Dimitris Zotos
New Member
- Μηνύματα
- 2
- Likes
- 45
- Ταξίδι-Όνειρο
- Route 66 in a campervan
Γεια σας. Η ιστορία που θα διαβάσετε ξεκινάει από την Νότια Αγγλία και συγκεκριμένα στα Lanes του Brighton, όπου εργάζομαι.
Είναι μεσημέρι Οκτωβρίου κι ένα ζευγάρι Σκωτσέζων μπαίνει στο εστιατόριο, πέντε λεπτά αφότου άρχισα τη βάρδια μου. Αφού έφαγαν και απόλαυσαν το γεύμα τους, τους ρωτάω από που είναι και τι τους φέρνει στα μέρη μου. Μου απάντησαν ότι είναι από την Σκωτία (το κατάλαβα από την προφορά πριν το μαρτυρήσουν, απλά ρώτησα για τους "τύπους") και ότι είχαν έρθει απλά για διακοπές. "Όμορφη χώρα η Σκωτία" τους λέω και "σκέφτομαι να επισκεφτώ το Εδιμβούργο με την πρώτη ευκαιρία". Οι επόμενές τους λέξεις θα στιγματίσουν την ημέρα μου και θα μου βάλουν στο μυαλό κάτι για τα καλά, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου. "Γιατί δεν κάνεις το North Coast 500;" Απάντησα πως δεν ήξερα τι είναι αυτό και ο κύριος άρχισε να σχεδιάζει το χάρτη της βόρειας Σκωτίας, να σημειώνει μέρη που πρέπει να δω, πόλεις, κάστρα, αποστακτήρια, lochs (λίμνες - μην τα αποκαλέσετε ποτέ lakes, θα θυμώσουν) και παραλίες. Ο ευγενέστατος κύριος, του οποίου το όνομα δεν συγκράτησα, ήταν επαγγελματίας ταξιδιωτικός πράκτορας και μου το αποκάλυψε στο τέλος, λίγο πριν αποχωρήσει από το εστιατόριο!
Το ίδιο βράδυ γύρισα σπίτι και έδειξα το χάρτη στην κοπέλα μου, την Αναστασία. Της άρεσε η ιδέα και της έβαλα το "μικρόβιο" για τα καλά. Άνοιξα τον υπολογιστή μου, Google Maps και άρχισα να... χαζεύω όλα αυτά που είχε σημειώσει, κι άλλα τόσα που δεν πρόλαβε ή είχε ξεχάσει να γράψει. Έμεινα άφωνος από τις φωτογραφίες και είπα από μέσα μου ότι αυτό το road trip πρέπει να το κάνω οπωσδήποτε!
Τον Γενάρη αγοράζω το πρώτο μου αυτοκίνητο και μετά το τέλος της άνοιξης, κανονίζουμε με την Αναστασία τις άδειες μας. Σκηνή, sleeping bag κι ότι άλλο είναι απαραίτητο για ένα camping. Παίρνω το ΟΚ από το αφεντικό μου και από τότε σκέφτομαι και φαντάζομαι όλα αυτά τα μέρη που θα έχω την τύχη να επισκεφτώ. Είχαμε και οι δυο περίπου 7 ημέρες άδεια και η απόσταση από το Brighton μέχρι το Inverness (η αφετηρία του NC500, περισσότερα παρακάτω) είναι δέκα ώρες με το αυτοκίνητο. Σκεφτήκαμε αφού υπάρχει ο χρόνος, να δούμε και κάτι άλλο πιο πριν, οπότε σχεδιάσαμε τέσσερις μικρές στάσεις. York, Edinburgh, Stirling και το εθνικό πάρκο Trossachs.
Αναχώρηση στις 27 Ιουλίου με πρώτη στάση το York. Όμορφη πόλη, πλούσια σε ιστορία από τους Βίκινγκς. Αλλά η ιστορία είναι για το NC500, οπότε θα προσπεράσουμε γρήγορα το York, αλλά πριν από αυτό, θα σας αφήσω μια φωτογραφία από το διαδίκτυο, καθώς όταν το επισκεφτήκαμε εμείς, έβρεχε πολύ δυνατά και δεν άξιζε να βγάλεις την κάμερα από τη θήκη της. Η διάσημη αυτή οδός ονομάζεται Shambles και πραγματικά αξίζει να την περπατήσετε μια φορά στη ζωή σας.
Το απόγευμα πήραμε το δρόμο για το Εδιμβούργο με στόχο να κατασκηνώσουμε στα Pentlands, αλλά η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Αντιθέτως, δυνάμωνε πιο πολύ οπότε αποφασίσαμε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο 30 λεπτά μακριά από το Εδιμβούργο. Το επόμενο πρωί μας βρήκε στην πρωτεύουσα της Σκωτίας, με μία χαλαρή βροχή, η οποία αργότερα έγινε πεντακάθαρος ουρανός, ενώ πιο μετά ομίχλη. Σκωτσέζικος καιρός...έτσι είναι! Ούτε για το Εδιμβούργο θέλω να γράψω εδώ πολλά, αν και είδα αρκετά, θεωρώ ότι πρέπει να το επισκεφτώ ξανά πριν γράψω κάτι ολοκληρωμένο για αυτήν τη μαγική πόλη που έχει εμπνεύσει συγγραφείς και ποιητές. Θα σας αφήσω όμως με μία "σέλφι" μας με φόντο το κάστρο (ή ότι φαίνεται από αυτό λόγω βροχής κι ομίχλης) και...συνεχίζουμε δυτικά. Επόμενη στάση, Stirling...
Έπειτα από μία μικρή στάση στο μνημείο του William Wallace (δείτε Braveheart για περισσότερη ιστορία), φτάσαμε στο Stirling. Δυστυχώς το κάστρο του ήταν κλειστό την ώρα που φτάσαμε στην πόλη, οπότε περάσαμε στα γρήγορα από το πετρόχτιστο κέντρο της και τέρμα το γκάζι για το Trosshachs.
Το Trosshachs είναι ένα πανέμορφο εθνικό πάρκο γεμάτο πράσινο και lochs. Ειλικρινά δεν θες να φύγεις από αυτό το μέρος. Η γαλήνη που απολαύσαμε στις όχθες του Loch Achray, ήταν μοναδική. Μακάρι να είχαμε παραπάνω χρόνο και να κατασκηνώναμε εκεί, αλλά το Inverness μας περίμενε...
Η διαδρομή μας περνούσε μέσα από το Εθνικό Πάρκο Cairngorms όπου οδηγείς μέσα σε ένα καταπράσινο δρόμο περιτριγυρισμένο από δέντρα, ενώ σιγά σιγά αρχίζεις να συναντάς τη μοναδική φύση των Highlands. Το δωμάτιο που είχαμε κλείσει ήταν στο Dingwall, περίπου ένα τέταρτο βόρεια του Inverness. Κοιμηθήκαμε εκεί και την επόμενη μέρα ξεκινούσε το πραγματικό μας ταξίδι!
NORTH COAST 500
Τι είναι όμως το NC500 για το οποίο θέλω να σας γράψω τόση ώρα; Είναι μία αρκετά γνωστή διαδρομή της βόρειας Σκωτίας, με αφετηρία και τερματισμό την πόλη του Inverness. Ξεκινάς δυτικά προς το Garve μέχρι να φτάσεις το Applecross. Από εκεί συνεχίζεις βόρεια για το Torridon και στη συνέχεια η διαδρομή σας οδηγεί στην πόλη Gairloch. Έπειτα Ullapool, Unapool και κλείνεις όλη τη δυτική πλευρά στην πόλη Durness. Η πορεία σου μετά είναι ανατολικά προς την πόλη Thurso μέχρι και το μικρό χωριό John O' Groats. Η «κατηφόρα» σε σταματάει στην πόλη Wick και από εκεί πας με «σπασμένα» φρένα στο Inverness για τερματίσεις από εκεί που άρχισες. Αν θες, κάνεις και το γύρω του Black Isle, μια χερσόνησος βόρεια του Inverness.
Η συνολική διαδρομή είναι κάτι παραπάνω από 500 μίλια (499 η επίσημη διαδρομή και περίπου 15 αν υπολογίσεις το Black Isle και κάποιους άλλους άγνωστους δρόμους), για αυτό και έδωσαν αυτό το όνομα. Περιλαμβάνει δρόμους μέσα από δάση, γέφυρες, lochs, μικρές πόλεις που έχουν κρατήσει την παράδοσή τους, τη μοναδική φύση των Highlands, καταρράκτες, παραλίες με αμμουδιά (δεν φανταζόμουν ποτέ ότι στη Σκωτία υπάρχει παραλία με αμμουδιά), σπηλιές, βουνά και πολλά κάστρα!
Θα βρείτε παντού πληροφορίες για το NC500 και τι αξίζει να επισκεφτείτε. Μπορείτε ωστόσο να κάνετε τη δικής σας έρευνα και να αποφασίσετε μόνοι σας τι θέλετε να δείτε και τι όχι, βγαίνοντας λίγο από την πορεία της διαδρομής. Έχουν γραφτεί βιβλία, πολλά άρθρα, ενώ οι φωτογραφίες που θα βρείτε στο διαδίκτυο σας δίνουν μόνο μία μικρή γεύση από αυτά που θα δουν στην πραγματικότητα τα μάτια σας. Εγώ και η Αναστασία αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή ανάποδα, δηλαδή πρώτα βορειοανατολικά, έπειτα βορειοδυτικά και στη συνέχεια όλη τη δυτική πλευρά. Στο τέλος αλλάξαμε λίγο τα σχέδια μας και πήγαμε λίγο ακόμα πιο νοτιοδυτικά μέχρι το Kyle of Lochalsh, με στόχο να μπούμε στον Α87 και τελικό προορισμό το περίφημο Lochness. Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω όσο πιο καλύτερα μπορώ και ελπίζω οι εικόνες μου να σας αφήσουν άφωνους, όπως άφησαν κι εμένα. Τα τοπία και μέρη που επισκεφτήκαμε είναι με τη σειρά, οπότε αν θέλετε να βρείτε κάτι στον χάρτη, δεν θα χρειαστεί να ψάχνετε πολύ ώρα. Έτοιμοι να ταξιδέψουμε μαζί; Ζώνη, πρώτη και φύγαμε...
Ημέρα 1η
Η πρώτη μας στάση θα είναι το πιο κοντινό όμορφο μέρος στο Dingwall. Τα Rogie Falls. Καλύτερη αρχή δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Περπατάς ένα μονοπάτι περίπου 10 λεπτά ανάμεσα σε πολύ ψηλά δέντρα μέχρι να φτάσεις τους καταρράκτες. Πλήθος κόσμου το επισκέπτεται κάθε μέρα, αλλά αν είσαι άνθρωπος με υψοφοβία, καλύτερα να αποφύγεις την κρεμαστή του γέφυρα γιατί…κουνάει λίγο!
Πολύ όμορφο μέρος, αλλά ήταν τόσα πολλά που θέλαμε να δούμε, όπου ο χρόνος ήταν περιορισμένος θα έλεγα. Λίγο ανάποδα ξανά αφού η επόμενη στάση ήταν το Inverness. Την πιο μεγάλη πόλη της βόρειας Σκωτίας. Εκεί μπορείς να προμηθευτείς ότι θες πριν ξεκινήσεις το ταξίδι σου. Έπειτα από μια βόλτα στο κέντρο του, επιλέξαμε να μην ξοδέψουμε πολύ χρόνο στις πόλεις, αλλά περισσότερο στη φυσική ομορφιά των Highlands. Σας αφήνω με μια φωτογραφία από το όμορφο μικρό του κάστρο. Έτσι μπήκαμε στο αμάξι και "ανηφορίσαμε" προς τη χερσόνησο Black Isle.
Είχα διαβάσει ότι το Chanonry Point είναι ένα μέρος όπου αν είσαι τυχερός και έχεις υπομονή, μπορείς να δεις δελφίνια! Δεν είχαμε ούτε τύχη ούτε υπομονή. Σε αυτό το σημείο συνήθως μπορείς να δεις πολλά δελφίνια να κυνηγάνε τους σολομούς που επιστρέφουν στα ποτάμια, ωστόσο εμείς με το ζόρι είδαμε πέντε...γλάρους! Ατυχία. Συνέχεια βορειοδυτικά της χερσονήσου και τον φάρο Cromarty, για να οδηγήσουμε στη βόρεια πλευρά της, την οποία περάσαμε με... τέρμα το γκάζι καθώς δεν αξίζει κάτι σημαντικά να δεις εκεί. Εκτός από τις πετρελαιοπηγές. Αδιάφορο. Έτσι περνώντας πάνω από την γέφυρα Cromarty, συναντήσαμε μια ξαφνική κίνηση που μας κράτησε για περίπου 25 λεπτά με σβηστή μηχανή. Οπότε κάναμε... skip κάποια μικρό αξιοθέατα που ήταν στο δρόμο μας.
Ουίσκι και Παραμύθια...
Έχετε δει ποτέ γοργόνες; Εμείς είδαμε. Καθόταν μόνη της πάνω σε ένα βράχο, καθώς είχε απομονωθεί από την πτώση της στάθμης των νερών στο χωριό Balintore. Ένα όμορφο άγαλμα στη μέση...του πουθενά.
Ένα από τα πιο γνωστά αποστακτήρια είναι το Glenmorangie, το οποίο είχαμε σχεδιάσει να επισκεφτούμε. Μαντέψτε; Δεν προλάβαμε... Έκλεινε στις 5μ.μ. και εμείς περάσαμε απ' έξω στις 5:30. Οπότε χάσαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε ένα από τα πιο ωραία ουίσκι της Σκωτίας. Το επόμενο σημείο που θα επισκεπτόμασταν μας άφησε λίγο ξαφνιασμένους. Το Skibo είναι ένα πολύ όμορφο κάστρο σύμφωνα με κριτικές και φωτογραφίες του διαδικτύου, του οποίου η είσοδος έκλεινε στις 6μ.μ. Ωστόσο μόλις φτάσαμε εκεί, είδαμε μια μπάρα όπου έλεγε πως απαγορεύεται η είσοδος. Ένα τζιπ ήταν από πίσω μας και κατέβηκα να ρωτήσω τι συμβαίνει. Πολύ απλά μου είπε... ιδιωτικό! Δεν είχα διαβάσει ότι είναι ιδιωτικό κάστρο αλλά νομίζω υπάρχει είσοδος για το κοινό τις πρωινές ώρες. Δεν στεναχωρήθηκα όμως γιατί αυτό που ερχόταν μετά, θα με αποζημείωνε και με το παραπάνω.
Λίγο μετά την άκρως ελκυστική σε ομορφιά πόλη του Golspie, θα δείτε στα δεξιά σας μια πινακίδα που γράφει Dunrobin Castle. Στρίβεις στην επόμενη στροφή δεξιά και μπροστά σου ανοίγεται ένας δρόμος γεμάτος πανύψηλα στοιχισμένα δέντρα δεξιά κι αριστερά! Στο βάθος δεσπόζει το επιβλητικό κάστρο του Dunrobin. Είχα δει κάποια κάστρα στη ζωή μου, αλλά αυτό ήταν κάτι μοναδικό. Χτισμένο δίπλα στην παραλία, με ένα μεγάλο κήπο, σιντριβάνι και τρεις, τουλάχιστον, ορόφους , αυτό το κάστρο σε κάνει να αναρωτιέσαι…γιατί δεν γεννήθηκες πρίγκηπας ή βασιλιάς! Αν κάνετε μια μικρή έρευνα θα μάθετε ότι το κάστρο αυτό κατοικείται από το 1300 και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, λειτούργησε ως νοσοκομείο. Μετάνιωσα που πήγαμε αργά και δεν προλάβαμε να μπούμε μέσα. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Ελπίζω οι φωτογραφίες μου να περιγράψουν καλύτερα αυτό που γράφω.
Μόνο στις ταινίες…
Στου ιδίου μήκος κύματος ομορφιάς είναι και το επόμενο κάστρο που θα συναντήσετε στο δρόμο σας, το Dunbeath Castle, ωστόσο υπήρχε ένας λόγος που δεν το επισκεφτήκαμε. Από τις 12 το μεσημέρι, μέχρι τις επτά το απόγευμα, ο ήλιος... «έκαιγε»! Και εντελώς ξαφνικά, μία πυκνή ομίχλη σκεπάζει τα πάντα. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο ήλιος φαινόταν ελάχιστα. Ένιωθες ότι νύχτωσε μέσα σε ένα λεπτό. Άναψα φώτα και κατέβασα ταχύτητα γιατί ήταν δύσκολο να συνεχίσω να οδηγώ με τέτοια ομίχλη γρήγορα. Μακάρι να είχα αρκετή και όχι γεμάτη μνήμη στην dash κάμερα μου για να κρατήσω αυτή τη στιγμή. Πραγματικά μοναδικό συναίσθημα να οδηγείς μέσα σε τέτοιες απότομες καιρικές συνθήκες.
Αφού δεν είδαμε το κάστρο, αποφασίσαμε να πλησιάσουμε λίγο τη θάλασσα. Σιγά σιγά, όσο πιο βόρεια και ανατολικά οδηγάς, αρχίζεις και συναντάς τις πρώτες ψηλές ακτές του NC500. Απότομες ακτές γεμάτες με φωλιές γλάρων με τα νεογνά τους. Ο μοναδικός ίσως ήχος γλάρων που σου αρέσει να ακούς (όποιος ζει σε παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας, ξέρει τι εννοώ). Έτσι σταματήσαμε για λίγο στα Whaligoe Steps. 365 σκαλιά που σε οδηγούν σε ένα μικρό λιμάνι, όπου παλιά ψάρευαν και βγάζανε στη στεριά μέχρι και…φάλαινες! Εμείς δεν κατεβήκαμε μέχρι κάτω γιατί κανονικά τα σκαλιά ήταν κλειστά για λόγους ασφαλείας, όπως μας είπε ένας ευγενέστατος κύριος, ο οποίος εν τέλει μας είπε πως προσέχει αυτό το μέρος για 34 ολόκληρα χρόνια. Μπήκε μέσα στο σπίτι του και βγήκε με μια μεγάλη φωτογραφία και άρχισε να μας δείχνει ένα-ένα τα σημεία του Whaligoe Steps. Μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Νομίζω πάλι δεν ρώτησα το όνομα…
Επόμενο σταθμός της διαδρομής μας ήταν η πόλη Wick. Η πιο μεγάλη της ανατολικής πλευράς. Μαντέψτε; Δεν την είδαμε λόγω ομίχλης. Νιώσαμε λες και ήταν Χριστούγεννα που απλά έλειπαν τα λαμπάκια να φωτίζουν τους δρόμους με διάφορα χρώματα. Ήταν σαν μια πόλη φάντασμα. Οπότε χωρίς να σταματήσουμε καθόλου, συνεχίσαμε βόρεια για το John O’ Groats, όπου επιτέλους θα κατασκηνώναμε για πρώτη φορά. Τρομερή υγρασία, αλλά όχι κρύο.
Ημέρα 2η
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε κουρασμένοι αλλά έπρεπε να δούμε κάτι πριν αρχίσουμε την πορεία μας δυτικά. Ο φάρος του Duncasby ήταν κλειστός για το κοινό αλλά εμείς πήγαμε εκεί γιατί θέλαμε να δούμε τα Duncasby Stacks. Στο διαδίκτυο θα βρείτε φοβερές φωτογραφίες από αυτό το μέρος. Πρόκειται για δυο πανομοιότυπους μεγάλους βράχους μέσα στη θάλασσα, που στη θέα τους, θα νόμιζε κανείς ότι τους έχει λαξεύσει ανθρώπινο χέρι. Εμείς είχαμε την ατυχία να μην τους δούμε καθαρά, αφού η ομίχλη δεν μας έκανε το χατίρι και σχεδόν περπατήσαμε…τσάμπα 20-30 λεπτά από τον φάρο.
Δεν πτοηθήκαμε και μετά από μια στάση στο χωριό και φωτογραφία στην περίφημη πινακίδα του John O’ Groats, πήραμε επιτέλους πορεία προς τα δυτικά. «Go west» που λένε και οι Pet Shop Boys.
Φαίνεται πως η Βασίλισσα Ελισάβετ φυλάει καλά τα κάστρα της, αφού ούτε στο Mey Castle καταφέραμε να μπούμε, μιας και η είσοδος απαγορεύονταν. Λένε ότι η θέα του είναι μοναδική (αν βλέπετε τη σειρά Crown – Το Στέμμα, σίγουρα θα το έχετε δει).
Δεν ενοχλήθηκα πολύ εδώ γιατί η επόμενη προγραμματισμένη στάση, ήταν το βορειότερο σημείο της ηπειρωτικής Μ. Βρετανίας. Το Dunnet Head λοιπόν, είναι το πιο βόρειο σημείο του νησιού της Μ.Β. και είμαστε τυχεροί να λέμε ότι το είδαμε λίγο πριν ο καιρός κάνει τα «σκηνοθετικά» του κόλπα και ρίξει πυκνή ομίχλη. Η Αναστασία κράτησε και screenshot στο κινητό της με δυο σημεία. Το Dunnet Head και το σπίτι μας στην άλλη άκρη του Ηνωμένου Βασιλείου, στο Brighton. Που μένεις και που έφτασες…
Ωστόσο η νεαρή κυρία δίπλα μου δεν άντεχε άλλο το γεγονός ότι ήμασταν στην Σκωτία και δεν είχαμε σταματήσει σε ένα αποστακτήριο, οπότε της έκανα τη χάρη να σταματήσουμε στο Rock Rose Gin για να δοκιμάσει λίγο Σκωτσέζικο gin. Φυσικά και της άρεσε. Όπως θα άρεσε στον κάθε ένα η επόμενή μας στάση. Και αυτή ήταν η παραλία του Dunnet (Dunnet Beach). Μία παραλία την οποία σίγουρα θα έχετε πετύχει σε κάποια ταινία ή σειρά. Μακριά όσο πάει το μάτι σου και με μια αμμουδιά απλωμένη σαν χαλί. Περπατάς, περπατάς και δεν χορταίνει το μάτι σου την ομορφιά του. Ο γκρίζος ουρανός του έδωσε μια τέλεια «άγρια» εικόνα και πραγματικά δεν θέλαμε να φύγουμε από αυτό το μέρος. Πόσο όμορφο...Δεν πιστεύω ότι έχουμε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα. Μακάρι να κάνω λάθος…
Κάπου εκεί θέλαμε ανεφοδιασμό, οπότε η πόλη του Thurso έμοιαζε το ιδανικό σημείο για αυτό. Φάγαμε πολύ καλά σε μια παμπ και νωρίς το απόγευμα αναχωρήσαμε με προορισμό πλέον την βορειοδυτική πλευρά και το Sutherland, αφήνοντας πίσω για τα καλά το Caithness. Ωστόσο η παραλία του Dunnet μας είχε προετοιμάσει για τις υπόλοιπες που θα συναντούσαμε αργότερα. Παρόμοια ήταν και η παραλία Strathy, αλλά εκεί επιλέξαμε να μην κατέβουμε μέχρι κάτω, αλλά την απολαύσουμε από ψηλά. Το επόμενο σημείο της λίστας μας ήταν ο φάρος του Strathy. Το πρόβλημα ήταν ότι περίπου ένα με δυο χιλιόμετρα πριν από το φάρο, έπρεπε να κατέβεις από το αυτοκίνητο και να περπατήσεις, οπότε θεωρήσαμε ότι θα χάναμε αρκετό χρόνο και έτσι το προσπεράσαμε.
Και αφού σταματήσαμε για 10 λεπτά στην Bettyhill Beach, μήπως δούμε καμία φώκια, μαζέψαμε τα… μπογαλάκια μας και συνεχίσαμε για την επόμενη παραλία, αφού από φώκιες…τζίφος! Το κάστρο Bharrich (έτσι γράφεται στο Google Maps, Varrich από κοντά) μας φάνηκε αρκετά μακριά για να το περπατήσουμε και ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει σιγά σιγά, οπότε χρειαζόμασταν το φως. Τέρμα το γκάζι πάνω από την γέφυρα του Tongue για να φτάσουμε στο τρίτο κατά σειρά μέρος που με άφησε «άφωνο» (μετά το Dunrobin και το Dunnet Beach).
Ard…Ard Neak… Ard Neakie Lime Kilns! Δεν το θυμόμουν με τίποτα το όνομα. Κάπου εδώ εύχομαι να μπορούσα να ανεβάσω βίντεο στο κείμενο για να δείτε ένα φοβερό 360 μοίρες βίντεο που τράβηξα. Η Αναστασία προτίμησε να μείνει χαμηλά στην παραλία αλλά εγώ ήθελα να δω τη θέα από ψηλά. Πρόκειται για μια μικρή χερσόνησο μέσα στη θάλασσα με έναν μικρό λόφο όπου βλέπεις για πρώτη ίσως φορά τα πανέμορφα Highlands της δυτικής πλευράς. Ήθελα τόσο πολύ να έχω σε βίντεο αυτό το μέρος, που ξέχασα να το βγάλω μια φωτογραφία! (Οπότε σας αφήνω με μια φωτογραφία του διαδικτύου ώστε να καταλάβετε πως είναι αυτό το μέρος.)
Το καλύτερο camping της ζωής μας
Ο στόχος μας ήταν να φτάσουμε στο Durness όσο πιο νωρίς γίνεται για να προλάβουμε να στρώσουμε σε ένα camping caravan και να περάσουμε το βράδυ εκεί. Δέκα λεπτά πριν μπεις στο μικρό αυτό χωριό, υπάρχει μια παραλία με το όνομα Ceannabeine Beach. Έρωτας με την πρώτη ματιά! Ο ήλιος ήταν στο καλύτερο ύψος για ηλιοβασίλεμα. Αμέσως κοιταχτήκαμε με την Αναστασία και χωρίς να πούμε λέξη, είπαμε από μέσα μας πως εδώ πρέπει να κατασκηνώσουμε απόψε.
«Πεταχτήκαμε» μέχρι το Durness που ήταν… δίπλα μήπως όντως υπήρχε κάτι καλύτερο αλλά αμέσως το σκεφτήκαμε σοβαρά και γυρίσαμε πίσω στην παραλία για να στρώσουμε. Κατεβάσαμε γρήγορα τα πράγματά μας, βγάλαμε τις καρέκλες μας, φάγαμε το φαγητό μας και απολαύσαμε ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας. Αν δεν υπήρχαν και τα σύννεφα, θα ήταν ίσως ένα ζωντανό όνειρο! Η φωτογραφία παρακάτω δεν είναι υψηλής ανάλυσης, αλλά τα λέει όλα. Ο ήχος του κύματος 100 μέτρα παρακάτω, ήταν «νανούρισμα» και το πρωί το πιο γλυκό ξυπνητήρι.
Ημέρα 3η
Το επόμενο πρωί μας βρήκε στη σπηλιά Smoo. Όμορφο μέρος με μία τρύπα στην μέση της οροφής, για την οποία λένε πως αν πας μετά από βροχή, θα είσαι τυχερός να δεις έναν καταρράκτη να πέφτει μέσα από αυτήν. Εμείς…γιοκ!
Η παραλία του Sango, μέσα στο χωριό Durness είναι όντως πανέμορφη από ψηλά, γιατί εμείς αποφασίσαμε λόγω της δυνατής ομίχλης που είχε πέσει, να μην την δούμε και να συνεχίσουμε στην επόμενη, η οποία ήταν η Balnakeil. Δυνατός αέρας αλλά άξιζε να σταματήσεις εκεί.
Τι θα λέγατε για μια ζεστή σοκολάτα σε ένα μέρος που όλοι λένε πως είναι η καλύτερη σοκολάτα στην Σκωτία λίγο πιο έξω από το Durness; Αν κι εγώ είμαι πολύ «αυστηρός» με τέτοιους χαρακτηρισμούς, μπορώ να πω πως θα συμφωνήσω με… όλους κι ότι όντως ήταν η καλύτερη σοκολάτα που έχω δοκιμάσει ποτέ. Πολύ πρωί και κούραση για να θυμάμαι τι την έκανε τόσο ωραία. Anyway. Επόμενο μέρος θα έπρεπε κανονικά να είναι το Cape Wrath. Το πιο βορειοδυτικό σημείο της ηπειρωτικής Μεγάλης Βρετανίας. Δυστυχώς διάβασα ότι ο δρόμος είναι λίγο δύσκολος για απλά αυτοκίνητα όπως το δικό μου, οπότε προτιμήσαμε να το προσπεράσουμε και να το αφαιρέσουμε από την λίστα. Ίσως και να το έχω μετανιώσει σήμερα βλέποντας διάφορες φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Και κάπου εκεί τελείωσαν οι περιπέτειές μας γύρω από το Durness.
Από την «κόλαση» στον «παράδεισο»
Ένα πράγμα θα πω. Τρεις ώρες περπάτημα, με επιστροφή φυσικά! Για ποιο λόγο; Μα φυσικά για την πιο όμορφη παραλία σε όλο το νησί. Sandwood Bay Beach! Όποιος την έχει επισκεφτεί ή θα επισκεφτεί, δεν πρόκειται να διαφωνήσει καθόλου. Το τέταρτο σημείο που μου έριξε το…πηγούνι! Περπατάς τουλάχιστον μιάμιση ώρα μέχρι να φτάσεις εκεί, κουράζεσαι, μετανιώνεις που το κάνεις αλλά όταν φτάσεις στην «πηγή», λες…άξιζε! Για να φτάσεις εκεί όμως, περνάς από ένα «νεκρό» τοπίο που απλά έχει κάποια lochs και τίποτα άλλο. Νιώθεις ότι περπατάς σε άλλο πλανήτη. Μέχρι να αντικρίσεις την παραλία. Εκεί όλα σταματάνε! Κοιτάζεις τριγύρω και δεν χορταίνεις. Συγκινείσαι από χαρά που είχες την τύχη να δεις αυτό το μέρος. Καυτή αμμουδιά και δυνατά κύματα, που στα μάτια σου έσκαγαν με αργή κίνηση. Κοιτάς αριστερά, δεξιά, πίσω, μπροστά, πάνω, κάτω…όπου θες. Μαζέψαμε λίγη άμμο σε ένα μπουκάλι και βρήκαμε μια πέτρα για να τα πάρουμε μαζί μας σπίτι και να έχουμε να θυμόμαστε το μέρος από την μυρωδιά του.
Η επιστροφή από την παραλία ήταν πιο κουραστική, αλλά δεν μείναμε με κάποιο παράπονο. Αν σας αρέσουν οι θέες από ψηλά, πηγαίνετε στο Badcall. Θα βρεθείτε σε ένα ψηλό σημείο όπου για πρώτη φορά βλέπεις μικρά συμπλέγματα νησιών των Highlands. Φοβερή θέα. Η ώρα όμως είχε περάσει. Άρα έπρεπε σιγά σιγά να ετοιμαστούμε για τη νύχτα. Αυτή τη φορά χρειαζόμασταν ένα κατάλυμα για να βγάλουμε τη νύχτα. Δυστυχώς οι περισσότεροι ξενώνες ήταν γεμάτοι (υπάρχουν πολύ λίγα ξενοδοχεία στα Highlands – μόνο bed and breakfast (περισσότερα για αυτά στο τέλος)) και ο καλύτερος που βρήκαμε ήταν αρκετά μακριά. Άρα έπρεπε ξανά να προσπεράσουμε γρήγορα κάποια μέρη για να φτάσουμε έγκαιρα στον ξενώνα.
Από το Badcall συνεχίσαμε προς το Unapool με μια διαδρομή μέσα από βράχους, για να συνεχίσουμε πιο δυτικά προς το Drumbeg και το Stoer. Μια παραλία που πρέπει να βάλετε στη δικιά σας λίστα, πρέπει να είναι αυτή του Achmelvich. Τιρκουάζ χρώμα στο νερό, άμμο και μία από τις πολύ λίγες που μπορείς να κολυμπήσεις. Εμείς φτάσαμε μέχρι εκεί, αλλά ο δυνατός αέρας χάλασε την νηνεμία της θάλασσας και σε εμάς τη στιγμή. Οπότε μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο.
Η ώρα ήταν επτά και… και θέλαμε να ήμασταν στο Gairloch στις 9μ.μ. Οπότε δυστυχώς βγάλαμε από το χάρτη κάποια σημεία όπως οι καταρράκτες του Kirkaig και το Bone Cave. Ωστόσο κάπου εδώ θα ήθελα να γράψω για κάτι το οποίο δυστυχώς δεν μπορώ να σας δείξω με κάποιο τρόπο. Οι μπαταρίες είχαν πέσει, το ένα κινητό ήταν απασχολημένο στο GPS και η dash κάμερα ήταν ακόμα γεμάτη. Περίπου λίγο πριν το Inchnadamph, ξεκινά μια πάρα πολύ όμορφη διαδρομή. Οδηγείς μέσα από μια κοιλάδα ανάμεσα σε ψηλά βουνά και λόφους, ενώ ο ήλιος σε στοχεύει με τις ηλιαχτίδες του «τρυπώντας» τα γκρίζα σύννεφα. Μεγάλες ευθείες σου έδιναν το δικαίωμα να χαζεύεις τριγύρω και να μην πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Φανταστείτε τη διάσημη ευθεία του Route 66 στην Αμερική, αλλά τριγύρω να σε συντροφεύει η ομορφιά των Highlands. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα απίστευτα και δεν ήθελα να μιλάω καθόλου. Πως περιγράφει κάποιος εκείνο το συναίσθημα που τα μάτια σου αρχίζουν να βουρκώνουν από θαυμασμό; Ότι και να γράψω, αν δεν το δείτε με τα μάτια σας, δεν πρόκειται να με καταλάβετε!
Ύστερα περάσαμε γρήγορα από το Ullapool, μία μικρή πόλη που αξίζεις να περπατήσεις για λίγο. Από εκεί και μετά δεν σταματήσαμε καθόλου οδηγώντας για περίπου μιάμιση ώρα. Άφιξη στο Gairloch, αμέσως μπάνιο, ξεκούραση και μια ματιά σε όλα όσα καταφέραμε να απαθανατίσουμε με τις κάμερές μας, πριν κοιμηθούμε «ξεροί» από την κούραση.
Ημέρα 4η
Εκείνο το πρωί το πλάνο άλλαξε λίγο πολύ. Παρατηρήσαμε ότι περάσαμε δίπλα από ένα σημαντικό σημείο το οποίο μας έκανε να αλλάξουμε τη διαδρομή μας. Η λογική ήταν ότι έπρεπε να συνεχίσουμε νότια, αλλά το National Nature Reserve Corrieshalloch Gorge είναι «Must see». Πρόκειται για ένα φαράγγι το οποίο διαθέτει πολύ βάθος κι έναν δυνατό καταρράκτη. Οπότε κάναμε επιστροφή για να επισκεφτούμε αυτό το μέρος και στη συνέχεια θα πηγαίναμε πιο ανατολικά μέχρι το Garve. Εκεί κάναμε πάλι στροφή δεξιά και χαράξαμε πορεία για το Torridon.
Μία επιλογή που δεν μετάνιωσα ποτέ. Η διαδρομή από το Garve μέχρι το Torridon είναι περίπου 35 μίλια. 35 μίλια μέσα σε κοιλάδα με απότομα γκρίζα βουνά, lochs, ενώ σχεδόν όλη η διαδρομή είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Bran. Είναι από τα πρώτα μέρη που θα συναντήσετε αν κάνετε αυτό το road trip, εάν και εφόσον ξεκινήσετε πρώτα πηγαίνοντας δυτικά αντί για βόρεια. Και κάπου εκεί θα βρεθείτε σε μια μεγάλη κατηφόρα και το σημείο Glen Docherty. Εκεί βρίσκεστε σε ένα αρκετά ψηλό σημείο όπου τα μάτια σας απολαμβάνουν μια εκθαμβωτική θέα. Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο. Δείτε και μόνοι σας στην επόμενη φωτογραφία παρακάτω. Εμείς το απολαύσαμε για περίπου ένα λεπτό, γιατί δίπλα μας σταμάτησε ένα πούλμαν με πολλούς ανθρώπους, οι οποίο δυστυχώς ήταν εκεί για να χαλάσουν τη… στιγμή! Τέλος πάντων. Συνέχεια…
«Ρούντολφ το ελαφάκι…»
Μου έλεγαν πως αν πάω στα Highlands, να μην εκπλαγώ αν από το πουθενά δω κανένα ελάφι να πετάγεται μπροστά μου. Μου φάνηκε κάπως υπερβολικό γνωρίζοντας ότι σπάνια τα βλέπεις να στέκονται κάπου όταν ξέρουν ότι υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω. Λίγο πριν φτάσουμε στο Torridon, πάθαμε… πλάκα! Ξαφνικά βλέπω δυο μηχανές παρκαρισμένες από μακριά και έναν κύριο να σημαδεύει κάτι με την κάμερά του. Στα 40 μέτρα τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα. Ένα μεγάλο ελάφι με κάτι κέρατα…ΝΑΑΑ! Έπαθα ένα αστείο σοκ γιατί νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που είδα ελάφι από κοντά στη ζωή μου. Ήθελα οπωσδήποτε φωτογραφία μαζί του. Η Αναστασία είναι της άποψης πως δεν πρέπει να πειράζουμε τα ζωντανά όταν βρίσκονται στη φύση τους, αλλά εγώ δεν ήθελα να χάσω αυτήν την μοναδική εμπειρία. Κάμερα, χαμογελάκι και ελάφι στο φόντο! Το αφήσαμε στην ησυχία του και συνεχίσαμε την πορεία μας.
Το GPS έγραφε επόμενος προορισμός το Fearnmore, με στόχο να απολαύσουμε λίγο ακόμα από τη δυτική πλευρά. Τρομερή θέα της θάλασσας από ψηλά και απέναντι τα νησιά Rona και Raasay. Κάπου εκεί έδωσα λίγο το τιμόνι στην Αναστασία για να χαζέψω λίγο πιο ελεύθερα το βαθύ μπλε της θάλασσας. Αλλά το στομάχι γουργούριζε, οπότε το Applecross έμοιαζε το ιδανικό μέρος για να φάμε κάτι για μεσημέρι.
Επιλέξαμε το δεύτερο μαγαζί στη σειρά, το Applecross Inn. Τέλειο μέρος για να… αράξετε! Καλό pub food με ωραία θέα. Τέτοια μαγαζιά είναι ωραία να τα επισκέπτεσαι όλες τις εποχές του χρόνου. Αφού χωνέψαμε καλά-καλά, αναχωρήσαμε με προορισμό ένα σημείο το οποίο μου είχε «καρφωθεί» ότι θέλω να το δω, πριν ακόμα φύγουμε από το Brighton.
Bealach na Ba
Ή στα ελληνικά, Μπεάλαχ να Μπα. Πρόκειται για το πιο όμορφο μέρος, σύμφωνα με όσους έχουνε κάνει το NC500, που περνάς με το αυτοκίνητό σου ή ότι άλλο μέσο διαθέτεις. Ανεβαίνεις μια δύσκολη και στενή ανηφόρα, μέχρι να φτάσεις σε ένα σημείο όπου η Γη… ανοίγει και διασχίζεις με χαμηλή ταχύτητα γιατί ο δρόμος είναι επικίνδυνος. Κατάρα στην Ήπειρο έχεις πάει; Αν ναι, θα καταλάβεις. Η φυσική ομορφιά του τοπίου είναι πέρα για πέρα μαγική.
Βαρέθηκα να ακούω την Αναστασία να λέει «wow» και «wow» και αυτή εμένα να την θερμοπαρακαλώ να έρθει να βγάλουμε φωτογραφία. Ούτε τα midgets δεν με πτόησαν, ακόμα κι αν με «έτρωγαν»! Δεν ήθελα να αφήσω αυτό το σημείο. Φτάσαμε στους πρόποδες για να βγάλουμε κι άλλες φωτογραφίες. Έφυγα από αυτό το μέρος γεμάτος και νιώθοντας πως το ταξίδι μου είχε απλά ολοκληρωθεί, βλέποντας αυτό που ήθελα να δω από την πρώτη μέρα. Το αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό. Δεν το συζητώ ότι μια φορά στη ζωή σας, πρέπει να βρεθείτε εκεί.
Αυτός ήταν ο ιδανικός επίλογος για το NC500. Αφήσαμε δηλαδή το καλύτερο για το τέλος! Εκεί καταλάβαμε γιατί αυτή η χώρα είναι σύμφωνα με πάρα πολύ κόσμο, από τις πιο όμορφες, αν όχι η πιο όμορφη, στον κόσμο! Στη συνέχεια πήραμε πορεία νότια και είδαμε κάποια πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέροντα σημεία. Μείνετε λίγο ακόμα μαζί μας στο ταξίδι…
Κάπου εδώ ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής. Νιώθαμε πλέον ότι είδαμε αρκετά, «χορτάσαμε» φύση και θέα. Συνεχίσαμε πιο νότια για να δούμε από κοντά το κάστρο Duncraig, το οποίο λόγω ανακαίνισης θα ανοίξει τις πύλες του το 2020. Πιο πολύ σαν έπαυλη μου έμοιαζε, παρά κάστρο.
Το κάστρο αυτό βρίσκεται δίπλα σε μια πολύ όμορφη παραλιακή πόλη, το Plockton. Θα έλεγα ένας τέλειος προορισμός για αυτούς που τους αρέσουν να σταματάνε για λίγο με τα κότερα/γιοτ. Μικρή αλλά με έναν ωραίο όρμο που σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη χώρα, πιο μεσογειακή. Σταματήσαμε για ένα γρήγορο δροσιστικό ποτό και ύστερα πήραμε την «κατηφόρα» για το Kyle of Lochalsh.
Πριν φτάσουμε στον επόμενο προορισμό μας, ήμασταν (επιτέλους) τυχεροί να δούμε δυο Highland Cows. Μοναδικές στο είδος τους με έντονο τρίχωμα στο δέρμα τους και το πρόσωπo. Δεν βρήκαμε κανένα σε όλο το NC500 αλλά εν τέλει δικαιωθήκαμε. Το Kyle of Lochalsh είναι ένα μεγάλο χωριό το οποίο συνδέει την ηπειρωτική Σκωτία με το, σύμφωνα πάντα με τους Σκωτσέζους, πιο όμορφο μέρος της χώρας. Το Isle of Skye. Για το οποίο έχω δει και διαβάσει πολλά και ακόμα μετανιώνω που δεν είχα μία ή δυο μέρες παραπάνω για να το επισκεφτώ. Ίσως αυτό να είναι το επόμενό μου ταξίδι. Οπότε περισσότερα για το Skye την επόμενη φορά.
Ανατολικά λοιπόν ξανά, με επόμενη στάση το μοναδικό κάστρο Eilean Donan. Για όσους έχετε δει την ταινία Highlander, θα το αναγνωρίσετε αμέσως. Το πιο «Σκωτσέζικο» κάστρο που θα συναντήσετε σε όλη τη χώρα. Εμείς το επισκεφτήκαμε όταν ο ήλιος άρχισε να πέφτει σιγά σιγά και μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους από την ομορφιά του. Χτισμένο πάνω σε έναν βράχο, συνδέεται με μια πέτρινη γέφυρα και περιτριγυρίζεται από θάλασσα, αυτό το κάστρο σε κάνει να λες «πόσα κάνει να το πάρω τώρα και να μείνω εδώ για πάντα;» .
Χωρίς καμία άλλη στάση, φτάσαμε επιτέλους στο Lochness. Το περίφημο Lochness θα ήταν το τελευταίο μέρος όπου θα κατασκηνώναμε. Παντού πράσινο τριγύρω και μία λίμνη χωρίς τέλος. Ειλικρινά μοναδικό μέρος. Δεν είναι τυχαία όλα αυτά που έχουν γραφτεί και δείξει για αυτό το τοπίο. Κατασκηνώσαμε για τελευταία φορά και το επόμενο πρωί αναχωρήσαμε για Γλασκώβη.
Ben Nevis, Glencoe και Drover inn
Τι καλύτερο από το να ξεκινήσεις τη μέρα σου με ένα ποτήρι….ουίσκι; Για να μην μου μείνει το κορίτσι μου με το παράπονο ότι δεν πήγαμε σε κάποιο distillery, σταματήσαμε για μία ώρα στο Ben Nevis Distillery για να κάνουμε μια ξενάγηση και να δοκιμάσουμε (επιτέλους) λίγο σκωτσέζικο ουίσκι. Χτισμένο στους πρόποδες του πιο ψηλού βουνού της ηπειρωτικής Μ.Βρετανίας.
Εκεί που πιστεύαμε ότι τα είδαμε όλα κι ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να μας εντυπωσιάσει, φτάσαμε στο Glencoe. Πολλοί πελάτες στο μαγαζί που δουλεύω μου το είχαν αναφέρει σαν προορισμό. Έτσι περάσαμε από μέσα του χωρίς να μας κάνει κάτι εντύπωση, αλλά όταν βγαίνεις από το χωριό, ξεκινάει η περιπέτεια!Δάσος, ποτάμι να το διασχίζει και μια βλάστηση τόσο μαλακή που νόμιζες ότι πάταγες σε στρώμα κρεβατιού!
Το δάσος τελειώνει και στο ξέφωτο βγαίνεις μπροστά σε μια μεγάλη κοιλάδα με πελώρια βουνά και τον ποταμό Coe. Ένας ποταμός που γεμίζει από τα νερά των γύρω βουνών. Παντού τριγύρω βλέπεις μικρούς καταρράκτες που γεμίζουν το ποτάμι.
Πλήθος κόσμου σταματούσε για να πάρει μια ανάσα και να βγάλει μια φωτογραφία. Το μέρος αυτό θα το δείτε σίγουρα σε πολλές σειρές και ταινίες, όπως το είδαμε κι εμείς. Καταφέραμε να βγάλουμε μια φωτογραφία ένα σημείο, όπου μια εβδομάδα αργότερα το είδαμε τυχαία σε μια σκωτσέζικη ταινία. Χωρίς να ξέρουμε τίποτα για αυτό. Φοβερό;
Κάπου εκεί πεινάσαμε λίγο και σκεφτήκαμε να σταματήσουμε για φαγητό. Είχα σημειώσει από πριν που θα πάμε, αλλά ένα ατύχημα μας κράτησε δυο ώρες (!) μακριά. Μετά από πολλή αναμονή και τα νεύρα «τσατάλια» καταφέραμε να φτάσουμε στο Drover Inn. Την καλύτερη pub στην Σκωτία. Πιστέψτε με, δε θα διαφωνήσετε. Ένα μοναδικό πανδοχείο, με γευστικό φαγητό και τρομερή θέα για να χαλαρώσεις ένα μεσημέρι ή βράδυ! Αν έχετε πάει στο Τέροβο της Ηπείρου, ίσως να καταλάβετε τι εννοώ. Δεν το συζητώ, να το επισκεφτείτε 100%. Από εκεί φτάσαμε στην Γλασκώβη όπου ήταν και η τελευταία μας στάση.
Τι μας έκανε εντύπωση
1. Το χώμα καθ’ όλη τη διαδρομή, ήταν πάρα πολύ μαλακό. Όπου σταματούσαμε, νιώθαμε ότι ένα βήμα ακόμα και μπορεί να πέσουμε σε κάποιο κρυφό βάλτο. Αυτό φυσικά είναι λόγω των πολλών βροχών που πέφτουν κατά τη διάρκεια του χρόνου, σε σημείο το έδαφος να είναι πάντα βρεγμένο.
2. Δεν υπήρχε μέρος που να μην είδαμε… πρόβατα! Τα πρόβατα στη Σκωτία είναι ελεύθερα και βοσκούν στα πιο απίθανα σημεία. Πραγματικά μπορώ να πω πως είδαμε περίπου χίλια πρόβατα, μόνο στο δρόμο.
3. Ο επίσημος δρόμος του NC500 είναι σχεδόν μονόδρομος! Υπάρχουν πολλά περάσματα ανά 50 με 100 μέτρα όπου εσύ ή αυτός που σε πλησιάζει, θα πρέπει να κάνει(ς) στην άκρη για να καταφέρετε να συνεχίσετε την πορεία σας. Υπάρχει συγκεκριμένη πινακίδα που σου δείχνει που πρέπει να πάρεις/δώσεις δρόμο. Προσωπικά μου άρεσε πολύ αυτό, αντί να δω μεγάλους δρόμους που θα «χάλαγε» την εικόνα.
4. Η εναλλαγή των καιρικών συνθηκών. Από καυτό ήλιο…ξαφνικά ομίχλη. Από αεράκι και λιακάδα, σε δυνατή βροχή και το ανάποδο. Πραγματικά ο σκωτσέζικος καιρός δεν σταματά να σε εκπλήσσει.
5. Η πανίδα και τα διαφορετικά είδη ζώων. Υπάρχουν κάποια είδη που δεν τα βρίσκεις κάπου αλλού στον κόσμο, όπως τα Highland Cows. Αν ήμασταν τυχεροί να δούμε και puffins, τότε θα τα είχαμε δει όλα!
6. Οι φανταστικές παραλίες. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι υπάρχουν τέτοιες παραλίες σε αυτήν τη χώρα. Η μία καλύτερη από την άλλη! Θα σας αφήσουν κυριολεκτικά άφωνους. Το εννοώ…
7. Στα Highlands υπάρχουν πολύ λίγα ξενοδοχεία. Αυτό που θα βρείτε παντού, είναι Bed & Breakfast. Αν τα κλείσετε από νωρίς, αξίζει να κοιμηθείτε σε κάποια από αυτά γιατί τα περισσότερα έχουν τρομερή θέα. Από τα 500 που είδαμε, τυχαίος αριθμός, μόνο 10 είχαν ελεύθερα δωμάτια και αυτά θα ήταν σίγουρα ακριβά. Οπότε κλείστε από νωρίς.
Τι δεν μας άρεσε
1. Τα midgets που ανέφερα πιο πάνω, είναι μικρά ενοχλητικά μυγάκια που δεν σε αφήνουν ήσυχο με τίποτα. Εμφανίζονται κυρίως το καλοκαίρι και κυριολεκτικά σε «τρώνε». Δεν μπορείς να φας εύκολα και ούτε μια φωτογραφία δεν σε αφήνουν να τραβήξεις. Καλό θα ήταν να προμηθευτείτε το Jungle Formula που τα απωθεί.
Τι συνιστούμε
1. Ντυθείτε καλά. Ακόμα κι αν επισκεφτείτε τα Highlands καλοκαίρι, υπάρχουν στιγμές όπου νιώθεις κρύο και η βροχή μπορεί να έρθει από το πουθενά. Πάρτε αρκετά ρούχα μαζί σας και σίγουρα αδιάβροχα. Σίγουρα αθλητικά παπούτσια. Τουλάχιστον 2-3 ζευγάρια για αλλαγές συχνά.
2. Πάρτε αρκετό φαγητό και νερό. Αν και υπάρχουν παντού μέρη για να σταματήσεις για λίγο νερό ή φαγητό, καλό θα ήταν πάντα να έχετε έξτρα για παν ενδεχόμενο.
3. Αν σκοπεύετε να κάνετε το NC500 και δεν έχετε δικό σας μέσο, προτείνουμε με κλειστά μάτια, να νοικιάσετε ένα τροχόσπιτο. Υπάρχουν αρκετές εταιρείες που νοικιάζουν. Δεν θα χρειαστείτε ξενοδοχεία και κρεβάτια όταν έχετε το δικό σας «σπίτι». Θα το έκανα κι εγώ, αλλά ήθελα αυτό το ταξίδι να το κάνω με το πρώτο μου αυτοκίνητο. Σε περίπτωση που πάτε με δικό σας αυτοκίνητο, ακολουθείστε καλά την παρακάτω συμβουλή μου: Έχετε συνέχεια το ντεπόζιτο γεμάτο ή πάνω από τη μέση πριν φύγετε από τις μεγάλες πόλεις/χωριά. Οι τιμές στην βενζίνη «τσούζουν» και από εκεί που έβαζες με 1.25-1.30, καταλήγεις να βάζεις με 1.40 γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή.
4. Camping. Η κατασκήνωση στην Σκωτία είναι ελεύθερη παντού, αρκεί να τηρείτε κάποιους κανόνες. Πάρτε καλό εξοπλισμό και μια πολύ καλή σκηνή και πιστέψτε με θα περάσετε ωραία βράδια.
5. Προμηθευτείτε καλό φωτογραφικό εξοπλισμό. Αν είστε λάτρεις της φωτογραφίας και του βίντεο, θα θέλετε πάρα πολύ να απαθανατίσετε σχεδόν τα πάντα τριγύρω σας.
6. Δείτε τα όλα…! Πάρτε περίπου 2 εβδομάδες άδεια και δείτε τα όλα. Μαζί και το Isle of Skye. Θα είναι από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο road trip που έχετε κάνει ποτέ στη ζωή σας.
TOP 5 ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ
1. Dunrobin Castle
2. Dunnet Head + Beach
3. Ceannabeine Beach (απόγευμα με ηλιοβασίλεμα)
4. Sandwood Bay Beach
5. Bealach na Ba
Αυτό ήταν το δικό μας NC500 road trip. Σίγουρα θα αφήσαμε πολλά σημαντικά σημεία που δεν προλάβαμε ή δεν θέλαμε να δούμε. Μακάρι να είχα το χρόνο να σας τα δείξω όλα, αλλά...
Εύχομαι η ιστορία μου να σας άρεσε και να σας «έψησα» να κάνετε κι εσείς αυτό το ταξίδι. Αν χρειαστείτε κάποια πληροφορία, μην διστάσετε να μου στείλετε μήνυμα. Σας εύχομαι καλά ταξίδια και να περνάτε καλά όπου κι αν πάτε!!!
Δημήτρης Ζώτος
Είναι μεσημέρι Οκτωβρίου κι ένα ζευγάρι Σκωτσέζων μπαίνει στο εστιατόριο, πέντε λεπτά αφότου άρχισα τη βάρδια μου. Αφού έφαγαν και απόλαυσαν το γεύμα τους, τους ρωτάω από που είναι και τι τους φέρνει στα μέρη μου. Μου απάντησαν ότι είναι από την Σκωτία (το κατάλαβα από την προφορά πριν το μαρτυρήσουν, απλά ρώτησα για τους "τύπους") και ότι είχαν έρθει απλά για διακοπές. "Όμορφη χώρα η Σκωτία" τους λέω και "σκέφτομαι να επισκεφτώ το Εδιμβούργο με την πρώτη ευκαιρία". Οι επόμενές τους λέξεις θα στιγματίσουν την ημέρα μου και θα μου βάλουν στο μυαλό κάτι για τα καλά, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου. "Γιατί δεν κάνεις το North Coast 500;" Απάντησα πως δεν ήξερα τι είναι αυτό και ο κύριος άρχισε να σχεδιάζει το χάρτη της βόρειας Σκωτίας, να σημειώνει μέρη που πρέπει να δω, πόλεις, κάστρα, αποστακτήρια, lochs (λίμνες - μην τα αποκαλέσετε ποτέ lakes, θα θυμώσουν) και παραλίες. Ο ευγενέστατος κύριος, του οποίου το όνομα δεν συγκράτησα, ήταν επαγγελματίας ταξιδιωτικός πράκτορας και μου το αποκάλυψε στο τέλος, λίγο πριν αποχωρήσει από το εστιατόριο!
Το ίδιο βράδυ γύρισα σπίτι και έδειξα το χάρτη στην κοπέλα μου, την Αναστασία. Της άρεσε η ιδέα και της έβαλα το "μικρόβιο" για τα καλά. Άνοιξα τον υπολογιστή μου, Google Maps και άρχισα να... χαζεύω όλα αυτά που είχε σημειώσει, κι άλλα τόσα που δεν πρόλαβε ή είχε ξεχάσει να γράψει. Έμεινα άφωνος από τις φωτογραφίες και είπα από μέσα μου ότι αυτό το road trip πρέπει να το κάνω οπωσδήποτε!
Τον Γενάρη αγοράζω το πρώτο μου αυτοκίνητο και μετά το τέλος της άνοιξης, κανονίζουμε με την Αναστασία τις άδειες μας. Σκηνή, sleeping bag κι ότι άλλο είναι απαραίτητο για ένα camping. Παίρνω το ΟΚ από το αφεντικό μου και από τότε σκέφτομαι και φαντάζομαι όλα αυτά τα μέρη που θα έχω την τύχη να επισκεφτώ. Είχαμε και οι δυο περίπου 7 ημέρες άδεια και η απόσταση από το Brighton μέχρι το Inverness (η αφετηρία του NC500, περισσότερα παρακάτω) είναι δέκα ώρες με το αυτοκίνητο. Σκεφτήκαμε αφού υπάρχει ο χρόνος, να δούμε και κάτι άλλο πιο πριν, οπότε σχεδιάσαμε τέσσερις μικρές στάσεις. York, Edinburgh, Stirling και το εθνικό πάρκο Trossachs.
Αναχώρηση στις 27 Ιουλίου με πρώτη στάση το York. Όμορφη πόλη, πλούσια σε ιστορία από τους Βίκινγκς. Αλλά η ιστορία είναι για το NC500, οπότε θα προσπεράσουμε γρήγορα το York, αλλά πριν από αυτό, θα σας αφήσω μια φωτογραφία από το διαδίκτυο, καθώς όταν το επισκεφτήκαμε εμείς, έβρεχε πολύ δυνατά και δεν άξιζε να βγάλεις την κάμερα από τη θήκη της. Η διάσημη αυτή οδός ονομάζεται Shambles και πραγματικά αξίζει να την περπατήσετε μια φορά στη ζωή σας.
Το απόγευμα πήραμε το δρόμο για το Εδιμβούργο με στόχο να κατασκηνώσουμε στα Pentlands, αλλά η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Αντιθέτως, δυνάμωνε πιο πολύ οπότε αποφασίσαμε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο 30 λεπτά μακριά από το Εδιμβούργο. Το επόμενο πρωί μας βρήκε στην πρωτεύουσα της Σκωτίας, με μία χαλαρή βροχή, η οποία αργότερα έγινε πεντακάθαρος ουρανός, ενώ πιο μετά ομίχλη. Σκωτσέζικος καιρός...έτσι είναι! Ούτε για το Εδιμβούργο θέλω να γράψω εδώ πολλά, αν και είδα αρκετά, θεωρώ ότι πρέπει να το επισκεφτώ ξανά πριν γράψω κάτι ολοκληρωμένο για αυτήν τη μαγική πόλη που έχει εμπνεύσει συγγραφείς και ποιητές. Θα σας αφήσω όμως με μία "σέλφι" μας με φόντο το κάστρο (ή ότι φαίνεται από αυτό λόγω βροχής κι ομίχλης) και...συνεχίζουμε δυτικά. Επόμενη στάση, Stirling...
Έπειτα από μία μικρή στάση στο μνημείο του William Wallace (δείτε Braveheart για περισσότερη ιστορία), φτάσαμε στο Stirling. Δυστυχώς το κάστρο του ήταν κλειστό την ώρα που φτάσαμε στην πόλη, οπότε περάσαμε στα γρήγορα από το πετρόχτιστο κέντρο της και τέρμα το γκάζι για το Trosshachs.
Το Trosshachs είναι ένα πανέμορφο εθνικό πάρκο γεμάτο πράσινο και lochs. Ειλικρινά δεν θες να φύγεις από αυτό το μέρος. Η γαλήνη που απολαύσαμε στις όχθες του Loch Achray, ήταν μοναδική. Μακάρι να είχαμε παραπάνω χρόνο και να κατασκηνώναμε εκεί, αλλά το Inverness μας περίμενε...
Η διαδρομή μας περνούσε μέσα από το Εθνικό Πάρκο Cairngorms όπου οδηγείς μέσα σε ένα καταπράσινο δρόμο περιτριγυρισμένο από δέντρα, ενώ σιγά σιγά αρχίζεις να συναντάς τη μοναδική φύση των Highlands. Το δωμάτιο που είχαμε κλείσει ήταν στο Dingwall, περίπου ένα τέταρτο βόρεια του Inverness. Κοιμηθήκαμε εκεί και την επόμενη μέρα ξεκινούσε το πραγματικό μας ταξίδι!
NORTH COAST 500
Τι είναι όμως το NC500 για το οποίο θέλω να σας γράψω τόση ώρα; Είναι μία αρκετά γνωστή διαδρομή της βόρειας Σκωτίας, με αφετηρία και τερματισμό την πόλη του Inverness. Ξεκινάς δυτικά προς το Garve μέχρι να φτάσεις το Applecross. Από εκεί συνεχίζεις βόρεια για το Torridon και στη συνέχεια η διαδρομή σας οδηγεί στην πόλη Gairloch. Έπειτα Ullapool, Unapool και κλείνεις όλη τη δυτική πλευρά στην πόλη Durness. Η πορεία σου μετά είναι ανατολικά προς την πόλη Thurso μέχρι και το μικρό χωριό John O' Groats. Η «κατηφόρα» σε σταματάει στην πόλη Wick και από εκεί πας με «σπασμένα» φρένα στο Inverness για τερματίσεις από εκεί που άρχισες. Αν θες, κάνεις και το γύρω του Black Isle, μια χερσόνησος βόρεια του Inverness.
Η συνολική διαδρομή είναι κάτι παραπάνω από 500 μίλια (499 η επίσημη διαδρομή και περίπου 15 αν υπολογίσεις το Black Isle και κάποιους άλλους άγνωστους δρόμους), για αυτό και έδωσαν αυτό το όνομα. Περιλαμβάνει δρόμους μέσα από δάση, γέφυρες, lochs, μικρές πόλεις που έχουν κρατήσει την παράδοσή τους, τη μοναδική φύση των Highlands, καταρράκτες, παραλίες με αμμουδιά (δεν φανταζόμουν ποτέ ότι στη Σκωτία υπάρχει παραλία με αμμουδιά), σπηλιές, βουνά και πολλά κάστρα!
Θα βρείτε παντού πληροφορίες για το NC500 και τι αξίζει να επισκεφτείτε. Μπορείτε ωστόσο να κάνετε τη δικής σας έρευνα και να αποφασίσετε μόνοι σας τι θέλετε να δείτε και τι όχι, βγαίνοντας λίγο από την πορεία της διαδρομής. Έχουν γραφτεί βιβλία, πολλά άρθρα, ενώ οι φωτογραφίες που θα βρείτε στο διαδίκτυο σας δίνουν μόνο μία μικρή γεύση από αυτά που θα δουν στην πραγματικότητα τα μάτια σας. Εγώ και η Αναστασία αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή ανάποδα, δηλαδή πρώτα βορειοανατολικά, έπειτα βορειοδυτικά και στη συνέχεια όλη τη δυτική πλευρά. Στο τέλος αλλάξαμε λίγο τα σχέδια μας και πήγαμε λίγο ακόμα πιο νοτιοδυτικά μέχρι το Kyle of Lochalsh, με στόχο να μπούμε στον Α87 και τελικό προορισμό το περίφημο Lochness. Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω όσο πιο καλύτερα μπορώ και ελπίζω οι εικόνες μου να σας αφήσουν άφωνους, όπως άφησαν κι εμένα. Τα τοπία και μέρη που επισκεφτήκαμε είναι με τη σειρά, οπότε αν θέλετε να βρείτε κάτι στον χάρτη, δεν θα χρειαστεί να ψάχνετε πολύ ώρα. Έτοιμοι να ταξιδέψουμε μαζί; Ζώνη, πρώτη και φύγαμε...
Ημέρα 1η
Η πρώτη μας στάση θα είναι το πιο κοντινό όμορφο μέρος στο Dingwall. Τα Rogie Falls. Καλύτερη αρχή δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Περπατάς ένα μονοπάτι περίπου 10 λεπτά ανάμεσα σε πολύ ψηλά δέντρα μέχρι να φτάσεις τους καταρράκτες. Πλήθος κόσμου το επισκέπτεται κάθε μέρα, αλλά αν είσαι άνθρωπος με υψοφοβία, καλύτερα να αποφύγεις την κρεμαστή του γέφυρα γιατί…κουνάει λίγο!
Πολύ όμορφο μέρος, αλλά ήταν τόσα πολλά που θέλαμε να δούμε, όπου ο χρόνος ήταν περιορισμένος θα έλεγα. Λίγο ανάποδα ξανά αφού η επόμενη στάση ήταν το Inverness. Την πιο μεγάλη πόλη της βόρειας Σκωτίας. Εκεί μπορείς να προμηθευτείς ότι θες πριν ξεκινήσεις το ταξίδι σου. Έπειτα από μια βόλτα στο κέντρο του, επιλέξαμε να μην ξοδέψουμε πολύ χρόνο στις πόλεις, αλλά περισσότερο στη φυσική ομορφιά των Highlands. Σας αφήνω με μια φωτογραφία από το όμορφο μικρό του κάστρο. Έτσι μπήκαμε στο αμάξι και "ανηφορίσαμε" προς τη χερσόνησο Black Isle.
Είχα διαβάσει ότι το Chanonry Point είναι ένα μέρος όπου αν είσαι τυχερός και έχεις υπομονή, μπορείς να δεις δελφίνια! Δεν είχαμε ούτε τύχη ούτε υπομονή. Σε αυτό το σημείο συνήθως μπορείς να δεις πολλά δελφίνια να κυνηγάνε τους σολομούς που επιστρέφουν στα ποτάμια, ωστόσο εμείς με το ζόρι είδαμε πέντε...γλάρους! Ατυχία. Συνέχεια βορειοδυτικά της χερσονήσου και τον φάρο Cromarty, για να οδηγήσουμε στη βόρεια πλευρά της, την οποία περάσαμε με... τέρμα το γκάζι καθώς δεν αξίζει κάτι σημαντικά να δεις εκεί. Εκτός από τις πετρελαιοπηγές. Αδιάφορο. Έτσι περνώντας πάνω από την γέφυρα Cromarty, συναντήσαμε μια ξαφνική κίνηση που μας κράτησε για περίπου 25 λεπτά με σβηστή μηχανή. Οπότε κάναμε... skip κάποια μικρό αξιοθέατα που ήταν στο δρόμο μας.
Ουίσκι και Παραμύθια...
Έχετε δει ποτέ γοργόνες; Εμείς είδαμε. Καθόταν μόνη της πάνω σε ένα βράχο, καθώς είχε απομονωθεί από την πτώση της στάθμης των νερών στο χωριό Balintore. Ένα όμορφο άγαλμα στη μέση...του πουθενά.
Ένα από τα πιο γνωστά αποστακτήρια είναι το Glenmorangie, το οποίο είχαμε σχεδιάσει να επισκεφτούμε. Μαντέψτε; Δεν προλάβαμε... Έκλεινε στις 5μ.μ. και εμείς περάσαμε απ' έξω στις 5:30. Οπότε χάσαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε ένα από τα πιο ωραία ουίσκι της Σκωτίας. Το επόμενο σημείο που θα επισκεπτόμασταν μας άφησε λίγο ξαφνιασμένους. Το Skibo είναι ένα πολύ όμορφο κάστρο σύμφωνα με κριτικές και φωτογραφίες του διαδικτύου, του οποίου η είσοδος έκλεινε στις 6μ.μ. Ωστόσο μόλις φτάσαμε εκεί, είδαμε μια μπάρα όπου έλεγε πως απαγορεύεται η είσοδος. Ένα τζιπ ήταν από πίσω μας και κατέβηκα να ρωτήσω τι συμβαίνει. Πολύ απλά μου είπε... ιδιωτικό! Δεν είχα διαβάσει ότι είναι ιδιωτικό κάστρο αλλά νομίζω υπάρχει είσοδος για το κοινό τις πρωινές ώρες. Δεν στεναχωρήθηκα όμως γιατί αυτό που ερχόταν μετά, θα με αποζημείωνε και με το παραπάνω.
Λίγο μετά την άκρως ελκυστική σε ομορφιά πόλη του Golspie, θα δείτε στα δεξιά σας μια πινακίδα που γράφει Dunrobin Castle. Στρίβεις στην επόμενη στροφή δεξιά και μπροστά σου ανοίγεται ένας δρόμος γεμάτος πανύψηλα στοιχισμένα δέντρα δεξιά κι αριστερά! Στο βάθος δεσπόζει το επιβλητικό κάστρο του Dunrobin. Είχα δει κάποια κάστρα στη ζωή μου, αλλά αυτό ήταν κάτι μοναδικό. Χτισμένο δίπλα στην παραλία, με ένα μεγάλο κήπο, σιντριβάνι και τρεις, τουλάχιστον, ορόφους , αυτό το κάστρο σε κάνει να αναρωτιέσαι…γιατί δεν γεννήθηκες πρίγκηπας ή βασιλιάς! Αν κάνετε μια μικρή έρευνα θα μάθετε ότι το κάστρο αυτό κατοικείται από το 1300 και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, λειτούργησε ως νοσοκομείο. Μετάνιωσα που πήγαμε αργά και δεν προλάβαμε να μπούμε μέσα. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Ελπίζω οι φωτογραφίες μου να περιγράψουν καλύτερα αυτό που γράφω.
Μόνο στις ταινίες…
Στου ιδίου μήκος κύματος ομορφιάς είναι και το επόμενο κάστρο που θα συναντήσετε στο δρόμο σας, το Dunbeath Castle, ωστόσο υπήρχε ένας λόγος που δεν το επισκεφτήκαμε. Από τις 12 το μεσημέρι, μέχρι τις επτά το απόγευμα, ο ήλιος... «έκαιγε»! Και εντελώς ξαφνικά, μία πυκνή ομίχλη σκεπάζει τα πάντα. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο ήλιος φαινόταν ελάχιστα. Ένιωθες ότι νύχτωσε μέσα σε ένα λεπτό. Άναψα φώτα και κατέβασα ταχύτητα γιατί ήταν δύσκολο να συνεχίσω να οδηγώ με τέτοια ομίχλη γρήγορα. Μακάρι να είχα αρκετή και όχι γεμάτη μνήμη στην dash κάμερα μου για να κρατήσω αυτή τη στιγμή. Πραγματικά μοναδικό συναίσθημα να οδηγείς μέσα σε τέτοιες απότομες καιρικές συνθήκες.
Αφού δεν είδαμε το κάστρο, αποφασίσαμε να πλησιάσουμε λίγο τη θάλασσα. Σιγά σιγά, όσο πιο βόρεια και ανατολικά οδηγάς, αρχίζεις και συναντάς τις πρώτες ψηλές ακτές του NC500. Απότομες ακτές γεμάτες με φωλιές γλάρων με τα νεογνά τους. Ο μοναδικός ίσως ήχος γλάρων που σου αρέσει να ακούς (όποιος ζει σε παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας, ξέρει τι εννοώ). Έτσι σταματήσαμε για λίγο στα Whaligoe Steps. 365 σκαλιά που σε οδηγούν σε ένα μικρό λιμάνι, όπου παλιά ψάρευαν και βγάζανε στη στεριά μέχρι και…φάλαινες! Εμείς δεν κατεβήκαμε μέχρι κάτω γιατί κανονικά τα σκαλιά ήταν κλειστά για λόγους ασφαλείας, όπως μας είπε ένας ευγενέστατος κύριος, ο οποίος εν τέλει μας είπε πως προσέχει αυτό το μέρος για 34 ολόκληρα χρόνια. Μπήκε μέσα στο σπίτι του και βγήκε με μια μεγάλη φωτογραφία και άρχισε να μας δείχνει ένα-ένα τα σημεία του Whaligoe Steps. Μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Νομίζω πάλι δεν ρώτησα το όνομα…
Επόμενο σταθμός της διαδρομής μας ήταν η πόλη Wick. Η πιο μεγάλη της ανατολικής πλευράς. Μαντέψτε; Δεν την είδαμε λόγω ομίχλης. Νιώσαμε λες και ήταν Χριστούγεννα που απλά έλειπαν τα λαμπάκια να φωτίζουν τους δρόμους με διάφορα χρώματα. Ήταν σαν μια πόλη φάντασμα. Οπότε χωρίς να σταματήσουμε καθόλου, συνεχίσαμε βόρεια για το John O’ Groats, όπου επιτέλους θα κατασκηνώναμε για πρώτη φορά. Τρομερή υγρασία, αλλά όχι κρύο.
Ημέρα 2η
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε κουρασμένοι αλλά έπρεπε να δούμε κάτι πριν αρχίσουμε την πορεία μας δυτικά. Ο φάρος του Duncasby ήταν κλειστός για το κοινό αλλά εμείς πήγαμε εκεί γιατί θέλαμε να δούμε τα Duncasby Stacks. Στο διαδίκτυο θα βρείτε φοβερές φωτογραφίες από αυτό το μέρος. Πρόκειται για δυο πανομοιότυπους μεγάλους βράχους μέσα στη θάλασσα, που στη θέα τους, θα νόμιζε κανείς ότι τους έχει λαξεύσει ανθρώπινο χέρι. Εμείς είχαμε την ατυχία να μην τους δούμε καθαρά, αφού η ομίχλη δεν μας έκανε το χατίρι και σχεδόν περπατήσαμε…τσάμπα 20-30 λεπτά από τον φάρο.
Δεν πτοηθήκαμε και μετά από μια στάση στο χωριό και φωτογραφία στην περίφημη πινακίδα του John O’ Groats, πήραμε επιτέλους πορεία προς τα δυτικά. «Go west» που λένε και οι Pet Shop Boys.
Φαίνεται πως η Βασίλισσα Ελισάβετ φυλάει καλά τα κάστρα της, αφού ούτε στο Mey Castle καταφέραμε να μπούμε, μιας και η είσοδος απαγορεύονταν. Λένε ότι η θέα του είναι μοναδική (αν βλέπετε τη σειρά Crown – Το Στέμμα, σίγουρα θα το έχετε δει).
Δεν ενοχλήθηκα πολύ εδώ γιατί η επόμενη προγραμματισμένη στάση, ήταν το βορειότερο σημείο της ηπειρωτικής Μ. Βρετανίας. Το Dunnet Head λοιπόν, είναι το πιο βόρειο σημείο του νησιού της Μ.Β. και είμαστε τυχεροί να λέμε ότι το είδαμε λίγο πριν ο καιρός κάνει τα «σκηνοθετικά» του κόλπα και ρίξει πυκνή ομίχλη. Η Αναστασία κράτησε και screenshot στο κινητό της με δυο σημεία. Το Dunnet Head και το σπίτι μας στην άλλη άκρη του Ηνωμένου Βασιλείου, στο Brighton. Που μένεις και που έφτασες…
Ωστόσο η νεαρή κυρία δίπλα μου δεν άντεχε άλλο το γεγονός ότι ήμασταν στην Σκωτία και δεν είχαμε σταματήσει σε ένα αποστακτήριο, οπότε της έκανα τη χάρη να σταματήσουμε στο Rock Rose Gin για να δοκιμάσει λίγο Σκωτσέζικο gin. Φυσικά και της άρεσε. Όπως θα άρεσε στον κάθε ένα η επόμενή μας στάση. Και αυτή ήταν η παραλία του Dunnet (Dunnet Beach). Μία παραλία την οποία σίγουρα θα έχετε πετύχει σε κάποια ταινία ή σειρά. Μακριά όσο πάει το μάτι σου και με μια αμμουδιά απλωμένη σαν χαλί. Περπατάς, περπατάς και δεν χορταίνει το μάτι σου την ομορφιά του. Ο γκρίζος ουρανός του έδωσε μια τέλεια «άγρια» εικόνα και πραγματικά δεν θέλαμε να φύγουμε από αυτό το μέρος. Πόσο όμορφο...Δεν πιστεύω ότι έχουμε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα. Μακάρι να κάνω λάθος…
Κάπου εκεί θέλαμε ανεφοδιασμό, οπότε η πόλη του Thurso έμοιαζε το ιδανικό σημείο για αυτό. Φάγαμε πολύ καλά σε μια παμπ και νωρίς το απόγευμα αναχωρήσαμε με προορισμό πλέον την βορειοδυτική πλευρά και το Sutherland, αφήνοντας πίσω για τα καλά το Caithness. Ωστόσο η παραλία του Dunnet μας είχε προετοιμάσει για τις υπόλοιπες που θα συναντούσαμε αργότερα. Παρόμοια ήταν και η παραλία Strathy, αλλά εκεί επιλέξαμε να μην κατέβουμε μέχρι κάτω, αλλά την απολαύσουμε από ψηλά. Το επόμενο σημείο της λίστας μας ήταν ο φάρος του Strathy. Το πρόβλημα ήταν ότι περίπου ένα με δυο χιλιόμετρα πριν από το φάρο, έπρεπε να κατέβεις από το αυτοκίνητο και να περπατήσεις, οπότε θεωρήσαμε ότι θα χάναμε αρκετό χρόνο και έτσι το προσπεράσαμε.
Και αφού σταματήσαμε για 10 λεπτά στην Bettyhill Beach, μήπως δούμε καμία φώκια, μαζέψαμε τα… μπογαλάκια μας και συνεχίσαμε για την επόμενη παραλία, αφού από φώκιες…τζίφος! Το κάστρο Bharrich (έτσι γράφεται στο Google Maps, Varrich από κοντά) μας φάνηκε αρκετά μακριά για να το περπατήσουμε και ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει σιγά σιγά, οπότε χρειαζόμασταν το φως. Τέρμα το γκάζι πάνω από την γέφυρα του Tongue για να φτάσουμε στο τρίτο κατά σειρά μέρος που με άφησε «άφωνο» (μετά το Dunrobin και το Dunnet Beach).
Ard…Ard Neak… Ard Neakie Lime Kilns! Δεν το θυμόμουν με τίποτα το όνομα. Κάπου εδώ εύχομαι να μπορούσα να ανεβάσω βίντεο στο κείμενο για να δείτε ένα φοβερό 360 μοίρες βίντεο που τράβηξα. Η Αναστασία προτίμησε να μείνει χαμηλά στην παραλία αλλά εγώ ήθελα να δω τη θέα από ψηλά. Πρόκειται για μια μικρή χερσόνησο μέσα στη θάλασσα με έναν μικρό λόφο όπου βλέπεις για πρώτη ίσως φορά τα πανέμορφα Highlands της δυτικής πλευράς. Ήθελα τόσο πολύ να έχω σε βίντεο αυτό το μέρος, που ξέχασα να το βγάλω μια φωτογραφία! (Οπότε σας αφήνω με μια φωτογραφία του διαδικτύου ώστε να καταλάβετε πως είναι αυτό το μέρος.)
Το καλύτερο camping της ζωής μας
Ο στόχος μας ήταν να φτάσουμε στο Durness όσο πιο νωρίς γίνεται για να προλάβουμε να στρώσουμε σε ένα camping caravan και να περάσουμε το βράδυ εκεί. Δέκα λεπτά πριν μπεις στο μικρό αυτό χωριό, υπάρχει μια παραλία με το όνομα Ceannabeine Beach. Έρωτας με την πρώτη ματιά! Ο ήλιος ήταν στο καλύτερο ύψος για ηλιοβασίλεμα. Αμέσως κοιταχτήκαμε με την Αναστασία και χωρίς να πούμε λέξη, είπαμε από μέσα μας πως εδώ πρέπει να κατασκηνώσουμε απόψε.
«Πεταχτήκαμε» μέχρι το Durness που ήταν… δίπλα μήπως όντως υπήρχε κάτι καλύτερο αλλά αμέσως το σκεφτήκαμε σοβαρά και γυρίσαμε πίσω στην παραλία για να στρώσουμε. Κατεβάσαμε γρήγορα τα πράγματά μας, βγάλαμε τις καρέκλες μας, φάγαμε το φαγητό μας και απολαύσαμε ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας. Αν δεν υπήρχαν και τα σύννεφα, θα ήταν ίσως ένα ζωντανό όνειρο! Η φωτογραφία παρακάτω δεν είναι υψηλής ανάλυσης, αλλά τα λέει όλα. Ο ήχος του κύματος 100 μέτρα παρακάτω, ήταν «νανούρισμα» και το πρωί το πιο γλυκό ξυπνητήρι.
Ημέρα 3η
Το επόμενο πρωί μας βρήκε στη σπηλιά Smoo. Όμορφο μέρος με μία τρύπα στην μέση της οροφής, για την οποία λένε πως αν πας μετά από βροχή, θα είσαι τυχερός να δεις έναν καταρράκτη να πέφτει μέσα από αυτήν. Εμείς…γιοκ!
Η παραλία του Sango, μέσα στο χωριό Durness είναι όντως πανέμορφη από ψηλά, γιατί εμείς αποφασίσαμε λόγω της δυνατής ομίχλης που είχε πέσει, να μην την δούμε και να συνεχίσουμε στην επόμενη, η οποία ήταν η Balnakeil. Δυνατός αέρας αλλά άξιζε να σταματήσεις εκεί.
Τι θα λέγατε για μια ζεστή σοκολάτα σε ένα μέρος που όλοι λένε πως είναι η καλύτερη σοκολάτα στην Σκωτία λίγο πιο έξω από το Durness; Αν κι εγώ είμαι πολύ «αυστηρός» με τέτοιους χαρακτηρισμούς, μπορώ να πω πως θα συμφωνήσω με… όλους κι ότι όντως ήταν η καλύτερη σοκολάτα που έχω δοκιμάσει ποτέ. Πολύ πρωί και κούραση για να θυμάμαι τι την έκανε τόσο ωραία. Anyway. Επόμενο μέρος θα έπρεπε κανονικά να είναι το Cape Wrath. Το πιο βορειοδυτικό σημείο της ηπειρωτικής Μεγάλης Βρετανίας. Δυστυχώς διάβασα ότι ο δρόμος είναι λίγο δύσκολος για απλά αυτοκίνητα όπως το δικό μου, οπότε προτιμήσαμε να το προσπεράσουμε και να το αφαιρέσουμε από την λίστα. Ίσως και να το έχω μετανιώσει σήμερα βλέποντας διάφορες φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Και κάπου εκεί τελείωσαν οι περιπέτειές μας γύρω από το Durness.
Από την «κόλαση» στον «παράδεισο»
Ένα πράγμα θα πω. Τρεις ώρες περπάτημα, με επιστροφή φυσικά! Για ποιο λόγο; Μα φυσικά για την πιο όμορφη παραλία σε όλο το νησί. Sandwood Bay Beach! Όποιος την έχει επισκεφτεί ή θα επισκεφτεί, δεν πρόκειται να διαφωνήσει καθόλου. Το τέταρτο σημείο που μου έριξε το…πηγούνι! Περπατάς τουλάχιστον μιάμιση ώρα μέχρι να φτάσεις εκεί, κουράζεσαι, μετανιώνεις που το κάνεις αλλά όταν φτάσεις στην «πηγή», λες…άξιζε! Για να φτάσεις εκεί όμως, περνάς από ένα «νεκρό» τοπίο που απλά έχει κάποια lochs και τίποτα άλλο. Νιώθεις ότι περπατάς σε άλλο πλανήτη. Μέχρι να αντικρίσεις την παραλία. Εκεί όλα σταματάνε! Κοιτάζεις τριγύρω και δεν χορταίνεις. Συγκινείσαι από χαρά που είχες την τύχη να δεις αυτό το μέρος. Καυτή αμμουδιά και δυνατά κύματα, που στα μάτια σου έσκαγαν με αργή κίνηση. Κοιτάς αριστερά, δεξιά, πίσω, μπροστά, πάνω, κάτω…όπου θες. Μαζέψαμε λίγη άμμο σε ένα μπουκάλι και βρήκαμε μια πέτρα για να τα πάρουμε μαζί μας σπίτι και να έχουμε να θυμόμαστε το μέρος από την μυρωδιά του.
Η επιστροφή από την παραλία ήταν πιο κουραστική, αλλά δεν μείναμε με κάποιο παράπονο. Αν σας αρέσουν οι θέες από ψηλά, πηγαίνετε στο Badcall. Θα βρεθείτε σε ένα ψηλό σημείο όπου για πρώτη φορά βλέπεις μικρά συμπλέγματα νησιών των Highlands. Φοβερή θέα. Η ώρα όμως είχε περάσει. Άρα έπρεπε σιγά σιγά να ετοιμαστούμε για τη νύχτα. Αυτή τη φορά χρειαζόμασταν ένα κατάλυμα για να βγάλουμε τη νύχτα. Δυστυχώς οι περισσότεροι ξενώνες ήταν γεμάτοι (υπάρχουν πολύ λίγα ξενοδοχεία στα Highlands – μόνο bed and breakfast (περισσότερα για αυτά στο τέλος)) και ο καλύτερος που βρήκαμε ήταν αρκετά μακριά. Άρα έπρεπε ξανά να προσπεράσουμε γρήγορα κάποια μέρη για να φτάσουμε έγκαιρα στον ξενώνα.
Από το Badcall συνεχίσαμε προς το Unapool με μια διαδρομή μέσα από βράχους, για να συνεχίσουμε πιο δυτικά προς το Drumbeg και το Stoer. Μια παραλία που πρέπει να βάλετε στη δικιά σας λίστα, πρέπει να είναι αυτή του Achmelvich. Τιρκουάζ χρώμα στο νερό, άμμο και μία από τις πολύ λίγες που μπορείς να κολυμπήσεις. Εμείς φτάσαμε μέχρι εκεί, αλλά ο δυνατός αέρας χάλασε την νηνεμία της θάλασσας και σε εμάς τη στιγμή. Οπότε μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο.
Η ώρα ήταν επτά και… και θέλαμε να ήμασταν στο Gairloch στις 9μ.μ. Οπότε δυστυχώς βγάλαμε από το χάρτη κάποια σημεία όπως οι καταρράκτες του Kirkaig και το Bone Cave. Ωστόσο κάπου εδώ θα ήθελα να γράψω για κάτι το οποίο δυστυχώς δεν μπορώ να σας δείξω με κάποιο τρόπο. Οι μπαταρίες είχαν πέσει, το ένα κινητό ήταν απασχολημένο στο GPS και η dash κάμερα ήταν ακόμα γεμάτη. Περίπου λίγο πριν το Inchnadamph, ξεκινά μια πάρα πολύ όμορφη διαδρομή. Οδηγείς μέσα από μια κοιλάδα ανάμεσα σε ψηλά βουνά και λόφους, ενώ ο ήλιος σε στοχεύει με τις ηλιαχτίδες του «τρυπώντας» τα γκρίζα σύννεφα. Μεγάλες ευθείες σου έδιναν το δικαίωμα να χαζεύεις τριγύρω και να μην πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Φανταστείτε τη διάσημη ευθεία του Route 66 στην Αμερική, αλλά τριγύρω να σε συντροφεύει η ομορφιά των Highlands. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα απίστευτα και δεν ήθελα να μιλάω καθόλου. Πως περιγράφει κάποιος εκείνο το συναίσθημα που τα μάτια σου αρχίζουν να βουρκώνουν από θαυμασμό; Ότι και να γράψω, αν δεν το δείτε με τα μάτια σας, δεν πρόκειται να με καταλάβετε!
Ύστερα περάσαμε γρήγορα από το Ullapool, μία μικρή πόλη που αξίζεις να περπατήσεις για λίγο. Από εκεί και μετά δεν σταματήσαμε καθόλου οδηγώντας για περίπου μιάμιση ώρα. Άφιξη στο Gairloch, αμέσως μπάνιο, ξεκούραση και μια ματιά σε όλα όσα καταφέραμε να απαθανατίσουμε με τις κάμερές μας, πριν κοιμηθούμε «ξεροί» από την κούραση.
Ημέρα 4η
Εκείνο το πρωί το πλάνο άλλαξε λίγο πολύ. Παρατηρήσαμε ότι περάσαμε δίπλα από ένα σημαντικό σημείο το οποίο μας έκανε να αλλάξουμε τη διαδρομή μας. Η λογική ήταν ότι έπρεπε να συνεχίσουμε νότια, αλλά το National Nature Reserve Corrieshalloch Gorge είναι «Must see». Πρόκειται για ένα φαράγγι το οποίο διαθέτει πολύ βάθος κι έναν δυνατό καταρράκτη. Οπότε κάναμε επιστροφή για να επισκεφτούμε αυτό το μέρος και στη συνέχεια θα πηγαίναμε πιο ανατολικά μέχρι το Garve. Εκεί κάναμε πάλι στροφή δεξιά και χαράξαμε πορεία για το Torridon.
Μία επιλογή που δεν μετάνιωσα ποτέ. Η διαδρομή από το Garve μέχρι το Torridon είναι περίπου 35 μίλια. 35 μίλια μέσα σε κοιλάδα με απότομα γκρίζα βουνά, lochs, ενώ σχεδόν όλη η διαδρομή είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Bran. Είναι από τα πρώτα μέρη που θα συναντήσετε αν κάνετε αυτό το road trip, εάν και εφόσον ξεκινήσετε πρώτα πηγαίνοντας δυτικά αντί για βόρεια. Και κάπου εκεί θα βρεθείτε σε μια μεγάλη κατηφόρα και το σημείο Glen Docherty. Εκεί βρίσκεστε σε ένα αρκετά ψηλό σημείο όπου τα μάτια σας απολαμβάνουν μια εκθαμβωτική θέα. Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο. Δείτε και μόνοι σας στην επόμενη φωτογραφία παρακάτω. Εμείς το απολαύσαμε για περίπου ένα λεπτό, γιατί δίπλα μας σταμάτησε ένα πούλμαν με πολλούς ανθρώπους, οι οποίο δυστυχώς ήταν εκεί για να χαλάσουν τη… στιγμή! Τέλος πάντων. Συνέχεια…
«Ρούντολφ το ελαφάκι…»
Μου έλεγαν πως αν πάω στα Highlands, να μην εκπλαγώ αν από το πουθενά δω κανένα ελάφι να πετάγεται μπροστά μου. Μου φάνηκε κάπως υπερβολικό γνωρίζοντας ότι σπάνια τα βλέπεις να στέκονται κάπου όταν ξέρουν ότι υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω. Λίγο πριν φτάσουμε στο Torridon, πάθαμε… πλάκα! Ξαφνικά βλέπω δυο μηχανές παρκαρισμένες από μακριά και έναν κύριο να σημαδεύει κάτι με την κάμερά του. Στα 40 μέτρα τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα. Ένα μεγάλο ελάφι με κάτι κέρατα…ΝΑΑΑ! Έπαθα ένα αστείο σοκ γιατί νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που είδα ελάφι από κοντά στη ζωή μου. Ήθελα οπωσδήποτε φωτογραφία μαζί του. Η Αναστασία είναι της άποψης πως δεν πρέπει να πειράζουμε τα ζωντανά όταν βρίσκονται στη φύση τους, αλλά εγώ δεν ήθελα να χάσω αυτήν την μοναδική εμπειρία. Κάμερα, χαμογελάκι και ελάφι στο φόντο! Το αφήσαμε στην ησυχία του και συνεχίσαμε την πορεία μας.
Το GPS έγραφε επόμενος προορισμός το Fearnmore, με στόχο να απολαύσουμε λίγο ακόμα από τη δυτική πλευρά. Τρομερή θέα της θάλασσας από ψηλά και απέναντι τα νησιά Rona και Raasay. Κάπου εκεί έδωσα λίγο το τιμόνι στην Αναστασία για να χαζέψω λίγο πιο ελεύθερα το βαθύ μπλε της θάλασσας. Αλλά το στομάχι γουργούριζε, οπότε το Applecross έμοιαζε το ιδανικό μέρος για να φάμε κάτι για μεσημέρι.
Επιλέξαμε το δεύτερο μαγαζί στη σειρά, το Applecross Inn. Τέλειο μέρος για να… αράξετε! Καλό pub food με ωραία θέα. Τέτοια μαγαζιά είναι ωραία να τα επισκέπτεσαι όλες τις εποχές του χρόνου. Αφού χωνέψαμε καλά-καλά, αναχωρήσαμε με προορισμό ένα σημείο το οποίο μου είχε «καρφωθεί» ότι θέλω να το δω, πριν ακόμα φύγουμε από το Brighton.
Bealach na Ba
Ή στα ελληνικά, Μπεάλαχ να Μπα. Πρόκειται για το πιο όμορφο μέρος, σύμφωνα με όσους έχουνε κάνει το NC500, που περνάς με το αυτοκίνητό σου ή ότι άλλο μέσο διαθέτεις. Ανεβαίνεις μια δύσκολη και στενή ανηφόρα, μέχρι να φτάσεις σε ένα σημείο όπου η Γη… ανοίγει και διασχίζεις με χαμηλή ταχύτητα γιατί ο δρόμος είναι επικίνδυνος. Κατάρα στην Ήπειρο έχεις πάει; Αν ναι, θα καταλάβεις. Η φυσική ομορφιά του τοπίου είναι πέρα για πέρα μαγική.
Βαρέθηκα να ακούω την Αναστασία να λέει «wow» και «wow» και αυτή εμένα να την θερμοπαρακαλώ να έρθει να βγάλουμε φωτογραφία. Ούτε τα midgets δεν με πτόησαν, ακόμα κι αν με «έτρωγαν»! Δεν ήθελα να αφήσω αυτό το σημείο. Φτάσαμε στους πρόποδες για να βγάλουμε κι άλλες φωτογραφίες. Έφυγα από αυτό το μέρος γεμάτος και νιώθοντας πως το ταξίδι μου είχε απλά ολοκληρωθεί, βλέποντας αυτό που ήθελα να δω από την πρώτη μέρα. Το αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό. Δεν το συζητώ ότι μια φορά στη ζωή σας, πρέπει να βρεθείτε εκεί.
Αυτός ήταν ο ιδανικός επίλογος για το NC500. Αφήσαμε δηλαδή το καλύτερο για το τέλος! Εκεί καταλάβαμε γιατί αυτή η χώρα είναι σύμφωνα με πάρα πολύ κόσμο, από τις πιο όμορφες, αν όχι η πιο όμορφη, στον κόσμο! Στη συνέχεια πήραμε πορεία νότια και είδαμε κάποια πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέροντα σημεία. Μείνετε λίγο ακόμα μαζί μας στο ταξίδι…
Κάπου εδώ ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής. Νιώθαμε πλέον ότι είδαμε αρκετά, «χορτάσαμε» φύση και θέα. Συνεχίσαμε πιο νότια για να δούμε από κοντά το κάστρο Duncraig, το οποίο λόγω ανακαίνισης θα ανοίξει τις πύλες του το 2020. Πιο πολύ σαν έπαυλη μου έμοιαζε, παρά κάστρο.
Το κάστρο αυτό βρίσκεται δίπλα σε μια πολύ όμορφη παραλιακή πόλη, το Plockton. Θα έλεγα ένας τέλειος προορισμός για αυτούς που τους αρέσουν να σταματάνε για λίγο με τα κότερα/γιοτ. Μικρή αλλά με έναν ωραίο όρμο που σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη χώρα, πιο μεσογειακή. Σταματήσαμε για ένα γρήγορο δροσιστικό ποτό και ύστερα πήραμε την «κατηφόρα» για το Kyle of Lochalsh.
Πριν φτάσουμε στον επόμενο προορισμό μας, ήμασταν (επιτέλους) τυχεροί να δούμε δυο Highland Cows. Μοναδικές στο είδος τους με έντονο τρίχωμα στο δέρμα τους και το πρόσωπo. Δεν βρήκαμε κανένα σε όλο το NC500 αλλά εν τέλει δικαιωθήκαμε. Το Kyle of Lochalsh είναι ένα μεγάλο χωριό το οποίο συνδέει την ηπειρωτική Σκωτία με το, σύμφωνα πάντα με τους Σκωτσέζους, πιο όμορφο μέρος της χώρας. Το Isle of Skye. Για το οποίο έχω δει και διαβάσει πολλά και ακόμα μετανιώνω που δεν είχα μία ή δυο μέρες παραπάνω για να το επισκεφτώ. Ίσως αυτό να είναι το επόμενό μου ταξίδι. Οπότε περισσότερα για το Skye την επόμενη φορά.
Ανατολικά λοιπόν ξανά, με επόμενη στάση το μοναδικό κάστρο Eilean Donan. Για όσους έχετε δει την ταινία Highlander, θα το αναγνωρίσετε αμέσως. Το πιο «Σκωτσέζικο» κάστρο που θα συναντήσετε σε όλη τη χώρα. Εμείς το επισκεφτήκαμε όταν ο ήλιος άρχισε να πέφτει σιγά σιγά και μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους από την ομορφιά του. Χτισμένο πάνω σε έναν βράχο, συνδέεται με μια πέτρινη γέφυρα και περιτριγυρίζεται από θάλασσα, αυτό το κάστρο σε κάνει να λες «πόσα κάνει να το πάρω τώρα και να μείνω εδώ για πάντα;» .
Χωρίς καμία άλλη στάση, φτάσαμε επιτέλους στο Lochness. Το περίφημο Lochness θα ήταν το τελευταίο μέρος όπου θα κατασκηνώναμε. Παντού πράσινο τριγύρω και μία λίμνη χωρίς τέλος. Ειλικρινά μοναδικό μέρος. Δεν είναι τυχαία όλα αυτά που έχουν γραφτεί και δείξει για αυτό το τοπίο. Κατασκηνώσαμε για τελευταία φορά και το επόμενο πρωί αναχωρήσαμε για Γλασκώβη.
Ben Nevis, Glencoe και Drover inn
Τι καλύτερο από το να ξεκινήσεις τη μέρα σου με ένα ποτήρι….ουίσκι; Για να μην μου μείνει το κορίτσι μου με το παράπονο ότι δεν πήγαμε σε κάποιο distillery, σταματήσαμε για μία ώρα στο Ben Nevis Distillery για να κάνουμε μια ξενάγηση και να δοκιμάσουμε (επιτέλους) λίγο σκωτσέζικο ουίσκι. Χτισμένο στους πρόποδες του πιο ψηλού βουνού της ηπειρωτικής Μ.Βρετανίας.
Εκεί που πιστεύαμε ότι τα είδαμε όλα κι ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να μας εντυπωσιάσει, φτάσαμε στο Glencoe. Πολλοί πελάτες στο μαγαζί που δουλεύω μου το είχαν αναφέρει σαν προορισμό. Έτσι περάσαμε από μέσα του χωρίς να μας κάνει κάτι εντύπωση, αλλά όταν βγαίνεις από το χωριό, ξεκινάει η περιπέτεια!Δάσος, ποτάμι να το διασχίζει και μια βλάστηση τόσο μαλακή που νόμιζες ότι πάταγες σε στρώμα κρεβατιού!
Το δάσος τελειώνει και στο ξέφωτο βγαίνεις μπροστά σε μια μεγάλη κοιλάδα με πελώρια βουνά και τον ποταμό Coe. Ένας ποταμός που γεμίζει από τα νερά των γύρω βουνών. Παντού τριγύρω βλέπεις μικρούς καταρράκτες που γεμίζουν το ποτάμι.
Πλήθος κόσμου σταματούσε για να πάρει μια ανάσα και να βγάλει μια φωτογραφία. Το μέρος αυτό θα το δείτε σίγουρα σε πολλές σειρές και ταινίες, όπως το είδαμε κι εμείς. Καταφέραμε να βγάλουμε μια φωτογραφία ένα σημείο, όπου μια εβδομάδα αργότερα το είδαμε τυχαία σε μια σκωτσέζικη ταινία. Χωρίς να ξέρουμε τίποτα για αυτό. Φοβερό;
Κάπου εκεί πεινάσαμε λίγο και σκεφτήκαμε να σταματήσουμε για φαγητό. Είχα σημειώσει από πριν που θα πάμε, αλλά ένα ατύχημα μας κράτησε δυο ώρες (!) μακριά. Μετά από πολλή αναμονή και τα νεύρα «τσατάλια» καταφέραμε να φτάσουμε στο Drover Inn. Την καλύτερη pub στην Σκωτία. Πιστέψτε με, δε θα διαφωνήσετε. Ένα μοναδικό πανδοχείο, με γευστικό φαγητό και τρομερή θέα για να χαλαρώσεις ένα μεσημέρι ή βράδυ! Αν έχετε πάει στο Τέροβο της Ηπείρου, ίσως να καταλάβετε τι εννοώ. Δεν το συζητώ, να το επισκεφτείτε 100%. Από εκεί φτάσαμε στην Γλασκώβη όπου ήταν και η τελευταία μας στάση.
Τι μας έκανε εντύπωση
1. Το χώμα καθ’ όλη τη διαδρομή, ήταν πάρα πολύ μαλακό. Όπου σταματούσαμε, νιώθαμε ότι ένα βήμα ακόμα και μπορεί να πέσουμε σε κάποιο κρυφό βάλτο. Αυτό φυσικά είναι λόγω των πολλών βροχών που πέφτουν κατά τη διάρκεια του χρόνου, σε σημείο το έδαφος να είναι πάντα βρεγμένο.
2. Δεν υπήρχε μέρος που να μην είδαμε… πρόβατα! Τα πρόβατα στη Σκωτία είναι ελεύθερα και βοσκούν στα πιο απίθανα σημεία. Πραγματικά μπορώ να πω πως είδαμε περίπου χίλια πρόβατα, μόνο στο δρόμο.
3. Ο επίσημος δρόμος του NC500 είναι σχεδόν μονόδρομος! Υπάρχουν πολλά περάσματα ανά 50 με 100 μέτρα όπου εσύ ή αυτός που σε πλησιάζει, θα πρέπει να κάνει(ς) στην άκρη για να καταφέρετε να συνεχίσετε την πορεία σας. Υπάρχει συγκεκριμένη πινακίδα που σου δείχνει που πρέπει να πάρεις/δώσεις δρόμο. Προσωπικά μου άρεσε πολύ αυτό, αντί να δω μεγάλους δρόμους που θα «χάλαγε» την εικόνα.
4. Η εναλλαγή των καιρικών συνθηκών. Από καυτό ήλιο…ξαφνικά ομίχλη. Από αεράκι και λιακάδα, σε δυνατή βροχή και το ανάποδο. Πραγματικά ο σκωτσέζικος καιρός δεν σταματά να σε εκπλήσσει.
5. Η πανίδα και τα διαφορετικά είδη ζώων. Υπάρχουν κάποια είδη που δεν τα βρίσκεις κάπου αλλού στον κόσμο, όπως τα Highland Cows. Αν ήμασταν τυχεροί να δούμε και puffins, τότε θα τα είχαμε δει όλα!
6. Οι φανταστικές παραλίες. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι υπάρχουν τέτοιες παραλίες σε αυτήν τη χώρα. Η μία καλύτερη από την άλλη! Θα σας αφήσουν κυριολεκτικά άφωνους. Το εννοώ…
7. Στα Highlands υπάρχουν πολύ λίγα ξενοδοχεία. Αυτό που θα βρείτε παντού, είναι Bed & Breakfast. Αν τα κλείσετε από νωρίς, αξίζει να κοιμηθείτε σε κάποια από αυτά γιατί τα περισσότερα έχουν τρομερή θέα. Από τα 500 που είδαμε, τυχαίος αριθμός, μόνο 10 είχαν ελεύθερα δωμάτια και αυτά θα ήταν σίγουρα ακριβά. Οπότε κλείστε από νωρίς.
Τι δεν μας άρεσε
1. Τα midgets που ανέφερα πιο πάνω, είναι μικρά ενοχλητικά μυγάκια που δεν σε αφήνουν ήσυχο με τίποτα. Εμφανίζονται κυρίως το καλοκαίρι και κυριολεκτικά σε «τρώνε». Δεν μπορείς να φας εύκολα και ούτε μια φωτογραφία δεν σε αφήνουν να τραβήξεις. Καλό θα ήταν να προμηθευτείτε το Jungle Formula που τα απωθεί.
Τι συνιστούμε
1. Ντυθείτε καλά. Ακόμα κι αν επισκεφτείτε τα Highlands καλοκαίρι, υπάρχουν στιγμές όπου νιώθεις κρύο και η βροχή μπορεί να έρθει από το πουθενά. Πάρτε αρκετά ρούχα μαζί σας και σίγουρα αδιάβροχα. Σίγουρα αθλητικά παπούτσια. Τουλάχιστον 2-3 ζευγάρια για αλλαγές συχνά.
2. Πάρτε αρκετό φαγητό και νερό. Αν και υπάρχουν παντού μέρη για να σταματήσεις για λίγο νερό ή φαγητό, καλό θα ήταν πάντα να έχετε έξτρα για παν ενδεχόμενο.
3. Αν σκοπεύετε να κάνετε το NC500 και δεν έχετε δικό σας μέσο, προτείνουμε με κλειστά μάτια, να νοικιάσετε ένα τροχόσπιτο. Υπάρχουν αρκετές εταιρείες που νοικιάζουν. Δεν θα χρειαστείτε ξενοδοχεία και κρεβάτια όταν έχετε το δικό σας «σπίτι». Θα το έκανα κι εγώ, αλλά ήθελα αυτό το ταξίδι να το κάνω με το πρώτο μου αυτοκίνητο. Σε περίπτωση που πάτε με δικό σας αυτοκίνητο, ακολουθείστε καλά την παρακάτω συμβουλή μου: Έχετε συνέχεια το ντεπόζιτο γεμάτο ή πάνω από τη μέση πριν φύγετε από τις μεγάλες πόλεις/χωριά. Οι τιμές στην βενζίνη «τσούζουν» και από εκεί που έβαζες με 1.25-1.30, καταλήγεις να βάζεις με 1.40 γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή.
4. Camping. Η κατασκήνωση στην Σκωτία είναι ελεύθερη παντού, αρκεί να τηρείτε κάποιους κανόνες. Πάρτε καλό εξοπλισμό και μια πολύ καλή σκηνή και πιστέψτε με θα περάσετε ωραία βράδια.
5. Προμηθευτείτε καλό φωτογραφικό εξοπλισμό. Αν είστε λάτρεις της φωτογραφίας και του βίντεο, θα θέλετε πάρα πολύ να απαθανατίσετε σχεδόν τα πάντα τριγύρω σας.
6. Δείτε τα όλα…! Πάρτε περίπου 2 εβδομάδες άδεια και δείτε τα όλα. Μαζί και το Isle of Skye. Θα είναι από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο road trip που έχετε κάνει ποτέ στη ζωή σας.
TOP 5 ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ
1. Dunrobin Castle
2. Dunnet Head + Beach
3. Ceannabeine Beach (απόγευμα με ηλιοβασίλεμα)
4. Sandwood Bay Beach
5. Bealach na Ba
Αυτό ήταν το δικό μας NC500 road trip. Σίγουρα θα αφήσαμε πολλά σημαντικά σημεία που δεν προλάβαμε ή δεν θέλαμε να δούμε. Μακάρι να είχα το χρόνο να σας τα δείξω όλα, αλλά...
Εύχομαι η ιστορία μου να σας άρεσε και να σας «έψησα» να κάνετε κι εσείς αυτό το ταξίδι. Αν χρειαστείτε κάποια πληροφορία, μην διστάσετε να μου στείλετε μήνυμα. Σας εύχομαι καλά ταξίδια και να περνάτε καλά όπου κι αν πάτε!!!
Δημήτρης Ζώτος
Last edited by a moderator:
