alma viajer@
Member
- Μηνύματα
- 35
- Likes
- 253
Περιεχόμενα
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ- ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΣΤΗΣ- CENTRAL MARKET HALL- RUIN BAR
2η ΗΜΕΡΑ
Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε νωρίς. Κατά τις 08.00 είχαμε ήδη φύγει από το κατάλυμα προς αναζήτηση φούρνου για κατανάλωση πρωινού. Μας περίμενε γεμάτη ημέρα. Κατευθυνθήκαμε παραλιακά προς τις όχθες του Δούναβη. Είδαμε από κοντά τη λευκή γέφυρα της Ελισάβετ. Ωστόσο, βλέποντας ότι παραλιακά δεν υπήρχε εκείνη την ώρα ψυχή, αλλά ούτε κάποιο μαγαζί, αποφασίσαμε να εισχωρήσουμε στα σοκάκια της πόλης. Φτάσαμε στο ύψος του Αγίου Στεφάνου και τριγυρίσαμε στα γύρω σοκάκια. Πραγματικά μου έκανε φοβερή εντύπωση που τα περισσότερα μαγαζιά, μην πω όλα δεν είχαν ανοίξει εκείνη την ώρα. Ακόμα και τις επόμενες ημέρες περασμένες 09.00, αλλά και 10.00 το πρωί και πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά. Περπατήσαμε μέχρι την πλατεία Ελευθερίας. Έργα γίνονταν και σε αυτή την πλατεία. Γενικά, γίνονταν πολλά έργα σε αυτή την πόλη είτε στους δρόμους, είτε στις προσόψεις των κτιρίων τους. Και πολύ καλά κάνουν οι Ούγγροι. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων τους είναι πολύ ωραία. Τα κτίρια είναι πανέμορφα και χαίρεσαι να περπατάς και να τα χαζεύεις. Με αυτά και με αυτά και αφού τσιμπήσαμε το πρωινό μας φτάσαμε στο ωραιότερο οικοδόμημα της πόλης, στο Ουγγρικό Κοινοβούλιο. Ίσως είναι από τα ομορφότερα Κοινοβούλια στον κόσμο. Πραγματικά πανέμορφο και επιβλητικό κτίριο. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες έξω από κάθε πλευρά και γωνία. Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο εκείνη την ώρα και απολαύσαμε την άδεια πλατεία με το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τη φάτνη και τα τραμ να περνούν. Τα τραμ πραγματικά περνάνε όλη την ώρα από κάθε σημείο της πόλης. Οι Ούγγροι έχουν πολύ καλά ΜΜΜ και ας μην τα χρησιμοποιήσαμε ιδιαιτέρως. Την περίοδο των γιορτών το τραμ ΝΟ 2 αν θυμάμαι καλά είναι στολισμένο ολόκληρο με φωτάκια. Πραγματικά εντυπωσιακό…Τέλος πάντων…αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας (όχι όσες ήθελα, γιατί ο συνταξιδιώτης μου βιαζόταν και δικαίως όπως αποδείχθηκε), κατευθυνθήκαμε στο πλαϊνό μέρος του κοινοβουλίου, κατεβήκαμε τις σκάλες και πήγαμε στο ταμείο να βγάλουμε εισιτήρια. Δεν είχαμε προνοήσει να βγάλουμε εγκαίρως εισιτήρια για το Κοινοβούλιο. Ωστόσο, δίνουν ελάχιστο αριθμό εισιτηρίων καθημερινά στα ταμεία. Εμείς προλάβαμε 2 από τα 3 τελευταία. Κωλοφαρδία…θα περιμέναμε μισή ώρα να ξεκινήσει η ξενάγησή μας με ηχητικό οδηγό στα ελληνικά παρακαλώ…μεγαλεία!!! Χλίδα το κοινοβούλιο όπως καταλαβαίνετε. Ακούς ενδιαφέροντα πράγματα από τον ηχητικό οδηγό για το κοινοβούλιο,αλλά παίρνεις μια ιδέα και για την ιστορία των Ούγγρων. Πέρασε ευχάριστα η ώρα μας…μέχρι που ξαναβγήκαμε για να βγάλουμε πάλι ένα σωρό φωτογραφίες…
