Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Nikos86]

Πολυ ωραια ξεκινησες αναμενουμε συνεχεια. Ειμαι σιγουρος πως θα ειναι και αυτη εντυπωσιακη ιστορια!

Τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν υπήρξε καμία περίοδος που να κοιμήθηκα για πάνω από μία εβδομάδα στην ίδια πόλη

Πωπω! Ουαου!


Παντως πανω σε αυτο παντως με τους αγελαστους Ρωσους που λες, να σχολιασω 2-3 πραγματα που ισως ηδη να τα ξερεις.

Δεν θεωρουν το χαμογελο ενδειξη ευγενειας και σεβασμου,
αντίθετα με τους Δυτικούς που αισθάνονται σχεδόν υποχρεωμένοι να χαμογελάσουν για να φανούν ευγενείς και πολιτισμένοι. Ειδικα το πλατυ χαμογελο το θεωρουν χαζο ή υποκριτικο καπου ειχα διαβασει αλλα μου το εχουν πει κιολας. Εχουν και καποια τσιτατα που σχολιαζουν αρνητικα το χαμογελο που δεν τα θυμαμαι. Το χαμογελο σε τουριστικο επιπεδο δεν το εκλαμβανουν ως κινηση ευγενειας αλλα ως κινηση δουλοπρεπειας. Χαμογελανε μονο οταν ειναι σε πολυ καλη διαθεση με πολυ δικους τους ανθρωπους γιατι το χαμογελο για αυτους ειναι κατι που πρεπει να εχει πραγματικη αιτια. Θεωρουν πως το μονιμα κολλημενο χαμογελο ειναι συνδρομο κοινωνιων με οξυμενη υποκρισια.

Η αληθεια ειναι πως εχουν ενα δικιο. Οι Εγγλεζοι για παραδειγμα που το εχουν μονιμα κολλημενο στα χειλη ειναι ενα καλο παραδειγμα κοινωνικης κουλτουρας με αυξημενη υποκρισια. Παρ' ολα αυτα και εμενα μου ειναι δυσκολο να προσαρμοστω στην κουλτουρα τους και συχνα τους χαμογελω ασυναισθητα παρ' οτι γνωριζω πως δεν τους πολυαρεσει. Παρ'οτι τα ξερω ολα αυτα ακομα μου ψιλοκακοφαινεται που ειναι παντα αγελαστοι. Δεν μου ειναι και ο πιο συμπαθης λαος στην πρωτη γνωριμια και στο λεγομενο small talk, μολις ξεπεραστει ομως αυτο και φτασεις σε ενα δευτερο επιπεδο επικοινωνιας ειναι αρκετα κομπλε.

 

[poised]

Τώρα φοβάμαι πως θα ξεφύγουμε μέσα στην ιστορία του ανθρώπου, αλλά εγώ βρίσκω ότι χώρες που η κοινωνική σύμβαση επιβάλει να χαμογελάς όπως πχ Ταιλάνδη ή Λάος είναι πολύ πιο ευχάριστες από αυτές στις οποίες η κοινωνική σύμβαση στηρίζεται στη σοβαρότητα όπως το Βιετνάμ ή η Κορέα. Γιατί όπως μπορεί να πει κάποιος ότι το χαμόγελο είναι χαζοχαρούμενο και υποκριτικό, άλλο τόσο η σοβαροφάνεια είναι υποκρισία. Τουλάχιστον το χαμόγελο κάνει την καθημερινότητα πιο όμορφη.

Αλλά πρέπει να συμφωνήσω ότι οι Άγγλοι που χρησιμοποιούν 235 λέξεις απολογίας ενώ σε γράφουν κανονικά στα @@ τους είναι οι χειρότεροι.

 

[isabelle]

Στη Ρωσια (και τις περιφερειακες της χωρες) υπαρχει ενα περιεργο λατινοαμερικανικου τυπου φετιχ με τον "δυνατο ηγετη" για τη χωρα, τη μεσιανικη φιγουρα που θα εχει το εθνος δυνατο και θα το φοβουνται διεθνως. Το ποσο ανελευθερο ειναι το καθεστως του εν λογω ηγετη για καποιο λογο δε το θεωρουν τοσο μειζον θεμα οσο το θεωρουμε στη Δυση.
Αυτη τη νοοτροπια τη βλεπεις ακομα και σε ευρωπαϊκες χωρες της Αν. Ευρωπης. Π.χ. Ουγγαρια, ευρεως διαδεδομενη η λογικη "αφου μπορω να ψηφισω, δημοκρατια εχουμε, γιατι λενε οτι ειναι αυταρχικος ο Ορμπαν;".

