Αναποδιές σε ταξίδι !!!

[Yorgos]

Tα πιο σοβαρά που μου έχουν τύχει (δε μιλάω τώρα να χάσω πτήση ή να ακυρωθεί, αυτά θα συμβούν αν πετάς συχνά, από τη Μικρονησία και τη Χιλή μέχρι τη Γαλλία) :

- Στη Βενεζουέλα έπαθα τροφική δηλητηρίαση που μετατράπηκε σε αντιδραστική αρθρίτιδα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κινήσω τα άκρα μου και εν τέλει τίποτε πέραν του λαιμού μου, με έβαλαν σε ένα νοσοκομείο όπου νόμιζαν ότι είμαι Κουβανός και με πέταξαν στο πάτωμα επί 3 ημέρες, την 4η και 5η με έβαλαν σε κρεβάτι αλλά μου είπαν "δε θα χαρούμε αν ζήσεις ούτε και θα λυπηθούμε αν πεθάνεις κουμούνι" κι εν τέλει μια συγγενής ασθενούς ειδοποίησε την ελληνική πρεσβεία, που έστειλε τον Έλληνα ιερέα που έφαγε πόρτα. Μετά επιστράτευσαν τα μεγάλα μέσα, έστειλαν τον κουμπουροφόρο κύριο Κ, ο οποίος με έβγαλε, με έστειλε σε ιδιωτική κλινική και εν τέλει με φιλοξένησε μέχρι να μπορώ να κινούμαι αρχικά σε καροτσάκι και αργότερα κανονικά. Σε όλες αυτές τις μέρες φιλοξενίας διαπίστωσα πως ο διαπρεπής Έλλην της διασποράς ήταν ουσιαστικά η τοπική μαφία, κάτι ανάμεσα σε τοκογλυφο και παροχή προστασίας σε μαγαζιά με ενόπλους, εξαιρετικές ιστορίες.

- Στην Ινδία μπαίνω στο σταθμό του τραίνου, με το που αναχωρούμε από το σταθμό ακούω κάτι ουρλιαχτά και στρακαστρούκες αλλά δεν έδωσα σημασία (συνηθισμένες οι φασαρίες εκεί) και τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν η διαβόητη επίθεση των μουτζαχεντίν στη Βομβάη που καθάρισαν όποιον βρήκαν στο σταθμό της Βομβάης, έπιασαν ομήρους σε ξενοδοχεία κλπ. Εγώ φυσικά χαμπάρι δεν πήρα, αλλά το τελευταίο μέιλ που είχα στείλει στους δικούς μου (και στο Δευκαλίωνα, η πρώτη φορά που επικοινωνούσαμε!) ήταν "πάω στο σταθμό της Βομβάης". Αποτέλεσμα η μητέρα μου να με ψάχνει, εγώ δεν είχα κινητό εκείνα τα χρόνια, με δήλωσε αγνοούμενο, η πόλη στην οποία έφτασα μετά από 8 ώρες είχε διακοπή ρεύματος οπότε εξακολουθούσα να αγνοώ τι έχει γίνει κι ότι με αναζητά η πρεσβεία, έπεσα για ύπνο, την επόμενη πήγα να δω και κάτι κάστρα και συνειδητοποίησα ότι με έψαχναν την άααααλλη μέρα.

- Πάλι στην αγαπημένη Ινδία, κατεβαίνοντας από ένα λεωφορείο έπαθα ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο, το ταξίδι μου διαλύθηκε, αλλά με πήγαν σε ένα νοσοκομείο όπου ΚΑΝΕΙΣ δε μιλούσε Αγγλικά (γιατροί στην Ινδία που δε μιλάνε Αγγλικά...δε γίνονται αυτά), η αεροπορική δε με άφηνε να πετάξω και πέρασα μερικές εβδομάδες ακινητοποιημένος, τις πρώτες μέρες σε ένα νοσοκομείο όπου δυο φορές μπήκαν και σουλατσάριζαν αγελάδες

- Στην Ινδονησία έπαθα υπερκόπωση, αρρώστησα, μπήκα σε ένα νοσοκομείο και με είχαν για 3 μέρες με ορό. Ζήτησα από τις νοσοκομες να πάνε να στείλουν ένα μέιλ στη μάνα μου στα greeklish να ξέρει ότι είμαι (σχεδόν) καλά, αυτές το αντέγραφαν... όπως μπορούσαν αλλά μετά έμαθα ότι ταξίδευαν 2,5 ώρες κάθε μέρα για να πάνε σε ίντερνετ καφέ σε άλλη πόλη (μιλάμε για τα 90ς τώρα...)

- Σε πτήση από Ιαπωνία προς Βόρειο Κορέα μέσω Κίνας συνέβη αυτό
το υπέροχο περιστατικό στην Ωκεανία κατάπιε ο ωκεανός τη φωτογραφική μου μηχανή, ενώ στην Ινδονησία κάποτε από τα 2 καρυδότσουφλα που πήγαιναν στο Κομόντο βυθίστηκε το ένα κι επεράσαμε όμορφα όμορφα κοιμώμενοι στο κατάστρωμα (και βράχηκαν τα μισά μου φιλμ) και στην Κούβα την πρώτη φορά που πήγα μπήκε ένας πιτσιρικάς στο σχολείο όπου κοιμόμασταν το βράδυ και μου άρπαξε τα ρούχα και πέρασα 2 μήνες με αυτά που φορούσα για πιτζάμες συν 3 μπλουζάκια, 3 εσώρουχα και 2 σορτσάκια που έκαναν έρανο οι υπόλοιποι εθελοντές και μου χάρισαν (ρούχα στη χώρα δεν υπήρχαν).

- Φεύγοντας από το Τόγκο για το Μπενίν από... την ασυνήθιστη πλευρά δεν υπήρχε κανείς στα σύνορα λόγω αργίας, οπότε δε μας σφράγισαν τα διαβατήρια. Όταν πήγαμε στην επόμενη πόλη στην αστυνομία, ένας θεόρατος Ιμίν Νταντά μας κλείδωσε στο γραφείο του και μας ζήτησε μπαξίσι, του έδωσα το αντίστοιχο των 3 ευρώ τα οποία πέταξε επιδεικτικά μας είπε "πως θα έχουμε πρόβλημα" και μας κλείδωσε στο γραφείο του. Εμείς αρπάξαμε τους σάκους μας και το σκάσαμε από το παράθυρο κι εν τέλει πήγαμε σε άλλα σύνορα των δύο χωρών όπου είχαμε τη φαεινή ιδέα να... πηδήξουμε παράνομα προς το Τόγκο και να πούμε ότι τώρα εισερχόμαστε στο Μπενίν για πρώτη φορά (ώστε να μη στοιχειοθετείται το αδίκημα της παράνομης εισόδου στη χώρα), αλλά μας είδαν κι ευτυχώς έδειξαν κατανόηση, μας έδωσαν μια προσωρινή βίζα. Όταν τελικά πήγαμε στο Κοτονού και το Πορτονόβο, παρέδωσα στο immigration το διαβατήριό μου, το οποίο όμως μετά από 3 μέρες... το έχασαν κι έμεινα χωρίς διαβατήριο και χωρίς δικαίωμα να βγάλω άλλο (θεωρούμουν ακόμη ανυπότακτος εκείνη την εποχή, μέχρι να κερδίσω τη δίκη). Εν τέλει μπουκάρισα στο υπουργείο, με πήγαν σε έναν υφυπουργό ο οποίος είχε το διαβατήριό μου στο γραφείο του επειδή "το κατάλυμα που είχα δηλώσει δεν είχε σήμα του ΕΟΤ". Μου είπαν να πάω να τα βρω με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος... ο οποίος με έστειλε στον ΕΟΤ του Μπενίν (ναι, δεν κάνω πλάκα) όπου πήρα την πολυπόθητη σφραγίδα και μου επέστρεψαν το διαβατήριο, αλλά χωρίς τη βίζα, αφού δεν την είχαν εκδώσει. Υπό τον κίνδυνο να μου ξανακρατήσουν το διαβατήριο και να το χάσουν, αρνήθηκα να τους το δώσω και αντί βίζας μου έδωσαν... ένα postit (αυτά τα κίτρινα χαρτάκια που γράφουμε τα ψώνια και τα κολλάμε στο ψυγείο), το οποίο και περιέργως δέχθηκε ο κοιμισμένος φύλακας του Νίγηρα. Στον οποίο Νίγηρα δε μας άφηναν να βγούμε από την πρωτεύουσα λόγω απαγωγών της Αλ Κάιντα (εν τέλει αποκεφάλισαν κι ένα καημένο Γάλλο που είχε πάει για ένα γάμο και συμπέσαμε), αλλά εν τέλει τα καταφέραμε και γυρίσαμε κάπως τη χώρα, έστω και με συνοδεία κονβόι.

- Ωραίες ιστορίες είχαμε και στην κεντρική Ασία, αφού ο Θεός Κρεκούζας είχε βγάλει λάθος βίζα με αποτέλεσμα στην έξοδο από Ουζμπεκιστάν προς Τατζικιστάν ναι μεν να βγούμε από τη μία χώρα... αλλά να μη μας δέχεται η επόμενη... αλλά ούτε και η προηγούμενη μας άφηνε να γυρίσουμε με αποτέλεσμα να κοιμηθούμε σε ένα τζιπ ανάμεσα στα δύο φυλάκια
εδώ πιο αναλυτικά η διανυκτέρευση στην πράσινη γραμμή

- Από βαλίτσες και αεροπορικές πολλά επεισόδια όπως συνηθίζεται, αλλά η μια που ήταν μια αναστρέψιμη κατάσταση ήταν όταν μετακόμιζα από την Ελλάδα στην Κούβα, οπότε και η Ιμπέρια έχασε και τις δύο μου βαλίτσες με όλο μου το βιος: όχι μόνο ρούχα αλλά και ημερολόγια, πτυχία, τα άλμουμ με τις φωτογραφίες και δε βρέθηκαν ποτέ, χάθηκαν οριστικά.

- Δεν είναι ακριβώς ταξιδιωτικό, αλλά με απέλασαν από την Ινδονησία επειδή εργαζόμουν χωρίς βίζα, κάποτε στο Μιλάνο δεν είχαμε πού να κοιμηθούμε και η συνταξιδιώτισσά μου είχε γνωστό γιατρό που κανόνισε να κοιμηθούμε σε... ψυχιατρείο με τους τρόφιμους να ουρλιάζουν από όλες τις κατευθύνσεις το βράδυ, κάποτι πετάχτηκα μέχρι τη Λίμα δυο μέρες πριν το γάμο της πρώην μου... για να της κάνω πρόταση γάμου (μεγαλοφυής ιδέα, μου έφερε την κιθάρα στο κεφάλι) και στα νιατα μας κοιμηθήκαμε κρυφά μέσα στο Μάτσου Πίτσου και κοντέψαμε να πάθουμε κρυοπάγημα, τη δε επόμενη κάναμε το Ινκα Τρέιλ... ανάποδα (ξεκινώντας δηλαδή από το Μάτσου Πίτσου) για να μην πληρώσουμε τα 17$ που κόστιζε η είσοδος στο μονοπάτι κι επειδή φυσικά δεν είχαμε εισιτήρια για το τραίνο. Στο ίδιο ταξίδι γνωρίσαμε κάτι σάπιες που ενθουσιάστηκαν που ήμασταν λευκοί και ωραίοι (σε σχέση με τους ντόπιους στο Τρουχίγιο μοντέλα ήμασταν), μας πήγαν σε ένα μπαρ με άνδρες στρίππερ οι οποίοι όμως δεν εμφανίστηκαν και ξαφνικά όλο το κλαμπ (δηλαδή 20χρονες λυσσάρες Κέτσουα) μας σήκωσαν στην πίστα και φώναζαν "βγάλτε τα εσείς να δούμε λευκές π...", φύγαμε τρέχοντας.

