War: Αθήνα vs Θεσσαλονίκη

[Señor_Nada]

Το ότι η Θεσσαλονίκη έχει αυτή την στιγμή 18 ψήφους έναντι 33 της Αθήνας , έχοντας
το 1/4 του πληθυσμού, αναλογικά είναι σαν νίκη.

Κύριε Λουτσεσκου εσείς;

 

[tripakias]

Κύριε Λουτσεσκου εσείς;

Greek statistics

 

[panpan]

Κύριε Λουτσεσκου εσείς;

Ατυχής σύγκριση. Ο Λουτσεσκου πίστευε ότι αδικήθηκε, ενώ εγώ μιλάω για αναλογία πληθυσμού.
Ασε που είμαι Ολυμπιακός.

 

[Sassenach77]

Δες τι εχει συμβει, κατα την αποψη μου. Η βυζαντινη ιστορια διδασκεται σε ολες τις βαθμιδες της βασικης εκπαιδευσης με τροπο αποσπασματικο, αποκρυπτοντας τα πιο σκοτεινα της σημεια αλλα και το γεγονος οτι για αιωνες ηταν στη συνειδηση του μεσαιωνικου κοσμου η "Ανατολικη Ρωμαικη Αυτοκρατορια". Γενικα υπαρχει μια αμηχανια στο πως εχουν μεταφερθει οι πληροφοριες στο μαθητικο περιβαλλον και το πως φιλτραρονται ωστε να θεωρηθουν "ενδοξο βυζαντινο παρελθον", ενω ακριβως τα πιο αμφιλεγομενα σημεια της ειναι και τα πιο ενδιαφεροντα. Μονο που δεν συμφωνουν με το αφηγημα της εθνικης υπερηφανιας και της "συνεχειας απο την αρχαιοτητα ως σημερα" . Αρα λιγοτεροι καιγονται να γνωρισουν τα βυζαντινα μνημεια σε σχεση με το "αρχαιο κλεος" που συγκινησε ολη την Ευρωπη κατα την Αναγεννηση και μετα, ακομη και αυτα που υπαρχουν στην Αθηνα.

Ισχύει αυτό. Ο αντίκτυπος όμως κάποιων ελληνικών μνημείων είναι πολύ μεγαλύτερος εκτός Ελλάδας παρά εντός και αυτο δεν έχει καμία σχέση με την εθνική υπερηφάνεια του Έλληνα. Το τι έχει στο μυαλό του ο Έλληνας για να καυχιέται δεν καθορίζει την πραγματική αξία των μνημείων.

 

[Borealis]

Θεσσαλονίκη είναι να τρως τη μισή πολύτιμη μέρα για να βρεις το νεκροταφείο Περ-Λασαίζ και να ανοίξεις μια μπύρα στον τάφο του Μόρρισον και λίγο καιρό αργότερα να περπατήσεις 4 χιλιόμετρα για να αφήσεις λίγα λουλούδια στο λαικό προσκύνημα για τον Β. Καρρά.
Τα σκίσανε τα πτυχία τους οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι τρίβουν τα χέρια τους..

 

[varioAthens]

Θεσσαλονίκη είναι να τρως τη μισή πολύτιμη μέρα για να βρεις το νεκροταφείο Περ-Λασαίζ και να ανοίξεις μια μπύρα στον τάφο του Μόρρισον και λίγο καιρό αργότερα να περπατήσεις 4 χιλιόμετρα για να αφήσεις λίγα λουλούδια στο λαικό προσκύνημα για τον Β. Καρρά.
Τα σκίσανε τα πτυχία τους οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι τρίβουν τα χέρια τους..

Μην εισαι αδικος! Και στην Αθηνα εγινε κατι αναλογο τοτε με τον Παντελιδη

 

[Extra muros]

Αν και ήδη στο νήμα Αθήνας vs Επαρχίας εξήγησα γιατί θεωρώ τη Θεσσαλονίκη ιδανική φοιτητούπολη, αλλά προτιμώ παρασάγγας την Αθήνα ως εργαζόμενη, ας κάνω κι εδώ το προσωπικό μου crash test ανάμεσα σε δυο πόλεις που αγάπησα όσο καμία άλλη ως τώρα στη ζωή μου.

Ως σεσημασμένη κοιλιόδουλη foodie, θα ξεκινήσω από το φαγητό: Εύκολη νίκη για τη Θεσσαλονίκη, με αστερίσκους ωστόσο.

Είναι αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα του street food στην Ελλάδα (κι η μπουγάτσα εξάλλου τέτοιο είναι), το οποίο το υποστηρίζω με παρρησία έχοντας κάνει γαστριμαργικές επιδρομές σε φούρνους, ταχυφαγεία και σουβλατζίδικα σε όλες τις πρωτεύουσες - κι όχι μόνο - νομών της ηπειρωτικής χώρας, της Κρήτης και ορισμένων ακόμα νησιών. Το φαγητό στα σπίτια είναι κατά μέσον όρο πιο νόστιμο απ' ό,τι στην πρωτεύουσα, ενώ σημαντική είναι και η διαφορά στη γεύση -αλλά και στην τιμή, αν κι ο πληθωρισμός δεν έχει αφήσει τίποτε αλώβητο -σε οτιδήποτε έχει να κάνει με ταβέρνες, μεζεδοπωλεία και γενικά ελληνική/πολίτικη/μακεδονίτικη κουζίνα. Όχι επειδή δεν έχει καλά χαμηλομεσαίου μπάτζετ μαγαζιά στο λεκανοπέδιο και στην υπόλοιπη Αττική, αλλά επειδή για να τα βρεις θέλει συνήθως αρκετό ψάξιμο και συστάσεις για να μην πέσεις στην πληθώρα μετριότητας που κυριαρχεί. Σε πιο γκουρμέ επιλογές, στο βαθμό που μου επιτρέπει το πορτοφόλι μου να κρίνω, αντικειμενικά οι επιλογές είναι περισσότερες στην Αθήνα, κι ό,τι δοκίμασα πάνω, χωρίς να είναι κακό, δε νομίζω ότι ανταποκρινόταν στα χρήματά του. Εκεί που όντως πάσχει η Θεσσαλονίκη πιστεύω είναι στην έθνικ κουζίνα, χωρίς πλάκα αναλογικά με την πληθυσμό του το Ηράκλειο παίζει να έχει μεγαλύτερη ποικιλία και καλύτερη ποιότητα. Κερδίζει όμως στα σιροπιαστά- ανάμεσά τους και τα τρίγωνα βέβαια, το καζάν ντίπι (μόνο στο Γαλατά Χανίων έχω φάει καλύτερο, δεν έχω πάει Τουρκία όμως να συγκρίνω με το αυθεντικό) και φυσικά το τσουρέκι, όχι τα γνωστά της γνωστής υπερτιμημένης αλυσίδας προφανώς, αλλά κάτι απίστευτου αρώματος και αφρατότητας (sic) σε συνοικιακά πρατήρια που δεν τα πιάνει το μάτι σου.

Καιρός. Ασυζητητί Αθήνα, καμία έκπληξη αφού η Αττική φημίζεται από την αρχαιότητα για το κλίμα της. 10 μήνες οι συνθήκες - με εξαίρεση κάτι πλημμύρες και χιονιάδες των 1-2 ημερών - είναι σχεδόν ιδανικές, μόνο Ιούλιος - Αύγουστος είναι ανυπόφοροι. Τα καλοκαίρια στη Θεσσαλονίκη όμως είναι σχεδόν εξίσου θερμά, ενώ χειμώνα καλοκαίρι η ατμόσφαιρα είναι πιο βαριά, ο δε βαρδάρης περονιάζει τα κόκκαλα, έχω παρατηρήσει ωστόσο ότι οι χειμερινές θερμοκρασίες έχουν κάπως γλυκάνει τα τελευταία χρόνια, μπορεί όμως απλά να έτυχε.

Παραλιακό μέτωπο: Ψήφος στη Νέα Παραλία, κι ας βρωμάει ο Θερμαϊκός. Πάντα λατρεμένη διαδρομή, ειδικά τα βράδια, κλάσεις ανώτερη από όλα τα Νιάρχος και όλη την αθηναϊκή ριβιέρ(αχαχα) μαζί. Η εύκολη πρόσβαση στις παραλίες της Χαλκιδικής δίνει επιπλέον πόντους σε σχέση με τις μέτριες, το πολύ καλούτσικες αττικές παραλίες.

Συγκοινωνία-μετακινήσεις: Άνω Τούμπα - Λιμάνι 45 λεπτά με το αυτοκίνητο πέρσι. Δεν περιγράφω άλλο.

Άνθρωποι: Θα βάλω ισοπαλία, μιας και σε γενικές γραμμές βρίσκω τους Θεσσαλονικείς (αλλά και συνολικά τους βορειοελλαδίτες) πιο φιλικούς και "κιμπάρηδες", από τον μέσο κάτοικο Αθηνών. Όπως έχω ξαναγράψει ωστόσο στο άλλο νήμα, η γκρίνια ξεπερνάει τον ήδη υψηλό ελληνικό μέσο όρο. Ένα από τα στοιχεία που την καθιστούν όμως πιο κουραστική από τη μίρλα στην Αθήνα, στην Πάτρα, το Ηράκλειο ή τη Λάρισα, είναι αυτή η διάχυτη πεποίθηση συνωμοσίας του "αθηναϊκού κράτους" που την αναπαράγουν δυστυχώς και αρκετά ειδησεογραφικά και αθλητικά ΜΜΕ, αλλά ενίοτε και τοπικοί άρχοντες, ακόμα και παράγοντες της κεντρικής εξουσίας, δηλ. σχιζοφρένεια, η οποία όμως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απολύτως εκ του πονηρού. Στην Αθήνα πάλι μπορεί να είναι περισσότεροι οι σκυθρωποί κι ανάγωγοι συμπολίτες μας, αλλά όπως έγραψε κι η @paefstra νομίζω, είναι πιο εύκολο να φτιάξει κάποιος IRL κι όχι μόνο σε διαδικτυακά echo chamber έναν κύκλο ανθρώπων που του ταιριάζουν.

Διασκέδαση - πολιτισμός: Πολλές επιλογές και στις δύο πόλεις αναλογικά με τον πληθυσμό, ίσως λίγο πιο δύσκολη η ικανοποίηση niche ενδιαφερόντων στη Θεσσαλονίκη, αν και αυτό αλλάζει χρόνο το χρόνο. Το κύριο όμως που λείπει νομίζω από τη Θεσσαλονίκη, είναι μια δική της πολιτιστική ταυτότητα, που να ακτινοβολεί και προς την υπόλοιπη Ελλάδα, πρακτικά όλες οι τάσεις είναι δορυφορικές ή απευθείας εισαγόμενες από την πρωτεύουσα. Εξαίρεση μόνο ως ένα βαθμό το μουσικό κομμάτι, ειδικότερα η κουλτούρα της καψουροπίστας στην οποία η πόλη διαπρέπει εδώ και δεκαετίας, εξάγοντας τα μεγαλύτερα ονόματα του είδους, από τα οποία ο πρόσφατα εκλιπών είναι ένα μόνο από τα αρκετά παραδείγματα. Προσοχή δεν το λέω ειρωνικά ή αφ' υψηλού, αλλά ως απλή διαπίστωση. Εξάλλου, η πόλη έβγαλε και Παπάζογλου και Ρασούλη, και - για να πιάσουμε και κανάν ζωντανό - Αγγελάκα, το Μάλαμα στο βαθμό που μπορεί να θεωρηθεί Σαλονικιός, ο Σαββόπουλος πάλι είχε εξαρχής πιο "πανελλαδικά" χαρακτηριστικά στην τέχνη του, οπότε μόνο ξώφαλτσα εντάσσεται στο πολιτιστικό κλίμα της πόλης θεωρώ.

Μνημεία: Άδικη σύγκριση, γιατί όσο αντικειμενικά σπουδαία κι αν είναι τα μνημεία και τα μουσεία της Θεσσαλονίκης, τίποτε δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το πολιτισμικό και ιστορικό φορτίο της Ακρόπολης κι ως ένα βαθμό των άλλων αρχαίων μνημείων της Αθήνας. Η Ακρόπολη ήδη θεωρούνταν "αξιοθέατο", όχι τόσο μακριά από τη σύγχρονη αντίληψη του όρου, ήδη από τα ρωμαϊκά χρόνια, ο δε Πέτρος Δ' της Αραγωνίας το 1380 έγραφε ότι "το κάστρο της Αθήνας είναι το πιο πολύτιμο στολίδι του κόσμου" (κατεβαίνοντας από τα Προπύλαια αριστερά στην πύλη Μπελέ είναι αναρτημένη σε μαρμάρινη στήλη η ρήση στα μεσαιωνικά καταλανικά, ισπανικά, ελληνικά κι αγγλικά, δωρεά της ισπανικής κυβέρνησης το 2011). Μιλάμε για κάτι παγκόσμια ανεπανάληπτο, σαν τις πυραμίδες της Γκίζας, την Πομπηία, το Ταζ Μαχάλ και το Μάτσου Πίτσου. Όσο και να με συγκινούν οι βυζαντινές εκκλησίες - μνημεία Ουνέσκο στην Άνω Πόλη, τι να κάνουμε, δεν έχουν το ιστορικό αποτύπωμα ούτε καν του ναού του Ποσειδώνα, όπου έκανε γκράφιτι ο Μπάιρον. Κάτι Βεργίνες και Πέλλες που διάβασα κάπου πριν, έχουν τόση σχέση με τη Θεσσαλονίκη, όση η αρχαία Κόρινθος και η Νεμέα με την Αθήνα, δηλαδή καμία πλην γεωγραφικής εγγύτητας. Ισχύει βέβαια ότι ο αρχαιολογικός πλούτος της Θεσσαλονίκης και γενικά της βόρειας Ελλάδας είναι παραγνωρισμένος ακόμα κι εντός Ελλάδος και χρειάζεται ανάδειξη. Αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ πού θα μπορούσε να δημιουργηθεί κάτι αντίστοιχα μαγικό με τις διαδρομές πέριξ της Ακρόπολης και του Θησείου, ειδικά στη φωτισμένη νυχτερινή τους εκδοχή.

 

[KIKI]

Ας πω και εγώ τη γνωμη μου.
Εχω ζήσει στην Αθήνα πολλά χρόνια σε ηλικία που πραγματικά τη χάρηκα σε τομεις όπως εργασία που μου άρεσε και με καλές απολαβές ,διασκεδαση και πολιτιστικά δρώμενα σε όποιο τομέα μου έκανε κέφι. Σαν πόλη δεν μου άρεσε ποτέ ,ευτυχως ζουσα και δουλευα κέντρο που ειναι το κομματι που μου αρέσει και με κάλυπτε σε όλα. Οταν ανεβαινα Λυκαβηττο κυρίως για συναυλιες και ραντεβουδάκια εβλεπα το ατέλειωτο τσιμέντο με δυο μόνο παρκα τον Εθνικο κήπο και το Πεδίο Αρεως και τα δυο σε αθλια κατάσταση τότε και σκεφτόμουν τι στο καλό κάνω σε αυτη τη πόλη.
Βεβαια δεν μου αρεσουν οι μεγαλουπολεις ουτε να ζω ουτε να πάω σαν τουρίστας,οπότε δεν ειμαι αντικειμενική. Ασε που εχω κολλημα με τη θάλασσα.
Αν θα μου άρεσε σαν τουρίστας για τρεις μερούλες ; Εννοειται πως ναι για τους λογους που έχετε ήδη αναφέρει.
Επειδή προεκυψε εκτακτη αγγαρεία θα συνεχισω για Θεσσαλονικη , την οποία και ψηφισα

