Γουατεμάλα Me gusta Guatemala

[go2dbeach]

Το ξενοδοχείο μοιάζει με σκηνικό ταινίας είναι υπέροχο! Νομίζεις οτι από στιγμή σε στιγμή θα βγει στο μπαλκόνι ο Χουάν Βαλντέζ (έμπλεξα και λίγη Κολομβία εδώ) να ειδοποιήσει τη Χουανίτα οτι πάει να ρίξει μια ματιά στους εργάτες της φυτείας
Θέλω να πάω..

 

[GTS]

Το κόστος, για να μη νομίζετε, ήταν στα 60 ευρώ.
Σε επόμενο κεφάλαιο, αφιερωμένο στη φίλη μου @go2dbeach, θα αναφερθώ και στο σοκολατο-μάγαζο-εργαστήριο σοκολάτας στο κέντρο της Αντίγουα Δε περιγράφω άλλο που λέμε, κόντεψα να λιποθυμίσω εκεί μέσα...

 

[dim kyr]

Μα σε τι χαμοκελα κοιμηθηκατε αγαπημενε φίλε! Θα μπορουσες από πριν να με ρωτησεις να σου διαλεξω εγω ένα καλό χοτελ. Κρίμα ....... φαίνεται απαισιο....
Την επόμενη φορά νε με ρωτησεις για να εχεις το κεφαλι σου ησυχο.

 

[GTS]

Θες να γράψω για το νυχτερινο ΚΤΕΛ από Φλόρες για Γουατεμάλα Σίτυ, όπου ο χώρος μπροστά για τα πόδια ήταν για νάνους? Μαρτυρικό ταξίδι, σε θυμόμουν συχνά.

 

[dim kyr]

Θέλω!!!!!! Γραψε ντε! Για να μαθει όλος ο ντουνιάς πως ειναι να ταξιδευεις με στυλ.
Ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα... πούφφ.... Εμπειρία ε?

 

[GTS]

 

[dim kyr]

κακοηθειες απο ορκισμενους αδαείς εχθρούς...
Αλλά τι να περιμενεις? οσοι δεν μπορουν να προσεγγισουν τις πολυτελειες, βγάζουν χολή
(κοινως οσα δεν φτανει η αλεπού...)
Θα ηθελα πάντως μια περιγραφη. Οταν μπορεσεις...

 

[GTS]

Η Αντίγουα δεν είναι μια τυχαία πόλη. Το πλήρες της όνομα είναι Αντίγουα Γουατεμάλα (Παλιά Γουατεμάλα) και ιδρύθηκε το 1543 από τους Ισπανούς κατακτητές διατηρώντας το όνομα Santiago de los Caballeros ως η τρίτη πρωτεύουσα της Γουατεμάλας, ύστερα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες. Υπήρξε για 200 χρόνια το διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο των Ισπανικών κτήσεων της Κεντρικής Αμερικής και της επαρχίας Τσιάπας στο νότιο Μεξικό, μιας τεράστιας έκτασης με μεγάλη σημασία για τον Ισπανικό θρόνο. Η πόλη περιβάλλεται από τρία ηφαίστεια, επιβλητικότερο των οποίων είναι το Volcan de Agua, που στέκει απειλητικά πάνω από την πόλη και προκαλεί δέος όταν σηκώνεις το βλέμμα σου προς το νότο, καιρού βοηθούντος, όταν το πανύψηλο ηφαίστειο δεν καλύπτεται από σύννεφα στα 3.766 μέτρα όπου ορθώνεται.

Η πόλη είναι ένα παραμύθι, πασπαλισμένο με ονειρόσκονη. Λιθόστρωτα δρομάκια, καλοφροντισμένα και ανακαινισμένα αποικιακά σπίτια, πολλά εκ των οποίων έχουν μετατραπεί σε εκπληκτικά boutique ξενοδοχεία, με εσωτερικές αυλές και κήπους ολάνθιστους με πολύχρωμα λουλούδια και δέντρα. Διάσπαρτα στη πόλη βρίσκονται δεκάδες μνημεία της ρομαντικής εποχής των Κονκισταδόρων, από εκκλησίες και μοναστήρια, μέχρι τοξοτές αψίδες. Τα σπίτια βαμμένα σε παστέλ χρώματα, παλαιά μαρμάρινα συντριβάνια σε μικρές πλατείες, μπρούτζινα φανάρια στα πεζοδρόμια, μαγαζιά κάθε είδους που σε προκαλούν να τα δεις έστω κι αν δεν θες να ψωνίσεις.

Πολλές εκκλησίες, μαγικές με τον περίτεχνο εξωτερικό διάκοσμό τους, στέκουν ημιερειπωμένες, συνέπεια πολλών καταστροφικών σεισμών, που τελικά οδήγησαν τους Ισπανούς να μεταφέρουν την πρωτεύουσα στη σημερινή της θέση, εκεί που βρίσκεται η θλιβερή Guatemala city, με το όνομα Nueva Guatemala de la Asuncion (Νέα Γουατεμάλα της Αναλήψεως).

Η φωτογραφική μας μηχανή έχει πάρει φωτιά, στεκόμενοι σε κάθε βήμα να φωτογραφίζουμε και να ρουφάμε τις πανέμορφες εικόνες που ξετυλίγονταν μπροστά μας. Η κεντρική πλατεία της πόλης, υπέροχη κι αυτή αλλά ομολογουμένως όχι όπως η μεγαλειώδης κεντρική πλατεία στη Μέριδα, περιβάλλεται από τον καθεδρικό και δύο κυβερνητικά κτίρια, τις πάλαι ποτέ διοικητικές έδρες των Ισπανών κατακτητών, το κυβερνείο και το δημαρχείο. Ο κόσμος στη πλατεία είναι αρκετός, ένα μείγμα ντόπιων πολλοί από τους οποίους είναι ξεκάθαρα απευθείας απόγονοι των Μάγιας, με τις πολύχρωμες φορεσιές τους και τουριστών, κυρίως ώριμης ηλικίας Αμερικάνων. Στο κέντρο της πλατείας, ένα όμορφο συντριβάνι με σκαλιστές γυναικείες μορφές να κρατούν τα στήθη τους ολοκληρώνει την όμορφη εικόνα ανάμεσα σε μεγάλα δέντρα που χαρίζουν απλόχερα τη σκιά τους για τον κουρασμένο επισκέπτη που θέλει να απολαύσει τα αρχιτεκτονικά κομψοτεχνήματα που περιβάλλουν την πλατεία καθήμενος σε ένα παγκάκι.

Πρώτη μας στάση είναι σε ένα καφέ σε έναν από τους πλαϊνούς δρόμους της πλατείας, σε ένα κτίριο με μια πανέμορφη εσωτερική αυλή. Ο καφές είναι πολύ καλός, αρωματικός και δυνατός, ενώ τα πελώρια κέικ που με λαιμαργία λιμπιζόμουν, εντελώς αδιάφορα και σαν αφρός στη γεύση. Συνεχίζουμε δυτικά, επισκεπτόμενοι κι άλλες εκκλησίες στο δρόμο μας, άλλες ερειπωμένες, άλλες ανακαινισμένες, ρίχνοντας συνεχώς ματιές προς το επιβλητικό ηφαίστειο, όντας και τυχεροί που λόγω καιρού το βλέπουμε ξεκάθαρα να στέκεται από πάνω μας, έτσι πελώριο που είναι. Φτάνοντας στο δυτικό άκρο της παλιάς πόλης, μπαίνουμε στην υπαίθρια αγορά που φιλοξενείται εκεί, αγοράζοντας και μερικά φρεσκοκομμένα μάνγκο για τη λιγούρα. Ως λάτρεις κι οι δυο των υπαίθριων λαϊκών αγορών, περιπλανόμαστε για αρκετή ώρα ρουφώντας εικόνες και μυρωδιές, απολαμβάνοντας το κομφούζιο και την πολυκοσμία.

Επιστρέφοντας από άλλη διαδρομή, θαυμάζουμε τα κτίρια, τις πόρτες, τις αυλές τους, όλα βγαλμένα από όνειρο, ένα αποικιακό ισπανο-αμερικανικό μυθιστόρημα. Η πόλη είναι σαν ψεύτικη, αλλά και πολύ αληθινή. Είναι ίσως η ωραιότερη πόλη που έχω επισκεφθεί, η πόλη που με μάγεψε όσο καμία άλλη.
Απογευματάκι και βρισκόμαστε στο δωμάτιο για λίγη ξεκούραση και φρεσκάρισμα και ξανά έξω με το σούρουπο. Η πόλη φαντάζει διαφορετική σε σχέση με τον λαμπρό ήλιο του μεσημεριού, βάφεται σε πορτοκαλί αποχρώσεις, τα φώτα ανάβουν στα περίτεχνα φανάρια και τα ερειπωμένα μοναστήρια και εκκλησίες αποκτούν μια απόκοσμη όψη, απειλητική, μυστηριώδη. Την προσοχή μας τραβάει ένας φωτισμένος μέσα στη νύχτα σταυρός, μπαίνουμε σε μια αυλή που φωτίζεται διακριτικά και σε μία μικρή εκκλησία με πανέμορφο διάκοσμο, σαν παρεκκλήσι στο μέγεθος, όπου ντόπιοι είχαν μαζευτεί και προσεύχονταν. Ήταν μία από εκείνες τις μαγικές στιγμές που ζεις αναπάντεχα σε ένα ταξίδι, μακριά από τους οδηγούς και τα κυρίως αξιοθέατα, μαγεία στην οποία συνετέλεσε οπωσδήποτε η σκοτεινιά της νύχτας, το μισοφέγγαρο στον έναστρο ουρανό και τα υποβλητικά φωτισμένα αποικιακά μνημεία, τόσο ζωντανά όμως που περίμενες καπουτσίνους και καθολικές μοναχές του 17ου αιώνα να σε προϋπαντήσουν. Τα νυχτερινά μαγαζιά στη πόλη είναι καλόγουστα, εστιατόρια, μπαράκια, winebars, όλα είναι ένα κι ένα, πουθενά κάτι κακόγουστο, κάτι παράταιρο με την αποικιακή συμφωνία της πόλης. Αποφασίζουμε να δειπνήσουμε σε ένα εστιατόριο με μια υπέροχη εσωτερική αυλή, με τα μπαλκόνια πάνω μας όπου κάποτε κάθονταν δέσποινες συζητώντας και χαχανίζοντας. Διαλέξαμε να φάμε σπέσιαλ φιλέτα κρέατος, άριστα ψημένα, για τα οποία φημίζεται η Γουατεμάλα και αφού τα συνοδέψαμε με ένα καλό κόκκινο κρασί, γυρίσαμε στο φτωχικό μας κατάλυμα, το οποίο έπρεπε να αποχαιρετίσουμε την επομένη.

 

[GTS]

 

[go2dbeach]

Πολύ ωραία και ζωντανή ξενάγηση by Gts, όπως πάντα βέβαια
Που θα πάμε τώρα?

 

[GTS]

Μετά το διάλλειμα στη λίμνη Atitlan, προσωπικά ανυπομονούσα να επιστρέψω στη λατρεμένη μου πόλη, την Antigua Guatemalaτων ονείρων μου. Καταλύσαμε πρωί σε άλλο εξαίρετο κατάλυμα (http://www.dleyendahotel.com/), όχι σαν την προηγούμενη υπερπαραγωγή, αλλά με superlocation, δυο βήματα από την κεντρική πλατεία. Πρώτη στάση το μουσείο σοκολάτας (http://www.chocomuseo.com/english/our-locations/antigua-gua/), όπου υπήρχαν εκθέματα για την ιστορία της σοκολάτας, τις μεθόδους παραγωγής και άλλα τέτοια που φάνταζαν ασήμαντα την ώρα που οι μυρωδιές από τις διάφορες σοκολάτες που υπήρχαν στο χώρο καθώς και από τις φρέσκιες σοκολάτες που παρασκευαζόντουσαν επί τόπου, μας έφερναν στα όρια της λιποθυμίας. Οι σοκολάτες πάντως που αγοράστηκαν, καταβροχθίστηκαν χωρίς πολλά πολλά, κι αυτό σας το λέει κάποιος που δεν είναι και μεγάλος λάτρης της. Απίθανες σοκολάτες.

Ο καιρός σήμερα συννεφιασμένος, που σήμαινε ότι η πανέμορφη θέα προς το ηφαίστειο ήταν απούσα, μια ηχηρή απουσία από τον καμβά της πανέμορφης πόλης.

