GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.061
- Likes
- 20.472
...ξεφορτωνόμαστε γρήγορα τα ρούχα μας και με τα μαγιό κολυμπάμε κατά μήκος του καταρράκτη προς τον προορισμό μας....βγαίνουμε από το νερό και ιδού…
The devil’s pool...
(σε περιγραφή του αφρικανού Γιάννη Μαμουζέλου)
Με ένα ρεσάλτο, βουτάω από τα βράχια στο ορμητικό νερό....η αίσθηση του να κολυμπάς 1 μέτρο από το χάσμα των καταρρακτών, εκεί στην άκρη τους, είναι πέραν πάσης περιγραφής.....νιώθω σαν μικρό παιδί, νιώθω τη σπάνια αυτή αίσθηση της πλήρους ευτυχίας, της αιώνιας αυτής στιγμής όπου νιώθεις πως βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο....the devil’s pool….ποιος να συγκριθεί μαζί σου....απέναντι, από τη πλευρά της Ζιμπάμπουε, τουρίστες μας χαιρετάνε με σηκωμένα τα χέρια. Ανταποδίδουμε, είμαστε τρελαμένοι από τη χαρά μας...ποιος θα το πίστευε ότι θα βρισκόμασταν μια μέρα εδώ...
Μετά τις έντονες αυτές στιγμές αποχωρούμε, αλλά αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε τους καταρράκτες. Ο ήλιος είναι καυτός και εμείς διψασμένοι για νέες βουτιές....φτάνουμε με τα πόδια στο λεγόμενο Ανατολικό Καταρράκτη και λίγα μέτρα από το χάσμα, το νερό σχηματίζει μικρές λιμνούλες καθώς κυλάει προς το γκρεμό, ιδανικές για μπάνιο....για 2 περίπου ώρες βρισκόμαστε μέσα στο νερό, θαυμάζοντας το φοβερό τοπίο, τη φύση ολόγυρα, δε πιστεύουμε ότι ζούμε τέτοιες στιγμές, ότι κολυμπάμε στους καταρράκτες της Βικτώρια, κάπου στην Αφρική, τσιμπιόμαστε...
Όταν ο κουμπάρος αποφασίζει να βγει από το νερό, εμφανίζεται ένα πιθανό πρόβλημα: ένας μεγάλος μπαμπουίνος, σε μέγεθος μικρού παιδιού εμφανίζεται στο δέντρο πάνω από τις τσάντες με τα πράγματά μας. Αρχικά φαίνεται ευτυχισμένος να τρέφεται με τους καρπούς του δέντρου, αλλά τον παρατηρώ προσεκτικά από το νερό, γνωρίζοντας τη κλεπτομανή φύση τους. Ο κουμπάρος αμέριμνος τον τραβάει με τη κάμερα, ενώ εγώ του εφιστώ τη προσοχή στις τσάντες μας. Λάου λάου, ο μπαμπουίνος μεταφέρεται αρκετά κοντά. Ο κουμπάρος, βλέποντας τόσο κοντά τον γιγαντιαίο πίθηκο, απομακρύνεται φοβισμένος....το πράγμα έχει γίνει πλέον επικίνδυνο: μέσα στις τσάντες μας έχουμε τα διαβατήρια και όλα μας τα χρήματα, πιστωτικές κάρτες κτλ...σιγά σιγά κολυμπάω προς τα έξω. Ο μπαμπουίνος, νομίζει ότι έχει πλέον το πεδίο ελεύθερο. Νομίζει όμως....με τόσο σημαντικά πράγματα να διακυβεύονται, δε διστάζω καθόλου: μόλις κάνει τη κίνηση να αρπάξει τις τσάντες, κάνω ένα ρεσάλτο έξω από το νερό. Ευτυχώς για εμάς, το καημένο το ζώο φοβάται και απομακρύνεται....καλά λένε ότι το φοβερότερο ζώο είναι ο άνθρωπος....και είναι έτσι, ιδίως όταν δεν έχει καμία όρεξη να μείνει στην Αφρική χωρίς χρήματα και χωρίς διαβατήριο, που σήμαινε αντίο στην υπόλοιπη εκδρομή και πιθανώς μπελάδες.
Ο μπαμπουίνος όμως δε πτοείται, χαρίζοντάς μας μία κωμική στιγμή: μία οικογένεια, μητέρα με παιδιά, που γευματίζει λίγο παραπέρα από εμάς, δέχεται την «επίσκεψή» του. Ο ανεκδιήγητος βουτάει το τάπερ με το φαγητό τους και σαν κύριος στρογγυλοκάθεται και γευματίζει....κι εγώ, υπόλειμμα ανδρός, αντί να σπεύσω σε βοήθεια, κάθομαι και αποθανατίζω τις στιγμές...ντρέπομαι, αλλά έτσι είναι...
Μ’αυτά και μ’αυτά, η μέρα πέρασε και έκλεισε με ένα μεγαλειώδες δείπνο σε εστιατόριο ονόματι Armadillo, όπου απόλαυσα μία εκπληκτική μπριζόλα, από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει. Αν ποτέ σας φέρει ο δρόμος σε αυτή τη γωνιά της γης, θυμηθείτε το...
Πίνοντας αργά το βράδυ, στις όχθες του Ζαμβέζη, τις μπυρίτσες μας με την υπόλοιπη παρέα, δε ξέρουμε αν πρέπει να στεναχωρηθούμε, που το πρώτο μισό του ταξιδιού μας έχει ήδη τελειώσει, που εγκαταλείπουμε το όμορφο αυτό μέρος....πού να ξέραμε όμως τι μας περίμενε....αυτά που προηγήθηκαν ήταν αστεία, μπροστά σε αυτά που μας περίμεναν....
Το πραγματικό ταξίδι, μόλις τώρα ξεκινούσε....
:: 
The devil’s pool...
Με ένα ρεσάλτο, βουτάω από τα βράχια στο ορμητικό νερό....η αίσθηση του να κολυμπάς 1 μέτρο από το χάσμα των καταρρακτών, εκεί στην άκρη τους, είναι πέραν πάσης περιγραφής.....νιώθω σαν μικρό παιδί, νιώθω τη σπάνια αυτή αίσθηση της πλήρους ευτυχίας, της αιώνιας αυτής στιγμής όπου νιώθεις πως βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο....the devil’s pool….ποιος να συγκριθεί μαζί σου....απέναντι, από τη πλευρά της Ζιμπάμπουε, τουρίστες μας χαιρετάνε με σηκωμένα τα χέρια. Ανταποδίδουμε, είμαστε τρελαμένοι από τη χαρά μας...ποιος θα το πίστευε ότι θα βρισκόμασταν μια μέρα εδώ...
Μετά τις έντονες αυτές στιγμές αποχωρούμε, αλλά αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε τους καταρράκτες. Ο ήλιος είναι καυτός και εμείς διψασμένοι για νέες βουτιές....φτάνουμε με τα πόδια στο λεγόμενο Ανατολικό Καταρράκτη και λίγα μέτρα από το χάσμα, το νερό σχηματίζει μικρές λιμνούλες καθώς κυλάει προς το γκρεμό, ιδανικές για μπάνιο....για 2 περίπου ώρες βρισκόμαστε μέσα στο νερό, θαυμάζοντας το φοβερό τοπίο, τη φύση ολόγυρα, δε πιστεύουμε ότι ζούμε τέτοιες στιγμές, ότι κολυμπάμε στους καταρράκτες της Βικτώρια, κάπου στην Αφρική, τσιμπιόμαστε...
Όταν ο κουμπάρος αποφασίζει να βγει από το νερό, εμφανίζεται ένα πιθανό πρόβλημα: ένας μεγάλος μπαμπουίνος, σε μέγεθος μικρού παιδιού εμφανίζεται στο δέντρο πάνω από τις τσάντες με τα πράγματά μας. Αρχικά φαίνεται ευτυχισμένος να τρέφεται με τους καρπούς του δέντρου, αλλά τον παρατηρώ προσεκτικά από το νερό, γνωρίζοντας τη κλεπτομανή φύση τους. Ο κουμπάρος αμέριμνος τον τραβάει με τη κάμερα, ενώ εγώ του εφιστώ τη προσοχή στις τσάντες μας. Λάου λάου, ο μπαμπουίνος μεταφέρεται αρκετά κοντά. Ο κουμπάρος, βλέποντας τόσο κοντά τον γιγαντιαίο πίθηκο, απομακρύνεται φοβισμένος....το πράγμα έχει γίνει πλέον επικίνδυνο: μέσα στις τσάντες μας έχουμε τα διαβατήρια και όλα μας τα χρήματα, πιστωτικές κάρτες κτλ...σιγά σιγά κολυμπάω προς τα έξω. Ο μπαμπουίνος, νομίζει ότι έχει πλέον το πεδίο ελεύθερο. Νομίζει όμως....με τόσο σημαντικά πράγματα να διακυβεύονται, δε διστάζω καθόλου: μόλις κάνει τη κίνηση να αρπάξει τις τσάντες, κάνω ένα ρεσάλτο έξω από το νερό. Ευτυχώς για εμάς, το καημένο το ζώο φοβάται και απομακρύνεται....καλά λένε ότι το φοβερότερο ζώο είναι ο άνθρωπος....και είναι έτσι, ιδίως όταν δεν έχει καμία όρεξη να μείνει στην Αφρική χωρίς χρήματα και χωρίς διαβατήριο, που σήμαινε αντίο στην υπόλοιπη εκδρομή και πιθανώς μπελάδες.
Ο μπαμπουίνος όμως δε πτοείται, χαρίζοντάς μας μία κωμική στιγμή: μία οικογένεια, μητέρα με παιδιά, που γευματίζει λίγο παραπέρα από εμάς, δέχεται την «επίσκεψή» του. Ο ανεκδιήγητος βουτάει το τάπερ με το φαγητό τους και σαν κύριος στρογγυλοκάθεται και γευματίζει....κι εγώ, υπόλειμμα ανδρός, αντί να σπεύσω σε βοήθεια, κάθομαι και αποθανατίζω τις στιγμές...ντρέπομαι, αλλά έτσι είναι...
Μ’αυτά και μ’αυτά, η μέρα πέρασε και έκλεισε με ένα μεγαλειώδες δείπνο σε εστιατόριο ονόματι Armadillo, όπου απόλαυσα μία εκπληκτική μπριζόλα, από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει. Αν ποτέ σας φέρει ο δρόμος σε αυτή τη γωνιά της γης, θυμηθείτε το...
Πίνοντας αργά το βράδυ, στις όχθες του Ζαμβέζη, τις μπυρίτσες μας με την υπόλοιπη παρέα, δε ξέρουμε αν πρέπει να στεναχωρηθούμε, που το πρώτο μισό του ταξιδιού μας έχει ήδη τελειώσει, που εγκαταλείπουμε το όμορφο αυτό μέρος....πού να ξέραμε όμως τι μας περίμενε....αυτά που προηγήθηκαν ήταν αστεία, μπροστά σε αυτά που μας περίμεναν....
Το πραγματικό ταξίδι, μόλις τώρα ξεκινούσε....
:: 
