Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Ένα road trip για να είναι value for money ή για να αξίζει τον κόπο θα πρέπει να πληροί κάποιες προϋποθέσεις, κατά τη γνώμη μου.

• Θα πρέπει να είναι αρκετά μακρινό και να έχει πολλούς προορισμούς, να έχει ποικιλία και πολλά αξιοθέατα.
• Θα πρέπει να έχει μέσα προορισμούς, που δεν μπορείς να πας εύκολα με το αεροπλάνο ή έστω δεν μπορείς να πας με low cost πτήση.
• Θα πρέπει το αυτοκίνητο να είναι γεμάτο με … κόσμο.

Στα δύο προηγούμενα οδικά ταξίδια που έκανα με την οικογένειά μου τα ικανοποιούσα αυτά τα κριτήρια. Είμαστε 5 άτομα (ήταν δηλ. γεμάτο το αυτοκίνητο), πήγαμε σε πολλές εξοχές, σε μικρές επαρχιακές πόλεις, όρη, βουνά και λίμνες και πήγαμε και σε μέρη που ….. ήταν αρκετά μακριά, αφού συνολικά το opel μας έκανε 8.500 χλμ.

Η πραγματοποίηση του τρίτου οδικού οικογενειακού ταξιδιού (με αφετηρία την Αθήνα) άργησε να’ρθει. Ακυρώθηκε δυο φορές. Πολλά προβλήματα και υποχρεώσεις με ανάγκασαν να ακυρώσω ξενοδοχεία και κρατήσεις. Το φετινό ταξίδι, μου προέκυψε “κουτσουρεμένο”, αφού η τελική απόφαση για την πραγματοποίηση του πάρθηκε μόλις 3 εβδομάδες πριν.
Όσο ετοιμοπόλεμη και οργανωτική και … έμπειρη πια -θα προσθέσω- και να είμαι, υπάρχουν δουλειές που πρέπει να γίνουν την τελευταία στιγμή, που σημαίνει: «τρεχάτε ποδαράκια μου» να προλάβουμε. Πράσινη κάρτα για το αυτοκίνητο, ευρωπαϊκές κάρτες υγείας για όλους, συνάλλαγμα για τα πρώτα έξοδα, ψώνια από το Super Market.

Σχεδιασμός
Το ακυρωμένο μου ταξίδι είχε μέσα Ουγγαρία, Αυστρία, Σλοβακία, Πολωνία και βέβαια αναγκαστικά Σερβία αφού υποχρεωτικά τη διασχίζεις για να πας στις παραπάνω χώρες. Μέσα στις διαθέσιμες 10 μόνο ημέρες που είχα όμως φέτος … δεν χωρούσαν όλα αυτά, οπότε η Πολωνία … «πετάχτηκε» έξω από το πρόγραμμα.
Με κέντρο την Αθήνα, από την οποία θα ξεκινούσαμε και ακτίνα τα … 1.800 km που μπορούσαμε να φτάσουμε, ο «διαβήτης άνοιγε» στο ύψος της … Βιέννης! Μπορεί να έδειχνε και άλλα μέρη, αλλά προς ανατολάς δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να πάμε και προς δυσμάς είχαμε κάνει τα άλλα δύο οδικά, οπότε τώρα η διαδρομή προς το βορρά και έως τη Βιέννη έδειχνε να κερδίζει.

Η φετινή παρέα αποτελούνταν από 4 άτομα. Μπαμπάς, μαμά, ο ένας γιος και η κόρη. Φέτος δεν ρώτησα την παρέα για το που θέλει να πάμε. Ήξερα πια τα γούστα της. Οι μικροί ήθελαν διάσημα μέρη και highlights και οι μεγάλοι μέρη πιο … εκτός πεπατημένης.
Το πρόγραμμα -όπως πάντα- θα είχε απ’ όλα. Μόνο που φέτος θα προσπαθούσα να το “χαλαρώσω” λίγο, αφού το προηγούμενο ταξίδι όλοι οι συμμετέχοντες το είχαν κατηγορήσει σαν «ταχύρυθμο εκπαιδευτικό». Θα έβαζα τα δυνατά μου για να χαρακτηριστεί το φετινό ταξίδι αν όχι χαλαρό, τουλάχιστον «αναψυχής». Τώρα πόσο αναψυχής θα ήταν με 400 km μέσο όρο ημερησίως δεν ξέρω. Εγώ πάντως το είχα κατά νου όταν σχεδίαζα το πρόγραμμα. Αυτός ήταν και ο λόγος που η Βουδαπέστη ήταν αμετακίνητη μέσα στο πρόγραμμα στα όσα σενάρια είχα φτιάξει, αφού η Βουδαπέστη είχε πολλά «αναψυχής» μέσα. Η Βιέννη από την άλλη, επειδή ήταν ένα μεγάλο κενό δικό μου, ήταν και αυτή αμετακίνητη.
Ο προορισμός λοιπόν βρέθηκε: «Έως τη Βιέννη», όπως επίσης βρέθηκε και ο τίτλος της ιστορίας!

Μπορεί να “έβγαινε” να πάμε μέχρι Βουδαπέστη και Βιέννη, αλλά αυτές όμως είναι δύο πόλεις που μπορείς να πας εύκολα με το αεροπλάνο και μάλιστα με χαμηλού κόστους και δεδομένου ότι η ομάδα θα είναι κατά ένα άτομο μικρότερη (αφού ο μεγάλος γιος … μεγάλωσε και δεν ακολούθησε), έπρεπε το ταξίδι να εμπλουτιστεί με άλλα, που θα το καθιστούσαν … value for money. Αυτά τα άλλα ήταν ... λίγη επιπλέον ...Ουγγαρία εκτός από τη Βουδαπέστη, λίγη επιπλέον ...Αυστρία εκτός από τη Βιέννη και αρκετή Βοσνία και Σερβία αφού κατά την επιστροφή μας επιλέξαμε έναν πιο «αργό» δρόμο, που διασχίζει αυτές τις χώρες.

Για να ταξιδέψεις οδικώς ως την κεντρική Ευρώπη θα πρέπει να διασχίσεις τα Βαλκάνια. Ο πιο εύκολος και σύντομος τρόπος για να φτάσεις μέχρι εκεί είναι μέσω της κεντρικής Ευρωπαϊκής αρτηρίας που λέγεται Ε75. Η οδός αυτή ουσιαστικά ξεκινάει από τον Πειραιά και μέσω Βόρειας Μακεδονίας, Σερβίας, Ουγγαρίας, Σλοβακίας, Τσεχίας και Πολωνίας καταλήγει στο Gdansk. Τυπικά βέβαια έχει και θαλάσσιες προεκτάσεις.
Πρόκειται για μια ευθεία εύκολη και γρήγορη, που ύστερα από τα τελευταία έργα οδοποιϊας, έγινε και … βαρετή. Με αφετηρία την Αθήνα μέσω της Ε75 μπορείς να είσαι σε 11 ώρες στο Βελιγράδι ή σε 15 στη Βουδαπέστη!
Οποιαδήποτε παρέκκλιση από το δρόμο αυτό σημαίνει καθυστέρηση από μία έως και λίγες μέρες.

Η απόφαση του να πάμε μέχρι τη Βουδαπέστη με την Ε75 πάρθηκε εύκολα. Δεν θα μπορούσαμε όμως να γυρίσουμε από τον ίδιο δρόμο και γιατί τον έχουμε ξανακάνει και γιατί δεν έχει κάτι να δεις για να “σπάσεις” λίγο το ταξίδι και γιατί είναι λίγο βαρετός δρόμος και γιατί ήθελα να γίνει από κάπου αλλού, για … τουριστικούς λόγους. Ο παραλιακός δρόμος (εννοώ τις Δαλματικές ακτές) παραήταν αργός (και χρόνος δεν υπήρχε).
Έτσι, δια της αφαιρετικής … μας προέκυψε ο γυρισμός μέσω Βοσνίας και Ερζεγοβίνης.

Ο πηγαιμός ήταν όπως τον περίμενα. Γρήγορη πορεία, τα χιλιόμετρα τρωγόντουσαν εύκολα και οι καθυστερήσεις στα σύνορα ήταν … οι γνωστές καθυστερήσεις. Ο γυρισμός από την ώρα που μπήκαμε στη Βοσνία στο ύψος της Banja Luca έως τη στιγμή που φτάσαμε στη Νις και στον Ε75 πάλι, ήταν ολίγον τι ταλαιπωρία. Αλλά τι να κάνουμε; Τουρίστες είμαστε και μάλιστα οπαδοί των road trips!

Είδαμε εικόνες όμορφες και γνωστές της Κεντρικής Ευρώπης …

Είδαμε και εικόνες όμορφες και άγνωστες των Βαλκανίων…

Κάνοντας αυτή τη διαδρομή…

Συνολικά κάναμε 4.100km.
Δεν το μοιράζομαι το τιμόνι με τον άντρα μου. Εκείνος κάνει το περισσότερο. Τώρα πως κατάφερα και οδήγησα πάλι τα 2/3 της διαδρομής λες και έχω βάλει σημάδι το συγκεκριμένο ποσοστό δεν ξέρω. Μάλλον επειδή εγώ κάνω standard τις βαρετές ευθείες και εκείνος τα υπόλοιπα.
Επίσης καταφέραμε να είμαστε εντός του προβλεπόμενου ωραρίου check in των καταλυμάτων! Μεγάλη πρόοδο σημείωσα φέτος. Όχι εντός δηλωθείσης ώρας, αλλά εντός check in (με βάση την πολιτική του καταλύματος)! Πάλι δηλ. έπαιρνα τηλέφωνα τους νοικοκύρηδες και τους ενημέρωνα ότι θα αργήσουμε λίγο την άφιξή μας, αλλά ευτυχώς μέσα σε λογικά όρια. Σε σύνολο 10 ημερών/ 9 διανυκτερεύσεων μείναμε σε 6 διαφορετικά καταλύματα. Ήταν όλα κλεισμένα από το Booking και ήταν όλα διαμερίσματα με σαλόνι και κουζίνα, την οποία κουζίνα και χρησιμοποίησα αρκετά.

Το ταξίδι - έως τη Βιέννη - εδέησε να ξεκινήσει ημέρα Σάββατο, 31 Αυγούστου και ώρα 5:00 το απόγευμα.
Έως τη Βιέννη λοιπόν!

Με “σημαία” την …αναψυχή!
Δεν έχω να πω πολλά για την πρώτη μέρα και τη διαδρομή από Αθήνα έως τη Γευγελή, που κάναμε την πρώτη μας διανυκτέρευση.
Ευτυχώς που υπάρχουν πολλά διόδια στην Εθνική από Αθήνα έως τους Ευζώνους. Αλλιώς τι θα ήταν ο δρόμος; Μονότονος!!! Υπήρχε μια φοβερή εγρήγορση σε οδηγό και συνοδηγό κάθε φορά που πλησιάζαμε τα διόδια. Πόσο είναι; Τόσο. Από τη σακουλίτσα με τα ψιλά που είχαμε φροντίσει να έχουμε, παίρναμε το ακριβές αντίτιμο και διαλέγαμε τη λωρίδα που είχε τη χοάνη, η οποία δεν είχε ποτέ κόσμο. Ρίχναμε τα ψιλά στη χοάνη και περνούσαμε σβέλτα σβέλτα. Νομίζω ότι είναι ο αμέσως (μετά το e-pass) γρηγορότερος τρόπος να περάσεις τα 14 διόδια έως τα σύνορα.
Γρήγορα περνούσαμε αλλά στο επόμενο θα φροντίσω να πάρω e-pass.

Σε 5,5 ώρες ακριβώς φτάσαμε σύνορα. Είχε λίγο περισσότερη κίνηση από αυτή που είχαμε συναντήσει στο προηγούμενό μας ταξίδι, υποθέτω λόγω του ότι ήταν Σαββατόβραδο.

Φτάσαμε στο κατάλυμα εύκολα. Η νοικοκυρά έμενε δίπλα ακριβώς από το διαμέρισμά μας. Υπήρχε εσωτερική αυλή για το αυτοκίνητο. Τα διαμέρισμα ήταν μεγάλο, με δύο δωμάτια, ένα πολύ μεγάλο καθιστικό, τηλεόραση με Eurosport (βασική προϋπόθεση για ταξίδι την περίοδο του USopen) και κουζίνα.

Εκτός από αυτά, το κατάλυμα αυτό το διάλεξα γιατί ήταν μέσα στην πόλη της Γευγελής και πολύ κοντά με τα πόδια στο πιο παλιό καζίνο της, στο οποίο καζίνο επιτρεπόταν η είσοδος από 18 ετών και πάνω.
Όπως καταλάβατε ο γιος ήθελε να πάει σε καζίνο.
Τι πουλάει η Γευγελή; Καζίνο.
Τι είμαστε εμείς; Τουρίστες.
Τι ταξίδι ήταν αυτό; Αναψυχής!

