Τουρκία Ένας αταίριαστος συνδυασμός.

[Sassenach77]

Την Πόλη την επισκέφτηκα το 2011 με σκοπό τη βραδινή διασκέδαση....ναι, τη βραδινή διασκέδαση!
Συγκεκριμένα ένα απο τα δύο βράδια που μείναμε, παρακολουθήσαμε ροκ συναυλία, η οποία έγινε στον όροφο ενός διατηρητέου κτηρίου!
Ψάχνοντας να βρούμε τον "συναυλιακό χώρο", ήμασταν στην istiklal και δεν μπορούσαμε να βρούμε τη οδό που είχαμε σημειώσει....κάποια στιγμή βλέπουμε μια μικρή αφίσα, που μας παρέπεμπε να στρίψουμε δεξιά σε ένα στενάκι της κακιάς ώρας....μετά άλλη μία μικρή αφίσα που μας έλεγε να μπούμε αριστερά σε ένα διατηρητέο κτίριο...ανεβήκαμε τα σκαλιά (αν θυμάμαι καλά ήταν στον δεύτερο όροφο) και ανοίγοντας την μία και μοναδική πόρτα στον όροφο, βρεθήκαμε σε "οικιακό" χώρο, ο οποίος είχε διαμορφωθεί έτσι ώστε να αποτελεί βραδινό μπαράκι, αρκετά μεγάλο θα έλεγα κιόλας!
Εκεί μέσα το αλκοόλ έρεε άφθονο!!!! Άρχισε η συναυλία και για πρώτη φορά στη ζωή μου παρακολουθούσα συναυλία ρόκ στα Τούρκικα! Μπορώ να πώ, οτι ενθουσιάστηκα! Παρόλο που δεν καταλάβαινα γρί απο τους στίχους των τραγουδιών, η μουσική που έπαιζε η μπάντα, ήταν πολύ καλή (ρόκ και ξερό ψωμί ) και οι μπύρες πήγαιναν και έρχονταν στο σταντάκι μας!
Δεν ξέρω για τα εστιατόρια και τα συναφή...αλλά η Πόλη έχει βραδινή ζωή και μάλιστα πολύ καλή !!!! Και με μπόλικο αλκοόλ

 

[tupacgr13]

Στην τελευταια επισκεψη μας το 2014 θυμαμαι να παζαρευουμε την τιμη της φιαλης εξω απο τα νυχτερινα μαγαζια. Μερικα μαγαζια μας ζητουσαν μεχρι και 200 ευρω. Τελικα ειχαμε καταληξει και εμεις σε εναν οροφο . 70 ευρω το μπουκαλι. Παντως γενικα η νυχτα της Πολης δεν με ενθουσιασε.

 

[Vasileti]

Περιλαμβάνεται και αυτό στα πλαίσια της μη- ελευθερίας που χαρακτηρίζει την πόλη, τουλάχιστον από το 89 που κάπως μπορώ να ξέρω. Δεν θυμάμαι καμιά εποχή που δεν υπήρχε κάποια υποψία απειλής, ανάλογα ποιο ζήτημα ήταν στην επικαιρότητα (και στην Τουρκία υπήρχαν πάντα πολλά). Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν ή είναι μια επικίνδυνη πόλη ή ότι αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία, σημασία έχει ότι συνεχίζει να είναι μια πόλη που ζει με σκιές, μισόλογα και πάντα ψιθυριστά. Και αυτό, αν δεν είσαι τύπος που τρελαίνεται με τα πατριαρχεία και τα μοναστήρια, λίγο περισσότερο αλκοόλ χρειάζεται για να το χωνέψεις.

Η εξαιρετική ως άνω περιγραφή μαζί με το κατασταλλαγματικό "...Όμως αν λάβεις τα κατάλληλα μέτρα ακόμα και εκεί περνάς όμορφα." του ευγενούς συγγραφέα της ιστορίας δεν θα μπορούσαν να με βρούν πιο σύμφωνο, έχοντας επισκεφθεί την πόλη δεκάδες φορές, για διάφορους λόγους, (τουρισμού, φιλικούς και κατόπιν προσωπικούς και επαγγελματικούς). Στα περί ποιότητας, ο,τι πολύ καλό έφαγα ή ήπια, το χρυσοπλήρωσα, εκτός κάποιων cultural και musical events που με ικανοποίησαν. Ποτέ δεν απόλαυσα κάτι ήρεμος, πάντα υπέβοσκε μια μη προφανής ανησυχία.Σε ευχαριστώ για το effective μίνι χρονογράφημα.

 

[oanna mpourletou]

Την Πόλη την επισκέφτηκα το 2011 με σκοπό τη βραδινή διασκέδαση....ναι, τη βραδινή διασκέδαση!
Συγκεκριμένα ένα απο τα δύο βράδια που μείναμε, παρακολουθήσαμε ροκ συναυλία, η οποία έγινε στον όροφο ενός διατηρητέου κτηρίου!
Ψάχνοντας να βρούμε τον "συναυλιακό χώρο", ήμασταν στην istiklal και δεν μπορούσαμε να βρούμε τη οδό που είχαμε σημειώσει....κάποια στιγμή βλέπουμε μια μικρή αφίσα, που μας παρέπεμπε να στρίψουμε δεξιά σε ένα στενάκι της κακιάς ώρας....μετά άλλη μία μικρή αφίσα που μας έλεγε να μπούμε αριστερά σε ένα διατηρητέο κτίριο...ανεβήκαμε τα σκαλιά (αν θυμάμαι καλά ήταν στον δεύτερο όροφο) και ανοίγοντας την μία και μοναδική πόρτα στον όροφο, βρεθήκαμε σε "οικιακό" χώρο, ο οποίος είχε διαμορφωθεί έτσι ώστε να αποτελεί βραδινό μπαράκι, αρκετά μεγάλο θα έλεγα κιόλας!
Εκεί μέσα το αλκοόλ έρεε άφθονο!!!! Άρχισε η συναυλία και για πρώτη φορά στη ζωή μου παρακολουθούσα συναυλία ρόκ στα Τούρκικα! Μπορώ να πώ, οτι ενθουσιάστηκα! Παρόλο που δεν καταλάβαινα γρί απο τους στίχους των τραγουδιών, η μουσική που έπαιζε η μπάντα, ήταν πολύ καλή (ρόκ και ξερό ψωμί ) και οι μπύρες πήγαιναν και έρχονταν στο σταντάκι μας!
Δεν ξέρω για τα εστιατόρια και τα συναφή...αλλά η Πόλη έχει βραδινή ζωή και μάλιστα πολύ καλή !!!! Και με μπόλικο αλκοόλ

ποσο μου αρεσουν οι μεθυστικες ιστοριες

 

[Vasileti]

ποσο μου αρεσουν οι μεθυστικες ιστοριες

υποψιάζει και το nickname

 

[Vasileti]

Sassenach Οι μπύρες είναι οκ αλλά τα άλλα? στο ρέινα θυμάμαι 100 ευρώ εμφιαλωμένο ουισκι, δεν θυμάμαι ποιο. Καθαρά ποτά στο πέρα σε κάτι techno bar, πάντα όμως με ντόπια παρέα. Στην ασιατική πλευρά εξαιρετικου στυλ μπαράκια με jazzrock και στυλάκι κουλτουρε, καλά ποτά. Λίγο έξω από την πολη σε πολύ καλά restaurant στη μέση του πουθενά, πολύ καλή ρακή. Πάντα με ντοπια παρέα. Δυστυχώς δεν κρατάω σημειώσεις, ειδικά για μέρη που δεν προτίθεμαι να ξαναπάω, δεν μπορώ να προτείνω. Νομίζω όμως ότι κάποιος πρέπει να προσέχει λίγο το αλκοολ κατα κει..

 

[gelf]

Κεφάλαιο 4

Στην Πόλη ΙΙΙ. Πύργος Γαλατά, Ταξίμ και οθωμανικό εστιατόριο.

Όταν έφτασα στη βόρεια άκρη της γέφυρας Γαλατά, έριξα μια ματιά προς τα πίσω και είδα δεκάδες θαλασσοπούλια.

Στη συνέχεια προχώρησα κατά μήκος της λεωφόρου Kemeraltı Cd (κατ' ουσία προέκταση της γέφυρας Γαλατά), έστριψα αριστερά στη λεωφόρο Tersane Cd, την οποία ακολούθησα για λίγα μέτρα και στη συνέχεια έστριψα δεξιά και άρχισε η ανηφόρα. Στην αρχή η ανηφόρα ήταν μικρής κλίσης (σε μηκοτομή),

όμως στη συνέχεια της διαδρομής μέχρι τον Πύργο Γαλατά, η κατά μήκος κλίση μεγάλωνε συνεχώς. Στη μεγάλη ανηφόρα και μετά από τις σκάλες, κάποιος λούστρος έκανε το γνωστό κόλπο με τη βούρτσα, όταν τον αγρίεψα, κατάλαβε ότι γνωρίζω τα κόλπα τους, εξαφανίστηκε και τελικά ύστερα από ολιγόλεπτο ανηφορικό περπάτημα φάνηκε ο Πύργος Γαλατά.

