Νεπάλ Έβερεστ

[alexandrak]

μπραβο!
πολυ ωραιο ταξιδι αλλα και η αφηγηση!
ζηλεψα και γελασα πολλλλυυυυ βραδιατικα!

 

[YBONNH]

Υπεροχη ιστορια! Περιπετεια με "π" κεφαλαιο!!!

 

[ioanna karagianni]

Αχ ωραία χαίρομαι που επανήλθες και συνεχίζεις την ιστορία σου γιατί πολύ μου είχε λείψει. Θα συμφωνήσω με την Έρση για τις "ανθρώπινες σχέσεις" τώρα μπορεί να είναι αστείο και να γελάμε μέχρι δακρύων με την ιστορία σου αλλά και εγώ δεν αντέχω την γκρίνια και την κατινιά όταν και η ίδια ζορίζομαι και είμαι στα όρια μου. Θέλω να τους βαρέσω και να τους στείλω να μετρήσουν το υψόμετρο. Μπράβο για την υπομονή σου και για το χιούμορ σου.

 

[dream traveler]

περιμενω ανυπομονα την συνεχεια!!!!!

 

[traveladdict]

Λοιπόν βλέπω ερωτήσεις σε άλλα τόπικ για το Έβερεστ, γιαυτό και γω ξεσκονίζω ημερολόγιο και σημειώσεις και λέω να συνεχίσω την ιστορία.

Είμαστε στο Lobuche λοιπόν, τσακισμένοι από το υψόμετρο, με απίστευτες ναυτίες και πονοκεφάλους. Παναντόλ, ασπιρίνες και τα συναφή, απλά δεν κατεβαίνουν, σούρχεται να κάνεις εμετό, άσχετα αν δεν έχεις φάει τίποτα τις δυο τελευταίες μέρες.
Η κούραση είναι τέτοια, που σχόλια, κουτσομπολιά και κακιούλες έχουν πλέον σταματήσει.
Το πρωί λοιπόν, με έναν καιρό καταπληκτικό και έναν ήλιο δυνατό, ξεκινήσαμε για το Gorakshep, τον τελικό προορισμό του ταξιδιού μας , στα 5.165 μέτρα.

Η διαδρομή αρκετά ομαλή, αλλά ο ήλιος στο υψόμετρο αυτό είναι ανελέητος και χρειάζεται αντηλιακό 50άρι και πάνω για να προστατευτεί το πρόσωπο. Το υπόλοιπο σώμα είναι καλυμμένο έτσι κι αλλιώς με τα ορειβατικά ρούχα.

Σιγά σιγά αρχίσαμε να καλύπτουμε την απόσταση που μας χώριζε από το Gorakshep.
Αυτό είναι μια τοποθεσία με 2 ξενώνες όλους κι όλους, να τους δέρνουν οι ορεινοί άνεμοι μέσα στην απόλυτη ερημιά. Η διαδρομή μέχρι εκεί κράτησε περίπου 3 ώρες.
Pas mal για ανθρώπους κουρασμένους και νηστικούς που σέρνονται. Βέβαια, οι κάμερες πήραν φωτιά, βγάζαμε όλα τα βουνά τριγύρω και σε όλες τις φωτογραφίες ο ουρανός βγήκε με ένα αφύσικο βαθύ μπλε χρώμα, λόγω του υψομέτρου και της ακτινοβολίας αυτό.
Καμμιά ώρα πριν φτάσουμε, το μονοπάτι άρχισε να γίνεται κάπως επικίνδυνο, δηλαδή πολύ στενό, χωρούσε μόνο το ένα πόδι και αν δεν είχαμε τα μπατόν θα ήταν πολύ δύσκολο να περάσουμε. Από κάτω απλωνόταν ο παγετώνας Khumbu, μια θάλασσα από πάγο με ανώμαλη επιφάνεια.