Αυτή τη φορά όμως θα βγάζαμε φωτογραφίες με θέα τη Βούδα, ενώ θα συνεχίζαμε το δρόμο μας παραλιακά προς τα παπούτσια του Δούναβη. Η ιστορία πίσω από αυτά είναι λίγο πολύ γνωστή…υπήρχε πάρα πολύς κόσμος μαζεμένος γύρω από αυτά που προσπαθούσε να τραβήξει μια καλή λήψη. Προχωρώντας μας έβγαλε φωτογραφίες ένας τύπος και είπε να μας τις δώσει, αφού του δώσουμε ότι έχουμε ευχαρίστηση. Οι φωτογραφίες ήταν τυπωμένες ασπρόμαυρα ως ένθετο εφημερίδας με τίτλο διάσημοι άνθρωποι στην πόλη. Προφανώς και πήραμε τις φωτογραφίες και δώσαμε και καλό τιπ. Ωραία ιδέα αυτή… Τέλος πάντων. Μπήκαμε ξανά στα σοκάκια της πόλης και περπατήσαμε σε όλο το κέντρο, σε κάθε πλατεία και στενό γύρω από τον Άγιο Στέφανο. Εκείνη την ώρα οι δρόμοι είχαν αποκτήσει ζωή, τα μαγαζιά είχαν ανοίξει και ο κόσμος έκανε τη βόλτα του στους δρόμους. Όταν φτάσαμε στον Άγιο Στέφανο είχε στηθεί και εκεί υπαίθρια αγορά. Περιηγηθήκαμε σε όλους τους πάγκους και μάλιστα κάτσαμε να φάμε το τοπικό street food τους στην κλασική του εκδοχή, το langos. Μοιάζει με τηγανιτή μανιάτικη πίτα που πάνω της βάζουν sour cream και τριμμένο τυρί. Απλό, λιτό, νόστιμο και χορταστικό. Πραγματικά είτε η κλασική εκδοχή, είτε η πίτα φορτωμένη με κάθε λογής υλικά είναι κάτι που μπορεί να σε κρατήσει για όλη την ημέρα. Την απλή κλασική εκδοχή του langos την πληρώσαμε νομίζω γύρω στα 7 ευρώ. Και αφού γεμίσαμε τα στομάχια μας, κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Ελευθερίας.
Εκεί είδαμε και ένα δέντρο στολισμένο με φωτογραφίες του Michael Jackson…Τι δουλειά έχει με τη Βουδαπέστη ο Michael Jackson; Διαβάσαμε ότι όταν επισκεπτόταν την πόλη έμενε στο απέναντι ξενοδοχείο από το σημείο που βρισκόταν το δέντρο. Οκ…Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς την Vorosmarty ter, μια πλατεία που επίσης είχε στηθεί υπαίθρια χριστουγεννιάτικη αγορά με πλήθος από πάγκους. Η χαρά της υπαίθριας χριστουγεννιάτικης αγοράς στην Βουδαπέστη! Χαζέψαμε για άλλη μια φορά τους πάγκους. Χόρταινε το μάτι σου…Πήραμε ένα δρόμο γεμάτο εμπορικά μαγαζιά που κατέληγε πάλι στην Deak Ferenc ter…fashion street…το βραδυ ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος λαμπιόνια. Γυρίσαμε πίσω και πήραμε τον εμπορικό δρόμο Vaci Utca με σκοπό να φτάσουμε στο Central Market Hall της πόλης. Ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος εμπορικά μαγαζιά και καταστήματα εστίασης. Κατά βάση ήταν τουριστικά μαγαζιά. Περίμενα να έχει περισσότερο κόσμο, αλλά παραδόξως μπορούσαμε να κάνουμε άνετα την βόλτα μας.
Φτάσαμε στο Central Market Hall, την κλειστή αγορά της πόλης. Στο ισόγειο είχε πάγκους που πουλούσαν κάθε είδους φαγώσιμα προϊόντα, ενώ στο πάνω επίπεδο είχε εμπορικά καταστήματα με κάθε λογής προϊόντα και καταστήματα εστίασης. Εμείς αγοράσαμε το εθνικό προϊόν τους, την πάπρικα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά οι Ούγγροι αγαπούν το συγκεκριμένο μπαχαρικό. Στην συγκεκριμένη αγορά θα βρείτε πραγματικά κάθε λογής πάπρικα! Πραγματικά, δεν ξέρω πόση ώρα φάγαμε μέσα στην αγορά. Όταν βγήκαμε πήγαμε να δούμε από κοντά την πράσινη γέφυρα της Ελευθερίας. Στην συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Γυρίσαμε από τον ίδιο ακριβώς δρόμο. Εν τω μεταξύ άρχισε να νυχτώνει, επομένως είδαμε τους εμπορικούς δρόμους και τις πλατείες φωτισμένες με φωτάκια. Άλλη χάρη βέβαια φωτισμένα…τα μαγαζιά να είναι φωτισμένα και ο κόσμος να χαζεύει στους δρόμους. Ξαναλέω ότι νόμιζα ότι ήμουν κάπου στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι και απλά υπήρχαν τουρίστες, διότι παντού άκουγα ελληνικά.
Κατευθυνθήκαμε προς τον Άγιο Στέφανο. Κάθε Δευτέρα στις 17.00 είχαμε διαβάσει ότι έπαιζε το εκκλησιαστικό όργανο. Επομένως, με το εισιτήριο της επίσκεψης θα απολαμβάναμε έξτρα και το συγκεκριμένο όργανο. Κάναμε λίγη ώρα να βρούμε το κτίριο που πωλούνται τα εισιτήρια. Ωστόσο, όταν μπήκαμε μέσα πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ο ναός του Αγίου Στεφάνου είναι πάρα πολύ εντυπωσιακός. Επιβλητικός. Χρυσό παντού. Δεν ξέρεις τι να πρωτοκοιτάξεις. Τι φτιάχνανε κάποτε οι άνθρωποι! Ο συνταξιδιώτης μου δεν συμμερίστηκε ιδιαίτερα την άποψή μου…του άρεσε, αλλά δεν έμεινε με το στόμα ανοιχτό…δεν τον εντυπωσιάζουν τα χρυσά…μα δεν είναι τα χρυσά…η λεπτομέρεια που φτιάχνανε το καθετί είναι μοναδική…πραγματικά δεν ξέρω με τι μπορεί να ενθουσιαστεί αυτό το παιδί…Ακούσαμε το εκκλησιαστικό όργανο για 45 λεπτά. Κάποια κομμάτια ήταν υπό συνοδεία φωνής και κάποια όχι. Για κάποιους ίσως είναι βαρετό και μονότονο να ακούς κάτι τέτοιο τόση ώρα, ωστόσο είναι μοναδική εμπειρία και εμείς κάτσαμε ως το τέλος. Όταν βγήκαμε έξω από το ναό, χαζέψαμε την φωτισμένη χριστουγεννιάτικη αγορά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμά μας. Θα ξεκουραζόμασταν και θα βγαίναμε το βράδυ για ποτό. Δεν θα μας έπαιρνε πάλι ο ύπνος. Περιμέναμε πως και πως να ξεκουραστούμε, αλλά ο Κινέζος στην ρεσεψιόν είχε άλλες βλέψεις. Μας έπιασε τη συζήτηση. Από που είμαστε, πως είναι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, οι δουλειές, οι μισθοί, τα ενοίκια των σπιτιών, τι ωραία που έχουμε ανακάμψει και πάμε καλά μετά την κρίση (χαχα!), για την προκλητικότητα των Τούρκων και το Κυπριακό και τον τουρισμό σε Ελλάδα και Ουγγαρία…Είχε όρεξη για συζήτηση…του εξηγήσαμε όσο μπορούσαμε κάποια πράγματα…να μην έχει την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ για την οικονομία της χώρας μας (ότι όλα πάνε τέλεια και έχουμε σούπερ ανάπτυξη) και μας είπε τα περί τουρισμού στην Βουδαπέστη…Ήδη από φέτος θα αυξηθεί το κόστος των εισιτηρίων στα αξιοθέατα και θα μπει και εισιτήριο σε όσα είναι ακόμα δωρεάν π.χ. προμαχώνας Ψαράδων…Γενικά, σκοπός τους είναι να αυξήσουν και τις τιμές των καταλυμάτων που είναι ακόμα οικονομικά σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Βιέννη τη βλέπω την Βουδαπέστη σε λίγο καιρό στα πάντα. Όσοι πιστοί προσέλθετε δηλαδή και γρήγορα…Και αφού μιλήσαμε καμιά ώρα με τον Κινέζο, πήγαμε για ξεκούραση. Τόση ώρα με άνθρωπο στο εξωτερικό δεν είχα ξαναμιλήσει ποτέ!