Έχει βάση αυτό που λες για τον "δυνατό ηγέτη" μα θα έλεγα ότι δεν είναι μόνο αυτό. Συνάντησα κι ανθρώπους που, λίγο πολύ, έχουν την εξής προσέγγιση: "Επί ΕΣΣΔ είχαμε εξασφαλισμένα όλα τα αναγκαία εκτός από ελευθερία. Τώρα διαθέτουμε θεωρητικά απεριόριστη ελευθερία επιλογών, πρακτικά όμως αν δεν έχεις λεφτά είσαι πιο δούλος σήμερα. " Διατυπωμένο έτσι συνοπτικά ίσως ακούγεται κάπως απλοϊκό και μανιχαϊστικό, μα αν το καλοσκεφτείς είναι αρκετά βάσιμο για πολύ μεγάλη κοινωνική μερίδα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Βουνά Khibiny: Η δίδυμη αδελφή του Βενιζέλου, ενάμισι μέτρο κρέας και μια αναρριχώμενη ρεσεψιονίστ​

Μπορεί να είχαμε πέσει ξεροί για ύπνο, αλλά ξυπνήσαμε αρκετές φορές λόγω της ατελείωτης φασαρίας που έκαναν άλλοι ένοικοι του ξενοδοχείου κοπανώντας πόρτες και περπατώντας ατέρμονα μέσα στα άγρια χαράματα. Τουλάχιστον είχαμε κανονίσει για τη σημερινή μέρα με τον Αλεξέι να αναχωρήσουμε στις 9.30, οπότε θα μπορούσαμε να απολαύσουμε το πρωινό μας, που συμπεριλαμβανόταν στην τιμή του δωματίου.

Το πρωινό ήταν ένας μικρός μπουφές με μερικές περίεργες επιλογές, που αργότερα διαπίστωσα πως είναι αρκετά διαδεδομένες στη χώρα. Για παράδειγμα, ένα είδος πίτας-wrap με κιμά μέσα, το οποίο μάλιστα οι Ρώσοι (ξένους δεν είδαμε και πουθενά) το έτρωγαν παγωμένο, έναν πανταχού παρόντα χυλό αγνώστου περιεχομένου και κρύα λουκάνικα, ενώ ήρθε και μια κακόκεφη ρεσεψιονίστ που όταν ρώτησα που βρίσκεται το γάλα (από τις λίγες λέξεις που ξέρω στα Ρώσικα) έψαχνε να το βρει εκνευρισμένη, κοπανώντας τα ντουλάπια. Αμέσως μετά άρχισε να ανοίγει με μανία τα συρτάρια να μου δείχνει τα κουτάλια, τα πιρούνια και τα μαχαίρια και να μου λέει για καθένα πώς λέγεται στα Ρώσικα. Δεν κατάλαβα και πολύ το νόημα της συγκεκριμένης επίδειξης, αλλά έμαθα τρεις λέξεις ακόμη.

Η εκδρομούλα που θα πηγαίναμε σήμερα ήταν να πάμε στα όρη Khibiny, κοντά στο Κιρόφσκ, περίπου 230 χιλιόμετρα μακριά, με σκοπό να κάνουμε snowmobile στην τούνδρα. Χρειάστηκε να ψάξω πολύ μάλιστα για να βρω την εταιρεία του Αλεξέι, αφού όλες όσες ρώτησα νωρίτερα δεν είχαν διαθεσιμότητα, αν κατάλαβα καλά διότι το Μάρτιο υπάρχει κάτι σαν spring break στα σχολεία κι είχαμε πέσει ακριβώς σε αυτή την περίοδο. Μάλιστα η εταιρεία του Αλεξέι μας είχε ζητήσει και αρκετά χρήματα για το Βόρειο Σέλας και σε συνεννόηση μαζί του κανονίσαμε για καλύτερη τιμή, υποθέτω επειδή τους παραμέρισε. Να το πω αλλιώς, το χτεσινό το έκανε μόνος του ο Αλεξέι, σήμερα πηγαίναμε επισήμως με την εταιρεία με την οποία συνεργάζεται.

Θα έπρεπε πάντως να πληρώσουμε και τον Αλεξέι για τα χτεσινά και χρήματα δεν είχαμε. Κανονίσαμε λοιπόν μαζί του, πριν φύγουμε από την πόλη να πάμε σε μια τράπεζα να ανταλλάξουμε χρήματα, διότι με το όριο ανάληψης από τα ΑΤΜ να είναι γελοιωδώς χαμηλό, θα έπρεπε να κάνω 2-3 αναλήψεις την ημέρα. Μας πήγε λοιπόν σε ένα εμπορικό κέντρο, περιμέναμε να ανοίξει (λίγα πράγματα ανοίγουν πριν τις 10, μάλλον λόγω πρωινού κρύου) και ορμήσαμε στην τράπεζα Sberbank, τη μεγαλύτερη της χώρας. Εκεί μας υποδέχθηκε μια κομψή εντυπωσιακή ξανθιά νεαρά, που μας συστήθηκε ως VIP manager, απ' ό,τι φαίνεται κατάλαβε ότι θέλουμε να αλλάξουμε χρήματα και μας έστειλε στην “κάσα”, δηλαδή το ταμείο.

