Travel war Βερολίνο vs Ρώμη

[KonstantinosAlyona]

Σε ολους τους πολεμους οι Γερμανοι στο τελος εχασαν. Αρα σε και σε αυτο τον πολεμο το αποτελεσμα ειναι γνωστο ΡΩΜΗ

Έχασαν άραγε;; Ή απλά "ξεφορτώθηκαν" και καλά το αμαρτωλό παρελθόν, και με τη σωστή χρηματοδότηση, κάμποσες δεκαετίες αργότερα κυριαρχούν στους νικητές Ευρωπαίους;; .. Αλλά είναι off topic, το κόβω, χεχε!

 

[teoper]

Εχασαν το παρελθον και η ιστορια δεν ξεφορτωνονται και η κυριαρχια τους ειναι προσωρινη.ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 73 ΧΡΟΝΙΑ
26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1943
118 ήρωες Έλληνες απέναντι στους Ούνους σφαγείς. Με πρώτο μεταξύ ίσων τον γιατρό ΧΡΗΣΤΟ ΚΑΡΒΟΥΝΗ που ενώ οι Γερμανοι που επέτρεψαν να φύγει καθως γνώριζε γερμανικά, αυτός μπήκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και τους είπε σε άπταιστα γερμανικά: ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, λυπάμαι που σπατάλησα 8 χρόνια από την ζωή μου στην βρωμερή σας χώρα!
ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ (ΠΛΗΝ ΕΝΟΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΥΝΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η σφαγή 118 Ελλήνων στο Μονοδέντρι Λακωνίας

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 21/11/2004
http://kinisienergoipolites.blogspot.gr/

 

[KonstantinosAlyona]

Εχασαν το παρελθον και η ιστορια δεν ξεφορτωνονται και η κυριαρχια τους ειναι προσωρινη.ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 73 ΧΡΟΝΙΑ
26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1943
118 ήρωες Έλληνες απέναντι στους Ούνους σφαγείς. Με πρώτο μεταξύ ίσων τον γιατρό ΧΡΗΣΤΟ ΚΑΡΒΟΥΝΗ που ενώ οι Γερμανοι που επέτρεψαν να φύγει καθως γνώριζε γερμανικά, αυτός μπήκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και τους είπε σε άπταιστα γερμανικά: ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, λυπάμαι που σπατάλησα 8 χρόνια από την ζωή μου στην βρωμερή σας χώρα!
ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ (ΠΛΗΝ ΕΝΟΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΥΝΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η σφαγή 118 Ελλήνων στο Μονοδέντρι Λακωνίας

Ο Νοέμβρης σημαδεύει μια από τις δυστυχέστερες στιγμές του λακωνικού λαού. Ήταν στις 26 του Νοέμβρη 1943, που δολοφονήθηκαν στο Μονοδέντρι 118 Λάκωνες θύματα του Ναζισμού.
Ήταν τότε στα μαύρα της γερμανικής κατοχής χρόνια. Ήταν τότε που οι Γερμανοί είχαν καθιερώσει την αυστηρή τιμωρία των αντιποίνων
Καθώς μελετούσαμε τη σφαγή στο Μονοδέντρι Λακωνίας, βρήκαμε στο διαδίκτυο κείμενα / διηγήσεις για το γεγονός. Σκεφτήκαμε να σας κάνουμε κι εσάς κοινωνούς.
Κυρίως, για τη στάση ενός γενναίου άντρα, του γιατρού Χρήστου Καρβούνη.
Και οι τέσσερις διηγήσεις επικεντρώνονται στην ηρωική στάση του γιατρού, ο οποίος είχε όλες τις δυνατότητες να γλυτώσει την εκτέλεση, καθώς ήρθε σχετική διαταγή γι’ αυτό.
Πιθανή “αιτία“, οι σπουδές του στη Γερμανία. Βεβαίως, δεν
μέτρησε για τους ναζί η ιατρική ιδιότητά του, που είχε φανεί πολύτιμη και θα μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει στον ελληνικό λαό που χειμαζόταν από τις κακουχίες μιας οδυνηρης κατοχής, που εξόντωνε την ικμάδα του τόπου.
Ο γιατρός, όπως θα δούμε στις διηγήσεις, προσπάθησε να ανταλλάξει τη σωτηρία του με τη σωτηρία της ζωής κάποιων συντοπιτών του. Μάταια. Κριτήρια και ανθρωπιά δεν ήταν σε θέση να δείξουν οι εκτελεστές.
Σήμερα δημοσιεύουμε την πρώτη διήγηση. Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε τις μικρές προσωπικές ιστορίες, που καταγράφονται, όμως, στις ψυχές των ανθρώπων και δεν σβήνουν με το χρόνο που περνά.
Η εκτέλεση 118 Ελλήνων στο Μονοδέντρι Λακωνίας (26 Νοεμβρίου 1943)
1943. Ενώ το αντάρτικο φουντώνει στην Πελοπόννησο, στις 22 – 23 Οκτώβρη 1943, οι Γερμανοί κατακτητές προχωρούν σε μαζικές συλλήψεις. Στη Σπάρτη και τη γύρω περιοχή συλλαμβάνονται 550 πατριώτες, συνδεδεμένοι άμεσα ή έμμεσα με αντάρτες της περιοχής.
Οι 400 μεταφέρονται στις φυλακές της Τρίπολης. Στόχος της ομηρείας η κατατρομοκράτηση του λαού. Μεταξύ τους έμποροι, δικηγόροι, γιατροί, δημόσιοι υπάλληλοι, επιστήμονες.
Στις 25 Νοεμβρίου δυνάμεις του ΕΛΑΣ στήνουν ενέδρα στο Μονοδέντρι και χτυπούν με πολυβόλα φάλαγγα αυτοκινήτων που μετέφερε Γερμανούς στρατιώτες. Εξοντώθηκαν περίπου 30 στρατιώτες (οι αριθμοί ποικίλλουν από μαρτυρία σε μαρτυρία).
Η είδηση έγινε γνωστή και οι κάτοικοι της περιοχής έφυγαν για τα βουνά, αφού πήραν μαζί τους ό,τι μπορούσαν. Ξημέρωσε η 26η Νοεμβρίου 1943. Μια μέρα που όλοι περίμεναν το ξέσπασμα της γερμανικής οργής.
Κατά το μεσημέρι, ακριβώς στο σημείο της ενέδρας, σταμάτησε μια φάλαγγα γερμανικών αυτοκινήτων, η οποία ερχόταν απ’ την Τρίπολη και ξεφόρτωσε 118 ομήρους. Ανάμεσά τους εκλεκτά μέλη της κοινωνίας της Σπάρτης και όλα τα μέλη της Επιτροπής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού της Σπάρτης.
Ήταν οι όμηροι που είχαν συλληφθεί πριν έναν μήνα.
Τους κατεβάζουν από τα αυτοκίνητα, τους τοποθετούν στο σημείο της ενέδρας και στήνουν δυο πολυβόλα από τις δυο μεριές του δρόμου και άλλα τέσσερα να στοχεύουν τους μελλοθάνατους. Καθώς τα εκτελεστικά αποσπάσματα παίρνουν τη θέση τους οι 118 όμηροι αντιλαμβανόμενοι την τύχη τους αγκαλιάζονται για τελευταία φορά
Ο δικηγόρος και πολιτικός Γιατράκος στρέφεται στους συντρόφους του και εκφωνεί τον τελευταίο λόγο της ζωής του…
Τη δραματική εκείνη στιγμή η δόξα άγγιζε το πρόσωπο ενός άλλου ήρωα. Αυτό του Χρήστου Καρβούνη.
Ο γιατρός Χρήστος Καρβούνης γεννήθηκε στην Αράχοβα Λακωνίας στις 16.07.1903. Σπούδασε γιατρός στη Γερμανία και πήρε την ειδικότητα του χειρουργού. Το 1928 επέστρεψε στη Σπάρτη όπου άνοιξε κλινική. Μεταξύ των ετών 1929 – 1943 έκανε 3.000 χειρουργεία.
Στον πόλεμο του 1940 υπηρέτησε στα νοσοκομεία Θεσσαλονίκης και Νάουσας. Κατά την κατοχή ανέπτυξε πατριωτική δράση. Όταν νοσήλευσε έναν Έλληνα αξιωματικό, το 1943, οι Ιταλοί τον συνέλαβαν. Απελευθερώθηκε όμως όταν κατέρρευσε το μέτωπο Ιταλίας – Γερμανίας.
Ο Καρβούνης βλέπει ότι ανάμεσα στους 118 ήταν παιδιά ανήλικα, τέσσερα αδέλφια από μια οικογένεια (Τζιβανόπουλοι) και τρία από δύο άλλες (Αλεμαγκίδη και Κεχαγιά).
Με τα άψογα γερμανικά του παρακαλεί τους Γερμανούς να μη σκοτώσουν τα ανήλικα παιδιά. Δεν εισακούγεται.
Πάνω στην ώρα καταφτάνει ένας Γερμανός μοτοσικλετιστής μεταφέροντας το κατεπείγον μήνυμα της γερμανικής διοίκησης Τριπόλεως, σύμφωνα με το οποίο ο γιατρός Καρβούνης, ο οποίος είχε σπουδάσει στη Γερμανία, δεν πρέπει να εκτελεστεί.
Ο Καρβούνης δέχεται με την προϋπόθεση να μην εκτελεσθεί κανένας. Ισχυρίζεται ότι και οι 118 είναι αθώοι και δεν πρέπει να πληρώσουν για ενέργειες άλλων. Οι Γερμανοί αρνούνται. Ο Καρβούνης αντιπροτείνει, αντί να του χαρίσουν τη ζωή, να ελευθερώσουν δύο από τους τέσσερις αδελφούς Τζιβανόπουλου που ήταν όμηροι. Οι Γερμανοί αρνούνται εκ νέου. Τότε ο Καρβούνης ξεσπά και σε άψογα γερμανικά βρίζει τους Γερμανούς:
«Είστε βάρβαροι. Ντρέπομαι που σπατάλησα οχτώ χρόνια απ’ τη ζωή μου στον τόπο σας. Οχτώ χρόνια χαμένα και πεταμένα».
Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός έγινε κατακόκκινος από οργή. Με όλη του τη δύναμη χτύπησε τον Καρβούνη με το κοντάκι του όπλου του στο μπράτσο.
Πυρ φώναξε και οι 118 πατριώτες σωριάστηκαν νεκροί. Ανάμεσά τους ο Χρήστος Καρβούνης με το σπασμένο του μπράτσο και τα τέσσερα αδέρφια Τζιβανόπουλου.
προσωπική μαρτυρία του μοναδικού διασωθέντα.
Αυτός ήταν ο Μιχάλης Τσιγκάκος, ο νεότερος ηλικιακά από τους 118 ομήρους που εκτλέστηκαν στο Μονοδέντρι.
Ο τρόπος διάσωσής του φριχτός, όπως και σε κάποιες άλλες – σπάνιες – τέτοιες περιπτώσεις που είδαμε: τον χτύπησε ξώφαλτσα η σφαίρα. Τον κάλυψαν το αίμα και τα κορμιά των συμπολιτών του. Και γλύτωσε τη χαριστική βολή. Μακάβριο αλλά αληθινό!…
Διαβάστε τη δεύτερη αυτή διήγηση, που προέρχεται από την ίδια διαδικτυακή πηγή, το “Χειροποίητο“.
Μαρτυρία του Μιχάλη Τσιγκάκου, μοναδικού διασωθέντα από τη σφαγή στο Μονοδέντρι Λακωνίας (26 Νοεμβρίου 1943)
Ο Μιχάλης Τσιγκάκος, ο μικρότερος από τους συλληφθέντες που στήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα στο Μονοδέντρι Λακωνίας στις 26 Νοεμβρίου 1943, γλίτωσε τη σφαγή και αφηγείται:
«Κατάγομαι από τη Νύφη Λακωνίας. Η μητέρα μου, δασκάλα και επιθεωρήτρια σχολείων, είχε πεθάνει. Ο πατέρας ήταν καπετάνιος επιταγμένος από τους Γερμανούς σε ένα καράβι που μετέφερε καύσιμα από τα Πλύτρα στην Κρήτη. Έτσι, μαζί με τον αδελφό μου περιφερόμασταν από τον ένα συγγενή στον άλλο.
Στα κάθε είδους μεροκάματα που κάναμε, πολλές φορές η αμοιβή ήταν σε είδος. Την ημέρα που με συνέλαβαν θα έπαιρνα 15 οκάδες σύκα. Δεν πρόλαβα όμως. Οι άλλοι που ήταν μαζί μου είδαν το περιστατικό. Παράτησαν το φορτηγό και την κοπάνησαν τρέχοντας.
Μας πήγαν σε ένα χώρο όπου βρίσκονταν δεκάδες κρατούμενοι. Ορισμένοι ψιθύριζαν ότι μας έπιασαν για αντίποινα. Κάποιους είχαν σκοτώσει οι αντάρτες. Το απόγευμα έξω από το κτίριο είχαν μαζευτεί γυναίκες που, κλαίγοντας, ζητούσαν να δουν τους ανθρώπους τους. Όμως οι Γερμανοί δεν επέτρεψαν την παραμικρή επαφή.
Ανάμεσα στους συλληφθέντες ο γιατρός Καρβούνης, γνωστός στη Λακωνία, αφού χειρουργούσε πολλές δύσκολες παθήσεις. Όλοι είχαν πέσει πάνω του να τους σώσει.
«Αν είναι να τη γλιτώσω μόνο εγώ, τότε θα πάω πρώτος» τους απαντούσε. Το εννοούσε. Θα μπορούσε να είχε φύγει παραπάνω από μία φορά. Οι Γερμανοί ήξεραν καλά πόσο αγαπητός ήταν στους κατοίκους. Την επόμενη μέρα το πρωί μάς έβαλαν σε ένα φορτηγό για το Μονοδέντρι. Εκεί που μας κατέβασαν υπήρχαν δεκάδες Γερμανοί στρατιώτες. Σε κάτι λάκκους διέκρινα πεθαμένους. «Ωχ», κάνει ένας. «Μας έφεραν για εκτέλεση»…
Μας βάζουν στη σειρά και αρχίζουν να πιέζουν έντονα τον Καρβούνη να φύγει. Αυτός αρνιόταν.
«Εδώ στη Σπάρτη ο αρχαίος νόμος λέει, ή όλοι ή κανένας» απαντά.
Κάποιος προσπαθεί να τον τραβήξει με το ζόρι. Του ρίχνει μια κλοτσιά. «Γουρούνι!» του λέει ο γιατρός στα γερμανικά, καθώς σηκώνεται. Ο ναζί αφήνιασε. Του πιάνει το χέρι και του το γυρίζει ώσπου του το έσπασε. Συνέχισαν να τον πιέζουν να φύγει. Αρνήθηκε πεισματικά, παρά τους πόνους που είχε.
Γύρω στους 35 – 40 στρατιώτες παρατάχθηκαν απέναντί μας. Είχε μουντό συννεφιασμένο καιρό. Οι περισσότεροι κατάλαβαν τι τους περίμενε. Ένας στρατιώτης άρχισε να μοιράζει μαύρες κορδέλες. Έφτασε και σε μένα.
«Νιξ!» του κάνω με το περίσσιο θράσος της ηλικίας μου, αλλά και συγκινημένος από τη στάση του γιατρού.
Ο Καρβούνης ζήτησε ως τελευταία επιθυμία να μας επιτρέψουν να τραγουδήσουμε τον εθνικό ύμνο και το «Έχε γεια καημένε κόσμε».
Όπως και έγινε. Ορισμένοι άρχισαν να κλαίνε.
»Τότε ένας που ήταν δεξιά μου, μου λέει, «Καλά εμείς, αλλά κι εσένα, ρε Μιχαλάκη;»
»Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει και ακούγεται το πρόσταγμα «Φάιαρ». Όπως γύρισα να τον κοιτάξω ένιωσα ένα τσούξιμο στο μέτωπό μου, σαν κάψιμο από τσιγάρο, κι έπεσα χάμω. Πάνω στην ωμοπλάτη μου έπεσε ένας υψηλόσωμος. Το πρόσωπό μου γέμισε με χυμένα μυαλά και αίματα. Έμεινα ακίνητος, παγωμένος…
Άρχισαν να πυροβολούν όσους βόγκαγαν από τους πόνους, ώσπου επικράτησε απόλυτη σιωπή. Έμεινα ακίνητος, μπορεί και μια ώρα. Μόλις έφυγαν τα αυτοκίνητα, περίμενα λίγο και έκανα να φύγω. Σηκώθηκα και αντίκρισα την πιο εφιαλτική εικόνα της ζωής μου. Όλοι κείτονταν νεκροί.
Έφυγα γεμάτος φόβο προς το πουθενά. Περπάτησα μισό χιλιόμετρο περίπου και έφτασα σε ένα μαντρί. Μόλις με βλέπει ο βοσκός που ήταν εκεί νόμισε ότι είδε φάντασμα και πήγε να μου επιτεθεί. Τον πρόλαβε η γυναίκα του.
«Τι έπαθες παιδάκι μου;» με ρωτάει αλαφιασμένη. Τους εξήγησα και με πήραν στο σπίτι.
Η κυρα – Παναγιώτα μού έδεσε και μου φρόντισε τις πληγές και μου έδωσε καθαρά ρούχα. Την επόμενη ημέρα έφερε γιατρό. Επειδή φοβόντουσαν μην το μάθουν οι Γερμανοί, με είχε δασκαλέψει να του πω ότι ήμουνα με τα γίδια, έπεσα από ένα βράχο και τραυματίστηκα στο μέτωπο. Αυτός, αν και κατάλαβε δεν είπε τίποτα σε άλλους.
Με τους βοσκούς έμεινα περίπου οκτώ μήνες. Λίγο καιρό μετά πήγα στο Γύθειο και ξανασυνάντησα τον πατέρα μου και τον αδελφό μου, οι οποίοι με είχανε για πεθαμένο. Στην πορεία των χρόνων έγινα οικοδόμος, ναυτικός και είδα τα δύο μου παιδιά να μεγαλώνουν και να προκόβουν.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν πηγαίνω στην τελετή που γίνεται κάθε χρόνο στο Μονοδέντρι. Όποτε περνάω από εκεί ανατριχιάζω. Νιώθω μια παγωμάρα. Ήταν ένα αισχρό έγκλημα που δεν θα τους το συγχωρήσω ποτέ…»

Συμφωνώ κι επαυξάνω, αλλά είμαστε εκτός θέματος, όπως είπα και πριν. Θα μπορούσαν να μεταφερθούν αλλού αυτα τα μηνύματα.

 

[katkats]

Τη Ρώμη θα μου πει κάποιος σε τι war να τη βάλω, με ελάχιστες έστω πιθανότητες να χάσει;;

Βάλτην με την Αβάνα. Είναι ακατέβατο Νο1 στις ωραιότερες πρωτεύουσες. Θα είναι και μικρότερη η συμμετοχή, γιατί πόσοι πια έχουν πάει Αβάνα; Ή μήπως όχι;

Στα δικά μας:
Στο Βερολίνο, όταν είχα πάει είχα περάσει πάρα πολύ καλά. Σχεδόν κανένα παράπονο. Νέα οπτική ματιά σε πολλούς τομείς πχ. διασκέδαση, χώροι κτλ, η οποία, τα επόμενα χρόνια, είδα να αντιγράφεται σε όλες τις ανερχόμενες πρωτεύουσες της Ευρώπης και στην Αθήνα. Οι κάτοικοι του δεν μου φαινόντουσαν καν Γερμανοί, τουλάχιστον στο ανατολικό Βερολίνο που κυρίως τριγυρίσαμε.

Η ψήφος όμως πάει στη Ρώμη,γιατί είναι πανέμορφη και την νιώθω πιο οικία από κάθε άλλη πόλη του εξωτερικού που έχω βρεθεί. Βλέπω τα μειονεκτήματά της και διαχωρίζω πλήρως τη θέση μου από τα υπερθετικά που διαβάζω. Όμως, ταξίδι στη Ρώμη είναι στανταράκι επιτυχίας. Με κόπο συγκρατούμε να μην κανονίσω ένα ακόμα!

 

[emouli]

Τεράστια η συμβολή της σχολής Μπαουχάους, αλλά τεραστιότατη η τέχνη που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη την εποχή της αναγέννησης

Εχω ακουστά. Και μερικοί ακόμη έχουν ακουστά. Αυτα.

Μάλλον δεν ήταν και τόσο εμφανές το χαβαλεδοειρωνικό στυλ του μηνύματός μου. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά...

 

[KonstantinosAlyona]

Βάλτην με την Αβάνα. Είναι ακατέβατο Νο1 στις ωραιότερες πρωτεύουσες. Θα είναι και μικρότερη η συμμετοχή, γιατί πόσοι πια έχουν πάει Αβάνα; Ή μήπως όχι;

Θα απογοητευτώ και δε θέλω..θα σηκωθούν και οι γιαγιάδες από τα κρεβάτια, που λένε στις εκλογές, για να ψηφίσουν Ρώμη..

 

[tripakias]

Εχασαν το παρελθον και η ιστορια δεν ξεφορτωνονται και η κυριαρχια τους ειναι προσωρινη.ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 73 ΧΡΟΝΙΑ
26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1943
118 ήρωες Έλληνες απέναντι στους Ούνους σφαγείς. Με πρώτο μεταξύ ίσων τον γιατρό ΧΡΗΣΤΟ ΚΑΡΒΟΥΝΗ που ενώ οι Γερμανοι που επέτρεψαν να φύγει καθως γνώριζε γερμανικά, αυτός μπήκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και τους είπε σε άπταιστα γερμανικά: ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, λυπάμαι που σπατάλησα 8 χρόνια από την ζωή μου στην βρωμερή σας χώρα!
ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ (ΠΛΗΝ ΕΝΟΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΥΝΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η σφαγή 118 Ελλήνων στο Μονοδέντρι Λακωνίας

Ο Νοέμβρης σημαδεύει μια από τις δυστυχέστερες στιγμές του λακωνικού λαού. Ήταν στις 26 του Νοέμβρη 1943, που δολοφονήθηκαν στο Μονοδέντρι 118 Λάκωνες θύματα του Ναζισμού.
Ήταν τότε στα μαύρα της γερμανικής κατοχής χρόνια. Ήταν τότε που οι Γερμανοί είχαν καθιερώσει την αυστηρή τιμωρία των αντιποίνων
Καθώς μελετούσαμε τη σφαγή στο Μονοδέντρι Λακωνίας, βρήκαμε στο διαδίκτυο κείμενα / διηγήσεις για το γεγονός. Σκεφτήκαμε να σας κάνουμε κι εσάς κοινωνούς.
Κυρίως, για τη στάση ενός γενναίου άντρα, του γιατρού Χρήστου Καρβούνη.
Και οι τέσσερις διηγήσεις επικεντρώνονται στην ηρωική στάση του γιατρού, ο οποίος είχε όλες τις δυνατότητες να γλυτώσει την εκτέλεση, καθώς ήρθε σχετική διαταγή γι’ αυτό.
Πιθανή “αιτία“, οι σπουδές του στη Γερμανία. Βεβαίως, δεν
μέτρησε για τους ναζί η ιατρική ιδιότητά του, που είχε φανεί πολύτιμη και θα μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει στον ελληνικό λαό που χειμαζόταν από τις κακουχίες μιας οδυνηρης κατοχής, που εξόντωνε την ικμάδα του τόπου.
Ο γιατρός, όπως θα δούμε στις διηγήσεις, προσπάθησε να ανταλλάξει τη σωτηρία του με τη σωτηρία της ζωής κάποιων συντοπιτών του. Μάταια. Κριτήρια και ανθρωπιά δεν ήταν σε θέση να δείξουν οι εκτελεστές.
Σήμερα δημοσιεύουμε την πρώτη διήγηση. Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε τις μικρές προσωπικές ιστορίες, που καταγράφονται, όμως, στις ψυχές των ανθρώπων και δεν σβήνουν με το χρόνο που περνά.
Η εκτέλεση 118 Ελλήνων στο Μονοδέντρι Λακωνίας (26 Νοεμβρίου 1943)
1943. Ενώ το αντάρτικο φουντώνει στην Πελοπόννησο, στις 22 – 23 Οκτώβρη 1943, οι Γερμανοί κατακτητές προχωρούν σε μαζικές συλλήψεις. Στη Σπάρτη και τη γύρω περιοχή συλλαμβάνονται 550 πατριώτες, συνδεδεμένοι άμεσα ή έμμεσα με αντάρτες της περιοχής.
Οι 400 μεταφέρονται στις φυλακές της Τρίπολης. Στόχος της ομηρείας η κατατρομοκράτηση του λαού. Μεταξύ τους έμποροι, δικηγόροι, γιατροί, δημόσιοι υπάλληλοι, επιστήμονες.
Στις 25 Νοεμβρίου δυνάμεις του ΕΛΑΣ στήνουν ενέδρα στο Μονοδέντρι και χτυπούν με πολυβόλα φάλαγγα αυτοκινήτων που μετέφερε Γερμανούς στρατιώτες. Εξοντώθηκαν περίπου 30 στρατιώτες (οι αριθμοί ποικίλλουν από μαρτυρία σε μαρτυρία).
Η είδηση έγινε γνωστή και οι κάτοικοι της περιοχής έφυγαν για τα βουνά, αφού πήραν μαζί τους ό,τι μπορούσαν. Ξημέρωσε η 26η Νοεμβρίου 1943. Μια μέρα που όλοι περίμεναν το ξέσπασμα της γερμανικής οργής.
Κατά το μεσημέρι, ακριβώς στο σημείο της ενέδρας, σταμάτησε μια φάλαγγα γερμανικών αυτοκινήτων, η οποία ερχόταν απ’ την Τρίπολη και ξεφόρτωσε 118 ομήρους. Ανάμεσά τους εκλεκτά μέλη της κοινωνίας της Σπάρτης και όλα τα μέλη της Επιτροπής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού της Σπάρτης.
Ήταν οι όμηροι που είχαν συλληφθεί πριν έναν μήνα.
Τους κατεβάζουν από τα αυτοκίνητα, τους τοποθετούν στο σημείο της ενέδρας και στήνουν δυο πολυβόλα από τις δυο μεριές του δρόμου και άλλα τέσσερα να στοχεύουν τους μελλοθάνατους. Καθώς τα εκτελεστικά αποσπάσματα παίρνουν τη θέση τους οι 118 όμηροι αντιλαμβανόμενοι την τύχη τους αγκαλιάζονται για τελευταία φορά
Ο δικηγόρος και πολιτικός Γιατράκος στρέφεται στους συντρόφους του και εκφωνεί τον τελευταίο λόγο της ζωής του…
Τη δραματική εκείνη στιγμή η δόξα άγγιζε το πρόσωπο ενός άλλου ήρωα. Αυτό του Χρήστου Καρβούνη.
Ο γιατρός Χρήστος Καρβούνης γεννήθηκε στην Αράχοβα Λακωνίας στις 16.07.1903. Σπούδασε γιατρός στη Γερμανία και πήρε την ειδικότητα του χειρουργού. Το 1928 επέστρεψε στη Σπάρτη όπου άνοιξε κλινική. Μεταξύ των ετών 1929 – 1943 έκανε 3.000 χειρουργεία.
Στον πόλεμο του 1940 υπηρέτησε στα νοσοκομεία Θεσσαλονίκης και Νάουσας. Κατά την κατοχή ανέπτυξε πατριωτική δράση. Όταν νοσήλευσε έναν Έλληνα αξιωματικό, το 1943, οι Ιταλοί τον συνέλαβαν. Απελευθερώθηκε όμως όταν κατέρρευσε το μέτωπο Ιταλίας – Γερμανίας.
Ο Καρβούνης βλέπει ότι ανάμεσα στους 118 ήταν παιδιά ανήλικα, τέσσερα αδέλφια από μια οικογένεια (Τζιβανόπουλοι) και τρία από δύο άλλες (Αλεμαγκίδη και Κεχαγιά).
Με τα άψογα γερμανικά του παρακαλεί τους Γερμανούς να μη σκοτώσουν τα ανήλικα παιδιά. Δεν εισακούγεται.
Πάνω στην ώρα καταφτάνει ένας Γερμανός μοτοσικλετιστής μεταφέροντας το κατεπείγον μήνυμα της γερμανικής διοίκησης Τριπόλεως, σύμφωνα με το οποίο ο γιατρός Καρβούνης, ο οποίος είχε σπουδάσει στη Γερμανία, δεν πρέπει να εκτελεστεί.
Ο Καρβούνης δέχεται με την προϋπόθεση να μην εκτελεσθεί κανένας. Ισχυρίζεται ότι και οι 118 είναι αθώοι και δεν πρέπει να πληρώσουν για ενέργειες άλλων. Οι Γερμανοί αρνούνται. Ο Καρβούνης αντιπροτείνει, αντί να του χαρίσουν τη ζωή, να ελευθερώσουν δύο από τους τέσσερις αδελφούς Τζιβανόπουλου που ήταν όμηροι. Οι Γερμανοί αρνούνται εκ νέου. Τότε ο Καρβούνης ξεσπά και σε άψογα γερμανικά βρίζει τους Γερμανούς:
«Είστε βάρβαροι. Ντρέπομαι που σπατάλησα οχτώ χρόνια απ’ τη ζωή μου στον τόπο σας. Οχτώ χρόνια χαμένα και πεταμένα».
Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός έγινε κατακόκκινος από οργή. Με όλη του τη δύναμη χτύπησε τον Καρβούνη με το κοντάκι του όπλου του στο μπράτσο.
Πυρ φώναξε και οι 118 πατριώτες σωριάστηκαν νεκροί. Ανάμεσά τους ο Χρήστος Καρβούνης με το σπασμένο του μπράτσο και τα τέσσερα αδέρφια Τζιβανόπουλου.
προσωπική μαρτυρία του μοναδικού διασωθέντα.
Αυτός ήταν ο Μιχάλης Τσιγκάκος, ο νεότερος ηλικιακά από τους 118 ομήρους που εκτλέστηκαν στο Μονοδέντρι.
Ο τρόπος διάσωσής του φριχτός, όπως και σε κάποιες άλλες – σπάνιες – τέτοιες περιπτώσεις που είδαμε: τον χτύπησε ξώφαλτσα η σφαίρα. Τον κάλυψαν το αίμα και τα κορμιά των συμπολιτών του. Και γλύτωσε τη χαριστική βολή. Μακάβριο αλλά αληθινό!…
Διαβάστε τη δεύτερη αυτή διήγηση, που προέρχεται από την ίδια διαδικτυακή πηγή, το “Χειροποίητο“.
Μαρτυρία του Μιχάλη Τσιγκάκου, μοναδικού διασωθέντα από τη σφαγή στο Μονοδέντρι Λακωνίας (26 Νοεμβρίου 1943)
Ο Μιχάλης Τσιγκάκος, ο μικρότερος από τους συλληφθέντες που στήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα στο Μονοδέντρι Λακωνίας στις 26 Νοεμβρίου 1943, γλίτωσε τη σφαγή και αφηγείται:
«Κατάγομαι από τη Νύφη Λακωνίας. Η μητέρα μου, δασκάλα και επιθεωρήτρια σχολείων, είχε πεθάνει. Ο πατέρας ήταν καπετάνιος επιταγμένος από τους Γερμανούς σε ένα καράβι που μετέφερε καύσιμα από τα Πλύτρα στην Κρήτη. Έτσι, μαζί με τον αδελφό μου περιφερόμασταν από τον ένα συγγενή στον άλλο.
Στα κάθε είδους μεροκάματα που κάναμε, πολλές φορές η αμοιβή ήταν σε είδος. Την ημέρα που με συνέλαβαν θα έπαιρνα 15 οκάδες σύκα. Δεν πρόλαβα όμως. Οι άλλοι που ήταν μαζί μου είδαν το περιστατικό. Παράτησαν το φορτηγό και την κοπάνησαν τρέχοντας.
Μας πήγαν σε ένα χώρο όπου βρίσκονταν δεκάδες κρατούμενοι. Ορισμένοι ψιθύριζαν ότι μας έπιασαν για αντίποινα. Κάποιους είχαν σκοτώσει οι αντάρτες. Το απόγευμα έξω από το κτίριο είχαν μαζευτεί γυναίκες που, κλαίγοντας, ζητούσαν να δουν τους ανθρώπους τους. Όμως οι Γερμανοί δεν επέτρεψαν την παραμικρή επαφή.
Ανάμεσα στους συλληφθέντες ο γιατρός Καρβούνης, γνωστός στη Λακωνία, αφού χειρουργούσε πολλές δύσκολες παθήσεις. Όλοι είχαν πέσει πάνω του να τους σώσει.
«Αν είναι να τη γλιτώσω μόνο εγώ, τότε θα πάω πρώτος» τους απαντούσε. Το εννοούσε. Θα μπορούσε να είχε φύγει παραπάνω από μία φορά. Οι Γερμανοί ήξεραν καλά πόσο αγαπητός ήταν στους κατοίκους. Την επόμενη μέρα το πρωί μάς έβαλαν σε ένα φορτηγό για το Μονοδέντρι. Εκεί που μας κατέβασαν υπήρχαν δεκάδες Γερμανοί στρατιώτες. Σε κάτι λάκκους διέκρινα πεθαμένους. «Ωχ», κάνει ένας. «Μας έφεραν για εκτέλεση»…
Μας βάζουν στη σειρά και αρχίζουν να πιέζουν έντονα τον Καρβούνη να φύγει. Αυτός αρνιόταν.
«Εδώ στη Σπάρτη ο αρχαίος νόμος λέει, ή όλοι ή κανένας» απαντά.
Κάποιος προσπαθεί να τον τραβήξει με το ζόρι. Του ρίχνει μια κλοτσιά. «Γουρούνι!» του λέει ο γιατρός στα γερμανικά, καθώς σηκώνεται. Ο ναζί αφήνιασε. Του πιάνει το χέρι και του το γυρίζει ώσπου του το έσπασε. Συνέχισαν να τον πιέζουν να φύγει. Αρνήθηκε πεισματικά, παρά τους πόνους που είχε.
Γύρω στους 35 – 40 στρατιώτες παρατάχθηκαν απέναντί μας. Είχε μουντό συννεφιασμένο καιρό. Οι περισσότεροι κατάλαβαν τι τους περίμενε. Ένας στρατιώτης άρχισε να μοιράζει μαύρες κορδέλες. Έφτασε και σε μένα.
«Νιξ!» του κάνω με το περίσσιο θράσος της ηλικίας μου, αλλά και συγκινημένος από τη στάση του γιατρού.
Ο Καρβούνης ζήτησε ως τελευταία επιθυμία να μας επιτρέψουν να τραγουδήσουμε τον εθνικό ύμνο και το «Έχε γεια καημένε κόσμε».
Όπως και έγινε. Ορισμένοι άρχισαν να κλαίνε.
»Τότε ένας που ήταν δεξιά μου, μου λέει, «Καλά εμείς, αλλά κι εσένα, ρε Μιχαλάκη;»
»Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει και ακούγεται το πρόσταγμα «Φάιαρ». Όπως γύρισα να τον κοιτάξω ένιωσα ένα τσούξιμο στο μέτωπό μου, σαν κάψιμο από τσιγάρο, κι έπεσα χάμω. Πάνω στην ωμοπλάτη μου έπεσε ένας υψηλόσωμος. Το πρόσωπό μου γέμισε με χυμένα μυαλά και αίματα. Έμεινα ακίνητος, παγωμένος…
Άρχισαν να πυροβολούν όσους βόγκαγαν από τους πόνους, ώσπου επικράτησε απόλυτη σιωπή. Έμεινα ακίνητος, μπορεί και μια ώρα. Μόλις έφυγαν τα αυτοκίνητα, περίμενα λίγο και έκανα να φύγω. Σηκώθηκα και αντίκρισα την πιο εφιαλτική εικόνα της ζωής μου. Όλοι κείτονταν νεκροί.
Έφυγα γεμάτος φόβο προς το πουθενά. Περπάτησα μισό χιλιόμετρο περίπου και έφτασα σε ένα μαντρί. Μόλις με βλέπει ο βοσκός που ήταν εκεί νόμισε ότι είδε φάντασμα και πήγε να μου επιτεθεί. Τον πρόλαβε η γυναίκα του.
«Τι έπαθες παιδάκι μου;» με ρωτάει αλαφιασμένη. Τους εξήγησα και με πήραν στο σπίτι.
Η κυρα – Παναγιώτα μού έδεσε και μου φρόντισε τις πληγές και μου έδωσε καθαρά ρούχα. Την επόμενη ημέρα έφερε γιατρό. Επειδή φοβόντουσαν μην το μάθουν οι Γερμανοί, με είχε δασκαλέψει να του πω ότι ήμουνα με τα γίδια, έπεσα από ένα βράχο και τραυματίστηκα στο μέτωπο. Αυτός, αν και κατάλαβε δεν είπε τίποτα σε άλλους.
Με τους βοσκούς έμεινα περίπου οκτώ μήνες. Λίγο καιρό μετά πήγα στο Γύθειο και ξανασυνάντησα τον πατέρα μου και τον αδελφό μου, οι οποίοι με είχανε για πεθαμένο. Στην πορεία των χρόνων έγινα οικοδόμος, ναυτικός και είδα τα δύο μου παιδιά να μεγαλώνουν και να προκόβουν.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν πηγαίνω στην τελετή που γίνεται κάθε χρόνο στο Μονοδέντρι. Όποτε περνάω από εκεί ανατριχιάζω. Νιώθω μια παγωμάρα. Ήταν ένα αισχρό έγκλημα που δεν θα τους το συγχωρήσω ποτέ…»

Μεγαλε εισαι αλλ' αντ' άλλα...Ο λαος μας εχει υποστει πολλα απο τους στρατους πολλων χωρων (και απο τον ελληνικο) στη διαρκεια των αιωνων. Οπως και δικοι μας στρατοι εχουν προκαλεσει πονο σε αλλους λαους. Αυτα ειναι καλα για μνημοσυνα αλλα οχι για να ριχνουμε το βαρος της εξουσιας σε ολοκληρους λαους.

 

[tripakias]

Μάλλον δεν ήταν και τόσο εμφανές το χαβαλεδοειρωνικό στυλ του μηνύματός μου. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά...

Κριμα που δεν το καταλαβαν...Κι ηταν αυθεντικο ρωμαικο χιουμορ.

 

[teoper]

Μεγαλε εισαι αλλ' αντ' άλλα...Ο λαος μας εχει υποστει πολλα απο τους στρατους πολλων χωρων (και απο τον ελληνικο) στη διαρκεια των αιωνων. Οπως και δικοι μας στρατοι εχουν προκαλεσει πονο σε αλλους λαους. Αυτα ειναι καλα για μνημοσυνα αλλα οχι για να ριχνουμε το βαρος της εξουσιας σε ολοκληρους λαους.

Απαντησα σε αυτο του φιλου
KonstantinosAlyona
Έχασαν άραγε;; Ή απλά "ξεφορτώθηκαν" και καλά το αμαρτωλό παρελθόν, και με τη σωστή χρηματοδότηση, κάμποσες δεκαετίες αργότερα κυριαρχούν στους νικητές Ευρωπαίους;; .. Αλλά είναι off topic, το κόβω, χεχε!
και εκανα το σχολιο Εχασαν το παρελθον και η ιστορια δεν ξεφορτωνονται και η κυριαρχια τους ειναι προσωρινη.ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 73 ΧΡΟΝΙΑ και στην συνεχεια το αρθρο

 

[Viaggi]

Μεγαλε εισαι αλλ' αντ' άλλα

Η κλινική Καρβούνη ήταν τύπου μπαουχάους, η μόνη σύνδεση που βλέπω με το θέμα.

 

[James]

Πφφ. Είμαι σε δύσκολη θέση. Έχω επισκεφτεί και τις δύο πόλεις και μου άρεσαν πολύ.
Το θέμα μου με τα wars είναι ότι δεν έχω αποφασίσει πώς να ψηφίσω. Σαν απλός περαστικός τουρίστας? Σαν μόνιμος κάτοικος (αν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σαν μόνιμο)? Σίγουρα όχι από κάποια μεμονωμένα περιστατικά, αρνητικά ή όχι, μιας και δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις: "μας μίλησε ένας Ιταλός απότομα, όλοι οι Ιταλοί αγενείς, ένας Γερμανός μας κοίταξε στραβά, ναζιστές όλοι οι Γερμανοί". Εννοείται μου έχουν συμβεί διάφορα τέτοια αλλά δεν με επηρεάζουν εναντίον μιας πόλης.
Αν ψήφιζα σαν τουρίστας σίγουρα θα έλεγα Ρώμη. Σαν "μόνιμος" σίγουρα Βερολίνο.

Ας αραδιάσω μερικά θετικά - αρνητικά για κάθε πόλη μήπως βγάλω άκρη.
Καλή Ρώμη: Σούπερ αξιοθέατα για τα οποία άνθρωποι ξεκινούν από την άκρη του κόσμου για να τα δουν. Σαφώς παλιά, αλλά και η Ακρόπολη παλιά είναι. Τρομερή αρχιτεκτονική, χαίρεσαι να περπατάς ανάμεσα σε όλα αυτά τα τρομερά κτίρια. Η αύρα που έχει, αν και δεν είναι κάτι απτό, είναι πράγματι ασύγκριτη. Σούπερ πλατείες και σούπερ καπουτσίνο. Α! Και παγωτάρες!
Κακή Ρώμη: Απίστευτη μεταμόρφωση μετά τις 9 (ούτε καν 10-11 που λένε άλλοι σύντροφοι). Δεν λέω δουλεύουν οι άνθρωποι την άλλη μέρα αλλά πολύ ξενερουά η κατάσταση. Τόσοι εκατομμύρια τουρίστες δεν φτάνουν για να υπάρχει ζωή το βράδυ?
Το φαγητό από την άλλη δεν με ενθουσίασε. Δεν είναι δα και κανένα τεράστιο μείον αλλά σίγουρα όχι στα συν.

Καλό Βερολίνο: Τρομερά ενδιαφέροντα αξιοθέατα πολύ πιο πρόσφατης ιστορίας. Μπορεί να είναι συνδεδεμένα με θηριωδίες αλλά αυτό δεν αφαιρεί την τεράστια σημασία τους για όλο τον πλανήτη. Προσωπικά γοητεύομαι πολύ από ότι έχει να κάνει με Β'Παγκόσμιο πόλεμο, οπότε μια επίσκεψη στο επίκεντρο του είναι το κάτι άλλο.
Το φαγητό του ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό για τα γούστα μου.
Τα ΜΜΜ παραπάνω από πλήρη.
Οι τιμές για αυτό που προσφέρει η πόλη είναι τίμιες. Όχι ότι η Ρώμη είναι ακριβή αλλά το Βερολίνο υπερτερεί.
Στο Βερολίνο μπορείς να κάνεις αρκετά διαφορετικά πράγματα. Θες μουσεία? Έχει. Θες εμπορικά? Έχει. Θες καλό street food? Έχει. Θες σύγχρονη ιστορία? Έχει. Θες παλιά? Έχει. Θες πάρκα? Έχει.
Κακό Βερολίνο: Δεν ξέρω. Ίσως ότι δεν είναι τόοοοσο "όμορφο", χωρίς όμως και να υστερεί. Δεν ξέρω αν στα αρνητικά πιάνεται ο Σόιμπλε
Το Βερολίνο λοιπόν μου δίνει την εντύπωση ότι είναι μια από τις πόλεις που μπορείς να κάνεις τα πάντα. Είναι μια πόλη για να ζεις. Για αυτό και στην ερώτηση "ποια είναι η αγαπημένη σου πόλη?" απαντώ Βερολίνο.
Δεν θα έλεγα πιο όμορφη από την Ρώμη σίγουρα. Αλλά πιο σύγχρονη και πιο ολοκληρωμένη σίγουρα.

Με βαριά καρδιά, και ας έχω επισκεφθεί δύο φορές την Αιώνια, και για να μην ξαναθυμηθώ την θέα από τον τρούλο του Αγίου Πέτρου και αλλάξω γνώμη, θα πάω οριακά με Βερολίνο. Και ο αναμάρτητος πρώτος.....(την ξέρετε την συνέχεια)

 

[Viaggi]

Θες παλιά? Έχει

Παραθέτω ένα δικό μου σχόλιο λίγη ώρα πριν
"Έτος ίδρυσης του Βερολίνου το 1237 μ.χ
Έτος ίδρυσης της Ρώμης το 753 π.χ"
Εκτός αν λες για το μουσείο της Περγάμου που τα εκθέματά του επί το πλείστον δεν είναι Γερμανικά