Πορτογαλία Αζόρες São Miguel χωρίς αυτοκίνητο - Κι όμως γίνεται!

[Extra muros]

Caldera Velha

Ίσως το αγαπημένο μου μέρος στο Σάο Μιγκέλ. Εκεί όπου κλισέ όπως "Επίγειος παράδεισος" αποκτούν ξανά το αρχικό τους νόημα. Το πάρκο βρίσκεται αρκετά κοντά στη Ribeira Grande και εκτός από την πάμπλουτη βλάστηση, διαθέτει μια σειρά θερμές "πισίνες", όπου αναβλύζουν τα ιαματικά νερά από τις πλαγιές του ανενεργού από το 16ο αιώνα ηφαιστείου Água de Pau. Oι πισίνες έχουν διάφορα επίπεδα θερμότητας, ενώ μία από αυτές έχει κυριολεκτικά βραστό νερό (τελευταία φωτογραφία) και είναι φυσικά μη προσβάσιμη στο κοινό. Ευτυχώς όμως, η πιο εντυπωσιακή πισίνα, η Poça da Cascata, με το φερώνυμο καταρράκτη (cascata) είναι και η πιο κρύα, με αποτέλεσμα λίγοι τολμηροί να την προτιμούν, σε αντίθεση με τις ασφυκτικά γεμάτες θερμές πισίνες, δίνοντας την ευκαιρία για ολίγα ανεμπόδιστα πλάνα. Για την ακρίβεια, λίγο πιο πριν, αιθέρια ύπαρξη με μπικίνι (όχι η υποφαινόμενη) εμπλούτιζε το Ίνσταγκραμ της με πόζες ημιτροπικής μακαριότητας, εικόνα που φαντάζομαι θα γίνεται ολοένα και πιο συνηθισμένη τα επόμενα χρόνια, λόγω της αρκετά δυναμικά αυξανόμενης δημοφιλίας των Αζορών.

Στο πάρκο της Παλιοκαλντέρας (όπως θα τη μεταφράζαμε χαριτολογώντας) υπάρχει επίσης ένα αρκετά ενδιαφέρον κέντρο περιβαλλοντικής τεκμηρίωσης, ενώ τα αποδυτήρια μάλλον έχουν φτάσει στο όριο της χωρητικότητας τους. Όπως και στα λουτρά στο Furnas, υπάρχει όριο 1,50 ώρας για τα λουτρά, χωρίς ωστόσο το fancy βραχιολάκι που περιέγραψα πιο πάνω. Μπορεί ωστόσο κάποιος να επισκεφτεί το πάρκο και χωρίς λουτρό (το οποίο, όπως ισχύει γενικά για τέτοιου είδους μέρη, έτισ κι αλλιώς αποκλείεται για λόγους υγείας σε κάποια άτομα), κάτι που επίσης διαφοροποιεί αισθητά προς τα κάτω την τιμή εισόδου (3 ευρώ έναντι 10 για τις πισίνες). Με ή χωρίς βουτιά πάντως, παραμένει ά-χ-α-σ-τ-η εμπειρία. Ο ταπεινός ερασιτεχνικός φακός μου, μπορεί να αποδώσει ένα μόνο κλάσμα αυτής της μικρής όασης στη μέση του ωκεανού:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Εγω περιμενα πολυ μια τετοια ιστορια!

 

[underwater]

Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον, έχω όνειρο τις Αζόρες!
Συγκρίνοντας βέβαια με τις τιμές σε μονοήμερες που είχα πληρώσει στη Μαδέιρα το 2012 οι τωρινές μου φαίνονται απίστευτα ανεβασμένες (φυσικά αναμενόμενο).

 

[Extra muros]

Καιρός

Ηλί ηλί, λαμά σαβαχθανί. Δεν είχα έρθει ανυποψίαστη βέβαια, καθώς το τοπικό μότο "στις Αζόρες έχεις 4 εποχές σε μία μέρα" έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τα σύνορα του νησιωτικού συμπλέγματος, ενώ σε αυτοσαρκαστικό κλίμα κυκλοφορεί και ως στάμπα σε μπλουζάκια στα σουβενιράδικα. Τίποτε όμως δε σε προετοιμάζει τελικά για τις έως και ανά τρίλεπτο εναλλαγές από βροχή σε ήλιο, μετά σε συννεφιά και τούμπαλιν. Ξεσκόνισα όλα τα μετεωρολογικά σάιτ, πορτογαλικά και αγγλόφωνα, καταλήγοντας τελικά ότι στις Αζόρες η πρόγνωση πρέπει να γίνεται από αστρολόγους και ουχί μετεωρολόγους.

Εδώ οι έχοντες αυτοκίνητο έχουν όντως ένα σημαντικό πλεονέκτημα, αφού μπορούν να είναι πιο ευέλικτοι στην προσαρμογή του προγράμματος στις καιρικές συνθήκες. Ακόμα και επί τόπου να κλείσεις εκδρομή για την επομένη, κανείς δε σου εγγυάται ότι τελικά οι προγνώσεις θα πέσουν μέσα, εκτός του ότι ούτως ή άλλως ο καιρός θα αλλάξει πεντέξι φορές κατά τη διάρκεια. ΄Όπως έγραφα και στο πρώτο ποστ, εμείς λόγω ομίχλης χάσαμε τη θέα προς Lagoa do Fogo, παρηγορούμενες με μαγνητάκι, αλλά και τη θέα από το αγνάντιο Vista do Rei, που κοιτά προς τις λίμνες Σαντιάγκου και Sete Cidades. Στις υπόλοιπες εκδρομές ο καιρός ήταν περισσότερο με το μέρος μας, απαραίτητο ωστόσο είναι πάντα το αδιάβροχο και το layering, δηλαδή το λουκ κρεμμύδι, γιατί η ζέστη εναλλάσεται με την ψύχρα συνεχώς. Την εποχή που πήγα εγώ οι μέγιστες θερμοκρασίες την ημέρα άγγιζαν του 22 με 23 βαθμούς, Ιούλη και Αύγουστο η θερμοκρασία ανεβαίνει και ο καιρός είναι ελαφρώς πιο ηλιόλουστος, κανείς όμως δεν εγγυάται ότι δε θα υπάρξουν και τότε απρόβλεπτες εναλλαγές. Οι διακυμάνσεις θερμοκρασίας είναι σχετικά μικρές κατά τη διάρκεια του έτους, έτσι ώστε αρκετά σπίτια δεν έχουν σοβαρό σύστημα κλιματισμού ή θέρμανσης. Αλλά ακόμα και μέσα στη μέρα, οι διαφορές πρωινών, μεσημεριανών και νυχτερινών θερμοκρασιών είναι αρκετά μικρές, σίγουρα πολύ μικρότερες από τη βόρεια ακτή της Πορτογαλίας, όπου είχα πάει πέρσι τέτοια εποχή και ήθελε κανονικό μπουφάν τα πρωινά με 13 (!) βαθμούς ελάχιστη στο Πόρτο και μέγιστη 24.

Για τις φιλάρεσκες συνταξιδιώτισσες, ετοιμαστείτε για καθημερινό bad hair day, αφού η υγρασία κινείται σε τροπικά επίπεδα, έστω λιγότερο αποπνικτικά λόγω ήπιων θερμοκρασιών, καθιστώντας μάταιες τις προσπάθειες τιθάσευσης του μέσου σπαστού μεσογειακού μαλλιού. Εικάζω ότι τα τοπικά κομμωτήρια κάνουν χρυσές δουλειές με θεραπείες κερατίνης, αν και αρκετές ντόπιες είναι από φυσικού τους σγουρομάλλες κι έτσι χρειάζεται να ανησυχούν λιγότερο.

Συνεχίζεται...

 

[Extra muros]

Φαγητό

Ως αμετανόητα κοιλιόδουλη foodie, εννοείται ότι στα ταξίδια μου δίνω αρκετά μεγάλη έμφαση στο κομμάτι της εστίασης. Μπορώ να πω ότι η Πορτογαλία γενικώς με καλύπτει αρκετά, καθώς θεωρώ τη γαστρονομική της παράδοση - που περιλαμβάνει πολλά περισσότερα πέρα από τις εκατοντάδες παραλλαγές του μπακαλιάρου - ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και υποτιμημένη στο εξωτερικό. Είναι όμως αλήθεια πως κάποιες από τις γεύσεις της, κυρίως στα κρεατικά και λιγότερο στα θαλασσινά, είναι ίσως αρκετά μακριά από τα ειωθότα του ελληνικού ουρανίσκου. Επίσης μιλάμε για μια κουζίνα με καθαρές γεύσεις, χωρίς περίτεχνες τεχνικές και ενδιαφέρον για το food styling, που διατηρεί έντονα το ρουστίκ χαρακτήρα της. Στις Αζόρες αυτό που ξεχωρίζει ακόμα περισσότερο είναι οι καταπληκτικές πρώτες ύλες, τι κι αν κανείς δεν μπορεί να είναι 100% σίγουρος αν το βοδινό κρέας προέρχεται από τα αναρίθμητα κοπάδια του συμπλέγματος (ειδικά δε στο Σάου Μιγκέλ οι αγελάδες είναι κυρίως γαλακτοφόρες, σε άλλα νησιά εκτρέφουν είδη κυρίως για το κρέας τους) ή είναι εισαγόμενο Αργεντινής.

Η κουζίνα, όπως και σε πολλά μέρη της ηπειρωτικής Πορτογαλίας, αλλά και γενικά της δυτικής Ευρώπης, κλείνει - με λίγες εξαιρέσεις - στις 3 για να ανοίξει κάπου μεταξύ 5.30 και 7.00 το απόγευμα, κλείνοντας πάλι κατά τις 9.30-10.00, ενώ μετά τις 11, πολύ βαριά δώδεκα, τα περισσότερα εστιατόρια κατεβάζουν ρολά τελείως. Πολλά μαγαζιά δε δέχονται κράτηση ή τη δέχονται μόνο για βραδινό, αλλά όχι για μεσημεριανό φαγητό, οπότε οπλιστείτε με υπομονή. Στην περίφημη A Tasca ας πούμε δεν καταφέραμε να φάμε, μετά από 3 απόπειρες, καθώς η χαμηλότερη εκτιμώμενη αναμονή ξεπερνούσε τη 1,5 ώρα. Όπως και να έχει όπου κι αν πήγαμε φάγαμε από καλά έως καταπληκτικά, σε τιμές λογικές για την ποιότητά τους, ενώ υπάρχουν και κάποιες πολύ τίμιες budget επιλογές, που παραθέτω αμέσως:

OISHI: Asian fusion με μεσημεριανό μπουφέ all you can eat στα 10,90 το άτομο, πολύ καλό το σάκε 6 ευρώ το καραφάκι. Ακόμα και για όσους δεν συμμερίζονται πολύ τη λογική αυτή, η ποικιλία και ποσότητα για αυτή την τιμή είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτες. Προσοχή μόνο, γιατί αν μείνει υπερβολικά πολύ φαγητό, θα σας χρεώσουν 7 ευρώ υποχρεωτικό πακέτο. Εμείς μετά κόπου τα καταφέραμε.

Cervejaria Portas da Cidade: Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με παρακμιακό τουριστομάγαζο, λόγω και της θέσης του στην κεντρική πλατεία της πόλης. Ωστόσο πέραν του ότι σερβίρει στη ζούλα και μετά τις 3, έχει πραγματικά νόστιμη φασολάδα με τσορίσο (που δε με "πείραξε" και καθόλου) και συμπαθητικές μπύρες, κόστος για δυο μπύρες, δύο κυρίως, έναν καφέ και ένα γλυκό, 28 ευρώ, πολύ τίμιο θα έλεγα.

Supléxio Handmade Burger: Από τα καλύτερα μπέργκερ που έχω φάει ως τώρα, θέλει κι εδώ υπομονή γιατί συρρέουν τουρίστες και ντόπια νεολαία αντάμα, βάζετε το ονοματάκι σας στη λίστα και περιμένετε τους αεικίνητους σερβιτόρους να σας φωνάξουν. Προσωπικά προτείνω το αζοριανό μπέργκερ με τσάτνεϊ ανανά, ταιριάζει απροσδόκητα καλά με το απίστευτα ζουμερό κρέας. Δύο μπέργκερ, μια μπίρα, ένα αναψυκτικό και μια μερίδα όνιον ρινγκς 29 ευρώ.

Καντίνα απέναντι από το Teatro Micaelense: Όχι ότι τη λένε έτσι, αλλά δεν μπορείτε και να τη χάσετε γιατί είναι ακριβώς απέναντι από το θέατρο και το μόνο μαγαζί ακριβώς πάνω στην πλατεία. Εδώ δεν αξίζει τόσο φαϊ, που είναι πάντως αξιοπρεπές για την πολύ χαμηλή τιμή του, αλλά τα υπέροχα καφεδάκια, σε τιμές από 0,75 έως 0,90 ευρώ, δε θυμάμαι καν πότε και σε ποιο μέρος του κόσμου είχα ξαναδεί τέτοια νούμερα, η φίλη μου σοκαρισμένη μάλιστα ρώτησε δυο φορές αν κατάλαβε σωστά τη χρέωση.