Τα όσα εκτυλίχθηκαν εκεί ισορροπούν ανάμεσα στο τραγελαφικό και το απελπιστικό. Στο ταμείο βρισκόταν μια ξανθιά κυρία που ήταν ΟΛΟΪΔΙΑ ο Βαγγέλας ο Βενιζέλος. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια ομοιότητα σε άνθρωπο: τα μάτια, τα χείλια, η μύτη, οι εκφράσεις και φυσικά η σωματοδομή ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ ίδια με του Βενιζέλου, που αν μας διαβάζει του συστήνω αν έχει υποψίες ότι κατά τη γέννα τον χώρισαν από τη χαμένη δίδυμη αδερφή του να μεταβεί αμέσως στο ηρωικό Μουρμάνσκ. Η κυρία με το που είδε τα διαβατήριά μας έπιασε το κεφάλι της, σα να της είπαν ότι πρέπει να λύσει ολοκληρώματα. Άρχισε να ξεφυσάει και να πληκτρολογεί (με ένα δάχτυλο βεβαίως) με ρυθμό και διάθεση Κουβανού δημοσίου υπαλλήλου 12 Αυγούστου στην Αβάνα με χαλασμένο ανεμιστήρα. Αφού πέρασαν 5 λεπτά, μου είπε σε άπταιστα Ρώσικα πως δεν μπορούσε να καταχωρήσει την αλλαγή στο σύστημα επειδή τα ονόματά μας δεν ήταν στο κυριλλικό αλφάβητο. Της άνοιξα τα διαβατήρια στη σελίδα της βίζας και απρόθυμα προχώρησε.

Πρέπει να της πήρε πάνω από 5 λεπτά να γράψει όνομα κι επίθετο (με ένα δάχτυλο πληκτρολογούσε έτσι κι αλλιώς, με αρκετά δευτερόλεπτα απόστασης ανάμεσα σε κάθε γράμμα) και ξανακόλλησε. Φώναξε την κομψή ξανθιά, η οποία της εξήγησε πως η χώρα μας είναι η Ελλάδα. Rolleyes, ξεφύσημα, σκούπισμα του ιδρώτα και συνεχίζει. Η πληκτρολόγηση του Греция κράτησε πάνω από δύο λεπτά, αλλά μετά εμφανίστηκε άλλο πρόβλημα, ανυπέρβλητο: οι διευθύνσεις μας δεν ήταν στα κυριλλικά. Της έδειξα τις σελίδες με τις ρώσικες βίζες, αλλά δεν της άρεσαν. Μετά της δείξαμε το χαρτί που μας έδωσαν οι αρχές μετανάστευσης και, παρότι δυσανασχέτησε, το καταχώρησε κι αυτό. Λίγο αργότερα έπιασε το κεφάλι της μέσα στα χέρια της κι άρχισε να μονολογεί κάτι σαν “γιατί να συμβαίνει σε μένα αυτό;”, κοίταξε απελπισμένα το ταβάνι και η αλήθεια είναι ότι τη λυπήθηκα. Πρέπει να είναι απαίσιο να εργάζεσαι σε ανταλλακτήριο χρημάτων και να σου ζητούν να κάνεις αλλαγή συναλλάγματος.

Μετά από μερικά λεπτά απόγνωσης, φώναξε την ξανθιά, που φάνηκε πως ήξερε περισσότερα Αγγλικά από όσα έδειχνε. “Ποια αρχή εξέδωσε τα διαβατήριά σας;” με ρώτησε, και υπέδειξα πως το διαβατήριό μου γράφει ΑΕΑ. “ΑΕΑ να βάλεις”, της είπε η ξανθιά και μας έγνεψε με συμπόνοια. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως έχουμε να κάνουμε με δημόσια τράπεζα, κρίνοντας από το πόσο ανήμπορη ένιωθε η προϊστάμενη απέναντι στην υπάλληλο. Έγραψα στον Αλεξέι τι συμβαίνει για να μην ανησυχεί και μου απάντησε “we are surrounded by enemies, hahaha”. Δε φάνηκε να εκπλήσσεται.

