cathy-κι
Member
- Μηνύματα
- 156
- Likes
- 163
- Επόμενο Ταξίδι
- Τανζανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ξέμεινα από όνειρο??
Chichiriviche ΟΛΕ!!Ήρθε η στιγμή να κοιμηθούμε μπρούμυτα..
Πρώτη στάση του λεοφωρείου του πρωί στο Maracay (πριν τη Valencia) και εμείς ως άσχετοι ετοιμαζόμαστε και κατεβαίνουμε.. που να φανταστούμε ότι είχε βρει κίνηση το λεωφορείο και άργησε όποτε οι 10 ώρες είναι πια 12.
Ευτυχώς την τελευταία στιγμή μας το σφυράει ο συνοδηγός και μπαίνουμε πάλι μέσα!! Τελικά φτάνουμε στη Valencia γύρω στις 11 και αναζητάμε τα τοπικά λεοφωρεία για Chichiriviche. Καιρός ήταν να μπούμε και σε ένα τυπικό λεωφορείο λατινοαμερικάνικο.. από αυτά που βλέπουμε στις ταινίες και στις διαφημίσεις..
Έχει κι αυτό την πλάκα του!! Αυτό που δεν έχει καθόλου πλάκα είναι πως από όλα τα λεωφορεία που φεύγουν και έρχονται επιλέγεται το δικό μας για τυπικό έλεγχο από την αστυνομία.. Και χωρίς να το καταλαβούμε είμαστε όλοι πάλι έξω από το λεωφορείο χωρισμένοι σε άνδρες και γυναίκες με τα διαβατήρια στο χέρι.. να περιμένουμε στην ουρά για σωματικό έλεγχο. Άντε και τελειώσαμε και με μισή ώρα καθυστέρηση αναχωρούμε!! Δύομισι ώρες για Chichiriviche με ένα λεωφορειάκι τύπου «το Ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», η μουσική στο τέρμα και η ταχύτητα να μην πέφτει από τα 80 km/h.:evil::evil: Η διαδρομή ενδιαφέρουσα.. περνάμε παραλίες, χωριά, αίθρια μαγαζάκια με χειροποίητες αιώρες κλπ. Κρίμα που δε μπορούμε να σταματήσουμε να πάρουμε μια!!
Και ναι φτάσαμε στο περιβόητο Chichiriviche.. Το κέντρο του.. δε λέει κάτι.. (τα άλλα του όμως δεν μπορούμε καν να τα φανταστούμε).. Ωστόσο είμαστε ήδη αρκετά κουρασμένοι για περιηγήσεις και βρίσκουμε ενα ταξί να μας πάει στην Posada. Ξεκινάμε και ο ταρίφας προφανώς δεν ξέρει που είναι οπότε όποιον βλέπει στο δρόμο τον ρωτάει.. ευτυχώς ο τρίτος περαστικός ήξερε.. Βγαίνουμε λοιπόν σε ένα παραλιακό δρόμο ο οποίος όμως είναι έρημος, τα σπίτια και τα ξενοδοχεία φαίνονται σαν εγκαταλελειμένα ενώ ο καιρός είναι συννεφιασμένος και φυσάει οπότε δε βοηθάει καθόλου. Εν τέλει φτάνουμε μπροστά στην αυλή της Posada Kanosta και λίγο καχύποπτα από τα περίχωρα μπαίνουμε στην αυλή.. Ο τόπος είναι ένας μικρός παράδεισος.. στη μέση του πουθενά.. Οι φωτογραφίες ίσως και να το αδικούν.. Μια τρελή βενεζουελιανή μας υποδέχεται με φωνές που πραγματικά αναρωτιέσαι αν σε καλοσωρίζει ή αν σε βρίζει.. (ελπίζω το πρώτο βέβαια!
). Μας δείχνει το δωμάτιο μας που πραγματικά τα σπάει. Γενικά έχω τρελό κόλλημα με την καθαριότητα.. (σε τέτοια ταξίδια βέβαια το ξεπερνάω χωρίς να μπορώ να κάνω τπτ άλλο).. Αλλά το δωμάτιο αυτό πραγματικά μυρίζει καθαριότητα.. Το κρεβάτι είναι υπέρδιπλο.. και η διακόσμηση από μικρά πράγματα το καθένα με επιλεγμένο από ξεχωριστό γούστο.. Έχω πραγματικά ενθουσιαστεί!!
Παρά την ταλαιπωρία βέβαια των τελευταίων 24 ώρων δε νυστάζουμε.. Ο καιρός δεν είναι και για μπάνιο βέβαια οπότε λέμε να βγούμε μια βόλτα να εξερευνήσουμε την περιοχή!! Κάνουμε ένα ντους, αλλάζουμε και ρούχα και να’μαστε έξω!! Ο δρόμος είναι έρημος σα να φαίνεται ότι είμαστε off season!! Κόσμο ιδιαίτερο δεν έχει.. αλλά κάποιοι λίγοι κάνουν μπάνιο.. Η θάλασσα είναι αγριεμένη και θολή.. οπότε δε μας κάνει και πολύ κέφι.. Κάνουμε πάντως τη βόλτα μας βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και επιστρέφουμε στην posada.. Εκεί η Patrizia μας περιμένει για να μας κεράσει μια cocada.. Τέλεια.. Δεν είναι χυμός καρύδας απλά.. Είναι κάτι σαν milkshake με γεύση καρύδα.. Φοβερό με μια λέξη.. Παίρνουμε λοιπόν δυνάμεις και ξεκινάμε να παίξουμε χαρτιά.. (που φυσικά κουβαλάμε πάντα στα ταξίδια!!).. Ωστόσο η Patrizia με τα ελάχιστα αγγλικά και τα πολλά ισπανικά της έχει αντίθετη άποψη.. Θέλει να παίξουμε ένα από τα δικά της επιτραπέζια.. Οπότε παίρνουμε κι εμείς ένα που έμιαζε με scruble αριθμών.. ρίχνουμε και μια ματιά στις οδηγίες και ξεκινάμε.. Δε μπορώ να σας περιγράψω την έκφραση της όταν μας είδε να παίζουμε.. Προφανώς δεν είχαμε καταλάβει τις οδηγίες.. και το παίζαμε όπως μας βόλευε.. Άρχισε να τραβάει τα μαλλιά της και να μας «βρίζει» στα ισπανικά!! Πολλή πλάκα.. Αφού την αφήσαμε να ηρεμήσει.. την προτρέψαμε να μας δείξει και λίγο η νοηματική λίγο τα ισπανικά που είχαμε ήδη αρχίσει να μαθαίνουμε από το λεξικό.. κάτι καταλάβαμε!!
Αααααα!! ξέχασα..ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!! Κατά την περιήγηση μας στη σάλα με τα επιτραπέζια και τα περιοδικά.. πιάνουμε ένα βιβλίο που γράφει τα 40 καλύτερα καταλύματα στη Βενεζουέλα..2010 και το Kanosta ήταν μέσα!! Απίστευτο, ε? Τελικά είμαι πολύ πολύ ευχαριστημένη με την επιλογή μου!!
Αφού παίξαμε αρκετά.. ήπιαμε και κανά δυό μπίρες.. αποφασίσαμε να την πέσουμε για λίγο πριν το δείπνο! Και αυτό κάναμε.. δε βάλαμε ούτε ξυπνητήρι.. οπότε κατά τις 8 ακούσαμε την πόρτα.. Μας καλούσε μια φωνή για να βγούμε!! Οι υπόλοιποι ένοικοι ήταν ήδη έξω και απολάμβαναν το κρασί τους με finger food πριν κάτσουμε στα τραπέζια, τα οποία ήταν διακοσμημένα με ευλαβική προσοχή!! Τι να πω.. ενθουσιάζομαι ακόμη πιο πολύ..
Μας σερβίρουν λοιπόν κι εμάς το κρασί μας.. Και κάνουμε μια πρώτη γνωριμία με τους υπόλοιπους που κατά τύχη έχουν φτάσει όλοι την ίδια μέρα. Ένα νεαρό ζευγάρι Φιλανδός-Πολωνή με τους γονείς του νεαρού, ένα χαριτωμένο και ευγενές ζευγάρι ηλικιωμένων Ισπανών και μια Βενεζουελιανή μόνη που ήρθε να χαλαρώσει.
Σε λίγο μας καλούν για να κάτσουμε για το δείπνο. Και ο ενθουσιασμός συνεχίζεται!! Πρώτο πιάτο spaghetti al pesto.. Δεύτερο πιάτο φέτες μοσχαριού με ρύζι και σος μπαλσάμικο.. Μιλάμε για τρελές «γκουρμεδιές» και όλα πεντανόστιμα.. Και τέλος το γλυκό, κάτι που μοιάζει με κρέμα καραμελέ.. επίσης πολύ νόστιμο!!
Αφού τρώμε και είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι.. αρχίζουμε να συζητάμε με τους φιλανδούς τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα.. To Chichiriviche ανήκει στο National Park Morrocoy. Εκεί ανήκει και ένα πλήθος από μικρά νησάκια που είναι αποκλειστικά για μπάνιο και άραγμα.. Με ποιο γνωστό το Cayo Sombrero.. Κανονίζουμε λοιπόν να πάρουμε όλοι μαζί (για να μοιραστούμε και τα έξοδα) μια βάρκα (με βαρκάρη-οδηγό φυσικά) για το Sombrero.. Είναι 300 bolivars το πήγαινε-έλα. Και αφού τα κανονίσαμε όλα.. ήρθε η μεγάλη στιγμή.. θα κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι.. και μάλιστα μπρούμυτα..
Ποιος να το πίστευε.. ότι θα ήταν τρελή μου επιθυμία κάτι που κάνω κάθε μέρα στο σπίτι μου και ούτε δίνω σημασία..:roll::roll:
Πρώτη στάση του λεοφωρείου του πρωί στο Maracay (πριν τη Valencia) και εμείς ως άσχετοι ετοιμαζόμαστε και κατεβαίνουμε.. που να φανταστούμε ότι είχε βρει κίνηση το λεωφορείο και άργησε όποτε οι 10 ώρες είναι πια 12.
Ευτυχώς την τελευταία στιγμή μας το σφυράει ο συνοδηγός και μπαίνουμε πάλι μέσα!! Τελικά φτάνουμε στη Valencia γύρω στις 11 και αναζητάμε τα τοπικά λεοφωρεία για Chichiriviche. Καιρός ήταν να μπούμε και σε ένα τυπικό λεωφορείο λατινοαμερικάνικο.. από αυτά που βλέπουμε στις ταινίες και στις διαφημίσεις.. Έχει κι αυτό την πλάκα του!! Αυτό που δεν έχει καθόλου πλάκα είναι πως από όλα τα λεωφορεία που φεύγουν και έρχονται επιλέγεται το δικό μας για τυπικό έλεγχο από την αστυνομία.. Και χωρίς να το καταλαβούμε είμαστε όλοι πάλι έξω από το λεωφορείο χωρισμένοι σε άνδρες και γυναίκες με τα διαβατήρια στο χέρι.. να περιμένουμε στην ουρά για σωματικό έλεγχο. Άντε και τελειώσαμε και με μισή ώρα καθυστέρηση αναχωρούμε!! Δύομισι ώρες για Chichiriviche με ένα λεωφορειάκι τύπου «το Ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», η μουσική στο τέρμα και η ταχύτητα να μην πέφτει από τα 80 km/h.:evil::evil: Η διαδρομή ενδιαφέρουσα.. περνάμε παραλίες, χωριά, αίθρια μαγαζάκια με χειροποίητες αιώρες κλπ. Κρίμα που δε μπορούμε να σταματήσουμε να πάρουμε μια!!Και ναι φτάσαμε στο περιβόητο Chichiriviche.. Το κέντρο του.. δε λέει κάτι.. (τα άλλα του όμως δεν μπορούμε καν να τα φανταστούμε).. Ωστόσο είμαστε ήδη αρκετά κουρασμένοι για περιηγήσεις και βρίσκουμε ενα ταξί να μας πάει στην Posada. Ξεκινάμε και ο ταρίφας προφανώς δεν ξέρει που είναι οπότε όποιον βλέπει στο δρόμο τον ρωτάει.. ευτυχώς ο τρίτος περαστικός ήξερε.. Βγαίνουμε λοιπόν σε ένα παραλιακό δρόμο ο οποίος όμως είναι έρημος, τα σπίτια και τα ξενοδοχεία φαίνονται σαν εγκαταλελειμένα ενώ ο καιρός είναι συννεφιασμένος και φυσάει οπότε δε βοηθάει καθόλου. Εν τέλει φτάνουμε μπροστά στην αυλή της Posada Kanosta και λίγο καχύποπτα από τα περίχωρα μπαίνουμε στην αυλή.. Ο τόπος είναι ένας μικρός παράδεισος.. στη μέση του πουθενά.. Οι φωτογραφίες ίσως και να το αδικούν.. Μια τρελή βενεζουελιανή μας υποδέχεται με φωνές που πραγματικά αναρωτιέσαι αν σε καλοσωρίζει ή αν σε βρίζει.. (ελπίζω το πρώτο βέβαια!
). Μας δείχνει το δωμάτιο μας που πραγματικά τα σπάει. Γενικά έχω τρελό κόλλημα με την καθαριότητα.. (σε τέτοια ταξίδια βέβαια το ξεπερνάω χωρίς να μπορώ να κάνω τπτ άλλο).. Αλλά το δωμάτιο αυτό πραγματικά μυρίζει καθαριότητα.. Το κρεβάτι είναι υπέρδιπλο.. και η διακόσμηση από μικρά πράγματα το καθένα με επιλεγμένο από ξεχωριστό γούστο.. Έχω πραγματικά ενθουσιαστεί!! Παρά την ταλαιπωρία βέβαια των τελευταίων 24 ώρων δε νυστάζουμε.. Ο καιρός δεν είναι και για μπάνιο βέβαια οπότε λέμε να βγούμε μια βόλτα να εξερευνήσουμε την περιοχή!! Κάνουμε ένα ντους, αλλάζουμε και ρούχα και να’μαστε έξω!! Ο δρόμος είναι έρημος σα να φαίνεται ότι είμαστε off season!! Κόσμο ιδιαίτερο δεν έχει.. αλλά κάποιοι λίγοι κάνουν μπάνιο.. Η θάλασσα είναι αγριεμένη και θολή.. οπότε δε μας κάνει και πολύ κέφι.. Κάνουμε πάντως τη βόλτα μας βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και επιστρέφουμε στην posada.. Εκεί η Patrizia μας περιμένει για να μας κεράσει μια cocada..
Τέλεια.. Δεν είναι χυμός καρύδας απλά.. Είναι κάτι σαν milkshake με γεύση καρύδα.. Φοβερό με μια λέξη.. Παίρνουμε λοιπόν δυνάμεις και ξεκινάμε να παίξουμε χαρτιά.. (που φυσικά κουβαλάμε πάντα στα ταξίδια!!).. Ωστόσο η Patrizia με τα ελάχιστα αγγλικά και τα πολλά ισπανικά της έχει αντίθετη άποψη.. Θέλει να παίξουμε ένα από τα δικά της επιτραπέζια.. Οπότε παίρνουμε κι εμείς ένα που έμιαζε με scruble αριθμών.. ρίχνουμε και μια ματιά στις οδηγίες και ξεκινάμε.. Δε μπορώ να σας περιγράψω την έκφραση της όταν μας είδε να παίζουμε.. Προφανώς δεν είχαμε καταλάβει τις οδηγίες.. και το παίζαμε όπως μας βόλευε.. Άρχισε να τραβάει τα μαλλιά της και να μας «βρίζει» στα ισπανικά!! Πολλή πλάκα.. Αφού την αφήσαμε να ηρεμήσει.. την προτρέψαμε να μας δείξει και λίγο η νοηματική λίγο τα ισπανικά που είχαμε ήδη αρχίσει να μαθαίνουμε από το λεξικό.. κάτι καταλάβαμε!! Αααααα!! ξέχασα..ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!! Κατά την περιήγηση μας στη σάλα με τα επιτραπέζια και τα περιοδικά.. πιάνουμε ένα βιβλίο που γράφει τα 40 καλύτερα καταλύματα στη Βενεζουέλα..2010 και το Kanosta ήταν μέσα!! Απίστευτο, ε?
Τελικά είμαι πολύ πολύ ευχαριστημένη με την επιλογή μου!!Αφού παίξαμε αρκετά.. ήπιαμε και κανά δυό μπίρες.. αποφασίσαμε να την πέσουμε για λίγο πριν το δείπνο! Και αυτό κάναμε.. δε βάλαμε ούτε ξυπνητήρι.. οπότε κατά τις 8 ακούσαμε την πόρτα.. Μας καλούσε μια φωνή για να βγούμε!! Οι υπόλοιποι ένοικοι ήταν ήδη έξω και απολάμβαναν το κρασί τους με finger food πριν κάτσουμε στα τραπέζια, τα οποία ήταν διακοσμημένα με ευλαβική προσοχή!! Τι να πω.. ενθουσιάζομαι ακόμη πιο πολύ..
Μας σερβίρουν λοιπόν κι εμάς το κρασί μας.. Και κάνουμε μια πρώτη γνωριμία με τους υπόλοιπους που κατά τύχη έχουν φτάσει όλοι την ίδια μέρα. Ένα νεαρό ζευγάρι Φιλανδός-Πολωνή με τους γονείς του νεαρού, ένα χαριτωμένο και ευγενές ζευγάρι ηλικιωμένων Ισπανών και μια Βενεζουελιανή μόνη που ήρθε να χαλαρώσει.
Σε λίγο μας καλούν για να κάτσουμε για το δείπνο. Και ο ενθουσιασμός συνεχίζεται!!
Πρώτο πιάτο spaghetti al pesto.. Δεύτερο πιάτο φέτες μοσχαριού με ρύζι και σος μπαλσάμικο.. Μιλάμε για τρελές «γκουρμεδιές» και όλα πεντανόστιμα.. Και τέλος το γλυκό, κάτι που μοιάζει με κρέμα καραμελέ.. επίσης πολύ νόστιμο!!Αφού τρώμε και είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι.. αρχίζουμε να συζητάμε με τους φιλανδούς τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα.. To Chichiriviche ανήκει στο National Park Morrocoy. Εκεί ανήκει και ένα πλήθος από μικρά νησάκια που είναι αποκλειστικά για μπάνιο και άραγμα.. Με ποιο γνωστό το Cayo Sombrero.. Κανονίζουμε λοιπόν να πάρουμε όλοι μαζί (για να μοιραστούμε και τα έξοδα) μια βάρκα (με βαρκάρη-οδηγό φυσικά) για το Sombrero.. Είναι 300 bolivars το πήγαινε-έλα. Και αφού τα κανονίσαμε όλα.. ήρθε η μεγάλη στιγμή.. θα κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι.. και μάλιστα μπρούμυτα..
Ποιος να το πίστευε.. ότι θα ήταν τρελή μου επιθυμία κάτι που κάνω κάθε μέρα στο σπίτι μου και ούτε δίνω σημασία..:roll::roll:
λευκή άμμος (που τελικά δεν είναι άμμος αλλά μάλλον τριμμένα κοράλια..), φοίνικες παντού και καταγάλανα νερά.. Φυσικά δε λείπουν οι πλανόδιοι.. Νοικιάζουν ξαπλώστρες, πουλάνε παγωτά, κάνουν μασάζ και το κυριότερο.. πουλάνε πεταλίδες.. που τις ανοίγουν εκείνη την ώρα για να τις φας αλλά και αστακούς που πραγματικά δεν ήξερα ότι τρώγονται ωμοί.. Ωστόσο εμείς έχοντας στο νου το «μπαμπά-Φιλανδό» δεν πλησιάζουμε τπτ.. Και το κακό είναι πως το μπαρ του νησιού είναι κλειστό..
μαζεύουμε πράγματα και περιμένουμε το φίλο-οδηγό!! Η Patrizia μας ξεναγεί στα υπόλοιπα δωμάτια.. και αφού μας ρίχνει τη σπόντα ότι μας έκανε πολύ καλή τιμή κατά λάθος.. μας αποχαιρετά θερμά.. και μας παραδίδει στο φίλο-οδηγό.. ο οποίος έχει σκάσει με mini-van ξεχωριστών θέσεων που πέφτουν τα καθίσματα.. ξεχωριστό air-condition πίσω-μπρος κλπ.. μέσα στη χλίδα δηλαδή. 