Ποιοτικά ανεκτά και σαφώς οικονομικά γεύματα μπορεί να βρει κανείς κι αν θέλει να φάει κι επιτόπου στο υποκατάστημα της αλυσίδας σούπερ μάρκετ Pingo Doce στο λιμάνι.

Στο επόμενο μέρος θα ακολουθήσουν οι αμιγώς εστιατορικές επιλογές, αναμείνατε στις κουτάλες, εχμ στις οθόνες σας ήθελα να πω...

 

[gioannis13]

31/07 με 05/08 θα κάνω τα ίδια βήματα με εσένα, και χωρίς αυτοκίνητο, Το 2007 την είχαμε οργώσει με ένα Φίατ 550αρακι,εποχές ΠΑΣΟΚ, τώρα όλα πανάκριβα, αλλά είναι τόσο γραφική πόλη που δεν νομίζω να πλήξω-ουμε.

 

[paefstra]

Ξερω που ηπια τον καφε 0,70 ευρω. Στην ηπειρωτικη Πορτογαλια .
Αυτο δεν υπαρχει πουθενα αλλου στην Ευρωπη, μιλωντας για καθιστο καφε ακομη και στα πιο τουριστικα σημεια.

 

[Extra muros]

Ξερω που ηπια τον καφε 0,70 ευρω. Στην ηπειρωτικη Πορτογαλια .
Αυτο δεν υπαρχει πουθενα αλλου στην Ευρωπη, μιλωντας για καθιστο καφε ακομη και στα πιο τουριστικα σημεια.

Ναι, όντως αν και προσπαθώ να θυμηθώ αν ποτέ είδα κάτω από 1 ευρώ καφέ στην ηπειρωτική Πορτογαλία, σε κανά Αμαράντε ίσως, καλά για Λισαβόνα δεν το συζητώ, έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν ακόμα και σε κάτι άγραφα εντελώς μη τουριστικά προάστια. Γενικά βέβαια η χώρα παραμένει η πιο vfm για δυτική Ευρώπη (σα σύνολο μιλάω, δε λέω για περιοχές μέσα σε χώρα με χαώδεις τιμολογιακές διαφορές τύπου Παλέρμο vs Μιλάνο), οπότε ας σπεύσουν όσοι ακόμα το σκέφτονται, γιατί κάθε πέρσι και καλύτερα (για την τσέπη μας)

 

[paefstra]

1) Ναι, όντως αν και προσπαθώ να θυμηθώ αν ποτέ είδα κάτω από 1 ευρώ καφέ στην ηπειρωτική Πορτογαλία, σε κανά Αμαράντε ίσως,
2) οπότε ας σπεύσουν όσοι ακόμα το σκέφτονται, γιατί κάθε πέρσι και καλύτερα (για την τσέπη μας)

1) Πορτο, Γκιμαραες, Κοιμπρα περσι.
2) Φιλη επεστρεψε προχθες, τα ιδια ακριβως μου λεει.

 

[Extra muros]

Φαγητό vol. II

Συνεχίζουμε τη γαστριμαργική περιήγηση στο Σάου Μιγκέλ, γιατί εσείς το ζητήσατε (απολύτως κανένας), παρουσιάζοντας τα "κανονικά" εστιατόρια που αξίζουν της προσοχής του επισκέπτη.

