Ινδία Από την… Αλαπούτσα στο Μουνάρ (by hydronetta & Rosa)

[pigi_dikaiou]

Εχω και αλλες προτασεις..αλλα σιγα-σιγα...ηδονικα(συμφωνα με το πνευμα της γραφης σου)

 

[varioAthens]

Η εισαγωγη ολα τα λεφτα!! Αναμενουμε διακαως τη συνεχεια!!
Κακο γουρουνι, τωρα που λειπει η εν λογω κυρια εξιστορεις αυτα τα γεγονοτα που δεν μπορει να σε αντικρουσει, ετσι?

 

[Sokratis]

Αργειτε στην περιγραφη κυριε και μας αφησατε με την Αλαπουτσα στο λαπτοπ.

Οσο για τη Μουναρ... γκουγκλαρα και ειδα πως ειναι ονομα και πραμα.... αυτη η αλατετοια (μακρυα απο μας) δεν ξερω πως γραφεται στα αγγλικα και δεν τη βρηκα.

 

[hydronetta]

Αργειτε στην περιγραφη κυριε και μας αφησατε με την Αλαπουτσα στο λαπτοπ.

Aπαιτείται επιμελής επεξεργασία κι από τους δύο συγγραφείς για να διασφαλιστεί η έμπνευση κι η ποιότητα του βαθυστόχαστου κειμένου
Στην Αλαπούτσα δεν φτάνεις άιντε έτσι… Θέλει αρετή και τόλμη. Κι από κει για το δροσερό Μουνάρ... πολλή ανηφόρα

Η εισαγωγη ολα τα λεφτα!! Αναμενουμε διακαως τη συνεχεια!!
Κακο γουρουνι, τωρα που λειπει η εν λογω κυρια εξιστορεις αυτα τα γεγονοτα που δεν μπορει να σε αντικρουσει, ετσι?

Μπα δεν είναι άμοιρη ευθυνών…. συναίνεσε διανθίζοντας το κείμενο

 

[hydronetta]

“Ους ο Θεός συνέζευξεν… ταξίδιον χωριζέτω”

"Ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω”
Αυτό διακυρήττει ο υμνωδός στο μυστήριο του γάμου, όμως εκείνες τις εποχές δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι:

- κάποιους αιώνες μετά θα υπάρξει κάτι που λέγεται ιντερνετ

- στην εποχή του ιντερνετ κάποιος καλός άνθρωπος θα έφτιαχνε ένα διαδικτυακό φόρουμ για ταξίδια φροντίζοντας να αποκτήσουμε τον ακάθιστο

- μέσω αυτού του φόρουμ θα γνωρίζονταν άνθρωποι που μοιράζονται το ίδιο μεράκι και θα αντάλασσαν τις ταξιδιωτικές εμπειρίες τους εν μέσω κρασοκατανύξεων

- αυτές οι κρασοκατανύξεις δεν βγαίνουν σε καλό, ειδικά αν στη παρέα υπάρχει ένα ακόρεστο ταξιδιωτικά ροζ γουρούνι που σπέρνει καινά δαιμόνια σε παντρεμένες γυναίκες


Ας αποκαταστήσουμε αρχικά την ιστορική αλήθεια σε ότι αφορά τη γένεση αυτού του ταξιδιού:

Η γυναίκα της ιστορίας μας λοιπόν, η Rosa, περίβλεπτον μέλος της κοινότητάς μας, προσηνής σύζυγος και μήτηρ, απολάμβανε το αχλαδότυρον μετά οίνου, όταν η οικοδέσποινα (αυτή κι αν δεν έχει τον ακάθιστο στα ταξίδια) πέταξε τη σπόντα:

“Και ποιά τα επόμενα ταξιδιωτικά πλάνα των συνδαιτυμόνων μου;”

Ο ηδονοθηρικός άνδρας του προλόγου, με το προσωνύμιο ρόζ γουρούνι, που άλλη δουλειά δεν έχει παρά να οργανώνει το μεθεπόμενο ταξίδι πριν πάει το επόμενο, σήκωσε το βλέφαρο: “Μια Ινδία μήπως;”

«Αχ Ινδία, ναι: Kerala, Hampi…” πετάχτηκε ενθουσιώδης εκείνη.