Στον πύργο του Γαλατά, δεν είχα σκοπό να ανέβω, γιατί και κάποια ουρά είχε

(η οποία όμως ύστερα από λίγο ελαχιστοποιήθηκε ή μάλλον μηδενίστηκε) και επειδή είχα ανέβει την προηγούμενη φορά. Μου αρέσει, όμως, ο χώρος γύρω από τον Πύργο και η πλατεία που σχηματίζεται. Αφού περπάτησα γύρω από τον Πύργο και στα διπλανά σοκάκια,

σταμάτησα σε ένα καφέ της πλατείας για να πιω μια μπίρα.

Θεωρούσα ότι είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου, οπότε ήπια χαλαρά τις μπίρες μου, όταν έφυγα από το καφέ είχε αρχίσει ο φωτισμός του πύργου

και άρχισα να κατεβαίνω ένα απότομα κατηφορικό σοκάκι, προκειμένου να φτάσω όσο το δυνατό γρηγορότερα στο ξενοδοχείο μου. Όπως προανέφερα, θεωρούσα ότι είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου, αφού για το βράδυ είχαμε αποφασίσει να φάμε σε ένα οθωμανικό εστιατόριο. Μία από τις σπεσιαλιτέ του εστιατορίου είναι αρνάκι ή κοτόπουλο ψημένο σε μέσα σε αλάτι. Το αλάτι δεν έρχεται σε επαφή με το φαγητό το οποίο είναι υγιεινό, απλώς δημιουργεί μια κρούστα και το φαγητό σιγοψήνεται για αρκετές ώρες (αν θυμάμαι καλά 4-6 ώρες). Για το λόγο αυτό είχαμε παραγγείλει το φαγητό, τηλεφωνικά, από το μεσημέρι, ενώ ακόμα είμαστε στο καραβάκι στο Βόσπορο. Βέβαια το εστιατόριο, αυτό, έχει ένα μεγάλο αρνητικό. Δεν έχει αλκοόλ. Όμως κι εγώ είχα συμφωνήσει, αφού είχα κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Άλλωστε το ταξίδι στην Πολωνία δεν είχε προηγηθεί χωρίς λόγο. Το ραντεβού που είχαμε πριν αποσχιστώ από την παρέα, ήταν για ώρα περίπου μεταξύ τις 20.15-20.30 στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας. Προχωρούσα στο κατηφορικό σοκάκι και σκεφτόμουν ότι θα είχα στη διάθεσή μου πάνω από ενενήντα λεπτά για ντους, ξεκούραση, αλλαγή ρούχων και λοιπό φρεσκάρισμα. Αφού κατέβηκα και ήμουν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, χτύπησε το τηλέφωνό μου και ένας φίλος και συνταξιδιώτης, μου είπε ότι σκέπτονταν να φύγουμε άμεσα για να πάμε μια βόλτα στο Ταξίμ και στην Istiklal, την οποία οι άλλοι δεν είχαν δει. Εγώ, αφού σκέφτηκα πολιτικά και συνειδητοποίησα, για ακόμα μια φορά, ότι δεν πρέπει να αφήνεις όλους τους άλλους να συγκεντρώνονται, απάντησα ότι αυτό είναι φραξιονισμός και ότι εγώ ως γνωστός λικβινταριστής θα αντιμετωπίσω αυτό το φαινόμενο. Γελάσαμε και καταλήξαμε σε ενδιάμεση πρόταση, σύμφωνα με την οποία κι εγώ θα είχα λίγο χρόνο στο ξενοδοχείο και βόλτα στην Istiklal θα κάναμε, έστω και μικρή, ενώ θα πηγαίναμε στο οθωμανικό εστιατόριο λίγο αργότερα, αφού θα επικοινωνούσαμε μαζί τους. Κατόπιν αυτών προχώρησα πιο γρήγορα, είδα τους άλλους στη ρεσεψιόν, ανέβηκα στο δωμάτιο, φρεσκαρίστηκα, γέμισα τα φλασκιά μου με βότκα, για να είμαι έτοιμος για τη δοκιμασία του οθωμανικού εστιατορίου και κατέβηκα στη ρεσεψιόν. Καλέσαμε Uber, αυτό ήρθε άμεσα και μας άφησε πολύ κοντά στην πλατεία Ταξίμ

και κοντά στο υπέροχο ξενοδοχείο Gezi Hotel Bosphorus, στο οποίο είχα μείνει την προηγούμενη φορά.
Ύστερα από μια μικρή βόλτα στον πεζόδρομο Istiklal,

φτάσαμε έως το Ελληνικό προξενείο

και λίγο παρακάτω. Στη συνέχεια, επιστρέψαμε πίσω στην πλατεία Ταξίμ με μια μικρή παράκαμψη στο Ναό της Αγίας Τριάδας.

Ο χρόνος δεν ήταν αρκετός, αλλά τον πεζόδρομο αυτόν τον είχα περπατήσει, σε προηγούμενο ταξίδι και όχι μόνο μια φορά. Είχα περπατήσει και στους παράδρομους και σε ωραία μπαράκια. Βέβαια μου έχει μείνει το τραύμα της αξίας ενός ποτού. Τότε (έτος 2011) είχα πληρώσει το Cragganmore Malt Whisky (μεζούρα) 17,50 ευρώ
Αυτή την εποχή στον πεζόδρομο γίνονται έργα υποδομής. Συνέπεια των έργων αυτών είναι να έχει ξηλωθεί και να μη λειτουργεί η παραδοσιακή γραμμή του μικρού τραμ, το οποίο διέσχιζε την Istiklal, όπως φαίνεται σε παραπάνω φωτογραφία. Γνωρίζω ότι τα έργα υποδομής και κυρίως τα υδραυλικά έργα ύδρευσης και αποχέτευσης στο κέντρο μιας μεγαλούπολης και ιδιαίτερα στον εμπορικό πεζόδρομο αυτής, είναι τα πιο δύσκολα έργα. Είναι τα πιο δύσκολα έργα, γιατί εκτός από την κατασκευή τους και την εναρμόνισή τους με τα υφιστάμενα έργα, απαιτείται η απρόσκοπτη και συνεχής πρόσβαση προς όλα τα καταστήματα οποιασδήποτε χρήσης.

Ύστερα από τη μικρή βόλτα στον πεζόδρομο Istiklal, επιστρέψαμε στην πλατεία Ταξίμ, όπου δίπλα υπήρχε ένα μπαράκι με Wi-Fi και έτσι καλέσαμε Uber, ώστε να μας πάει στο εξαιρετικό Οθωμανικό εστιατόριο Akdeniz Hatay Sofrası.

Η κουζίνα του εστιατορίου αυτού προέρχεται από την περιοχή Hatay, αλλά όπως φαίνεται γεωμορφολογικά η περιοχή Hatay, έχει πολλά κοινά με τη Συρία και προφανώς και την κουζίνα της.
Συγκεκριμένα η περιοχή Hatay έκτασης 5.403 τετραγωνικών χιλιομέτρων και πληθυσμού 1.500.000 περίπου κατοίκων, είναι μία από τις επαρχίες της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Πρόκειται για μία στενή λωρίδα γης που ανατολικά και νότια περιβάλλεται από εδάφη της Συρίας ενώ στα δυτικά βρέχεται από τη Μεσόγειο θάλασσα.
Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά από τις πίτες, τα ορεκτικά και τα κεμπάπ

έως την υπερπαραγωγή με το αρνάκι ψημένο σε μέσα σε περίβλημα αλατιού

αλλά και το εξαίσιο κιουνεφέ, σερβιρισμένο και αυτό με ιεροτελεστία.

Επίσης γελάσαμε πολύ με το σπάσιμο του περιβλήματος του αλατιού, αλλά και το σερβίρισμα του κιουνεφέ, ολόκληρη ιεροτελεστία και τα δύο, ιεροτελεστία την οποία βιντεοσκόπησα.
Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν η έλλειψη αλκοόλ. Το ζήτημα αυτό λύθηκε με τα φλασκιά τα οποία είχαμε γεμίσει με βότκα. Έτσι και εμείς απολαύσαμε το φαγητό με συνοδεία ποτού και οι θαμώνες του εστιατορίου δεν σκανδαλίστηκαν.
Φεύγοντας από το εστιατόριο ελάχιστοι θαμώνες είχαν παραμείνει.

Καλέσαμε Uber και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Το μπαρ στο roof garden

του ξενοδοχείου, ήταν ανοιχτό. Παραγγείλαμε τα ποτά μας. Η εξυπηρέτηση ήταν ιδιαίτερα αργή για να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε στην Ανατολή. Εγώ παρήγγειλα κατ’ αρχή ένα ποτήρι Cardhu και στη συνέχεια ένα μπουκάλι κρασί Cabernet Sauvignon, το οποίο ήπια με θέα τον Βόσπορο.

Μετά το μπαρ του ξενοδοχείου έκλεισε, οπότε φέραμε δυνάμεις από τα δωμάτιά μας. Άλλωστε γι αυτό κουβαλούσαμε τις βότκες από την Πολωνία. Έτσι ολοκληρώθηκε η νύχτα, απολαμβάνοντας, για τρίτο βράδυ, τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 5

Στην Πόλη ΙV. Μονή της Χώρας, Πατριαρχείο, Kadikoy (Χαλκηδόνα).

Τελευταία ολόκληρη ημέρα στην Πόλη και μετά το πολύ πλούσιο πρωινό στο roof garden του ξενοδοχείου μας,

καλέσαμε Uber, στο οποίο δώσαμε τη διεύθυνση της Μονής της Χώρας. Η Μονή της Χώρας, η οποία σήμερα (ή για την ακρίβεια από το έτος 1958) λειτουργεί ως μουσείο και θεωρείται από τους ειδικούς, ότι διαθέτει τα καλύτερα σωζόμενα ψηφιδωτά στον κόσμο, με δεδομένο ότι αυτά της Συρίας θα έχουν καταστραφεί στον πόλεμο. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της επίσκεψής μας στη Μονή της Χώρας. Στο δρόμο περάσαμε από παραδοσιακούς οθωμανικούς οικισμούς

και όταν κατεβήκαμε στη Μονή της Χώρας, καταλάβαμε ότι η περιοχή γύρω από τη Μονή, η οποία κάποτε έσφυζε από ζωή, τώρα ήταν απόλυτα ερημική, αφού καφέ, καταστήματα με αναμνηστικά κλπ ήταν κλειστά.

Η περιοχή ήταν απόλυτα ερημική γιατί πλέον ελάχιστοι Ευρωπαίοι πηγαίνουν τα δυο τελευταία χρόνια στην Πόλη. Και οι Άραβες, οι οποίοι είναι η κύρια πηγή τουρισμού της Πόλης, προφανώς δεν επισκέπτονται τη Μονή της Χώρας. Κατ' εξαίρεση λειτουργούσε μόνο ένα καφέ,

το οποίο ευτυχώς διέθετε Wi-Fi, οπότε θα είχαμε τη δυνατότητα να καλέσουμε Uber, για την επόμενη μετακίνησή μας.
Ο κύριος ναός δεν είναι επισκέψιμος, αφού βρίσκεται σε διαδικασία αποκατάστασης την περίοδο αυτή,

αλλά όπως είχα πληροφορηθεί τα σπουδαιότερα ψηφιδωτά βρίσκονται στους νάρθηκες, οι οποίοι είναι επισκέψιμοι. Τρεις από εμάς βγάλαμε εισιτήρια και μπήκαμε μέσα στη μονή - μουσείο. Οι υπόλοιποι κάθισαν στο απέναντι καφέ για τσάι. Μπαίνοντας μέσα συνειδητοποίησα ότι οι πληροφορίες μου ήταν απόλυτα σωστές. Τα ψηφιδωτά ήταν (είναι) σπουδαία καλλιτεχνήματα. Πράγματι οι πληροφορίες που είχα ήταν απόλυτα ακριβείς.

Όταν βγήκαμε από το μουσείο καλέσαμε Uber, στο οποίο δώσαμε τη διεύθυνση της μεγάλη του γένους σχολή.
Αφού γυρίσαμε, παρατηρήσαμε το κτίριο,

τη γύρω περιοχή και τη θέα προς τον Κεράτιο κόλπο,

κατηφορίσαμε προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Προχωρώντας από τη μεγάλη του γένους σχολή προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παρατήρησα μπαράκια τα οποία έχουν ανοίξει πρόσφατα,

δηλαδή όταν εννοώ πρόσφατα, εννοώ τα τελευταία έξι χρόνια τα οποία είχα βάλει την Πόλη σε καραντίνα.
Ύστερα από λίγα λεπτά είμαστε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αφού είδαμε το Πατριαρχείο και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου,

καλέσαμε για μια ακόμη φορά Uber, ώστε να μας πάει στην αποβάθρα στο Εμίνονου, για να πάρουμε το καραβάκι για την ασιατική πλευρά της Πόλης και συγκεκριμένα για το Kadikoy (Χαλκηδόνα).

Την προηγούμενη φορά, κατά την οποία είχα επισκεφτεί την Πόλη, δεν είχα περάσει στην ασιατική πλευρά. Το καραβάκι ξεκίνησε, παρατηρούσα από το κατάστρωμα την ευρωπαϊκή πλευρά

και ύστερα από λίγη ώρα φτάσαμε στο λιμανάκι του Kadikoy. Βγαίνοντας από το καραβάκι και προχωρώντας προς το κέντρο του Kadikoy,

άρχισα να ενθουσιάζομαι και να κάνω ειλικρινή αυτοκριτική, για το ότι είχα βάλει σε καραντίνα την Πόλη. Το συναίσθημα αυτό, εντάθηκε όταν φτάσαμε στην αγορά του Kadikoy, αφού πρώτα είχαμε περάσει από την εκκλησία της Αγίας Ευφημίας. Η αγορά του Kadikoy, είναι αγορά γευσιγνωσίας.

Ότι φάγαμε από τους πάγκους ήταν εξαιρετικό. Ακόμα και τώρα, έχω στη γεύση μου, το υπέροχο γεμιστό μύδι που έφαγα στην αγορά.

Συνεχίσαμε να προχωράμε στην αγορά, όπου υπήρχαν και πολλά καταστήματα αγορές- εστιατόρια, τα οποία μαγείρευαν από τα προϊόντα που πουλούσαν. Ιδιαίτερα τα ψαρικά, (αλλά και όλα τ' άλλα) φαινόντουσαν εξαιρετικά.
Συνεχίσαμε να προχωράμε σε πεζόδρομους με μπαρ κι εστιατόρια.

Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, πρότεινε να σταματήσουμε σ' ένα εστιατόριο, το οποίο θεωρούσε ως το καλύτερο στο Kadikoy. Συμφωνήσαμε, γνωρίζοντας ότι είναι καλοφαγάς και ότι το ζήτημα αυτό, το είχε ψάξει πολύ. Το εστιατόριο ονομάζεται Ciya Sofrasi,

βρίσκεται επί του πεζόδρομου Güneşli Bahçe Sk, είχε πράγματι εξαιρετικά φαγητά,

αλλά παράλληλα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν διέθετε αλκοόλ. Θυμήθηκα ότι σε γειτονικό ρακάδικο, το μάτι μου είχε γυαλίσει, πριν από λίγα λεπτά της ώρας, βλέποντας έναν άνθρωπο να τρώει το ψαράκι του και κυρίως να πίνει το Yeni Raki του. Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, προσπάθησε να με καλμάρει, λέγοντάς μου ότι το άριστο εστιατόριο ήταν αυτό που είμαστε και όχι εκείνο το οποίο μου άρεσε, δηλαδή το ρακάδικο. Ήμουν απαρηγόρητος. Πάλι σε οθωμανικό εστιατόριο. Πάλι χωρίς αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια ημέρα όπου η Τουρκία γιόρταζε την επέτειο του αλκοολικού ήρωα της. Ημέρα που η Τουρκία ήταν σημαιοστολισμένη. Για την επέτειο του Κεμάλ Ατατούρκ. Όπως είναι γνωστό ο Κεμάλ πέθανε από κίρρωση ήπατος, λόγω της ισχυρής εξάρτησης από το αλκοόλ. Όμως είχαν πάλι «γνώση οι φύλακες». Στο backpack μου κουβαλούσα το φλασκί. Το πρωί το είχα ξαναγεμίσει με Zoladkowa. Για κάτι τέτοιες πολύ δύσκολες καταστάσεις είχαμε κουβαλήσει τη βότκα, από την Πολωνία. Ήπια μια πολύ γερή γουλιά. Αισθάνθηκα καλύτερα, αλλά όχι τέλεια, όπως θα αισθανόμουν εάν έπινα το Yeni Raki. Προτιμώ πάντα τα τοπικά προϊόντα. Δεν πειράζει όμως. Βολεύτηκα και έτσι. Επαναλαμβάνω πάντως ότι, το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Είχε δίκιο ο φίλος μου σ' αυτόν τον τομέα. Αφού φάγαμε ελαφρά, εγώ πολύ πιο ελαφρά, αφού δεν είχα χωνέψει ακόμα ούτε το πρωινό μου, ούτε το πως βρέθηκα για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε οθωμανικό εστιατόριο, σηκωθήκαμε και αρχίσαμε πάλι να περπατάμε στο κέντρο του Kadikoy. Υπάρχουν πολλά μπαράκια στην περιοχή,

