Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Στη Βιέννη…
Το πρωί αφού ετοίμασα ένα πλούσιο ταξιδιωτικό πρωινό με γάλα, corn flakes, αυγά, φρυγανισμένο ψωμί, μερέντα, χυμούς, κάθισα στην αυλή με το καπουτσίνο μου για να οργανώσω την ημέρα μας. Έπρεπε να αναπροσαρμόσω το πρόγραμμα της ημέρας αφού πλέον στο προσκήνιο υπήρχαν και οι φίλοι μας.
Στο σημερινό πρόγραμμα είχα στο μυαλό μου να ξεκινήσουμε με το μουσείο Φυσικής Ιστορίας και να συνεχίσουμε με το Δημαρχείο της Βιέννης, το οποίο σήμερα Τετάρτη είχε οργανωμένη δωρεάν ξενάγηση.
Οι συνήθεις πρωινές καθυστερήσεις μας έφεραν στο σταθμό Schottentor, που είναι κοντά στο Rathaus κατά τις 11:00, που σημαίνει ότι δεν θα προλαβαίναμε να είμαστε στη 1:00 στο Δημαρχείο αν πηγαίναμε στο Φυσικής Ιστορίας. Δεν με πείραξε και πολύ, γιατί είχα εναλλακτική ώρα για το μουσείο. Κάπου όμως θα έπρεπε να «σκοτώσουμε» την ώρα μας έως τη 1:00 που θα πηγαίναμε στην ξενάγηση.

Το Εθνικό Θέατρο της Βιέννης, το Burgtheater βρίσκεται απέναντι ακριβώς από το Δημαρχείο...

Φημίζεται για τις πολύ καλές παραγωγές θεατρικών έργων που ανεβάζει. Μπήκαμε μέσα στο Θέατρο με την ελπίδα ότι μπορεί να δούμε και έναν “Klimt” που έχει μέσα, αλλά αυτό μάλλον βρίσκεται στα ενδότερά του, αφού δεν τον είδα πουθενά. Περιοριστήκαμε μόνο να δούμε την είσοδό του Θεάτρου.

Σήμερα παιζόταν «Οι Βάκχες» του Ευρυπίδη!

Είχαμε και χρόνο για καφέ. Που να πάμε για καφέ στη Βιέννη; Σε ποιο να πρωτοπάμε; Η Βιέννη που φημίζεται για τα καφέ της έχει τόσες πολλές επιλογές, που δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Demel, Sacher, Central, Kleines café, Café Landtmann Café Hawelka, Café Museum, Café Sperl. Όλα είναι διάσημα και όλα είναι ωραία.

Απέκλεισα τα πιο μακρινά και στη συνέχεια απέκλεισα και το πιο κοντινό, που ήταν το Landtmann αφού ήδη στεκόμουν απ’ έξω του (είναι απέναντι από το θέατρο) και κοιτώντας το αποφάσισα ότι το Central με “τραβούσε” πιο πολύ.

Διασχίσαμε την Herrengasse ...

...και στο Νο 14 της οδού βρεθήκαμε έξω από το πολύ όμορφο κτίριο Palais Ferstel, ένα μέγαρο του 1860, που αρχικά στέγασε το Χρηματιστήριο της Βιέννης και την Αυστρο-ουγγρική Τράπεζα...

Από το 1906 φιλοξενεί το Café Central, το οποίο βρίσκεται στην πρώην κεντρική αίθουσα της Τράπεζας.
Την ώρα που φτάσαμε (11:00 π.μ.) δεν συναντήσαμε τις ουρές που συνήθως έχει στην είσοδο.
Μπαίνοντας νομίζεις προς στιγμή ότι μπαίνεις σε κάποιο παλάτι. Ο χώρος είναι πολύ εντυπωσιακός, γεμάτο αψίδες, ζωγραφιστά ταβάνια, πολλά φώτα, μαρμάρινους κίονες, πολυελαίους και πολλά χρυσά στοιχεία.
Μας υποδέχτηκε ο φανατικός θαμώνας του Café Central, (το ομοίωμα) του ποιητή Πέτερ Άλτενμπεργκ, ο οποίος είχε το καφέ σαν το σπίτι του, αφού δεχόταν σε αυτό έως και την αλληλογραφία του εδώ...

H «υποδοχή» του Central μας οδήγησε σε συγκεκριμένο τραπέζι για να καθίσουμε, το οποίο ήταν μπροστά στον Josef και τη Sisi...

Το café Central αποτελούσε τόπο συνάντησης της βιεννέζικης διανόησης. Εκτός από συγγραφείς, ποιητές, συνθέτες, ζωγράφους, αρχιτέκτονες της Βιέννης του 19ου αι. εδώ έπιναν τον καφέ τους και ο Φρόυντ και ο Γκαίτε, αλλά και οι Λένιν και Τρότσκι.
Σήμερα πίνουν τον καφέ τους τουρίστες και ντόπιοι και λέγεται μάλιστα ότι σερβίρονται περίπου 1.000 φλιτζάνια καφέ ημερησίως!
Παραγγείλαμε … ότι λένε συνήθως οι διάφοροι οδηγοί να παραγγείλουμε δηλ. καφέ και γλυκά. Πήραμε τον παραδοσιακό Βιενέζικο καφέ mélange (αυστριακή εκδοχή του espresso με αφρόγαλα), δύο strudel μήλου και ένα σουφλέ σοκολάτας...

Όλα ήταν ωραία ήταν, αλλά πιο πολύ μου άρεσε αυτό το αρχοντικό περιβάλλον. Οι καμάρες με νωπογραφίες στην οροφή, τα βελούδινα κόκκινα καθίσματα, οι σερβιτόροι-γαμπροί και το ωραίο σέρβις. Όμορφα…

Είχε περάσει 12:30 η ώρα και σε λίγο θα έπρεπε να φύγουμε για να προλάβουμε το tour στο Δημαρχείο. Όπου να’ ναι όμως θα ερχόντουσαν να μας συναντήσουν ο φίλος μας με τη κόρη του. Ο γιος μου και εγώ βιαστήκαμε να φύγουμε για να πάμε να βγάλουμε εισιτήρια για το tour και όταν θα ερχόντουσαν και οι άλλοι θα μας ακολουθούσαν και θα βρισκόμασταν στο Δημαρχείο όλοι μαζί.

Το Δημαρχείο της Βιέννης (Rathaus) είναι ένα εντυπωσιακό γοτθικό κτίριο, στο οποίο εδρεύει το κεντρικό γραφείο της δημοτικής διοίκησης της Βιέννης. Είναι ένα τεράστιο κτίριο 14.000 τ.μ. του 1883, στο οποίο σήμερα εργάζονται περί τα 2.000 άτομα.

Με το που φτάσαμε στο κέντρο επισκεπτών δέχτηκα ένα …“πλήγμα”. Στον γκισέ των εισιτηρίων υπήρχε ταμπελίτσα που έλεγε: «Το group της 1:00 η ώρα είναι πλήρες. Επόμενο group στις 2:15». Απογοητεύτηκα. Πάει η μέρα μας. Δεν θα προλάβουμε τίποτα να κάνουμε απ’ ότι είχα στο μυαλό μου.
Πήρα δωρεάν εισιτήρια για όλους και καθίσαμε να περιμένουμε τους άλλους να έρθουν, αλλά και να σκεφτώ πως θα στριμώξω και τι στο υπόλοιπο της ημέρας.

Ήρθαν και οι φίλοι μας. Πολύ χάρηκα που τους είδα. Με το που τέλειωσε η μικρή φίλη μας το σχολείο της για σήμερα (στις 12:00 σχολούσαν) ήρθε αμέσως με τον μπαμπά της να μας συναντήσει. Με την κόρη μου γνωρίζονταν από την Ελλάδα και ταιριάξανε πολύ και το επόμενο διήμερο δεν ξεκόλλησαν καθόλου η μία από την άλλη.

Τους άφησα για λίγο προκειμένου να βρω μια τουαλέτα. Έσπρωξα μια γυάλινη πόρτα και μπήκα μέσα στο Δημαρχείο. Ανέβηκα και σε μια σκάλα και χωρίς να το καταλάβω και πολύ, ψάχνοντας για το Frauentoilette χώθηκα για τα καλά μέσα στους διαδρόμους του Δημαρχείου.
Μόνο που οι διάδρομοι αυτοί που περπατούσα δεν έμοιαζαν και πολύ με Δημαρχείου. Πιο πολύ με παλατιού έμοιαζαν.

Τι γίνεται με αυτήν την πόλη; Σε όποιο κτίριο και να μπω θα μοιάζει με παλάτι;

Κατά λάθος βρέθηκα μέσα στο Δημαρχείο αλλά συνειδητά πια συνέχισα να περπατώ μέσα στο κτίριο. Όταν κατάλαβα ότι μπορούσα να κάνω το tour μόνη μου, χωρίς το group, πήρα τηλέφωνο το γιο μου και τον ρώτησα αν θέλει να συμμετέχει στο private tour μου. «Μπα!», μου είπε αλλά «πάρε το χρόνο σου». «Σε περιμένουμε».
Έτσι, ανεβοκατέβηκα σε ορόφους …

...διέσχισα διαδρόμους …

...θαύμασα έργα τέχνης …

...μπήκα σε αίθουσες συνεδριάσεων…

...είδα και τη θέα από τα παράθυρά του...

Άνοιξα και πόρτες γραφείων. Κάποιοι δούλευαν μέσα. Τους έλεγα “Sorry” και ξαναέκλεινα την πόρτα. Στο τέλος ενός διαδρόμου βρήκα και έναν φύλακα. Μάλλον παρα-προχώρησα στα ενδότερα αφού ο φύλακας με ύφος απορημένο μου έκανε νόημα λέγοντας μου να γυρίσω πίσω από εκεί που ήρθα.
Βρήκα και δυο κοπέλες, οι οποίες προσφέρθηκαν να με βγάλουν και φωτογραφία (κανονική, όχι selfie).
Γενικά πολύ μου άρεσε η απρογραμμάτιστη αυτή βόλτα μου και γλύτωσα και το “περίμενε” του group.

...κατέβηκα κάτω όπου βρήκα τους άλλους να με περιμένουν. Όχι όμως όλους. Τα κορίτσια έλειπαν...

«Που είναι τα κορίτσια;»
«Πήγαν μια βόλτα»
«Ένα 12χρονο παρέα με ένα δεκάχρονο πήγαν μόνες τους βόλτα στη Βιέννη;»
«Α! μην ανησυχείς. Εδώ στην Αυστρία, δεν κινδυνεύουν από τίποτα.»
Μπορεί, αλλά εμένα μου φαίνεται αδιανόητο να κυκλοφορούν μόνες τους.

Πήραμε και εμείς τα ποδαράκια μας να βρούμε τα παιδιά μας και μετά με το καλό θα κάναμε τη βόλτα μας στο κέντρο της Βιέννης...

Αυτά είχαν φτάσει λίγο πριν το cafe Central και χαζολογούσαν σε μια υπαίθρια αγορά...

Στη συνέχεια κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της Βιέννης με τον φίλο μας να εκτελεί χρέη ξεναγού. “Από εδώ είναι το παλάτι Hofburg, από εδώ είναι η σχολή Lipizzaner, από εδώ η αυλή των ανακτόρων” κ.τ.λ.
Άμα το καλοσκεφτώ σαν σε γκρουπάκι είμαστε, αφού είχαμε συνοδό που μας ξεναγούσε και εγώ ακολουθούσα βγάζοντας φωτογραφίες, ενώ συνήθως πηγαίνω μπροστά με το χάρτη-κινητό στο χέρι ψάχνοντας τα προσημειωμένα «αστεράκια» του χάρτη μου.
Περπατούσα χαλαρά και παράλληλα απολάμβανα εικόνες μιας άλλης εποχής...

Σε λίγο φτάσαμε μπροστά στο παλάτι Hofburg…

Το παλάτι Hofburg ήταν η χειμερινή κατοικία των Αψβούργων.
Αποτελεί ένα συγκρότημα κτιρίων, με περίπου 2.600 δωμάτια. Σήμερα φιλοξενεί τα γραφεία του Προέδρου της Αυστρίας, διάφορα υπηρεσιακά διαμερίσματα, κάποια μουσεία καθώς και τη χειμερινή σχολή ιππασίας.
Περάσαμε την είσοδο του παλατιού…

“Εδώ είναι το μουσείο της Σίσσυ και εδώ η συλλογή των ασημικών” συνέχιζε ακάθεκτος ο ξεναγός μας να μας δείχνει διάφορα καθώς περπατάγαμε ενώ παράλληλα αναπολούσαμε τα χρόνια που ήταν στην Ελλάδα και λέγαμε και τα νέα μας. Ανακατεμένες κουβέντες είχαμε και συχνά μπερδεύαμε και τη μία κουβέντα με την άλλη προσπαθώντας να τα κάνουμε όλα παράλληλα με τα αξιοθέατα.

Προσπεράσαμε και την περίφημη Ισπανική Σχολή ιππασίας. Την παράσταση των λευκών αλόγων Lipizzaner ομολογώ ότι θα ήθελα να την βλέπαμε, αλλά κατά τον σχεδιασμό του ταξιδιού μου την είχαν αποκλείσει τα παιδιά. Υποστήριζαν ότι δεν είναι δυνατόν τα άλογα να χορεύουν βάλς. και θα χαλούσαμε λεφτά και χρόνο χωρίς λόγο. Εγώ πάλι είχα τις αμφιβολίες μου.

Αρκεστήκαμε να χαζέψουμε στα άλογα των αμαξών που περίμεναν πελατεία έξω από το παλάτι. Αυτά όμως σίγουρα δεν είναι Lipizzaner…

Προχωρήσαμε προς τις αυλές του παλατιού καθώς η ξενάγηση συνεχιζόταν παράλληλα. “Εδώ είναι το άγαλμα του Ιωσήφ του Α’ (της Σίσσυς) και προς τα εκεί είναι η νότια πύλη του παλατιού που βγάζει στην πλατεία της Μαρίας Θηρεσίας”.

Από όλο αυτό το σύμπλεγμα των παλατιών εγώ ήθελα να πάω στο κτίριο της Βιβλιοθήκης. Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας ήταν μέρος του Παλατιού, με ξεχωριστή είσοδο από την Josefplatz.
Γυρίσαμε πίσω, βγήκαμε από την κεντρική είσοδο του παλατιού στην Michaelplatz και στρίψαμε στην Reitschulgasse ώσπου φτάσαμε και στην είσοδο της Βιβλιοθήκης.
Βγάλαμε ένα ομαδικό οικογενειακό εισιτήριο και μπήκαμε μέσα.

Η πανέμορφη αίθουσα της Αυστριακής Εθνικής Βιβλιοθήκης, η λεγόμενη και State Hall, έχει μήκος 80μ. και ύψος 20μ. Με την είσοδό σου στην αίθουσα νιώθεις ένα δέος αντικρίζοντας τους χιλιάδες τόμους, τις ξύλινες προθήκες και τις σκάλες που εκτείνονται από το πάτωμα ως την φιλοτεχνημένη οροφή.

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας ιδρύθηκε από τους Αψβούργους, οι οποίοι τη χρησιμοποίησαν για να στεγάσουν εγκυκλοπαίδειες, μεσαιωνικά λογοτεχνήματα, διάφορα έργα τέχνης και χειρόγραφα. Φιλοξενεί ακόμα πολύτιμες εκδόσεις Ευαγγελίων, μεγάλη συλλογή ατλάντων και παπύρων, μια από τις μεγαλύτερες συλλογές των γραπτών του Μάρτιν Λούθερ από την εποχή των μεταρρυθμίσεων, αλλά και κάποιες εξαιρετικές βενετσιάνικες μπαρόκ σφαίρες.

Η μικρή μας φίλη έδειξε ιδιαίτερο ενθουσιασμό με τη βιβλιοθήκη. Ήταν ένα από τα ελάχιστα μέρη που απ’ ότι κατάλαβα δεν είχε έρθει με το σχολείο της και έτσι τράβηξε αρκετές φωτογραφίες και κράτησε έως και σημειώσεις για να τα δείξει στους συμμαθητές της.

Η επίσκεψη στη Βιβλιοθήκη δεν ήταν μεγάλης διάρκειας. Μετά από αυτή εγκαταλείψαμε πια το οικοδομικό τετράγωνο του παλατιού…

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας με την ανάλογη ξενάγηση φυσικά...

“Εδώ η εκκλησία του Αγίου Στεφάνου, που είναι ο Καθεδρικός και η πιο σημαντική εκκλησία της πόλης. Εδώ είναι ο στύλος της πανώλης που χτίστηκε από τον Λεοπόλδο Α’ για να θυμούνται την απαλλαγή της Βιέννης από την επιδημία” Είχε και ιστορικά στοιχεία μέσα η ξενάγηση. Τύφλα να ‘χουν τα πρακτορεία.

Χώρια του ότι ήξερε και tips. Στα νότια της πλατείας του Αγίου Στεφάνου υπήρχε ένας πλανόδιος που είχε εξαιρετικό παγωτό με 1€ την μπάλα! Την παραγγελία των 6 παγωτών την έκανε η μοναδική γερμανόφωνη της παρέας η μικρή μας 10χρονη φίλη. Ήταν και η μόνη που μιλούσε Γερμανικά.

