Νεπάλ Έβερεστ

[ΕΡΣΗ]

Αγαπητή ΕΡΣΗ, όταν είναι κάποια άτομα άγνωστα μεταξύ τους για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες, είναι φυσικό να υπάρχουν διαφωνίες που πολλές φορές εξελίσσονται σε καυγάδες.
Μη ξεχνάς ότι δεν ήταν μια τουριστική εκδρομή. Το στρες λόγω των κινδύνων, αλλά και η φοβερή κούραση κάνουν τους ανθρώπους να αντιδρούν - αν μη τι άλλο - περίεργα. Και πίστεψε με, το χιούμορ είναι ο μόνος τρόπος να ανταπεξέλθεις εκεί πάνω.

Προφανως και ειναι ετσι οπως τα λες. Και μπραβο φυσικα σε οσους εχουν το απαραιτητο χιουμορ, εκεινη την ωρα, για να αποσυμφορισουν την κατασταση οταν παει να στραβωσει χοντρα. Για παραδειγμα το δικο μου το χιουμορ αναπτυσσεται συνηθως σε συνθηκες ασφαλειας, οποτε και θαυμαζω παρα πολυ οσους το διατηρουν και στα δυσκολα.
Αλλα ασε μας να κανουμε και τον δικο μας χιουμοριστικο σχολιασμο, οσο διαβαζουμε τις περιπετειες σου, εχοντας υποτυπωδως την αισθηση οτι ακολουθουμε την παρεα σου στις περιπετειες της.
Και παλι σε ευχαριστουμε που μπαινεις στον κοπο να γραψεις τοσο γλαφυρα μια ταξιδιωτικη περιπετεια σου. Δηλωνω και εγω μελος του φαν κλαμπ σου.

 

[traveladdict]

Αγαπημένο μου ημερολόγιο:
Σήμερα πολύ λυπήθηκα γιατί ο Κωστάκης μού 'φαγε το σάντουιτς στο σχολείο και γιατί ξυπνήσαμε νωρίς λόγω χιόνι και βαλθήκαμε να ανεβαίνουμε σαν τις κατσίκες στους γκρεμοί.
Προορισμός μας το πασίγνωστο και κοσμοπολίτικο ορεινό θέρετρο Pheriche, πως είναι το Aspen? Ουδεμία σχέσις.
Λοιπόν αυτό το Pheriche είναι ένα ανεπανάληπτο σύνολο από μουλαροστάβλους και ξενώνες που βρωμοκοπάνε κοπριά, σε υψόμετρο 3.900 μέτρα και σε μια κοιλάδα που τη βαράνε αλύπητα οι άνεμοι και περιτριγυρισμένη από τα ψηλά βουνά και παγετώνες.