εγώ σκεφτόμουν ότι καθίσαμε στο μόνο κατάστημα της περιοχής χωρίς αλκοόλ και μάλιστα όταν είδα και πολλά μπαράκια με happy hour, άρχισα να αισθάνομαι πολύ καλύτερα, άρχισα να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στη δύση.

Μπήκαμε σ' ένα από τα μπαράκια και ήπιαμε μερικές μπίρες. Όταν βγήκαμε έξω τονωμένοι, κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο Kadikoy,

περάσαμε και από την περίφημη εκκλησία της Αγίας Τριάδας της Χαλκηδόνας,

συνεχίσαμε να περπατάμε συναντήσαμε το Πολιτιστικό κέντρο Ναζίμ Χικμέτ (ποιητής και δραματουργός - γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το έτος 1902 και πέθανε στη Μόσχα το έτος 1963, μέλος του ΚΚΤουρκίας), επιστρέψαμε σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Kadikoy, τη λεωφόρο General Asım Gündüz Cd., με τις γραμμές του τραμ, γελάσαμε με μια γάτα που είχε μπει στη βιτρίνα ενός καταστήματος γυναικείων εσωρούχων,

νεανικός κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους,

θεωρούσα ότι είμαι σε δυτική πόλη, αίσθηση που δυνάμωσε όταν είδα το κτίριο της Όπερας

και όπως κατηφορίζαμε την κεντρική λεωφόρο του Kadikoy,

κάναμε μια παράκαμψη, περάσαμε πάλι μέσα από την αγορά και βρεθήκαμε σε ένα παράδρομο (Muvakkıthane Cd.) που είχε εκτός των άλλων και δυο ζαχαροπλαστεία, το ένα απέναντι από το άλλο. Το ένα είχε ευρωπαϊκά γλυκά (Baylan),

είχε ιδρυθεί από Έλληνα, το άλλο είχε ανατολίτικα γλυκά (Ali Muhiddin Hacı Bekir, Kadıköy).

Τα δύο αυτά ζαχαροπλαστεία θεωρούνται τα καλύτερα ή μάλλον δύο από τα τρία καλύτερα ζαχαροπλαστεία της Πόλης. Καθίσαμε στο πρώτο, απολαύσαμε σε μια πολύ όμορφη σκεπαστή αυλή ένα καταπληκτικό γλυκό και στη συνέχεια περάσαμε από το δεύτερο και πήραμε σουτζούκ-λουκούμ στο χέρι.

Επιστρέφοντας, προκειμένου να πάρουμε το καραβάκι προς την ευρωπαϊκή πλευρά και συγκεκριμένα προς το Karakoy, είδαμε το άγαλμα του Κεμάλ να παραδίδει τη μάθηση και συγκεκριμένα το λατινικό αλφάβητο σε μαθητές.

Φτάνοντας στην αποβάθρα,

το καραβάκι που θα διέσχιζε το Βόσπορο να μας πάει στο Karakoy, αυτή τη φορά , ήταν έτοιμο για αναχώρηση. Τρέξαμε το προλάβαμε, διασχίσαμε το Βόσπορο ακόμη μια φορά,

το καραβάκι μας άφησε στην αποβάθρα του Karakoy,

πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, στο δρόμο για το οποίο κάποιοι σταμάτησαν στο εξαιρετικό ζαχαροπλαστείο Karakoy Gulluoglu,

μην αντέχοντας στους πειρασμούς.
Εγώ με τους υπόλοιπους, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Σε αντίθεση με τους άλλους, είχα αποφύγει τελείως τα γλυκά και πριν από αρκετές ώρες είχα φάει ελάχιστο φαγητό. Έτσι φτάνοντας στο ξενοδοχείο, έκανα αρκετή κολύμβηση στην αδειανή πισίνα, κολύμβηση την οποία είχα στερηθεί τις προηγούμενες δυο ημέρες. Επίσης έκανα και σάουνα. Αποτοξινωμένος μετά τα μπάνια μου ανέβηκα στο roof garden του ξενοδοχείου. Είχε promotion οινογευσίας από μία οινοποιία. Δέχτηκα ευχαρίστως το κέρασμα και ήπια τρία ποτήρια, τα δύο λευκό κρασί και το τρίτο κόκκινο. Από το μπαρ στο roof garden του ξενοδοχείου, έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Είχε θέα και προς τον Βόσπορο και προς τον Κεράτιο καθώς και σε δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Πόλης το Τοπ Καπί και την Αγία Σοφία.

