Με το που τελείωσε το παγωτό, που τρώγαμε στο χέρι, αφήσαμε την ομιλία και φύγαμε για το αυτοκίνητό μας.

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο θυμηθήκαμε άλλη μία εκκρεμότητα. Το πρωί που γυρνούσαμε στα πέριξ του Μονάχου δεν είχαμε δει το γήπεδο της Bayern!!! Μπορούσαμε να περάσουμε να δούμε από κοντά το Allianz Arena τώρα, καθώς θα φεύγαμε από την πόλη. Έλπιζα ότι θα δούμε την Αρένα φωταγωγημένη, ακόμη και σήμερα που δεν είχε αγώνα. Και ευτυχώς την είδαμε …και ήταν κατακόκκινη!

Κοντά στην πόλη μας (στη Landsberg am Lech), σταματήσαμε σε ένα Super Market και βολευτήκαμε με κάτι ψιλολόγια και όταν πια γυρίσαμε πίσω στο σπίτι, μαγείρεψα, είδαμε τηλεόραση, χαλαρώσαμε, κάναμε απολογισμό της ημέρας και κοιμηθήκαμε.

Ο απολογισμός της ημέρας αποφάνθηκε ότι σήμερα ήταν η πιο κουραστική ημέρα του ταξιδιού μας, μέχρι στιγμής, στην οποία, είδαμε και κάναμε χιλιάδες πράγματα!

Η διαδρομή που κάναμε πεζοί μέσα στο Μόναχο ήταν: