Μεξικό Veracruz,Ver, Mexico

[soudianos]

Veracruz,Ver, Mexico

Πρόλογος
Μας έτυχαν δυο αναπάντεχα και συνεχόμενα ταξίδια από Αβάνα προς Veracruz του Μεξικού. H παραμονή εκεί διήρκησε 25 μέρες στο καθένα. Από εκεί φορτώναμε frijolas, (μαύρα φασόλια)για την Κούβα. Ταξίδι για τη χώρα της αλεγρίας, από τη χώρα της ταλαιπωρίας, για την εποχή εκείνη!!!!
Μια ηλιόλουστη μέρα ξεκινήσαμε, ένα μέτριο αεράκι μας δρόσιζε, και μετά από μια εβδομάδα, σαν κρουαζιέρα στη Καραϊβική, φτάσαμε στα νότια παράλια των ακτών του κόλπου του Μεξικού. Εκεί στο πλάτος 19ο Βόρειο, βρίσκεται η Veracruz, των 500 χιλ. κατοίκων, πόλη και λιμάνι της πολιτείας Veraruz. Το όνομα το πήρε από τον Cotres, ο οποίος έκτισε εκεί ένα μικρό χωριό, κι επειδή ήταν Μ. Παρασκευή του έδωσε το όνομα Vera Cruz, (αληθινός σταυρός). Πρωτεύουσα της πολιτείας αυτής είναι η Xalapa, που βρίσκεται στα εσωτερικά της χώρας.
Φτάσαμε στη Veracruz όπου μείναμε πέντε μέρες αγκυροβολημένοι έξω από το λιμάνι, περιμένοντας τη σειρά μας. Εκεί μας βρήκε μια ευχάριστη έκπληξη. Κατεβάσαμε μια βάρκα, και πήγαμε για ψάρεμα, αλλά αντί για ψάρια μαζέψαμε κοράλλια. Είναι αυτά τα άσπρα που είναι σκληρά σαν πέτρα. Ο βυθός ήταν διάσπαρτος από αυτά. Ήταν ακριβώς όπως τα δένδρα, ριζωμένα στο βυθό στην άμμο, και τα κλαδιά με τα φύλλα τους που είχαν το μέγεθος των φύλλων του πλατάνου, έφταναν στο μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ήταν χρώματος καφέ από την άμμο που ήταν κολλημένη πάνω τους. Την επόμενη επιστρέψαμε με ένα τσεκούρι, για να κόψουμε κλαδιά. όμως αυτό αποδείχθηκε αναποτελεσματικό μέσα στο νερό. Τελικά με τα χέρια μας καταφέραμε να κόψουμε αρκετά και να τα βγάλουμε στην επιφάνεια. Διάλεξα και ξερίζωσα ένα μικρό δενδράκι το οποίο μετέφερα στην Ελλάδα με μικρές απώλειες, κι ακόμα στολίζει το σαλόνι . Την άμμο από πάνω τους τη βγάλαμε με πίεση νερού, ή βάζοντας τα σε χλωρίνη..
Η πόλη.
Η απόσταση από το λιμάνι μέχρι την πόλη ήταν λίγα λεπτά με τα πόδια. Αλλά κι’ αυτά τα λίγα λεπτά όταν ήταν μεσημέρι, γινόταν μαρτύριο από την πολλή ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία. Οι Μεξικάνοι μικροπωλητές τάκου έξω από την είσοδο του λιμανιού, κάθονταν κάτω με ένα μεγάλο σομπρέρο στο κεφάλι και σε κοίταζαν νωχελικά, θυμίζοντας σκηνές από έργα western. Σκεφτόμουν πόσο δίκιο είχαν… Μεταξύ λιμανιού και πόλης ήταν το ταχυδρομείο, ένα επιβλητικό κτίριο ρυθμού μπαρόκ . Κέντρο της πόλης ήταν η Plaza de Armas.

Αποτελούσε μια τετράγωνη πλατεία, όπου στη μια πλευρά της ήταν το δημαρχείο, ένα παλιό παλάτι, η άλλη πλευρά ήταν ανοικτή και στις άλλες δυο πλευρές υπήρχαν καφετερίες ,και εστιατόρια, κάτω από τις καμάρες του γνωστού αποικιακού ρυθμού. Οι περισσότεροι πελάτες εδώ ήταν αρκετά ευκατάστατοι, γιατί υπήρχαν κοντά ξενοδοχεία με περαστικούς επιχειρηματίες. Στην ευρύτερη περιοχή γύρω από την πλατεία υπήρχαν μαγαζιά, γραφεία, και όλη η εμπορική κίνηση. Άλλο σημαντικό σημείο της πόλης η Malecon (παραλία) που βρισκόταν έξω από το εμπορικό κέντρο και προσφερόταν για βόλτα πάνω-κάτω τα βραδάκια, από οικογένειες, νέους, για να βρουν λίγη δροσιά κοντά στη θάλασσα. Φανταστείτε αυτή την παραλία όπως της Θεσσαλονίκης.. Παράλληλα με τον παραλιακό να υπάρχει μια λεωφόρος χαμηλής κυκλοφορίας για Ι.Χ, χωρίς όμως καφέ ή εστιατόρια από την άλλη πλευρά. Εκεί ήταν ένα δυο ξενοδοχεία, το ένα το hotel Emporio, πάρκα, ορισμένα κτίρια επιχειρήσεων, μια εκκλησία κ.α. Στην αρχή του παραλιακού υπήρχαν μερικές ταβέρνες κυρίως με θαλασσινά.


Αλλά το δημοφιλέστερο σημείο της πόλης, αυτό που οι Βερακρουζιάνοι υπερηφανεύονται είναι το “Gran café de la Parroquia” από το 1808. Βρίσκεται κι αυτό στην αρχή του παραλιακού μετά τις ταβέρνες. Μια μεγάλη απλή αίθουσα, απλά καθίσματα, αλλά ο καφές που σερβίρεται θεωρείται ο καλλίτερος στο Μεξικό: Café con letse. Ο καφές αυτός είναι τύπου εσπρέσσο, δυνατός αρωματικός και το γάλα «smoked milk».
Οι σερβιτόροι με τα άσπρα ρούχα, με μια χύτρα σε κάθε χέρι, μια με καφέ και η άλλη με γάλα, να βάζουν στο νεροπότηρο μπροστά σου ελάχιστο καφέ και να το συμπληρώνουν με γάλα ρίχνοντας το από ψηλά!!


Στο La Parroquia χτυπά η «καρδιά» της πόλης. Ντόπιοι, επισκέπτες Μεξικάνοι και ξένοι, το θεωρούν αναγκαίο να περάσουν απ΄ εδώ. Οικογένειες, παρέες, σημείο συνάντησης φίλων κυρίως τα βράδια, σε συνδυασμό με τη βόλτα στον παραλιακό. Οι ξένοι τουρίστες είναι ελάχιστοι στην πόλη της Βέρακρούζ. Πηγαίνουν στις παραλίες στη Villa del Mar ή στο Μocambo, μερικά χιλιόμετρα μακριά. Οι περισσότεροι είναι Μεξικάνοι από την ενδοχώρα που έρχονται για διακοπές κοντά στη θάλασσα. Έρχονται με τα μεγάλα αμερικάνικα ΙΧ τους. Η βενζίνη εδώ γι’ αυτούς είναι πάμφθηνη. Πολυμελείς οικογένειες, παρέες πήγαιναν για βολτούλα τα βράδια στον παραλιακό, κι άλλοι ιδίως νέοι με τα ΙΧ τους να σοφάρουν με 10 km στη διπλανή λεωφόρο με ανοικτά τα παράθυρα και το πόρτ μπαγκάζ του station wagon για να δροσίζονται.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[marydim]

Τι ωραία περιγραφή!

 

[soudianos]

γιατί δεν ανοίγουν με διπλό κλικ οι φωτό;

 

[spor_os]

γιατί δεν ανοίγουν με διπλό κλικ οι φωτό;

Τώρα είναι εντάξει.
Παρακαλώ όταν βάζετε φωτογραφίες από την γκάλερυ στο μήνυμα σας να χρησιμοποιείται το: Κώδικας για το Forum (thumbnail)

 

[go2dbeach]

Mexico,mexico!!
Συνεχεια vamos Soudianos (ακουγεται μεξικανικο το νικ σου )!

 

[soudianos]

Τώρα είναι εντάξει.
Παρακαλώ όταν βάζετε φωτογραφίες από την γκάλερυ στο μήνυμα σας να χρησιμοποιείται το: Κώδικας για το Forum (thumbnail)

ναι αυτό κάνω. εφχ για τη βοήθεια, πιστεύω στο επόμενο να το πετύχω

 

[soudianos]

Mexico,mexico!!
Συνεχεια vamos Soudianos (ακουγεται μεξικανικο το νικ σου )!

και το σπομπρέρο βαθιά στο κεφάλι και συνεχίζομε

 

[soudianos]

Κουλτούρα.
Βρισκόμαστε στη χώρα της αλεγρίας, της φιέστας. Εδώ αν δεν είσαι χαρούμενος, χαμογελαστός, εύθυμος, είσαι εκτός κλίματος. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των κατοίκων της πολιτείας Βέρακρουζ, είναι η ζεστή φιλική συμπεριφορά που δείχνουν στους ξένους επισκέπτες. Καταδεχτικοί, εξυπηρετικοί, ευχάριστοι, σε κάνουν αμέσως φίλο. Εδώ αισθάνεται ότι βρίσκεται σε οικείο περιβάλλον. Περπατάς στους εμπορικούς δρόμους με την πολλή κίνηση, και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην πατρίδα σου. Δεν ξεχωρίζεις, δεν αισθάνεσαι αποκομμένος όπως αισθανόσουν σε άλλα μέρη.
Δεύτερο χαρακτηριστικό της πολιτείας της Βερακρούζ, είναι η τοπική παραδοσιακή της μουσική. Λέγεται Son Jarocho. Είναι μίγμα κουβανέζικης (λατίνο με άφρο), και μεξικάνικης. Γρήγορη, ελαφρά, και οι κινήσεις του χορού πολύ γρήγορες. Ένα δείγμα [URL="

σε φιέστες στις πλατείες ή με γκρουπ στους δρόμους. Το χαρακτηριστικό ντύσιμο αυτών των γκρούπ είναι η λευκή ενδυμασία, λευκά καπέλα, λευκά παπούτσια. Αυτό τους κάνει να ξεχωρίζουν από τα γκρουπ των Mariachi, οι οποίοι φορούν τις επίσημες μεξικάνικες στολές χρώματος συνήθως γκρι, στενά ρούχα, και μεγάλο σομπρέρο.
Μariachi, ήταν ένα είδος γνήσιων μεξικάνικων γκρουπ που, έπαιζαν στα καφενεία, στα εστιατόρια, στους γάμους, σε κάθε κοινωνική εκδήλωση. Παραμένουν πάντα αρκετά δημοφιλείς, συχνά στις συναυλίες συνοδεύονται στο τραγούδι με κάποιο Ranchero ή ακόμη με κάποιο σταρ της μοντέρνας. Είναι [URL="

[/URL]
Και τα δύο αυτά γκρούπ θα τα βρείτε σίγουρα μπροστά σας, στους δρόμους, στα εστιατόρια, θα περάσουν από το τραπέζι που θα κάθεστε. Σίγουρα θα σας ενθουσιάσει η μουσική και το τραγούδι τους.
Αναμφίβολα στο Μεξικό έχουμε και τη σύγχρονη μουσική latinos όπως και σε όλες της χώρες της λατινικής Αμερικής, και όπως γνωρίζουμε, συχνά καλλιτέχνες από αυτούς ξεφεύγουν τα γεωγραφικά όρια της χώρας τους. Αλλά και αρκετά τραγούδια της εποχής εκείνης συνεχίζουν να ακούγονται ακόμη και σήμερα.
Η Bερακρούζ επίσης, σήμερα αποτελεί την έδρα του παγκοσμίως γνωστού τρίο, του «Τrio Los Panchos) που δημιουργήθηκε το 1944 από Μεξικάνους.
Στο zocalo (πλατεία δημαρχείου), από νωρίς το βράδι οι μπάντες να έχουν πιάσει θέση στα πεζοδρόμια κοντά στα τραπεζάκια που κάθονται οι πελάτες, άλλα γκρουπ με κιθάρες ή πνευστά, να μετακινούνται στα κέντρα της πλατείας και της παραλίας. Στον εξώστη του δημαρχείου κάθε Σαββατοκύριακο να βρίσκονται πιο επαγγελματικά γκρουπ, και από κάτω στην πλατεία ζευγάρια Μεξικάνων, μερικοί με τοπική ενδυμασία, να χορεύουν τους Βερακρουζιάνικους ρυθμούς. [URL="

Τα πρωινά η κίνηση στους εμπορικούς δρόμους θύμιζε Ελλάδα. Τα περισσότερα είναι τα μικρομάγαζα. Φασαρία, φωνές, μαμάδες μαζί με τα ψώνια. να σέρνουν 4-5 παιδιά κάθε μια.. Τέσσερα παιδιά σε κάθε οικογένεια είναι λίγα. Έξη με επτά ήταν πιο συνηθισμένο. Εδώ ακολουθούν τον καθολικισμό περισσότερο από ότι στην Ιταλία ή στην Ισπανία. Το βλέπουμε όταν έρχεται και μιλά ο Πάπας μπροστά σε 100 χιλιάδες κόσμο. Αν ρωτήσεις κοπέλα και σου πει είμαι λίγο καθολική, τότε μπαίνεις στο νόημα…
Το Καρναβάλι της Βερακρούζ είναι ξακουστό στους Μεξικάνους, στις γύρω χώρες αλλά και στους Γκρίνκος, (έτσι λένε τους κατοίκους των ΗΠΑ) οι οποίοι μαζεύονται εδώ κάθε χρόνο στην εποχή του. Πολλοί Ευρωπαίοι το γνωρίζουν και σχεδιάζουν το ταξίδι για την περιοχή εκείνη, την περίοδο του καρναβαλιού στη Βερακρούζ.
Παρόλο που δεν μας έτυχε κάποιο ατυχές γεγονός, δεν αποτελεί μια πόλη χωρίς εγκληματικότητα. Η οδήγηση στους δρόμους έξω από το κέντρο της πόλης μετά τις 11 η ώρα το βράδυ, από γυναίκα χωρίς συνοδό ήταν επικίνδυνη. Το ίδιο επικίνδυνη η οδήγηση στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους, ιδίως προς Mexico City, ακόμη και την ημέρα, όπως μας έλεγαν οι ντόπιοι. Υπήρχαν κακοποιοί μεταμφιεσμένοι σε αστυνομικούς.
Το βιοτικό επίπεδο είναι χαμηλό. Το πέσο υποτιμάται συχνά έναντι του δολαρίου. Οι συλλέκτες νομισμάτων μπορούν από την τράπεζα Banamex να αγοράσουν το χρυσό νόμισμα Atzeca, των 20 πέσος από καθαρό χρυσό. Είναι πολύ όμορφο και στη μια του πλευρά έχει το ημερολόγιο των Ατζέκων. Μπορεί να γίνει και κόσμημα, δώρο κατάλληλο για αγαπημένα πρόσωπα, δεν χάνει την αξία του, και εδώ δεν υπάρχει κέρδος έμπορου. Η τιμή του αυτές τις μέρες είναι 340 ευρώ αγορά.
Η επίσκεψη στην πόλη, άρχιζε πάντα με το βασίλεμα του ήλιου. Πηγαίναμε στα μαγαζάκια με τους jugos (χυμούς), και τις φρουτοσαλάτες από τροπικά φρούτα κάθε είδους, καθότι το μέρος είναι τροπικό, και όσο πιο παράξενη ήταν η ονομασία, τόσο είχαμε την περιέργεια να δοκιμάσουμε. Helados (παγωτά), που είχαν γεύση και άρωμα εξωτικό, ιδίως το guanabana. Κατόπιν στις λίγες ταβέρνες του παραλιακού, με τα άφθονα θαλασσινά τους, με προτίμηση για πρώτο πιάτο τη sopa de mariscos (από θαλασσινά), με κομματάκια μέσα από αστακούς, καραβίδες, και καβούρια. Μετά το φαγητό την ώρα που συνεχίσεις να απολαμβάνεις την παγωμένη μπύρα έξω στο τραπεζάκι στη ζεστή νύχτα, να ξαφνικά Μεξικάνοι με κιθάρες, να γνωρίζουν ότι είσαι Έλληνας, για να σ΄ ευχαριστήσουν να ξεκινούν «τα παιδιά του Πειραιά», και να τους λες:-εεεπ.. στοπ.. musica latina porfavor. Να αρχίζουν τότε, λόγω των κιθάρων, τα αθάνατα κλασικά, όπως του Julio Rodriguez και της παρέας του, ν΄ ακούς ζωντανά αυτά τα τραγούδια και μάλιστα από μεξικάνικα χείλη, και να διεγείρονται οι αισθήσεις σου. Να σε γεμίζουν με κάθε είδους όμορφα συναισθήματα, και να σκέφτεσαι αν υπάρχει πιο ευχάριστη στιγμή απ΄ αυτή. Να λες: Που ήταν «κρυμμένο» αυτό το μέρος τόσα χρόνια που τριγυρνάς τον κόσμο; Να αισθάνομαι τυχερός που παρόλο που άργησε, μπήκε αυτή η θαυμάσια χώρα στον χάρτη μου. Κι΄ αν αυτά που περιέγραψα , τα οποία μόνο όταν τα δεις τα αισθάνεσαι, δεν αρκούν να με πείσουν ότι ήταν ένα από τα καλύτερα μέρη που πήγα, ας συνεχίσω με τα παρακάτω.

 

[go2dbeach]

Να λες: Που ήταν «κρυμμένο» αυτό το μέρος.. Να αισθάνομαι τυχερός που παρόλο που άργησε, μπήκε αυτή η θαυμάσια χώρα στον χάρτη μου.

Δεν εχω σχολιο soudianos , συμφωνω 1000%

 

[soudianos]

Κοινωνικά !!
Απαραίτητη ήταν η εμφάνιση μας στο Café de la Parroquia, για τον αρωματικό αυτόν καφέ με τον πρότυπο τρόπο [URL="

και για να συναντηθούμε με τους φίλους, ντόπιους και δικούς μας Εδώ θα δείτε πόσο κλειστή ήταν η κοινωνία, στη πόλη αυτή των 500 χιλιάδων κατοίκων. Γνωρίσαμε ένα Βερακρουζιάνο το Μάριο Μ…., γύρω στα 35, ελεύθερος, οικονομικά ευκατάστατος, μορφωμένος, το χρώμα του λευκό, καλή θέση στη κοινωνία της πόλης. Είχε τουριστικό γραφείο στην πόλη, καθώς κι΄ ένα ακόμη στην Αθήνα στην Ερμού. Μίλαγε άπταιστα ελληνικά, και γι ΄ αυτό είχε επαφές και με τη Μεξικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα. Τώρα έχει τουριστικό γραφείο κοντά στην πλαζ Mocambo. Ήταν αυτός και η παρέα του, που συνάντησα στο αεροδρόμιο της Αβάνας. Όταν πήγαιναν, εγώ έφευγα. («Η Κούβα πριν το άνοιγμα στον τουρισμό») Οι ιστορίες μας για την Κούβα, τους έκαναν να πάνε για τουρισμό στο νησί. (Εδώ αξίζει να κάνω μια παρένθεση. Το Μάριο το συνάντησα στην Αθήνα δυο χρόνια μετά τη συνάντηση. Πίναμε καφέ στου τότε Παπασπύρου στο Σύνταγμα, κι΄ επόμενο ήταν να αναφερθούμε σ΄ αυτή τη σπάνια συνάντηση. Μου λέει λοιπόν: – εμείς περάσαμε πολύ ωραία στην Κούβα, δεν είδαμε αυτά που λέγατε, μάλιστα είπα στη ξεναγό μας, ότι έχουμε φίλους Έλληνες που ταξιδεύουν συχνά εδώ, και μας λένε αρνητικά πράματα για την Κούβα. Κι’ αυτή μας λεέι:-Ααα οι Έλληνες; αυτοί κάνουν όργια εδώ, και δεν αφήνουν σε ησυχία τις γυναίκες μας… Μάριε του λέω, αυτοί φοβούνταν μην τους κολλούσαμε κανένα καπιταλιστικό μικρόβιο, και σου είπαν δήθεν για όργια. Γιατί εμείς δεν πηγαίναμε πακέτο όπως εσείς, δεν μπορούσαν να μας πακετάρουν και μας στρίμωχναν αλλιώς. Εξ‘ άλλου μήπως κάνανε οι δικοί μας τίποτα όργια στη Βερακρούζ; - Μας αναστατώσατε. –Πωωως;!! Έτσι είναι οι σχέσεις, ούτε ζορίσανε τα παιδιά, ούτε τάξανε, μάλιστα αποκαταστήσανε και δυο κοριτσάκια!!)
Τις πρώτες μέρες λοιπόν κάνανε μερικοί από εμάς την εμφάνιση τους στο Parroquia μαζί με τον φίλο μας και την παρέα του. Εκεί που όπως ανέφερα χτυπά η καρδιά της κοινωνικής ζωής της πόλης. Αυτή η παρουσία των ολίγων ξένων με ένα γνωστό άτομο της εκεί κοινωνίας προξένησε περιέργια… Η είσοδος στην τοπική κοινωνία είχε πραγματοποιηθεί. Από κει και πέρα όμως ο καθ΄ ένας ενήργησε μόνος του, μάλιστα σε διαφορετικό τόπο και χρόνο.
‘Ένα Σάββατο απόγευμα, ήμασταν μόλις τέσσερεις μέρες στην πόλη, και καθόμασταν στο σαλόνι του πλοίου, στη δροσιά του air condition, περιμένοντας να βραδιάσει να φύγει η πολύ ζέστη και να βγούμε έξω. Ξαφνικά ακούμε κορναρίσματα. Βγαίνουμε και βλέπουμε στην προβλήτα δύο αυτοκίνητα πολυτελείας. Το ένα είχε ηλικιωμένα άτομα και το άλλο νεαρές κοπέλες. –Τι θέλετε καλέ; -Τον Άδωνη!! Άδωνη ; ποιος είναι αυτός ο Άδωνης ; Εκείνη τη στιγμή βλέπουμε το σερβιτόρο μας τον Αντωνάκι 18 ετών, καλοντυμένο μ΄ ένα τσαντάκι στον ώμο να μας λέει: παιδιά γεια σας θα σας δω τη Δευτέρα. -Που πας καλέ; -Αυτοί που βλέπετε είναι η αρραβωνιαστικιά μου και η οικογένεια της και πάμε ΣΚ έξω από την πόλη.- Καλά ρε πότε πρόλαβες κι αρραβωνιάστηκες; - Έτσι το λένε εδώ.. θα τα πούμε τη Δευτέρα.
Εμείς μείναμε κόκαλο. Βρε το μπαγάσα τον Αντωνάκη!!! πότε πρόλαβε και δικτυώθηκε!! Η σιγανοπαπαδιά-μας έβαλε τα γυαλάκια..-και τι αμαξάρες!!!.-κι΄ ούτε ισπανικά να μιλά!!
Εδώ όμως συμβαίνει αυτό που συμβαίνει, σ’ όλες τις λατινοαμερικάνικες χώρες . Όταν λες στις κοπέλες ότι είστε Greco, σε κοιτάζουν με θαυμασμό γιατί γνωρίζουν καλά την ελληνική μυθολογία και αρχαία ιστορία, (πολλοί παίρνουν μάλιστα αρχαιοελληνικά ονόματα}, σου αναφέρουν λοιπόν ένα σωρό ονόματα της μυθολογίας, και σένα τρέμει το φυλλοκάρδι σου μπας και σε ρωτήσει ποιος ήταν ο Ιαπετός ή η Ιοκάστη και σε πιάσει αγράμματο!! Αν τύχει δε να είσαι καστανός, ή ξανθός και με ανοιχτόχρωμα μάτια, χρώμα σπάνιο γι’ αυτούς, τότε σε κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα σαν να έχουν μπροστά τους το θεό Απόλλωνα. Αν πάλι τύχει και σε λένε Αντώνη και αντί Αntonio, τους πεις Άdonis -τον ωραίο ερωτύλο νέο της μυθολογίας - ε!! τότε δίνουν τα ρέστα τους!!!! Κάπως έτσι λοιπόν έγιναν τα πράγματα με το φίλο μας.

 

[soudianos]

Κι΄ όμως ξανθοί ή μελαχρινοί, Άδωνις και μη, σε μια εβδομάδα οι περισσότεροι «είχαν το αμάξι τους». Σκορπίστηκαν, εξαφανίστηκαν. Πότε-πότε τους συναντούσες στo café ή στο μισοσκόταδο της malecon, να βολτάρουν στη ζέστη νύχτα, μαζί με τη μεξικάνικη νεολαία να λέει μπαλάντες ρομαντικές [URL="

[/URL], ή στα μπαράκια των ξενοδοχείων να πίνουν σκέτη τεκίλα και να δαγκάνουν μετά ένα κομμάτι λεμόνι , ή να πίνουν μπύρα ρίχνοντας μέσα σταγόνες από χυμό λεμονιού, και να [URL="

Μέρα με τη μέρα ο «κύκλος» μεγάλωνε. Ταυτόχρονα με τις σχέσεις αναπτύσσονταν και οι φιλίες. Μια παρέα σε σύστηνε σε άλλη και ούτω καθ΄ εξής. Σε καλούσαν εύκολα στα σπίτια τους σε γιορτές ή σε πάρτι.
Αυτό το μεγάλο άνοιγμα είχε όμως ένα μειονέκτημα. Αν κάποια μέρα, παρεκτρεπόσουν έστω και αθώα, έπεφτε καρφί και την επόμενη άκουγες μουρμούρα.. Ποιος ή ποιοι ήταν αυτοί οι καταδότες, παρέμεινε μυστήριο.
Μόλις φτάσαμε στο δεύτερο ταξίδι μάθαμε δυσάρεστα νέα. Η κοπελιά του Γ.Ψ. έκανε απόπειρα με χαπάκια. Πέρασε από νοσοκομείο. Δεν γνωρίζαμε την πρώτη φορά ότι θα κάναμε και δεύτερο ταξίδι. Την ίδια μέρα με την άφιξη ήλθε ο πατέρας της κοπέλας και τον βρήκε. Τον παρακάλεσε ευγενικά και πολιτισμένα. Ήξερε ότι θα ξανασμίγανε. Συγκινήθηκε το παιδί, πήρε σοβαρά τη σχέση. Η Ελλάδα ήταν μακριά. Πήρε το ρίσκο.

Για μπάνιο πηγαίναμε στο Mocambo, λίγα χιλιόμετρα νότια της πόλης. Εκεί υπήρχαν δυο-τρία ξενοδοχεία, η παραλία μεγάλη, και σε μια μικρή περιοχή της πλαζ σύχναζαν οι ντόπιοι αλλά το λιγότερο που τους ενδιέφερε ήταν το μπάνιο. Ήταν κοσμικό σημείο όπου ο γυναικείος πληθυσμός σύχναζε φορώντας στολίδια και λούσα, και οι νεαροί με χρυσές καδένες. Η θάλασσα δεν άξιζε. Τις περισσότερες φορές είχε κύμα που όταν ήταν δυνατό ανακάτευε την άμμο, και στα 80 μέτρα από την ακτή είχε χρώμα καφετί. Συχνά παίζαμε ρακέτες. Εκεί δεν τις γνώριζαν. Αρκετοί νεαροί μας ρώταγαν από πού τις αγοράσαμε, και τους λέγαμε ότι τις φτιάξαμε μόνοι μας όπως πράγματι έτσι ήταν. Στο επόμενο ταξίδι μετά από ενάμιση μήνα όταν επήγαμε, στην πλαζ έπαιζαν ρακέτες!!!!
Η ενδοχώρα της περιοχής γεμάτη πράσινο, ποτάμια, λίμνες. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι μικρές ταβέρνες φτιαγμένες από καλάμια ή ψάθες, ξύλινα τραπέζια με πάγκους κάτω από την πυκνή σκιά των δένδρων, και το μενού αποκλειστικά από ψάρια, που τα έβγαζαν ζωντανά από ενυδρείο. Όλα ήταν απλά, αλλά το φαγητό καλό και φτηνό. Δίπλα οι ταβέρνες είχαν αιώρες κάτω από τα δένδρα για όποιον ήθελε να πάρει κανένα υπνάκο και να χωνέψει. Απόλαυση!! Οι τιμές στα εστιατόρια της πόλης, ήταν μέτριες για μας. Αλλά για τους δικούς τους pobrestitos με τα χαμηλά εισοδήματα αρκετά υψηλές. Πολύ φτηνά ήταν επίσης τα ξενοδοχεία

 

[go2dbeach]

Πολυ μου αρεσει που μας βαζεις και μουσικα βιντεακια για να μας βαζεις στο κλιμα!
Δεν ξερω ποτε εγινε το ταξιδι αυτο..Ευτυχως οι εικονες που περιγραφεις στο τελος με τις μικρες ψαρο-ταβερνες και τις αιωρες για χωνεψη υπαρχουν ακομα αν ψαξει κανεις