Μη σας τα πολυλογώ, πέρασαν τριανταπέντε λεπτά και η κυρία Βενιζέλου ακόμη πληκτρολογούσε με ταχύτητα ριπλέι και φως δε βλέπαμε. Ξαναφώναξε τη VIP προβληματισμένη, αυτή τη φορά δεν έβρισκε την ημερομηνία γέννησής μας, που ειλικρινά δεν ξέρω πώς γίνεται, ακόμη και να τη μπερδέψει με την ημερομηνία έκδοσης ή λήξης του διαβατηρίου είναι αδύνατον, νομίζω ήταν προφανές ότι κανείς μας δεν ήταν βρέφος ή δε γεννήθηκε στο εγγύς μέλλον. Έγραψα στον Αλεξέι να μπει μέσα να βοηθήσει μπας και τελειώσουμε και πάμε την εκδρομή μας πριν μπει το καλοκαίρι και λιώσουν τα χιόνια. “Δεν μπορεί να σας καταχωρήσει στο σύστημα διότι δεν ξέρει πώς να το κάνει για αλλοδαπούς και η καταχώρηση είναι υποχρεωτική για ποσά άνω των 40.000 ρουβλίων”, ήταν το τελικό πρόβλημα. “Ε ας καταχωρήσει την αλλαγή στο δικό σου όνομα. Ας μας αλλάξει 39.000 ρούβλια. Ας αλλάξει 35.000 σε μένα και 35.000 στο Θοδωρή, τόσες λύσεις υπάρχουν”, είπα αγανακτισμένος. Ο Αλεξέι προσφέρθηκε να δώσει την ταυτότητά του, αλλά δεν τη δέχτηκαν, τελικά αποφάσισαν να μας αλλάξουν συνολικά 38.000 ρούβλια, διαδικασία που πήρε άλλα 15 λεπτά κι οδήγησε την κυρία Βενιζέλου σε πρωτοφανή εφίδρωση.

Τέλος πάντων, είχαμε πια χρήματα να πληρώσουμε τον Αλεξέι για τα χτεσινά και μπορέσαμε να φύγουμε, ενθουσιασμένοι με την αποτελεσματικότητα. Προς το τέλος του ταξιδιού θα είχα μια ακόμη πιο εξαιρετική εμπειρία σε τράπεζα, αλλά θα τα πούμε όταν έρθει η ώρα. Χαιρετίσαμε και την VIP manager και ξεχυθήκαμε σαν εμετοί με κατεύθυνση το Kirovsk, που πήρε το όνομά του από το δολοφονηθέντα μπολσεβίκο Κιρόφ. Ο δρόμος είχε χιονόνερο και σε κάποια σημεία κανονικότατο πάγο, και το απέραντο λευκό ήταν πολύ εντυπωσιακό στα δικά μου μάτια.

Το Κirovsk, συγκριτικά πάντα με το Μουρμάνσκ, δεν είναι άσχημο, έχει και κάποια ενδιαφέροντα κτίρια, με μια σχετική πολυχρωμία, παρότι ο βασικός λόγος ύπαρξής του είναι τα ορυχεία της περιοχής, απ' όπου εξάγεται απατίτης κυρίως, καθώς και το χιονοδρομικό κέντρο όπου και κατευθυνθήκαμε. Πριν ξεκινήσουμε τα του snowmobile, είχαμε πει να δούμε το snow village, ένα χώρο τύπου ιγκλού, μέσα στον οποίο υπήρχε πληθώρα γλυπτών από πάγο και καλλιτεχνικών δημιουργιών από χιόνι, τα οποία δεν ήταν καθόλου άσχημα για ένα τεταρτάκι.

Μας έμενε και λίγος χρόνος, πεινούσαμε, ο Αλεξέι μας υπέδειξε ένα εστιατόριο που αποδείχθηκε κλειστό, οπότε καταφύγαμε σε παρακείμενο ξενοδοχείο (από αυτά που επί Σοβιετίας ονόμαζαν σανατόρια και τώρα πια είναι κάτι μεταξύ σπα και ξενοδοχείο για σκιέρ), βρήκαμε ένα μπουφέ των 5 ευρώ και τον σκίσαμε, περιστοιχισμένοι από ρωσικές οικογένειες.

Με τα στομάχια μας γεμάτα, βρήκαμε τον Αλεξέι και πήγαμε στο χώρο προμήθειας εξοπλισμού, ένα μπαρ-εστιατόριο σαλέ όπου τα μέτρα τηρούνταν όσο τηρείται η σειρά προτεραιότητας σε κατάστημα νυφικών ημέρας προσφορών στις ΗΠΑ. Ο οδηγός μας θα ήταν ένας συμπαθής (ω ναι!) 50ρης καραφλούλης (καλά στη Ρωσία δε χρειάζεται να είσαι πενηντάρης γι αυτό), που μας έδωσε τον εξοπλισμό (ειδικές μπότες, ολόσωμη στολή, κράνος, γυαλιά, σαν το ρόμποκοπ γίναμε) και μας σύστησε και τα τρία νεαρά ζευγάρια Ρώσων με τους οποίους θα κάναμε τη δραστηριότητα. Δύο από αυτούς μιλούσαν και αρκετά καλά Αγγλικά και μας μετέφραζαν τα βασικά από αυτά που έλεγε ο καραφλούλης.