Restaurante O Museu

H εμπνευσμένη ονομασία οφείλεται - σωστά μαντέψατε - στην τοποθεσία του εστιατορίου ακριβώς απέναντι από μουσείο τοπικής ιστορίας Carlos Machado, που επίσης αξίζει μια επίσκεψη. Δύο λέξεις μπορούν να περιγράψουν τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού: food porn. Πίστευα ότι οι Πορτογάλοι είχαν τερματίσει την εν λόγω κατηγορία με τη francesinha του Πόρτο, αλλά βρήκα το δάσκαλό μου από ένα μοσχαρίσιο φιλέτο πάχους 2 πόντων τουλάχιστον, μέσα σε σάντουτς περιχυμένο από τόνους κρέμας γάλακτος αλά ελληνική ταβέρνα στα 80ς - 90ς, τηγανητό αυγό στην κορυφή και δυο καντάρια πατάτες τηγανητές. Κανονικά όταν βλέπω τόση κρέμα φεύγω τρέχοντας, εδώ όμως δεν ξέρω γιατί, αλλά κάπως το σύνολο έδενε αρμονικά, αν και σίγουρα οι αρτηρίες μας θα είχαν άλλη άποψη. Μην κάνετε το λάθος (μας) και πάρετε δεύτερο κυρίως, πεταμένες θερμίδες και λεφτά. Ένα ορεκτικούλι - εν προκειμένω μικρή ποικιλία των νοστιμότατων αζοριανών τυριών - και ένα καραφάκι τοπικό κρασί (που είναι λίγο αψύ για τα γούστα μου, όχι μόνο εκεί, αλλά ό,τι ντόπιο δοκίμασα) είναι πάνω από αρκετό. Τιμή 27 ευρώ το άτομο, θα ήταν αισθητά χαμηλότερη χωρίς το αχρείαστο δεύτερο κυρίως.

Rotas da Ilha Verde

Ως μοναδικό vegetarian/vegan εστιατόριο του νησιού, και όχι μεγάλο, είναι πάντα ανάρπαστο κυρίως μεταξύ των τουριστών. Το μεσημέρι έχει αναμονή καθώς δε δέχεται κρατήσεις, ενώ για το δείπνο η κράτηση μια μέρα πριν τουλάχιστον κρίνεται απαραίτητη, τουλάχιστον την καλοκαιρινή περίοδο. Μια από τις συνιδιοκτήτριες - ή γυναίκα του ιδιοκτήτη, δεν το διευκρίνησα αυτό - είχε δουλέψει σαιζόν σε ριζόρτ στη Χαλκιδική παλιά, αγάπησε πολύ την Ελλάδα και θυμόταν ακόμα μερικές φράσεις στα ελληνικά, όπως το "όχι σήμερα", που ήταν η κλασική απάντηση των μαστόρων όταν χρειαζόταν κάποια επισκευή στο ξενοδοχείο. Γενικά οι ντόπιοι, μη όντας συνηθισμένοι σε παρουσία Ελλήνων στο νησί (εμείς βρήκαμε άλλες δυο κοπέλες που συμπτωματικά κατοικούσαν από κάτω μας στο χόστελ), αντιδρούσαν με ένα κράμα περιέργειας και ενθουσιασμού που μπορεί να νιώθαν οι κάτοικοι του Καστελόριζου αν τους ερχόταν τουρίστας από το Βανουάτου. Με παραξένεψε αρκετά αυτό, δεδομένου ότι και στην ηπειρωτική Πορτογαλία βλέπουν τους Έλληνες με συμπάθεια, αλλά είναι σαφώς πιο εξοικοιωμένοι και λιγότερο εντυπωσιασμένοι με την παρουσία τους, που ειδικά στη Λισαβόνα είναι και ολοένα μαζικότερη χρόνο το χρόνο. Τέλος στην ησιόδεια παρέκβαση κι επιστροφή στο φαϊ. Εδώ οι τιμές ήταν πιο τσιμπημένες από οπουδήποτε αλλού πήγαμε, και οι μερίδες μικρότερες, έστω και χορταστικές σαν σύνολο, η ποιότητα όμως ήταν αντίστοιχη. Πολύ φίνες κι εκλεπτυσμένες γεύσεις, ειδικά το ριζότο παντζαριού μπαίνει στο hall of fame των πάμπολλων risotti που έχει τιμήσει κατά καιρούς ο ουρανίσκος μου. Πολύ νόστιμο και το τσιζκέικ τους, από περιέργεια φάγαμε και το βίγκαν τζατζίκι που εμπνεύστηκε η κυρία που λέγαμε πριν, η οποία μάλιστα μας ζήτησε την επιείκεια μας για το ότι δεν έμοιαζε καθόλου με το ελληνικό. Όντως καμία σχέση, ωστόσο ήταν ένα αρκετά δροσερό κι ευχάριστο dip. Τιμή 30 ευρώ για 2 κυρίως, 1 ορεκτικό, σαλάτα, γλυκό και 2 ποτήρια κρασί.

São Pedro

Αν και η αισθητική και το μεγάλο μέγεθος με παρέπεμψαν σε δηθενομάγαζα των νοτίων προαστίων, το εν λόγω εστιατόριο που στεγάζεται όπως κατάλαβα στο ναυτικό όμιλο της Πόντα Ντελγάδα άξιζε την μιας ώρας αναμονή Παρασκευή βράδυ χωρίς κράτηση), τόσο για το φιλέτο τόνου, όσο κυρίως για το πιο απίθανα τρυφερό χταπόδι που έχω δοκιμάσει ποτέ, ο κλισέ όρος "λουκούμι' ποτέ δεν περιέγραψε τόσο επακριβώς την αίσθηση που άφησε αυτό το θαλάσσιο γλύκισμα πάνω μας. Κόστος για δύο κυρίως, ορεκτικό και δυο ποτήρια κρασί 26 ευρώ το άτομο.

Τα υπόλοιπα εστιατόρια που επισκεφτήκαμε περιλαμβανόταν στις εκδρομές, οπότε ήταν τα κλασικά "γκρουπάδικα" μαζικής λογικής, των οποίων το όνομα δεν είχε νόημα να συγκρατήσω ώστε να επισκεφτώ ξανά. Όπως ωστόσο νομίζω ότι προανέφερα, η ποιότητα γενικά ήταν καλύτερη από τα περισσότερα μαγαζιά του είδους τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ηπειρωτική Πορτογαλία.

συνεχίζεται...

 

[Extra muros]

Σημεία ενδιαφέροντος

Πόντα Ντελγάδα

Η άτυπη πρωτεύουσα των Αζορών, καθώς στην πραγματικότητα έχει τρεις πόλεις που μοιράζονται τον τίτλο, σε διαφορετικά νησιά του συμπλέγματος, δε θα έλεγα ότι διεκδικεί δάφνες ομορφιάς. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι είναι μια για τα πορτογαλικά δεδομένα, "καινούρια πόλη" μια και δεν υπήρχε ανθρώπινη παρουσία ως την άφιξη των Πορτογάλων στα μισά του 15ου αιώνα. Όχι ότι δεν έχει γραφικά στοιχεία και όμορφα μέρη, έχοντας όμως επισκεφθεί αρκετές πόλεις στην ηπειρωτική Πορτογαλία, απλά δεν υπάρχει σύγκριση. Το γεγονός επίσης ότι για πόλη σχεδόν 70.000 κατοίκων είναι εξαιρετικά ήσυχοι, με τους ντόπιους να κυκλοφορούν έξω κυρίως στην αρχή και στο τέλος της εργάσιμης μέρας και τις Κυριακές να είναι όλοι εξαφανισμένοι στα χωριά τους και για μπάρμπεκιου στας εξοχάς - διόλου τυχαία κατά μήκος των δρόμων υπάρχουν παντού πάγκοι πικνικ - εμένα δε μου φάνηκε και πολύ γοητευτικό. Όπως καταλαβαίνει κανείς, η νυχτερινή ζωή κινείται κάπου μεταξύ δημοτικού γηροκομείου και Α' νεκροταφείου, κάτι που κατάφερε να ενοχλήσει κι εμένα που είμαι το αντίθετο του party animal και σίγουρα δεν είχα έρθει με προσδοκίες Ιμπίθα ή Μυκόνου. Τι να κάνουμε όμως, είναι αρκετά εκνευριστικό πολλά μπαρ να μην είναι καν ανοιχτά εκτός ΠΣΚ και όσα πετύχεις να κλείνουν στις 12, σε μία περίπτωση μάλιστα με το σερβιτόρο απλά να σβήνει τα φώτα (!) απροειδοποίητα.

Αρκετά με τη γκρίνια όμως, γιατί αναμφίβολα εντέλεια τα θετικά στοιχεία υπερισχύουν. Πέρα από τα γαστριμαργικά που ήδη αναλύθηκαν, η πόλη έχει να προσφέρει έναν συμπαθητικό καθεδρικό δίπλα από τις "Πύλες της θάλασσας" (Portas do Mar), που κάποτε βρίσκονταν όντως ακριβώς πάνω από τη θάλασσα, μια εξαιρετική θέα από την εκκλησία Ermida da Mãe de Deus και μερικούς πολύ όμορφους βοτανικούς κήπους. Οι ντόπιοι θα σας συνιστούσαν τον δωρεάν κήπο Antonio Borges, κατ' εμέ όμως αξίζουν και με το παραπάνω τα 5 ευρώ για τον βοτανικό κήπο José do Canto, με τη μεγάλη ποικιλία δένδρων και φυτών από όλο τον κόσμο. Η βλάστηση είναι τόσο πυκνή που παρά το ψιλόβροχο εκείνης της μέρας κυριολεκτικά δεν καταλαβαίναμε νερό μέχρι να βγούμε σε ξέφωτο.


