Νεπάλ Έβερεστ

[ioanna karagianni]

Η ιστορία συνεχίζει να είναι αστεία και απολαυστική, με κάνει να ξεχνάω ότι στην πραγματικότητα θα είχατε ξεπατωθεί στο περπάτημα, θα είχατε ταλαιπωρηθεί στα καταλύματα, θα είχατε νοσταλγήσει μια υποτυπώδη άνεση.

Τώρα μάλιστα σκέφτομαι ότι χρωστάτε πολλά στο ανεκδιήγητο ζευγάρι που περιγράφεις γιατί είχατε κάτι να ασχολείσθε και να ξεχνάτε τα πάθη σας και αποτελούσαν εξιλαστήρια θύματα της παρέας με την συμπεριφορά τους. Βρωμάει το δωμάτιο από την κάπνα; Πετάει μια βλακεία η άλουστη. Σας σέρνεται η γλώσσα από το περπάτημα; Απαιτεί η τρελή να αγοράσει τον Κέρμιτ πλακέ (άκου εκεί «Κέρμιτ» πως το σκέφτηκες:xmas_lol και πάει λέγοντας. Αρχίζω να σκέφτομαι μήπως δεν ήταν πραγματικό ζευγάρι αλλά τους είχε προσλάβει ο αρχηγός για να διατηρήσει ακμαίο το ηθικό της υπόλοιπης ομάδας και να έχετε κάποιον να βρίζετε για να μην πλακωθείτε μεταξύ σας;

 

[ΕΡΣΗ]

Αχχ! Απο περιπετεια στα Ιμαλαια σε θεατρικο ανθρωπινων σχεσεων το γυριζεις. Μετα απο αυτο ειναι που πηγες σε εκεινη τη σκητη στο Αγιο Ορος για να αποκοπεις και να συνελθεις απο την ανθρωπινη κωμωδια;

 

[Pandora]

Αυτή η πατέντα των γαλλικών (!) με τα greeklish με ξετρέλανε...:xmas_lol:

Το...θεατρικό, ανεπανάληπτο !:xmas_wink: Ζωγραφίζεις λέμε...:xmas_lol:

 

[SARAH]

Καταπληκτική περιγραφή,με πολλή ζωντάνια και χιούμορ...γέλασα με την ψυχή μου...ακόμη γελάω!!Ζούπερ!!!

 

[carbonara]

Καταπληκτική η ιστορία σου traveladdict. Τη διάβασα όλη μεμιάς και γέλασα με την καρδιά μου. Πολύ ωραίες και οι εικόνες που μας περιγράφεις.

 

[eleni70]

εχω πάθει στερηση...
ζητάω συνέχεια της ιστορίας άμεσα...
είναι και σαββατοκύριακο και είμαι ξεκούραστη για να συνεχίσουμε την ανάβαση...
traveladicct το κοινό σου περιμένει....

 

[ioanna karagianni]

Και εξακολουθεί να περιμένει ...:roll::roll:

 

[traveladdict]

Λοιπόν μετά από ένα χειμωνιάτικο ταξιδάκι στη Μαδρίτη, επιστρέφω δριμύτερος.

Που είχαμε μείνει? α στο Pheriche.
Την επόμενη ημέρα νάμαστε όλοι μαζί να τρώμε κάτι απίστευτες αηδίες, που ήταν στα ντουλάπια του ξενώνα, από την εποχή που η Άννα Μαρία ήταν ακόμα βασίλισσα.
Να τους λέω, μη τρώτε τα αυγά, θα πάθετε το κακό, τίποτα αυτοί, να τρώνε και να πίνουνε.
Είχε ο Πάνος κάτι παστέλια και κάτι μπισκότα, μας τα δίνει, το κακό είχε γίνει όμως.

Αφού φύγαμε από τον ξενώνα, βρεθήκαμε να περπατάμε στα χιονισμένα μονοπάτια της κοιλάδας. Εγώ όπως είχε προβλέψει ο Πάνος πετούσα. Οι άλλοι να σέρνονται.
Αρχίζει πάλι η ανηφόρα, περνούσαμε γνώριμα για μένα μέρη, μια και τα περπάτησα την προηγουμένη.