Ώρα για ποτό. Αφού ξεκουραστήκαμε πήραμε μια καμινάδα για τη λιγούρα λίγο παρακάτω από το κατάλυμα στην τιμή του 1 ευρώ και πήραμε το δρόμο για το πιο γνωστό και πιο παλιό ruin bar της πόλης, το Szimpla Kert. Αρχικά, να πούμε ότι τα ruin bars ήταν εγκαταλελειμμένα κτίρια, τα οποία τα μετέτρεψαν σε μπαρ στην Βουδαπέστη και πλέον είναι αναπόσπαστα στοιχεία της νυχτερινής ζωής της πόλης. Έτσι, βρεθήκαμε στο Szimpla Kert. Τι να πει κανείς για αυτό το μαγαζί. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Δεν ξέρω πως μπορώ να το περιγράψω. Δεν γνωρίζω καν αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο παγκοσμίως. Μου έκανε φοβερή εντύπωση. Δυστυχώς οι φωτογραφίες που έχω είναι κάκιστες και μη αντιπροσωπευτικές του χώρου. Αρχικά, βλέποντας το κτίριο που στεγάζεται το μαγαζί δεν σου γεμίζει το μάτι. Νομίζεις ότι όντως μπαίνεις σε εγκαταλελειμμένο οίκημα. Λες τι γίνεται, που πάω; Αλλά πραγματικά έχει τόσο κόσμο απέξω που λες οκ θα είναι. Το φοβερό με αυτό το μαγαζί είναι ότι στην ουσία είναι ένας πολυχώρος. Το μαγαζί είναι μια παλιά βίλα διώροφη, τριώροφη; δεν είμαι σίγουρη πόσα πατώματα είχε...και κάθε δωμάτιο στεγάζει άλλο πράγμα…ένα δωμάτιο είναι μπυραρία, το άλλο wine bar, το άλλο φαγάδικο, το άλλο έχει live με μπάντα, το άλλο παίζει ταινία ή κάτι χαλαρό και ο κόσμος κάθεται σε πουφ…πραγματικά κάθε δωμάτιο είναι διαφορετικό και τα περισσότερα έχουν δικό τους μπαρ και ταμείο. Αν αγοράσεις ποτό ή φαγητό και δεν έχεις βρει σημείο να κάτσεις, κινδυνεύεις να τριγυρνάς σε όλο το κτίριο ψάχνοντας τραπέζι, καρέκλα κλπ. Προσωπικά το κτίριο μου φάνηκε τεράστιο και χαοτικό. Οι τοίχοι είναι όλοι γραμμένοι, σε σημεία φαίνονται τα τούβλα, οι σωληνώσεις, ενώ δεν ξέρω τι γίνεται με το θέμα της καθαριότητας. Υγειονομικά και πολεοδομικά δε ξέρω σε τι κατάσταση είναι.Το έχω μια απορία είναι η αλήθεια. Όσον αφορά τον κόσμο…μιλάμε για πολύ κόσμο που συνεχώς ανανεώνεται και μπαινοβγαίνει στο κτίριο…μιλάμε για εκατοντάδες…ίσως να ξεπερνάει και τη χιλιάδα την ίδια στιγμή στο κτίριο ειδικά το βράδυ όταν χώροι μετατρέπονται σε κλαμπ…Στο συγκεκριμένο μαγαζί είδα κυρίως νεαρό κόσμο είναι η αλήθεια, αλλά όχι κάποιας συγκεκριμένης ομάδας. Ήταν οι πάντες. Ντόπιοι, τουρίστες, εναλλακτικοί, περιθωριοποιημένοι, καλοντυμένοι…οι πάντες πραγματικά…είτε σας αρέσει, είτε όχι το μαγαζί (υπάρχουν πολλοί λόγοι για το καθένα) πραγματικά αποτελεί εμπειρία μια επίσκεψη. Ήπιαμε το ποτό μας και πριν γυρίσουμε στο κατάλυμά μας κάναμε μια βόλτα γύρω από την εβραϊκή συνοικία. Περάσαμε και από μια στοά την Gozsdu Udvar που είχε πλήθος από μαγαζιά εστίασης και μπαρ. Είχε μάλιστα αρκετά καραόκε μπαρ και μαγαζιά με videogames, μπιλιάρδα, ποδοσφαιράκια κλπ…Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την εβραϊκή συνοικία και από τα μαγαζιά που είδα. Ότι μπορούσα να δω, γιατί σε πολλά δεν είχες οπτική επαφή με το εσωτερικό τους. Θα μπορούσα να πω ότι κάποιος θα μπορούσε να νιώσει ανασφάλεια, γιατί έξω από μαγαζιά με κόσμο υπήρχαν τύποι που σε πλησίαζαν για να σου πασάρουν ναρκωτικά. Πλησίασαν και εμάς, αλλά προχωρήσαμε το δρόμο μας. Ωστόσο, λόγω της πολυκοσμίας και των μαγαζιών δεν σου προκαλείται αίσθημα φόβου και ανασφάλειας. Απλά μου έκανε εντύπωση ότι απροκάλυπτα πήγαιναν στον κόσμο και οι περισσότεροι ήταν τουρίστες. Τέλος πάντων. Μετά από αυτή τη βόλτα γυρίσαμε στο κατάλυμά μας για ξεκούραση.