 

[paefstra]

Αν και ήδη στο νήμα Αθήνας vs Επαρχίας εξήγησα γιατί θεωρώ τη Θεσσαλονίκη ιδανική φοιτητούπολη, αλλά προτιμώ παρασάγγας την Αθήνα ως εργαζόμενη, ας κάνω κι εδώ το προσωπικό μου crash test ανάμεσα σε δυο πόλεις που αγάπησα όσο καμία άλλη ως τώρα στη ζωή μου.

Ως σεσημασμένη κοιλιόδουλη foodie, θα ξεκινήσω από το φαγητό: Εύκολη νίκη για τη Θεσσαλονίκη, με αστερίσκους ωστόσο.

Είναι αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα του street food στην Ελλάδα (κι η μπουγάτσα εξάλλου τέτοιο είναι), το οποίο το υποστηρίζω με παρρησία έχοντας κάνει γαστριμαργικές επιδρομές σε φούρνους, ταχυφαγεία και σουβλατζίδικα σε όλες τις πρωτεύουσες - κι όχι μόνο - νομών της ηπειρωτικής χώρας, της Κρήτης και ορισμένων ακόμα νησιών. Το φαγητό στα σπίτια είναι κατά μέσον όρο πιο νόστιμο απ' ό,τι στην πρωτεύουσα, ενώ σημαντική είναι και η διαφορά στη γεύση -αλλά και στην τιμή, αν κι ο πληθωρισμός δεν έχει αφήσει τίποτε αλώβητο -σε οτιδήποτε έχει να κάνει με ταβέρνες, μεζεδοπωλεία και γενικά ελληνική/πολίτικη/μακεδονίτικη κουζίνα. Όχι επειδή δεν έχει καλά χαμηλομεσαίου μπάτζετ μαγαζιά στο λεκανοπέδιο και στην υπόλοιπη Αττική, αλλά επειδή για να τα βρεις θέλει συνήθως αρκετό ψάξιμο και συστάσεις για να μην πέσεις στην πληθώρα μετριότητας που κυριαρχεί. Σε πιο γκουρμέ επιλογές, στο βαθμό που μου επιτρέπει το πορτοφόλι μου να κρίνω, αντικειμενικά οι επιλογές είναι περισσότερες στην Αθήνα, κι ό,τι δοκίμασα πάνω, χωρίς να είναι κακό, δε νομίζω ότι ανταποκρινόταν στα χρήματά του. Εκεί που όντως πάσχει η Θεσσαλονίκη πιστεύω είναι στην έθνικ κουζίνα, χωρίς πλάκα αναλογικά με την πληθυσμό του το Ηράκλειο παίζει να έχει μεγαλύτερη ποικιλία και καλύτερη ποιότητα. Κερδίζει όμως στα σιροπιαστά- ανάμεσά τους και τα τρίγωνα βέβαια, το καζάν ντίπι (μόνο στο Γαλατά Χανίων έχω φάει καλύτερο, δεν έχω πάει Τουρκία όμως να συγκρίνω με το αυθεντικό) και φυσικά το τσουρέκι, όχι τα γνωστά της γνωστής υπερτιμημένης αλυσίδας προφανώς, αλλά κάτι απίστευτου αρώματος και αφρατότητας (sic) σε συνοικιακά πρατήρια που δεν τα πιάνει το μάτι σου.

Καιρός. Ασυζητητί Αθήνα, καμία έκπληξη αφού η Αττική φημίζεται από την αρχαιότητα για το κλίμα της. 10 μήνες οι συνθήκες - με εξαίρεση κάτι πλημμύρες και χιονιάδες των 1-2 ημερών - είναι σχεδόν ιδανικές, μόνο Ιούλιος - Αύγουστος είναι ανυπόφοροι. Τα καλοκαίρια στη Θεσσαλονίκη όμως είναι σχεδόν εξίσου θερμά, ενώ χειμώνα καλοκαίρι η ατμόσφαιρα είναι πιο βαριά, ο δε βαρδάρης περονιάζει τα κόκκαλα, έχω παρατηρήσει ωστόσο ότι οι χειμερινές θερμοκρασίες έχουν κάπως γλυκάνει τα τελευταία χρόνια, μπορεί όμως απλά να έτυχε.

Παραλιακό μέτωπο: Ψήφος στη Νέα Παραλία, κι ας βρωμάει ο Θερμαϊκός. Πάντα λατρεμένη διαδρομή, ειδικά τα βράδια, κλάσεις ανώτερη από όλα τα Νιάρχος και όλη την αθηναϊκή ριβιέρ(αχαχα) μαζί. Η εύκολη πρόσβαση στις παραλίες της Χαλκιδικής δίνει επιπλέον πόντους σε σχέση με τις μέτριες, το πολύ καλούτσικες αττικές παραλίες.

Συγκοινωνία-μετακινήσεις: Άνω Τούμπα - Λιμάνι 45 λεπτά με το αυτοκίνητο πέρσι. Δεν περιγράφω άλλο.

Άνθρωποι: Θα βάλω ισοπαλία, μιας και σε γενικές γραμμές βρίσκω τους Θεσσαλονικείς (αλλά και συνολικά τους βορειοελλαδίτες) πιο φιλικούς και "κιμπάρηδες", από τον μέσο κάτοικο Αθηνών. Όπως έχω ξαναγράψει ωστόσο στο άλλο νήμα, η γκρίνια ξεπερνάει τον ήδη υψηλό ελληνικό μέσο όρο. Ένα από τα στοιχεία που την καθιστούν όμως πιο κουραστική από τη μίρλα στην Αθήνα, στην Πάτρα, το Ηράκλειο ή τη Λάρισα, είναι αυτή η διάχυτη πεποίθηση συνωμοσίας του "αθηναϊκού κράτους" που την αναπαράγουν δυστυχώς και αρκετά ειδησεογραφικά και αθλητικά ΜΜΕ, αλλά ενίοτε και τοπικοί άρχοντες, ακόμα και παράγοντες της κεντρικής εξουσίας, δηλ. σχιζοφρένεια, η οποία όμως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απολύτως εκ του πονηρού. Στην Αθήνα πάλι μπορεί να είναι περισσότεροι οι σκυθρωποί κι ανάγωγοι συμπολίτες μας, αλλά όπως έγραψε κι η @paefstra νομίζω, είναι πιο εύκολο να φτιάξει κάποιος IRL κι όχι μόνο σε διαδικτυακά echo chamber έναν κύκλο ανθρώπων που του ταιριάζουν.

Διασκέδαση - πολιτισμός: Πολλές επιλογές και στις δύο πόλεις αναλογικά με τον πληθυσμό, ίσως λίγο πιο δύσκολη η ικανοποίηση niche ενδιαφερόντων στη Θεσσαλονίκη, αν και αυτό αλλάζει χρόνο το χρόνο. Το κύριο όμως που λείπει νομίζω από τη Θεσσαλονίκη, είναι μια δική της πολιτιστική ταυτότητα, που να ακτινοβολεί και προς την υπόλοιπη Ελλάδα, πρακτικά όλες οι τάσεις είναι δορυφορικές ή απευθείας εισαγόμενες από την πρωτεύουσα. Εξαίρεση μόνο ως ένα βαθμό το μουσικό κομμάτι, ειδικότερα η κουλτούρα της καψουροπίστας στην οποία η πόλη διαπρέπει εδώ και δεκαετίας, εξάγοντας τα μεγαλύτερα ονόματα του είδους, από τα οποία ο πρόσφατα εκλιπών είναι ένα μόνο από τα αρκετά παραδείγματα. Προσοχή δεν το λέω ειρωνικά ή αφ' υψηλού, αλλά ως απλή διαπίστωση. Εξάλλου, η πόλη έβγαλε και Παπάζογλου και Ρασούλη, και - για να πιάσουμε και κανάν ζωντανό - Αγγελάκα, το Μάλαμα στο βαθμό που μπορεί να θεωρηθεί Σαλονικιός, ο Σαββόπουλος πάλι είχε εξαρχής πιο "πανελλαδικά" χαρακτηριστικά στην τέχνη του, οπότε μόνο ξώφαλτσα εντάσσεται στο πολιτιστικό κλίμα της πόλης θεωρώ.