Και το κυριότερο. Με τα παρατεταγμένα μπουκάλια κρασί στην είσοδό του

και το πλούσιo σε ποτά μπαρ, τόσο το εσωτερικό μπαρ,

όσο και το εξωτερικό μπαρ, ανάγκαζε τους μουσουλμάνους να μην το επισκέπτονται, φυσικά πλην του πρωινού και αυτό για τους ένοικους του ξενοδοχείου. Έτσι το βράδυ απολάμβανες τα ποτά σου και τη θέα χωρίς μπούρκες και μαντήλες. Ύστερα από τα κεράσματα, είχε ανέβει και ένας από τους συνταξιδιώτες, ανοίξαμε δυο μπουκάλια λευκό κρασί Sauvignon Blanc, στη μέση του δεύτερου παραγγείλαμε σπαλομπριζόλες

και για να ολοκληρώσουμε τις γεύσεις κλείσαμε με ένα μπουκάλι Cabernet Sauvignon, όπως την προηγούμενη νύχτα και στο τέλος με ένα μπουκάλι Malbec.
Και πάντα με θέα τον Βόσπορο.

 

[Sassenach77]

Sassenach Οι μπύρες είναι οκ αλλά τα άλλα? στο ρέινα θυμάμαι 100 ευρώ εμφιαλωμένο ουισκι, δεν θυμάμαι ποιο. Καθαρά ποτά στο πέρα σε κάτι techno bar, πάντα όμως με ντόπια παρέα. Στην ασιατική πλευρά εξαιρετικου στυλ μπαράκια με jazzrock και στυλάκι κουλτουρε, καλά ποτά. Λίγο έξω από την πολη σε πολύ καλά restaurant στη μέση του πουθενά, πολύ καλή ρακή. Πάντα με ντοπια παρέα. Δυστυχώς δεν κρατάω σημειώσεις, ειδικά για μέρη που δεν προτίθεμαι να ξαναπάω, δεν μπορώ να προτείνω. Νομίζω όμως ότι κάποιος πρέπει να προσέχει λίγο το αλκοολ κατα κει..

Δεν ξέρω να σου πώ για τα άλλα, γιατί δεν τα δοκίμασα
Στην Πόλη πήγα "στοχευμένα", για κάποια events! Απο κει και πέρα, όλα τα υπόλοιπα ήταν βόλτα....κάναμε πολλές βόλτες και μία ίδια βαρκάδα με αυτή που περιέγραψε ο gelf ! Σε δύο μέρες τη Πόλη δεν την βλέπεις.....
Το τι θα επιλέξουμε όμως να κάνουμε στα ταξίδια μας, έχει μεγάλη σημασία για την εμπειρία που θα αποκομίσουμε, καθώς και την ικανοποίηση των "θέλων" μας. Αυτό ήθελα να πώ στον gelf, όταν παρέθεσα την εμπειρία μου
@gelf

 

[tupacgr13]

@Sassenach77 καταλαβαμε οτι εισαι "ροκοφατσα" και δε σου αρεσουν τα κοσμικα

@gelf οποτε διαβαζω τις ιστοριες σου σημειωνω συνηθως εστιατορια και μπαρ. Δε ξερω αν ειναι καλο η κακο αυτο. Παντως οι φωτογραφιες απο το μπαρ του ξενοδοχειου σου δημιουργουν σιγουρα μια "οινοπνευματικη" διαθεση!

 

[Sassenach77]

@Sassenach77 καταλαβαμε οτι εισαι "ροκοφατσα" και δε σου αρεσουν τα κοσμικα

Α, μη το λές...ταιριάζω και στα αλώνια και στα σαλόνια

 

[Dina Z]

κάποιος λούστρος έκανε το γνωστό κόλπο με τη βούρτσα

Ποιό είναι το κόλπο;

Ήμουν απαρηγόρητος. Πάλι σε οθωμανικό εστιατόριο. Πάλι χωρίς αλκοόλ.

Γι αυτό είναι οι φίλοι. Για να λες τον πόνο σου!