Εκεί που περπατούσαμε, γυρίζει ο αρχηγός:
Σσσσς κάντε ησυχία!
Σκάμε εμείς και το μόνο που ακούμε είναι ο παγωμένος αέρας να σφυρίζει στους κοφτερούς βράχους. Ένας ανατριχιαστικός ήχος που έκρυβε μια υπόγεια απειλή.
Ξαφνικά, Κρακ! ένας ξερός κρότος σαν μακρινός πυροβολισμός.
Ο παγετώνας ήταν ζωντανός!!!! κινείται πολύ αργά, αρκετά όμως για να κάνει τους πάγους να σπάνε με υπόκωφο κρότο.
Κι΄άλλοι κρότοι! Από παντού! Η πίεση που ασκείται στον παγετώνα είναι τεράστια και τα στρώματα που συντρίβονται, αφού δεν έχουν άλλη διέξοδο, εκτοξεύονται σαν πίδακες μέσα στην έρημο του πάγου, αφήνοντας ένα σύννεφο από τρίμμα πάγου σαν πάχνη. Πως είναι οι πίδακες που εκτοξεύουν οι φάλαινες? Τέτοιο.
Έχω μείνει άφωνος. Δεν το πιστεύω αυτό που βλέπω.
Το ίδιο και οι υπόλοιποι, που με βαριές ανάσες προσπαθούν να ανοιγοκλείσουν θήκες για να βγάλουν κάμερες, πράγμα δύσκολο, για κάνε πως ξεκουμπώνεις, ή ανοίγεις φερμουάρ με χοντρά ορειβατικά γάντια, να σου πω μπράβο...

Το μονοπάτι ανηφορίζει απότομα μέσα σε ένα κόσμο από βράχους και πάγους, νομίζεις ότι είσαι στον Άρη, ή κάτι τέτοιο.
Το Gorakshep φάνηκε τελικά από κάτω μας: 2 κτίσματα με μερικά γιακ δεμένα έξω.

Πάμε στο πρώτο. Η μπόχα είναι απίστευτη. Λέμε, δεν πάμε να δούμε και το άλλο? Πάμε και η κατάσταση είναι η ίδια.
Παρατάμε τα σακίδια και καθόμαστε στην τραπεζαρία.
Είναι μεσημέρι, τρώμε αργά και με προσπάθεια μια ζεστή σούπα, γιατί επιβάλλεται να φάμε κάτι. Έχουμε χάσει όλοι κιλά, τα μάγουλα έχουν ρουφηχτεί, οι άντρες είμαστε αξύριστοι και άγριοι, τα κορίτσια με μαλλιά αχτένιστα και όλοι μας έχουμε σκασμένα χείλια και είμαστε καμένοι από τον ήλιο, με ένα χρώμα σκούρο καστανό σαν το μπουφέ της γιαγιάς μου ένα πράμα.
Εδώ θα ξεκουραστούμε για καμιά ώρα και μετά θα αρχίσουμε την ανάβαση για την κορυφή Kala Pattar, στα 5.525 μέτρα, 360 μέτρα πιο πάνω από το Gorakshep. Η κορυφή αυτή υψώνεται πάνω από το Gorakshep, και είναι το καλύτερο μέρος να δει κανείς το Έβερεστ.
Όχι ότι δεν φαίνεται και από τους ξενώνες, απλά βλέπεις μόνο την κορυφή, από το Kala Pattar όμως το βλέπεις σε όλο του το μεγαλείο.

Αρχίζει η ανάβαση.
Το Kala Pattar είναι ένα βουνό μαύρο λες και είναι ηφαιστειακό. Παντού βράχοι και κοτρώνες, πουθενά χορτάρι, πουθενά ζωή.
Το κρύο είναι ανελέητο, γιατί έχει μαζευτεί συννεφιά που κρύβει τον ήλιο και ο καιρός πάει για χιόνι, μ'αυτό το γκρι χρώμα που προμηνύει τους χιονιάδες.
Δύο ώρες ανεβαίναμε. 360 μέτρα σε 2 ώρες!!!!
Κάθε βήμα και στάση για αναπνοή.
Έβλεπα μπροστά μου μια πέτρα στα 10 μέτρα και έλεγα: άμα σταματήσω 3 φορές μέχρι να τη φτάσω, θα είμαι ευτυχής!!!
Τα κορίτσια δεν άντεξαν και έμειναν στη μέση, τη λυπήθηκα τη Ζωζώ τελικά, πέρα από την πλάκα, έφτασε μέχρι εδώ και ήταν άδικο που δεν μπόρεσε να ανέβει μέχρι επάνω. Το Έβερεστ όμως μια χαρούλα το είδε.
Όταν φτάσαμε στην κορυφή, νόμισα ότι θα μου φύγει η ψυχή.
Αλλά τι θέαμα!!! ήταν ήδη απόγευμα προχωρημένο, τα σύννεφα γύρω από το Έβερεστ είχαν διαλυθεί, αλλά μόνο γύρω από την κορυφή του, όλο το άλλο τοπίο ήταν συννεφιασμένο.
Ο ήλιος έλουζε το Έβερεστ το οποίο ορθωνόταν κοκκινόχρυσο, σαν χαλκός που ασταφτοβολούσε στον ήλιο που έδυε.
Έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Καλά που δεν είχε και μύγες...