«’Ακρως ενδιαφέρουσα πρόταση. Με μια εσανς σπηλαίων Ajanta & Ellora μήπως;» καθότι είναι γνωστή η απληστία του.

«Τέλεια» αναφώνισε εκείνη, ρίχνοντας και πλάγιες ματιές στο σύζυγο για να έχει την σιωπηρή αποδοχή του.

Ο έτερος άνδρας του συνομωτικού τρίο, γνωστός στο ταξιδιωτικό κουρμπέτι ως γάτος, που όταν δεν ταξιδεύει παλεύει στη κουζίνα θέλοντας να γίνει Μαμαλάκης στη θέση του Μαμαλάκη (με ειδικότητα στα γεμιστά και τα cheesecakes), κάτι μουρμούρισε για κείνο το Βαρανάσι που το’χει καημό να επισκεφθεί αλλά κανείς δεν τον πηγαίνει. Κι όπως εξελισσόταν η κουβέντα πάλι δεν θα το έβλεπε και νιαούρισε παραπονεμένα...

«Τρέχει μια προσφορά της Qatar airways, κι ο Φλεβάρης είναι ό,τι πρέπει για μια 10ήμερη απόδραση” ενημέρωσε το ροζ γουρούνι.


Δεν χρειάστηκαν και πολλά πολλά. Ο κύβος ερίφθη, η συζυγική άδεια εδώθη, συναποφασίστηκαν οι ημερομηνίες, το πρόγραμμα και τελικά αγοράστηκαν και τα εισιτήρια.

Ιδού επί χάρτου και το φιλόδοξο πλάνο:

Με τις ευλογίες του συζύγου, η Rosa ξαμολήθηκε στο διαδίκτυο κανονίζοντας τις λεπτομέρειες. Καταλύμματα, μετακινήσεις. Κι ενώ τα μάτια της είχαν θολώσει από το ψάξιμο, το κατάπτιστο ροζ γουρούνι τα είχε φορτώσει στο κόκκορα και... προγραμμάτιζε το μεθεπόμενο ταξίδι του. Ο δε γάτος μη ρωτήσετε. Πειραματιζόταν σε πέντε έξι νέες συνταγές πορτοκαλόπιττας.

Απαστράτουσες βιομετρικές βίζες στα διαβατήρια, μπαγκάζια, μηχανές έτοιμες για καταιγισμό φωτογραφιών και το τρίο βρέθηκε στο κοσμοδρόμιο του Ελ.Βελ. να αποχαιρετά το σύζυγο της Rosa.

Καθώς ο τελικός προορισμός ήταν το Aurangabad, αυτό προϋπόθετε μετεπιβίβαση στο αεροδρόμιο της Βομβάης. Τα μηνύματα στο διαδίκτυο ήταν διφορούμενα. Προλάβαιναν δεν προλάβαιναν στις τρεις ώρες που είχαν αναμονή, να περάσουν τον έλεγχο διαβατηρίων, να παραλάβουν αποσκευές, να μετακινηθούν προς το κτήριο πτήσεων εσωτερικού και να κάνουν νέο check in.
Στην ώρα τους φτάσανε (ευτυχώς), οι διαδικασίες ελέγχου διαβατηρίων ήταν σχετικά σύντομες (ευτυχώς), παρέλαβαν τελευταίοι τις αποσκευές (δυστυχώς) κι ήταν πασιχαρείς που είχαν αρκετό χρόνο μπροστά τους, όταν...
πηγαίνοντας για να πάρουν το λεωφορείο προς το domestic terminal έπεσαν σε μια ανέλπιστα τεράστια ουρά για ένα απροσδόκιτο σκανάρισμα αποσκευών. Πανικός πρόεκυψε στην ομάδα. Αν ήταν να φερθούν αξιοπρεπώς αναμένοντας αδιαμαρτύρητα στην ουρά ως όφειλαν ακόμα εκεί θα ξεροστάλιαζαν.
Το γουρούνι αποφάσισε να αναλάβει δράση. Με ύφος ταλαίπωρου οσφυοκάμπτη πλησίασε τους αστυνομικούς κι άρχισε να κλαίγεται: «και καλοί μου άνθρωποι, και παρακαλούμε και έχουμε πτήση σε λίγο κι αν περιμένουμε στην ουρά θα τη χάσουμε, αν μπορούμε να την παρακάμψουμε» κι άλλα τέτοια γλοιώδη. Παραδόξως ο αστυνομικός ήταν μεγάλη καρδιά και πείστηκε από τη κλάψα.

