cathy-κι
Member
- Μηνύματα
- 156
- Likes
- 163
- Επόμενο Ταξίδι
- Τανζανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ξέμεινα από όνειρο??
Να'μαι κι εγώ στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες!! Αποφάσισα να μοιραστώ την πρώτη μου προσωπική εμπειρία στη Λατινική Αμερική.
Έχω ταξιδέψει αρκετά σύμφωνα με τους φίλους μου.. για μένα όμως είναι μακρύς ακόμη ο δρόμος.. Ωστόσο, ξεκίνησα να γράφω εδώ όταν έκλεισα το ταξίδι μας στη Βενεζουέλα και όχι πιο πριν (δυστυχώς 
).
Ας ξεκινήσω όμως και ας πάω 10 μήνες πριν, Μάιος 2010. Έχοντας στο μυαλό μας εδώ και πολύ καιρό να κατευθυνθούμε προς Λατινική Αμερική σκάει στο mail μου ένα newsletter της Lufthansa με προσφορές και βλέπω Athens-Caracas 390 ευρώ.. Τέλειο.. Παίρνω χωρίς δεύτερη σκέψη το φίλο μου και μη έχοντας ιδέα για τα περεταίρω της χώρας και του λέω τι βρήκα.. «Να το κλείσω?? Για Φλεβάρη?? Και αν δεν πάμε χάνουμε τα μισά λεφτά!!», «Κλείσ’ το!!». Και το’ κλεισα.. Το θέμα είναι πως όταν ξεκίνησα να συζητάω με κανά 2 φίλους που είχαν πάει.. άρχισα πραγματικά να απογοητεύομαι.. «Πολύ εγκληματικότητα!!», «Γιατί Βενεζουέλα?», «Καλύτερα κάπου αλλού!!» και μη έχοντας ανακοινώσει ότι τα έχω ήδη κλείσει όλοι προσπαθούσαν να με μεταπείσουν. Ευτυχώς ο Αποστόλης –ο «φίλος» μου είναι η «ήρεμη δύναμη» σε αυτά.. Εγώ ενθουσιάζομαι και κλείνω να πάμε παντού αλλά μετά αρχίζω να ανησυχώ λίγο τουλάχιστον ώσπου να πάμε.. Αντιθέτως αυτός είναι που με ηρεμεί.. και με κάνει να νιώθω ασφάλεια!!
Αφού λοιπόν ήταν ακόμη πολύ νωρίς για να οργανώσουμε οτιδήποτε άλλο το αφήσαμε λίγο πίσω μας και το ξανάπιασα μετά το καλοκαίρι.. Άρχισα να ψάχνω τι μπορούμε να κάνουμε και κατέληξα στο ότι υπάρχουν τόσο ωραία μέρη που και οι μέρες (7) ήταν λίγες και ακόμη περισσότερο δε χρειαζόταν να σπαταλήσουμε ούτε μια μέρα στο Καράκας. Διαβάζοντας για τους καταρράκτες της Βενεζουέλας και μαθαίνοντας πώς είναι οι ψηλότεροι στον κόσμο (εντελώς ανίδεη!!) ενθουσιάστηκα.. οπότε τα Angel Falls ήταν πρώτη και σίγουρη επιλογή. Στη συνέχεια και αφού απέκλεισα το νησί Μαργαρίτα ως πολύ εμπορικό και επικίνδυνο.. έτεινα προς το Los Roques. Μετά όμως από τις πολύ σημαντικές συμβουλές των φίλων εδώ.. καταλήξαμε στο Chichiriviche.. Δεν ξέρω αν το Los Roques είναι καλύτερο.. αλλά το Chichiriviche ήταν φοβερή εμπειρία.. όπως θα διαβάσετε παρακάτω..
Ας πάμε όμως τώρα.. στο σήμερα όχι ακριβώς δηλαδή αλλά στην Τσικνοπέμπτη.. Έτοιμοι οι σάκοι μας.. ελαφριοί (όσο γίνεται) με μακρυμάνικα, κοντομάνικα, μαγιό και τα συναφή, εφοδιασμένοι με τα ήδη γνωστά σ’ εμένα (από το πρόσφατο ταξίδι μου στη Γκάνα) malaron για την ελονοσία και έχοντας κάνει το εμβόλιο του κίτρινου πυρετού επίσης προληπτικά.. τσικνίσαμε στα γρήγορα.. κοιμηθήκαμε και 3 ώρες και να’ μαστε στις 4.30 στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ταξίδι με Lufthansa μέσω Φρανκφούρτης.. Ας τους πει κάποιος ότι το φαγητό τους έχει καταντήσει αηδιαστικό.. πώς γίνεται να προσφέρουν διαφορετικά μαγειρεμένο κρέας που πάντα όταν το δοκιμάζεις έχει την ίδια γεύση!! Τραγικό!! Όπως και να’ χει η προσωπική τηλεόραση μετράει.. Οπότε αφού είδαμε κανα 2-3 ταινίες και κοιμηθήκαμε κανά 5ωρο προσγειωθήκαμε αισίως στο αεροδρόμιο του Καράκας στις 16:00 το απόγευμα, τοπική ώρα!!
Βγήκαμε λοιπόν και βουρ στην ουρά για τον έλεγχο διαβατηρίων και τα immigration cards που συμπληρώσαμε στο αεροπλάνο.. Τι πλάκα και αυτό με τα στοιχεία που βάζεις.. και άμα δεν έχεις κλείσει δηλ. ξενοδοχείο από πριν.. ή άμα πας σε δέκα μέρη κατά τη διαμονή σου στη χώρα?? Εμείς βάλαμε την posada του Chichiriviche.. και ένας θεός ξέρει αν το πρόσεξε κανείς.. Πάντως ακόμη και σε αυτή την ουρά.. βρήκαμε Έλληνες μπροστά μας.. (που δεν ήταν στο αεροπλάνο μας..). Τελειώσαμε σχετικά γρήγορα με τους ελέγχους και τις αποσκευές και αναζητήσαμε την Βερόνικα.. όπως μας είχε πει ο υπεύθυνος του τουριστικού (Gravity Tours – VE) για να μας πάει στο σταθμό των λεωφορείων. Βερόνικα δεν υπήρχε πουθενά.. αλλά ένας συμπαθητικός Βενεζουελιανός κρατούσε ένα χαρτί με το επώνυμο μου..Έχοντας ήδη έρθει σε επαφή με τους πρώτους μαυραγορίτες.. bolivars.. (οι οποίοι βέβαια κάθε άλλο παρά κακομοίρηδες φαίνονταν, αφού φορούσαν και στολές τύπου security μέσα στο αεροδρόμιο) κατευθυνθήκαμε προς τον οδηγό.. Αυτός βέβαια δεν ήξερε κάτι για τα εισιτήρια λεωφορείου που υποτίθεται θα είχε ήδη αγοράσει ή κλείσει η Βερόνικα για μας αλλά προσφέρθηκε να μας βοηθήσει αφού μας πήγαινε εκεί για να τα βγάλουμε.. Φυσικά πριν φύγουμε φώναξε ένα «φίλο» από τους καλοντυμένους μαυραγορίτες και μέσα στο αυτοκίνητο πια μας άλλαξε 200 δολάρια για 1400 bolivars.
Κι έτσι ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στο Καράκας.. Η ώρα ήταν 17:00 και ήδη ανησυχούσαμε τι θα κάναμε όλες αυτές τις ώρες μέχρι τις 22:00 που έφευγε το λεωφορείο.. Και που να ξέραμε οι καψεροί τι μας περίμενε… Έχοντας ανηφορίσει αρκετά μιας και το αεροδρόμιο είναι χαμηλά ενώ η πόλη σε υψόμετρο.. μπλεχτήκαμε στην κίνηση (τι Αθήνα και βλακείες.. αυτό είναι κίνηση…) ενώ άρχισε να βρέχει.. Μετά από καμιά ωρίτσα φτάσαμε στο σταθμό των λεωφορείων.. βγάλαμε τα πράγματα.. και στηθήκαμε στην ουρά.. Εγώ ως πολύ ευγενική πάντα.. και αφού ήταν ακόμη μέρα και δεν είχα κάνει ούτε μια αρνητική σκέψη.. παραίνεσα τον οδηγό να μας αφήσει και να φύγει!! Για πολύ πολύ καλή μας τύχη ήθελε να μείνει.. Πήγε λοιπόν μπροστά μίλησε με κάποιον και γύρισε… με άδεια χέρια.. Ήταν Παρασκευή απόγευμα.. και τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί.. δεν υπήρχε τπτ..
Φυσικά ο οδηγός δεν ήξερε καλά αγγλικά και εμείς καθόλου ισπανικά.. Καθώς επίσης μάλλον χάρη έκανε στη Βερόνικα ή σε κάποια άλλη για να μας μεταφέρει.. Όπως και να έχει προσφέρθηκε να μας πάει σε έναν άλλο σταθμό.. αλλά ήταν σίγουρος πως ούτε εκεί θα βρούμε.. Τώρα πιστεύω ήταν η ώρα που έπρεπε να αγχωθώ.. Ξεκινάμε για το δεύτερο σταθμό.. και πάμε και πάμε και πάμε.. και να κολλάμε στην κίνηση και να ξεκολλάμε και άντε πάλι τα ίδια και να μην φτάνουμε ποτέ στο δεύτερο σταθμό.. και τόσο αυτός να είναι κάθετος ότι δεν πρόκειται να βρούμε εισιτήρια.. και ότι μετά το δεύτερο σταθμό αυτός δεν μπορεί να κάνει τπτ άλλο.. Παίρνουμε τηλέφωνο και τον τύπο του ταξιδιωτικού.. άρχισε να μας λέει άρες μάρες κουκουνάρες.. και δε μου είχατε στείλει λεφτά οπότε δεν μπορούσα να τα έχω κλείσει και τέτοια. Το θέμα είναι πως αυτός δε μου είπε ποτέ ότι αν δεν του στέλναμε τα λεφτά υπήρχε τέτοιος κίνδυνος.. άσε που εδώ σύνολο θα έπαιρνε 700+ δολάρια τα 20 δολάρια των πείραξαν?? Τι να πω? Τέτοια ώρα τέτοια λόγια!! Φτάνουμε κατά τις 7 στο δεύτερο σταθμό.. Έχει ήδη βραδιάσει.. το Καράκας αρχίσει να με φοβίζει.. και εισιτήρια.. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!
Τέλεια… Ο πράκτορας του ταξιδιωτικού μετά από πολλά λεπτά στο ελληνικό τηλέφωνο (θα μας έρθει ο λογαριασμός άστα να πάνε…..) πείθει τον οδηγό να μας πάει σε ένα ακόμη σταθμό και τέλος… Μετά λέει να αποφασίσουμε αν θα μείνουμε στο Καράκας για διανυκτέρευση, και μάλλον θα χάσουμε την εκδρομή στους καταρράκτες ή θα χρειαστεί να μεταφέρουμε όλο το ταξίδι.. ή να πάρουμε ταξί… Είναι τρελός??? Ταξί για 9 ώρες ταξίδι? Ποιος ταξιτζής θα σε πάει? Πόσα λεφτά θα σου πάρει κλπ!! Και τι εμπιστοσύνη έχεις?? Έχουμε ξενερώσει αρκετά .. Και ο οδηγός μας το ίδιο που θέλει να πάει σπίτι του ο άνθρωπος.. Σκεφτόμαστε ότι μάλλον δε θα βγάλουμε άκρη και αποφασίζουμε να κάνουμε ένα τηλέφωνο στην posada στο Chichiriviche να πάρουμε ταξί για εκεί απευθείας.. Στο Καράκας δε θέλαμε να μείνουμε!! Και παίρνουμε τηλέφωνο… Αλλά η señora Patrizia δεν έχει ιδέα από Αγγλικά.. Βγάζω λοιπόν το λεξικό ισπανο/ελληνικοί διάλογοι και αρχίζουμε να γράφουμε sms!! Καλό, ε?? Μας απαντάει ότι υπάρχουν ελεύθερα δωμάτια οπότε εν μέρει ανακουφιζόμαστε.. Φτάνουμε στον τρίτο και τελευταίο σταθμό και ενώ λέω του οδηγού μήπως βρούμε τουλάχιστον εισιτήρια για το Puerto la Cruz και μετά πάρουμε ταξί από εκεί… ΒΡΙΣΚΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ για τον προορισμό μας… Ciudad Bolivar στις 22.30.Και επανέρχεται το χαμόγελο στα χείλη μας που είχε χαθεί!! Δίνουμε τα ρέστα από τα εισιτήρια στον οδηγό ως φιλοδώρημα (30 BSF) και όντας πλέον μια χαρά χαρούμενοι έχουμε 2 ώρες αναμονή.. μόνο πια!! Ένα μεγάλο μπουκάλι νερό κάνει 10 bsf και ξαφνικά νιώθουμε άσχημα για τα χρήματα που δώσαμε στον τύπο.. (Ωστόσο αργότερα θα μάθουμε ότι με 3 bsf γεμίζεις βενζίνη 30 λίτρα και θα νιώσουμε καλύτερα υπολογίζοντας πως του δώσαμε 10 γεμίσματα και όχι 3 μπουκάλια νερό!!). Οι 2 ώρες περνούν σχετικά αργά αλλά τώρα πια δε μας νιάζει.. Καθόμαστε στην υπαίθρια αίθουσα αναμονής που επιτρέπεται και το κάπνισμα φυσικά και παρατηρούμε τους γύρω μας.. Εναγωνίως περιμένουμε και οι δύο να δούμε κάποια όμορη Βενεζουελιανή καθώς όλοι οι φίλοι μας έχουν πρήξει σχετικώς.. (αδίκως βέβαια..) Μπαίνουμε στο λεωφορείο που είναι αρκετά παλιό αλλά πολύ άνετο με καθίσματα bus-cama και φυσικά πολύ κρύο και φιμέ τζάμια.. Ανοίγουμε sleeping bags κουκουλωνόμαστε και ο ύπνος δεν αργεί να έρθει μετά από τόσες ώρες επί ποδός.. Με διάφορα διαλείμματα.. ο ύπνος ήταν σχετικά καλός.. και τελικά ξυπνάμε γύρω στις 6 όπου λίγο πριν μπούμε στην πόλη έχουμε μια ευχάριστη αιφνίδια επίσκεψη.. Ευτυχώς το είχα ήδη διαβάσει στο Lonely Planet και ήμασταν προετοιμασμένοι.. Ένας στρατιώτης-αστυνομικός δεν είμαι και πολύ σίγουρη μιας και τα μάτια ήταν ακόμη μισόκλειστα.. μπήκε μέσα με το όπλο του.. ανά χείρας και ζητούσε διαβατήρια.. Καλό?? Ευτυχώς όλα εντάξει παρότι δεν καταλάβαμε γρι από ότι είπε.. Αφού βγαίνει και ξεκινάμε πάλι παίρνουμε τηλέφωνο τον Luis που θα έρθει να μας πάρει από το σταθμό.. Ο τύπος ακούγεται πολύ φιλικός και κλείνει λέγοντας «Take care!». «Εντάξει ξέρει πολύ καλά αγγλικά!! Αυτό είναι καλό σημάδι!!». Φτάνουμε μετά από μισή ώρα.. και όντως ο Luis είναι κορυφαίος.. Έχει δικό του τουριστικό γραφείο στην πόλη και μιας και ο δικός μας έχει βάση στη Merida συνεργάζονται. Το πρόγραμμα έχει ως εξής: πάμε στο αεροδρόμιο της Ciudad Bolivar αμέσως γιατί σε καμιά ώρα ξεκινούν οι πτήσεις με τα Cessna για τα Canaima. Φρεσκαριζόμαστε λίγο στο αεροδρόμιο.. (όσο μπορούμε φυσικά γιατί έχουμε ήδη κλείσει 36 ώρες με τα ίδια ρούχα!! Μπίχλα…
) Πίνουμε και ένα καφεδάκι.. και μπαίνουμε σε λίγο στην ουρά για την επιβίβαση.. είχε ήδη αρκετό κόσμο με τον ίδιο προορισμό. Τελικά αν και είμαστε προετοιμασμένοι για πτήση με άλλους 4-5, μπαίνουμε στο μικρότερο.. που οι θέσεις είναι 3: 1 του οδηγού και οι 2 δικές μας.. Φοβερή εμπειρία!! απίστευτη διαδρομή!! Ένιωθα σαν τη Βλαχοπούλου με το «Τράβα μαλλί ανεβαίνουμε!!». Και φυσικά τώρα πια άρχισα να τραβάω τις πρώτες μας φωτογραφίες.. Εμάς μέσα στο Cessna αλλά και τα φοβερά τοπία από ψηλά!! Φτάνοντας προς το αεροδρόμιο.. για την προσγείωση αντικρίζουμε τους πρώτους «μικρούς» καταρράκτες να πέφτουν ορμητικά στην κατακόκκινη λίμνη των Canaima. Απίστευτη ομορφιά.. Προσγειωνόμαστε.. σώοι και αβλαβείς.. στο μικρό αεροδρόμιο όπου δεν υπάρχει κανένα κτίριο παρά μόνο ένα αίθριο σκεπασμένο με τσίγκο.. ένα καφέ και κάποιοι πάγκοι με τοπικά κοσμήματα.. Εκεί μας περιμένει ο ντόπιος οδηγός μας με ένα «ανοιχτό λεωφορειάκι» (ας το πούμε) και αφού φορτώνει άλλα οκτώ άτομα ξεκινάμε για την posada που θα καταλύσουμε, 5 λεπτά μακριά. Τα δωμάτια δεν είναι ακόμη έτοιμα και το μεσημεριανό θα είναι έτοιμο στις 12 οπότε έχουμε 2 ώρες ελεύθερες.. με τα ρούχα βέβαια που φοράμε.. από όταν ξεκινήσαμε από το Ελ. Βενιζέλος. Παρά τη ζέστη και την κούραση κάνουμε μια βόλτα στο χωριό. Δεν υπάρχει άσφαλτος.. απλοί χωματόδρομοι.. σπίτια με απλωμένες μπουγάδες παντού και στο βάθος μια λίμνη με κατακόκκινο νερό (όχι καστανό ή καφέ.. κόκκινο της φωτιάς), μέσα στα νερά τρεις πανύψηλοι φοίνικες, στο βάθος οι καταρράκτες ucaima (αν δεν κάνω λάθος!!) και πολλά παιδάκια να παίζουν με το νερό.. την άσπρη άμμο.. ενώ διάφορες γυναίκες επιδίδονται στη μπουγάδα των ρούχων.. Οι λίγοι τουρίστες ανάμεσα στους οποίους και κάποιοι από το γκρουπ μας.. βουτούν δειλά-δειλά στα κόκκινα νερά!! Μετά από μια μικρή περιήγηση κατά μήκος της όχθης της λίμνης κατευθυνόμαστε προς το «τηλεφωνικό κέντρο» του χωριού.. ένα αίθριο με 4 καρτοτηλέφωνα, να πάρουμε κανά τηλέφωνο στην πατρίδα.. γιατί η digitel (roaming-partner της Vodafone) δεν πιάνει σήμα. Ευτυχώς.. γιατί τότε πια καταλαβαίνουμε ότι η χρέωση από το καρτοτηλέφωνο για Ελλάδα-εξωτερικό είναι 1 bsf το λεπτό.. και φυσικά ξεχνάμε το roaming ακόμη και για μήνυμα.. . Γυρνώντας στην posada.. ευτυχώς το δωμάτιο μας είναι έτοιμο.. και φυσικά μπορούμε να κάνουμε ένα μπάνιο. Το δωμάτιο καλό-βασικό. Κάνουμε το μπάνιο μας φοράμε μαγιό και καλοκαιρινά πια ρούχα και πάμε ορεξάτοι για το μεσημεριανό. Εκεί προς μεγάλη μας έκπληξη γνωρίζουμε τη Δέσποινα, μια ελληνίδα που ανήκει στο γκρουπ μας για την εκδρομή. Έλληνες παντού.. Επίσης, ένα νεαρό ζευγάρι Γερμανός-Ελβετίδα και μια οικογένεια από την Αυστρία με τρία αγόρια γύρω στα 20-25. Αφού τρώμε το φιλέτο κοτόπουλο με τις πατατούλες μας.. και παίρνουμε μια ανάσα, ξεκινάμε για την πρώτη περιήγηση μας. Στην όχθη της λίμνης μας περιμένει μια βάρκα, τύπου πιρόγα (ευτυχώς με μηχανή και όχι κουπιά). Πάμε στους κοντινούς καταρράκτες. Το θέαμα όσο πλησιάζουμε είναι ακόμη πιο συγκλονιστικό.. δε μένουμε όμως εκεί.. θα περάσουμε και από πίσω, λέει ο οδηγός. Πρώτη στάση Ucaima Falls. Αφού βγάζουμε φωτογραφίες από κάθε οπτική γωνία.. ο οδηγός μας προτρέπει να μείνουμε με τα μαγιό αλλά να χρησιμοποιήσουμε κάλτσες (περίεργο αλλά μετράει..), για να μη γλιστρήσουμε στα βράχια.. Η αίσθηση περπατώντας από πίσω απίστευτη.. νιώθω ότι παίζω σε ταινία.. τι να πω.. Προσπαθώ να βγάλω καμιά φωτογραφία με το κινητό μου πια.. μιας και τη φωτογραφική την έχουμε αφήσει απ’ έξω.. έχει πολύ νερό για να το διακινδυνέψω.. Πραγματικά.. εκεί καταλαβαίνουμε πια πως οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτό που βλέπουμε και βιώνουμε.. Έχοντας ήδη έρθει σε πρώτη επαφή με τα νερά, συνεχίζουμε την περιήγηση μας με τα πόδια.. Μετά από 10 με 15 λεπτά περπάτημα μέσα σε πυκνή βλάστηση ξεπροβάλει μπροστά μας μια αμμώδης παραλία.. με φοίνικες, στο βάθος οι καταρράκτες Sapo και απέναντι μια πεδιάδα.. απίστευτου μεγέθους που σύμφωνα με τον οδηγό φιλοξένησε γυρίσματα του Jurassic Park. Εδώ εννοείται ότι θα κάνουμε μπάνιο.. και πολύ το αργήσαμε.. Το νερό είναι δροσερό αλλά όχι παγωμένο.. Είναι τέλεια.. Κολυμπάμε, λιαζόμαστε και ξεκινάμε πάλι για το πέρασμα πίσω από τον καταρράκτη. Εκεί συναντάμε ένα άλλο γκρουπ συμπεριλαμβανομένων ενός παππού και μιας γιαγιάς με μπαστούνια.. Τι να πω χαράς το κουράγιο τους!! Εδώ συνεχίζουμε και ανεβαίνουμε από πάνω.. εκεί που πηγάζουν τα νερά του καταρράκτη.. Η θέα μαγευτική!! Το τοπίο, τα νερά.. Είμαστε πραγματικά συγκλονισμένοι.. Πόσες φωτογραφίες μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις έτοιμος να τα αποχωριστείς?? Ο ήλιος έχει πάρει το δρόμο της δύσης κι εμείς ξεκινάμε για την επιστροφή.. Αυτή η ώρα με αγχώνει για τα κουνούπια και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχουμε ξεχάσει το αντικουνουπικό σπρέι στο δωμάτιο. Όταν γυρίζουμε.. στο χωριό λοιπόν φεύγουμε αμέσως για το δωμάτιο.. Κάνουμε τα μπάνια μας.. αλλάζουμε ρούχα και ψεκαζόμαστε!! Έχει πια νυχτώσει αλλά αφού έχουμε χρόνο ως το δείπνο αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στην «παραλία» να βρούμε τους υπόλοιπους που μάλλον είχαν ξεμείνει για μπύρες. Φώτα στους δρόμους δεν υπάρχουν ευτυχώς τα σπίτια φωτίζουν σχετικά για να βλέπουμε πού πάμε!! Φτάνουμε σε ένα όμορφο μπαρ με θέα τη λίμνη από ψηλά.. και παραγγέλνουμε μπυρίτσες.. Το νεαρό ζευγάρι έχοντας πια παγώσει.. μας αφήνει με τη Δέσποινα και αποχωρεί. Η Δέσποινα απίστευτο άτομο.. τρελαμένη με ταξίδια ανταλλάσσουμε εμπειρίες, αν και οι δικές της δεν παίζονται!! Βρίσκεται ήδη στη Βενεζουέλα κανά μήνα και έχει πάει σε πολλά μέρη.. που θα ήθελα να έχουμε χρόνο να πάμε (Merida, Choroni, Los Llanos) αλλά και σε άλλα που δε θα θελα (Καράκας, Μαργαρίτα)!!Πίνουμε τη μπύρα μας στο ειδυλλιακό πραγματικά τοπίο.. και επιστρέφουμε για το δείπνο.. Νόστιμο.. το ψάρι.. αλλά όχι ιδιαίτερα μεγάλο.. (Προσοχή!! Σε αντίστοιχες περιπτώσεις ζητήστε και δεύτερο.. δεν υπάρχει έξτρα χρέωση απ’ ό,τι κατάλαβα.. αλλά ευελπιστούν στο να μη ζητήσεις..) Απέναντι από τα δωμάτια έχουμε ήδη παρατηρήσει ένα υπαίθριο μπαράκι-mini market.. και κατευθυνόμαστε προς τα εκεί το κλασσικό πλέον παρεάκι.. νεαρό ζευγάρι, Δέσποινα κι εμείς για παγωτό ή μπύρα.. Πλάκα έχει αλλά είναι ακόμη νωρίς οπότε χάνουμε το τζερτζελέ που θα ακολουθήσει (κατά τα λεγόμενα της barwoman) μιας και την επόμενη μέρα έχουμε να ξυπνήσουμε στις 7. Πρώτη νύχτα μετά από τόσες μέρες.. που μπορούμε να κοιμηθούμε μπρούμυτα… και σε κρεβάτι μάλιστα.. Αλήθεια φοβερή εφεύρεση το κρεβάτι-στρώμα.. Καλά για να μην αναφέρω το ντους!!
Η ώρα είναι 7.15 και όλοι μαζί ξανά στο τραπέζι σερβιριζόμαστε το πρωινό.. Arepas, τυρί, ζαμπόν και αβγό τηγανιτό! Ισχύει ξανά η δυνατότητα δεύτερου πιάτου.. και αυτή τη φορά την εξάσκησα κι εγώ.. Πολύ νόστιμα τα arepas!! Μετά το πρωινό κάνουμε check out. Αφήνουμε κάποια πράγματα στη reception για φύλαξη και με τα υπόλοιπα (2 ρούχα, φακό, αντηλιακό, παπούτσια, σαγιονάρες, αντικουνουπικό ΚΑΙ sleeping bags) ξεκινάμε για τα Angel Falls. Το βράδυ θα διανυκτερεύσουμε σε ένα «καταυλισμό» και θα κοιμηθούμε σε αιώρες!! Έτοιμοι, λοιπόν, 7.45 μπαίνουμε στο λεωφορειάκι για να μας πάει στη βάρκα όχι πια στη λίμνη αλλά πάνω από τους καταρράκτες ucaima. Αφού τοποθετούν τις προμήθειες φαγητού, τα πράγματα μας και τη δεύτερη μηχανή της βάρκας σε νάιλον για να μη βραχούν, φοράμε τα σωσίβια μας και ξεκινάμε.. Μισή ώρα βαρκάδα.. και σταματάμε πάλι.. Μάλλον υπάρχει μια μικρή διαδρομή με βράχια και ξέρες που η βάρκα δεν περνάει εύκολα με 12 άτομα πάνω.. οπότε μας αφήνει.. κάνουμε μια διαδρομή περπάτημα μισής ώρας και βρισκόμαστε πάλι σε μια όχθη του ποταμού για να πάρουμε και πάλι τη βαρκούλα μας.. Και τώρα.. 4,5 ώρες στη βάρκα.. τοπία απίστευτα.. τα νερά κατακόκκινα αλλού ήρεμα και αλλού πιο άγρια.. φωτογραφίες συνέχεια.. κάθε φορά που πλησιάζουμε ένα βουνό αναρωτιόμαστε αν θα δούμε τα Angel Falls.. τελικά μετά το τρίτο βουνό.. και μετά από μια ολιγόλεπτη στάση για ξεμούδιασμα.. φαίνεται να πλησιάζουμε.. Και να ξεπροβάλλει μπροστά μας (από μακριά πάντα..) ο ψηλότερος καταρράκτης του κόσμου!! Και επιτέλους είμαστε στον καταυλισμό που θα διανυκτερεύσουμε.. μέσα στο δάσος.. με απίστευτα ψηλά δέντρα ένα δωμάτιο κουζίνας, τουαλέτες και ντους και μια σειρά από αιώρες-κουνουπιέρες προστατευμένες με τσίγκους από πάνω.. Ακούγεται περίεργο ίσως και λίγο πρωτόγονο.. αλλά είναι πραγματικά ενδιαφέρον.. Τρώμε ένα σάντουιτς στα γρήγορα, τακτοποιούμαστε και ξεκινάμε για τη διαδρομή μιας ώρας με τα πόδια μέχρι το viewpoint του καταρράκτη. Η διαδρομή πραγματικά είναι εντυπωσιακή αλλά όχι και εύκολη.. δεν είναι απλά περπάτημα.. είναι σκαρφάλωμα.. Περπατάμε πάνω σε ρίζες δέντρων, «πηδάμε» κορμούς πεσμένων δέντρων σκαρφαλώνουμε σε βράχους.. Έχω κουραστεί.. και ούτε να σταματήσουμε να ξαποστάσουμε δε μπορούμε η οικογένεια των Αυστριακών με πρώτο και κύριο τον 60άρη πατέρα.. Τι fit πια αυτός ο άνθρωπος!!!! Τέλος πάντων.. με πολύ κόπο και σπρώξιμο.. φτάνουμε στον προορισμό μας.. Τι να πω τώρα!! Ότι άξιζε τον κόπο?? Ό, τι και να πω είναι λίγο.. Βλέπουμε όλο τον καταρράκτη από αρκετά κοντά πια!! Βγάζουμε φωτογραφίες από κάθε οπτική γωνία.. ξεκουραζόμαστε λίγο και απολαμβάνουμε τη θέα!! Δεν τελειώνει όμως εδώ ο περίπατος-ορειβασία.. Θα αναταμειφθούμε ακόμη περισσότερο για την κούραση μας.. Φεύγουμε από το viewpoint και προχωρούμε άλλα 5-10 λεπτά.. Τώρα πια νομίζουμε ότι είμαστε στον παράδεισο!!!!!!!!!!!!!! Το θέαμα είναι απίστευτο.. είμαστε μπροστά από ένα είδος μικρής λίμνης-πισίνας.. που σχηματίζεται στο τέλος του καταρράκτη.. Κολυμπάμε στα κατακόκκινα παγωμένα νερά ενώ το νερό πέφτει δίπλα μας με ορμή.. ερχόμενο από ένα χιλιόμετρο υψόμετρο!! Απίστευτο??!! Κι όμως αληθινό!! Δε χορταίνουμε να κολυμπάμε.. να βγάζουμε φωτογραφίες και να απολαμβάνουμε τα τρεχούμενα νερά… Κι όμως πρέπει ήδη να φύγουμε.. η λίμνη είναι μικρή και ο χώρος που αφήνεις πράγματα κλπ περιορισμένος.. Ένα άλλο γκρουπ έρχεται και πρέπει να παραχωρήσουμε τη θέση μας.. Άσε που ήδη η ώρα είναι 16.00 και έχουμε άλλη μια ώρα τουλάχιστον για το κατέβασμα.. Η δύση του ηλίου καλύτερα να μας βρει στον καταυλισμό και όχι στο δρόμο!! Ο δρόμος της επιστροφής φαίνεται πολύ πιο εύκολος όντας αναζωογονημένοι από το μπάνιο και συνεπαρμένοι από τη θέα.. Γυρίζουμε λοιπόν.. αλλάζουμε.. υποτίθεται ότι είχαμε και στεγνά ρούχα-παπούτσια κλπ..Οι άλλοι δηλαδή γιατί εγώ δυστυχώς μόνο ένα ζευγάρι κάλτσες είχα ακόμη και με τη σαγιονάρα ήταν φοβερός συνδυασμός.. Κάτσαμε λοιπόν στο τραπέζι με ό,τι είχε ο καθένας να φορέσει.. και ξεκινήσαμε τους καφέδες και τις κουβεντούλες. Σε λίγο ήταν έτοιμο και το φαγητό.. κοτόπουλο στη σούβλα που είχε στηθεί πρόχειρα πίσω από την κουζίνα.. Ωραίο το φαγητό.. πεινούσαμε βέβαια κιόλας αλλά από αλκοόλ τίποτα.. Φυσικά ξέραμε όλοι ότι δεν περιλαμβάνεται στην τιμή του πακέτου αλλά που να φανταστούμε ότι δε θα υπήρχε ούτε μια μπύρα και με πληρωμή.. Τι να κάνουμε είδαμε και αποείδαμε.. τη βγάλαμε με χαμομήλι και καφέ.. Ευτυχώς ο οδηγός μας γνώριζε καλά αγγλικά.. και έτσι μπορέσαμε να μάθουμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Μας είπε για τη ζωή των ντόπιων, για τις διαφορετικές «φυλές», τον Chavez, για το χρυσό και τα διαμάντια που υπάρχουν στην περιοχή. Περάσαμε όμορφα αλλά πήγε ήδη 21:00, η γεννήτρια πρέπει να κλείσει.. ανάψαμε κεριά στα διάφορα κεντρικά σημεία και ήρθε η ώρα να πέσουμε για ύπνο.. στις καταπληκτικές και ευρύχωρες αιώρες.. με τις κουνουπιέρες. Τελικά δεν είναι και τόσο άσχημα.. αν τουλάχιστον έχεις το sleeping bag γιατί η υγρασία είναι άπλετη.. Ωστόσο.. δεν είχα σκεφτεί το αυτονόητο.. το ροχαλητό……. Τρόμαξα να κοιμηθώ ρε παιδιά.. Τι να πω.. Στην αρχή ήταν το ροχαλητό.. Περίμενα.. περίμενα.. Δε σταματούσα.. προφανώς και το διπλανό ζευγάρι των νεαρών δεν είχε ύπνο (τώρα από το ροχαλητό ήταν από τίποτα άλλο δεν ξέρω..). Και ξαφνικά σταματάει το ροχαλητό και λέω εδώ είμαστε!! Τώρα θα κοιμηθούμε!! Αλλά που.. Το ζευγαράκι είχε όρεξη για τρελίτσες και γλύκες.. αποφάσισαν να χωθούν σε μια από τις αιώρες τους και φυσικά να μην αφήσουν εμένα να κοιμηθώ.. Τι να πεις… Εν τέλει κατά τις 4:00 ήρθε η ώρα που τόσο περίμενα σταμάτησαν όλοι και με πήρε κι εμένα ο ύπνος. Το πρωί ξυπνήσαμε γύρω στις 7:00. Ήμουν σίγουρη πως το βράδυ είχε βρέξει αλλά όχι ήταν όλα στεγνά.. Τι να πω!! Μάλλον με επηρέασε τόσο η υγρασία!! Πριν το πρωινό πεταχτήκαμε με τον Αποστόλη και τη Δέσποινα σε ένα ξέφωτο για να δούμε τον καταρράκτη μια τελευταία φορά αλλά δυστυχώς είχε ομίχλη και δεν καταφέραμε να βγάλουμε την 500η φωτογραφία.. κρίμα.. Γυρίσαμε στα γρήγορα για να απολαύσουμε τα ζεστά arepas και το τελευταίο μας καφεδάκι στα βάθη της ζούγκλας.
Μετά το πρωινό.. μαζεύουμε πράγματα στα γρήγορα και ξεκινάμε!! Ο δρόμος της επιστροφής πιο ήρεμος αλλά και πιο κουραστικός.. χωρίς την αγωνία για το τι καινούργιο θα βρεις στον προορισμό.. Μετά τις 4 ώρες βαρκάδα σταματάμε και πάλι για να κάνουμε το 30λεπτο περίπατο μας.. Πέρναμε από ένα «περίπτερο» με σουβενίρς.. κοσμήματα χειροποίητα, καλάμια και ψάθινα μπιχλιμπίδια.. Στη μέση του πουθενά.. πραγματικά απίστευτο.. αλλά μάλλον όλες οι βάρκες παιρνούν από κει τους τουρίστες.. μίζα των οδηγών παίζει παντού τελικά.. χαχαχα!!
Και ναι φτάνουμε ξανά στο χωριό.. Η μακαρονάδα μας είναι ήδη στο τραπέζι και μας περιμένει.. κλασσικά πέφτουμε με τα μούτρα!! Δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς πολύ χρόνο, πρέπει να φύγουμε για το αεροδρόμιο! Εκεί πια μπαίνουμε στο «μεγάλο» αεοροπλανάκι των 5 θέσεων μαζί με το νεαρό ζευγάρι και τη Δέσποινα. Η Δέσποινα μπροστά έχει και τιμόνι.. καλό,ε?? Σε μια ωρίτσα χωρίς ιδιαίτερες αναταράξεις και με λίγο ύπνο πια.. φτάνουμε στη Bolivar.
Έχω ταξιδέψει αρκετά σύμφωνα με τους φίλους μου.. για μένα όμως είναι μακρύς ακόμη ο δρόμος.. Ωστόσο, ξεκίνησα να γράφω εδώ όταν έκλεισα το ταξίδι μας στη Βενεζουέλα και όχι πιο πριν (δυστυχώς ). Ας ξεκινήσω όμως και ας πάω 10 μήνες πριν, Μάιος 2010. Έχοντας στο μυαλό μας εδώ και πολύ καιρό να κατευθυνθούμε προς Λατινική Αμερική σκάει στο mail μου ένα newsletter της Lufthansa με προσφορές και βλέπω Athens-Caracas 390 ευρώ.. Τέλειο..
Παίρνω χωρίς δεύτερη σκέψη το φίλο μου και μη έχοντας ιδέα για τα περεταίρω της χώρας και του λέω τι βρήκα.. «Να το κλείσω?? Για Φλεβάρη?? Και αν δεν πάμε χάνουμε τα μισά λεφτά!!», «Κλείσ’ το!!». Και το’ κλεισα.. Το θέμα είναι πως όταν ξεκίνησα να συζητάω με κανά 2 φίλους που είχαν πάει.. άρχισα πραγματικά να απογοητεύομαι.. «Πολύ εγκληματικότητα!!», «Γιατί Βενεζουέλα?», «Καλύτερα κάπου αλλού!!» και μη έχοντας ανακοινώσει ότι τα έχω ήδη κλείσει όλοι προσπαθούσαν να με μεταπείσουν. Ευτυχώς ο Αποστόλης –ο «φίλος» μου είναι η «ήρεμη δύναμη» σε αυτά.. Εγώ ενθουσιάζομαι και κλείνω να πάμε παντού αλλά μετά αρχίζω να ανησυχώ λίγο τουλάχιστον ώσπου να πάμε.. Αντιθέτως αυτός είναι που με ηρεμεί.. και με κάνει να νιώθω ασφάλεια!! Αφού λοιπόν ήταν ακόμη πολύ νωρίς για να οργανώσουμε οτιδήποτε άλλο το αφήσαμε λίγο πίσω μας και το ξανάπιασα μετά το καλοκαίρι.. Άρχισα να ψάχνω τι μπορούμε να κάνουμε και κατέληξα στο ότι υπάρχουν τόσο ωραία μέρη που και οι μέρες (7) ήταν λίγες και ακόμη περισσότερο δε χρειαζόταν να σπαταλήσουμε ούτε μια μέρα στο Καράκας. Διαβάζοντας για τους καταρράκτες της Βενεζουέλας και μαθαίνοντας πώς είναι οι ψηλότεροι στον κόσμο (εντελώς ανίδεη!!) ενθουσιάστηκα.. οπότε τα Angel Falls ήταν πρώτη και σίγουρη επιλογή. Στη συνέχεια και αφού απέκλεισα το νησί Μαργαρίτα ως πολύ εμπορικό και επικίνδυνο.. έτεινα προς το Los Roques. Μετά όμως από τις πολύ σημαντικές συμβουλές των φίλων εδώ.. καταλήξαμε στο Chichiriviche.. Δεν ξέρω αν το Los Roques είναι καλύτερο.. αλλά το Chichiriviche ήταν φοβερή εμπειρία.. όπως θα διαβάσετε παρακάτω..
Ας πάμε όμως τώρα.. στο σήμερα όχι ακριβώς δηλαδή αλλά στην Τσικνοπέμπτη.. Έτοιμοι οι σάκοι μας.. ελαφριοί (όσο γίνεται) με μακρυμάνικα, κοντομάνικα, μαγιό και τα συναφή, εφοδιασμένοι με τα ήδη γνωστά σ’ εμένα (από το πρόσφατο ταξίδι μου στη Γκάνα) malaron για την ελονοσία και έχοντας κάνει το εμβόλιο του κίτρινου πυρετού επίσης προληπτικά.. τσικνίσαμε στα γρήγορα.. κοιμηθήκαμε και 3 ώρες και να’ μαστε στις 4.30 στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ταξίδι με Lufthansa μέσω Φρανκφούρτης.. Ας τους πει κάποιος ότι το φαγητό τους έχει καταντήσει αηδιαστικό.. πώς γίνεται να προσφέρουν διαφορετικά μαγειρεμένο κρέας που πάντα όταν το δοκιμάζεις έχει την ίδια γεύση!! Τραγικό!! Όπως και να’ χει η προσωπική τηλεόραση μετράει.. Οπότε αφού είδαμε κανα 2-3 ταινίες και κοιμηθήκαμε κανά 5ωρο προσγειωθήκαμε αισίως στο αεροδρόμιο του Καράκας στις 16:00 το απόγευμα, τοπική ώρα!!
Βγήκαμε λοιπόν και βουρ στην ουρά για τον έλεγχο διαβατηρίων και τα immigration cards που συμπληρώσαμε στο αεροπλάνο.. Τι πλάκα και αυτό με τα στοιχεία που βάζεις.. και άμα δεν έχεις κλείσει δηλ. ξενοδοχείο από πριν.. ή άμα πας σε δέκα μέρη κατά τη διαμονή σου στη χώρα?? Εμείς βάλαμε την posada του Chichiriviche.. και ένας θεός ξέρει αν το πρόσεξε κανείς.. Πάντως ακόμη και σε αυτή την ουρά.. βρήκαμε Έλληνες μπροστά μας.. (που δεν ήταν στο αεροπλάνο μας..). Τελειώσαμε σχετικά γρήγορα με τους ελέγχους και τις αποσκευές και αναζητήσαμε την Βερόνικα.. όπως μας είχε πει ο υπεύθυνος του τουριστικού (Gravity Tours – VE) για να μας πάει στο σταθμό των λεωφορείων. Βερόνικα δεν υπήρχε πουθενά.. αλλά ένας συμπαθητικός Βενεζουελιανός κρατούσε ένα χαρτί με το επώνυμο μου..
Έχοντας ήδη έρθει σε επαφή με τους πρώτους μαυραγορίτες.. bolivars.. (οι οποίοι βέβαια κάθε άλλο παρά κακομοίρηδες φαίνονταν, αφού φορούσαν και στολές τύπου security μέσα στο αεροδρόμιο) κατευθυνθήκαμε προς τον οδηγό.. Αυτός βέβαια δεν ήξερε κάτι για τα εισιτήρια λεωφορείου που υποτίθεται θα είχε ήδη αγοράσει ή κλείσει η Βερόνικα για μας αλλά προσφέρθηκε να μας βοηθήσει αφού μας πήγαινε εκεί για να τα βγάλουμε.. Φυσικά πριν φύγουμε φώναξε ένα «φίλο» από τους καλοντυμένους μαυραγορίτες και μέσα στο αυτοκίνητο πια μας άλλαξε 200 δολάρια για 1400 bolivars. Κι έτσι ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στο Καράκας.. Η ώρα ήταν 17:00 και ήδη ανησυχούσαμε τι θα κάναμε όλες αυτές τις ώρες μέχρι τις 22:00 που έφευγε το λεωφορείο.. Και που να ξέραμε οι καψεροί τι μας περίμενε… Έχοντας ανηφορίσει αρκετά μιας και το αεροδρόμιο είναι χαμηλά ενώ η πόλη σε υψόμετρο.. μπλεχτήκαμε στην κίνηση (τι Αθήνα και βλακείες.. αυτό είναι κίνηση…) ενώ άρχισε να βρέχει.. Μετά από καμιά ωρίτσα φτάσαμε στο σταθμό των λεωφορείων.. βγάλαμε τα πράγματα.. και στηθήκαμε στην ουρά.. Εγώ ως πολύ ευγενική πάντα.. και αφού ήταν ακόμη μέρα και δεν είχα κάνει ούτε μια αρνητική σκέψη.. παραίνεσα τον οδηγό να μας αφήσει και να φύγει!!