Στην Stephansdom δεν σταθήκαμε ιδιαίτερα ή μάλλον θα έλεγα ότι δεν σταθήκαμε καθόλου. Πιστή στην υπόσχεσή μου ότι αυτή η εκδρομή είναι αναψυχής δεν καταπίεσα κανέναν να με συνοδεύσει στον Καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου. Εγώ βέβαια δεν μπορούσα να περνάω απ’ έξω και να μην ρίξω μια ματιά. Η τεράστια γοτθική εκκλησία είναι από τα διασημότερα μέρη στη Βιέννη. Από την άλλη μεριά, με τις εκκλησίες μάλλον και εγώ έχω «κλείσει» ως τουρίστας, οπότε μπήκα μέσα για να τη δω τόση ώρα όση να μη λιώσει το παγωτό που με περίμενε στα χέρια της κόρης μου.

Μπροστά στο συντριβάνι του Λεοπόλδου επί της οδού Graben και σε πολύ κεντρικό σημείο είδαμε σε ένα παράθυρο μια Ελληνική σημαία και ένα σήμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, που ο ξεναγός μας, μας το έδειξε μεν, αλλά δεν ήξερε τίποτα σχετικά. Οι Βιεννέζοι συμφορουμίτες (ή και όποιοι άλλοι προαιρούνται) αν ξέρουν κάτι παρακαλώ…ας μας πουν!

Σε ένα στενό κάθετο στην πολύ κεντρική Rotenturmstrasse είδαμε και την οδό Griechengasse, στην οποία βρίσκεται και η ελληνική εκκλησία. Σε κάποιο ειδικά διαμορφωμένο χώρο της εκκλησίας ήταν και το ελληνικό σχολείο, στο οποίο παρακολουθούσε μαθήματα η μικρή μας φίλη.

...πίσω από την ελληνική ταβέρνα είναι η εκκλησία...

Με την ξενάγηση και το περπάτημα είχε έρθει και η πείνα και όπως καταλαβαίνει κανείς … η αραβική κουζίνα ήταν μονόδρομος.

Αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στο σπίτι του φίλου μας, όπου εκεί μας περίμενε η γυναίκα του με αραβικές σπεσιαλιτέ. Το σπίτι δεν ήταν μακριά. Ήταν κοντά στο Prater. Ευκαιρία να περπατήσουμε λίγο και εκτός κέντρου.
Και περπατήσαμε. Από οικιστικής απόψεως η Βιέννη συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο, όπως είναι και το κέντρο της. Γεμάτη με όμορφα μπαρόκ σπίτια. Περάσαμε πάνω από ένα κανάλι του Δούναβη, οι όχθες του οποίου το βράδυ μετατρέπονται σε ένα μεγάλο μπαρ, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του ξεναγού μας.

Πάνω στην Taborstrasse συναντήσαμε ένα φαρμακείο αντίκα, στο οποίο και μπήκαμε να χαζέψουμε

Στον ίδιο δρόμο είδαμε και το παλαιότερο ξενοδοχείο της πόλης, το “Stefanie”. Η ξενάγηση συνεχιζόταν δηλαδή…

Περάσαμε και ρίξαμε και μια ματιά και στο γερμανικό σχολείο της μικρής μας φίλης…

Φτάσαμε και στο σπίτι των φίλων μας. Συναντήσαμε και τη γυναίκα του αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά του. Τα άλλα παιδάκια ήταν πολύ μικρά όταν έφυγαν από την Ελλάδα και μόνο το μεγαλύτερο καταλάβαινε τα Ελληνικά μας. Τα Γερμανικά ήταν πλέον η γλώσσα τους. Παρόλα αυτά ήταν πολύ επικοινωνιακά και είχαν μεγάλη χαρά που τους επισκέφτηκαν οι Έλληνες φίλοι τους. Και εμείς επίσης.

Τώρα σχετικά με το φαγητό που είχε ετοιμάσει η νοικοκυρά τι να πω;
Θα αφήσω μια φωτογραφία να μιλήσει μόνη της...

Όχι τελικά είναι δύσκολο να καταλάβετε με τη φωτογραφία μόνο. Νομίζω ότι θα τα περιγράψω…
Αλλά όχι τώρα... σε επόμενο post.
Στο μεταξύ αν το βρει κάποιος νωρίτερα … πριν την αποκάλυψη... ... ας μας πει...

............................ ..post....................................................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;