Αυστρία Γερμανία Ιταλία Κροατία Μαυροβούνιο Σλοβενία Roadtrip από τον Όλυμπο ως τις Άλπεις και τους Δολομίτες...

[kapetanore]

Σε ευχαριστώ pattyyy. Τώρα που πλησιάζουν οι βουνοκορφές των Αυστριακών Άλπεων είμαι σίγουρος ότι οι εικόνες θα μας ταξιδέψουν ακόμα πιο ψηλά! Χμμμ...σαν να βλέπω μπροστά μου αλπικές λίμνες, ορμητικούς χειμάρρους να κατεβαίνουν από τις χιονισμένες κορφές, γαλαζο-γκρι παγετώνες, δάση, ελάφια, αγελάδες, καταφύγια, ορειβάτες, αναρριχητές... Υπομονή, αύριο ξεκινάμε την ορειβασία μας...

 

[Rosa]

Αύριο? Γιατί αύριο? Αααα, μην αργείς, με τόσο ωραία περιγραφή και τέτοιες φωτογραφίες, τουλάχιστον ένα κεφάλαιο τη μέρα!

 

[harilander]

χμμ!... τι ακολουθεί μετά; αναβαση στο Grossglockner ή πήγατε κατευθείαν Δολομίτες;περιμένω με αγωνία την υπόλοιπη ιστορία.

 

[kapetanore]

13/7/2010
Επιτέλους έφτασε η μέρα που θα υποδεχτούν οι Άλπεις τα ανυπόμονα για καταβρόχθιση υψομετρικών και χιλιομετρικών αποστάσεων και καλά προετοιμασμένα για κάθε δυσκολία πόδια μας! Πρώτα όμως "χρωστάμε" μία επίσκεψη στο παγετωνικό σπήλαιο που βρίκσεται στο Werfen (EISRIESENWELT WERFEN - Site). Νωρίς το πρωί αποχαιρετάμε το ηλιόλουστο Salzburg και μετά από 45 λεπτά και το αυτοκίνητο φορτωμένο μέχρι την οροφή του φτάνουμε στο σπήλαιο. Ευτυχώς δεν έχει πολύ κόσμο αφού είναι Τρίτη οπότε δεν θα έχουμε ιδιαίτερη αναμονή, κάτι πολύ ευχάριστο μιας και ο χρόνος μας πιέζει. Αφήνουμε το αυτοκίνητο σε ελεύθερο parking, πληρώνουμε τα 19 Ευρώ για χρήση lift και είσοδο στο σπήλαιο και αφού περπατάμε 15-20 λεπτά στην πλαγιά του βουνού φτάνουμε στο lift. Αυτό με την σειρά του μας ανεβάζει, με μεγάλη και εντυπωσιακή κλίση, αρκετά ψηλά και μετά από 10 ακόμα λεπτά πεζοπορίας βρισκόμαστε στην είσοδο. Αν και η θερμοκρασία είναι αρκετά υψηλή ο αέρας που βγαίνει από το σπήλαιο είναι τουλάχιστον παγωμένος! Ιδιαίτερα τις στιγμές που ανοίγει η ειδικά κατασκευασμένη για να μην χάνεται η εσωτερική θερμοκρασία του σπηλαίου πόρτα, δημιουργείται ένα τρομερό ρεύμα ψυχρού αέρα που βγαίνει με ορμή προς τα έξω και παγώνει αμέσως κάθε ίχνος ιδρώτα που βρίσκεται στα σώματά μας. Για καλή μας τύχη είχαμε πληροφορηθεί σωστά οπότε έχουμε κατάλληλα ζεστά ρούχα για να μπορέσουμε να απολαύσουμε την ξενάγησή μας. Η αναμονή διάρκειας περίπου 20 λεπτών δεν μας ενόχλησε καθόλου αφού η θέα από την είσοδο προς την πεδιάδα και τα απέναντι βουνά είναι εκπληκτική. Τελικά δίνουν κάποιες παλιές λάμπες πετρελαίου ανά 4-5 άτομα αφού μέσα δεν υπάρχουν φώτα και είμαστε έτοιμοι...

Αφού περνάμε την παγωμένη λόγω του ρεύματος είσοδο και κλείνει η πόρτα μπαίνουμε σε έναν άγνωστο για εμάς κόσμο. Ο οδηγός-ξεναγός μας εξηγεί ότι δεν θα έχουμε πρόβλημα με την θερμοκρασία που αγγίζει τους 0 βαθμούς, αφού θα περπατάμε και θα ανεβοκατεβαίνουμε συνεχώς εκατοντάδες σκαλιά. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε λοιπόν με το στόμα ανοιχτό, θαυμάζοντας τα παγωμένα γλυπτά που έχουν δημιουργηθεί από τα ψυχρά ρεύματα. Σταλακτίτες και σταλαγμίτες από πάγο, τεράστιες παγοκολώνες, "τσουλήθρες" δεκάδων μέτρων από πάγο, παγοσπηλιές, τοίχοι καλυμμένοι από πάγο, έδαφος από πάγο πάχους δεκάδων μέτρων!!! Μαντέψτε... έχουμε παγώσει από το θέαμα... Επειδή τα λόγια όμως είναι περιττά σε τέτοιες στιγμές σας παραθέτω κάποιες φωτογραφίες (χωρίς φλας βέβαια!!!) και τα συμπεράσματα δικά σας! Νομίζω ότι όποιος βρεθεί κοντά στο Salzburg δεν επιτρέπεται να παραλείψει μία επίσκεψη στην "εποχή των παγετώνων"...

Βγαίνουμε από το σπήλαιο και δεχόμαστε με μεγάλη ευχαρίστηση την προσπάθεια που κάνουν οι ακτίνες του ήλιου να ζεστάνουν τα (ναι ναι, καλά καταλάβατε...) παγωμένα κόκκαλά μας! Κατεβαίνουμε γρήγορα προς το αυτοκίνητο και στο lift βλέπουμε ότι πλέον η ουρά για να ανέβει κάποιος προς το σπήλαιο είναι τεράστια, οπότε καλό είναι η επίσκεψη να γίνεται πάντα νωρίς ακόμα και αν είναι καθημερινή. Φεύγουμε ευτυχισμένοι λόγω των όσων είδαμε, αλλά ακόμα περισσότερο λόγω των όσων θα δούμε τις επόμενες 4 μέρες, αφού προορισμός μας πλέον είναι το Mayrhofen και πιο συγκεκριμένα το Finkenberg απ'όπου θα ξεκινήσουμε την πεζοπορία μας! Επιλέγουμε ως συνήθως επαρχιακούς δρόμους που έχουν να μας προσφέρουν ποιοτικότερη οπτική και οδηγική απόλαυση. Τρώμε το καθιερωμένο σωστό φαγητό πριν την πεζοπορία (hot dog ), ψωνίζουμε τα τελευταία απαραίτητα τρόφιμα-εφόδια και αφού ανεβαίνουμε ένα υπέροχο πάσο σε αλπικό δρόμο άριστης ποιότητας (που στην κορυφή του μαθαίνουμε πληρώνοντας 7,5 Ευρώ ότι είναι ιδιωτικός...) φτάνουμε απόγευμα πια στο Mayrhofen. Η πόλη σφύζει από ορειβατική, ποδηλατική και κάθε άλλου είδους δραστηριότητα βουνού ζωή και βέβαια δεν χάνουμε την ευκαιρία να μπούμε σε κατάστημα με ορειβατικά είδη και να πάρουμε κάτι ακόμα. Μετά από λίγο ψάξιμο και με την υπερ-πολύτιμη βοήθεια των κέντρων πληροφοριών βρίσκουμε το ακριβές σημείο όπου θα αφήσουμε το αυτοκίνητο και θα μπούμε στο μονοπάτι. Το gps γράφει 850 μέτρα υψόμετρο, ξέρουμε ότι τις επόμενες μέρες θα φτάσουμε μέχρι τα 3200 μέτρα ακολουθώντας την διαδρομή Berliner Höhenweg (Berliner H?henweg) και μέσα σε ευτυχισμένο κλίμα ετοιμάζουμε τις ορειβατικές μας τσάντες. Το γεγονός ότι έχει περάσει η ώρα, ο καιρός έχει κλείσει τελείως και οι πρώτες ψιχάλες κάνουν την εμφάνισή τους δεν μας πτοεί καθόλου, απλά θα είμαστε πιο βιαστικοί στην ανάβαση!
Ξεκινάμε από Finkenberg με προορισμό ημέρας το καταφύγιo Gamshutte(GAMSH?TTE im Zillertal TIROL Gruber Huber Rosmarie Ramsau). Η υψομετρική διαφορά είναι περίπου 1000 μέτρα ανάβασης και σύμφωνα με τις πληροφορίες μας θα χρειαστούμε γύρω στις 3 με 3,5 ώρες για να την καλύψουμε. Κινούμαστε σε πυκνό δάσος ψηλών δέντρων οπότε η βροχή που έχει αρχίσει να δυναμώνει δεν γίνεται ιδιαίτερα αισθητή σε εμάς και τα αδιάβροχα παραμένουν στις τσάντες. Ο ρυθμός μας είναι γρήγορος αφού δεν θέλουμε να νυχτώσει πριν φτάσουμε και επιπλέον τα μπουμπουνητά ακούγονται από όλο και πιο κοντινή απόσταση! Μετά από περίπου μία ώρα βγαίνουμε σε πεδίο με χαμηλή βλάστηση, φοράμε τα αδιάβροχα και επιταχύνουμε ακόμα περισσότερο για να μπούμε πάλι γρήγορα στο δάσος. Εκεί θα έχουμε και την πρώτη και μοναδική δυστυχώς επαφή μας με την άγρια πανίδα των Άλπεων, αντικρύζοντας σε απόσταση 20 μέτρων ένα υπέροχο ελάφι που βέβαια μόλις μας αντιλήφθηκε εξαφανίστηκε. Τελικά μετά από 2 και όχι 3,5 ώρες και αποφεύγοντας την αντιμετώπιση πιθανής καταιγίδας φτάνουμε στο καταφύγιο. Είναι ένα μικρό καταφύγιο δυνατότητας φιλοξενίας 38 ατόμων, σε μία πολύ όμορφη βέβαια τοποθεσία και διαχειριστές του είναι μία πολύ συμπαθητική οικογένεια.

Εκεί βρίσκονται περίπου 10 επισκέπες που χαλαρώνουν στο σαλόνι πίνοντας (μήπως με απατούν τα μάτια μου?) μπίρα Franziskaner weisse (για τους μυημένους). Παραγγέλνουμε και εμείς την απαραίτητη μακαρονάδα για γέμισμα του οργανισμού με υδατάνθρακα-ενέργεια και απολαμβάνουμε την αγαπημένη μας μπίρα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι σε όλα τα καταφύγια παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει πρόσβαση με όχημα, η συγκεκριμένη μπίρα κόστιζε 3,50-4 Ευρώ την στιγμή που σε οποιαδήποτε μπιραρία στην Αθήνα την πληρώνουμε 7-8 Ευρώ!!! Κάνουμε τον απαραίτητο απολογισμό της ημέρας που τελειώνει με χαλαρή και ευχάριστη κουβεντούλα αλλά και τον προγραμματισμό της επόμενης με "σχέδια επί χάρτου" και την βοήθεια του διαχειριστή που μας καθησυχάζει ότι ο καιρός για τις επόμενες ημέρες προβλέπεται καλός. Παρά τις ευχάριστες αυτές στιγμές η κούραση είναι αρκετή και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αύριο θα ξυπνήσουμε στις 6 και θα κάνουμε διαδρομή 8 ωρών, οδηγούμαστε από τις 10 στον 7κλινο κοιτώνα.

Χιλιόμετρα 9ης μέρας: 150
Σύνολο: 3240

 

[kapetanore]

14/7/2010
Το πρώτο πρωινό στις Άλπεις μας βρίσκει όρθιους από τις 6.30, να ετοιμάζουμε τα πράγματά μας και να απολαμβάνουμε ένα πλούσιο πρωινό, παρατηρώντας τα παιχνίδια του ήλιου με τις πλαγιές και τις κορυφές της εντυπωσιακής οροσειράς.

Η διαδρομή μας σήμερα υπολογίζεται να διαρκέσει περίπου 9 ώρες σύμφωνα με τους ορειβατικούς χάρτες και η συνολική ανάβαση είναι 1100 μέτρα με ενδιάμεση κατάβαση 600 μέτρα! Φορτίζουμε λοιπόν με ενέργεια τις κυψέλες των σωμάτων μας, γεμίζουμε τα μπουκάλια μας νερό, φορτωνόμαστε τις γεμάτες τσάντες μας και να 'μαστε στις 7.30 να ανεβαίνουμε αγκομαχώντας την πρώτη απότομη ανηφόρα της ημέρας. Αυτό πιστεύω ότι είναι το χειρότερο σενάριο πρωινού ζεστάματος για έναν ορειβάτη. Όπως και να 'χει όμως άλλος δρόμος δεν υπάρχει, οπότε θέλοντας και μη το ζέσταμά μας είναι σε μία ανηφορική κλίση περίπου 30-40%. Φτάνοντας όμως στην κορυφή αυτής της απότομης πλαγιάς η ανταμοιβή είναι πλούσια αφού ενώ έχουμε ακόμα οπτική επαφή με το καταφύγιο που μείναμε, απλώνεται πλέον μπροστά μας σε καταπράσινο περιβάλλον ένα μεγάλο κομμάτι της σημερινής μας διαδρομής που κινείται σε σχετικά ίσιο και εύκολο πεδίο.Μετά από 3 ώρες πεζοπορίας και έχοντας περάσει από λιβάδια, δάση, χείμαρρους, καταρράκτες και φάρμες φτάνουμε στον μοναδικό σταθμό-καταφύγιο ανάγκης της διαδρομής.

Έχουμε καλύψει περίπου την μισή χιλιομετρική απόσταση, αλλά όπως προανέφερα αυτό ήταν το εύκολο κομμάτι της ημέρας. Από εδώ και ως το καταφύγιο Friesenberghaus που είναι ο σημερινός μας προορισμός έχουμε το δύσκολο κομμάτι που περιλαμβάνει πολλές απότομες ανηφόρες σε γυμνό από δέντρα τοπίο αφού μπαίνουμε στην Αλπική Ζώνη και περάσματα από πολλες σάρες (περιοχές με πετρώδες και ανώμαλο έδαφος) που καταπονούν ιδιαίτερα τα πόδια. Καθόμαστε λοιπόν περίπου 15 λεπτά στον σταθμό, όπου μία πολύ εξυπηρετική κυρία που βρίσκεται μόνη με το 4χρονο παιδί της εκεί μας προσφέρει ψωμί και τυρί να φάμε και γεμίζει τα μπουκάλια μας νερό για το υπόλοιπο της διαδρομής. Καλό το διάλειμμα αλλά όσο περισσότερο καθόμαστε τόσο πιο δύσκολα θα σηκωθούμε μετά, οπότε φεύγουμε λίγο βιαστικά χωρίς καν να ολοκληρώσουμε το υποτυπώδες γεύμα προς απογοήτευση της οικοδέσποινας!
Λίγο μετά την στάση μας βγαίνουμε οριστικά πλέον από το δάσος και ξεπερνώντας τα 2200 μέτρα υψόμετρο το τοπίο αλλάζει και από πράσινο και ήπιο γίνεται γκρι, βραχώδες και άγριο. Μια αγριάδα που μετουσιώνεται σε απίστευτη ομορφιά στα μάτια μας αφού και οι τρεις της παρέας αρεσκόμαστε σε τέτοιου είδους τοπία! Κάποια σημεία είναι απίστευτα απότομα ανηφορικά και ο συνδυασμός των πολλών ωρών πεζοπορίας και του μεγάλου υψομέτρου που δυσχεραίνει την αναπνοή, μας αναγκάζει να κινούμαστε σχετικά αργά και να κάνουμε πολλές μικρές στάσεις. Άλλωστε δεν είμαστε τίποτα έμπειροι ορειβάτες, παρά μόνο τρεις φίλοι που μοιράζονται το ίδιο πάθος για τα βουνά! Περίπου στις 6 ώρες συναντάμε μία υπέροχη αλπική λίμνη που την περιβάλλουν ψηλές χιονισμένες βουνοκορφές και το ηθικό μας αναπτερώνεται αφού ξέρουμε σύμφωνα με τις πληροφορίες μας ότι δεν είμαστε πλέον ιδιαίτερα μακρυά.

Τελικά και μετά από ένα σύνολο 8 ωρών κουραστικής πεζοπορίας φτάνουμε στο πολυπόθητο Friesenberghaus (friesenberghaus.navigation.frame). Το καταφύγιο βρίσκεται στα 2498 μέτρα, δίπλα σε μία άλλη υπέροχη αλπική λίμνη και έχει εκπληκτική θέα στην τεχνητη λίμνη Schlegeis με το τεράστιο φράγμα και το υπέροχο πράσινο χρώμα της. Φτάνοντας συνειδητοποιούμε ότι είναι πολύ μεγαλύτερο από οτιδήποτε είχαμε φανταστεί ως καταφύγιο και έχει πολύ κόσμο που φιλοξενεί. Επίσης επί περίπου 1 ώρα ένα ελικόπτερο φέρνει συνεχώς πράγματα στον προαύλιο χώρο του καταφυγίου, ενδεικτικό των αναγκών σε προμήθειες και υλικό που έχει.

Προτιμούσαμε βέβαια να είναι κάτι πιο χαλαρό και με λιγότερο κόσμο αλλά δεν απογοητευόμαστε και μετά από μία ώρα απαραίτητου ύπνου βρισκόμαστε στην τραπεζαρία, όπου απολαμβάνουμε το δείπνο μας (στις 6.30 το απόγευμα!!) παρέα με ένα ζευγάρι Γερμανών. Η κουβέντα μας κινείται γύρω από τα βουνά, την Ελλάδα, την Βαυαρία, την κρίση, την κουλτούρα του φραπέ και πολλά άλλα καλά και κακά των 2 χωρών, το τσάϊ αντικαθιστά τις μπίρες, η ώρα περνάει γρήγορα και κατά τις 10 ανεβαίνουμε στους κοιτώνες μας. Με τον Μάνο αποφασίζουμε την επόμενη να ξυπνήσουμε κατά τις 5 για να κάνουμε μία "έκτατη" ανάβαση προς την κορυφή Hohher Riffler που είναι κοντά μας και στην διαδρομή περνάς από ένα σημείο που έχει τεράστιες κάθετες πέτρες που λέγεται ότι τις τοποθέτησαν οι Εβραίοι όταν τους κυνήγησαν οι Ναζί και η κάθε μία αντιστοιχεί σε έναν νεκρό τους!

 

[kapetanore]

Εννοείται ότι όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες και μπορώ να τον βοηθήσω ας μου στείλει προσωπικό μήνυμα ή ακόμα καλύτερα ας ρωτήσει από εδώ ώστε να δουν το θέμα και άλλοι που μπορεί να τους φανεί χρήσιμο. Στο τέλος της παρουσίασης του ταξιδιού θα κάνω λεπτομερή ανάλυση των οικονομικών και των ξενοδοχείων-hostel-camping που μείναμε όλες τις μέρες, με την σχετική αξιολόγησή τους. Αν φανώ χρήσιμος έστω και σε έναν τότε το forum αυτό έχει πετύχει τον σκοπό του...

 

[kapetanore]

15/7/2010
Το ξυπνητήρι μου χτυπάει στις 5.30. Όλοι στον κοιτώνα κοιμούνται εκτός από τον Μανώλη που σηκώνεται με την προσμονή να πάμε μια γρήγορη ανάβαση στην πλαγιά που οδηγεί στην κορυφή Hohher Riffler, να απολαύσουμε το θέαμα των τεράστιων ογκόλιθων-μνημείο πεσόντων Εβραίων. Ρίχνουμε μια ματιά έξω από το παράθυρο και συνειδητοποιούμε ότι η μέρα ξημερώνει με μια πυκνή συννεφιά που δεν αφήνει το βλέμμα μας να ταξιδέψει περισσότερο από 10 μέτρα. Έτσι μετά από μία ευρεία σύσκεψη διάρκειας 10 δευτερολέπτων αποφασίζουμε με τυπικές διαδικασίες να μην αφήσουμε την ζεστασιά των sleeping bags για τουλάχιστον 1 ώρα ακόμα. Τελικά κατά τις 7 ξυπνάμε μαζί με όλο το καταφύγιο, ετοιμάζουμε τα πράγματά μας και κατεβαίνουμε για πρωινό. Η πορεία μας σήμερα περιλαμβάνει 6-7 ώρες μέχρι το καταφύγιο Furtschaglhaus με ενδιάμεσο σταθμό το καταφύγιο Olpererhütte και η συνολική ανάβαση θα είναι 650 μέτρα και η κατάβαση 850 μέτρα. Μας περιμένει δύσκολη μέρα, έτσι μετά τις τελευταίες φωτογραφίες έξω από το καταφύγιο με τις χιονισμένες πλαγιές να καθρεφτίζουν στην υπέροχη αλπική λίμνη, είμαστε φορτωμένοι και έτοιμοι να φύγουμε.

Δυστυχώς και σήμερα η αρχή είναι μια πολύ απότομη πλαγιά και τα αγουροξυπνημένα πόδια και πνευμόνια μας δυσκολεύονται να ακολουθήσουν την διάθεσή μας για γρήγορη ανάβαση. Τελικά μετά από 1 περίπου ώρα εξαντλητικής ανηφόρας φτάνουμε στην κορυφή του υψώματος και αντικρύζουμε για πρώτη φορά σε όλη της την έκταση την τεχνητή λίμνη Schlegeis και το τεράστιο φράγμα της. Σταματάμε για να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες και για λίγη περισυλλογή, αφήνοντας το βλέμμα μας να ταξιδέψει πάνω από τις χιονισμένες κορυφές απολαμβάνοντας το μοναδικό φυσικό θέαμα που προσφέρουν απλόχερα οι Άλπεις. Γι'αυτές τις εικόνες, γι'αυτές τις στιγμές αγαπάμε τα βουνά... Για την υπέροχη λιακάδα τους, για την χαοτική συννεφιά τους, για την δύναμή τους να εξυψώνουν ψυχή και σώμα, για την εκκωφαντική ησυχία τους, για την ανυπέρβλητη φυσική ομορφιά τους, για τον καθαρό τους αέρα που βοηθάει το μυαλό μας να πετάξει, για το δέος και την ανατριχίλα που προκαλεί η θέα μιας απόκρυμνης κορυφής! Σεβασμός στην φύση λοιπόν...

Μετά την στάση μας η πορεία γίνεται πολύ πιο γρήγορη αφού πλέον κινούμαστε σε ίσιο κ ομαλό μονοπάτι και μετά από σύνολο 2 ωρών φτάνουμε στο καταφύγιο Olpererhütte. Είχαμε δει φωτογραφίες, είχαμε διαβάσει περιγραφές, μας είχαν πει ότι είναι πολύ όμορφο, αλλά αυτό που βλέπουμε μπροστά μας έχει ξεπηδήσει μέσα από τα πιο κρυφά μας όνειρα! Χτισμένο από το 1881 και πλήρως ανακαινισμένο (ξαναχτίστηκε ουσιαστικά) από το 2007, σε υψόμετρο 2389 μέτρων, δεσπόζει πραγματικά αυτό το υπέροχο καταφύγιο. Η θέση του απλά τέλεια! Κάτω από τις άνω των 3000 μέτρων κορυφές, με μοναδική θέα στην τεχνητή λίμνη και την συνέχεια της αλπικής οροσειράς του Zillertal να στέκει χιονισμένη απέναντί του. Το κτίριο υπέροχο, ντρέπεσαι να πατήσεις μέσα, με εκπληκτικό service και μια υπέροχη βεράντα να φιλοξενεί τους κουρασμένους και συνήθως πεινασμένους σαν εμάς ορειβάτες. Δεν αντιστεκόμαστε βέβαια στον πειρασμό να καθίσουμε για ένα μισάωρο να απολαύσουμε ένα ντόπιο γλυκό με υπέροχη θέα. Επειδή όμως "μια εικόνα χίλιες λέξεις" σας δίνω ένα μικρό δείγμα να απολαύσετε...

Μετά την επαναφόρτιση μπαταριών ξεκινάμε την κατάβαση που θα μας οδηγήσει στο παραλίμνιο μονοπάτι. Επί μία ώρα ταλαιπωρούμε τα γόνατά μας αφού η κλίση είναι απότομη και το μονοπάτι γεμάτο μικρές πέτρες. Φτάνουμε στην λίμνη όπου πολλοί ντόπιοι αλλά και τουρίστες απολαμβάνουν την βόλτα τους στην φύση. Πλέον περπατάμε σε έναν χωματόδρομο δίπλα στην λίμνη που δεν μας προσφέρει ιδιαίτερη χαρά, αφού η ζέστη είναι αρκετά έντονη ενώ εμείς κινούμαστε γρήγορα για να καλύψουμε χιλιόμετρα με αποτέλεσμα οι πατούσες μας να πάρουν φωτιά! Τουλάχιστον η θέα της λίμνης με τους καταρράκτες μας ανταμοίβει.

Τελειώνοντας τον χωματόδρομο ξεκινάμε το τελευταίο κομμάτι της ημέρας που είναι μια απότομη ανάβαση μίας ώρας μέχρι το καταφύγιο. Κρατάμε έναν σταθερό μέτριο ρυθμό και φτάνουμε πάνω ξεκούραστα. Το καταφύγιο Furtschaglhaus (Furtschaglhaus 2.295m - Homepage) είναι χτισμένο στα 2295 μέτρα, με χαρακτηριστικό του ότι σχεδόν όλες οι κορυφές γύρω του είναι κοντά η άνω των 3500 μέτρων. Δυστυχώς έχει πολύ κόσμο μεταξύ των οποίων ένα γκρουπ από 25-30 νέους Αμερικάνους ηλικίας 16-17 ετών. Όπως καταλαβαίνετε η ησυχία που περιμέναμε να βρούμε δεν ήταν εύκολη υπόθεση! Τρώμε μια μακαρονάδα να κοπάσει λίγο η πείνα μας και αράζουμε στα παγκάκια έξω από το καταφύγιο για να χαλαρώσουμε αποφεύγοντας τους θορυβώδεις φίλους μας, πίνοντας τσάι και χαζεύοντας τις κορυφές που έχουν πολύ χιόνι και υποψία παγετώνα σε κάποια σημεία.

Η ώρα περνάει και αφού οι Αμερικάνοι δεν λένε να βγουν έξω ή να πάνε στους κοιτώνες τους κι εμείς δεν λέμε να μπούμε μέσα! Το κρύο αρχίζει να γίνεται πλέον έντονο, το τσάι εναλάσσεται με ζεστές σοκολάτες, οι ξηροί καρποί και τα power bars μας κόβουν την όρεξη και τα σύννεφα μας κόβουν την θέα δίνοντας όμως μια απόκοσμη εικόνα. Όλοι πλέον είναι μέσα και εμείς χαιρόμαστε την ησυχία μας και το παιχνίδι με τα σύννεφα αφού μία είμαστε μέσα σε αυτά και μία από πάνω τους. Εκπληκτικά...

Τελικά αντέχουμε μέχρι τις 8 αφού το κρύο με το που φύγει ο ήλιος δεν αστειεύεται και ας έχουμε 15 Ιουλίου. Άλπεις είναι αυτές! Μπαίνουμε μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της τραπεζαρίας με όχι ιδιαίτερη διάθεση. Τελικά μετά από 5 λεπτά όλο το θορυβώδες γκρουπ πάει στους κοιτώνες οπότε μένουμε 15-20 άτομα να αράζουμε πίνοντας μπίρες! Κατά τις 9.30 πάμε για ύπνο αφού η επόμενη είναι ημέρα κορυφής. Από τα 2300 θα φτάσουμε στα 3133 και πρέπει να είμαστε ξεκούραστοι...

 

[pattyyy]

Για άλλη μια φορά η περιγραφή σου είναι εξαιρετική και οι φωτογραφίες σας εκπληκτικές. Με κάτι τέτοιες αφηγήσεις σκέφτομαι να αρχίσω την ορειβασία!

 

[kapetanore]

Σε ευχαριστώ πολύ pattyyy! Σου συνιστώ ανεπιφύλακτα να ξεκινήσεις την ορειβασία. Οι εικόνες που αντικρύζει κάποιος περπατώντας στα μονοπάτια των βουνών είναι μοναδικές και η επαφή με την φύση, που τόσο λείπει από την ζωή μας σήμερα, πραγματικά ευεργετική! Άλλωστε δεν χρειάζονται ούτε ιδιαίτερες ικανότητες, ούτε πολλά χρήματα για να ανέβεις σε ένα βουνό. Μόνο διάθεση, καλή οργάνωση, σωστή παρέα και σεβασμός στη φύση. Νομίζω ότι η επόμενη ημέρα της περιπέτειάς μας στις Άλπεις θα σε φέρει ακόμα πιο κοντά στους πρόποδες κάποιου βουνού, να ατενίζεις την κορυφή και να ξεκινάς το προσωπικό σου ειδύλλιο με τα βουνά του κόσμου...

 

[coccobill]

Πριν λιγο μου σφυριξαν για την ιστορια σου και πολυ καλα εκαναν! Αντε, συνεχισε..

 

[manolis2]

αλπεις

Φίλε Ορέστη οι Αυστριακές Άλπεις είναι αυτό ακριβώς που περιγράφεις. ένας παράδεισος για τους φυσιολάτρες. η οργάνωση είναι διαστημική για τα δεδομένα των ελληνικών βουνών και οι τιμές είναι παντού καλές. πολλές φορές βέβαια τους είπαμε γύφτος γιατί χρέωναν έξτρα οποιαδήποτε υπηρεσία σου πρόσφεραν( πχ μέχρι και το φόρτισμα του κινητού), αλλά η αλήθεια είναι οτι ποτέ δε ένοιωσα κορόιδο και θύμα. επανέρχομαι στην διαδρομή για να σου πω για άλλη μια φορά συγχαρητήρια για την επιλογή που έκανες. δεν έχω ξαναβρεθεί σε τόσο όμορφο δάσος. το βαθύ πράσινο σε συνδυασμό με την ομίχλη, και τις έντονες σκιές έκαναν το τοπίο παραμηθένιο.και όταν ήμασταν πάνω από τα 2000 όπου και να κοιτούσαμε κατάλευκες κορυφές ,παγετώνες που κατέληγαν σε τεράστιους καταρράκτες και αλπικές λιμνούλες. ότι καλύτερο για να γεμίσει μπαταρίες ένα παιδί της πόλης που περναει δύο ώρες κάθε μέρα στό μποτιλιάρισμα. συμβουλές για όσους θέλουν να κάνουν το ίδιο.
1.Μην γεμίσετε το σάκο σας με πολλά ρούχα και άχρηστα πράγματα πού (ίσως) σας χρειαστούν .θα φτύσετε αίμα στις ανηφόρες και οι φίλοι σας δεν θα σταματάνε να σας κοροϊδεύουν σε όλη την διαδρομή.
2. Σε περίπτωση καταιγίδας μακριά από ρόμπολα.

Ορέστη καλή συνέχεια

 

[kapetanore]

Καλά μας τα λέει ο συνοδειπόρος Μανώλης. Η αλήθεια είναι ότι η οργάνωση στα καταφύγια είναι τρομερή, αλλά χάνετε η διάθεση της παρέας λόγω πλήθους κόσμου και απρόσωπων "καταφυγιάδων". Αυτό που έχουμε συναντήσει στα καταφύγια (όχι όλα) της Ελλάδας και ιδιαίτερα στο "Χρήστος Κάκκαλος" με τον Μιχάλη Στύλλα διαχειριστή καταφυγίου, δεν υπήρχε περίπτωση να το συναντήσουμε στις Άλπεις! Μια παρέα όλο το καταφύγιο και οι κατασκηνωτές, να κάθονται έξω σε πείσμα του κρύου που πιάνει κάθε βράδυ, με ωραίες μουσικές και ακόμα καλύτερες συζητήσεις, υπό το φως των αστεριών... Υπενθυμίζω ότι σε όλα τα καταφύγια στις Άλπεις είχε "υποχρεωτική" κατάκλιση στις 10.30-11!
Πάντως οι συμβουλές του είναι άριστες. Ειδικά σε ότι αφορά το σωστό γέμισμα της ορειβατικής τσάντας, αφού κουβαλούσε κάτι κιλά παραπάνω από εμάς για 4 μέρες στην πλάτη και δεχόταν υπομονετικά τον συνεχή "χλευασμό" μας, κάτι που σίγουρα τον έκανε να αναθεωρήσει τις ανάγκες του για ρούχα και εξοπλισμό ορειβατικών δραστηριοτήτων...

ΥΓ. Φίλε Μανώλη βλέπω προσπάθησες να ανεβάσεις και μια φωτογραφία αλλά απέτυχες! Αχ αυτή η τεχνολογία φαντάζει πιο δυσβάσταχτη ακόμα και από το βάρος της ορειβατικής σου τσάντας...