Ηνωμένο Βασίλειο Road trip in the Scottish Highlands & Along the North Coast 500 (The Scottish Route 66)

[Sassenach77]

στα οδικά ταξίδια πάντα συμβαίνει ηθελημένα ή όχι και αφήνεις κάτι ακόμη κι' αν το' χεις σωστά προγραμματισμένο !

Εμένα μου λες;;;
Αυτή είναι η μαγεία των οδικων, "σε πάνε"....!!!

 

[Sassenach77]

(εντελώς ακαταλαβίστικη είναι η τοπική διάλεκτος, τι να λέμε)

Αν μου επιτρέπεις μία μικρή διόρθωση. Τα Γαελικα είναι γλώσσα και όχι τοπική διάλεκτος. Γι αυτό άλλωστε υπάρχει και στις πινακίδες

 

[themischar]

Αν μου επιτρέπεις μία μικρή διόρθωση. Τα Γαελικα είναι γλώσσα και όχι τοπική διάλεκτος. Γι αυτό άλλωστε υπάρχει και στις πινακίδες

Ευχαριστώ, για την επισήμανση.
Θα το διορθώσω και στο κείμενο.

 

[Sassenach77]

Ευχαριστώ, για την επισήμανση.
Θα το διορθώσω και στο κείμενο.

Με συγχωρείς που γράφω συνέχεια
Το ταξίδι σας μου θυμίζει πολύ το δικό μου οδικό σε αυτά τα μέρη και παρασυρομαι από ενθουσιασμό... θα προσπαθήσω να μην είμαι κουραστική.

 

[themischar]

Με συγχωρείς που γράφω συνέχεια
Το ταξίδι σας μου θυμίζει πολύ το δικό μου οδικό σε αυτά τα μέρη και παρασυρομαι από ενθουσιασμό... θα προσπαθήσω να μην είμαι κουραστική.

Σου επιτρέπω ελεύθερα @Sassenach77 και βέβαια δεν ισχύει επουδενί το κουραστική.

 

[themischar]

Η μέρα κύλησε με την ώρα να έχει πάει 19.00μμ και η απόσταση μέχρι το σημερινό προορισμό μας το Drumnadrochit ήταν μόλις ένα εικοσάλεπτο μακρυά.
Γι´αυτό, επι τόπου, αποφασίσαμε να πάμε τώρα στο Beauly⁩ που απέχει μόνο 13,5 μίλια από το Drumnadrochit μέσω του Α833 και συγκεκριμμένα να δούμε τον καταρράκτη Plodda Falls και όχι αύριο όπως είχαμε σχεδιάσει.

Ο δρόμος περνάει ξυστά από το ιστορικό ‎⁨Urqhart Castle⁩ και τη λίμνη Loch Ness, αλλά δε σταματάμε γιατί λογαριάζουμε να επιστρέψουμε δρυμίτεροι αύριο πρωϊ - πρωϊ.

Πάντως αυτό που οι τουριστικοί οδηγοί, όσους είχα διαβάσει, συμβούλευαν την αποφυγή της δυτική πλευράς της λίμνης ήταν για μας λάθος αφού η διαδρομή αποδείχθηκε μαγική, χωρίς κίνηση (μπορεί και τυχαία), με τις εναλλαγές του τοπίου να είναι μοναδικές. Τη μία στιγμή κινούμαστε ανάμεσα σε λοφίσκους που καλύπτονται από βλάστηση η οποία δεν ξεπερνούσε τα 5-10 εκατοστά και αμέσως μετά κινούμαστε μέσα σε πυκνό δάσος όπου οι ακτίνες του ήλιου προσπαθούν να βρουν την χαραμάδα στα φυλλώματα για να ακουμπήσουν στη γη.

Προσπερνάμε στη συνέχεια και το Drumnadrochit με το δρόμο μετά από μερικά μίλια να στενεύει αρκετά αφού ολοένα και περισσότερο διεισδύει μέσα στο δάσος όπως υποδεικνύουν οι μικρές καθοδογητικές πινακίδες.

Και όπως γίνεται συνήθως όταν πορεύεσαι στο άγνωστο, κι ας έχεις κατά νου ότι θέλεις ακόμη δυό λεπτά και έφθασες, δε λες όμως να φθάσεις.

Εδώ στο Plodda, τα μαγευτικά έλατα Douglas που ο Λόρδος Tweedmouth, ένας πλούσιος ζυθοποιός και φιλελεύθερος βουλευτής φύτεψε στην περιοχή το 1856 είναι η δόξα του δάσους και ας μην είναι ντόπια.

Ο καταρράκτης Plodda Falls ακούγεται από μακρυά και όσο προσεγγίζεις ακόμη πιο ζωηρά. Βλέπετε, η πτώση των 151 ποδιών (46 μ) τον κάνει έναν από τους πιο συναρπαστικούς καταρράκτες στη Σκωτία. Η περιοχἠ είναι επίσης αξιοθαύμαστη για τα δέντρα της που σε πολλά από αυτά κρέμονται ταΐστρες για σκιουράκια,

Κατηφορίζουμε για αρκετή ώρα το προσεγμένο αλλά και έρημο μονοπάτι ακούγοντας στο βάθος τον ήχο των νερών, ενώ πινακίδες μας ενημερώνουν για τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής.
Ουφ, εν τέλει, ο εντυπωσιακός καταρράκτης προβάλει μπροστά μας.

Αφήνουμε πίσω μας τη μαγεία του περιβάλλοντος και γυρνάμε πίσω στον προορισμό μας στο Drumnadrochit.

Το Drumnadrochit, βρίσκεται στην κορυφή του κόλπου Urquhart στη βόρεια ακτή της Loch Ness, είναι ένα όμορφο χωριό πολύ δημοφιλές στους κυνηγούς του ¨τέρατος¨ της Loch Ness!
Το Drumnadrochit είναι μια εξαιρετική τοποθεσία για να εξερευνήσετε τα Highlands. Το χωριό περιβάλλεται από τις στενές πεδιάδες, Glen Urquhart και Glen Moriston. Η περιοχή είναι πλούσια σε πράγματα που μπορείτε να δείτε και να κάνετε με δραστηριότητες που κυμαίνονται από την εξερεύνηση του Κάστρου Urquhart, ιππασία, ποδηλασία, πο και αλιευτικά ταξίδια.

Η μεγαλύτερη και πιο γνωστή λίμνη, στα Highlands, είναι η Loch Ness που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το χωριό, και προσελκύει πολλούς επισκέπτες όλο το χρόνο όντας ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς διακοπών του Ηνωμένου Βασιλείου.

Τι να περιγράψω για ένα δείπνο που δε μπορείς να το σχεδιάσεις όπως ενδεχομένως θα ήθελες όταν τα πάντα κλείνουν από τις 19.00μμ και εσύ εκείνη την ώρα θέλεις ακόμη να δεις κι´ αυτό και το άλλο αφού τέτοια εποχή αν μη τι άλλο αργεί να νυχτώσει !

Βρέθηκε, λοιπόν, αυτό το restaurant της παρακάτω photo που μας δέχτηκε :
<< Θα στρωθείτε για μια μπύρα και θα δούμε με τι εμείς μπορούμε να σας την συνοδεύσουμε >>.
Άμα μπορείς κάνε κι´ αλλιώς . . .

Απ᾽ ότι βλέπετε δεν ήταν ευκαταφρόνητη η προσπάθεια τους, το συνιστούμε ασυζητητί αν τυχόν βρεθείτε κατά κει.

Λόγω ότι περνούσε η ώρα στείλαμε και ένα e-mail στην Κα του airbnb καταλύμματός μας πως σε λιγότερο από μια ώρα φθάνουμε και ξαμολυθήκαμε να δούμε, λίγο ακόμη, το χωριό.

Ο κόκκινος τηλεφωνικός θάλαμος που σχεδιάστηκε από τον Sir Giles Gilbert Scott για το ασημένιο ιωβηλαίο του Βασιλιά Γεωργίου Ε’ το 1935, και που κανείς δεν περίμενε να γίνει ένα από τα χαρακτηριστικότερα σύμβολα της Βρετανίας, λειτουργούσε κανονικότατα κι᾽ ας ήταν εξωτερικά σχετικά αφρόντιστος και πνιγμένος από τον κισσό !

Κατά τις 21.25μμ, χωρίς να έχει πέσει ακόμη η νύχτα, μαζευτήκαμε !
Μια λέξη μόνο, βγαίνει από τα χείλη μας, για το κλείσιμο της ημέρας, ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ά.

 

[themischar]

01/08 και Drumnadrochit - John o' Croats - Wick - 150 milia



https://drive.google.com/open?id=1X4r72Yq1lEMn5gQTYzyWErP1os2CFDbA&usp=sharing

Στις αγκαλιές του Μορφέα μείναμε αρκετή ώρα από όταν το φως της ημέρας έλουσε το δωμάτιο. Αγάλια, αγάλια πήγαμε στην τραπεζαρία του σπιτιού όπου μας περίμενε η οικοδέσποινα παρέα με το σκύλο της, ένα Scotch Terrier, τον Humphrey (αν δεν μας έλεγε Humphrey όπως ο Humphrey Bogart δε θα το καταλαβαίναμε, για τέτοια προφορά μιλάμε).
Στο παρασκήνιο η έκπληξη μας ήταν μεγάλη γιατί ένα λουκούλειο Ευρωπαϊκό πρωϊνό με ψήγματα Σκωτσέζικου ήταν ήδη στρωμένο και οι μυρωδιές απλώνονταν παντού.
Αφού καλοφάγαμε για δεύτερη φορά σε λίγες ώρες, ευχαριστήσαμε την άνετη, ομιλητική και πολύ εξυπηρετική οικοδέσποινα, υπογράψαμε και στο βιβλίο επισκεπτών που ευλαβικά διατηρούσε και την αποχαιρετίσαμε.

Η μέρα μας ξεκινά με την επίσκεψή μας στο κάστρο, Urquhart Castle, που βρίσκεται χωμένο μέσα στην ¨άγρια¨ φυσική ομορφιά κουβαλώντας μια ιστορία 1.000 ετών, προσφέροντας από τη μια, μια γεύση από τα Highlands της μεσαιωνικής ζωής μέσα από τα ερείπια του μεγαλύτερου κάστρου και από την άλλη μια εκπληκτική θέα προς στη λίμνη Loch Ness.
Υπάρχει άπλετος δωρεάν χώρος στάθμευσης και στην είσοδο του κτιρίου υποδοχής προβάλεται ένα βίντεο περίπου 8 λεπτών που παρέχει ενημερωτικές πληροφορίες για το κάστρο, όπως επίσης και ένα μεγάλο κατάστημα δώρων - σουβενίρ.
Θέα, όταν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν, στα ερείπια του κάστρου, με φόντο την λίμνη Loch Ness και τους λόφους του Great Glen, από το διπλανό εντευκτήριο.



Το κάστρο είχε μια ενδιαφέρουσα ιστορία μέχρι να καταστραφεί από την οικογένεια McDonald. Τα απομεινάρια του υπάρχουν παντού και είναι προσεγμένα χωρίς να είναι λειτουργικά εκτός ολίγων όπως ο πύργος με τη σκάλα που ανεβαίνεις για να έχεις μια ¨καλύτερη¨ θέα.
Ενώ, υπάρχουν πολλοί πίνακες πληροφοριών που προσθέτουν λεπτομέρειες για τη ζωή στο κάστρο πριν από αιώνες.



Ο μεγάλος πύργος το στρατηγικό σκηνικό του κάστρου, σε ένα βραχώδες ακρωτήρι με μια ανοιχτή θέα πάνω και κάτω της λίμνης Loch Ness



Η πολύκροτη φυλακή, που λέγεται ότι κρατιόταν ο θρυλικός γαελικός bard Dòmhnall Donn.





Η ψιλή βροχούλα που κατέφθασε εδώ και λίγη ώρα, ανακατεύει τα δεδομένα της περιήγησης αφού τα μάτια όλων πρέπει να βλέπουν δυό φορές που θα πατήσουν τα πόδια τους για τους γνωστούς και ευνόητους λόγους.













Οι ιστορίες του Urquhart μιλάνε επίσης μέσω μιας αξιοσημείωτης συλλογής αντικειμένων που άφησαν οι κάτοικοί του, ιστορικά αντίγραφα, συμπεριλαμβανομένου και ενός πλήρους μεγέθους -λειτουργούσας- μηχανής πολιορκίας Trebuchet.





Η χαρακτηριστική Σκωτσέζικη φιγούρα, παρ´όλα τα χρονάκια του, πόζαρε στον κάθε λογής φωτογραφικό φακό που υψωνόταν για να τον φωτογραφίσει, τόσο πολύ μάλιστα ήταν δεκτικός που αρχικά είχα την εντύπωση πως θα ήθελε, γι´ αυτό, κάποια χρήματα.

Ήταν αναπόφευκτη μια τελευταία, και μάλιστα, βρεγμένη ματιά προς τη λίμνη.

Με τη βροχή που άρχισε να δυναμώνει για να συνεισφέρει όσο μπορούσε στο γέμισμα της περιβόητης λίμνης ξεκινάμε, από δω και πέρα, την πολυπόθητη διαδρομή μας North Coast 500 ή NC 500.



Το Inverness και το πιο ανατολικά St Andrews, δοθείσης ευκαιρίας, τα είχαμε επισκεφθεί στο παρελθόν κάτω από άλλες συνθήκες για ένα 4ήμερο.

Έτσι το Inverness που θα βρισκόταν εμπρός μας οσονούπω θα το προσπερνούσαμε, σουβλίζοντάς το, για να μη χάσουμε ούτε λεπτό.
Ο σχεδιασμός ενός οδικού ταξιδιού στον NC 500 δεν είναι μπελαλίδικος, μιας και είναι σχετικά νέα διαδρομή και δεν υπάρχουν τόσο πολλές πληροφορίες διαθέσιμες στο διαδίκτυο ή σε ταξιδιωτικούς οδηγούς σε σύγκριση πάντα με άλλα κορυφαία οδικά ταξίδια σε όλο τον κόσμο.









Η action camera που διακρίνεται στο ταμπλώ - και νομίζαμε ότι έκανε τη δουλειά της- στην τελική δεν την έκανε γιατί είχε χτυπήσει μπιέλα η κάρτα της (η αλήθεια είναι πως ό,τι θες μπορεί να σου συμβεί και μάλιστα αναπάντεχα).
Εμείς, πάλι βλακωδώς, δεν ελέγχαμε -ως οφείλαμε- τακτικά τις επιδόσεις της με αποτέλεσμα να πάνε στράφι όχι και λίγα . . . άντε να μην συγχιστώ εκ νέου.







Ο δρόμος από ώρα ρολάρει δίπλα από τον ποταμό Oykel (στο άνω μέρος του),που είναι το καλύτερο από τα ποτάμια της περιοχής Kyle του Sutherland παρέχοντας εξαιρετική αλιεία σολωμού αφού δεν υπάρχουν υδραγωγεία για να εμποδίσουν τη φυσική ροή του ποταμού.
Ο ποταμός έχει ετήσια αλιεύματα έως 2000 σολομών, η μεγάλη πλειοψηφία από τον κατώτερο ποταμό, του οποίου ο καλύτερος μήνας είναι συνήθως ο Απρίλιος με αλιεύματα περίπου 200 σολομών.
Σταματήσαμε κι᾽εμείς εκεί ψηλά στο παρατηρητἠριο για ξεμούδιασμα και αγνάντεμα . . .







Συνεχίζουμε κατηφορίζοντας και φθάνουμε στο κάτω μέρος του ποταμού και στο χωριό ‎⁨Ardgay⁩ που ουσιαστικά είναι ένας ακόμη τόπος αναψυχής τόσο για ψάρεμα όσο και για αθλητικές υπαίθριες δραστηριότητες. ⁨



Δε θέλαμε να χάσουμε χρόνο στο αδιάφορο χωριό και κατεβήκαμε στο ύψος του ποταμού όπου υπάρχουν διαμορφωμένοι χώροι.

 

[themischar]

Δείχνει ακίνητος στη μέση του ποταμού με την ενδεδειγμένη φόρμα ψαρέματος να ψαρεύει, πάντως όση ώρα τον παρακολουθούσαμε δεν είδαμε να βγάζει κάτι (θέλει γερά νεύρα και τέχνη).





Από την άλλη δεν αποκλείεται, πως ό,τι έπιανε να το πήγαινε κατ´ ευθείαν στο μπάρμπεκιου που ήταν τοποθετημένο, διακριτικά, στην όχθη.





Αφήσαμε τον ψαρά στα ντέρτια του και μετά από λίγη ώρα οδήγησης, αλλάζοντας ρότα κατευθυνόμαστε προς το ‎⁨Lairg⁩. Μια περιοχή γνωστή ως το σταυροδρόμι στα βόρεια, ένα ήσυχο χωριό όμορφα διαμορφωμένο στις νότιες ακτές της λίμνης Loch Shin.



Οι δρόμοι που οδηγούν από το Lairg προς το βόρειο τμήμα της Σκωτίας, περνάνε από πολλούς οικισμούς και προσφέρουν τραχιά και ρομαντικά τοπία περιτριγυρισμένα από φυσική άγρια ζωή.
Τρία μίλια περίπου μακρυά από το χωριό βρίσκονται οι καταρράκτες Falls of Shin.
Ένα από τα καλύτερα μέρη στη Σκωτία για να καταφέρεις να δεις το σολομό να πηδάει, -ανάποδα προς τη φορά τους- τα ορμητικά νερά που χρόνια αμέτρητα πέφτουν κοχλάζοντας.





Δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν ¨στηθεί¨ στην κατάλληλα διαμορφωμένη, για τους τουρίστες, εξέδρα -πλατφόρμα προβολής- για να καταφέρουν να πετύχουν κάποιον από τους σολομούς εν δράσει.









Κάθε χρόνο, καθ 'όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, τα ψάρια επιστρέφουν από τον ανοιχτό ωκεανό, κολυμπούν το Dornoch Firth και τον Kyle of Sutherland και προσπαθούν να φτάσουν μέχρι τον ποταμό Shin στο σημείο όπου γεννήθηκαν. Ωστόσο, προτού φτάσουν στον προορισμό τους, πρέπει να περάσουν τον ισχυρό χείμαρρο του νερού στους καταρράκτες.

Παρατηρούσαμε επισταμένα τις προσπάθειες που κατέβαλλαν τα ψαράκια ώστε να συνεχίσουν την πορεία τους στα ταραγμένα νερά που δημιουργούσε η δύναμη του ύψους.

Δε μπορεί να μη θες να χαθείς μέσα σ'αυτό το τοπίο !
Κάπου εκεί αποφασίσαμε να λάβουμε κι´εμείς θέση, για να αποθανατίσουμε αν τα καταφέρουμε, σε video, εκείνο το μοναδικό ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ του αγώνα που δίνονταν μπροστά στα μάτια μας από το ¨πλήθος¨ των σολομών που διέσχιζε τον καταρράκτη.
Εστιάσαμε σε διαφορετικά σημεία, όσο αυτό μπορούσε να εξατομικευθεί, εγώ με τη φωτογραφική μηχανή και η Μάτα με το κινητό της.





Δεν πέρασε και πολύς χρόνος όταν η Μάτα αναφώνησε: <<ωέέε´, τα κατάφερα ! ! !>>
Παραδέχθηκα αυτοστιγμή την ήττα μου, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω εξάλλου, και στο παρακάτω video αποτυπώνεται η δουλειά της !

Μάλιστα ! στο 00.09 διακρίνεται ένας σολομός που κάνει, με μεγάλη επιτυχία, το άλμα του :

Το καλά οργανωμένο, φουτουριστικό, μεγάλο τουριστικό περίπτερο (εστιατόριο & κατάστημα δώρων) υποδεχόταν τους επισκέπτες για χαλάρωση, ψώνια και σίτιση.



Όπως όλοι οι χώροι των τοποθεσιών που έχουμε επισκεφθεί έως τώρα, έτσι και αυτός, είναι απέριττος και καλοφροντισμένος σε όλα του και για όλες τις ηλικίες.



Αφήσαμε έκπληκτοι, μπορώ να πω, την περιοχή που μας μάγεψε μιας και δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην ευρεία καθημερινότητά μας και συνεχίσαμε πάλι στον κύριο δρόμο του NC500 με μια μκρή παράκαμψη κάποια μίλια παρακάτω πρός το ‎αξιοθέατο και επιβλητικό ⁨Dunrobin Castle⁩.





Φτάνοντας στο Dunrobin Castle⁩ να´σου η πρώτη έκπληξη. Εκτός της αυλής του κάστρου, εδώ θέση για παρκάρισμα, εκεί θέση, ζόρικα τα πράγματα από τα ήδη σταθμευμένα αυτοκίνητα των επισκεπτών.
Από την άλλη, ευτυχώς το παρκάρισμα στο χώρο ήταν ελεύθερο, όπου και όταν θα μπορούσες βέβαια να βρεις, όχι όμως και η είσοδος στο κάστρο που ήταν αλμυρή.





Η επόμενη έκπληξη, που δεν ήταν όμως η τελευταία, αφορούσε την απαγὀρευση της φωτογράφισης στους εσωτερικούς χώρους του παλατιού - κάστρου.
Μόνο στην είσοδο επιτρεπόταν γιατί στη συνέχεια υπήρχε παντού ανθρώπινη επίβλεψη.



Η τελευταία, σημερινή μας, έκπληξη αφορούσε το γεγονός πως ποτέ άλλοτε δεν είχαμε επισκεφθεί-δει σε παρόμοια κατάσταση, στο σύνολο του, άλλο παλάτι-κάστρο. Όλοι οι χώροι επιμελημένοι στην κάθε τους λεπτομέρεια όπως και τα αντικείμενα της καθημερινότητας που χρησιμοποιούσαν είτε ήταν οι Βασιλείς είτε οι υπηρέτες των.
Ήταν, μάλιστα, τόσο πολύ καλοδιατηρημένο που έδειχνε ζωντανό, λες και οι ένοικοί του είχαν πεταχτεί για μια βόλτα στους καταπράσινους παραδεισένιους κήπους τους.

 

[themischar]

Γοητευμένοι από αυτή την επίσκεψη, νωρίς το απόγευμα, πήραμε την απόφαση να ξοδέψουμε χρόνο και να πάμε εώς το John O' Groats προσπερνώντας την κωμόπολη Wick όπου θα διανυκτερεὐαμε (κάναμε δηλ. ένα μπρος πίσω της τάξης των 35 μιλίων).
Ο δρόμος ήταν πανομοιότυπος, θα μπορούσα να πω, όμοιος σε πολλά με αυτούς, χωρίς κίνηση και ιδιαιτερότητες.

Το John O'Groats είναι γνωστό για τη θέση του στο βόρειο τμήμα της Σκωτίας και γενικότερα στην βόρεια κορυφή της ηπειρωτικής Βρετανίας και είναι μια μικρή κουκίδα στον χάρτη.
Έ, αυτή η μικρή παράκτια κουκκίδα σε καλεί να την επισκεφθείς αναλογιζόμενος πως ο προορισμός πάντοτε είναι κάτι βαθύτερο, κάτι εσωτερικό και συνάμα ξεχωριστό για τον καθένα και κάθε φορά.

Και δεν αργεί να εμφανιστεί μπροστά μας το John o’ Groats, το “Τέλος της Γης”, όπως το αποκαλούν οι Άγγλοι.















- <<Βλέπεις εκείνο εκεί στο βάθος ? Τον Φάρο, τον Φάρο που ίσα - ίσα διακρίνεται ?>>
- << Τον βλέπω ! >>
- << Ωραία, πάμε ως εκεί ? >>
- << Και, δεν πάμε... >>
Και ξεκινάμε ράθυμα, λες και βγήκαμε βόλτα σε μια απρογραμμάτιστη μονοήμερη εκδρομούλα στον τόπο μας.













Και προχωράμε και προχωράμε και κάποτε φθάσαμε, και λέω κάποτε, γιατί όταν φθάσαμε είχε περάσει μόνο ένα 45λεπτο !
Βλέπετε, είχε πέσει τόσο πολύ χάζεμα από τη μια στο τι η φύση από μόνη της μπορεί και κάνει και από την άλλη στον απέραντο ωκεανό που ατενίζαμε με αποτέλεσμα να περάσει η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε.







Η επιστροφή μας, έγινε με ρυθμούς αγώνα βάδην στο ανοιγμένο και στενό χωμάτινο βατό μονοπάτι, χωρίς λόγια και photo μόνο συνοδεία -από μακρυά- από το πλοίο γραμμής (ούτε βέβαια και γνωρίζω ποιας γραμμής) για κοντά μισή ώρα.
Κι᾽αυτό, γιατί στη συνέχεια ως άτομα με ναυτοσύνη του δώσαμε την πρωτοπορία.





Επιστρέφουμε στο μικρό λιμάνι, από το οποίο ξεκινάν τα καραβάκια για τα νησιά Orkney, και λοξοκοιτόντας δεξιά αριστερά φεύγουμε γυρίζοντας στο Wick.



Σχεδόν νύχτωνε όταν πια φθάσαμε στην κωμόπολη και στο airbnb κατάλυμά μας όπου δε βρίσκαμε το κουτάκι με το κλειδί αφού η είσοδος και η σκάλα για τον όροφο ήταν ένα γιαπί !
Όμως, και προς τιμήν του, ο ιδιοκτήτης στο πρώτο μας τηλεφώνημα απάντησε και ήλθε σε δυό λεπτά να μας ανοίξει αφού μας ¨μάλωσε¨ που δεν είχαμε κοιτάξει τα email μας από το πρωϊ γιατί μας το είχε ήδη, μηνύσει από τις 09.00πμ.
Πως, τώρα, να του εξηγήσεις ;
Και τι να . . .

Το διαμέρισμα, ήταν νεόδμητο με την ανάλογη μυρωδιά (είχε αποπερατωθεί μόλις προ 3ημέρου και είμασταν οι πρώτοι ένοικοί του !).
Το σύγχρονα εξοπλισμένο και εξαιρετικό διαμέρισμα :



Αφού φροντίσαμε τον εαυτό μας και δώσαμε βάση στο αν έχουμε όλα τα απαραίτητα για να μαγειρέψουμε και εν συνεχεία να δειπνήσουμε εδώ, ήταν μακράν η πλέον κατάλληλη συγκυρία και δεν μπορούσε να περάσει ανεκμετάλλευτη βγήκαμε αρχικά στον κεντρικό δρόμο, που μπαίνει στην κωμόπολη και βγαίνει χωρίζοντας την στα δυό.



Η μικρή κωμόπολη ήταν ήδη σε κατάσταση στρατιωτικού σιωπητηρίου και η περιπλάνηση μας σε αυτήν ήταν σύντομη.









Το Wick είναι η κυριότερη πόλη στα βόρεια της ηπειρωτικής χώρας (ένας πρώην οικισμός Viking) και βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Wick, που εκτείνεται κατά μήκος των δύο πλευρών του ομόνυμου κόλπου. Συντηρείται η φήμη πως κάποτε ήταν το πιο πολυσύχναστο λιμάνι ρέγγας στην Ευρώπη.
Υπάρχουν τα ερείπια ενός κάστρου, του Old Wick, που συχνά αναφέρεται ως Old Man of Wick, περίπου μισό μίλι νότια του κόλπου και έχει θέα προς τη θάλασσα που όμως δεν το επισκεφθήκαμε ενόσω συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα στενοσόκακα παρἐα με τους γλάρους που έσκουζαν όχι απλά σπαρακτικά αλλά τρομακτικά.









Τι ωραία, τι καλά, απόψε θα έχει σπιτικό φαγητό οπότε έως εδώ.

 

[themischar]

2/8 και Wick - Laide, 205 milia



https://drive.google.com/open?id=1USfriphzxuDlTYAqj5avy61sn8UgtanW&usp=sharing

Νωρίς το πρωί φτιάξαμε και απολαύσαμε το γνώριμὀ μας Ελληνικό πρωινό και αργότερα με κρύα καρδιά, ομολογουμένως, αφήσαμε το διαμέρισμα.

Γρήγορα εγκαταλείψαμε την κεντρική οδική αρτηρία με σκοπό να χαρούμε ξανά τους “B roads” όπως τους αποκαλούν οι ντόπιοι. Για ακόμη μία φορά θαυμάζουμε την ομορφιά του τοπίου χωρίς ίχνος κίνησης και ανθρώπινης ζωής . . .







Προσπερνάμε με σχετική φασαρία τα κοντοπόδαρα αρνάκια που βόσκουν ανέμελα και τα οποία, αντιθέτως με τα δικά μας, δεν έδειχναν να πτοούνται από τίποτα.





Ο δρόμος αλλάζει συνεχώς, πότε φαρδαίνει και πότε στενεύει αλλά όλα δείχνουν πως όπου να´ναι θα προσεγγίσουμε το πραγματικά βορειότερο σημείο της Σκωτίας, το Dunnet Head.
Εδώ η ενδοχώρα είναι η απέραντη περιοχή του τυφλού χλοοτάπητα γνωστού ως «Χώρα ροής».





Σύντομα βρεθήκαμε δίπλα στην πινακίδα που υποδηλώνει ότι αυτό είναι το βορειότερο σημείο της Σκωτίας, για να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία.













Με μια μικρή μετακίνηση πλησιάζουμε τους εκπληκτικούς θαλάσσιους απότομους βράχους και τους παράκτιους βοσκότοπους.
Αυτά φιλοξενούν, guillemots, fulmars, kittiwakes, shags και αρκετούς κορμοράνους και αναμφίβολα όλη η περιοχή έχει ενδιαφέρον καθώς είναι κυριολεκτικά στολισμένη με απόκρημνα βράχια και μικρά φιόρδ.












Μετά από λίγα μίλια δρόμου, νά ΄σου το Thurso, που είναι το πιο βόρειο χωριό στην ηπειρωτική Σκωτία και αποτελεί μια εξαιρετική βάση για να εξερευνήσεις τη γύρω περιοχή και είναι επίσης και ένας σημαντικός προορισμός για σέρφινγκ.

Όταν φτάσαμε, υπήρχε αναβρασμός με αρκετό κόσμο και μάλιστα πολλοί μασκαρεμένοι που περιφερόταν δώθε κείθε. Είχαν εορταστικό GALA με παραδοσιακά συγκροτήματα με κιθάρες, βιολί και γκάιντες που γέμιζαν την εικόνα.
Σχεδόν δε σταματήσαμε, είχαμε πολύ και άγνωστο δρόμο εμπρός μας για το υπόλοιπο της μέρας.





Για το Strathy Point αφήνουμε τον κεντρικό ασφάλτινο δρόμο και βγαίνουμε στο χωμάτινο - ιδιωτικό με την προαιρετική διαφοροποίηση δρόμο και μετά από λίγο βρεθήκαμε στον υποχρεωτικό χώρο στάθμευσης του Strathy Point που ξεπρόβάλλε απότομα.



Μαθητές από το Melvich Primary School, North Sutherland σε συνεργασία με το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Marie Curie Cancer Care φύτεψαν 2.000 daffodils στα βοσκοτόπια όπου φτιάχθηκε και ο σύγχρονος χωμάτινος δρόμος μεταξύ του Melvich και του Strathy.

Το όλο εγχείρημα πήρε την ονομασία ¨Πεδίο της Ελπίδας¨ και πραγματοποιήθηκε για την 60ή επέτειο από τη δημιουργία του Ιδρύματος Φιλανθρωπίας Marie Curie.





Το φάρο, Strathy Point Lighthouse, με την εξαιρετική παράκτια θέα επισκέπτονται πολλοί τους καλοκαιρινούς μήνες για την παρατήρηση -όταν τυχαίνει να έχει καλό καιρό- των φαλαινών και των δελφινιών που κάνουν συχνά την εμφάνισή τους.



Ρίξαμε κλήρο για το φάρο στο αν θα πάμε έως εκεί ή όχι, αφού ήταν κοντά ένα μίλι μακρυά από τον υποχρεωτικό χώρο στάθμευσης και μας βγήκε αρνητικό !

 

[themischar]

Ξεκινάμε με τις καλύτερες εντυπώσεις, ξεχνώντας όμως ότι βρίσκομαι στη Σκωτία όπου οδηγούν αριστερά. Εγώ πάω ¨κανονικά ¨ δεξιά ! ! !
Το αναβόσμησμα των φώτων από το αυτοκίνητο που ερχόταν -κατά πάνω μας- δε με πτόησε γιατί εγώ ήδη μονολογούσα : <<Τι θέλει πρωί πρωί και που πάει τούτος>>.

Και τότε ακούστηκε μια έντρομη φωνή από δίπλα μου : <<Πας ανάποδααα >>
Ντόιιινγκ ! ! !
Έστριψα, έστριψα με μιας αφού ο επερχόμενος δεν θα άλλαζε κατεύθυνση. Όταν αμέσως μετά ανταμώσαμε δίπλα - δίπλα, ευγενέστατα κορνάρισε χωρίς σηκωμένο δάχτυλο ή μούντζες και άλλα τέτοια που όλοι μας πολύ καλά γνωρίζουμε.











Σε μια δεξιά στροφή εμφανίζεται στην άκρη του δρόμου ένα καθιστό καλοφτιαγμένο ανθρώπινο ομοίωμα που, μόνο του, πωλούσε αυγά ! ! !
Άφηνες το σχετικό αντίτιμο στο καλάθι και έπαιρνες το ή τα αυγά.
Αν μη τι άλλο είναι καταστάσεις πολύ προχωρημένες, δεν μπορώ να πω ! ! !









Μια στοιχειώδης στάση, στη διασταύρωση προς Durness, για τα απολύτως απαραίτητα και βενζίνη αφού για καλή μας τύχη υπήρχε ανοιχτό βενζινάδικο, αλλά η τιμή είναι 25 πένες/λίτρο πιο ακριβή από ότι έχουμε βάλει ως τώρα !
Μην έχοντας άλλη επιλογή, γιατί το GPS που συμβουλευτήκαμε μας έδινε το επόμενο βενζινάδικο αρκετά μακρυά, καλού -κακού το γεμίσαμε. Και συνεχίζουμε να διασχίζουμε, για λίγο ακόμη, τη βορεινή πλευρά των Highlands.



Ο δρόμος σε κάποια του σημεία είναι υπερβολικά στενός και γεμάτος στροφές, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να οδηγείς με πολύ μικρή ταχύτητα !

Σαν να μην έφτανε αυτό, είχαμε και αυτή την εξαίσια συνάντηση, που τρομάξαμε να ξεμπλοκαριστούμε αφού ο βοσκός με τη moto-γουρούνα, τους πήγαινε όλους πίσω του καροτσάκι για πολύ ώρα.





Η κίνησή μας, παρ´αυτά, γίνεται σε μικρό υψόμετρο, έχοντας πότε τη θάλασσα και πότε τις λιμνούλες να παίζουν με το πράσινο, χαρίζοντάς μας απλόχερα όλη την ομορφιά των highlands στα ¨πόδια¨ μας.







Οι παραλίες του Durness που μπορούν να υπερηφανεύονται για το καταπληκτικό τοπίο τους με τις βραχώδεις ακτές, τις παρθένες παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά, που όλα τους και δείχνουν και είναι φανταστικά.







Σε κοντινή απόσταση από τo Durness, βρίσκονται το σπήλαιο Smoo, μια τρύπα γεμάτη από τεράστια βράχια από ασβεστόλιθο και η όμορφη παραλία Balnakiel.



Το Smoo Cave είναι μια δραματική και εντυπωσιακή θαλάσσια σπηλιά μέσα στους ασβεστολιθικούς βράχους του Sutherland και μπορεί να εξερευνηθεί με βάρκα αφού προηγουμένως πάρεις το μονοπάτι από το πάρκινγκ και κατεβείς από τα βράχια.





Και κατεβαίνουμε αρκετά σκαλιά για να βρεθούμε σε ένα μικρό φιόρδ, όπου και βρίσκεται η είσοδος της σπηλιάς.







Η σπηλιά διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες εισόδους από όλες τις θαλάσσιες σπηλιές στη Βρετανία, με ύψος τα 50 πόδια και είναι φωτιζόμενη στο εσωτερικό της. Δημιουργήθηκε κυρίως από τη θαλάσσια διάβρωση έχοντας δυο θαλάμους.
Στο πρώτο “μπαλκονάκι” μπορείς να μπεις δωρεάν και αν θέλεις περισσότερα θα πρέπει να πληρώσεις για ένα tour με την βάρκα.
Μένουμε στο δωρεάν, αφενός γιατί δεν έχουμε χρόνο για ξεναγήσεις και αφετέρου αντιλαμβανόμαστε πως η επίσης ασβεστολιθική και βαραθρώδης λιμνοσπηλιά της Μελισσάνης στα βορειοδυτικά της Σάμης Κεφαλονιάς είναι μακράν καλύτερη.
Α, να τα λέμε κι´αυτά !

 

[themischar]

Ανηφορίσαμε στα βράχια αφήνοντας τους ντόπιους να βολοδέρνουν στην ¨τρύπα¨ τους και μπαίνουμε ξανά στο δρόμο.
Από το σημείο εκείνο και μετά η διαδρομή είναι όπως ακριβώς μπορείς να τη φανταστείς για τα Highlands. Δρόμοι μίας λωρίδας, με ελάχιστη κίνηση χαραγμένοι μέσα σε πράσινο όλων των αποχρώσεων και με πολλές, διάσπαρτες μικρές λίμνες.

Κάθε τόσο, όλο και κάποιος οδηγός μπαίνει έγκαιρα σε ένα Passing Place είτε στα αριστερά είτε στα δεξιά του δρόμου όταν θεωρεί ότι έτσι θα διευκολύνει το αντιθέτως διερχόμενο αυτοκίνητο.
Ευτυχώς, η οδική τους παιδεία είναι μακράν ότι καλύτερο έχουμε συναντήσει. Παράδειγμα αποτελούν και τα πάσης φύσεως φορτηγάκια, πούλμαν αυτοκινούμενα που πηγαίνουν σχετικά αργά και όταν σε αντιληφθούν να εμφανίζεσαι στον καθρέπτη τους, μπαίνουν στο πρώτο Passing Place για να περάσεις.











Ήλθε, επιτέλους, και η σειρά μας να δείξουμε τι τέλος πάντων μάθαμε μετά από τόσα μίλια στους Σκωτσέζικους δρόμους !



Από ώρα λέγαμε να κάνουμε μια στάση για έναν, ιδἰοις χερσίν, καφεδάκι στα μέτρα μας. Έτσι, με το που εμφανίστηκε αυτή η άπλα σταματήσαμε χωρίς δευτερολογίες.







Ο καιρός καλά κρατεί και τα σύννεφα που εναλλάσσονται συνεχώς το μόνο που καταφέρνουν είναι να δίνουν ασημομπλέ χρώματα στον ουρανό και διαφορετικές λάμψεις πρασίνου στη γη.







Μετά τη χθεσινή ¨παρατήρηση¨ που δεχτήκαμε για το email που ολημερίς δεν κοιτάξαμε, συμφωνήσαμε να ελέγχουμε την κατάσταση όποτε μας δινόταν η ευκαιρία, αφού οι ιδιοκτήτες των airbnb και των B+B έδιναν το ακριβές στίγμα τους την τελευταία στιγμή και θα έπρεπε εμείς να είμασταν προετοιμασμένοι για όλα.

Διαφωνούσαμε με αυτόν τον τρόπο που το διαχειρίζονταν και αυτή μας η διαφωνία είχε σαν αποτέλεσμα να περάσουμε στα δεξιά μας το κάστρο Ardwreck που θέλαμε να επισκεφθούμε.
Το αντιλήφθηκα λίγο αργότερα σε μια στροφή, βλέποντας το, από τον καθρέπτη !
Φτου !
Σταμάτησα, πήρα την φωτογραφική γιατί ήταν από την πλευρά μου, το φωτογράφησα εκ του μακρόθεν, μονολογώντας : <<Πίσω δεν γυρνάω>> κι εκείνη σιωπηρά, συμφώνησε.

Τα ερείπια του κάστρου Ardvreck -του 15ου αιώνα- , βρίσκονται σε ένα βραχώδες κομμάτι γης που ξεκινά από τη Loch Assynt. Ο θρύλος λέει ότι μια γοργόνα κατοικεί στη λίμνη και τα δάκρυα της είναι η αιτία της περιστασιακής αύξησης των επιπέδων των υδάτων.



Η αλήθεια είναι πως ψυχρανθήκαμε εκείνη την ώρα και με το γνωστό μούγκα στην στρούγκα φθάσαμε στην Ullapool την ώρα που βλέπετε.



Γραφικό ψαροχώρι η Ullapool, βρίσκεται στις όχθες του Lochbroom και είναι ένας εξαιρετικός προορισμός διακοπών αλλά και μια πύλη προς τα βόρεια Highlands γι´αυτούς που προέρχονται από τα κεντρο-δυτικά.
Χαρακτηρισμένη ως ένας υπαίθριος παράδεισος με «Σκανδιναβική λάμψη το χειμώνα και Καναδικό στυλ ως προς την αδρεναλίνη το καλοκαίρι» αποτελεί έναν από τους δέκα κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς του Ηνωμένου Βασιλείου .

Το Museum Taigh tasgaidsh, στεγάζεται σε διατηρητέο κτίριο πρώην εκκλησία του Thomas Telford και είναι ένα μικρό αρχιτεκτονικό στολίδι.
Είναι ένας εκτενής χώρος ανάγνωσης γενεαλογικών αρχείων, με αναφορές στην κοινωνική ιστορία του Lochbroom. Ενώ μέσω διαδραστικών οθονών ενημερώνει για τα αθλήματα που μπορούν να διεξαχθούν στη γύρω περιοχή μαζί με κάποια παλιά αντίγραφα των παιχνιδιών. Παράλληλα είναι ένας συναρπαστικός χώρος δραστηριοτήτων για τα παιδιά.





Μια μικρή ανάπαυλα τριγυρνώντας ανέμελα μέσα στο ψαροχώρι χωρίς να παίρνουμε στα σοβαρά το απογευματινό αεράκι που ολοένα θέριεβε καθώς ερχόταν φουριόζικο από τη θάλασσα.











Αφήσαμε την Ullapool και βγαίνοντας ξανά στο δρόμο παρατητήσαμε πως ξαφνικά άνοιξε κατά πολύ σε σχεση με πριν ενώ οι πολλές καθοδηγητικές πινακίδες μας κατηύθυναν προς το φαράγγι Corrieshalloch Gorge.



Το Corrieshalloch Gorge National Nature Reserve μέσα από το οποίο διέρχεται ο ποταμός Droma, παίρνει το όνομά του από τη γαελική <<ugly hollow - άσχημο κοίλο». Είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά φαράγγια του είδους του στη Βρετανία και αποδεικνύει πώς τα παγωμένα νερά μπορεί να δημιουργήσουν βαθιά φαράγγια.
Το φαράγγι Corrieshalloch έχει χαρακτηρισθεί, ως Εθνικό Αποθεματικό της Φύσης.



Από το δρόμο ακούγεται ο ήχος του νερού και για να απολαύσεις το θέαμα θα πρέπει να περπατήσεις μέχρι τη γέφυρα.
Η γέφυρα ανάρτησης χτίστηκε από τον John Fowler, τον πρωτοπόρο μηχανικό που ήταν υπεύθυνος για τον πρώτο υπόγειο σιδηρόδρομο στον κόσμο και τον αρχιτέκτονα της φημισμένης σιδηροδρομικής γέφυρας Forth.

Η βόλτα μας περνά από τη γέφυρα όπου μια πινακίδα ενημερώνει “μέγιστος αριθμός ατόμων 6” και δεν παίζεται το όλο σκηνικό πάνω στη γέφυρα.
Από τη μια η καλή θέα προς την σειρά των καταρρακτών και από την άλλη η αναπνοή που εμπλουτίζεται από μυρωδιές πεύκου μιξαρισμένες με σταγονίδια νερού που ερχόταν από τον αέρα του δάσους Corrieshalloch,









Μπαίνουμε με κεκτειμένη φόρα στην περιοχή Achnasheen που εκτείνεται στο κέντρο των βόρειων υψιπέδων, στο δρόμο προς Lochcarron, την διαδρομή προς Kyle του Lochalsh και Skye.
Σ´ αυτήν την περιοχή τα βοοειδή εκτρέφονται παραδοσιακά και τροφοδοτούν τις αγορές του Dingwall ή του Inverness.





Το μήνυμα που λάβαμε, καθ´ οδόν, από το κατάλυμα B+B αντί για κάποια διεύθυνση στο χωριό προορισμού μας -το Laide- μας έδινε συντεταγμένες και μια κάκιστη φωτογραφία του αγροκτήματος για να το εντοπίσουμε ευκολότερα.

Ωχ, ωχ, και σταματάμε, ευτυχώς όχι και οι δορυφόροι του GPS, για να προσανατολισθούμε γιατί όλα έδειχναν πως δεν ήταν ένα κατάλυμα μέσα στο χωριό.
Ψάξε, ψάξε, σαν τα προσκοπάκια εν ώρα μαθήματος, με τα πολλά το εντοπίσαμε.

Ξεκινήσαμε, ελαφρώς προβληματισμένοι, και μετά από πέντε-έξι μiλια βγήκαμε από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο ακολουθόντας εναν χωμάτινο λασπωμένο κακοτράχαλο ιδιωτικό δρόμο στο βάθος του οποίου, όμως, φάνηκε το δίφατσο αγρόκτημα !







Το δωμάτιο στη σοφίτα, που έβλεπε με το ζόρι στην πίσω πλευρά ήταν μικρό, να μη ξεχνιόμαστε στη Σκωτία είμαστε, αλλά είχε τη θαλπωρή του.
Aν μη τι άλλο, αυτό μπορούμε να του το αναγνωρίσουμε.