Η νύχτα ερχόταν γρήγορα και αρχίσαμε την κάθοδο, σχεδόν κουτρουβαλώντας. Αυτό ήταν πλέον εύκολο!!!!
Το βράδυ γύρω από τη σόμπα, δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε από την ευτυχία, αλλά και για να μη ξεκινήσουμε πάλι καμιά αψιμαχία που θα μπορούσε να χαλάσει την όμορφη ατμόσφαιρα.
Ούτε δώσαμε σημασία στον Νταλίτ, πιάσαμε και κουβέντα με έναν νεαρό λοχαγό, που έφερε τους στρατιώτες του μέχρι εδώ πάνω, να προπονηθούν και να ανοίξει το μάτι τους, να δουν τα ωραία της τιμημένης τους πατρίδας.
Ύπνος βαρύς μέσα σε ένα σλήπιγκ μπαγκ, που πάνω του οι υδρατμοί της αναπνοής σχηματίζαν ενα λεπτό στρώμα πάγου όλη νύχτα.

 

[romantic woman]

πολύ χαίρομαι που συνεχίζεις την ιστορία!
Aς είναι καλά ο καινούργιος με τις ερωτήσεις του που σε προκάλεσε

 

[Rosa]

Μετά από τόση κούραση, τουλάχιστον απολαύσατε την κορυφή......εμείς πάλι, όχι.....την τελευταία μέρα πέσαμε σε τρομερή χιονοθύελλα, φτάσαμε μεν στην κορυφή, αλλά δε βλέπαμε ούτε τη μύτη μας...Ευτυχώς αποζημιωθήκαμε με τις προηγούμενες και επόμενες μέρες, αν και νομίζω πως επιβάλλεται να ξαναπάμε...

 

[kapetanore]

Ευτυχώς που αποφάσισες να συνεχίσεις την ιστορία! Το ταξίδι σου είναι ο μεγάλος μου στόχος και δεν ήθελα με τίποτα να μείνει στην μέση η αφήγηση. Πώς νιώθετε με τις κορυφές των 7 και 8 χιλιάδων μέτρων να σας παρακολουθούν άραγε; Δώσε στον λαό θέρμανση με αποξηραμένη κοπριά, κοφτές ανάσες που να επιβαρύνουν τα κουρασμένα πνευμόνια, ανηφόρες ικανές να διαλύσουν και τα πιο γυμνασμένα πόδια και πάνω απ'όλα πολλές μοναδικές εικόνες...

 

[harilander]

μόλις είδα το άρθρο σου και το διάβασα μονομιάς , πρωτον γιατί αναφέρεσαι σε ενα ταξίδι-προορισμό που θέλω εδω και πολλά χρόνια να το κάνω και δεύτερο εβγαλες πολύ γέλιο!:xmas_biggrin:
Τελικά Acocangua πήγες;
(πρέπει να στρωθω να γράψω για την αναβαση στην Acocangua)

keep on!!:xmas_wink:

 

[ΕΡΣΗ]

Ωπα! Μα που ημουνα τοσον καιρο και δεν ειχα παρει χαμπαρι τη συνεχεια;

 

[traveladdict]

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη, αλλά το κρύο – κρύο. Το πρόγραμμα μας περιλαμβάνει πεζοπορία μέχρι το Everest Base Camp στα 5.360 μέτρα. Η διαδρομή εξίσου συγκλονιστική με τις προηγούμενες, χωρίς όμως μεγάλες εξάρσεις, γιατί πλέον προχωρούσαμε σε μια παγωμένη κοιλάδα, με αμμώδες έδαφος, αποτέλεσμα της διαβρωτικής ενέργειας των παγετώνων για χιλιάδες χρόνια.
Έχοντας μάθει πλέον τι να κάνουμε, ξέρουμε τι να κουβαλάμε (τα μεγάλα σακίδια και οι αχθοφόροι έμειναν πίσω στο Gorakshep και εμείς προχωρούσαμε κάπως πιο ανάλαφροι για τη βάση).
Το Everest Base Camp είναι ο τελικός προορισμός των αποστολών που κάνουν trekking και ήπια ορειβασία πέριξ του ‘Εβερεστ.
Από κει και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα: Οι αποστολές μένουν εδώ καμιά βδομάδα για να εγκλιματιστούν και μετά αρχίζουν την ανάβαση για το basecamp 2. Από το Everest Base Camp και πάνω απαγορεύεται να πάει κανείς χωρίς να συμμετέχει σε επίσημη αποστολή κιαυτό γίνεται για οικονομικούς λόγους, η κυβέρνηση του Νεπάλ χρεώνει εξωφρενικά ποσά για όσους θέλουν να κατακτήσουν το Έβερεστ, η τελευταία πληροφόρηση που είχα μιλούσε για 50.000 δολάρια, μόνο η άδεια. Βάλε και τους αχθοφόρους, τον επίσημο φορέα που θα το διοργανώσει, γιατρούς, εξοπλισμό, συνοδούς και οδηγούς βουνού, και ορειβάτες υποστήριξης ( σε μια αποστολή 20 ορειβατών, μόνο οι 5-6 πάνε στην κορυφή, οι υπόλοιποι χρησιμοποιούνται για υποστήριξη αυτών των 5-6). Το κόστος είναι πολύ μεγάλο, γιαυτό και στους ορειβατικούς συλλόγους της Ελλάδας γίνεται σφαγή και πισωμαχαιρώματα για το ποιος θα συμμετάσχει.
Βλέπεις, να πας εκεί δωρεάν να σου καλύπτουν τα έξοδα δεν είναι και λίγο πράγμα, γιαυτό και οι περισσότερες ελληνικές αποστολές έχουν στεφθεί με ΑΠΟΛΥΤΗ αποτυχία! Δυστυχώς! Πάνε όσοι έχουν τα μέσα και όχι τις γνώσεις και πολλοί σκοτώνονται κιόλας. Και τώρα που οι ιδιώτες χορηγοί λιγόστεψαν, λιγόστεψαν και οι αποστολές.

Επιστρέφω στην πορεία μας, μετά από 2 ώρες περίπου κάναμε στάση σε κάτι ξασπρισμένα βράχια για να φάμε κάτι, δεν κατέβαινε τίποτα όμως. Μόνο λίγο νεράκι.
Σε λίγο είδαμε τα πρώτα δείγματα ότι πλησιάζαμε στο BaseCamp: Σημαιούλες και σκουπίδια. Όχι πολλά ευτυχώς, τις προηγούμενες μέρες είχαν ανέβει εθελοντές και είχαν καθαρίσει, γιατί η ρύπανση από τις αποστολές είναι μεγάλη. Βλέπαμε πολωνέζικες κονσέρβες και ιταλικές συσκευασίες, ρωσικά μπουκάλια από energydrinks και φακελάκια καφέ με ισπανικές λέξεις. Τι κρίμα! Σε ένα τοπίο θεικό, με κατάλευκα απότομα βουνά τριγύρω, με νερά που αφρίζουν παγωμένα ανάμεσα σε λευκά πετρώματα, να βλέπεις χρωματιστά χαρτάκια και κουτάκια να βρωμίζουν τον τόπο!
Παλιότερα το πρόβλημα ήταν πολύ μεγάλο, αλλά τώρα πάνε πολλοί εθελοντές και καθαρίζουν.
Σε νεότερες φωτογραφίες, είδα ότι υπάρχει τώρα εκεί και ένα κατεστραμμένο ελικόπτερο, που έπεσε σε μια επιχείρηση μεταφοράς ορειβατών νομίζω. Αυτό έγινε λίγα χρόνια μετά που πήγα εγώ.
Προσπαθήσαμε και μεις να μαζέψουμε κάποια σκουπίδια σε μια σακούλα, εγώ βρήκα πολλές μπαταρίες που μόλυναν το έδαφος, αλλά και κάτι μικρούς “θησαυρούς”, όπως γυαλιά ορειβατικά, ένα ανέπαφο πακέτο με ορειβατικά κορδόνια, ένα εκπληκτικό παγούρι, και αναμνηστικές μεταλλικές πλακέτες με ονόματα αποστολών.
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, αρχίσαμε την επιστροφή στο Gorakshep. Ο ήλιος έκαιγε και όμως έκανε κρύο, είναι περίεργο το κλίμα σε τέτοια υψόμετρα.
Φτάσαμε σχετικά νωρίς, καθαριστήκαμε με υγρά χαρτομάντιλα – νερό ούτε για δείγμα – και πέσαμε για έναν ύπνο, από τις λίγες φορές που είχαμε χρόνο να ξεκουραστούμε, ενώ ήταν μέρα ακόμα έξω.
Μπορούσαμε να κατηφορίσουμε προς το Lobuche βέβαια, αλλά η εμπειρία σε εκείνο το καταφύγιο με την ποδαρίλα και τους εμετούς ήταν τραυματική και προτιμήσαμε να μείνουμε στο πρωτόγονο, αλλά φιλόξενο Gorakshep.
Με το που έπεσε ο ήλιος, άρχισε μια παγωνιά απίστευτη και αφού σηκωθήκαμε από τον απογευματινό ύπνο, μαζευτήκαμε γύρω από τη σόμπα για την καθιερωμένη σούπα και το άνοστο φαγητό που μας σέρβιραν.

Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε συννεφιασμένη.
Αποχαιρετήσαμε το Gorakshep, το οποίο μας φιλοξένησε για 2 βράδια και αρχίσαμε την κατάβαση. Τα δυσκολότερα είχαν περάσει, πλέον κατεβαίναμε και σίγουρα οι δυσκολίες από το υψόμετρο θα περιορίζονταν.
Περπατώντας περάσαμε από τους παγετώνες που έσκαγαν με κρότο, τα ίδια μονοπάτια και δεν συναντήσαμε ψυχή, μη ξεχνάμε ότι ήταν χειμώνας και πολλοί λίγοι τολμούν να πάνε εκεί στο καταχείμωνο.
Όταν φτάσαμε στο γνώριμο και βρωμερό Lobuche, άρχισε να χιονίζει. Δεν θέλαμε να καθίσουμε ούτε για πλάκα, συνεχίσαμε, αλλά δεν πήραμε το δρόμο για το Pheriche (όπου είχαμε μείνει λίγες μέρες πριν), αλλά για το Dingboche.
Τα τοπία γύρω όπως είπα και παλιότερα απλά δεν περιγράφονται, πρέπει να πάει κανείς εκεί και να τα δει με τα ίδια του τα μάτια.
Περάσαμε κάτω από την κορυφή MeraPeak (5.820 μέτρα), σχετικά εύκολη που πάνε αρκετοί ορειβάτες για εξάσκηση, μετά από κάτι εγκαταλειμμένους οικισμούς βοσκών και μέσα από πυκνή χιονόπτωση, φτάσαμε τελικά στο Dingboche στα 4.410 μέτρα.
Αυτό είναι λίγο ψηλότερα από το Pheriche και πολλοί ορειβάτες το προτιμούν όταν ανεβαίνουν, αλλά πέφτει λίγο έξω από το δρομολόγιο και τρως χρόνο. Στην κατάβαση όμως που πας πιο γρήγορα δεν πειράζει.
Από το Dingboche ξεκινάει και το μονοπάτι για το Island Peak, ή αλλιώς ImjaTse ( 6.189 μέτρα), που επίσης πάνε πολλοί ορειβάτες για προπόνηση. Ο Πάνος, ο αρχηγός μας, είχε ανέβει στην κορυφή αυτή και την ήξερε.
Στο Dingboche μείναμε σε έναν ξενώνα που τον είχε μια συμπαθέστατη οικογένεια, η κυρία μάλιστα μαγείρευε πολύ καλά.
Μια άλλη ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι μπορούσαν να ζεστάνουν νερό σε καζάνια και να κάνουμε μπάνιο, κάτι που μας ενθουσίασε όλους και κυρίως τα κορίτσια της παρέας, που οι καημένες είχαν γίνει σαν μπαγιάτικες τυρόπιτες με τέτοια ταλαιπωρία…
Φρέσκοι-φρέσκοι πέσαμε με τα μούτρα στα θιβετιανά εδέσματα της μαγείρισσας, σχολιάζοντας τα τελευταία γεγονότα της πορείας μας και με έκπληξη διαπιστώσαμε πόσα κιλά είχαμε χάσει, αφού τα ρούχα μας έπλεαν επάνω μας. Με σχεδόν χίλια μέτρα διαφορά στο υψόμετρο, ο ύπνος στον ξενώνα του Dingboche ήταν υπέροχος, παρ’ολο το κρύο.
Ο ουρανός καθάρισε και ένα λαμπερό φεγγάρι ανέτειλε αργά τη νύχτα φωτίζοντας το εσωτερικό του πρωτόγονου δωματίου μου.

 

[KLEOPATRA]

Δηλωνω μαγεμενη !Εισαι απολαυστικος!
Τι να πρωτοσχολιασω ....την απιστευτη περιπετεια...το κουραγιο και την ψυχικη δυναμη σας ...τα φοβερα τοπια που περγραφεις ...το οτι καλα που ειναι νυχτα κ δεν ειμαι στη δουλεια να ξεκαρδιζομαι στα γελια και να με κοιτουν περιεργα οι διπλανοι μου?
Συγχαρητηρια για ολα!