«Τι έχετε στις βαλίτσες;» περιορίστηκε να ρωτήσει

«Βρακιά, κάλτσες και κανά ρουχαλάκι μόνο» η κοινή απάντηση.

«Περάστε»

Χωρίς δεύτερη σκέψη μπας και αλλάξει γνώμη, σύρανε άρον άρον τις βαλίτσες στο χώρο αναμονής του λεωφορείου.

Αισίως τελικά η παρέα έφτασε εγκαίρως στο κτήριο αναχωρήσεων εσωτερικού για το νέο check in. Σαν παρέδωσαν τις αποσκευές έφυγε ένα βάρος από πάνω τους, πήραν μια βαθειά ανάσα κι άρχισαν να ονειρεύονται...

Είχε πια ξημερώσει σαν πατούσαν τα χώματα του Aurangabad.
Στην έξοδο τους περιμενε ο κύριος Μιρζάν Χουσεΐν με το αυτοκίνητό του. Ξεκινούσαν καρφί για τα σπήλαια Ajanta. Παρά το ολονύκτιο ταξίδι, δεν είχε ανάπαυλα, ούτε στάση για καφέ και τσιγάρο. Μαστίγιο!


Κλείνοντας το κεφάλαιο θα πρέπει να αποκαταστήσω και τη γεωγραφική αλήθεια.
H λατινική μεταγραφή του τοπωνυμίου Alappuzha μάλλον παραπέμπει φωνητικά σε Αλαπούζα, με το ζ παχύ σάμπως λένε οι κρητικοί τα ζα.
Η αρχική εντύπωση διαβάζοντάς το δεν παύει να δημιουργεί άλλους ... συνειρμούς κάτι που χάριν αστεϊσμού καθιερώθηκε από τους τρείς της παρέας μας κι έτσι παγίωσε το τίτλο της ιστορίας.
Το Μουνάρ ατυχώς/ευτυχώς γι’αυτό, Munnar βαφτίστηκε και έτσι θα παραμείνει στην αιωνιότητα.

​

 

[ggonholidays]

Γράφε γουρουνάκι ... γράφε

 

[GTS]

Δροσερή η Μουνάρρ?? Πάει, χάλασε ο κόσμος!

 

[giannoula]

Ένας διαφορετικός πρόλογος

Το βλέμμα του αποσπάστηκε από τους υπόλοιπους της παρέας και βυθίστηκε στο δικό της. Ρούφηξε δυνατά τον καπνό του τσιγάρου του. Ο καπνός ξεχύθηκε απ' τα χείλη του σαν την καυτή ανάσα ενός δράκου. Καυτή σαν την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.

“Το θέλω” της ψιθύρισε σιγανά και οι κόρες του μυδρίασαν σαν μάτια αρπακτικού. Όμοιος με θρόισμα και απαλό χάδι στο αυτί, ο ήχος αυτών των δύο λέξεων την έκανε ν’αναπηδήσει ελαφρά από έκπληξη και να αναρριγήσει.

“Και... και εγώ...” ψιθύρισε εκείνη με τρεμουλιαστή φωνή, αυθόρμητα κι ανερυθρίαστα.

“Ομως έχεις σύζυγο, παιδί, δεν είναι σωστό” προφασίστηκε εκείνος, παρόλο που η ηδονοθηρική του ματιά πρόδιδε ότι δεν είχε ενδοιασμούς.

“Το ξέρω, όμως δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Με ξεπερνά. Θέλω να το ζήσω”, ανταπάντησε εκείνη ξελιγωμένη.

Ο άντρας έβρεξε αργόσυρτα με τη γλώσσα τα χείλη του. Την κάρφωσε με το βλέμμα του προσπαθώντας να καταγράψει κάθε σύσπαση στους μυς του προσώπου της και ξεστόμισε αναίσχυντα: “Εμείς είμαστε δύο, όμως. Το έχεις ξανατολμήσει;”

Η γυναίκα έστρεψε το βλέμμα στον δεύτερο άντρα που παρακολουθούσε τη σκηνή αμίλητος. Το πρόσωπό του ανεξιχνίαστο, τα μάτια του κατέγραφαν μισόκλειστα την κάθε κίνησή της. Ένοιωσε μια γλυκειά έξαψη να φουσκώνει στα σωθικά της σαν λάβα και να εκρήγνυται καίγοντας το πρόσωπό της. Η πείρα του ήταν ολοφάνερη και μαγνήτιζε τη φαντασία της. Η λογική τής υπαγόρευε να αρνηθεί, αλλά η καρδιά της είχε άλλη γνώμη. “Πάντα υπάρχει η πρώτη φορά”, ψέλλισε, ξέροντας πως μόλις είχε κάνει το πρώτο βήμα σε έναν δρόμο δίχως γυρισμό.

Ο πρώτος άντρας άφησε τον ενθουσιασμό του να ξεσπάσει ασυγκράτητος και σήκωσε το ποτήρι του δηλώνοντας: “Στην Αλαπούτσα, λοιπόν!”. Η ομήγυρη σάστισε με την ακατάληπτη δήλωση, όμως εκείνη αντιλήφθηκε τη βαρύτητα αυτής της φράσης και ένιωσε να βουλιάζει σε μια ταραγμένη θάλασσα ηδονικών συσπάσεων που συγκλόνισε το κορμί της.

“Και στο Μουνάρ!” τερέτισε ναζιάρικα, χαμογελώντας σιβυλλικά στους υπόλοιπους που την κοιτούσαν απορημένοι. “Αδημονώ…” μπόρεσε να του αρθρώσει ξέπνοα από τους πολλαπλούς οργασμούς του μυαλού της.

Για τους τρεις συνωμότες πλέον δεν υπήρχαν άλλοι τριγύρω. Υπήρχε μόνο η βουτιά στο λάγνο όνειρο των αισθήσεων.

Αλαπούτσα…Μουνάρ…. Λέξεις μαγικές, ηδονιστικές!

Τύφλα να έχουν οι 50 αποχρώσεις του γκρι! Ο πρόλογος είναι όλα τα λεφτά!!!!!!!!!! Go on!!!!!

 

[zmaria]

Δεν υπάρχεις ρε Hydronetta! Οινκ οινκ, I follow u!

 

[isabelle]

Καλά, το τι αίσχη και λοιπά ανάρμοστα έλαβαν χώρα κάτω από την αθώα (και καλά) μύτη μου εκείνο το βράδυ της Ροζογουρονογατίσιας ταξιδιωτικής διαπλοκής ούτε που βάζει ο νους σας. Θου Κύριε...
Έχε χάρη που τιμώ τις αξίες μου περί προστασίας των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων γιατί έτσι και ανοίξω το στόμα μου ... , ένα πρωτοσελίδακι στην Εσπρέσσο το'χουμε χαλαρά!

 

[hydronetta]

Καλά, το τι αίσχη και λοιπά ανάμοστα έλαβαν χώρα κάτω από την αθώα (και καλά) μύτη μου εκείνο το βράδυ της Ροζογουρονογατίσιας ταξιδιωτικής διαπλοκής ούτε που βάζει ο νους σας. Θου Κύριε...
Έχε χάρη που τιμώ τις αξίες μου περί προστασίας των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων γιατί έτσι και ανοίξω το στόμα μου ... , ένα πρωτοσελίδακι στην Εσπρέσσο το'χουμε χαλαρά!

Ως κατάλαβες με το δεύτερο κεφάλαιο προσπάθησα να τα κουκουλώσω λίγο, αλλά ουδέν κρυπτόν τελικά

 

[greco]

Aν μου ελεγε κανεις πριν γραφτω εδω οτι θα εφευγα απ τη δουλεια το μεσημερι με αγωνια για τη συνεχεια μιας ιστοριας για την Αλαπουτσα και το Μουναρ θα τον ελεγα τρελο!Απιστευτη η επιλογη του τιτλου,ευφυης ο προλογος οπως κι ο ιδιος ο γραφων την ιστορια...Και νομιζω οτι πολλοι εδω μεσα-για να μην πω ολοι-συμφωνουν μαζι μου.