Νύχτα ακόμα και είμαστε με την τσίμπλα στο μάτι και σερνόμαστε στην κυριολεξία στο λασπωμένο μονοπάτι, καθότι ξενυχτήσαμε την προηγούμενη και ριπές παγωμένου αέρα μας κάνουν να ριγούμε, παρ' όλα τα ορειβατικά ρούχα που φοράμε.
Το ποτάμι ορμητικό κυλάει στα αριστερά μας τώρα και σε κάποια στιγμή φτάνουμε στην 3.256ή γέφυρα της διαδρομής μας.
Αυτή η γέφυρα, κοίτα να δεις τώρα, είχε το εξής κουφό: δεν είχε πλαϊνά συρματόσχοινα για να πιανόμαστε, γιατί κάποιος τα είχε κλέψει, έτσι μας είπε ο νεπαλέζος οδηγός, να λέμε και το όνομα του: Νταλίτ.
Πως τώρα ο κλέφτης έκοψε ολόκληρα συρματόσχοινα και η γέφυρα δεν έπεσε, αυτό είναι ένα μυστήριο, που καθόλου δεν έλυσα...
Πάμε σαν τη καλή χαρά, όλοι μαζί παιδιά, που να την περάσεις...
Να κουνιέται πέρα δώθε και από κάτω το ποτάμι να είναι μισοπαγωμένο, κάτασπροι σταλακτίτες πάγου να κρέμονται από τους βράχους και δίπλα στους αφρισμένους και εξαιρετικά δυνατούς καταρράκτες.
Ένας-ένας και με βοήθεια περνούσαμε, γιατί δεν ήταν που ταλαντευότανε η γέφυρα μόνο από τα βαριά μας βήματα ( φορούσαμε και άρβυλα), κουνιόταν και από τον δυνατό αέρα. Το χιόνι είχε σταματήσει να πέφτει τη νύχτα, αλλά τα πάντα ήταν ντυμένα στα λευκά και έκανε ψόφο.
Και εκεί που περάσαμε τη γέφυρα, νάσου κάτι πτωχοί.
Λαθρέμποροι Θιβετιανοί που έφερναν στο Νεπάλ καλούδια από την Κίνα, μέσα από τις ορεινές διαβάσεις στο καταχείμωνο. Σιγά μην είχε φρουρούς το διαλυμένο από τον πόλεμο Νεπάλ...
Που πάτε ωρε παιδιά? Πάμε να πατήσουμε την Τροπολιτσά, αλλά ενίοτε είμεθα και λαχειοπώλαι. Α, πουλάμε και χαλιά. Καλού κακού δεν παίρνετε και κανένα κάρπετ, που έχουμε κάτι φτηνούλια να σας βρίσκεται?
Έχουμε κάρπετ στην Ελλάδα, α από το Ελλάντα είστε? Οου Ντέσπινος Μιραουράκι!
Η άλλη η τρελή να θέλει να πάρει κάρπετ και να τον τραβά τον δικό της από το μανίκι:
Θέλω!
Τι θέλεις καλό μου?
Θέλω σου λέω!
Τι? Έρωτα ή πόλεμο?
Στα πρόθυρα εγκεφαλικού η γκόμενα και που να βρεις πάπιες και πιεσόμετρα στη λαλάκα...
Θέλω χαλί! Εκείνο το πράσινο.
Από όλα τα έθνικ, διάλεξε ένα πράσινο που θύμιζε τη Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη.
Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, που να το κουβαλάμε τώρα στα ρουμάνια, τίποτα αυτή, εμείς να κάνουμε συμβούλιο παρακάτω που να τη θάψουμε μετά το φόνο, γιατί θα μας άλλαζε τον αδόξαστο μέχρι να πάμε επάνω.

Τελικά το χαλί δεν αγοράστηκε.
Αυτή να έχει μούτρα και να μη μιλάει σε κανέναν. Σκυλομετάνιωνε που τον παντρεύτηκε τον άσχετο, που δεν μπορούσε να εκτιμήσει το χαλί-κέρμιτ.
Αυτή στη ζωή της ήθελε έναν ωραίο, πλούσιο, ευγενικό, γυμνασμένο, καλό, ειλικρινή, σοβαρό, τρυφερό, ψηλό, ελαφρώς-τριχωτό-άνδρα, που να ξέρει τι θέλει, για να την πάρει και να χαθούν στο ηλιοβασίλεμα. Επίσης σιχαίνεται το ψέμα,την υποκρισία, είναι ο εαυτός της και ψάχνει καλή παρέα, και γιατί όχι, σχέση.
Και τώρα πάει το χαλί...Θα της το πάρει καμιά άλλη πιο καπάτσα και τι θα κάνει?????
Με βλέπει να περπατάω ατάραχος και αγέρωχος, ένας κούκλος και μου'ρχεται και αρχίζει το πίτσι-πίτσι:
Αχ που να σου τα λέω κύριε traveladdict μου, τι χαλί ήταν αυτό? Πως την πάτησα έτσι? Και αυτό το γομάρι ο άντρας μου. Πες του !!!!
Τι να του πω μαντάμ?
Να γυρίσει να τους προλάβει και εμείς, να! εδώ θα κάτσουμε να τον περιμένουμε.
Σιγά μη του πω να πάει να κάνει και ανταύγειες.
Μα γιατίίί?
Α, πρέπει να μειώσεις τη δόση των Πρόζακ καλή μου, γιατί αν συνεχίσεις έτσι, θα πάθεις ότι έπαθε και η καριέρα της Βίσση. Άσε με.
Σούφρωσε τα χείλια της και έφυγε. Τις επόμενες 1.500 ώρες κατάστρωνε σχέδια πως να μας καταστρέψει όλους και να μας κληρονομήσει. Παντοιοτρόπως.

Στο μεταξύ, η ανηφόρα, ανηφόρα. Περάσαμε από κάτι παραδεισένια χωριά με χεσμένα μωρά, μαύρα από την κάπνα να μπουσουλάνε στα παγωμένα λασπόνερα.
Α, να πιούμε τσάι!
Που? εδώ?
Εδώ.
Είναι κάτι Ρώσοι και τρώνε αηδίες. Από που είστε? Ρούσια, εντ γιου? Από την Ελλάδα. Οου αι λοβ Γκρίτσιγια! μένυ άϊλαντς! Mykonos, Amorgos, Pentakatharos, Axeperastos, κλπ κλπ.
Καθόμαστε να ξεκουραστούμε λίγο, αρχίζει το δούλεμα:
Ψιτ, Νταλίτ δεν θα τραγουδήσεις? Τίποτα αυτός, αν τραγουδούσε θα έχανε το φιλοδώρημα. Αχ τι κρίμα που δεν τραγουδάς, να μας φτιάξεις λίγο, να πάρουμε δυνάμεις να ανεβούμε στα όρεα και στα άγρια βουνά! Μούγγα αυτός.
Άξιος, άξιος! μπράβο σ'αυτόν που θα βγάλει κάτι παραπάνω και μπράβο σε μας που δεν θα τον ακούγαμε να τσιροκοπάει στα φαράγγια που κάνουν και αντίλαλο και πολλαπλασιάζεται η άρια...
Αρχίζει να χιονίζει πάλι. Ένα χιόνι ψιλό και παγωμένο, σκληρό σαν ρύζι, που μας μαστίγωνε ξεπερνώντας τα όρια του πόνου στα παγωμένα μας πρόσωπα. Ο αέρας που ήταν το λιγότερο 1000 μποφόρ, τόριχνε πάνω μας σαν αμμοβολή. Α ωραία, θα κάνουμε και πίλινγκ.
Ο αρχηγός μας μαζεύει και μας λέει να βάλουμε τις μπαλακλάβες ( τις κουκούλες που καλύπτουν το πρόσωπο εκτός από τα μάτια) και τα γυαλιά. Το κρύο να είναι ανυπόφορο, η θερμοκρασία νάχει πέσει στους -5 και νάναι μεσημέρι! Είχα παγώσει, έφταιγε και το ότι δεν καλοκοιμήθηκα και η κούραση άρχισε να παίζει παιχνίδια μαζί μου.
Οι άλλοι άρχισαν να ανησυχούν: Που είναι αυτό το Pheriche επιτέλους? Είναι πολλή ώρα που περάσαμε τη ζώνη του δάσους και είμαστε πλέον σε αλπικά -ή μάλλον Ιμαλαϊκά - παγωμένα λειβάδια, χωρίς δέντρα, εκτεθειμένοι σε δυνατό παγωμένο αέρα. Από μέσα να είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Όσος ιδρώτας έβγαινε από το σκούφο, πάγωνε πάνω στα μαλλιά μου και ήμουν σαν τον Αι Βασίλη: Κόκκινο μπουφάν, κόκκινος σκούφος και άσπρο τσουλούφι.
Μαζί με το κρύο και την κούραση, άρχισε να μας γυροφέρνει και το υψόμετρο. Οι ανάσες να γίνονται βαριές και έντονες και οι στάσεις περισσότερες. Ο αρχηγός μπροστά, ο Νταλίτ ανύπαρκτος - τραγουδούσε από μέσα του σίγουρα - οι κοπελιές πίσω με τους αχθοφόρους και οι υπόλοιποι στη μέση. Ένα κουρασμένο κονβόι μισού χιλιομέτρου.
Κια ξαφνικά ένα πανόραμα άνοιξε μπροστά μας: η κοιλάδα του Pheriche. Καλά, το θέαμα μας αποζημίωσε και για την κούραση και για τον εκνευρισμό και για όλα. Μια τεράστια κοιλάδα με γύρω-γύρω βουνά τόσο ψηλά, που νόμιζες ότι εκτοξεύονταν στον ουρανό. Τα χιόνια έφταναν μέχρι κάτω και μέσα στο γαλάζιο/άσπρο/γκρι τοπίο φάνηκαν τα πρώτα σπιτάκια του οικισμού. Χαρά, κακό, σιγά παιδιά μην ενθουσιάζεστε γιατί θα τραγουδήσει αυτός, μην εξαγριώσει κανένα γιακ και μας κουτουλήσει.

