Τουρκία Ένας αταίριαστος συνδυασμός.

[gelf]

Ένας αταίριαστος συνδυασμός. Πόλη και βότκα.

Κεφάλαιο 1

Εισαγωγή.

Το είχα δηλώσει ξεκάθαρα. Μου έφτασαν οι 28 ώρες που έμεινα εκεί. Και έφυγα άμεσα. Και είχα υποσχεθεί να μην ξαναγυρίσω. Και αυτό το είχα δηλώσει στο περιβάλλον μου. Το είχα δηλώσει με σαφήνεια. Στην Πόλη εγώ δεν ξαναπάω. Αλλά ως γνωστός αναθεωρητής ξαναπήγα.

Όταν είχα πάει το έτος 2011, έζησα μια τραυματική εμπειρία. Πλήρωσα το Cragganmore Malt Whisky (μεζούρα) 17,50 ευρώ, όταν τότε, πριν λίγους μήνες, στη Σουηδία το είχα πληρώσει 12 ευρώ.
Επειδή είχα δηλώσει σαφώς ότι στην Πόλη εγώ δεν ξαναπάω, μου έκανε μεγάλη εντύπωση, όταν φίλος και συνταξιδιώτης μου σε ορισμένα μακρινά ταξίδια, μου πρότεινε να πάμε ταξίδι στην Πόλη. Για να συνέλθω, πίνω μια μεγάλη γουλιά από το ποτήρι μου με Bushmills malt, αγαπημένο μου ποτό μετά το ταξίδι μου στην Ιρλανδία και στο παλαιότερο - εν λειτουργία - αποστακτήριο στον κόσμο.
Όχι ότι δεν είχα περάσει ένα όμορφο 28ωρο στην Πόλη, αφού από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου έβλεπα το Βόσπορο.

Αλλά και από το δωμάτιο του σπιτιού μου έχω εξαιρετική θέα.

Και το κυριότερο. Δεν πληρώνω το Cragganmore Malt Whisky (μεζούρα) 17,50 ευρώ.
Του απάντησα ότι καλύτερα, πολύ καλύτερα θα ήταν να πάμε στην Κρακοβία.
Να περάσουμε όμορφα στα jazz-bar της Κρακοβίας.
Κατόπιν αυτών αποφασίστηκε ο συνδυασμός και των δύο ταξιδιών: Κρακοβία-Βαρσοβία Σαββατοκύριακο και μετά από την επιστροφή από τη Βαρσοβία, ένα τριήμερο στην Πόλη.
Την Πόλη των πόλεων σχολίασε ο συνταξιδιώτης μου.
Αν δεν λάβουμε μέτρα στη Βαρσοβία, η Πόλη των πόλεων, θα μας πτωχεύσει, σχολίασα εγώ.
Οπότε "ο κύβος ερρίφθη" (alea jacta est) και η απόφαση ήταν σαφής:
Να πάμε στα jazz-bar της Κρακοβίας το Σαββατοκύριακο, να περάσουμε όμορφα, τη Δευτέρα, στην επιστροφή στη Βαρσοβία να φορτώσουμε μια βαλίτσα βότκες, τις οποίες να μεταφέρουμε στην Πόλη, προκειμένου να περάσουμε τρεις ανθρώπινες ημέρες.
Κάπως έτσι, ένα απόγευμα, ερχόμενοι από Βαρσοβία, έχοντας περάσει ένα θαυμάσιο τριήμερο στην Κρακοβία και στη Βαρσοβία, φορτώσαμε στο check in, στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος τη βαλίτσα με τις βότκες αλλά και μερικά σπέσιαλ κρασιά (γαλλικά σατώ), που βρήκαμε στην Πολωνία σε πολύ φτηνές τιμές και χαρούμενοι από το γενναιόδωρο elit lounge του αεροδρομίου Σοπέν της Βαρσοβίας, με τη μεγάλη ποικιλία ποτών, προχωρήσαμε προς το lounge της Lufthansa.

Είχαμε αρκετό χρόνο και λόγω fast lane δεν υπήρξε καθυστέρηση. Στο lounge της Lufthansa, απόλαυσα τα προσφερόμενα μαλτ ουίσκι και κυρίως το αγαπημένο μου Bushmills malt. Η πτήση για την Πόλη ήταν για τις 18.55, οπότε κάποια στιγμή το lounge της Lufthansa άδειασε.
Έτσι απερίσπαστοι αφού είχαμε φάει,

συνεχίσαμε να ασχολούμαστε με τα malt whisky και whiskey (βλ. την ιστορία μου για Δουβλίνο για τη διαφορά της προσθήκης e).

Όταν έφτασε η ώρα φύγαμε από το lounge της Lufthansa, βγήκαμε από την πτέρυγα Β, περάσαμε στην πτέρυγα Α και αφού προμηθευτήκαμε καπνούς κλπ, προχωρήσαμε προς την πύλη Α21, όπου ήταν η πύλη αναχώρησης. Εκεί βρήκαμε άλλους τέσσερις φίλους, οι οποίοι είχαν αποφασίσει να ταξιδέψουν μαζί μας. Άλλος γιατί δεν είχε πάει στην Πόλη, άλλος γιατί είχε ενθουσιαστεί από τη συμφωνία για τη μεταφορά ποτών από Πολωνία, τέλος πάντων ο καθένας είχε το λόγο του, ο οποίος είναι προφανώς εκτός θέματος της παρούσας πολύ σύντομης ιστορίας. Έτσι μπήκαμε στο ελικοφόρο αεροπλάνο της Aegean και ύστερα από το σύντομο ταξίδι φτάσαμε στην Πόλη. Το αεροδρόμιο Ατατούρκ, δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση, ξεμπερδέψαμε γρήγορα από τα διαδικαστικά, παραλάβαμε τη βαλίτσα με τις βότκες και τα κρασιά, καλέσαμε Uber και φτάσαμε στο ξενοδοχείο.
Το ξενοδοχείο το οποίο είχαμε επιλέξει ήταν το Novotel στο Karakoy, το οποίο διαθέτει ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα. Έχει ένα roof garden, με εξαιρετική θέα στο Βόσπορο.
Κάπως έτσι και αφού κάναμε γρήγορα check in στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τις αποσκευές στα δωμάτιά μας, κάναμε ένα μικρό μεταμεσονύχτιο περίπατο έως τη γέφυρα του Γαλατά

και στη συνέχεια επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, όπου η ώρα ήταν περασμένες δύο το πρωί, το μπαρ έκλεινε,

οπότε μεταφέραμε από το δωμάτιό μας, στο roof garden του ξενοδοχείου μπουκάλια βότκα και μπουκάλια κρασί,

για να μας βοηθήσουν να απολαύσουμε τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου και της εκβολής του Κεράτιου κόλπου, όπου φωτισμένα δέσποζαν το Τοπ Καπί και η Αγία Σοφία.

ΥΓ. Στην παρούσα μικρή ιστορία δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα στην Πόλη, όπου άλλωστε υπάρχουν πολλές άριστες ιστορίες από πολλούς, αλλά επειδή πέρασα όμορφα, γράφω αυτή την πολύ μικρή ιστορία, ως αυτοκριτική. Αυτοκριτική επειδή απέφευγα την Πόλη. Όμως αν λάβεις τα κατάλληλα μέτρα ακόμα και εκεί περνάς όμορφα.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Είστε απίστευτοι όμως... .

 

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Στην Πόλη Ι. Νυχτερινές περιπλανήσεις και παλιά πόλη.

Όπως προανέφερα, μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο το Hotel Novotel Istanbul Bosphorus στο Karakoy, βγήκαμε για μια βόλτα για να ξεμουδιάσουμε από τα αεροπλάνα και από το (ή μάλλον τα) lounge των αεροδρομίων. Προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Kemankeş Cd. και στην πρώτη διασταύρωση, είδαμε τον Πύργο του Γαλατά φωτισμένο.

Αμέσως μετά κάποιοι από την παρέα, δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό, του κατά πολλούς καλύτερου ζαχαροπλαστείου της Πόλης, του Karaköy Güllüoğlu. Ήταν μεσάνυχτα και το ζαχαροπλαστείο έκλεινε, οπότε δεν καθυστερήσαμε πολύ και συνεχίσαμε τον περίπατο προς τη γέφυρα του Γαλατά.

Περπατήσαμε στη γέφυρα από την ανατολική πλευρά,

συνεχίσαμε για λίγο το περπάτημα στην απέναντι πλευρά του Κεράτιου κόλπου, στα σοκάκια κοντά στην αιγυπτιακή αγορά και στη συνέχεια επιστρέψαμε από την απέναντι (δυτική) πλευρά.

Στα μπαράκια κάτω από τη γέφυρα είχε μουσικές,

σταματήσαμε σε ένα να πιούμε από μια μπίρα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου όπως ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο, η ώρα ήταν περασμένες δύο το πρωί, το μπαρ έκλεινε, οπότε μεταφέραμε από το δωμάτιό μας, στο roof garden του ξενοδοχείου μπουκάλια βότκα και μπουκάλια κρασί, τα οποία είχαμε φέρει από την Πολωνία, για να μας βοηθήσουν να απολαύσουμε τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου, όπου φωτισμένα δέσποζαν το Τοπ Καπί και η Αγία Σοφία.

Την άλλη ημέρα το πρωί, ύστερα από λίγες ώρες ύπνου, ανεβήκαμε πάλι στο roof garden του ξενοδοχείου, για πρωινό - υπερπαραγωγή με θέα τον Βόσπορο, την εκβολή του Κεράτιου κόλπου και (δυστυχώς) το απέναντι εργοτάξιο.

Στη συνέχεια καλέσαμε Uber και κατευθυνθήκαμε προς την Αγία Σοφία.

Στο σημείο αυτό να κάνω μια παρένθεση. Σε αντίθεση με άλλες χώρες, στην Πόλη όλα τα οχήματα Uber είναι 6θέσια. Σε άλλες χώρες, επικρατεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και έβρισκα διάφορα οχήματα, πχ στο Σπλιτ είχαμε στριμωχτεί τέσσερα άτομα σε Opel Corsa. Στην Πόλη όμως υπάρχουν μόνο Uber XXL. Φαντάζομαι ότι είναι οχήματα εταιρείας. Γι' αυτό όταν καλείς σου βγαίνει μόνο όχημα Uber XXL από 1-6 άτομα. Το Uber στην Πόλη είναι πάρα πολύ φτηνό και μας βόλεψε πάρα πολύ και ιδιαίτερα επειδή είμαστε και έξι άτομα.
Μας κόστισε λιγότερο και από τα ΜΜΜ.

Επανέρχομαι στη σύντομη ιστορία μου για την Πόλη. Μπήκαμε μέσα στην Αγία Σοφία, χωρίς ουρές, αφού οι Ευρωπαίοι είναι εξαφανισμένοι, πλέον, από την Πόλη. Απολαύσαμε το θαύμα της μηχανικής και είδαμε, ακόμα μια φορά τα διασωθέντα ψηφιδωτά.

Βγαίνοντας από την Αγία Σοφία, ξεκουραστήκαμε σε ένα υπαίθριο καφέ και προχωρήσαμε δίπλα στη Βασιλική Κινστέρνα.

Στη συνέχεια περάσαμε από τους κήπους έξω από το Τοπ Καπί,

χωρίς να μπούμε μέσα (εγώ είχα μπει σε προηγούμενο ταξίδι), επιστρέψαμε προς το μπλε τζαμί, όπου μερικοί μπήκαν μέσα, εγώ βαριόμουν να βγάλω τα παπούτσια μου, έμεινα έξω

και όταν βγήκαν τελικά καταλήξαμε στον Ιππόδρομο.

Όταν σταμάτησα στον Ιππόδρομο, για να ξεκουραστώ σε ένα παγκάκι, παρατηρώντας τον Οβελίσκο του Θεοδόσιου Α΄ και τη Στήλη του Κωνσταντίνου Ζ´, αυθόρμητα τραγουδούσα σιγά το "μια γυναίκα μπορεί... ", σκεπτόμενος τη μεγάλη σφαγή λόγω Θεοδώρας και τα μεγάλα έργα (Αγία Σοφία, Κινστέρνα. Υδροδότηση) που αναγκάστηκε να υλοποιήσει ο Ιουστινιανός για να κατευνάσει τη λαϊκή οργή.
Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το Καπαλί Κ(τσ)αρσί, μέσω των οδών Üçler Sokak, Peykhane Cd και μετά τον σταθμό του τραμ Çemberlitaş, μέσω της οδού Vezirhan Cd, από όπου μπήκαμε στη μεγάλη αγορά.

