Ισλανδία Takk Fyrir Ísland ή αλλιώς… Σε ευχαριστούμε Ισλανδία

[el mago]

Τον τρομάξαμε τον άνθρωπο
Ναι όπως στον στρατό "Τώρα δεν τρέχουμε,πετάμε"

gioske κάτι ακόμα να σε ρωτήσω, για να δω περίπου τον χρόνο που σου πήρε η πρώτη μέρα ας πούμε μιας κ θέλω κ εγώ τον...σελαλαντφος!!! να τον προλάβω στο ηλιοβασίλεμα (πολλές φορές πρέπει να είσαι στο σωστό σημείο την σωστή στιγμή! ) τι ώρα ξεκίνησες το πρωί κ τι ώρα έφτασε εκεί που έβγαλες τις υπέροχες φώτο??? Χρυσό κύκλο κ σελαλαντφος! Να ξέρω γιατί τέλη Σεπτεμβρίου θα νυχτώνει κατά τις 7:30 από ότι έψαξα!

 

[gioske]

gioske κάτι ακόμα να σε ρωτήσω, για να δω περίπου τον χρόνο που σου πήρε η πρώτη μέρα ας πούμε μιας κ θέλω κ εγώ τον...σελαλαντφος!!! να τον προλάβω στο ηλιοβασίλεμα (πολλές φορές πρέπει να είσαι στο σωστό σημείο την σωστή στιγμή! ) τι ώρα ξεκίνησες το πρωί κ τι ώρα έφτασε εκεί που έβγαλες τις υπέροχες φώτο??? Χρυσό κύκλο κ σελαλαντφος! Να ξέρω γιατί τέλη Σεπτεμβρίου θα νυχτώνει κατά τις 7:30 από ότι έψαξα!

Κοίτα να δεις. Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο από Ρέικιαβικ γύρω στις 9.30 το πρωί για τον Χρυσό Κύκλο και καταλήξαμε στον...σελαλαντφος γύρω στις 10 το βράδυ. Οπότευπολόγισε αντίστοιχα για Σεπτέμβριο. Πάντως αν έχει καθαρό ορίζοντα, αξίζει!

 

[el mago]

Κοίτα να δεις. Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο από Ρέικιαβικ γύρω στις 9.30 το πρωί για τον Χρυσό Κύκλο και καταλήξαμε στον...σελαλαντφος γύρω στις 10 το βράδυ. Οπότευπολόγισε αντίστοιχα για Σεπτέμβριο. Πάντως αν έχει καθαρό ορίζοντα, αξίζει!

Τόσο πολύ? 12 ώρες από ρευκιαβικ/χρυσό κύκλο μέχρι σελαλαντφος? Τι αξίζει? Άμα έχει νυχτώσει τι να το κάνω!

 

[gioske]

Ημέρα 4η (08-07-2016)

Το camping στο Skaftafell ήταν το μεγαλύτερο που μείναμε σε όλο το ταξίδι. Αποτελούνταν από 8 μεγάλα γήπεδα στα μισά από τα οποία μπορούσες να στήσεις σκηνή και στα υπόλοιπα να σταθμεύσεις το τροχόσπιτό σου. **Να πω επίσης σε αυτό το σημείο ότι ακόμα και στην υψηλή τουριστική περίοδο (καλοκαιρινοί μήνες) όπου τα περισσότερα camping είναι ανοικτά, δεν χρειάζεται να κάνεις κράτηση εκτός και αν ταξιδεύεις με γκρουπ. Κάποια γωνίτσα θα βρεις για να περάσεις την βραδιά!** Πολύς κόσμος πηγαινοερχόταν στους χώρους της κατασκήνωσης και υπήρχαν αρκετοί λόγοι γι’ αυτό:

- Είναι η είσοδος προς το ομώνυμο πάρκο που είναι μέρος του τεράστιου Vatnajökull National Park, το οποίο καλύπτει το 14% της χώρας και είναι το 2ο σε έκταση στην Ευρώπη. Σχεδόν από την είσοδο του camping, ξεκινούν πάρα πολλά μονοπάτια για περιπατητές που οδηγούν σε πανέμορφες τοποθεσίες πάνω στα βουνά, στο εσωτερικό του πάρκου.

- Η πρόσβαση στους παγετώνες της γύρω περιοχής είναι εύκολη για οργανωμένες εξορμήσεις οπότε το προτιμούν πολλοί ταξιδιώτες για να ζήσουν την αντίστοιχη εμπειρία και να ¨τεστάρουν¨ τις αντοχές τους.

- Οι υποδομές στους χώρους της κατασκήνωσης είναι υψηλού επιπέδου αν και κατά τη γνώμη μου κομματάκι ακριβές.

- Είναι στο κομμάτι της χώρας που συγκεντρώνει τον περισσότερο τουρισμό και βρίσκεται πολύ κοντά στις παγετωνικές λίμνες που επίσης αποτελούν κορυφαίο προορισμό των τουριστών.

Το κόστος για την μία βραδιά που περάσαμε στους χώρους του ήταν 22,89€/2 άτομα και πληρώσαμε και 1,48€ για να φορτίσουμε τις μπαταρίες από τις φωτογραφικές μας στην reception του κέντρου επισκεπτών. Όταν ρώτησα την κοπέλα για το κόστος μου είπε πως είναι ανά τεμάχιο και όταν της έδωσα τρεις μπαταρίες συνδεδεμένες με πολύπριζο και καλώδια να προεξέχουν από παντού με κοίταξε περίεργα, διαισθανόμενη την παρατυπία από μέρους μου! Παρόλα αυτά και προκειμένου να μπλέξει σε μια ατέρμονη συζήτηση περί της αναγκαιότητας φόρτισης όλων αυτών και της στυγνής εκμετάλλευσης των δύσμοιρων τουριστών , τα υπολόγισε σαν ένα και την αφήσαμε στην ησυχία της. Πού να μπλέκεις τώρα με Έλληνες (εγώ τουλάχιστον αυτό θα σκεφτόμουν στη θέση της)!

Ετοιμαστήκαμε με την ησυχία μας και στις 10:45 π.μ. κατευθυνθήκαμε στο γκρι κτίριο της Arctic Adventures, μια εταιρεία με μεγάλη γκάμα δραστηριοτήτων για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια. Αυτοί θα αναλάμβαναν να μας ξεναγήσουν στα μυστήρια του παγετώνα Virkisjökull. Τσεκάραμε την κράτησή μας (για την ιστορία μας στοίχισε 158,58€/2 άτομα), παραλάβαμε από ένα ζευγάρι crampons (σαν αντιολισθητικό για τα μποτάκια μας) και από μια αξίνα που θα μας βοηθούσε στην αναρρίχηση.

Μετά από λίγο έφθασε και το λεωφορείο. Ήταν από αυτά τα κίτρινα που στις αμερικανικές ταινίες είτε πηγαίνει τους μαθητές σε μια τρελή εκδρομή είτε μεταφέρει τροφίμους φυλακών, ανάλογα με το σενάριο!

Επιβιβαστήκαμε καμιά σαρανταριά άτομα με τρεις οδηγούς και μετά από 20 λεπτά φθάσαμε στο χώρο από τον οποίο θα ξεκινούσε η εξερεύνηση. Εκεί, μας χώρισαν για λειτουργικούς λόγους σε 3 ομάδες και ξεκινήσαμε. Ο οδηγός μας ήταν ο Dave, ένας νεαρός Αυστραλός που με την αστεία προφορά του μας εξήγησε πως τον υπόλοιπο καιρό είναι γεωλόγος και πως αυτή η χώρα ήταν σαν παιδική χαρά γι’ αυτόν! Λογικό, γιατί πρόκειται για μια από τις νεότερες γεωλογικά χώρες στον κόσμο και ως τέτοια υπόκειται σε συνεχείς αλλαγές και μεταμορφώσεις. Συγκρίνοντας την Ισλανδία με την ιδιαίτερη πατρίδα του μας είπε το εξής εντυπωσιακό: Στην Αυστραλία έχουν βρεθεί πετρώματα που χρονολογούνται κοντά στα 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια (λίγο πιο μετά από την δημιουργία του πλανήτη μας!) ενώ οι επιστήμονες θεωρούν ότι η Ισλανδία αναδύθηκε από τον ωκεανό πριν μόνο καμιά εικοσαριά εκατομμύρια χρονάκια! Ασύλληπτα μεγέθη αλλά που στην κοσμική κλίμακα είναι μόνο μερικά επεισόδια του έργου που διαδραματίζεται στον Κόσμο, που μέρος του είμαστε και εμείς…

Μας μιλούσε με ενθουσιασμό για το φυσικό θαύμα των παγετώνων και τον τρόπο δημιουργία τους και εξέλιξής τους μέσα στον χρόνο. Λόγω και της επιστημονικής του ενασχόλησης μας εφοδίασε με πολλές πληροφορίες για το υπέροχο θέαμα που αντικρίζαμε. Ο παγετώνας στον οποίο θα δοκιμάζαμε την ορειβατική μας δεινότητα ήταν ο Virkisjökull, μια φυσική απόληξη του θηριώδη Vatnajökull που λόγω όγκου θεωρείται ο μεγαλύτερος της Ευρώπης.

Η ανάβαση ήταν ομαλή και εύκολη, και ο καιρός, αν εξαιρέσεις λίγες σταγόνες βροχής που μας βρήκαν πάνω στον παγετώνα, πολύ ήπιος έως ζεστός θα έλεγα. Και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, αυτή η αναπάντεχη τροπή που έχουν πάρει οι καιρικές συνθήκες κρύβει και έναν θανάσιμο κίνδυνο. Εδώ και 20 χρόνια που καταγράφεται η εξέλιξη του παγετώνα Virkisjökull, οι μετρήσεις δείχνουν ότι κάθε χρόνο το όριό του υποχωρεί και μάλιστα με ταχύ ρυθμό (κάθε παγετώνας είτε προχωρά είτε οπισθοχωρεί), σε σημείο που πια έχει χάσει πάνω από 500 μέτρα! Οι παγετώνες είναι οι μεγαλύτερες αποθήκες γλυκού νερού του πλανήτη και έχουμε ζωτικό συμφέρον να τους διαφυλάξουμε. Δυστυχώς όμως τα νέα, όπως διαπιστώσαμε και με τα μάτια μας, είναι ανησυχητικά.

Παρά την απογοήτευση για τα δυσοίωνα έργα του ανθρώπου που ρίχνουν βαριά τη σκιά τους πάνω στο φυσικό περιβάλλον, η εμπειρία του να βρίσκεσαι πάνε σε ένα παγετώνα ήταν μοναδική. Ήπιαμε και νερό από τα ρυάκια που σχηματιζόταν στις άκρες και η γεύση ήταν μοναδική. Σύμφωνα με μια Αμερικανίδα που ήταν στο γκρουπ, ήταν το καλύτερο νερό που είχε πιει ποτέ! Βομβαρδίζοντας τον Dave με ερωτήσεις μάθαμε και για το μπλε χρώμα που βλέπαμε και θαυμάζαμε: Λόγω της πίεσης που προσθέτει κάθε νέο στρώμα χιονιού στα μόρια του πάγου, αυτά απορροφούν όλα τα χρώματα του ηλιακού φωτός εκτός από το μπλε, γι’ αυτό και οι υπέροχες αντανακλάσεις.

Μετά από μία γεμάτη ώρα, ίσως και παραπάνω, πάνω στον παγετώνα ξεκινήσαμε αργά και προσεκτικά την κατάβαση. Δίνοντας την απαραίτητη κλίση στο σώμα μας και με την βοήθεια της αξίνας, και με μερικές στάσεις για φωτογραφίες, η ομάδα κατηφόρισε προς το λεωφορείο. Μείναμε πραγματικά ενθουσιασμένοι με την εμπειρία, ωστόσο όλοι μας αποκτήσαμε εκ του σύνεγγυς μια γεύση της ανθρώπινης ¨ανάπτυξης¨ και του αποτυπώματός της πάνω στον πλανήτη μας.


Η ώρα ήταν καλές δυόμιση το μεσημέρι όταν επιστρέψαμε στο κέντρο επισκεπτών του πάρκου. Τα επόμενα βήματά μας θα τα συζητούσαμε κάτω από ένα λαμπερό ήλιο στα τραπεζάκια του πάρκου, παρέα με ένα καφεδάκι (πόσο λαχταρήσαμε ένα παγωμένο φρέντο εκείνη ακριβώς τη στιγμή)! Είχαμε δύο επιλογές: 1) Να χαλαρώναμε λίγο ακόμα και να απολαμβάναμε από ένα ζεστό μπάνιο στα ντους της κατασκήνωσης μιας και στις 17:00 είχαμε κανονίσει βαρκάδα ανάμεσα στα παγόβουνα της λίμνης Fjallsárlón, και 2) Να πιέζαμε λίγο το πρόγραμμα για να δούμε από κοντά τον καταρράκτη Svartifoss. Σύμφωνα όμως με τις οδηγίες που ήταν αναρτημένες στο πάρκο σχετικά με τα μονοπάτια που ξεκινούσαν από εκεί, η κυκλική διαδρομή μέχρι τον καταρράκτη και πίσω θα απαιτούσε τουλάχιστον 90 λεπτά, οπότε διαλέξαμε την κουρτίνα 1!

Αγοράσαμε από αυτόματο μηχάνημα δύο μαγικά χαρτάκια (7,40€/2 άτομα) με barcode (τα οποία τα σκάναρες μέσα στα ντους!), τα οποία μας εξασφάλισαν 5 λεπτά ζεστού νερού, αν και έχω την εντύπωση πως τελικά η ιεροτελεστία της ατομικής καθαριότητας κράτησε λίγο παραπάνω! Τακτοποιήσαμε λίγο και τα πράγματα στο αυτοκίνητο και χαλαρά ξεκινήσαμε για την παγετωνική λίμνη, γύρω στα 50 χλμ. ανατολικά.

Κανείς, όταν αποφασίζει να διασχίσει με βάρκα μία από τις διάσημες παγετωνικές λίμνες της Ισλανδίας εμφανίζονται μπροστά του δύο επιλογές. Αμφότερες είναι στα νότια της χώρας και απέχουν μεταξύ τους περίπου 10 χλμ. Η πρώτη που συναντά κινούμενος ανατολικά είναι η λίμνη Fjallsárlón και η δεύτερη είναι η Jökulsárlón, και οι δύο φυσικές απολήξεις ομώνυμων παγετώνων. Το αντίτιμο για να απολαύσεις την εμπειρία με zodiacείναι στην πρώτη 90€/2 άτομα και στην δεύτερη περίπου 126€/2 άτομα. Στην δική μας περίπτωση αυτό που έγειρε την ζυγαριά προς την Fjallsárlón δεν ήταν το οικονομικό αλλά οι κριτικές. Όσοι βρέθηκαν στο παρελθόν σε παρόμοιο δίλημμα και έκαναν την ίδια επιλογή με εμάς, δεν το μετάνιωσαν.

Στο φουσκωτό ανέβαιναν μέχρι 8 άτομα και λόγω μικρού μεγέθους της λίμνης έφτανες σε απόσταση αναπνοής από πολλά παγόβουνα και στο άκρο του παγετώνα (σε απόσταση ασφαλείας ωστόσο) σε λιγότερο χρόνο. Μπορεί οι εγκαταστάσεις να ήταν κυρίως…υπαίθριες (αν και φτιάχνανε κανονικό κτίριο από ότι είδαμε) αλλά η εμπειρία αμεσότατη και με λιγότερο κόσμο. Στη λίμνη είμαστε η μοναδική βάρκα και η επόμενη ξεκίνησε όταν φθάναμε στην ακτή! Φορέσαμε στολές αντιβύθισης και αντιπαγώματος (στο νερό δεν θα άντεχες πάνω από 10 λεπτά) και κατηφορίσαμε την βραχώδη πλαγιά μέχρι την ακτή.

Το θέαμα από εκεί και μετά ήταν χωρίς λόγια, εμείς τουλάχιστον χάσαμε τα δικά μας με αυτό που αντικρίζαμε…

Κάποια στιγμή ο ¨καπετάνιος¨ άφησε το τιμόνι και με μια γρήγορη κίνηση βούτηξε τα χέρια του μέσα στο νερό. Λόγω της έντασης της ¨μάχης¨ και της σύντομης διάρκειάς της όλοι νομίζαμε ότι κάτι ζωντανό θα βλέπαμε. Αντί όμως γι’ αυτό μας έδειξε περήφανος ένα μεγάλο κομμάτι πάγου που σύμφωνα με τα λεγόμενά του μπορεί να ήταν και πάνω από χιλίων ετών! Άρχισε να το δαγκώνει και μας το πρόσφερε, προτρέποντάς μας να κάνουμε το ίδιο!

Η ώρα είχε φθάσει σχεδόν 6 το απόγευμα όταν επιστρέψαμε στις εγκαταστάσεις και πήραμε τα πράγματά μας. Χαιρετηθήκαμε με όλο το προσωπικό της fjallsarlon.is/ και ενθουσιασμένοι γυρίσαμε στο αυτοκίνητο. Επόμενη στάση, η… επόμενη παγετωνική λίμνη, η περίφημη Jökulsárlón. Τεράστια σε μέγεθος αλλά όχι γεμάτη με παγόβουνα. Το χρώμα τους όμως ήταν μοναδικό. Πόσο πιο ωραία να γίνει η μέρα μας;

Ρίξαμε το ρυθμό μας μέχρι το Hofn και απολαμβάναμε την διαδρομή δίπλα στην θάλασσα. Από τα ηχεία του mp3 player του αυτοκινήτου, οι Ισλανδοί Sólstafir με τον δικό τους σκληροτράχηλο τρόπο τραγουδούσαν για τις ομορφιές της πατρίδας τους. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φαν αυτού του είδους μουσικής αλλά αξίζει να δει κανείς το video clip από το κομμάτι τους «Fjara», με την σισύφεια προσπάθεια της ασπροντυμένης κοπέλας.

Όταν φθάσαμε στο ψαροχώρι του Hofn (που κυριολεκτικά σημαίνει λιμάνι), κατευθυνθήκαμε που αλλού… στο λιμάνι. Είναι φημισμένο μέρος για να δοκιμάσεις θαλασσινά, το ψάρεμα των οποίων και ο τουρισμός είναι οι κύριες πηγές εσόδων της τοπικής οικονομίας. Σύμφωνα με τον οδηγό του lonely planet που μας κρατούσε συντροφιά στο ταξίδι, ένα οικονομικό μέρος για να δοκιμάσεις langoustine (ένα είδος αστακού) ήταν το Hafnarbudin, με σπεσιαλιτέ του το σάντουιτς με αστακό. Πληρώσαμε 29,53€ για δύο μπαγκέτες με ψίχα αστακού και ήταν ότι ωραιότερο φάγαμε σε όλο το ταξίδι! Θεσπέσια, μαγική γεύση που την φέρνουμε ακόμα και σήμερα στο μυαλό μας και την μνημονεύουμε με λαχτάρα! Δεν πρέπει να λείψει κανείς από αυτή την γιορτή του ουρανίσκου!

Η ώρα όμως περνούσε τάχιστα, κόντευε 9 το βράδυ (πιο βράδυ, λέμε τώρα) και έπρεπε να αποφασίσουμε πού θα διανυκτερεύσουμε. Το αρχικό πλάνο έλεγε για διανυκτέρευση σε camping στο Djúpivogur ή κάνοντας λίγα ακόμη χιλιόμετρα στο Breiðdalsvík ώστε να είμαστε έτοιμοι το επόμενο πρωί να ανηφορίσουμε στα ανατολικά φιόρδ μέχρι το Egilsstaðir. Επειδή όμως είμαστε σε υπερένταση και η επόμενη μέρα είχε ως κύριο πιάτο την λίμνη Myvatn στον βορρά, αποφασίσαμε να οδηγήσουμε μέχρι το Seyðisfjörður και να περάσουμε το βράδυ εκεί, παίρνοντας και μια μικρή τζούρα από Eastern Fjords. Ήταν γύρω στα 210 χλμ. μέσω του Rd 939 που θα μας πήγαινε από το πέρασμα Öxi, και θα γλιτώναμε περίπου 60 χλμ. Σε κάποια σημεία του ήταν ένας καλός χωματόδρομος με έντονες κλίσεις και πέραν των καλοκαιρινών μηνών, είναι αδύνατο να τον διασχίσεις. Παρ ’όλη την δυσκολία, η διαδρομή που διανθιζόταν με ρυάκια, καταρράκτες και προβατάκια που έβοσκαν λαίμαργα, ήταν όμορφη.

Κουρασμένοι φθάσαμε αργά μέσα στη νύχτα στο Seyðisfjörður και με συνοπτικές διαδικασίες αράξαμε στο camping του χωριού. Φροντίσαμε να μην κάνουμε φασαρία γιατί δίπλα μας κάποιοι μένανε σε σκηνή πάνω από το αυτοκίνητό τους (αυτό δεν το είχαμε ξαναδεί!) και πριν το καταλάβουμε, σβήσαμε τελείως.

Θα ήθελα όμως για να κλείσω την εξιστόρηση της ημέρας λίγο διαφορετικά. Να χρησιμοποιήσω το πρωθύστερο σχήμα στην περιγραφή της και να ¨εκμαιεύσω¨ με αυτό τον τρόπο την απόλυτη προσοχή σας. Επέλεξα αυτόν τον τρόπο για να σας μιλήσω για ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος που είδαμε αμέσως μετά το Hofn και πριν αρχίσουμε να ανηφορίζουμε. Ήταν σε περίοπτη θέση στην φωτογραφική μου λίστα αλλά όταν τελικά το αφήσαμε πίσω μας, έγινε το αγαπημένο μου μέρος από όλα όσα είδαμε στην Ισλανδία.

Οδηγήσαμε για 10 χλμ. μετά το Hofn προς τα ανατολικά και στην συνέχεια στρίψαμε δεξιά προς Stokksnesκαι συνεχίσαμε για άλλα 3 χλμ. σε χωματόδρομο. Περάσαμε από κάποιες φάρμες και φθάσαμε σε ένα μικρό καφέ, το Viking Café. Εκεί είχε μια κατεβασμένη μπάρα που δεν επέτρεπε την συνέχιση της πορείας προς την παραλία αλλά μπορούσες να την παρακάμψεις από το πλάι. Φήμες λένε ότι ο ιδιοκτήτης του καφέ και της έκτασης χρεώνει έναν αντίτιμο για την πρόσβαση, γεγονός που δεν μπορώ να επιβεβαιώσω.

Μετά από 2 χλμ. φτάνεις σε ένα απίστευτο μέρος, σε μια μαύρη παραλία που λόγω της παλίρροιας δημιουργεί αντανακλάσεις του παρακείμενου βουνού, του εξωπραγματικού Vesturhorn ή Vestrahorn (που σημαίνει, το Δυτικό Κέρας)! Εκεί είμαστε εμείς και άλλοι δυο – τρεις φωτογράφοι ακόμη που είχαν στήσει τον εξοπλισμό τους, και μέχρι να φύγουμε ήρθαν δύο ακόμη, ευτυχώς μόνο! Η σύζυγος θα είδε την λάμψη στο βλέμμα μου και επέλεξε να μείνει στο αυτοκίνητο για να με αφήσει να κυλιστώ στη μαύρη λάσπη με την άνεσή μου! Η ησυχία ήταν απόλυτη και διακοπτόταν μόνο από τον μηχανικό ήχο του κλείστρου της μηχανής που κατέγραφε το τοπίο, αλλάζοντας συνεχώς θέση και γωνία. Η επόμενη μία ώρα ήταν μαγική και η ομίχλη που συνεχώς έκρυβε και αποκάλυπτε την κορυφή του βουνού, δημιουργούσε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, σχεδόν απαλλαγμένη από κάθε ανθρώπινη παρουσία.

Ακόμα και σε πιο απομακρυσμένα μέρη στην συνέχεια του ταξιδιού, δεν αισθάνθηκα ξανά τέτοια απομόνωση και γαλήνη. Κάποια στιγμή έκλεισα την μηχανή και την άφησα παράμερα, είχε επιτελέσει τον σκοπό της. Κάτι μου έλεγε να κλείσω τα μάτια για να ονειρευτώ αλλά θα ήταν ανάρμοστο με το μεγαλείο που ανέξοδα απλωνόταν εμπρός μου. Έμεινα εκεί, με όλες τις αισθήσεις οξυμένες καταγράφοντας την παραμικρή κίνηση και τον απειροελάχιστο ήχο. Προσπάθησα να παρατείνω αυτή τη στιγμή πέρα από τα όριά της και να την κάνω ολότελα δική μου, για πάντα. Ο Χρόνος θα δείξει αν τα κατάφερα…

 

[gioske]

Τόσο πολύ? 12 ώρες από ρευκιαβικ/χρυσό κύκλο μέχρι σελαλαντφος? Τι αξίζει? Άμα έχει νυχτώσει τι να το κάνω!

Σαν 1η μέρα το πήγαμε χαλαρά. Αξίζει το Thingvellir και τα geysir. Καταρράκτες θα δεις και αλλού. Οπότε πας πάρκο και geysir και αναλόγως του χρόνου, γκαζώνεις για Selialandfoss

 

[Despinna]

Διάβασα μόλις την ιστορία σας, - σχεδόν μπορώ να μπω με δάκρυα στα μάτια.

Μόλις γυρίσαμε από Ισλανδία (ήταν το δεύτερο ταξίδι μου στη χώρα, καθώς πριν 2 χρόνια είχα πάει για λίγες μέρες με διαμονή σε hostel στο Ρέκιαβικ).

Από τη μέρα που γύρισα την πρώτη φορά, Ιούνιο του 2014, η σκέψη της Ισλανδίας δεν έβγαινε από το μυαλό μου ("ήξερα", 'ένιωθα" ότι έπρεπε να πάω ξανά), και μετά από πολλές οικονομίες πήγαμε για δύο εβδομάδες λίγο μετά από εσάς (στην ουσία 22/07 με 5/8), για το γύρο της χώρας. Η πορεία που ακολουθείτε μέχρι στιγμής είναι πολύ παρόμοια με τη δική μας (Golden Circle και ο κύκλος ξεκινώντας από το Νότο), με τη διαφορά ότι εμείς δεν μείναμε σε camper van (κάτι που το ζηλέψαμε μετά, είναι πιο οικονομικός τρόπος και χαίρεσαι ακόμα περισσότερο το τοπίο), αλλά νοικιάσαμε συμβατικό αυτοκίνητο (hyundai i20) έχοντας κλείσει διαμονή σε guesthouses και hostel μετά από αρκετό ψάξιμο. To Reykjavik είναι όμορφο, προσφέρεται για πολλές βόλτες, και έχει πράγματα να κάνεις (όπως τη διαδρομή στο Grotta που εμείς κάναμε την τελευταία μέρα με τα πόδια), αλλά η επαρχία της χώρας είναι μαγική... Τα χρώματα, τα σύννεφα, ο αέρας, η μαγεία της φύσης...δεν περιγράφονται!

Διαβάζω και νιώθω σαν να τα ξαναζώ όλα, βήμα βήμα...
Και εμείς εκμεταλλευθήκαμε τη μεγάλη διάρκεια της μέρας (για όσους θέλουν να κάνουν το γύρο σε μια εβδομάδα, να πω ότι γίνεται μεν, αλλά είναι κρίμα,καθώς μια διαδρομή που το google δείχνει π.χ. 4 ώρες, με τις στάσεις -γιατί το μέρος σε καλεί, δεν γίνεται να μη σταματάς κάθε τόσο, να μυρίζεις, να βλέπεις, να νιώθεις-, εύκολα πιάνει και το 10ωρο!

Βλέπω σας έκανε (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) πολύ καλό καιρό!
Στις 22 Ιουλίου που φθάσαμε είχε συννεφιά και βροχή (κάτι που συνεχίστηκε τις επόμενες 9 ημέρες), με μικρά διαλείμματα ενός όμορφου ήλιου (όπως π.χ. στην Kirkusfara, που κάποιες φωτογραφίες μας είναι ...σχεδόν ίδιες! ). Επίσης συναντήσαμε αρκετές φορές ομίχλη (όπως π.χ. στη διαδρομή από Egilstadir προς Seydisfjordur, που συναντήσαμε ομίχλη τόσο πυκνή που δεν καταλάβαμε καν το ότι ξαφνικά είχαμε κατέβει το βουνό και είχαμε φθάσει δίπλα στη θάλασσα...). Συνεχή σχεδόν βροχή (και αρκετή ομίχλη) συναντήσαμε και στα Βόρεια (Husavik, γύρος λίμνης Myvatn, Detifoss), - ήταν λίγο κρίμα γιατί όσο να ναι, αν δεν έχεις το παγωμένο ψιλόβροχο να σε διαπερνάει από παντού και την ομίχλη βλέπεις περισσότερα, περπατάς πιο άνετα και απολαμβάνεις πιο πολύ το υπέροχο τοπίο και τις δραστηριότητες, - όπως και να χει όμως η Ισλανδία είναι απλά άκρως γοητευτική (ακόμα και με ομίχλη και βροχή).

Τις τελευταίες μέρες ο καιρός έφτιαξε και είδαμε επιτέλους ουρανό (και ηλιοβασίλεμα!) που δεν είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες (χανόταν στο γκρι). Ειδικά στα δυτικά, στο Grundarfjörður , απολαύσαμε ένα από τα πιο υπέροχα ηλιοβασιλέματα που έχω δει με τον ήλιο να δύει πάνω στο Kirkjufell τυλίγοντας τα πάντα γύρω (και εμάς μαζί) σε ένα χρυσό, υπέροχο φως....

Ανυπομονώ για τη συνέχεια της ιστορίας σας (πολύ καλογραμμένη) γιατί η επιστροφή δεν είναι εύκολη, και η Ισλανδία.... δεν ξέρω τί συμβαίνει με αυτό το μέρος, (και από ότι καταλαβαίνω δεν είμαι η μόνη), αλλά νιώθω σαν να έχει βρει μια θέση μέσα στην καρδιά μου, σαν να έχω αφήσει εκεί ένα μέρος του εαυτού μου. Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω, όλα τα μέρη έχουν κάτι ιδιαίτερο και είναι πολλά τα μέρη που μου άρεσαν πολύ, πάντα όμως προτιμούσα να πάω κάπου διαφορετικά, να δω και "κάτι άλλο" και όχι το ίδιο μέρος ξανά. Η Ισλανδία όμως.... ήδη από τη στιγμή που μπήκα στο αεροπλάνο της επιστροφής, άρχισα να σκέφτομαι το πώς θα καταφέρω να επιστρέψω ξανά! (ιδανικά άνοιξη για να δω μια φορά στη ζωή μου και ένα χορό από το Σέλας, αν είναι τυχερό). Αυτή η χώρα έχει τόσα να δεις, που ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός και η μαγεία συνεχίζεται σε κάθε βήμα...

Την καλησπέρα μου, αναμένω και εγώ με ανυπομονησία τη συνέχεια !

 

[gioske]

Διάβασα μόλις την ιστορία σας, - σχεδόν μπορώ να μπω με δάκρυα στα μάτια.

Μόλις γυρίσαμε από Ισλανδία (ήταν το δεύτερο ταξίδι μου στη χώρα, καθώς πριν 2 χρόνια είχα πάει για λίγες μέρες με διαμονή σε hostel στο Ρέκιαβικ).

Από τη μέρα που γύρισα την πρώτη φορά, Ιούνιο του 2014, η σκέψη της Ισλανδίας δεν έβγαινε από το μυαλό μου ("ήξερα", 'ένιωθα" ότι έπρεπε να πάω ξανά), και μετά από πολλές οικονομίες πήγαμε για δύο εβδομάδες λίγο μετά από εσάς (στην ουσία 22/07 με 5/8), για το γύρο της χώρας. Η πορεία που ακολουθείτε μέχρι στιγμής είναι πολύ παρόμοια με τη δική μας (Golden Circle και ο κύκλος ξεκινώντας από το Νότο), με τη διαφορά ότι εμείς δεν μείναμε σε camper van (κάτι που το ζηλέψαμε μετά, είναι πιο οικονομικός τρόπος και χαίρεσαι ακόμα περισσότερο το τοπίο), αλλά νοικιάσαμε συμβατικό αυτοκίνητο (hyundai i20) έχοντας κλείσει διαμονή σε guesthouses και hostel μετά από αρκετό ψάξιμο. To Reykjavik είναι όμορφο, προσφέρεται για πολλές βόλτες, και έχει πράγματα να κάνεις (όπως τη διαδρομή στο Grotta που εμείς κάναμε την τελευταία μέρα με τα πόδια), αλλά η επαρχία της χώρας είναι μαγική... Τα χρώματα, τα σύννεφα, ο αέρας, η μαγεία της φύσης...δεν περιγράφονται!

Διαβάζω και νιώθω σαν να τα ξαναζώ όλα, βήμα βήμα...
Και εμείς εκμεταλλευθήκαμε τη μεγάλη διάρκεια της μέρας (για όσους θέλουν να κάνουν το γύρο σε μια εβδομάδα, να πω ότι γίνεται μεν, αλλά είναι κρίμα,καθώς μια διαδρομή που το google δείχνει π.χ. 4 ώρες, με τις στάσεις -γιατί το μέρος σε καλεί, δεν γίνεται να μη σταματάς κάθε τόσο, να μυρίζεις, να βλέπεις, να νιώθεις-, εύκολα πιάνει και το 10ωρο!

Βλέπω σας έκανε (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) πολύ καλό καιρό!
Στις 22 Ιουλίου που φθάσαμε είχε συννεφιά και βροχή (κάτι που συνεχίστηκε τις επόμενες 9 ημέρες), με μικρά διαλείμματα ενός όμορφου ήλιου (όπως π.χ. στην Kirkusfara, που κάποιες φωτογραφίες μας είναι ...σχεδόν ίδιες! ). Επίσης συναντήσαμε αρκετές φορές ομίχλη (όπως π.χ. στη διαδρομή από Egilstadir προς Seydisfjordur, που συναντήσαμε ομίχλη τόσο πυκνή που δεν καταλάβαμε καν το ότι ξαφνικά είχαμε κατέβει το βουνό και είχαμε φθάσει δίπλα στη θάλασσα...). Συνεχή σχεδόν βροχή (και αρκετή ομίχλη) συναντήσαμε και στα Βόρεια (Husavik, γύρος λίμνης Myvatn, Detifoss), - ήταν λίγο κρίμα γιατί όσο να ναι, αν δεν έχεις το παγωμένο ψιλόβροχο να σε διαπερνάει από παντού και την ομίχλη βλέπεις περισσότερα, περπατάς πιο άνετα και απολαμβάνεις πιο πολύ το υπέροχο τοπίο και τις δραστηριότητες, - όπως και να χει όμως η Ισλανδία είναι απλά άκρως γοητευτική (ακόμα και με ομίχλη και βροχή).

Τις τελευταίες μέρες ο καιρός έφτιαξε και είδαμε επιτέλους ουρανό (και ηλιοβασίλεμα!) που δεν είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες (χανόταν στο γκρι). Ειδικά στα δυτικά, στο Grundarfjörður , απολαύσαμε ένα από τα πιο υπέροχα ηλιοβασιλέματα που έχω δει με τον ήλιο να δύει πάνω στο Kirkjufell τυλίγοντας τα πάντα γύρω (και εμάς μαζί) σε ένα χρυσό, υπέροχο φως....

Ανυπομονώ για τη συνέχεια της ιστορίας σας (πολύ καλογραμμένη) γιατί η επιστροφή δεν είναι εύκολη, και η Ισλανδία.... δεν ξέρω τί συμβαίνει με αυτό το μέρος, (και από ότι καταλαβαίνω δεν είμαι η μόνη), αλλά νιώθω σαν να έχει βρει μια θέση μέσα στην καρδιά μου, σαν να έχω αφήσει εκεί ένα μέρος του εαυτού μου. Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω, όλα τα μέρη έχουν κάτι ιδιαίτερο και είναι πολλά τα μέρη που μου άρεσαν πολύ, πάντα όμως προτιμούσα να πάω κάπου διαφορετικά, να δω και "κάτι άλλο" και όχι το ίδιο μέρος ξανά. Η Ισλανδία όμως.... ήδη από τη στιγμή που μπήκα στο αεροπλάνο της επιστροφής, άρχισα να σκέφτομαι το πώς θα καταφέρω να επιστρέψω ξανά! (ιδανικά άνοιξη για να δω μια φορά στη ζωή μου και ένα χορό από το Σέλας, αν είναι τυχερό). Αυτή η χώρα έχει τόσα να δεις, που ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός και η μαγεία συνεχίζεται σε κάθε βήμα...

Την καλησπέρα μου, αναμένω και εγώ με ανυπομονησία τη συνέχεια !

Την σκέψη "Πρέπει να επιστρέψω κάποια μέρα σε αυτό το μέρος" την έχω ξανακάνει στο παρελθόν, και για άλλους προορισμούς. Οι ταξιδιωτικές (και όχι μόνο) προτεραιότητες κάθε φορά υπαγορεύουν άλλα και ποτέ δεν πραγματοποιείται η επιστροφή. Έχεις δίκιο όμως, Η Ισλανδία στο επιβάλλει με τον τρόπο της, να είναι διαρκώς στο μυαλό και στις επιθυμίες για επιστροφή. Για να ανακαλύψεις κάτι που δεν είδες ή να ξαναδείς το ίδιο πράγμα αλλά διαφορετικά. Ακριβώς την ίδια γεύση άφησε και σε εμάς και την υπόσχεση πως ακόμα και κανένα άλλο ταξίδι να μην ξανακάνουμε,εκεί θα επιστρέψουμε. Είναι βέβαιο

 

[KonstantinosAlyona]

Λοιπόν, @gioske , συνεχίζεις να βάζεις φωτιές, αργά και βασανιστικά. Τελείωνε με την ιστορία γιατί έχω σαλέψει και σκέφτομαι πότε θα πάμε ξανά! Όσο για τις φωτογραφίες, νομίζω ξέρεις καλύτερα από εμένα τι τραβούσες και τι δυνατότητες σου έδινε το μέρος να αξιοποιήσεις την τέχνη σου
Και φυσικά, βλέπω ότι η χερσόνησος Snaefellsness είναι κάτι που όλοι προσέξαμε ώς ιδιαίτερο
Καλά ταξίδια και φωτογραφίες φίλε!

 

[gioske]

Λοιπόν, @gioske , συνεχίζεις να βάζεις φωτιές, αργά και βασανιστικά. Τελείωνε με την ιστορία γιατί έχω σαλέψει και σκέφτομαι πότε θα πάμε ξανά! Όσο για τις φωτογραφίες, νομίζω ξέρεις καλύτερα από εμένα τι τραβούσες και τι δυνατότητες σου έδινε το μέρος να αξιοποιήσεις την τέχνη σου
Και φυσικά, βλέπω ότι η χερσόνησος Snaefellsness είναι κάτι που όλοι προσέξαμε ώς ιδιαίτερο
Καλά ταξίδια και φωτογραφίες φίλε!

Ναι παιδιά, όλοι μετά από αυτό το ταξίδι σκεφτόμαστε πότε θα ξαναπάμε. Άντε και σύντομα εύχομαι.

 

[Dina Z]

έχοντας κλείσει διαμονή σε guesthouses και hostel μετά από αρκετό ψάξιμο

Θα μας δώσεις περισσότερα στοιχεία για να τα έχουμε υπ' όψιν μας;

 

[gioske]

Ημέρα 5η (09-07-2016)


Το επόμενο πρωί θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε ευχαρίστως μερικές ωρίτσες παραπάνω αλλά ξυπνήσαμε από…τη ζέστη! Μία από τις ανησυχίες μας πριν το ταξίδι ήταν αν θα αντέξουμε στην πάλη με τα κρύα βράδια μέσα στο αυτοκίνητο αλλά κάθε μέρα που περνούσε η ζυγαριά έγερνε προς το μέρος μας . Μας φάνηκε περίεργο αυτό για Ισλανδία αλλά ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενο! Ο ήλιος ήταν λαμπερός όταν ανοίξαμε τις κουρτίνες, στο camping του Seyðisfjörður, ακριβώς στο κέντρο της πόλης. Μέχρι και τις νοτισμένες πετσέτες μας τολμήσαμε να απλώσουμε από τις παράθυρα του αυτοκινήτου για να στεγνώσουν, οι αθεόφοβοι! Η αλήθεια είναι ότι δεν καταφέραμε και πολλά πράγματα, αλλά τουλάχιστον το προσπαθήσαμε! Το πρώτο πράγμα που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν βρήκαμε χαρτάκι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου για να επικοινωνήσουμε με την reception (για την πληρωμή ντε!) και το δεύτερο ήταν ότι…δεν βρήκαμε reception για να τακτοποιήσουμε το οικονομικό. Ψάξαμε στα κτίρια με τις τουαλέτες και τα ντους (εντάξει, δεν κάναμε και ανακρίσεις ) αλλά μάταια, οπότε μετά το πρωινό αναχωρήσαμε.

Αυτό το γραφικό χωριουδάκι των 700 κατοίκων είναι η πύλη εισόδου μέσω πλοίου των επισκεπτών που έρχονται από την ηπειρωτική Ευρώπη. Κάθε βδομάδα το φέρι MS Norröna σαλπάρει από την Δανία, περνά από τα νησιά Φερόε και καταλήγει στο εξαιρετικής ομορφιάς φιόρδ. Στην γύρω περιοχή υπάρχουν και πολλές όμορφες ορεινές διαδρομές για τους λάτρεις του σπορ, που εξασφαλίζουν και άπλετη θέα.

Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, παίρνοντας τον δρόμο για το Egilsstaðir, το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της ανατολικής Ισλανδίας. Σίγουρα θα άξιζε μια εκτενέστερη επίσκεψη στα ανατολικά φιόρδ, ίσως και πιο βόρεια μέχρι το Borgarfjordur Eystri, αλλά το πρόγραμμα για την συγκεκριμένη μέρα ήταν πολύ πιεστικό και ο καιρός στα βόρεια της χώρας θα ήταν ένας αστάθμητος παράγοντας (όπως και αποδείχθηκε). Η διαδρομή των 27 χλμ. μέχρι την πόλη κινούνταν παράλληλα με τον ποταμό Fjardara, και περιλάμβανε καταρράκτες (όπως ο Gufufoss) και παγωμένες λίμνες (η Heiðarvatn σε ύψος 620 μέτρα). Το προηγούμενο βράδυ είχε σουρουπώσει όταν ξαναπεράσαμε από εκεί με κατεύθυνση το Seyðisfjörður αλλά τώρα κάτω από τον λαμπρό ήλιο, η διαδρομή που φιδωτά απλωνόταν πάνω στα βουνά, ήταν από τις ομορφότερες που συναντήσαμε σε όλη την χώρα.

Φθάνοντας στο Egilsstaðir, έπρεπε να κάνουμε ανεφοδιασμό στις προμήθειές μας οπότε μια επίσκεψη στο τοπικό Bonus μας έπεισε ότι ήταν το πιο φθηνό σούπερ μάρκετ στην αγορά. Η πόλη είναι ένας πολύ σημαντικός συγκοινωνιακός κόμβος και η πύλη εισόδου προς τις βόρειες περιοχές της χώρας. Τελευταία ευκαιρία λοιπόν για να γεμίσεις σε καύσιμα και εφόδια πριν συνεχίσεις το ταξίδι προς τα βόρεια.

Πήραμε τον Rd 931 προς τα νότια και τον ακολουθήσαμε παράλληλα προς τη λίμνη Lagarfljót για 35 περίπου χιλιόμετρα. Κοντά στην λίμνη βρίσκεται και το Hallormsstaðaskógur, το μεγαλύτερο δάσος της χώρας και στο τέλος της διαδρομής βρίσκονται οι καταρράκτες Litlanesfoss και Hengifoss. Και βέβαια όπως κάθε λίμνη που σέβεται τον εαυτό της, έχει και αυτή την φήμη ότι στα βάθη της κρύβεται ένα πανάρχαιο ερπετό που σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες μοιάζει περισσότερο με σκουλήκι, το λεγόμενο Lagarfljótsormur (το σκουλήκι της λίμνης Lagarfljót)! Βέβαια η εμπορική εκμετάλλευση αυτής της ¨παρουσίας¨ δεν έχει φθάσει στα επίπεδα των Σκωτσέζων, αλλά το παλεύουν με αξιώσεις!

Φθάνοντας στο parking για τους καταρράκτες Litlanesfoss και Hengifoss δεν σταματήσαμε αμέσως αλλά συνεχίσαμε στον Rd 931 πάνω στην δυτική όχθη της λίμνης. Μετά από περίπου 1 χλμ. βρήκαμε τυχαία τον καταρράκτη της φωτογραφίας, του οποίου το όνομα αγνοούμε ακόμα και σήμερα αφού σχετική σήμανση δεν υπήρχε. Μας άρεσε όμως πολύ και μπορούσες να φθάσεις αρκετά κοντά του.

Έπειτα ξεκινήσαμε πεζή την ανάβαση για τους διάσημους καταρράκτες της περιοχής. Το μονοπάτι ήταν πολύ ανηφορικό και απαιτητικό για πρωτάρηδες στην ορειβασία σαν και εμάς. Μετά από μισή ώρα και 1,2 χλμ. ανάβασης, ασθμαίνοντας φθάσαμε στον όμορφο Litlanesfoss. Εκεί πήραμε ανάσες και ξεκινήσαμε την ψυχολογική προετοιμασία για την συνέχιση της ανάβασης. Θέλαμε άλλο τόσο μέχρι τον Hengifoss. Η ώρα όμως περνούσε και εμείς δεν το παίρναμε απόφαση να συνεχίσουμε. Και αυτό δεν άλλαξε ούτε αργότερα, παρά τις εικόνες των τουριστών που ανέβαιναν ακόμα και με μωρά στον ώμο. Ντραπήκαμε για την έλλειψη πρόθυμου πνεύματος αλλά η σαρξ ήταν ασθενής εξ αρχής . Έτσι ξεκινήσαμε την κατάβαση η οποία αποδείχθηκε παιχνιδάκι .

Οδηγήσαμε πάλι μέχρι το Egilsstaðir για να βρούμε τον Rd 1. Στην συνέχεια φουλάραμε σε καύσιμα και καφέ και ξεκινήσαμε την οδήγηση προς την ενδοχώρα. Πρώτη στάση θα ήταν ο μεγαλοπρεπής Dettifoss. Η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν πανέμορφη με τις ατέλειωτες πεδιάδες και τις κατάσπαρτες εκτάσεις από lupines.

Μετά από 140 περίπου χλμ. συναντήσαμε στα δεξιά μας τον ασφαλτοστρωμένο Rd 862 και τον ακολουθήσαμε για άλλα 24 χλμ. για να μας φέρει στην δυτική όχθη του Dettifoss. Είναι ο ισχυρότερος καταρράκτης της Ευρώπης σε όγκο νερού, το πλάτος του φθάνει τα 100 μέτρα και το ύψος του τα 45. Αποτελεί ορόσημο της διαδρομής Diamond Circle που περιλαμβάνει την αφεντιά του, τη λίμνη Myvatn, την πόλη Husavikκαι το Asbyrgi Canyon (το λεγόμενο Grand Canyon της Ισλανδίας). Ήταν μακράν ο πιο εντυπωσιακός καταρράκτης που είδαμε σε όλο το ταξίδι και επάξια πρωταγωνιστεί στην πρώτη κιόλας σκηνή από το φουτουριστικό φιλμ «Προμηθέας» του Ridley Scot.

Ακολουθώντας το μονοπάτι μπορείς να δεις και τον Selfoss, επίσης όμορφος καταρράκτης που και αυτός πηγάζει από τον θηριώδη παγετώνα Vatnajökull.

Επιστροφή στο αυτοκίνητο και δοξάζοντας τον ύψιστο που στο χώρο στάθμευσης υπήρχαν και άφθονες χημικές τουαλέτες (με τόσο νερό γύρω μας οι φυσικές ανάγκες τρελαίνονται ), συνεχίσαμε την διαδρομή προς τα δυτικά της ενδοχώρας. Το αρχικό πλάνο ήθελε να συνεχίσουμε για άλλα 30 περίπου χλμ. βόρεια πάνω στον Rd 862 μέχρι το Asbyrgi Canyon, αλλά ο καιρός είχε αρχίσει και αγρίευε οπότε κατευθυνθήκαμε προς την λίμνη Myvatn.

Τελευταία παράκαμψη για την ημέρα, θα ήταν η γεωθερμική περιοχή της Krafla, εκεί που η ισλανδική γη βράζει. Περίπου 10 χλμ. από τον Rd 1 και αφήνοντας πίσω τον ομώνυμο σταθμό παραγωγής ενέργειας φθάσαμε στο parking. Ο καιρός είχε αρχίσει να δείχνει τα δόντια του αλλά το απόκοσμο τοπίο σε καλούσε να το εξερευνήσεις. Όσο απομακρυνόμαστε από το αυτοκίνητο τόσο εξωπραγματικό γινόταν το περιβάλλον. Απέραντες εκτάσεις στερεοποιημένης λάβας που είχαν καλυφθεί με βρύα σε πράσινο χρώμα, ηφαιστειακά πετρώματα που θύμιζαν πίνακα του Ιμπρεσιονισμού και μέρη που κοχλάζανε και μύριζαν θειάφι συνθέταν ένα σκηνικό βγαλμένο κατευθείαν από την Κόλαση του Δάντη. Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τον κρατήρα Viti αλλά η βροχή που δυνάμωνε μας ανέτρεψε τα σχέδια και επιστρέψαμε άρον άρον στην ζεστασιά του αυτοκινήτου μας.

Στον δρόμο προς Reykjahlíð, σχολιάζαμε την δύναμη που κρύβει το υπέδαφος αυτής της χώρας και η οποία εκτονώνεται άλλες φορές βίαια και άλλες φορές με ελεγχόμενο τρόπο. Είναι ακριβώς αυτή η δύναμη που καλύπτει εξ ολοκλήρου τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας και δημιούργησε, και εξακολουθεί να το κάνει, το μοναδικό τοπίο της. Αν μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με άνθρωπο θα μας έφερνε στο μυαλό έναν οργισμένο έφηβο με συχνές εκρήξεις θυμού ενώ αν της δίναμε αναλογίες φαγητού θα έμοιαζε με μια χύτρα με ραγού που σιγοβράζει. Ας ελπίσουμε να συνεχίσει να σιγοβράζει γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούμε σε λίγο να ξεχωρίσουμε το κρέας από τα καρότα…

Επόμενη αξιόλογη στάση καθ οδόν για το δείπνο μας ήταν στην σπηλιά λάβας Grjótagjá όπου μέσα βρίσκεται και μια θερμή πηγή. Ο ιδιωτικός χώρος είναι επισκέψιμος χωρίς είσοδο αλλά δεν μπορείς να μπεις στο νερό (η θερμοκρασία άλλωστε ξεπερνά τους 50 οC και ο ιδιοκτήτης από όσο ξέρω το απαγορεύει). Έγινε διάσημη εξαιτίας της σκηνής από τη δημοφιλή σειρά GameofThrones, όπου η άγρια κοκκινομάλλα ξελογιάζει τον John Snow (5ο επεισόδιο, 3η σεζόν όχι ότι είμαι φανατικός λέμε τώρα ).

Οι επιλογές για φαγητό πέριξ της λίμνης είναι περιορισμένες οπότε έπρεπε να αποφασίσουμε άμεσα δεδομένου και του πιεστικού αισθήματος της πείνας. Διαλέξαμε το Gamli Bistro που ήταν στο ίδιο κτίριο με το ξενοδοχείο Reynihlid. Όμορφος, ζεστός χώρος με εξυπηρετικό προσωπικό και σχεδόν γεμάτο όταν φθάσαμε. Ευτυχώς γρήγορα άδειασε τραπέζι και είχαμε την ευκαιρία να γευτούμε το παραδοσιακό Hverabrauð, που είναι ψωμί από σίκαλη και ψήνεται σε ξύλινα δοχεία κοντά σε θερμές πηγές. Η γεύση του είναι πλούσια, λίγο γλυκιά και ταιριάζει να το συνδυάσεις και με καπνιστή πέστροφα. Επίσης πολύ γευστική ήταν και η σούπα με κρέας αρνιού και πολλά λαχανικά, η λεγόμενη Kjötsúpa που αν και χειμωνιάτικο φαγητό ταίριαζε μια χαρά στην περίσταση. Για όλα αυτά συν 1 σαλάτα και 2 ποτήρια μπύρας πληρώσαμε 59,83€. Δεν το λες και φθηνό αλλά οι γεύσεις ήταν πολύ ενδιαφέρουσες.

Έχοντας διαβεί τις πύλες της Κολάσεως στα υψίπεδα της Krafla, το επόμενο στάδιο σύμφωνα με την «Θεία Κωμωδία» ήταν να υπομείνουμε την δοκιμασία του Καθαρτηρίου. Αν και το μόνο από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που μας βάραινε την στιγμή εκείνη ήταν η λαιμαργία με την οποία καταναλώσαμε το φαγητό μας, έπρεπε να περάσουμε από ιερό εξαγνισμό. Το κοντινότερο μέρος που μας ήρθε στο μυαλό ήταν Φυσικά Λουτρά της λίμνης Myvatn, το βόρειο ανάλογο της BlueLagoon. Με πολύ λιγότερο κόσμο και πιο λογικές τιμές (πληρώσαμε 60€/2 άτομα), με εξωτερική θερμοκρασία 9 οC και θερμοκρασία νερού 38 οC, η σχεδόν μιάμιση ώρα που περάσαμε εκεί ήταν σίγουρα μια εξαγνιστική εμπειρία.

Δεν σου έκανε καρδιά να βγεις και να αποχωριστείς αυτό το υπέροχα χρωματισμένο νερό αλλά η ώρα ήταν περασμένες 22.00. Δεν είχε σουρουπώσει ακόμα οπότε φρέσκοι και ¨εξαγνισμένοι¨ μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να κάνουμε το γύρο της λίμνης. Η βροχή όμως που είχε δυναμώσει πάλι δεν μας άφησε να δούμε πολλά πράγματα και σίγουρα η περιοχή φαινόταν πολύ όμορφη. Συνεχίσαμε βόρεια στον Rd 87 προς Husavik όπου και θα διανυκτερεύαμε. Το επόμενο πρωί θα έπρεπε να αναμετρηθούμε με τα κήτη του παγωμένου ωκεανού…

 

[Menia21]

Κλαίω, κλαίω, και πάλι κλαίω... Και ξανά μανά το ερώτημα: Εγώ πότε θα ξαναπάω??? Διαβάζω συνέχεια ιστορίες από αυτό το μαγικό μέρος, χαίρομαι που είμαστε πλέον αρκετοί αυτοί που έχουμε επισκεφθεί αυτόν τον τόπο! Οι φωτογραφίες σου και η διήγησή σου είναι από μόνες τους οδηγός ξενάγησης, η ιστορία σου όταν τελειώσει θα εκτυπωθεί και θα μπει στο συρτάρι για να χρησιμοποιηθεί μελλοντικά όταν ξαναπάμε. Εύγε, η ιδέα με το camper είναι πολλή καλή, ήδη μου έχουν μπει σκέψεις πονηρές στο μυαλουδάκι μου! Keep on!