2η ΗΜΕΡΑ
Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε νωρίς. Κατά τις 08.00 είχαμε ήδη φύγει από το κατάλυμα προς αναζήτηση φούρνου για κατανάλωση πρωινού. Μας περίμενε γεμάτη ημέρα. Κατευθυνθήκαμε παραλιακά προς τις όχθες του Δούναβη. Είδαμε από κοντά τη λευκή γέφυρα της Ελισάβετ. Ωστόσο, βλέποντας ότι παραλιακά δεν υπήρχε εκείνη την ώρα ψυχή, αλλά ούτε κάποιο μαγαζί, αποφασίσαμε να εισχωρήσουμε στα σοκάκια της πόλης. Φτάσαμε στο ύψος του Αγίου Στεφάνου και τριγυρίσαμε στα γύρω σοκάκια. Πραγματικά μου έκανε φοβερή εντύπωση που τα περισσότερα μαγαζιά, μην πω όλα δεν είχαν ανοίξει εκείνη την ώρα. Ακόμα και τις επόμενες ημέρες περασμένες 09.00, αλλά και 10.00 το πρωί και πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά. Περπατήσαμε μέχρι την πλατεία Ελευθερίας. Έργα γίνονταν και σε αυτή την πλατεία. Γενικά, γίνονταν πολλά έργα σε αυτή την πόλη είτε στους δρόμους, είτε στις προσόψεις των κτιρίων τους. Και πολύ καλά κάνουν οι Ούγγροι. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων τους είναι πολύ ωραία. Τα κτίρια είναι πανέμορφα και χαίρεσαι να περπατάς και να τα χαζεύεις. Με αυτά και με αυτά και αφού τσιμπήσαμε το πρωινό μας φτάσαμε στο ωραιότερο οικοδόμημα της πόλης, στο Ουγγρικό Κοινοβούλιο. Ίσως είναι από τα ομορφότερα Κοινοβούλια στον κόσμο. Πραγματικά πανέμορφο και επιβλητικό κτίριο. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες έξω από κάθε πλευρά και γωνία. Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο εκείνη την ώρα και απολαύσαμε την άδεια πλατεία με το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τη φάτνη και τα τραμ να περνούν. Τα τραμ πραγματικά περνάνε όλη την ώρα από κάθε σημείο της πόλης. Οι Ούγγροι έχουν πολύ καλά ΜΜΜ και ας μην τα χρησιμοποιήσαμε ιδιαιτέρως. Την περίοδο των γιορτών το τραμ ΝΟ 2 αν θυμάμαι καλά είναι στολισμένο ολόκληρο με φωτάκια. Πραγματικά εντυπωσιακό…Τέλος πάντων…αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας (όχι όσες ήθελα, γιατί ο συνταξιδιώτης μου βιαζόταν και δικαίως όπως αποδείχθηκε), κατευθυνθήκαμε στο πλαϊνό μέρος του κοινοβουλίου, κατεβήκαμε τις σκάλες και πήγαμε στο ταμείο να βγάλουμε εισιτήρια. Δεν είχαμε προνοήσει να βγάλουμε εγκαίρως εισιτήρια για το Κοινοβούλιο. Ωστόσο, δίνουν ελάχιστο αριθμό εισιτηρίων καθημερινά στα ταμεία. Εμείς προλάβαμε 2 από τα 3 τελευταία. Κωλοφαρδία…θα περιμέναμε μισή ώρα να ξεκινήσει η ξενάγησή μας με ηχητικό οδηγό στα ελληνικά παρακαλώ…μεγαλεία!!! Χλίδα το κοινοβούλιο όπως καταλαβαίνετε. Ακούς ενδιαφέροντα πράγματα από τον ηχητικό οδηγό για το κοινοβούλιο,αλλά παίρνεις μια ιδέα και για την ιστορία των Ούγγρων. Πέρασε ευχάριστα η ώρα μας…μέχρι που ξαναβγήκαμε για να βγάλουμε πάλι ένα σωρό φωτογραφίες…
Αυτή τη φορά όμως θα βγάζαμε φωτογραφίες με θέα τη Βούδα, ενώ θα συνεχίζαμε το δρόμο μας παραλιακά προς τα παπούτσια του Δούναβη. Η ιστορία πίσω από αυτά είναι λίγο πολύ γνωστή…υπήρχε πάρα πολύς κόσμος μαζεμένος γύρω από αυτά που προσπαθούσε να τραβήξει μια καλή λήψη. Προχωρώντας μας έβγαλε φωτογραφίες ένας τύπος και είπε να μας τις δώσει, αφού του δώσουμε ότι έχουμε ευχαρίστηση. Οι φωτογραφίες ήταν τυπωμένες ασπρόμαυρα ως ένθετο εφημερίδας με τίτλο διάσημοι άνθρωποι στην πόλη. Προφανώς και πήραμε τις φωτογραφίες και δώσαμε και καλό τιπ. Ωραία ιδέα αυτή… Τέλος πάντων. Μπήκαμε ξανά στα σοκάκια της πόλης και περπατήσαμε σε όλο το κέντρο, σε κάθε πλατεία και στενό γύρω από τον Άγιο Στέφανο. Εκείνη την ώρα οι δρόμοι είχαν αποκτήσει ζωή, τα μαγαζιά είχαν ανοίξει και ο κόσμος έκανε τη βόλτα του στους δρόμους. Όταν φτάσαμε στον Άγιο Στέφανο είχε στηθεί και εκεί υπαίθρια αγορά. Περιηγηθήκαμε σε όλους τους πάγκους και μάλιστα κάτσαμε να φάμε το τοπικό street food τους στην κλασική του εκδοχή, το langos. Μοιάζει με τηγανιτή μανιάτικη πίτα που πάνω της βάζουν sour cream και τριμμένο τυρί. Απλό, λιτό, νόστιμο και χορταστικό. Πραγματικά είτε η κλασική εκδοχή, είτε η πίτα φορτωμένη με κάθε λογής υλικά είναι κάτι που μπορεί να σε κρατήσει για όλη την ημέρα. Την απλή κλασική εκδοχή του langos την πληρώσαμε νομίζω γύρω στα 7 ευρώ. Και αφού γεμίσαμε τα στομάχια μας, κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Ελευθερίας.