Παρατήρησα ότι το έτος που άνοιξε η αγορά ήταν το έτος 1461,

δηλαδή οχτώ χρόνια μετά την άλωση της Πόλης.
Το Καπαλί Καρσί, το εγκαινίασε ο Μωάμεθ Β ο πορθητής το έτος 1455 (νομίζω), δηλαδή σχεδόν αμέσως μετά την άλωση. Κάναμε κάποιες βόλτες, το παζάρι ήταν γεμάτο τουρκικές σημαίες

λόγω της επερχόμενης επετείου του θανάτου του Κεμάλ Ατατούρκ, εγώ συντόμευσα τις βόλτες, γιατί δεν γουστάρω ούτε τον υπερβολικό αριθμό σημαιών (ιδιαίτερα τις τούρκικες), ως εθνικιστικά σύμβολα, ούτε τα παζάρια και ύστερα από κάποια ώρα, βγήκαμε έξω από άλλη πύλη.

Για να είμαι σαφής δεν είναι ότι δεν γουστάρω τις σημαίες. Δεν μου αρέσει ο υπερβολικός αριθμός σημαιών, που σημαίνει εθνικισμό, πατριδοκαπηλία και κατ' επέκταση καταστροφές.
Όμως όταν βγήκαμε από την αγορά, δεν είχα internet, ώστε να καλέσω Uber. Σταματήσαμε σε ένα μαγαζί και ήπιαμε από μια μπίρα. Το μαγαζί δεν είχε Wi-Fi. Είχαμε μείνει τέσσερις, γιατί οι άλλοι δύο είχαν φύγει πριν από αρκετή ώρα για να ξεκουραστούν. Επειδή δεν είχα Istanbul card, διαπραγματεύτηκα με τους ταξιτζήδες έξω από την αγορά. Ύστερα από αρκετές διαπραγματεύσεις και αφού η πρώτη τιμή ήταν 100 λίρες, συμφώνησα με κάποιον στις 30 τούρκικες λίρες. Στην αρχή του είχα ζητήσει να βάλει ταξίμετρο, αλλά αυτός είπε ότι δεν θα με συνέφερε, λόγω κυκλοφοριακού. Μας πήγε πολύ γρήγορα στο ξενοδοχείο, λαμβάνοντας υπ' όψη το τρομαχτικό κυκλοφοριακό της Πόλης. Καθόμουν μπροστά, δίπλα στον οδηγό. Όταν με ρώτησαν κάτι από το πίσω κάθισμα, τους απάντησα ότι έχω βάλει την ταυτότητα στα δόντια και δεν μπορώ να μιλήσω. Πράγματι ο οδηγός προσπαθούσε να φτάσει γρήγορα. Έκανε άπειρες σφήνες, ξεπερνούσε στα χιλιοστά μεγάλα οχήματα και η απόλυτη αποθέωση ήταν όταν μπήκε με μεγάλη ταχύτητα σε ένα βενζινάδικο (!!!), τρομοκρατώντας τόσο τους πελάτες, όσο και τους εργαζόμενους. Όταν φτάσαμε ζήτησε επιβράβευση κι εγώ του είπα ότι είναι άριστος οδηγός. Ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας. Ήμουν αρκετές ημέρες στο πόδι, οπότε η δίωρη ξεκούραση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, ήταν βάλσαμο.
Κατά τις 20.15, συναντηθήκαμε στη ρεσεψιόν, καλέσαμε Uber και πήγαμε στο Maria's Garden Restaurant,

αρκετά μακριά από το ξενοδοχείο μας και μάλιστα σε ώρα που είχε κίνηση στους δρόμους. Το restaurant ανήκει στη Μαρία Εκμεκτσίογλου, η οποία έχει συνδυάσει τη Ρωμαίικη κουζίνα με την Τουρκική, την κουζίνα της Θεσσαλονίκης και την Κρητική κουζίνα. Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά,

το ίδιο και το πολυποικιλιακό, με βάση όμως το sauvignon blanc, λευκό κρασί το οποίο επιλέξαμε.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο restaurant, είχε μουσική live με τουρκικά αλλά και ελληνικά τραγούδια,

καθώς και το ότι η διακόσμηση ήταν όμορφη, ιδιαίτερα στον κήπο,

αλλά και σε όλους τους λοιπούς χώρους,

ακόμα και στην τουαλέτα, όπου υπήρχε ποίηση και ελληνική (Ιθάκη του Καβάφη) και τουρκική.

Αφού απολαύσαμε φαγητό και κρασί, καλέσαμε Uber και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. Στα σοκάκια πίσω από το ξενοδοχείο μας, υπάρχουν αρκετά μπαράκια. Επισκεφτήκαμε ένα από αυτά και κατάλαβα ότι η συνεχής πτώση της τούρκικης λίρας δεν είχε την αντίστοιχη άνοδο, ακόμη, στα ποτά. Για παράδειγμα το ποτήρι Cardhu, κόστιζε 44 λίρες (λίγο κάτω από 10 ευρώ), ενώ το 2011 κόστιζε 34 λίρες (17 ευρώ). Κάποιοι από την παρέα έφυγαν για να ξεκουραστούν στα δωμάτιά τους. Εγώ με άλλους δύο μείναμε στο μπαρ, ήπια ένα ποτήρι Cardhu και μια μπίρα και στη συνέχεια, ανεβήκαμε στο roof garden του ξενοδοχείου με δυο μπουκάλια βότκα, απολαμβάνοντας, για δεύτερο βράδυ, τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου. Εκεί σκέφτηκα τον αταίριαστο συνδυασμό: Βότκα και Πόλη. Ο Ορχάν Παμούκ, αναφέρει στο βιβλίο του "Istanbul" για ποτά και συγκεκριμένα για ρακί και βότκα. Όμως τώρα με την επικράτηση του οθωμανισμού το αλκοόλ είναι σε απαγόρευση, λόγω της μεγάλης φορολόγησης. Εμείς όμως βρήκαμε τον τρόπο, ερχόμενοι στην Πόλη από την Πολωνία.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 3

Στην Πόλη ΙΙ. Βόλτα στο Βόσπορο και μπίρες στη γέφυρα Γαλατά.

Την επόμενη ημέρα, μετά από το πολύ πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο, από το οποίο απολάμβανα την πρωινή θέα του Βόσπορου,

αποφάσισα να πάω τους τρεις συνταξιδιώτες μου, οι οποίοι δεν είχαν επισκεφτεί την Πόλη, μια βόλτα στο Βόσπορο με καραβάκι. Γνώριζα ότι τα καραβάκια έφευγαν από το Εμίνονου, οπότε βγαίνοντας από το ξενοδοχείο και αποφεύγοντας τους πειρασμούς του καλύτερου ζαχαροπλαστείου της Πόλης, του Karaköy Güllüoğlu,

λόγω άριστου πρωινού, προχωρήσαμε προς τη γέφυρα Γαλατά.

Φτάσαμε στην απέναντι πλευρά του Κεράτιου κόλπου και συγκεκριμένα στο Εμίνονου, ο Πύργος Γαλατά δέσποζε στην απέναντι πλευρά του κόλπου

κι εγώ επέλεξα tour στο Βόσπορο πολύ φτηνό (με 12 λίρες το άτομο).

Υπέροχο tour, το καραβάκι έπλεε δίπλα στην ευρωπαϊκή πλευρά, οπότε είδαμε πρώτα την περιοχή με τον Πύργο Γαλατά, στη συνέχεια το ξενοδοχείο μας

και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Πόλης.

Το καραβάκι συνέχισε, πάντα δίπλα στην ευρωπαϊκή πλευρά, με συνοδεία από θαλασσοπούλια,

πέρασε από το Ντολμά Μπαχτσέ Τζαμί,

το ανάκτορο Ντολμά Μπαχτσέ,

και το παλάτι Τσιραγάν (σήμερα ξενοδοχείο),

μέχρι που φτάσαμε στην πρώτη γέφυρα του Βόσπορου, όπου πριν από αυτή δεσπόζει το Τζαμί Ορτάκιοϊ.

Το καραβάκι συνέχισε την πορεία του δίπλα στην ευρωπαϊκή πλευρά, πέρασε κάτω από την πρώτη γέφυρα του Βόσπορου και στην ακτή έβλεπα το σημαιοστολισμό, για την επέτειο του θανάτου του Κεμάλ Ατατούρκ.

Κοίταξα στο τηλέφωνό μου την ημερομηνία, ήταν 9 Νοέμβρη 2017. Ο Κεμάλ Ατατούρκ είχε πεθάνει στις 10 Νοέμβρη 1938, στο ανάκτορο Ντολμά Μπαχτσέ. Η 9 Νοέμβρη ήταν παραμονή της επετείου. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα μια περίεργη σύμπτωση. Τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Νοεμβρίου του έτους 1938 είχε συμβεί το μαζικό πογκρόμ στη Γερμανία και στην Αυστρία κατά των Εβραίων κλπ, συμβάν το οποίο έχει περάσει στην ιστορία ως η νύχτα των κρυστάλλων. Την ίδια ημέρα δυο ιστορικά γεγονότα. Άφησα τις σκέψεις μου και συνέχισα την παρατήρηση προς την ευρωπαϊκή πλευρά του Βόσπορου

και στις συνοικίες, όπου μένουν γενικά εύπορες τάξεις,

έως ότου το καραβάκι πέρασε κοντά από το κάστρο Ρουμελιχισάρ (κάστρο της Ρούμελης-όπου Ρούμελη ονομαζόταν η ευρωπαϊκή πλευρά και Ανατολία η ασιατική πλευρά),

η κατασκευή του οποίου είχε υλοποιηθεί με εντολές του Μωάμεθ Β του πορθητή, προκειμένου να μην είναι δυνατή η βοήθεια στην Πόλη από βόρεια.
Όταν το καραβάκι πέρασε και τη δεύτερη γέφυρα του Βόσπορου (γέφυρα Φατίχ Σουλτάν Μεχμέτ), προχώρησε λίγο και στη συνέχεια έκανε αναστροφή και πήρε το δρόμο της επιστροφής, πλέοντας δίπλα στην ασιατική πλευρά, αυτή τη φορά.

Το καραβάκι συνέχισε και παρατηρήσαμε από την ασιατική πλευρά το στρατιωτικό γυμνάσιο του Κουλέλι,

αλλά και άλλες τοποθεσίες της ασιατικής πλευράς.

Επιστρέφοντας και προσεγγίζοντας την πρώτη γέφυρα του Βόσπορου, περάσαμε από το μπαρόκ τζαμί Μπεηλέρμπεη

και το Ανάκτορο Μπεηλέρμπεη

Στη συνέχεια αφού περάσαμε, πάλι, κάτω από την πρώτη γέφυρα του Βόσπορου με αντίθετη κατεύθυνση αυτή τη φορά (νότια), είδαμε τον Πύργο του Λεάνδρου,

κατασκευασμένο σε ένα νησάκι στη νότια είσοδο του Βόσπορου και σε απόσταση 200 μέτρων από την ασιατική πλευρά και τελικά το καραβάκι περνώντας κάτω από τη γέφυρα του Γαλατά,

μας αποβίβασε δυτικά αυτής.

Ενώ το καραβάκι έφευγε,

εμείς ξεκινήσαμε να κάνουμε ένα μικρό περίπατο, αλλά σταματήσαμε στα διακοσμημένα καραβάκια, γιατί κάποιοι από την παρέα ήθελαν να φάνε balik ekmek. Γέλασα πολύ με τη διακόσμηση των καραβιών-street food.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στα σοκάκια του Eminonu

και προς την Αιγυπτιακή αγορά. Μπήκαμε μέσα στην Αιγυπτιακή αγορά

και αρχίσαμε να χαζεύουμε τα προϊόντα.

Τις αγορές δεν τις γουστάρω πολύ. Μάλλον καθόλου. Οπότε αποφάσισα να αποσχιστώ από τους υπόλοιπους και να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να κάνω μια όμορφη βόλτα έως τον Πύργο Γαλατά. Βγαίνω έξω

και φτάνοντας στη γέφυρα Γαλατά, έριξα μια ματιά στα καραβάκια-street food και γέλασα πάλι.

Είχα αρχίσει να διψάω και σκέφτηκα ότι μια μπίρα στη γέφυρα με θέα προς τον ήλιο να πέφτει προς την παλιά πόλη και προς το Τέμενος Σουλεϊμανιγιέ (κατασκευασμένο κι αυτό από τον Οθωμανό αρχιτέκτονα Σινάν με εντολή του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπή) θα ήταν ότι έπρεπε για την περίπτωση της στιγμής εκείνης.

Σταμάτησα σε ένα μπαρ κάτω από τη γέφυρα Γαλατά και ήπια δυο μπίρες, απολαμβάνοντας τη θέα.

Όταν έφευγα είδα μερικές όμορφες εικόνες

και κατευθύνθηκα προς τον Πύργο Γαλατά.

 

[vanda]

Ευχαριστούμε πολύ για την ιστορία σου και για τις όμορφες φωτογραφίες.

Μου κάνει εντύπωση που έβρισκες μπύρες και γενικότερα αλκοόλ σε πολλά μέρη της πόλης. Φίλοι που έχουνε επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη στο παρελθόν μου λέγανε ότι ούτε σε εστιατόρια ούτε σε καφέ βρίσκανε να πιούνε.

Εσείς τα ψάχνατε αυτά τα μέρη; Η έχουνε αλλάξει τα πράγματα;

 

[gelf]

@vanda. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου. Αλκοόλ βρίσκεις παντού, εκτός από τα οθωμανικά εστιατόρια και πιθανώς και κάποια αντίστοιχα καφέ (στην ασιατική πλευρά Kadikoy-Χαλκηδόνα- είναι πολύ χαλαρές οι καταστάσεις και δεν έχεις πρόβλημα). Βρίσκεις παντού, αλλά το πληρώνεις πολύ, λόγω της φορολογίας. Εκτός από τις μπίρες. Στα επόμενα τρία κεφάλαια, τα αναφέρω αυτά. Και εμείς πήγαμε σε δύο εστιατόρια που δεν είχαν αλκοόλ. Βέβαια είχαμε πάρει τα μέτρα μας.

Παρακάτω παραθέτω ορισμένα σχετικά, (με το ζήτημα που έθεσες) αποσπάσματα από τη συνέχεια της ιστορίας μου:
Τα αποσπάσματα είναι μέσα σε εισαγωγικά με πλάγιους χαρακτήρες (Ι).

"Επισκεφτήκαμε ένα από αυτά (εννοώ μπαρ) και κατάλαβα ότι η συνεχής πτώση της τούρκικης λίρας δεν είχε την αντίστοιχη άνοδο, ακόμη, στα ποτά. Για παράδειγμα το ποτήρι Cardhu, κόστιζε 44 λίρες (λίγο κάτω από 10 ευρώ), ενώ το 2011 κόστιζε 34 λίρες (17 ευρώ)."

"Ο Ορχάν Παμούκ, αναφέρει στο βιβλίο του "Istanbul" για ποτά και συγκεκριμένα για ρακί και βότκα. Όμως τώρα με την επικράτηση του οθωμανισμού το αλκοόλ είναι σε απαγόρευση, λόγω της μεγάλης φορολόγησης."

"έτσι καλέσαμε Uber, ώστε να μας πάει στο εξαιρετικό Οθωμανικό εστιατόριο Akdeniz Hatay Sofrası.....
...Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά από τις πίτες τα ορεκτικά και τα κεμπάπ έως την υπερπαραγωγή με το αρνάκι ψημένο σε μέσα σε περίβλημα αλατιού αλλά και το εξαίσιο κιουνεφέ, σερβιρισμένο και αυτό με ιεροτελεστία. Επίσης γελάσαμε πολύ με το σπάσιμο του περιβλήματος του αλατιού, αλλά και το σερβίρισμα του κιουνεφέ, ολόκληρη ιεροτελεστία και τα δύο, ιεροτελεστία την οποία βιντεοσκόπησα. Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν η έλλειψη αλκοόλ. Το ζήτημα αυτό λύθηκε με τα φλασκιά τα οποία είχαμε γεμίσει με βότκα. Έτσι και εμείς απολαύσαμε το φαγητό με συνοδεία ποτού και οι θαμώνες του εστιατορίου δεν σκανδαλίστηκαν."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, πρότεινε να σταματήσουμε σ' ένα εστιατόριο, το οποίο θεωρούσε ως το καλύτερο στο Kadikoy. Συμφωνήσαμε, γνωρίζοντας ότι είναι καλοφαγάς και ότι το ζήτημα αυτό, το είχε ψάξει πολύ. Το εστιατόριο ονομάζεται Ciya Sofrasi, βρίσκεται επί του πεζόδρομου Güneşli Bahçe Sk, είχε πράγματι εξαιρετικά φαγητά, αλλά παράλληλα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν διέθετε αλκοόλ. Θυμήθηκα ότι σε γειτονικό ρακάδικο, το μάτι μου είχε γυαλίσει, πριν από λίγα λεπτά της ώρας, βλέποντας έναν άνθρωπο να τρώει το ψαράκι του και κυρίως να πίνει το Yeni Raki του. Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, προσπάθησε να με καλμάρει, λέγοντάς μου ότι το άριστο εστιατόριο ήταν αυτό που είμαστε και όχι εκείνο το οποίο μου άρεσε, δηλαδή το ρακάδικο. Ήμουν απαρηγόρητος. Πάλι σε οθωμανικό εστιατόριο. Πάλι χωρίς αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια ημέρα όπου η Τουρκία γιόρταζε την επέτειο του αλκοολικού ήρωα της. Ημέρα που η Τουρκία ήταν σημαιοστολισμένη. Για την επέτειο του Κεμάλ Ατατούρκ. Όπως είναι γνωστό ο Κεμάλ πέθανε από κίρρωση ήπατος, λόγω της ισχυρής εξάρτησης από το αλκοόλ. Όμως είχαν πάλι «γνώση οι φύλακες». Στο backpack μου κουβαλούσα το φλασκί. Το πρωί το είχα ξαναγεμίσει με Zoladkowa. Για κάτι τέτοιες πολύ δύσκολες καταστάσεις είχαμε κουβαλήσει τη βότκα, από την Πολωνία."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Από το μπαρ στο roof garden του ξενοδοχείου, έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Είχε θέα και προς τον Βόσπορο και προς τον Κεράτιο καθώς και σε δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Πόλης το Τοπ Καπί και την Αγία Σοφία. Και το κυριότερο. Με τα παρατεταγμένα μπουκάλια κρασί στην είσοδό του και το πλούσια σε ποτά μπαρ, ανάγκαζε τους μουσουλμάνους να μην το επισκέπτονται, φυσικά πλην του πρωινού και αυτό, για τους ένοικους του ξενοδοχείου. Έτσι το βράδυ απολάμβανες τα ποτά σου και τη θέα χωρίς μπούρκες και μαντήλες."

"Κατά τα λοιπά, πρέπει να επισημάνω ότι η Πόλη έχει γίνει πολύ φτηνός προορισμός (πλην αλκοόλ, εξαιρούνται οι μπίρες, οι οποίες κόστιζαν γύρω στις 14 λίρες - περίπου 3 ευρώ)."