- Στη Σρι Λάνκα τσακώθηκα με ένα τύπο ο οποίος προσπαθούσε να πουλήσει εκδρομή σε έναν αδαή μπακπάκερ στο 5πλάσιο της κανονικής τιμής κι όταν είδε πως του έφαγα τον πελάτη ξεσήκωσε όλο το χωριό και μας πήρε στο κυνήγι, με το συνταξιδιώτη μου τον Πάνο να έχει διάρροια και να μη μπορεί να τρέξει (κυριολεκτικά με το σκατό στην κάλτσα)

- Ωραίο περιστατικό ήταν κι κι αυτό με τα ΑΤΜ στη Βολιβία , όπως κι εκείνο με το ρεσεψιονίστ που κατούρησα στη γλάστρα του , αν και στο συγκεκριμένο ταξίδι μάλλον πιο σουρεάλ ήταν ο καραφλοχαιτάς γυμνιστής τρελός επιστήμων της NASA με σύνδρομο Asperger που είχα για συγκάτοικο στην Ανταρκτική, που ήταν όλη τη μέρα ξεβράκωτος
και στα δείπνα πήγαινε και ρωτούσε κάτι 70χρονες Τεξανές "αν έχουν να κάνουν σεξ τόσο καιρό που έχουν πιάσει αράχνες στο μ... τους", χωρίς να κατανοεί ότι η ερώτηση είναι προσβλητική.

- Έζησα και μια Αιθιοπία χωρίς άσφαλτο με λεωφορεία με σιδερένεις θέσεις κι μέση ταχύτητα 20χλμ/ώρα που η κίνηση σταματούσε στις 6 με αποτέλεσμα το λεωφορείο να σταματάει... όπου έτυχε να βρίσκεται στις 6 (στην έρημο, σε χωριό, σε κατσάβραχα) και κοιμόμασταν μαζί με τους ντόπιους... κάτω από το λεωοφορείο κάθε βράδυ, ένα Εκουαδόρ στις ασόβαρες εποχές του όπου ένας ξεναγός μας πρότεινε να μας πάει να δούμε απαγορευμένες φυλές στον Αμαζόνιο "θα έχουμε και πιστόλι μαζί μας, αλλά πλέον δεν επιτρέπεται να τους σκοτώνουμε", με λήστεψαν με πιστόλι μέσα σε δημόσιο λεωφορείο ντάλα μεσημέρι στη Γουατεμάλα, με "υιοθέτησαν" κάτι Μαυριτανοί πιτσιρικάδες που πήγαιναν στη Σενεγάλη για όργια και ... μπάτσελορ (ωραίες εποχές) και φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τιε περιπέτειες στα χωριά της Κίνας όπου επί μέρες αδυνατούσα να συνενοηθώ έστω και για τα βασικά όπως το πού είμαι, αν υπάρχει δρόμος ή τραίνο κοντά και τους Θιβετιανούς που μας έκρυβαν από την αστυνομία (πήγαμε σε εποχή που δεν έδιναν άδειες γιατί είχε αναταραχές στο Θιβέτ).

Φαντάζομαι ότι ξεχνάω κι άλλα, αλλά θα ξαναμπώ να συμπληρώσω, ωραία ιδέα να είναι κάπου μαζεμένα.

 

[arabickostas]

Tα πιο σοβαρά που μου έχουν τύχει (δε μιλάω τώρα να χάσω πτήση ή να ακυρωθεί, αυτά θα συμβούν αν πετάς συχνά, από τη Μικρονησία και τη Χιλή μέχρι τη Γαλλία) :

- Στη Βενεζουέλα έπαθα τροφική δηλητηρίαση που μετατράπηκε σε αντιδραστική αρθρίτιδα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κινήσω τα άκρα μου και εν τέλει τίποτε πέραν του λαιμού μου, με έβαλαν σε ένα νοσοκομείο όπου νόμιζαν ότι είμαι Κουβανός και με πέταξαν στο πάτωμα επί 3 ημέρες, την 4η και 5η με έβαλαν σε κρεβάτι αλλά μου είπαν "δε θα χαρούμε αν ζήσεις ούτε και θα λυπηθούμε αν πεθάνεις κουμούνι" κι εν τέλει μια συγγενής ασθενούς ειδοποίησε την ελληνική πρεσβεία, που έστειλε τον Έλληνα ιερέα που έφαγε πόρτα. Μετά επιστράτευσαν τα μεγάλα μέσα, έστειλαν τον κουμπουροφόρο κύριο Κ, ο οποίος με έβγαλε, με έστειλε σε ιδιωτική κλινική και εν τέλει με φιλοξένησε μέχρι να μπορώ να κινούμαι αρχικά σε καροτσάκι και αργότερα κανονικά. Σε όλες αυτές τις μέρες φιλοξενίας διαπίστωσα πως ο διαπρεπής Έλλην της διασποράς ήταν ουσιαστικά η τοπική μαφία, κάτι ανάμεσα σε τοκογλυφο και παροχή προστασίας σε μαγαζιά με ενόπλους, εξαιρετικές ιστορίες.

- Στην Ινδία μπαίνω στο σταθμό του τραίνου, με το που αναχωρούμε από το σταθμό ακούω κάτι ουρλιαχτά και στρακαστρούκες αλλά δεν έδωσα σημασία (συνηθισμένες οι φασαρίες εκεί) και τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν η διαβόητη επίθεση των μουτζαχεντίν στη Βομβάη που καθάρισαν όποιον βρήκαν στο σταθμό της Βομβάης, έπιασαν ομήρους σε ξενοδοχεία κλπ. Εγώ φυσικά χαμπάρι δεν πήρα, αλλά το τελευταίο μέιλ που είχα στείλει στους δικούς μου (και στο Δευκαλίωνα, η πρώτη φορά που επικοινωνούσαμε!) ήταν "πάω στο σταθμό της Βομβάης". Αποτέλεσμα η μητέρα μου να με ψάχνει, εγώ δεν είχα κινητό εκείνα τα χρόνια, με δήλωσε αγνοούμενο, η πόλη στην οποία έφτασα μετά από 8 ώρες είχε διακοπή ρεύματος οπότε εξακολουθούσα να αγνοώ τι έχει γίνει κι ότι με αναζητά η πρεσβεία, έπεσα για ύπνο, την επόμενη πήγα να δω και κάτι κάστρα και συνειδητοποίησα ότι με έψαχναν την άααααλλη μέρα.

- Πάλι στην αγαπημένη Ινδία, κατεβαίνοντας από ένα λεωφορείο έπαθα ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο, το ταξίδι μου διαλύθηκε, αλλά με πήγαν σε ένα νοσοκομείο όπου ΚΑΝΕΙΣ δε μιλούσε Αγγλικά (γιατροί στην Ινδία που δε μιλάνε Αγγλικά...δε γίνονται αυτά), η αεροπορική δε με άφηνε να πετάξω και πέρασα μερικές εβδομάδες ακινητοποιημένος, τις πρώτες μέρες σε ένα νοσοκομείο όπου δυο φορές μπήκαν και σουλατσάριζαν αγελάδες

- Στην Ινδονησία έπαθα υπερκόπωση, αρρώστησα, μπήκα σε ένα νοσοκομείο και με είχαν για 3 μέρες με ορό. Ζήτησα από τις νοσοκομες να πάνε να στείλουν ένα μέιλ στη μάνα μου στα greeklish να ξέρει ότι είμαι (σχεδόν) καλά, αυτές το αντέγραφαν... όπως μπορούσαν αλλά μετά έμαθα ότι ταξίδευαν 2,5 ώρες κάθε μέρα για να πάνε σε ίντερνετ καφέ σε άλλη πόλη (μιλάμε για τα 90ς τώρα...)

- Σε πτήση από Ιαπωνία προς Βόρειο Κορέα μέσω Κίνας συνέβη αυτό
το υπέροχο περιστατικό στην Ωκεανία κατάπιε ο ωκεανός τη φωτογραφική μου μηχανή, ενώ στην Ινδονησία κάποτε από τα 2 καρυδότσουφλα που πήγαιναν στο Κομόντο βυθίστηκε το ένα κι επεράσαμε όμορφα όμορφα κοιμώμενοι στο κατάστρωμα (και βράχηκαν τα μισά μου φιλμ) και στην Κούβα την πρώτη φορά που πήγα μπήκε ένας πιτσιρικάς στο σχολείο όπου κοιμόμασταν το βράδυ και μου άρπαξε τα ρούχα και πέρασα 2 μήνες με αυτά που φορούσα για πιτζάμες συν 3 μπλουζάκια, 3 εσώρουχα και 2 σορτσάκια που έκαναν έρανο οι υπόλοιποι εθελοντές και μου χάρισαν (ρούχα στη χώρα δεν υπήρχαν).

- Φεύγοντας από το Τόγκο για το Μπενίν από... την ασυνήθιστη πλευρά δεν υπήρχε κανείς στα σύνορα λόγω αργίας, οπότε δε μας σφράγισαν τα διαβατήρια. Όταν πήγαμε στην επόμενη πόλη στην αστυνομία, ένας θεόρατος Ιμίν Νταντά μας κλείδωσε στο γραφείο του και μας ζήτησε μπαξίσι, του έδωσα το αντίστοιχο των 3 ευρώ τα οποία πέταξε επιδεικτικά μας είπε "πως θα έχουμε πρόβλημα" και μας κλείδωσε στο γραφείο του. Εμείς αρπάξαμε τους σάκους μας και το σκάσαμε από το παράθυρο κι εν τέλει πήγαμε σε άλλα σύνορα των δύο χωρών όπου είχαμε τη φαεινή ιδέα να... πηδήξουμε παράνομα προς το Τόγκο και να πούμε ότι τώρα εισερχόμαστε στο Μπενίν για πρώτη φορά (ώστε να μη στοιχειοθετείται το αδίκημα της παράνομης εισόδου στη χώρα), αλλά μας είδαν κι ευτυχώς έδειξαν κατανόηση, μας έδωσαν μια προσωρινή βίζα. Όταν τελικά πήγαμε στο Κοτονού και το Πορτονόβο, παρέδωσα στο immigration το διαβατήριό μου, το οποίο όμως μετά από 3 μέρες... το έχασαν κι έμεινα χωρίς διαβατήριο και χωρίς δικαίωμα να βγάλω άλλο (θεωρούμουν ακόμη ανυπότακτος εκείνη την εποχή, μέχρι να κερδίσω τη δίκη). Εν τέλει μπουκάρισα στο υπουργείο, με πήγαν σε έναν υφυπουργό ο οποίος είχε το διαβατήριό μου στο γραφείο του επειδή "το κατάλυμα που είχα δηλώσει δεν είχε σήμα του ΕΟΤ". Μου είπαν να πάω να τα βρω με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος... ο οποίος με έστειλε στον ΕΟΤ του Μπενίν (ναι, δεν κάνω πλάκα) όπου πήρα την πολυπόθητη σφραγίδα και μου επέστρεψαν το διαβατήριο, αλλά χωρίς τη βίζα, αφού δεν την είχαν εκδώσει. Υπό τον κίνδυνο να μου ξανακρατήσουν το διαβατήριο και να το χάσουν, αρνήθηκα να τους το δώσω και αντί βίζας μου έδωσαν... ένα postit (αυτά τα κίτρινα χαρτάκια που γράφουμε τα ψώνια και τα κολλάμε στο ψυγείο), το οποίο και περιέργως δέχθηκε ο κοιμισμένος φύλακας του Νίγηρα. Στον οποίο Νίγηρα δε μας άφηναν να βγούμε από την πρωτεύουσα λόγω απαγωγών της Αλ Κάιντα (εν τέλει αποκεφάλισαν κι ένα καημένο Γάλλο που είχε πάει για ένα γάμο και συμπέσαμε), αλλά εν τέλει τα καταφέραμε και γυρίσαμε κάπως τη χώρα, έστω και με συνοδεία κονβόι.