Ο ξενώνας πολύ καλύτερος από ότι περιμέναμε, μέχρι και ζεστό νερό μας ετοίμασαν. Λόγω της παντελούς απουσίας δέντρων,δεν καίνε ξύλα αλλά σβουνιές, κοπριά ξεραμένη δηλαδή, που γεμίζει το δωμάτιο με μια υπέροχη αρωματισμένη κάπνα, που κάνει και ατμόσφαιρα...

Αφού τακτοποιηθήκαμε, καθήσαμε για χαλάρωμα στην τραπεζαρία.
Είμασταν οι μόνοι πελάτες. Αρχίσαμε την κουβέντα, άρχισαν τα ποδοσφαιρικά, οι φωνές, τα συνήθη των ελλήνων.
Οι δυο γυναίκες καθόταν πιο πέρα και ήταν στο ψου-ψου, σχολίαζαν τα γεγονότα του χαλιού και η άλουστη το φυσούσε και δεν κρύωνε, γιατί το μπάνισε αυτή το χαλί γιατί είναι από την Καλαμάτα και ξέρει από καλό λάδι.
Αρχίζουν οι ερωτήσεις: τι ζώα θα δούμε?
Καμιά λεοπάρδαλη των χιονιών, αλλά αν δείτε λεοπάρδαλη, και σιγουρευτείτε ότι δεν είναι κανένας ουκρανός ορειβάτης με λεοπάρ σαλοπέτα, μόλις γυρίσετε στην Ελλάδα, παίξτε και κανένα τζόκερ, γιατί τέτοια τύχη, ούτε ο Γκαστόνε Ντακ.
Πετιέται η μία: Α, εγώ μόλις γυρίσουμε στο Κατμαντού, θέλω να δω ελέφαντες!
Απαντάει η άλλη: Α πα πα, μη μου μιλάς για ελέφαντες, δεν τους μπορώ!
Γιατί δεν τους μπορείς?
Δεν τους θέλω σου λέω, δεν τους μπορώ.
Λέω μέσα μου, ελέφαντας θα την τσίμπησε όταν ήταν μικρή, δεν γίνεται αλλιώς, και της έμεινε το ψυχολογικό...
Γυρνάνε σε μένα: Εσύ με τα τόσα ταξίδια, τι ζώα πιστεύεις ότι θα δούμε?
Α, εγώ δίνω συμβουλές σε άλλη στήλη, ρωτήστε το παληκάρι από δω. Ο αρχηγός να θέλει να γελάσει, αλλά κρατιότανε.
Έρχεται το φαγητό.
Κάτι η ζέστη, κάτι το φαγητό, κάτι που χαλαρώσαμε, το ζευγάρι τα ξαναβρήκε: Τζου τζου τζου, χι χι χι, τσουκου-τσουκου κλπ. Ξεράσογλου.
Πέσαμε να κοιμηθούμε με τη χιονοθύελλα να λυσσομανάει έξω.

 

[KIKI]

πολυ ωραιο οδοιπορικο και απολαυστικη αφηγηση ...

 

[Pandora]

Στο σημερινό επεισόδιο, θα τα βάλω με τη σειρά :

χαμογελάω, τρομάζω, ανταριάζομαι, χαχανίζω, ξεκαρδίζομαι, ανησυχώ, ξαναγελάω, κρυφογελάω...

και περιμένω τη συνέχεια...

 

[ΕΡΣΗ]

Ναι όλα τα είχε το σημερινό κομμάτι! Είναι τέλειο και γράφεις εξαιρετικά διασκεδαστικά!
Μπράβο!
Πάντως ακόμη να συνέλθω από εκείνη τη γέφυρα...έχω και μια υψοφοβία κιόλας...

 

[ioanna karagianni]

Καλή η σειρά της Πανδώρας αλλά εγώ έμεινα στην τρομάρα της γέφυρας γιατί από μικρή γιατρέ μου αυτός ήτο ο εφιάλτης μου και τώρα μου ξανάρθε. Καταπληκτική διήγηση και πολύ αστεία.

 

[Bahari]

Τώρα μόλις ανακάλυψα αυτή την ιστορία και είμαι τρισευτυχισμένη που δεν την είχα ανακαλύψει νωρίτερα κι έτσι τώρα μπόρεσα να την απολαύσω καλύτερα μονοκόμματη :xmas_biggrin: Θα έλιωνα από την αγωνία μέχρι να γράψεις τη συνέχεια :xmas_mrgreen:
Συναρπαστική περιγραφή, είναι σα να βρίσκομαι εκεί, ακούω τον Νταλίτ, περνάω γέφυρες (μαμάκα μου!!!), μουσκεύω, κρυώνω, απολαμβάνω το τοπίο, μα πάνω απ' όλα έχω ψοφήσει στο γέλιο
Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια :xmas_lol:

 

[romantic woman]

Το γέλιο συνεχίζεται...όπως και το ενδιαφέρον για το επόμενο επεισόδιο της σειράς,αλλά έχω μια απορία.... δεν"κολλάω" ούτε στη γέφυρα,ούτε στο ψοφόκρυο,ούτε στην άλουστη την οποία παρεπιπτόντως πρέπει να την αποκαλείς πλέον.. η λουσμένη η η τέως άλουστη αφού ταχτοποιήθηκε...."κόλλησα" στο σημείο που λές ότι στον ξενώνα καίγαν αντί για δέντρα ξεραμένη κοπριά,δηλ.εν ολίγοις μύριζε σκ..ίλα η ατμόσφαιρα...αυτό ρε παιδιά πώς αντέχεται;να τρώς και να κοιμάσαι μετά από τέτοια ταλαιπωρία υπό την ευωδία σκ...ίλας ε δεν αντέχεται!

 

[traveladdict]

Το γέλιο συνεχίζεται...όπως και το ενδιαφέρον για το επόμενο επεισόδιο της σειράς,αλλά έχω μια απορία.... δεν"κολλάω" ούτε στη γέφυρα,ούτε στο ψοφόκρυο,ούτε στην άλουστη την οποία παρεπιπτόντως πρέπει να την αποκαλείς πλέον.. η λουσμένη η η τέως άλουστη αφού ταχτοποιήθηκε...."κόλλησα" στο σημείο που λές ότι στον ξενώνα καίγαν αντί για δέντρα ξεραμένη κοπριά,δηλ.εν ολίγοις μύριζε σκ..ίλα η ατμόσφαιρα...αυτό ρε παιδιά πώς αντέχεται;να τρώς και να κοιμάσαι μετά από τέτοια ταλαιπωρία υπό την ευωδία σκ...ίλας ε δεν αντέχεται!

Στεγνή κοπριά είναι, δεν πολυμυρίζει, ειδικά όταν καίγεται δεν μυρίζει σκατίλες, έχει άλλη εσάνς, πως να σου το πω τώρα να μη γίνει και θέμα, μυρίζει σαν πολυκαιρισμένο σκατό - που έχει χάσει τη βαρβατίλα του και έχει απόμείνει μια θαμπή ανάμνηση της παλιάς του δόξας.
Η κάπνα είναι που μυρίζει πολύ - όχι αυτό που είπαμε, μη το επεναλαμβάνουμε - αλλά κάπνα ρε παιδί μου, σαν να βάζεις το πρόσωπο σε καμινάδα. Πυκνή, αγνή, παρθένα κάπνα.

 

[romantic woman]

ε τι να πω τώρα,ότι έχω ξεραθεί στο γέλιο είναι λίγο..,μ'ολη αυτή την ανάλυση περί κοπριάς και παλιάς δόξας...:xmas_lol:και δε σου φαινόταν βρε travelladict ότι βγάζεις τόσο χιούμορ!!
σ ευχαριστώ πάντως για την διευκρίνηση :xmas_lol::xmas_lol:

 

[traveladdict]

Όλο τη νύχτα στριφογύριζα στον υπνόσακο, σαν να με στένευε, ρε μπας και έβαλα κιλά με τόση πεζοπορία? Διψούσα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω από την έλειψη οξυγόνου, αλλά και γιατί κρύωσα και βούλωσε η μύτη μου. Το νερό στο παγούρι έιχε παγώσει και το στόμα μου ήταν σαν να είχα μασήσει κιμωλίες.

Το πρωί σηκώθηκα πρώτος - έτσι νόμισα - και βρήκα τον Νταλίτ, που διάβαζε για την αειφόρο ανάπτυξη της Κάτω Ασίας.
Η τραπεζαρία ντουμάνι. Καταχνιά και μαυρίλα, ούτε ο Ντίκενς τέτοιο πράγμα.