 

[vanda]

@vanda. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου. Αλκοόλ βρίσκεις παντού, εκτός από τα οθωμανικά εστιατόρια και πιθανώς και κάποια αντίστοιχα καφέ (στην ασιατική πλευρά Kadikoy-Χαλκηδόνα- είναι πολύ χαλαρές οι καταστάσεις και δεν έχεις πρόβλημα). Βρίσκεις παντού, αλλά το πληρώνεις πολύ, λόγω της φορολογίας. Εκτός από τις μπίρες. Στα επόμενα τρία κεφάλαια, τα αναφέρω αυτά. Και εμείς πήγαμε σε δύο εστιατόρια που δεν είχαν αλκοόλ. Βέβαια είχαμε πάρει τα μέτρα μας.

Παρακάτω παραθέτω ορισμένα σχετικά, (με το ζήτημα που έθεσες) αποσπάσματα από τη συνέχεια της ιστορίας μου:
Τα αποσπάσματα είναι μέσα σε εισαγωγικά με πλάγιους χαρακτήρες (Ι).

"Επισκεφτήκαμε ένα από αυτά (εννοώ μπαρ) και κατάλαβα ότι η συνεχής πτώση της τούρκικης λίρας δεν είχε την αντίστοιχη άνοδο, ακόμη, στα ποτά. Για παράδειγμα το ποτήρι Cardhu, κόστιζε 44 λίρες (λίγο κάτω από 10 ευρώ), ενώ το 2011 κόστιζε 34 λίρες (17 ευρώ)."

"Ο Ορχάν Παμούκ, αναφέρει στο βιβλίο του "Istanbul" για ποτά και συγκεκριμένα για ρακί και βότκα. Όμως τώρα με την επικράτηση του οθωμανισμού το αλκοόλ είναι σε απαγόρευση, λόγω της μεγάλης φορολόγησης."

"έτσι καλέσαμε Uber, ώστε να μας πάει στο εξαιρετικό Οθωμανικό εστιατόριο Akdeniz Hatay Sofrası.....
...Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά από τις πίτες τα ορεκτικά και τα κεμπάπ έως την υπερπαραγωγή με το αρνάκι ψημένο σε μέσα σε περίβλημα αλατιού αλλά και το εξαίσιο κιουνεφέ, σερβιρισμένο και αυτό με ιεροτελεστία. Επίσης γελάσαμε πολύ με το σπάσιμο του περιβλήματος του αλατιού, αλλά και το σερβίρισμα του κιουνεφέ, ολόκληρη ιεροτελεστία και τα δύο, ιεροτελεστία την οποία βιντεοσκόπησα. Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν η έλλειψη αλκοόλ. Το ζήτημα αυτό λύθηκε με τα φλασκιά τα οποία είχαμε γεμίσει με βότκα. Έτσι και εμείς απολαύσαμε το φαγητό με συνοδεία ποτού και οι θαμώνες του εστιατορίου δεν σκανδαλίστηκαν."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, πρότεινε να σταματήσουμε σ' ένα εστιατόριο, το οποίο θεωρούσε ως το καλύτερο στο Kadikoy. Συμφωνήσαμε, γνωρίζοντας ότι είναι καλοφαγάς και ότι το ζήτημα αυτό, το είχε ψάξει πολύ. Το εστιατόριο ονομάζεται Ciya Sofrasi, βρίσκεται επί του πεζόδρομου Güneşli Bahçe Sk, είχε πράγματι εξαιρετικά φαγητά, αλλά παράλληλα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν διέθετε αλκοόλ. Θυμήθηκα ότι σε γειτονικό ρακάδικο, το μάτι μου είχε γυαλίσει, πριν από λίγα λεπτά της ώρας, βλέποντας έναν άνθρωπο να τρώει το ψαράκι του και κυρίως να πίνει το Yeni Raki του. Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, προσπάθησε να με καλμάρει, λέγοντάς μου ότι το άριστο εστιατόριο ήταν αυτό που είμαστε και όχι εκείνο το οποίο μου άρεσε, δηλαδή το ρακάδικο. Ήμουν απαρηγόρητος. Πάλι σε οθωμανικό εστιατόριο. Πάλι χωρίς αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια ημέρα όπου η Τουρκία γιόρταζε την επέτειο του αλκοολικού ήρωα της. Ημέρα που η Τουρκία ήταν σημαιοστολισμένη. Για την επέτειο του Κεμάλ Ατατούρκ. Όπως είναι γνωστό ο Κεμάλ πέθανε από κίρρωση ήπατος, λόγω της ισχυρής εξάρτησης από το αλκοόλ. Όμως είχαν πάλι «γνώση οι φύλακες». Στο backpack μου κουβαλούσα το φλασκί. Το πρωί το είχα ξαναγεμίσει με Zoladkowa. Για κάτι τέτοιες πολύ δύσκολες καταστάσεις είχαμε κουβαλήσει τη βότκα, από την Πολωνία."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Από το μπαρ στο roof garden του ξενοδοχείου, έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Είχε θέα και προς τον Βόσπορο και προς τον Κεράτιο καθώς και σε δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Πόλης το Τοπ Καπί και την Αγία Σοφία. Και το κυριότερο. Με τα παρατεταγμένα μπουκάλια κρασί στην είσοδό του και το πλούσια σε ποτά μπαρ, ανάγκαζε τους μουσουλμάνους να μην το επισκέπτονται, φυσικά πλην του πρωινού και αυτό, για τους ένοικους του ξενοδοχείου. Έτσι το βράδυ απολάμβανες τα ποτά σου και τη θέα χωρίς μπούρκες και μαντήλες."

"Κατά τα λοιπά, πρέπει να επισημάνω ότι η Πόλη έχει γίνει πολύ φτηνός προορισμός (πλην αλκοόλ, εξαιρούνται οι μπίρες, οι οποίες κόστιζαν γύρω στις 14 λίρες - περίπου 3 ευρώ)."

Ευχαριστώ πολύ για την άμεση και λεπτομερή απάντησή σου. Πρόκειται να επισκεφτώ την Πόλη την Πρωτομαγιά και η έλλειψη αλκοόλ είναι από τα θέματα που με αγχώνουνε. Τώρα ηρέμησα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι fun της μπίρας. Προτιμώ το κρασί. Υπάρχει κάτι αξιόλογο σε τούρκικο κρασί;

 

[fotast]

@vanda. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου. Αλκοόλ βρίσκεις παντού, εκτός από τα οθωμανικά εστιατόρια και πιθανώς και κάποια αντίστοιχα καφέ (στην ασιατική πλευρά Kadikoy-Χαλκηδόνα- είναι πολύ χαλαρές οι καταστάσεις και δεν έχεις πρόβλημα). Βρίσκεις παντού, αλλά το πληρώνεις πολύ, λόγω της φορολογίας. Εκτός από τις μπίρες. Στα επόμενα τρία κεφάλαια, τα αναφέρω αυτά. Και εμείς πήγαμε σε δύο εστιατόρια που δεν είχαν αλκοόλ. Βέβαια είχαμε πάρει τα μέτρα μας.