- Ωραίες ιστορίες είχαμε και στην κεντρική Ασία, αφού ο Θεός Κρεκούζας είχε βγάλει λάθος βίζα με αποτέλεσμα στην έξοδο από Ουζμπεκιστάν προς Τατζικιστάν ναι μεν να βγούμε από τη μία χώρα... αλλά να μη μας δέχεται η επόμενη... αλλά ούτε και η προηγούμενη μας άφηνε να γυρίσουμε με αποτέλεσμα να κοιμηθούμε σε ένα τζιπ ανάμεσα στα δύο φυλάκια
εδώ πιο αναλυτικά η διανυκτέρευση στην πράσινη γραμμή

- Από βαλίτσες και αεροπορικές πολλά επεισόδια όπως συνηθίζεται, αλλά η μια που ήταν μια αναστρέψιμη κατάσταση ήταν όταν μετακόμιζα από την Ελλάδα στην Κούβα, οπότε και η Ιμπέρια έχασε και τις δύο μου βαλίτσες με όλο μου το βιος: όχι μόνο ρούχα αλλά και ημερολόγια, πτυχία, τα άλμουμ με τις φωτογραφίες και δε βρέθηκαν ποτέ, χάθηκαν οριστικά.

- Δεν είναι ακριβώς ταξιδιωτικό, αλλά με απέλασαν από την Ινδονησία επειδή εργαζόμουν χωρίς βίζα, κάποτε στο Μιλάνο δεν είχαμε πού να κοιμηθούμε και η συνταξιδιώτισσά μου είχε γνωστό γιατρό που κανόνισε να κοιμηθούμε σε... ψυχιατρείο με τους τρόφιμους να ουρλιάζουν από όλες τις κατευθύνσεις το βράδυ, κάποτι πετάχτηκα μέχρι τη Λίμα δυο μέρες πριν το γάμο της πρώην μου... για να της κάνω πρόταση γάμου (μεγαλοφυής ιδέα, μου έφερε την κιθάρα στο κεφάλι) και στα νιατα μας κοιμηθήκαμε κρυφά μέσα στο Μάτσου Πίτσου και κοντέψαμε να πάθουμε κρυοπάγημα, τη δε επόμενη κάναμε το Ινκα Τρέιλ... ανάποδα (ξεκινώντας δηλαδή από το Μάτσου Πίτσου) για να μην πληρώσουμε τα 17$ που κόστιζε η είσοδος στο μονοπάτι κι επειδή φυσικά δεν είχαμε εισιτήρια για το τραίνο. Στο ίδιο ταξίδι γνωρίσαμε κάτι σάπιες που ενθουσιάστηκαν που ήμασταν λευκοί και ωραίοι (σε σχέση με τους ντόπιους στο Τρουχίγιο μοντέλα ήμασταν), μας πήγαν σε ένα μπαρ με άνδρες στρίππερ οι οποίοι όμως δεν εμφανίστηκαν και ξαφνικά όλο το κλαμπ (δηλαδή 20χρονες λυσσάρες Κέτσουα) μας σήκωσαν στην πίστα και φώναζαν "βγάλτε τα εσείς να δούμε λευκές π...", φύγαμε τρέχοντας.

- Στη Σρι Λάνκα τσακώθηκα με ένα τύπο ο οποίος προσπαθούσε να πουλήσει εκδρομή σε έναν αδαή μπακπάκερ στο 5πλάσιο της κανονικής τιμής κι όταν είδε πως του έφαγα τον πελάτη ξεσήκωσε όλο το χωριό και μας πήρε στο κυνήγι, με το συνταξιδιώτη μου τον Πάνο να έχει διάρροια και να μη μπορεί να τρέξει (κυριολεκτικά με το σκατό στην κάλτσα)

- Ωραίο περιστατικό ήταν κι κι αυτό με τα ΑΤΜ στη Βολιβία , όπως κι εκείνο με το ρεσεψιονίστ που κατούρησα στη γλάστρα του , αν και στο συγκεκριμένο ταξίδι μάλλον πιο σουρεάλ ήταν ο καραφλοχαιτάς γυμνιστής τρελός επιστήμων της NASA με σύνδρομο Asperger που είχα για συγκάτοικο στην Ανταρκτική, που ήταν όλη τη μέρα ξεβράκωτος
και στα δείπνα πήγαινε και ρωτούσε κάτι 70χρονες Τεξανές "αν έχουν να κάνουν σεξ τόσο καιρό που έχουν πιάσει αράχνες στο μ... τους", χωρίς να κατανοεί ότι η ερώτηση είναι προσβλητική.

- Έζησα και μια Αιθιοπία χωρίς άσφαλτο με λεωφορεία με σιδερένεις θέσεις κι μέση ταχύτητα 20χλμ/ώρα που η κίνηση σταματούσε στις 6 με αποτέλεσμα το λεωφορείο να σταματάει... όπου έτυχε να βρίσκεται στις 6 (στην έρημο, σε χωριό, σε κατσάβραχα) και κοιμόμασταν μαζί με τους ντόπιους... κάτω από το λεωοφορείο κάθε βράδυ, ένα Εκουαδόρ στις ασόβαρες εποχές του όπου ένας ξεναγός μας πρότεινε να μας πάει να δούμε απαγορευμένες φυλές στον Αμαζόνιο "θα έχουμε και πιστόλι μαζί μας, αλλά πλέον δεν επιτρέπεται να τους σκοτώνουμε", με λήστεψαν με πιστόλι μέσα σε δημόσιο λεωφορείο ντάλα μεσημέρι στη Γουατεμάλα, με "υιοθέτησαν" κάτι Μαυριτανοί πιτσιρικάδες που πήγαιναν στη Σενεγάλη για όργια και ... μπάτσελορ (ωραίες εποχές) και φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τιε περιπέτειες στα χωριά της Κίνας όπου επί μέρες αδυνατούσα να συνενοηθώ έστω και για τα βασικά όπως το πού είμαι, αν υπάρχει δρόμος ή τραίνο κοντά και τους Θιβετιανούς που μας έκρυβαν από την αστυνομία (πήγαμε σε εποχή που δεν έδιναν άδειες γιατί είχε αναταραχές στο Θιβέτ).

Φαντάζομαι ότι ξεχνάω κι άλλα, αλλά θα ξαναμπώ να συμπληρώσω, ωραία ιδέα να είναι κάπου μαζεμένα.

@Yorgos φαντάζομαι τι τρόμο έχεις ζησει ρε φίλε, αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής...κλαιωωωωωωω

 

[BASILISPAP]

Tα πιο σοβαρά που μου έχουν τύχει (δε μιλάω τώρα να χάσω πτήση ή να ακυρωθεί, αυτά θα συμβούν αν πετάς συχνά, από τη Μικρονησία και τη Χιλή μέχρι τη Γαλλία) :

- Στη Βενεζουέλα έπαθα τροφική δηλητηρίαση που μετατράπηκε σε αντιδραστική αρθρίτιδα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κινήσω τα άκρα μου και εν τέλει τίποτε πέραν του λαιμού μου, με έβαλαν σε ένα νοσοκομείο όπου νόμιζαν ότι είμαι Κουβανός και με πέταξαν στο πάτωμα επί 3 ημέρες, την 4η και 5η με έβαλαν σε κρεβάτι αλλά μου είπαν "δε θα χαρούμε αν ζήσεις ούτε και θα λυπηθούμε αν πεθάνεις κουμούνι" κι εν τέλει μια συγγενής ασθενούς ειδοποίησε την ελληνική πρεσβεία, που έστειλε τον Έλληνα ιερέα που έφαγε πόρτα. Μετά επιστράτευσαν τα μεγάλα μέσα, έστειλαν τον κουμπουροφόρο κύριο Κ, ο οποίος με έβγαλε, με έστειλε σε ιδιωτική κλινική και εν τέλει με φιλοξένησε μέχρι να μπορώ να κινούμαι αρχικά σε καροτσάκι και αργότερα κανονικά. Σε όλες αυτές τις μέρες φιλοξενίας διαπίστωσα πως ο διαπρεπής Έλλην της διασποράς ήταν ουσιαστικά η τοπική μαφία, κάτι ανάμεσα σε τοκογλυφο και παροχή προστασίας σε μαγαζιά με ενόπλους, εξαιρετικές ιστορίες.

- Στην Ινδία μπαίνω στο σταθμό του τραίνου, με το που αναχωρούμε από το σταθμό ακούω κάτι ουρλιαχτά και στρακαστρούκες αλλά δεν έδωσα σημασία (συνηθισμένες οι φασαρίες εκεί) και τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν η διαβόητη επίθεση των μουτζαχεντίν στη Βομβάη που καθάρισαν όποιον βρήκαν στο σταθμό της Βομβάης, έπιασαν ομήρους σε ξενοδοχεία κλπ. Εγώ φυσικά χαμπάρι δεν πήρα, αλλά το τελευταίο μέιλ που είχα στείλει στους δικούς μου (και στο Δευκαλίωνα, η πρώτη φορά που επικοινωνούσαμε!) ήταν "πάω στο σταθμό της Βομβάης". Αποτέλεσμα η μητέρα μου να με ψάχνει, εγώ δεν είχα κινητό εκείνα τα χρόνια, με δήλωσε αγνοούμενο, η πόλη στην οποία έφτασα μετά από 8 ώρες είχε διακοπή ρεύματος οπότε εξακολουθούσα να αγνοώ τι έχει γίνει κι ότι με αναζητά η πρεσβεία, έπεσα για ύπνο, την επόμενη πήγα να δω και κάτι κάστρα και συνειδητοποίησα ότι με έψαχναν την άααααλλη μέρα.

- Πάλι στην αγαπημένη Ινδία, κατεβαίνοντας από ένα λεωφορείο έπαθα ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο, το ταξίδι μου διαλύθηκε, αλλά με πήγαν σε ένα νοσοκομείο όπου ΚΑΝΕΙΣ δε μιλούσε Αγγλικά (γιατροί στην Ινδία που δε μιλάνε Αγγλικά...δε γίνονται αυτά), η αεροπορική δε με άφηνε να πετάξω και πέρασα μερικές εβδομάδες ακινητοποιημένος, τις πρώτες μέρες σε ένα νοσοκομείο όπου δυο φορές μπήκαν και σουλατσάριζαν αγελάδες

- Στην Ινδονησία έπαθα υπερκόπωση, αρρώστησα, μπήκα σε ένα νοσοκομείο και με είχαν για 3 μέρες με ορό. Ζήτησα από τις νοσοκομες να πάνε να στείλουν ένα μέιλ στη μάνα μου στα greeklish να ξέρει ότι είμαι (σχεδόν) καλά, αυτές το αντέγραφαν... όπως μπορούσαν αλλά μετά έμαθα ότι ταξίδευαν 2,5 ώρες κάθε μέρα για να πάνε σε ίντερνετ καφέ σε άλλη πόλη (μιλάμε για τα 90ς τώρα...)

