Αυστρία Γερμανία Ιταλία Κροατία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβενία Δέκα ταξίδια ... σε ένα!

[Grerena]

4η ημέρα - Λίμνες Plitvice υπό βροχή!
Ξυπνήσαμε υπό έναν πολύ μουντό καιρό. Ήταν θέμα χρόνου να ξεκινήσει η βροχή. Το έλεγε και το freemeteo. Θα βρέχει όλη μέρα. Ότι προλάβουμε. Οι λίμνες απείχαν από το διαμέρισμά μας 25’. Aποχαιρετίσαμε το όμορφο διαμερισματάκι μας και φύγαμε κατά τις 10:00.

Κάναμε μια μικρή στάση στο διπλανό χωριό Rastoke, στο οποίο σκεπτόμουν το προηγούμενο βράδυ να πηγαίναμε για φαγητό (αν φτάναμε νωρίς).
Πρόκειται για ένα υπέροχο χωριό χτισμένο πάνω στη συμβολή δυο ποταμών, του Korana και του Slunjčica, κάτι άλλωστε που υποδηλώνει και το όνομά του στα Κροατικά, δηλ. διακλάδωση ποταμών.
Ανάμεσα στα σπίτια του σχηματίζονται λιμνούλες και καταρράκτες και ενίοτε το αποκαλούν και ως "οι μικρές λίμνες Plitvice".

Σε πολύ λίγο μετά το Rastoke φτάσαμε στο parking των λιμνών. Και μόλις παρκάραμε… άρχισε η βροχή. Κανονική βροχή. Όχι αυτό το shower που λένε. Τα 5 αδιάβροχα μπουφάν και οι τρεις ομπρέλες που είχαμε μάλλον δεν αρκούσαν. Μέχρι να αλλάξουμε παπούτσια, να αγοράσουμε συμπληρωματικά αδιάβροχα τύπου πόντσο και γενικά να εξοπλιστούμε κατάλληλα, μπορεί να κάναμε και μια ώρα προετοιμασία μέχρι να μπούμε μέσα στο πάρκο.
Και ύστερα απ’ όλο αυτό ακούω τον άνδρα μου να λέει: «Θα βρέχει όλη μέρα. Μήπως να το αφήναμε καλύτερα; Ταλαιπωρία θα είναι. Αξίζει τον κόπο;»
Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;;;
Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;;;
Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα 16 λιμνών, οι οποίες βρίσκονται σχεδόν όλες σε διαφορετικά επίπεδα, ενώ επικοινωνούν μεταξύ τους είτε υπόγεια είτε με καταρράκτες και ποτάμια, δημιουργώντας έτσι μια "σκάλα" λιμνών, μέσα σε ένα φυσικό τοπίο που είναι συνδυασμός αλπικής και μεσογειακής βλάστησης. Υπάρχουν πάνω απο1.200 είδη φυτών κάποια από τα οποία είναι και ενδημικά. Αυτή η μεγάλη ποικιλία στη χλωρίδα οφείλεται στο μικροκλίμα, στα διαφορετικά εδάφη, και στα ποικίλα επίπεδα υψομέτρου. Οι λίμνες τροφοδοτούνται με νερό από τον Μαύρο και τον Λευκό ποταμό (Crna και Bijela), το νερό των οποίων παρασέρνουν μέταλλα και ιχνοστοιχεία από τα υπόγεια πετρώματα προσδίδοντας έτσι στα νερά των λιμνών μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων σε τόνους τιρκουάζ και του γαλαζοπράσινου. Για όλους αυτούς τους λόγους οι Plitvička Jezera εισήχθησαν στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1979.
Όλα τα παραπάνω δεν είχα την ψυχραιμία να τα εκφράσω εκείνη τη δεδομένη στιγμή στην ομήγυρη. Το μόνο που φώναξα δυο τρεις φορές ήταν το:
«Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;”
Και νομίζω ότι ο τόνος της φωνής μου ήταν αρκετός. Κατάλαβαν όλοι την απάντηση που … δεν έδωσα.

Οι λίμνες εκτείνονται σε μια έκταση 8 τετρ. χλμ., η οποία καλύπτεται με ένα δίκτυο προκαθορισμένων μονοπατιών. Πολλές είναι οι επιλογές που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος, ανάλογα με τον χρόνο που διαθέτει και τη φυσική του κατάσταση. Εμείς δεδομένων των συνθηκών, επιλέξαμε μια μέτριας απόστασης διαδρομή (τη διαδρομή Β), η οποία ήταν των 3-4 ωρών περπάτημα μέσα από μονοπάτια, ξύλινες εξέδρες και γεφύρια και σε συνδυασμό με χρήση ηλεκτροκίνητου καραβιού και λεωφορείου.

Και όλο αυτό το υπέροχο και απέραντο σκηνικό με τις πανέμορφες λίμνες, τους πολυάριθμους καταρράκτες, την απίθανη βλάστηση, τα ξύλινα μονοπάτια και τα γεφύρια, τα υπέροχα χρώματα και τις βαρκάδες, το ζήσαμε με τα αδιάβροχα, χωμένοι κάτω από τις ομπρέλες και τις κουκούλες μας. Και μούσκεμα γίναμε και φωτογραφίες δεν βγάλαμε ή όσες βγάλαμε ήταν θολές και ενίοτε με σταγόνες στο φακό.

Και όση ώρα περπατούσαμε προσπαθούσα να σκεφτώ αν ισχύει στην περίπτωση αυτή το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», που πολύ συχνά μου επιβεβαιώνεται. Έψαχνα κάτι να βρω για να με παρηγορήσει που δεν μπορούσα να απολαύσω, όπως θα ‘θελα, όλον αυτόν τον Παράδεισο που βρισκόμουν.
Και το βρήκα!
Δεν είχε κόσμο! Εννοώ ότι είχε πολύ λίγο κόσμο. Σπάνιο πράγμα να μπορείς να περπατήσεις στα μονοπάτια αυτού του πάρκου μόνος σου ή να βγάλεις μια φωτογραφία χωρίς κανέναν στο φόντο σου!!! Μπορεί ο φακός να μην ήταν καθαρός (από τις σταγόνες!), αλλά το φόντο θα ήταν καθαρό!!! Ε! δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα….

Εκεί που περπατούσαμε συναντήσαμε αρκετές φορές ένα ζευγάρι, επισκέπτες όπως και εμείς. Συναντήσαμε και άλλο κόσμο, αλλά το εν λόγω ζευγάρι ήταν αξιοπρόσεκτο, έως και αξιοθέατο θα μπορούσα να πω, διότι η κοπέλα φορούσε σορτς, αμάνικο μπλουζάκι, σαγιονάρα flat και ένα αδιάβροχο τύπου πόντσο λεπτό και διαφανές. Εντάξει, ας πούμε ότι δεν κρύωνε, παρόλη την ψύχρα και την υγρασία. Έχει όμως και συνέχεια….. Κάτω από το διαφανές αδιάβροχο μπορούσε εύκολα κανείς να διακρίνει ότι στην αγκαλιά της κρατούσε και ένα μωρό λίγων μηνών! Η βροχή και το μωρό την ανάγκαζαν να περπατάει στα μονοπάτια με ταχύτητα χελώνας, διερευνώντας πρώτα που θα βάλει το πόδι της και μετά να κάνει το βήμα. Ο δε μπαμπάς της οικογένειας κινούνταν σαν ιχνηλάτης μπρος, πίσω, δεξιά και αριστερά της, καθοδηγώντας τη και βγάζοντάς την παράλληλα και φωτογραφίες.
Νομίζω ότι η εικόνα αυτή του ζευγαριού απαντά στην ερώτηση: «Αξίζει τον κόπο;»
Δεν λέω ότι εγώ θα έκανα κάτι τέτοιο, αλλά εμείς είμαστε πολύ μακριά από μια τέτοια κατάσταση και προφανώς … άξιζε τον κόπο.

Αλλά ακόμη και αυτή τη βροχερή ημέρα, τα χρώματα των λιμνών ήταν... τόσο γαλάζια και τόσο... διαυγή.

Αφού διασχίσαμε ένα μεγάλο κομμάτι των λιμνών φτάσαμε σε ένα ξέφωτο. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι Κροάτες έχουν δώσει στο μέρος τη δέουσα προσοχή. Όλος ο χώρος είναι ιδιαίτερα περιποιημένος, καθαρός και πολύ οργανωμένος. Εδώ ήταν ότι έπρεπε για μια στάση για ξεκούραση. Αράξαμε σε ξύλινους πάγκους κάτω από υπόστεγο και απλώσαμε τα σνίτσελ που είχα μαγειρέψει το προηγούμενο βράδυ, πήραμε και για συμπλήρωμα πατάτες από το μαγαζί του πάρκου και κάναμε και το πικ-νικ που ονειρευόμουν.

Μετά την ανασύνταξη αυτή των δυνάμεών μας συνεχίσαμε τη βόλτα μας με το ηλεκτροκίνητο καραβάκι αυτή τη φορά, το οποίο αφού διέσχισε τη μεγάλη λίμνη Kozjak που βρισκόμασταν, μας άφησε στην απέναντι όχθη. Εκεί πήραμε λεωφορείο για να μας γυρίσει στην αφετηρία.

Η ειρωνεία της υπόθεσης ήταν ότι κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας μας έβρεχε συνεχώς, κατά τη διάρκεια του πικ-νικ, της βαρκάδας και της λεωφορειάδας (που είμαστε καλυμμένοι και δεν βρεχόμασταν) είχε σταματήσει να βρέχει. Μόλις όμως κατεβήκαμε από το λεωφορείο …”άνοιξαν οι ουρανοί”! Ούτε αδιάβροχα, ούτε πόντσο, ούτε ομπρέλες κάνανε τίποτα. Και το λασπερό μονοπάτι της επιστροφής ήταν μακρύ και ενώ νομίζαμε ότι όπου να ‘ναι φτάνουμε στην αφετηρία …είχε κι άλλο περπάτημα…και όλοι γύρω μας να βιάζονται να φτάσουν σε κάποιο υπόστεγο και μετά απ’ όλο αυτό … περιττό να πω ότι βράχηκε μέχρι και το…….

Βρεγμένοι ξεβρεγμένοι δεν μπορούσαμε φεύγοντας να μην κάνουμε μια στάση για μια αναμνηστική φωτογραφία με την πλακέτα της Unesco. Τόση ταλαιπωρία φάγαμε, να μην έχουμε και αποδείξεις ότι ήρθαμε μέχρι εδώ; Αλλά και μια στάση στο μαγαζάκι των σουβενίρ ήταν επίσης απαραίτητη. Η αρκουδίτσα σήμα κατατεθέν των λιμνών ήταν εκεί (ανάμεσα στα αδιάβροχα & τις ομπρέλες) σε διάφορες μορφές και ήταν αδύνατον να γλυτώσει από τα … νύχια της … κόρης μου. Ευτυχώς που την αρκούδα τη συναντήσαμε μόνο στα ράφια του μαγαζιού και όχι στις λίμνες! Λέγεται ότι ένας σημαντικός πληθυσμός 150 αρκούδων ζει στην περιοχή γύρω από τις λίμνες, ή μάλλον ζούσε, γιατί πλέον αποφεύγει την πολυκοσμία των λιμνών και έχει μετακινηθεί προς τα γειτονικά Βοσνιακά εδάφη, που είναι πιο ήσυχα!

Εννοείτε ότι στάζαμε όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Δύσκολο να αλλάξεις τα βρεγμένα σου ρούχα, ενώ δεν είσαι σε υπόστεγο και ενώ η βροχή συνεχίζεται. Οπότε: γδύσιμο, καλοριφέρ στο φουλ για να στεγνώσουμε και φύγαμε. Αντιμετωπίσαμε ένα μικρό πρόβλημα με την έξοδό μας από το parking, γιατί το χαρτάκι του parking που θα “σήκωνε την μπάρα” για να βγούμε έξω, βρισκόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της βροχής σε κάποια … τσέπη και είχε γίνει 13 λιωμένα και βρεγμένα κομματάκια!!! Πως θα βγαίναμε έξω; Πως θα σηκωθεί η μπάρα οέοο; Τελικά στο ταμείο του parking μας έδωσαν «χαρτάκι ελευθέρας» (αφού δεν μπορούσαν να ξέρουν πόση ώρα είμαστε παρκαρισμένοι για να μας κοστολογήσουν) και έτσι βγήκαμε χωρίς να πληρώσουμε. Πάντως θα προτιμούσα να πληρώσω και να μην βραχώ…..

Μια ακόμη ένδειξη για το πόσο βροχερός ήταν ο καιρός σήμερα, αλλά και πόσο επικίνδυνος ήταν ο δρόμος (που χθες το βράδυ διασχίσαμε νύχτα και με ομίχλη) ήταν ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο που συναντήσαμε στο δρόμο της επιστροφής μας...

Μετά από αυτό, με μειωμένη πια ταχύτητα (ασυναίσθητα μειώνεις την ταχύτητα, όταν μόλις έχεις δει ένα ατύχημα), φτάσαμε κοντά στο Karlovac. Εκεί, ενώ είχε κοπάσει λίγο η βροχή, κάναμε μια στάση για να ντυθούμε και μετά συνεχίσαμε προς Σλοβενία, ακολουθώντας όμως την είσοδο στη χώρα από Novo Mesto. Από εδώ θα περνούσαμε από μικρότερο συνοριακό φυλάκιο σκέφτηκα, οπότε θα είχε και λιγότερη κίνηση. Νομίζω ότι σωστά πράξαμε, γιατί πήρε το μάτι μου για λίγο την αρτηρία Karlovac -Zagreb και είχε πολύ κίνηση.

Η διαδρομή μας η σημερινή ήταν συγκεκριμένα αυτή:

Με το που μπήκαμε στη Σλοβενία σταματήσαμε αμέσως για να αγοράσουμε βινιέτα. Είχαμε τρομοκρατηθεί πολύ από το πάθημα φίλων μας, που ένα μήνα πριν είχαν περάσει από Σλοβενία πληρώνοντας πρόστιμο 350€ επειδή δεν είχαν πάρει βινιέτα έγκαιρα! Μεγάλη “ήττα” πάθανε οι άνθρωποι και από τότε, κουβέντα δεν θέλουν να ακούσουν για τη Σλοβενία.

Φτάσαμε Ljubljana και παρκάραμε στο πολύ κεντρικό υπόγειο γκαράζ “parkirna hiša kongresni trg”. Στεγνοί πια και επηρεασμένοι και από τη ζέστη που έκανε, βγήκαμε στην πόλη χωρίς ομπρέλες. Μεγάλο λάθος μας! Η αλήθεια είναι ότι από το parking μέχρι την κοντινότερη γέφυρα του ποταμού Ljubljanica, ήταν δεν ήταν 100μ. Σε αυτά λοιπόν τα 100μ. μας έπιασε βροχή. Τρέχοντας φτάσαμε στις τέντες ενός Ιταλικού εστιατορίου για να προστατευτούμε. Δεν είχαμε υπόψη μας να καθίσουμε για φαγητό, αλλά ένεκα βροχής τι να κάνουμε; Περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι μέσα, για πολύ ώρα (δεν άδειαζε λόγω βροχής), ώσπου άδειασε και καθίσαμε να φάμε. Και περιμέναμε να κοπάσει η βροχή για να κάνουμε μια βόλτα να δούμε λίγο την πόλη. Είναι και μικρή εξάλλου. Αλλά τίποτα. Δεν έλεγε να σταματήσει η βροχή. Και φάγαμε πάλι πίτσα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ακόμα δεν μπήκαμε Ιταλία και είχαμε ήδη φάει δύο φορές πίτσα, ενώ την pljeskavica των Βαλκανίων δεν την είχαμε δοκιμάσει ακόμα.

Και μετά το φαγητό, περιμέναμε και περιμέναμε, αλλά τίποτα. Η βροχή μας είχε εγκλωβίσει. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν είχαμε και άλλα στεγνά παπούτσια να φορέσουμε, αν τα βρέχαμε και αυτά; Πρόβλημα. Τελικά αποφασίσαμε να το πάμε τρεχαλητό μέχρι το αυτοκίνητο. Ήταν δεν ήταν 200μ. Μόνο που εγώ και η κόρη μου το κάναμε 400μ. με την παράκαμψη που κάναμε. Γιατί δεν μου ερχόταν σε καλό να φύγω από τη Ljubljana και να μη δω από κοντά την περίφημη τριπλή γέφυρά της. Με βρεγμένο φακό λοιπόν και νύχτα την αποθανάτισα! Γιατί … δεν μπορώ καθόλου τα απωθημένα.

Φύγαμε. Μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, είχε σταματήσει η βροχή... Νομίζω ότι σήμερα εμάς και μόνο εμάς είχε στο μάτι!
Το διαμέρισμα που είχα κλείσει ήταν σε ένα ξενοδοχείο διαμερισμάτων, που βρισκόταν κοντά στα σπήλαια Postojna και σε περίπου 40’ απόσταση από τη Λιουμπλιάνα. Ήταν ένα αρκετά μεγάλο studio, με επίσης μεγάλη τηλεόραση, η οποία ευτυχώς είχε και …US open! Δυστυχώς όμως, ενώ είχε κουζίνα το διαμέρισμα, αυτή … δεν δούλευε! Τι να τον κάνω το φούρνο μικροκυμάτων; Εγώ ήθελα να φτιάξω μακαρόνια για συμπλήρωμα, αλλά τζίφος….Θα τα πούμε στο review του booking…
Του τα ‘χα και λίγο μαζεμένα του κου Žarko, του ιδιοκτήτη και από άλλη φάση. Θα κάνω μια μικρή παρένθεση για να την περιγράψω. Όταν ήμουνα στην Ελλάδα λίγο πριν ξεκινήσουμε για το ταξίδι, είχα ζητήσει επιβεβαιώσεις από όλα τα ξενοδοχεία. Και όλα μου έστειλαν το okey, πλην του Σλοβένικου! Μετά από 4 e-mail, που δεν απαντήθηκαν ποτέ, αναγκάστηκα να τηλεφωνήσω στο κατάλυμα. Ο Κος Žarko, ο ιδιοκτήτης, στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου δεν μπορούσε να μου επιβεβαιώσει την κράτηση, αλλά ούτε και να με ενημερώσει γενικότερα γιατί “δεν ήξερε καλά Αγγλικά” όπως έλεγε. Όταν όμως του είπα ότι θα ακυρώσω, τότε δούλεψε το ταχύρρυθμο μέσα του και στα 2 λεπτά έλαβα e-mail επιβεβαίωσης. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε εκ του σύνεγγυς, το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν ότι έχει και Proficiency και … επάρκεια στα Αγγλικά!
Ύστερα από αυτό προστέθηκε και η “κουζίνα που δεν είχε … κουζίνα” και “έδεσε το γλυκό”.

Ευτυχώς όμως το διαμέρισμα είχε πιστολάκι, το οποίο δούλεψε αρκετή ώρα προκειμένου να στεγνώσει τα αστέγνωτα. Μα τόση βροχή σήμερα…
Αργότερα όμως που σκεφτόμουν αν ήταν να διάλεγα ποια μέρα θα ήθελα να βρέχει, σκεπτόμενη αυτά που ακολούθησαν, νομίζω ότι την κατάλληλη μέρα μας έβρεξε ο Θεούλης…Όχι ότι μου άρεσε που είδαμε τις Plitvice υπό βροχή, αλλά ήταν μια μέρα που το πρόγραμμα είχε μόνο τις λίμνες, ήταν δηλ. λίγο χαλαρή και είχαμε χρόνο διαθέσιμο για τις καθυστερήσεις που μας έτυχαν λόγω βροχής, ενώ αν μας έβρεχε τις δύο επόμενες πολύ φορτωμένες ημέρες θα χάναμε πολλά σημαντικά…

Πέσαμε ‘ξεροί’ στα κρεβάτια μας. Ήταν πολύ κουραστική η σημερινή ημέρα και η αυριανή θα είναι πολύ πολύ «γεμάτη».

 

[Sassenach77]

Και ύστερα απ’ όλο αυτό ακούω τον άνδρα μου να λέει: «Θα βρέχει όλη μέρα. Μήπως να το αφήναμε καλύτερα; Ταλαιπωρία θα είναι. Αξίζει τον κόπο;»
Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;;;
Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;;;
Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα 16 λιμνών, οι οποίες βρίσκονται σχεδόν όλες σε διαφορετικά επίπεδα, ενώ επικοινωνούν μεταξύ τους είτε υπόγεια είτε με καταρράκτες και ποτάμια,δημιουργώντας έτσι μια "σκάλα" λιμνών, μέσα σε ένα φυσικό τοπίο που είναι συνδυασμός αλπικής και μεσογειακής βλάστησης. Υπάρχουνπάνω απο1.200 είδη φυτών κάποια από τα οποία είναι και ενδημικά. Αυτή η μεγάληποικιλία στη χλωρίδα οφείλεται στο μικροκλίμα, στα διαφορετικά εδάφη, και στα ποικίλα επίπεδα υψομέτρου. Οι λίμνεςτροφοδοτούνται με νερό από τον Μαύρο καιτον Λευκό ποταμό (Crna και Bijela), το νερό των οποίων παρασέρνουν μέταλλα και ιχνοστοιχεία από τα υπόγεια πετρώματα προσδίδοντας έτσι στα νερά των λιμνών μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων σε τόνους τιρκουάζ και του γαλαζοπράσινου. Για όλους αυτούς τους λόγους οι Plitvička Jezera εισήχθησαν στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1979.
Όλα τα παραπάνω δεν είχα την ψυχραιμία να τα εκφράσω εκείνη τη δεδομένη στιγμή στην ομήγυρη. Το μόνο που φώναξα δυο τρεις φορές ήταν το:
«Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;”
Και νομίζω ότι ο τόνος της φωνής μου ήταν αρκετός. Κατάλαβαν όλοι την απάντηση που … δεν έδωσα.

Έτσι μπράβο, να μπαίνει τάξη!!!

Οι λίμνες απλά Π-Α-Ν-Ε-Μ-Ο-Ρ-Φ-Ε-Σ!!!!
Well done μικρούλα

 

[Dina Z]

. Το μόνο που φώναξα δυο τρεις φορές ήταν το:
«Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;”
Και νομίζω ότι ο τόνος της φωνής μου ήταν αρκετός. Κατάλαβαν όλοι την απάντηση που … δεν έδωσα

Ωχ, ωχ!

Και μούσκεμα γίναμε και φωτογραφίες δεν βγάλαμε ή όσες βγάλαμε ήταν θολές και ενίοτε με σταγόνες στο φακό.

Μπορει εσυ να μην εισαι ικανοποιημενη, εγω ομως ξεσηκωθηκα απο τις φωτογραφιες σου και την περιγραφη σου

 

[Grerena]

5η ημέρα - Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)!
Σήμερα η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη. Μεγάλη ανακούφιση ένιωσα γι’ αυτό. Φάγαμε το πρωινό μας, μαζέψαμε τα βρεγμένα μας (που ακόμα … να στεγνώσουν), πληρώσαμε τον Zarco και φύγαμε, εννοείτε με καθυστέρηση.
Η Σλοβενία αν και μικρή χώρα έχει πάρα πολλά αξιόλογα πράγματα να δει κάποιος και φυσικά και πολιτιστικά. Τη σημερινή μας ημέρα στην ουσία θα κάναμε μια ημερήσια εκδρομή στην ενδοχώρα της Σλοβενίας, στους πρόποδες των Ιουλιανών Άλπεων, επιλέγοντας κάποια -θα τολμήσω να πω- ιδιαίτερα αξιοθέατα.
Θα ξεκινούσαμε με επίσκεψη στα σπήλαια Škocjan.

ΣΠΗΛΑΙΑ ŠKOCJAN
Στα σπήλαια Škocjan, που ήταν μισή ώρα μακριά μας έπρεπε να είμαστε 10 παρά (για να πάρουμε το group των 10:00) και εμείς είμαστε εκεί στις 11 παρά.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για αναφέρω μερικά πράγματα για αυτά τα σπήλαια της Σλοβενίας.
Τα σπήλαια Škocjan είναι μια σειρά σπηλαίων στη Σλοβενία που φιλοξενούν ένα από τα μεγαλύτερα υπόγεια φαράγγια στο κόσμο. Ο ποταμός Ρέκα εξαφανίζεται κάτω από το έδαφος περνώντας μέσα από τα σπήλαια, στην συνέχεια ρέει υπογείως για 34 χιλιόμετρα και εμφανίζεται πάλι στην επιφάνεια λίγο πριν εκβάλλει στην Αδριατική. Το υπόγειο ποτάμι, που ρέει στο υπόγειο φαράγγι, σε κάποια σημεία σχηματίζει μεγάλους θαλάμους. Ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο θάλαμος του Μάρτελ, με όγκο 2,2 εκατομμύρια κυβικά μέτρα, και είναι ο μεγαλύτερος υπόγειος θάλαμος στην Ευρώπη. Το μεγάλο μέγεθος του υπόγειου φαραγγιού είναι αυτό που ξεχωρίζει τα σπήλαια Škocjan από άλλα παρόμοια υπόγεια σπήλαια στο κόσμο.
Λόγω της εξαιρετικής τους σημασίας, τα Σπήλαια Škocjan εισήχθησαν στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1986.

Τα σπήλαια βρίσκονται στην περιοχή του Καρστ. Γεωλογικοί όροι όπως καρστ και δολίνες έχουν πάρει το όνομά τους από την περιοχή αυτή. Καρστικό είναι το φαινόμενο της διάβρωσης των ασβεστόλιθων από το όξινο νερό της βροχής, με αποτέλεσμα τη διάνοιξη κενών που εξελίσσονται σταδιακά σε μεγάλα χάσματα, μέσα από τα οποία βρίσκουν διέξοδο τα νερά ολόκληρων ποταμών. Όταν η διάβρωση προκαλέσει κατακρήμνιση και πτώση του χάσματος, τότε έχουμε το φαινόμενο της δολίνας.
Δεν θέλω να επεκταθώ με περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί αυτό έχει ήδη γίνει στο forum με άλλη ιστορία, που είχε ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τα συγκεκριμένα σπήλαια.

Πέραν όμως του γεωλογικού ενδιαφέροντος, σε αυτά τα σπήλαια ήθελα να πάω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ένα άρθρο του περιοδικού “Γεωτρόπιο”, με είχε «ξεσηκώσει» και από αυτό έμαθα πολύ καλά πόσο μοναδικής ομορφιάς είναι αυτά τα σπήλαια. Και τώρα ήρθε η ώρα να ικανοποιήσω αυτήν την παλιά μου επιθυμία.
Έτσι, για τους παραπάνω λόγους επιλέξαμε, από τα πάρα πολλά σπήλαια της Σλοβενίας, να επισκεφτούμε τα Škocjan (αγνοώντας επιδεικτικά τα πολυδιαφημισμένα Postojna, δίπλα στα οποία διανυκτερεύσαμε κιόλας).

Με τα εισιτήρια των 11:00 στα χέρια ακολουθήσαμε τις 3-4 οδηγούς μας, οι οποίες μέσα από μια μικρή διαδρομή μέσα από το δάσος μας οδήγησαν στην είσοδο του σπηλαίου. Εκεί μας έγινε μια ενημέρωση για το σπήλαιο σε 4 διαφορετικές γλώσσες από την κάθε οδηγό. Σλοβένικα, Ιταλικά, Γερμανικά και Αγγλικά. Εμείς (οι Αγγλόφωνοι), που είμαστε και οι λιγότεροι, θα μπαίναμε τελευταίοι μέσα και μάλιστα 5οι στη σειρά, γιατί οι Ιταλοί ήταν δύο ομάδες!

Ακολουθώντας το group...

Φτάσαμε στην είσοδο του σπηλαίου...

Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης...

Έφτασε η σειρά μας και μπήκαμε. Η οδηγός μπροστά και εμείς ακολουθούσαμε. Το σπήλαιο είχε χαμηλό φωτισμό και αυτός ήταν μόνο στα μονοπάτια στο ύψος των ποδιών μας. Με το που μπήκαμε είδαμε δυο τρεις αίθουσες, που μοιάζουν αρκετά με πολλά Ελληνικά σπήλαια με όμορφους σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Το κομμάτι αυτό του σπηλαίου ονομάζεται “Silent Cave” γιατί δεν ακούγεται το νερό του ποταμού που ρέει στα χαμηλότερα τμήματα του σπηλαίου. Συναντήσαμε τη Μεγάλη Αίθουσα, πλάτους 120 μ. και ύψους 30 μ. που περιλαμβάνει δύο τεράστιους σταλαγμίτες που ονομάζονται “Giant” και “Pipe Organ”.

Και ξαφνικά καθώς προχωράς, αρχίζεις και ακούς ένα ποτάμι να ρέει… αναγγέλλοντας την είσοδό μας στο σπήλαιο Murmuring. Και βγαίνεις από το “Silent” κομμάτι του σπηλαίου… και μπαίνεις σε ένα μεγαλύτερο… πολύ μεγαλύτερο… μπαίνεις σε μια τεράστια αίθουσα … που … δεν είναι αίθουσα… είναι ένα φαράγγι με ένα ποτάμι που ρέει ανάμεσά του! Μόνο που είναι υπόγειο!
“Δεν υπάρχει”! Είναι από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δέος!!!
Πράγματι…δεν μοιάζει με κανένα άλλο σπήλαιο! Το μέγεθος του φαραγγιού (100μ. ύψος, 60μ. πλάτος και 2.600μ. μήκος) και η ύπαρξη του ποταμού που ρέει ανάμεσά του, το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.
Δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες, αλλά νομίζω ότι δεν θα μπορούσε και να εντυπωθεί και σωστά σε φωτογραφία αυτό που αντίκρισα. Ακόμα και οι καρτ-ποστάλ που πουλούσαν έξω δεν αντικατοπτρίζουν σε καμία περίπτωση την εικόνα που αντίκρισα εγώ. Ίσως να πλησιάζει λίγο τη «Μόρια» του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών»! Είναι αδύνατον ο Tolkien να μην εμπνεύστηκε τη «Μόρια» από αυτή τη σπηλιά. Διαφορετικά θα πρέπει ….η φύση να εμπνεύστηκε… από τον Tolkien ……

Η ξενάγηση – βόλτα μέσα στο σπήλαιο συνεχίστηκε για περίπου μια ώρα και για 2,3 χλμ. Περπατήσαμε σε μονοπάτια – εξέδρες κρεμασμένες στο φαράγγι, βλέποντας το «χάος» από κάτω, περάσαμε πάνω από τον Reka διασχίζοντας την υψοφοβική γέφυρα Cerkevnik, η οποία κρέμεται 45 μέτρα πάνω από την κοίτη του ποταμού, είδαμε τα μονοπάτια των παλιών εξερευνητών και καθώς προχωρούσαμε θαυμάζοντας την “απεραντοσύνη” αυτού του γεωλογικού σχηματισμού, όλο και κοίταζα πίσω μου παρατηρώντας τη φωταγωγημένη διαδρομή που είχαμε αφήσει πίσω μας, η οποία είχε σχήμα ελικοειδές και έσβηνε στα βάθη του “Σιωπηλού σπηλαίου” κάπου σε μια τρύπα στην οροφή του..… Όχι! Τελικά, όσο και να προσπαθώ, μάλλον δεν μπορώ να το περιγράψω. Θα πρέπει να πάει κάποιος να το δει επί τόπου! Και τότε θα πει ότι είχα δίκιο. Δεν περιγράφεται. Μια εικόνα χίλιες λέξεις…..
Ευχαριστώ το “Γεωτρόπιο”, που με “παρέσυρε” να φτάσω μέχρι εδώ.

Εκστασιασμένη βγήκα έξω. Η φυσική έξοδος της σπηλιάς καταλήγει σε μια δολίνα. Εδώ πια βγάλαμε φωτογραφίες με φόντο το υπέργειο ποτάμι Ρέκα, που ρέει στο υπέργειο φαράγγι και κάτω από μια φυσική γέφυρα που ενώνει (δεν κατέπεσε) τις δύο δολίνες, τη μεγάλη και τη μικρή (Mala & Velika dolina). Το φυσικό περιβάλλον γύρω μας ήταν απλά υπέροχο. Περπατήσαμε λίγο μέσα στη δολίνα μέχρι να φτάσουμε στο κάτω μέρος ενός μικρού τελεφερίκ, προκειμένου να ανεβούμε στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε, γιατί διασχίζοντας το σπήλαιο είχαμε κατέβει πολλά μέτρα.

Το τελευταίο κομμάτι του σπηλαίου, λίγο πριν βγούμε έξω...

Η έξοδος του σπήλαιου...

Ο υπέργειος ποταμός Ρέκα...

Το μονοπάτι της εξόδου μας...

Μόλις φτάσαμε στο visitor center πήγα καρφωτή στο μαγαζάκι με τα σουβενίρ, γιατί αφού δεν έβγαλα φωτογραφίες, τουλάχιστον να πάρω κάποια καρτ- ποστάλ, να έχω να θυμάμαι. Βγάλαμε και την αναμνηστική μας φωτογραφία στην πλακέτα της Unesco και φύγαμε.
Και τώρα κάτι… αντιδεοντολογικό: οι φωτογραφίες των καρτ-ποστάλ που αγόρασα. Μπορεί η περιγραφή μου να είναι τέλεια , αλλά μια εικόνα……..είναι καλύτερη……

Η γέφυρα Cerkevnik

Σήμερα ήταν η ημέρα των Unesco sites. Επόμενος προορισμός μας ήταν η πόλη Idrija.

IDRIJA: Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΩΝ
Η Idrija είναι πόλη της Σλοβενίας, στην οποία βρίσκεται το δεύτερο μεγαλύτερο ορυχείο υδραργύρου στον κόσμο. Μπορεί η πόλη να μην είναι από τα γνωστά μέρη για επίσκεψη στη Σλοβενία, αλλά για μας που μας αρέσει και ο βιομηχανικός τουρισμός ήταν απαραίτητη μια επίσκεψη.
Το ορυκτό Idrialite που ανακαλύφθηκε στην πόλη Idrija της Σλοβενίας, πήρε το όνομά του από την … πόλη! Αυτό από μόνο του αρκούσε για να θέλω να επισκεφτώ την Idrija. Όταν όμως έμαθα ότι η πόλη, το ορυχείο υδραργύρου και οι εγκαταστάσεις όλες ανήκουν στη λίστα προστασίας της Unesco, τότε το “θέλω” έγινε “πρέπει"’…

Ο υδράργυρος είναι το μόνο μέταλλο σε υγρή κατάσταση σε κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης, δηλαδή σε θερμοκρασία δωματίου. Λόγω των ιδιοτήτων του, ο υδράργυρος ήταν ένα πολύτιμο μέταλλο. Χρησιμοποιήθηκε στην ιατρική, στις στρατιωτικές και ηλεκτρικές βιομηχανίες, την οδοντιατρική, τη γεωργία, τα καλλυντικά κ.α.
Σε μια περίοδο πέντε αιώνων, οι μεταλλωρύχοι της Idrija έσκαψαν περισσότερα από 1000 χιλιόμετρα σήραγγες, στον υπόγειο κόσμο κάτω από την πόλη! Τα βαθύτερα μέρη έφτασαν σε βάθος 380 μέτρων. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, το ορυχείο παρήγαγε το 13% της συνολικής παραγωγής υδραργύρου σε όλο τον κόσμο.

Σε μία ώρα, μετά την αναχώρησή μας από τα σπήλαια Škocjan, φτάσαμε στην Idrija. Αρχικά, στο πρόγραμμά μας υπήρχε πλάνο για μια επίσκεψη στο μουσείο – κάστρο της πόλης, καθώς και στο “σπίτι του μεταλλωρύχου” και κατόπιν, άμεση αναχώρηση για τα επόμενα. Αυτό που οπωσδήποτε ήθελα να προλάβω σήμερα ήταν οι τυχόν δραστηριότητες που θα κάναμε στη λίμνη Bled ( βαρκάδα, roller coasting στο βουνό, ποδήλατο). Το ορυχείο δεν ήταν στο αρχικό μας πρόγραμμα καθώς δεν θα μπορούσαμε να το δούμε, επειδή θα φτάναμε δυο ώρες νωρίτερα (στη 1:00) από την οργανωμένη ξενάγηση του ορυχείου που ήταν στις 3:00. Τώρα όμως, ήταν ήδη 3:00 και δεδομένου ότι όλα πήγαν “πίσω” από το πρωί, οι δραστηριότητες της Bled ήταν ήδη χαμένες… οπότε αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το group της ξενάγησης στο ορυχείο, των 3:00, αφού τα υπόλοιπα δεν θα τα προλαβαίναμε.

Η διαδρομή που διανύσαμε από τα σπήλαια μέχρι την Idrija ήταν κάπως έτσι:

Η πόλη της Idrija είναι μια όμορφη Σλοβένικη πόλη...

Εντάξει, έχω ξαναδεί ορυχεία και στην Ελλάδα (είναι γνωστό το μεταλλευτικό πάρκο της Φωκίδας). Εδώ όμως ήταν ορυχείο υδραργύρου, του υγρού αυτού μετάλλου! Ορυχείο, που προστατεύεται από την Unesco!
Έτσι, αποφασίσαμε στο διαθέσιμο χρόνο που είχαμε, να επισκεφτούμε το ορυχείο και όχι τις άλλες μεταλλευτικές εγκαταστάσεις. Η είσοδος του υπόγειου μεταλλείου είναι στο Šelštev House, το λεγόμενο παλιό γραφείο καταγραφής. Η ξενάγηση γίνεται σε ένα κομμάτι του μεταλλείου, που προορίζεται για τουρισμό. Ήμουν πολύ περίεργη να δω τον υγρό υδράργυρο στα έγκατα της γης έτσι όπως τον εξορύσσουν.

Ο υγρός υδράργυρος...μέσα στον οποίο επιπλέει μια μπάλα χάλυβα...

Οι μεταλλωρύχοι περνούσαν καθημερινά κάτω από την επιγραφή srečno, που σημαίνει στα Σλοβένικα «καλή τύχη».

Φορέσαμε τα κράνη μας και τις φόρμες μας και μπήκαμε για την ξενάγηση, η οποία έφτασε στα σχεδόν 100 μέτρα βάθος. Ο συνοδός μας, μας παρείχε πληροφορίες για τον υδράργυρο και τον τρόπο λειτουργίας των ορυχείων, από τα πρώτα χρόνια εξόρυξης του ( το 1490) μέχρι πρόσφατα. Παρακολουθήσαμε όλη τη διαδικασία εξόρυξης του μετάλλου. Είδαμε πρωτότυπα εργαλεία και τεχνικές που χρησιμοποιούνταν στο ορυχείο, περπατήσαμε στις στενές, σκοτεινές και γλυστερές σήραγγες, είδαμε τις δύσκολες συνθήκες που δούλευαν οι μεταλλωρύχοι, είδαμε το μικρό παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας, όπου οι εργάτες σταματούσαν πριν από τη βάρδια τους, για να προσευχηθούν. Και βέβαια είδαμε και τον υδράργυρο. Στρογγυλές σταγόνες υγρού μετάλλου που στέκονταν ανάμεσα στη στερεή πέτρα του κινναβαρίτη.

Και εδώ διακρίνεται και ο υδράργυρος. Είναι οι μικρές στρογγυλές σταγόνες υγρού μετάλλου, που γυαλίζει ΅αγκιστρωμένος΅ πάνω στο πέτρωμα.

Είδαμε και τον …..νάνο-ξωτικό του ορυχείου! Ο νάνος Dwarf, σύμφωνα με το μύθο, αν ήταν σε καλή διάθεση έδειχνε στους μεταλλωρύχους το δρόμο για πλούσια κοιτάσματα. Πολλές φορές, εκείνοι του άφηναν και φαγητό για να τον ενθαρρύνουν. Και εμείς κατά την περιήγησή μας ακούσαμε το γέλιο του από ένα απομακρυσμένο κοίλωμα καθώς έσκαβε το… δικό του μετάλλευμα. Ο μύθος/νάνος ήταν αποτέλεσμα της φαντασίας, λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοολούχου ποτού (που παρήγαγαν οι ίδιοι οι μεταλλωρύχοι)….
…ή μήπως δεν ήταν….
Μην ξεχνάμε ότι και οι νάνοι της… Χιονάτης ήταν μεταλλωρύχοι!

Εδώ φαίνεται λίγο αμυδρά στο βάθος ο dwarf... Κάπως έτσι... θα τον έβλεπαν και οι μεταλλωρύχοι...

Τα ορυχεία λειτούργησαν έως και το 1990, που έκλεισαν όχι επειδή δεν υπήρχε άλλο κοίτασμα, αλλά γιατί οι καθαρές και εναλλακτικές τεχνολογίες αντικατέστησαν τον υδράργυρο. Και έτσι ο υδράργυρος πέρασε στην ιστορία…
Μετά από μιάμιση ώρα ξενάγησης ανεβήκαμε στον πάνω κόσμο, βγάλαμε τις στολές και τα κράνη μας και ψωνίσαμε σουβενίρ, τι άλλο από το νάνο / προστάτη / ξωτικό των μεταλλείων τον Dwarf?

Πολύ όμορφη επίσκεψη και απρογραμμάτιστη και διδακτική για τα παιδιά και για όλους μας.
Με το ορυχείο είχαμε δει τα μέγιστα. Οι άλλες εγκαταστάσεις, όπως το μουσείο και το σπίτι του μεταλλωρύχου ήταν λεπτομέρειες μετά από αυτό. Έπρεπε να φύγουμε άμεσα. Η επόμενη στάση μας ήταν μετά από μισή ώρα και ήταν το νοσοκομείο Franja, που βρισκόταν μισή ώρα μακριά.

Η ημέρα της Σλοβενίας είχε και συνέχεια…..

 

[Grerena]

Σωστή παρατήρηση.

Να ρωτήσω εγώ κάτι άλλο τότε ...

Στα Σκόπια, με τον δρόμο στις Σιδηρές Πύλες, υπάρχει καμιά εξέλιξη? Παραδόθηκε κανένα κομμάτι ? Αναφέρομαι στο κομμάτι λίγο μετά από το πέρασμα των συνόρων, το οποίο είναι μία λωρίδα ανά κατεύθυνση.

Αγαπητέ argiroupoli, σχετικά με το δρόμο των Σκοπίων που με ρώτησες, πραγματικά δεν θυμάμαι πως ήταν ο δρόμος για να σου απαντήσω. Πρώτη φορά πέρασα και δεν γνωρίζω ποιο κομμάτι του δρόμου περιμένουμε να φτιαχτεί. Πάντως έργα δεν θυμάμαι να συνάντησα, αλλά ούτε και δρομάρα. Σε κάποιο μεγάλο κομμάτι κιόλας είχε τόσο πολλά σαμαράκια (κακοτεχνία του οδοστρώματος) που το αυτοκίνητο χοροπήδαγε σαν τρελό. Συγνώμη που δεν μπορώ να βοηθήσω. Την επόμενη φορά θα κρατάω και ημερολόγιο οδοστρώματος... (ειλικρινά)

 

[giannismits]

Κωλόκαιρος! Απλά τον σιχαίνομαι. Εγώ μάλλον συγχίστηκα πιο πολύ από σένα. Φυσικά και δεν θα άφηνα τις λίμνες ακόμα και με αυτόν τον καιρό αλλά κακά τα ψέματα δεν είναι συνθήκες αυτές για να δεις ένα τέτοιο πανέμορφο φυσικό τοπίο. Ξενέρωμα. Καλά εγώ δεν θα το ξεπερνούσα εύκολα.

Μπράβο για την επιλογή να πάτε στα σπήλαια Skocjan. Κι εγώ αν είχα μια μέρα παραπάνω στη Σλοβενία αυτά τα σπήλαια θα επέλεγα να επισκεφτώ. Κρίμα όμως που ουσιαστικά δεν είδατε την Λιουμπλιάνα.

 

[damasta]

Damasta, δεν είχαμε κάνει κάτι ιδιαίτερο πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι. Υπήρχε ήδη κάλυψη με την ασφάλεια που ήδη είχαμε. Εκτός αν εννοείς ότι είναι κάτι ιδιαίτερο η πράσινη κάρτα που βγάλαμε για το αυτοκίνητο. Αυτήν οπωσδήποτε πρέπει να τη βγάλει το IX όταν ταξιδεύει στο εξωτερικό.
Όσον αφορά τον επαναπατρισμό μάλλον η argiroupoli τα γνωρίζει καλύτερα τα πράγματα, αλλα έχω την αίσθηση ότι αυτόν τον καλύπτει η πράσινη κάρτα που προανέφερα.

ευχαριστω
για την πρασινη καρτα γνωριζω και για τον επαναπατροσμο
μαλλον όμως μου ειχε κολλησει η ιδεα ότι "επαναπατρισμος λογω ακινητοποίησης"=εξαιτας τροχαιου και όχι μηχανικης βλαβης

Συνεχιζω την αναγνωση μαζι σου.Ηδη ζηλεψα την επισκεψη σας στα σπηλαια.

 

[Grerena]

Κωλόκαιρος! Απλά τον σιχαίνομαι. Εγώ μάλλον συγχίστηκα πιο πολύ από σένα. Φυσικά και δεν θα άφηνα τις λίμνες ακόμα και με αυτόν τον καιρό αλλά κακά τα ψέματα δεν είναι συνθήκες αυτές για να δεις ένα τέτοιο πανέμορφο φυσικό τοπίο. Ξενέρωμα. Καλά εγώ δεν θα το ξεπερνούσα εύκολα.

Μπράβο για την επιλογή να πάτε στα σπήλαια Skocjan. Κι εγώ αν είχα μια μέρα παραπάνω στη Σλοβενία αυτά τα σπήλαια θα επέλεγα να επισκεφτώ. Κρίμα όμως που ουσιαστικά δεν είδατε την Λιουπλιάνα.

Μ' αρέσει φίλε μου Γιάννη που συμπάσχεις μαζί μου!
Όντως είναι μεγάλο ζόρι άμα σου τύχει ο κακός καιρός. Αλλά σε ένα πολυήμερο ταξίδι και στατιστικά να το πάρεις, κάποιες μέρες θα τύχει να βρέξει. Τότε ή θα πρέπει να έχεις ΅καβάτζα΅ μέρες ή θα πρέπει να προσαρμοστείς.
Εγώ πάντως δεν την ξαναπαθαίνω. Εχω ήδη ψωνίσει διπλά πόντσο καλής ποιότητας και καλύματα παπουτσιών για το οδικό που ελπίζω να κάνω του χρόνου.

 

[Dina Z]

Ευχαριστώ το “Γεωτρόπιο”, που με “παρέσυρε” να φτάσω μέχρι εδώ.

Μπορεί η περιγραφή μου να είναι τέλεια , αλλά μια εικόνα……..είναι καλύτερη……

Κι εγώ ευχαριστώ εσένα που με παρασέρνεις.

Αν και είχα διαβάσει την ωραία ιστορία του @giannismits δεν είχα δει και τόσο ζεστά την Σλοβενία.
Όμως με τις φωτογραφίες και την περιγραφή σου τόσο στο πάρκο όσο και στο ορυχείο έπαθα .... Σλοβενίτιδα (!!!) κι έκανα σοβαρή δήλωση στον άντρα μου πως μπήκε κι άλλος προορισμός στη λίστα των must

 

[giannismits]

Αν και είχα διαβάσει την ωραία ιστορία του @giannismits δεν είχα δει και τόσο ζεστά την Σλοβενία.
Όμως με τις φωτογραφίες και την περιγραφή σου τόσο στο πάρκο όσο και στο ορυχείο έπαθα .... Σλοβενίτιδα (!!!) κι έκανα σοβαρή δήλωση στον άντρα μου πως μπήκε κι άλλος προορισμός στη λίστα των must

Ξεκίνα διαβάσματα και πείσε τον άντρα σου
Το ξαναέχω πει πως είναι ένας εξαιρετικός προορισμός όλη η χώρα. Έχει μια από τις πιο μικρές και πανέμορφες πρωτεύουσες της Ευρώπης, έχει Άλπεις, έχει λίμνες, αμέτρητα σπήλαια και υπέροχες παραθαλάσσιες πόλεις. Ακόμα και σε ένα 3ημερο μπορείς να δεις πολλά και να περάσεις καταπληκτικά. Μη το σκέφτεσαι.

 

[Βαγγω]

Συγχαρητήρια για το ομορφο ταξιδι που μας μεταφέρεις, ειμαστε και εμείς fan των road trips και σε καταλαβαίνω. Ειχα διαβασει και την ιστορία για το όμορφο game of thrones ταξιδι σας και τωρα πραγματικά εχω μπερδευτεί και δεν ξερω που να πρωτοπαμε τον Αυγουστο στο δικο μας road trip που ελπίζω να καταφέρουμε να κάνουμε.

 

[Grerena]

Συγχαρητήρια για το ομορφο ταξιδι που μας μεταφέρεις, ειμαστε και εμείς fan των road trips και σε καταλαβαίνω. Ειχα διαβασει και την ιστορία για το όμορφο game of thrones ταξιδι σας και τωρα πραγματικά εχω μπερδευτεί και δεν ξερω που να πρωτοπαμε τον Αυγουστο στο δικο μας road trip που ελπίζω να καταφέρουμε να κάνουμε.

Χαίρομαι πολύ που σου άρεσαν αυτά τα δύο μας road trips και σε ευχαριστώ.
Το πρώτο μας έγινε ΅αναγκαστικά ΅ road trip γιατί δεν έβρισκα οικονομικότερο τρόπο για να πάμε στα game of thrones locations και κυρίως στο Dubrovnic και οι πέντε μας. Το δεύτερο έγινε γιατί μας άρεσε πολύ το πρώτο και θέλαμε να το ξαναζήσουμε. Τα επόμενα θα γίνουν επειδή εθιστήκαμε στα road trips.
Πάντως θα μπορούσες να κάνεις έναν mini συνδιασμό των δύο παραπάνω ταξιδιών. Θα τολμήσω να προτείνω το εξής σενάριο: να πας μέχρι τη Βενετία παραλιακά (Αλβανία, Μαυροβούνιο, Δαλματικές) και να επιστρέψεις πίσω μέσω Σλοβενίας, Κροατίας, Σερβίας, και μάλιστα με αυτή την κατεύθυνση αν είναι Αύγουστος, για να γλυτώσεις την κίνηση του "ανέβα" της Σερβίας.
Μην το σκέφτεσαι. Σε συνδυασμό με μπάνια, θα περάσετε τέλεια!