Παρακάτω παραθέτω ορισμένα σχετικά, (με το ζήτημα που έθεσες) αποσπάσματα από τη συνέχεια της ιστορίας μου:
Τα αποσπάσματα είναι μέσα σε εισαγωγικά με πλάγιους χαρακτήρες (Ι).

"Επισκεφτήκαμε ένα από αυτά (εννοώ μπαρ) και κατάλαβα ότι η συνεχής πτώση της τούρκικης λίρας δεν είχε την αντίστοιχη άνοδο, ακόμη, στα ποτά. Για παράδειγμα το ποτήρι Cardhu, κόστιζε 44 λίρες (λίγο κάτω από 10 ευρώ), ενώ το 2011 κόστιζε 34 λίρες (17 ευρώ)."

"Ο Ορχάν Παμούκ, αναφέρει στο βιβλίο του "Istanbul" για ποτά και συγκεκριμένα για ρακί και βότκα. Όμως τώρα με την επικράτηση του οθωμανισμού το αλκοόλ είναι σε απαγόρευση, λόγω της μεγάλης φορολόγησης."

"έτσι καλέσαμε Uber, ώστε να μας πάει στο εξαιρετικό Οθωμανικό εστιατόριο Akdeniz Hatay Sofrası.....
...Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά από τις πίτες τα ορεκτικά και τα κεμπάπ έως την υπερπαραγωγή με το αρνάκι ψημένο σε μέσα σε περίβλημα αλατιού αλλά και το εξαίσιο κιουνεφέ, σερβιρισμένο και αυτό με ιεροτελεστία. Επίσης γελάσαμε πολύ με το σπάσιμο του περιβλήματος του αλατιού, αλλά και το σερβίρισμα του κιουνεφέ, ολόκληρη ιεροτελεστία και τα δύο, ιεροτελεστία την οποία βιντεοσκόπησα. Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν η έλλειψη αλκοόλ. Το ζήτημα αυτό λύθηκε με τα φλασκιά τα οποία είχαμε γεμίσει με βότκα. Έτσι και εμείς απολαύσαμε το φαγητό με συνοδεία ποτού και οι θαμώνες του εστιατορίου δεν σκανδαλίστηκαν."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, πρότεινε να σταματήσουμε σ' ένα εστιατόριο, το οποίο θεωρούσε ως το καλύτερο στο Kadikoy. Συμφωνήσαμε, γνωρίζοντας ότι είναι καλοφαγάς και ότι το ζήτημα αυτό, το είχε ψάξει πολύ. Το εστιατόριο ονομάζεται Ciya Sofrasi, βρίσκεται επί του πεζόδρομου Güneşli Bahçe Sk, είχε πράγματι εξαιρετικά φαγητά, αλλά παράλληλα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν διέθετε αλκοόλ. Θυμήθηκα ότι σε γειτονικό ρακάδικο, το μάτι μου είχε γυαλίσει, πριν από λίγα λεπτά της ώρας, βλέποντας έναν άνθρωπο να τρώει το ψαράκι του και κυρίως να πίνει το Yeni Raki του. Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, προσπάθησε να με καλμάρει, λέγοντάς μου ότι το άριστο εστιατόριο ήταν αυτό που είμαστε και όχι εκείνο το οποίο μου άρεσε, δηλαδή το ρακάδικο. Ήμουν απαρηγόρητος. Πάλι σε οθωμανικό εστιατόριο. Πάλι χωρίς αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια ημέρα όπου η Τουρκία γιόρταζε την επέτειο του αλκοολικού ήρωα της. Ημέρα που η Τουρκία ήταν σημαιοστολισμένη. Για την επέτειο του Κεμάλ Ατατούρκ. Όπως είναι γνωστό ο Κεμάλ πέθανε από κίρρωση ήπατος, λόγω της ισχυρής εξάρτησης από το αλκοόλ. Όμως είχαν πάλι «γνώση οι φύλακες». Στο backpack μου κουβαλούσα το φλασκί. Το πρωί το είχα ξαναγεμίσει με Zoladkowa. Για κάτι τέτοιες πολύ δύσκολες καταστάσεις είχαμε κουβαλήσει τη βότκα, από την Πολωνία."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Από το μπαρ στο roof garden του ξενοδοχείου, έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Είχε θέα και προς τον Βόσπορο και προς τον Κεράτιο καθώς και σε δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Πόλης το Τοπ Καπί και την Αγία Σοφία. Και το κυριότερο. Με τα παρατεταγμένα μπουκάλια κρασί στην είσοδό του και το πλούσια σε ποτά μπαρ, ανάγκαζε τους μουσουλμάνους να μην το επισκέπτονται, φυσικά πλην του πρωινού και αυτό, για τους ένοικους του ξενοδοχείου. Έτσι το βράδυ απολάμβανες τα ποτά σου και τη θέα χωρίς μπούρκες και μαντήλες."

"Κατά τα λοιπά, πρέπει να επισημάνω ότι η Πόλη έχει γίνει πολύ φτηνός προορισμός (πλην αλκοόλ, εξαιρούνται οι μπίρες, οι οποίες κόστιζαν γύρω στις 14 λίρες - περίπου 3 ευρώ)."

Κεντάς...Αλκοολικός ήρωας....

 

[babaduma]

Όταν είχα πάει το έτος 2011, έζησα μια τραυματική εμπειρία. Πλήρωσα το Cragganmore Malt Whisky (μεζούρα) 17,50 ευρώ, όταν τότε, πριν λίγους μήνες, στη Σουηδία το είχα πληρώσει 12 ευρώ.

Μετά από τέτοια τραυματική εμπειρία σε μια Πόλη, εγώ το ομολογώ: Όχι απλώς δεν θα ξαναπήγαινα, αλλά θα την έσβηνα κι απ'το χάρτη, να μην ξαναδώ ούτε τ'όνομά της! Να ρίξει φωτιά ο Αλλάχ και να με κάψει αν λέω ψέμματα... Ακούς εκεί!