- Σε πτήση από Ιαπωνία προς Βόρειο Κορέα μέσω Κίνας συνέβη αυτό
το υπέροχο περιστατικό στην Ωκεανία κατάπιε ο ωκεανός τη φωτογραφική μου μηχανή, ενώ στην Ινδονησία κάποτε από τα 2 καρυδότσουφλα που πήγαιναν στο Κομόντο βυθίστηκε το ένα κι επεράσαμε όμορφα όμορφα κοιμώμενοι στο κατάστρωμα (και βράχηκαν τα μισά μου φιλμ) και στην Κούβα την πρώτη φορά που πήγα μπήκε ένας πιτσιρικάς στο σχολείο όπου κοιμόμασταν το βράδυ και μου άρπαξε τα ρούχα και πέρασα 2 μήνες με αυτά που φορούσα για πιτζάμες συν 3 μπλουζάκια, 3 εσώρουχα και 2 σορτσάκια που έκαναν έρανο οι υπόλοιποι εθελοντές και μου χάρισαν (ρούχα στη χώρα δεν υπήρχαν).

- Φεύγοντας από το Τόγκο για το Μπενίν από... την ασυνήθιστη πλευρά δεν υπήρχε κανείς στα σύνορα λόγω αργίας, οπότε δε μας σφράγισαν τα διαβατήρια. Όταν πήγαμε στην επόμενη πόλη στην αστυνομία, ένας θεόρατος Ιμίν Νταντά μας κλείδωσε στο γραφείο του και μας ζήτησε μπαξίσι, του έδωσα το αντίστοιχο των 3 ευρώ τα οποία πέταξε επιδεικτικά μας είπε "πως θα έχουμε πρόβλημα" και μας κλείδωσε στο γραφείο του. Εμείς αρπάξαμε τους σάκους μας και το σκάσαμε από το παράθυρο κι εν τέλει πήγαμε σε άλλα σύνορα των δύο χωρών όπου είχαμε τη φαεινή ιδέα να... πηδήξουμε παράνομα προς το Τόγκο και να πούμε ότι τώρα εισερχόμαστε στο Μπενίν για πρώτη φορά (ώστε να μη στοιχειοθετείται το αδίκημα της παράνομης εισόδου στη χώρα), αλλά μας είδαν κι ευτυχώς έδειξαν κατανόηση, μας έδωσαν μια προσωρινή βίζα. Όταν τελικά πήγαμε στο Κοτονού και το Πορτονόβο, παρέδωσα στο immigration το διαβατήριό μου, το οποίο όμως μετά από 3 μέρες... το έχασαν κι έμεινα χωρίς διαβατήριο και χωρίς δικαίωμα να βγάλω άλλο (θεωρούμουν ακόμη ανυπότακτος εκείνη την εποχή, μέχρι να κερδίσω τη δίκη). Εν τέλει μπουκάρισα στο υπουργείο, με πήγαν σε έναν υφυπουργό ο οποίος είχε το διαβατήριό μου στο γραφείο του επειδή "το κατάλυμα που είχα δηλώσει δεν είχε σήμα του ΕΟΤ". Μου είπαν να πάω να τα βρω με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος... ο οποίος με έστειλε στον ΕΟΤ του Μπενίν (ναι, δεν κάνω πλάκα) όπου πήρα την πολυπόθητη σφραγίδα και μου επέστρεψαν το διαβατήριο, αλλά χωρίς τη βίζα, αφού δεν την είχαν εκδώσει. Υπό τον κίνδυνο να μου ξανακρατήσουν το διαβατήριο και να το χάσουν, αρνήθηκα να τους το δώσω και αντί βίζας μου έδωσαν... ένα postit (αυτά τα κίτρινα χαρτάκια που γράφουμε τα ψώνια και τα κολλάμε στο ψυγείο), το οποίο και περιέργως δέχθηκε ο κοιμισμένος φύλακας του Νίγηρα. Στον οποίο Νίγηρα δε μας άφηναν να βγούμε από την πρωτεύουσα λόγω απαγωγών της Αλ Κάιντα (εν τέλει αποκεφάλισαν κι ένα καημένο Γάλλο που είχε πάει για ένα γάμο και συμπέσαμε), αλλά εν τέλει τα καταφέραμε και γυρίσαμε κάπως τη χώρα, έστω και με συνοδεία κονβόι.

- Ωραίες ιστορίες είχαμε και στην κεντρική Ασία, αφού ο Θεός Κρεκούζας είχε βγάλει λάθος βίζα με αποτέλεσμα στην έξοδο από Ουζμπεκιστάν προς Τατζικιστάν ναι μεν να βγούμε από τη μία χώρα... αλλά να μη μας δέχεται η επόμενη... αλλά ούτε και η προηγούμενη μας άφηνε να γυρίσουμε με αποτέλεσμα να κοιμηθούμε σε ένα τζιπ ανάμεσα στα δύο φυλάκια
εδώ πιο αναλυτικά η διανυκτέρευση στην πράσινη γραμμή

- Από βαλίτσες και αεροπορικές πολλά επεισόδια όπως συνηθίζεται, αλλά η μια που ήταν μια αναστρέψιμη κατάσταση ήταν όταν μετακόμιζα από την Ελλάδα στην Κούβα, οπότε και η Ιμπέρια έχασε και τις δύο μου βαλίτσες με όλο μου το βιος: όχι μόνο ρούχα αλλά και ημερολόγια, πτυχία, τα άλμουμ με τις φωτογραφίες και δε βρέθηκαν ποτέ, χάθηκαν οριστικά.

- Δεν είναι ακριβώς ταξιδιωτικό, αλλά με απέλασαν από την Ινδονησία επειδή εργαζόμουν χωρίς βίζα, κάποτε στο Μιλάνο δεν είχαμε πού να κοιμηθούμε και η συνταξιδιώτισσά μου είχε γνωστό γιατρό που κανόνισε να κοιμηθούμε σε... ψυχιατρείο με τους τρόφιμους να ουρλιάζουν από όλες τις κατευθύνσεις το βράδυ, κάποτι πετάχτηκα μέχρι τη Λίμα δυο μέρες πριν το γάμο της πρώην μου... για να της κάνω πρόταση γάμου (μεγαλοφυής ιδέα, μου έφερε την κιθάρα στο κεφάλι) και στα νιατα μας κοιμηθήκαμε κρυφά μέσα στο Μάτσου Πίτσου και κοντέψαμε να πάθουμε κρυοπάγημα, τη δε επόμενη κάναμε το Ινκα Τρέιλ... ανάποδα (ξεκινώντας δηλαδή από το Μάτσου Πίτσου) για να μην πληρώσουμε τα 17$ που κόστιζε η είσοδος στο μονοπάτι κι επειδή φυσικά δεν είχαμε εισιτήρια για το τραίνο. Στο ίδιο ταξίδι γνωρίσαμε κάτι σάπιες που ενθουσιάστηκαν που ήμασταν λευκοί και ωραίοι (σε σχέση με τους ντόπιους στο Τρουχίγιο μοντέλα ήμασταν), μας πήγαν σε ένα μπαρ με άνδρες στρίππερ οι οποίοι όμως δεν εμφανίστηκαν και ξαφνικά όλο το κλαμπ (δηλαδή 20χρονες λυσσάρες Κέτσουα) μας σήκωσαν στην πίστα και φώναζαν "βγάλτε τα εσείς να δούμε λευκές π...", φύγαμε τρέχοντας.

- Στη Σρι Λάνκα τσακώθηκα με ένα τύπο ο οποίος προσπαθούσε να πουλήσει εκδρομή σε έναν αδαή μπακπάκερ στο 5πλάσιο της κανονικής τιμής κι όταν είδε πως του έφαγα τον πελάτη ξεσήκωσε όλο το χωριό και μας πήρε στο κυνήγι, με το συνταξιδιώτη μου τον Πάνο να έχει διάρροια και να μη μπορεί να τρέξει (κυριολεκτικά με το σκατό στην κάλτσα)

- Ωραίο περιστατικό ήταν κι κι αυτό με τα ΑΤΜ στη Βολιβία , όπως κι εκείνο με το ρεσεψιονίστ που κατούρησα στη γλάστρα του , αν και στο συγκεκριμένο ταξίδι μάλλον πιο σουρεάλ ήταν ο καραφλοχαιτάς γυμνιστής τρελός επιστήμων της NASA με σύνδρομο Asperger που είχα για συγκάτοικο στην Ανταρκτική, που ήταν όλη τη μέρα ξεβράκωτος
και στα δείπνα πήγαινε και ρωτούσε κάτι 70χρονες Τεξανές "αν έχουν να κάνουν σεξ τόσο καιρό που έχουν πιάσει αράχνες στο μ... τους", χωρίς να κατανοεί ότι η ερώτηση είναι προσβλητική.

- Έζησα και μια Αιθιοπία χωρίς άσφαλτο με λεωφορεία με σιδερένεις θέσεις κι μέση ταχύτητα 20χλμ/ώρα που η κίνηση σταματούσε στις 6 με αποτέλεσμα το λεωφορείο να σταματάει... όπου έτυχε να βρίσκεται στις 6 (στην έρημο, σε χωριό, σε κατσάβραχα) και κοιμόμασταν μαζί με τους ντόπιους... κάτω από το λεωοφορείο κάθε βράδυ, ένα Εκουαδόρ στις ασόβαρες εποχές του όπου ένας ξεναγός μας πρότεινε να μας πάει να δούμε απαγορευμένες φυλές στον Αμαζόνιο "θα έχουμε και πιστόλι μαζί μας, αλλά πλέον δεν επιτρέπεται να τους σκοτώνουμε", με λήστεψαν με πιστόλι μέσα σε δημόσιο λεωφορείο ντάλα μεσημέρι στη Γουατεμάλα, με "υιοθέτησαν" κάτι Μαυριτανοί πιτσιρικάδες που πήγαιναν στη Σενεγάλη για όργια και ... μπάτσελορ (ωραίες εποχές) και φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τιε περιπέτειες στα χωριά της Κίνας όπου επί μέρες αδυνατούσα να συνενοηθώ έστω και για τα βασικά όπως το πού είμαι, αν υπάρχει δρόμος ή τραίνο κοντά και τους Θιβετιανούς που μας έκρυβαν από την αστυνομία (πήγαμε σε εποχή που δεν έδιναν άδειες γιατί είχε αναταραχές στο Θιβέτ).

Φαντάζομαι ότι ξεχνάω κι άλλα, αλλά θα ξαναμπώ να συμπληρώσω, ωραία ιδέα να είναι κάπου μαζεμένα.

Τι να πούμε τώρα οι υπόλοιποι; Ότι μας έκλεψαν το πορτοφόλι στην Τσεχία;
Τα παραπάνω συμβάντα μαζί με λίγη σάλτσα κάνουν ένα ωραίο βιβλίο!

