Ιταλία Απ’ τον εξώστη της Βενετίας στα Επτάνησα

[thanos75]

σπάνια βρίσκεις σπίτι χωρίς μπιντέ στην Ιταλία, και αρκετα ξενοδοχεία έχουν.

Νομίζω πως έχεις δίκιο, γιατί και στη Βερόνα το ξενοδοχείο που έμενα είχε. Στις περισσότερες χώρες τείνουν να σπανίζουν.
Και αυτό που είπες για τα παραθυρα πρέπει να ισχύει. Στη Βενετία που έμενα σε σπίτι που είχε γίνει B&B, το μπάνιο είχε όντως θεορατο παράθυρο. Πάντως στη Βερόνα που έμενα σε κανονικό ξενοδοχείο, το μπάνιο δεν είχε παραθυρο. Μάλλον πρέπει να ισχύουν διαφορετικοί οικοδομικοι κανονισμοί στην περίπτωση των ξενοδοχείων

 

[Delmem38110]

Νομίζω πως έχεις δίκιο, γιατί και στη Βερόνα το ξενοδοχείο που έμενα είχε. Στις περισσότερες χώρες τείνουν να σπανίζουν.
Και αυτό που είπες για τα παραθυρα πρέπει να ισχύει. Στη Βενετία που έμενα σε σπίτι που είχε γίνει B&B, το μπάνιο είχε όντως θεορατο παράθυρο. Πάντως στη Βερόνα που έμενα σε κανονικό ξενοδοχείο, το μπάνιο δεν είχε παραθυρο. Μάλλον πρέπει να ισχύουν διαφορετικοί οικοδομικοι κανονισμοί στην περίπτωση των ξενοδοχείων

ακριβώς.
επίσης θα παρατηρήσετε σε όσα σπίτια έχουν λέβητα αερίου μέσα στην κουζίνα (το 99,9%έχει) υπάρχει πάντα τρύπα κάτω χαμηλά στον τοίχο όχι μεγάλη αλλά αρκετή για να μπαίνει φρέσκος αέρας και όπου υπάρχει ο λέβητας όλο το μέρος του σπιτιού που προορίζετε για ύπνο χωρίζετε από εκείνη την περιοχή με πόρτα.. και μπορεί να δείτε πόρτα για τα υπνοδωμάτια, μικρό χολ και ξανά πόρτες για κάθε ένα από αυτά. όταν ανακαίνισα το δικό μου, αν και παλιό έπρεπε να γίνει με την υπάρχουσα νομοθεσία. και ναι μεν μπορείς να έχεις ενιαίο χώρο σαλόνι κουζίνα αλλά πρέπει να το αποκλείσεις από τον χώρο ύπνου.
φυσικά το κανονικό παράθυρο στον μπάνιο είναι παράδεισος. περιττό να πω ότι όταν ζήτησα ένα κανονικό παράθυρο στο μπάνιο στο σπίτι μου εδώ στην Ελλάδα ο μηχανικός με κοιτούσε με περιέργεια. τελικά βρήκαμε μια μέση λύση, μπαλκονόπορτα....

 

[psilos3]

Εχω μεινει επι πληρωμη στην Παροικια της Παρου σε κουζινα που εβαλαν μεσα ενα διπλο κρεβατι

Έπος αρχαιοελληνικό!

Πάντως ο Οκτώβριος που πήγες μου φαντάζει ως άκρως ιδανικός για Βενετία.

Δε θα μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο, όντως εξαιρετική περίοδος από άποψη καιρικών συνθηκών και με κόσμο τόσο όσο.

σπάνια βρίσκεις σπίτι χωρίς μπιντέ στην Ιταλία, και αρκετα ξενοδοχεία έχουν.

Έτσι ακριβώς, έχω δει μπιντέ σε όλα τα καταλύματα σχεδόν στην Ιταλία.

Μήπως εσείς οι μυγιαγγιχτοι πρέπει να ενημερώσετε αυτό το θέμα? Ονειρεμένες διαμονές (not)

Υπήρχε τέτοιο νήμα; Ωραία, ευκαιρία για κράξιμο!