 

[giannismits]

Μπορεί το θέμα αλκοόλ να με αφήνει αδιάφορο, αλλά τις αλκοολικές ιστορίες σου πάντα τις απολαμβάνω
Βέβαια δεν εστιάζω σ'αυτό στις ιστορίες σου αλλά στην άμεση συνολική περιγραφή και τις ωραίες φωτογραφίες. Αγαπημένη Κωνσταντινούπολη. Πήγα όταν ήμουν πρωτάρης στα ταξίδια και νομίζω επιβάλλεται να την επισκεφτώ ξανά. Τουλάχιστον φωτογραφικά και γευσιγνωστικά άφησα πολλές εκκρεμότητες!

 

[Borealis]

Μετά από τέτοια τραυματική εμπειρία σε μια Πόλη, εγώ το ομολογώ: Όχι απλώς δεν θα ξαναπήγαινα, αλλά θα την έσβηνα κι απ'το χάρτη, να μην ξαναδώ ούτε τ'όνομά της! Να ρίξει φωτιά ο Αλλάχ και να με κάψει αν λέω ψέμματα... Ακούς εκεί!

Περιλαμβάνεται και αυτό στα πλαίσια της μη- ελευθερίας που χαρακτηρίζει την πόλη, τουλάχιστον από το 89 που κάπως μπορώ να ξέρω. Δεν θυμάμαι καμιά εποχή που δεν υπήρχε κάποια υποψία απειλής, ανάλογα ποιο ζήτημα ήταν στην επικαιρότητα (και στην Τουρκία υπήρχαν πάντα πολλά). Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν ή είναι μια επικίνδυνη πόλη ή ότι αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία, σημασία έχει ότι συνεχίζει να είναι μια πόλη που ζει με σκιές, μισόλογα και πάντα ψιθυριστά. Και αυτό, αν δεν είσαι τύπος που τρελαίνεται με τα πατριαρχεία και τα μοναστήρια, λίγο περισσότερο αλκοόλ χρειάζεται για να το χωνέψεις.

 

[gelf]

@vanda. Κρασί υπάρχει και μάλιστα πολύ καλό. Στην Τουρκία παράγονται καλές ποικιλίες οίνου. Όμως το πιο φτηνό που βρήκα είχε 130 λίρες, το μπουκάλι και 28-30 λίρες, το ποτήρι. Βέβαια εσύ πιθανώς βρεις και φτηνότερα. Πάντως η τούρκικη λίρα διολισθαίνει συνεχώς, έναντι του ευρώ, οπότε έως το Μάη φαντάζομαι ότι οι τιμές θα είναι πιο ελκυστικές.
Για να επανέλθω στα τούρκικα κρασιά, την τελευταία νύχτα στο roof garden του ξενοδοχείου, είχε promotion οινογευσίας από μία οινοποιία. Με κέρασαν διάφορες ποικιλίες και έμεινα ευχαριστημένος και από τα λευκά και από τα κόκκινα κρασιά τους. Εκείνο που δεν γνώριζα ήταν ότι παράγουν και κρασί Malbec, το οποίο ως επί το πλείστον παράγεται στην Αργεντινή. Εκεί είχα μάθει το Malbec και έχει γίνει από τις αγαπημένες μου ποικιλίες. Σε χώρες που δεν παράγουν κρασί είναι μία από τις πρώτες μου επιλογές. Με έκπληξή μου, παρατήρησα ότι στην Τουρκία, το παράγουν με ιδιαίτερη επιτυχία.
Παρακάτω βάζω μια φωτογραφία ενός πολυποικιλιακού λευκού οίνου και μια φωτογραφία από Cabernet Sauvignon. Και τα δύο είναι παραγωγή Τουρκίας.

@fotast. Σ' ευχαριστώ πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να απολαύσω φαγητό, ή τη νύχτα μια υπέροχη θέα χωρίς να πιω λίγο κρασάκι ή λίγο malt ουισκάκι (αυτά είναι τα αγαπημένα μου), αλλά δεν λέω όχι σε βότκα, τζιν, ή ακόμα και μπίρα. Εξαρτάται από το που θα βρεθώ. Για παράδειγμα στη Βραζιλία έπινα κασάσα. Πάντως αλκοολικός ήρωας (ήρωας για τους Τούρκους) ήταν ο Κεμάλ, ο πατέρας των Τούρκων (Ατατούρκ). Έπεσε ηρωικά λόγω της αγάπης του προς το αλκοόλ. Παρακάτω το άγαλμα του Κεμάλ να παραδίδει τη μάθηση και συγκεκριμένα το λατινικό αλφάβητο σε μαθητές.

@babaduma. Ευχαριστώ, έχεις καλή αίσθηση του χιούμορ.


@giannismits. Σ' ευχαριστώ πολύ. Πάντως στην παρούσα μικρή ιστορία δεν αναφέρομαι ιδιαίτερα στην Πόλη, όπου άλλωστε υπάρχουν πολλές άριστες ιστορίες από πολλούς, μεταξύ των οποίων και η δική σου, αλλά επειδή πέρασα όμορφα, γράφω αυτή την πολύ μικρή ιστορία, ως αυτοκριτική, επειδή απέφευγα την Πόλη. Άλλωστε όπου έχεις γράψει εσύ, ο γνωστός συγγραφέας ταξιδιωτικών οδηγών, έχεις καλύψει πλήρως το θέμα. Αυτό ισχύει και για την ιστορία σου για την Πόλη, παρά τους ισχυρισμούς σου περί πρωτάρη.
Βέβαια, πιστεύω ότι ο κάθε ένας που γράφει, βάζει ένα λιθαράκι στη γνώση του τόπου, όσο γνωστός και να είναι αυτός ο τόπος. Ο κάθε ένας που γράφει παρουσιάζει κάτι, από τη δική του οπτική γωνία.
Όσο για μένα, βασικά τις ιστορίες τις γράφω για τον εαυτό μου. Να τις διαβάζω, να θυμάμαι τις λεπτομέρειες, λόγω συνεχών ταξιδιών. Αν καταφέρω να μοντάρω και τις φωτογραφίες τις ανεβάζω. Να φανταστείς ότι ενώ έχω σημειώσεις από καλοκαιρινό road trip, δεν έχω μοντάρει ιστορία, λόγω πολλών φωτογραφιών (96,5 GB) και video (18 GB).


@Borealis. Οι παρεμβάσεις σου, όπως πάντα, είναι πολύ εύστοχες. Άριστες. Σε ευχαριστώ, ακόμα μια φορά. Πράγματι οι περιορισμοί περιλαμβάνονται στα πλαίσια της μη ελευθερίας, όπως σωστά γράφεις. Αλλά και τα λοιπά που γράφεις εκφράζουν απόλυτα τις καταστάσεις και οπωσδήποτε εκφράζουν επακριβώς και τις δικές μου απόψεις.