Όταν φτάσαμε στη Ντούγκλα, άρχισε πάλι να χιονίζει.
Από δω και πάνω, άρχιζε η μεγάλη ανηφόρα.
Σε τέτοιο υψόμετρο, κάθε βήμα ισούται με έξτρα προσπάθεια και η ανηφόρα αυτή, απότομη και άγρια - σε πολλά σημεία είναι σχεδόν κατακόρυφη - ήρθε να μας αποτελειώσει.
Φυσώντας και ξεφυσώντας ανεβαίναμε και ανεβαίναμε, μέχρι που τα σπιτάκια της Ντούγκλα φαινόταν μικροσκοπικά από κάτω μας. Η ανάσα να κόβεται και ο ιδρώτας να κυλάει στα παγωμένα μας πρόσωπα.
Το τοπίο γύρω κάτι παραπάνω από θεϊκό. Δεν περιγράφεται με λόγια, ούτε οι φωτογραφίες μπορούν να απεικονίσουν το μεγαλείο που αντικρίσαμε. Μόνο αν πάει κανείς εκεί πάνω μπορεί να το καταλάβει.

Στο μεταξύ στην ομήγυρη να έχει επικρατήσει μια μούγγα εως δύο.
Εγώ να αρχίσω να παθαίνω στερητικό γκρίνιας.
Μα είναι δυνατόν? Χτες είχανε γίνει μπίλιες και σήμερα πέρασε πρώτος εσύ, α,όχι εσύ, μα σε παρακαλώ κλπ φολκλορικά.

Η άλουστη - που δεν μούρχεται να τη λέω πλέον έτσι, ας της δώσουμε ένα πιο ωραίο και εξωτικό όνομα, ας την πούμε Ζωζώ, η Ζωζώ λοιπόν να έχει γίνει κολλητή με τη Τζουλάνθη και να καταστρώνουν ύπουλα σχέδια πως να βγουν καλλονές και να επισκιάσουν τους υπόλοιπους στη φωτογραφία στο base camp, γιατί αυτή η φωτογραφία θα ήταν και η σημαντικότερη.
Προσπάθησαν βέβαια να μπουν η μια στο μάτι της άλλης με - ας πούμε - αθώες ερωτησούλες προς τα άρρενα μέλη της παρέας:
Τι βγαίνει καλύτερα με φόντο το χιόνι, το μελαχροινό μαλλί, ή το ξανθό?
Οι άλλοι, παθόντες και μαθόντες άλλαζαν τη συζήτηση: το Κιλιμάντζαρο πέφτει μακριά από δω ρε παιδιά? ή έχει ΕΝΑ γυράδικο στα Σεπόλια τι να σου λέω...

Αυτές απτόητες: Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποια είναι πιο όμορφη, εγώ που είμαι μια ξανθιά νεράιδα, καλή, με μόρφωση, που ξέρω μπαλέτο, κιθάρα, μπατίκ και χειροτεχνία, ή η άλλη η δεύτερη, που βάφει τη ρίζα με το κάμελ για τα παπούτσια και έχει και τρίχες σαν τον Μαύρο Πητ???

Κάποια στιγμή έρχεται και η σειρά μου. Δυστυχία μου!
Πες μας καλέ!
Τι να σας λέω τώρα...
Όχι να μας πεις. Γιατί αν δεν βγαίνει το ξανθούν καλά, να φορέσω ένα σκούφο σε μορντοκοκκινοπορτοκαλοκεραμιδί που θα ταιριάζει και πιο πολύ στην ιδιοσυγκρασία μου και στον τέλειο αέρινο χαρακτήρα μου.
Τι να σου πω καλή μου, εμένα δεν με χαλάμε και οι faux.
Πυρ και μανία η Τζουλάνθη.
Η άλλη, είχε μπει σε φάση sizzling, δηλαδή τσιτσιριζότανε από το γεγονός ότι η φάτσα της σκούρηνε και έβαζε τη μπαλακλάβα και την ξανάβγαζε μπας και κρύψει το χάλι της που έκανε και κοντράστ με το χιόνι.
Άντε κορίτσια μη πτοήσθε, είστε και οι δυό κουκλάρες ( που θα πει: είστε δυό λάμιες, αλλά που να σας εξηγώ τώρα), θα βγείτε μια φωτογραφία, μα τι φωτογραφία, Λίντα Ευαγγελίστρα ένα πράγμα.

Οι υπόλοιποι να γελάνε καλόκαρδα, αλλά σε λίγο το γέλιο πάγωσε στα τέλεια, σφιγμένα και αρρενωπά τους χείλη, γιατί τους έπιασε κόψιμο.
Εμ, ακούστε και τον παλιό καλά μου παιδάκια...
Να τρέχει ο Μαυρουδής από δω, να τρέχει ο Αβακούμ από κει, να έχουμε κάνει το μονοπάτι διαφήμιση τουμποφλό.