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 4 – Λίγο ακόμα και φύγαμε



Χρόνος υπήρχε, όχι όμως άπειρος καθώς έπρεπε να προλάβω κι ένα λεωφορείο. Παραδόξως αισθανόμουν αρκετά ικανοποιημένος από την παρουσία μου στη Βενετία, παρόλο που είχα κλείσει σκάρτα ένα 24ωρο ως τότε:

Προχώρησα και πάλι στα στενάκια χαζεύοντας τον κόσμο που έτρωγε, είτε σε εστιατόρια, είτε προτιμότερα στις πλατφόρμες μπροστά στα καναλάκια, νιώθοντας επίσης μια υποψία πείνας:

Έτσι μόλις έπεσα πάνω σε πιτσαρία σταμάτησα σχεδόν μηχανικά. Salami με ρωτάει κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω; Σαλάμι του απαντάω χωρίς να το πολυσκεφτώ:

Με το κομμάτι στο χέρι λοιπόν που παραήταν πικάντικο βολτάρω και φωτογραφίζω εκείνο το σημείο της πόλης:

Έχω φτάσει στο Cannaregio, με ένα από τα τελευταία αξιοθέατα του χάρτη μου, την εκκλησία του 15ου αιώνα Santa Maria dei Miracoli, καταλαβαίνοντας πλέον αρκετά καλά ότι ο χάρτης ξεγελάει, με τις αποστάσεις να φαίνονται πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι πραγματικά είναι:

Ξεκίνησα να γυρίζω προς τα πίσω, αφήνοντας αυτό το ήσυχο και πολύ όμορφο διαμέρισμα της πόλης:

Αρνούμενος να υποκύψω ξανά στον πειρασμό, κάτι που εν τέλει θα το πλήρωνα:

Δίχως να το καταλάβω, έφτασα για άλλη μια φορά ως την πλατεία του Αγίου Μάρκου, έχοντας την ευκαιρία να τη δω και να την απαθανατίσω ηλιόλουστη:

Μαζί και τις περίφημες κολόνες της, με πολύ καλύτερη πλέον λήψη:

Τα στενάκια περιμετρικά της πλατείας ενδείκνυνται για άραγμα σε κάποιο από τα πολλά εστιατόρια, δεν ήταν όμως αυτό που έψαχνα:

Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα στο πρώτο μπαρ που μου γυάλισε, χωμένο σε ένα παράλληλο δρόμο, παραγγέλνοντας αμέσως ένα Αμερικάνο.
Βλέπω τον τύπο να πιάνει το μεγάλο φλυτζάνι του εσπρέσο, με το βλέμμα απορίας να σχηματίζεται στο πρόσωπο μου κάνοντας αμέσως κίνηση να τον σταματήσω. Μα ποιος πίνει καφέ μεσημεριάτικα στη Βενετία, είναι δυνατόν;

*(Cocktail Americano: Campari, Vermouth, Soda)

Δειλά – δειλά παίρνω το δρόμο της επιστροφής, μετά το πολύ ευχάριστο διάλειμμα, ο οποίος περνάει από την άλλη πλευρά της γέφυρας των στεναγμών:

Αλλά και από τον εμπορικό πεζόδρομο S. Moise με την πλατεία Santo Stefano στο τέλος του, σ’ ένα δρομολόγιο που θα έλεγα ότι μου ήταν οικείο:

Πάλι στάση; Μα είμαστε σοβαροί; Φυσικά, ποιος μπορεί ν’ απαρνηθεί μια Moretti με τέτοια θέα; Εξάλλου από αξιοθέατα ήμουν κομπλέ, κάλυψα στο 100% τη λίστα μου, το μόνο που έμενε ήταν να διασκεδάσω τις τελευταίες αυτές στιγμές:

Βιασύνη δεν υπήρχε βλέπετε ιδιαίτερη, έτσι κινούμουν στο δρόμο της επιστροφής προσπαθώντας να περάσω από διαφορετικό δρομολόγιο για να δω όσα περισσότερα. Μάσκα μια φορά δεν αγόρασα, αν και θα το ήθελα τώρα που το σκέφτομαι:

Ένα δρομολόγιο που περνούσε όμως και πάλι από την Santa Margherita, γεμάτη κόσμο που απολάμβανε τον τέλειο καιρό στα λιγοστά παγκάκια και τα καφέ της:

Ε να μη σκοτώσω κι ένα μισάωρο στο Margaret DuChamp; Να τους προσβάλω και να μη πιώ την IPA τους; Δε κάνει:

Με αξιοθαύμαστη συνέπεια μπήκα στο ξενοδοχείο προκειμένου να πάρω το σακιδιάκι που είχα για φύλαξη στη reception, προτού συνεχίσω προς την Piazzale Roma με τα άπειρα σουβενιράδικα στην αρχή της, περνώντας για τελευταία φορά κάποιο κανάλι, συγκεκριμένα του Rio Novo:

Εδώ καταλήγουν και τα περισσότερα λεωφορεία, όχι ωστόσο αυτό που ήθελα εγώ, με αποτέλεσμα να πρέπει να περπατήσω κοντά στα 2 χιλιόμετρα για να φτάσω στο Tronchetto. Ψιλοπράγματα:

Αυτή είναι και η γέφυρα που συνδέει την πόλη του Mestre με το νησί:

Το Flixbus περίμενε τους επιβάτες του, σ’ έναν άθλιο χώρο, δίχως σκέπαστρο ή τουαλέτες. Περπάτησα αναγκαστικά μέχρι το τέλος και τον επιβατικό σταθμό των ferries, βρίσκοντας ευτυχώς νερό, τουαλέτα (επί πληρωμή 1€ παρακαλώ), αλλά όχι κάτι φαγώσιμο, γεγονός που με προβλημάτισε για το επερχόμενο δρομολόγιο.

Στις 6:10 αναχωρήσαμε βλέποντας το σούρουπο από το παράθυρο του λεωφορείου. Άφηνα τη Βενετία με άσχημες εικόνες από τα εργοστάσια της νέας πόλης,

αλλά με τις καλύτερες των εντυπώσεων…

 

[Iris_90]

Να χαμε μια πίτσα τώρα , Γιάννη μας άνοιξες την όρεξη , πολύ γραφική και ωραία η περιοχή του Cannaregio ...

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 5 – Ciao Bergamo ξανά!



Η ώρα στο Flixbus πέρασε σχετικά γρήγορα, παρόλο που οι συνθήκες δεν ευνοούσαν για κάτι τέτοιο. Ήταν η πρώτη φορά που έμεινα δυσαρεστημένος από την εταιρεία, καθώς ούτε τα υποσχόμενα διέθετε (πρίζες φόρτισης, WiFi κ.α.), αλλά ούτε καν τις προβλεπόμενες λάμπες διαβάσματος προκειμένου να διαβάσω το βιβλίο μου, κάτι που έκανα τελικά με δυσκολία.

Τουλάχιστον ήταν εκνευριστικά συνεπές, φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Bergamo στις τρεις ώρες περίπου, μετά από σύντομες στάσεις σε Mestre & Verona για επιβίβαση/αποβίβαση, συνεχίζοντας το δρομολόγιο του για το Παρίσι (!), μέσω Τορίνο & Λυών. Μα ποιος φυσιολογικός άνθρωπος κάνει το Βενετία - Παρίσι με λεωφορείο;

Υπολογίζοντας εκ των προτέρων το διαθέσιμο χρόνο μου άλλαξα απλά μια πλατφόρμα, εκδίδοντας εισιτήριο για το αστικό λεωφορείο νο1 που θα μ’ ανέβαζε στην παλιά πόλη και έφευγε σε 5 μόλις λεπτά. Κατέβηκα στο τέρμα, στη βάση του τελεφερίκ για τη Città Alta, το οποίο για καλή μου τύχη πρόλαβα και μπήκα με το ίδιο, ενιαίο εισιτήριο. Η ώρα έδειχνε 10 όταν σήκωσα τα μάτια μου και ξαναείδα αυτή τη θαυμάσια εικόνα:

Περιττό να αναφέρω πόσο συγκινημένος ήμουν που επέστρεφα στο Μπέργκαμο, πρώτη φορά μετά τον Φεβρουάριο του 2020 και σας έχω περιγράψει στην αντίστοιχη ιστορία μου, γνωρίζοντας τι ακολούθησε λίγες μέρες μετά...

Με χαρά ξεκίνησα ν’ ανεβαίνω τον κεντρικό δρόμο Gombito βλέποντας και το γνωστό σιντριβάνι του, σταματώντας όπως είναι λογικό και στη Piazza Vecchia λίγο πιο πάνω:

Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, καθώς το μόνο που ήθελα να κάνω πριν φάω και πιώ κάτι, ήταν μια βόλτα στη πόλη που τόσο είχα αγαπήσει, με τον ιδιαίτερο φωτισμό της να της δίνει έναν εξαιρετικό τόνο. Ανέβηκα μέχρι το τέλος και τον πύργο della Campanella:

Η πιτσαρία – υπερπαραγωγή ήταν δυστυχώς κλειστή εκείνη την ώρα προς απογοήτευση μου, έτσι αναγκάστηκα να πάρω το δρόμο της επιστροφής προς αναζήτηση τροφής αρχικά,

με τα περισσότερα καταστήματα γρήγορου φαγητού γύρω από το Palazzo Nuovo να έχουν επίσης κλείσει:

Με δυσκολία απαρνήθηκα τις αγαπημένες μου μπυραρίες & παμπ, που είχα «επενδύσει» δυόμισι χρόνια πριν:

Το Polentone βλέπετε μπροστά από την Piazza Mercato delle Scarpe είναι σταθερή αξία σ τη Città Alta από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, με τα πάντα φρέσκα και πολύ ωραία υλικά του. Σάντουιτς προσούτο - μοτζαρέλα σε πακέτο, γιατί ο χρόνος πίεζε:

Δε γινόταν βλέπετε να φτάσω μέχρι εκεί και να μη το γλεντήσω λίγο. Ευτυχώς το η παλιά πόλη είναι μικρή και οι αναμνήσεις πολύ πρόσφατες, οπότε διανύοντας λίγα μόνο μέτρα πέρασα την πόρτα της Pub ‘’Tucans’’, Ιρλανδικής όπως μαρτυράει το όνομα και η διακόσμηση της:

Ο μπάρμαν ξαφνιάστηκε που με είδε μπροστά του, μιας και με τη φόρα και τη βιασύνη που είχα πήγα καρφωτός σχεδόν πάνω στο μπαρ και ξαφνιάστηκε δεύτερη φορά όταν σε λίγα μόνο λεπτά του ζήτησα να με ξαναγεμίσει. Έπρεπε:

Στις 11 το βράδυ περνούσα με βιαστικό βήμα την Porta Sant'Agostino κάνοντας ένα μικρό κύκλο από λάθος, καταλήγοντας και πάλι στην αφετηρία του τελεφερίκ απ’ όπου θα έπαιρνα το λεωφορείο, αρχικά για τον σταθμό των τρένων και κατόπιν για το αεροδρόμιο μέσω του χωριού Orio al Serio που ήταν και η διαμονή μου. Ήθελα το συγκεκριμένο δρομολόγιο προκειμένου να μη περπατάω μες τη νύχτα με την κούραση που είχα, με το λεωφορείο να με αφήνει λίγα μόνο μέτρα μακριά απ’ το κατάλυμα μου:

Το επόμενο πρωί αφού ήπια το καφεδάκι μου και έφαγα το λιτό έως ελάχιστο πρωινό μου, βγήκα στον κεντρικό δρόμο του χωριού και περνώντας απέναντι, μπήκα στο γνωστό πεζόδρομο που περνάει περιμετρικά του αεροδρομίου, οδηγώντας στην πύλη των αναχωρήσεων ενάμισι χιλιόμετρο μετά. Πάντα εξυπηρετικός ο συγκεκριμένος συνδυασμός:

Ήπια ένα διπλό εσπρεσάκι και πέρασα τον έλεγχο εν μέσω πολυκοσμίας, καταναλώνοντας τον υπόλοιπο διαθέσιμο χρόνο στα εξαιρετικά καταστήματα του αεροδρομίου. Δεν έχω φύγει ποτέ απ’ αυτό το μέρος άλλωστε δίχως ζυμαρικά και κρασί, κάτι που δε θα συνέβαινε ούτε τώρα, με τις επιλογές να ναι απεριόριστες:

Η πτήση που θα μας οδηγούσε στην Ελλάδα έφυγε στην ώρα της μισογεμάτη όπως πίστευα και περίμενα εξ’ αρχής,

μ΄ εμένα μόνο μου σε μια άδεια μπροστινή τριάδα να κοιτάω την Ιταλία από το φινιστρίνι κάνοντας τον απολογισμό του διημέρου που έφυγε αλλά και τα σχέδια αυτού που ξεκινούσε:

 

[Iris_90]

Ωραία πόλη το Μπέργκαμο , αλλά γιατί τη λένε Citta Alta ;;; Επειδή βρίσκεται στον Ιταλικό Βορρά ;;;

 

[psilos3]

Ωραία πόλη το Μπέργκαμο , αλλά γιατί τη λένε Citta Alta ;;; Επειδή βρίσκεται στον Ιταλικό Βορρά ;;;

Είναι φανταστική πόλη το Μπέργκαμο και σαφώς αδικημένη.
Απ' όσο είχα ψάξει ο όρος Citta Alta αναφέρεται στην παλιά πόλη και μόνο, με το υπόλοιπο κομμάτι να αποκαλείται Citta’ Bassa.

 

[Iris_90]

Είναι φανταστική πόλη το Μπέργκαμο και σαφώς αδικημένη.
Απ' όσο είχα ψάξει ο όρος Citta Alta αναφέρεται στην παλιά πόλη και μόνο, με το υπόλοιπο κομμάτι να αποκαλείται Citta’ Bassa.

Κατατοπιστικός , όπως πάντα !!! Η ιταλομαθής τα κατάλαβε έτσι όπως τα εξήγησες και θα το ξαναπώ : Χρονιά χωρίς ταξίδι στην Ιταλία δεν είναι ταξιδιωτική χρονιά ...

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 6 – Κέρκυρα, μια ακόμη φορά!



Η πτήση εξελίσσονταν πολύ ήσυχα, όταν κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι έχουμε πάρει καθοδική πορεία, βλέποντας αρχικά την Αδριατική και τις ακτές της Αλβανίας, αλλά και στη συνέχεια ένα νησί, που σχεδόν αμέσως κατάλαβα περί τίνος πρόκειται:

Διαπόντια νησιά – διακαής πόθος, από τους λίγους που μου ΄χουν μείνει πλέον στη νησιωτική Ελλάδα. Στο πλάνο μου από το παράθυρο ήταν όλα ξεκάθαρα. Οθωνοί, Ερρεικούσα, Μαθράκι & στο βάθος Κέρκυρα:

Η πτητική πορεία έφτανε μέχρι την κάτω πλευρά του νησιού στρίβοντας πάνω από τη Λίμνη Κορισσίων και τη Λευκίμη, με το αεροσκάφος να παίρνει θέση για προσγείωση παράλληλα απ’ τις Μπενίτσες, αντικρύζοντας τα τρισάθλια κατά τη γνώμη μου κτήρια των ξενοδοχειακών μονάδων που πάντα αναρωτιέμαι ρητορικά τι δουλειά έχουν σ’ ένα νησί:

Βγήκα αρκετά γρήγορα από το αεροδρόμιο μετά τα διαδικαστικά και αφού τσίμπησα κάτι πρόχειρο διένυσα την απόσταση του 1,5 χιλιομέτρου μέχρι το διαμέρισμα που χα κλείσει με τα πόδια. Είχα σκοπό να ρίξω μια σιέστα για να είμαι φρέσκος το βράδυ, τα τηλέφωνα και τα μηνύματα όμως δε με άφησαν σε ησυχία, έτσι πήρα τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου και βγήκα προς τον κεντρικό πεζόδρομο που ξεκινάει περίπου από το τέρμα των λεωφορείων μπαίνοντας λίγο μετά στην παλιά πόλη. 28η και αρκετά εμπορικά καταστήματα ήταν κλειστά λόγω αργίας, όχι όμως λόγω σεζόν που κρατούσε ακόμα κανονικότατα:

Να και μια εκδρομή που δεν είχα περιέργεια του τι περιμένω να δω. Βρισκόμουν στην Κέρκυρα για 5η φορά, έχοντας επισκεφθεί το νησί και την πόλη κυρίως όλες τις εποχές (πλέον και φθινόπωρο) και με όλους τους πιθανούς τρόπους.

Προχώρησα στον πεζόδρομο που οδηγεί στα ενδότερα της παλιάς πόλης φωτογραφίζοντας:

Το μυαλό έκανε -υποσυνείδητα ίσως- και τη σύνδεση/σύγκριση με την Ιταλία από την οποία προερχόμουν, ειδικότερα όσο έμπαινα ανάμεσα στα Καντούνια:

Σημεία κλειδιά όπως η μικρή πλατεία και ο ναός της παναγίας των ξένων, μου ήταν αρκετά οικεία και πρόσφατα, καθώς την τελευταία φορά το Φλεβάρη του 2017 είχα αλωνίσει αρκετά την πρωτεύουσα του νησιού:

Δίχως να το καταλάβω έφτασα στη μεγαλύτερη πλατεία της Ελλάδας και απ’ όσο νομίζω των Βαλκανίων, αυτή της Σπιανάδας, ξακουστή μεταξύ πολλών άλλων για τα έθιμα του Πάσχα που λαμβάνουν χώρα εκεί:

Έμεινα λίγο για μια ανάσα σ’ ένα παγκάκι μπροστά απ’ το παλιό φρούριο της πόλης,

πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής προς τον πεζόδρομο, προκειμένου να συναντήσω σ’ ένα ταβερνείο φίλους που ερχόταν από Θεσσαλονίκη, να πιούμε τις μπύρες μας και να οργανωθούμε:

Η βαβούρα στην πολυκατοικία δε μ’ άφησε να κλείσω μάτι, έτσι στις δέκα ήμουν και πάλι στο δρόμο, κατεβαίνοντας σ’ ένα μπαράκι της παλιάς πόλης όπου θα συναντιόμουν με το ζευγάρι και ακόμα περισσότερους φίλους και φίλες:

Ήπιαμε τα ποτά μας, μιλήσαμε, χαρήκαμε, σε συνθήκες όμως πολύ περίεργες για Ελλάδα καθώς μια πρόσφατη νομοθεσία είχε απαγορεύσει τη μουσική στα καταστήματα εστίασης, γεγονός απείρως ξενέρωτο:

Ακόμα πιο ξενέρωτο ήταν ότι το αγαπημένο μου μπαρ της πόλης (Κουρδιστό πορτοκάλι) ήταν κλειστό εκείνο το βράδυ, αναγκάζοντας μας να βρούμε αλλού θαλπωρή προκειμένου να συνεχίσουμε σ’ ένα εξίσου ωραίο μπαρ (Save) στη Λιστόν, ευτυχώς με κανονική ένταση στη μουσική και δυνατές ροκιές.

Η κοπέλα που παντρευόταν και ξέρει απ’ την καλή και την ανάποδη το ποιόν μου με είχε προειδοποιήσει: «Υπάρχει κι ένα after μπαράκι στη παλιά πόλη με κωδική ονομασία που κρατάει μέχρι το πρωί, μη τυχόν και πας, θα χάσεις το γάμο».

Καλύτερα να μου έλεγε «πήγαινε», πιο πολλές πιθανότητες υπήρχαν να μη το ψάξω καθόλου, οπότε καλά ξημερώματα. Κυριολεκτικά…

 

[STKF]

Ωραία πόλη το Μπέργκαμο , αλλά γιατί τη λένε Citta Alta ;;; Επειδή βρίσκεται στον Ιταλικό Βορρά ;;;

ι ο όρος Citta Alta αναφέρεται στην παλιά πόλη και μόνο, με το υπόλοιπο κομμάτι να αποκαλείται Citta’ Bassa.