Αξίζει επίσης μια επίσκεψη στο τοπικό μουσείο Carlos Machado, που στεγάζεται στους χώρους παλιού μοναστηριού, οι οποίοι επίσης αποτελούν μέρος της ετερόκλητης έκθεσης, που συνδυάζει στοιχεία από την κοινωνικοπολιτική, καλλιτεχνική και φυσική ιστορία των Αζορών, με έμφαση στην τελευταία. Ακόμα και να μην είναι του γούστου σας - ούτε του δικού μου - οι ταριχευμένοι καρχαρίες, οι σκελετοί φάλαινας και τα βαλσαμωμένα κολίμπρι, δεν πρόκειται να βαρεθείτε γρήγορα. Κάθε Κυριακή δωρεάν είσοδος, προσοχή όμως γιατί κλείνει νωρίς.

Portas do Mar

Ermida da Mãe de Deus

Βοτανικός κήπος José do Canto

Mία τοσοδούλα φαλαινίτσα του τοπικού μουσείου Carlos Machado

συνεχίζεται...

 

[Extra muros]

Ribeira Grande

Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Σάου Μιγκέλ, γνωστή ως μια από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες του σερφ, όπου διεξάγονται συχνά πυκνά αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα. Υπάρχει και μνημείο αφιερωμένος στους σέρφερς κοντά στην έξοδο της πόλης. Βασικό σημείο ενδιαφέροντος η πλατεία του δημαρχείου με τους πανέμορφους κήπους και τρεχούμενα νερά ακριβώς από δίπλα. Διαθέτει και μουσείο μετανάστευσης, το οποίο δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε, πρόκειται πάντως για ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας των Αζόρων. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει σπίτι στις Αζόρες χωρίς τουλάχιστον έναν μετανάστη, ειδικότερα στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ - που συχνά αποκαλείται "δέκατο νησί των Αζορών- αλλά και τον Καναδά. Προσωπικά σχεδόν όλοι οι ντόπιοι που γνώρισα είχαν κάποια εμπειρία διαβίωσης στο εξωτερικό και επέστρεψαν, η ανάπτυξη του τουρισμού έπαιξε ρόλο σε αυτό, όπως και η θεαματική βελτίωση των υποδομών, μαζί με μια σειρά φορολογικά κίνητρα και διευκολύνσεις σε ιδιώτες και επιχειρήσεις.

Lagoa

Το τρίτο αστικό κέντρο του νησιού είναι μια τουριστικά αδιάφορη περιοχή, με ένα δημοφιλές ωστόσο παραλιακό μέτωπο που ξεκινά από την Πόντα Ντελγάδα και καταλήγει εκεί. Αισθητικά παραπέμπει σε παλιακού τύπου παραθερισμό τύπου Αγίων Θεοδώρων - Λουτρακίου, διαθέτει ωστόσο κάποιες συμπαθητικές παραλίες, μη προσβάσιμες όταν περάσαμε εμείς λόγω κυμάτων, αλλά κυρίως λόγω της παρουσίας - με παρουσία αντίστοιχης προειδοποιητικής σημαίας - της πολύ δηλητηριώδους "πορτογαλικής καραβέλας", ενός μωβ μαλακίου που σε στέλνει στο νοσοκομείο για πλάκα. Να σημειώσω πάντως ότι κάποιοι λουόμενοι δεν πτοούνταν με τίποτε κι έκαναν τις βουτιές τους κανονικά. Στη Λαγκόα τα περισσότερα γκρουπ σταματάνε στην κεραμοποιϊα Βιέρα. Για όποιον έχει πάει στα πάμπολλα αντίστοιχα μέρη που υπάρχουν στην Ελλάδα, η ξενάγηση και η επίδειξη πλασίματος του πηλού στον τρόχο δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το μαγαζάκι τους πάντως έχει όντως όμορφα χειροποίητα κεραμικά, τα περισσότερα σε τιμές για Αμερικανούς τουρίστες, αλλά ένα τασάκι ή μαγνητάκι αξίζει τα λεφτά του σε σχέση με τα συνήθη κινέζικα φασόν προϊόντα στα καταστήματα σουβενίρ.

Συνεχίζεται...