Ουγγαρία Βουδαπέστη- Βολτάροντας στην πρωτεύουσα των Μαγυάρων

[alma viajer@]

ΚΑΣΤΡΟ ΒΟΥΔΑΣ- ΠΡΟΜΑΧΩΝΑΣ ΨΑΡΑΔΩΝ

1η ΗΜΕΡΑ​

Πέρασε ένας χρόνος από το τελευταίο ταξίδι στο εξωτερικό. Βασικός λόγος ήταν η εκπόνηση της διπλωματικής μου εργασίας. Με το τέλος της παρουσίασης λοιπόν, ήθελα οπωσδήποτε να το γιορτάσω με ένα ταξίδι πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων του 2024. Η Black Friday δεν βοήθησε σε αυτό, καθώς οι προσφορές αφορούσαν το 2025, επομένως όταν κλείσαμε εισιτήρια οι τιμές ήταν πάρα πολύ αλμυρές. Επειδή όμως ήθελα να πάω κάπου οπωσδήποτε, το πιο οικονομικό ταξίδι στο σύνολό του εκείνη τη στιγμή θεώρησα ότι θα ήταν στην Βουδαπέστη. Έτσι, 29/11 κλείστηκαν τα εισιτήρια για 15-19/12/2024 με 223,07 ευρώ το άτομο. Πανάκριβα εισιτήρια για αυτόν τον προορισμό, αλλά τι να γίνει…τελευταία στιγμή αυτά γίνονται. Κλείσαμε και δίκλινο δωμάτιο στο Loft House Budapest στα 191 ευρώ, δηλαδή 95,5 ευρώ το άτομο για 4 βράδια. Διαμονή και αεροπορικά βγήκαν δηλαδή στα 318,57 ευρώ το άτομο.

Όσον αφορά την ιστορία, θα προσπαθήσω να γράψω ότι μου έκανε εντύπωση και τα βασικά σημεία του ταξιδιού, μιας και η Βουδαπέστη είναι ένας εξαιρετικά δημοφιλής προορισμός και έχουν γραφτεί άπειρα πράγματα στο forum για αυτήν και πολύ καλύτερα από μένα.

Φτάσαμε στην Βουδαπέστη 07.00 το πρωί. Κατεβάσαμε την εφαρμογή Budapest GO στο κινητό μας και αγοράσαμε το block των 10 εισιτηρίων. Είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα αγοράζαμε την Budapest Card γιατί δεν μας συνέφερε. Επιπλέον, ακόμη και αν το λεωφορείο 100Ε μας άφηνε αρκετά κοντά στο κατάλυμά μας στον σταθμό της Αstoria, αποφασίσαμε ότι θα παίρναμε το 200Ε και μετά θα παίρναμε την μπλε γραμμή του μετρό για να μας αφήσει στο σταθμό Ferenciek tere. Δεν μας πείραζε να κάνουμε λίγα παραπάνω λεπτά για να φτάσουμε. Ήταν πολύ νωρίς. Εξάλλου θα γλιτώναμε και χρήματα. Ωστόσο, στην αλλαγή των μέσων θα έπρεπε να επικυρώσουμε και δεύτερο εισιτήριο. Η επικύρωση των εισιτηρίων γινόταν κατά την είσοδο σε κάθε μέσο με σάρωση του barcode μέσω του app Budapest GO. Πήραμε το λεωφορείο και φτάσαμε στο σταθμό μετρό Kőbánya-Kispest. Αφού αμφιταλαντευτήκαμε λίγο για το πως επικυρώνουμε εισιτήρια και προς ποια κατεύθυνση πάμε, μπήκαμε στο μετρό της Βουδαπέστης. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή με την ουγγρική γλώσσα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου φάνηκε τρομερά δύσκολη γλώσσα, τόσο στον προφορικό όσο και στον γραπτό της λόγο. Αυτό που μας έκανε εντύπωση όταν φτάσαμε στον σταθμό Ferenciek tere είναι η κλίση που είχαν οι κυλιόμενες σκάλες. Φοβερή κλίση παιδιά. Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι το κτίριο που είδα αφού βγήκα από τον σταθμό. Πανέμορφο, επιβλητικό, μεγαλειώδες. Έτσι, απευθύνθηκα στον συνταξιδιώτη μου και του είπα…μα που σε έφερα πάλι?

Ψάχνοντας την σωστή κατεύθυνση για το κατάλυμά μας πέσαμε και στο μαγαζί που έλεγε ο Δούσης στην εκπομπή του, το Párisi Udvar. Τέλος πάντων, πήραμε τα πόδια μας και κατευθυνθήκαμε προς το κατάλυμά μας περνώντας από τον κεντρικό σταθμό της Αstoria. Για να μπούμε στο κατάλυμά μας έπρεπε να πληκτρολογήσουμε κωδικό στην είσοδο του κτιρίου, στην είσοδο της reception και στο δωμάτιό μας. Η χαρά των κωδικών! Στη ρεσεψιόν μας υποδέχθηκε ένας Κινέζος. Πραγματικά δεν έχω δει ξανά Κινέζο τόσο πρόσχαρο, ομιλητικό και γνώστη της αγγλικής γλώσσας! Το δωμάτιο μας ήταν μια σταλιά. Είχε έναν μικρό καναπέ, ένα τραπεζάκι και ένα μπάνιο, ενώ με σκάλα ανέβαινες επάνω για να κοιμηθείς. Κατά τη διαμονή μας άλλαξαν μόνο τα καλαθάκια. Αυτά περί του καταλύματος. Και τι κάνουμε τώρα;

Ήταν Κυριακή και αποφασίσαμε την 1η ημέρα του ταξιδιού μας να πάμε στο Κάστρο της Βούδας και στον προμαχώνα των Ψαράδων και πέριξ…γενικά να αφιερώσουμε την ημέρα μας στην πλευρά της Βούδας. Πήραμε το δρόμο προς το Deak Ferenc Tek,αφού πήραμε κάτι να φάμε για πρωινό έξω από το σταθμό μετρό της Astoria. Περάσαμε μια πλατεία στην οποία είχε στηθεί παγοδρόμιο. Δεν είχε ανοίξει όμως ακόμα. Έτσι, συνεχίσαμε το δρόμο μας προς την πλατεία Ελισάβετ, εκεί που είναι τοποθετημένη η ρόδα της Βουδαπέστης, το Budapest Eye. Εκείνη την ώρα η πλατεία και γενικά οι δρόμοι είχαν λίγη κίνηση. Χαζεύαμε τις λεωφόρους και τα κτίρια. Κάποια από αυτά ήταν πολύ όμορφα. Κάπου εκεί πήραμε το δρόμο για τις όχθες του Δούναβη και την αλυσιδωτή γέφυρα. Η γέφυρα αυτή είναι η πιο γνωστή και η πιο όμορφη γέφυρα της πόλης. Μόλις φτάσαμε στις όχθες του Δούναβη, αντικρύσαμε στην απέναντι πλευρά την Βούδα με το κάστρο της, τον προμαχώνα των Ψαράδων και όλα τα επιβλητικά κτίρια που τα συνόδευαν. Προσωπικά, το θέαμα της Βούδας μου άρεσε πάρα πολύ. Ο συνταξιδιώτης μου από την άλλη πλευρά δεν ενθουσιάστηκε. Ωραία εικόνα, αλλά ως εκεί είπε. Όπως και να έχει βγάλαμε ένα κάρο φωτογραφίες τόσο με θέα τη Βούδα, όσο και την αλυσιδωτή γέφυρα με τα λιοντάρια της. Τη διασχίσαμε και μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στην πλευρά της Βούδας.

Είμαστε μπροστά στο τελεφερίκ, το οποίο και δεν πήραμε για να ανέβουμε στο κάστρο. Είναι αρκετά ακριβό το εισιτήριο. Ωστόσο, συνειδητοποιήσαμε ότι ο δρόμος για το κάστρο ήταν κλειστός λόγω έργων. Πως ανεβαίνουμε τώρα; Όπως κοιτάζαμε το κάστρο πήραμε ένα δρόμο στα αριστερά μας κάνοντας τον γύρο του λόφου με την ελπίδα να καταφέρουμε να εισέλθουμε σε αυτό. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχα ενόχληση στο εσωτερικό των μηρών από το παντελόνι. Ήταν καινούργιο και είχε πλυθεί μόνο μια φορά. Μου δημιούργησε τρομερό ερεθισμό. Τις επόμενες ημέρες φορούσα κολάν από μέσα, αν και ο ερεθισμός με ακολούθησε και αρκετές ημέρες μετά το ταξίδι. Επομένως, προσοχή στα ρούχα που φοράτε. Τέλος πάντων. Ανεβαίναμε, ανεβαίναμε, αλλά δεν είχαμε καταφέρει να μπούμε μέσα. Ώσπου είδαμε ταμπέλα για ένα ασανσέρ όπου έμπαινε κόσμος. Δεν χρειαζόταν κάποιο αντίτιμο. Ρωτήσαμε και την κοπέλα στην είσοδο. Έτσι καταφέραμε να ανέβουμε στο Κάστρο. Η θέα από ψηλά ήταν μαγευτική και ας μην βλέπαμε ακόμα από την πλευρά του ποταμού. Πάνω στο Κάστρο στεγάζεται η Εθνική Πινακοθήκη της Ουγγαρίας, η Εθνική Βιβλιοθήκη Σετσένι, το Ιστορικό Μουσείο της Βουδαπέστης και ένα πλήθος ακόμα από σημαντικά κτίρια-μουσεία και αξιοθέατα όπως συντριβάνια και αγάλματα. Αποφασίσαμε να μην επισκεφτούμε κάποιο από αυτά λόγω των κριτικών που είχαμε διαβάσει. Ωστόσο, περιηγηθήκαμε απέξω σε όλους τους εξωτερικούς χώρους και θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των κτιρίων. Ήταν πάρα πολύ ωραία παρά το γεγονός ότι σε μεγάλο μέρος του χώρου γίνονταν έργα. Ήταν ωραία βόλτα. Η θέα της Πέστης και του Δούναβη με τις γέφυρες ήταν επίσης μοναδική. Δυστυχώς, δεν πετύχαμε ημέρα με ήλιο. Είχε συννεφιά και αέρα και για λίγες ώρες αναγκαστήκαμε να βάλουμε και γάντια. Ωστόσο, ο καιρός όσο διάστημα μείναμε στην πόλη ήταν πολύ καλός για την εποχή. Δεν είχε ιδιαίτερο ήλιο και ηλιοφάνεια, αλλά δεν είχε καθόλου κρύο. Ίσα ίσα. Αν ερχόμασταν άλλη μέρα θα είχαμε καλύτερες λήψεις της πόλης, χωρίς τη μουντάδα εκείνης της ημέρας. Ο κόσμος στο Κάστρο ήταν αρκετός. Κυριακή βλέπετε. Πάρα πολλοί τουρίστες ήταν Έλληνες. Έλληνες και Ισπανοί. Τα ελληνικά και τα ισπανικά ήταν οι κυρίαρχες γλώσσες που άκουσα σε αυτό το ταξίδι. Ειλικρινά άκουγες ελληνικά παντού. Οριακά πίστευα ότι είμαι στην Ελλάδα, στο Μοναστηράκι και απλά που και που άκουγα τουρίστες να μιλούν. Κοίτα να δεις δημοφιλία στους Έλληνες η Βουδαπέστη!

Αφού περπατήσαμε όλο το Κάστρο και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες κατευθυνθήκαμε προς τον προμαχώνα των Ψαράδων. Τι όμορφη που είναι η Βούδα. Χαθήκαμε στα σοκάκια της πόλης. Τι όμορφα πολύχρωμα κτίρια σε παστέλ χρωματισμούς. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε έξω από τον Ναό του Ματθαίου και τον Προμαχώνα των Ψαράδων. Τι όμορφα που ήταν! Η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά. Μάλιστα είχε στηθεί εκεί και μια μικρή χριστουγεννιάτικη αγορά και είχε διάφορους πάγκους με φαγώσιμα και διάφορα προϊόντα. Τα φαγώσιμα φαίνονταν πολύ λαχταριστά, ωστόσο οι χριστουγεννιάτικες αγορές μας φάνηκαν πάρα πολύ ακριβές. Εκτός από αυτό όμως, μας έκανε αρνητική εντύπωση το γεγονός ότι τα προϊόντα ήταν ακάλυπτα και εκτεθειμένα στο κοινό και σε κάθε είδους καιρικές συνθήκες. Κάτι τέτοιο δεν το είδαμε πουθενά στην Πολωνία την προηγούμενη χρονιά. Ενώ τα προϊόντα φαίνονταν λαχταριστά, το γεγονός αυτό μας αποθάρρυνε να αγοράσουμε αρκετά φαγώσιμα και κυρίως γλυκά. Όσον αφορά τον Προμαχώνα μπορούσες να πληρώσεις ένα αντίτιμο των 3 ευρώ αν ήθελες να ανέβεις στο κεντρικό του τμήμα να θαυμάσεις τη θέα. Εμείς παραμείναμε στο ελεύθερο τμήμα του Προμαχώνα. Είχε πάρα πολύ κόσμο παντού. Δύσκολα έβρισκες σημείο να προσεγγίσεις χωρίς να έχεις κάποιον μπροστά σου. Η θέα και από αυτό το σημείο ήταν εξίσου όμορφη. Κάναμε τη βόλτα μας στα πέριξ. Μας τράβηξε μάλιστα την προσοχή ένας τύπος με ένα γεράκι;. Ο κόσμος έβγαζε φωτογραφία με αυτόν και το εντυπωσιακό αυτό πτηνό. Και αφού κάναμε την βόλτα μας στη γύρω περιοχή, άρχισαν να διαμαρτύρονται τα στομάχια μας.

Ψάξαμε κάποιο κοντινό εστιατόριο και καταλήξαμε στο Fekete Holló Kisvendéglő. Ήταν ένα παραδοσιακό ούγγρικο ταβερνάκι με καρό κόκκινα τραπεζομάντηλα. Είχαμε ένα πολύ ωραίο γεύμα μπορώ να πω. Όταν βγήκαμε από το μαγαζί είχε ήδη σουρουπώσει και είχαν ανοίξει τα φώτα της πόλης. Βλέπετε εκείνη την περίοδο στην Βουδαπέστη νύχτωνε γύρω στις 16.00 το μεσημέρι. Είναι κάτι που πρέπει να το συνυπολογίσει κανείς στο ταξίδι του. Όπως καταλαβαίνετε δεν γυρίσαμε πίσω. Κάναμε βόλτα εκ νέου στον Προμαχώνα, στα σοκάκια της Βούδας και στο Κάστρο της Βούδας. Ναι, επιστρέψαμε πίσω. Να δούμε την πλευρά αυτή της πόλης την νύχτα, αλλά και να θαυμάσουμε την Πέστη, τις φωτισμένες γέφυρες με τα νυχτερινά τους φώτα. Τι όμορφα που ήταν πραγματικά. Τελείως διαφορετικές οι νυχτερινές λήψεις. Πήραν φωτιά τα κινητά. Να είχαμε και καλύτερη κάμερα τι καλά που θα ήταν.

Περάσαμε ξανά την αλυσιδωτή γέφυρα και βρεθήκαμε μπροστά από το Budapest Eye που εκείνη την ώρα είχε μαζέψει κόσμο που περίμενε να μπει. Στην ίδια πλατεία, αλλά και ακριβώς απέναντι στην Deak Ferenc Ter, είχαν στηθεί χριστουγεννιάτικοι πάγκοι με κάθε λογής προϊόντα. Πάλι τα πάντα ήταν εκτεθειμένα και όσον αφορά τα φαγώσιμα αρκετά ακριβά, όπως μπορούσαμε να καταλάβουμε από την ισοτιμία. Όσον αφορά τις τιμές, για παράδειγμα στην συγκεκριμένη πλατεία το γλυκό του Δούναβη, η καμινάδα δηλαδή κοστολογούνταν στα 5 ευρώ…η απλή…όχι με σαντιγές κλπ…Το ίδιο προϊόν εκτός αγορών σε καντίνες λίγο παρακάτω κόστιζε 1 ευρώ. Ένα χοτ ντογκ ρε παιδιά αν έχετε το θεό σας, μεγάλο και λαχταριστό δε λέω, κόστιζε όμως 15 ευρώ!!! Ε δεν το πήραμε… Θυμίζω ότι η Ουγγαρία έχει φιορίνια. Εμείς δεν κάναμε συνάλλαγμα. Όλες τις αγορές τις κάναμε με Revolut card, ωστόσο έχω την αίσθηση και δεν νομίζω ότι πέφτω έξω, ότι οι ντόπιοι μας έκλεψαν ουκ ολίγες φορές, γιατί ναι μεν έπαιρναν χρήματα σε φιορίνια, αλλά με σταθερή ισοτιμία (αυτή που τους συνέφερε). Στις υπαίθριες πανάκριβες αγορές ήθελαν πάντα κάρτα και χρέωναν επιπλέον προμήθεια. Αλλά αρχίζω και γκρινιάζω και δεν θέλω. Λίγο παρακάτω από την Deak Ferenc Ter είχε στηθεί ένα παγοδρόμιο και ελάχιστοι πάγκοι. Χαζέψαμε τους επίδοξους πατινέρ και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Έχω απωθημένο να κάνω πατινάζ, αλλά το να φάω τα μούτρα μου σε μια ξένη χώρα δεν ήταν ιδιαίτερα δελεαστικό. Αφήστε που η συγκεκριμένη πίστα δεν μου έκανε κλικ. Προχωρώντας περάσαμε μπροστά από την εβραϊκή συναγωγή. Βλέποντας το συγκεκριμένο κτίριο νόμιζα στην αρχή ότι είναι ρώσικο. Λάθος. Κάναμε μια μίνι βόλτα στην εβραϊκή συνοικία. Φαινόταν λίγο πιο παραμελημένη να πω; Κάπως έτσι…ήμουν σε μια ετοιμότητα θα το πω…και αφού κάναμε τη βόλτα μας επιστρέψαμε στο κατάλυμά μας για ξεκούραση με σκοπό να βγούμε το βράδυ για ποτό. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη ποτέ. Το βάρβαρο πρωινό μας ξύπνημα στις 3 το ξημέρωμα σε συνδυασμό με την πολύ γεμάτη μας μέρα στην Βουδαπέστη μας έκανε να πέσουμε σε βαθύ ύπνο. Εγώ ξύπνησα δηλαδή 10 παρά, αλλά δεν μου έκανε καρδιά να ξυπνήσω τον συνταξιδιώτη μου, ο οποίος ξύπνησε μετά τις 11 το βράδυ…άστο του λέω…ξεκουράσου και βγαίνουμε αύριο…είχαμε ανάγκη ύπνο και ξεκούραση…

 

[alma viajer@]

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ- ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΣΤΗΣ- CENTRAL MARKET HALL- RUIN BAR

2η ΗΜΕΡΑ​

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε νωρίς. Κατά τις 08.00 είχαμε ήδη φύγει από το κατάλυμα προς αναζήτηση φούρνου για κατανάλωση πρωινού. Μας περίμενε γεμάτη ημέρα. Κατευθυνθήκαμε παραλιακά προς τις όχθες του Δούναβη. Είδαμε από κοντά τη λευκή γέφυρα της Ελισάβετ. Ωστόσο, βλέποντας ότι παραλιακά δεν υπήρχε εκείνη την ώρα ψυχή, αλλά ούτε κάποιο μαγαζί, αποφασίσαμε να εισχωρήσουμε στα σοκάκια της πόλης. Φτάσαμε στο ύψος του Αγίου Στεφάνου και τριγυρίσαμε στα γύρω σοκάκια. Πραγματικά μου έκανε φοβερή εντύπωση που τα περισσότερα μαγαζιά, μην πω όλα δεν είχαν ανοίξει εκείνη την ώρα. Ακόμα και τις επόμενες ημέρες περασμένες 09.00, αλλά και 10.00 το πρωί και πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά. Περπατήσαμε μέχρι την πλατεία Ελευθερίας. Έργα γίνονταν και σε αυτή την πλατεία. Γενικά, γίνονταν πολλά έργα σε αυτή την πόλη είτε στους δρόμους, είτε στις προσόψεις των κτιρίων τους. Και πολύ καλά κάνουν οι Ούγγροι. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων τους είναι πολύ ωραία. Τα κτίρια είναι πανέμορφα και χαίρεσαι να περπατάς και να τα χαζεύεις. Με αυτά και με αυτά και αφού τσιμπήσαμε το πρωινό μας φτάσαμε στο ωραιότερο οικοδόμημα της πόλης, στο Ουγγρικό Κοινοβούλιο. Ίσως είναι από τα ομορφότερα Κοινοβούλια στον κόσμο. Πραγματικά πανέμορφο και επιβλητικό κτίριο. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες έξω από κάθε πλευρά και γωνία. Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο εκείνη την ώρα και απολαύσαμε την άδεια πλατεία με το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τη φάτνη και τα τραμ να περνούν. Τα τραμ πραγματικά περνάνε όλη την ώρα από κάθε σημείο της πόλης. Οι Ούγγροι έχουν πολύ καλά ΜΜΜ και ας μην τα χρησιμοποιήσαμε ιδιαιτέρως. Την περίοδο των γιορτών το τραμ ΝΟ 2 αν θυμάμαι καλά είναι στολισμένο ολόκληρο με φωτάκια. Πραγματικά εντυπωσιακό…Τέλος πάντων…αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας (όχι όσες ήθελα, γιατί ο συνταξιδιώτης μου βιαζόταν και δικαίως όπως αποδείχθηκε), κατευθυνθήκαμε στο πλαϊνό μέρος του κοινοβουλίου, κατεβήκαμε τις σκάλες και πήγαμε στο ταμείο να βγάλουμε εισιτήρια. Δεν είχαμε προνοήσει να βγάλουμε εγκαίρως εισιτήρια για το Κοινοβούλιο. Ωστόσο, δίνουν ελάχιστο αριθμό εισιτηρίων καθημερινά στα ταμεία. Εμείς προλάβαμε 2 από τα 3 τελευταία. Κωλοφαρδία…θα περιμέναμε μισή ώρα να ξεκινήσει η ξενάγησή μας με ηχητικό οδηγό στα ελληνικά παρακαλώ…μεγαλεία!!! Χλίδα το κοινοβούλιο όπως καταλαβαίνετε. Ακούς ενδιαφέροντα πράγματα από τον ηχητικό οδηγό για το κοινοβούλιο,αλλά παίρνεις μια ιδέα και για την ιστορία των Ούγγρων. Πέρασε ευχάριστα η ώρα μας…μέχρι που ξαναβγήκαμε για να βγάλουμε πάλι ένα σωρό φωτογραφίες…

Αυτή τη φορά όμως θα βγάζαμε φωτογραφίες με θέα τη Βούδα, ενώ θα συνεχίζαμε το δρόμο μας παραλιακά προς τα παπούτσια του Δούναβη. Η ιστορία πίσω από αυτά είναι λίγο πολύ γνωστή…υπήρχε πάρα πολύς κόσμος μαζεμένος γύρω από αυτά που προσπαθούσε να τραβήξει μια καλή λήψη. Προχωρώντας μας έβγαλε φωτογραφίες ένας τύπος και είπε να μας τις δώσει, αφού του δώσουμε ότι έχουμε ευχαρίστηση. Οι φωτογραφίες ήταν τυπωμένες ασπρόμαυρα ως ένθετο εφημερίδας με τίτλο διάσημοι άνθρωποι στην πόλη. Προφανώς και πήραμε τις φωτογραφίες και δώσαμε και καλό τιπ. Ωραία ιδέα αυτή… Τέλος πάντων. Μπήκαμε ξανά στα σοκάκια της πόλης και περπατήσαμε σε όλο το κέντρο, σε κάθε πλατεία και στενό γύρω από τον Άγιο Στέφανο. Εκείνη την ώρα οι δρόμοι είχαν αποκτήσει ζωή, τα μαγαζιά είχαν ανοίξει και ο κόσμος έκανε τη βόλτα του στους δρόμους. Όταν φτάσαμε στον Άγιο Στέφανο είχε στηθεί και εκεί υπαίθρια αγορά. Περιηγηθήκαμε σε όλους τους πάγκους και μάλιστα κάτσαμε να φάμε το τοπικό street food τους στην κλασική του εκδοχή, το langos. Μοιάζει με τηγανιτή μανιάτικη πίτα που πάνω της βάζουν sour cream και τριμμένο τυρί. Απλό, λιτό, νόστιμο και χορταστικό. Πραγματικά είτε η κλασική εκδοχή, είτε η πίτα φορτωμένη με κάθε λογής υλικά είναι κάτι που μπορεί να σε κρατήσει για όλη την ημέρα. Την απλή κλασική εκδοχή του langos την πληρώσαμε νομίζω γύρω στα 7 ευρώ. Και αφού γεμίσαμε τα στομάχια μας, κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Ελευθερίας.

Εκεί είδαμε και ένα δέντρο στολισμένο με φωτογραφίες του Michael Jackson…Τι δουλειά έχει με τη Βουδαπέστη ο Michael Jackson; Διαβάσαμε ότι όταν επισκεπτόταν την πόλη έμενε στο απέναντι ξενοδοχείο από το σημείο που βρισκόταν το δέντρο. Οκ…Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς την Vorosmarty ter, μια πλατεία που επίσης είχε στηθεί υπαίθρια χριστουγεννιάτικη αγορά με πλήθος από πάγκους. Η χαρά της υπαίθριας χριστουγεννιάτικης αγοράς στην Βουδαπέστη! Χαζέψαμε για άλλη μια φορά τους πάγκους. Χόρταινε το μάτι σου…Πήραμε ένα δρόμο γεμάτο εμπορικά μαγαζιά που κατέληγε πάλι στην Deak Ferenc ter…fashion street…το βραδυ ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος λαμπιόνια. Γυρίσαμε πίσω και πήραμε τον εμπορικό δρόμο Vaci Utca με σκοπό να φτάσουμε στο Central Market Hall της πόλης. Ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος εμπορικά μαγαζιά και καταστήματα εστίασης. Κατά βάση ήταν τουριστικά μαγαζιά. Περίμενα να έχει περισσότερο κόσμο, αλλά παραδόξως μπορούσαμε να κάνουμε άνετα την βόλτα μας.

Φτάσαμε στο Central Market Hall, την κλειστή αγορά της πόλης. Στο ισόγειο είχε πάγκους που πουλούσαν κάθε είδους φαγώσιμα προϊόντα, ενώ στο πάνω επίπεδο είχε εμπορικά καταστήματα με κάθε λογής προϊόντα και καταστήματα εστίασης. Εμείς αγοράσαμε το εθνικό προϊόν τους, την πάπρικα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά οι Ούγγροι αγαπούν το συγκεκριμένο μπαχαρικό. Στην συγκεκριμένη αγορά θα βρείτε πραγματικά κάθε λογής πάπρικα! Πραγματικά, δεν ξέρω πόση ώρα φάγαμε μέσα στην αγορά. Όταν βγήκαμε πήγαμε να δούμε από κοντά την πράσινη γέφυρα της Ελευθερίας. Στην συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Γυρίσαμε από τον ίδιο ακριβώς δρόμο. Εν τω μεταξύ άρχισε να νυχτώνει, επομένως είδαμε τους εμπορικούς δρόμους και τις πλατείες φωτισμένες με φωτάκια. Άλλη χάρη βέβαια φωτισμένα…τα μαγαζιά να είναι φωτισμένα και ο κόσμος να χαζεύει στους δρόμους. Ξαναλέω ότι νόμιζα ότι ήμουν κάπου στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι και απλά υπήρχαν τουρίστες, διότι παντού άκουγα ελληνικά.

Κατευθυνθήκαμε προς τον Άγιο Στέφανο. Κάθε Δευτέρα στις 17.00 είχαμε διαβάσει ότι έπαιζε το εκκλησιαστικό όργανο. Επομένως, με το εισιτήριο της επίσκεψης θα απολαμβάναμε έξτρα και το συγκεκριμένο όργανο. Κάναμε λίγη ώρα να βρούμε το κτίριο που πωλούνται τα εισιτήρια. Ωστόσο, όταν μπήκαμε μέσα πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ο ναός του Αγίου Στεφάνου είναι πάρα πολύ εντυπωσιακός. Επιβλητικός. Χρυσό παντού. Δεν ξέρεις τι να πρωτοκοιτάξεις. Τι φτιάχνανε κάποτε οι άνθρωποι! Ο συνταξιδιώτης μου δεν συμμερίστηκε ιδιαίτερα την άποψή μου…του άρεσε, αλλά δεν έμεινε με το στόμα ανοιχτό…δεν τον εντυπωσιάζουν τα χρυσά…μα δεν είναι τα χρυσά…η λεπτομέρεια που φτιάχνανε το καθετί είναι μοναδική…πραγματικά δεν ξέρω με τι μπορεί να ενθουσιαστεί αυτό το παιδί…Ακούσαμε το εκκλησιαστικό όργανο για 45 λεπτά. Κάποια κομμάτια ήταν υπό συνοδεία φωνής και κάποια όχι. Για κάποιους ίσως είναι βαρετό και μονότονο να ακούς κάτι τέτοιο τόση ώρα, ωστόσο είναι μοναδική εμπειρία και εμείς κάτσαμε ως το τέλος. Όταν βγήκαμε έξω από το ναό, χαζέψαμε την φωτισμένη χριστουγεννιάτικη αγορά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμά μας. Θα ξεκουραζόμασταν και θα βγαίναμε το βράδυ για ποτό. Δεν θα μας έπαιρνε πάλι ο ύπνος. Περιμέναμε πως και πως να ξεκουραστούμε, αλλά ο Κινέζος στην ρεσεψιόν είχε άλλες βλέψεις. Μας έπιασε τη συζήτηση. Από που είμαστε, πως είναι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, οι δουλειές, οι μισθοί, τα ενοίκια των σπιτιών, τι ωραία που έχουμε ανακάμψει και πάμε καλά μετά την κρίση (χαχα!), για την προκλητικότητα των Τούρκων και το Κυπριακό και τον τουρισμό σε Ελλάδα και Ουγγαρία…Είχε όρεξη για συζήτηση…του εξηγήσαμε όσο μπορούσαμε κάποια πράγματα…να μην έχει την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ για την οικονομία της χώρας μας (ότι όλα πάνε τέλεια και έχουμε σούπερ ανάπτυξη) και μας είπε τα περί τουρισμού στην Βουδαπέστη…Ήδη από φέτος θα αυξηθεί το κόστος των εισιτηρίων στα αξιοθέατα και θα μπει και εισιτήριο σε όσα είναι ακόμα δωρεάν π.χ. προμαχώνας Ψαράδων…Γενικά, σκοπός τους είναι να αυξήσουν και τις τιμές των καταλυμάτων που είναι ακόμα οικονομικά σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Βιέννη τη βλέπω την Βουδαπέστη σε λίγο καιρό στα πάντα. Όσοι πιστοί προσέλθετε δηλαδή και γρήγορα…Και αφού μιλήσαμε καμιά ώρα με τον Κινέζο, πήγαμε για ξεκούραση. Τόση ώρα με άνθρωπο στο εξωτερικό δεν είχα ξαναμιλήσει ποτέ!

Ώρα για ποτό. Αφού ξεκουραστήκαμε πήραμε μια καμινάδα για τη λιγούρα λίγο παρακάτω από το κατάλυμα στην τιμή του 1 ευρώ και πήραμε το δρόμο για το πιο γνωστό και πιο παλιό ruin bar της πόλης, το Szimpla Kert. Αρχικά, να πούμε ότι τα ruin bars ήταν εγκαταλελειμμένα κτίρια, τα οποία τα μετέτρεψαν σε μπαρ στην Βουδαπέστη και πλέον είναι αναπόσπαστα στοιχεία της νυχτερινής ζωής της πόλης. Έτσι, βρεθήκαμε στο Szimpla Kert. Τι να πει κανείς για αυτό το μαγαζί. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Δεν ξέρω πως μπορώ να το περιγράψω. Δεν γνωρίζω καν αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο παγκοσμίως. Μου έκανε φοβερή εντύπωση. Δυστυχώς οι φωτογραφίες που έχω είναι κάκιστες και μη αντιπροσωπευτικές του χώρου. Αρχικά, βλέποντας το κτίριο που στεγάζεται το μαγαζί δεν σου γεμίζει το μάτι. Νομίζεις ότι όντως μπαίνεις σε εγκαταλελειμμένο οίκημα. Λες τι γίνεται, που πάω; Αλλά πραγματικά έχει τόσο κόσμο απέξω που λες οκ θα είναι. Το φοβερό με αυτό το μαγαζί είναι ότι στην ουσία είναι ένας πολυχώρος. Το μαγαζί είναι μια παλιά βίλα διώροφη, τριώροφη; δεν είμαι σίγουρη πόσα πατώματα είχε...και κάθε δωμάτιο στεγάζει άλλο πράγμα…ένα δωμάτιο είναι μπυραρία, το άλλο wine bar, το άλλο φαγάδικο, το άλλο έχει live με μπάντα, το άλλο παίζει ταινία ή κάτι χαλαρό και ο κόσμος κάθεται σε πουφ…πραγματικά κάθε δωμάτιο είναι διαφορετικό και τα περισσότερα έχουν δικό τους μπαρ και ταμείο. Αν αγοράσεις ποτό ή φαγητό και δεν έχεις βρει σημείο να κάτσεις, κινδυνεύεις να τριγυρνάς σε όλο το κτίριο ψάχνοντας τραπέζι, καρέκλα κλπ. Προσωπικά το κτίριο μου φάνηκε τεράστιο και χαοτικό. Οι τοίχοι είναι όλοι γραμμένοι, σε σημεία φαίνονται τα τούβλα, οι σωληνώσεις, ενώ δεν ξέρω τι γίνεται με το θέμα της καθαριότητας. Υγειονομικά και πολεοδομικά δε ξέρω σε τι κατάσταση είναι.Το έχω μια απορία είναι η αλήθεια. Όσον αφορά τον κόσμο…μιλάμε για πολύ κόσμο που συνεχώς ανανεώνεται και μπαινοβγαίνει στο κτίριο…μιλάμε για εκατοντάδες…ίσως να ξεπερνάει και τη χιλιάδα την ίδια στιγμή στο κτίριο ειδικά το βράδυ όταν χώροι μετατρέπονται σε κλαμπ…Στο συγκεκριμένο μαγαζί είδα κυρίως νεαρό κόσμο είναι η αλήθεια, αλλά όχι κάποιας συγκεκριμένης ομάδας. Ήταν οι πάντες. Ντόπιοι, τουρίστες, εναλλακτικοί, περιθωριοποιημένοι, καλοντυμένοι…οι πάντες πραγματικά…είτε σας αρέσει, είτε όχι το μαγαζί (υπάρχουν πολλοί λόγοι για το καθένα) πραγματικά αποτελεί εμπειρία μια επίσκεψη. Ήπιαμε το ποτό μας και πριν γυρίσουμε στο κατάλυμά μας κάναμε μια βόλτα γύρω από την εβραϊκή συνοικία. Περάσαμε και από μια στοά την Gozsdu Udvar που είχε πλήθος από μαγαζιά εστίασης και μπαρ. Είχε μάλιστα αρκετά καραόκε μπαρ και μαγαζιά με videogames, μπιλιάρδα, ποδοσφαιράκια κλπ…Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την εβραϊκή συνοικία και από τα μαγαζιά που είδα. Ότι μπορούσα να δω, γιατί σε πολλά δεν είχες οπτική επαφή με το εσωτερικό τους. Θα μπορούσα να πω ότι κάποιος θα μπορούσε να νιώσει ανασφάλεια, γιατί έξω από μαγαζιά με κόσμο υπήρχαν τύποι που σε πλησίαζαν για να σου πασάρουν ναρκωτικά. Πλησίασαν και εμάς, αλλά προχωρήσαμε το δρόμο μας. Ωστόσο, λόγω της πολυκοσμίας και των μαγαζιών δεν σου προκαλείται αίσθημα φόβου και ανασφάλειας. Απλά μου έκανε εντύπωση ότι απροκάλυπτα πήγαιναν στον κόσμο και οι περισσότεροι ήταν τουρίστες. Τέλος πάντων. Μετά από αυτή τη βόλτα γυρίσαμε στο κατάλυμά μας για ξεκούραση.