Μας έδειξε τα snowmobil μας και μου παραφάνηκε μεγάλο το μέγεθος ,δεν το έχω και με τα μηχανοκίνητα. Με είδε ο αρχηγός ότι ήμουν λίγο διστακτικός και με έβαλε δεύτερο στη σειρά, πίσω του ακριβώς. Σωστός ο καραφλαετός. Σιγά-σιγά πήρα το κολάι και πλέον μετά τα πρώτα 20 λεπτά που ανέβασε ρυθμούς ο μάστερ, το απόλαυσα. Κι εδώ που τα λέμε, ήταν τέτοια τα τοπία που δε γίνεται να μην το ευχαριστηθείς: πήγαμε σε λόφους, πηγές, παγωμένες λίμνες, ανηφόρες, κατηφόρες, αναχώματα κι όλα αυτά με ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε δέντρα στην τούνδρα, ενώ και ο μουντός καιρός έδινε μια εσάνς μυστηρίου στο όλο θέαμα. Απόλαυση.

Ο εξοπλισμός καθιστούσε δύσκολη τη λήψη φωτογραφιών αλλά κι όταν επιτέλους σταμάτησα να βγάλω μερικές καλές... η μηχανή μου απεβίωσε. Αυτό ήταν. Η μηχανή που μου είχε αγοράσει στη Γερμανία και φέρει στη Νέα Ζηλανδία ο Κρεκουζάκος πέθανε οριστικά και δεν αναβίωσε ποτέ. Έλπιζα πως ήταν η μπαταρία, αλλά δυστυχώς δεν ξανάνοιξε ποτέ. Για την ιστορία, έγραψα στον Κρεκούζα, ο οποίος βρήκε την απόδειξη αγοράς, η εγγύηση έληγε σε λιγότερο από 15 μέρες, έστειλα την κάμερα με το Θοδωρή στην Ελλάδα, από εκεί με DHL στη Γερμανία και πρόλαβε και την πήγε ο Κρεκούζας στη SONY δυο μέρες πριν λήξει η εγγύηση και την επισκεύασαν! Αλλά το υπόλοιπο ταξίδι βγήκε με φωτογραφίες από το ταπεινό μου κινητό.

Η εκδρομή καρα-άξιζε . Πήραμε το δρόμο της επιστροφής μιλώντας με τον Αλεξέι: “Ο Πούτιν δυνατός ηγέτης (έδειξε το μπράτσο του όταν είπε το “strong”) κι έβαλε μια τάξη στα 90ς. Αλλά δεν έχει ιδέα από οικονομία, έπρεπε να έχει φύγει πριν από 10 χρόνια. Ο covid δεν είναι το θέμα, οι κυρώσεις είναι, μας έχουν τσακίσει”.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, όπου η ρεσεψιονίστ μας παρέδωσε και το registration μας, να είμαστε εξοπλισμένοι για πάσα νόσο και πάσα αστυνομικό... δε θα αργούσε η ώρα. Όσο ο Θοδωρής έκανε μπάνιο εγώ πήγα να δω το εστιατόριο “Tundra” που μας σύστησε (με παντομίμα), το οποίο φαινόταν όντως καλό, αλλά η αγενέστατη παλτατζού με γείωσε με ένα “no table”. Ρώτησα μήπως “αν κάνω κράτηση για...” και με ξαναγείωσε “I say you NO TABLE!”.

Τελικώς καταλήξαμε σε μια άλλη πρόταση, το sashlik bar, όπου εγώ ήπια το βραδινό μου χυμό και ο Θοδωρής παρήγγειλε ένα φιλέ μινιόν κι άλλο ένα πιάτο που έμοιαζε με παϊδάκια. Του έφεραν το φιλέτο, το τσάκισε κι ενώ τον γλυκοτούσαν δυο ντροπαλά κοριτσάκια από το διπλανό τραπέζι, η σερβιτόρα του έφερε μια τάβλα περίπου 150 εκατοστών με μια σειρά από παϊδάκια πάνω. Σκάσαμε στα γέλια, αλλά τα πάλεψε ο αθεόφοβος. Κατά τα λοιπά, ο χώρος είχε ενδιαφέρον, με τα τραπέζια γεμάτα από νέους που παρήγγελναν σφηνάκια κυριολεκτικά ανά δεκάδες: σε μια παρέα των τεσσάρων ο σερβιτόρος μπορεί και να πήγαινε 20 ή 30 σφηνάκια κάθε φορά.

Είχαμε κι άλλη εκδρομούλα αύριο, αυτή τη φορά στη Βόρεια Παγωμένη Θάλασσα. Οπότε πήγαμε για ύπνο, αλλά λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο... κυριολεκτικά! Κατά τις 3 το πρωί ξυπνήσαμε από κτύπους στο τζάμι του παραθύρου μας. Ο Θοδωρής τράβηξε την κουρτίνα και είδαμε... το κεφάλι της ρεσεψιονίστ να μας κάνει νόημα να ανοίξουμε για να την ακούσουμε: για κάποιο λόγο είχε σκαρφαλώσει την υδρορροή για να φτάσει μέχρι το παράθυρό μας. Φυσικά δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε, αλλά μάλλον ήθελε να κατέβω στη ρεσεψιόν και να της ανοίξω, γιατί είχε κλειδωθεί έξω. Η κακομοίρα ήταν μάλιστα μόνο με το κοντομάνικο. Τη ρώτησα τι συνέβη κι απλώς επαναλάμβανε τη λέξη “βίσλα”, οπότε υπέθεσα πως βγήκε να ταϊσει κάποιο σκυλί κι έκλεισε η πόρτα πίσω της. Μη έχοντας άλλη λύση, αποφάσισε να μας ξυπνήσει σκαρφαλώνοντας ως το παράθυρό μας στον πρώτο όροφο. Μου έκανε εντύπωση πάντως πως ούτε με ευχαρίστησε ενώ, όπως και οι περισσότεροι Ρώσοι, δεν έκανε καμία προσπάθεια παντομίμας για να μου δείξει τι έγινε. Μου μιλούσε στα Ρώσικα κι αν καταλάβαινα, είχε καλώς.

 

[KonstantinosAlyona]

και περπατώντας ατέρμονα μέσα στα άγρια χαράματα

Ρε αδερφέ, 3:30 τη νύχτα ανέβασες κεφάλαιο, σου έφταιγαν οι άνθρωποι που απλά περπατούσαν;;;

 

[KonstantinosAlyona]

Να, κάτι τέτοια μου έχουν λείψει, γι' αυτό πάω κάθε χρονιά, να παίρνω τη δόση μου. Τι ωραίες εμπειρίες ρε Γιώργο, χαίρομαι!

 

[travelbreak]

Δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου με την καινούργια σου ιστορία. Βρίσκω αλλαγμένο το γράψιμό σου, προς το ευπεπτότερον και ενημερωτικότερον.
Άσχετο: Μάθαμε και τη διαίρεση με το δύο. Μάλλον όμως θα μείνουμε στο δυαδικό σύστημα, και σε λίγες μέρες στο μοναδικόν.
Χωρίς πλάκα, τέλεια ιστορία, για μια χώρα που με ενδιαφέρει, ίσως και για το φετινό καλοκαίρι.
Θα ήταν χρήσιμο να ήξερα το γραφείο που αναφέρεις με τη φίλη σου στο Σύνταγμα.
Η φωτογραφική τελικά παρουσίασε το πρόβλημα λόγω κρύου: Έμαθες;
Είσαι πάλι φειδωλός με τις φωτογραφίες!

 

[Sevro]

Έχει βάση αυτό που λες για τον "δυνατό ηγέτη" μα θα έλεγα ότι δεν είναι μόνο αυτό. Συνάντησα κι ανθρώπους που, λίγο πολύ, έχουν την εξής προσέγγιση: "Επί ΕΣΣΔ είχαμε εξασφαλισμένα όλα τα αναγκαία εκτός από ελευθερία. Τώρα διαθέτουμε θεωρητικά απεριόριστη ελευθερία επιλογών, πρακτικά όμως αν δεν έχεις λεφτά είσαι πιο δούλος σήμερα. " Διατυπωμένο έτσι συνοπτικά ίσως ακούγεται κάπως απλοϊκό και μανιχαϊστικό, μα αν το καλοσκεφτείς είναι αρκετά βάσιμο για πολύ μεγάλη κοινωνική μερίδα.

Μια απλοποιημενη εκδοχη του (στο μυαλο μου) ειναι οτι, επι ΕΣΣΔ, το κρατος σου εξασφαλιζε οτι θα πας σε ενα βιοτικο επιπεδο 5/10, αρκει να μην ζηταγες να πας παραπανω ή να αμφισβητουσες τον απολυταρχισμο του κρατους.
Πλεον εισαι μονος σου, μπορεις να πας απ το 1 εως το 10. Αλλα κανεις δε θα σε βοηθησει αν εισαι στο 1 ή στο 2.

 

[Yorgos]

Μια απλοποιημενη εκδοχη του (στο μυαλο μου) ειναι οτι, επι ΕΣΣΔ, το κρατος σου εξασφαλιζε οτι θα πας σε ενα βιοτικο επιπεδο 5/10, αρκει να μην ζηταγες να πας παραπανω ή να αμφισβητουσες τον απολυταρχισμο του κρατους.
Πλεον εισαι μονος σου, μπορεις να πας απ το 1 εως το 10. Αλλα κανεις δε θα σε βοηθησει αν εισαι στο 1 ή στο 2.

To ερώτημα είναι κατά πόσο το 5/10 του τότε ήταν υψηλότερο από το 2/10 του σήμερα, αλλά αυτό είναι πολύ μεγάλη (και ωραία!) συζήτηση και μάλλον για άλλο νήμα.

Ωραία και καλή συνέχεια.Φαντάζομαι ότι για τα στριπτιζάδικα θα υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο.Να μην πάει χαμένη και η κοινωνιολογική μελέτη

Κανονίστε να με χωρίσετε, αλήτες. Πάνω που νοικοκυρεύτηκα κι έμαθα να μαγειρεύω και να βάζω ηλεκτρική σκούπα.

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι, περιμένω ανυπόμονα την συνέχεια. Το μισό (της Σιβηρίας) το έχω ήδη κάνει, προγραμματίζω το υπόλοιπο της Ευρωπαϊκής Ρωσίας (από Arkhangelsk μέχρι την Μαύρη Θάλασσα) σε κανένα δίμηνο. Αν φυσικά εξακολουθήσει η Ρωσία να είναι ανοιχτή.

Στο εύχομαι, και να γράψεις και μια από τις ωραίες ιστορίες, όπως το έχεις ξανακάνει.

Είμαι παράλογος που θέλω να δω φωτογραφία του ιστορικού σάκου;

Δεν έχει τίποτε το φοβερό, παρότι τα χρονάκια του φαίνονται. Σύντομα θα τον βγάλω κι αυτόν μια φωτό για να σου φύγει η απορία.

Στη Ρωσια (και τις περιφερειακες της χωρες) υπαρχει ενα περιεργο λατινοαμερικανικου τυπου φετιχ με τον "δυνατο ηγετη" για τη χωρα, τη μεσιανικη φιγουρα που θα εχει το εθνος δυνατο και θα το φοβουνται διεθνως.

Συμφωνώ, κι είναι ακόμη πιο έντονο στη Λατινική Αμερική. Διάλογος με φίλο, ετών 25, μορφωμένο Κουβανό, που εργάζεται στον τουρισμό:
- Είδες τι γίνεται στη Βενεζουέλα;
- Ναι ρε συ μούτι, τα έχει κάνει ο Μαδούρο.
- Α, δηλαδή συμφωνείς πως η υπαιτιότητα είναι δική του;
- Ε ναι ρε, τι πρόεδρος είναι αυτός; Δηλαδή έχει βγει όλη η αντιπολίτευση και σου γεμίζει τις λεωφόρους του Καράκας κι εσύ κάθεσαι και τους κοιτάς; Βγάλε την αεροπορία κι εκτέλεσέ τους όλους τώρα που είναι μαζεμένοι! Πότε θα ξαναβρείς την ευκαιρία; Τρεις βόμβες και τελείωσες, και να επιζήσει κανείς θα δούμε αν θα ξαναέχει τα κότσια να διοργανώσει διαμαρτυρίες.

Θεωρουν πως το μονιμα κολλημενο χαμογελο ειναι συνδρομο κοινωνιων με οξυμενη υποκρισια.

Σε αυτό συμφωνώ μαζί τους.
Το ερώτημα είναι τι θεωρούν τι μόνιμη ξινίλα και αγένεια. Φυσιολογικό;
Πάντως κάτι που θα αναφέρω και αργότερα είναι ότι όταν τους κατάφερνες να χαμογελάσουν είχες μια αίσθηση ότι α) έκανες κάτι εξαιρετικό
β) το χαμόγελο ήταν πραγματικό και "σπέσιαλ", τα πράγματα τα εκτιμάμε όταν δεν είναι σε αφθονία

Άσχετο: Μάθαμε και τη διαίρεση με το δύο. Μάλλον όμως θα μείνουμε στο δυαδικό σύστημα, και σε λίγες μέρες στο μοναδικόν.

Δεν αντελήφθην, που έλεγε και ο Καραβανέας.

Θα ήταν χρήσιμο να ήξερα το γραφείο που αναφέρεις με τη φίλη σου στο Σύνταγμα.

Versus Travel.

Η φωτογραφική τελικά παρουσίασε το πρόβλημα λόγω κρύου: Έμαθες;

Στην... αυτοψία έγραψαν ότι υπήρχε πρόβλημα στο motor του zoom.

Είσαι πάλι φειδωλός με τις φωτογραφίες!

Θα διορθωθεί άμεσα.

 

[Sevro]

To ερώτημα είναι κατά πόσο το 5/10 του τότε ήταν υψηλότερο από το 2/10 του σήμερα, αλλά αυτό είναι πολύ μεγάλη (και ωραία!) συζήτηση και μάλλον για άλλο νήμα.

Δεν ειναι. Αλλα οσοι δεν εχουν αρκετη επαφη με τη Δυση δε το καταλαβαινουν.

Συμφωνώ, κι είναι ακόμη πιο έντονο στη Λατινική Αμερική. Διάλογος με φίλο, ετών 25, μορφωμένο Κουβανό, που εργάζεται στον τουρισμό:
- Είδες τι γίνεται στη Βενεζουέλα;
- Ναι ρε συ μούτι, τα έχει κάνει ο Μαδούρο.
- Α, δηλαδή συμφωνείς πως η υπαιτιότητα είναι δική του;
- Ε ναι ρε, τι πρόεδρος είναι αυτός; Δηλαδή έχει βγει όλη η αντιπολίτευση και σου γεμίζει τις λεωφόρους του Καράκας κι εσύ κάθεσαι και τους κοιτάς; Βγάλε την αεροπορία κι εκτέλεσέ τους όλους τώρα που είναι μαζεμένοι! Πότε θα ξαναβρείς την ευκαιρία; Τρεις βόμβες και τελείωσες, και να επιζήσει κανείς θα δούμε αν θα ξαναέχει τα κότσια να διοργανώσει διαμαρτυρίες.

Ακομα πιο εντονο ειναι στη Βραζιλια το φαινομενο, που υπηρχαν στις τελευταιες εκλογες ΠΟΛΛΟΙ ψηφοφοροι που λεγανε οτι θα ψηφιζανε Λουλα αν κατεβαινε, αλλα αφου δεν κατεβηκε ψηφισαν...Μπολσοναρο γιατι θελανε προεδρο με τσαμπουκα που να τους εμπνεει !!!!

 

[KonstantinosAlyona]

να βάζω ηλεκτρική σκούπα

Xiaomi Mi Robot, κάθε μέρα θα "σκουπίζεις"

 

[Yorgos]

Τα περί πολιτικών συζητήσεων θα παρακαλούσα να μείνουν εκτός ιστορίας, το θέμα της οποίας είναι ένα ταξίδι στη Ρωσία.


Κτίρια στο Μουρμάνσκ, στην πλειοψηφία τους έτσι είναι.

Ο Αλεξέι μας χάρισε κι ένα ποτάκι, ήπιαμε λίγο το βράδυ, καλό ήταν, αλλά εν τέλει το αφήσαμε στο δωμάτιο, μακάρι να το πήρε η ρεσεψιονίστ να τη ζεσταίνει όταν κλειδώνεται έξω λίγο "βίσλα" να ζεσταίνεται.

Βγαίνοντας πια από το Μουρμάνσκ.

Είπαμε ότι η περιοχή έχει μεγάλη παραγωγή χημικών, περνούσαν κάτι ατέλειωτα τραίνα.

Μπαίνοντας στο Κιρόφσκ.

Το οποίο Κιρόφσκ δεν είναι και καμία πανέμορφη πόλη, αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο ελκυστική από το Μουρμάνσκ.

Η οροσειρά Khibiny στο βάθος. Νομίζω...

Το snow village και ορισμένα από τα γλυπτά του από πάγο.

Δεν ξέρω πώς νιώθει κάποιος βλέποντας αυτή τη θέα καθημερινά από το παράθυρό του.

Αυτός ήταν ο χώρος όπου προμηθευόσουν τον εξοπλισμό για το σκι ή όποια άλλη δραστηριότητα ήθελες να κάνεις.

Ιδού η δική μας δραστηριότητα. Μια φορά είχα ξανακάνει, αλλά σε παγετώνα (Ισλανδία). Άλλη αίσθηση εδώ και πιο ενδιαφέροντα τοπία.

Δυστυχώς το να βάζω και να βγάζω την κάμερα στις στάσεις ήταν δύσκολο λόγω εξοπλισμού κι ενδυμασίας, αλλά έτσι κι αλλιώς πέθανε soon after.

Αφού έφαγε το φιλέ μινιόν του, ο Θοδωρής έδειξε στη σερβιτόρα μια φωτογραφία από το μενού με παϊδάκια. Κάτι υποψιαστήκαμε όταν άρχισαν να στήνουν ένα μακρινάρι πάνω στο τραπέζι μας, αλλά μάλλον δεν περιμέναμε αυτό:

Εγώ βράδυ δεν τρώω, αλλά ο Θοδωρής το πάλεψε τίμια, αν δεν είχε προηγηθεί το φιλέ μινιόν πιστεύω πως θα το είχε σκοτώσει το θεριό.