Πιθανολογώ ότι είναι όπως θα λέγαμε εμείς Άνω πόλη και Κάτω πόλη.
Η παλιά πόλη βρίσκεται ψηλότερα από την νέα.

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 7 – Ο γάμος & η επιστροφή



Δύσκολο το ξύπνημα στα νησιά, το λέω εδώ και χρόνια. Μετά κόπων, βασάνων και δύο απανωτών καφέδων πήρα τα πόδια μου σχεδόν μεσημέρι για την παλιά πόλη προς αναζήτηση τροφής:

Τελευταίο Σάββατο του Οκτωβρίου με τη θερμοκρασία να βρίσκεται σταθερά άνω των 25 βαθμών, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα την καλοδεχούμενη κοσμοπλημμύρα σε καφέ κι εστιατόρια:

Αφού τσάκισα ένα panini κλάσεις ανώτερο απ’ όσα είχα δοκιμάσει στην Ιταλία (η αλήθεια να λέγεται), βγήκα μέχρι το Λιστόν κάνοντας παράλληλα και κάποια μικροψώνια:

Είχα στη διάθεση μου καμιά ώρα χονδρικά μέχρι να συναντηθώ με τον φίλο μου και να κανονίσουμε τα της μεταφοράς, την οποία εκμεταλλεύτηκα τριγυρνώντας στα Κατούνια και την υπόλοιπη παλιά πόλη φωτογραφίζοντας,

αρχής γενομένης από τον Άγιο Σπυρίδωνα με το χαρακτηριστικό καμπαναριό – ρολόι του:

Περπάτησα στη συνέχεια ως την Πύλη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ μπαίνοντας στην αυλή του μουσείου Ασιατικής τέχνης περπατώντας παράλληλα με τα τείχη:

Από κείνο το σημείο είχα την καλύτερη θέα προς το φρούριο και τον προμαχώνα του, την ίδια ώρα που το πλοίο της Kerkyra seaways ξεκινούσε το δρομολόγιο του προς το απέναντι λιμάνι της Ηγουμενίτσας:

Προσέγγισα το φρούριο από το πλάι, περνώντας πάνω από τη μαρίνα με τα ιστιοπλοϊκά:

Φτάνοντας ως τη πύλη του, όπου δεν έκανα το βήμα προς τα μέσα μιας και το είχα δει άλλες τρεις φορές ως τώρα:

Αντ’ αυτού έκανα μια σύντομη στάση στη Σπινάδα απολαμβάνοντας κι εγώ με τη σειρά μου την καλοκαιρία της ημέρας,

Είχα κανονίσει λίγο αργότερα βλέπετε να βρεθώ με τον @kos2111 για τις μεσημεριανές μπυρίτσες μας ορίζοντας παράλληλα το σημείο συνάντησης για λίγο μετά, μιας κι έπρεπε να μετακινηθούμε με το αυτοκίνητο:

Θα θέλαμε πάρα πολύ να έχουμε περισσότερο χρόνο μιας και το μεσημέρι ήταν μαγικό και η παλιά πόλη μας προκαλούσε:

Ωστόσο φερθήκαμε με σύνεση επιστρέφοντας στα καταλύματα μας προκειμένου να ετοιμαστούμε:

Ο γάμος ήταν προγραμματισμένος στην πολύ όμορφη εκκλησία Αγίων Αποστόλων Ιάσονος και Σωσιπάτρου, Βυζαντινό ναό του 11ου αιώνα χτισμένο (ως συνήθως) σε ερείπια παλαιότερου αρχαίου ναού,

σε μια ακόμα πολύ όμορφη τοποθεσία λίγο έξω απ’ τη πόλη με το όνομα «Γαρίτσα», γνωστή εκτός των άλλων για τις πολλές ταβέρνες και τα καφέ της:

Από κει και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους, με το γλέντι να κρατάει μέχρι να μας πιάσει το ωράριο (!) του κέντρου στις τρεις, και να συνεχίζεται σε μπαράκι διπλανού χωριού με λίγους και καλούς μέχρι πρωίας.
Όπως έπρεπε.