Εγώ να ανεβαίνω ακάθεκτος, τι δηλαδή? θα περίμενα τους άλλους που τρέχανε με το χαρτί υγείας στο χέρι και τα βρακιά κατεβασμένα και να ακούω και τους υπέροχους ήχους της απελπισμένης προσπάθειας τους - σε διάφορους τόνους και οκτάβες οι ήχοι αυτοί.
Ένα ιμόντιουμ στο τέσσερα και γρήγορα.

Μετά τις διάρρρροιες, ήρθαν και οι εμετοί, από το υψόμετρο αυτοί όμως. Εγώ να έχω πονοκέφαλο και να προσπαθώ να σκέφτομαι άλλα και να ακούω κάτι ουααχχ και κάτι μπρρρλιαχ και να κρατιέμαι με το ζόρι.
Θεέ μου τι υπέροχο σύνολο συνταξιδιωτών!

Μόνο η Ζωζώ - αυτή τελικά πρέπει να ήταν πολύ κολοπετσωμένη - δεν έπαθε τίποτα. Πάνω στην ανηφόρα, τις ναυτίες και τους πονοκεφάλους, εκεί που έλεγα τώρα θα λιποθυμίσω, να μούρχεται με το μουστάκι μέχρι απέναντι και μαύρη γκαγκανιασμένη και να μου λέει:
Αχ μόλις γυρίσουμε στην Ελλάδα, να βγούμε και να κάνουμε παρέα, τι ωραία που περνάμε εδώ στα ψηλά βουνά!
Ναι, ναι! να κανονίσουμε να βγούμε όταν γίνει η επανένωση της Κύπρου, να το κάψουμε!
Πωπω μιλάω με ποδοσφαιριστή του Πάοκ στα 4.500 μέτρα!!!!
Αυτηνής ο άντρας που δεν θέλει να τη βλέπει ούτε ζωγραφιστή, είχε ρωσοπόντια γκόμενα και μας το χτυπούσε συνεχώς ότι και καλά ήταν άντρακλας με δέλτα κεφαλαίο.
Αυτός ήθελε να κάνει οπωσδήποτε και γιο, που να τελειώσει ιχθυοκαλλιέργεια στην Κομοτηνή και να γίνει άνεργος με πτυχίο.
Η Ζωζώ όμως είχε άαααλλα όνειρα από τη ζωή: ήθελε να γίνει πανελίστρια στην τηλεόραση, ή να δείχνει έναν χάρτη και να λέει τις θερμοκρασίες.
Φάε τώρα χαμηλές θερμοκρασίες να μάθεις!

Λέω μπας και με ορέγεται αυτή, είδε και απόειδε με το λεβέντη που την κερατώνει και το καμαρώνει κιόλας, γιατί την πέρασε δηλαδή?
Πολύ με διπλαρώνει και θέλει και ξούρισμα.

Αρχίζω εγώ: Ω Μάρκε Μπότσαρη, θέλετε παστέλι?
Τσου.
Θέλετε σοκοφρέτα?
Τσου.
Τι μπορώ να κάνω λοιπόν για σας?
Αχ κύριε traveladdict μου, που να σας λέω, δεν φτάνει που αυτός ο ανεπρόκοπος, με έχει να περπατάω στα κατσάβραχα, εγώ στο Μπαλί ήθελα να πάω με γκρουπ του Σιγκνατσιουρ τράβελ, δεν φτάνει που χέζει και ακούγεται στην Κίνα, δεν φτάνει που έχει γκόμενα την Φαρούσκα, τα ρίχνει ΚΑΙ στην Τζουλάνθη, αυτή την ξανθιά την κακοβαμένη, την οχιά την κολοβή, που μου κάνει και τη φίλη!!!!
Α τέτοια εξέλιξη σε τέτοιο υψόμετρο δεν θα την αντέξω!!!
Αποφάσισα να το παίξω άσχετος και πήρα έκφραση αποσβωλομένου:
Δηλαδή και σε τραβολογάει και χέζει με θόρυβο και έχει και γκόμενα και τα ρίχνει και στη καλή μας τη Τζουλάνθη?
Όχι απαραίτητα μ' αυτή τη σειρά...
Α, πρέπει να προσθέσω σελίδες στο ημερολόγιο μου κατεπειγόντως!
Και δεν μου λες καρντιά μου, οι άλλοι το ξέρουν?
Απαξάπαντες!

Καλή μου νεράιδα, εσύ που με προστατατεύεις από τις κακοτοπιές της ζωής, βοήθησε με, τι να κάνω?
Λύση 1η: Να τους εγκαταλέιψω και να κατηφορήσω χοροπηδώντας και να φτάσω στις Κατμαντούδες να περάσω φίνα.
Λύση 2η: Να συνεχίσω - γιατί δεν είναι δυνατόν να ανέβει ο Αβακούμ και ο Ευνούχιος στο basecamp και εγώ κοτζάμ traveladdict να μείνω πίσω με τη ρετσινιά του χέστη. Δηλαδή κατάλαβες τώρα? Άλλους έπιασε το κόψιμο, άλλος θα βγάλει όνομα.

Λοιπόν Ζωζώ, πιάσε ένα ρεντμπουλ να μαρσάρω.
Πάω στον Πάνο:
Πάνε δεν μούφτανε το χρέος προς τη γλυκιά μας πατρίδα έχω και αυτόν τον λυσσάρη τον Φον Σνίτσελ.
Τι εννοείτε φίλτατε?
Τον πιάνω και του τα λέω χαρτί και καλαμάρι, κάνε κάτι καλέ μου άνθρωπε γιατί αυτή η τριχωτή - η Ζωζώ ντε! -μπορεί να βγάλει ρίμελ-φαλτσέτα και να την κάνει την άλλη έμενταλ.
Συνεδριάζουμε πίσω από το βράχο, οι άλλοι ήταν από την άλλη πλευρά του βράχου και αχ ουχ ειχαν ksekoliastei κάνοντας ευγενή σχέση διαρκείας με το χαρτί υγείας.

Έμεινε μια ώρα πεζοπορίας, αγγίζαμε πλέον τα 5.000 μέτρα και είχαμε βγει νοκάουτ και έκανε και έναν ψόφο -7 βαθμούς.
Τελικά φτάνουμε στο Lobuche στα 4.930 μέτρα, έναν οικισμό με 3 σπιτάκια όλα κι όλα, δίπλα σε ένα ποτάμι που είχε καλυφθεί από χοντρό στρώμα πάγου.

Πέσαμε όπως όπως, εδώ δεν είχε ιδιαίτερα δωμάτια, είχε ένα μεγάλο δωμάτιο με πολλά κρεβάτια- κουκέτες το ένα κολλητα στο άλλο.
Η ατμόσφαιρα βαριά από την κάπνα, τα παράθυρα κλειστά λόγω του κρύου, απλωμένα ρούχα να στεγνώνουν σε πρόχειρα σχοινιά - απλώστρες και ένα αρρωστημένο ημίφως.
Μέσα να αιωρείται η δυσωδία της ποδαρίλας και των ευγενών αερίων - πολωνικής προέλευσης, γιατί είχε γκρουπ με Πολωνούς.

Η νύχτα προβλεπόταν μαρτυρική, γιατί κανεις μας δεν έφαγε, ούτε ήπιε τίποτα. Ο πονοκέφαλος με σφυροκοπούσε στην κυριολεξία και έπρεπε να πάρω ασπιρίνη, αλλά πως με άδειο στομάχι? Επίσης διψούσα, αλλά δεν μπορούσα ούτε το παγούρι να βάλω στο στόμα μου, μ' έπιανε αμέσως ναυτία.
Η νύχτα να μη περνάει με τίποτα, ακουγόταν βήχες και ανάσες βαριές και αναστεναγμοί και βογγητά από ανθρώπους που πήραν το υψόμετρο πολύ αψήφιστα.
Οι πονοκέφαλοι είναι κάτι τι φυσιολογικό και εμείς τουλάχιστον ανεβήκαμε σε λογικό χρόνο, οι Πολωνοί όμως ανέβηκαν γρήγορα και τώρα ήταν όλοι σαν μύγες που τις ψέκασες με εντομοκτόνο.

Κατά τις 1 τα μεσάνυχτα, δεν άντεξα άλλο, ήθελα να βγω έξω να αναπνεύσω καθαρό αέρα.
Ο Πάνος ήταν ξύπνιος.
Που πας?
Βγαίνω, δεν αντέχω.
Έρχομαι μαζί σου.
Βγαίνουμε πατώντας πάνω σε μισοκοιμισμένους ανθρώπους, ο ξενώνας ήταν ασφυχτικά γεμάτος, γιατί λόγω του χειμώνα ήταν ο μόνος που λειτουργούσε.
Με το που βγαίνουμε μας χτυπάει το κρύο κατάμουτρα, θα πρέπει να ήταν - 20 βαθμοί μέσα στη νύχτα.
Αλλά αυτό που αντικρίσαμε μας έκανε να ξεχάσουμε και κρύο και κούραση και πονοκέφαλο και ναυτία.