Για πολύ πολύ καλή μας τύχη ήθελε να μείνει.. Πήγε λοιπόν μπροστά μίλησε με κάποιον και γύρισε… με άδεια χέρια.. Ήταν Παρασκευή απόγευμα.. και τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί.. δεν υπήρχε τπτ.. Φυσικά ο οδηγός δεν ήξερε καλά αγγλικά και εμείς καθόλου ισπανικά.. Καθώς επίσης μάλλον χάρη έκανε στη Βερόνικα ή σε κάποια άλλη για να μας μεταφέρει.. Όπως και να έχει προσφέρθηκε να μας πάει σε έναν άλλο σταθμό.. αλλά ήταν σίγουρος πως ούτε εκεί θα βρούμε.. Τώρα πιστεύω ήταν η ώρα που έπρεπε να αγχωθώ.. Ξεκινάμε για το δεύτερο σταθμό.. και πάμε και πάμε και πάμε.. και να κολλάμε στην κίνηση και να ξεκολλάμε και άντε πάλι τα ίδια και να μην φτάνουμε ποτέ στο δεύτερο σταθμό.. και τόσο αυτός να είναι κάθετος ότι δεν πρόκειται να βρούμε εισιτήρια.. και ότι μετά το δεύτερο σταθμό αυτός δεν μπορεί να κάνει τπτ άλλο.. Παίρνουμε τηλέφωνο και τον τύπο του ταξιδιωτικού.. άρχισε να μας λέει άρες μάρες κουκουνάρες.. και δε μου είχατε στείλει λεφτά οπότε δεν μπορούσα να τα έχω κλείσει και τέτοια. Το θέμα είναι πως αυτός δε μου είπε ποτέ ότι αν δεν του στέλναμε τα λεφτά υπήρχε τέτοιος κίνδυνος.. άσε που εδώ σύνολο θα έπαιρνε 700+ δολάρια τα 20 δολάρια των πείραξαν?? Τι να πω? Τέτοια ώρα τέτοια λόγια!! Φτάνουμε κατά τις 7 στο δεύτερο σταθμό.. Έχει ήδη βραδιάσει.. το Καράκας αρχίσει να με φοβίζει.. και εισιτήρια.. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!! Τέλεια… Ο πράκτορας του ταξιδιωτικού μετά από πολλά λεπτά στο ελληνικό τηλέφωνο (θα μας έρθει ο λογαριασμός άστα να πάνε…..) πείθει τον οδηγό να μας πάει σε ένα ακόμη σταθμό και τέλος… Μετά λέει να αποφασίσουμε αν θα μείνουμε στο Καράκας για διανυκτέρευση, και μάλλον θα χάσουμε την εκδρομή στους καταρράκτες ή θα χρειαστεί να μεταφέρουμε όλο το ταξίδι.. ή να πάρουμε ταξί… Είναι τρελός??? Ταξί για 9 ώρες ταξίδι? Ποιος ταξιτζής θα σε πάει? Πόσα λεφτά θα σου πάρει κλπ!! Και τι εμπιστοσύνη έχεις?? Έχουμε ξενερώσει αρκετά .. Και ο οδηγός μας το ίδιο που θέλει να πάει σπίτι του ο άνθρωπος.. Σκεφτόμαστε ότι μάλλον δε θα βγάλουμε άκρη και αποφασίζουμε να κάνουμε ένα τηλέφωνο στην posada στο Chichiriviche να πάρουμε ταξί για εκεί απευθείας.. Στο Καράκας δε θέλαμε να μείνουμε!! Και παίρνουμε τηλέφωνο… Αλλά η señora Patrizia δεν έχει ιδέα από Αγγλικά.. Βγάζω λοιπόν το λεξικό ισπανο/ελληνικοί διάλογοι και αρχίζουμε να γράφουμε sms!! Καλό, ε?? Μας απαντάει ότι υπάρχουν ελεύθερα δωμάτια οπότε εν μέρει ανακουφιζόμαστε.. Φτάνουμε στον τρίτο και τελευταίο σταθμό και ενώ λέω του οδηγού μήπως βρούμε τουλάχιστον εισιτήρια για το Puerto la Cruz και μετά πάρουμε ταξί από εκεί… ΒΡΙΣΚΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ για τον προορισμό μας… Ciudad Bolivar στις 22.30.Και επανέρχεται το χαμόγελο στα χείλη μας που είχε χαθεί!! Δίνουμε τα ρέστα από τα εισιτήρια στον οδηγό ως φιλοδώρημα (30 BSF) και όντας πλέον μια χαρά χαρούμενοι έχουμε 2 ώρες αναμονή.. μόνο πια!! Ένα μεγάλο μπουκάλι νερό κάνει 10 bsf και ξαφνικά νιώθουμε άσχημα για τα χρήματα που δώσαμε στον τύπο.. (Ωστόσο αργότερα θα μάθουμε ότι με 3 bsf γεμίζεις βενζίνη 30 λίτρα και θα νιώσουμε καλύτερα υπολογίζοντας πως του δώσαμε 10 γεμίσματα και όχι 3 μπουκάλια νερό!!). Οι 2 ώρες περνούν σχετικά αργά αλλά τώρα πια δε μας νιάζει.. Καθόμαστε στην υπαίθρια αίθουσα αναμονής που επιτρέπεται και το κάπνισμα φυσικά και παρατηρούμε τους γύρω μας.. Εναγωνίως περιμένουμε και οι δύο να δούμε κάποια όμορη Βενεζουελιανή καθώς όλοι οι φίλοι μας έχουν πρήξει σχετικώς.. (αδίκως βέβαια..) Μπαίνουμε στο λεωφορείο που είναι αρκετά παλιό αλλά πολύ άνετο με καθίσματα bus-cama και φυσικά πολύ κρύο και φιμέ τζάμια.. Ανοίγουμε sleeping bags κουκουλωνόμαστε και ο ύπνος δεν αργεί να έρθει μετά από τόσες ώρες επί ποδός.. Με διάφορα διαλείμματα.. ο ύπνος ήταν σχετικά καλός.. και τελικά ξυπνάμε γύρω στις 6 όπου λίγο πριν μπούμε στην πόλη έχουμε μια ευχάριστη αιφνίδια επίσκεψη.. Ευτυχώς το είχα ήδη διαβάσει στο Lonely Planet και ήμασταν προετοιμασμένοι.. Ένας στρατιώτης-αστυνομικός δεν είμαι και πολύ σίγουρη μιας και τα μάτια ήταν ακόμη μισόκλειστα.. μπήκε μέσα με το όπλο του.. ανά χείρας και ζητούσε διαβατήρια.. Καλό?? Ευτυχώς όλα εντάξει παρότι δεν καταλάβαμε γρι από ότι είπε.. Αφού βγαίνει και ξεκινάμε πάλι παίρνουμε τηλέφωνο τον Luis που θα έρθει να μας πάρει από το σταθμό.. Ο τύπος ακούγεται πολύ φιλικός και κλείνει λέγοντας «Take care!». «Εντάξει ξέρει πολύ καλά αγγλικά!! Αυτό είναι καλό σημάδι!!». Φτάνουμε μετά από μισή ώρα.. και όντως ο Luis είναι κορυφαίος.. Έχει δικό του τουριστικό γραφείο στην πόλη και μιας και ο δικός μας έχει βάση στη Merida συνεργάζονται. Το πρόγραμμα έχει ως εξής: πάμε στο αεροδρόμιο της Ciudad Bolivar αμέσως γιατί σε καμιά ώρα ξεκινούν οι πτήσεις με τα Cessna για τα Canaima. Φρεσκαριζόμαστε λίγο στο αεροδρόμιο.. (όσο μπορούμε φυσικά γιατί έχουμε ήδη κλείσει 36 ώρες με τα ίδια ρούχα!! Μπίχλα…) Πίνουμε και ένα καφεδάκι.. και μπαίνουμε σε λίγο στην ουρά για την επιβίβαση.. είχε ήδη αρκετό κόσμο με τον ίδιο προορισμό. Τελικά αν και είμαστε προετοιμασμένοι για πτήση με άλλους 4-5, μπαίνουμε στο μικρότερο.. που οι θέσεις είναι 3: 1 του οδηγού και οι 2 δικές μας.. Φοβερή εμπειρία!! απίστευτη διαδρομή!! Ένιωθα σαν τη Βλαχοπούλου με το «Τράβα μαλλί ανεβαίνουμε!!». Και φυσικά τώρα πια άρχισα να τραβάω τις πρώτες μας φωτογραφίες.. Εμάς μέσα στο Cessna αλλά και τα φοβερά τοπία από ψηλά!! Φτάνοντας προς το αεροδρόμιο.. για την προσγείωση αντικρίζουμε τους πρώτους «μικρούς» καταρράκτες να πέφτουν ορμητικά στην κατακόκκινη λίμνη των Canaima. Απίστευτη ομορφιά.. Προσγειωνόμαστε.. σώοι και αβλαβείς.. στο μικρό αεροδρόμιο όπου δεν υπάρχει κανένα κτίριο παρά μόνο ένα αίθριο σκεπασμένο με τσίγκο.. ένα καφέ και κάποιοι πάγκοι με τοπικά κοσμήματα.. Εκεί μας περιμένει ο ντόπιος οδηγός μας με ένα «ανοιχτό λεωφορειάκι» (ας το πούμε) και αφού φορτώνει άλλα οκτώ άτομα ξεκινάμε για την posada που θα καταλύσουμε, 5 λεπτά μακριά. Τα δωμάτια δεν είναι ακόμη έτοιμα και το μεσημεριανό θα είναι έτοιμο στις 12 οπότε έχουμε 2 ώρες ελεύθερες.. με τα ρούχα βέβαια που φοράμε.. από όταν ξεκινήσαμε από το Ελ. Βενιζέλος. Παρά τη ζέστη και την κούραση κάνουμε μια βόλτα στο χωριό. Δεν υπάρχει άσφαλτος.. απλοί χωματόδρομοι.. σπίτια με απλωμένες μπουγάδες παντού και στο βάθος μια λίμνη με κατακόκκινο νερό (όχι καστανό ή καφέ.. κόκκινο της φωτιάς), μέσα στα νερά τρεις πανύψηλοι φοίνικες, στο βάθος οι καταρράκτες ucaima (αν δεν κάνω λάθος!!) και πολλά παιδάκια να παίζουν με το νερό.. την άσπρη άμμο.. ενώ διάφορες γυναίκες επιδίδονται στη μπουγάδα των ρούχων.. Οι λίγοι τουρίστες ανάμεσα στους οποίους και κάποιοι από το γκρουπ μας.. βουτούν δειλά-δειλά στα κόκκινα νερά!! Μετά από μια μικρή περιήγηση κατά μήκος της όχθης της λίμνης κατευθυνόμαστε προς το «τηλεφωνικό κέντρο» του χωριού.. ένα αίθριο με 4 καρτοτηλέφωνα, να πάρουμε κανά τηλέφωνο στην πατρίδα.. γιατί η digitel (roaming-partner της Vodafone) δεν πιάνει σήμα. Ευτυχώς.. γιατί τότε πια καταλαβαίνουμε ότι η χρέωση από το καρτοτηλέφωνο για Ελλάδα-εξωτερικό είναι 1 bsf το λεπτό.. και φυσικά ξεχνάμε το roaming ακόμη και για μήνυμα.. . Γυρνώντας στην posada.. ευτυχώς το δωμάτιο μας είναι έτοιμο.. και φυσικά μπορούμε να κάνουμε ένα μπάνιο. Το δωμάτιο καλό-βασικό. Κάνουμε το μπάνιο μας φοράμε μαγιό και καλοκαιρινά πια ρούχα και πάμε ορεξάτοι για το μεσημεριανό. Εκεί προς μεγάλη μας έκπληξη γνωρίζουμε τη Δέσποινα, μια ελληνίδα που ανήκει στο γκρουπ μας για την εκδρομή. Έλληνες παντού.. Επίσης, ένα νεαρό ζευγάρι Γερμανός-Ελβετίδα και μια οικογένεια από την Αυστρία με τρία αγόρια γύρω στα 20-25. Αφού τρώμε το φιλέτο κοτόπουλο με τις πατατούλες μας.. και παίρνουμε μια ανάσα, ξεκινάμε για την πρώτη περιήγηση μας. Στην όχθη της λίμνης μας περιμένει μια βάρκα, τύπου πιρόγα (ευτυχώς με μηχανή και όχι κουπιά). Πάμε στους κοντινούς καταρράκτες. Το θέαμα όσο πλησιάζουμε είναι ακόμη πιο συγκλονιστικό.. δε μένουμε όμως εκεί.. θα περάσουμε και από πίσω, λέει ο οδηγός. Πρώτη στάση Ucaima Falls. Αφού βγάζουμε φωτογραφίες από κάθε οπτική γωνία.. ο οδηγός μας προτρέπει να μείνουμε με τα μαγιό αλλά να χρησιμοποιήσουμε κάλτσες (περίεργο αλλά μετράει..), για να μη γλιστρήσουμε στα βράχια.. Η αίσθηση περπατώντας από πίσω απίστευτη.. νιώθω ότι παίζω σε ταινία.. τι να πω.. Προσπαθώ να βγάλω καμιά φωτογραφία με το κινητό μου πια.. μιας και τη φωτογραφική την έχουμε αφήσει απ’ έξω.. έχει πολύ νερό για να το διακινδυνέψω.. Πραγματικά.. εκεί καταλαβαίνουμε πια πως οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτό που βλέπουμε και βιώνουμε.. Έχοντας ήδη έρθει σε πρώτη επαφή με τα νερά, συνεχίζουμε την περιήγηση μας με τα πόδια.. Μετά από 10 με 15 λεπτά περπάτημα μέσα σε πυκνή βλάστηση ξεπροβάλει μπροστά μας μια αμμώδης παραλία.. με φοίνικες, στο βάθος οι καταρράκτες Sapo και απέναντι μια πεδιάδα.. απίστευτου μεγέθους που σύμφωνα με τον οδηγό φιλοξένησε γυρίσματα του Jurassic Park. Εδώ εννοείται ότι θα κάνουμε μπάνιο.. και πολύ το αργήσαμε.. Το νερό είναι δροσερό αλλά όχι παγωμένο.. Είναι τέλεια.. Κολυμπάμε, λιαζόμαστε και ξεκινάμε πάλι για το πέρασμα πίσω από τον καταρράκτη. Εκεί συναντάμε ένα άλλο γκρουπ συμπεριλαμβανομένων ενός παππού και μιας γιαγιάς με μπαστούνια.. Τι να πω χαράς το κουράγιο τους!! Εδώ συνεχίζουμε και ανεβαίνουμε από πάνω.. εκεί που πηγάζουν τα νερά του καταρράκτη.. Η θέα μαγευτική!! Το τοπίο, τα νερά.. Είμαστε πραγματικά συγκλονισμένοι.. Πόσες φωτογραφίες μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις έτοιμος να τα αποχωριστείς?? Ο ήλιος έχει πάρει το δρόμο της δύσης κι εμείς ξεκινάμε για την επιστροφή.. Αυτή η ώρα με αγχώνει για τα κουνούπια και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχουμε ξεχάσει το αντικουνουπικό σπρέι στο δωμάτιο. Όταν γυρίζουμε.. στο χωριό λοιπόν φεύγουμε αμέσως για το δωμάτιο.. Κάνουμε τα μπάνια μας.. αλλάζουμε ρούχα και ψεκαζόμαστε!! Έχει πια νυχτώσει αλλά αφού έχουμε χρόνο ως το δείπνο αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στην «παραλία» να βρούμε τους υπόλοιπους που μάλλον είχαν ξεμείνει για μπύρες. Φώτα στους δρόμους δεν υπάρχουν ευτυχώς τα σπίτια φωτίζουν σχετικά για να βλέπουμε πού πάμε!! Φτάνουμε σε ένα όμορφο μπαρ με θέα τη λίμνη από ψηλά.. και παραγγέλνουμε μπυρίτσες.. Το νεαρό ζευγάρι έχοντας πια παγώσει.. μας αφήνει με τη Δέσποινα και αποχωρεί. Η Δέσποινα απίστευτο άτομο.. τρελαμένη με ταξίδια ανταλλάσσουμε εμπειρίες, αν και οι δικές της δεν παίζονται!! Βρίσκεται ήδη στη Βενεζουέλα κανά μήνα και έχει πάει σε πολλά μέρη.. που θα ήθελα να έχουμε χρόνο να πάμε (Merida, Choroni, Los Llanos) αλλά και σε άλλα που δε θα θελα (Καράκας, Μαργαρίτα)!!Πίνουμε τη μπύρα μας στο ειδυλλιακό πραγματικά τοπίο.. και επιστρέφουμε για το δείπνο.. Νόστιμο.. το ψάρι.. αλλά όχι ιδιαίτερα μεγάλο.. (Προσοχή!! Σε αντίστοιχες περιπτώσεις ζητήστε και δεύτερο.. δεν υπάρχει έξτρα χρέωση απ’ ό,τι κατάλαβα.. αλλά ευελπιστούν στο να μη ζητήσεις..) Απέναντι από τα δωμάτια έχουμε ήδη παρατηρήσει ένα υπαίθριο μπαράκι-mini market.. και κατευθυνόμαστε προς τα εκεί το κλασσικό πλέον παρεάκι.. νεαρό ζευγάρι, Δέσποινα κι εμείς για παγωτό ή μπύρα.. Πλάκα έχει αλλά είναι ακόμη νωρίς οπότε χάνουμε το τζερτζελέ που θα ακολουθήσει (κατά τα λεγόμενα της barwoman) μιας και την επόμενη μέρα έχουμε να ξυπνήσουμε στις 7. Πρώτη νύχτα μετά από τόσες μέρες.. που μπορούμε να κοιμηθούμε μπρούμυτα… και σε κρεβάτι μάλιστα.. Αλήθεια φοβερή εφεύρεση το κρεβάτι-στρώμα.. Καλά για να μην αναφέρω το ντους!!Η ώρα είναι 7.15 και όλοι μαζί ξανά στο τραπέζι σερβιριζόμαστε το πρωινό.. Arepas, τυρί, ζαμπόν και αβγό τηγανιτό! Ισχύει ξανά η δυνατότητα δεύτερου πιάτου.. και αυτή τη φορά την εξάσκησα κι εγώ.. Πολύ νόστιμα τα arepas!! Μετά το πρωινό κάνουμε check out. Αφήνουμε κάποια πράγματα στη reception για φύλαξη και με τα υπόλοιπα (2 ρούχα, φακό, αντηλιακό, παπούτσια, σαγιονάρες, αντικουνουπικό ΚΑΙ sleeping bags) ξεκινάμε για τα Angel Falls. Το βράδυ θα διανυκτερεύσουμε σε ένα «καταυλισμό» και θα κοιμηθούμε σε αιώρες!! Έτοιμοι, λοιπόν, 7.45 μπαίνουμε στο λεωφορειάκι για να μας πάει στη βάρκα όχι πια στη λίμνη αλλά πάνω από τους καταρράκτες ucaima. Αφού τοποθετούν τις προμήθειες φαγητού, τα πράγματα μας και τη δεύτερη μηχανή της βάρκας σε νάιλον για να μη βραχούν, φοράμε τα σωσίβια μας και ξεκινάμε.. Μισή ώρα βαρκάδα.. και σταματάμε πάλι.. Μάλλον υπάρχει μια μικρή διαδρομή με βράχια και ξέρες που η βάρκα δεν περνάει εύκολα με 12 άτομα πάνω.. οπότε μας αφήνει.. κάνουμε μια διαδρομή περπάτημα μισής ώρας και βρισκόμαστε πάλι σε μια όχθη του ποταμού για να πάρουμε και πάλι τη βαρκούλα μας.. Και τώρα.. 4,5 ώρες στη βάρκα.. τοπία απίστευτα.. τα νερά κατακόκκινα αλλού ήρεμα και αλλού πιο άγρια.. φωτογραφίες συνέχεια.. κάθε φορά που πλησιάζουμε ένα βουνό αναρωτιόμαστε αν θα δούμε τα Angel Falls.. τελικά μετά το τρίτο βουνό.. και μετά από μια ολιγόλεπτη στάση για ξεμούδιασμα.. φαίνεται να πλησιάζουμε.. Και να ξεπροβάλλει μπροστά μας (από μακριά πάντα..) ο ψηλότερος καταρράκτης του κόσμου!! Και επιτέλους είμαστε στον καταυλισμό που θα διανυκτερεύσουμε.. μέσα στο δάσος.. με απίστευτα ψηλά δέντρα ένα δωμάτιο κουζίνας, τουαλέτες και ντους και μια σειρά από αιώρες-κουνουπιέρες προστατευμένες με τσίγκους από πάνω.. Ακούγεται περίεργο ίσως και λίγο πρωτόγονο.. αλλά είναι πραγματικά ενδιαφέρον.. Τρώμε ένα σάντουιτς στα γρήγορα, τακτοποιούμαστε και ξεκινάμε για τη διαδρομή μιας ώρας με τα πόδια μέχρι το viewpoint του καταρράκτη. Η διαδρομή πραγματικά είναι εντυπωσιακή αλλά όχι και εύκολη.. δεν είναι απλά περπάτημα.. είναι σκαρφάλωμα.. Περπατάμε πάνω σε ρίζες δέντρων, «πηδάμε» κορμούς πεσμένων δέντρων σκαρφαλώνουμε σε βράχους.. Έχω κουραστεί.. και ούτε να σταματήσουμε να ξαποστάσουμε δε μπορούμε η οικογένεια των Αυστριακών με πρώτο και κύριο τον 60άρη πατέρα.. Τι fit πια αυτός ο άνθρωπος!!!! Τέλος πάντων.. με πολύ κόπο και σπρώξιμο.. φτάνουμε στον προορισμό μας.. Τι να πω τώρα!! Ότι άξιζε τον κόπο?? Ό, τι και να πω είναι λίγο.. Βλέπουμε όλο τον καταρράκτη από αρκετά κοντά πια!! Βγάζουμε φωτογραφίες από κάθε οπτική γωνία.. ξεκουραζόμαστε λίγο και απολαμβάνουμε τη θέα!! Δεν τελειώνει όμως εδώ ο περίπατος-ορειβασία.. Θα αναταμειφθούμε ακόμη περισσότερο για την κούραση μας.. Φεύγουμε από το viewpoint και προχωρούμε άλλα 5-10 λεπτά.. Τώρα πια νομίζουμε ότι είμαστε στον παράδεισο!!!!!!!!!!!!!! Το θέαμα είναι απίστευτο.. είμαστε μπροστά από ένα είδος μικρής λίμνης-πισίνας.. που σχηματίζεται στο τέλος του καταρράκτη.. Κολυμπάμε στα κατακόκκινα παγωμένα νερά ενώ το νερό πέφτει δίπλα μας με ορμή.. ερχόμενο από ένα χιλιόμετρο υψόμετρο!! Απίστευτο??!! Κι όμως αληθινό!! Δε χορταίνουμε να κολυμπάμε.. να βγάζουμε φωτογραφίες και να απολαμβάνουμε τα τρεχούμενα νερά… Κι όμως πρέπει ήδη να φύγουμε.. η λίμνη είναι μικρή και ο χώρος που αφήνεις πράγματα κλπ περιορισμένος.. Ένα άλλο γκρουπ έρχεται και πρέπει να παραχωρήσουμε τη θέση μας.. Άσε που ήδη η ώρα είναι 16.00 και έχουμε άλλη μια ώρα τουλάχιστον για το κατέβασμα.. Η δύση του ηλίου καλύτερα να μας βρει στον καταυλισμό και όχι στο δρόμο!! Ο δρόμος της επιστροφής φαίνεται πολύ πιο εύκολος όντας αναζωογονημένοι από το μπάνιο και συνεπαρμένοι από τη θέα.. Γυρίζουμε λοιπόν.. αλλάζουμε.. υποτίθεται ότι είχαμε και στεγνά ρούχα-παπούτσια κλπ..
Οι άλλοι δηλαδή γιατί εγώ δυστυχώς μόνο ένα ζευγάρι κάλτσες είχα ακόμη και με τη σαγιονάρα ήταν φοβερός συνδυασμός.. Κάτσαμε λοιπόν στο τραπέζι με ό,τι είχε ο καθένας να φορέσει.. και ξεκινήσαμε τους καφέδες και τις κουβεντούλες. Σε λίγο ήταν έτοιμο και το φαγητό.. κοτόπουλο στη σούβλα που είχε στηθεί πρόχειρα πίσω από την κουζίνα.. Ωραίο το φαγητό.. πεινούσαμε βέβαια κιόλας αλλά από αλκοόλ τίποτα.. Φυσικά ξέραμε όλοι ότι δεν περιλαμβάνεται στην τιμή του πακέτου αλλά που να φανταστούμε ότι δε θα υπήρχε ούτε μια μπύρα και με πληρωμή.. Τι να κάνουμε είδαμε και αποείδαμε.. τη βγάλαμε με χαμομήλι και καφέ.. Ευτυχώς ο οδηγός μας γνώριζε καλά αγγλικά.. και έτσι μπορέσαμε να μάθουμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Μας είπε για τη ζωή των ντόπιων, για τις διαφορετικές «φυλές», τον Chavez, για το χρυσό και τα διαμάντια που υπάρχουν στην περιοχή. Περάσαμε όμορφα αλλά πήγε ήδη 21:00, η γεννήτρια πρέπει να κλείσει.. ανάψαμε κεριά στα διάφορα κεντρικά σημεία και ήρθε η ώρα να πέσουμε για ύπνο.. στις καταπληκτικές και ευρύχωρες αιώρες.. με τις κουνουπιέρες. Τελικά δεν είναι και τόσο άσχημα.. αν τουλάχιστον έχεις το sleeping bag γιατί η υγρασία είναι άπλετη.. Ωστόσο.. δεν είχα σκεφτεί το αυτονόητο.. το ροχαλητό……. Τρόμαξα να κοιμηθώ ρε παιδιά.. Τι να πω.. Στην αρχή ήταν το ροχαλητό.. Περίμενα.. περίμενα.. Δε σταματούσα.. προφανώς και το διπλανό ζευγάρι των νεαρών δεν είχε ύπνο (τώρα από το ροχαλητό ήταν από τίποτα άλλο δεν ξέρω..). Και ξαφνικά σταματάει το ροχαλητό και λέω εδώ είμαστε!! Τώρα θα κοιμηθούμε!! Αλλά που.. Το ζευγαράκι είχε όρεξη για τρελίτσες και γλύκες.. αποφάσισαν να χωθούν σε μια από τις αιώρες τους και φυσικά να μην αφήσουν εμένα να κοιμηθώ.. Τι να πεις… Εν τέλει κατά τις 4:00 ήρθε η ώρα που τόσο περίμενα σταμάτησαν όλοι και με πήρε κι εμένα ο ύπνος. Το πρωί ξυπνήσαμε γύρω στις 7:00. Ήμουν σίγουρη πως το βράδυ είχε βρέξει αλλά όχι ήταν όλα στεγνά.. Τι να πω!! Μάλλον με επηρέασε τόσο η υγρασία!! Πριν το πρωινό πεταχτήκαμε με τον Αποστόλη και τη Δέσποινα σε ένα ξέφωτο για να δούμε τον καταρράκτη μια τελευταία φορά αλλά δυστυχώς είχε ομίχλη και δεν καταφέραμε να βγάλουμε την 500η φωτογραφία.. κρίμα.. Γυρίσαμε στα γρήγορα για να απολαύσουμε τα ζεστά arepas και το τελευταίο μας καφεδάκι στα βάθη της ζούγκλας.Μετά το πρωινό.. μαζεύουμε πράγματα στα γρήγορα και ξεκινάμε!! Ο δρόμος της επιστροφής πιο ήρεμος αλλά και πιο κουραστικός.. χωρίς την αγωνία για το τι καινούργιο θα βρεις στον προορισμό.. Μετά τις 4 ώρες βαρκάδα σταματάμε και πάλι για να κάνουμε το 30λεπτο περίπατο μας.. Πέρναμε από ένα «περίπτερο» με σουβενίρς.. κοσμήματα χειροποίητα, καλάμια και ψάθινα μπιχλιμπίδια.. Στη μέση του πουθενά.. πραγματικά απίστευτο.. αλλά μάλλον όλες οι βάρκες παιρνούν από κει τους τουρίστες.. μίζα των οδηγών παίζει παντού τελικά.. χαχαχα!!
Και ναι φτάνουμε ξανά στο χωριό.. Η μακαρονάδα μας είναι ήδη στο τραπέζι και μας περιμένει.. κλασσικά πέφτουμε με τα μούτρα!! Δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς πολύ χρόνο, πρέπει να φύγουμε για το αεροδρόμιο! Εκεί πια μπαίνουμε στο «μεγάλο» αεοροπλανάκι των 5 θέσεων μαζί με το νεαρό ζευγάρι και τη Δέσποινα. Η Δέσποινα μπροστά έχει και τιμόνι.. καλό,ε?? Σε μια ωρίτσα χωρίς ιδιαίτερες αναταράξεις και με λίγο ύπνο πια.. φτάνουμε στη Bolivar.