Αφήσαμε μπαμπά και κόρη, τον έναν στην τηλεόραση και την άλλη στο κινητό και ο γιος και εγώ βγήκαμε βόλτα. Στο γήπεδο της πόλης πραγματοποιούνταν μια συναυλία. Κοντοσταθήκαμε για λίγο στην είσοδο του γηπέδου για να ακούσουμε τη γνώριμη μουσική του Bregovic, που παιζόταν εκείνη την ώρα.

Μετά προχωρήσαμε προς το κέντρο της πόλης, που αποτελούνταν από έναν πεζόδρομο όλο και όλο με δυο τρία μαγαζιά-καφέ ανοιχτά και ύστερα από 800μ. συνολικά φτάσαμε στο καζίνο Απολλωνία.

Μπήκαμε μέσα, δώσαμε τα στοιχεία μας, μας έβγαλαν φωτογραφίες, βγάλαμε και κάρτα μέλους και ξεχυθήκαμε στα τραπέζια. Χα, χα!!
Ο γιος ήθελε την εμπειρία του καζίνο και εγώ πάντα θέλω να “εμπλουτίζω” το ταξίδι μου.

Να γιατί είχε κίνηση στα σύνορα βραδιάτικα. Εδώ ήταν όλοι οι Βορειοελλαδίτες (υποθέτω), αφού παντού άκουγα ελληνικά.
Είναι ένα μικρό καζίνο με λίγα τραπέζια (πόκερ, ρουλέτας και Black Jack) και με κόσμο που μιλούσε ελληνικά, γεγονότα που το καθιστούσαν πολύ φιλικό όχι μόνο για τους “παίκτες”, αλλά και για τους τουρίστες σαν και εμάς.
Τώρα όταν λέω ότι ο κόσμος μιλούσε ελληνικά εννοώ ότι … δεν ακουγόταν καμιά άλλη γλώσσα! Το προσωπικό εισόδου, οι γκρουπιέρηδες, τα γκαρσόνια και όλοι οι … θαμώνες, Έλληνες και ντόπιοι μιλούσαν Ελληνικά.
Εμείς κάναμε λίγο βόλτα, κόψαμε λίγο κίνηση, κάθισα για λίγο σε ένα τραπέζι Black Jack, έτσι … για το καλό και μετά πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο του καζίνο, στο οποίο υπήρχε ένας μεγάλος και πολύ περιποιημένος μπουφές. Το φαγητό ήταν κέρασμα για τους νεοαφιχθέντες σαν και μας. Εγώ έφαγα γουρουνόπουλο, σούπα και μοσχαράκι κατσαρόλας, ενώ ο γιος έφαγε κάτι με γιαούρτι και μακαρόνια και κοτόπουλο. Φάγαμε και γλυκά στο τέλος.

Αυτό όμως που ευχαριστήθηκα πιο πολύ ήταν η live jazz μουσική που είχε. Άκουσα από το “Sway” του Dean Martin έως και το “That’s Life” και το “Fly me to the moon” του Sinatra. Αυτή ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα, αφού σε ότι όποιο καζίνο κι αν έχω πάει δεν έχει τύχει ποτέ να συναντήσω live μουσική και μάλιστα jazz, η οποία μου αρέσει πολύ (και δυστυχώς όχι … στο Las Vegas δεν έχω πάει).
Εγώ λοιπόν που είμαι τουρίστας και όχι παίκτης προσπάθησα να βγάλω και τις αναμνηστικές μου φωτογραφίες. Λέω προσπάθησα γιατί με «έπιασαν» που τις έβγαζα και με παρακάλεσαν να τις σβήσω. Ότι απέμεινε λοιπόν είναι ο χώρος του εστιατορίου και η ορχήστρα που τόσο μου άρεσε.



Επιστρέψαμε στο σπίτι γύρω στις 12:00 το βράδυ. Το πέρασμα των συνόρων έδρασε προς όφελός μας, αφού στην ουσία ήταν 1:00 η ώρα Ελλάδος.

Δεν αναφέραμε πολλά στους υπόλοιπους περί φαγητού, αφού εκείνοι ήταν ολίγον … νηστικοί και την είχαν βγάλει με snacks.
Είδαμε και εμείς λίγο τένις και μας πήρε ο ύπνος εύκολα.
Σήμερα λοιπόν την είχα πετύχει την αναψυχή. Αύριο θα ήταν το δύσκολο, που θα είχαμε … τα πολλά χιλιόμετρα.

.................... post .......................

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;