Εκεί είδαμε και ένα δέντρο στολισμένο με φωτογραφίες του Michael Jackson…Τι δουλειά έχει με τη Βουδαπέστη ο Michael Jackson; Διαβάσαμε ότι όταν επισκεπτόταν την πόλη έμενε στο απέναντι ξενοδοχείο από το σημείο που βρισκόταν το δέντρο. Οκ…Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς την Vorosmarty ter, μια πλατεία που επίσης είχε στηθεί υπαίθρια χριστουγεννιάτικη αγορά με πλήθος από πάγκους. Η χαρά της υπαίθριας χριστουγεννιάτικης αγοράς στην Βουδαπέστη! Χαζέψαμε για άλλη μια φορά τους πάγκους. Χόρταινε το μάτι σου…Πήραμε ένα δρόμο γεμάτο εμπορικά μαγαζιά που κατέληγε πάλι στην Deak Ferenc ter…fashion street…το βραδυ ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος λαμπιόνια. Γυρίσαμε πίσω και πήραμε τον εμπορικό δρόμο Vaci Utca με σκοπό να φτάσουμε στο Central Market Hall της πόλης. Ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος εμπορικά μαγαζιά και καταστήματα εστίασης. Κατά βάση ήταν τουριστικά μαγαζιά. Περίμενα να έχει περισσότερο κόσμο, αλλά παραδόξως μπορούσαμε να κάνουμε άνετα την βόλτα μας.
Φτάσαμε στο Central Market Hall, την κλειστή αγορά της πόλης. Στο ισόγειο είχε πάγκους που πουλούσαν κάθε είδους φαγώσιμα προϊόντα, ενώ στο πάνω επίπεδο είχε εμπορικά καταστήματα με κάθε λογής προϊόντα και καταστήματα εστίασης. Εμείς αγοράσαμε το εθνικό προϊόν τους, την πάπρικα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά οι Ούγγροι αγαπούν το συγκεκριμένο μπαχαρικό. Στην συγκεκριμένη αγορά θα βρείτε πραγματικά κάθε λογής πάπρικα! Πραγματικά, δεν ξέρω πόση ώρα φάγαμε μέσα στην αγορά. Όταν βγήκαμε πήγαμε να δούμε από κοντά την πράσινη γέφυρα της Ελευθερίας. Στην συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Γυρίσαμε από τον ίδιο ακριβώς δρόμο. Εν τω μεταξύ άρχισε να νυχτώνει, επομένως είδαμε τους εμπορικούς δρόμους και τις πλατείες φωτισμένες με φωτάκια. Άλλη χάρη βέβαια φωτισμένα…τα μαγαζιά να είναι φωτισμένα και ο κόσμος να χαζεύει στους δρόμους. Ξαναλέω ότι νόμιζα ότι ήμουν κάπου στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι και απλά υπήρχαν τουρίστες, διότι παντού άκουγα ελληνικά.