Η ατμόσφαιρα βαριά, βγαίνει η δικιά σου με κάλτσα-τερλίκι ροζ και πράσινη, θα την πήρε από κανένα Κουσάντασι, και βάζει τις φωνές:
Σβήστε την αυτή τη kolosomba, θα πάθουμε τίποτα με τόσο μονοξείδιο της θείας!
Μα άμα τη σβήσουμε καλή μου θα ζήσουμε τεσεράμισι λεπτά μόνο, τόσο κρύο κάνει πρωινιάτικα, η σκιά μου πάγωσε στον τοίχο και θέλω σκαρπέλο να την ξεκολλήσω.

Αυτή το χαβά της, την έπιασε η υστερία από νωρίς, ο Νταλίτ χάζευε, πήγε να χώσει το δάχτυλο στη μύτη του, με βλέπει ότι τον βλέπω και κάνει ότι ξύνεται.
Αυτήν δεν τη βλέπω μέχρι το camp, ή θα τα μαζέψει και θα του δίνει και θα ζητήσει και διαζύγιο, ή θα τον πάρει και τον άντρα της κάτω μαζί της.

Αυτός τώρα άλλο ταγάρι: πρωί πρωί έπινε καφέ που κουβαλούσε από την Ελλάδα και σνόμπαρε τα υπέροχα τσάγια που έχει στα Ιμαλάια.

Αυτός βαριόταν κιόλας. Και την είχε και γραμμένη κανονικά:
Γιώργοοοοο! έλα να με βοηθήσεις να διπλώσουμε τα σλίπιγκ μπαμ!
Αχ δεν μπορώ τώρα αγαπούλα μου, κρατάω σημειώσεις για την αναπαραγωγή του κολεόπτερου των Ιμαλαίων, φτιάξτα εσύ που πιάνουν τα χεράκια σου, τζουκου τζούκου το νινί μου!

Μούρχεται να βουτήξω τη μασιά με την κοπριά επάνω και να τους πάρω στο κυνήγι, μμμ καλή ιδέα, θα ζεσταθώ κιόλας.

Ξυπνάνε και οι άλλοι, μας λέει ο Πάνος - ο αρχηγός ήταν αυτός - σήμερα θα κάνουμε εγκλιματισμό, όπως στο Namche Bazar, θα μείνουμε κι άλλη βραδιά εδώ και όλη τη μέρα θα περπατάμε.
Ναι, καλά, πέρασε και δεν ακούμπησε, ποιος ήρθε?
Είχαμε κάτι τράπουλες και στρώθηκαν όλοι στη μπιρίμπα - μπιρίμπα - μπιρίμπα, φωνάζοντας αρρίμπα - αρρίμπα - αρρίμπα, που να τρέχουν τώρα με το τακούνι στα χωράφια...

Έξω να τόχει στρώσει και η φύσις να ζωγραφίζει στην παλέτα της εναν πάλευκο αφράτο μανδύα, ω τι ωραία που είναι η αποταμίευσις.

Εγώ, του λέω, θα έρθω!!!! Μπράβο το παλικάρι μου, άντε να πάμε, γιατί αυτοί δεν ξεκολλάνε από τον μπαλαντέρ, ούτε πρωτοχρονιά να ήτανε.
Βάζουμε γκέτες, σαλοπέτα, μπουφάν, σκούφο και όλα τα υπόλοιπα της συλλογής και πάμε.
Πάμε που λέτε, οι δυό μας και αρχίσαμε το περπάτημα. Η κοιλάδα είναι επίπεδη και το μονοπάτι πάει κατά μήκος του ποταμού, ο οποίος ρέει στα αριστερά, αλλά δεν είναι και πολύ ορμητικός εδώ, λόγω του ομαλού εδάφους. Μόλις βγήκαμε από το Pheriche, ακολουθήσαμε το μονοπάτι για καμιά ώρα, περπατώντας στο φρέσκο χιόνι.
Ο αέρας είχε πέσει και η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει ανταμείβοντας μας με απίστευτα τοπία και γιγαντιαία βουνά γεμάτα πάγους και χιόνια.
Προσέξτε, δεν μιλάω για βουνά που τα βλέπεις κάπου στο βάθος, αυτά ήταν μπροστά μας, τα κοιτούσαμε και το κεφάλι μας πήγαινε προς τα πίσω και πήγαινε, γιατί είμασταν ακριβώς από κάτω τους.
Σαν να είσαι κάτω από έναν ουρανοξύστη και προσπαθείς να δεις πόσα πατώματα έχει.