Ακριβώς μπροστά μας, έτσι να έκανες νόμισες ότι το άγγιζες ήταν ο όγκος του Lotse, ένα βουνό γίγαντας με υψόμετρο 8.516 μέτρα, λίγο χαμηλότερο από το Έβερεστ.
Είχε πανσέληνο και το βουνό στεκόταν μπροστά μας ολόχρυσο με τους πάγους του να αντανακλούν το δυνατό φως του φεγγαριού και να κάνουν την νύχτα μέρα.
Έμεινα με ανοιχτό το στόμα, δεν πίστευα στα μάτια μου!
Αυτή η στιγμή ήταν όλη η αποστολή, όλη η ταλαιπωρία, όλα τα λεφτά.
Λίγοι άνθρωποι νομίζω ότι έιχαν αυτή την ευκαιρία να ζήσουν τέτοιο συγκλονιστικό θέαμα ενός χρυσού λαμπερού βουνού να καλύπτει όλο το οπτικό πεδίο, από κάτω μέχρι πάνω σαν μια γιγαντιαία οθόνη πλανητάριου 360 μοιρών.
Ευχαρίστησα το θεό που ήμουν υγιής και μπόρεσα να δω αυτό το θαύμα, ευχαρίστησα την καλή μου τύχη που διάλεξα να πάω σ'αυτό το μέρος και τέλος αγκάλιασα τον Πάνο και τον ευχαρίστησα γιατί χάρη σ'αυτόν αξιώθηκα να φτάσω ως εδώ.
Αφού είδα αυτό το πράγμα, από δω και πέρα δεν με ένοιαζε τίποτα.

Μπήκαμε πάλι μέσα στα ροχαλητά και τη βρώμα, αλλά ούτε που με πείραζε καθόλου.

 

[ΕΡΣΗ]

Υπεροχο το βουνο δε λεω, αλλα αυτες οι ανθρωπινες σχεσεις πολυ με κουραζουν! Πως και δεν εστειλες καποιον να κατρακυλησει την κατηφορα ισα κατω να φθασει κουτρουβαλιαστα στο Κατμαντου! Μπραβο σου! Θαυμαζω την ψυχαραιμια σου! Σε τετοιες συνθηκες εγω θα ειχα μεταμορφωθει στον σχιζοφρενη δολοφονο με το πριονι και θα τους κυνηγουσα μεχρις ενος. (και τους Πολωνους μαζι).

 

[Pandora]

Κι εκεί που λέω έχασα τη μπάλα, με το θεατρικό στην κορύφωση και την ανεκδιήγητη παρέα...

έρχεται το χρυσό βουνό να με μαγέψει με την περιγραφή και τα έντονα συναισθήματά σου...άφωνη !

 

[maιra1]

Καταπληκτικό ταξίδι, υπεροχη αφήγηση.Τώρα την ΄διάβασα
Μπράβο σου, χαρά στο κουράγιο σου. Εύχομαι "εις ανώτερα" και πάντα τα καλύτερα

 

[Bahari]

Ταξιδεύω μαζί σου και σ' ευχαριστώ πολύ, ιδιαίτερα για τον τρόπο που περιγράφεις το βουνό, λουσμένο από το φως του φεγγαριού. Μαγικές και συναρπαστικές εικόνες που μάλλον ποτέ δε θα μπορέσω να αντικρύσω με τα ίδια μου τα μάτια, αλλά που «είδα», κατά κάποιον τρόπο, μέσα από την περιγραφή σου.

Τώρα για τους συνταξιδιώτες σου, τι να πω! Πίστευα ότι τέτοιου είδους ταξίδια τα κάνουν άνθρωποι περισσότερο συνειδητοποιημένοι, που θα θέλουν να «ρουφήξουν» κάθε δευτερόλεπτο αυτού του τόσο μοναδικού ταξιδιού, να το απολαύσουν παρά τις αντιξοότητες και όχι άνθρωποι του στυλ Ζωζώ-Τζουλάνθη. Αλλά φαίνεται ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. :roll: