Πορτογαλία Senhora do Mar / Η κυρά της θάλασσας! (Portugal)

[giannismits]

Τι ωραία που τα λες γλυκιά @karfitsa ευχαριστώ.
Το επόμενο κεφάλαιο έρχεται σύντομα και είναι χορταστικό και πολύ μεγάλο!
Παραμένουμε Πόρτο πριν έρθει το καλοκαίρι της Λισαβόνας!

 

[giannismits]

4η ημέρα: Η φουρτούνα στον Ωκεανό και το λάθος τρένο!

Έφτασε πια η 4η ημέρα του ταξιδιού και η μέρα που θα αποχαιρετίσουμε το Πόρτο. Υπάρχει όμως μια εκκρεμότητα. Άλλωστε η αναχώρησή μας για Λισαβόνα είναι στις 12:47! Αφήσαμε τις αποσκευές στην ρεσεψιόν και βγήκαμε. Ο καιρός απειλεί αφού ο μαύρος ουρανός προμηνύει μεγάλη βροχή. Αφού έτσι θέλει δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Η ομπρέλα και πάλι αναπόσπαστο κομμάτι του χεριού. Πήγαμε μέχρι τον σταθμό Sao Bento και απέναντι στη στάση πήραμε το λεωφορείο 500 που περνάει δίπλα από τον ποταμό Douro, την ακτογραμμή του Ατλαντικού και τερματίζει Matosinhos Mercado. Εναλλακτικά ιδανικά είναι με το τραμ 1 που ξεκινάει από INFANTE (Rua Sao Francisco ) που κάνει επίσης διαδρομή στις όχθες του ποταμού και 11 στάσεις μετά κάνει τέρμα στο PASSEIO ALEGRE εκεί που ενώνεται ο ποταμός Douro με τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Με το λεωφορείο 500 λοιπόν κατεβήκαμε στη στάση PASSEIO ALEGRE. Βρισκόμαστε στο δυτικό τμήμα του Πόρτο την Foz do Douro. Σε προνομιακή θέση, όπου ο ποταμός Douro συναντά τον Ατλαντικό Ωκεανό είναι μία από τις πιο εύπορες περιοχές του Πόρτο, και είναι γνωστό ότι κατοικείται από τις ανώτερες τάξεις. Με το που κατεβήκαμε περάσαμε το Jardim do Passeio Alegre, τους κομψούς κήπους που περιβάλλονται από φοίνικες και διάφορα γλυπτά αλλά δεν το πετύχαμε και στην καλύτερη εικόνα του αφού μεγάλο μέρος του ήταν υπό ανακατασκευή και περιφραγμένος. Μπροστά από τους κήπους, εκεί που τελειώνει και χύνεται ο ποταμός Douro είναι η λεωφόρος Avenida de Dom Carlos I.

Καθώς φτάσαμε στα ανοιχτά τα πράγματα έγιναν ζόρικα. Ο ουρανός μαύρος με την καταιγίδα να είναι έτοιμη να ξεσπάσει και τον αέρα να φυσάει λυσσασμένα. Όμως αυτά ήταν τα στοιχεία που δημιούργησαν ένα συγκλονιστικό θέαμα που δεν είχαμε ξαναδεί! Ο ποταμός έγινε ένα με τον φουρτουνιασμένο Ατλαντικό Ωκεανό! Μπροστά μας απλώθηκε ο Ωκεανός και τα άγρια μαύρα νερά του. Δέος. Τελικά η δύναμη και η μαγεία της φύσης είναι ίσως πιο ισχυρή από οποιοδήποτε ναό ή κτίσμα που έχει φτιάξει ο άνθρωπος! Έμεινα και κοιτούσα χωρίς να δίνω σημασία στον τρελό αέρα. Ο αέρας είχε γίνει σύμμαχος μου και μου πρόσφερε ένα θέαμα που αποτυπώθηκε στο μυαλό μου. Τα πελώρια κύματα έσκαγαν με μανία στην προβλήτα και στον φάρο Felgueiras εκεί που Ωκεανός και ποταμός ενώνονται και αμέτρητα γλαροπούλια χόρευαν και τραγουδούσαν πάνω από τα κύματα.

Castillo de Sao Joao da Foz, Rua da Praia

Παρακαλούσα να μη βρέξει… Να απολαύσουμε ανενόχλητοι αυτή την εικόνα. Και βέβαια είχαμε πολύ δρόμο ακόμα. Σκοπός μας ήταν να διασχίσουμε όλο το παραλιακό μέτωπο στην Avenida do Brasil, μέχρι την Praca Goncalves Zarco εκεί που βρίσκεται το Castelo do Queijo, λίγα μέτρα μετά στο σήμα κατατεθέν της περιοχής το γλυπτό She Changes, ένα ιδιαίτερο εικαστικό που κοσμεί την Praca da Cidade do Salvador, όπου από το σημείο αυτό αρχίζει η Avenida Norton de Matos και η παραλία του Matosinhos. Η διαδρομή αυτή δεν είναι μικρή. Συγκεκριμένα από το Passeio Alegre που μας άφησε το αστικό στην αρχή του Ατλαντικού μέχρι τέρμα στην παραλία του Matosinhos είναι γύρω στη 1,5 ώρα! Φυσικά αυτό με ιδανικές συνθήκες θα γινόταν άνετα, με χαλαρό περπάτημα, και στάσεις για καφέ και φαγητό. Κοντά βρίσκεται ο σταθμός μετρό Matosinhos Sul της γραμμής Α και μ’ αυτό θα επιστρέφαμε στο κέντρο. Όλα αυτά όνειρο απατηλό!

Η καταιγίδα ήταν προ των πυλών αλλά εκείνη τη στιγμή με είχε μαγνητίσει η φουρτούνα στον Ωκεανό. Ήταν οξύμωρο αλλά απολάμβανα αυτές τις καιρικές συνθήκες γιατί δημιούργησαν μια άγρια ομορφιά που δεν θα έβλεπα αν υπήρχε ηλιοφάνεια ή άπνοια. Από την άλλη ήξερα πως δεν θα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι Matosinhos και να ολοκληρώσουμε την βόλτα μας.

Πράγματι σε λίγα λεπτά ξεκίνησε να βρέχει αλλά με ένταση που δεν ήταν απαγορευτική και συνεχίσαμε το δρόμο μας κατά μήκος του Ωκεανού με τον αέρα να έχει πάθει αμόκ! Αυτή η ομπρέλα αν είχε στόμα θα ούρλιαζε! Καλή μου ομπρέλα YSL σε έχω από το 1997, κράτησες 17 ολόκληρα χρόνια ανέπαφη και έμελε η Πορτογαλία να σε τσακίσει! Πόσες φορές αναποδογύρισε και έσπασε χαρίζοντάς μας όμως και πολύ γέλιο! Στη διαδρομή μας συναντήσαμε αμμώδεις και βραχώδεις παραλίες όπως η Praia da Luz, Praia Do Ourigo, Praia do Molhe, ξύλινα μονοπάτια στην άμμο, όμορφα διαμορφωμένους χώρους και πάρκα και πάντα στα αριστερά μας ο Ατλαντικός.

Praia Do Ourigo

Εδώ είναι ένα άλλο Πόρτο. Είναι από τις πιο πλούσιες και ανεπτυγμένες περιοχές, με κοσμοπολίτικες πλατείες, πάρκα, εστιατόρια και καφέ. Το παραλιακό μέτωπο είναι αξιοποιημένο και ενδείκνυται για περιπάτους δίπλα στον Ωκεανό και στην παραλιακή λεωφόρο. Το μέρος φημίζεται για την έντονη ζωή μέρα και νύχτα όμως τέτοια εποχή και με τέτοιες καιρικές συνθήκες είναι λογικό που επικρατούσε ησυχία. Τα καφέ δίπλα στον Ωκεανό σχεδόν όλα ήταν κλειστά και είχαν βραχεί από τα κύματα. Μάλιστα πριν κάποιους μήνες η μανία του Ωκεανού είχε καταστρέψει και παρασύρει beach bars και εστιατόρια στην παραλία και σε δημόσιους δρόμους με ολικές ανεπανόρθωτες ζημιές σε ορισμένα από αυτά. Η βροχή σε συνδυασμό με τα μποφόρ δυσκόλευαν αρκετά τη μετακίνηση μας.

Avenida do Brasil

Από τα πιο όμορφα σημεία της διαδρομής η στοά δίπλα στην θάλασσα

Avenida Mondevideu

Praia do Molhe

Και ξαφνικά ήρθε η καταιγίδα και μας πέτυχε στην Praia do Molhe. Όπου φύγει φύγει. Δεν τέθηκε καν θέμα να συνεχίσουμε, δεν είμαστε και τόσο τρελοί. Υπήρχε πολύς δρόμος μέχρι Matosinhos και ήδη είχαμε βραχεί πολύ.

Πήγαμε στην στάση πάνω στην στην Avenida Montevideu και περιμέναμε το λεωφορείο 500 που θα μας πήγαινε στο κέντρο του Πόρτο. Εδώ που τα λέμε και καλό καιρό να είχε μάλλον δεν θα προλαβαίναμε. Είχαμε τη διαδικασία να πάρουμε αποσκευές από το ξενοδοχείο και να πάμε στον σταθμό τρένων για να φύγουμε Λισαβόνα. Απλά η καταιγίδα επίσπευσε τη διαδικασία.

Πάντως ήταν ακραίο που εν μέσω καταιγίδας είδαμε κάποιους τρελούς? Ανώμαλους? Παράλογους? Να κάνουν τζόκινγκ πάνω στο δρόμο με καλοκαιρινά όπως και κάποιοι με ποδήλατα!

Μπορεί να βραχήκαμε μπορεί ο αέρας να πας πήρε και να μας σήκωσε, μπορεί η βόλτα να μην ολοκληρώθηκε όπως θα έπρεπε αλλά ήταν μια αναζωογονητική και έντονη στιμή όλου του ταξιδιού με εικόνες πρωτόγνωρες και άγρια όμορφες. Μέσα από το λεωφορείο χαζεύαμε την καταιγίδα και τους τρελούς που ανέφερα πριν που έτρεχαν στην βροχή!

Όταν φτάσαμε στο κέντρο η βροχή είχε σχεδόν σταματήσει. Υπήρχε λίγος χρόνος ακόμα και είπαμε να πάμε για έναν καφέ να χαλαρώσουμε γιατί το είχαμε ανάγκη. Να φύγουμε από το Πόρτο και να μη πάμε στο Cafe Majestic? Φυσικά και όχι. Το ρομαντικό και φινετσάτο Art Nouveau καφέ βρίσκεται στην Rua de Santa Catarina 112, έχει ιστορία από το 1921 και συγκέντρωνε τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της διανόησης και της τέχνης. Ήπιαμε έναν υπέροχο καπουτσίνο προς 3,5 € τον έναν και ηρεμήσαμε από τις έντονες προηγούμενες ώρες.
http://www.cafemajestic.com/en/Majestic-Cafe/History.aspx

Έφτασε η ώρα να πάρουμε τις βαλίτσες από το ξενοδοχείο και να αποχαιρετίσουμε το Πόρτο που το συμπαθήσαμε πάρα πολύ! Η ίδια η πόλη που είναι κούκλα, η περιοχή στον Ατλαντικό Ωκεανό, ο ποταμός Douro , τα οινοποιεία, η κοιλάδα του Douro, και οι υπέροχες πόλεις που βρίσκονται κοντά της, την καθιστούν έναν εξαιρετικό προορισμό για ταξίδι χαλάρωσης, αναψυχής, γευσιγνωσίας και οινοποσίας. Απλά στον βορρά όπως διαπιστώσαμε ο καιρός είναι απρόβλεπτος αλλά η θερμοκρασία Οκτώβρη μήνα ήταν πολύ καλή γύρω στους 21-24 βαθμούς.

Αντίο Πόρτο…

Το τρένο μας αναχωρεί από τον κεντρικό σταθμό Porto Campanha στις 12:47. Tα εισιτήρια τα είχα εκτυπώσει από το επίσημο site των σιδηροδρόμων Πορτογαλίας http://www.cp.pt/passengers/en/ Η τιμή ήταν διαφορετική για κράτηση από το site τους και διαφορετική από τον σταθμό. Έκλεισα με τρένο ΑP (Alfa Pendular) με κόστος 18,50€ το άτομο ενώ από τον σταθμό κοστίζει 30,30€, και η διάρκεια μέχρι Lisboa - Oriente είναι 02:35 ώρες. Το ΙC κοστίζει 15€ από ίντερνετ και 24,40 από τον σταθμό και φτάνει Lisboa - Oriente σε 3 ώρες! Τα εκτυπωμένα εισιτήρια δεν χρειάζεται να τα δείξεις στα εκδοτήρια οπότε πήγαμε κατευθείαν στην πλατφόρμα. Το τρένο αναχώρησε στην ώρα του. Μπαίνεις σε όποιο βαγόνι θέλεις και κάθεσαι όπου θες. Τα λέμε Λισαβόνα!

Μάλλον όχι! Γιατί έτσι απλά να φτάσουμε Λισαβόνα? Γιατί να μη κάνουμε μια στάση ρε αδερφέ! Εκεί που χαλαρώναμε στα άνετα καθίσματα μας, μετά από 30 λεπτά ήρθε ο ελεγκτής να δει τα εισιτήρια μας. Τα κοιτάει και ψύχραιμα μας λέει:

-Μπήκατε σε λάθος τρένο!
-Ορίστε?Μα πως γίνεται αυτό, αφού πάει Λισαβόνα.
-Δείτε τα εισιτήρια σας... Η ώρα αναχώρησης σας είναι στις 13:47 και εσείς ξεκινήσατε με των 12:47!

Μα είναι δυνατόν? Από την πρώτη στιγμή όταν έκλεισα τα εισιτήρια και όταν τα είδα εκτυπωμένα σαν είδα την ώρα μου κόλλησε το 12:47. Kαι τώρα?

Ο ευγενέστατος υπάλληλος μας εξήγησε τις δύο επιλογές. Ή να δώσουμε έξτρα κάποια ευρώ αφού το τρένο που πήραμε είναι intercity ή να κατέβουμε Aveiro σε 10 λεπτά και εκεί να περιμένουμε το σωστό τρένο που θα ερχόταν μετά από 40 λεπτά.
Κατ’ αρχήν δεν μου κόλλησε να δώσουμε έξτρα χρήματα αφού το τρένο αυτό ήταν πιο αργό και κόστιζε λιγότερα. Πως γίνεται αυτό? Να πληρώσουμε για το λάθος μας? Ειληκρινά δεν το κατάλαβα. Από την άλλη προτιμούσα την άλλη εναλλακτική που είχε λίγη αναμονή και θα έβλεπα τον σταθμό του Aveiro που αποτελεί αξιοθέατο.

Εκεί που μας άφησε εκεί θα περνούσε και το επόμενο τρένο. Κι ενώ ο φίλος μου με τις αποσκευές περίμενε, εγώ βρήκα την ευκαιρία να βγω από τον σταθμό για να δω το κτίριο του παλιού σταθμού τρένων που βρίσκεται δίπλα.

Είναι ένα πανέμορφο αν και λίγο παραμελημένο κτίριο που πλέον δεν χρησιμοποιείται! Ο παλιός σταθμός τρένων του Aveiro είναι ένα ιστορικό κτίριο που χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα και μεγάλο μέρος της πρόσοψής του είναι διακοσμημένο με υπέροχους πίνακες από Azulejos που περιγράφουν τη ζωή στην πόλη και την περιοχή, μέσα στους αιώνες. Η αντίθεση του λευκού της πρόσοψης με τα μπλε πλακάκια είναι αυτό που τραβάει το βλέμμα.

Μακάρι και η πόλη να ήταν κοντά να έπαιρνα μια γεύση αλλά η απόσταση από το σταθμό μέχρι το κέντρο της πόλης είναι γύρω στα 20 λεπτά περπάτημα. Επέστρεψα στην πλατφόρμα και λίγα λεπτά μετά στην ώρα του ήρθε το τρένο μας. Υπερσύγχρονο και με τρενοσυνοδό (κατά το αεροσυνοδό) που εξυπηρετούσε τους επιβάτες με καφέδες, σάντουιτς και γεύματα σε λογικές τιμές και όχι αεροπλάνου! Όσο προχωρούσαμε προς νότο ο καιρός άνοιγε και τώρα θα το πω: Τα λέμε Λισαβόνα!

 

[underwater]

Απίστευτες φώτος!
Θα συμφωνήσω ότι κανένα κτίριο και μνημείο δεν μπορεί να συναγωνιστεί τα έργα και τις εικόνες της φύσης!

 

[giannismits]

Απίστευτες φώτος!
Θα συμφωνήσω ότι κανένα κτίριο και μνημείο δεν μπορεί να συναγωνιστεί τα έργα και τις εικόνες της φύσης!

Και φτιάχνοντας τα βίντεο, τώρα έβλεπα αυτή τη μέρα που περιγράφω και είναι σαν να είμαι εκεί. Εκείνος ο αέρας ακόμα σφυρίζει στα αυτιά μου!Όλα ζωντάνεψαν ξανά και πλέον 1,5 μήνα μετά μπορώ να πω πως είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές του ταξιδιού.

 

[vasnorth]

''Ευτυχώς'' δηλαδή που πήρατε λάθος τραίνο και μας χάρισες αυτές τις ωραίες εικόνες από το σταθμό του Aveiro!
Υπέροχες φωτογραφίες! Στο Πόρτο δεν είχα πάει και το ευχαριστήθηκα με την λεπτομερή περιγραφή, που όπως πάντα κάνεις με τις εξαίρετες ιστορίες σου.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[giannismits]

''Ευτυχώς'' δηλαδή που πήρατε λάθος τραίνο και μας χάρισες αυτές τις ωραίες εικόνες από το σταθμό του Aveiro!
Υπέροχες φωτογραφίες! Στο Πόρτο δεν είχα πάει και το ευχαριστήθηκα με την λεπτομερή περιγραφή, που όπως πάντα κάνεις με τις εξαίρετες ιστορίες σου.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Eυτυχώς γιατί είχα άχτι το Aveiro και έστω είδα αυτό το ελάχιστο.
Εδώ να πω πως είχαμε σκεφτεί φεύγοντας από Πόρτο για Λισαβόνα να κάναμε στάση και να αφήναμε τις αποσκευές στον σταθμό, όμως ο σταθμός του Aveiro ΔΕΝ έχει χώρο φύλαξης αποσκευών δυστυχώς. Αυτό το ήξερα από πριν ψάχνοντας στο ίντερνετ. Διαφορετικά 2-3 ώρες θα του αφιερώναμε και θα βόλευε πραγματικά.

 

[soudianos]

φαντάστικο

 

[panius]

Ρε συ τι όμορφα αυτά τα μπλε πλακάκια!!!! Ευτυχώς που πήρατε το λάθος τρένο...

 

[karfitsa]

Πραγματικα,τα κτηρια τους που ειναι ντυμενα με πλακακια τα Azulejos δηλαδη,
τα κανουν πανεμορφα και τελειως διαφορετικα απο τις αλλες ευρωπαικες πολεις.Τα λατρεψα,στη Λισαβονα

 

[giannismits]

Ρε συ τι όμορφα αυτά τα μπλε πλακάκια!!!! Ευτυχώς που πήρατε το λάθος τρένο...

Πραγματικα,τα κτηρια τους που ειναι ντυμενα με πλακακια τα Azulejos δηλαδη,
τα κανουν πανεμορφα και τελειως διαφορετικα απο τις αλλες ευρωπαικες πολεις.Τα λατρεψα,στη Λισαβονα

Όλοι όσοι έχουν πάει Πορτογαλία παθαίνουν ένα κόλλημα με τα πλακάκια. Το έπαθα κι εγώ. Είναι κάτι που είναι μοναδικό και δεν το συναντάς αλλού. Ειδικά όταν το κτίριο είναι άσπρο και τα Azulejos μπλε όπως ο σταθμός του Aveiro είναι φανταστικά.

 

[karfitsa]

Όλοι όσοι έχουν πάει Πορτογαλία παθαίνουν ένα κόλλημα με τα πλακάκια.

Περιμενω να δω αν πηγες στο μουσειο

 

[giannismits]

4η ημέρα: Άφιξη στη Λισαβόνα, το Πάρκο των Εθνών και η… Coca!

Φτάνοντας στον υπερσύγχρονο σταθμό Oriente στις 16:25, η διαφορά με το Πόρτο ήταν χαοτική! Άλλος καιρός, άλλη ένταση, άλλη κίνηση, άλλη ζωή άλλη χώρα! Ο Estacao do Oriente, έργο του Σαντιάγο Καλατράβα είναι ένας από τους κύριους κόμβους μεταφοράς στη Λισαβόνα και περιλαμβάνει την γραμμή μετρό Vermelha, προαστιακό και περιφερειακό κόμβο τρένων, έναν εθνικό και διεθνές σταθμό λεωφορείων, ένα εμπορικό κέντρο και ένα αστυνομικό τμήμα. Ο σταθμός είναι τεράστιος με 5 διαφορετικά επίπεδα και αυτό μας έκανε λίγο να χαθούμε και με δυσκολία να προσανατολιστούμε. Αν και ακούγεται υπερβολικό είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταθμούς του κόσμου, με 75 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως, που τον καθιστά τόσο απασχολημένο όσο το Grand Central Terminal της Νέας Υόρκης!

Η ιδέα ήταν δική μου! Δηλαδή τι! Από τη στιγμή που βρισκόμαστε στο Πάρκο των Εθνών και είχαμε σκοπό να το επισκεφτούμε, δεν υπάρχει λόγος να πάμε στο ξενοδοχείο και να έρθουμε εδώ μια άλλη μέρα αφού η περιοχή είναι αρκετά μακριά από το κέντρο. Το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε είναι να αφήναμε τις αποσκευές μας. Με ερωτήσεις και ψάξιμο βρήκαμε στον τεράστιο σταθμό τις αποθήκες φύλαξης αποσκευών. Με κόστος αν θυμάμαι καλά 2,5€ οι μεσαίες αποσκευές για τις 2 πρώτες ώρες και μετά ανά μία ώρα προσθέτονταν συν 1€. Πάντως το ντουλάπι ήταν αρκετά βαθύ και χώρεσε 2 χειραποσκευές και μια μικρότερη. Και είμαστε έτοιμοι λοιπόν να γνωρίσουμε την Λισαβόνα και η αρχή έγινε από το σύγχρονο πρόσφατο κομμάτι της το Πάρκο των Εθνών.

Ο σταθμός Oriente

Το εμπορικό κέντρο Vasco Da Gama απέναντι από τον σταθμό

Το Parque das Nacoes (Πάρκο των Εθνών) δίπλα στις εκβολές του ποταμού Τάγου, καλύπτει μια εκτεταμένη περιοχή στη βορειοανατολική Λισαβόνα, και αποτελεί ένα κέντρο αναψυχής και εμπορίου αλλά είναι και μια κατοικημένη περιοχή 15.000 ανθρώπων. Η περιοχή υπέστη μια τεράστια μεταμόρφωση στη δεκαετία του 1990, όταν επιλέχθηκε ως η τοποθεσία για την Παγκόσμια Έκθεση συγκεκριμένα το 1998. Τα περισσότερα από τα αξιοθέατα που χτίστηκαν για την Expo '98 παρέμειναν και μετά το τέλος της για να συνεχίσει να ‘’τραβάει’’ τους επισκέπτες, ενώ και μετά την έκθεση συνεχίστηκαν αλλαγές, προσθήκες και αναμορφώσεις όπως με το νέο εμπορικό κέντρο Vasco da Gama, το συγκρότημα Διεθνής Έκθεση της Λισαβόνας, ξενοδοχεία και πολλά νέα γραφεία και κατοικίες. Επίσης αξιοποιήθηκε η θέση του δίπλα στον ποταμό και φτιάχτηκε η ολοκαίνουρια Marina Parque das Nacoes με υπερσύγχρονες υποδομές.

Ένα από τα πολλά σιντριβάνια ηφαίστεια του πάρκου

Πύργοι Torre Sao Gabriel

Μπαίνουμε με έναν διαφορετικό τρόπο στα άδυτα της Λισαβόνας αρχίζοντας από αυτό εδώ το μέρος. Σίγουρα δεν είναι αυτή η Λισαβόνα όμως είναι ένα νέο κεφάλαιο που έφερε νέα δυναμική στην ιστορία της και δείχνει και ένα άλλο πρόσωπο από αυτό της γραφικής, παλιάς και νοσταλγικής πόλης που ξέρουν όλοι! Δείχνει το πρόσωπο της σύγχρονης, μοντέρνας, και κοσμοπολίτικης πόλης. Ο καιρός είναι θαυμάσιος σχεδόν καλοκαιρινός με θερμοκρασία κάπου στους 25-26 βαθμούς με ήλιο και σύννεφα και παρακαλάω να μη δούμε άλλη βροχή!

Είναι ήδη απόγευμα και δεν υπάρχει πολύς χρόνος στη διάθεσή μας. Γύρω στις δύο ώρες. Είναι καλά για βόλτα στο μεγαλύτερο μέρος του πάρκου, για να καθίσεις να πιείς έναν καφέ ή να φας , για να χαλαρώσεις στα αμέτρητα παγκάκια μπροστά στον ποταμό, αλλά είναι λίγες οι δύο ώρες αν θες να επισκεφτείς κάποιον χώρο ή να κάνεις κάποια δραστηριότητα όπως βόλτα με το εναέριο τελεφερίκ. Αρκεστήκαμε στην χαλαρή βόλτα που από μόνη της ήταν αρκετή για να νοιώσουμε την αύρα του μέρους, να θαυμάσουμε την αρχιτεκτονική και να αγναντέψουμε τον ποταμό Τάγο που οι εκβολές του είναι μία από τις μεγαλύτερες εκβολές ποταμών της Ευρώπης γι’ αυτό και στο σημείο αυτό περισσότερο μοιάζει με θάλασσα.

Ο Rose την άραξε σε ένα παγκάκι. Μου είπε πάνε όπου θες εγώ θα περιμένω. Τέλεια. Μόνος και ξένιαστος έκανα μια τεράστια βόλτα μεγάλο μέρος του πάρκου χωρίς να έχω τον άλλον να μου λέει κουράστηκα και να σχολιάζει το οτιδήποτε. Κανείς δεν είναι τέλειος και αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματα του. Γι’ αυτό και απόλαυσα αυτή τη στιγμή. Τελικά δεν είναι άσχημα λίγη μοναξιά σε ένα ταξίδι. Λίγη όμως ε!

Από τα χαρακτηριστικά και πρωτότυπα αρχιτεκτονικά κτίρια του πάρκου θεωρείται το Pavilhao de Portugal βασισμένο στην ιδέα ενός φύλλου χαρτιού ανάμεσα σε δύο τούβλα!

Συνεχίζοντας τη γνωριμία μου με το πάρκο έπεσα πάνω στο Pavilhao do Conhecimento. Το συγκεκριμένο περίπτερο είναι ένα μουσείο διαδραστικής Επιστήμης και Τεχνολογίας.

Πολύ κοντά τα βήματα μου με έφεραν στο Oceanario de Lisboa. Το διάσημο ενυδρείο της Λισαβόνας που θεωρείται ένα από τα καλύτερα δημόσια ενυδρεία στον κόσμο με πολλές διακρίσεις, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο Oceanario στον κόσμο με συνολική έκταση 20.000 τετραγωνικών μέτρων, και έχει περισσότερες από 30 δεξαμενές και 8.000 οργανισμούς (μεταξύ των ζώων και των φυτών) από 500 διαφορετικά είδη. http://www.oceanario.pt/ Το εισιτήριο εισόδου είναι 14€. Κοντοστάθηκα απ’ έξω και το κοιτούσα. Δεν έχω πάει ποτέ σε Oceanario και ήταν ευκαιρία να κάνω την αρχή σε ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Ήθελα πάρα πολύ να μπω όμως αφενός δεν υπήρχε χρόνος και αν έμπαινα θα το ξεπετούσα στα γρήγορα και αφετέρου δεν ήθελα να τριγυρνάω μόνος μου αλλά να μοιραστώ την εμπειρία με τον φίλο μου ο οποίος ψιλοκοιμόταν σε ένα παγκάκι!

Το Oceanario έχει εγκατασταθεί σε μια προβλήτα που περιβάλλεται από νερό

Δίπλα σχεδόν από το Oceanario είναι το βόρειο άκρο της Telecabine Lisboa ή Teleferico da Expo . Το εναέριο τελεφερίκ ξεκίνησε τη λειτουργία του όπως και όλα στο Πάρκο των Εθνών το 1998 με την έναρξη της EXPO. Η διαδρομή είναι μικρή, κοστίζει 5€ και καταλήγει στον Torre Vasco da Gama.

Στη συνέχεια ο περίπατος συνεχίστηκε στην ξύλινη πεζογέφυρα της προβλήτας ακριβώς κάτω από τις εναέριες τελεκαμπίνες που πήγαιναν και έφερναν κόσμο χωρίς σταματημό!

Το τοπίο σε κάθε σημείο με πρωταγωνιστή πάντα τον ποταμό δένει αρμονικά με την σύγχρονη αρχιτεκτονική που βλέπεις τριγύρω. Σαν να ήταν ανέκαθεν έτσι. Δεν μπορείς να φανταστείς πως εδώ κάποτε ήταν μια βιομηχανική περιοχή. Σε πρώτο πλάνο αυτά που κυριαρχούν στον ορίζοντα και δίνουν το στίγμα τους στο Πάρκο των Εθνών είναι ο Πύργος Vasco da Gama (Torre Vasco da Gama) και βέβαια η γέφυρα Vasco da Gama (Ponte Vasco da Gama)

Ο φουτουριστικός πύργος Vasco da Gama χτισμένος δίπλα στον ποταμό Τάγο είναι το πιο ψηλό κτίριο της Πορτογαλίας με 145μ. ύψος και είναι σχεδιασμένο σε σχήμα πανιού από καραβέλα εμπνευσμένο από το γνωστό ιστιοφόρο πλοίο που χρησιμοποίησαν οι πορτογάλοι εξερευνητές για τη διερεύνηση κατά μήκος ακτών της Δυτικής Αφρικής και στον Ατλαντικό Ωκεανό. Εγκαινιάστηκε το 1998, για την 500η επέτειο του ταξιδιού του Vasco da Gama στην Ινδία. Το κατάστρωμα παρατήρησης και το εστιατόριο με πανοραμική θέα είναι προσβάσιμα με τα τελεφερίκ που βλέπαμε συνέχεια να πηγαινοέρχονται.

Το μάτι μου προσπαθούσε να δει που τελειώνει η γέφυρα Vasco da Gama αλλά δυσκολεύτηκα! Γιατί η γέφυρα έχει μήκος 17,3 χλμ και υπερηφανεύεται που κατέχει τον τίτλο της μεγαλύτερης σε μήκος γέφυρα της Ευρώπης και μέσα στις 20 όλου του κόσμου! Η γέφυρα όπως και ο πύργος εγκαινιάστηκε το 1998 και τιμά την 500η επέτειο της άφιξης του Vasco da Gama στην Ινδία το 1498. Αξιοσημείωτο είναι ότι η γέφυρα έχει ένα προσδόκιμο ζωής 120 ετών, έχει σχεδιαστεί ώστε να αντέχει ταχύτητες ανέμου 250 χλμ/ώρα και μπορεί να αντέξει σε ένα σεισμό 4,5 φορές ισχυρότερο από τον ιστορικό σεισμό της Λισαβόνας το 1755 , που έχει εκτιμηθεί στους 8,7 βαθμούς της κλίμακα Ρίχτερ! Έχω μια τρέλα με τα ρεκόρ και τις πρωτιές οπότε καταλαβαίνετε πως όσο ήμουν στο πάρκο την κοιτούσα και την καμάρωνα συνέχεια. Οι κατασκευές πάντα με ενθουσίαζαν πόσο περισσότερο όταν έχουν καταγραφεί και στα ρεκόρ Γκίνες!

Η MEO Arena (πρώην Pavilhao Atlantico) με χωρητικότητα 20.000 θεατών, είναι η μεγαλύτερη αίθουσα συναυλιών της Πορτογαλίας στην οποία έχουν τραγουδήσει τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής

Η βόλτα ήταν υπέροχη και μπορώ να πω πως η μοναξιά αυτή τη μία ώρα μου έκανε καλό. Με ηρέμησε. Λίγο μετά συναντήθηκα στο ίδιο σημείο με τον άσωτο φίλο που με ύφος του είπα ότι έχασε που δεν ήρθε και ότι πέρασα τέλεια και μόνος! Δεν πτοήθηκε και με το που βρεθήκαμε άρχισε το τροπάριο του. Πεινάω, πάμε να κάτσουμε, πάμε να αράξουμε, πεινάω!!! Μανία αυτό το παιδί με την πείνα. Εντάξει λοιπόν πάμε κάπου να φας. Γιατί υπενθυμίζω πως μετά την βαρυστομαχιά της προηγούμενης νύχτας στο Πόρτο δεν είχα χωνέψει ακόμα καλά και είχα υποσχεθεί να μη φάω όλη τη μέρα!

Περπατήσαμε κατά μήκος του πάρκου στις όχθες του ποταμού στο σημείο με τα 4 εκθεσιακά περίπτερα που έχει πολλά καφέ και εστιατόρια στη σειρά στην οδό Rua Pimenta.

Ο δρόμος είναι όμορφα διαμορφωμένος και περιποιημένος με πολλά δεντράκια και πολύχρωμα παγκάκια μπροστά στον ποταμό. Επιλέξαμε ένα ωραίο εστιατόριο το Republica da Serveja και φυσικά καθίσαμε έξω μιας και ο καιρός ήταν εξαιρετικός. Είχε και άλλο κόσμο ντόπιους και τουρίστες και απέναντί μας η γέφυρα που μονίμως το βλέμμα μου στρεφόταν προς αυτήν και γινόταν ακόμα πιο γοητευτική καθώς σουρούπωνε

Φάγαμε πεντανόστιμα ζουμερά χοιρινά φιλέτα σε σάλτσα και μαζί υπέροχη παγωμένη μπύρα. Λέω φάγαμε γιατί μπορεί να είπα ότι δεν θα φάω αλλά σαν γνήσιος λιγούρης ζητιάνεψα 2-3 κομματάκια κρέας από το πιάτο του φίλου μου που με αγριοκοίταξε αλλά μου έδωσε ο καημένος. Έτσι για να έχω άποψη ρε παιδί μου!

Η ώρα κύλισε γρήγορα κι εμείς καθώς άρχιζε να πέφτει το φως της ημέρας πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τον σταθμό Oriente αποχαιρετώντας το ομολογουμένως ζωντανό και πολυδιάστατο Πάρκο των Εθνών με όλα τα αρχιτεκτονικά στολίδια που το πλαισιώνουν! Πλέον το Parque das Nacoes αποτελεί ένα από τα ορόσημα της σύγχρονης Λισαβόνας με πλήθος επιλογών δραστηριοτήτων και διασκέδασης και θεωρώ δεδομένη την επίσκεψη κάποιου εδώ εφόσον διαθέτει τουλάχιστον 3 μέρες.

Εμπορικό κέντρο Vasco da Gama

Εξώ από τον σταθμό Οriente

Aφού πήραμε τις αποσκευές μας από το locker room του σταθμού από ένα κατάστημα αγοράσαμε τα εισιτήρια μας για να πάμε στο κέντρο της Λισαβόνας. Μπορεί με την κοπέλα να κάναμε συνεννόηση μπουζούκι αλλά την βγάλαμε την άκρη. Κουτσά στραβά μας κατάλαβε. Μας έβγαλε μια κάρτα (για τον καθένα) 7 Colinas, για το κέντρο που θέλαμε να πάμε. Ισχύει για μια διαδρομή με μετρό ή λεωφορείο ή με μετεπιβίβαση εντός 1 ώρας από την πρώτη επικύρωση. Τουτέστιν Ζώνη1 με κόστος 1,40€ + την κάρτα 0,50€.

Στη Λισαβόνα οι πιο διαδεδομένες κάρτες είναι η 7 Colinas και η viva viagem που ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα. Αυτές οι κάρτες μπορούν να ξαναγεμίσουν με νέες διαδρομές από τα σημεία πώλησης και τα αυτόματα μηχανήματα στους σταθμούς. Η έκδοση τους και η χρήση τους είναι εύκολη και εύχρηστη. Των 24 ωρών ισχύουν για απεριόριστες διαδρομές με όλα τα μέσα που εκτός από τα μετρό τα λεωφορεία και τα τραμ περιλαμβάνουν και τα παλιά τραμ, τα Funiculars της Bica, Gloria και Lavra ακόμα και το ασανσέρ της Sta. Justa. Δηλαδή ΌΛΑ εκτός από τα πλοία της Transtejo. Κοστίζει 7€ μαζί με την έκδοση κάρτας. Η απλή κάρτα μεμονωμένων διαδρομών δεν μπορεί να μετατραπεί σε 24ωρη.

Περισσότερες πληροφορίες από τα επίσημα sites.
http://www.metrolisboa.pt/
http://www.carris.pt/en/home/
http://www.carris.pt/en/base-fees/

Το ας το πούμε δίλλημα ήταν να χρησιμοποιήσουμε δύο μετρό ή ένα λεωφορείο απευθείας μέχρι το κέντρο? Επιλέξαμε το δεύτερο και ήταν η λάθος απόφαση! Βλέπεις μου φάνηκε χρονοβόρο να πάρουμε το μετρό να κατέβουμε 8 σταθμούς μετά στο τέρμα της κόκκινής γραμμής και από εκεί να αλλάξουμε στην μπλε γραμμή και να κατέβουμε 4 στάσεις μετά στην Restauradores που ήταν η γειτονιά του ξενοδοχείου μας. Και αποφασίσαμε να πάμε με το λεωφορείο. Απορώ γιατί! Τα λεωφορεία που εξυπηρετούν για κέντρο από τον σταθμό λεωφορείων του Oriente είναι το 794 και το 759 που κάνουν τέρμα στην R. Alfandega (Terreiro Paco). Δηλαδή γύρω στα 25 λεπτά περπάτημα μέχρι το ξενοδοχείο μας! Κάτι που δεν σκέφτηκα, δεν υπολόγισα. Και ποιος ακούει τον φίλο μου. Η διαδρομή από Οriente μέχρι το τέρμα μου φάνηκε αβάσταχτη και κουραστική και εκεί σκυλομετάνιωσα που δεν επέλεξα το μετρό. Έπειτα από 55 ατελείωτα λεπτά φτάσαμε επιτέλους στο τέρμα της γραμμής.

-T: Είναι κοντά το ξενοδοχείο?
-Γ: Εεε ναι κοντά είναι. Όχι τόσο κοντά αλλά κοντά!
-T: Δηλαδή πόση ώρα από δω? -Γ: Γύρω στα 15,20,30 λεπτά! Έλα ρε σιγά. Θα δούμε και το κέντρο για πρώτη φορά. Τέλεια!
-T: (βλέμμα δολοφονικό και τύπου ''ας μη μιλήσω καλύτερα'')!

Το θέμα ήταν ότι μας βγήκε η κούραση των προηγούμενων ημερών, του ταξιδιού από το Πόρτο και της βόλτας στο Πάρκο των Εθνών. Τα πόδια πονούσαν αλλά είπαμε να το πάμε ποδαράτο και χαλαρά βλέποντας θετικά ότι θα πάρουμε μια πρώτη γεύση από νυχτερινή Λισαβόνα περνώντας από βασικά σημεία του κέντρου της.

Terreiro do Paco / Cais das Colunas μπροστά στον ποταμό

Praca do Comercio

Παρά την κούραση είχα τεράστια χαρά. Βρίσκομαι στην Λισαβόνα. Το συνειδητοποιώ βλέποντας τη φωτισμένη γέφυρα 25 de Abril, το άγαλμα του Χριστού απέναντι και κυρίως την διάσημη πλατεία Praca do Comercio. Μπροστά στον ποταμό στα σκαλιά κάθεται πολύς κόσμος και ήδη η Λισαβόνα μας κλείνει το μάτι! Ο ενθουσιασμός μου είναι μεγάλος για τις 4 μέρες που θα ζήσουμε τον παλμό αυτής της ξεχωριστής πόλης και τις εμπειρίες που θα αποκομίσουμε. Η αψίδα της Rua Augusta μας βάζει στον πιο διάσημο πεζόδρομο της κάτω πόλης. Η Λισαβόνα τώρα ανοίγει τις πόρτες της και μας καλωσορίζει!

Praca do Comercio - Arco Triunfal da Rua Augusta

Rua Augusta

Με το που μπαίνουμε στην Rua Augusta, να σου ο πρώτος!
-Coca, hashish?
Στην αρχή μας αιφνιδίασε, δεν προλάβαμε ούτε να καταλάβουμε ούτε να απαντήσουμε. Λίγα μέτρα μετά ένας άλλος.
-Coca, hashish? (και διακριτικά μας δείχνει στην παλάμη του το ''πράμα''!

Τι γίνεται ρε παιδιά? Τι πλανόδιοι ''πωλητές'' είναι αυτοί? Σε κάθε τουρίστα που περνούσε, και όχι μόνο πρόσφεραν τα προϊόντα τους! Όσο περνούσαμε τον πεζόδρομο και πλήθαινε ο κόσμος που έκανε τη βόλτα του και είχε κατακλύσει κάθε εστιατόριο της Rua Augusta και στους γύρω δρόμους, αυτοί ανά λίγα μέτρα εκεί στημένοι να πετάγονται και να πλησιάζουν διακριτικά λέγοντας: Κόκα, χασίς? Λέμε κι εμείς ένα No, thanks και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Από δω και πέρα όλες τις μέρες, όλες τις ώρες σε ανύποπτες στιγμές σε όλα τα κεντρικά σημεία της πόλης και όχι μόνο, είχαμε αυτές τις ασταμάτητες προσεγγίσεις από ανθρώπους που πετάγονταν ξαφνικά μπροστά μας. Το ''Κόκα, χασίς? No, thanks'' δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές το είπαμε μέχρι να φύγουμε από τη Λισαβόνα.

H κούραση εξάντλησε τα πόδια μας και τελικά μου φάνηκε ατελείωτη η διαδρομή. Στην Rua Augusta επικρατούσε χαμός. Όλα τα εστιατόρια ήταν γεμάτα, πλήθος κόσμου περπατούσε στον πεζόδρομο και σε κάθε γωνιά που κοιτούσαμε βλέπαμε λαό! Στην πλατεία Rossio το ίδιο. Παντού κόσμος, στα γύρω μαγαζιά, στο δρόμο, στα παγκάκια, στα σκαλιά, γύρω από το σιντριβάνι παντού! ''Κόκα, χασίς? No, thanks''. Η βραδιά είναι σχεδόν καλοκαιρινή και η όλη εικόνα με παραπέμπει σε Ελληνικό νησί το καλοκαίρι. Δεν την περίμενα τόσο ζωηρή την Λισαβόνα και μας εξέπληξε αυτή η απίστευτη ενέργεια. Μάλλον τα περί μελαγχολικής πόλης είναι μύθος!

Από την Rossio λίγα μέτρα μετά βγήκαμε στην πλατεία Restauradores που ήταν σχετικά πιο ήσυχη από τον τρελό χαμό που αντικρίσαμε πριν. ‘’Κόκα, χασίς? No, thanks’’. Στο τέλος της Praca dos Restauradores στα αριστερά αρχίζει η ανηφόρα της Calcada da Gloria που βρίσκεται και το Elevador da Gloria. Ευτυχώς ανεβαίνουμε μικρό κομμάτι της γιατί λίγο μετά στα δεξιά στην Rua da Gloria 9 φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο μας Turim Suisso Atlantico Hotel http://www.booking.com/hotel/pt/hotelsuicoatlantico.el.html
Το κόστος για 4 διανυκτερεύσεις μας βγήκε 290€ με πρωινό και κλεισμένο 3 μήνες πριν. Ένα απλό καλό 3στερο ξενοδοχείο που όπως φαινόταν είχε ανακαινιστεί αφού όλα έμοιαζαν καινούρια. Το δωμάτιο μας ξανά στον 5ο όροφο, ήταν μια τρύπα αλλά δεν μας ενόχλησε και η θέα από τη μπαλκονόπορτα μας αποζημίωσε γιατί είχαμε σε πρώτο πλάνο το κάστρο και πανοραμικά μεγάλο μέρος της πόλης. Αν και κουρασμένοι από την τόσο γεμάτη μέρα η ξεκούραση κράτησε 2,5 ώρες. Είναι το πρώτο βράδυ μας στη Λισαβόνα, η πόλη γλεντάει κι εμείς θα μείνουμε μέσα? Δεν νομίζω!

H θέα από το δωμάτιο

Ντυμένοι τελείως καλοκαιρινά, ανεβήκαμε αγκομαχώντας την απότομη ανηφόρα της Calcada da Gloria για να βρεθούμε μετά από λίγο στην πάνω πόλη το Bairro Alto. H διαδρομή μπορεί να είναι μικρή αλλά δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη. Έχει μεγάλη κλίση γι’ αυτό και οι περισσότεροι την διασχίζουν με το Elevador da Gloria.

Ο δρόμος μας έβγαλε στην κεντρική Rua Sao Pedro de Alcantara. Βρισκόμαστε στο Bairro Alto την πιο ζωντανή συνοικία της Λισαβόνας. Η περιοχή αποτελείται από πολλά στενά δρομάκια κάθετα και παράλληλα με αμέτρητα εστιατόρια και κυρίως μπαρ. Αυτό που διαπιστώνουμε γρήγορα είναι ότι το μέρος είναι κάτι σαν το Soho του Λονδίνου στο πιο ποιοτικό του ας πούμε! Δηλαδή όλη η νεολαία σουλάτσερνε μπρός πίσω με μια μπύρα στο χέρι και όλοι οι δρόμοι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Στην αρχή ομολογώ μας ξένισε και δεν μας ενθουσίασε γιατί δεν είμαστε αυτού του στυλ. Γρήγορα όμως προσαρμοστήκαμε και τελικά όλη αυτή η κατάσταση άρχισε να μας αρέσει. Έκτροπα δεν γινόντουσαν οπότε δεν είχαμε πρόβλημα. ''Κόκα, χασίς? No, thanks''. Ε καλά εδώ κι αν δεν μας πλησίασαν πωλητές! Αλλά ποτέ δεν είναι πιεστικοί. Δεν φοβηθήκαμε στιγμή. Σε κάθε στενό, ανά λίγα μέτρα ''Κόκα, χασίς?'' και δεν τους πιάνει το μάτι σου ρε παιδί μου σε τόσο κόσμο.

Για άλλη μια φορά οι αμέτρητες ώρες που πέρασα να σημειώνω τα καλύτερα μπαρ, τα top 10 κτλ δεν είχαν ιδιαίτερο νόημα. Εφόσον επιλέξεις αυτή την περιοχή για έξοδο παντού είναι το ίδιο. Όλος ο κόσμος ήταν στους δρόμους και τα μαγαζιά έμοιαζαν ίδια. Κατάλαβα γενικά ότι βαριέμαι να βλέπω σημειώσεις και να ψάχνω. Κάναμε αρκετές βόλτες περνώντας όλα τα βασικά δρομάκια του Bairro Alto για να εγκλιματιστούμε με το περιβάλλον και να δούμε τι παίζει. Rua do Norte, Rua do Diario de Noticias, Rua da Atalaia, Rua da Barroca και όλους τους παράλληλους σ’ αυτούς δρόμους. Παντού πλήθος κόσμου. Συγνώμη αν την Πέμπτη έχει τόσο κόσμο το Σάββατό τι γίνεται εδώ?

Τελικά μπήκαμε στο Troika bar στη Rua da Atalaia. Το μικρό μπαρ εσωτερικά ήταν στολισμένο για το Χάλοουιν και η μουσική ήταν εξαιρετική από τη δεκαετία του ’80 και ’90. Μάλιστα ένα παιδί έπαιζε βιολί και ακολουθούσε τα τραγούδια που έβαζε η dj. Τα ποτά και η μπύρα σερβίρονταν σε διάφορα μεγέθη και μόνο σε πλαστικά ποτήρια σε εξευτελιστικές τιμές. Μπύρα στα 50ml κόστιζε 1,40€ και η Σαγκριά λίγο παραπάνω. Απ’ ότι είδα όλοι ή μπύρες έπιναν ή Σαγκριά. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα κεφάτη και αφού καθίσαμε για λίγο μέσα, βγήκαμε κι εμείς στο δρόμο και γίναμε ένα με τον κόσμο.

Όχι ότι κάναμε κάτι ιδιαίτερο ή εξτρίμ αλλά ήταν πρωτόγνωρο για μας αυτού του είδους η διασκέδαση και δεν μας χάλασε καθόλου. Πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας κατά τις 3 το πρωί και πριν πάρουμε την κάθοδο για την Calcada da Gloria ακριβώς δίπλα είναι το Miradouro de Sao Pedro de Alcantara. Οι κήποι με το μεγάλο μπαλκόνι μας πρόσφεραν πιάτο την πόλη με το κάστρο να στέκεται αγέρωχο απέναντι στην παλιά πόλη. Ακόμα και αυτή την ώρα είχε πολύ κόσμο. Από εδώ θα άρχιζε η αυριανή μας μέρα.

Η κατηφόρα ήταν αρκετά ευκολότερη και σε ελάχιστα λεπτά φτάσαμε στο δωμάτιο μας όπου και τεζάραμε κανονικά!