Βγαίνοντας από την κοιλάδα, το μονοπάτι άρχισε να ανηφορίζει πάλι.
Μου λέει ο Πάνος: Εσύ σήμερα κάνεις αυτό που θα κάνουν οι άλλοι αύριο. Αύριο εσύ θα πετάς και οι άλλοι θα σέρνονται, που μου θέλουν και μπιρίμπες.
Αχ πολύ το χάρηκα που θα πετάω αύριο!
Η ανηφόρα αρχίζει και γίνεται απότομη, το χιόνι παραδόξως λιγοστεύει μου λέει ο άλλος, είναι γιατί αυτή η πλαγιά είναι υπήνεμη, δεν την πιάνει ο αέρας και προστατεύεται.
Μετά από δυο ώρες ανέβασμα βλέπουμε στην απότομη πλαγιά δυο σπιτάκια. Είναι η Dougla, μου λέει, πολλοί ορειβάτες διανυκτερεύουν εδώ μετά το Pheriche, γιατί το υψόμετρο είναι 4.620 μέτρα και βολεύει.
Περνάμε κάτι παγωμένους χειμαρρους με σταλακτίτες πάγου και φτάνουμνε στη Dougla. Ο Χριστός και η Παναγία! Βρωμιά, το ένα σπίι ήταν κλειστό λόγω χειμώνα, το άλλο έιχε κραβάτια μέσα στην τραπεζαρία που βρωμοκοπούσε.

Α, εδώ να φέρουμε το ζεύγος να ξαναμισηθούνε.

Το μεσημεράκι αρχίσαμε την κάθοδο.
Παρ'όλη την κούραση, η βόλτα αυτή μου άρεσε και με αναζωογόνησε, είχα ανάγκη και από λίγη ησυχία και το πολύ το μπούρου-μπούρου δεν το αντέχω.
Μετο που φτάνουμε κάτω, καταλάβαμε ότι πρέπει να έγινε σφαγή. Να μη μιλιούνται.

Ρε Νταλίτ, γουότ χάπεντ?
Εεεμ δατ λέιντι .... εεεμ
Αχ δεν με βοηθάς...
Kαι μου τόλεγε η μαμά μου να στρώσω τον κώλο μου για το proficiency...
Γουίτς λέιντι? Ποιά κυρία?
Αρχίζει στο αγγλικό: Το και το. Δις αντ δις.
Πλακωθήκαν οι δυό τους για το ζεστό νερό που δεν έφτανε και θέλανε να κάνουν μπάνιο. Πφφφ, δηλαδή τι μπάνιο? Σε βαρέλι σαν το Φαρ Ουέστ με τα σαλούν.
Έφυγε η μπιρίμπα και έμεινε η αρρίμπα. Οι τρεις καμπαλέρος ετρέξαν εγκαίρως, ετρέξαν να βάλουν στο μέρος, αρρίμπα φρες.

Συνεχίζει το αγγλικό το άθλιο, ο οδηγός, ο αρχηγός να έχει πάθει την νταράκουλη, να τον έχουμε με τον αιθέρα.
Αχ πως λιποθυμάνε τώρα στα αγγλικά?

Μας μαζεύει λοιπόν και ρίχνει ένα xehesma, πελάτες πελάτες, αλλά δεν θα σκοτωθούμε κιόλας, ακούτε? Και όποιος δεν συμφωνεί, του δίνω έναν αχθοφόρο και σπιτάκι του.
Ότι πεις ισί Λιάκου'μ.

Στο βραδυνό φαγητό άκρα του τάφου σιωπή. Όλοι μουδιασμένοι.
Καληνυχτηστήκαμε ( τι ρήμα, ε?) και πέσαμε για ύπνο.
Άντε ξανά-μανά το στριφογύρισμα στο ψοφόκρυο.

 

[LULLU]

... εεεεεεεεεεεεεεε καλααααααα!!!!!!!!!!!!!! χωρις λογια, γελασα μα γελασα!!!!!
Πραγματι ο Πανος ειναι ασφαλεια παντου ... ανεκδοτα ελεγε??