 

[mourohavlos]

Tα πιο σοβαρά που μου έχουν τύχει (δε μιλάω τώρα να χάσω πτήση ή να ακυρωθεί, αυτά θα συμβούν αν πετάς συχνά, από τη Μικρονησία και τη Χιλή μέχρι τη Γαλλία) :

- Στη Βενεζουέλα έπαθα τροφική δηλητηρίαση που μετατράπηκε σε αντιδραστική αρθρίτιδα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κινήσω τα άκρα μου και εν τέλει τίποτε πέραν του λαιμού μου, με έβαλαν σε ένα νοσοκομείο όπου νόμιζαν ότι είμαι Κουβανός και με πέταξαν στο πάτωμα επί 3 ημέρες, την 4η και 5η με έβαλαν σε κρεβάτι αλλά μου είπαν "δε θα χαρούμε αν ζήσεις ούτε και θα λυπηθούμε αν πεθάνεις κουμούνι" κι εν τέλει μια συγγενής ασθενούς ειδοποίησε την ελληνική πρεσβεία, που έστειλε τον Έλληνα ιερέα που έφαγε πόρτα. Μετά επιστράτευσαν τα μεγάλα μέσα, έστειλαν τον κουμπουροφόρο κύριο Κ, ο οποίος με έβγαλε, με έστειλε σε ιδιωτική κλινική και εν τέλει με φιλοξένησε μέχρι να μπορώ να κινούμαι αρχικά σε καροτσάκι και αργότερα κανονικά. Σε όλες αυτές τις μέρες φιλοξενίας διαπίστωσα πως ο διαπρεπής Έλλην της διασποράς ήταν ουσιαστικά η τοπική μαφία, κάτι ανάμεσα σε τοκογλυφο και παροχή προστασίας σε μαγαζιά με ενόπλους, εξαιρετικές ιστορίες.

- Στην Ινδία μπαίνω στο σταθμό του τραίνου, με το που αναχωρούμε από το σταθμό ακούω κάτι ουρλιαχτά και στρακαστρούκες αλλά δεν έδωσα σημασία (συνηθισμένες οι φασαρίες εκεί) και τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν η διαβόητη επίθεση των μουτζαχεντίν στη Βομβάη που καθάρισαν όποιον βρήκαν στο σταθμό της Βομβάης, έπιασαν ομήρους σε ξενοδοχεία κλπ. Εγώ φυσικά χαμπάρι δεν πήρα, αλλά το τελευταίο μέιλ που είχα στείλει στους δικούς μου (και στο Δευκαλίωνα, η πρώτη φορά που επικοινωνούσαμε!) ήταν "πάω στο σταθμό της Βομβάης". Αποτέλεσμα η μητέρα μου να με ψάχνει, εγώ δεν είχα κινητό εκείνα τα χρόνια, με δήλωσε αγνοούμενο, η πόλη στην οποία έφτασα μετά από 8 ώρες είχε διακοπή ρεύματος οπότε εξακολουθούσα να αγνοώ τι έχει γίνει κι ότι με αναζητά η πρεσβεία, έπεσα για ύπνο, την επόμενη πήγα να δω και κάτι κάστρα και συνειδητοποίησα ότι με έψαχναν την άααααλλη μέρα.

- Πάλι στην αγαπημένη Ινδία, κατεβαίνοντας από ένα λεωφορείο έπαθα ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο, το ταξίδι μου διαλύθηκε, αλλά με πήγαν σε ένα νοσοκομείο όπου ΚΑΝΕΙΣ δε μιλούσε Αγγλικά (γιατροί στην Ινδία που δε μιλάνε Αγγλικά...δε γίνονται αυτά), η αεροπορική δε με άφηνε να πετάξω και πέρασα μερικές εβδομάδες ακινητοποιημένος, τις πρώτες μέρες σε ένα νοσοκομείο όπου δυο φορές μπήκαν και σουλατσάριζαν αγελάδες

- Στην Ινδονησία έπαθα υπερκόπωση, αρρώστησα, μπήκα σε ένα νοσοκομείο και με είχαν για 3 μέρες με ορό. Ζήτησα από τις νοσοκομες να πάνε να στείλουν ένα μέιλ στη μάνα μου στα greeklish να ξέρει ότι είμαι (σχεδόν) καλά, αυτές το αντέγραφαν... όπως μπορούσαν αλλά μετά έμαθα ότι ταξίδευαν 2,5 ώρες κάθε μέρα για να πάνε σε ίντερνετ καφέ σε άλλη πόλη (μιλάμε για τα 90ς τώρα...)

- Σε πτήση από Ιαπωνία προς Βόρειο Κορέα μέσω Κίνας συνέβη αυτό
το υπέροχο περιστατικό στην Ωκεανία κατάπιε ο ωκεανός τη φωτογραφική μου μηχανή, ενώ στην Ινδονησία κάποτε από τα 2 καρυδότσουφλα που πήγαιναν στο Κομόντο βυθίστηκε το ένα κι επεράσαμε όμορφα όμορφα κοιμώμενοι στο κατάστρωμα (και βράχηκαν τα μισά μου φιλμ) και στην Κούβα την πρώτη φορά που πήγα μπήκε ένας πιτσιρικάς στο σχολείο όπου κοιμόμασταν το βράδυ και μου άρπαξε τα ρούχα και πέρασα 2 μήνες με αυτά που φορούσα για πιτζάμες συν 3 μπλουζάκια, 3 εσώρουχα και 2 σορτσάκια που έκαναν έρανο οι υπόλοιποι εθελοντές και μου χάρισαν (ρούχα στη χώρα δεν υπήρχαν).

- Φεύγοντας από το Τόγκο για το Μπενίν από... την ασυνήθιστη πλευρά δεν υπήρχε κανείς στα σύνορα λόγω αργίας, οπότε δε μας σφράγισαν τα διαβατήρια. Όταν πήγαμε στην επόμενη πόλη στην αστυνομία, ένας θεόρατος Ιμίν Νταντά μας κλείδωσε στο γραφείο του και μας ζήτησε μπαξίσι, του έδωσα το αντίστοιχο των 3 ευρώ τα οποία πέταξε επιδεικτικά μας είπε "πως θα έχουμε πρόβλημα" και μας κλείδωσε στο γραφείο του. Εμείς αρπάξαμε τους σάκους μας και το σκάσαμε από το παράθυρο κι εν τέλει πήγαμε σε άλλα σύνορα των δύο χωρών όπου είχαμε τη φαεινή ιδέα να... πηδήξουμε παράνομα προς το Τόγκο και να πούμε ότι τώρα εισερχόμαστε στο Μπενίν για πρώτη φορά (ώστε να μη στοιχειοθετείται το αδίκημα της παράνομης εισόδου στη χώρα), αλλά μας είδαν κι ευτυχώς έδειξαν κατανόηση, μας έδωσαν μια προσωρινή βίζα. Όταν τελικά πήγαμε στο Κοτονού και το Πορτονόβο, παρέδωσα στο immigration το διαβατήριό μου, το οποίο όμως μετά από 3 μέρες... το έχασαν κι έμεινα χωρίς διαβατήριο και χωρίς δικαίωμα να βγάλω άλλο (θεωρούμουν ακόμη ανυπότακτος εκείνη την εποχή, μέχρι να κερδίσω τη δίκη). Εν τέλει μπουκάρισα στο υπουργείο, με πήγαν σε έναν υφυπουργό ο οποίος είχε το διαβατήριό μου στο γραφείο του επειδή "το κατάλυμα που είχα δηλώσει δεν είχε σήμα του ΕΟΤ". Μου είπαν να πάω να τα βρω με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος... ο οποίος με έστειλε στον ΕΟΤ του Μπενίν (ναι, δεν κάνω πλάκα) όπου πήρα την πολυπόθητη σφραγίδα και μου επέστρεψαν το διαβατήριο, αλλά χωρίς τη βίζα, αφού δεν την είχαν εκδώσει. Υπό τον κίνδυνο να μου ξανακρατήσουν το διαβατήριο και να το χάσουν, αρνήθηκα να τους το δώσω και αντί βίζας μου έδωσαν... ένα postit (αυτά τα κίτρινα χαρτάκια που γράφουμε τα ψώνια και τα κολλάμε στο ψυγείο), το οποίο και περιέργως δέχθηκε ο κοιμισμένος φύλακας του Νίγηρα. Στον οποίο Νίγηρα δε μας άφηναν να βγούμε από την πρωτεύουσα λόγω απαγωγών της Αλ Κάιντα (εν τέλει αποκεφάλισαν κι ένα καημένο Γάλλο που είχε πάει για ένα γάμο και συμπέσαμε), αλλά εν τέλει τα καταφέραμε και γυρίσαμε κάπως τη χώρα, έστω και με συνοδεία κονβόι.

- Ωραίες ιστορίες είχαμε και στην κεντρική Ασία, αφού ο Θεός Κρεκούζας είχε βγάλει λάθος βίζα με αποτέλεσμα στην έξοδο από Ουζμπεκιστάν προς Τατζικιστάν ναι μεν να βγούμε από τη μία χώρα... αλλά να μη μας δέχεται η επόμενη... αλλά ούτε και η προηγούμενη μας άφηνε να γυρίσουμε με αποτέλεσμα να κοιμηθούμε σε ένα τζιπ ανάμεσα στα δύο φυλάκια
εδώ πιο αναλυτικά η διανυκτέρευση στην πράσινη γραμμή

- Από βαλίτσες και αεροπορικές πολλά επεισόδια όπως συνηθίζεται, αλλά η μια που ήταν μια αναστρέψιμη κατάσταση ήταν όταν μετακόμιζα από την Ελλάδα στην Κούβα, οπότε και η Ιμπέρια έχασε και τις δύο μου βαλίτσες με όλο μου το βιος: όχι μόνο ρούχα αλλά και ημερολόγια, πτυχία, τα άλμουμ με τις φωτογραφίες και δε βρέθηκαν ποτέ, χάθηκαν οριστικά.

- Δεν είναι ακριβώς ταξιδιωτικό, αλλά με απέλασαν από την Ινδονησία επειδή εργαζόμουν χωρίς βίζα, κάποτε στο Μιλάνο δεν είχαμε πού να κοιμηθούμε και η συνταξιδιώτισσά μου είχε γνωστό γιατρό που κανόνισε να κοιμηθούμε σε... ψυχιατρείο με τους τρόφιμους να ουρλιάζουν από όλες τις κατευθύνσεις το βράδυ, κάποτι πετάχτηκα μέχρι τη Λίμα δυο μέρες πριν το γάμο της πρώην μου... για να της κάνω πρόταση γάμου (μεγαλοφυής ιδέα, μου έφερε την κιθάρα στο κεφάλι) και στα νιατα μας κοιμηθήκαμε κρυφά μέσα στο Μάτσου Πίτσου και κοντέψαμε να πάθουμε κρυοπάγημα, τη δε επόμενη κάναμε το Ινκα Τρέιλ... ανάποδα (ξεκινώντας δηλαδή από το Μάτσου Πίτσου) για να μην πληρώσουμε τα 17$ που κόστιζε η είσοδος στο μονοπάτι κι επειδή φυσικά δεν είχαμε εισιτήρια για το τραίνο. Στο ίδιο ταξίδι γνωρίσαμε κάτι σάπιες που ενθουσιάστηκαν που ήμασταν λευκοί και ωραίοι (σε σχέση με τους ντόπιους στο Τρουχίγιο μοντέλα ήμασταν), μας πήγαν σε ένα μπαρ με άνδρες στρίππερ οι οποίοι όμως δεν εμφανίστηκαν και ξαφνικά όλο το κλαμπ (δηλαδή 20χρονες λυσσάρες Κέτσουα) μας σήκωσαν στην πίστα και φώναζαν "βγάλτε τα εσείς να δούμε λευκές π...", φύγαμε τρέχοντας.