Μνημεία: Άδικη σύγκριση, γιατί όσο αντικειμενικά σπουδαία κι αν είναι τα μνημεία και τα μουσεία της Θεσσαλονίκης, τίποτε δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το πολιτισμικό και ιστορικό φορτίο της Ακρόπολης κι ως ένα βαθμό των άλλων αρχαίων μνημείων της Αθήνας. Η Ακρόπολη ήδη θεωρούνταν "αξιοθέατο", όχι τόσο μακριά από τη σύγχρονη αντίληψη του όρου, ήδη από τα ρωμαϊκά χρόνια, ο δε Πέτρος Δ' της Αραγωνίας το 1380 έγραφε ότι "το κάστρο της Αθήνας είναι το πιο πολύτιμο στολίδι του κόσμου" (κατεβαίνοντας από τα Προπύλαια αριστερά στην πύλη Μπελέ είναι αναρτημένη σε μαρμάρινη στήλη η ρήση στα μεσαιωνικά καταλανικά, ισπανικά, ελληνικά κι αγγλικά, δωρεά της ισπανικής κυβέρνησης το 2011). Μιλάμε για κάτι παγκόσμια ανεπανάληπτο, σαν τις πυραμίδες της Γκίζας, την Πομπηία, το Ταζ Μαχάλ και το Μάτσου Πίτσου. Όσο και να με συγκινούν οι βυζαντινές εκκλησίες - μνημεία Ουνέσκο στην Άνω Πόλη, τι να κάνουμε, δεν έχουν το ιστορικό αποτύπωμα ούτε καν του ναού του Ποσειδώνα, όπου έκανε γκράφιτι ο Μπάιρον. Κάτι Βεργίνες και Πέλλες που διάβασα κάπου πριν, έχουν τόση σχέση με τη Θεσσαλονίκη, όση η αρχαία Κόρινθος και η Νεμέα με την Αθήνα, δηλαδή καμία πλην γεωγραφικής εγγύτητας. Ισχύει βέβαια ότι ο αρχαιολογικός πλούτος της Θεσσαλονίκης και γενικά της βόρειας Ελλάδας είναι παραγνωρισμένος ακόμα κι εντός Ελλάδος και χρειάζεται ανάδειξη. Αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ πού θα μπορούσε να δημιουργηθεί κάτι αντίστοιχα μαγικό με τις διαδρομές πέριξ της Ακρόπολης και του Θησείου, ειδικά στη φωτισμένη νυχτερινή τους εκδοχή.

Τα ειπες θεικα.
Α στην Αθηνα δεν αντεχω την απλοικη πελοποννησιακη εκδοχη της κουζινας "κανελλα και γαρυφαλλο" οπου καθε μαγειρευτο θυμιζει λουκουμαδες, που στη Σαλονικη δεν καταδεχεται κανεις μια τετοια ισοπεδωτικη ευκολια αλλα η προσφυγικη μαστορια των συνδυασμων μπαχαρικων πιανει ανωτερο επιπεδο.

