James
Member
- Μηνύματα
- 1.018
- Likes
- 5.458
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανατολική Κρήτη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Κοίτα ρε κάτι ανθρώπους, τόσες σελίδες και να μην με ταγκάρει κανείς να μπω πάνω στο άναμμα της κουβέντας. Απαράδεκτοι.
Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα, από την οποία όμως φύγαμε οικογενειακώς όταν ήμουν αρκετά μικρός, και μεγάλωσα ουσιαστικά σε μεγαλούτσικες πόλεις της Βορείου Ελλάδος. Σίγουρα αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω ότι είναι ασύγκριτο να μεγαλώνεις σε τέτοιου μεγέθους μέρος, είναι απόλυτα σωστό για εμένα. Απόλυτη ελευθερία, για παιδί, απόλυτη ασφάλεια, μηδέν μποτιλιαρίσματα, ελάχιστη μόλυνση, παντού με τα πόδια ή το ποδήλατο και πολλά άλλα. Σίγουρα έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις, συν το γεγονός ότι μεγαλώνοντας και όντας στην εφηβεία, υπήρχαν και επιλογές για διασκέδαση, μιας και δεν μιλάμε για χωριά.
Ως φοιτητής ήμουν στην Αθήνα. Προσαρμόστηκα γρήγορα, αν και το μέγεθός της ήταν κάτι χαοτικό για εμένα. Ε ποτέ δεν με κέρδισε. Της δίνω φυσικά ότι μπόρεσα να δω Τσάμπιονς Λιγκ (στη Λεωφόρο πχ τη χρονιά των προημιτελικών για τους γνώστες, αλλά και προημιτελικά με Πόρτο στο Ουέφα), να δω από κοντά Ομπράντοβιτς να ουρλιάζει, να πάω σε μεγάλα σινεμά, θέατρα, αλλά και να επισκεφτώ πολλά διάσημα αξιοθέατα που έχει η πρωτεύουσα.
Τα αρνητικά των μεγάλων πόλεων έχουν αναφερθεί από πολλούς ήδη. Εγώ αυτό που αντιλήφθηκα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ήταν ότι ναι μεν οι επιλογές είναι όντως ανεξάντλητες αλλά πρέπει να υπάρχει και το κατάλληλο μπάτζετ για να τις εκμεταλλευτείς. Και όχι μόνο δικού σου μπάτζετ, αλλά και της παρέας. Προσωπικά είχα την άνεση να βγω όποτε θέλω, αλλά κανένας της παρέας μου. Υπήρξαν λοιπόν πολλές (πολλές όμως) βραδιές που απλά έμενα μέσα με τους υπόλοιπους επειδή απλά δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν. Αυτό το πρόβλημα φαντάζομαι μπορεί να εμφανιστεί και σε πιο μεγάλες ηλικίες.
Δεν κάνω βέβαια λόγω για τις επίσης πολλές φορές που ήμουν κολλημένος στην κίνηση και μονολογούσα "τι στο καλό κάνω εδώ", ή τα "ευχάριστα" δίωρα που έκανα για να φτάσω στην θάλασσα.(το να απέχεις πλέον παραπάνω από 5 λεπτά από τοπ θάλασσα μου φαίνεται αδιανόητο).
Ποτέ δεν έψαξα για δουλειά στην Αθήνα, και μετακόμισα στην Σάμο, όπου είχε προηγηθεί η οικογένειά μου. Να πω βέβαια ότι στην Σάμο δεν είχα ιδιαίτερες παρέες, καθώς δεν έμενα ποτέ, παρά μόνο πέρναγα τα καλοκαίρια μου.
Επίσης προσαρμόστηκα γρήγορα, έκανα παρέες, γνώρισα τη σύζυγο, πλέον έχω και παιδιά. Όλα αυτά εδώ, και σίγουρα δεν θα το άλλαζα. Η δουλειά μου βαριά 5 λεπτά περπάτημα, βενζίνη ξεχνάω πότε έχω βάλει γιατί το αυτοκίνητο κινείται ελάχιστα, για κάθε είδους διασκέδαση μέσα σε 10 λεπτά είμαστε όλοι εκεί, εγκληματικότητα 0, μόλυνση 0, ο πεθερός μου κάθε μέρα όλο και κάτι φέρνει από τους κήπους του, (να δοκιμάσεις μέλι από τον πεθερό μου να πάθεις πλάκα όμως), τα παιδιά μου είναι έξω και παίζουν και σχεδόν δεν κοιτάω τι κάνουν.
Μην αναφέρω τις έκτακτες περιπτώσεις, όπως τώρα στον σεισμό, που υπήρξαν άνθρωποι που πρόσφεραν δωρεάν τα δεύτερα σπίτια τους για να μπουν σεισμοπαθείς. "Κακό χωριό τα λίγα σπίτια" λένε, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις το ότι είναι λίγοι οι κάτοικοι και γνωρίζονται μεταξύ τους, κάνει τη διαφορά, και μιλάμε για ζητήματα ζωής ή θανάτου.
Όποτε σταματάω στην Αθήνα, ως ενδιάμεσο σταθμό για τα ταξίδια του εξωτερικού, και μένω στον αδερφό μου, πραγματικά τρομάζω που ουσιαστικά τους βλέπω (αυτόν και την γυναίκα του) από τις 7 το απόγευμα και μετά, όταν πλέον καταφέρουν να τελειώσουν τις δουλειές τους και να φτάσουν σπίτι. Να τα πούμε λίγο, ντελίβερι, και σιγά σιγά ύπνο γιατί το πρωί ξαναρχίζει το μαρτύριο. Από εμένα είναι όχι. Μακάρι να μην χρειαστεί να το κάνω πο-τέ. Οι ίδιοι βέβαια δεν το αλλάζουν. Έρχονται Σάμο για μία εβδομάδα και φρικάρουν. Γούστα είναι αυτά.
Στο νησί βέβαια υπάρχει μεγάλο νοσοκομείο (ελλείψεις βέβαια πάντα υπάρχουν, λογικό), κάτι που αυξάνει το αίσθημα ασφάλειας, και σίγουρα μπορώ να φανταστώ πώς θα νιώθουν για το ίδιο θέμα οι μόνιμοι κάτοικοι πχ της Φολέγανδρου ή άλλων μικρών νησιών.
Αυτά. (καλά σιγά μην και δεν επανέλθω)
Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα, από την οποία όμως φύγαμε οικογενειακώς όταν ήμουν αρκετά μικρός, και μεγάλωσα ουσιαστικά σε μεγαλούτσικες πόλεις της Βορείου Ελλάδος. Σίγουρα αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω ότι είναι ασύγκριτο να μεγαλώνεις σε τέτοιου μεγέθους μέρος, είναι απόλυτα σωστό για εμένα. Απόλυτη ελευθερία, για παιδί, απόλυτη ασφάλεια, μηδέν μποτιλιαρίσματα, ελάχιστη μόλυνση, παντού με τα πόδια ή το ποδήλατο και πολλά άλλα. Σίγουρα έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις, συν το γεγονός ότι μεγαλώνοντας και όντας στην εφηβεία, υπήρχαν και επιλογές για διασκέδαση, μιας και δεν μιλάμε για χωριά.
Ως φοιτητής ήμουν στην Αθήνα. Προσαρμόστηκα γρήγορα, αν και το μέγεθός της ήταν κάτι χαοτικό για εμένα. Ε ποτέ δεν με κέρδισε. Της δίνω φυσικά ότι μπόρεσα να δω Τσάμπιονς Λιγκ (στη Λεωφόρο πχ τη χρονιά των προημιτελικών για τους γνώστες, αλλά και προημιτελικά με Πόρτο στο Ουέφα), να δω από κοντά Ομπράντοβιτς να ουρλιάζει, να πάω σε μεγάλα σινεμά, θέατρα, αλλά και να επισκεφτώ πολλά διάσημα αξιοθέατα που έχει η πρωτεύουσα.
Τα αρνητικά των μεγάλων πόλεων έχουν αναφερθεί από πολλούς ήδη. Εγώ αυτό που αντιλήφθηκα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ήταν ότι ναι μεν οι επιλογές είναι όντως ανεξάντλητες αλλά πρέπει να υπάρχει και το κατάλληλο μπάτζετ για να τις εκμεταλλευτείς. Και όχι μόνο δικού σου μπάτζετ, αλλά και της παρέας. Προσωπικά είχα την άνεση να βγω όποτε θέλω, αλλά κανένας της παρέας μου. Υπήρξαν λοιπόν πολλές (πολλές όμως) βραδιές που απλά έμενα μέσα με τους υπόλοιπους επειδή απλά δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν. Αυτό το πρόβλημα φαντάζομαι μπορεί να εμφανιστεί και σε πιο μεγάλες ηλικίες.
Δεν κάνω βέβαια λόγω για τις επίσης πολλές φορές που ήμουν κολλημένος στην κίνηση και μονολογούσα "τι στο καλό κάνω εδώ", ή τα "ευχάριστα" δίωρα που έκανα για να φτάσω στην θάλασσα.(το να απέχεις πλέον παραπάνω από 5 λεπτά από τοπ θάλασσα μου φαίνεται αδιανόητο).
Ποτέ δεν έψαξα για δουλειά στην Αθήνα, και μετακόμισα στην Σάμο, όπου είχε προηγηθεί η οικογένειά μου. Να πω βέβαια ότι στην Σάμο δεν είχα ιδιαίτερες παρέες, καθώς δεν έμενα ποτέ, παρά μόνο πέρναγα τα καλοκαίρια μου.
Επίσης προσαρμόστηκα γρήγορα, έκανα παρέες, γνώρισα τη σύζυγο, πλέον έχω και παιδιά. Όλα αυτά εδώ, και σίγουρα δεν θα το άλλαζα. Η δουλειά μου βαριά 5 λεπτά περπάτημα, βενζίνη ξεχνάω πότε έχω βάλει γιατί το αυτοκίνητο κινείται ελάχιστα, για κάθε είδους διασκέδαση μέσα σε 10 λεπτά είμαστε όλοι εκεί, εγκληματικότητα 0, μόλυνση 0, ο πεθερός μου κάθε μέρα όλο και κάτι φέρνει από τους κήπους του, (να δοκιμάσεις μέλι από τον πεθερό μου να πάθεις πλάκα όμως), τα παιδιά μου είναι έξω και παίζουν και σχεδόν δεν κοιτάω τι κάνουν.
Μην αναφέρω τις έκτακτες περιπτώσεις, όπως τώρα στον σεισμό, που υπήρξαν άνθρωποι που πρόσφεραν δωρεάν τα δεύτερα σπίτια τους για να μπουν σεισμοπαθείς. "Κακό χωριό τα λίγα σπίτια" λένε, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις το ότι είναι λίγοι οι κάτοικοι και γνωρίζονται μεταξύ τους, κάνει τη διαφορά, και μιλάμε για ζητήματα ζωής ή θανάτου.
Όποτε σταματάω στην Αθήνα, ως ενδιάμεσο σταθμό για τα ταξίδια του εξωτερικού, και μένω στον αδερφό μου, πραγματικά τρομάζω που ουσιαστικά τους βλέπω (αυτόν και την γυναίκα του) από τις 7 το απόγευμα και μετά, όταν πλέον καταφέρουν να τελειώσουν τις δουλειές τους και να φτάσουν σπίτι. Να τα πούμε λίγο, ντελίβερι, και σιγά σιγά ύπνο γιατί το πρωί ξαναρχίζει το μαρτύριο. Από εμένα είναι όχι. Μακάρι να μην χρειαστεί να το κάνω πο-τέ. Οι ίδιοι βέβαια δεν το αλλάζουν. Έρχονται Σάμο για μία εβδομάδα και φρικάρουν. Γούστα είναι αυτά.
Στο νησί βέβαια υπάρχει μεγάλο νοσοκομείο (ελλείψεις βέβαια πάντα υπάρχουν, λογικό), κάτι που αυξάνει το αίσθημα ασφάλειας, και σίγουρα μπορώ να φανταστώ πώς θα νιώθουν για το ίδιο θέμα οι μόνιμοι κάτοικοι πχ της Φολέγανδρου ή άλλων μικρών νησιών.
Αυτά. (καλά σιγά μην και δεν επανέλθω)
αλλα οχι ακριβα στο εστιατοριο του Σελιμ πισω απο την λεωφορο Αλεξανδρας σε εναν δρομο που την τεμνει κοντα στο υψος του Τηνιακου. Το φαι δεν με τρελανε αλλα αξιζει να πας μονο και μονο για τα γλυκα, κιουνεφε παρε θα με θυμηθεις. Ααα επισης το Αθηναικο στην Θεμιστοκλεους ειχε τρομερη καραβιδοψυχα, αυτο αν θυμαμαι καλα ειναι το πιο ακριβο απο αυτα που σου προτεινα. Αλλα εχω να παω καμμια δεκαρια χρονια οποτε δεν εγγυωμαι οτι εχει κρατησει την ποιοτητα του! Ανοιξε και δευτερο υποκαταστημα κοντα στο Συνταγμα στην Μητροπολεως αν δεν κανω λαθος αλλα νομιζω εχει αλλο μενου. Ειχε και αλλα καλα αλλα ειτε κλεισαν ειτε χαλασαν. Αυτα μου ηρθαν προχειρα αν θες κατι αλλο ρωτα με...