- Στη Σρι Λάνκα τσακώθηκα με ένα τύπο ο οποίος προσπαθούσε να πουλήσει εκδρομή σε έναν αδαή μπακπάκερ στο 5πλάσιο της κανονικής τιμής κι όταν είδε πως του έφαγα τον πελάτη ξεσήκωσε όλο το χωριό και μας πήρε στο κυνήγι, με το συνταξιδιώτη μου τον Πάνο να έχει διάρροια και να μη μπορεί να τρέξει (κυριολεκτικά με το σκατό στην κάλτσα)

- Ωραίο περιστατικό ήταν κι κι αυτό με τα ΑΤΜ στη Βολιβία , όπως κι εκείνο με το ρεσεψιονίστ που κατούρησα στη γλάστρα του , αν και στο συγκεκριμένο ταξίδι μάλλον πιο σουρεάλ ήταν ο καραφλοχαιτάς γυμνιστής τρελός επιστήμων της NASA με σύνδρομο Asperger που είχα για συγκάτοικο στην Ανταρκτική, που ήταν όλη τη μέρα ξεβράκωτος
και στα δείπνα πήγαινε και ρωτούσε κάτι 70χρονες Τεξανές "αν έχουν να κάνουν σεξ τόσο καιρό που έχουν πιάσει αράχνες στο μ... τους", χωρίς να κατανοεί ότι η ερώτηση είναι προσβλητική.

- Έζησα και μια Αιθιοπία χωρίς άσφαλτο με λεωφορεία με σιδερένεις θέσεις κι μέση ταχύτητα 20χλμ/ώρα που η κίνηση σταματούσε στις 6 με αποτέλεσμα το λεωφορείο να σταματάει... όπου έτυχε να βρίσκεται στις 6 (στην έρημο, σε χωριό, σε κατσάβραχα) και κοιμόμασταν μαζί με τους ντόπιους... κάτω από το λεωοφορείο κάθε βράδυ, ένα Εκουαδόρ στις ασόβαρες εποχές του όπου ένας ξεναγός μας πρότεινε να μας πάει να δούμε απαγορευμένες φυλές στον Αμαζόνιο "θα έχουμε και πιστόλι μαζί μας, αλλά πλέον δεν επιτρέπεται να τους σκοτώνουμε", με λήστεψαν με πιστόλι μέσα σε δημόσιο λεωφορείο ντάλα μεσημέρι στη Γουατεμάλα, με "υιοθέτησαν" κάτι Μαυριτανοί πιτσιρικάδες που πήγαιναν στη Σενεγάλη για όργια και ... μπάτσελορ (ωραίες εποχές) και φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τιε περιπέτειες στα χωριά της Κίνας όπου επί μέρες αδυνατούσα να συνενοηθώ έστω και για τα βασικά όπως το πού είμαι, αν υπάρχει δρόμος ή τραίνο κοντά και τους Θιβετιανούς που μας έκρυβαν από την αστυνομία (πήγαμε σε εποχή που δεν έδιναν άδειες γιατί είχε αναταραχές στο Θιβέτ).

Φαντάζομαι ότι ξεχνάω κι άλλα, αλλά θα ξαναμπώ να συμπληρώσω, ωραία ιδέα να είναι κάπου μαζεμένα.

Όταν είχα διαβάσει την ιστορία σου με το περιστατικό στο αεροδρόμιο του Τόκυο είχα λυθεί στα γέλια! Σ'ευχαριστώ που το θύμισες!
Παρεπιπτόντως, θα πρέπει να γράψεις ιστορία για την πρόταση γάμου στη Λίμα...

 

[evaT]

Φαντάζομαι ότι ξεχνάω κι άλλα, αλλά θα ξαναμπώ να συμπληρώσω, ωραία ιδέα να είναι κάπου μαζεμένα

Νομίζω είναι το αγαπημένο μου θέμα σε όλο το φόρουμ αλλά εντάξει μετά από σένα δύσκολα θα το συνεχίσει κάποιος...Μετά από όσα διάβασα το παράξενο είναι ότι επιβίωσες!
Επίσης ο @mourohavlos ( τα σπάει το νικ σου!) μου το πήρε από το στόμα! Πρόταση γάμου στη Λίμα 2 μέρες πριν παντρευτεί;; Μιλάμε γράφεις ιστορία εδώ και τώρα! (ταξιδιωτικό είναι εξάλλου δε βγαίνεις offtopic) και γράφεται άνετα και σενάριο για ταινία . Παρεπιπτόντως είναι ακόμα παντρεμένη η γυναίκα; για να δούμε αν έκανε τη σωστή επιλογή δηλαδή

 

[taxidiara]

@Yorgos εγώ ξέρω ότι αν δε γράψεις σύντομα την ιστορία για την Ιρλανδία που μου έταξες θα πάθεις κ άλλα...

 

[James]

Ένα αστείο περιστατικό (για μας τουλάχιστον γιατί για τον τύπο που συμμετείχε δεν ήταν και τόσο) συνέβη σε μένα και τον αδερφό μου το 2009 στο Κίεβο.
Ένα βράδυ αποφασίσαμε να πάμε σε ένα κλαμπ, παρόλο το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή θα μας έλεγες ψιλολέτσους, με "σκληρή πόρτα και ακριβό" όπως μας ανέφεραν οι τοπικές μας πηγές, Δεν πτοηθήκαμε φυσικά. Το κλαμπ ήταν σε όροφο ενός εμπορικού οπότε έπρεπε να χρησιμοποιήσεις το ασανσέρ εντός του οποίου ο αδερφός μου είχε αρχίσει να κάνει όνειρα "για γκομενάκια, πανικός θα γίνει" και τέτοια.

Με το που άνοιξε η πόρτα κάναμε αμέσως στην άκρη μιας και τρεις δίμετροι (και στο ύψος και στο πλάτος) κουστουμάτοι με μαύρα γυαλιά αλλά και χωρίς σβέρκο είχαν πιάσει έναν πιτσιρικά από τα πέτα και τον βάλανε καροτσάκι μέσα στο ασανσέρ σταματώντας μόλις το πρόσωπό του χτύπησε στον καθρέπτη! Μετά έκλεισε η πόρτα και η τύχη του αγνοείται....

Εμείς φυσικά σοκαρισμένοι δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Τα "γκομενάκια και χαμός θα γίνει" είχαν αρχίσει να μετατρέπονται σε "πού ήρθαμε?". Και δεν έφτανε αυτό, αμέσως μετά είδαμε ότι το κλαμπ είχε και ανιχνευτή μετάλλων στην είσοδο. Μάλλον δεν τον είχαν για τα κέρματα.
Οι επίσης δίμετρες, ξανθιές, γαλανομάτες (καλά δεν τις πρόσεξα κιόλας) κοπέλες στα εισιτήρια δεν μας ηρέμησαν καθόλου, αλλά εμείς συνεχίσαμε.

Μπαίνοντας παρατήρησα περιμετρικά του κλαμπ και άλλους καλούς κυρίους κουστουμάτους (πάντα χωρίς σβέρκο) και μαύρα γυαλιά μέσα στα σκοτάδια.
Γυρίζω στον αδερφό μου και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
-"Θυμάσαι εκείνα τα γκομενάκια που έλεγες;"
-"Εεε όοοχι;"
-"Ακριβώωωως! Πίνε το ποτό σου και φεύγουμε."

 

[fraulina]

1. Όταν ήμουν φοιτήτρια Εράσμους στη Φρανκφούρτη και αποφασίσαμε με μια φίλη μου να πάμε με το τρένο ημερήσια στο Στρασβούργο, καταλήξαμε τελικά..στην Ελβετία! Δεν πρόσεξε καμιά μας ότι έπρεπε να κάνουμε αλλαγή σε μια άλλη στάση (μάλιστα, όταν κατέβηκε τόσος κόσμος απορήσαμε γιατί κατεβαίνουν τόσοι σε μια μικρή πόλη) και συνεχίσαμε στο τρένο που ήμαστε αρχικά, χωρίς να μας κάνει εντύπωση ότι ο τελικός του προορισμός ήταν η Βασιλεία! Ουδέν κακό αμιγές καλού βέβαια, πήγα Στρασβούργο αργότερα που ήταν και στολισμένο, κι είδα λίγο και τη Βασιλεία.
2. Σε πτήση Αθήνα-Μαδρίτη μέσω Ζυρίχης με τη swiss, μου ζήτησαν να παραδώσω τη χειραποσκευή, η οποία ήταν και η μόνη αποσκευή που είχα..Έκανα το λάθος και φυσικά η χειραποσκευή δεν ήρθε μαζί μου στη Μαδρίτη, με αποτέλεσμα να πάθω πανικό κυρίως γιατί την επομένη θα έφευγα από Μαδρίτη για έναν γάμο στη Γαλικία. Τελικά, και καθώς οι Ισπανοί στο Barajas παρόλο που μίλαγα ισπανικά, με έγραφαν, με κάποιον τρόπο κατάφερα να μιλήσω στο τηλ. με έναν της Swiss που μου είπε ότι η χειραποσκευή είχε ξεμείνει στη Ζυρίχη και θα ερχόταν με την τελευταία πτήση για Μαδρίτη. Η χαρά μου όταν την είδα να ξεπροβάλει πρώτη πρώτη στον ιμάντα δεν περιγράφεται!
3. Στη Σόφια το Φλεβάρη, το τρένο που είχαμε πάρει για ημερήσια σε μια μικρή πόλη, σταμάτησε στη μέση του πουθενά και όπως μας είπαν ήταν άγνωστο αν και πότε θα ερχόταν λεωφ. να μας πάρει για να μας μεταφέρει στην στάση που θέλαμε. Εμφανιζόταν ένα λεωφόρειο, μας έλεγαν α αυτο είναι, μπείτε μέσα, τλκ μετά από λίγο μας έβγαζαν πάλι εξω..Αποτέλεσμα, περιμέναμε κάποιες ωρες στο άγνωστο σε εμάς Anton και φτάσαμε στην περιοχή που θέλαμε στις 3 το μεσημέρι.
4. Στην Κοπεγχάγη πριν 2 χρόνια, εμείς και πολλοί άλλοι τουρίστες που γυρίζαμε από το Λουιζιάνα μετά το κλείσιμό του, ξεμείναμε επί τουλάχιστον 2 ώρες στο ψοφόκρυο (αν και αρχές Μάρτη, είχε πιάσει χιονιάς στη Β. Ευρώπη), γιατί ακυρώθηκαν όλα τα δρομολόγια τρένων (νομίζω κάποιος είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας). Όλοι τουρίστες σε μια αποβάθρα, χωρίς καμία απολύτως ενημέρωση - από κάτι μεγάφωνα ακούγονταν μόνο ανακοινώσεις στα δανέζικα! Ένας Δανός συνεπιβάτης προσπαθούσε κάπως να μας εξηγήσει τι γίνεται..Τελικά μετά από 2 ώρες που έμοιαζαν αιώνες, εμφανίστηκε ένα πούλμαν να μας πάει στην επόμενη στάση που λειτουργούσε το τρένο, και δόθηκε μάχη για να μπούμε..Όσοι δεν τα κατάφεραν, δεν ξέρω πόσες ώρες ακόμα περίμεναν στο κρύο..Και μετά σου λέει Δανία, οργανωμένο κράτος

 

[taxidiara]

1. Στο πρώτο μου ταξίδι προς Νέα Υόρκη (Και πρώτο υπερατλαντικό- ας είναι καλά η προσφορά της alitalia/delta που πετούσε απευθείας τότε) έτυχα σε αυτό το περιστατικό http://www.airnews.gr/2012/10/04/ένα-μπαλόνι-προκαλεί-προβλήματα-στο-ε/

Είχαμε ήδη επιβιβαστεί όταν συνέβη κ θυμάμαι περιμέναμε τουλάχιστον δύο ώρες μέσα στο αεροπλάνο χωρίς να ξέρουμε τι έχει συμβεί...

2. Πάλι στο ίδιο ταξίδι (πρέπει να είχε πέσει πολλή γρουσουζιά) κατάφερα να ξεχάσω το σχεδόν καινούριο δερμάτινο μπουφάν μου στη καρέκλα του Γρηγόρη στο αεροδρόμιο Ελ Βενιζέλος κ το συνειδητοποίησα αφού πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων κ κόντευα στον έλεγχο αποσκευών.. έντρομη τρέχω πίσω αλλά φυσικά δε με άφησαν να βγω κ αναγκάστηκα να βγω από κάπου που μου έδειξαν να πάω αφίξεις κ μετα να ξαναγυρίσω κανονικά για αναχώρηση αν θυμάμαι καλά.. τι τρέξιμο έριξα.. Αλλά μπουφάν πουθενά φυσικά... πφφ κ εγώ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ η καημένη να αγοράσω καινούργιο από τα Macy's

3. Τη πρώτη φορά που επιχείρησα τουρ με τρένο, στη Γαλλία, το καλοκαίρι του 2017, στη διαδρομή από Καρκασον προς Τουλούζη κάτι συνέβη που δε κατάλαβα ποτέ τι ήταν, νομίζω υποψία τρομοκρατικού, κ σταματήσαμε στη μεση του πουθενά με το τρένο για αρκετή ώρα πάλι, σε σημείο που οι μισοί στο βαγόνι μου σκέφτονταν να κατέβουν να πάνε στο κοντινό χωριό μπας κ βρουν ταξί να μοιραστούν κ οι άλλοι μισοί ανέβηκαν στο κυλικείο κ τσάκισαν ότι είχε απομείνει (Όχι πολλά). Μαζί τους κ εγώ χαχα

4. Γυρίζοντας το Νοέμβριο του 2015 από Βερόνα με το τρενο προς Μιλάνο απο όπου θα αναχωρουσα, είχαμε αλλαγή διαδρομής που μας κόστισε πάνω από ώρα καθυστέρηση στην άφιξη. Κ εγώ έχοντας να προλάβω αεροπλάνο ψιλοαγωνιουσα αν κ ευτυχώς είχα προνοήσει κ είχα κλείσει τρένο με αρκετό χρονικο περιθώριο.. σα να τοξερα.. αλλα μου εκανε εντύπωση γιατι με τα ιταλικα τρενα δεν ειχα ποτε θεμα γενικότερα ειναι απο τα αγαπημένα μου

Αυτά θυμάμαι τώρα....αααααχ ας πήγαινα τώρα ταξίδι εξωτερικό ανεμελη οπως μεχρι περσι κ ας μου τύχαιναν κ αναποδιές

 

[Kandy]

1) Ήμασταν παρέα 10 ατόμων από διάφορες χώρες στο eindhofen, στο οποίο είχαμε προαποφασίσει πως θα κοιμομασταν στο αεροδρόμιο. Το αεροδρόμιο αποδείχθηκε πως δεν ήταν 24ωρο και ψάχναμε τι θα κάναμε, κάτσαμε για αρχή σε ένα μπαρ , το οποίο έκλεινε 2 την νύχτα κ εγώ μαζί με μια Τουρκάλα πήγαμε να βρούμε που θα μπορούσαμε να αραξουμε /κοιμηθούμε ή οτιδήποτε (είχε προηγηθεί και μια λεκτική επίθεση από έναν άκυρο στο δρόμο σε μια από την παρεα επειδή φορούσε μαντίλα, και έτσι δεν πολύ ήθελε η παρεα να κάνουμε απλώς βόλτες μέσα στην νύχτα). Εν τέλει 2 γυναίκες από ένα μπαλκόνι μας ρώτησαν τι ψαχνουμε (μάλλον φαινόταν στο πρόσωπο μας). Ύστερα από λίγο μπλα μπλα, μας πρότειναν να ανέβουμε πάνω (να φέρουμε κ όλη την παρέα ). Το πάνω ήταν ένα κλειστό κομμωτήριο στο οποίο μας φιλεψαν κι όλας και μετά από λίγο εξαφανίστηκαν αφού εμείς αραξαμε όπως όπως σε κάτι καναπεδες. Εν τέλει μετά από λίγο λόγω "ιδιαίτερων φωνών" καταλάβαμε πως από πάνω διατηρούσαν οι κύριες ένα μπ**ρδελο.
2) βρέθηκα κάποια στιγμή στο Βλαδιβοστόκ σε περίοδο που "απέναντι" στην Ιαπωνία είχε ανεμοστρόβιλο. Δεν πτοηθηκα φυσικά, πήγα την βόλτα μου στην παραλία μέχρι που ξαφνικά ταρακουνηθηκε όλο το σύμπαν και λεω από μέσα μου , οκ πρέπει να φυγω, φεύγοντας συνηδητοποιησα πως ξεχαρβαλωθηκαν κι άλλο τα μοναδικά παπούτσια που είχα στο ταξίδι, με αποτέλεσμα να είναι όπως ακριβώς είναι οι μπότες του Γκούφυ, και εντάξει στην επόμενη στάση του ταξιδιού μου δεν δυσκολεύτηκα πολύ (Σεούλ), έπαιρνε κ αέρα το πόδι μου , είχε και ζεστή, μετά όμως είχα κάτι πόλεις και χωριά Σιβηρίας οπότε εκεί δυσκόλεψε λιγο το πράγμα λόγω παγωνιάς(για αγορά καινούργιας μπότας ούτε λόγος )
3) χάθηκα στα βουνά altay με μια κοπέλα που έλεγε πως τα ξέρει σαν την παλάμη της...νομίζαμε ότι θα μας φάνε οι αρκούδες μέχρι που είδαμε τυχαία έναν κυριο που ήταν κυνηγός με αετό και κυριολεκτικά μας "έσωσε", φυσικά μας φιλοξένησε και εν τέλει περάσαμε απίστευτα
4) έχω χάσει 2 πτήσεις για Μινσκ (στην τρίτη τα κατάφερα ) και τις 2 επειδή μέθυσα με τον συγκάτοικο 2 συνεχόμενες νύχτες , το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ότι είχα στήσει κάτι γλυκύτατες γιαγιαδουλες που με περίμεναν για πρόβες επειδή θα τραγουδουσαμε σε μια παραδοσιακή γιορτή της πόλης, το πρόβλημα ήταν ότι με τα λεφτά που έχασα στις πτήσεις πήγαινα άνετα μια Λ. Αμερική (και δεν γυρνούσα αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια)
5) μου έχουν κλέψει διαβατήριο στην Βαρκελώνη, οκ Ελλάδα γύρισα με την ταυτότητα, το θέμα είναι ότι είχα student visa για Ρωσία , εννοείται έκανα όλες τις διαδικασίες απο την αρχή (άπειρες) και έχασα ένα δίμηνο από το μεταπτυχιακό μου
6) έκανα οτοστόπ στην μπουριατια, με πήραν 2 τύποι με το αμάξι οι οποίοι εκτός του ότι έτρεχαν με 180 , έπιναν κ κάθε τρεις κ λίγο κι από ένα σφηνάκι βότκα (6-7 το πρωί), πάνω στην συζήτηση μου είπαν πως οι 2 φίλοι είχαν να ιδωθούν 10 χρόνια, εγώ πάντως ένα άγχος το έζησα , έφτασα πάντως σώα και αβλαβής
7) στο ίδιο ταξίδι , είχα κλήσει χοστελ στο Ουλάν ουντε σε 8κλινο κοιτώνα οπου η ρεσεψιονίστ προσπαθούσε να με πείσει να με αλλάξουν σε δωμάτιο 4κλινο, όταν την ρώτησα γιατί, μου είπε πως στο δωμάτιο είχε 7 Τατζικους... (Εγώ πάντως κανένα προβλήμα δεν είχα , ευγενεστστοι άνθρωποι, μπορεί να τρώγαμε για ντινερ και κανένα πιλάφι αλλά είπα να μην επιμείνω)
8) φωτογραφικές και κινητά χάνω/χαλάω/πέφτουν πάντα και παντού οπότε δεν ξέρω τι να πρωτοαναφερω
9) Σεούλ πήγα σε ένα "πάρτι" με ένα ζευγάρι νέων παιδιών , τελικά το πάρτι αποδείχθηκε πως ήταν μια τελετή για να καλέσουν/ουμε τους νεκρούς μας, μας έντυσαν με κάτι παραδοσιακές στολές , καναμε κάτι υποκλίσεις στην θέα γη και στο τέλος το ζευγάρι νέων μου ζήτησε χρήματα... Φυσικά μόλις βρηκα την ευκαιρία εξαφανίστηκα
10) είχα πάρει τον υπερσιβηρικό στο σημείο που "βλέπει" Βαϊκάλη , ρώτησα έναν κύριο από πού θα την δω (δεξιά ή αριστερά) για να κάτσω αναλόγως , ο κύριος κατάλαβε πως δεν είμαι Ρωσίδα και με ρώτησε από πού είμαι, μόλις του είπα , ξεκίνησε να με βρίζει μαζί με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και όταν του απάντησα καταλλήλως σήκωσε το χέρι του να με χτυπήσει... Δεν το έκανε αλλά η κίνηση και μόνο με έβγαλαν εκτός ορίων (από μέσα μου ) από έξω παρέμεινα ψύχραιμη

Εντάξει δεν μου έρχονται άλλα, όμως θα επανέλθω (απειλή)

 

[Earth Citizen]

1) Ήμασταν παρέα 10 ατόμων από διάφορες χώρες στο eindhofen, στο οποίο είχαμε προαποφασίσει πως θα κοιμομασταν στο αεροδρόμιο. Το αεροδρόμιο αποδείχθηκε πως δεν ήταν 24ωρο και ψάχναμε τι θα κάναμε, κάτσαμε για αρχή σε ένα μπαρ , το οποίο έκλεινε 2 την νύχτα κ εγώ μαζί με μια Τουρκάλα πήγαμε να βρούμε που θα μπορούσαμε να αραξουμε /κοιμηθούμε ή οτιδήποτε (είχε προηγηθεί και μια λεκτική επίθεση από έναν άκυρο στο δρόμο σε μια από την παρεα επειδή φορούσε μαντίλα, και έτσι δεν πολύ ήθελε η παρεα να κάνουμε απλώς βόλτες μέσα στην νύχτα). Εν τέλει 2 γυναίκες από ένα μπαλκόνι μας ρώτησαν τι ψαχνουμε (μάλλον φαινόταν στο πρόσωπο μας). Ύστερα από λίγο μπλα μπλα, μας πρότειναν να ανέβουμε πάνω (να φέρουμε κ όλη την παρέα ). Το πάνω ήταν ένα κλειστό κομμωτήριο στο οποίο μας φιλεψαν κι όλας και μετά από λίγο εξαφανίστηκαν αφού εμείς αραξαμε όπως όπως σε κάτι καναπεδες. Εν τέλει μετά από λίγο λόγω "ιδιαίτερων φωνών" καταλάβαμε πως από πάνω διατηρούσαν οι κύριες ένα μπ**ρδελο.
2) βρέθηκα κάποια στιγμή στο Βλαδιβοστόκ σε περίοδο που "απέναντι" στην Ιαπωνία είχε ανεμοστρόβιλο. Δεν πτοηθηκα φυσικά, πήγα την βόλτα μου στην παραλία μέχρι που ξαφνικά ταρακουνηθηκε όλο το σύμπαν και λεω από μέσα μου , οκ πρέπει να φυγω, φεύγοντας συνηδητοποιησα πως ξεχαρβαλωθηκαν κι άλλο τα μοναδικά παπούτσια που είχα στο ταξίδι, με αποτέλεσμα να είναι όπως ακριβώς είναι οι μπότες του Γκούφυ, και εντάξει στην επόμενη στάση του ταξιδιού μου δεν δυσκολεύτηκα πολύ (Σεούλ), έπαιρνε κ αέρα το πόδι μου , είχε και ζεστή, μετά όμως είχα κάτι πόλεις και χωριά Σιβηρίας οπότε εκεί δυσκόλεψε λιγο το πράγμα λόγω παγωνιάς(για αγορά καινούργιας μπότας ούτε λόγος )
3) χάθηκα στα βουνά altay με μια κοπέλα που έλεγε πως τα ξέρει σαν την παλάμη της...νομίζαμε ότι θα μας φάνε οι αρκούδες μέχρι που είδαμε τυχαία έναν κυριο που ήταν κυνηγός με αετό και κυριολεκτικά μας "έσωσε", φυσικά μας φιλοξένησε και εν τέλει περάσαμε απίστευτα
4) έχω χάσει 2 πτήσεις για Μινσκ (στην τρίτη τα κατάφερα ) και τις 2 επειδή μέθυσα με τον συγκάτοικο 2 συνεχόμενες νύχτες , το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ότι είχα στήσει κάτι γλυκύτατες γιαγιαδουλες που με περίμεναν για πρόβες επειδή θα τραγουδουσαμε σε μια παραδοσιακή γιορτή της πόλης, το πρόβλημα ήταν ότι με τα λεφτά που έχασα στις πτήσεις πήγαινα άνετα μια Λ. Αμερική (και δεν γυρνούσα αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια)
5) μου έχουν κλέψει διαβατήριο στην Βαρκελώνη, οκ Ελλάδα γύρισα με την ταυτότητα, το θέμα είναι ότι είχα student visa για Ρωσία , εννοείται έκανα όλες τις διαδικασίες απο την αρχή (άπειρες) και έχασα ένα δίμηνο από το μεταπτυχιακό μου
6) έκανα οτοστόπ στην μπουριατια, με πήραν 2 τύποι με το αμάξι οι οποίοι εκτός του ότι έτρεχαν με 180 , έπιναν κ κάθε τρεις κ λίγο κι από ένα σφηνάκι βότκα (6-7 το πρωί), πάνω στην συζήτηση μου είπαν πως οι 2 φίλοι είχαν να ιδωθούν 10 χρόνια, εγώ πάντως ένα άγχος το έζησα , έφτασα πάντως σώα και αβλαβής
7) στο ίδιο ταξίδι , είχα κλήσει χοστελ στο Ουλάν ουντε σε 8κλινο κοιτώνα οπου η ρεσεψιονίστ προσπαθούσε να με πείσει να με αλλάξουν σε δωμάτιο 4κλινο, όταν την ρώτησα γιατί, μου είπε πως στο δωμάτιο είχε 7 Τατζικους... (Εγώ πάντως κανένα προβλήμα δεν είχα , ευγενεστστοι άνθρωποι, μπορεί να τρώγαμε για ντινερ και κανένα πιλάφι αλλά είπα να μην επιμείνω)
8) φωτογραφικές και κινητά χάνω/χαλάω/πέφτουν πάντα και παντού οπότε δεν ξέρω τι να πρωτοαναφερω
9) Σεούλ πήγα σε ένα "πάρτι" με ένα ζευγάρι νέων παιδιών , τελικά το πάρτι αποδείχθηκε πως ήταν μια τελετή για να καλέσουν/ουμε τους νεκρούς μας, μας έντυσαν με κάτι παραδοσιακές στολές , καναμε κάτι υποκλίσεις στην θέα γη και στο τέλος το ζευγάρι νέων μου ζήτησε χρήματα... Φυσικά μόλις βρηκα την ευκαιρία εξαφανίστηκα
10) είχα πάρει τον υπερσιβηρικό στο σημείο που "βλέπει" Βαϊκάλη , ρώτησα έναν κύριο από πού θα την δω (δεξιά ή αριστερά) για να κάτσω αναλόγως , ο κύριος κατάλαβε πως δεν είμαι Ρωσίδα και με ρώτησε από πού είμαι, μόλις του είπα , ξεκίνησε να με βρίζει μαζί με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και όταν του απάντησα καταλλήλως σήκωσε το χέρι του να με χτυπήσει... Δεν το έκανε αλλά η κίνηση και μόνο με έβγαλαν εκτός ορίων (από μέσα μου ) από έξω παρέμεινα ψύχραιμη

Εντάξει δεν μου έρχονται άλλα, όμως θα επανέλθω (απειλή)

Καλά το πας εσύ, συναγωνίζεσαι ελαφρώς τον @Yorgos στο παρόν θέμα.

 

[Sam-chal]

1) Ήμασταν παρέα 10 ατόμων από διάφορες χώρες στο eindhofen, στο οποίο είχαμε προαποφασίσει πως θα κοιμομασταν στο αεροδρόμιο. Το αεροδρόμιο αποδείχθηκε πως δεν ήταν 24ωρο και ψάχναμε τι θα κάναμε, κάτσαμε για αρχή σε ένα μπαρ , το οποίο έκλεινε 2 την νύχτα κ εγώ μαζί με μια Τουρκάλα πήγαμε να βρούμε που θα μπορούσαμε να αραξουμε /κοιμηθούμε ή οτιδήποτε (είχε προηγηθεί και μια λεκτική επίθεση από έναν άκυρο στο δρόμο σε μια από την παρεα επειδή φορούσε μαντίλα, και έτσι δεν πολύ ήθελε η παρεα να κάνουμε απλώς βόλτες μέσα στην νύχτα). Εν τέλει 2 γυναίκες από ένα μπαλκόνι μας ρώτησαν τι ψαχνουμε (μάλλον φαινόταν στο πρόσωπο μας). Ύστερα από λίγο μπλα μπλα, μας πρότειναν να ανέβουμε πάνω (να φέρουμε κ όλη την παρέα ). Το πάνω ήταν ένα κλειστό κομμωτήριο στο οποίο μας φιλεψαν κι όλας και μετά από λίγο εξαφανίστηκαν αφού εμείς αραξαμε όπως όπως σε κάτι καναπεδες. Εν τέλει μετά από λίγο λόγω "ιδιαίτερων φωνών" καταλάβαμε πως από πάνω διατηρούσαν οι κύριες ένα μπ**ρδελο.
2) βρέθηκα κάποια στιγμή στο Βλαδιβοστόκ σε περίοδο που "απέναντι" στην Ιαπωνία είχε ανεμοστρόβιλο. Δεν πτοηθηκα φυσικά, πήγα την βόλτα μου στην παραλία μέχρι που ξαφνικά ταρακουνηθηκε όλο το σύμπαν και λεω από μέσα μου , οκ πρέπει να φυγω, φεύγοντας συνηδητοποιησα πως ξεχαρβαλωθηκαν κι άλλο τα μοναδικά παπούτσια που είχα στο ταξίδι, με αποτέλεσμα να είναι όπως ακριβώς είναι οι μπότες του Γκούφυ, και εντάξει στην επόμενη στάση του ταξιδιού μου δεν δυσκολεύτηκα πολύ (Σεούλ), έπαιρνε κ αέρα το πόδι μου , είχε και ζεστή, μετά όμως είχα κάτι πόλεις και χωριά Σιβηρίας οπότε εκεί δυσκόλεψε λιγο το πράγμα λόγω παγωνιάς(για αγορά καινούργιας μπότας ούτε λόγος )
3) χάθηκα στα βουνά altay με μια κοπέλα που έλεγε πως τα ξέρει σαν την παλάμη της...νομίζαμε ότι θα μας φάνε οι αρκούδες μέχρι που είδαμε τυχαία έναν κυριο που ήταν κυνηγός με αετό και κυριολεκτικά μας "έσωσε", φυσικά μας φιλοξένησε και εν τέλει περάσαμε απίστευτα
4) έχω χάσει 2 πτήσεις για Μινσκ (στην τρίτη τα κατάφερα ) και τις 2 επειδή μέθυσα με τον συγκάτοικο 2 συνεχόμενες νύχτες , το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ότι είχα στήσει κάτι γλυκύτατες γιαγιαδουλες που με περίμεναν για πρόβες επειδή θα τραγουδουσαμε σε μια παραδοσιακή γιορτή της πόλης, το πρόβλημα ήταν ότι με τα λεφτά που έχασα στις πτήσεις πήγαινα άνετα μια Λ. Αμερική (και δεν γυρνούσα αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια)
5) μου έχουν κλέψει διαβατήριο στην Βαρκελώνη, οκ Ελλάδα γύρισα με την ταυτότητα, το θέμα είναι ότι είχα student visa για Ρωσία , εννοείται έκανα όλες τις διαδικασίες απο την αρχή (άπειρες) και έχασα ένα δίμηνο από το μεταπτυχιακό μου
6) έκανα οτοστόπ στην μπουριατια, με πήραν 2 τύποι με το αμάξι οι οποίοι εκτός του ότι έτρεχαν με 180 , έπιναν κ κάθε τρεις κ λίγο κι από ένα σφηνάκι βότκα (6-7 το πρωί), πάνω στην συζήτηση μου είπαν πως οι 2 φίλοι είχαν να ιδωθούν 10 χρόνια, εγώ πάντως ένα άγχος το έζησα , έφτασα πάντως σώα και αβλαβής
7) στο ίδιο ταξίδι , είχα κλήσει χοστελ στο Ουλάν ουντε σε 8κλινο κοιτώνα οπου η ρεσεψιονίστ προσπαθούσε να με πείσει να με αλλάξουν σε δωμάτιο 4κλινο, όταν την ρώτησα γιατί, μου είπε πως στο δωμάτιο είχε 7 Τατζικους... (Εγώ πάντως κανένα προβλήμα δεν είχα , ευγενεστστοι άνθρωποι, μπορεί να τρώγαμε για ντινερ και κανένα πιλάφι αλλά είπα να μην επιμείνω)
8) φωτογραφικές και κινητά χάνω/χαλάω/πέφτουν πάντα και παντού οπότε δεν ξέρω τι να πρωτοαναφερω
9) Σεούλ πήγα σε ένα "πάρτι" με ένα ζευγάρι νέων παιδιών , τελικά το πάρτι αποδείχθηκε πως ήταν μια τελετή για να καλέσουν/ουμε τους νεκρούς μας, μας έντυσαν με κάτι παραδοσιακές στολές , καναμε κάτι υποκλίσεις στην θέα γη και στο τέλος το ζευγάρι νέων μου ζήτησε χρήματα... Φυσικά μόλις βρηκα την ευκαιρία εξαφανίστηκα
10) είχα πάρει τον υπερσιβηρικό στο σημείο που "βλέπει" Βαϊκάλη , ρώτησα έναν κύριο από πού θα την δω (δεξιά ή αριστερά) για να κάτσω αναλόγως , ο κύριος κατάλαβε πως δεν είμαι Ρωσίδα και με ρώτησε από πού είμαι, μόλις του είπα , ξεκίνησε να με βρίζει μαζί με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και όταν του απάντησα καταλλήλως σήκωσε το χέρι του να με χτυπήσει... Δεν το έκανε αλλά η κίνηση και μόνο με έβγαλαν εκτός ορίων (από μέσα μου ) από έξω παρέμεινα ψύχραιμη

Εντάξει δεν μου έρχονται άλλα, όμως θα επανέλθω (απειλή)

Αναμένουμε εναγωνίως το 11...!!!