 

[Extra muros]

Τα ειπες θεικα.
Α στην Αθηνα δεν αντεχω την απλοικη πελοποννησιακη εκδοχη της κουζινας "κανελλα και γαρυφαλλο" οπου καθε μαγειρευτο θυμιζει λουκουμαδες, που στη Σαλονικη δεν καταδεχεται κανεις μια τετοια ισοπεδωτικη ευκολια αλλα η προσφυγικη μαστορια των συνδυασμων μπαχαρικων πιανει ανωτερο επιπεδο.

Εγώ δεν μπορώ κι αυτό το παράδοξο που την τυροσαλάτα ενώ εδώ τη λένε τυροκαυτερή, 9 στις 10 είναι πιο ήπια κι από το να τη φτιάχνανε με γλυκιά μυζήθρα.

 

[Sassenach77]

Κάτι Βεργίνες και Πέλλες που διάβασα κάπου πριν, έχουν τόση σχέση με τη Θεσσαλονίκη, όση η αρχαία Κόρινθος και η Νεμέα με την Αθήνα, δηλαδή καμία πλην γεωγραφικής εγγύτητας.

Κάτι Βεργίνες και Πέλλες που γράφτηκαν αφορούσαν τις Αρχαίες Ολυμπίες και Δελφούς που αναφέρθηκαν συγκριτικά με τα Βυζαντινά της Θεσσαλονίκης και ήταν επίσης άσχετα.

Δεν μας είπες όμως για το βασικό αξιοθέατο της Θεσσαλονίκης που είναι ο Λευκος Πύργος! Παρακαλώ, συνεχίστε την επιλεκτική ανάγνωση των μηνυμάτων στο παρόν νήμα.

 

[Extra muros]

Κάτι Βεργίνες και Πέλλες που γράφτηκαν αφορούσαν τις Αρχαίες Ολυμπίες και Δελφούς που αναφέρθηκαν συγκριτικά με τα Βυζαντινά της Θεσσαλονίκης και ήταν επίσης άσχετα.

Δεν μας είπες όμως για το βασικό αξιοθέατο της Θεσσαλονίκης που είναι ο Λευκος Πύργος! Παρακαλώ, συνεχίστε την επιλεκτική ανάγνωση των μηνυμάτων στο παρόν νήμα.

Έκατσα και ξαναδιάβασα τα ποστ πιο προσεχτικά, αφενός γιατί ειλικρινά δε θυμόμουν ποιος ακριβώς έγραψε τι, ούτε είχα στόχο να ειρωνευτώ εσένα ή οποιονδήποτε άλλον. Από ό,τι κατάλαβα, οι Δελφοί και τα Μετέωρα αναφέρθηκαν απλά ως παγκοσμίως γνωστότερα από τα βυζαντινά της Θεσσαλονίκης, πράγμα αληθές, το αν εγώ κι εσύ τα θεωρούμε εξίσου σημαντικά δεν το αλλάζει αυτό ως γεγονός, στο μέλλον μπορεί να γίνει κάποιο τουριστικό μπαμ κι αυτό να αλλάξει κάπως. Το ότι ανέφερες αρχαιολογικούς χώρους σε ακτίνα 40 λεπτών ως 1,5 ώρας από τη Θεσσαλονίκη με έκανε να εικάσω ότι τα συνέδεσες με την πόλη, αν παρερμήνευσα γράψε λάθος και συγγνώμη αν σε έθιξα αθελά μου.

Υ.Γ Ο Λευκός Πύργος είναι το γνωστότερο αξιοθέατο της Θεσσαλονίκης, το ότι δεν είναι το ιστορικά ή αισθητικά σημαντικότερο είναι άλλο θέμα. Αν ρωτήσεις 10 άσχετους σε όλη την Ελλάδα ποιο είναι το πρώτο μνημείο που τους έρχεται στο μυαλό για την πόλη αυτή θα είναι η απάντηση κι όχι η μονή Λατόμου με το πράγματι εξαίσιο ψηφιδωτό του Χριστού Εμμανουήλ (χρόνια πολλά στους εορτάζοντας btw).