Κατευθυνθήκαμε προς τον Άγιο Στέφανο. Κάθε Δευτέρα στις 17.00 είχαμε διαβάσει ότι έπαιζε το εκκλησιαστικό όργανο. Επομένως, με το εισιτήριο της επίσκεψης θα απολαμβάναμε έξτρα και το συγκεκριμένο όργανο. Κάναμε λίγη ώρα να βρούμε το κτίριο που πωλούνται τα εισιτήρια. Ωστόσο, όταν μπήκαμε μέσα πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ο ναός του Αγίου Στεφάνου είναι πάρα πολύ εντυπωσιακός. Επιβλητικός. Χρυσό παντού. Δεν ξέρεις τι να πρωτοκοιτάξεις. Τι φτιάχνανε κάποτε οι άνθρωποι! Ο συνταξιδιώτης μου δεν συμμερίστηκε ιδιαίτερα την άποψή μου…του άρεσε, αλλά δεν έμεινε με το στόμα ανοιχτό…δεν τον εντυπωσιάζουν τα χρυσά…μα δεν είναι τα χρυσά…η λεπτομέρεια που φτιάχνανε το καθετί είναι μοναδική…πραγματικά δεν ξέρω με τι μπορεί να ενθουσιαστεί αυτό το παιδί…Ακούσαμε το εκκλησιαστικό όργανο για 45 λεπτά. Κάποια κομμάτια ήταν υπό συνοδεία φωνής και κάποια όχι. Για κάποιους ίσως είναι βαρετό και μονότονο να ακούς κάτι τέτοιο τόση ώρα, ωστόσο είναι μοναδική εμπειρία και εμείς κάτσαμε ως το τέλος. Όταν βγήκαμε έξω από το ναό, χαζέψαμε την φωτισμένη χριστουγεννιάτικη αγορά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμά μας. Θα ξεκουραζόμασταν και θα βγαίναμε το βράδυ για ποτό. Δεν θα μας έπαιρνε πάλι ο ύπνος. Περιμέναμε πως και πως να ξεκουραστούμε, αλλά ο Κινέζος στην ρεσεψιόν είχε άλλες βλέψεις. Μας έπιασε τη συζήτηση. Από που είμαστε, πως είναι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, οι δουλειές, οι μισθοί, τα ενοίκια των σπιτιών, τι ωραία που έχουμε ανακάμψει και πάμε καλά μετά την κρίση (χαχα!), για την προκλητικότητα των Τούρκων και το Κυπριακό και τον τουρισμό σε Ελλάδα και Ουγγαρία…Είχε όρεξη για συζήτηση…του εξηγήσαμε όσο μπορούσαμε κάποια πράγματα…να μην έχει την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ για την οικονομία της χώρας μας (ότι όλα πάνε τέλεια και έχουμε σούπερ ανάπτυξη) και μας είπε τα περί τουρισμού στην Βουδαπέστη…Ήδη από φέτος θα αυξηθεί το κόστος των εισιτηρίων στα αξιοθέατα και θα μπει και εισιτήριο σε όσα είναι ακόμα δωρεάν π.χ. προμαχώνας Ψαράδων…Γενικά, σκοπός τους είναι να αυξήσουν και τις τιμές των καταλυμάτων που είναι ακόμα οικονομικά σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Βιέννη τη βλέπω την Βουδαπέστη σε λίγο καιρό στα πάντα. Όσοι πιστοί προσέλθετε δηλαδή και γρήγορα…Και αφού μιλήσαμε καμιά ώρα με τον Κινέζο, πήγαμε για ξεκούραση. Τόση ώρα με άνθρωπο στο εξωτερικό δεν είχα ξαναμιλήσει ποτέ!
Ώρα για ποτό. Αφού ξεκουραστήκαμε πήραμε μια καμινάδα για τη λιγούρα λίγο παρακάτω από το κατάλυμα στην τιμή του 1 ευρώ και πήραμε το δρόμο για το πιο γνωστό και πιο παλιό ruin bar της πόλης, το Szimpla Kert. Αρχικά, να πούμε ότι τα ruin bars ήταν εγκαταλελειμμένα κτίρια, τα οποία τα μετέτρεψαν σε μπαρ στην Βουδαπέστη και πλέον είναι αναπόσπαστα στοιχεία της νυχτερινής ζωής της πόλης. Έτσι, βρεθήκαμε στο Szimpla Kert. Τι να πει κανείς για αυτό το μαγαζί. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Δεν ξέρω πως μπορώ να το περιγράψω. Δεν γνωρίζω καν αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο παγκοσμίως. Μου έκανε φοβερή εντύπωση. Δυστυχώς οι φωτογραφίες που έχω είναι κάκιστες και μη αντιπροσωπευτικές του χώρου. Αρχικά, βλέποντας το κτίριο που στεγάζεται το μαγαζί δεν σου γεμίζει το μάτι. Νομίζεις ότι όντως μπαίνεις σε εγκαταλελειμμένο οίκημα. Λες τι γίνεται, που πάω; Αλλά πραγματικά έχει τόσο κόσμο απέξω που λες οκ θα είναι. Το φοβερό με αυτό το μαγαζί είναι ότι στην ουσία είναι ένας πολυχώρος. Το μαγαζί είναι μια παλιά βίλα διώροφη, τριώροφη; δεν είμαι σίγουρη πόσα πατώματα είχε...