Δεύτερη στάση ένα παλαιό μισο-ερειπωμένο μοναστήρι, που φιλοξενείται στους πανέμορφους χώρους του πιο πολυτελούς ξενοδοχείου της πόλης. Ό,τι και να πω είναι λίγο για το ξενοδοχείο και τον εντυπωσιακό τρόπο που έχουν ενσωματώσει τα ερείπια και εκθέματα στους κήπους τους. Σταθήκαμε και μάλλον τυχεροί αφού από μια είσοδο που μπήκαμε δε πληρώσαμε και το αντίστοιχο αντίτιμο, αφού το μοναστήρι θεωρείται μουσείο.

Επόμενη στάση ο καθεδρικός, όπου εσωτερικά της όμορφης (προφανώς αναστηλωμένης) πρόσοψης, βρίσκονται τα εντυπωσιακά ερείπια της παλαιάς εκκλησίας, που προδίδουν το μεγαλείο της, πάλαι ποτέ. Εκεί βρίσκεται και ο τάφος του περίφημου κονκισταδόρ Pedro de Alvarado, πρωτοπαλίκαρο του Cortez και ο μετέπειτα κατακτητής και κυβερνήτης της Γουατεμάλας. Επίσκεψη στο νεκροταφείο της πόλης με τα εντυπωσιακά μαυσωλεία και τους πιο ταπεινούς τάφους των απλών χωρικών. Επίσκεψη στην εντυπωσιακή εκκλησία La Merced, βόλτες στις απίθανες γειτονιές της πόλης, επιστροφή στο κατάλυμα για το απαραίτητο φρεσκάρισμα. Η τελευταία μας νύχτα στην Antigua, στη Γουατεμάλα, έπρεπε να είναι ξεχωριστή.

Ξεκίνημα στο πριβέ cigar club του οποίου το όνομα δε θυμάμαι. Στη πόλη αλλά και τη χώρα, όπως και στο Μεξικό, απαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι εσωτερικές αυλές των κτιρίων (!), ένα πραγματικό δράμα για έναν καπνιστή. Μια λύση, εκτός από την εξορία στην είσοδο ενός εστιατορίου ή μπαρ, είναι η παραπάνω (που αφορά βέβαια κυρίως καπνιστές πούρων), όπου αφού ψωνίσεις στον ειδικό χώρο στην είσοδο, περνάς στα ενδότερα όπου μπορείς να απολαύσεις με την ησυχία σου το πούρο σου συνοδεία ενός καλού ποτού. Εκεί, πιάσαμε την κουβέντα με δυο γιάνκηδες, που από την πολιτική κουβέντα περάσαμε σχετικά γρήγορα στον ορισμό του οφσάιντ στο ποδόσφαιρο, στο πόσο βαρετό είναι το baseball κτλ, απόρροια ίσως της φράσης «έχετε γαμ!σει σχεδόν όλη τη Καραϊβική και Λατινική Αμερική» που μάλλον ακούστηκε ριζοσπαστική και ολίγον ενοχλητική στα αυτιά τους. Τουλάχιστον μας ένωσε ο καπνός, το αλκοόλ, ένα καλό αλλά βαρύ Torano και ένα 23άρι Zacapa (τι άλλο) και η παραδοχή ότι τα αμερικάνικα σπορ, πλην μπάσκετ, είναι βαρετά και με αργή εξέλιξη. Τουλάχιστον συμφωνήσαμε.

Για το τελευταίο μας δείπνο, απαρνηθήκαμε για άλλη μια φορά το αγαπημένο streetfood που κατά τ’άλλα τιμήσαμε κατά κόρον στο ταξίδι και επιλέξαμε ένα εστιατόριο κλάσης (πλην φτηνό):

-Beef carpaccio with olive oil, lime juice, capers, red onion and parmesan

-Grilled beef tenderloin medallion, over spinach sautéed with white wine and a creamy blue cheese and chipotle sauce accompanied by deep fried potato disks

-Boeuf Bourguignon cooked with lots of red wine

Δε φωτογραφίζω ποτέ φαγητά, δε θυμάμαι τι τρώω, αλλά αυτά τα σημείωσα. Με λίγα ευρώ, απολαμβάνεις αμβροσία και νέκταρ, απέναντι από τη φωτισμένη La Merced, σε ένα μικρό και όμορφο περιβάλλον. Φουλ του μοσχαριού αλλά επιβάλλεται στη Γουατεμάλα.

 

[GTS]