και κάθε δωμάτιο στεγάζει άλλο πράγμα…ένα δωμάτιο είναι μπυραρία, το άλλο wine bar, το άλλο φαγάδικο, το άλλο έχει live με μπάντα, το άλλο παίζει ταινία ή κάτι χαλαρό και ο κόσμος κάθεται σε πουφ…πραγματικά κάθε δωμάτιο είναι διαφορετικό και τα περισσότερα έχουν δικό τους μπαρ και ταμείο. Αν αγοράσεις ποτό ή φαγητό και δεν έχεις βρει σημείο να κάτσεις, κινδυνεύεις να τριγυρνάς σε όλο το κτίριο ψάχνοντας τραπέζι, καρέκλα κλπ. Προσωπικά το κτίριο μου φάνηκε τεράστιο και χαοτικό. Οι τοίχοι είναι όλοι γραμμένοι, σε σημεία φαίνονται τα τούβλα, οι σωληνώσεις, ενώ δεν ξέρω τι γίνεται με το θέμα της καθαριότητας. Υγειονομικά και πολεοδομικά δε ξέρω σε τι κατάσταση είναι.Το έχω μια απορία είναι η αλήθεια. Όσον αφορά τον κόσμο…μιλάμε για πολύ κόσμο που συνεχώς ανανεώνεται και μπαινοβγαίνει στο κτίριο…μιλάμε για εκατοντάδες…ίσως να ξεπερνάει και τη χιλιάδα την ίδια στιγμή στο κτίριο ειδικά το βράδυ όταν χώροι μετατρέπονται σε κλαμπ…Στο συγκεκριμένο μαγαζί είδα κυρίως νεαρό κόσμο είναι η αλήθεια, αλλά όχι κάποιας συγκεκριμένης ομάδας. Ήταν οι πάντες. Ντόπιοι, τουρίστες, εναλλακτικοί, περιθωριοποιημένοι, καλοντυμένοι…οι πάντες πραγματικά…είτε σας αρέσει, είτε όχι το μαγαζί (υπάρχουν πολλοί λόγοι για το καθένα) πραγματικά αποτελεί εμπειρία μια επίσκεψη. Ήπιαμε το ποτό μας και πριν γυρίσουμε στο κατάλυμά μας κάναμε μια βόλτα γύρω από την εβραϊκή συνοικία. Περάσαμε και από μια στοά την Gozsdu Udvar που είχε πλήθος από μαγαζιά εστίασης και μπαρ. Είχε μάλιστα αρκετά καραόκε μπαρ και μαγαζιά με videogames, μπιλιάρδα, ποδοσφαιράκια κλπ…Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την εβραϊκή συνοικία και από τα μαγαζιά που είδα. Ότι μπορούσα να δω, γιατί σε πολλά δεν είχες οπτική επαφή με το εσωτερικό τους. Θα μπορούσα να πω ότι κάποιος θα μπορούσε να νιώσει ανασφάλεια, γιατί έξω από μαγαζιά με κόσμο υπήρχαν τύποι που σε πλησίαζαν για να σου πασάρουν ναρκωτικά. Πλησίασαν και εμάς, αλλά προχωρήσαμε το δρόμο μας. Ωστόσο, λόγω της πολυκοσμίας και των μαγαζιών δεν σου προκαλείται αίσθημα φόβου και ανασφάλειας. Απλά μου έκανε εντύπωση ότι απροκάλυπτα πήγαιναν στον κόσμο και οι περισσότεροι ήταν τουρίστες. Τέλος πάντων. Μετά από αυτή τη βόλτα γυρίσαμε στο κατάλυμά μας για ξεκούραση.
Last edited by a moderator:
Μαγευτικές εικόνες. Στην κορυφή του λόφου, η Citadella, το φρούριο και το άγαλμα δεν μπορούσαν να προσεγγιστούν λόγω έργων…οπότε πήραμε τις ανάσες μας, απολαύσαμε τη θέα, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το λόφο. Κατεβήκαμε από την πλευρά των θερμών λουτρών Gellert και διασχίσαμε την πράσινη γέφυρα της Ελευθερίας. Κάναμε στάση για τουαλέτα στην κλειστή αγορά της πόλης δίνοντας τον οβολό μας. 1 ευρώ η επίσκεψη και πήραμε τις ανάσες μας. Μετά από τόσο περπάτημα μας είχε ανοίξει η όρεξη.
Δεν μπορούσαμε να μπούμε στο δωμάτιο. Δεν γινόταν δεκτός ο κωδικός. Στην ρεσεψιόν δεν ήταν κανείς εκείνη την ώρα. Τι τηλέφωνα παίρναμε, τι μηνύματα στείλαμε…
Αφού πέρασε κανά μισάωρο μήπως και φανεί κανείς, χτυπήσαμε ένα κουδούνι που είχε εκεί. Τι κουδούνι… σωστός συναγερμός! Ξεσήκωσε όλο το κτίριο…Έτσι, μετά από λίγο ξεπρόβαλε αλαφιασμένος ο συμπαθής Κινέζος, ο οποίος μας ζήτησε συγγνώμη. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά κατά λάθος είχε αλλάξει εκείνος τους κωδικούς. Μετά από αυτή την αναστάτωση πήγαμε επιτέλους να ξεκουραστούμε.
. Ε ρε να μας φοράνε και τα μπουφάν! Χαχα…και με αυτές τις εικόνες πήγαμε για ύπνο.
